Κυριακή Ε’ τῶν Νηστειῶν,Ιερός Ναός Αγίας Μαρίνας Εκάλης

   Καί στήν σημερινή Κυριακή Ε’ τῶν Νηστειῶν, συνεχίζεται ἡ ἀνάγνωση τῶν Ἀποστολικῶν περικοπῶν, πού ἀντλοῦνται ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

   Ἡ σημερινή περικοπή δίνει ἕνα μεγάλο ἔναυσμα γιά νά γίνει μιά προσέγγιση τοῦ ἀπροσμετρήτου Μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας τοῦ Δεσποτικού Σώματος και Αἵματος, πού ἅπαξ προσφερθέν κατά τήν ὑπέρτατη θυσία του Ἰησοῦ Χριστοῦ μας, ἁγιάζει τούς κοινωνούντας ἀπό τό Ποτήριον τῆς Ζωῆς. Κάθε φορά πού ἡ Ἐκκλησία εἶναι συναγμένη σέ Εὐχαριστία τονίζει, και διδάσκει αὐτή τήν ἐξαγιαστική προοπτική· «ὑποδεχόμενοι τήν μερίδα τῶν ἁγιασμάτων σου, ἑνωθῶμεν τῷ ἁγίῳ Σώματι καί Αἵματι τοῦ Χριστοῦ σου· καί ὑποδεξάμενοι αὐτά ἀξίως, σχῶμεν τόν Χριστόν κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν καί γενώμεθα ναός τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος» (Θ. Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου).

   Ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή τῆς ζωῆς της ἡ Ἐκκλησία διαφύλαξε αὐτή τήν πίστη καί τή μετέδωσεν στίς γενεές τῶν πιστῶν ἀπαραχάρακτη. Ἤδη ἀπό τή μεταποστολικήν ἐποχή οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων ἐπισημαίνουν, τόσον τή διδασκαλίαν αὐτή, ὅσον καί τή πράξη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, ἡ «Διδαχή τῶν Ἀποστόλων», ἀλλά καί ὁ μάρτυρας Ἰουστῖνος τονίζουν τήν ἀλήθειαν, πώς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού κοινω- νοῦμε, εἶναι ἀληθῶς «βρῶσις καί πόσις», καί πρέπει νά μεταλαμβάνουμε, αὐτῶν γιατί μᾶς ἑνώνουν μέ τό Θεάνθρωπο Κύριό μας, καί χαρίζουν τήν αἰώνια ζωή. Τήν ἀνάγκην τῆς μεταλήψεως αὐτῆς, τῆς Θείας Κοινωνίας, θά τονίσει καί τόν ἑπόμενον αἰῶνα, τόσο ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, ὅσο καί ὁ Κυπριανός Καρχηδόνος.

   Ἡ πιστότητα σ’ αὐτή τήν Παράδοση εἶναι συνεχιζόμενη σ’ ὅλες τίς γενεές τῶν πιστῶν. Οἱ μεγάλοι Πατέρες, οἱ ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας (βλέπε τόν Κανόνα τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Πέμπτης), ἐπισημαίνουν τή σπουδαιότητα, ἀλλά καί τήν ἀναγκαιότητα τοῦ μοναδικοῦ μυστηρίου τῆς θείας «μετουσίας» καί τῆς ἑνώσεώς μας μέ τόν Χριστό.

   Ἡ κανονική λοιπόν παράδοσις καί συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μία φωνή ὁμιλοῦσα, συνιστᾷ καί προτρέπει τούς πιστούς εἰς συχνή Θεία Κοινωνία. Τά λειτουργικά κελεύσματα καί καλέσματα «Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος», «Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε, πηγῆς ἀθανάτου γεύσασθε», ἰσχύουν διηνεκῶς καί κανονικῶς εἰς τήν Εὐχαριστιακήν σύναξιν τῶν πιστῶν. Ὅλη αὐτή ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας δείχνει τή σπουδαιότητα καί πρωταρχικότητα τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Μυστηρίου, ὥστε ἡ Θεία Εὐχαριστία νά θεωρεῖται ἡ πηγή καί τό κέντρο τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος Χριστοῦ καί ὡς κοινωνίας μέ τήν Παναγία καί Ζωαρχική Τριάδα μέσα ἀπό τό Εὐχαριστικό Μυστήριο προσεγγίζονται.

   Ἤδη βρισκόμαστε λίγο πρίν τό τέλος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καί προσκαλούμαστε μέσα ἀπό ὅλη τή βίωση τῆς ἀσκητικῆς της ἐμπειρίας νά γιορτάσουμε τό πέρασμά μας στή γεύση τῆς «ὄντως ζωῆς», πού προσφέρεται μέσα ἀπό τό «Δεῖπνον τό Μυστικόν». Ἡ Τράπεζα τῆς λειτουργίας τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ ἁπλόχερα χορηγεῖ τή ζωή. «Ἡ Τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες» τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθῃ πεινῶν». μέσα ἀπό τό «Δεῖπνον τό Μυστικόν». Ἡ Τράπεζα τῆς λειτουργίας τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ ἁπλόχερα χορηγεῖ τή ζωή. «Ἡ Τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες» τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθῃ πεινῶν».

   Ὅμως συγχωρέστε με, πού θά ἐπιχειρήσω τήν ἐπισήμαση δυό, τριῶν ἁπλῶν μεν, ἀλλά ἀπαραιτήτων ἀληθειῶν. Μέ τή συμμετοχή μας στή μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, δίνεται τόσο ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ὅσο καί προσεγγίζουμε ὁλοέν τή σωτηρία μας. Οἱ δυό αὐτές πραγματικότητες εἶναι ἀπόρροια φυσικά τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ καί τῆς Ἀναστάσεως. Καί ζῶντας αὐτή τήν ἀλήθεια ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τήν διδάσκει ἀδιάκοπα. Ὅμως καθένας μας προσερχόμενος στή θεία Μετάληψη ἄς ἔχει κατά νοῦ μερικά πράγματα, προϋποθέσεις. Χρειάζεται ὁ πιστός νά βιώνει τήν ἑνότητα στήν πίστη, τήν ἀγάπη ὄχι σάν θεωρητικότητα μόνο, ἀλλά σάν καθημερινή πράξη μιά καί μέσα ἀπ’ αὐτήν ἐπέρχεται ἡ καταλλαγή καί ἡ συμφιλίωση μέ ὅλους καί τόν κάθε ἄνθρωπο χωριστά. Ὅλα αὐτά ἐπιτυγχάνονται βέβαια μέσα ἀπό τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση. Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή πού διερχόμαστε ἀποτελεῖ σπουδαία εὐκαιρία. Καί ὅταν φθάσουμε στή μεγάλη στιγμή εἶναι ἀναγκαῖο νά δείξουμε ἀνάλογο σεβασμό. Μακρυά ἡ βιασύνη. Ἡ ἀταξία. Ἡ διεκδίκηση προτεραιότητος, δείχνουν ἀνευλάβεια καί μᾶς ἀποξενώνουν ἀπό τά θεία δωρήματα, πού πρέπει νά ἀπολαμβάνουμε μετέχοντας στή Δωρεά τοῦ Χριστοῦ μας. Ὅλα αὐτά ἀλλοιώνουν τό μυστηριακό χαρακτήρα τῆς ἱερᾶς αὐτῆς στιγμῆς.

   Μή ξεχνοῦμε και τούτη τήν κατάσταση πού δυστυχῶς ἔχει ἐπικρατήσει νά μεταλαμβάνουμε μόνο ὅταν ρθοῦν Τό Πάσχα και τά Χριστούγεννα ἤ κάποια ἄλλη στιγμή. Ἡ ἀποχή δημιουργεῖ ἀπώλεια. Καί ἡ ἀπώλεια μᾶς ὁδηγεῖ στήν ὑπαρξιακή πείνα καί δίψα.

Ἀπότοκος τῆς συνηθείας αὐτῆς εἶναι δυστυχῶς τοῦτο τό φαινόμενο. Ὁ λειτουργός νά ἐξέρχεται τοῦ ἱεροῦ Βήματος ἐκφωνώντας τό «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε» καί νά μή προσέρχεται κανείς νά κοινωνήσῃ.
   Ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται διά νά κοινωνήσουμε! Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη Παράδοση καί ὀφείλουμε τήν ἐφαρμογή της. Καί κοινωνοῦντες τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος «κοινωνοί γινόμεθα θείας φύσεως».