Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα
«Απελπίστικα, μανούλα μου,να υποφέρω,κουράστηκα μες στη ζωήτον Χάρο να γυρεύω*.»
ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ
Κάθε φορά που παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην Ελλάδα, μας πιάνει ένα τρομερό άγχος, όχι διότι τα ίδια θα συμβούν με μαθηματική ακρίβεια και στην Κύπρο, αλλά γιατί η κατάσταση είναι πια απελπιστικά και ανεπίστρεπτα τραγική. Η πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα μάς τρομάζει. Πιο πολύ, όμως, μας τρομάζει και η ΕΘΝΙΚΗ κρίση, η οποία διαφαίνεται στον ορίζοντα όπως τα καράβια που πιάνουν λιμάνι. Δεν μιλώ για τους Τούρκους, διότι αυτοί έχουν την ικανότητα να μας κάνουν ζημιά μεγάλη ΧΩΡΙΣ καν να πολεμήσουν. Μιλώ πια για την πιθανότητα ακόμη και οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί, όσο βαθαίνει η κρίση και η ακυβερνησία και η υποτέλεια, να μπορούν να φτάσουν ως τη Λαμία, χωρίς καμιά ουσιαστική αντίσταση. Είναι φανερό ότι τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών δεν έχουν ταρακουνήσει τις εθνικές ευαισθησίες κανενός.
Ενώ καλώς έχουν καταποντιστεί τα δύο μεγάλα αντεθνικά κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κι ενώ είχαν σημαντική άνοδο οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ στην Ελλάδα δεν βλέπει τον εθνικό κίνδυνο και ΚΑΝΕΙΣ δεν αρθρώνει έναν λόγο από φυγής των μεγάλων εθνικών καταστροφών. Οι δυνάμεις που αναδείχτηκαν, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ, είναι ακόμη πιο αντεθνικές από τους εθνοπροδότες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Η πλειοψηφία των βουλευτών αυτών των κομμάτων αρνήθηκαν να ορκιστούν στο Eυαγγέλιο για να πάρουν τη θέση τους στη Βουλή, δηλαδή αρνήθηκαν την πίστη του ίδιου του λαού τους, αρνήθηκαν τα σύμβολα που πρωτοστάτησαν σε όλους τους αγώνες του λαού μας, ακόμη κι εκείνους που έκανε η ίδια η αριστερά. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς δεν μιλά με όρους εθνικούς, ακόμη και οι διανοούμενοι αποφεύγουν να ασχοληθούν με αυτήν τη διάσταση. Μάλιστα μερικοί, όπως ο Ράμφος, έφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται πως οι Έλληνες θα παραμείνουν βάρβαροι, επειδή ακούνε Μάρκο Βαμβακάρη και χορεύουν ζεϊμπέκικο, δηλαδή επειδή έχουν εθνική ταυτότητα και πολιτισμό. Ο Ράμφος φυσικά είναι το μορφωμένο παιδί ενός ολόκληρου πολιτικού κόσμου, ο οποίος από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ φτάνει έως σύσσωμη την αριστερά, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή. Όλες αυτές οι δυνάμεις, ακόμη και αυτές που μιλούν εν ονόματι του Ελληνισμού και είναι αντιμνημονιακές, έχουν το ιδεολογικό βλέμμα τους στραμμένο προς την Ευρώπη. Τα πρότυπά τους είναι ευρωπαϊκά-αμερικανικά, ο λόγος τους απελπιστικά ευρωπαϊκός, ωσάν να βρίσκεται η Ελλάδα σφηνωμένη κάπου ανάμεσα σε Βέλγιο και Ολλανδία, και η πολιτική τους αντίληψη αντεθνική και ανθελληνική, και ας ουρλιάζουν για το αντίθετο.
Κανείς στην Ελλάδα σήμερα δεν έχει έναν ελληνικό λόγο. Ελληνικός λόγος δεν σημαίνει αντιευρωπαϊκός λόγος. Κανείς δεν εκφέρει έναν ελληνικό λόγο για να αποφύγουμε τα δεινά που έχουν συσσωρευτεί και αυτά τα χειρότερα που μας έρχονται. Μόνον ως Έλληνες μπορούμε να ξεπεράσουμε την κρίση. Μόνον αν δούμε την κρίση ως αποτέλεσμα της εθνικής στρέβλωσης και των εθνικών αδιεξόδων θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της απεμπόλησης του εθνικού μας βίου και της εθνικής μας ταυτότητας. ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ της οικονομικής κρίσης και δεν βλέπουμε το ΔΑΣΟΣ του έθνους που καίγεται ανυπεράσπιστο.
Τα ίδια και κάπως ανάποδα συμβαίνουν στην Κύπρο, τον άλλον πόλο του Ελληνισμού. Βλέπουμε τόσα χρόνια το Εθνικό ζήτημα αποκομμένο από την κοινωνία και την οικονομία, με αποτέλεσμα τα εδώ κόμματα να έχουν οδηγήσει το Εθνικό στο χείλος του γκρεμού και την κοινωνία σε έναν βαθύτατο ύπνο, από τον οποίον δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε. Τώρα μάλιστα που απειλείται να καταρρεύσει και η εδώ οικονομία, ο ανθελληνισμός παίρνει διαστάσεις επικίνδυνες, μιας και όλα τα δεινά ρίχνονται στους ώμους της ελληνικής οικονομίας, η οποία σιγά σιγά παρασύρει στην καταστροφή και την κυπριακή. Μέσα σ’ αυτήν τη δίνη κανείς δεν βλέπει πως τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά στην Κύπρο πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο: το σύνδρομο της αγγλοτουρκολαγνείας και το σύνδρομο του ανθελληνισμού.
Έχουμε φτάσει στον πάτο. Ο πάτος δεν είναι το τελευταίο στάδιο. Πιο κάτω βρίσκεται ο ΑΠΟΠΑΤΟΣ, όχι η τουαλέτα ούτε ο καμπινές, αλλά  ο ΑΠΟΠΑΤΟΣ. Όσοι είναι πάνω από 40 ετών θα θυμούνται τι εστί απόπατος. Κανένα αισιόδοξο μήνυμα δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Κι όμως ακόμη μπορούμε, τα θαύματα είναι μέρος της πίστης μας, είναι μέρος της ζωής μας, τα θαύματα γίνονται, αν κουνήσουμε κι εμείς ολίγον τα σάπια μας κορμιά. Δεν περιμένουμε τίποτε από τα κόμματα. Μπορούμε, όμως, να περιμένουμε πολλά από τον λαό μας και τα πιο μορφωμένα παιδιά του. Είναι δυνατόν ακόμη και σήμερα να γραφτεί μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ για την έξοδο από την κρίση. Ας μαζευτούν πρώτα οι αντιμνημονιακοί μας διανοούμενοι, αυτοί που κατανοούν τους εθνικούς κινδύνους, και με λόγο ελληνικό ας θέσουν τους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους μας για την έξοδό μας από την κρίση. Με μια τέτοια προκήρυξη και τον ανάλογο σχεδιασμό ας αρχίσουμε να χτίζουμε ένα θαρραλέο μέτωπο Ελλάδας και Κύπρου για την απελευθέρωση της πατρίδας μας, για να επαναδιεκδικήσουμε τον εαυτό μας και την Ελευθερία μας. Χωρίς ελληνικό όραμα θα βουλιάξουμε ως σκατοευρωκαλαμαράδες και ως κωλοεγγλεζούθκια μέσα στα σκατά του απόπατου. 
* Όσοι «ραμφικοί» νομίζουν πως ακούγοντας αυτό το τραγούδι του μεγάλου Μάρκου απελπιζόμαστε, κάνουν μεγάλο λάθος. Χορεύουμε μια ζεμπεκιά και δεν φοβόμαστε ούτε τον Χάρο ούτε τους «ραμφικούς». Εκείνη τη στιγμή παλαμάκια μας χτυπούν ο Αυξεντίου, ο Παλληκαρίδης, ο Άης Μάμας, ο Άγιος Γεώργιος και μια πλειάδα ποιητών, αγίων και ηρώων