Ζ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Ρωμ. ιε΄ 1 -7 )
«Ἕκαστος ὑμῶν τῷ πλησίον ἀρκεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν. καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν».
Εἶναι γνωστὴ ἡ φωνὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ποὺ διδάσκει τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς τῶν χριστιανῶν κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ κάθε ἕνας χριστιανός, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων εἶναι «ὑποχρεωμένος» νὰ πολιτεύεται καθημερινὰ, προσπαθώντας νὰ εὐαρεστήσει τὸν ἀδελφὸ του, γιὰ νὰ τὸν οἰκοδομεῖ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου.
Ὁ πρῶτος διδάξας εἶναι ὁ Χριστὸς μας, ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνο δὲν εὐαρέστησε τὸν ἑαυτὸς Του, ἀλλὰ ὑπέστη ὕβρεις, ἐξευτελισμούς, ἐμπαιγμούς γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς παραδειγματίζει, διότι ἦταν στὴν ἐξουσία Του, νὰ μὴν θλιβεῖ, νὰ μὴν κακολογηθεῖ, νὰ μὴν ἀτιμασθεῖ, νὰ μὴν κακοπαθήσει, ἀλλὰ νὰ ὰπολαμβάνει τὴν χλιδὴ, τὴν δόξα.
Στὴν ἑρνηνεία τοῦ Θεοδωρήτου διαβάζουμε: «Ὁ Δεσπότη Χριστὸς, ποτὲ Του δὲν θέλησε, νὰ πραγματοποιθεῖ τὸ Θέλημά Του, ἀλλὰ παραδόθηκε στὴν θανατικὴ καταδίκη, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε μὲ τὶς πιὸ εὐννοϊκὲς συνθῆκες τὴν σωτηρία μας. Τὸν ἀκοῦμε νὰ προσεύχεται λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος Του μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Πάτερ μου, ἄν εἶναι δυνατὸν, ἄς μὴν πιῶ αὐτὸ τὸ ποτήρι. Ἀλλὰ ὅμως, ἄς μὴ γίνει ὅπως θέλω ἐγώ, ἀλλὰ ὅπως θέλεις Ἐσύ» (Ματθ. κστ΄39).
Καταδέχθηκε νὰ χαρακτηρισθεῖ κακοῦργος, πλανεμένος, καταχραστὴς τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ τὸν περιγελοῦσαν λέγοντας: «Ἄλλους ἔσωσε, τὸν ἑαυτὸ Του δὲν ἔχει δύναμη νὰ τὸν σώσει. Ἄν εἶναι πράγματι ὁ βασιλιὰς τοῦ Ἰσραήλ ἄς κατεβεῖ ἀπὸ τὸν Σταυρὸ καὶ τότε θὰ πιστεύσουμε σὲ αὐτὸν» (Ματθ. κζ΄ 42).
Οἱ ἐξευτελισμοὶ καὶ οἱ ἐμπαιγμοί - λέγει ὁ Χριστὸς πρὸς τὸν Πατέρα - ποὺ ἀντιμετώπισες Ἐσὺ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἔπεσαν καὶ σὲ Ἐμένα τὸν Υἱὸν Σου στὴν Καινὴ Διαθήκη. Τοῦτο δὲν εἶναι καθόλου παράδοξο, διότι ὅσοι ἐσυνήθισαν νὰ κακολογοῦν τὸν Πατέρα, συνεχίζουν καὶ βλασφημοῦν καὶ τὸν Υἱὸ (Ρωμ. ιε΄3) (Ἑρμηνεία Ἁγίου Νικοδήμου). Αὐτὰ δὲν ἐγράφησαν γιὰ κἀποιο ἄλλο λόγο συνεχίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, παρὰ μόνον γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦμε ἀπὸ τὰ παθήματα τοῦ Κυρίου μας - τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις - καὶ νὰ ὑπομείνουμε καὶ ἐμεῖς μὲ καρτερικότητα καὶ ἀνδρεία.
Ὅποιος ὑπομένει στὴν παροῦσα ζωὴ χωρὶς νὰ δυασανασχετεῖ, φανερώνει ὅτι ἐλπίζει στὰ μέλλοντα ἀγαθὰ , ποὺ ὁ Διακαιοκρίτης Κύριός μας θὰ τοῦ δωρήσει πλουσιοπάροχα.
Ἐπισφράγιση τῶν προαναφερθέντων εἶναι ἡ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου (Λουκ ιστ΄19 – 31). Ἐκεῖ ἀπεικονίζονται δύο πρόσωπα ποὺ ἡ Πανσοφία τοῦ Δημιουργοῦ ὅρισε νὰ συνυπάρχουν στὸν ἴδιο χῶρο γιὰ νὰ ἀλληλοδιδάσκονται. Ὁ πρῶτος φοροῦσε ἀκριβὰ ἐνδύματα καὶ εὐφραινόταν καθημερινὰ γευόμενος ὅλα τὰ ἀγαθὰ. Ὁ δεύτερος στεκόταν στὴν ἐξώπορτα τοῦ πλουσίου περιμενοντας νὰ χορτάσει τὴν πείνα του ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὰ πλούσια ἐκείνα γεύματα.
Στὸν πολιτελῆ χιτώνα τοῦ πλουσίου καθρεπτίζονται οἱ πληγὲς τοῦ πτωχοῦ, ἐνῶ στὴν στιλπνότητα τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ πεινασμένου Λαζάρου, ἐφαίνετο ἡ ἄνευ ὅρίων πλουσιότης τοῦ ἀνελεήμονος καταχραστοῦ.
Στὴν καθημερινότητά μας, πάντοτε ἐπαναλαμβάνονται τέτοιου εἴδους ἀντιθέσεις, ποὺ μὲ ἀνάλογο τρόπο κατεργάζονται τὴν σωτηρία. Στὴν αὐλὴ ἑνὸς πλουσίου παραμένει ἕνας οἰκονομικὰ ἄπορος. Στὴν γειτονιὰ τοῦ πανύψηλου καὶ σωματώδους ἕνας «πυγμαῖος». Στὴν κατοικία ἑνὸς ὑγιεστάτου ἕνας καταρρακωμένος ἀσθενὴς. Στὸ κατώφλι ἑνὸς πολυμαθοῦς εὐφυοῦς ἐπιστήμονος κάποιος μὲ νοητικὴ ἀναπηρία.
Τὴν ἑρμηνεία γιὰ τὴν ὕπαρξη τῶν κοινωνικῶν αὐτῶν ἀντιθέσεων μπορεῖ νὰ δώσει τὸ περιστατικὸ ποὺ ἔλαβε χώρα σὲ κάποια σκήτη τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας μὲ πρωταγωνιστὲς δύο ἐκ παραμέτρου διαφορετικοὺς μοναχούς.
Ὁ πρῶτος εύλαβής, ἐργατικὸς, ἀκούραστος καὶ ἀφοσιωμένος στὸ διακόνημα τῆς κατασκευῆς κομβοσχοινίων, μὲ ἀδιάκοπη ἐργασία. Ὁ δεύτερος ἀμελής, φυγόπονος καὶ πονηρὸς ἔχων ὡς αὐτόβουλο διακόνημα τὴν κλοπὴ τῶν ὡραιοτάτων αὐτῶν κομβοσχοινίων, ἀπὸ τὸν ἄλλο μοναχὸ, γιὰ νὰ ἐξασφαλίζει τὰ πρὸς τὸ «ζῆν». Αὐτὸ ἔγινε ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὸν συνμοναστὴ του (κατασκευαστὴ τῶν ἐργοχείρων) ὁ ὁποῖος δὲν τοῦ ἐπετέθη, ἀλλὰ στρεφόμενος πρὸς τὸν ἑαυτὸ του, ζήτησε δύναμη καὶ ὑπομονὴ ἀπὸ τὸν Ἐπουράνιο Πατέρα, γιὰ νὰ ἐργάζεται διπλὰ καὶ νὰ ἐξασφαλίζει τὰ ἔξοδα τοῦ φυγόπονου ἀδελφοῦ του. Ἡ ἐπίγειος «αὐλαία» ποὺ κάποια στιγμὴ κλείνει γιὰ τὸν καθένα μας, ἔκλεισε καὶ γιὰ τὸν ἀκηδῆ (τεμπέλη) μοναχὸ ποὺ ἐντὸς ὁλίγου θὰ ἐκηδεύετο. Οἱ μοναχοὶ ποὺ ἦταν δίπλα του, βαρυγκομοῦσαν λέγοντας: «Πῶς ἀπὸ τὴν σκήτη μας ἐγεννήθη τέτοιος ἄνθρωπος;». Ὁ μοναδικὸς μοναχὸς ποὺ διαφοροποιεῖτο ἦταν ὁ ἀκούραστος «ἐργάτης τῶν κομβοσχοινίων» ποὺ ἀσπάζετο τὰ χέρια του ἐπὶ κλίνης εὑρισκομένου μοναχοῦ ἀναφωνώντας: «Πῶς νὰ μὴν καταφιλήσω, αὐτὰ τὰ χέρια, ποὺ σήμερα μοῦ ἀνοίγουν τὴν πύλη τοῦ Παραδείσου γιὰ νὰ εἰσέλθω κάποτε;».
Ἐὰν παρακολουθήσουμε τὴν συνέχεια τῆς παραβολῆς τοῦ πλουσίου καῖ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου, παρατηροῦμε ὅτι ὁ πλούσιος , γίνεται ἐπαίτης μόνο γιὰ μία σταγόνα νεροῦ, ἐνῶ ὁ πτωχὸς Λάζαρος ἀπολαμβάνει πλουσιοπάροχα τὰ ἀγαθὰ στὸν Παράδεισο.
Ἄς μήν λησμονοῦμε καθημερινῶς τὸ ρητὸ τοῦ Ἀποστόλου μας: «Ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δώη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. ιε΄, 5-6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά