«ἨΘΙΚΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ»

Ο όρος «ηθικός πανικός» είναι όρος της Νέας Εποχής. Προτάθηκε σε διεθνή οργανισμό (OCDE) ως βάση εξηγήσεως του φαινομένου των νεοφανών αιρέσεων, από τον Massimo Introvigne, φερόμενο ως ειδικό σε θέματα αιρέσεων, που όμως υποστηρίζει την Σαηεντόλοτζυ και υποβαθμίζει συστηματικά το πρόβλημα της παραθρησκείας.

Με τον όρο αυτόν, εισάγεται ηθική αντιστροφή στην κατανόηση διαφόρων κοινωνικών φαινομένων. Δεν υπάρχει το τάδε ή το δείνα κοινωνικό πρόβλημα στην έκταση που το καταλαβαίνει ο μέσος εχέφρων άνθρωπος, αλλά είναι πρόβλημα όσοι μιλούν γι’ αυτό! Δημιουργούν «ηθικό πανικό», επειδή επισημαίνουν κάποιο κίνδυνο, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, για την δημοκρατία.

Κατά την θεωρία του ηθικού πανικού, πρέπει να μην «υπερβάλλουμε»:  Αν σκοτώθηκαν-αυτοκτόνησαν 912 άνθρωποι στην Γουιάνα στα πλαίσια μιας αιρέσεως, αυτό είναι ένα περιορισμένο θέμα. Κάθε γενίκευση απαγορεύεται. Δημιουργεί ηθικό πανικό. Αν στο μετρό του Τόκιο έγινε το πρώτο σημαντικό παραθρησκευτικό τρομοκρατικό κτύπημα, με δηλητη­ριώδες αέριο από την αίρεση Αούμ Σινρικίο, με απο­τέλεσμα τον θάνατο 12 ατόμων και την σωματική βλάβη σε εκατοντάδες, ας μην «υπερβάλλουμε», δεν σημαίνει ότι όμοια φαινόμενα θα επαναληφθούν οπωσδήποτε, και τέλος πάντων ναι μεν ο Σόκο Ασαχάρα, αρχηγός της αιρέσεως, ήθελε να κυριαρχήση στην Ιαπωνία, ναι μεν έκανε έρευνες για την χρήση δηλητηριωδών αερίων, ναι μεν είχε αποθηκεύσει τέ­τοια αέρια, ναι μεν είχε 10.000 οπαδούς στην Ρωσσία, ακόμη και υποστηρικτές στον στενό κύκλο του προέδρου Γιέλτσιν, αλλά κατά τα άλλα ήταν ένας έντιμος βουδιστής θρησκευόμενος που ακόμη δεν απεδείχθη σε ποινικό δικαστήριο τελεσίδικα ότι αυτός ευθύνεται για το δηλητηριώδες αέριο στο με­τρό, ούτε προκύπτει με βεβαιότητα ότι αυτός εισέδυσε στην Ρωσσία, μάλλον οι Ρώσσοι με την θρησκευτικότητά τους στράφηκαν -τι ποιο φυσικό;- στον Σόκο Ασαχάρα. Έτσι αποφεύγεται ο «ηθικός πανικός», η «άνευ λόγου ανησυχία», κατά την λογική αυτή.

Τώρα, κατά την ίδια θεωρία, ηθικώς επιλήψιμη είναι η συμπεριφορά όσων επισημαίνουν υπαρκτούς κινδύνους. Όπως είπε ο καθηγητής δείνα, σε βιβλίο εκδόσεων της Οξφόρδης, του 1989, λέγει ο Introvigne, το φαινόμενο του ηθικού πανικού εμφα­νίζεται από τις αρχές της δεκαετίας του . . .1970! Τό­τε είναι που για πρώτη φορά, σε μεγάλη έκταση, κα­κόβουλοι άνθρωποι, από μίσος, ιδιοτέλεια, προσωπι­κές βλέψεις για υπηρεσιακή τους ανάδειξη, επισημαί­νουν κινδύνους από τα διάφορα νέα φαινόμενα όπως νεοφανείς αιρέσεις, παραθρησκευτικά κινήματα, ανα­τροπές των κοινωνικών αξιών.

Ο όρος «ηθικός πανικός», δεν είναι χωρίς δύνα­μη. Έρχεται μαζί με όλη την «Νέα Εποχή», ως η τελευταία λέξη της επιστήμης της κοινωνιολογίας. Και θα ταλαιπωρήσει χριστιανικούς λαούς, και δη τους Ορθοδόξους, χειρότερα απ’ ό,τι τους ταλαιπώρησαν και τους ταλαιπωρούν όροι όπως «συντηρητι­σμός», «κλειστή κοινωνία», «μεσαίωνας». Γιατί αυτοί μεν οι όροι, που είναι αποτέλεσμα ψευδών λογικών διλημμάτων του δυτικού ορθολογισμού, χρησιμοποιούνται για να ρίξουν την Εκκλησία και όλη την χριστιανοσύνη στην συνείδηση των ανθρώπων-«πολιτών», ενώ ο όρος «ηθικός πανικός» (moralpanics), στοχεύει, ιδίως, ειδικά σε εκείνους που με την βοήθεια του Θεού έχουν ακονίσει τα πνευματι­κά και ηθικά αισθητήριά τους ώστε να επισημαίνουν τους κινδύνους από την «Νέα Εποχή» και την «Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων».

Επομένως, η χρήσις του όρου «ηθικός πανικός», πρέπει να καταγγέλλεται αμέσως και κατηγορημα­τικώς, ως προσπάθεια παραλύσεως της κριτικής ικα­νότητος των ανθρώπων σε θέματα ηθικής. Παρομοί­ως, και η χρήσις κάθε άλλου όρου ψυχολογικού χα­ρακτηρισμού αυτού που επισημαίνει κάποιους ηθικούς, κοινωνικούς, εθνικούς κλπ κινδύνους, αντί της χρήσεως αληθινών επιχειρημάτων επί του συγκεκρι­μένου θέματος.



ΔΙΑΛΟΓΟΣ   τεύχος 17
πηγή