Μητροπολίτης Σπάρτης Ευστάθιος:"Θανάσιμο αμάρτημα η αυτοκτονία"

Ζούμε στην επίγεια κοσμική κοινωνία του Μαμωνά.

   Ο άρχοντας αυτής, ο διάβολος, προσπαθεί ν’ απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό και από τα Επουράνια αγαθά με πολλούς τρόπους.

   Τον παρασύρει με πρόσκαιρα, φθαρτά και υλικά αγαθά από τα οποία μπορεί  ν’ αντλεί δόξα και ηδονή, όμως παράλληλα δεσμεύεται από επιθυμίες, ανάγκες, πάθη, φοβίες, άγχος και αποδεσμεύεται από οτιδήποτε πνευματικό και σωτήριο.

   Αφού ο υποταγμένος στην ύλη άνθρωπος χορτάσει με ψεύτικα δολώματα, εφήμερες χαρές και απολαύσεις,  αποδυναμώνεται ψυχικά και δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής, οι οποίες ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα κατακλύζουν την καθημερινότητά του.

   Έτσι, αντικρίζει παντού αναποδιές και μαυρίλα, η πίστη του εξασθενεί, η κρίση του θολώνει, δειλιάζει, απογοητεύεται, ο υπερτροφικός εγωισμός του πληγώνεται, με αποτέλεσμα  την αυτοκτονία.

   Σύμφωνα με τον άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τρεις είναι οι κατηγορίες των απεγνωσμένων που αυτοκτονούν: α) οι άθεοι, β) οι ολιγόπιστοι και γ) οι συναισθηματικά ασταθείς και αδύναμοι.

   Αυτούς κατεξοχήν τους ανθρώπους ο αρχέκακος διάβολος πολεμά με το ισχυρότερο όπλο του, την απελπισία.

   Τους ψιθυρίζει στο αυτί σε καιρό θλίψεως, όπως στις μέρες μας, ότι όλα τελείωσαν και δεν υπάρχει λύση για το πρόβλημά τους. Έτσι, τους οδηγεί στην αφαίρεση της ίδιας τους της ζωής.

   Με τον τρόπο αυτόν, όμως, ο αυτόχειρας  θέτει τον εαυτό του εκτός ζωής όχι μόνο της παρούσης αλλά και της αιωνίου.

  Οι ιεροί κανόνες είναι σαφείς. Η αυτοκτονία είναι φόνος χωρίς δυνατότητα μετάνοιας και σωτηρίας, άρα θανάσιμο αμάρτημα.

  Αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, η οποία δε συγχωρείται, χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό και τον κολάζει αιώνια.

  Μάλιστα, η Εκκλησία μας ως έσχατο μέσο εξευμενίσεως του Θεού και προστασίας των υπόλοιπων μελών της ορίζει ότι όποιος αυτοκτονεί δεν πρέπει να κηδεύεται, παρά μόνο μετά από ιατρική επιβεβαίωση ότι δεν είχε τα λογικά του.

   Ας μη λησμονούμε, επομένως, αδελφοί μου, ότι η ζωή μας είναι κοιλάδα του κλαυθμώνος, αλλά και δώρο θεόσδοτο και πολύτιμο.

   Ο Κύριος λέγει «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν» (Μτθ.7,14),  όχι γιατί είναι τιμωρός, αλλά διότι εμείς είμαστε αδύναμοι και αμαρτωλοί.  Γι’ αυτό μας παρηγορεί, λέγοντας: «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε»(Λουκ. 6,21).

   Οι προσωρινές δυσκολίες, μ’ άλλα λόγια, που θ’ αντιμετωπίσει ο άνθρωπος στη ζωή του συμβαίνουν με παραχώρηση του Μεγάλου Ευεργέτη μας, για να καθαρισθεί ο ρύπος της ψυχής  του από τις αμαρτίες του, όπως ο χρυσός καίγεται σε πύρινο καμίνι για να αποδείξει τη γνησιότητα και την αξία του.

   Έτσι, έχοντας αποδείξει  τη γνησιότητα της πίστης και της αγάπης  προς τον Θεό, θα λάβει την αιώνια ζωή.

   Και αν όλα πηγαίνουν ανάποδα, ας μη δειλιάζουμε, γιατί έχουμε ψυχή αθάνατη. Και αν όλα χαθούν, κάτι που είναι βέβαιο, διότι τα πάντα, ευχάριστα και δυσάρεστα έχουν ημερομηνία λήξης, ας  μην απελπιζόμαστε και ας φυλάξουμε την ψυχή μας σαν κόρη οφθαλμού.

   Η τωρινή δυσκολία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αμελητέα σταγόνα σ’ έναν απέραντο ωκεανό μακαριότητας που έχει ετοιμάσει ο Πανάγαθος Θεός για μία αιωνιότητα, αφού όλα μαζί, τα δίκαια και τα άδικα, τα εύκολα και τα  δύσκολα, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα που συναντάμε σε κάθε βήμα μας ενεργούν μυστικά μέσα στο σωτήριο σχέδιό Του για τον καθένα μας.

  Οι Πατέρες, εξάλλου, διδάσκουν, ότι τον καλό καπετάνιο τον κάνει η φουρτούνα, τον γενναίο στρατηγό ο πόλεμος και τον καλό χριστιανό και τον άγιο τον κάνει η δοκιμασία.

  Μόνο με προσευχή, μετάνοια, εξομολόγηση και τακτικό εκκλησιασμό και πάντα αναφωνώντας, όπως ο δίκαιος Ιώβ, «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον»  και, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν», αυτό που βλέπει κανείς στο παρόν ως ανυπέρβλητο εμπόδιο μπορεί να γίνει το εισιτήριο της σωτηρίας του στο μέλλον.

Θερμός Εὐχέτης πρός τόν Κύριο

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ὁ Μονεμβασίας καί Σπάρτης ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ