Μποροῦμε σήμερα νά κοινωνοῦμε συχνά;

πηγή

Ὅ­ταν γί­νει λό­γος σέ χρι­στια­νούς γιά  τήν ἀ­νάγ­κη τῆς συ­χνῆς Θεί­ας

 Κοι­νω­νί­ας, ἀ­μέ­σως θά ἀ­κού­σεις, εἶ­ναι εὔ­κο­λο σή­με­ρα μέ τή 

προ­κλη­τι­κή ζω­ή πού ζοῦ­με νά κοι­νω­νεῖ συ­χνά ὁ χρι­στια­νός;

 Ἡ ἀ­πάν­τη­ση εἶ­ναι, ναί μπο­ρεῖ ὅ­ταν τό θέ­λει. Ἡ δι­σχι­λι­ε­τής ζω­ή

 τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τό ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει. Για­τί ὁ Χρι­στός πού εἶ­ναι μα­ζί 

μας εἶ­ναι με­γα­λύ­τε­ρος καί δυ­να­τό­τε­ρος ἀ­πό τό δι­ά­βο­λο πού 

 προ­σπα­θεῖ νά ὑ­πο­τά­ξει τόν κό­σμο. Ἀρ­κεῖ νά τό θε­λή­σει ὀ χρι­στια­νός.

 Ἄν πραγ­μα­τι­κά ὁ ἄν­θρω­πος ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται ποι­ός εἶ­ναι, πό­θεν 

ἔρ­χε­ται καί πού πη­γαί­νει, τό­τε κα­τα­λα­βαί­νει ὅ­τι ἔ­χει ἕ­να τε­λι­κό 

σκο­πό καί ὁ σκο­πός αὐ­τός εἶ­ναι ἡ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, ὁ χα­μέ­νος

 πα­ρά­δει­σος, ἡ αἰ­ώ­νια ζω­ή. Ἄν πραγ­μα­τι­κά εἶ­ναι ἐ­ρα­στής αὐ­τῆς

 τῆς χα­ρού­με­νης καί ἀ­τέ­λει­ω­της ζω­ῆς, τό­τε ὅ­λες οἱ ἐ­νέρ­γει­ές του, 

οἱ πρά­ξεις καί οἱ συμ­πε­ρι­φο­ρές του, θά  κι­νοῦν­ται μέ­σα στά 

πλαί­σια αὐ­τοῦ τοῦ σκο­ποῦ καί θά προ­σέ­χει καί τή συμ­πε­ρι­φο­ρά

 του, τά λό­για του, τά ἔρ­γα του καί τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες του.

 Ἐξ ἄλ­λου ὁ Κύ­ριος μας  δέ μας ὑ­πο­σχέ­θη­κε τόν πα­ρά­δει­σο ἐ­δῶ 

στή γῆ αὐ­τή, ἀλ­λά στήν ἄλ­λη ζω­ή, στή νέ­α γῆ τοῦ πα­ρα­δεί­σου.  

Δέν μᾶς ὑ­πο­σχέ­θη­κε στόν κό­σμο αὐ­τό εὐ­τυ­χί­α, ἀλ­λά μᾶς 

ὐ­πο­σχέ­θη­κε θλί­ψεις καί δο­κι­μα­σί­ες τίς ὁ­ποῖ­ες θά μᾶς προ­κα­λεῖ 

ὁ ἐ­χθρός μας ὀ δι­ά­βο­λος. Μᾶς προ­τρέ­πε ­ἀ­κό­μα ὅ­τι πρέ­πει νά 

ἔ­χου­με θάρ­ρος καί θά νι­κή­σο­υμε ὅ­πως νί­κη­σε καί αὐ­τός. 

 Ἑ­πο­μέ­νως ἔ­χου­με δι­α­λέ­ξει ἕ­να δρό­μο στε­νό καί μιά πύ­λη 

στε­νή καί πρέ­πει νά προ­σέ­ξου­με νά μήν  φορ­τω­νό­μα­στε 

πολ­λά για­τί δέ θά μᾶς χω­ρέ­σει νά πε­ρά­σου­με ἡ στε­νή πύ­λη 

καί θά μεί­νου­με ἐ­κτός πα­ρα­δεί­σου.

 Γιά νά ἀ­πο­φύ­γου­με τήν ἁ­μαρ­τί­α, θά πρέ­πει πάν­το­τε νά 

ἐ­πι­δι­ώ­κου­με τήν συμ­με­τρί­α  γιά νά δι­α­τη­ρή­σου­με καί σῶ­μα καί

 ψυ­χή σέ ἀ­σφά­λεια καί ἀ­παλ­λα­γή ἀ­πό τά κα­κά. Πρέ­πει νά 

ἀ­πο­φεύ­γου­με τήν πολ­λή κα­λο­πέ­ρα­ση καί τή φι­λη­δο­νί­α, 

για­τί δέ γνω­ρί­ζουμε πό­σα κα­κά δη­μι­ουρ­γεῖ. Ἀλλά καί  τά 

ἄ­τα­κτα λό­για, τήν ἀ­νό­η­τη φλυ­α­ρί­α κλπ.

Ἡ ζω­ή καί ἡ γέν­νη­σή μας εἶ­ναι δι­πλή, πνευ­μα­τι­κή καί σαρ­κι­κή, 

καί τό μέν πνεῦ­μα πο­λε­μᾶ τίς ἐ­πι­θυ­μί­ες τοῦ σώ­μα­τος, τό δέ σῶ­μα

 πα­ρα­τάσ­σε­ται ἐ­ναν­τί­ον τοῦ πνεύ­μα­τος καί εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τον νά 

συμ­φω­νή­σουν καί νά συ­νερ­γα­σθοῦν τά ἐ­νάν­τια πράγ­μα­τα. 

Εἶ­ναι ὀ­λο­φά­νε­ρο ὅ­τι μιά ἀ­πό τίς δυ­ό ἐ­πι­θυ­μί­ες θά ἐ­πι­κρα­τή­σει

 στούς λο­γι­σμούς διά τῆς μνή­μης. Γι’ αὐ­τό ἐ­μεῖς πρέ­πει νά  

προ­σπα­θή­σου­με νά ἐ­πι­κρα­τή­σει τό πνεῦ­μα πά­νω στό σῶ­μα.

 Γιά νά γί­νει αὐ­τό, χρει­ά­ζε­ται προ­σπά­θεια καί ἀ­γώ­νας. 

Ἐ­κεῖ­νο πού μᾶς προ­ε­τοι­μά­ζει ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κά γιά  τόν ἀ­γώ­να, 

σ’ ὅ­λες τίς πε­ρι­πτώ­σεις, εἶ­ναι ὁ πό­θος γι’ αὐ­τά πού ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε

⁺ αὐ­τός κα­θι­στᾶ τούς κό­πους γλυ­κούς, ἀ­κό­μα κι’ ὅ­ταν εἶ­ναι 

ὀ­δυ­νη­ροί.  Ἀ­κό­μα νά ἀ­φι­ε­ρώ­νο­υμε ὄ­λους τούς λο­γι­σμούς μας 

στό Χρι­στό καί σέ ὅ­σα ἐ­κα­με ἀ­πό φι­λαν­θρω­πί­α σέ μᾶς καί 

τό­τε θά ἔ­χου­με ἐ­νώ­πιόν μας αὐ­τή τή ζω­ή πού θέ­λου­με καί 

θά νοι­ώ­θου­με εὐ­τυ­χι­σμέ­νοι. Ὅ­λοι ἔ­χου­με χρέ­ος νά ἐ­φαρ­μό­ζου­με

 τίς ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ καί νά προ­σαρ­μό­ζου­με τό βί­ο μας σύμ­φω­να 

μέ τήν ἀ­ρέ­σκειά του, καί νά ἀ­πο­μα­κρύ­νου­με τά μά­τια μας 

ἀ­πό τά μά­ται­α πράγ­μα­τα τοῦ κό­σμου τού­του.

Κα­λό καί ὠ­φέ­λι­μο καί βο­η­θη­τι­κό θά ἦ­ταν ἄν κά­θε ἀ­γω­νι­ζό­με­νος

 χρι­στια­νός ἔ­κα­νε τα­κτι­κά ἔ­λεγ­χο τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του μέ βά­ση τίς 

 ἐν­το­λές τοῦ Θε­οῦ.

Χαραλάμπους Νεοφύτου

Πρεσβυτέρου

ΠΕΡΙ

ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

πόσο συχνά κοινωνοῦμε