Η ζωή του Μέλλοντος... Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Με τη χάρη του Θεού βρισκόμαστε στην τρίτη εβδομάδα του Τριωδίου και λίγες μόνο μέρες πριν εισέλθουμε στο στάδιο των αρετών, στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Με εφόδια την ταπείνωση του τελώνου  και την μετάνοια του Ασώτου ξεκινήσαμε ένα όμορφο ταξίδι με προορισμό τον Σταυρό και την Ανάσταση.  

Στις προηγούμενες εβδομάδες συναντήσαμε την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού, όμως τώρα ήλθε η ώρα να δούμε κάτι άλλο, την περικοπή της τελικής κρίσεως. Η Εκκλησία μας μάς θυμίζει  οτι θα έρθει η ώρα που θα ξεχωρίσει ο Κύριος την ανθρωπότητα σε δύο ομάδες και οτι ο παράδεισος και η κόλαση θα είναι η μόνη αιώνια πραγματικότητα.

Στις δυο πρώτες  Οικουμενικές Συνόδους  οι Θεοφόροι Πατέρες συνέταξαν το Σύμβολο της Πίστεως, με άλλα λόγια καθόρισαν και παρέδωσαν τα δεδομένα και το περιεχόμενο της πίστης μας. Δεν νοείται Χριστιανός να αμφισβητεί  ή να παραβλέπει τους όρους του κειμένου αυτού. 

Το τέλος του συμβόλου καταλήγει με τις εξής διατυπώσεις: << προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και Ζωή του μέλλοντος αιώνος >>. Προσδοκούμε δηλαδή όλοι οι χριστιανοί και αναμένουμε την Ανάσταση των κεκοιμημένων, την αληθινή και αιώνια ζωή σ΄ έναν χώρο, σ' έναν κόσμο, με έναν τρόπο, που δεν υπάρχει πόνος, λύπη και στεναγμός αλλά, ζωή ατελεύτητη.

Η λέξη προσδοκώ σημαίνει κάτι που περιμένω ότι θα γίνει, ζω γι' αυτό και με αυτό. Και αν στην καθημερινότητά μου δεν συμβαίνουν πάντα αυτά που προσδοκώ, σε τούτη την περίπτωση η προσδοκία ταυτίζεται με την βεβαιότητα. Το ότι θα πεθάνω είναι το μόνο σίγουρο και βέβαιο στη ζωή μου. Άλλωστε αυτό επιβεβαιώνεται αιώνες τώρα ,κάθε μέρα και ώρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Είναι απορίας άξιο πως ,ενώ υπάρχει κάτι τόσο βέβαιο, λησμονούμε την ύπαρξή του. Ενώ όλοι μας θα εξέλθουμε από αυτήν την πρόσκαιρη ζωή, πολλοί από εμάς ζούμε αγνοώντας το δεδομένο αυτό. Η στάση μας είναι που καθορίζει πόσο συνειδητοί διάδοχοι των πατέρων είμαστε. Αν αισθανόμαστε την προσδοκία της Αναστάσεως ως κάτι έξω από εμάς, ως κάτι θλιβερό ή ως εξωπραγματικό, μάλλον απέχουμε πολύ από αυτό που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες.

Η κρίση είναι αποκλειστικό προνόμιο και έργο του Θεού. Γι’ αυτό και είναι άστοχο εμείς να κρίνουμε και να κατατάσσουμε τους αδελφούς μας σε διάφορες κατηγορίες. Όποιους ο Κύριος τοποθετήσει  εκ δεξιών Του, αυτό θα είναι δώρο και θα οφείλεται στην ευσπλαχνία και το άπειρο έλεός Του. Άλλωστε ο Παράδεισος δεν είναι δικαίωμα ούτε ανταπόδοση. Δεν είναι χρωστούμενο, αλλά αγάπη Θεού.

Αντιθέτως όσοι ζούμε μια ζωή χωρίς Θεό, αγνοώντας την ύπαρξή Του, περιφρονώντας τους αδελφούς μας που είναι η ζωντανή Του παρουσία μάλλον μόνοι μας επιλέγουμε τον προορισμό. Έτσι η Κόλαση είναι αυτοπροσδιορισμός και όχι τιμωρία του Θεού.

Οι  εκπλήξεις που θα συναντήσουμε στην αιωνιότητα είναι πολλές καθώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τις καρδιές των ανθρώπων, το ενδεχόμενο της μετάνοιάς  τους και το έλεος του Θεού. Κανονικά θα έπρεπε να επιθυμούμε να βρεθούμε όλοι  στον Παράδεισο. Υπάρχει χώρος για όλη την ανθρωπότητα. 

Πάντως όπου κι αν βρεθούμε, το σίγουρο είναι ότι όλοι θα προβληματιστούμε για την παρουσία ή την απουσία ορισμένων συνανθρώπων μας. Το « φαίνεσθαι » της επίγειας ζωής μας στην αιωνιότητα του Κυρίου αποκαθηλώνεται και η κάθε ψυχή παίρνει τη θέση στον χώρο που πραγματικά ανήκει, με κριτήριο πάντα το πώς έζησε. Για τον λόγο αυτό δεν είναι σκόπιμο να προβαίνουμε σε υποθέσεις περί της θέσης του καθενός μας στην αιωνιότητα , γιατί αυτό που ο καθένας μας κουβαλάει σαν φορτίο στην ψυχή του το γνωρίζει μόνον ο Κύριος.  

Επειδή λοιπόν προβλέψεις δεν υπάρχουν και η προσδοκία έχει λησμονηθεί, ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται και είναι η  Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ας  εργαστούμε πνευματικά και ας μετανοήσουμε  αληθινά, έχοντας την προσδοκία μας στην Ανάσταση των νεκρών και την ενατένισή μας στην αιώνια ζωή. Αμήν!

πηγή