“Άνθρωπον ουκ έχω”: Η κραυγή αγωνίας της σημερινής εποχής

Αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν, στάθηκε η  απάντηση που έδωσε ο παραλυτικός στον Ιησού στην γνωστή σε όλους περικοπή του Ευαγγελίου.

«Άνθρωπο ουκ έχω», μια αλήθεια ακόμα και στην εποχή μας  που οι τρόποι επικοινωνίας έχουν πολλαπλασιαστεί με την (κατα)χρήση της τεχνολογίας. Η διαπίστωση της μοναξιάς, η μοναχικότητα των ανθρώπων, το κλείσιμο στον εαυτό μας, οι επιφανειακές διαπροσωπικές σχέσεις και δυστυχώς οι  “συμβατικές συζυγίες ”, παραμένουν μια θλιβερή πραγματικότητα.

 α) Γράφει ο Αντώνης Σαμαράκης πως  «ποτέ άλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη , όσο σήμερα  και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων  δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο σήμερα» . Είναι γεγονός πως στις μέρες μας επικρατεί πολλή και αβάσταχτη μοναξιά. Είναι γεγονός πως ανάμεσά μας υπάρχουν και κυκλοφορούν « άνθρωποι μονάχοι» .

Η μοναξιά στα κόκκινα.

Το κλείσιμο ανάγκη.

Η απελπισία συντροφιά.

Η κατάθλιψη κυρίαρχος  πολλών ψυχών!

Η διαπίστωση αυτή γίνεται ακόμα πιο τραγική όταν όλα τα παραπάνω συμβαίνουν μέσα στις οικογένειες, ανάμεσα στα ζευγάρια. Είναι συνηθισμένο αυτό το φαινόμενο πια στα σπιτικά της Ελλάδας μας εν έτη 2015.  Νομίζουμε πως φταίει η οικονομική κρίση αλλά μάλλον μας βολεύει αυτή η δικαιολογία. Όταν η συζυγία από συνοδοιπορία και συμπόρευση, γίνεται θλιβερή και αβάσταχτη συνύπαρξη, όταν, αντί να είναι ο ένας για τον άλλο βοηθός, γίνεται πρόβλημα,  όταν ο άλλος αντί να είναι ο παράδεισός μας, μετατρέπεται στην κόλασή μας, τότε η πραγματικότητα είναι η μοναξιά μας. Και δυστυχώς δεν είναι λίγες τούτες οι περιπτώσεις.

β) Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που «έχουμε άνθρωπο». Βέβαια, η λύση είναι να είμαστεεμείς άνθρωποι για κάποιους άλλους. Πολλοί αδελφοί μας εγκλωβίζονται και μένουν στάσιμοι στην αναζήτηση φίλων και ανθρώπων που να τους αγαπούν. Λησμονούν πως θα έπρεπε πρώτα και κύρια να είναι οι ίδιοι για κάποιους άλλους φίλοι και συνοδοιπόροι. Με τον τρόπο αυτό δεν θα υπήρχε μοναξιά στις ζωές των ανθρώπων.

          Οι  σχέσεις των ανθρώπων όμως, ακόμα και όταν υπάρχουν, λίγες φορές είναι σωστά προσανατολισμένες ( προς τον ουρανό & την αιωνιότητα ). Τις πιο πολλές φορές και όταν ακόμα έχουμε άνθρωπο ή όταν εμείς είμαστε για κάποιους άλλους φίλοι , δεν αποσκοπεί αυτή η επικοινωνία και η σχέση για την απόκτηση αρετών και την πνευματική οικοδομή μας. Αντίθετα για τα κοσμικά και τα επιφανειακά, είμαστε πρώτοι και ενωμένοι. Στην αμαρτία διαπρέπουμε όλοι μαζί.

γ) Ας κάνουμε όμως  ακόμα μια διαπίστωση. Βλέπουμε πως τα μέσα επικοινωνίας στις μέρες μας  βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και άνθιση. Η σύγχρονή τεχνολογία κατακλύζει την καθημερινότητα μας. Οι τρόποι που μπορεί κάποιος να επικοινωνεί με τους άλλους είναι πάρα πολλοί.

Και όμως, όλα δεν είναι αρκετά και ικανά να σπάσουν την μοναξιά.

Και όμως, όλα αυτά είναι και παραμένουν επιφανειακές και πολύ ρηχές προσπάθειες επικοινωνίας.

Γιατί ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας και προσφοράς είναι αυτός της προσευχής.

Γιατί ο πραγματικά αγωνιζόμενος και υγιής σκεπτόμενος Χριστιανός θα είναι χωρίς δυσκολία και επιδεξιότητα φίλος και αδελφός.

Γιατί μέσα στην Εκκλησία και συγκεκριμένα μέσα στις Ενορίες μας βρίσκουμε τον τόπο μα και τον τρόπο αυτής της ευλογημένης επικοινωνίας.

 Μακάρι έτσι να πορευόμαστε και να αναπαύουμε στη ζωή μας.

ΑΜΗΝ !!!

Κυριακη Β Νηστειών Μετάνοια… Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής μας Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη

Ο Χριστός μας, μετά την επιλογή των μαθητών Του, ξεκίνησε την δημόσια δράση Του. Κηρύττει, θεραπεύει, στηρίζει και απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων. Όμως, για τον Κύριο είναι πιο ουσιαστική η άφεση των αμαρτιώναπότην θεραπεία της σωματικής ασθένειας. Αλλά για να αποδείξει την εξουσία Του να συγχωρεί αμαρτίες και να αποστομώσει τουςΓραμματείςπου αμφισβητούσαν την Θεότητα Του, θεραπεύει και την σωματική ασθένεια του ανθρώπου. Στην Ευαγγελική περικοπή της δεύτερης Κυριακής των νηστειών βλέπουμε την πίστη, την τόλμη και τηναποφασιστικότητακάποιων ανθρώπων, οι οποίοι, αφαίρεσαν την στέγη ενός σπιτιού για να φέρουν σε επαφή μαζί με τον Ιησούένανπαραλυτικό. Βλέποντας ο Χριστός την πίστη τους και θέλοντας να τουςεκπλήξειγια μια ακόμη φορά λέειστον παραλυτικό πως του συγχωρούνται οι αμαρτίες. Είναι αλήθεια ότι εμείς οι άνθρωποι, που έχουμε περιορισμένες δυνατότητες και ασθενή πίστη, συσχετίζουμε το θαύμα μόνο με την θεραπεία των σωματικών ασθενειών. Περιορίζουμε την έκτακτη έγχυση του Αγίου Πνεύματος ( που είναι το θαύμα ) , μόνο σε ότι αφορά την σωματική υγεία και λησμονούμε το μεγαλύτερο θαύμα που είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Δηλαδή η ανανέωση του Βαπτίσματος, η αλλαγή τουνου, ηαλλαγήτου τρόπου ζωής. Για να συμβούν όμως όλα αυτά χρειαζόμαστε την ενέργεια και την χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Η ανατολή και η δύση του ήλιου, η ομορφιά της φύσης, η σοφία του σύμπαντος, η αγάπη και ο έρωτας των ανθρώπων, η γέννηση κάθε παιδιού όπως ακόμα και η θεραπεία μιας ασθένειας θα πρέπει να θεωρούνταιως θαυμαστές ενέργειες του Κυρίου μας. Αντιθέτως, υπάρχουν δυστυχώς πολλοί και μορφωμένοι μάλιστασυνάνθρωποίμας, που όλα αυτά τα αποδίδουν σε τυχαίες ενέργειες. Βέβαια αυτό βρίσκεται στο πλαίσιο της ελευθερίας του ανθρώπου, που είναι ένααπότα μεγαλύτερα δώρα του θεού. Δεν θα πρέπει όμως να λησμονούμε ότι και αυτή ακόμαη πρόοδος της Ιατρικής είναι αποτέλεσμα φωτισμένων και εμπνευσμένων ανθρώπων από τη Θεία Χάρη του Κυρίου μας. Γι” αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, να παρακαλούμε να γίνεται καθημερινά το θέλημα του Θεού στη ζωή μας. Να δεχόμαστε με χαρά τις όποιες δυσκολίες και αντιξοότητες. Να μετανοούμε για τις πολλές αστοχίες μας και να επιδιώκουμε να γευτούμε την γλυκύτητα της πνευματικής ζωής. Οι Άγιοί μας έβλεπαν τις ασθένειες του σώματος ως ευλογία και παρουσία του Θεού στην ζωή τους. Έλεγε ο χαρισματικός Όσιος γέρονταςΠαΐσιος ότι γέμισε ο παράδεισος από καρκινοπαθείς και παρακαλούσε μάλιστα και ο ίδιος να γευθεί αυτή τη δωρεά του Θεού. Μιας και βρισκόμαστε λοιπόν στην παλαίστρα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να ευχόμαστε φέτος να είναι ουσιαστική η πορεία μας και να επιδιώξουμε και εμείς το προσωπικό μας θαύμα. Να ζητήσουμε να έρθει και σε εμάς η ευεργετική και ζωοποιός παρουσία του θεού στην ύπαρξή μας, όχι για να μας απαλλάξειαπότυχόν σωματικές δυσκολίες που έχουμε, αλλά για να μας φωτίσει το νου, να μας θερμάνει την πίστη, να μας ζεστάνει την καρδιά και να μας κάνει να αλλάξουμε. Έτσι μεταμορφωμένοιαπότο θαύμα της προσωπικής μας αλλαγής να πορευτούμε για το υπόλοιπο της ζωής μας ευχόμενοι να είναιχριστιανικάτα τέλη μας, ανώδυνα,ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, για να έχουμε καλή απολογία στο θρόνο του Θεού . Αμήν!

Χριστός Γεννάται.Τώρα! Του Πρωτ. Χρήστου Αιγίδη

Σε λίγες μέρες αγαπητοί μου αδελφοί θα εορτάσουμε την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο. Αλήθεια έχουμε αναλογισθεί πόσο μεγάλο γεγονός είναι αυτό ;
 Ο ποιητής του Ουρανού και της Γής, Αυτός που στο νεύμα Του και μόνο τρέμουν τα σύμπαντα, καταδέχεται να λάβει την ανθρώπινη φύση μας, στο φτωχό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Ο λόγος ; Για μια δεύτερη ευκαιρία… Για να έχουμε εμείς ξανά την δυνατότητα και την προοπτική του Παραδείσου.

Ό,τι ζούμε στην Εκκλησία μας είναι πραγματικότητα, συμβαίνει τώρα. Δεν θυμόμαστε γεγονότα παλαιών καιρών και χρόνων. Δεν γεννήθηκε κάποτε ο Χριστός και εμείς απλά θυμόμαστε το γεγονός. Χριστός γεννάται. Τώρα. Σήμερα. Στον ταραγμένο κόσμο του 21ου αιώνα. Στην έρημη κοινωνία των πόλεων, στα ξεχασμένα σοκάκια των ερημωμένων χωριών μας. Χριστός γεννάται. Τώρα. Σήμερα. Στην εποχή της οικονομικής κρίσης, στην εποχή της γενικότερης κρίσης. ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ!!!

Η ενανθρώπηση του Κυρίου μας γίνεται σήμερα επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε. Το Θείο Βρέφος κρατά τις απαντήσεις στα ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου.

Έχει τις λύσεις στα πολυποίκιλα προβλήματά μας. Είναι η διέξοδος στα αδιέξοδα μας. Είναι η μόνη αληθινή χαρά, αντίδοτο στην κατάθλιψη μας. Είναι η ανάπαυση μέσα στην κούραση μας. Είναι το αληθινό φώς μέσα στα σκοτάδια μας. Είναι η ταπείνωση μέσα στην έπαρσή μας. Ο Χριστός μας έρχεται τελικά να επαναφέρει νόημα και χαρά στην ζωή μας.

Είναι γεγονός πως περάσαμε πολλά Χριστούγεννα δίχως Χριστό. Πως εορτάσαμε μια εορτή δίχως τον εορτάζοντα. Πως μείναμε μόνο στα ωραία τραπέζια, στα στολίδια, στα φώτα, και το πολύ – πολύ να κάναμε και μια πράξη αγάπης σε κάποιο συνάνθρωπό μας έτσι για το καλό. Φέτος ας κάνουμε φάτνη την καρδιά μας για να έρθει να γεννηθεί μέσα μας μυστικά ο Θεός. Ας συναντηθούμε με το Θείο Βρέφος και ας συνεχίσουμε μαζί Του την πορεία και το ταξίδι μας στον Ουρανό.

Έχει επικρατήσει να κάνουμε κάποιο δώρο σε αυτόν που εορτάζει και ο Χριστός μας σε λίγες μέρες γιορτάζει. Εγώ τι δώρο να κάνω στον νεογέννητο Χριστό ; Κάποτε μου είπε κάποιος γέροντας πως το καλύτερο δώρο που μπορώ να Του κάνω, είναι… οι αμαρτίες μου, και πως ο μικρός Χριστός θα έμενε πολύ ευχαριστημένος. Το δώρο αυτό αγαπητοί μου δεν κοστίζει χρήματα, θέλει μονάχα την διάθεση και την προσπάθεια μας. ( Εξομολόγηση )

Έτσι θα εορτάσουμε φέτος, Χριστούγεννα με Χριστό, αληθινά Χριστούγεννα. Γένοιτο!!!
πηγή

Νηστεία αληθινή!!! Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Η Ευαγγελική περικοπή της Δ' Κυριακής της Tεσσαρακοστής μας δίνει αφορμή να μιλήσουμε για την νηστεία. Ο Χριστός μας με το αδιάψευστο στόμα Του αναφέρει ότι το κακό  μπορεί να  νικηθεί  μόνο με προσευχή και νηστεία. Ο λόγος αυτός ειπώθηκε μετά την θεραπεία ενός δαιμονισμένου νέου που οι μαθητές του Χριστού δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν. Η Τεσσαρακοστή είναι η κατ' εξοχήν περίοδος που καλούμαστε για εντονότερη πνευματική εργασία, για πιο πολλή προσευχή και για ουσιαστική νηστεία.

  Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι νηστεία είναι μόνο η αποφυγή κάποιων τροφών, δηλαδή περιορίζουμε την νηστεία στο να μην καταναλώνουμε το κρέας, το γάλα και κάποια άλλα προϊόντα. Λησμονούμε όμως ότι νηστεία είναι πρωτίστως  η αποφυγή της αμαρτίας . Λησμονούμε ότι είναι απαραίτητο να νηστέψουμε όλα εκείνα που μας χωρίζουν από την αγάπη του θεού και μας απομακρύνουν από την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Νηστεύω σημαίνει ότι προσέχω τί λέω, τί βλέπω, τι ακούω, τί διαλογίζομαι. Νηστεύω σημαίνει δεν εκνευρίζομαι, δεν ειρωνεύομαι, δεν αφήνω να κυριεύσει την ψυχή και το νου μου το κακό. Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός, δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά, ούτε επίσης αναγκαστικά. Πρέπει να αγαπήσουμε την άσκηση. Να νηστέψουμε συνειδητοποιημένα, με χαρά και ζωντάνια, όχι μίζερα και καταναγκαστικά. Πολλοί νηστεύουν γιατί έτσι πρέπει και άλλοι από φόβο. Νομίζω όμως αγαπητοί μου ότι πιο ουσιαστικό είναι να κάνω τη νηστεία από αγάπη και με πλήρη ελευθερία.

Ας προσέξουμε αδελφοί μου να έχουμε ταπεινό φρόνιμα όταν νηστεύουμε και να μην κατακρίνουμε όσους δεν νηστεύουν. Η νηστεία δεν αποτελεί μέσο επίδειξης του βαθμού της πνευματικότητος μας, αλλά ένας τρόπος, ένα γύμνασμα, να καθαρίσει η ψυχή και το σώμα μας, ώστε να προετοιμαστούμε καλύτερα  για να βιώσουμε αληθινά, πνευματικά το μεγάλο γεγονός  της Αναστάσεως του Κυρίου μας.

  Η σύνεση πρέπει να μας συντροφεύει στο ταξίδι της νηστείας. Η  υπερηφάνεια και ο εγωισμός πρέπει να εκμηδενιστούν μέσω της νηστείας . Προσοχή όμως: υπάρχει ο κίνδυνος από ζήλο, χωρίς επίγνωση, να  << νηστέψουμε >> και στα συναισθήματα. Πολλοί όταν νηστεύουν γίνονται απόμακροι, αντικοινωνικοί. Αισθάνονται έτσι πιο άνετα με τον εαυτό τους. Φοβούνται ότι διαφορετικά θα αμαρτήσουν και έτσι βάζουν φραγμούς και στήνουν τοίχους στην επικοινωνία με τους αδελφούς τους. Αρρωστημένες καταστάσεις . Αντί να ωφελούν, δυσκολεύουν. Αντί να αναπαύουν, μπερδεύουν. Αντί να είναι φωτεινά παραδείγματα του Χριστού, καταλήγουν να γίνονται σκοτεινές και απόμακρες οντότητες, που καμία σχέση δεν έχουν με το ουσιαστικό νόημα του Λόγου του Κυρίου μας.

  Είναι σημαντικό να νηστεύουμε ουσιαστικά και αληθινά. Επειδή στασιμότητα στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει και η μοναδικότητα της σχέσης αυτής είναι απεριόριστη, απύθμενη και αιώνια , θα ανακαλύπτουμε στην καθημερινότητά μας οφέλη πνευματικά και σωματικά.  Άλλωστε, εκείνα που η Εκκλησία μας και οι Θείοι Πατέρες όρισαν αιώνες πριν, έρχονται τώρα να επιβεβαιώσουν και να επικυρώσουν οι διάφοροι ειδικοί που ασχολούνται με  θέματα υγείας και διατροφής.

Καλή και ευλογημένη νηστεία με επίγνωση και αγάπη.

H πρωτιά των ταπεινών, η ευλογία των διακόνων και η χαρά της θυσίας!!! Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Βρισκόμαστε στο κατώφλι της τελευταίας εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Την εβδομάδα που μας πέρασεβιώσαμε δυο σημαντικά γεγονότα,τον Μεγάλο Κανόνα του Αγίου Ανδρέου του Κρητός και τον Ακάθιστο Ύμνο προς την Υπεραγία  Θεοτόκο, την Μητέρα του κόσμου. Τα μηνύματα που απορρέουν από τις Ακολουθίες αυτές είναι η Μετάνοια, η Αγνότητα και η Ταπείνωση, εφόδια ουσιαστικά και απαραίτητα για την πορεία μας και την άνοδο στον προσωπικό μας Γολγοθά.

  Σε λίγο, ο Κύριός μας θα πορευθεί προς το εκούσιο πάθος και διδάσκει τους μαθητές Του ότι όποιος θέλει να είναι μέγας και πρώτος οφείλει πρώτα να είναι πάντων Διάκονος και Δούλος. Τα λόγια αυτά ηχούν στους μαθητές αλλά και σε όλους εμάς κάπως παράξενα, ίσως και παράλογα. Ο  Χριστός εγκαινιάζει ένα άλλο είδος εξουσίας, μια άλλη κατάσταση αρχηγίας. Ο Σταυρός του Κυρίου μας γίνεται αφετηρία για την πρωτιά των Ταπεινών, την Ευλογία των Διακόνων και την Χαρά της Θυσίας.

  Ο μεγαλύτερος εχθρός της αγάπης, της φιλίας, του γάμου, της οικογένειας και γενικά όλων των διαπροσωπικών σχέσεων είναι ο εγωισμός. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η μεγαλύτερη ασθένεια της εποχής μας. Η διαπίστωση τούτη γίνεται  απλά  και εύκολα  εάν παρατηρήσουμε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, ίσως και στην Εκκλησία μας. Οι διαφωνίες, οι έριδες, οι διαπληκτισμοί, τα δικαστήρια, τα διαζύγια, οι κάθε είδους συγκρούσεις  γενικότερα πηγάζουν από την εγωιστική μας διάθεση.

  Το «μικρόβιο» αυτό του εγωισμού,  υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Κάποιοι με πολλή εργασία και κόπο κατάφεραν ίσως να το αποβάλλουν. Μα στους πολλούς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ίσως κάποιοι να το τρέφουμε κιόλας. Θέλουμε να είμαστε σε όλα πρώτοι, να γίνεται πάντα το δικό μας θέλημα. Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, ίσως κοιτάμε τους αδελφούς μας με υπεροψία. Αλίμονο αν μας αδικήσουν. Μην τυχόν και μας αγνοήσουν.

  Αλήθεια, πόσοι από εμάς που είμαστε γονείς νουθετούμε τα παιδιά μας  να έχουν φρόνημα ταπεινό ;  Να έχουν διάθεση διακονίας ; Αντίθετα, όλοι θέλουμε να είναι τα καλύτερα, να φοράνε τα πιο όμορφα ρούχα και γενικά να είναι πάντα πρωταγωνιστές. Από πολύ νωρίς καλλιεργούμε τάσεις εγωισμού στα παιδιά μας. Είναι βλέπετε και το παράδειγμά μας τέτοιο. Άλλωστε ό,τι βλέπουν και βιώνουν μαθαίνουν. Το ίδιο ισχύει σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας

  Η πορεία του Ιησού Χριστού είναι όμως πολύ διαφορετική από την δική μας διάθεση. Από την αρχή της επίγειας ζωής Του έως το τέλος. Από μια φτωχή σπηλιά κάπου στην Βηθλεέμ έως εκείνο το λόφο του Γολγοθά. Όλα ταπεινά, φτωχά, άδοξα. Ήρθε όχι για να διακονηθεί αλλά για να διακονήσει και να δώσει την Ζωή Του ως λύτρωση για την δική μας σωτηρία.

  Για όλους εμάς που έχουμε την μεγάλη Ευλογία και την ιδιαίτερη τιμή να είμαστε μαθητές Του, ο δρόμος και η πορεία μας είναι η ίδια. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν θα υπάρξει δική μας Ανάσταση εάν δεν προηγηθεί και η προσωπική μας Σταύρωση. Οφείλουμε να βιώσουμε το λόγο του Κυρίου μας διακονώντας και υπηρετώντας τους αδελφούς μας, αρχίζοντας πρώτα από την οικογένειά μας  και συνεχίζοντας σε κάθε πτυχή και έκφανση του βίου μας.

Αμήν!

π. Χρήστος Αιγίδης

Νηστεία αληθινή!!! Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Η Ευαγγελική περικοπή της Δ' Κυριακής της Tεσσαρακοστής μας δίνει αφορμή να μιλήσουμε για την νηστεία. Ο Χριστός μας με το αδιάψευστο στόμα Του αναφέρει ότι το κακό  μπορεί να  νικηθεί  μόνο με προσευχή και νηστεία. Ο λόγος αυτός ειπώθηκε μετά την θεραπεία ενός δαιμονισμένου νέου που οι μαθητές του Χριστού δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν. Η Τεσσαρακοστή είναι η κατ' εξοχήν περίοδος που καλούμαστε για εντονότερη πνευματική εργασία, για πιο πολλή προσευχή και για ουσιαστική νηστεία.

  Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι νηστεία είναι μόνο η αποφυγή κάποιων τροφών, δηλαδή περιορίζουμε την νηστεία στο να μην καταναλώνουμε το κρέας, το γάλα και κάποια άλλα προϊόντα. Λησμονούμε όμως ότι νηστεία είναι πρωτίστως  η αποφυγή της αμαρτίας . Λησμονούμε ότι είναι απαραίτητο να νηστέψουμε όλα εκείνα που μας χωρίζουν από την αγάπη του θεού και μας απομακρύνουν από την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Νηστεύω σημαίνει ότι προσέχω τί λέω, τί βλέπω, τι ακούω, τί διαλογίζομαι. Νηστεύω σημαίνει δεν εκνευρίζομαι, δεν ειρωνεύομαι, δεν αφήνω να κυριεύσει την ψυχή και το νου μου το κακό. Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός, δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά, ούτε επίσης αναγκαστικά. Πρέπει να αγαπήσουμε την άσκηση. Να νηστέψουμε συνειδητοποιημένα, με χαρά και ζωντάνια, όχι μίζερα και καταναγκαστικά. Πολλοί νηστεύουν γιατί έτσι πρέπει και άλλοι από φόβο. Νομίζω όμως αγαπητοί μου ότι πιο ουσιαστικό είναι να κάνω τη νηστεία από αγάπη και με πλήρη ελευθερία.

Ας προσέξουμε αδελφοί μου να έχουμε ταπεινό φρόνιμα όταν νηστεύουμε και να μην κατακρίνουμε όσους δεν νηστεύουν. Η νηστεία δεν αποτελεί μέσο επίδειξης του βαθμού της πνευματικότητος μας, αλλά ένας τρόπος, ένα γύμνασμα, να καθαρίσει η ψυχή και το σώμα μας, ώστε να προετοιμαστούμε καλύτερα  για να βιώσουμε αληθινά, πνευματικά το μεγάλο γεγονός  της Αναστάσεως του Κυρίου μας.

  Η σύνεση πρέπει να μας συντροφεύει στο ταξίδι της νηστείας. Η  υπερηφάνεια και ο εγωισμός πρέπει να εκμηδενιστούν μέσω της νηστείας . Προσοχή όμως: υπάρχει ο κίνδυνος από ζήλο, χωρίς επίγνωση, να  << νηστέψουμε >> και στα συναισθήματα. Πολλοί όταν νηστεύουν γίνονται απόμακροι, αντικοινωνικοί. Αισθάνονται έτσι πιο άνετα με τον εαυτό τους. Φοβούνται ότι διαφορετικά θα αμαρτήσουν και έτσι βάζουν φραγμούς και στήνουν τοίχους στην επικοινωνία με τους αδελφούς τους. Αρρωστημένες καταστάσεις . Αντί να ωφελούν, δυσκολεύουν. Αντί να αναπαύουν, μπερδεύουν. Αντί να είναι φωτεινά παραδείγματα του Χριστού, καταλήγουν να γίνονται σκοτεινές και απόμακρες οντότητες, που καμία σχέση δεν έχουν με το ουσιαστικό νόημα του Λόγου του Κυρίου μας.

  Είναι σημαντικό να νηστεύουμε ουσιαστικά και αληθινά. Επειδή στασιμότητα στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει και η μοναδικότητα της σχέσης αυτής είναι απεριόριστη, απύθμενη και αιώνια , θα ανακαλύπτουμε στην καθημερινότητά μας οφέλη πνευματικά και σωματικά.  Άλλωστε, εκείνα που η Εκκλησία μας και οι Θείοι Πατέρες όρισαν αιώνες πριν, έρχονται τώρα να επιβεβαιώσουν και να επικυρώσουν οι διάφοροι ειδικοί που ασχολούνται με  θέματα υγείας και διατροφής.

Καλή και ευλογημένη νηστεία με επίγνωση και αγάπη.

Κυριακή Γ Νηστειών «Προϋποθέσεις αληθινής πνευματικότητας» Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Βρισκόμαστε με την χάρη του θεού στη μέση της Αγίας Τεσσαρακοστής. Είμαστε μεσόστρατα του όμορφου πνευματικού ταξιδιού. Οι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μάς όρισαν εδώ στα μισά να ατενίσουμε, να αφουγκραστούμε και να προσκυνήσουμε τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας.  Ο μαρτυρικός Σταυρός, που επάνω του ανοίγοντας ο Κύριος τα χέρια Του αγκάλιασε όλη την ανθρωπότητα, αποτελεί το εφαλτήριο για την πνευματική πορεία του καθενός μας.  Ο Σταυρός αυτός είναι κριτήριο και μέτρο υγιούς πνευματικότητας.  Τελικά ο κάθε Σταυρός γίνεται ευκαιρία και εισιτήριο παραδείσου.

Όστις θέλει...

  Βασική προϋπόθεση της πνευματικότητας, άρα και της νηστείας και της προσευχής και γενικότερα κάθε προσπάθειας, είναι η ελευθερία.  Αυτό το μεγάλο Δώρο του θεού στον άνθρωπο που δυστυχώς λίγοι το καταλαβαίνουν, λιγότεροι το αξιοποιούν και ακόμη πιο λίγοι το βιώνουν.  Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πνευματική ζωή με το ζόρι δεν νοείται! Θέλει ελευθερία, χαρά και λεβεντιά η πνευματικότητα, όχι πίεση, ούτε θλίψη και άγχος. Η ελευθερία είναι προϋπόθεση σε κάθε ανθρώπινη σχέση.  Σε όλα και με όλους πρέπει να είμαστε ελεύθεροι.  Άλλωστε εδώ έγκειται και η φύση της αμαρτίας που μας προξενεί δέσμευση και ανελευθερία.

Απαρνησάσθω εαυτόν...

  Μας λέει ο Χριστός μας καθαρά ότι όποιος θέλει να τον ακολουθήσει, όποιος δηλαδή θέλει να έχει πνευματική ζωή πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό του.  Αν θέλω δηλαδή ελεύθερα να είμαι μαθητής Εκείνου πρέπει να είμαι έτοιμος να χάσω, να αδικηθώ, να ταπεινωθώ, να μην γίνεται το θέλημα μου, να είμαι πάντα τελευταίος, για να είμαι καλός μαθητής.  Δυστυχώς εμείς  τα αντίθετα πράττουμε και για το λόγο αυτό η μεγαλύτερη ασθένεια της εποχής μας είναι ο εγωισμός.  Εξαιτίας του έχουμε τόσα ναυάγια στις σχέσεις μας, τόσα διαζύγια στα ζευγάρια μας, τόσα νεύρα με τα παιδιά μας, δυσκολίες με τους γονείς μας, τόση κόντρα με τους συνεργάτες μας. Όλα αυτά γιατί κάνουμε το αντίθετο από τον λόγο Του Κυρίου μας.

Άρον τον Σταυρό...

  Αποτέλεσμα της εγωιστικής μας διάθεσης για όλα είναι και το χαρακτηριστικό ότι δεν θέλουμε στην ζωή μας δυσκολίες.  Αισθανόμαστε δυσφορία όταν έχουμε πειρασμό, θα θέλαμε αν μπορούσαμε να τον αποφύγουμε. Είμαστε φυγόπονοι και ανυποψίαστοι στην ευλογία Του Σταυρού, του πειρασμού, του πόνου και της δυσκολίας.  Δεν αξιοποιούμε όλα αυτά που είναι Δώρα Θεού.  Αυτό δεν νοείται με την απλή λογική.  Πολλές φορές μοιάζει παράλογο ή ανόητο.  Μα έτσι είναι ο Σταυρός, μωρία.  Όχι δυσκολία αλλά ευλογία.  Όχι τιμωρία αλλά χαρά.  Άλλωστε αυτό τον δρόμο που χάραξε ο Χριστός μας, ακολούθησε νέφος μαρτύρων, ομολογητών, οσίων και έμειναν στην αιωνιότητα μαζί Του.

   Όλα αυτά για να ακολουθήσουμε πιστά τον κύριο μας.  Οι προϋποθέσεις είναι συγκεκριμένες, ξεκάθαρες και απλές.  Δεν επιδέχονται αλλοίωση ή αμφισβήτηση.  Ακολουθώ τον Κύριο σημαίνει ακολουθώ την Εκκλησία.  Υπακούω στον Κύριο σημαίνει κάνω ό,τι λέει, ό,τι πρεσβεύει η Εκκλησία.  Και αυτό γιατί η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος  εις τους αιώνες.  Αν όμως η προσευχή μου, η νηστεία μου και γενικότερα η προσπάθεια μου στα πνευματικά είναι όπως εγώ θέλω ή όπως εγώ νομίζω ή ακόμα πιο αληθινά όπως εμένα βολεύει, μάλλον ακολουθώ το θέλημά μου και όχι τον Χριστό.  Με την ευχή, την ελπίδα και την προσευχή αγαπητοί μου στο υπόλοιπο της τεσσαρακοστής, μα και όλης μας της ζωής να ακολουθούμε αληθινά, ουσιαστικά και πνευματικά την εκκλησία σηκώνοντας ο καθένας μας τον δικό του προσωπικό Σταυρό που όμως είναι το εισιτήριο για τον παράδεισο. 

ΑΜΗΝ!

Μετάνοια… Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής μας Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Ο Χριστός μας, μετά την επιλογή των μαθητών Του, ξεκίνησε την δημόσια δράση Του. Κηρύττει, θεραπεύει, στηρίζει και απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων. Όμως, για τον Κύριο είναι πιο ουσιαστική η άφεση των αμαρτιώναπότην θεραπεία της σωματικής ασθένειας. Αλλά για να αποδείξει την εξουσία Του να συγχωρεί αμαρτίες και να αποστομώσει τουςΓραμματείςπου αμφισβητούσαν την Θεότητα Του, θεραπεύει και την σωματική ασθένεια του ανθρώπου.

Στην Ευαγγελική περικοπή της δεύτερης Κυριακής των νηστειών βλέπουμε την πίστη, την τόλμη και τηναποφασιστικότητακάποιων ανθρώπων, οι οποίοι, αφαίρεσαν την στέγη ενός σπιτιού για να φέρουν σε επαφή μαζί με τον Ιησούένανπαραλυτικό. Βλέποντας ο Χριστός την πίστη τους και θέλοντας να τουςεκπλήξειγια μια ακόμη φορά λέειστον παραλυτικό πως του συγχωρούνται οι αμαρτίες.

Είναι αλήθεια ότι εμείς οι άνθρωποι, που έχουμε περιορισμένες δυνατότητες και ασθενή πίστη, συσχετίζουμε το θαύμα μόνο με την θεραπεία των σωματικών ασθενειών. Περιορίζουμε την έκτακτη έγχυση του Αγίου Πνεύματος ( που είναι το θαύμα ) , μόνο σε ότι αφορά την σωματική υγεία και λησμονούμε το μεγαλύτερο θαύμα που είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Δηλαδή η ανανέωση του Βαπτίσματος, η αλλαγή τουνου, ηαλλαγήτου τρόπου ζωής. Για να συμβούν όμως όλα αυτά χρειαζόμαστε την ενέργεια και την χάρη του Παναγίου Πνεύματος.

Η ανατολή και η δύση του ήλιου, η ομορφιά της φύσης, η σοφία του σύμπαντος, η αγάπη και ο έρωτας των ανθρώπων, η γέννηση κάθε παιδιού όπως ακόμα και η θεραπεία μιας ασθένειας θα πρέπει να θεωρούνταιως θαυμαστές ενέργειες του Κυρίου μας. Αντιθέτως, υπάρχουν δυστυχώς πολλοί και μορφωμένοι μάλιστασυνάνθρωποίμας, που όλα αυτά τα αποδίδουν σε τυχαίες ενέργειες. Βέβαια αυτό βρίσκεται στο πλαίσιο της ελευθερίας του ανθρώπου, που είναι ένααπότα μεγαλύτερα δώρα του θεού. Δεν θα πρέπει όμως να λησμονούμε ότι και αυτή ακόμαη πρόοδος της Ιατρικής είναι αποτέλεσμα φωτισμένων και εμπνευσμένων ανθρώπων από τη Θεία Χάρη του Κυρίου μας.

Γι' αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, να παρακαλούμε να γίνεται καθημερινά το θέλημα του Θεού στη ζωή μας. Να δεχόμαστε με χαρά τις όποιες δυσκολίες και αντιξοότητες. Να μετανοούμε για τις πολλές αστοχίες μας και να επιδιώκουμε να γευτούμε την γλυκύτητα της πνευματικής ζωής. Οι Άγιοί μας έβλεπαν τις ασθένειες του σώματος ως ευλογία και παρουσία του Θεού στην ζωή τους. Έλεγε ο χαρισματικός Όσιος γέρονταςΠαΐσιος ότι γέμισε ο παράδεισος από καρκινοπαθείς και παρακαλούσε μάλιστα και ο ίδιος να γευθεί αυτή τη δωρεά του Θεού.

Μιας και βρισκόμαστε λοιπόν στην παλαίστρα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να ευχόμαστε φέτος να είναι ουσιαστική η πορεία μας και να επιδιώξουμε και εμείς το προσωπικό μας θαύμα. Να ζητήσουμε να έρθει και σε εμάς η ευεργετική και ζωοποιός παρουσία του θεού στην ύπαρξή μας, όχι για να μας απαλλάξειαπότυχόν σωματικές δυσκολίες που έχουμε, αλλά για να μας φωτίσει το νου, να μας θερμάνει την πίστη, να μας ζεστάνει την καρδιά και να μας κάνει να αλλάξουμε. Έτσι μεταμορφωμένοιαπότο θαύμα της προσωπικής μας αλλαγής να πορευτούμε για το υπόλοιπο της ζωής μας ευχόμενοι να είναιχριστιανικάτα τέλη μας, ανώδυνα,ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, για να έχουμε καλή απολογία στο θρόνο του Θεού .

Αμήν!

Συγχώρεση και χαρά !!! Τα απαραίτητα εφόδια στο ταξίδι της Μεγ. Τεσσαρακοστής Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Ο Λόγος του Κυρίου παραμένει επίκαιρος, ωφέλιμος και ουσιαστικός αιώνες τώρα. Γι' αυτό είναι καλή και ευλογημένη συνήθεια να μελετούμε τα ιερά κείμενα σε καθημερινή βάση για να αντλούμε σοφία, δύναμη και χαρά ,για να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες και στα ποικίλα προβλήματα της ζωής. Βρισκόμαστε μια ανάσα  από την ανατολή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και η ευαγγελική περικοπή μας ξεκαθαρίζει δυο  σημαντικά δεδομένα για την νηστεία και τον πνευματικό αγώνα που πρόκειται να έχουμε.

  α) Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος...

  Μας διασαφηνίζει αρχικά ο Κύριος  οτι απαραίτητη προϋπόθεση της πνευματικής ζωής είναι η συγχώρεση. Να μην έχουμε κρατούμενα με τους αδελφούς μας. Τίποτα να μην  βαραίνει τη συνείδηση μας  με τον οποιοδήποτε συνάνθρωπό μας. Διαφορετικά, μάλλον δεν έχει νόημα η νηστεία και η προσπάθεια που κάνουμε. Ο λόγος αυτός είναι ειπωμένος  από το στόμα του Κυρίου μας όταν μας παρέδωσε την Κυριακή προσευχή. Αν δεν συγχωρούμε εμείς ( που είμαστε αμαρτωλοί ) όποιον μας στεναχώρησε , τότε πως ζητάμε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ( που είναι αναμάρτητός ) ; Για το λόγο αυτό υπάρχει και ο Εσπερινός της Συγνώμης που έχουμε την  Κυριακή της Τυρινής.  Έτσι συμφιλιωμένοι, κλήρος και λαός να εισέλθουμε στο στάδιο των αρετών, να αρχίσουμε τον πνευματικό αγώνα, να ξεκινήσουμε την νηστεία.

 β) Συ δε νηστεύων αλείψαι σου την κεφαλήν και το πρόσωπό σου νίψαι...

  Η νηστεία, η προσευχή και η εγκράτεια είναι αφορμές χαράς. Όταν νηστεύω είμαι χαρούμενος. Δεν κάνω κάτι αναγκαστικά, κακόμοιρα, μίζερα. Άλλο είναι η ευσέβεια και η κατάνυξη και άλλο η μιζέρια και η σκυθρωπή συμπεριφορά. Πολλές φορές αυτά μπερδεύονται και εννίοτε οι δυσκολίες αυτές νοούνται ως υγιής πνευματικότητα. Εδώ γίνεται σαφές οτι η πνευματική ζωή θέλει λεβεντιά και χαρά .Όταν κάτι γίνεται δίχως ελευθερία, δίχως χαρά, μίζερα και θλιβερά, μάλλον κάτι δεν πάει καλά.

   Ακόμα μην λησμονούμε πως κύριο μέλημά του αγώνα μας είναι η αποφυγή της  κενοδοξίας που προκαλεί ο έπαινος των ανθρώπων. Να επιζητούμε να είμαστε αρεστοί  στον Κύριο που γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς μας, Εκείνος ξέρει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις μας.

  Έτσι λοιπόν να προχωρήσουμε στην Τεσσαρακοστή και ας νηστέψουμε  με χαρά  και ενθουσιασμό. Ας δούμε την περίοδο αυτή ως ευκαιρία πνευματικής προόδου και βαθύτερης εσωτερικής διεργασίας. Με την νηστεία πρωτίστως των παθών αλλά και των τροφών, με την προσευχή, με τη σιωπή και με την συμμετοχή μας στις λατρευτικές, κατανυκτικές ακολουθίες που θα ακολουθήσουν, το ταξίδι μας αυτό αποκτά άρωμα παραδείσου, γεύση ουρανού.

    Καλό ταξίδι στο πέλαγος της Αγάπης του Θεού, καλό αγώνα να νικήσουμε τις δυσκολίες που μας προτάσσει ο ίδιος μας ο εαυτός . Και μην ξεχνάμε ότι συνοδοιπόρο στο ταξίδι αυτό πρέπει  να έχουμε  τον  πνευματικό μας  Πατέρα.  Με την καθοδήγηση του θα ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία και  κάθε πειρασμό. 

πηγή

Η ζωή του Μέλλοντος... Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη,

Με τη χάρη του Θεού βρισκόμαστε στην τρίτη εβδομάδα του Τριωδίου και λίγες μόνο μέρες πριν εισέλθουμε στο στάδιο των αρετών, στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Με εφόδια την ταπείνωση του τελώνου  και την μετάνοια του Ασώτου ξεκινήσαμε ένα όμορφο ταξίδι με προορισμό τον Σταυρό και την Ανάσταση.  

Στις προηγούμενες εβδομάδες συναντήσαμε την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού, όμως τώρα ήλθε η ώρα να δούμε κάτι άλλο, την περικοπή της τελικής κρίσεως. Η Εκκλησία μας μάς θυμίζει  οτι θα έρθει η ώρα που θα ξεχωρίσει ο Κύριος την ανθρωπότητα σε δύο ομάδες και οτι ο παράδεισος και η κόλαση θα είναι η μόνη αιώνια πραγματικότητα.

Στις δυο πρώτες  Οικουμενικές Συνόδους  οι Θεοφόροι Πατέρες συνέταξαν το Σύμβολο της Πίστεως, με άλλα λόγια καθόρισαν και παρέδωσαν τα δεδομένα και το περιεχόμενο της πίστης μας. Δεν νοείται Χριστιανός να αμφισβητεί  ή να παραβλέπει τους όρους του κειμένου αυτού. 

Το τέλος του συμβόλου καταλήγει με τις εξής διατυπώσεις: << προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και Ζωή του μέλλοντος αιώνος >>. Προσδοκούμε δηλαδή όλοι οι χριστιανοί και αναμένουμε την Ανάσταση των κεκοιμημένων, την αληθινή και αιώνια ζωή σ΄ έναν χώρο, σ' έναν κόσμο, με έναν τρόπο, που δεν υπάρχει πόνος, λύπη και στεναγμός αλλά, ζωή ατελεύτητη.

Η λέξη προσδοκώ σημαίνει κάτι που περιμένω ότι θα γίνει, ζω γι' αυτό και με αυτό. Και αν στην καθημερινότητά μου δεν συμβαίνουν πάντα αυτά που προσδοκώ, σε τούτη την περίπτωση η προσδοκία ταυτίζεται με την βεβαιότητα. Το ότι θα πεθάνω είναι το μόνο σίγουρο και βέβαιο στη ζωή μου. Άλλωστε αυτό επιβεβαιώνεται αιώνες τώρα ,κάθε μέρα και ώρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Είναι απορίας άξιο πως ,ενώ υπάρχει κάτι τόσο βέβαιο, λησμονούμε την ύπαρξή του. Ενώ όλοι μας θα εξέλθουμε από αυτήν την πρόσκαιρη ζωή, πολλοί από εμάς ζούμε αγνοώντας το δεδομένο αυτό. Η στάση μας είναι που καθορίζει πόσο συνειδητοί διάδοχοι των πατέρων είμαστε. Αν αισθανόμαστε την προσδοκία της Αναστάσεως ως κάτι έξω από εμάς, ως κάτι θλιβερό ή ως εξωπραγματικό, μάλλον απέχουμε πολύ από αυτό που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες.

Η κρίση είναι αποκλειστικό προνόμιο και έργο του Θεού. Γι’ αυτό και είναι άστοχο εμείς να κρίνουμε και να κατατάσσουμε τους αδελφούς μας σε διάφορες κατηγορίες. Όποιους ο Κύριος τοποθετήσει  εκ δεξιών Του, αυτό θα είναι δώρο και θα οφείλεται στην ευσπλαχνία και το άπειρο έλεός Του. Άλλωστε ο Παράδεισος δεν είναι δικαίωμα ούτε ανταπόδοση. Δεν είναι χρωστούμενο, αλλά αγάπη Θεού.

Αντιθέτως όσοι ζούμε μια ζωή χωρίς Θεό, αγνοώντας την ύπαρξή Του, περιφρονώντας τους αδελφούς μας που είναι η ζωντανή Του παρουσία μάλλον μόνοι μας επιλέγουμε τον προορισμό. Έτσι η Κόλαση είναι αυτοπροσδιορισμός και όχι τιμωρία του Θεού.

Οι  εκπλήξεις που θα συναντήσουμε στην αιωνιότητα είναι πολλές καθώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τις καρδιές των ανθρώπων, το ενδεχόμενο της μετάνοιάς  τους και το έλεος του Θεού. Κανονικά θα έπρεπε να επιθυμούμε να βρεθούμε όλοι  στον Παράδεισο. Υπάρχει χώρος για όλη την ανθρωπότητα. 

Πάντως όπου κι αν βρεθούμε, το σίγουρο είναι ότι όλοι θα προβληματιστούμε για την παρουσία ή την απουσία ορισμένων συνανθρώπων μας. Το « φαίνεσθαι » της επίγειας ζωής μας στην αιωνιότητα του Κυρίου αποκαθηλώνεται και η κάθε ψυχή παίρνει τη θέση στον χώρο που πραγματικά ανήκει, με κριτήριο πάντα το πώς έζησε. Για τον λόγο αυτό δεν είναι σκόπιμο να προβαίνουμε σε υποθέσεις περί της θέσης του καθενός μας στην αιωνιότητα , γιατί αυτό που ο καθένας μας κουβαλάει σαν φορτίο στην ψυχή του το γνωρίζει μόνον ο Κύριος.  

Επειδή λοιπόν προβλέψεις δεν υπάρχουν και η προσδοκία έχει λησμονηθεί, ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται και είναι η  Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ας  εργαστούμε πνευματικά και ας μετανοήσουμε  αληθινά, έχοντας την προσδοκία μας στην Ανάσταση των νεκρών και την ενατένισή μας στην αιώνια ζωή. Αμήν!

πηγή

Ο άσωτος, η αγκαλιά και η δυσκολία! Του π. Χρήστου Αιγίδη

Την  δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου  συναντάμε την όμορφη Ευαγγελική Περικοπή της Παραβολής του άσωτου Υιού ή καλύτερα του ευσπλάχνου πατέρα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν  οι Πατέρες της Εκκλησίας  την συγκεκριμένη περικοπή "το Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων". Αν όλο το Ευαγγέλιο χανόταν και έμενε μόνο τούτη η περικοπή, θα ήταν αρκετή για να καταλάβουμε  το μέγεθος της Αγάπης και της Φιλανθρωπίας του Θεού. 

Δεύτερη προϋπόθεση για την καλύτερη προετοιμασία μας  στο ταξίδι της Μεγάλης Σαρακοστής, ύστερα από το δίδαγμα περί ταπείνωσης και της αποφυγής του εγωισμού που είχαμε την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου είναι η αναγκαιότητα της Μετανοίας, η χρησιμότητα της Εξομολόγησης, η σπουδαιότητα της ανανέωσης του Βαπτίσματος, η επιστροφή μας στην αγκαλιά του Θεού – Πατέρα.  

Ο μικρός υιός ζητάει το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογεί και φεύγει σε χώρα μακρινή. Αισθάνεται πως μακριά από την πατρική εστία θα ζήσει ελεύθερος, χαρούμενος και ευτυχισμένος. Στη πορεία όμως κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Δαπανάει όλη του τη περιουσία, ζει στην κραιπάλη και στην ανομία. Βιώνει την απόλυτη αποτυχία και αστοχία φθάνοντας στο σημείο να προσπαθεί να επιβιώσει τρώγοντας τροφές ζώων .

Μέχρι που «ήλθε εις εαυτόν», ήλθε σε επίγνωση, κατάλαβε το λάθος του, μετάνιωσε. Πόση τόλμη δύναμη και αγωνιστικότητα θέλει αυτή η διαπίστωση; Άραγε πόσο δυσκολεύτηκε στο να γυρίσει πίσω; Από τη στιγμή που σκέφτηκε το γυρισμό έχει ήδη μετανοήσει. Και μετανοώ σημαίνει αλλάζω τρόπο σκέψης, αλλάζω προσανατολισμό. Το πρώτο στάδιο της μετανοίας είναι η διαπίστωση του λάθους μας. Να καταλάβω και να αισθανθώ τι με χωρίζει από την αγάπη του Θεού. Είναι η κατανόηση και η δυσφορία που δημιουργεί στη ζωή μου η αμαρτία. Είναι τελικά η πικρή γεύση, η έλλειψη της χαράς, η παρουσία της θλίψης ,η αγωνία του άγχους που επιφέρει στην καθημερινότητά μου η κάθε μου αμαρτία χωριστά.

Ο πατέρας πίσω περιμένει. Κάθε μέρα ζει  για την επιστροφή του χαμένου παιδιού του. Μέχρι που έφτασε η ευλογημένη στιγμή. Και τότε; Το μόνο που έχει για το γιό του είναι μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά. Δίχως λόγια, ούτε έλεγχο. Δίχως ανακρίσεις, ούτε ερωτήσεις. Δίχως φωνές μα ούτε και απαιτήσεις. Μόνο μια ανοικτή αγκαλιά ! Τούτη η στιγμή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή του πατέρα. Γι’ αυτό αμέσως ξεκινάει το γλέντι, η χαρά και ο χορός. Για τον γιό του που ήταν χαμένος και βρέθηκε, για τον γιό του που ήταν νεκρός και αναστήθηκε.

Και ερχόμαστε στο πρεσβύτερο υιό και στην αρνητική του συμπεριφορά. Ήταν πάντοτε το καλό παιδί, ο υπάκουος, ο εργατικός και συνετός. Αντί να χαρεί για την επιστροφή του χαμένου του  αδελφού, εκείνος δυσκολεύεται. Αντί να εορτάσει τον γυρισμό εκείνος θυμώνει. Είναι θλιβερή η στάση του. Δυσκολεύει τον ίδιο αλλά και τον πατέρα του. Μάλλον το ίδιο αισθανόμαστε όλοι μας όταν βλέπουμε να έρχονται στην Εκκλησία άνθρωποι που ήταν στην αμαρτία. Μένουμε ανυποψίαστοι στο ενδεχόμενο της μετανοίας τους. Αισθανόμαστε δυσκολία να χαρούμε για την αλλαγή τους. Ενώ στον ουρανό γίνεται μεγάλο πανηγύρι για την επιστροφή κάθε ψυχής στην αγκαλιά του πατέρα. Ο μεγάλος γιός θα μένει πάντα φιγούρα γραφική της ανθρώπινης μικρότητας. Λίγοι αντιλαμβανόμαστε  το μήνυμα του Χριστού μας, που απορρέει από την συμπεριφορά αυτή του μεγάλου υιού.

Στην πορεία της ζωής μας  ερχόμαστε στην ίδια θέση και με τα τρία πρόσωπα της παραβολής. Τις περισσότερες φορές στη θέση του Άσωτου υιού ( μακάρι να μην μένουμε μόνο στην αμαρτία, αλλά να προχωράμε και στην μετάνοια ). Πολλές φορές ίσως στην θέση του μεγάλου αδελφού. Καμιά φορά τέλος, ενδεχομένως να είμαστε και στη θέση του πατέρα. Όπου και αν βρισκόμαστε όμως ας μη λησμονούμε οτι όλοι μας έχουμε ανάγκη το έλεος του Θεού, και οτι είναι ουσιαστική η διαπίστωση του λάθους, η ειλικρινής διατύπωση και η παραδοχή του΄ ουσιαστικότερη όμως είναι η καθημερινή προσπάθειά μας να μην το επαναλάβουμε. 

Αυτή είναι η έννοια της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ!

πηγή

Ο Φαρισαίος και ο Τελώνης σκέψεις στο Ευαγγέλιο της Κυριακής... Του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη

Μας αξιώνει ο Θεός και φέτος να εισέλθουμε στο Τριώδιο, στην πιο όμορφη και κατανυκτική περίοδο της Εκκλησιαστικής ζωής. Ένα ταξίδι ξεκινά, μια πορεία έντονης πνευματικής διεργασίας, μια πορεία που ενώνει τη γη με τον ουρανό, τον μικρό άνθρωπο με την αιωνιότητα. Τι κρίμα που νομίζουμε ( ή εννοούμε, ή βιώνουμε ) το Τριώδιο σαν να είναι μασκαρέματα, φαγοπότια, και ευκαιρία για κοσμικές συναναστροφές…

  Αφετηρία στο ταξίδι μας αυτό μια όμορφη, ωφέλιμη και πάντα επίκαιρη Ευαγγελική περικοπή, η γνωστή σε όλους μας παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Με τον τρόπο αυτό η Εκκλησία μας τονίζει την αναγκαιότητα και την προϋπόθεση της πνευματικής ζωής, την ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Ενώ ταυτόχρονα μας εφιστά την προσοχή και τον μεγάλο κίνδυνο ( πνευματικό και όχι μόνο ) που κρύβεται στην εγωιστική διάθεση και στην αλαζονεία. Δυο άνθρωποι εκ διαμέτρου αντίθετοι πηγαίνουν να προσευχηθούν. Ο ένας φαρισαίος, ο άλλος τελώνης, ο ένας άνθρωπος της << Εκκλησίας >>, ο άλλος άνθρωπος της αμαρτίας, Ο ένας με τις πράξεις τις καλές, ο άλλος βουτηγμένος στο κακό. Ο ένας που προσεύχεται πολύ, ο άλλος που δεν φλυαρεί. 

  Είναι πολύ σημαντικό ιδίως στις ημέρες μας να γίνονται  καλές πράξεις. Αλλά δεν αρκούν μόνο αυτές. Για να δούμε πρόσωπο Θεού χρειάζεται ζωή μυστηριακή, ταπείνωση, αγάπη και πολλή προσευχή. Είναι θετικό να είμαστε καλοί άνθρωποι, αλλά είναι ακόμα πιο ουσιαστικό να είμαστε καλοί Χριστιανοί. Διότι ο πραγματικά καλός Χριστιανός, εκείνος δηλαδή που έχει διάθεση ταπεινή, αγάπη ανυπόκριτη, πνεύμα θυσιαστικό, ζωή μυστηριακή, θα είναι εκ’ των προτέρων και εκ’ των πραγμάτων άνθρωπος καλός.

   Ακόμα είναι σημαντικό έναντι του Θεού η Ειλικρίνεια. Ξέρετε ότι ίσως μπορούμε να κρυφτούμε ή να ξεγελάσουμε όλους τους ανθρώπους. Τον εαυτό μας όμως και τον Θεό σίγουρα όχι. Γι’ αυτό λοιπόν ας είμαστε ειλικρινείς μπροστά στο Θεό. Άλλωστε Άγιοι δεν είναι οι αναμάρτητοι ( διότι απλά τέτοιοι δεν υπάρχουν ) αλλά οι μετανιωμένοι αμαρτωλοί,  "Ό,πουεπερίσσευσεν ηαμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις" (Ρωμ. 5:21). Ας στεκόμαστε στην προσευχή μας έχοντας επίγνωση των αμαρτιών μας και ας ζητούμε ταπεινά το έλεος και την αγάπη του Θεού.

  Ο λόγιος Μοναχός Μωυσής από το περιβόλι της Παναγίας αναφέρει σε κάποιο λόγο του σχετικά με την ταπεινοφροσύνη << ο ταπεινός δεν είναι κακόμοιρος, αξιολύπητος, χαζοχαρούμενος, αφελής, καρπαζοεισπράκτορας, ανόητος και αμαθής. Είναι έξυπνος, αλλά δεν κάνει τον εξυπνάκια, γνωρίζει αρκετά, αλλά δεν κάνει τον ξερόλα, μιλά, αλλά δεν αποστομώνει, λέει την γνώμη του αλλά δεν προσπαθεί να την επιβάλει >>. Τέλος ένας ακόμα Γέροντας Αγιορείτης έλεγε οτι ο Θεός κάθε πρωί ευλογεί τους ανθρώπους με το ένα Του χέρι και αν δει κάποιον ταπεινό τον ευλογεί και με τα δυο Του χέρια.

 Ευχής έργον λοιπόν να μας ευλογεί ο Θεός καθημερινά και με τα δυο Του χέρια. ΑΜΗΝ!!! 

Ποσότητα, Ποιότητα ή Πληρότητα Ζωής π. Χρήστος Αιγίδης

Αφορμή για τούτες τις σκέψεις μου στάθηκε μια πολύ όμορφη εκπομπή που έδειξε η τηλεόραση ( καμιά φορά δείχνει και κάτι ουσιαστικό ), η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, πρωταγωνιστές. Εκεί είδα νέους ανθρώπους που πάσχουν από ανίατες παθήσεις να μιλούν για την ζωή, το θάνατο, την ψυχή, την ασθένεια. ‘Ήταν πραγματικά μια πολύ όμορφη εκπομπή. Την επόμενη ημέρα συζητώντας με κάτι φίλους, μου ανάφερε κάποιος, πως μετά από την εκπομπή αυτή , άρχιζε να σκέφτεται διαφορετικά, και να αναθεωρεί αρκετά τη ζωή. Τότε δημιουργήθηκε ένας γόνιμος διάλογος και μια όμορφη αναζήτηση σχετικά με την ποσότητα, την ποιότητα και την πληρότητα της ζωής. Ο θάνατος είναι ίσως το μόνο που είναι σίγουρο στη ζωή μας από την στιγμή της συλλήψεως μας. Για δυο γεγονότα είμαι σίγουρος στην ζωή μου, ότι θα πεθάνω και ότι μπορώ να αλλάξω.

Οι άνθρωποι ζούμε μια ζωή μακριά από αυτήν την προοπτική, νομίζουμε πως θα είμαστε για πάντα εδώ, και όταν έρχεται ο θάνατος το θεωρούμε αναπάντεχο στη ζωή μας. Αγνοούμε κάτι σίγουρο, κάτι παραπάνω από βέβαιο. Αυτό θα το αντιληφθούμε καλύτερα αν κάνουμε μια βόλτα στα κοιμητήρια της πόλης μας, εκεί θα βρούμε νέους συνανθρώπους μας που έχουν φύγει πρόωρα από τούτη τη ζωή, είτε από κάποια ασθένεια, είτε από δυστύχημα ή από κάποια άλλη αιτία.

Για να προλάβω όσους διαφωνούν ή δεν καταλαβαίνουν τα γραφόμενα, να ξεκαθαρίσω πως σαφώς είναι διαφορετικό να ξέρω πως έχω ακόμα λίγα χρόνια ζωής, γιατί πάσχω από κάποια σοβαρή σωματική ανίατη ασθένεια, από το να γνωρίζω πως κάποια στιγμή θα πεθάνω. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Ένα παλικάρι στην εκπομπή ανέφερε πως ίσως τελικά η ασθένεια να είναι ένα δώρο.

Όλη αυτή την κατάσταση οι Πατέρες της Εκκλησίας μας την ονομάζουν << ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ >> . Να έχω δηλαδή στο μυαλό μου, να ενθυμούμαι και να υπολογίζω ( σ ) το θάνατο μου. Η μνήμη του θανάτου είναι μια μεγάλη αρετή, ένα δώρο του Θεού που μας προφυλάσει από πολλές δυσκολίες, μικροπρέπειες, δυσαρέσκειες, της σε πολλές φορές άθλιας ζωής μας. Πολύ άνθρωποι προσπαθούν να έχουν ποιότητα ζωής με διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα, την γυμναστική, την φυσιολατρία, την καλή διατροφή, τα ταξίδια κ.α. Σίγουρα όλα τα παραπάνω βοηθούν πολύ τον άνθρωπο στο να έχει μια όμορφη και ισορροπημένη ζωή. Ίσως όμως δεν αρκούν μόνο αυτά.

Ποιότητα ζωής σημαίνουν πρωτίστως όλες οι αρετές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, η χαρά, η αγάπη, η ειρήνη, η απλότητα, η ανεξικακία, η ταπείνωση, όλα εκείνα δηλαδή που δείχνουν την γλυκύτητα της πνευματικής ζωής. Αν στην ζωή μου απουσιάζει ο Χριστός, η ποιότητα είναι σχετική ή μάλλον ελλιπής. Ακόμα η αμαρτία στη ζωή μου, βρίσκεται σε αντίθεση με την ποιότητα της. Όλα τα λάθη και οι αστοχίες μου, που δημιουργούν θλίψη, άγχος, στεναχώρια, αγωνία και φόβο, καταρρακώνουν την ομορφιά της ζωής μου. Έτσι λοιπόν άσχετα με την ποσότητα πολλές φορές και η ποιότητα της ζωής μας είναι υπό αμφισβήτηση.

Έχουμε λησμονήσει ότι ένας βασικός λόγος της υπάρξεως μας είναι να γίνουμε και να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, πέρα και πάνω από οποιαδήποτε οικονομική κρίση, πέρα και πάνω από τις όποιες δυσκολίες και αντιξοότητες. Ίσως τελικά η αμαρτία και η ποιότητα ζωής να είναι καταστάσεις αντιστρόφως ανάλογες. Υπάρχει ακόμα το ενδεχόμενο ( που πολλοί από εμάς μπορεί να βιώνουμε ) να πιστεύουμε ότι ποιότητα στη ζωή μας σημαίνει αρκετά χρήματα, μια καλή εργασία, ένα μεγάλο και όμορφο σπίτι, κάποιο ωραίο αμάξι. Δηλαδή να στηρίζουμε τη χαρά και την ποιότητα της ζωής μας σε αντικείμενα, και μάλιστα πολυτελείας. Όμως όλα αυτά δεν δίδουν χαρά, μα ούτε και πληρότητα στην ύπαρξη μας. Μάλλον πως αυξάνουν την αυταρέσκεια και τον εγωισμό μας. Στην διδασκαλία της Εκκλησίας μας πιστεύουμε πως ο άνθρωπος αποτελείτε από σώμα και ψυχή. Γι’αυτό πρέπει να φροντίζουμε εξίσου και τα δυο μέρη.

Εκείνοι που πιστεύουν πως η Εκκλησία ασχολέιται ή ενδιαφέρεται μόνο για την ψυχή, κάνουν σοβαρό και μεγάλο λάθος. Ο άνθρωπος πρέπει να προσέχει και να φροντίζει το Ναό του Αγίου Πνεύματος που είναι το σώμα του. Για το λόγο αυτό οτιδήποτε βλάπτει το σώμα μας είναι αστοχία. Όπως επίσης οτιδήποτε είναι σε αντίθεση με την ψυχική υγεία και ισορροπία του ανθρώπου είναι εξίσου αστοχία. Επειδή ο θάνατος είναι βέβαιος, η ποσότητα άγνωστη, η ποιότητα χωρίς Χριστό ψεύτικη, ας προσέξουμε να έχουμε πληρότητα στη ζωή μας. Και πληρότητα σημαίνει να ζούμε με και για τον Χριστό. Και τότε όλα θα γίνουν διαφορετικά όμορφα και ευλογημένα. ΑΜΗΝ !!! 

______

Σημείωση: Ο π. Χρήστος Αιγίδης είναι κληρικός της Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου, Υπεύθυνος Οικονομικών Υπηρεσιών της Μητροπόλεως και Εφημέριος στον Ι.Ν Αγ. Στεφάνου Χανίων