Διχαστικός(;) ο λόγος του του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Αύριο ο λόγος του Κυρίου ακούγεται ως διχαστικός.  Θα  Τον ακούσουμε να χωρίζει τα παιδιά Του σε φιλάνθρωπους και μη.  Εμείς για να βρούμε άλλοθι για την απραξία μας θα του πούμε ότι είναι Θεός που διαιρεί,  αντί να ενώνει.  Στην ουσία όμως  τα λόγια Του έρχονται ως συνέχεια των επιλογών μας  και των πράξεών μας. Απλά, στο Ευαγγέλιο θα μάθουμε τα κριτήρια της  σωτηρίας μας.  Είναι μια ευκαιρία να αρθούν οι παρεξηγήσεις  και οι παρερμηνείες για το ποιοι και πώς θα σωθούν.

  Εμείς με τα δικά μας κριτήρια έχουμε  διαιρέσει  εκ των προτέρων  τους συνανθρώπους μας  σε εκείνους που θα βοηθήσουμε και σε αυτούς  που θα αρνηθούμε  την συμπαράστασή μας.  Ο λόγος Του έρχεται ως κριτής των πεπραγμένων μας και ως επιβράβευση ή μη των έργων μας.

  Τι είναι όμως φιλανθρωπία; Φιλανθρωπία είναι η έμπρακτη αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Είμαι φιλάνθρωπος σημαίνει ότι κατανοώ τις ανάγκες του συνανθρώπου και προσπαθώ να τις θεραπεύσω όποτε και όπως μπορώ.  Ο Κύριος  με τον αυριανό λόγο του αποδοκιμάζει την απουσία  γνήσιων φιλανθρωπικών συναισθημάτων και για να κάνει πιο άμεσα αντιληπτό τον λόγο Του, ταυτίζεται με εκείνους που δυστυχούν .

  Η άσκηση φιλανθρωπίας  από τους χριστιανούς δεν υποκαθιστά το κράτος και τις υπηρεσίες του. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα  του σήμερα δημιουργεί την εντύπωση ότι κάνουμε φιλανθρωπία  για να το δουν  οι πολλοί και όχι ο Ένας.  Η επισήμανση από τον Ιησού του τί θα μάς συμβεί, αν η φιλανθρωπία είναι ανύπαρκτη, δεν έχει σκοπό να τρομοκρατήσει αλλά να διορθώσει.   Ο Κύριος  μπορεί να κρίνει τις πράξεις μας και μάλιστα δίκαια, γιατί μας μίλησε όχι μόνο παραβολικά αλλά και εμπειρικά.  Είναι οι εμπερίστατοι κριτήριο διαχωρισμού και κρίσης, γιατί και ο Ίδιος έχει έρθει στην θέση τους. Πείνασε, δίψασε στον Σταυρό, φυλακίσθηκε  άδικα, αρρώστησε,  βρέθηκε σε ξένο τόπο κατά την Γέννηση και σε ξένο χώρο κατά την Ταφή. Φροντίζει τους άλλους που περιμένουν την συμπαράσταση,  ακόμα και μ’ έναν λόγο ή χαμόγελο.

  Δεν ζητά ο Ιησούς από τους άλλους να πράξουν,  χωρίς Εκείνος  να το έχει κάνει. Μάς  έντυσε  με αγιότητα, μάς πότισε  με ελπίδα,  μάς θεράπευσε από τις αμαρτίες,  μάς  ελευθέρωσε  από την φυλακή των παθών μας, μάς έκανε οικείους Του. Αρκετές όμως είναι οι φορές που δεν ανακαλύπτουμε,  δεν αξιοποιούμε, δεν δοξολογούμε για τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες Του. Παραμένουμε και επιμένουμε σε καταστάσεις  πνευματικής φτώχειας και ό,τι αυτή συνεπιφέρει.

  Ταυτόχρονα πρέπει να επανεκτιμήσουμε την άσκηση της φιλανθρωπίας.  Πρέπει κάποτε  να της βγάλουμε το ένδυμα της προβολής και να την ντύσουμε  με αφιέρωση.  Πρέπει ακόμη να επαναπροσδιορίσουμε  τις σχέσεις μας με τους άλλους, πάσχοντες και συμπάσχοντες. Τα προβλήματα των άλλων μπορεί να έρθουν και στην δική μας βιωτή. Ο Χριστός  αποδίδει  ειδική τιμή και περιποίηση σ’ όσους  φροντίζουν και φιλοξενούν εκείνους που το έχουν ανάγκη.

  Ταυτόχρονα, πρέπει και να αναρωτηθούμε όχι μόνο τι κάναμε για τον διπλανό μας,  αλλά και γιατί το πράξαμε.  Γιατί μας  το λέει ο Χριστός; Γιατί  μας βλέπει Εκείνος; Γιατί μας βλέπουν οι άλλοι;  Μεταξύ των τριών αυτών  περιπτώσεων χάνουμε κάποιες φορές τον μισθό του φιλάνθρωπου και ονομαζόμαστε καιροσκόποι και εκμεταλλευτές  του πόνου και της δυστυχίας  του άλλου. Ενώ  οι άλλοι ωφελούνται  της «φιλανθρωπικής μας δράσης»,  εμείς  χάνουμε και αυτοκαταδικαζόμαστε.  Κάνουμε  καλό στους άλλους  και  κακό  στον εαυτό  μας.

  Ταξίδι η ζωή μας  με συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης. Δεν μπορεί να μην σταματήσει στα λιμάνια των προβλημάτων των άλλων.  Η παροχή κάθε βοήθειας  είναι ανεφοδιασμός ψυχής.  Η συνέχιση της πορείας  χωρίς αυτή τη στάση  θα καταλήξει σε  αποτυχία και ναυάγιο.  Δεν θα βρεθούμε ποτέ κοντά Του και δεξιά Του. 

πηγή