ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ,«πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενωπιόν σου» του Σεβασιμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου Κώ και Αστυπάλαιας κ.κ. Παισίου

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ωραία και συγκινητική είναι η παραβολή του Ασώτου Υιού, που ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα σήμερα.
Ο άνθρωπος και μάλιστα ο νέος έξω και μακριά από την πατρική εστία, από την πατρική αγκαλιά, χάνεται μέσα σ’ αυτή την τύρβη της ελευθερίας, πού τόσα πράγματα παρέχει, όμως πολλές φορές όχι προς όφελος της ψυχής.
Ο νεώτερος υιός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, θέλοντας να ζήσει μόνος του και να απολαύσει την ζωή μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή «απεδήμησε εις χώραν μακράν». Εκεί, μακριά από τους πατρικούς χαλινούς, συνέτριψε τις πνευματικές του και ηθικές δυνάμεις, και το χειρότερο κατέστρεψε την περιουσία του «ζών ασώτως».
Τα πάθη της σαρκός, οι σφοδρές και αμαρτωλές επιθυμίες έχουν την δύναμη να κυριεύουν και να αιχμαλωτίζουν όλες τις δυνάμεις της ψυχής του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να βρίσκεται εκτός εαυτού και τότε να καθίσταται έρμαιον των κακών επιθυμιών του και να μη χαλιναγωγεί τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος, με την πτώση του αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε και σκότωσε το κατ’ εικόνα Θεού και αποτέλεσμα αυτής της αλόγιστης πράξης του είναι να έχει τάσεις και επιθυμίες αγαθές και καλές, αλλά να έχει και τάσεις κακές και αμαρτωλές.
Βεβαίως ο ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να αγωνιστεί και να πολεμήσει τις κακές και αμαρτωλές πράξεις, και επιθυμίες, οι οποίες είναι εσωγενείς ή έρχονται και από τα έξω.
Έτσι, ο ελεύθερος άνθρωπος πού αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό, αισθάνεται εσωτερική ψυχική χαρά και αγαλλίαση σε αυτή τη ζωή, και χάριτι θεία θα τύχει παρά του ουρανίου Πατέρα και της ανεκλάλητης χαράς, εκείνη την ημέρα πού βίβλοι θα ανοιχτούν και πράξεις θα δημοσιευθούν.
Δυστυχώς όμως, ο άνθρωπος παρασύρεται από του κόσμου τούτου ηδονές και πράττει την αμαρτία, και τα οψώνια της αμαρτίας γενούν τον πνευματικό θάνατο, πού είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Πλάστη και Δημιουργό του παντός.
Τα πάθη είναι πολλά και ποικίλα. Τα σωματικά είναι φοβερά και γίνονται κατά πολύ πιό φανερά, πιό  γνωστά, αλλά και τα άλλα πάθη, ο φθόνος, η κενοδοξία, η οργή, το μίσος, η κακότητα, και ό,τι άλλο πηγάζει από την φοβερή αμαρτία του πάθους, διαφθείρουν τον άνθρωπο και τον κάνουν δούλο και ηθικά  αναίσθητο. «Ο ποιών την αμαρτίαν λέγει Κύριος, δούλος εστί της  αμαρτίας».
Ο δούλος των παθών είναι τυφλός και δεν βλέπει τον ίσιο δρόμο, τον δρόμο της σωτηρίας του, αλλά με την δική του αλαζονεία κινείται στο δρόμο της απώλειας και της ηθικής εξαθλίωσης.
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «πάντα τα πάθη συγχυτικά και εκταρακτικά του διορατικού της ψυχής εστίν».
Δεν βλέπετε τον άσωτο υιό; Σκοτίστηκε, και αφού σκοτίστηκε απομακρύνθηκε από τον Θεό, διεσκόρπισε  την περιουσία του «ζών ασώτως», και όμως, αντί να βρεί την ευτυχία του, εστερείτο πάντων και αυτών  των υλικών αγαθών «και αυτός ήρξατο υστερείσθαι».
Δεν βλέπετε τον άσωτο υιό; «Απεδήμησε εις χώραν μακράν» και περιέπεσε σε σωματικές ηδονές και έζησε ζωή ανήθικη, ρυπαρή, άσωτη, κτηνώδη και όμως αντί να βρεί την ευτυχία του, αναγκάστηκε να  βόσκει χοίρους και προσπαθούσε να γεμίσει την κοιλιά του από «των κερατίων, ών ήσθιον οι χοίροι και το φοβερότερο «ουδείς  εδίδουν αυτώ».
Αγαπητοί μου  αδελφοί,
Τα πάθη της αμαρτίας είναι φοβεροί και απαίσιοι τύραννοι, πού υποδουλώνουν το σώμα και την ψυχή και καθιστούν τον άνθρωπο χειρότερο και από αυτά τα ζώα.
Το Πνεύμα του Θεού, όμως, ανακαινίζει την ψυχή μας και τον άσωτο τον καθιστά ηθικό και φρόνιμο, τον δούλο της αμαρτίας ελεύθερο, τον τυφλό φωτεινό, τόν αμαρτωλό  άγιο, τον νεκρό ηθικό ζώντα. «Νεκρός ήν και ανέζησε και απολωλός ήν και ευρέθη».
Ω, αδελφοί  μου, ας ζητήσουμε κι εμείς ταπεινά και με ειλικρινή μετάνοια την χάρη και την ευλογία του Αγίου Θεού και τότε θα μας αγκαλιάσει κι εμάς ως τον άσωτο υιό.
 ΑΜΗΝ. Ο Λ.Κ.Α.Π.