το μαρτύριο της αμαρτίας…π.Ηλίας Υφαντής

Ο μικρότερος γιος της «παραβολής του ασώτου» δεν μπορούσε να διανοηθεί το μαρτύριο, που έκρυβε ο δρόμος της επιλογής του.

Ο πατέρας του όμως το γνώριζε. Κι ωστόσο δεν του αρνήθηκε το μεράδι της περιουσίας, που του ζήτησε. Επειδή, ακριβώς, γνώριζε, πόσο πολύτιμο αγαθό είναι το αγαθό της ελευθερίας.

Το μαρτύριο της επιλογής του ο γιος το κατάλαβε, όταν διαπίστωσε πως άδειασε το πουγγί του.

Και όχι μόνο του πουγγί του, αλλά και η καρδιά του. Έτσι, ώστε να νιώθει σαν ένα όρθιο κουφάρι, που δεν αναγνώριζε, πια, τον εαυτό του.

Τόσο, που αναγκάστηκε να γίνει ακόμη και χοιροβοσκός.

Γιατί, πέρα απ’ τους φίλους των «καλών ημερών», που του είχαν γυρίσει την πλάτη, είχε πέσει στον τόπο και μεγάλος λιμός…

Με αποτέλεσμα η κατάστασή του να γίνει απελπιστική.

Καθώς δεν του επέτρεπαν ούτε καν τα χαρούπια, που έτρωγαν τα γουρούνια, ν’ αγγίξει.

Δεν του απόμενε, συνεπώς, παρά το τελευταίο άλμα προς το βάραθρο της καταστροφής.

Όταν ξαφνικά ένιωσε σαν να ξύπνησε από εφιαλτικό όνειρο και ξαναβρήκε τον εαυτό του.
Κι απέναντι στη ζοφερή αθλιότητα, που τώρα τον έζωνε, άστραψαν μπροστά του τα φωτεινά χρόνια στο σπίτι του πατέρα του. Όπου ακόμη και οι μεροκαματιάρηδες είχαν περισσεύματα ψωμιού.

Και πήρε τη μεγάλη απόφαση:

Αντί για το τελευταίο άλμα προς την καταστροφή να πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Θα γυρίσω-σκέφτηκε-στο σπίτι του πατέρα μου. Και θα του πω:

«Πατέρα, εγκλημάτησα απέναντι σε σένα και στο Θεό. Και είμαι ανάξιος να λέγομαι γιο σου. Δέξου με και μένα σαν έναν απ’ τους μεροκαματιάρηδες»!...

Το μαρτύριο του γιου ο πατέρας το ζούσε απ’ την ώρα, που εκείνος έφυγε από κοντά του.

Όπως συμβαίνει με καθένα γονιό σε ανάλογες περιπτώσεις. Και, όσο περνούσε ο καιρός και δεν τον έβλεπε να επιστρέφει, τόσο περισσότερο το μαρτύριό του μεγάλωνε..

Ώσπου κάποια μέρα, καθώς κοίταζε προς την κατεύθυνση, που έφυγε ο γιός του, βλέπει στο βάθος του δρόμου να ξεπροβάλλει ένα φάντασμα.

Και η πατρική του καρδιά τον πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο γιος του. Για να τρέξει, χωρίς χρονοτριβή, να τον αγκαλιάζει αχόρταγα και να τον φιλάει.

Και, καθώς το υπηρετικό προσωπικό δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, ο πατέρας τους είπε:

-Δώστε του τα καλύτερα ρούχα και παπούτσια να φορέσει. Και σφάξτε το πιο καλοθρεμμένο μοσχάρι να φάμε και να πιούμε και να γιορτάσουμε το γεγονός. Γιατί αυτός είναι ο χαμένος μου γιος, που βρέθηκε, ο νεκρός γιος μου, που αναστήθηκε.

Ο μεγάλος γιος, που γύρισε απ’ τη δουλειά και πληροφορήθηκε το τι συνέβαινε, αγανάκτησε με τη συμπεριφορά του πατέρα του.

Και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι, όσο κι αν εκείνος τον παρακαλούσε.
Κι αυτό, γιατί ποτέ δεν είχε καταλάβει την τραγωδία, που ζούσε ο πατέρας του, ενόσω έλειπε ο αδελφός του. Και πολύ βέβαια περισσότερο δεν είχε καταλάβει την τραγωδία του αδελφού του. Που, στην πραγματικότητα, είχε πεθάνει, όπως έλεγε ο πατέρας του. Ώστε, τώρα, δικαιολογημένα, να γιορτάζει και να πανηγυρίζει την ανάστασή του.

Και δεν είχε καταλάβει, επειδή ακριβώς κι ο ίδιος ήταν νεκρός.

Ενώ, αν ήταν ζωντανός θα έμπαινε στο σπίτι και στη θέση του πατέρα και του αδελφού. Για να γιορτάσει μαζί τους.

Ο μεγάλος αδελφός είχε βέβαια κάποιες τυπικές αρετές.

Αλλά δεν είχε καταλάβει ότι η αρετή δεν είναι σταθμός, όπου κάποιος επαναπαύεται, περιχαρακωμένος στη ναρκισσιστική του αυταρέσκεια. Όπως συνέβαινε με τους φαρισαίους. Αλλά ένα αδιάκοπο και δημιουργικό αγώνισμα, σε συνεργασία με το Θεό και τους συνανθρώπους.

Κι ακόμη πως η αρετή είναι το άλλο όνομα της μετάνοιας.

Της αδιάκοπης μετάνοιας. Που σημαίνει να ξέρεις πως, σε κάθε περίπτωση, είσαι και συ αμαρτωλός.

Γιατί και άγιος να είναι κάποιος, κι, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο αμαρτωλός αισθάνεται.

Πιο αμαρτωλός κι απ’ τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Γεγονός, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι ξένος στον πόνο και την τραγωδία του καθενός αμαρτωλού.

Γιατί, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο ζει το μαρτύριο της αμαρτίας.

Γιατί οι άγιοι, που περισσότερο από κάθε άλλον πολεμούν το διάβολο, πολεμούνται απ’ το διάβολο, περισσότερο από κάθε άλλον. Και γνωρίζουν καλύτερα, από κάθε άλλον, τις παγίδες του και τις δολοπλοκίες του.
Γι’ αυτό και συμπονούν και συμπάσχουν με τον αμαρτωλό. Και χαίρονται και πανηγυρίζουν, όταν εκείνος επιστρέψει. Όπως ο πατέρας της παραβολής.

Σε αντίθεση με το μεγάλο αδελφό.

Που ξένος και μακρινός στο μαρτύριο του αδελφού του, αντιμετώπισε με οργή και αγανάκτηση την επιστροφή του.

Η αρετή και η μετάνοια είναι σαν την καρδιά.Το σταμάτημά τους σημαίνει θάνατο.

Γεγονός, που δείχνει ότι, τελικά άσωτος δεν ήταν ο αμαρτωλός μικρός αδελφός, που μετάνιωσε…

Αλλά ο, αμετανόητα θαμμένος και ανίκανος να αποδράσει απ’ τα φαρισαϊκά καλούπια, μεγάλος γιος.
παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com