ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - Ἰωάννου τῆς Κλίμακος - Μρκ. θ, 17-31 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

- Ἰωάννου τῆς Κλίμακος -

Μρκ. θ, 17-31

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀδελφοί, εἶναι κατεξοχήν περίοδος πνευματικῶν ἀγώνων. Ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ, μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο τῆς ἀσθένειας, τοῦ κακοῦ καί τῆς φθορᾶς, εἶναι ἕνας συνεχής ἀγώνας. Αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ περίοδος πού διανύουμε ἀλλά καί ἡ μνήμη σήμερα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, τοῦ συγγραφέα τῆς «Κλίμακας». Δέν φθάνουμε στό τέλος καί στό σκοπό τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πού εἶναι ἡ συνάντηση μέ τόν ἀναστημένο Χριστό, ἄν δέν ἀνεβοῦμε ἀγωνιστικά, σάν σέ κλίμακα, μία-μία τίς ἀρετές πού μᾶς ὁδηγοῦν σ’ Αὐτόν.

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται στή θεραπεία ἑνός δαιμονισμένου παιδιοῦ, τό ὁποῖο φέρνει ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ γιά νά τό θεραπεύσουν, ἀλλά ἀδυνατοῦν. Ὁ Χριστός, ὅμως, κατεβαίνοντας ἀπό τό ὅρος ὅπου συνέβη τό γεγονός τῆς Μεταμόρφωσης, θεραπεύει τό ἄρρωστο παιδί.

Ὅλο τό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ πονηροῦ. Ἀλλά κι ἐμεῖς οἱ

μαθητές του ὀφείλουμε νά ἀγωνιζόμαστε ἐνάντια στίς ἀντίθεες δυνάμεις. Τά ὄπλα πού μᾶς προτείνει τό εὐαγγέλιο εἶναι ἡ πίστη ἀφενός καί ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία ἀφετέρου.

Ἀναρωτιέται ὅμως κανείς: ὅταν λέμε πίστη, στήν περίπτωση αὐτή τί ἐννοοῦμε; Ἐννοοῦμε τήν ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί τήν πεποίθηση ὅτι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἰσχυρότερες ἀπό τή δύναμη τοῦ πονηροῦ. Μπροστά στό θάνατο, μπροστά σέ ἀρρώστιες, σάν τοῦ παιδιοῦ τῆς σημερινῆς περικοπῆς, μπροστά σέ δυνάμεις τοῦ κακοῦ πού ἐπιζητοῦν νά κατεξουσιάσουν τή ζωή τῶν ἀνθρώπων δένουμε πολλές φορές τά χέρια μας ἀπογοητευμένοι σέ μία στάση παράδοσης στίς ἐπιβλητικές αὐτές δυνάμεις τῆς ἄρνησης καί τῆς φθορᾶς. Πιστεύουμε περισσότερο στή δύναμη τοῦ κακοῦ ἀπ’ ὅτι ἐμπιστευόμαστε στή δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Ἡ καρδιά ὅμως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἀπό τό ὅρος τῆς Μεταμόρφωσης, ἀπό τήν περιοχή τῆς θείας Δόξας του, κατέρχεται πάντοτε· βρίσκεται κοντά μας, γιά νά ὑπενθυμίσει τήν ἀληθινή φύση τοῦ κόσμου, γιά νά ψέξει τήν

ὀλιγοπιστία μας, γιά νά μᾶς ἐνισχύσει, γιά νά πολεμήσει τό κράτος τοῦ πονηροῦ καί νά ἀνοίξει τό δρόμο γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστη στή συνεχῆ παρουσία τοῦ Χριστοῦ «δύναται ὅρη μεθιστάνειν».

Λέγοντας πίστη, στήν περίπτωση τῆς περικοπῆς μας, ἐννοοῦμε ὄχι κάποια ἔκτακτη θαυματουργική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου, κάτι πού μπορεῖ νά τοῦ συμβεῖ μία ἤ δύο φορές στή ζωή του, ἀλλά τό οὐσιῶδες καί μόνιμο χαρακτηριστικό της ζωῆς μας ὄχι σάν βιολογικῶν ὄντων ἀλλά σάν ἀνθρώπινων ὑπάρξεων. Ὅταν ἐμπιστευόμαστε τό Θεό, νικᾶμε τόν κόσμο καί τόν μεταμορφώνουμε σέ ἀλήθεια, ἀγάπη καί ὀμορφιά, σέ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἀπιστοῦμε στό Θεό, βουλιάζουμε μέσα στόν κόσμο τοῦ πονηροῦ, ἀλλοτριώνουμε τή φύση καί τόν ἑαυτό μας ἀπό τό Δημιουργό, ἀπό τίς δημιουργικές δυνάμεις τῆς ζωῆς, μετατρέπουμε τή δημιουργία σέ κόλαση, σέ φθορά, σέ θάνατο.

Προσκλητήριο γιά ὅλους μας ἀποτελεῖ ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή σ’ ἕνα ἱερό πόλεμο τῆς πίστης κατά τῆς δύναμης τοῦ πονηροῦ καί τοῦ κακοῦ στή ζωή μας. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ἀκριβῶς ἡ περίοδος γιά

τέτοιους πνευματικούς ἀγῶνες. Χρειάζεται ὅμως, σέ ἀντίθεση μέ τά φαινόμενα, παρά τήν ἐπιβλητικότητα καί τήν ποικιλόμορφη δικτύωση τοῦ κακοῦ, χρειάζεται ἐμπιστοσύνη στή δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τόλμη καί ἀγωνιστικότητα.

Στό ἔργο της αὐτό τό ἀγωνιστικό κατά τοῦ πονηροῦ, τήν πίστη στηρίζουν καί προάγουν ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία, ἡ κοινωνία μέ τή δύναμη τῆς ἁγνότητας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, καθώς καί ἡ πρόθυμη διάθεση νά στερηθοῦμε τήν ἱκανοποίηση πολλῶν ἐπιθυμιῶν μας, ἀφοῦ αὐτό ἀσκεῖ καί προάγει τίς δυνάμεις μας στόν ἀγώνα κατά τοῦ κακοῦ.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στό τέρμα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Στό τέρμα τοῦ ἀγώνα τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ δική τους ἀνάσταση καί ἡ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου σέ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως