Πορεία Μετανοίας

   

Μέσα στόν ἐτήσιο ἑορταστικό κύκλο, ξεχωριστή θέση κατέχει ὁ κύκλος τῶν κινητῶν ἑορτῶν, πού κέντρο καί σκοπός τους εἶναι τό Πάσχα. Τό διαρκές πέρασμα καί ἡ εἴσοδός μας στήν «καινή ζωή τῆς Βασιλείας». Γιά νά βιωθεῖ ὅμως μέ ἐσωτερικότητα αὐτή ἡ «ἑορτή τῶν ἑορτῶν», εἶναι ἀπαραίτητη καί ἡ κατάλληλη προετοιμασία. Αὐτήν τήν προετοιμασία ἔρχεται νά μᾶς τή διασφαλίσει ἡ εὐλογημένη αὐτή περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ κατανυκτική αὐτή περίοδος ἀποτελεῖ γιά ὅλους τούς πιστούς μοναδική εὐκαιρία καί δυνατότητα γιά πορεία μετανοίας.

Τήν πνευματική πορεία μας τήν χαρακτηρίζει ἡ μετάνοια, πού πρέπει νά εἶναι συνεχής. Καί μετανοῶ σημαίνει ἀλλάζω, ἀλλάζω ὁλοκληρωτικά τή ζωή μου, ἀρνοῦμαι, μέ ὅλη μου τήν καρδιά, τήν ἁμαρτία, ἀλλάζω νοοτροπίες, νιώθω μέ ὅλη μου τήν ὕπαρξη, ὅτι ὁ δρόμος πού ἀκολουθῶ δέν πάει πουθενά καί ψάχνω πλέον καινούριο δρόμο, τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

Εἰδικότερα δέ τώρα, μέσα στήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι ἀπό ἐντονότερη ἄσκηση μετανοίας. Καλούμαστε τώρα νά καθαρίσουμε τήν ὕπαρξή μας ἀπό κάθε «μολυσμόν σαρκός καί πνεύματος». Καλούμαστε νά διαφοροποιηθοῦμε ἀπό τίς ἁμαρτωλές ἐπιλογές μας, πού εἶναι πάμπολλες. Καλούμαστε νά ἀνασυγκροτηθοῦμε καί νά ἀναγεννηθοῦμε μέ συντονισμένο πνευματικό ἀγώνα, ὥστε νά βροῦν θέση μέσα στήν καρδιά μας, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀνεξικακία, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ὑπομονή, ἡ συγχωρητικότητα καί τέλος ἡ προσευχή. Αὐτά τά κατορθώματα συνιστοῦν τήν πνευματική ζωή καί πορεία τοῦ πιστοῦ.

Τό ζητούμενο λοιπόν εἰδικά τήν περίοδο αὐτή εἶναι ἡ «ἀλλαγή».Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀπαλλαγή τοῦ καθενός μας ἀπό τά πάθη του. Εἶναι ἡ μετάνοια. Καί μετάνοια στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἡρωική ἀπόφαση ἐπιστροφῆς στήν περιοχή τῆς χάριτος, ἀπό τήν ὁποία ἀποσπᾶται ὁ πιστός, ὅταν ἀκολουθεῖ «τό ἴδιον θέλημα». Εἶναι ἡ πράξη πού μαρτυρεῖ τήν ἀλλαγή πορείας καί δηλώνει τήν ἐπιστροφή στήν «παραδείσια σχέση». Εἶναι τό «γνῶθι σ΄ αὑτόν». Καί ἡ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας συνδέεται ἄμεσα μέ τή γνώση τοῦ Θεοῦ. «Οἱ βουλόμενοι» τήν πνευματική πορεία «εἰσέλθετε». «Ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού καιρός μετανοίας».

Τό πρῶτο, λοιπόν, πού πρέπει νά προσέξουμε καί σήμερα καί αὔριο καί ὅλες τίς ἡμέρες, ἰδιαίτερα αὐτήν τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, εἶναι νά εἴμαστε τίμιοι μέ τόν Θεό. Ν’ ἀφήσουμε κατά μέρος τίς ὑποκρισίες μας, ν’ ἀφήσουμε κατά μέρος τίς δικαιολογίες μας, ν’ ἀφήσουμε κατά μέρος ὅλα αὐτά τά δέν γίνεται, δέν μπορῶ, ὅτι εἶναι ἀλλιῶς τώρα τά πράγματα. Τίποτε. Αὐτά ὅλα εἶναι δικαιολογίες. Αὐτά ὅλα εἶναι καμώματα. Αὐτά ὅλα εἶναι ἀνθρώπινες πονηριές. Ὁ Θεός θέλει τίμιο ἄνθρωπο.

Δέν μπορεῖς; Ὅσο μπορεῖς.

Νά βάλουμε κάτω τόν ἑαυτό μας καί νά σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι κι ἄν εἴμαστε, ἐφόσον ζοῦμε καί εἶναι ἀνοικτά τά μάτια μας καί ἔχουμε μιά ἐπαφή, μιά ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό καί μποροῦμε νά ποῦμε ἕνα «Κύριε ἐλέησον», ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά μᾶς κάνει ἁγίους. Ἐκεῖνο πού ἐμποδίζει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνο πού πειράζει εἶναι τά καμώματα τά ἀνθρώπινα, οἱ δικαιολογίες, οἱ προφάσεις καί ὅλες αὐτές οἱ κουτοπονηριές.

Στούς καιρούς μας βλέπουμε νά βρίσκεται σέ μιά ἔξαρση τό φαινόμενο νά τρέχουν οἱ ἄνθρωποι στούς ψυχολόγους, γιά νά βοηθηθοῦν. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας μέ τό ἰδιαίτερο χάρισμα τοῦ πνευματικοῦ, μέ τήν ἰδιαίτερη χάρη τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως, εἶναι ὁ πραγματικός ψυχολόγος, πού μπορεῖ νά ἀγγίξει τό βάθος τῆς ψυχῆς, καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά εἰσέλθει στήν ψυχή, νά εἰσχωρήσει, νά παρηγορήσει, νά ἀπαλύνει τά τραύματα καί νά ἐπουλώσει τίς πληγές, πού δημιουργεῖ ἡ ἁμαρτία.

Μόνο τότε μπορεῖ νά προέλθει ἡ πραγματική θεραπεία τῆς ψυχῆς καί νά νιώσει ἀληθινή ἀνακούφιση καί παρηγοριά.Ἡ ἐξομολόγηση μᾶς δίνει τή δύναμη νά γίνουμε ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί νά συνεχίσουμε μιά ὄντως καθαρή χριστιανική ζωή. Ὁ ἄνθρωπος, πού ἀναγεννήθηκε καί χαριτώθηκε ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως, γίνεται εὐλογία γιά τό ἄμεσο καί εὐρύτερο περιβάλλον του. Γίνεται εὐεργετικός καί ὠφέλιμος γιά ὅλους.

Μιά φανέρωση τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ καί δοξάζεται τό ὄνομά Του διά τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ. Εἶναι ὡραία καί εὐχάριστη ἡ ἐκκλησιαστική ζωή μέ τίς ποικίλες γιορτές, πού σημαδεύουν καί ἀνανεώνουν τή ζωή. Καί ἡ ζωή δέν εἶναι καί δέν πρέπει νά εἶναι ρουτίνα, συμβατικότητα, ἀλλά ἐνσυνείδητη βίωση τῶν γεγονότων, πού καθιστοῦν τήν ὕπαρξή μας ζωντανή καί δημιουργική. Ὅσοι βιώνουν τήν ἐκκλησιαστική ζωή, μάλιστα στή ζῶσα Ἐνορία, βιώνουν τήν ἀληθινή κοινωνική ζωή μέσα στόν πολυμορφισμό τῶν διαπροσωπικῶν ἐνοριακῶν σχέσεων. Και σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη αὐτή τήν ἐπικοινωνία σέ μία ἐποχή ἀποξένωσης καί ἀπομόνωσης.

Οἱ γιορτές δημιουργοῦν εὐκαιρίες ψυχικῆς ἀνανέωσης καί μέ νέες διαθέσεις συνεχίζεται ἡ πορεία τῆς ζωῆς. Ἰδιαίτερα ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μᾶς στρέφει πρός τόν ἔσω ἄνθρωπο γιά μία ἐσωτερική κάθαρση. Καί αὐτή ἡ πνευματική κάθαρση χαρίζει τήν πνευματική Ἀνάσταση. Ὁ ἀναστημένος ἐσωτερικά ἄνθρωπος βλέπει τή ζωή μέ τό ὑπέρλαμπρο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Πρωτ. Ἀναστασίου Παρούτογλου

Γεν. Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης

πηγή : Ὀρθόδοξα Μηνύματα

Περιοδική Ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης

πηγή