Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Β΄ Νηστειών

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Ο παράλυτος της ευαγγελικής περικοπής, όπως μάς την αφηγείται ο Ευαγγελιστής Μάρκος, έλαβε από τον Κύριο μια ανεκτίμητη δωρεά, μια ύψιστη ευεργεσία. Ο παράλυτος παρακάλεσε τέσσερεις καλοπροαίρετους ανθρώπους να τον μεταφέρουν κατάκοιτο, όπως ήταν, μπροστά στον Κύριο που δίδασκε, για να ζητήσει με πίστη την θεραπεία του από την ασθένεια που τον βασάνιζε, να παρακαλέσει για την υγεία του σώματός του. Η σωματική υγεία είναι μεγάλο αγαθό, αλλά ασύγκριτα μεγαλύτερο αγαθό, ανυπολόγιστης αξίας είναι η υγεία της ψυχής, η απαλλαγή από τη φοβερή ασθένεια που λέγεται αμαρτία, από την αβάστακτη κατάθλιψη που δημιουργεί η ενοχή, η οποία έχει πολλές φορές, αντίκτυπο και στην υγεία του σώματος. Και ο παραλυτικός, χάρις στην πίστη του, πήρε από τον Κύριο, όχι μόνο τη θεραπεία του σώματος αλλά και της ψυχής. «Τέκνον, του είπε ο Κύριος με στοργή, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Πολλοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι πόθησαν και λαχτάρησαν αυτή τη θεραπεία, την άφεση των αμαρτιών, την απαλλαγή από την εφιαλτική κατάσταση της ενοχής. Πόσες δεήσεις δεν απηύθυναν, πόσες και πόσες θυσίες δεν πρόσφεραν στους θεούς ή στον Θεό τους, για να πάρουν αυτό το μεγάλο αγαθό. Πίστευαν ότι όσο πλουσιότερες και δαπανηρές είναι οι θυσίες τους, τόσο ευκολότερα θα εκδυσωπούσαν τους θεούς τους για να βρουν έλεος, για να πάρουν την άφεση, την λύτρωση.
Όμως κάποια εσωτερική φωνή τους πληροφορούσε ότι και άλλες τόσες, άπειρες φορές, αν προσέφεραν, δεν θα έπαιρναν την άφεση, δεν θα εκδυσωπούσαν τον Θεό να φανεί ίλεως προς αυτούς. Σωστά, βέβαια, κατέφευγαν στο θείο, γιατί πίστευαν ότι κανένας άνθρωπος, όσο ισχυρός, σοφός και ενάρετος αν ήταν, κανένα δημιούργημα του ουρανού και της γης, όσο μεγάλο κι αν ήταν, δεν είχε την δυνατότητα να συγχωρήσει αμαρτίες. Πανανθρώπινη ήταν η πίστη, ότι «οὐδείς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας, εἰ μή εἷς ὁ Θεός».
Οι Εβραίοι είχαν διδαχθεί από τους προφήτες τους και οι άλλοι άνθρωποι το αισθανόταν σαν μαρτυρία της συνειδήσεώς τους εκείνο, που είχε διακηρύξει ο Θεός. Είχε πεί, με το στόμα του Προφήτη Ησαΐα: «Ἐγώ εἰμι, ἐγώ εἰμι, ὁ ἐξαλείφων τάς ἀνομίας σου ἓνεκεν ἐμοῦ» . Εγώ είμαι, εγώ είμαι ο μόνος, ο οποίος σβήνω τις αμαρτίες σου λόγω της αγαθότητάς μου. Και ο προφήτης Μιχαίας διακήρυσσε σε όλες τις γενεές των ανθρώπων: «Ὁ Θεός ἐπιστρέψει καί ἐλεήσει ἡμᾶς, καταδύσει τάς ἀδικίας ἡμῶν καί ἀπορριφήσονται εἰς τά βάθη τῆς θαλάσσης, πάσας τάς ἁμαρτίας ἡμῶν» . Θα έλθει σ’ εμάς ο Θεός και θα μάς ελεήσει. Αυτός θα μάς δώσει την άφεση. Θα εξαλείψει και θα καταποντίσει στα απύθμενα βάθη των ωκεανών τις αμαρτίες μας. Και έτσι η ποθούμενη άφεση των αμαρτιών ήταν τότε ένα προσδοκώμενο αγαθό.
Και το ανεκτίμητο αυτό αγαθό έγινε πραγματικότητα όταν ο απειροτέλειος Θεός, ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος και πρόσφερε την απείρου αξίας λυτρωτική θυσία, όταν καρφωμένος πάνω στον Σταυρό του μαρτυρίου έχυσε το πάντιμο αίμα του για να αποπλύνει τον ρύπο των αμαρτιών μας, για να μάς δώσει πλήρη και τέλεια άφεση, για να μάς απαλλάξει από το άγχος της ενοχής. Αυτή την αλήθεια προείπαν οι προφήτες ως βέβαιη και ακαταίσχυντη ελπίδα. Αυτή παραδίδει σε όλες τις σελίδες της η Καινή Διαθήκη. Αυτή παρέλαβε, διδάσκει και θα διδάσκει μέχρι συντελείας των αιώνων η Αγία μας Εκκλησία.
Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει: «Ἀδελφοί, τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διά Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτόν προσήνεγκεν ἂμωμοντῷ Θεῷ, καθαριεῖ τήν συνείδησιν ὑμῶν ἀπό νεκρῶν ἒργων» . Αδελφοί, λέει ο Παύλος, δεν πήρε ποτέ στο παρελθόν κανείς άνθρωπος την συγχώρηση από τις αιματηρές θυσίες των διαφόρων ζώων. Αλλά από εδώ και μετά παίρνομε όλοι οι πιστοί την άφεση με τη θυσία του Χριστού. Διότι μόνο το αίμα του Χριστού, ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του θυσία, τον μόνο τελείως καθαρό και αμόλυντο κι από την πιο μικρή αμαρτία, προς τον Θεό. Αυτό ακριβώς το πάντιμο αίμα του θα καθαρίσει την ψυχή σας και θα απαλλάξει την συνείδησή σας από τα έργα της αμαρτίας, που οδηγούν στον αιώνιο θάνατο.
Την παλαιότερη εποχή οδηγούσαν με τη βία τα ζώα και τα πρόσφεραν θυσία στους βωμούς, χωρίς αυτά να έχουν καμία επίγνωση και χωρίς καμία αξία ενώπιον του Θεού. Ο ενανθρωπήσας όμως Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, εκουσίως και με πλήρη επίγνωση πρόσφερε τον εαυτό του θυσία για τη δική μας λύτρωση. Έγινε ο ίδιος θύτης και θύμα. Ήταν ο προσφέρων και ο προσδεχόμενος την θυσία. Μεγάλο μυστήριο αυτό, της λυτρώσεώς μας. Λέει ο Απόστολος Πέτρος: Αγαπητοί, ξέρετε καλά τι πληρώθηκε ως αντάλλαγμα για να απελευθερωθείτε από τον μάταιο αυτό τρόπο ζωής, που κληρονομήσατε από τους προπάτορές σας. Δεν δόθηκε ως αντάλλαγμα κάτι που φθείρεται, όπως το ασήμι ή το χρυσάφι, αλλά το ανεκτίμητο αίμα του Χριστού, ο οποίος θυσιάστηκε σαν άσπιλος και άμωμος αμνός .
Βρισκόμαστε ήδη στην δεύτερη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τέρμα της θα είναι το πάθος του Κυρίου, η σταυρική θυσία για τη λύτρωσή μας, για την άφεση των αμαρτιών, για την δικαίωση μας ενώπιον του Θεού. Με θερμή και ακλόνητη πίστη, με ευγνώμονα και ευλαβή την καρδιά ας αντικρύσουμε τον Κύριο πάνω στον Σταυρό. Ας του ζητήσουμε με ταπείνωση την άφεση, ώστε να ακούσει ο καθένας μας από το άγιο στόμα του, αυτό που άκουσε ο παράλυτος· «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Αμήν.