Ὅταν, Γέροντα, εἶναι χαλασμένα τὰ νεῦρα;

ΚΑΛΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙΟΤΑΝ, ΓΕΡΟΝΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΑ ΤΑ ΝΕΥΡΑ;

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου
Λόγοι Α´- Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο,

ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»,
Σουρωτὴ Θεσ/νίκης 1998, σελ. 185-186

-Ὅταν, Γέροντα, εἶναι χαλασμένα τὰ νεῦρα;

- Χαλασμένα τὰ νεῦρα; Τί θὰ πῆ αὐτό; Μήπως εἶναι χαλασμένος ὁ λογισμός; Τὸ πιὸ καλὸ ἀπ’ ὅλα εἶναι ὁ καλὸς λογισμός.
.             Κάποιος κοσμικὸς εἶχε φτιάξει σπίτι σὲ ἕνα ἥσυχο μέρος. Ἀργότερα ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ ἔγινε γκαράζ, ἀπὸ τὴν ἄλλη δρόμος καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἕνα κοσμικὸ κέντρο. Μέχρι τὰ μεσάνυχτα νταούλια. Δὲν μποροῦσε ὁ καημένος νὰ κοιμηθῆ· ἔβαζε ὠτασπίδες στ’ αὐτιά, ἄρχισε νὰ παίρνη καὶ χάπια. Κόντευε νὰ τρελλαθῆ. Ἦρθε καὶ μὲ βρῆκε. «Γέροντα, αὐτὸ καὶ αὐτό, μοῦ λέει, δὲν μποροῦμε νὰ ἡσυχάσουμε. Τί νὰ κάνω; Σκέφτομαι νὰ φτιάξω ἄλλο σπίτι».
.           Νὰ βάλης καλὸ λογισμό, τοῦ λέω. Νὰ σκέφτεσαι, ἂν γινόταν πόλεμος καὶ στὸ γκαρὰζ ἔφτιαχναν τὰ τάνκς, δίπλα ἦταν νοσοκομεῖο καὶ ἔφερναν τὰ ἀσθενοφόρα τοὺς τραυματίες καὶ ἐσένα σοῦ ἔλεγαν: “Κάθησε ἐδῶ. Σοῦ ἐξασφαλίζουμε τὴν ζωή, δὲν θὰ σὲ πειράξουμε. Μπορεῖς νὰ βγαίνης ἀπὸ τὸ σπίτι σου ἐλεύθερα μόνο στὴν ἀκτίνα ποὺ εἶναι κτισμένα αὐτά, γιατί ἐκεῖ δὲν θὰ πέση σφαίρα” ἢ “νὰ μείνης στὸ σπίτι σου καὶ δὲν θὰ σὲ ἐνοχλήση κανείς”, μικρὸ πράγμα θὰ ἦταν αὐτό; Δὲν θὰ τὸ θεωροῦσες εὐλογία; Γι’ αὐτὸ τώρα νὰ πῆς: «Δόξα σοι ὁ Θεός, δὲν γίνεται πόλεμος, ὁ κόσμος εἶναι καλὰ καὶ κάνει τὶς δουλειές του. Στὸ γκαρὰζ ἀντὶ τὰ τάνκς φτιάχνουν τὰ αὐτοκίνητά τους οἱ ἄνθρωποι. Δόξα σοιὁ Θεός, δὲν ὑπάρχει νοσοκομεῖο, τραυματίες κ.λπ. Δὲν περνοῦν τάνκς· αὐτοκίνητα περνοῦν καὶ οἱ ἄνθρωποι τρέχουν στὶς δουλειὲς τους”. Ἂν φέρης ἔτσι καλὸ λογισμό, θὰ ἔρθη ἡ δοξολογία μετά».
.               Κατάλαβε ὁ καημένος ὅτι ὅλη ἡ βάση εἶναι ἡ σωστὴ ἀντιμετώπιση καὶ ἔφυγε ἀναπαυμένος. Τὰ ἀντιμετώπισε σιγὰ-σιγὰ μὲ καλοὺς λογισμούς, πέταξε καὶ τὰ χάπια καὶ κοιμόταν χωρὶς δυσκολία. Βλέπεις μὲ ἕναν καλὸ λογισμὸ πῶς τακτοποιεῖται κανείς;
.           Μιὰ φορὰ ταξίδευα μὲ τὸ λεωφορεῖο καὶ ὁ εἰσπράκτορας ἔβαλε τὸ ράδιο δυνατά. Μερικοὶ νεαροὶ ποὺ θρήσκευαν, εἶπαν ὅτι εἶναι καὶ ἕνας μοναχὸς καὶ τοῦ ἔκαναν ἐπανειλημμένως νόημα νὰ τὸ κλείση. Μιὰ-δυό, τίποτε αὐτός· τὸ ἔβαλε πιὸ δυνατά. «Ἀφῆστε τον, τοὺς εἶπα, δὲν πειράζει· μοῦ κάνει ἰσοκράτημα στὴν ψαλμωδία μου». Μὲ τὸν λογισμό μου ἔλεγα: «Ἄν, Θεὸς φυλάξοι, γινόταν ἕνα ἀτύχημα λίγο πιὸ πέρα καὶ ἀναγκάζονταν νὰ βάλουν στὸ δικό μας αὐτοκίνητο ἀνθρώπους σακατεμένους, ἄλλος νὰ εἶναι μὲ σπασμένο πόδι, ἄλλος μὲ σπασμένο κεφάλι, πῶς θὰ ἄντεχα αὐτὴν τὴν σκηνή; Δόξα σοι ὁ Θεός, οἱἄνθρωποι εἶναι καλὰ καὶ τραγουδοῦν κιόλας».
.       Ἔτσι ταξίδευα μιὰ χαρὰ ψάλλοντας…!!!

πηγή