Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Δ΄ Νηστειών «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»
    Ο λόγος αυτός του δυστυχισμένου πατέρα με το βαριά άρρωστο παιδί φανερώνει πως η πίστη του ήταν μερική, όχι δυνατή και ολοκληρωμένη. Όταν οι Μαθητές απέτυχαν να θεραπεύσουν το παιδί του κλονίζεται και πλησιάζει τον Κύριο με αμφιβολία. «Εἲ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθείς ἐφ’ ἡμᾶς». Και όταν ο Κύριος τον επιτιμά, λέει: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».
    Ούτε ο πόνος του, ούτε τα όσα θα είχε ακούσει για τις θαυματουργικές θεραπείες του Κυρίου ήταν αρκετά να τον υψώσουν στις κορυφές της μεγάλης και ακράδαντης πίστης. Ζούσε κι ο πατέρας εκείνος στο δραματικό κλίμα της ολιγοπιστίας.
    Αλλά όχι μόνο ο πατέρας εκείνος. Και πολλοί άλλοι κι εμείς ακόμη συχνά ζούμε μέσα στο κλίμα της ολιγοπιστίας. Δεν είμαστε άπιστοι. Είμαστε οι ολιγόπιστοι, οι κλονιζόμενοι. Όταν όλα στη ζωή μας πάνε καλά, όταν υπάρχει ειρήνη, όταν όλα μάς τα δίδει ο Θεός, τότε καλά. Όταν όμως έρθει μια συμφορά, μια αρρώστια ανίατη, ένας θάνατος, μια οικονομική δυσχέρεια, μια θλίψη, ένας δυνατός πειρασμός, τότε κλονιζόμαστε. Μοιάζουμε με τον Απόστολο Πέτρο πάνω στα κύματα. Μόλις σηκώθηκε μια βίαια πνοή του ανέμου άρχισε να καταποντίζεται. Και δεν κλονιζόμαστε μόνο. Κάποτε φτάνουμε και στην απιστία. Τότε βγαίνει από το στόμα μας ο σκληρός λόγος: «Δεν ενδιαφέρεται για μένα ο Θεός» ή «Ο Θεός με έχει ξεχάσει».
    Το πρωταρχικό αίτιο του κλονισμού αυτού είναι εσωτερικό, βαθύ. Προέρχεται από την ψυχή, που δεν έχει βαθιά ρίζα. Από την ψυχή που δεν έχει ρίξει άγκυρα, η οποία να φθάνει και να γαντζώνεται από τον ασάλευτο βράχο. Ο άνθρωπος αυτός αρκείται στην επιφάνεια, στην επιφανειακή πίστη. Πηγαίνει κάπου κάπου στην Εκκλησία, τηρεί μερικά θρησκευτικά καθήκοντα, παρουσιάζεται όπου τον συμφέρει, άνθρωπος πιστός. Δεν έχει όμως ενδιαφερθεί για μια βαθύτερη αυτοκαλλιέργεια, για μια συστηματική τόνωση της πίστεώς του, ώστε όταν έρθουν οι καταιγίδες, οι άνεμοι και οι βροχές να είναι ακλόνητος. Αυτός κτίζει το πνευματικό του οικοδόμημα πάνω στην άμμο. Γι’ αυτό όταν λυσσομανά ο βοριάς και οι ορμητικές καταιγίδες παρασύρουν τα πάντα, παρασύρουν κι αυτό το οικοδόμημα. Και τότε η πτώση είναι μεγάλη.
    Η ολιγοπιστία πολλών ανθρώπων έχει και μια δεύτερη αιτία. Το κλίμα της εποχής μας, που είναι κλίμα αμφιβολίας και κλονισμού της πίστης στην πρόνοια του Θεού, όπως συχνά λέγεται. Τα κηρύγματα και συγχρόνως ο ρυθμός της εποχής, ο θόρυβος, και ότι άλλο βιώνουμε στον κόσμο που ζούμε, σπρώχνουν πολλούς να αδιαφορούν για κάθε τι το πνευματικό, το θεϊκό. Οι γέφυρες με τον ουρανό είναι μισογκρεμισμένες. Κρατάμε τον Θεό μακριά μας και ζούμε χωρίς την ζωογόνο πνοή της ελπίδας.
    Αλλά ο πατέρας του ταλαιπωρημένου εκείνου παιδιού, δεν μένει στην ολιγοπιστία. Προχωρεί. Την ομολογεί στον Κύριο. Αυτό είναι το πρώτο και σημαντικό βήμα. Και ζητάει να τον βοηθήσει. «Βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Βοήθησέ με να υπερνικήσω την απιστία μου.
    Και οι Μαθητές είχαν κάποτε ζητήσει από τον Κύριο να τους τονώσει την πίστη, όταν κι αυτοί βρέθηκαν σε δύσκολες ώρες. Είχαν τότε παρακαλέσει τον Κύριο με φωνή σπαρακτική: «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν, Κύριε».
    Η προσευχή, που ζητάει ενίσχυση της πίστεως σε ώρες σκληρές είναι από τις πιο υπέροχες αιτήσεις. Πολλοί είναι αυτοί που το έχουν δοκιμάσει, ακόμα και στις ημέρες μας. Κάποια ώρα που λυγίζουμε από τον πόνο, που κάμπτεται η εμπιστοσύνη μας στον Θεό, όταν γονατίσουμε και προσευχηθούμε, όταν μπούμε σε μια κατανυκτική Εκκλησία και ζητήσουμε να μάς ενισχύσει την πίστη, επιστρέφουμε με φτερά στο σπίτι μας. Ο Κύριος, ο σπλαγχνικός Πατέρας περιμένει αυτή την προσευχή και την ακούει και δίνει την χάρη και τη συμπαράστασή του.
    Και όσοι αμφιβάλλουμε για την αλήθεια αυτή, δεν έχουμε παρά στην δύσκολη στιγμή, που θα νοιώσουμε κάποια αμφιβολία, να πούμε και εμείς όπως ο πατέρας του παιδιού: «Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».