Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή των Αγίων Πατέρων “Πάτερ ἃγιε τήρησον αὐτούς...”

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

“Πάτερ ἃγιε τήρησον αὐτούς...”

    Η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου μας, περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων. Δίνει όμως και μια ιδιαίτερη  θέση σ᾽ όσους δέχθηκαν και θα δεχθούν την σπορά του θείου λόγου σαν γη αγαθή και καρποφόρα. Γι᾽ αυτό ο Κύριος την υπέροχη και εξειρετική αυτή ώρα της επικοινωνίας του με τον Θεό Πατέρα, μεσιτεύει θερμότερα για εκείνους που πίστευσαν και θα πιστεύσουν σ᾽ Εκείνο που τον έστειλε και σ᾽ Αυτόν. Γι᾽ αυτούς παρακαλεί τον Πατέρα του να τους πάρει κάτω από τη σκέπη του τώρα, που αυτός θα έφευγε σωματικώς  από την γη. Όσο ήταν κοντά τους, τους φρουρούσε και τους προστάτευε Αυτός. Τους τηρούσε μέσα στον κόσμο, αλλά και αλώβητους από την επήρεια του κακού. Τώρα που θα έφευγε χρειαζόταν κάτι άλλο. Η χάρη, που θα τους διατηρούσε μέσα στον κόσμο, χωρίς όμως να επηρεασθούν από το πνεύμα του. Χωρίς να συσχηματισθούν. Να παραβούν τις αρχές τους. Να συνθυκολογήσουν με την αμαρτία και το πολύμορφο κακό. “Πάτερ ἃγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὁνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι...”.
    Ο Κύριος ζητάει από τον ουράνιο Πατέρα του να φυλαχθούν αυτοί οι λίγοι, γιατί αυτοί οι λίγοι, με τη ζωή τους, με το έργο τους και το λόγο τους, θα γίνουν τότε το αλάτι της γης, που θα δώσει ουσία σ᾽ όλη την άγευστη ζωή των ανθρώπων. Αυτοί οι λίγοι θα κρατούν ψηλά το όνομα και του Πατέρα και του Υιού. Θα είναι μια ζωντανή μαρτυρία.
    Και τώρα μέσα στην ψυχή μας αν δεν την έχει καύσει ο καυτερός ήλιος της μη πνευματικής ζωής, έρχεται το ερώτημα: Ανήκουμε σ᾽ εκείνους για τους οποίους προσευχήθηκε ο Κύριος Ιησούς; Ανήκουμε σ᾽ εκείνους για τους οποίους είπε “οὓς δέδωκάς μοι”; Έχουμε καταταχθεί ελεύθερα στο μικρό, μα εκλεκτό ποίμνιο; 
    Εάν ναι, τότε προσευχήθηκε και για μας, να μάς τηρεί ο ουράνιος Πατέρας μέσα στον κόσμο, αλλά και ανεπηρέαστους από τον κόσμο. Και συνεχίζει να προσεύχεται, γιατί έχουμε σήμερα στον αιώνα που ζούμε, περισσότερο ίσως ανάγκη να τηρηθούμε ακέραιοι, να σταθούμε όρθιοι στις επάλξεις της πίστης.
    Διότι η οχλοβοή, που σηκώνει σήμερα το κακό, είναι πιο δυνατή. Το ρεύμα της αμαρτίας πιο ορμητικό. Οι προκλήσεις πιο πολλές και τα αποτελέσματα πιο θλιβερά. Έτσι βλέπουμε πιστούς να προσαρμόζονται προς το περιβάλλον τους και να εγκαταλείπουν τη μια έπειτα την άλλη, όλες τις πεποιθήσεις, που ήταν λίγο πριν τόσο πολύτιμες γι᾽ αυτούς. Πίστευαν στον θρίαμβο της πίστεως και τώρα σιγά – σιγά επηρεασμένοι από τα κηρύγματα της σύγχρονης εποχής ξεχνούν τον ιερό ενθουσιασμό που είχαν. Πριν η αρετή τους ενθουσίαζε. Ζούσαν με δικαιοσύνη, με τιμιότητα, με ειλικρίνεια, έστω κι αν δέχονταν ειρωνικά σχόλια ή έμεναν στάσιμοι. Τώρα μπροστά στις ίδιες ή και μικρότερες δυσκολίες οι δυνάμεις τους λιγοστεύουν. Και με την πάροδο του χρόνου συνθυκολογούν πρώτα στο ένα θέμα, κατόπιν στο άλλο. Πριν πίστευαν στην ιερότητα των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Σήμερα επηρεασμένοι από το κοσμικό πνεύμα υποχωρούν στα ιερά τους καθήκοντα. Πριν αγωνίζονταν να πολιτεύονται έντιμα, ειλικρινά. Σήμερα προσαρμόζονται στο πνεύμα της απάτης και του ψεύδους.
    Είναι εύκολο να συνθηκολογείς με τις απαιτήσεις της εποχής, εύκολο να ζεις σύμφωνα με τα “γούστα” του κόσμου που ζει χωρίς Θεό. Αλλά ηθικά μεγάλος λογίζεται εκείνος, που μέσα στην ηθική αυτή κατάπτωση της εποχής μας κρατάει γερά τα ιδανικά, την πίστη, την ελπίδα, και ζητάει με αγώνα, συχνά και με θυσίες να εφαρμόσει στη ζωή του το νόμο του Θεού.
    Πως όμως θα πετύχουμε ένα τόσο μεγάλο πνευματικό κατόρθωμα; Αν νοιώσουμε ότι έχουμε χρέος να φανερώσουμε την παρουσία του Θεού στον κόσμο μας με την φωτεινή ζωή μας, την δημιουργική μας δράση, την προσωπική μας μαρτυρία. Αμήν.