Ἄρωμα καταστροφῆς

Λίγους μῆνες μετὰ τὴν ἀγγλοαμερικανικὴ ἐπίθεση στὸ Ἰράκ, ποὺ σκοποῦσε στὴν ἀνατροπὴ τοῦ Σαντάμ, συνέτρωγα στὰ Καλύβια Ἀττικῆς μὲ ἕναν ἀμερικανοτραφὴ γιατρὸ, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε νὰ μὲ πείσει ὅτι σὲ διάστημα μιᾶς τετραετίας θὰ ἔχει ἐγκαθιδρυθεῖ στὸ Ἰράκ μιὰ δυτικοῦ τύπου δημοκρατία καὶ ἐπὶ τῶν ἐρειπίων θὰ οἰκοδομηθεῖ μιὰ ἐπίσης δυτικοῦ τύπου οἰκονομία. Εἰς μάτην προσπάθησα νὰ τὸν πείσω πὼς ὅ,τι ταιριάζει στὴν Δύση δὲν ταιριάζει στὴν Ἀνατολὴ καὶ ὅτι ἀπὸ τὴν ὁλικὴ καταστροφὴ δὲν πρόκειται νὰ γεννηθεῖ καμμιὰ εὐρύτερη ἄνθιση οἰκονομική. Ἁπλῶς ἡ δυστυχία θὰ ἐκθρέψει τὸν θρησκευτικὸ φανατισμὸ μὲ συνεπακόλουθο τὴν ἐξάπλωση τῆς τρομοκρατίας καὶ ἐκτὸς Ἰράκ. Ὁ γιατρὸς ἔμεινε ἀμετάπειστος. Ἀγνοῶ τώρα τὶ λέει. Ξέρω ὅμως τὶ λένε τὰ πράγματα. Μπορεῖ στὴν κατεστραμμένη Βαγδάτη νὰ οἰκοδομήθηκε μιὰ χλιδάτη «Πράσινη Πόλη», ἄριστα φρουρούμενη καὶ περιτοιχισμένη. Ἐκεῖ ζοῦν οἱ ξένοι ἐπενδυτὲς καὶ ἰρακινοὶ χρυσοκάνθαροι, κυκλωμένοι ἀπὸ μιὰ θάλασσα δυστυχίας.

Δυστυχῶς ὁ νέος τρόπος ἀναπτύξεως, ποὺ εὐαγγελίζεται ὁ σύγχρονος καπιταλισμός, στηριγμένος στὶς ἰδεοληψίες τοῦ Μίλτον Φρίντμαν, διαμορφώνει παντοῦ μιὰ ληστρικὴ οἰκονομία. Παράλληλα μὲ τὴν ραγδαῖα αὔξηση τῆς κατασκευῆς ὑπερπολυτελῶν ξενοδοχείων καὶ ἐπαύλεων βαίνει καὶ ἡ κατασκευὴ παραγκουπόλεων. Οἱ παραγκουπόλεις εἶναι τὸ ἔμβλημα τῆς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίας, ποὺ τὸ μόνο ποὺ παγκοσμιοποιεῖται εἶναι ὁ ἠθικὸς ἐκπεσμὸς καὶ ἡ ἀνθρώπινη δυστυχία. Αὐτὴ ἡ ἀνισόρροπη καὶ παρανοϊκὴ ἀνάπτυξη κάποιων δεικτῶν δὲν συνιστᾶ οἰκονομία ἀλλὰ ἄρνηση οἰκονομίας. Τὸ «ἀόρατο χέρι» τοῦ Ἄνταμ Σμίθ ποὺ θὰ σκόρπιζε τάχα παντοῦ εὐημερία, ἔγινε πολὺ ἁρπακτικὸ κι ἔτσι δὲν ὑπηρετεῖ καμμιὰ εὐημερία. Διότι ἡ εὐημερία οἰκοδομεῖται πάνω στὴν ἰσορροπία, πάνω στὴν ἁρμονία, σὲ μιὰ γενικώτερη concordia. Ἡ τωρινὴ οἰκονομία τῆς παραφροσύνης γεννᾶ τὴ δυστυχία καὶ τὴν ἀπελπισία σὲ ὅλο τὸν πλανήτη, στὰ εὐρύτερα στρώματα τοῦ πληθυσμοῦ, ἐνῶ οἱ ἀπανταχοῦ χρυσοκάνθαροι, γιὰ λόγους ἀσφαλείας, ζοῦν σὲ συνθῆκες φυλακῶν πολυτελείας. Καὶ ὅπως τοὺς πεθαμένους, τοὺς πᾶνε τέσσερεις, συχνὰ καὶ περισσότεροι, γιὰ λόγους ἀσφαλείας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ τρέμουν καὶ τὸν ἥσκιο τους. Ἀλλὰ ὅταν ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται, ὅσα πλούτη κι ἄν ἔχει, εἶναι ψυχικὰ ἐνδεὴς. Δυστυχῶς, γιὰ τοὺς ληστοκράτες, στὸν παράδεισο δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πάει μὲ ἰδιωτικὸ ἀεροπλάνο.

Μετὰ τὴν πτώση τῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο νὰ ὑποβαθμίζεται συστηματικὰ ὁ ρόλος τῆς ἐκκλησίας. Κι αὐτὸ ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἕνα πλέγμα φιλαλληλίας καὶ φιλανθρωπίας καὶ, ἔτσι νὰ ὑποκατάστησε διάφορους κερδοσκοπικοὺς ὀργανισμοὺς ποὺ κάνουν σπέκουλα μὲ τὴν ἀνθρώπινη δυστυχία. Καὶ τὸ χειρότερο: Ἐδῶ καὶ χρόνια καταβάλλεται μιὰ συστηματικὴ προσπάθεια νὰ καταργηθεῖ οὐσιαστικὰ τὸ κράτος καὶ νὰ ὑποκατασταθεῖ ἀπὸ τὶς μεγάλες τράπεζες, τὰ μεγάλα ταμεῖα, ὅπως τὸ Δ.Ν.Τ., καὶ τὶς μεγάλες ἑταιρεῖες. Τὸ κράτος νὰ ὑπάρχει ἀλλὰ νὰ εἶναι χωρὶς... κράτος, δηλαδὴ χωρὶς δύναμη. Κράτος ἐν ἀκρατείᾳ. Νὰ λειτουργεῖ, ὅπως τοῦ ὑπαγορεύεται. Ὅμως οἱ σύμβουλοι-κρατοσωτῆρες μπορεῖ νὰ ξέρουν τὰ ἰατρικὰ δεδομένα ἀλλὰ δὲν ξέρουν τὸν ἀσθενῆ. Κι ὅταν αὐτὸς πεθάνει, λένε: «Τόσο τὸ χειρότερο γιὰ τὸν ἀσθενῆ». Αὐτὸς ἔκανε λάθος! Οἱ συμβουλὲς εἶναι ἀλάνθαστες. Τὴν «γιατρειὰ» αὐτὴ τὴ ζοῦμε στὸ πετσί μας. Δὲν θέλουμε ἄλλο σώσιμο. Ὁδηγούμαστε σὲ οἰκονομικὴ γενοκτονία. Ὁ μαφιόζικος καπιταλισμὸς δημιουργεῖ τὴν κουλτούρα τῆς διαφθορᾶς. Ἡ ἀφαίμαξη τῶν φτωχῶν συνεχίζεται συστηματικὰ καὶ τοῦτο γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ πλούσιοι νὰ κρατήσουν τὰ ἄνομα πλούτη τους. Ὅλα αὐτὰ ἔχουν ἕνα ἄρωμα ἀποτυχίας. Τὸ οἰκονομικὸ χάος μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ποικίλους ρατσισμοὺς, ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας, πολλὰ κυνήγια μαγισσῶν καὶ πλῆθος ἀποδιο­πομπαίων τράγων. Μιὰ κούφια διακυβέρνηση εὔκολα γεννᾶ τὸ μάρκετινγκ τοῦ φόβου. Καὶ ὅπως συχνὰ ἔχουμε γράψει, ὁ φόβος εἶναι φασισμός

το είδαμε  εδώ