Τριώδιον, Σωστικόν καί Ἅγιον

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Βλέπετε, προσέχετε, ἀγρυπνεῖτε, προτρέπει τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἐπισημαίνει ἐπίσης καί ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας: «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας». (Β΄Κορ., κεφ.στ΄, στ.2) καί «Μακάριος ἀνὴρ, οὗ ἐστι τὸ ὄνομα Κυρίου ἐλπὶς αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐπέβλεψεν εἰς ματαιότητας καὶ μανίας ψευδεῖς». (Ψαλμ.λθ΄,στ.5)

Ὁ ἅγιος Παΐσιος γράφει καί προτρέπει νά ἐνεργοποιήσουμε τό ὀρθόδοξο φιλότιμο ὥστε νά πετύχουμε τόν σκοπό καί ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής ὑποδεικνύει τόν τρόπο πού ὁδηγεῖ στό στόχο. Λέει: «Λοιπὸν τὴν ἀρχὴ τῆς κατὰ Θεὸν ὠφέλειάς σου, παιδί μου, ὀφείλεις νὰ τὴν κάνεις ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο: πρέπει νὰ μελετᾶς καὶ νὰ συλλογίζεσαι ἀκατάπαυστα χωρὶς ποτὲ νὰ ξεχνᾶς ὅλες τὶς οἰκονομίες (τὶς διευθετήσεις καὶ τοὺς μυστηριώδεις τρόπους τῆς θείας βουλῆς) καὶ τὶς εὐεργεσίες ποὺ σοῦ ἔκανε κι᾿ ἐξακολουθεῖ νὰ σοῦ κάνει ὁ Θεὸς γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σου· ὄχι τυλιγμένος ἀπὸ τὴ λήθη ποὺ προκαλεῖ ἡ κακία ἢ ἐξαιτίας τῆς ραθυμίας νὰ ξεχνᾶς τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες πρὸς ἐσένα εὐεργεσίες Του, καὶ ἔτσι νὰ περνᾶς τὸν ὑπόλοιπο καιρό σου χωρὶς ὠφέλιμα ἔργα καὶ χωρὶς εὐχαριστία. Ἐπειδὴ οἱ ἀκατάπαυστες αὐτὲς ἐνθυμήσεις τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ, κεντοῦν σὰν τὸ σουβλὶ τὴν καρδιὰ καὶ τὴν παρακινοῦν σὲ ἐξομολόγηση καὶ δοξολογία, σὲ ταπείνωση, σὲ εὐχαριστία, μὲ συντριβὴ ψυχῆς σὲ κάθε ἀγαθὴ ἀπασχόληση, σὲ προθυμία γιὰ νὰ ἀνταποδώσει τὶς εὐεργεσίες πρὸς τὸν Θεὸ μὲ τρόπους καὶ ἤθη ἀγαθὰ καὶ μὲ ὅλη τὴν ἀρετὴ, ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημά Του· καὶ τὴν κάνουν νὰ μελετᾶ πάντοτε τὸν προφητικὸ λόγο: «Τὶ θὰ ἀνταποδώσω στὸν Κύριο γιὰ ὅλα, μὲ ὅσα μ’ ἔχει εὐεργετήσει;» (Φιλοκαλία, σελ.164).

Ἴσως ἀντιλέξουν τινές, ὅτι πολλοί οἱ ἀντικείμενοι. Πλῆθος οἱ ἐχθροί τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Του πού ζητοῦν «νά θανατώσουν τόν δίκαιο καί νά ἀφανίσουν τό μνημόσυνό Του ἐπί τῆς γῆς». (Σοφία Σολομῶντος, τό β΄ἀνάγνωσμα στό μηναῖο, ἀπό τήν ἑσπερινή ἀκολουθία τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου) Ὄντως σατανοκίνητοι, ἀλαζόνες καί γόητες, πλανῶντες καί πλανώμενοι, ἐνίοτε ἰσχυροί κατά κόσμον, προσπαθοῦν νά μπερδέψουν, μπερδεμένοι ὄντες, τήν μοναδική ἀλήθεια ὑπό τόν ἥλιον, ἤτοι τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καί πίστιν τῶν ἁγίων πατέρων καί διδασκάλων, ἀναμιγνύοντάς την μέ βορβορώδη σκουπίδια, σαρκική δυσωδία καί κτηνώδη ἡδονή. Χρησιμοποιοῦν μετά μανίας ὅλα τά μέσα, ἀκόμα κι’αὐτήν τήν σχολική ἐκπαίδευση, ὥστε εἰ δυνατόν νά χτυπήσουν τίς ψυχές, τίς καρδιές τῶν ἑλληνοπαίδων ἤ καί τῶν ὀρθοδόξων γονέων, τήν κατ’οἶκον Ἐκκλησία, τήν εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό ὀρθόδοξη οἰκογένεια.

Ὁ τελικός τους στόχος; Μά εἶναι σαφής. Ὁ ἀφανισμός τῆς ὀρθοδόξου ἑλληνικῆς πατρίδος μας. Ἐν τούτοις, ἄς πληροφορηθοῦν οἱ πάντες ὅτι ὑπάρχουν καί θά ὑπάρχουν τίμιοι Ἕλληνες σέ ὅλες τίς τάξεις τῶν ἀνθρώπων, σέ ὅλους τούς κλάδους τῶν ἐξουσιῶν. Εἶναι αὐτοί οἱ ἐργάτες τοῦ Πνεύματος πού, μέ τήν Ἄκτιστον Χάριν τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντιστέκονται μέ ὅλα τά ὑγιῆ καί νόμιμα μέσα, κυρίως ὅμως μέ τήν προσευχή καί τήν μετάνοια πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τήν ὑπέρμαχο Στρατηγό τοῦ γένους τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ὡς ἔντιμοι, γνωρίζουν ἐκ πείρας τόν λόγο τοῦ Παρακλήτου πού λέει: «εἶδον τὸν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον ὡς τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου· καὶ παρῆλθον, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἧν, καὶ ἐξεζήτησα αὐτόν, καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ». (Ψαλμ. λστ΄,στ.35-36)

Ἀλήθεια, ποῦ νά βρίσκονται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἐχθροί τοῦ Θεανθρώπου Μεσσία Ἰησοῦ στό πέρασμα τῶν αἰώνων; Ἀνήκουν στή λήθη καί στό ἀνάθεμα τῆς Ἱστορίας. Ἀκοίμητος μάρτυρας τῆς ἀληθείας αὐτῆς ὁ Πανάγιος Τάφος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, πού κατά ὁμολογία καί τῶν ἐπιστημόνων εἶναι ζωντανός καί «…τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν…», καί μαρτυρεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι στά δεξιά τοῦ Θεοῦ. Τό σημεῖο τοῦτο ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τρανότατη ὅτι τά σχέδια τῶν ὑβριστῶν τοῦ Θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Μεσσίου θά ἀποδειχθοῦν καί πάλι καταγέλαστα.

Τόνιζε μέ νόημα ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Νά ‘ξερες πόσες φορές τύλιξε ὁ διάβολος τή γῆ μέ τήν οὐρά του γιά νά τήν καταστρέψει… Δέν τόν ἀφήνει ὁ Θεός….τοῦ χαλάει τά σχέδια». Κατά τόν ἴδιον τρόπον συμβαίνει καί σήμερα ὅπως καί χθές, καθώς καί αὔριο. Οἱ ἐχθροί τοῦ Ἰησοῦ θά ἀποτύχουν. «Τό ἐσφαγμένο Ἀρνίο ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσει». (Ἀποκ. Ἰωάννου).

Ἐν τούτοις, σύ ὀρθόδοξε ἀδελφέ ἐν Χριστῷ: «φύλασσε ἀκακίαν καὶ ἴδε εὐθύτητα, ὅτι ἐστὶν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ· οἱ δὲ παράνομοι ἐξολοθρευθήσονται ἐπὶ τὸ αὐτό, τὰ ἐγκαταλείμματα τῶν ἀσεβῶν ἐξολοθρευθήσονται». (Ψαλμ.λστ΄,στ.37-38) Μετάφραση: Νά προσπαθεῖς νά εἶσαι ἄκακος καί ἀπονήρευτος καί νά βλέπεις πάντα τόν εὐθύ δρόμο τῆς ἀρετῆς, διότι ὁ πρᾶος ἄνθρωπος αὐτήν την ἁγιότητα θά ἀφήσει πίσω του, τήν ὁποία καί θά θυμόμαστε τιμώντας τή μνήμη του. Οἱ παράνομοι ὅμως θά ἐξολοθρευθοῦν ὅλοι μαζί καί μαζί τους θά χαθοῦν ὅ, τι θά ἔχουν ἀφήσει πίσω τους οἱ ἀσεβεῖς, πλούτη, φήμη καί ἀπόγονοι.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ

Εὐλογημένοι Χριστιανοί, παρακαλῶ σας. Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου. Ἁγιαζόμενοι ἡμέραν ἐξ ἡμέρας, σπέρνοντες τούς στάχυας τῶν ἀρετῶν, τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐν δάκρυσιν, μέλλει ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦμεν μέ ἀποκορύφωμα τήν λαμπροφόρο Ἀνάσταση. Γνωστόν ἐστί τοῖς πᾶσι, ἡ Ἀλήθεια, ὁ Χριστός, ἐλευθερώνει, φωτίζει, στηρίζει στό ἀγαθόν. «Γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν, ὅτι αὐτὴ ἐλευθερώσει ἡμᾶς».

Ἡ κοινωνία μας μετά τῶν συνανθρώπων ἄς γίνεται ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ καί εἰλικρινῇ μετανοίᾳ. Αὐτός πού ἀναγεννᾶται ἐξ ἀγάπης καί δι’ἀγάπης εἶναι ἀληθῶς ὁ κοινωνῶν μέ τόν Τριαδικόν Θεόν διά Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τότε ὄντως ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει ὄχι ὡς μονάδα-ἄτομο, ἀλλά ὡς μέλος τίμιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μετέχων τῆς Ἀκτίστου Χάριτος, βουτηγμένος στήν ἁγία κολυμβήθρα τῶν ὀρθοδόξων Μυστηρίων, ἑνωμένος παντοῦ καί πάντοτε μέ τήν εὐχαριστηριακή κοινότητα τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, ὡς κληρονόμος Θεοῦ, συγκληρονόμος Χριστοῦ, κοινωνός τῶν ἁγίων Ἀγγέλων, συγκοινωνός τῶν ἁγίων, ἕως ὅτου: «οἱ πάντες καταντήσωμεν εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». (Πρός Ἐφεσ.,κεφ.δ΄,στ.13)

Εἴθε ἡ ζύμη, ἡ γλυκειά μας Ὀρθοδοξία, νά ζυμώσει ὅλο τό φύραμα, δηλαδή ὅλον τόν κόσμο καί νά ἐκπληρωθεῖ ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «…καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» ἤ κατά τόν ἅγιο Πορφύριο: «ἵνα ὧσι ἕν».

Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.