Κυριακή του Τυφλού

 

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός…». «…ἵνα οἱ μή βλέποντες, βλέπωσι καί οἱ βλέποντες, τυφλοί γένωνται». Οἱ θέλοντες πιστεῦσαι, ὁμολογοῦν τόν Κύριον Ἰησοῦν, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ·

ἀπαλλάσσονται ἀπό τό κρῖμα τῆς ἀπιστίας καί τοῦ σκότους· ὅπως ὁ τυφλός σήμερα πού τόν κήρυξε Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου καί Τόν προσκύνησε.

Ἐντούτοις οἱ μή θέλοντες, ἀδιάκριτα, ἐμπαθεῖς ὄντες, λέγουσιν ὅτι βλέπουν, ἐνῶ εἶναι τυφλοί στήν ψυχή. Συνεπῶς ἡ ἁμαρτία μένει ἐπάνω σ’ αὐτούς πού δικαιώνουν ἑαυτούς, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καί ἔτσι καταντοῦν αὐτοκατάκριτοι, ἐπικατάρατοι. Πολλές φορές, ἀδελφοί μου, χρειάζεται ἤ ἐπιτρέπει ὁ Θεός στούς φίλους Του, νά περνοῦν δύσκολες δοκιμασίες γιά νά δοξαστεῖ ὁ Θεός, μέσα ἀπό τίς ἀρετές αὐτῶν τῶν δικῶν Του πιστῶν (Ἰώβ, Τυφλός) καί νά παραδειγματίζονται οἱ ἄλλοι οἱ ἀκούοντες, ὥστε νά μή γογγύζουν στούς πειρασμούς.

Ἔτσι περισσότεροι ἄνθρωποι Τόν ἀναζητοῦν, Τόν εὑρίσκουν, Τόν ὁμολογοῦν, ὡς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, γεμίζουν φῶς καί εἰρήνη καί ἀνοίγονται, πρός ἄλλης βιοτῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν· δοξολογοῦντες τόν Αἴτιον. Ἀντιγράφουν τά πάθη Του, τή ζωή Του καί γίνονται παράδειγμα πρός ὅλους, ἀποδεικνύοντας ἐν τοῖς πράγμασι, ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός εἶναι καί σήμερα ἐφικτός· εἶναι κάθε ὥρα ὁρατή πραγματικότης καί ἐφαρμοσμένη ἀλήθεια, σέ κάθε στιγμή.

Μάρτυρες ἀψευδεῖς οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρίν καί τώρα καί αὔριο· σύν Θεῷ καί πάντοτε. Ἀλήθεια πού δέν ἔγκειται στά ἐξωτερικά καί στούς τύπους, ἀλλά στή γνώση καί στή μετοχή, στό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, στό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, στή γνώση τοῦ μυστικοῦ καί μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Σωτῆρος· δηλαδή τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του. Σ’ἐκείνους πού ὑπάρχουν καί φαίνονται τά σημάδια τοῦ Ἀγίου Πνεύματος· σ’ αὐτούς πού κατοικεῖ ὁ Θεός καί ἀναβρύζει ἡ καθαρή πηγή τοῦ λόγου, μέ σοφία καί γνώση, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα, στήν Εὐαγγελική περικοπή τόν πρώην τυφλό καί νῦν φωτισμένο καί ὑγιή, ἐνώπιον τοῦ πονηροῦ καί γεμάτο δόλο συνεδρίου τῶν Ἰουδαίων καί Φαρισαίων.

Εἴδαμε σ’ αὐτούς, τούς Ἰουδαίους, στό συνέδριο, τά σημάδια τοῦ πονηροῦ πνεύματος, σημάδια ἄγνοιας, σκότους καί ραδιουργίας, ὥστε μέ εὐσεβοφάνεια νά προσπαθοῦν νά κάνουν τό ἄσπρο, μαῦρο, τό θαῦμα σάν ἁμαρτία καί τόν Χριστόν, σάν τάχα παραβάτην τοῦ νόμου καί ὑβριστήν τοῦ Θεοῦ.

Δηλαδή, τόν Πανάγιον Θεόν, νά Τόν ὑβρίζουν σάν ἁμαρτωλό πού δέν τηρεῖ τό Σάββατο!! Ἡ φωτισμένη ὅμως ψυχή τοῦ εὐεργετηθέντος, πρώην τυφλοῦ, τούς κατετρόπωσε· αὐτός μόνος ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου, παρατημένος καί ἀπό τούς γονεῖς πού τόν ἐγέννησαν, λόγω φόβου, τούς διεκήρυξε μέ ἀνδρεία καί θάρρος ἀπαράμιλλο, ὅτι ἡ ἀλήθεια βρίσκεται στόν Ἰησοῦ Χριστό καί ὄχι σ’ αὐτούς τούς ἀμαθεῖς καί ὑβριστάς.

Τούς ἔδειξε τό ἀληθινό, διακριτό γνώρισμα τοῦ Ἰησοῦ· τό Φῶς πού μεταδίδει στίς ψυχές καί στά σώματα· στίς καρδιές πού καθίστανται μέ τή θεία δύναμή Του, πιστές ἄχρι θανάτου. Χαριτωμένες, τεταπεινωμένες καί ἀναπαυμένες πού μάχονται γιά τήν δικαιοσύνη καί ἀγωνίζονται κατά τοῦ ψεύδους, ἀπ’ ὅπου αὐτό κι ἄν προέρχεται καί μέ ὅποιο κόστος. Ἐσωτερικά, στήν καρδιά, ἀποβλέπουν στήν ἀλήθεια τοῦ θείου νόμου, μέ μετριοφροσύνη, ταπείνωση καί ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τόν Χριστόν· μάλιστα καυχῶνται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ· ὅπως ἔκαναν καί κάμνουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Οἱ Ἅγιοι πού ἔφτασαν στήν καθαρότητα καί θεωροῦν ὅτι ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας εἶναι κυρίως ἡ αἴσθηση τῆς θείας Χάριτος.

Ὁ σημερινός ἥρωας, σεβαστή γερόντισσα, ἀντελήφθη  τό διεφθαρμένο, ὑλικό καί φλύαρο πνεῦμα τοῦ συνεδρίου. Τό φρόνημα δηλαδή, τῆς δῆθεν σοφίας τοῦ κόσμου τούτου πού συνοικεῖ μέ τούς ὑπερήφανους· ἐμποδίζοντάς τους ἀπό τήν Ἐνυπόστατη Σοφία τοῦ Θεοῦ, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί οἱ τάχα βλέποντες, τυφλοί γένονται ἐξαιτίας τῆς κακίας καί ἀμέλειάς τους. Ἀναίσθητοι κατά τόν νοῦ, εἶναι ὅμοιοι μέ νεκρούς· καί οἱ τυφλοί κατά τήν ψυχή εἶναι ὅμοιοι μέ τούς σωματικά τυφλούς. Μόνο πού οἱ τελευταῖοι, οἱ μή βλέποντες, βλέπωσι μέ τήν δύναμη τῆς πίστεως, ἐν Χάριτι Θεοῦ. Ὅπως τά αἰσθητά μάτια, βλέπουν τά γράμματα καί ἀπό αὐτά παίρνουν τά αἰσθητά νοήματα, ἔτσι καί ὁ νοῦς, ὅταν καθαρθεῖ καί ἡ καρδιά φωτισθεῖ, βλέπει τόν Θεόν καί ἀπ’ Αὐτόν, παίρνει τά θεῖα νοήματα.

Συνεπῶς καί ὁ ἰαθείς τυφλός ρωτᾶ σήμερα τόν Χριστό: «Καί τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;». Καί ὁ Ἰησοῦς εἶπε: «καί ἑώρακας αὐτόν καί ὁ λαλῶν μετά σοῦ ἐκεῖνος ἐστιν». Ἀποκάλυψις τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας, ἀπό τόν Ἴδιο τόν Μεσσία, ἀδελφοί μου. Θεώρησις τῆς ἄμεσης πίστης, πού ἐκδηλώνει τήν ἐνέργειά της στήν καρδιά. Γνῶσις ἐν Χριστῷ, τῆς Τριάδος καί τῆς Δυάδος· Τήν μέν Ἁγία Τριάδα, μονάδα κατά φύσιν, τήν δέ δυάδα τῶν φύσεων τοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένη σέ μία Ὑπόσταση. Ὦ, θεία Ἀγάπη!! Προϋπόθεση Ὀρθοδοξίας εἶναι νά δεῖ καί νά γνωρίσει κανείς, ἀπό καθαρότητα, τά δύο αὐτά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τῆς θείας Ἀποκαλύψεως.

Ἄμεσο ἀποτέλεσμα, ἡ ὁμολογία: «ὁ δέ ἔφη: Πιστεύω Κύριε· καί προσεκύνησεν αὐτῷ».

Σήμερα λοιπόν καί μεῖς ἀδελφοί μου, ὁμολογοῦμε: «Κύριε, φώτισόν μου τό σκότος»· ὅπως, ἐν Χάριτι Θεοῦ ὑμνῶ τά μεγαλεῖα Σου· «μεγαλύνω τά πάθη σου, ὑμνολογῶ τήν ταφή σου, σύν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζω, Κύριε, δόξα σοι».

Στό προσκυνητόν Πανάγιον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἁρμόζει ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Πηγή

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΩΡΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος θεός. «Ῥάκη, καθάπερ βροτός, σπαργανοῦται ὁ τῇ οὐσίᾳ ἀναφής.Θεός ἐν φάτνη ἀνακλίνεται ὁ στερεώσας τούς οὐρανούς πάλαι κατ’ ἀρχάς. Ἐκ μαζῶν γάλα τρέφεται ὁ ἐν τῇ ἐρήμῳ μάννα ὀμβρήσας τῷ Λαῷ».

 Εἶναι λοιπόν ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Ἀκριβή-Πολύτιμη, ἡ Ἄκτιστος Χάρις. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός θά μᾶς ρωτήσει ἐκείνη τήν ὥρα:«Ἐγώ», θά μᾶς πεῖ, «ἔκανα τά πάντα γιά νά σέ σώσω. Έσεῖς τί κάνατε γιά τή δική σας προσωπική σωτηρία»; Γι’ αὐτό σεβαστή μου γερόντισσα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καμία ἀνοχή στήν ἁμαρτία. Καμία ἀνοχή στήν ἁμαρτία. Καί κυρίως αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες , ἀρχῆς γενομένης ἀπό σήμερα, πού βιώνουμε καί ψάλλουμε καί ἀναγινώσκουμε αὐτό τό φοβερό μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον. Γιατί, ἄς μή ξεχνοῦμε ὅτι: «εἰ γάρ ὁ δι’ Ἀγγέλων λαληθείς λόγος ἐγένετο βέβαιος καί πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας»;

Εἶναι δυνατόν νά μή λάβωμε τήν ἀνταπόδοση ἐφ’ ὅσον ἀμελήσουμε καί δέν προσέξουμε, μέ σκοπό νά γιορτάσουμε αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες, ὄχι κατά Χριστόν , ἀλλά νεοεποχίτικα μέσα στήν κραιπάλη τῆς κατανάλωσης, τῶν φαγητῶν, τῆς μέθης, τῶν χορῶν, τῶν λουλουδιῶν, τῶν λαμπακίων, δέν ξέρω πόσα λαμπάκια βάζει ὁ καθένας στό δέντρο του; Θά μοῦ πεῖτε καί αὐτά δέν χρειάζονται; Ἄν τά περάσει κανείς μέσα ἀπό τήν γέννα τοῦ Χριστοῦ μας, μπορεῖ κι αὐτά νά τά δεῖ ὡς πάρεργο. Τό κυρίως ἔργο ὅμως εἶναι ἡ δύναμη τῆς καρδιᾶς μας νά στραφεῖ στήν μετάνοια καί στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί κατεξοχήν στήν καθαρά ἐξομολόγηση, στήν νηστεία αὐτές τίς ὑπόλοιπες δύο ἡμέρες πού μένουν, εἰς τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας καί μέ προσοχή, μέ φόβο Θεοῦ, μέ πίστη καί ἀγάπη νά προσέλθουμε στό φοβερό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τῆς θείας Κοινωνίας καί μετά καί τά ροῦχα μας νά εἶναι ἁπλά καί λαμπρά, τό φαγητό μας νά εἶναι κατά Θεόν, καί ἡ ἀγάπη μέσα στό σπίτι μας νά εἶναι διάχυτη σύν Χριστῷ.

Ὅμως ποτέ σέ καμιά περίπτωση, νά μή βάλουμε στήν ψυχή μας, στό νοῦ μας, στήν καρδιά μας τά σκουπίδια αὐτά, τά ὁποῖα μέ πολύ ἁπλοχεριά, μᾶς προσφέρει αὐτή ἡ βρώμικη ἐποχή, ἡ βρώμικη κατάσταση πού προσπαθεῖ νά μᾶς πάρει ἀπό τό Ἕνα, δηλαδή τήν κοινωνία ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, μέ τούς ὑπέροχους ὕμνους μπροστά στόν Μεσσία Ἰησοῦν, πού βρίσκεται σπαργανωμένος στήν ἀγκαλιά τῆς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, στήν Ἁγία Φάτνη.

Ὄντως ἀδελφοί μου, γεῦσις Θεοῦ, μυσταγωγία καρδιακή στό κέντρο τῆς πνευματικῆς ὕπαρξης, ἐμπειρία τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, ὅπου μᾶς ἀνεβάζει στά σκηνώματα τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄς πάψει ἐπιτέλους ἡ νεοεποχίτικη πνευματική ξηρασία. Φτάνει ἡ δουλεία- δέσμευση πού φέρνει ἡ ὑψηλοφροσύνη, ἡ ἀφροσύνη καί τό Ἐγώ, ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου.Μή γινόμαστε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας· «μή πάλιν ζυγόν δουλείας ἀνέχεσθε», μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Σατανᾶς, πρίν μᾶς καταστρέψει, φροντίζει νά μᾶς ἐξευτελίσει. Ἀντίθετα, ἡ Θεία ἐλευθερία τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ,δικαιώνει, ἁγιάζει, φωτίζει, ἀναπαύει.

Ἡ Ἐκκλησία, σεβαστή γερόντισσα, μᾶς προσφέρει τήν αἴσθηση τῆς χαρᾶς, τό πλήρωμα τῆς Χάριτος, τό φωτεινό πρόσωπο· ὁ νοῦς Χαριτωμένος εἰσέρχεται ἔτσι στήν καρδιά, στό ταμιεῖον, ἀπομακρύνοντας τό κοσμικό φρόνημα, πού φυλακίζει, χωρίς οἶκτο καί  διώχνει τά πάθη πού ὁδηγοῦν στήν λησμοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Στόν Σωτῆρα Χριστό, ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

πηγή

Πρεσβ. Αθανάσιος Μηνάς, «Τοῦ δέ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἧν…» (Ματθ., κεφ α’, στ.18)

«Τοῦ δέ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἧν…»  (Ματθ., κεφ α’, στ.18)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ  ΜΗΝΑ

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ρητά ἀποκαλύπτει τόν τρόπο τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καθώς καί κατηγορηματικῶς, τόν χρόνον καί τόν τόπον τῆς Γεννήσεως ὅπως ἀκριβῶς οἱ προφῆτες προεφήτευσαν.

 Ἐξ ἀπείρου ἀγάπης ὁ Θεός Πατήρ ἐξαπέστειλεν τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ, Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Οἱ ποιμένες τῶν προβάτων πού ἀγρυπνοῦσαν ἐκείνη τήν ἅγια νύκτα δέχτηκαν πρῶτοι αὐτοί τήν φοβεράν θείαν ἀποκάλυψιν,

τήν ὁποίαν ἐντός ὀλίγου πιστοποίησαν ἰδίοις ὄμμασι καί στή συνέχεια, ἀφοῦ βεβαιώθηκαν τοῦ λόγου τό ἀληθές, διεμήνυσαν σύν τοῖς ἁγίοις Ἀγγέλοις πᾶσιν ἀνθρώποις «ὅτι ἐτέχθῃ ἡμῖν σήμερον σωτήρ, ὃς ἐστὶ Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ». (Λουκ.,κεφ.β’,στ.11)

Κατά τόν ἴδιον τρόπον καί μέ θαυμαστόν οὐράνιον σημεῖον, τρεῖς ἀστροφυσικοί ἐπιστήμονες (οἱ μάγοι) ἀφοῦ εἰδοποιήθησαν στά  βάθη τῆς Ἀνατολῆς, ξεκίνησαν νά προσκυνήσουν τό Παιδίον Ἰησοῦν, τόν Μεσσίαν. Ἔτσι σήμερα  ἐμεῖς  οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ταπεινά καί εὐχαριστηριακά ψάλλομεν  σύν τοῖς ἄλλοις: «Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε…» (Καταβασίες τῶν Χριστουγέννων, α΄τροπάριον) καθώς ἐπίσης «Ἰησοῦ Γλυκύτατε, τὸ φῶς τοῦ κόσμου, τῆς ψυχῆς μου φώτισον τοὺς ὁφθαλμοὺς Υἱὲ Θεοῦ, τῇ θεαυγῇ Σου λαμπρότητι, ἵνα ὑμνῶ σε τὸ φῶς τὸ ἀνέσπερον». (Κοντάκιον  κανόνος στόν  Ἰησοῦ).

Βεβαίως θά ἔπρεπε καί ὅλος ὁ κόσμος νά ὑμνεῖ σήμερον τόν Μεσσίαν.

Ἐν τούτοις πρῶτοι οἱ Ἑβραῖοι πού τήν ὥρα τῆς θείας γεννήσεως κοιμόντουσαν, δέν πῆραν εἴδηση τό θαυμαστό γεγονός, ἀλλά οὔτε καί ὡς τήν σήμερον ἡμέρα θέλουν νά ἐνσκύψουν στίς προφητεῖες τῶν κατά σάρκα προγόνων των, ἁγίων προφητῶν, οἱ ὁποῖοι προεφήτευσαν ἀκριβῶς περί τῆς ἐλεύσεως τοῦ Δικαίου τούτου Ἰησοῦ, ὥστε νά πιστέψουν καί νά σωθοῦν. Παραμένουν πεισματικά στήν ἄγνοια, ἀρνούμενοι καί διαστρέφοντες τίς προφητεῖες, τά προφητικά βιβλία, τῶν δικῶν τους κατά σάρκα προφητῶν.

Δεύτεροι στή σειρά οἱ Μουσουλμάνοι, ἀρνοῦνται καί αὐτοί τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ πού ἐνηνθρώπισε, δηλαδή τήν θεία οἰκονομία. Ἐκεῖνοι δύνανται νά ἔχουν υἱό. Ὁ παντοδύναμος Θεός πατέρας, κατά τήν γνώμη τους, ὄχι!!! καί μάλιστα θεοπρεπῶς. Μά ὁ ὅρος Πατήρ δεικνύει τόν Υἱόν. Αἰώνιος ὁ Πατήρ, αἰώνιος ὁ Λόγος Του, αἰώνιον καί τό Πνεῦμα Του. Τρεῖς αἰώνιες ὑποστάσεις, μία οὑσία. Ὅπως ἀκριβῶς ἀποκαλύφθηκε στόν πατριάρχη Ἀβραάμ στήν Π.Διαθήκη,  τόν ὁποῖο Ἀβραάμ οἱ Μουσουλμάνοι καί δέχονται καί πιστεύουν. Ἄς δεχτοῦν λοιπόν καί τήν ὁμολογία τοῦ Ἀβραάμ, πού ἀπεκάλεσε στόν ἑνικό τά τρία πρόσωπα τῶν ἀγγέλων πού φιλοξένησε, Κύριον.

Ἐπίσης, τρίτον, κάποιοι ἄλλοι ἀνόητοι βλασφημοῦν τό γεγονός τῆς θείας γεννήσεως, ἀρνούμενοι τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θείαν ἀποκάλυψιν, δηλαδή  τήν  ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ Μεσσίου. Αὑτοί οἱ τελευταῖοι, πιό προχωρημένοι, ὑποστηρίζουν, ἄκουσον ἄκουσον, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεόν, δέν ὑπάρχει Θεός, ἀλλά προέρχεται ὁ ἄνθρωπος διά τῆς ἐξελίξεως, μέ τελευταῖο στήν πυραμίδα  τόν χιμπαντζῆ ἤ τόν οὐρακοτάνγκο,  καθιστῶντας ἔτσι τίς καρδιές τους, ἀντί ναόν τοῦ Θεοῦ, κατοικητήριον νοητῶν χοίρων δηλαδή θεωριῶν πλάνης καί ὁσμῆς θανάτου. Τόνιζε μέ νόημα ὁ πατήρ Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης: «Αὐτόν τόν πολιτισμόν, θά τόν καταστρέψει ἡ πορνεία καί ἡ ἀσχημοσύνη, δηλαδή, τά βορβορώδη σαρκικά ἁμαρτήματα».

Ἐν τούτοις στούς τελευταίους αὐτούς δίδεται ἠχηρή ἀπάντηση ἐκτός ἀπό τίς θεῖες γραφές καί ἀπό τήν ἐπιστήμη. Σοβαροί ἐπιστήμονες σήμερα δέχονται ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά προέρχεται ἐξ ἐξελίξεως. Καί τοῦτο διότι μέ πείραμα καί παρατήρηση ἀπεδείχθη πώς ὁ νοῦς, ἡ λογική, τό αὐτεξούσιο, ὁ λὸγος προφορικός καί ἐνδιάθετος, ὅπως ἐπίσης καί ἡ ἐν συνειδήσει πνευματική γνώση τοῦ ἀνθρώπου, πού ὑπερέχει τῶν ἄλλων κτισμάτων, ἀποτελοῦν θεῖα δῶρα, διά τῶν ὁποίων:  α) προάγεται ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνολογία, ἡ ποίηση, ἡ μουσική, ἡ ζωγραφική καί κοντολογίς, ὅλα ἐν γένει τά πνευματικά κατορθώματα τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ, καί β) διαπιστώνεται ὅτι Δημιουργός τους εἶναι ἀποκλειστικά ἕνα ἀνώτερο Ὄν ἀπό τό ὁποῖο δίδονται δωρεάν στόν ἄνθρωπο ἀπό πάνω πρός τά κάτω καί ποτέ μά ποτέ, ἀπό κάτω πρός τά πάνω, δηλαδή ἀπό τά ἄλογα ζῶα πρός τόν λογικόν ἄνθρωπο.

Τοιουτοτρόπως καί ἐν τέλει ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἀπό τόν Δημιουργό Του Τριαδικό Θεό, λογικός, αὐτεξούσιος, μέ ψυχή καί σῶμα καί μέ δυνατότητα ἄν ἤθελε νά μήν ἀποθάνει. Ἀφ’ὅτου ὅμως πλανήθηκε ἀπό ἀμέλεια καί δέχτηκε τό δηλητηριῶδες θανατηφόρο δάγκωμα τοῦ ὅφεως, ὁ Εἷς τῆς Ἁγίας Τριάδος Σωτήρας Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός, τῇ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν συγκατάθεση τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἦλθε ἀπό ἀγάπη, γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ, γιά νά ἀνορθώσει,  σώσει καί ἀναπλάσει τό δημιούργημά Του τόν ἄνθρωπο. Ἔγινε ὁ Θεός ἄνθρωπος γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος θεός. Τοῦτ’ἔστιν: «Ἐν δύο φύσεσιν ὁ Εἷς τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐξ ἁγνῶν σου αἱμάτων σαρκωθεὶς θεοπρεπῶς, προῆλθε τοὺς ἐξ Ἀδὰμ διασώζων Πάναγνε, χρηστότητι». (θεοτοκίον γ΄ ὡδῆς, ὄρθρος 14^ηςΔεκεμβρίου).

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ :   

  Ἀγαπητοί, ὀρθόδοξοι χριστιανοί                                                                                                        Χριστός ἐτέχθη,                                                                                                                   Ἀληθῶς ἐτέχθη.

Εὔχεσθε ἀδελφοί, τήν μοναδικήν αὐτήν ἀλήθειαν ὑπό τόν ἥλιον νά τήν  ἐνστερνιστοῦν ὅλα τά ἔθνη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού ὡς δημιουργήματα τοῦ μόνου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ, εἴμαστε ἀδελφοί κατά σάρκα, ἐφ΄ὅσον καί κατά τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, ἀνήκουμε στήν μεγάληοἰκογένεια τοῦ Ἀδάμ τοῦ Θεοῦ.                                                                                                                                 Εἴθε, μέ τήν θεία γέννηση, νά σταματήσει ἐπιτέλους ὁ ἀλληλοσπαραγμός στόν πλανήτη μας καί νά εἰρηνεύσει ὁ κόσμος. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου.Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς Εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.                                                                                   Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.

Η "ΑΝΗΣΥΧΙΑ" ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ...

" Βρέθηκα στό Ἃγιο Ὄρος μέ ἀποστολή νά μεταφέρω τίς ἀνησυχίες πολλῶν πατέρων, ἱερέων, διακόνων, μοναχῶν καί λαϊκῶν θεολόγων σέ ὃ,τι ἀφορᾶ τόν θανάσιμο κίνδυνο γιά τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἐξαιτίας τῆς ‹‹Κάρτας τοῦ Πολίτη›› καί τήν ὑποχρεωτική χρήση αὐτῆς στή ζωή τῶν πολιτῶν πού μέ ἀπειλές οἱ κρατοῦντες προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν δικτατορικά στό λαό μας. 

Ἀφοῦ ἄκουσα τήν ἀπάντησή τους μέ προσοχή, ἀντήλλαξα σκέψεις ὠφέλιμες μέ πολλούς Αγιορεῖτες πατέρες, ἡγουμένους καί μή. Κατενόησα δέ, ὃτι πολλοί ἐξ αὐτῶν ἀνησυχοῦσαν σφόδρα καί ἀνησυχοῦν ἓως τῆς σήμερον. Ἀπόδειξις ἡ γνωστή ἐγκύκλιος πού ἐξέδωσε ἡ διπλή σύναξις τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρός τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα.

Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, ἐνῶ ἡ ζέστη ἦταν ἀνυπόφορη ἀποφάσισα νά ἐπιστρέψω στή βάση μου, ἒχοντας ἀποκομίσει ἃγια ἐν πολλοῖς συμπεράσματα, τά ὁποῖα ἀνεκοίνωσα καί σέ ἄλλους πατέρες.

Περιμένοντας νά ἔλθει ἡ ὣρα πού τό λεωφορεῖο τῆς γραμμῆς θά μᾶς μετέφερε ἀπό τίς Καρυές στή Δάφνη, μέ πλησίασε ἓνας σεβάσμιος γέροντας, ἂγνωστος σέ μένα, στάθηκε καί μέ ρώτησε: «Πάτερ, εἶστε πνευματικός;».

Ντράπηκα νά τοῦ ἀπαντήσω καταφατικά. Τότε ἐκεῖνος μέ ξαναρωτάει, κοιτώντας με διαπεραστικά στά μάτια, δίνοντάς μου νά καταλάβω ὃτι αὐτή τήν ὣρα δέν χρειάζονται ἀρρωστημένες ταπεινολογίες. 

Τοῦ ἀπήντησα, τότε, ὃτι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ Ἐκκλησία μοῦ εἶχε δώσει τήν εἰδική εὐλογία καί ἂδεια νά εἶμαι ἐξομολόγος. Εὐθύς ἀμέσως μοῦ εἶπε ἐπί λέξη:

«Πάτερ, πρίν λίγες ἡμέρες εἶδα ἓνα φοβερό ὃραμα, τό ὁποῖο δέν μπορῶ νά κρατήσω ἐπάνω μου. Νοιώθω τήν ἀνάγκη νά τό ἀποκαλύψω σέ πνευματικό τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τήν παράκληση ἐκεῖνος νά τό χειριστεῖ ὃπως τόν φωτίσει ὁ Θεός». 

«Μιλῆστε, πάτερ», τοῦ ἀπήντησα.

«Εἶδα, μοῦ εἶπε, μεγάλη κινητικότητα στίς Οὐράνιες δυνάμεις Ἁγίων καί Ἀγγέλων, καί ἒνοιωσα ὃτι κάποιος μεγάλος κίνδυνος ἒρχεται στό ἐγγύς μέλλον νά ἀπειλήσει τήν πατρίδα μας καί ὃλους ἐμᾶς, καί ὃτι αὐτή ἡ κινητικότητα στίς Οὐράνιες δυνάμεις μοῦ φάνηκε ὡς μιά προετοιμασία γιά ἂμεση βοήθεια στήν πατρίδα μας καί τόν λαό μας ἀπό τούς Ἁγίους μας».

Πρίν προλάβω νά συνέλθω ἀπό τήν ἒκπληξη, μέ χαιρέτησε, καί μέ τό ἁγιορείτικο «εὐλογεῖτε» ἀθόρυβα ἀπομακρύνθηκε. Ἒκτοτε δέν τόν ξαναεῖδα, οὔτε προσπάθησα νά μάθω ποιός ἦταν.

Ἦλθε ἡ ὣρα τῆς ἀναχωρήσεως. Ἂνοιξαν οἱ πόρτες τοῦ λεωφορείου. Ἀνέβηκα καί κάθισα μέ προορισμό τήν Δάφνη, Οὐρανούπολη, Θεσσαλονίκη, Ἀθήνα. 

Τό γεγονός αὐτό ἐρχόταν περιοδικά, στό νοῦ μου. 

Ἐν τούτοις δέν τοῦ ἒδωσα ἀπόλυτη προτεραιότητα στήν ποιμαντική μου διακονία. (Φοβήθηκα κατ᾿ ἀρχήν, ἐπειδή σύμφωνα μέ τούς πατέρες ὑπάρχει καί ἡ πλάνη).

Kατανοώντας τό ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ὁδηγούμεθα καί τόν ἂμεσο κίνδυνο πού διατρέχουμε νά βρεθοῦμε ὃλοι στόν ἀλληλοσπαραγμό ἤ στό χάος, θυμήθηκα ἒντονα τά λόγια τοῦ γέροντα τότε στίς Καρυές καί σκέφθηκα νά δημοσιεύσω τά λεγόμενά του σέ μένα, ὣστε, εἰ δυνατόν, νά γίνουν γνωστά στό πανελλήνιο. 

Προσευχόμενος ταυτόχρονα, μέ θερμή παράκληση στόν Κύριο καί Βασιλέα Ἰησοῦ Χριστό νά βοηθήσει τήν πατρίδα μας καί τόν λαό μας καί νά στρέψει σέ ἀληθινή μετάνοια τίς καρδιές ὃλων μας ὣστε νά ἀντιληφθοῦμε, ἂρχοντες καί ἀρχόμενοι, τήν ἐπερχόμενη δαιμονική μπόρα πού φανερά πλέον πλησιάζει..."

(  του Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά )  

πηγή  

Τριώδιον, Σωστικόν καί Ἅγιον

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Βλέπετε, προσέχετε, ἀγρυπνεῖτε, προτρέπει τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἐπισημαίνει ἐπίσης καί ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας: «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας». (Β΄Κορ., κεφ.στ΄, στ.2) καί «Μακάριος ἀνὴρ, οὗ ἐστι τὸ ὄνομα Κυρίου ἐλπὶς αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐπέβλεψεν εἰς ματαιότητας καὶ μανίας ψευδεῖς». (Ψαλμ.λθ΄,στ.5)

Ὁ ἅγιος Παΐσιος γράφει καί προτρέπει νά ἐνεργοποιήσουμε τό ὀρθόδοξο φιλότιμο ὥστε νά πετύχουμε τόν σκοπό καί ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής ὑποδεικνύει τόν τρόπο πού ὁδηγεῖ στό στόχο. Λέει: «Λοιπὸν τὴν ἀρχὴ τῆς κατὰ Θεὸν ὠφέλειάς σου, παιδί μου, ὀφείλεις νὰ τὴν κάνεις ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο: πρέπει νὰ μελετᾶς καὶ νὰ συλλογίζεσαι ἀκατάπαυστα χωρὶς ποτὲ νὰ ξεχνᾶς ὅλες τὶς οἰκονομίες (τὶς διευθετήσεις καὶ τοὺς μυστηριώδεις τρόπους τῆς θείας βουλῆς) καὶ τὶς εὐεργεσίες ποὺ σοῦ ἔκανε κι᾿ ἐξακολουθεῖ νὰ σοῦ κάνει ὁ Θεὸς γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σου· ὄχι τυλιγμένος ἀπὸ τὴ λήθη ποὺ προκαλεῖ ἡ κακία ἢ ἐξαιτίας τῆς ραθυμίας νὰ ξεχνᾶς τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες πρὸς ἐσένα εὐεργεσίες Του, καὶ ἔτσι νὰ περνᾶς τὸν ὑπόλοιπο καιρό σου χωρὶς ὠφέλιμα ἔργα καὶ χωρὶς εὐχαριστία. Ἐπειδὴ οἱ ἀκατάπαυστες αὐτὲς ἐνθυμήσεις τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ, κεντοῦν σὰν τὸ σουβλὶ τὴν καρδιὰ καὶ τὴν παρακινοῦν σὲ ἐξομολόγηση καὶ δοξολογία, σὲ ταπείνωση, σὲ εὐχαριστία, μὲ συντριβὴ ψυχῆς σὲ κάθε ἀγαθὴ ἀπασχόληση, σὲ προθυμία γιὰ νὰ ἀνταποδώσει τὶς εὐεργεσίες πρὸς τὸν Θεὸ μὲ τρόπους καὶ ἤθη ἀγαθὰ καὶ μὲ ὅλη τὴν ἀρετὴ, ποὺ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημά Του· καὶ τὴν κάνουν νὰ μελετᾶ πάντοτε τὸν προφητικὸ λόγο: «Τὶ θὰ ἀνταποδώσω στὸν Κύριο γιὰ ὅλα, μὲ ὅσα μ’ ἔχει εὐεργετήσει;» (Φιλοκαλία, σελ.164).

Ἴσως ἀντιλέξουν τινές, ὅτι πολλοί οἱ ἀντικείμενοι. Πλῆθος οἱ ἐχθροί τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Του πού ζητοῦν «νά θανατώσουν τόν δίκαιο καί νά ἀφανίσουν τό μνημόσυνό Του ἐπί τῆς γῆς». (Σοφία Σολομῶντος, τό β΄ἀνάγνωσμα στό μηναῖο, ἀπό τήν ἑσπερινή ἀκολουθία τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου) Ὄντως σατανοκίνητοι, ἀλαζόνες καί γόητες, πλανῶντες καί πλανώμενοι, ἐνίοτε ἰσχυροί κατά κόσμον, προσπαθοῦν νά μπερδέψουν, μπερδεμένοι ὄντες, τήν μοναδική ἀλήθεια ὑπό τόν ἥλιον, ἤτοι τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καί πίστιν τῶν ἁγίων πατέρων καί διδασκάλων, ἀναμιγνύοντάς την μέ βορβορώδη σκουπίδια, σαρκική δυσωδία καί κτηνώδη ἡδονή. Χρησιμοποιοῦν μετά μανίας ὅλα τά μέσα, ἀκόμα κι’αὐτήν τήν σχολική ἐκπαίδευση, ὥστε εἰ δυνατόν νά χτυπήσουν τίς ψυχές, τίς καρδιές τῶν ἑλληνοπαίδων ἤ καί τῶν ὀρθοδόξων γονέων, τήν κατ’οἶκον Ἐκκλησία, τήν εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό ὀρθόδοξη οἰκογένεια.

Ὁ τελικός τους στόχος; Μά εἶναι σαφής. Ὁ ἀφανισμός τῆς ὀρθοδόξου ἑλληνικῆς πατρίδος μας. Ἐν τούτοις, ἄς πληροφορηθοῦν οἱ πάντες ὅτι ὑπάρχουν καί θά ὑπάρχουν τίμιοι Ἕλληνες σέ ὅλες τίς τάξεις τῶν ἀνθρώπων, σέ ὅλους τούς κλάδους τῶν ἐξουσιῶν. Εἶναι αὐτοί οἱ ἐργάτες τοῦ Πνεύματος πού, μέ τήν Ἄκτιστον Χάριν τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντιστέκονται μέ ὅλα τά ὑγιῆ καί νόμιμα μέσα, κυρίως ὅμως μέ τήν προσευχή καί τήν μετάνοια πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τήν ὑπέρμαχο Στρατηγό τοῦ γένους τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ὡς ἔντιμοι, γνωρίζουν ἐκ πείρας τόν λόγο τοῦ Παρακλήτου πού λέει: «εἶδον τὸν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον ὡς τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου· καὶ παρῆλθον, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἧν, καὶ ἐξεζήτησα αὐτόν, καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ». (Ψαλμ. λστ΄,στ.35-36)

Ἀλήθεια, ποῦ νά βρίσκονται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἐχθροί τοῦ Θεανθρώπου Μεσσία Ἰησοῦ στό πέρασμα τῶν αἰώνων; Ἀνήκουν στή λήθη καί στό ἀνάθεμα τῆς Ἱστορίας. Ἀκοίμητος μάρτυρας τῆς ἀληθείας αὐτῆς ὁ Πανάγιος Τάφος τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, πού κατά ὁμολογία καί τῶν ἐπιστημόνων εἶναι ζωντανός καί «…τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν…», καί μαρτυρεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι στά δεξιά τοῦ Θεοῦ. Τό σημεῖο τοῦτο ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τρανότατη ὅτι τά σχέδια τῶν ὑβριστῶν τοῦ Θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Μεσσίου θά ἀποδειχθοῦν καί πάλι καταγέλαστα.

Τόνιζε μέ νόημα ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Νά ‘ξερες πόσες φορές τύλιξε ὁ διάβολος τή γῆ μέ τήν οὐρά του γιά νά τήν καταστρέψει… Δέν τόν ἀφήνει ὁ Θεός….τοῦ χαλάει τά σχέδια». Κατά τόν ἴδιον τρόπον συμβαίνει καί σήμερα ὅπως καί χθές, καθώς καί αὔριο. Οἱ ἐχθροί τοῦ Ἰησοῦ θά ἀποτύχουν. «Τό ἐσφαγμένο Ἀρνίο ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσει». (Ἀποκ. Ἰωάννου).

Ἐν τούτοις, σύ ὀρθόδοξε ἀδελφέ ἐν Χριστῷ: «φύλασσε ἀκακίαν καὶ ἴδε εὐθύτητα, ὅτι ἐστὶν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ· οἱ δὲ παράνομοι ἐξολοθρευθήσονται ἐπὶ τὸ αὐτό, τὰ ἐγκαταλείμματα τῶν ἀσεβῶν ἐξολοθρευθήσονται». (Ψαλμ.λστ΄,στ.37-38) Μετάφραση: Νά προσπαθεῖς νά εἶσαι ἄκακος καί ἀπονήρευτος καί νά βλέπεις πάντα τόν εὐθύ δρόμο τῆς ἀρετῆς, διότι ὁ πρᾶος ἄνθρωπος αὐτήν την ἁγιότητα θά ἀφήσει πίσω του, τήν ὁποία καί θά θυμόμαστε τιμώντας τή μνήμη του. Οἱ παράνομοι ὅμως θά ἐξολοθρευθοῦν ὅλοι μαζί καί μαζί τους θά χαθοῦν ὅ, τι θά ἔχουν ἀφήσει πίσω τους οἱ ἀσεβεῖς, πλούτη, φήμη καί ἀπόγονοι.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ

Εὐλογημένοι Χριστιανοί, παρακαλῶ σας. Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου. Ἁγιαζόμενοι ἡμέραν ἐξ ἡμέρας, σπέρνοντες τούς στάχυας τῶν ἀρετῶν, τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐν δάκρυσιν, μέλλει ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦμεν μέ ἀποκορύφωμα τήν λαμπροφόρο Ἀνάσταση. Γνωστόν ἐστί τοῖς πᾶσι, ἡ Ἀλήθεια, ὁ Χριστός, ἐλευθερώνει, φωτίζει, στηρίζει στό ἀγαθόν. «Γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν, ὅτι αὐτὴ ἐλευθερώσει ἡμᾶς».

Ἡ κοινωνία μας μετά τῶν συνανθρώπων ἄς γίνεται ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ καί εἰλικρινῇ μετανοίᾳ. Αὐτός πού ἀναγεννᾶται ἐξ ἀγάπης καί δι’ἀγάπης εἶναι ἀληθῶς ὁ κοινωνῶν μέ τόν Τριαδικόν Θεόν διά Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τότε ὄντως ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει ὄχι ὡς μονάδα-ἄτομο, ἀλλά ὡς μέλος τίμιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μετέχων τῆς Ἀκτίστου Χάριτος, βουτηγμένος στήν ἁγία κολυμβήθρα τῶν ὀρθοδόξων Μυστηρίων, ἑνωμένος παντοῦ καί πάντοτε μέ τήν εὐχαριστηριακή κοινότητα τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, ὡς κληρονόμος Θεοῦ, συγκληρονόμος Χριστοῦ, κοινωνός τῶν ἁγίων Ἀγγέλων, συγκοινωνός τῶν ἁγίων, ἕως ὅτου: «οἱ πάντες καταντήσωμεν εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». (Πρός Ἐφεσ.,κεφ.δ΄,στ.13)

Εἴθε ἡ ζύμη, ἡ γλυκειά μας Ὀρθοδοξία, νά ζυμώσει ὅλο τό φύραμα, δηλαδή ὅλον τόν κόσμο καί νά ἐκπληρωθεῖ ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «…καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» ἤ κατά τόν ἅγιο Πορφύριο: «ἵνα ὧσι ἕν».

Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.

« Τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐν τόπῳ ἁγίῳ »ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Τό βδέλυγμα ὁσονούπω ἔρχεται καί φέτος στήν πατρίδα μας. Προσπαθεῖ νά πλήξει καίρια τόν ἅγιον τοῦτον τόπον ὅπου ποταμοί αἱμάτων, ρέουν σταυροειδῶς, Ἁγίων καί ἡρώων. Ὁμιλῶ γιά τήν δυσωδία τοῦ ψεύτικου φωτός τῶν ψευτοθεῶν, τοῦτ΄ἔστιν τῶν δαιμόνων, τό ὁποῖον κανονίστηκε ἀπό μπίζνεσμαν καί ἐμπόρους ψυχῶν καί σωμάτων νά διαπεράσει εἰ δυνατόν καί νά μολύνει ὁλόκληρον τήν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα, νησιά καί ἐνδοχώρα.

Ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, πολιτικοί καί θρησκευτικοί, θά εἶναι ἐκεῖ, ὅσοι βέβαια ἔχουν ἐκπέσει τῆς Ἀκτίστου Χάριτος, τοῦ Ἀκτίστου Φωτός. Ἀπεμακρύνθησαν κατά βούλησιν ἀπό τόν καθαρισμόν τῶν ἁμαρτιῶν τους πού ποιεῖ ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ καί ἀπό το Φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Παναγίου Τάφου, διά τῶν ὁποίων φανερώνεται στόν κόσμο ἡ ἧττα τοῦ διαβόλου, τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ἐν τούτοις, τήν δύναμιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τήν εὐεργεσίαν τοῦ Ἀκτίστου Φωτός δέν δύνανται οὔτε θά μπορέσουν ποτέ νά τήν νικήσουν, νά τήν σβήσουν. Καί τοῦτο ἐπειδή οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, ἤτοι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δέν ζηλεύουμε καρδιές ἁμαρτωλῶν, ἀλλά στεκόμαστε σύν Χριστῷ ἐν φόβῳ Κυρίου ὅλην τήν ἡμέραν[1].

Γνωρίζουμε ἐν Χάριτι, ὅτι «πᾶς γὰρ μέθυσος καὶ πορνοκόπος πτωχεύσει[2]». Τά ξυλοκέρατα τῶν χοίρων πού προσφέρονται ἀφειδῶς στούς Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες[3], ἤτοι παιδεραστία, κιναιδισμός, κτηνοβασία, πορνεία, μοιχεία καί ἄλλα δυσώδη τοιαῦτα γιά τούς τοιούτους, δέν μᾶς ἀγγίζουν. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, πρό 2000 ἐτῶν καί ἕως τήν σήμερον, μᾶς διδάσκει γιά τό τέλος τῶν τοιούτων καί τῶν συνοδοιπόρων τους: «...μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι[4]».

Ἐπίσης, ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, προειδοποιεῖ γιά τό οἰκτρόν τέλος ὅλου αὐτοῦ τοῦ δαιμονιώδους συστήματος, πού τό ὀνομάζουν πολιτισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου ἤ τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅτι δηλαδή ἡ γῆ δέν θά δώσει τούς καρπούς της ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ καί οἱ ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ ἐντός ὀλίγου θά δαγκώνουν τίς σάρκες τους. «ἐν ἀπειλῇ ὀλιγώσεις γῆν καὶ ἐν θυμῷ κατάξεις ἔθνη. ἐξῆλθες εἰς σωτηρίαν λαοῦ σου τοῦ σῶσαι τὸν χριστόν σου· ἔβαλες εἰς κεφαλὰς ἀνόμων θάνατον, ἐξήγειρας δεσμοὺς ἕως τραχήλου...διότι συκῆ οὐ καρποφορήσει, καὶ οὐκ ἔσται γενήματα ἐν ταῖς ἀμπέλοις· ψεύσεται ἔργον ἐλαίας, καὶ τὰ πεδία οὐ ποιήσει βρῶσιν· ἐξέλιπον ἀπὸ βρώσεως πρόβατα, καὶ οὐχ ὑπάρχουσι βόες ἐπὶ φάτναις.» (Προσευχή Ἀββακούμ τοῦ προφήτου, κεφ.γ΄, στ.12,13,17)                                                                                                                                Δές, ἐπίσης, στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, κεφάλαιον ιδ΄, στ.6-12: «Καὶ εἶδον ἄλλον ἄγγελον πετόμενον ἐν μεσουρανήματι, ἔχοντα εὐαγγέλιον αἰώνιον εὐαγγελίσαι ἐπὶ τοὺς καθημένους ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ πᾶν ἔθνος καὶ φυλὴν καὶ γλῶσσαν καὶ λαόν, λέγων ἐν φωνῇ μεγάλῃ· φοβήθητε τὸν Κύριον καὶ δότε αὐτῷ δόξαν, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς κρίσεως αὐτοῦ, καὶ προσκυνήσατε τῷ ποιήσαντι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πηγὰς ὑδάτων. καὶ ἄλλος δεύτερος ἄγγελος ἠκολούθησε λέγων· ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἣ ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πεπότικε πάντα ἔθνη. Καὶ ἄλλος ἄγγελος τρίτος ἠκολούθησεν αὐτοῖς λέγων ἐν φωνῇ μεγάλῃ· εἴ τις προσκυνεῖ τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ λαμβάνει τὸ χάραγμα ἐπὶ τοῦ μετώπου αὐτοῦ ἢ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ βασανισθήσεται ἐν πυρὶ καὶ θείῳ ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου. καὶ ὁ καπνὸς τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰῶνας αἰώνων ἀναβαίνει, καὶ οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καὶ νυκτὸς οἱ προσκυνοῦντες τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ εἴ τις λαμβάνει τὸ χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. ῟Ωδε ἡ ὑπομονὴ τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστιν ᾿Ιησοῦ»,                                                        καί ὁλόκληρο τό  ιε’ κεφάλαιον: «Καὶ εἶδον ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ μέγα καὶ θαυμαστόν, ἀγγέλους ἑπτὰ ἔχοντας πληγὰς ἑπτὰ τὰς ἐσχάτας, ὅτι ἐν αὐταῖς ἐτελέσθη ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ. καὶ εἶδον ὡς θάλασσαν ὑαλίνην μεμιγμένην πυρί, καὶ τοὺς νικῶντας ἐκ τοῦ θηρίου καὶ ἐκ τῆς εἰκόνος αὐτοῦ καὶ ἐκ τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἑστῶτας ἐπὶ τὴν θάλασσαν τὴν ὑαλίνην, ἔχοντας τὰς κιθάρας τοῦ Θεοῦ. καὶ ᾄδουσι τὴν ᾠδὴν Μωϋσέως τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ᾠδὴν τοῦ ἀρνίου λέγοντες· μεγάλα καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ· δίκαιαι καὶ ἀληθιναὶ αἱ ὁδοί σου, ὁ βασιλεὺς τῶν ἐθνῶν. τίς οὐ μὴ φοβηθῇ, Κύριε, καὶ δοξάσῃ τὸ ὄνομά σου; ὅτι μόνος ὅσιος, ὅτι πάντα τὰ ἔθνη ἥξουσι καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου, ὅτι τὰ δικαιώματά σου ἐφανερώθησαν. Καὶ μετὰ ταῦτα εἶδον, καὶ ἠνοίγη ὁ ναὸς τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἐξῆλθον οἱ ἑπτὰ ἄγγελοι οἱ ἔχοντες τὰς ἑπτὰ πληγὰς ἐκ τοῦ ναοῦ, οἳ ἦσαν ἐνδεδυμένοι λίνον καθαρὸν λαμπρὸν καὶ περιεζωσμένοι περὶ τὰ στήθη ζώνας χρυσᾶς. καὶ ἓν ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων ἔδωκε τοῖς ἑπτὰ ἀγγέλοις ἑπτὰ φιάλας χρυσᾶς, γεμούσας τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. καὶ ἐγεμίσθη ὁ ναὸς ἐκ τοῦ καπνοῦ ἐκ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ· καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο εἰσελθεῖν εἰς τὸν ναὸν ἄχρι τελεσθῶσιν αἱ ἑπτὰ πληγαὶ τῶν ἑπτὰ ἀγγέλων». 

Ἀντιλαμβάνεσθε τό λοιπόν, δυστυχεῖς νεοεποχῖτες καί λοιποί ἄθεοι, γιά ποῖον λόγον τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ -πού τά ὀνόματα ἔχουν γραφεῖ πρό καταβολῆς κόσμου στό Βιβλίον τῆς Ζωῆς- θά παραμείνει εἰς τόν ναόν τοῦ Κυρίου καί εἰς τά Ἅγια Αὐτοῦ σκηνώματα μέ ὑπομονή ἕως τέλους; Ἐν τούτοις, μάθετε καλῶς ὅλοι ἐσεῖς οἱ ἀρνητές τοῦ Ἁγίου Φωτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί σήμερα θιασῶτες τῆς σατανοκίνητης Ὀλυμπιακῆς φλόγας, ὅτι τριάμιση χρόνια θά διαρκέσει ἡ πλάνη καί ἡ ἀπάτη, ὅπου ὁ Ἀντικείμενος δῆθεν θά σᾶς φέρει τήν εἰρήνην καί εὐημερίαν. Μάθετε, ἀκόμη, μέ ποῖον ὀδυνηρόν τίμημα ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Σωτῆρας Χριστός, τό Ἐσφαγμένο Ἀρνίο, θά πληρώσει τόν Ἴδιον δηλαδή τόν Ἀντίχριστον καί τά ὄργανά του (βλέπε θιασῶτες Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων). Φόβος, τρόμος, πείνα, ἀρρώστεια, ἀπελπισία, θά καταλάβει ὅλους ἐσᾶς, τούς ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ καί προσκυνητές τῶν δαιμονίων. Τό στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Εὔχομαι καί προσεύχομαι ὡς ὁ ἐλάχιστος πάντων, νά μετανοήσουμε ὅλος ὁ κόσμος εἰλικρινά στήν ἔσχατη αὐτήν ὥρα. Νά βαπτισθοῦμε, νά γίνουμε Ὀρθόδοξοι, ὥστε νά μείνουμε αἰώνια στήν ἀλήθεια τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως καί τῆς εὐεργεσίας πού πηγάζει ἀπό τήν Σταυρική Θυσία καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, πού εἰσβάλλει αὐτοπροαιρέτως καί μέ ἀληθινή ἀγάπη ἐσαεί εἰς τόν κόσμον ἵνα σωθεῖ ὁ κόσμος δι’Αὐτοῦ. Μᾶς τονίζει ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης: «Χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει ζωή. Πάει, τελείωσε». Παρακαλῶ, ἄς μήν τό ξεχνᾶμε.

---

[1] «μὴ ζηλούτω ἡ καρδία σου ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ ἐν φόβῳ Κυρίου ἴσθι ὅλην τὴν ἡμέραν·» (Παροιμ., κεφ,κγ΄,στ.17)

[2] Παροιμ., κεφ.κγ΄, στ.21

[3] Ἅγιος ἱερεῦς τῶν ἡμερῶν μας, ἀναφερόμενος στούς Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες στήν Ἑλλάδα τό 2004, εἶπε:  «Ἀνείπωτος θλῖψις κατέλαβε τίς καρδιές μας αὐτό τό καλοκαίρι, πού ἡ Ἑλλάδα ὅλη ἀπ’ἄκρη σ’ἄκρη μετεβλήθη σ’ἕνα ἀπέραντο εἰδωλολατρεῖο».

[4] Α’Κορ., κεφ.στ΄, στ.9

πηγή

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξον τάς πύλας...» - ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Τῆς   μετανοίας  ἄνοιξον  τάς  πύλας...»

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ. ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν οὐ κρίνεται· ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς  τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα».(Ἰωάν.,κεφ.γ’,στ.17-21)

Τά ἔργα τοῦ φωτός εἶναι ἐκεῖνα πού ἔχουν γίνει σύμφωνα μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τά ἔργα πού ἡ ἔσω καρδία τοῦ πιστοῦ πληροφορεῖται ἐκ τῆς συνειδήσεως καί ἐπικυρώνονται ἀπό τόν πνευματικό πατέρα πώς ἔχουν ἐργασθεῖ μέ τήν Ἄκτιστον Τριαδικήν Χάριν.     

Ὁ λόγος, οἱ πράξεις, οἱ σκέψεις καί ἐν γένει ὅλες οἱ καθ’ ἡμέραν ψυχοσωματικές λειτουργίες ἐνεργοῦνται ἐν Χριστῷ. Ἡ καθημερινή προσευχή, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοῦ Ψαλτηρίου, τά ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ κανόνες καί τά συναξάρια τῶν Ἁγίων εὐφραίνουν ἔτσι τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν ὥστε νά ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος τοῦ Πνεύματος: «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου»(Ψαλμ. 118, στ.103). Ἡ ἐπί 24ώρου βάσεως ἐνθύμησις καί μελέτη τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με) ἀποτελεῖ γλυκεία εὐφροσύνη νοός καί καρδίας «ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην·» (Ψαλμ. 76, στ.4). Σ’αὐτήν τήν περίπτωσιν ἡ πίστις, ἡ ἐλπίς καί ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ, οὐδέποτε ἐκπίπτουν.

Ἀντίθετα, γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἀμετανοήτως ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του ἔχουν ἥδη συντριβεῖ καί χαθεῖ, ἄν καί γιά ὀλίγον κατ’ἀνοχήν τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας ἀλαζονικά καυχώμενοι. Ἐν τούτοις, οἱ ἔχοντες νοῦν Χριστοῦ καί καρδίαν καθαράν ἐμπειρικά κατέχουν ποῖον εἶναι τό οἰκτρόν τέλος τῶν μισούντων τόν Κύριον Ἰησοῦν. Μακάρι κάποτε ὅλοι αὐτοί νά ἐπιστρέψουν καί νά μετανοήσουν, ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τόν ἐμπαιγμό τῶν δαιμόνων πού ὑπηρέτησαν καί ὑπηρετοῦν ἐν πάθεσι πονηρίας καί ἀτιμίας.

Ἄς ἀκούσομε ἐδῶ τί μᾶς λέγει, ὁ Ἁγιώτατος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, διά τήν ἀποστασίαν τῶν ἐσχάτων: «Θὰ μοῦ πεῖς νά: “Γιατὶ δὲν τὰ βλέπει ὁ Θεός;” Μὰ αὐτὰ εἶναι, τὰ βλέπει ὁ Θεός. Αλλὰ ὁ Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐπέμβει. Μπορεῖ ὅμως, μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔρθει, νὰ ἔρθει ὥστε οἱ ἄνθρωποι ν' ἀποκτήσουν μία ἐπίγνωση, νὰ ἰδοῦνε τὸ χάος ὁλόφωτο, ὁλοζώντανο μπροστά τους, νὰ ποῦνε: “Ἔεε! Πέφτουμε στὸ χάος, χανόμαστε. Ὅλοι πίσω, ὅλοι πίσω, γυρῖστε πίσω, πλανηθήκαμε”. Καὶ νὰ ἔρθουνε πάλι στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ λάμψει ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Αὐτὸ ἐμεῖς ἐπιδιώκομε καὶ ἕτσι θέλομε τὰ πράγματα σιγά-σιγὰ νὰ γίνουνε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς ἐργάζεται μυστικά, δὲν θέλει νὰ ἐπηρεάσει τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἐλευθερία, τὰ φέρνει ἕτσι καὶ σιγά-σιγά-σιγὰ πάει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ πού πρέπει»(«Τὸ Πνεῦμα τὸ  Ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές», ἐκδ. Ἱ.Γ.Ἡ. «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι Ὠρωποῦ). Εἶναι τό ἴδιο συμπέρασμα μέ ἄλλα λόγια τοῦ Ἁγιωτάτου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, πού τόνιζε: «Μετὰ τὴν μπόρα τὴ δαιμονική, θὰ λάμψει ἡ λιακάδα ἡ Θεϊκή».

Ἐν τούτοις γιά τούς ἀμετανοήτους ἐχθρούς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λέγει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον: «ἐκθλίψω αὐτούς, καὶ οὐ μὴ δύνωνται στῆναι, πεσοῦνται ὑπὸ τοὺς πόδας μου. καὶ περιέζωσάς με δύναμιν εἰς πόλεμον, συνεπόδισας πάντας τοὺς ἐπανισταμένους ἐπ᾿ ἐμὲ ὑποκάτω μου. καὶ τοὺς ἐχθρούς μου ἔδωκάς μοι νῶτον καὶ τοὺς μισοῦντάς με ἐξωλόθρευσας... καὶ λεπτυνῶ αὐτοὺς ὡσεὶ χνοῦν κατὰ πρόσωπον ἀνέμου, ὡς πηλὸν πλατειῶν λεανῶ αὐτούς... ζῇ Κύριος, καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεός μου καὶ ὑψωθήτω ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου,.....  ὁ ῥύστης μου ἐξ ἐχθρῶν μου ὀργίλων, ἀπὸ τῶν ἐπανισταμένων ἐπ᾿ ἐμὲ ὑψώσεις με, ἀπὸ ἀνδρὸς ἀδίκου ρῦσαί με. διὰ τοῦτο ἐξομολογήσομαί σοι ἐν ἔθνεσι, Κύριε, καὶ τῷ ὀνόματί σου ψαλῶ».(Ψαλμ. 17, στ. 39,40,41,43,47,49,50)

Μετάφραση Παν. Ν. Τρεμπέλα: «Τοὺς ἔσφιγξα καὶ τοὺς ἔλυωσα κυριολεκτικῶς καὶ δὲν ἠμπόρεσαν νὰ σταθοῦν, ἀλλ’ἔπεσαν κάτω ἀπὸ τοὺς πόδας μου. Καὶ μὲ ἔζωσες τριγύρω μὲ δύναμιν διὰ νὰ πολεμῶ νικηφόρως, τοὺς ἐπεδίκλωσες καὶ ἔπεσαν ὑπὸ τοὺς πόδας μου ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον μου. Καὶ ἔτρεψας εἰς φυγὴν τοὺς ἐχθρούς μου, οἱ ὁποῖοι πανικόβλητοι ἔστρεψαν πρὸς ἐμὲ τὰ νῶτα των, καὶ παρέδωκας εἰς καταστροφὴν καὶ ὁλοτελῆ ὄλεθρον ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐμίσουν... Καὶ τοὺς συνέτριψα σὰν λεπτὸν χνοῦδι ποὺ τὸ φυσᾷ καὶ τὸ σκορπίζει ὁ ἄνεμος· τοὺς κατεπάτησα καὶ τοὺς μετέβαλα εἰς ψιλὴν σκόνην, σὰν αὐτήν, εἰς τὴν ὁποίαν μετατρέπεται ἡ λάσπη, ποὺ καταπατεῖται εἰς τοὺς πλατεῖς καὶ πολυσύχναστους δρόμους...Ζῇ εἰς τὸν αἰῶνα ὁ Κύριος. Καὶ εἶναι ἄξιος νὰ εὐλογῆται καὶ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός μου. Καὶ ἂς ἀνυμνηθῇ τὸ ὕψος καὶ τὸ μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ, ὅστις μὲ ἔσωσεν...αὐτὸς εἶναι ὁ ἐλευθερωτὴς καὶ ρύστης μου ἀπὸ ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι γεμᾶτοι ὀργὴν καὶ ἀσυγκράτητον λύσσαν παραφέρονται κατ’ἐμοῦ· Σὺ θὰ μὲ ὑψώσῃς νικητὴν κατ’ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐπαναστατοῦν κατ’ἐμοῦ· ἀπὸ ἄνδρα ἄδικον καὶ μοχθηρὸν γλύτωσέ με. Διὰ τοῦτο θὰ σὲ εὐχαριστήσω καὶ θὰ σὲ δοξολογήσω ἐνώπιον πολλῶν ἐθνῶν, Κύριε, καὶ θὰ ψάλω ὕμνους εἰς τὸ Ὄνομά σου».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

 Ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀνά τόν κόσμον, παρακαλῶ σας μήν πτοεῖσθε διά ὅσα συμβαίνουν καί γιά τά ἐπερχόμενα (δεῖ ταῦτα πάντα πρῶτον γενέσθαι). Τό λοιπόν, χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε διότι ἐγγύς ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν. Μέ βία διηνεκή καί ἄσκηση, μετάνοια καί ἐξομολόγηση, ἄς ἀγωνισθοῦμε ὅλοι αὐτήν τήν εὐλογημένην περίοδον τῆς μετανοίας τοῦ Ἁγίου Τριωδίου πού ἄρχισε, οὕτως ὥστε τήν Νύκτα Ἐκείνη νά συναντήσουμε τόν Ἀναστάντα Ἰησοῦν μέ χαρά καί εἰρήνη καρδίας τήν ὁποίαν οὐδείς δύναται νά μᾶς ἀφαιρέσει. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.

πηγή