Ντοκιμαντέρ για τους Αγιοταφίτες

Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται πέντε μοναχοί από διαφορετικά μέρη του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Οι τελευταίοι αυτοί Ελληνορθόδοξοι μοναχοί, «φύλακες» των πανάγιων προσκυνημάτων της Παλαιστίνης εξιστορούν προσωπικές μαρτυρίες και καταθέτουν την αγωνία τους για το μέλλον της Αγιοταφιτικής κοινότητας. Οι Αγιοταφίτες είναι οι τελευταίοι του Τάγματος των Σπουδαίων που ακόμα υψώνουν την ελληνική σημαία στα μοναστήρια και στα προσκυνήματα…. Αγιοταφίτες ονομάζονται οι μοναχοί και οι ασκητές, που έζησαν στην Παλαιστίνη στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού. Χρησιμοποίησαν για κατοικία τις φυσικές σπηλιές, που αφθονούσαν στις απότομες χαράδρες της ερήμου, αλλά και σε άλλα μέρη, οι περισσότεροι, όμως, έζησαν μέσα σε οργανωμένα μοναστήρια.

Σιωνιστικές οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Εμείς υψώνουμε την Ελληνική σημαία στην καρδιά του Ισραήλ. π. Ιουστίνος από τα μαρτυρικά άγια χώματα.

Ὁ π. Ἰουστίνος γιά τίς δολοφονικές ἀπόπειρες ἐναντίον

 του, τίς θαυματουργικές ἐπεμβάσεις τοῦ Ἁγίου 

Φιλουμένου καί τήν κατάσταση στήν Ἑλλάδα

Στό παρόν βίντεο μιλᾶ ὁ π. Ἰουστίνος, διάδοχός του Ἁγίου Φιλουμένου, ὁ ὁποῖος

 κατακρεουργήθηκε τό 1979 ἐνῶ τελοῦσε τόν ἑσπερινό στό Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ 

στούς Ἁγίους Τόπους. Ἀκοῦστε τόν νά περιγράφει δύο ἀπό τίς πάνω ἀπό 

δεκαπέντε δολοφονικές ἐπιθέσεις πού ἔχουν γίνει ἐναντίον τοῦ καθώς καί τίς

 θαυμαστές ἐπεμβάσεις τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου ποῦ τόν ἔσωσε ἀπό βέβαιο

 θάνατο. Σχολιάζει ἐπίσης τήν τραγική κατάσταση στήν ὁποία  ἔχει περιέλθει 

ἡ Ἑλλάδα λόγω τῆς ἀπώλειας τῆς γλώσσας, τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ 

πολιτισμοῦ μας. Τέλος, ἐπισημαίνει ὅτι οὐδέποτε κατέβηκε ἡ ἑλληνική 

σημαία ἀπό τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ὅπως εἶχε διαδοθεῖ παλαιότερα

 ἐνῶ ἀναφέρεται καί στούς πολιτικούς της χώρας μας. Συγκεριμένα λέει:

 "Ἐμεῖς τήν ἑλληνική σημαία οὔτε τήν κατεβάσαμε  καί οὔτε 

πρόκειται νά τήν κατεβάσουμε ὅσο ἀναπνέουμε καί μιλᾶμε ἑλληνικά. 

Τήν ἑλληνική σημαία στήν Ἑλλάδα τήν κατεβάσανε, στήν Ἑλλάδα τήν κάνανε 

σφουγγαρόπανο, στήν Ἑλλάδα τήν κάψανε καί τήν κλωστήσανε στήν 

ἄσφαλτο. Καί δυστυχῶς καμμία ἀρχή καί καμμία ἐξουσία δέν κοιτάζει 

τί γίνεται. Διότι καί οἱ κυβερνῶντες καί οἱ νῦν καί οἱ πρώην καί αὐτοί

 ποῦ θά ἔρθουνε εἶναι ὅλοι μέσα στήν παγκοσμιοποίηση, μέσα

 στόν Σιωνισμό"

πηγή

Άγιοι Τόποι: Έλληνας μοναχός σηκώνει ψηλά την ελληνική σημαία στα βάθη της ερήμου

Τις άγιες μέρες του Πάσχα και κυρίως τη Μεγάλη εβδομάδα η πόλη των Ιεροσολύμων γεμίζει επισκέπτες από όλα τα μέρη του κόσμου. Επισκέπτες όλων των ηλικιών και κυρίως νέοι αφιερώνουν πάντα λίγες μέρες από τη ζωή τους...για να νιώσουν την αύρα που σκεπάζει την Αγία Πόλη ,τα προσκυνήματα αλλά και τα μοναστήρια που είναι μέσα στις ερήμους τα οποία έχουν ιδιαίτερη σημασία για την ψυχή κάθε ανθρώπου ιδιαίτερα τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα.

Σε αυτά τα μοναστήρια μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που έχουν βρει αποκούμπι αφού οι μοναχοί που τα υπηρετούν κουβαλούν τη δική τους ανθρώπινη ιστορία και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση για όλους όσους τους επισκέπτονται.

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΣ

Στην έρημο της Ιουδαίας πάνω στα σύνορα του Ισραήλ με την Ιορδανία και δίπλα στην Ιεριχώ βρίσκεται το μοναστήρι της Πέρδικας , μέσα στο οποίο είναι χτισμένος ο ναός του Αγίου Χρυσόστομου. Το μοναστήρι ονομάστηκε έτσι γιατί όταν περνούσε η Παναγία με τον Ιησού στην αγκαλιά της από την έρημο έμοιαζε σαν την πέρδικα.

ΠΗΡΕ ΕΝΑ ΕΡΕΙΠΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΓΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ

Το μοναστήρι αυτό πριν 30 χρόνια ήταν ερειπωμένο ώσπου ο σημερινός ηγούμενος του , αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος έφτασε εκεί σε νεαρή ηλικία απεσταλμένος από το Πατριαρχείο για να το φροντίσει. Την περίοδο εκείνη η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση και η περιοχή δεν είχε ούτε ρεύμα ούτε νερό.

Μέσα στο μοναστήρι μάλιστα δεν υπήρχαν παρά μόνο αρουραίοι . Ο νεαρός τότε μοναχός Χρυσόστομος παρά τις αντιξοότητες όταν είδε το μοναστήρι αυτό μέσα στην έρημο το ερωτεύτηκε όπως μας είπε χαρακτηριστικά και αποφάσισε να το αναλάβει και να του δώσει ζωή.

Με πολλές δυσκολίες άρχισε την σκληρή δουλειά και τότε μάλιστα δεν περνούσε καν κόσμος από το μοναστήρι παρά μόνο μερικά λεωφορεία που περνούσαν για την Ιορδανία.

Έτρεχε λοιπόν κάθε ξημέρωμα στο πέρασμα αυτό ξυπόλητος, έμπαινε μέσα στα λεωφορεία και ζητιάνευε την βοήθεια των περαστικών για να φτιάξει το μοναστήρι. Η μορφή του μοναχού έγινε σύντομα διάσημη και αγαπητή. Όλοι όσοι τον γνώριζαν τον θαύμαζαν για το κουράγιο του και την δύναμή του με αποτέλεσμα να μην τον ξεχνούν ακόμη και όταν έφευγαν από τη χώρα.

ΤΟ ΙΣΧΥΡΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Σιγά σιγά ο μοναχός βρήκε συμμάχους στην προσπάθειά του με αποτέλεσμα 30 χρόνια μετά το μοναστήρι αυτό να έχει γίνει ένα ισχυρό μοναστήρι , ξαναχτισμένο από την αρχή . Αγόρασε εκτάσεις , επέκτεινε τι κτίσμα του , έφτιαξε εργαστήρι κεριού και εικόνας στο οποίο απασχολείται κόσμος συντήρησε τα αρχαία ψηφιδωτά και το κυριότερο;

Έγινε πόλος έλξης για χιλιάδες κόσμου και νέων που ζητούν να φιλοξενηθούν για λίγη ψυχική ηρεμία και να προσφέρουν με την προσωπική τους εργασία στο μοναστήρι σε ότι χρειάζεται. Ο νεαρός μοναχός σήμερα είναι πια ένας σεβάσμιος γέροντας , ηγούμενος που προσπαθεί να αγκαλιάζει όλο τον κόσμο με την φροντίδα του. Είναι γνωστός ως ο πατέρας των φτωχών και όλοι όσοι έχουν οποιαδήποτε ανάγκη βρίσκουν αποκούμπι σε αυτό το μοναστήρι.

Αυτό είναι που τον κάνει ευτυχισμένο , η ευτυχία των άλλων. Το γεγονός ότι το μοναστήρι του, αγκάλιασε και αγκαλιάζει τόσο κόσμο καθημερινά του δίνει κουράγιο να συνεχίσει, παρόλο που τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ο ίδιος είναι μεγάλα. Μάλιστα το πιο σημαντικό είναι ότι κάποια φορά που οι στρατιώτες περνούσαν την περιοχή κι έψαχναν γι αντάρτες ακόμη και στο μοναστήρι , τον χτύπησαν τόσο πολύ που τον κούφαναν από το ένα αυτί.

Αυτή δεν ήταν βέβαια η μοναδική φορά που του επιτέθηκαν. Όσο το μοναστήρι γινόταν πιο ισχυρό τόσο ο ηγούμενος κινδύνευε περισσότερο αφού στην περιοχή των εβραίων και των μουσουλμάνων, ένας Έλληνας σήκωνε ψηλά την ελληνική σημαία και πρόσφερε στον συνάνθρωπό του με αυταπάρνηση.

Τις μέρες λοιπόν αυτές στους Αγίους Τόπους έχει μεγάλη αξία να επισκέπτεται κανείς και αυτούς τους μοναχούς που φυλάσσουν Θερμοπύλες, που είναι περήφανοι που είναι Έλληνες και που σηκώνουν και αυτοί το Γολγοθά τους όπως ο Ιησούς μέχρι να φτάσουν στην Ανάσταση. Γι αυτούς τους Έλληνες είμαστε περήφανοι και από αυτούς τους Έλληνες αναπνέει η Ελλάδα αλλά και η ορθοδοξία . Αυτοί οι Έλληνες σώζουν πολλές φορές την αξιοπρέπεια όλων των υπολοίπων που τους καταβάλει η καθημερινότητα.

πηγη

π.Χριστόδουλος Χριστοδούλου, : Σχόλιο στην ευαγγελική περικοπή των Δέκα λεπρών (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά)

Η ευαγγελική περικοπή της ΙΒ΄ Κυριακής Λουκά αναφέρεται στο θαύμα της ιάσεως δέκα λεπρών ανδρών από το Χριστό. Η θαυματουργική θεραπεία των δέκα λεπρών εντάσσεται στην πορεία του Χριστού προς τα Ιεροσόλυμα.

Όπως προσδιορίζεται στον προηγούμενο της περικοπής στίχο (Λουκ. 17,11) ο Ιησούς «διήρχετο διά μέσου Σαμαρείας καί Γαλιλαίας», κηρύσσοντας δηλαδή το Ευαγγέλιο τόσο προς τους Ιουδαίους, όσο και προς τους Σαμαρείτες, αλλά και τους Εθνικούς.

Το θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών προβάλλει ακόμα μία φορά την έννοια της ανατροπής, την οποία φέρνει η έλευση του Χριστού στον κόσμο απέναντι στα κοινωνικά και θρησκευτικά κατεστημένα της εποχής του. Επιπλέον να τονίσουμε ότι ο Ευαγγελιστής Λουκάς δεν ρίχνει το βάρος στο γεγονός της θεραπείας, αλλά στις προεκτάσεις του γεγονότος.

Η διήγηση είναι απλή και σύντομη. Ο Χριστός, ενώ πλησίαζε σ’ ένα χωριό στην περιοχή μεταξύ Σαμάρειας και Γαλιλαίας, συνάντησε δέκα λεπρούς άνδρες, οι οποίοι αφού στάθηκαν σε απόσταση απ’ αυτόν του φώναξαν από μακρυά· «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». Ὁ προσφώνηση επιστάτα, που σημαίνει κύριε, διδάσκαλε ἀποδίδεται και σε άλλες περιπτώσεις στο Χριστό, μόνο στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο (βλ. Λουκ. 5,5· 8,24· 8,45· 9,33· 9,49), όταν οι Μαθητές καλούν το Χριστό σε βοήθεια.

Στο σημείο αυτό βλέπουμε να εκτυλίσσεται το δράμα των ανθρώπων που έπασχαν από την ασθένεια της λέπρας, οι οποίοι υποχρεώνονταν να απομακρυνθούν από την οικογένειά τους και γενικότερα από την κοινωνία, ζώντας περιορισμένοι σε χώρους μακρυά από τις πόλεις και τα χωριά. Γι’ αυτό και ο Ιησούς συναντά τους ανθρώπους αυτούς έξω από την κατοικημένη περιοχή. Επιπλέον, στέκονται σε απόσταση, τηρώντας τα αυστηρά μέτρα υγιεινής για προφύλαξη από τη μετάδοση της νόσου. Στην Παλαιά Διαθήκη και ειδικότερα στο βιβλίο του Λευιτικού καθορίζονται με λεπτομέρεια οι διατάξεις τόσο για την απομόνωση των λεπρών, όσο και οι τελετουργικές πράξεις, οι οποίες έδιδαν το δικαίωμα στους ιερείς να κάνουν διάγνωση αν κάποιος άνθρωπος έπασχε ή όχι από τη λέπρα ή αν είχε θεραπευτεί. Μετά από τη διάγνωση της ασθένειας ο ασθενής κηρυσσόταν μολυσμένος και απαγορευόταν κάθε επαφή μαζί του (βλ. Λευ. 13,46). Πέρα όμως απ’ αυτά που ήταν δικαιολογημένα, αφού η λέπρα θεωρούνταν επιδημική ασθένεια και δεν υπήρχαν τα απαιτούμενα ιατρικά μέσα για την πρόληψη και θεραπεία της, αυτό που έκανε βαρύτερο το δράμα των ανθρώπων εκείνων ήταν οι διάφορες προκαταλήψεις που απέδιδαν την ασθένεια σε τιμωρία του Θεού. Επίσης η απομόνωση δεν εξυπηρετούσε μόνο λόγους υγιεινής, για την αποφυγή μετάδοσης της ασθένειας, αλλά είχε και θρησκευτικό χαρακτήρα. Οι λεπροί θεωρούνταν μολυσμένοι από θρησκευτικής απόψεως.

Βέβαια ο Χριστός ποτέ δεν αντιμετωπίζει με φόβο ή προκατάληψη τους λεπρούς. Αρκεί να θυμηθούμε την θεραπεία ενός άλλου λεπρού (Λουκ. 5, 12-16), όπου εκεί ο Κύριος ακουμπά τον ασθενή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, αφού γνωρίζουμε ότι οι αυστηρές διατάξεις που απαγόρευαν την επαφή των λεπρών με τους υγιείς, δεν απευθυνόταν μόνο στους λεπρούς, αλλά και στους υγιείς. Ήταν απαγορευμένη η προσέγγιση των λεπρών από τους υγιείς, έστω κι αν αυτό ήταν επιθυμία των δευτέρων. Μιλήσαμε πιο πάνω ότι στη εν λόγω περικοπή εντοπίζουμε από μέρους του Χριστού μία ανατροπή έναντι στα κοινωνικά δεδομένα της εποχής του. Τον βλέπουμε λοιπόν εδώ στην προκατάληψη, το φόβο και την απόρριψη να απαντά με την αγάπη και τη στοργή, «ποιών το έλεός» του προς αυτούς που τον επικαλούνται με πίστη και προσμονή.

Αυτό κάνει και στην προκειμένη περίπτωση, αλλά όχι με οποιαδήποτε θαυματουργική πράξη ή χειρονομία προερχόμενη απευθείας απ’ αυτόν. Παρόλο όμως που ο Χριστός δεν είχε κανένα φόβο να προσεγγίσει τους δέκα λεπρούς, εν τούτοις επιλέγει με ένα άλλο τρόπο να επιτελέσει τη θαυματουργική θεραπεία τους. Τους προτρέπει να πάνε και να «επιδείξουν εαυτούς» στους ιερείς, οι οποίοι όπως αναφέραμε πιο πάνω είχαν την ευθύνη για τη διάγνωση της ασθένειας ή της θεραπείας απ’ αυτή. «Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν». Η κίνηση αυτή του Κυρίου έχει τριπλή σημασία: α) φανερώνει τη θαυματουργική δύναμη του λόγου του Χριστού, που ακόμα από απόσταση έχει τη δύναμη να θεραπεύει θαυματουργικά και τις πιο μεγάλες και ανίατες ασθένειες, β) δοκιμάζει την πίστη των δέκα λεπρών, οι οποίοι πράγματι χωρίς αντίρρηση δέχονται την υπόδειξή του, δείχνοντας έτσι εμπιστοσύνη στους λόγους τους και γ) αναδεικνύει τη σπουδαιότητα της ενέργειας του Σαμαρείτη, ενός εκ των δέκα λεπρών, ο οποίος μόλις διαπίστωσε ότι θεραπεύθηκε επιστρέφει μόνος αυτός για να ευχαριστήσει το Χριστό για την ευεργεσία του.

Το τελευταίο αυτό σημείο έχει κεντρική θέση στη διήγηση, ίσως σημαντικότερη απ’ όση το ίδιο το γεγονός του θαύματος. Ο ευαγγελιστής Λουκάς σκόπιμα αναφέρει τις λεπτομέρειες για την έκφραση ευχαριστίας προς τον Ιησού από μέρους του Σαμαρείτη πρώην λεπρού. Γνωρίζουμε την έντονη εθνική αντίθεση Ιουδαίων και Σαμαρειτών. Οι Σαμαρείτες χαρακτηρίζονται ως αλλοεθνείς από τους Ιουδαίους, οι οποίοι τους κατέτασσαν ανάμεσα στους Εθνικούς. Η αναφορά από τον ευαγγελιστή Λουκά της εθνικότητας του θεραπευθέντος λεπρού αποτελεί έμμεση κριτική κατά των Ιουδαίων, οι οποίοι κατηγορούσαν τους Σαμαρείτες ως αποστάτες του νόμου. Εν τούτοις οι Σαμαρείτες αποδεικνύονται περισσότερο έτοιμοι να δεχθούν τον Ιησού ως Μεσσία (πρβλ. Ευαγγελική περικοπή Σαμαρείτιδος, Ιω. 4, 5-42) μένοντας μακρυά από την τυπολατρική προσκόλληση των Ιουδαίων στις διατάξεις του Νόμου. Στην άσκηση κριτικής απέναντι στη «σκληροκαρδία» των Ιουδαίων αποσκοπούν και οι συνεχείς ρητορικές ερωτήσεις του Χριστού προς το Σαμαρείτη: «Ουχι οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού; Ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος;». Στηλιτεύεται εδώ η αχαριστία του εκλεκτού λαού του Θεού και προβάλλεται η αλήθεια ότι εθνικοί, τελώνες και αμαρτωλοί γίνονται θετικοί αποδέκτες του κηρύγματος του Ευαγγελίου.

Στην πρώτη επίκληση του ονόματος Χριστού από τους δέκα λεπρούς «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς» συναντήσαμε μία προσευχή παρακλήσεως που μέσα στη λατρευτική εμπειρία της Εκκλησίας την γνωρίζουμε ως τη σύντομη προσευχή «Κύριε, ελέησον». Στις ενέργειες του Σαμαρείτη μετά τη θεραπεία του συναντούμε την δοξολογική προσευχή, την έκφραση ευχαριστίας προς το Θεό. Στην πρώτη προσευχή ο Χριστός απάντησε προσφέροντας τη θεραπεία. Στη δεύτερη απαντά επαινώντας το θεραπευθέντα λεπρό λέγοντας «Αναστάς πορεύου· η πίστις σου σέσωκέ σε». Η πίστη των δέκα λεπρών, η οποία εκφράζεται ως εμπιστοσύνη στο λόγο του Ιησού «πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι» ήταν η αιτία της θεραπείας. Η επίδειξη ευγνωμοσύνης όμως από το Σαμαρείτη φανερώνει μια άλλη πίστη που ξεπερνά τις σωματικές και υλικές ανάγκες, όπως ήταν η ανάγκη θεραπείας. Αυτή η πίστη είναι που πραγματικά σώζει τον άνθρωπο ψυχή και σώματι, γιατί αυτή αποτελεί το μέσο κοινωνίας με το Θεό, μέσω μίας δοξολογικής διάθεσης.

Συνοψίζοντας τα μηνύματα της ευαγγελικής περικοπής μπορούμε να προβάλουμε επίσης τις προεκτάσεις της στην εποχή μας.

Πρώτο θέμα ο κοινωνικός αποκλεισμός των λεπρών την εποχή του Χριστού, αλλά και κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Παρόμοια καχυποψία, αν όχι και αποκλεισμός ανθρώπων, υπάρχει και στη δική μας σύγχρονη κοινωνία, είτε εξαιτίας μιας ασθένειας, είτε του εθισμού ατόμων σε κάποιες ουσίες. Ο Χριστός όμως αποκαθιστά την αξιοπρέπεια όλων εκείνων των ανθρώπων, των «ελαχίστων», τους οποίους η κοινωνική «ευπρέπεια» είχε θέσει στο περιθώριο και αυτό είναι το μήνυμα του προς τους Χριστιανούς κάθε εποχής.

Η εμπιστοσύνη των δέκα λεπρών προς την προτροπή του Χριστού να πάνε και να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς, ενώ προηγουμένως ζήτησαν το έλεός του, μας διδάσκει την υπομονή την οποία πρέπει να έχουμε κατά την προσευχή. Ζητώντας κάτι από το Θεό δεν πρέπει να απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση του αιτήματος μας. Ο Θεός γνωρίζει τι και πότε είναι καλύτερο για μας.

Η έκφραση ευγνωμοσύνης προς το Χριστό από μέρους του Σαμαρείτη πρώην λεπρού μας υπενθυμίζει την αξία της ευχαριστίας και δοξολογίας, καθότι οι άνθρωποι πιο εύκολα θυμόμαστε το Θεό στην ανάγκη μας παρά στη χαρά μας. Οι προσευχές μας είναι πολλές φορές γεμάτες από αιτήματα και σχεδόν καθόλου από ευχαριστίες.

Τέλος η άσκηση κριτικής από το Χριστό για την αγνωμοσύνη των Ιουδαίων, οι οποίοι προσκολλημένοι στην τυπολατρική τήρηση των διατάξεων του Νόμου δικαίωναν εαυτούς, φέρνει προ των ευθυνών μας όλους τους σημερινούς πιστούς. Πολύ εύκολα κι εμείς μπορούμε να πέσουμε στην παγίδα της αυτοδικαίωσης, της υποκρισίας και της τυπολατρείας, χάνοντας έτσι την ουσία της σχέσεως με το Θεό, που είναι η έκφραση αγάπης και ευγνωμοσύνης, χωρίς ιδιοτέλεια.

Χριστούγεννα χωρίς Χριστιανούς στους Αγίους Τόπους

 

Σε αυτό το κατήφορο του πόλεμο στους Αγίους Τόπους υπάρχει μια κοινότητα που συχνά αγνοείται και που της οποίας η παρουσία στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη δεν μπορεί να επιβιώσει τα επόμενα 25-30 χρόνια. Πρόκειται για την φθίνουσα παλαιστινιακή χριστιανική κοινότητα. Πολλοί Παλαιστίνιοι μελετητές πιστεύουν ότι οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί θα εξαφανιστούν από στους Αγίους Τόπους μέσα σε μια γενιά, αν ο σημερινός πόλεμος και το κύμα μετανάστευσης ανάμεσα στους Χριστιανούς συνεχιστεί. Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι καθώς οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί γιορτάζουν φέτος 2.012 χρόνια παρουσίας τους στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ, η κοινότητα τους είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Ίσως πιο ενοχλητικό από αυτό είναι το γεγονός ότι είναι ελάχιστες οι πρωτοβουλίες που παίρνονται από τη Δύση ή τις διεθνής Χριστιανικές Εκκλησιές. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι οι πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται για τη Μέση Ανατολή από τη χώρα με την μεγαλύτερη και πιο ισχυρή χριστιανική πλειοψηφία συνυπογράφουν την καταστροφή του παλαιστινιακού χριστιανισμού μέσω της άκριτης υποστήριξης της προς την πολεμική μηχανή του Ισραήλ.

Κατά την ίδρυση του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ υπήρχαν περίπου 400.000 Παλαιστίνιοι Χριστιανοί στους Αγίους Τόπους. Πριν από δύο χρόνια ο αριθμός τους μειώθηκε σε 80.000. Σήμερα είναι κάτω από 60.000. Μέχρι το 1948, οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί αποτελούσαν 18-2ο τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού της Παλαιστίνης. Η βρετανική απογραφή του 1922 τοποθετεί τον χριστιανικό παλαιστινιακό πληθυσμό της Ιερουσαλήμ, λίγο πάνω από το 51 τοις εκατό. Η διχοτόμηση της Παλαιστίνης από τον ΟΗΕ και η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στις 29 Νοεμβρίου του 1947 είχε καταστροφικές συνέπειες για τον παλαιστινιακό πληθυσμό αφού μεταξύ 725-775,000 πρόσφυγες εκδιώχθηκαν από τη γη των προγόνων τους. Υπολογίζεται ότι πάνω από 50% των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους στην Δυτική Ιερουσαλήμ. Σήμερα, οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ αποτελούν μόνο το 2% του συνολικού πληθυσμού της πόλης. Επί του παρόντος, στο κράτος του Ισραήλ 0 αραβικός-παλαιστινιακός χριστιανικός πληθυσμός αποτελεί μόνο 2,1% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ενώ μόνο το 1,6% του παλαιστινιακού πληθυσμού στη Δυτική Όχθη, στην Ιερουσαλήμ, και τη Λωρίδα της Γάζας είναι Χριστιανοί.

Όταν ο Σάντα μετατρέπεται σε μουτζαχεντίν

Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης άρχισε όταν το Ισραήλ ιδρύθηκε το έτος 1948 για να δημιουργηθεί χώρος για μια πλημμύρα εκατομμυρίων Εβραίων μεταναστών από όλο τον κόσμο. Το Ισραήλ, με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και των ευρωπαϊκών χωρών, συνέχισε αυτή την πολιτική έναντι των Παλαιστινίων. Οι διαστάσεις του εγκλήματος εξακολουθούν να πραγματοποιούνται για τα τελευταία 63 χρόνια.

Έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ.

Δεδομένων των σημερινών τάσεων, μέσα σε μία δεκαετία θα υπάρχουν ελάχιστοι, εάν όχι καθόλου Χριστιανοί να ζουν στη Βηθλεέμ, τη γενέτειρα του Ιησού. Το 1948, η θρησκευτική δομή της πόλης ήταν 85% χριστιανική, ως επί το πλείστον της Ελληνορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, και το 13% Σουνίτες Μουσουλμάνοι. Μέχρι το 2006, το ποσοστό των Χριστιανών κατοίκων της πόλης είχε μειωθεί δραματικά, περίπου στο 12%. Το 1995, τα ισραηλινά στρατεύματα αποσύρθηκαν από τη Βηθλεέμ και η πόλη τέθηκε κάτω από τη διοίκηση της Παλαιστινιακής Αρχής. Από τότε, το Ισραήλ την έχει αποκλείσει. Για τους Παλαιστίνιους, η Βηθλεέμ, όπως όλη η Παλαιστίνη, είναι μια φυλακή. Μοιάζει με μια πόλη-φυλακή. Οι Χριστιανοί απαγορεύονται από το Ισραήλ να μετακινούνται από την πόλη τους, ή να κάνουν προσκύνημα σε Ιερά Μέρη στην Ιερουσαλήμ. Αν και οι Χριστιανοί της Βηθλεέμ με συντριπτική πλειοψηφία (78%) καταγγέλλουν την μετανάστευση των χριστιανών από την πόλη λόγο του αποκλεισμού τους από το Ισραήλ, οι Αμερικανοί κατηγορούν την ισλαμική πολιτική και διστάζουν να κατηγορήσουν το Ισραήλ.

Παναγία Ιεροσολυμίτισσα βοήθησε τους Χριστιανούς της Γάζας

Καθ 'όλη την επικράτεια των Αγίων Τόπων, μια μαζική έξοδος των χριστιανών λαμβάνει χώρα. Η επίσημη ισραηλινή γραμμή είναι ότι οι Χριστιανοί που ζουν μέσα στα παλαιστινιακά εδάφη φεύγουν επειδή τους διώκουν οι ισλαμιστές. Όμως, οι Χριστιανοί αρνούνται αυτό τον ισχυρισμό. Αντ 'αυτού, κατηγορούν το Ισραήλ για το «τείχος ασφαλείας» που περικλείει την Βηθλεέμ και τα γύρω ορεινά χωριά, το οποίο εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση των Παλαιστινίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων, μέσα στη Δυτική Όχθη. Παρόλα αυτά, ο περιορισμός τους δεν είναι στο ελάχιστον τόσο αποπνικτικός όσο είναι ο απόλυτος αποκλεισμός που περικλείει τη Γάζα. Η Γάζα είναι τελείως αποκλεισμένη από τους Ισραηλινούς και ο πληθυσμός της είναι πολιορκημένος. Κανείς δεν μπορεί να φύγει από τη Γάζα, ούτε Χριστιανός ούτε Μουσουλμάνος.

Οι ισραηλινές κατοχικές αρχές εμποδίζουν τους Χριστιανούς της Γάζας και της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης από το να πηγαίνουν στη Βηθλεέμ τα Χριστούγεννα όπως ακριβώς εμποδίζουν τους Μουσουλμάνους από το να πηγαίνουν στην Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού. Όλοι οι Παλαιστίνιοι, όχι μόνο οι Χριστιανοί, ζουν μαζί μέσα σε μια τεράστια φυλακή, και δεν είναι μόνο κλειδωμένοι, αλλά είναι και κάτω από πλήρη πολιορκία, όπου σχεδόν τίποτα και κανείς δεν διακινείται μέσα ή έξω από τα σύνορα.

Η ζωή χωρίς ελπίδα δημιουργεί την απελπισία

Επί του παρόντος υπάρχουν μόνο 3.500 Χριστιανοί που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας. Οι περισσότεροι από τους Χριστιανούς στη Λωρίδα της Γάζας είναι Ελληνορθόδοξοι. Η παλαιότερη εκκλησία της Γάζας είναι η Ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Πορφυρίου και χρονολογείται από τον 16ο αιώνα. Ο Αρχιμανδρίτης Αρτέμιος, ο πιο υψηλά υφιστάμενος στη Γάζα από το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ, επέλεξε να ζήσει και να ποιμαίνει στη Γάζα. Αν και Έλληνας στην καταγωγή, επιμένει ότι είναι Παλαιστίνιος στην καρδιά. Ερωτηθείς για ποιο πράγμα προσεύχονται οι Χριστιανοί της Γάζα, λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων κάτω από των οποίων οι Παλαιστίνιοι ζουν, απάντησε απαλά, «Προσευχόμαστε για την ειρήνη, τη σοφία και την βελτίωση των καταστάσεων στη Γάζα». Πρόσθεσε ότι αναμένει με αγωνία την ημέρα όπου όλοι οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα μέρη της Παλαιστίνης: «Τότε θα πάμε μαζί στη Βηθλεέμ και θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα και τη Μουσουλμανική γιορτή, για την θυσία του Αβραάμ (Eid Al Adha)».

Στήνοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από την αυλή του Ναού της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ. Το μήκος του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι περίπου 3.50 μέτρα μήκος. Ίσως τα φώτα του δέντρου να φέρουν ελπίδα. Η περίοδος των Χριστουγέννων είναι σύμβολο της ελευθερίας, της ειρήνης και της δικαιοσύνης, μαζί με τη χαρά και την ευτυχία. Ελπίδα για να έρθει η ειρήνη στη χώρα αυτή και την ελευθερία για τους 1,6 εκατομμύριο φυλακισμένους στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζα, ειδικότερα.

Δεν επιτρέπονται Χριστουγεννιάτικα δέντρα στη Ναζαρέτ

Η Ναζαρέτ είναι γνωστή ως ο τόπος των παιδικών χρόνων του Χριστού και σήμερα έχει τη μεγαλύτερη κοινότητα Χριστιανών στο Ισραήλ. Περίπου το ένα τρίτο των 70.000 Ναζαρηνών είναι Χριστιανοί, οι υπόλοιποι είναι Μουσουλμάνοι. Στη Ναζαρέτ, οι Χριστιανοί από 60% του πληθυσμού που ήταν το 1946 έχουν φθάσει στο 31% το 2005. Στο λόφο που υψώνεται πάνω από την πυκνή πόλη και την επιβλητική Βασιλική του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, βρίσκεται η Άνω Ναζαρέτ. Αυτή η κοινότητα ιδρύθηκε από το Ισραήλ το 1957, και είναι μια εβραϊκή πόλη που είναι κτισμένη, έτσι ώστε να παραβλέπει την αραβική κοινότητα της παλιάς Ναζαρέτ. Ωστόσο, η πραγματικότητα που επικρατεί στη Γαλιλαία ξεπερνά τις εθνικιστικές φιλοδοξίες. Οικογένειες από τη Ναζαρέτ μετακομίζουν όλα αυτά τα χρόνια στο ποιο αραιοκατοικημένο προάστιο στην κορυφή του λόφου. Σήμερα, περίπου 15 τοις εκατό των κατοίκων της Άνω Ναζαρέτ είναι Άραβες, κυρίως Χριστιανοί.

Οι Άραβες έχουν γίνει μάρτυρες των τεράστιων λαμπιονιών που τοποθετήθηκαν σε όλη την πόλη κατά τη διάρκεια της εβραϊκής εορτής των Φώτων (Hannukah). Τώρα, με τον ερχομό των Χριστουγέννων, πλησίασαν το δήμαρχο, Σιμόν Γκάφσο, και του ζήτησαν να τοποθετήσει επίσης ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο Γκάφσο, αρνήθηκε σθεναρά. «η Άνω Ναζαρέτ είναι μια εβραϊκή πόλη και όλα τα σύμβολα της είναι εβραίκά», δήλωσε, «όσο είμαι δήμαρχος, δεν θα παρουσιαστεί στην πόλη κανένα μη-εβραϊκό σύμβολο».

Χριστιανοί στην Ραμάλα προετοιμάζονται για την παραμονή των Χριστουγέννων

Η πόλη της Ραμάλα έχει πληθυσμό 25.000 και βρίσκεται στη Δυτική Όχθη. Είναι το διοικητικό κέντρο της Παλαιστινιακής Αρχής. Η Ραμάλα ήταν ιστορικά μια Χριστιανική πόλη, αλλά σήμερα οι Μουσουλμάνοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, οι Χριστιανοί είναι μειονότητα.

Η εκκλησία της Μεταμόρφωσης είναι σήμερα η μοναδική Ελληνορθόδοξη Εκκλησία στη Ραμάλα. Η Εκκλησία της Μεταμορφώσεως στη Ραμάλα χτίστηκε περίπου πριν από 150 χρόνια. Εξυπηρετεί σήμερα περίπου 7.000 ντόπιους Ελληνορθόδοξους, οι οποίοι είναι όλοι τους παλαιστινιακής καταγωγής. Ωστόσο, πριν από τον πόλεμο του 1967 υπήρχαν 38.000 Χριστιανοί στην περιοχή. Με τη συνεχιζόμενη φυγή των Χριστιανών από την πόλη, εκτιμάται ότι πενήντα χρόνια από τώρα ίσως να μην απομείνει κανένας Ορθόδοξος Χριστιανός στη Ραμάλα.

Χριστούγεννα στην Ιερουσαλήμ

Οι εκκλησίες, τα μοναστήρια, τα σπίτια είναι διακοσμημένα και έτοιμα να υποδεχθούν τους τουρίστες από όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, οι Ισραηλινοί σφίγγουν την πολιορκία τους στην πόλη, μην επιτρέποντας στους Παλαιστίνιους Χριστιανούς πρόσβαση στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Εν τω μεταξύ οι Χριστιανοί της Δύσης είναι ελεύθεροι να έχουν πρόσβαση στην Ιερουσαλήμ και σε κάθε παλαιστινιακή περιοχή για να ασκούσουν τη θρησκεία τους.

Αφού δεν τους επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση στη χώρα τους, πολλοί Παλαιστίνιοι Χριστιανοί, φέτος, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, δεν θα μπορέσουν να επανενωθούν με τους συγγενείς τους που ζουν σε διαφορετικές πόλεις και δεν θα γιορτάσουν μαζί κατά τις γιορτές των Χριστουγέννων. Χρόνο με το χρόνο χιλιάδες Χριστιανοί στους Αγίους Τόπους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το τόπο τους προς αναζήτηση της ελευθερίας σε ασφαλέστερες χώρες. Ο αριθμός τους φθίνει ανησυχητικά και η τάση αυτή συνεχίζεται. Εάν η ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη δεν επιλυθεί σύντομα, οι αυτόχθονες Χριστιανοί θα εξαφανιστούν σύντομα εντελώς από τους Αγίους Τόπους.

πηγή