Ο νέος Ισπανός Ουνίτης "Επίσκοπος" Αθηνών!

 
Εν Πειραιεί τη 8η Φεβρουαρίου 2016

   Με πραγματική οδύνη και θλίψη διαπιστώνουμε συνεχώς ότι το θηρίο της Ρώμης φορώντας δορά προβάτου προχωρεί ακάθεκτο στην κατασπάραξη των λογικών προβάτων της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ο υπερφίαλος βασιλιάς του «κράτους του Βατικανού» και καταληψίας του σεβασμίου Πατριαρχείου της Δύσεως, πάπας Φραγκίσκος, συνεχίζει ακάθεκτος το εδώ και δέκα αιώνες έργο των προκατόχων του, να υποτάξει ως«υποπόδιον των ποδών» του πάσα αρχή εξουσία, και φυσικά την φιλτάτη Ορθοδοξία μας.

    Μια από τις πλέον δόλιες μεθόδους και πρακτικές που επενόησε ποτέ ο Παπισμός εδώ και επτακόσια τόσα χρόνια απέναντι στην Ορθοδοξία, με σκοπό την απορρόφηση και τελικά την ενσωμάτωσή της στον Παπισμό, υπήρξε η Ουνία, την οποία δίκαια κάποιοι αποκαλούν ως «πέμπτη φάλαγγα» και ως «δούρειο ίππο» του Παπισμού. Αιώνες τώρα προσπαθεί να εξαπατά τους αφελείς με το να ντύνει τους φραγκοπαπάδες του με τα ενδύματα των Ορθοδόξων κληρικών, να χτίζει παπικούς ναούς με βυζαντινό ρυθμό και διακόσμηση και να τελεί τα «μυστήρια» και τις ακολουθίες του, χρησιμοποιώντας το Ορθόδοξο τυπικό. Η ιστορική πορεία και δράση της μέσα στον χώρο της Ορθοδοξίας είναι συνδεδεμένη με γεγονότα θλιβερά που προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό. Γεγονότα στα οποία ο δόλος και ο φανατισμός συναγωνίζονται την βία και την θηριωδία με σκοπό την υποδούλωση της Ορθοδοξίας στην παπική οφρύ.

   Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από μια ακόμη προκλητική ενέργεια του Βατικανού προς την Εκκλησία της Ελλάδος, με τον διορισμό νέου ουνίτη «επισκόπου», προερχομένου από την Ισπανία! Το ειδησεογραφικό ιστολόγιο «Ρομφαία» ανέδειξε το μείζον αυτό θέμα, με ένα εμπεριστατωμένο άρθρο, με τίτλο: 
«Ακατανόητοι ελιγμοί της Ρώμης…», χαρακτηρίζοντας ως «ακόμη ένα..."χαστούκι" από τη Ρώμη στην Εκκλησία της Ελλάδος την εκλογή και την επικείμενη ενθρόνιση στην Αθήνα νέου Αποστολικού Εξάρχου και μάλιστα Ισπανού Επισκόπου Καθολικού και Λατίνου για τους ολιγάριθμους Ουνίτες»!

    Σύμφωνα με το δημοσίευμα: «η παπική επιτροπή για τις ανατολικές εκκλησίες, (ουνιτικές) μη έχοντας από την καθολική εξαρχία της Αθήνας κανέναν εκλόγιμο υποψήφιο από τους 6 κληρικούς, προχώρησε υπό την προεδρία του Καρδιναλίου Leonardo Sandri στην εξεύρεση διαδόχου από το εξωτερικό. Με μεγάλη αδιακρισία και ασέβεια απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία προχώρησε στην επιλογή του Ισπανού Βενεδικτίνου Moναχού, Manuel Nin, για ακόμη μια φορά λοιπόν ενός Λατίνου με βυζαντινά άμφια που είναι ο Διευθυντής του Ποντιφικικού Ελληνικού Κολλεγίου, (Pontificio Collegio Greco), στη Ρώμη δηλαδή του «μισητού» στα μάτια των ελλήνων, ιδρύματος που δημιουργήθηκε το 1577 για να ετοιμάσει τους Ρ/Κ μισσιονάριους προκειμένου να εισβάλουν στην Ελλάδα και να προσηλυτίσουν τους ορθοδόξους. Η αξία του πατρός Manuel Nin, ως θεολόγου, λειτουργιολόγου και σπεσιαλίστα στην χριστιανική Ανατολή έχει αναγνωριστεί και μαρτυρείται από τις συχνότατες παρεμβάσεις του στην καθημερινή εφημερίδα του Βατικανού “L’ Osservatore Romano” και από τα βιβλία του». Η εγκατάσταση του νέου ουνίτη «επισκόπου» έγινε διότι συνταξιοδοτήθηκε ο προηγούμενος «επίσκοπος», ο γνωστός κ. Δημήτριος Σαλλάχας. Μη υπάρχοντος καταλλήλου από τους 6 «ελληνορύθμους» «κληρικούς», ο πάπας «μας» έστειλε «εισαγόμενο» «επίσκοπο», Ισπανό!

   Ο αρθρογράφος στη συνέχεια κάνει μια σύντομη αναφορά στην κατάσταση και την ιστορία της ουνιτικής «εκκλησίας» των Αθηνών: «Η ουνιτική εκκλησία της Αθήνας είναι η μικρότερη και η πιο προβληματική ανάμεσα στις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες, (ουνιτικές). Έχει μόνον 3 ενορίες με 6.000 πιστούς από τους οποίους ούτε οι 1.000 είναι έλληνες και οι υπόλοιποι ουκρανοί και νεοαφιχθέντες μετανάστες «χαλδαίοι» δηλαδή ιρακινοί. Δημιουργήθηκε 1,5 αιώνα πριν εξαιτίας της προσηλυτιστικής επιμονής του πρώτου της Επισκόπου Ιωάννη Μαραγκού, ενός Λατίνου με βυζαντινά άμφια, που ενθρονίστηκε στην Αθήνα το 1875 και δικάστηκε και καθαιρέθηκε από το Βατικανό, (πάπας Πίος ΙΧ) εξαιτίας οικονομικών και σεξουαλικών σκανδάλων με μοναχές μιας αδελφότητας που δημιούργησε ο ίδιος»! Φαίνεται ξεκάθαρα πόσο σημαντικό είναι για το Βατικανό να συντηρεί μια ανύπαρκτη ουνιτική «εκκλησία» στην Ορθόδοξη Ελλάδα, τη στιγμή που υπάρχει η επίσημη «Καθολική Εκκλησία Ελλάδος», με προφανή σκοπό να αποτελέσει κέντρο δόλιας παραπλάνησης των Ορθοδόξων Ελλήνων!

   Και συνεχίζει το δημοσίευμα: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος πάντοτε θεωρούσε αυτή την “εμφύτευση” ως μια βαρύτατη εισβολή στην περιοχή ευθύνης της. Είναι αλήθεια ότι τόσο το 1975 με τον πάπα Παύλο τον 6ο όσο και το 2008 με τον Βενέδικτο 16ο ζητήθηκε πιεστικά από την Αγία Έδρα η αποφυγή της εκλογής Ρωμαιοκαθολικού Επισκόπου σε ελληνικό έδαφος για μια τόσο μικρή κοινότητα. Εις μάτην! Το 1975 η παπική επιτροπή για την ενότητα των χριστιανών με πρόεδρο τότε τον καρδινάλιο Johannes Willebrands και γραμματέα τον αρχιεπίσκοπο Pierre Duprey, είχε επισήμως διαβεβαιώσει την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι μετά τον θάνατο του επισκόπου δεν θα υπήρχε διαδοχή με άλλον επίσκοπο αλλά μόνον με έναν τοποτηρητή. Και όμως με μία αιφνιδιαστική κίνηση του υπεύθυνου παπικού συμβουλίου, πείσθηκε ο πάπας Παύλος ο 6ος να ενδώσει και να ενθρονίσει διάδοχο τον επίσκοπο Ανάργυρο Πρίντεζη. Η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε σκληρά και μάλιστα γραπτώς στην εκλογή του, που κριτικαρίστηκε από τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο. Αλλά και το 2008 έγινε το ίδιο. Πάλι η Ρώμη ενθρόνισε στην Αθήνα έναν άλλο επίσκοπο τον έλληνα Δημήτριο Σαλλάχα…»!

   Έρχεται τώρα ο κ. Φραγκίσκος να συνεχίσει την παπική παράδοση των προκατόχων του. Μάταια «και από τον Πάπα Jorge Mario Bergoglio η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία περίμενε μια μη επισκοπική διαδοχή του κ. Σαλλάχα, που παραιτήθηκε λόγω ηλικίας εφόσον υπερέβη τα 75 χρόνια. Αλλά και πάλι θα απογοητευτεί διπλά διότι ο διάδοχος είναι όχι μόνον Επίσκοπος αλλά δεν είναι καν έλληνας»! Θα μας ήταν έκπληξη αν ενεργούσε διαφορετικά ο Ιησουίτης πάπας, αφού όπως γνωρίζουμε οι Ιησουΐτες αποτελούν τα πιο επίλεκτα μέλη της Ουνίας.

    Δεν θα επανέλθουμε και πάλι στην παράθεση της ιστορικής πορείας της Ουνίας, για την οποία παραπέμπουμε τον αναγνώστη σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας, (10 Απριλίου 2014), σε θρησκευτικά ιστολόγια. Εδώ μαζί με τα εύστοχα σχόλια του αρθρογράφου, τα οποία σχεδόν καλύπτουν το θέμα, (και τα οποία προσυπογράφουμε), θα περιοριστούμε να υπομνήσουμε μερικά μόνο από τα πολλά σκοτεινά και αποτρόπαια έργα της Ουνίας, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να διδάσκονται οι νεώτεροι, περί του τι εστί Ουνία.

    Η φρίκη της Ουνίας εφαρμόστηκε με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο στουςΟρθοδόξους Σέρβους κατά τον Β΄ παγκόσμιο Πόλεμο από τους Κροάτες φασίστες Ουστάσι, πίσω από τους οποίους κρυβόταν το Βατικανό. Σχεδόν ένα εκατομμύριο σφαγιάστηκαν από τους Κροάτες δολοφόνους με την «ευλογία» του Κροάτη «αρχιεπισκόπου» Α. Στέπινατς. Οι Παπικοί με την προβιά της Ουνίας ασκούσαν βίαιους εκλατινισμούς και άρπαζαν Ορθοδόξους ναούς, τους οποίους μετέβαλαν σε Ουνιτικούς. Επί τη ευκαιρία να αναφέρουμε πως ο Α. Στέπινατς ανακηρύχτηκε «άγιος» από τον πρώην Πάπα Ρώμης Ιωάννη-Παύλο τον Β΄! Στην εποχή κατά την οποία κυριαρχούσε ο μαρξιστικός αθεϊσμός, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης οι ουνίτες συνέχισαν τους διωγμούς κατά των Ορθοδόξων. Οι διωγμοί αυτοί εντάθηκαν μετά την κατάρρευση των μαρξιστικών καθεστώτων. Η Β΄ «Σύνοδος» του Βατικανού(1962-1965)  όχι μόνον  δεν κατεδίκασε αλλ’ απεναντίας επεκύρωσε και επεδοκίμασε τις ραδιουργίες και τα απίστευτου ωμότητος διαπραχθέντα υπό της Ουνίας εγκλήματα. Με το γνωστό Διάταγμά της «Orientalium Ecclesiarum», το «Διάταγμα για τις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες», (δηλαδή τις Ουνιτικές), αναβάθμισε το ρόλο και την αποστολή της με κάθε επισημότητα. Ο πρώην Πάπας Βενέδικτος ο ΙΣΤ´, ακολουθώντας την γραμμή των προκατόχων του, ευλόγησε και συνεχάρη τους Ουνίτες της Ουκρανίας με επιστολή του προς τον Ουνίτη «Αρχιεπίσκοπο» της Ουκρανίας Λιουμπομίρ Χούζαρ για τους αγώνες των, δηλαδή για τα ανείπωτα εγκλήματά τους κατά των Ορθοδόξων, στη μαρτυρική Ουκρανία, τα οποία συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

    Περαίνοντας, επισημαίνουμε ότι η εγκατάσταση του Ισπανού ουνίτη στην«ελληνόρυθμη εκκλησία» της Ελλάδος έρχεται σε μια κρίσιμη συγκυρία για την Ορθοδοξία μας, όπου προετοιμάζεται η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» την Πεντηκοστή του 2016. Το γεγονός ότι το θέμα της Ουνίας και η επίσημη συνοδική καταδίκη της δεν υπάρχει στη θεματολογία της, μελλούσης να συνέλθει, Συνόδου δεν είναι τυχαίο και προκαλεί βαθύτατη θλίψη στον πιστό λαό του Θεού. Απεναντίας μάλιστα. Αν κρίνουμε από τα προσυνοδικά κείμενα τα αναφερόμενα στις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον Παπισμό, τα οποία πρόκειται να παραπεμφθούν προς έγκριση στην εν λόγω Σύνοδο, μπορούμε να είμαστε σχεδόν βέβαιοι, ότι επίκειται η, με ένα συγκεκαλυμμένο τρόπο, συνοδική αναγνώριση της «εκκλησιαστικότητος» του Παπισμού. Τα κείμενα αυτά είναι με τόση μαεστρία διατυπωμένα και με τόσο αντιφατική και διφορούμενη γλώσσα γραμμένα, ώστε να είναι πολύ δυσδιάκριτη. από τους μη έχοντες θείο φωτισμό και στοιχειώδη θεολογική κατάρτιση, η πλάνη και η αίρεση, που ενυπάρχει μέσα σ’ αυτά. Όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε προς μία νέα ψευδοσύνοδο, πολύ χειρότερη εκείνης της Φερράρας – Φλωρεντίας (1438-1439)! Γι’ αυτό καλούμε τον πιστό λαό του Θεού να επαγρυπνεί και να αγωνιστεί με ομολογιακό φρόνημα, ώστε εάν πραγματοποιηθεί και αποδειχθεί όντως ψευδοσύνοδος, να μην την αποδεχθεί. 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

πηγή

Εορτάζει ο Παπικός «Άγιος Βαλεντίνος» της Μυτιλήνης! Ο μητρ. Σύρου θα προσέλθει για να τιμήσει τον συνάδελφό του κ. Νικόλαο;

Ερωτήματα Χριστιανών Ορθοδόξων

για μη φιλικές προς την Ορθοδοξία ενέργειες

Ο δήμος Λέσβου, το Επιμελητήριο, ο Εμπορικός Σύλλογος και η Ένωση ξενοδόχων, σύμφωνα με ανακοίνωση που δημοσίευσαν τα ΜΜΕ, προσκαλούν σε διήμερο φεστιβάλ με τίτλο «Ο Άγιος Βαλεντίνος της Μυτιλήνης 2016».

Στο φεστιβάλ αυτό, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις που έγιναν, μεταξύ των άλλων εκδηλώσεων, αναφέρεται ότι «ο Αρχιεπίσκοπος Νάξου, Τήνου, Άνδρου, Μυκόνου και Μητροπολίτης παντός Αιγαίου κ. Νικόλαος», θα τελέσει πανηγυρικό Αρχιερατικό Εσπερινό, λιτάνευση των λειψάνων του Αγίου Βαλεντίνου, με κάθε τιμή στο κέντρο της πόλης και κοπή της βασιλόπιτας της «Ενορίας».

Κατόπιν αυτών των πρωτοβουλιών του δήμου Λέσβου και οικονομικών φορέων του νησιού μας, ορθόδοξοι χριστιανοί πολίτες του δήμου Λέσβου, μας προέτρεψαν να τοποθετηθούμε επί του θέματος. Ως εκ τούτου είμαστε υποχρεωμένοι ως Ένωση Θεολόγων Λέσβου, να θέσουμε δημόσια ορισμένα ζητήματα που εύλογα προκύπτουν από αυτές τις εκδηλώσεις.

Προς τους οργανωτές των εκδηλώσεων:

1. Υπήρξε ποτέ στη χριστιανική συνείδηση του λαού της Λέσβου, η τιμή ως αγίου του επονομαζόμενου Παπικού «αγίου» Βαλεντίνου; Τιμήθηκε δηλαδή, ποτέ μέχρι σήμερα, η μνήμη αυτού του «αγίου» στη Μυτιλήνη ή τώρα προσπαθούμε να την καθιερώσουμε μεθοδευμένα και βεβιασμένα με τη διοργάνωση φεστιβάλ; Η Ορθόδοξη Εκκλησία με φεστιβάλ γιορτάζει τους Αγίους της;

2. Για ποιο λόγο γίνονται τόσες απέλπιδες προσπάθειες καθιέρωσης Παπικής εορτής στο νησί μας; Μήπως για το οικονομικό κέρδος που τυχόν θα ήθελε προκύψει;  Έχουμε αναλογισθεί την πιθανότητα να υπάρξει, τελικά, μαζί με κάποιο οικονομικό όφελος, και πολλαπλάσια πνευματική ζημιά από αυτό το φεστιβάλ,δημιουργώντας προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν; Άραγε, η πλειοψηφία των κατοίκων του δήμου Λέσβου, συμφωνεί  με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος σε τέτοιου είδους αμφιβόλου ποιότητος και αποτελεσματικότητας εγχειρήματα που κινούνται μακριά από τον χώρο της πίστης τους, καθόσον μάλιστα, πραγματοποιούνται 3 ημέρες πριν την μεγάλη τοπική λεσβιακή εορτή του Αγίου Θεοδώρου του Βυζάντιου του πολιούχου της Μυτιλήνης και της Λέσβου;

3. Οι οργανωτές των παραπάνω εκδηλώσεων, έχουν άραγε, αντιληφθεί ότι παραπλανούν τον λαό, ασκώντας προπαγάνδα του χειρίστου είδους, όταν  αποκρύπτουν και δεν αναφέρουν ότι το πρόσωπο που θα «προεξάρχει», θα «χοροστατήσει» των εκδηλώσεών τους, δεν έχει  σχέση με την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία; Γιατί δεν αναφέρουν ότι «ο Αρχιεπίσκοπος Νάξου, Τήνου, Άνδρου, Μυκόνου και Μητροπολίτης παντός Αιγαίου κ. Νικόλαος», ανήκει στους Ρωμαιοκαθολικούς-Παπικούς;

Προς το δήμαρχο Λέσβου:

1. Πολλοί συμπολίτες μας, μεταφέρουν και προς τα μέλη της Ενώσεώς μας, την απογοήτευσή τους, βλέποντας τον τοπικό δημοτικό άρχοντα που εξέλεξαν, να μη συμμετέχει σχεδόν σε καμιά ορθόδοξη χριστιανική λατρευτική σύναξη, αλλά, αντίθετα, να θέτει υπό την αιγίδα του κάθε αλλόθρησκη, αλλόδοξη ή ακόμα και αιρετική εκδήλωση και αναρωτιούνται δικαιολογημένα, γιατί να συμβαίνει αυτό;

Προς όλους τους ενδιαφερόμενους:

1. Η γιορτή του «Αγίου» Βαλεντίνου ως προστάτη των ερωτευμένων είναιανορθόδοξη   και   ξενόφερτη. Η γιορτή αυτή είναι αναβίωση μιας ειδωλολατρικής αισθησιακής γιορτής που γινόταν αιώνες προ Χριστού και κατά την οποία οι Ρωμαίοι γιόρταζαν προς τιμήν του Νεβρώδ ή Βάαλ ή Βαλεντίνου (η λέξηValentinus προέρχεται από το επίθετο values που σημαίνει «ισχυρός»), ή Λούπερκους, κυνηγού λύκων και την ονόμαζαν Λουπεργκάλια (Lupercalia). Το έθιμο ανταλλαγής δώρων μεταξύ των «αγαπημένων» συνηθίζονταν από εκείνη την εποχή, όπως και η χρήση του συμβόλου της καρδιάς(Βαλ στη γλώσσα των Βαβυλωνίων σημαίνει «καρδιά» και ήταν το σύμβολο του αιμοδιψή ειδωλολατρικού θεού Βάαλ).

2. Υπενθυμίζουμε στους Ορθοδόξους συμπολίτες μας πως, σύμφωνα με την Πατερική   Ορθόδοξη    θέση   και   τακτική,   δεν   επιτρέπεται   να συμμετάσχουμε σε εκδηλώσεις που είναι κατάλοιπα της Ειδωλολατρίας,  όπως αυτές που διοργανώνει ο δήμος Λέσβου για τη γιορτή του «Αγίου» Βαλεντίνου και, πολύ περισσότερο, δεν επιτρέπεται να συμπροσευχόμαστε με εκκλησιαστικά «ακοινώνητους» αδελφούς.

3. Αξίζει, τέλος, να επισημάνουμε, προς όλους τους ενδιαφερόμενους, ότι, στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία επειδή οι χριστιανοί γνωρίζουν και τη σημασία των εννοιών(πχ αλήθεια, αγιότητα, αγάπη, έρωτας, πίστη, κ.ά.) αλλά επίσης, και να χρησιμοποιούν τη διάκριση στην ιεράρχησή τους, δεν χρειάζονται κανέναν «άγιο» του έρωτα, διότι πάνω και πρώτα απ΄ όλα, έχουν τον Θεό της αγάπης, τον Χριστό, ο οποίος, μάλιστα, θυσιάστηκε για να μας σώσει, νικώντας τον Θάνατο και διά της Αναστάσεώς Του άνοιξε σε όλους τους ανθρώπους που μετανοούν την πόρτα της αιωνίου ζωής.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΛΙΝΕΙΟΥ ΥΠΕΡΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΛΙΝΕΙΟΥ ΥΠΕΡΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

(Σχολιασμός της ‘’αξιομισθίας’’ του Φασίστα Μουσολίνι από τους Παπικούς)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Με άρθρο που τιτλοφορείται «Βατικανό: Η αυτοκρατορία πίσω από την τσέπη του Μουσολίνι», η εφημερίδα «Το Βήμα», ημερομηνίας 27 Οκτωβρίου 2015, παρουσιάζει αξιόπιστα στοιχεία για τον υπερβολικό πλούτο του Βατικανού, που προήλθε από την «αξιομισθία» του Παπικού φασίστα δικτάτορα Μουσολίνι.

Θεωρώ αναφορά εκ περισσού να υπεισέλθει κανείς σε λεπτομέρειες και να αναφέρει και αυτά που η έβγαλε η εφημερίδα «Guardian» στο φως της δημοσιότητας, αναφορικά με το γεγονός ότι η ελβετική εταιρεία Profima, η οποία όπως αποδείχθηκε ανήκει στο Βατικανό και κατηγορήθηκε με στοιχεία για δραστηριότητες εναντίον των Συμμάχων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Βατικανό ουδέποτε τα διέψευσε. Αρκέσθηκε μόνο σε σιωπή. 

Η μυστικότητα του υπερβολικού πλούτου του Βατικανού, που απέκτησε από την συνένοχη ανοχή του Μουσολίνι, καταδεικνύουν και το μέγεθος της ενοχής. Ποιος αμφιβάλλει για το ολίσθημα εκκοσμίκευσης του Βατικανού μετά την αποκοπή των Παπικών από την Εκκλησία και την ανάγκη προς τούτο υπερβολικού πλούτου; Η εκκοσμίκευση του Βατικανού είναι ολοφάνερη και έλκει την καταγωγή της από την μάνητα του Παπικού εξουσιαστικού πρωτείου.

Να υπενθυμίσουμε ότι η ίδρυση του κράτους του Βατικανού πραγματοποιήθηκε με συμφωνία ‘’κονκορδάτο’’, υπογραφείσα από τον στυγνό δικτάτορα Μουσολίνι το έτος 1929. Να υπεισέλθει κανείς λοιπόν σε μεγαλύτερες λεπτομέρειες είναι έργο ιστορικών και δημοσιογράφων. 

Θα μπορούσε κανείς να  αναφερθεί στα «πολυτελή ακίνητα στην Βρεττανία, τη Γαλλία και την Ελβετία», καθώς και στο «διεθνές χαρτοφυλάκιο των 600 εκατομμυρίων ευρώ», «που ανήκουν στο Βατικανό και προέρχονται από χρήματα που αρχικά είχαν δοθεί στην Καθολική (Παπική) εκκλησία από τον δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι σε αντάλλαγμα για την Παπική αναγνώριση του φασιστικού καθεστώτος το 1929» όπως αναφέρει η εφημερίδα ‘’Το Βήμα’’.

Ίσως κάποιοι να προστρέξουν και στο γνωστό αλλά εξαντλημένο βιβλίο του Avro Manhattan «Το Βατικανό και ο 20ος αιώνας» (εκδ. 1954), με τις τόσες αναφορές του για τη στάση του Βατικανού έναντι του δικτάτορα Μουσολίνι. Για τους Ορθοδόξους όμως αυτά είναι απλά επιπρόσθετες ιστορικές αναφορές. 

Για τους Ορθοδόξους αρκεί η ιστορική συμπεριφορά των Παπικών-Ουνιτών της Γιουγκοσλαβίας Ουστάσι, οι οποίοι υπό τα βλέμματα του φασίστα Μουσολίνι και με ηγέτη τον δικτάτορα Άντε Πάβελιτς σφάγιασαν 800,000 Ορθοδόξους Σέρβους

Ως γνωστό το κριτήριο του μαρτυρίου των Σέρβων από τους Παπικούς Φασίστες Ουνίτες Ουστάσι, ήταν η Ορθόδοξη πίστη των. Πρώτα μαρτύρησαν όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής. Οι Παπικοί Φασίστες Ουνίτες Ουστάσι δεν λυπήθηκαν ούτε τα μικρά παιδιά. Γι’ αυτό και ο επίλογος της γενοκτονίας των Ορθοδόξων Σέρβων συμπεριελάμβανε και τα παιδιά των κατωτέρων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου. Το εγκληματικό προσκλητήριο των Παπικών Φασίστων Ουνιτών Ουστάσι μια μόνο προτροπή είχε προς τους Ορθοδόξους Σέρβους, «Να γίνουν Παπικοί». Τα επίλοιπα των δημοσιευμάτων, απλά είναι επιπρόσθετα δημοσιογραφικά και ιστορικά στοιχεία. 

Το μόνο που λησμόνησαν να ανακοινώσουν και διαφημίσουν οι Παπικοί, είναι το ‘’μέγεθος’’ της συμβολής του Βατικανού ‘’ενάντια’’ στη φασιστική θηριωδία. Προς το παρόν το Βατικανό αρκείται στη σιωπή, μια σιωπή που ερμηνεύει αλλοτρόπως και την ‘’αξιομισθία’’ του υπερπλούτου του Βατικανού.

πηγή

Η ΜΑΝΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

«Την ρομφαίαν και τα τόξα κακοδόξων τε, όλως συνέτριψας και την οφρύν Βαρλαάμ» (Ζ΄ωδή, δευτέρας Κυριακής των νηστειών)

Του  Β. Χαραλάμπους

Όπως αναφέρει ο τότε Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σε κείμενό του που τιτλοφορείται ‘’Ο  Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς Θεσσαλονίκης και Λατινική Εκκλησία’’ και που δημοσιεύτηκε στο παλαίτυπο τεύχος του Εκκλησιαστικού Περιοδικού Γρηγόριος ο Παλαμάς (Τεύχη Κστ΄ και Κζ΄ - Θεσσαλονίκη 1918) «Η Λατινική Εκκλησία προς παραπλάνησιν των απλουστέρων ισχυρίσθη δια την υπεράσπισιν αυτής, εν οις ήσαν δυστυχώς και τινές  Έλληνες, ότι μετά το Σχίσμα δεν ανεφάνησαν πλέον Άγιοι εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία της Ανατολής». 

Δεν ομιλούν οι Παπικοί για Ορθοδόξους Αγίους μετά το Σχίσμα, γιατί σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται κατά πρώτο λόγο ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Αναφερόμενος λοιπόν ο τότε Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, στον Άγιο Γρηγόριο τον  Παλαμά γράφει: «Ήδη μικρόν μετά τον θάνατον αυτού 1359-1360, εν Θεσσαλονίκη και εν ταις Μοναίς του Αγίου Όρους, ετιμάτο ως Άγιος», «Οι δε Λατίνοι μετά φανατισμού απεριγράπτου, ου μόνον κατεπολέμησαν την μνήμην του μεγάλου Ιεράρχου της Θεσσαλονίκης και γενναίου της Ορθοδοξίας προμάχου, αλλά αποπειράθησαν να καταργήσωσιν την επί τη μνήμη αυτού Ιεράν Ακολουθίαν εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία».

Άλλη απόδειξη της μάνητας των αιρετικών Παπικών αποτελεί το γεγονός της καταστροφής του Τυπογραφείου στην Κωνσταντινούπολη, κατά το έτος 1627 από τους Ιησουΐτες, με αφορμή την έκδοση των «Δύο αποδεικτικών λόγων»του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Ακόμα και ο Migne, γνώρισε την Παπική εξουσιαστική αντίδραση, εξ αφορμής της έκδοσης έργων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και υποχρεώθηκε στο τέλος να ζητήσει συγνώμη για την έκδοσή των.

Ο λόγος που καταπολεμούν οι Παπικοί την μνήμην του μεγάλου αυτού Αγίου είναι προφανής. Τα ψαλλόμενα κατά την δευτέραν Κυριακήν των νηστειών, κατά την οποίαν επιτελούμε την μνήμην του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, δίδουν επακριβώς την απάντηση στους αιρετικούς Παπικούς.

«Δρεπάνη των λόγων σου, και ιεροίς συγγράμμασιν έτεμες αιρέσεις ακανθώδεις και ζιζανίων νόθα βλαστήματα της Ορθοδοξίας δε ευσεβή κατέβαλον σπέρματα, Ιεράρχα Γρηγόριε» (Από την Ε΄ωδήν)

«Την ρομφαίαν και τα τόξα κακοδόξων τε, όλως συνέτριψας και την οφρύν Βαρλαάμ και πάσαν την δύναμιν αιρετικών ως ιστόν, διεσκόρπισας, οία περ λίθος μέγιστος της αράχνης Ιεράρχα» (Από την Ζ΄ωδήν).

 

πηγή

 

ΣΧΟΛΙΟ : Οπως καί οι παλαιοημερολογίτες δέν αναγνωρίζουν κανέναν Αγιο μετά τό 1920. Ολοι οι αιρετικοί τήν ίδια μούρη έχουν.

Αμέθυστος

CHRISLAM, Η ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα στις 24 Ιουνίου του 2014 ο Πάπας Φραγκίσκος για πρώτη φορά είχε χρησιμοποιήσει δημόσια τον όρο CHRISLAM, και είχε δώσει εντολή το Βατικανό να δημιουργήσει μια έκθεση προβολής αυτού του όρου σαν ένα σημαντικό βήμα για την εγκαθίδρυση της μιας παγκόσμιας θρησκείας.

Αλλά τι είναι αυτό το CHRISLAM; Ο όρος είναι ένα μείγμα των λέξεων Christos και Islam, δηλαδή μια υποτιθέμενη σύνθεση των λέξεων Χριστός και Ισλάμ σαν μια απεικόνιση της υποτιθεμένης ένωσης αυτών των δυο εννοιών σε μια προώθηση της παγκόσμιας θρησκείας που θα είναι σε πρώτη φάση η ενοποίηση του Χριστιανισμού με το Ισλάμ. Ο Πάπας προχώρησε σε αυτή τη κίνηση σε συνεργασία με το Emirate of Shajah και ήταν η πρώτη φοα που το Βατικανό συνεργάζονταν επίσημα με ένα αραβικό ισλαμικό κράτος.

Η κίνηση αυτή του Πάπα ερμηνεύτηκε από τα ΜΜΕ σαν μια πρώτη σημαντική κίνηση προς την ένωση με το Ισλάμ και την δημιουργίας μιας καινούργιας θρησκείας όπου θα συνδυαστούν οι βασικές αρχές του Χριστιανισμού με το Ισλάμ. Με λίγα λόγια ο Πάπας προχώρησε ακάθεκτος προς την δημιουργία της νέας παγκόσμιας θρησκείας σύμφωνα με τα σχέδια των Ιλλουμινάτι και των διαφόρων παγκόσμιων κύκλων που προωθούν την παγκοσμιοποίηση με την νόθευση των αρχών του χριστιανισμού και την σταδιακή άμβλυνση όλων των αντιστάσεων σε αυτή την προσπάθεια, με την επίκληση «όμορφων» εννοιών όπως αγάπη, συμφιλίωση, ενότητα κλπ.

Τελευταία έγινε γνωστό πως ο Πάπας είναι αποφασισμένος να συνεχίσει αυτή την προσπάθεια και να εγκαθιδρύσει ένα μόνιμο σημαντικό διάλογο με το Ισλάμ με κύριο στόχο το CHRISLAM να γίνει το ορόσημο της νέας παγκόσμιας ενοποιητικής θρησκείας.

Όλα αυτά τα «χαριτωμένα» ιλλουμινατικά και καθοδηγούμενα σίγουρα από τον «Έξω από εδώ», δεν θα μας πείραζαν αν δεν υπήρχε αυτή η κατάσταση με τον Προκαθήμενο του Πατριαρχείου που κάνει ότι μπορεί για να ακολουθεί τον Πάπα του Βατικανού σε όλες του τις κινήσεις.

Με δυσάρεστη έκπληξη διαβάσαμε ότι ο Βαρθολομαίος δήλωσε στις 19/6 για τον Πάπα επί τη ευκαιρία της εγκύκλιου του για την Οικολογία αφού τον απεκάλεσε, «ο αγαπημένος αδελφός μας Φραγκίσκος της Ρώμης» τα εξής : «πάνω από οποιαδήποτε δογματικές διαφορές που μπορεί να χαρακτηρίζουν τις διάφορες χριστιανικές ομολογίες και πέρα από οποιαδήποτε θρησκευτική διαφωνία που μπορεί να διαχωρίσει τις διάφορες θρησκευτικές κοινότητες, η γη μάς ενώνει με ένα μοναδικό και εξαιρετικό τρόπο». Δηλαδή μαθαίνουμε πως η χριστιανική ομολογία δεν είναι μια και μοναδική  αλλά υπάρχουν διάφορες χριστιανικές ομολογίες!!! Όσον αφορά το CHRISLAM, εδώ ο προκαθήμενος του Πατριαρχείου ξεπέρασε και τον Πάπα αφού χαρακτήρισε δημόσια και επίσημα το Κοράνι σαν… ιερό βιβλίο!

Αλήθεια που θα έβρισκαν καλύτερους εξυπηρετητές των σχεδίων τους όλοι αυτοί Ιλλουμινάτοι, Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, Σιωνιστικά Κέντρα κλπ από τους δυο αγαπημένους αδελφούς «εν κοινή ένωση», Πάπα Φραγκίσκο της Ρώμης και Πατριάρχη Βαρθολομαίο Κωνσταντινούπολης ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς: Μια Ορθόδοξη κριτική στην παπική εγκύκλιο "Η χαρά του Ευαγγελίου"

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 11η  Ιουνίου 2015. 

ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟ «Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ»

Ήδη έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας στην διοργάνωση, στις 21 Απριλίου 2015, Διεθνούς Επιστημονικής Ημερίδας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. με θέμα: «Φραγκίσκος Α΄ Επίσκοπος Ρώμης-Βαρθολομαίος Α΄ Οικουμενικός Πατριάρχης. Πρότυπα θρησκευτικών ηγετών στον 21ο αιώνα». Στην ανακοίνωσή μας εκείνη σκιαγραφήσαμε με πολλή συντομία, ποια είναι τα αληθινά πρότυπα των εκκλησιαστικών ηγετών και καταδείξαμε, ότι πρόσωπα που κακοδοξούν σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν ως εκκλησιαστικοί ηγέτες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ούτε επίσης σκοτεινά και διαβεβλημένα πρόσωπα, που κατηγορήθηκαν στο παρελθόν για αξιόποινες πράξειςμπορούν να θεωρηθούν ως θρησκευτικοί ηγέτες. Στην παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε αφορμή από περίληψη εισηγήσεως στηνως άνω Ημερίδα του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Π. Βασιλειάδη με θέμα: «“Η χαρά του Ευαγγελίου”: Μια Ορθόδοξη ιεραποστολική αποτίμηση», η οποία δημοσιεύτηκε στην εν Αθήναις εφημερίδα των παπικών «Καθολική» (αρ.φυλ.151, 30-4-2015).

Στην εισήγησή του αυτή ο εν λόγω καθηγητής προσπαθεί να σκιαγραφήσει και να αποτιμήσει, (από Ορθοδόξου, υποτίθεται, πλευράς), το πρόσωπο του σημερινού Πάπα με βάση την πρώτη προσωπική του Εγκύκλιο το Νοέμβριο του 2013 με τίτλο «η χαρά του Ευαγγελίου», (Evangelii Gaudium). Η εγκύκλιος αυτή κατά την εκτίμηση του καθηγητή σηματοδοτεί όχι μόνο «τη νέα απρόσμενη καμπή στη ιστορία του Χριστιανισμούαλλάκαι κείμενο που οδηγεί στην άρση και του τελευταίου ουσιαστικού εμποδίου για την ενότητα των Χριστιανών και την ένωση των παραδοσιακών εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως» (!) Θεωρεί ακόμη ότι «ότι ο σύγχρονος χριστιανικός κόσμος, και όχι μόνον η Καθολική Εκκλησία, διαιρείται πλέον στην προ της παπικής εγκυκλίου “η χαρά του ευαγγελίου” της 24ης Νοεμβρίου του 2013, και στην μετά απ’ αυτήν»(!).

Ωστόσο οι παρά πάνω δηλώσεις αποτελούν υποκειμενικές κρίσεις και αυθαίρετα συμπεράσματα, που δεν μπορούν να έχουν κανένα έρεισμα και καμιά δικαίωση στην Ορθόδοξη παράδοσή μας, αλλά ούτε επίσης και στα εκκλησιαστικά γεγονότα των τελευταίων ετών. Διότι κατά ποία έννοια η παπική εγκύκλιος αίρει «και το τελευταίο ουσιαστικό εμπόδιο για την ενότητα των Χριστιανών και την ένωση των παραδοσιακών εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως»; Μήπως στην εγκύκλιο αυτή ο Πάπας ανεκάλεσε τις δεκάδες αιρετικές διδασκαλίες που επισώρευσε ο Παπισμός τα τελευταία χίλια χρόνια, αφότου αποκόπηκε από τον κορμό της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας; Δεν γνωρίζει και δεν  παρακολουθεί το αδιέξοδο, στο οποίο έχει φθάσει ο θεολογικός διάλογος με τους παπικούς; Δεν άκουσε από τα πλέον επίσημα χείλη και αυτών των υπεραισιόδοξων οικουμενιστών, ότι ο θεολογικός διάλογος «βάλτωσε» και «ναυάγησε»;

Κατά τον καθηγητή, η παπική εγκύκλιος είναι ακόμη «το πιο ριζοσπαστικό ιεραποστολικό κείμενο της νεώτερης ιστορίας», που έχει «δύο κυρίαρχους άξονες: α) η εγκατάλειψη της κατανόησης της Εκκλησίας ως φρουρίου (και παραδόσεως με διάφορα κεκτημένα, συμπεριλαμβανομένων και των θεολογικών) που πρέπει να υπερασπιζόμαστε με αμυντική διάθεση απέναντι στον έξω κόσμο και τα ιδεολογικά του ρεύματα, και η επιστροφή στην ιεραποστολική και διακονική “έξοδο” της Εκκλησίας στον κόσμο, ιδιαίτερα των πτωχών και κατατρεγμένων, και β) η εγκατάλειψη της έννοιας της αμαρτίας ως “ατομικού” κακού και η υιοθέτηση της αμαρτίας με την παραδοσιακή βιβλική έννοια του “δομικού” κακού».

Με βάση τα παρά πάνω ο Πάπας προτρέπει στην εγκύκλιό του τους οπαδούς του να παύσουν να κατανοούν την παπική «Εκκλησία» ως φρούριο και ως παράδοση με διάφορα κεκτημένα, συμπεριλαμβανομένων και των θεολογικών, και με εφόδιο την νέα αυτή «κατανόηση», να εξέλθουν ιεραποστολικά στον μη χριστιανικό κόσμο προκειμένου να ευαγγελιστούντον Χριστό. Μόνο έτσι θα νοιώσουν την «χαρά του Ευαγγελίου», την χαρά της μεταδόσεως του ευαγγελικού μηνύματος. Η «έξοδος» αυτή όμως δεν θα πρέπει να είναι μόνο «ιεραποστολική», αλλά και «διακονική» προς «τους πτωχούς και κατατρεγμένους», δηλαδή να έχει και φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Επίσης τους προτρέπει να παύσουν να κατανοούν την αμαρτία ως «“ατομικό” κακό»,αλλά να την θεωρούν «δομικό κακό».

Είναι γεγονός ότι εδώ ο Πάπας εκφράζεται με ένα εντυπωσιακό και ριζοσπαστικό τρόπο, χωρίς ωστόσο να αφίσταται από τις προδιαγραφές της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1962-1965). Η ιδέα της «εγκατάλειψης της κατανόησης της Εκκλησίας ως φρουρίου….», εκφράζει ουσιαστικά την νέα περί Εκκλησίας θεολογική αντίληψη που κυριάρχησε στην Β΄  Βατικανή.  Εκφράζει το άνοιγμα του Παπισμού προς τις μη ρωμαιοκαθολικές κοινότητες, (Ορθοδοξία, Προτεσταντισμός), στα πλαίσια του Παπικού Οικουμενισμού και την αναγνώριση σ’ αυτές βαθμών εκκλησιαστικότητος. Σε αντίθεση βέβαια με την προ της Β΄ Βατικανής επικρατούσα κατάσταση, η οποία ήταν τέτοια που το επίσημο Βατικανό δεν άφηνεπεριθώριο να γίνει λόγος περί άλλης εκκλησιαστικής πραγματικότητος εκτός αυτής του Παπισμού.

Μια περαιτέρω ανάλυση του βαθυτέρου νοήματος της παπικής εγκυκλίου μας δίδει ο Πρόεδρος της Συνόδου για τον Ευαγγελισμό των Λαών, καρδινάλιος Φερνάντο Filoni, ο οποίος παρατηρεί ότι «η χαρά του Ευαγγελίου είναι η βάση για τον ευαγγελισμό. Γεννιέται και ξαναγεννιέται στην προσωπική συνάντηση με τον Ιησού, από τον οποίο προέρχεται η αλλαγή στη ζωή και το ιεραποστολικό πνεύμα. Στην πραγματικότητα, η χαρά, από τη φύση της, πάντα επιδιώκει να επικοινωνεί: “Αν κάποιος εγκολπώθηκε αυτή την αγάπη που του ξαναδίνει το νόημα της ζωής, πώς μπορεί να συγκρατήσει την επιθυμία να τη μεταδώσει στους άλλους;” Ο ευαγγελισμός είναι η φυσική συνέπεια αυτής της χαράς, η οποία συνίσταται στη συνάντηση με τον Κύριο και ανανεώθηκε από Αυτόν: “Η Εκκλησία δεν αυξάνεται διά του προσηλυτισμού, αλλά δια της προσέλκυσης».

    Όμως η χαρά, που πηγάζει από την μετάδοση του ευαγγελικού μηνύματος, δεν είναι ένας νοσηρός συναισθηματισμός, αλλά καρπός της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, είναι άκτιστη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, η οποία είναι παρούσα μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και ποτέ μέσα στην αίρεση. Ούτε επίσης είναι δυνατή μια «προσωπική συνάντηση με τον Ιησού» μέσα στην αίρεση. Είναι φανερό ότι η παπική εγκύκλιος ομιλεί για βιώματα και καταστάσεις, που ούτε ο ίδιος ο Πάπας ποτέ τις εβίωσε, ούτε είναι δυνατόν να τις βιώσουν οι ιεραπόστολοιτου Παπισμού. Πέραν αυτών ο Πάπας εδώ εκφράζεται και με υποκρισία, διότι ενώ καταδικάζει τον προσηλυτισμό ως αδόκιμο τρόπο ιεραποστολικής δράσεως, παράλληλα όμως δεν καταργεί την Ουνία, η οποία όπως είναι γνωστό δεν παύει μέχρι σήμερα να ασκεί δόλιο προσηλυτισμό στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Στην Εγκύκλιό του ο εξ’ Αργεντινής Ποντίφικας παρουσιάζεται (και) ως προστάτης των φτωχών και των κατατρεγμένων. Με πολλή οργή επιτίθεται εναντίον του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της σύγχρονης «ειδωλολατρίας του χρήματος». Γράφει: «Καθώς η εντολή ου φονεύσεις θέτει ένα καθαρό όριο για την αξία της ανθρώπινης ζωής, οφείλουμε να πούμε όχι στην οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας». Και αφού κατακεραυνώνει την εκμετάλλευση και την αδικία, κάνει λόγο για μια νέα, «αόρατη τυραννία» των χρηματοπιστωτικών αγορών, δείχνοντας μάλιστα συμπαθητική κατανόηση στις λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον αυτής της τυραννίας. «Η κοινωνική ειρήνη», σημειώνει ο Ποντίφικας, «δεν μπορεί να γίνεται νοητή ως απλή έλλειψη βίας, συνεπεία της ολοκληρωτικής επιβολής της μιας πλευράς πάνω στην άλλη... ως εφήμερη ειρήνη προς όφελος μιας ευτυχισμένης μειονότητας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το κοινό αγαθό τοποθετούνται υπεράνω της γαλήνης εκείνων που δεν θέλουν να παραιτηθούν των προνομίων τους».

Αν δεν ήξερε κανείς ότι συντάκτης αυτών των δηλώσεων είναι ο Πάπας, ο οποίος, ως αρχιεπίσκοπος Μπουένος Άιρες, υπήρξε συνένοχος για διώξεις και βασανισμούς λαϊκών και κληρικών στην εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας, θα μπορούσε να πιστέψει, ότι έχει να κάνει με κάποιο Ορθόδοξο ιεροκήρυκα, που δαπάνησε όλη την περιουσία του στην ανακούφιση των πτωχών, ή με κάποιον εκπρόσωπο της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», που έδρασε στη Λατινική Αμερική, προσπαθώντας να συγκεράσει τον Χριστιανισμό με τον Σοσιαλισμό. Το να παριστάνει όμως τον φίλο των πτωχών και των αδικημένων ο επί κεφαλής μιας από τις πιο μεγάλες διεθνείς οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, (με τράπεζες «αγίου Πνεύματος», που ευθύνονται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος), και να έχει την αξίωση να πάρει το φραγγέλιο, για να τιμωρήσει τον διεθνή καπιταλισμό, ε αυτό πια ξεπερνά κάθε όριο ιησουϊτικής υποκρισίας! Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες «μόνο στις ΗΠΑ, ο Παπισμός έχει ετήσιο προϋπολογισμό 170 δισ. δολαρίων, μεγαλύτερο από εκείνον της General Electric, και είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στο Μανχάταν».

Μίλησε επίσης και για την «εγκατάλειψη της εννοίαςτης αμαρτίας ως ατομικού κακού και την  υιοθέτηση της αμαρτίας με την παραδοσιακή βιβλική έννοια του “δομικού” κακού». Αλλά η αμαρτία ούτε ως ατομικό μόνον κακό μπορεί να θεωρηθεί, ούτε ως δομικό κακό. Και τούτο διότι εκείνος που την διαπράττει φέρει μεν ακεραία την ευθύνη από την διάπραξή της και υφίσταται την ανάλογη πνευματική ζημία στην ψυχή του, λόγω του ότι τον εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού, ωστόσο όμως η προσωπική αμαρτία του ανθρώπου, ως άλλη πνευματική νόσος, έχει συνέπειες και προεκτάσεις και στο κοινωνικό σύνολο. Παράλληλα σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας η αμαρτία δεν επέφερε οντολογική μεταβολή, δηλαδή μεταβολή στη δομή της ανθρώπινης φύσεως. Η απώλεια της Χάριτος εξ’ αιτίας της πτώσεως τραυμάτισε μεν και αμαύρωσε το κατ’ εικόνα, χωρίς ωστόσο να το καταστρέψει. Εάν η αμαρτία κατέστρεφε το κατ’ εικόνα δεν θα ήταν δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου, δια της ενσάρκου Θείας Οικονομίας.

Κατόπιν των ανωτέρω τι θα πρέπει να καταλογίσουμε στον κατά τα άλλα συμπαθέστατο καθηγητή: άγνοια, αφέλεια, ή απόκρυψη της αλήθειας; Τι να πούμε δε και για το ακροατήριο που καταχειροκρότησε την εισήγησή του; «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται» (Ματθ.15,14).

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών.

το είδαμε εδω

Σύγχρονοι Γέροντες για τον Παπισμό - Γέρων Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης

Γέρων Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης: Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασώνοι, Ενω­τικοί, Οικουμενισταί, και κάθε άλλη «ρίζα πικρίας», ό­λοι αυτοί «μίαν γνώμην έχουσι, και την δύναμιν και την εξουσίαν αυτών τω Θηρίω διδόασιν. Ούτοι μετά του Αρ­νίου πολεμήσουσι, και το Αρνίον νικήσει αυτούς, ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων, και οι μετ' αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» (Άποκ. 17, 13). Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ' αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων. Αυτό το δόλιο «οικουμενικό» κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά κατά τον π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον «είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας. Είναι μία προσπάθεια όχι να βρουν την αλήθεια οι πλανεμένοι, αλλά να την χάσουν και εκείνοι που την έχουν, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».(http://www.impantokratoros.gr/C9FEDA67.el.aspx)

Από το περιοδικό «Άγιον Όρος – Διαχρονική μαρτυρία στους αγώνες υπέρ της Πίστεως», Έκδοση Αγιορειτών Πατέρων, Άγιον Όρος 2014.
πηγή

Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους "Ή στάσις τών Ορθοδόξων έναντι τών Παπικών και τών Φιλοπαπικών "

Ή στάσις τών Ορθοδόξων έναντι τών Παπικών και τών Φιλοπαπικών

Γέροντα ποιά στάση πρέπει να κρατάμε εμείς οι λαϊκοί απέναντι στους ιερείς τούς παπικούς και στους δικούς μας παπολάτρες;

Την εποχή της Φραγκοκρατίας, στην Κύπρο, οι Ορθόδοξοι επίσκοποι εκδιώχθηκαν, και επιβλήθηκε στις ’Ορθόδοξες Εκκλησίες και τά μοναστήρια ή μνημόνευση τών Λατίνων επισκόπων.

Ο Ορθόδοξος λαός δεν εκκλησιαζόταν στους ναούς των, επειδή μνημονεύονταν τότε οι Λατίνοι επίσκοποι.

Ό Άγιος Γερμανός Β' Κωνσταντινουπόλεως (1222- 1240) γράφει μία επιστολή στους Κυπρίους τότε και τούς λέει:

«Εξορκίζω όλους τούς λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τούς ιερείς πού υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σέ εκκλησία να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τά χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τούς Λατινόφρονες. Ει δ' άλλως, θα υποστείτε την ίδια κόλαση μ' αυτούς».

-         Γέροντα είναι σημαντική ή ακριβής και ανόθευτη τήρηση της πίστεως; Πρέπει να αγωνιζόμαστε για την διατήρησή της;

Διαβάζουμε στο βίο του Μεγάλου Παϊσίου, 19 Ιουνίου, τα έξης:         _

Έστειλε τον υποτακτικό του για μία δουλειά ό Άγιος. Και στο δρόμο ό υποτακτικός βρήκε ένα Εβραίο. Του λέει ό Εβραίος ότι ό Μεσαίας δεν γεννήθηκε ακόμη, τον περιμένουμε. Και ό υποτακτικός είπε:

-         Μπορεί να είναι κι έτσι. (Δεν συμφώνησε απόλυτα).

Κι όταν γύρισε στον γέροντά του, τον Άγιο, να βάλει

μετάνοια του λέει:

-         Δεν σέ γνωρίζω ποιός είσαι;

Με αυτόν τον λόγο πού είπε έφυγε ή Χάρη του Θεού.

Θα αναφερθούμε και πάλι στον Μέγα Αθανάσιο. Χρόνια ολόκληρα ταλαιπωρήθηκε. Πήγε εξορία. Ακόμη και ό Μέγας Κωνσταντίνος τον εξόρισε, γιατί παρασύρθηκε από τον Ευσέβιο Νικομήδειας και από την αδελφή του πού είχε τά φρονήματα τών άρειανών. Για ένα ι (γιώτα) αγωνίστηκε!

Λέγαν οι άρειανοί ότι ό Υιός είναι ομοιούσιος με τον Πατέρα. Ό Άγιος τούς έλεγε όχι ομοιούσιος αλλά ομοούσιος. Έχουν την ίδια ουσία. Τά Τρία Θεία Πρόσωπα πανύψιστα, στηρίζονται στη μία και αυτή Θεία ουσία.

Κι έφερνε για παράδειγμα, ό σκύλος μοιάζει με το λύκο, ό σκύλος, όμως δεν είναι λύκος. Ό χαλκός μοιάζει με το χρυσό,-άλλα ό χαλκός δεν είναι χαλκός. Ό άργυρος μοιάζει με τον κασσίτερο, όμως ό άργυρος δεν είναι κασσίτερος.

πηγή

Ό Γέρων Γαβριήλ του 'Αγ. Όρους ."Από τούς Αρειανούς εις τούς Παπικούς"

Από  τούς Αρειανούς εις τούς Παπικούς

Φορεύς μονώτατος τών αιρετικών φρονημάτων και κακοδοξιών.

Καινοτόμος και μεταρρυθμιστής τών Άποστολικών και Πατερικών Παραδόσεων πού δεν έχει εφάμιλλο του εις την ανθρώπινη καθόλου ιστορία.

Έργον μοναδικό και αποκλειστικό του Πάπα είναι αι παντοΐαι καινοτομίαι και κακοδοξίαι πού εισήγαγε εις την ανθρωπότητα και το να μή άκολουθεί τά δόγματα τών Αποστόλων, τών Διδασκάλων και τών Αγίων Πατέρων.

Εισηγητής πολύτροπος τών μυρίων καινοτομιών εις την πίστιν, την ζωήν και την Εκκλησιά.

Πρωτοστατεί εις πάν κακόν και ολέθριο διά σύνολον την ανθρωπότητα.

Κατά την διδασκαλία τών Πατέρων μας ό Πάπας είναι ψευδόχριστος και αντίχριστος, ό μεγαλύτερος αιρετικός όλων τών αιώνων και τών εποχών.

ΌΤΙ ήταν οι άρειανοί τον 4ο αιώνα είναι και τώρα οι παπικοί.

Ό γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ένας από τούς μεγαλύτερους σύγχρονους πολέμιους του παπισμού και τών παπολατρών, έλεγε πώς ό παπισμός είναι πρόδρομος τού Αντίχριστου.

Ο Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός, ό φλογερός ισαπόστολος και εθνομάρτυρας κήρυττε «Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αίτια του κακού» (90ή Προφητεία).

Ό όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, αυτός ό μεγάλος σύγχρονος Σέρβος άγιος, μάς δίδαξε πώς «Εις την ιστορία τού ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα και τού Πάπα» (Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

-       Γέροντα Γαβριήλ ή Παπική εκκλησία είναι Εκκλησία;

Ή Παπική εκκλησία δεν είναι Εκκλησία. Δεν έχει Μυστήρια.

Ό Χριστός πάνω στον πλανήτη της Γής ίδρυσε μία Εκκλησία. Όταν λέμε το Σύμβολο της Πίστεως τί ομολογούμε; Ότι πιστεύουμε «Εις μίαν, Αγίαν, Καθολική και Αποστολική Εκκλησιά».

Δεν ίδρυσε ό Χριστός πολλές Εκκλησίες.

Δεν είναι Εκκλησία ό Πάπας. Δεν έχουν Μυστήρια οι παπικοί.

Ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης λέει μέσα στο Πηδάλιο ότι οι παπικοί είναι παμπάλαιοι αιρετικοί, είναι αβάπτιστοι (Ερμηνεία ΜΖ' Αποστολικού Κανόνος).

Διδάσκουν και την ανυπακοή οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας

Λένε μερικοί χριστιανοί: Αφού το είπε ό Δεσπότης πρέπει να τον κάνουμε υπακοή!

Κι εμείς ρωτάμε: Αν ό Δεσπότης σου έλεγε να μή φας για ένα εξάμηνο θα έκανες υπακοή;

-       Όχι! Σέ αυτό δεν κάνουμε υπακοή!

Στην υλική τροφή λοιπόν δεν κάνουμε υπακοή, γιατί μάς βλάπτει αυτό πού λέει ό Δεσπότης. Στα πνευματικά πού μάς βλάπτουν και αφορούν την αιωνιότητα πώς κάνουμε υπακοή;

Όταν λέει κάτι ό Δεσπότης πού είναι σύμφωνο με την  Εκκλησία θα κάνουμε υπακοή. Άλλα, όταν λέει κάτι πού δεν συμφωνεί με την Εκκλησία, πώς θα κάνουμε υπακοή;

Σέ αυτούς πού λένε πώς πρέπει να κάνουμε αδιάκριτη υπακοή, ένας άγιος μακαριστός γέροντας αγιορείτης έλεγε:

Αυτοί είναι ευλαβείς βλαμμένοι!

Ό Μέγας Αθανάσιος, ό στύλος της ορθοδοξίας, λέει στα συγγράμματά του:

« Εάν ό επίσκοπος ή ό πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς άναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή αυτούς έκβάλλεσθαι, Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις εύκτήριον οίκον ή μετ’ αυτών έμβληθήναι ώς μετά Άννα και Καϊάφα εις την γέενναν του πυρός» (Ρ.0.35,33-ΒΕΠΕΣ 33,199).

Εκεί θα πάμε με τον Άννα και τον Καϊάφα στην γέεννα του πυρός, αν άκολουθήσουμε τούς Δεσποτάδες μας, πού λένε ότι ο Πάπας είναι Εκκλησία και έχει Μυστήρια και πρέπει να ενωθούμε.

Αν ένας, Πατριάρχες είναι αυτός, Αρχιεπίσκοπος είναι, Επίσκοπος, ότι και να είναι δεν σέβεται τούς Αποστολικούς Κανόνες, δεν σέβεται τούς Κανόνες τών Οικουμενικών και Τοπικών συνόδων, δεν τηρεί αυτά πού δίδαξαν οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας αυτός δεν είναι ποιμένας. Τί είναι;

Μάς το λέει ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας του 1ου αιώνος.

«Πας ό λέγων παρά τά διατεταγμένα ή πράσσων, καν άξιόπιστος η, καν νηστεύη, καν παρθενεύη, καν σημεία ποιη, λύκος σοι φαινεσθω εν προβάτου δορα φθοράν προβάτου κατεργαζόμενος» ("Άγιος Ιγνάτιος ό Θεοφόρος Ρ.0.5,912).

Αυτός ό Πατριάρχης, ό Αρχιεπίσκοπος, ό Επίσκοπος, όποιος και να είναι, πού λέει πράγματα πού δεν συμφωνούν με την Εκκλησία, με αυτά πού δίδαξαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας, δεν είναι ποιμένας, είναι λυκοποιμένας και εχθρός τού Θεού και της Παναγίας.

Λένε πολλοί:

Αφού είναι επίσκοπος και το λέει αυτό, θα κάνουμε υπακοή.

Τότε όταν ό Νεστόριος, πού ήταν Πατριάρχης, έλεγε για την Παναγία ότι ήταν ανθρωποκτόνος και Χριστοτόκος έπρεπε οι χριστιανοί να κάνουν υπακοή σέ αυτόν; Επειδή ήταν Πατριάρχης; Και να πούνε αφού το λέει ό Πατριάρχης θα κάνουμε υπακοή;

Τί θα γινόταν έτσι; Θα γίνονταν όλοι αιρετικοί και θα χάνονταν. Δεν θα σωζόταν κανένας, αν τον ακολουθούσαν.

Έρχονται στο κελί μου μερικοί υποψήφιοι ιερείς και μου λένε έχει ευλογία να γίνω ιερέας;

Τούς ρωτάω: Είχες σχέση ολοκληρωτική με γυναίκα ή άνδρα πριν...;

Η μέσα στο γάμο σου μοίχευσες;

-          Μα ο δεσπότης είπε πως μπορώ.

-          Τους απαντώ. Εν ημέρα κρίσεως δεν θα σε κρίνει ο Δεσπότης αλλά ο Δεσπότης Χριστός.

-          Μου είπαν πως αν δεν υπάρχει πραγματική μετάνοια η αγάπη του Θεού μπορεί να σε σκεπάσει. Σημασία δεν έχει τι λέω εγώ η τι λέτε εσείς η τι λένε οι άλλοι. Σημασία έχει τι λένε οι Άγιοι. Σημασία έχει πιο είναι το θέλημα του θεού.
πηγή