ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

πηγή
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

 

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την ημέρα εκείνη που ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός ΧΡΙΣΤΌΔΟΥΛΟΣ παρέδωσε την αγαθή ψυχή του στα χέρια του Θεού.Τέσσερα χρόνια με την απουσία του αισθητή και την ανάμνηση της μεγάλης προσωπικότητάς του ακόμη μεγαλύτερη.Δεν έζησε να δει την πορεία της Χώρας  μας ,την πορεία της Ελλάδος,που την αγάπησε και την υπηρέτησε όπως αγάπησε και διακόνησε την αγία του Χριστού Εκκλησία.΄Ισως πολλά σήμερα να ήταν διαφορετικά αν ζούσε.Πολλοί θα τον είχαν βρει μπροστά τους στα σχέδια υποδουλώσεως της Ελλάδας στους διεθνείς τοκογλύφους και ο Λαός,ο προδομένος αλλά υπερήφανος Ελληνικός Λαός,θα έβρισκε στο πρόσωπό του τον Ηγέτη που μπορεί να εμπνεύσει , να δώσει όραμα και ελπίδα.Τώρα βρίσκεται στα χέρια του αγίου Θεού, στην κρίση Του και στην αγάπη Του.Εκείνος θα επιβραβεύσει τους αγώνες του και θα κρίνει τα όποια ανθρώπινα λάθη του.Εμείς που μείναμε θα τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας.Παρακαταθήκη ιερή οι νουθεσίες και οι αγώνες του.Ανάμνηση αγαθή το γαλήνιο πρόσωπό του,η αντρειοσύνη και η αξιοπρέπειά του.Είμαστε σίγουροι πως από εκεί που βρίσκεται δεν παύει να προσεύχεται για την Ελλάδα κι αυτό μας δίνει δύναμη και κουράγιο.Μας δίνει ελπίδα,μας θυμίζει το ιερό μας καθήκον απέναντι στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό.Ας είναι η ψυχούλα του αναπαυμένη και το χώμα της Αττικής γης που τον σκεπάζει ελαφρύ.                                                      

  
                         ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ


  Ὁ Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κυρός +Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, γεννήθηκε στὴν Ξάνθη τὸ 1939. Τὸ 1962 ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Νομικῆς καὶ τὸ 1967 τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς. Ἦταν διδάκτωρ τῆς Θεολογίας, πτυχιοῦχος τῆς γαλλικῆς καὶ ἀγγλικῆς γλώσσας, γνώστης δὲ τῆς ἰταλικῆς καὶ γερμανικῆς γλῶσσας. Διάκονος χειροτονήθηκε τὸ 1961 καὶ πρεσβύτερος τὸ 1965. Διετέλεσε ἐπὶ 9 χρόνια ἱεροκήρυκας καὶ πνευματικὸς προϊστάμενος τοῦ Ι.Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Παναγίτσας) στὸ Παλαιὸ Φάληρο, καὶ ἐπὶ 7 χρόνια Γραμματεὺς τῆς Ι. Συνόδου. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Δημητριάδος τὸ 1974. Ἔλαβε μέρος σὲ πολλὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀποστολὲς στὸ ἐξωτερικό. Συνέγραψε πλῆθος ἐπιστημονικῶν καὶ ἐποικοδομητικῶν κειμένων. Ἀρθρογράφησε στὸν ἐκκλησιαστικὸ τύπο καὶ σὲ ἐφημερίδες. Τὸ 1998 ἐξελέγη ὑπὸ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΩΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Ἀνάμεσα στὶς δημοσιεύσεις του ξεχωρίζουν τὰ βιβλία «Ἑλληνισμὸς προσήλυτος. Ἡ μετάβαση ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα στὸν χριστιανισμό», ὅπου ἑρμηνεύει πῶς ἐπέτυχε ὁ χριστιανισμὸς νὰ ἐπικρατήσει καὶ νὰ προσυλητίσει Ἕλληνες καὶ Ρωμαίους, καὶ «Ἡ ψυχὴ τῆς Εὐρώπης» ( ἀγγλικὴ ἔκδοση: The European Psyche) ὅπου ἀναφέρεται στὸν ρόλο τοῦ χριστιανισμοῦ κατὰ τὴ δημιουργία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κόσμου καὶ τὶς προοπτικὲς τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἐὰν ξερριζώσει τὴν ταυτότητά του.

ΩΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

Ἡ ἄνοδός του στὸν θρόνο τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στάθηκε ἀφετηρία ἀναβάθμισης τῆς παρουσίας τῆς Ἐκκλησίας στὴ σύγχρονη πραγματικότητα. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἀναδιοργανώθηκαν οἱ Συνοδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ ἱδρύθηκαν νέες, ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ παρακολουθεῖ καὶ νὰ παρεμβαίνει ὅπου καὶ ὅποτε τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖο.

Ὑπὸ τὴν ἡγεσία του, προήχθη τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας στὸν κοινωνικὸ τομέα. Ἡ ἐνίσχυση τῶν ὑπαρχόντων καὶ ἡ ἵδρυση νέων ὀργανισμῶν καλύπτουν τομεῖς ὅπως ἡ βιοηθική, ἡ μέριμνα γιὰ τοὺς τοξικομανεῖς, ἡ συμπαράσταση πρὸς τοὺς οἰκονομικοὺς πρόσφυγες, τὴν κακοποιημένη γυναίκα, τὴν ἄγαμη μητέρα, τὰ θύματα τοῦ trafficking, κλπ., συνοδεύτηκε ἀπὸ παρεμβάσεις ποὺ ὁδήγησαν στὴ δημιουργία δικτύου δεκάδων βρεφονηπιακῶν σταθμῶν γιὰ τὴ στήριξη τῆς ἐργαζόμενης γυναίκας, τὴ μεθοδικὴ στήριξη τῶν πτωχῶν καὶ πολύτεκνων οἰκογενειῶν κλπ. Ἡ ἵδρυση τῆς Ἀλληλεγγύης ΜΚΟ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπέτρεψε τὴ σὲ μεγάλη κλίμακα παρέμβαση μὲ ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν διεθνὴ χῶρο –τὴ Μέση Ἀνατολή, τὴν Ἀφρική, τὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἀνατολική Εὐρώπη.

ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΕΤΡΟ Ζ

Σημαντικὲς προόδους σημείωσε καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν μὲ τὰ ὀργανωμένα σισίτια γιὰ περίπου 3000 ἄτομα τὴν ἡμέρα, τὴ δωρεὰν παροχὴ καινούργιου ρουχισμοῦ, τὴν ἵδρυση τῆς «Στέγης Μητέρας», τῶν Βρεφονηπιακῶν Σταθμῶν, τῶν Στεγῶν Γερόντων, Κατακοίτων, Ἀπροσαρμόστων παιδιών, τὶς δωρεὰν ὶατρικὲς καὶ νομικὲς υπηρεσίες μέσω τοῦ «Κέντρου Στήριξης Οἰκογένειας» καὶ τῆς «Διακονίας», τοῦ Ἱδρύματος Ψυχοκοινωνικῆς Ἀγωγῆς καὶ Στήριξης.

Καὶ στὴν ἐπικοινωνία τῆς Ἐκκλησίας τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Ὅπως ἐλέχθη, «ὁδήγησε τὴν Ἐκκλησία στὸν κόσμο τῆς ψηφιακῆς ἐποχῆς», ἱδρύοντας τὴν ὑπηρεσία διαδικτύου στὸ ὁποῖο ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀμιγῶς ἐκκλησιαστικῆς ὕλης ἱστοχώρους δημιούργησε τὸ πρῶτο διαδικτυακὸ πολιτιστικὸ κέντρο μὲ ψηφιακὴ βιβλιοθήκη σὲ 9 γλῶσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη, καὶ πύλη πολιτιστικῶν εἰδήσεων στὴν ἑλληνικὴ καὶ ἀγγλικὴ γλώσσα. Ἱδρύθηκε ἀκόμη ἱστοχῶρος πολυμέσων, γιὰ ὁπτικοακουστικὲς μεταδόσεις.

Σημαντικὴ ὑπήρξε ἡ φροντίδα τοῦ Μακαριστοῦ γιὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ θέματα. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἱδρύθηκαν ἡ ad hoc Συνοδικὴ Επιτροπή, ἡ Ἀντιπροσωπία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Ευρωπαϊκὴ Ἕνωση μὲ ἕδρα τὶς Βρυξέλλες, καὶ ἱστοχῶρος ἀφιερωμένος στὴν προβολὴ καὶ στήριξη τῶν ταυτοτικῶν στοιχείων τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος.

Ὁ Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρός Χριστόδουλος ἐκοιμήθη στήν Ἀθήνα στίς 28-01-2008, ἔπειτα ἀπό σκληρή μάχη γιά τή ζωή ποῦ ἔδωσε ἐπί ἑπτά μῆνες μέ σθένος καί ὑποδειγματική ψυχική δύναμη. 

ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟ 

ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟ Α ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Ο Χριστόδουλος των Ελλήνων, του Παναγιώτη Αποστόλου,

του Παναγιώτη Αποστόλου

Οικονομολόγου

Στις 28 Ιανουαρίου 2012 συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την αποδημία του Μεγάλου Έλληνα Ιεράρχη, του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κυρού Χριστοδούλου. Ο Μεγάλος αυτός αγωνιστής της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, είχε βρει ένα μαγικό τρόπο επικοινωνίας με τους συνέλληνες.

Με τους τρυφερούς αλλά συνάμα πύρινους λόγους του, κέρδιζε την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους και τα μηνύματα του κηρύγματός του φώλιαζαν βαθειά μέσα στην καρδιά τους.

Χαρισματική και μοναδική η.... επικοινωνία του με τους νέους, που πίστευε πραγματικά πως είναι το αύριο της πατρίδος μας και πρέπει να έχουν ιδανικά και πίστη στις ικανότητές τους.

« Ελάτε στην εκκλησία όπως είστε, με το τζην, με το σκουλαρίκι».

Γνώριζε ο Μακαριστός Χριστόδουλος πως την νεολαία πρώτα έπρεπε να την πλησιάσει με πιστικό τρόπο, να γίνει ένα με αυτούς, να δείξει πως κατανοεί τους προβληματισμούς τους και ακολούθως ήταν σίγουρος πως θα τον αποδέχονταν.

Έτσι, αργότερα όταν κατάλαβε πως γινόταν αποδεκτός από τους νέους και αφού τον ενημέρωσαν πως παντού οι νέοι, εκφράζονταν με την ατάκα «τον πάμε τον Χριστόδουλο» είπε την παροιμιώδη έκφραση για Ιεράρχη, «και εγώ σας πάω».

Έντονες και σκληρές οι αντιδράσεις του για όλα τα θέματα πολιτικής όταν ένιωθε πως ενοχλούσαν τον πατριωτισμό και την πίστη του χριστεπώνυμου πληρώματος.

Αυτές οι παρεμβάσεις του, ενόχλησαν την πολιτεία και ήταν μοιραία η σύγκρουση με τους κρατούντες.

Το 2000 ήταν έντονη η αντιπαράθεσή του με τον Υπουργό Δικαιοσύνης, κ. Μιχάλη Σταθόπουλο για το ζήτημα της Αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων.

Λίγους μήνες όμως μετά η σύγκρουση ήταν μετωπική και η αντιπαράθεση κτύπησε κόκκινο.

Ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, δηλώνει αντίθετος με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες ( βουλή των Ελλήνων, 24 Μάιου 2000 ) ισχυριζόμενος ψευδώς πως την υπαγόρευσε η Ε.Ε.

Η αντίδραση της Ιεράς Συνόδου υπήρξε άμεση, με την διοργάνωση δύο λαοσυνάξεων, στην Θεσσαλονίκη (14 Ιουνίου) και στην Αθήνα (21 Ιουνίου). Εκατομμύρια λαού, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Χριστόδουλου στις δυο μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδος. Το επόμενο διάστημα όμως, το χάσμα μεταξύ εκκλησίας και πολιτείας μεγάλωσε και έδειχνε αγεφύρωτο. Προ της ανυποχωρητικότητας της πολιτείας, η εκκλησία αποφάσισε στις 14 Σεπτεμβρίου την συλλογή υπογραφών και ζητούσε την ενεργοποίηση του άρθρου 44 του Συντάγματος περί διενέργειας δημοψηφίσματος ( ο πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα Εθνικά θέματα……. που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα….). Η συλλογή διενεργήθηκε σε όλες τις εκκλησίες της Ελλάδος, διήρκησε περίπου ένα χρόνο και η συμμετοχή των τριών εκ. πιστών που υπέγραψαν, υπήρξε αβίαστη και εκούσια.

Στις 29 Αυγούστου 2001 ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, παρέδωσε τις υπογραφές στον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο. Το αίτημα της εκκλησίας της Ελλάδος δεν έγινε δεκτό και μέχρι σήμερα οι κρατούντες απαγορεύουν την έστω προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Γι΄ αυτό το ανοικτό μέχρι τις ημέρες μας τεράστιο ζήτημα, εύλογα στον κάθε πολίτη γεννούνται τα παρακάτω ερωτήματα:

1. Γιατί ο κ. Στεφανόπουλος ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, απέρριψε το δημοψήφισμα στην καταγεγραμμένη επιθυμία εκατομμυρίων πολιτών για την αναγραφή του θρησκεύματός τους στις ταυτότητες. Ποιος τον ώθησε ή τον ανάγκασε στην απόφαση παραβίασης του Συντάγματος της χώρας;

2. Γιατί ο κ. Σημίτης ως Πρωθυπουργός, ισχυρίσθηκε ψευδώς πως την απαγόρευση της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, την υπαγόρευσε η κομισιόν, όταν η ίδια η Ε.Ε. τον είχε διαψεύσει δια στόματος του επιτρόπου κ. Kovacs και του τότε Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Fratini, οι οποίοι είχαν δηλώσει πως ουδέποτε απέστειλαν τέτοιο αίτημα στις Ελληνικές αρχές;

3. Γιατί ο κ. Καραμανλής ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού πρώτα συνυπόγραψε μαζί με την σύζυγό του το έντυπο της εκκλησίας μας για αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, όταν αργότερα έγινε Πρωθυπουργός, παρότι είχε δεσμευθεί για την επαναφορά, κώφευσε και «έπνιξε» το ζήτημα;

Τον Ιούνιο του 2007 διαγνώσθηκε πως ο Αρχιεπίσκοπος είχε χτυπηθεί από την επάρατο νόσο. Εγχειρίστηκε, έκανε θεραπεία, μετέβη για μεταμόσχευση στις ΗΠΑ αλλά δυστυχώς επέστρεψε χωρίς να γίνει η μεταμόσχευση επειδή η νόσος είχε κάνει πολλές μεταστάσεις και θα ήταν ανώφελη κάθε άλλη ιατρική ενέργεια.

Παρά την βεβαρυμμένη υγεία, ποτέ δεν έχασε το σθένος του, την πίστη του και την προσπάθεια να δίνει συμβουλές και κουράγιο στους άλλους.

Στις 28 Δεκεμβρίου 2007 βρήκε την δύναμη και το κουράγιο και ενόψει του νέου έτους, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του προς τον Ελληνικό λαό, είπε μεταξύ των άλλων:

«κάθε Πρωτοχρονιά είναι συμβατική αφετηρία μιας νέας προσπάθειας. Κανείς ασφαλώς δεν θέλει να ζει σε ένα κόσμο παρακμής, αντιφάσεων, αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, αδικίας και αμοραλισμού. Η κατάσταση δεν αλλάζει μαγικά και μηχανικά. Χρειάζονται να πολλαπλασιασθούν οι άνθρωποι που κάνουν αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και στους αγώνες μας. Οι αναθεωρητές πολύ κακή συγκυρία επέλεξαν για να γκρεμίσουν από τις καρδιές των Ελλήνων τα κάστρα των θυσιών. Σταθείτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια σας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατά επανάληψη αποδείξει και θα το αποδείξει και πάλι.Αντίσταση και ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ότι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ότι κινδυνεύει.Με πατρική αγάπη και ευχές».

Ήταν η τελευταία επικοινωνία του μακαριστού με το ποίμνιό του και ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω, που βρήκε την δύναμη ψυχής για να απευθύνει αυτά τα λόγια στον Ελληνικό λαό, όταν γνώριζε πως σε λίγες ημέρες θα αποδημήσει εις Κύριο. Ίσως του έδινε δύναμη η μεγάλη του πίστη στον Θεό και η μεγάλη του αγάπη προς τον λαό του. Αυτό το μήνυμα, θεωρώ πως είναι μία μεγάλη παρακαταθήκη στις δύσκολες ημέρες που περνά ο τόπος μας και ο λαός μας. Είναι ένα μήνυμα προφητικό και φαντάζει σαν να το είπε χθες.

Έτσι στις 28 Ιανουαρίου άφησε την τελευταία του πνοή, υποκύπτοντας στην επάρατο νόσο.

Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία έγιναν σε μία ημέρα φτωχότεροι. Χάθηκε εκείνος που τους έδινε ελπίδα, που μιλούσε στις καρδιές τους και στην συνείδησή τους, που τους ανύψωνε το ηθικό και το φρόνημα, χάθηκε η ψυχή τους.

Ο Χριστόδουλος δεν ήταν μόνο Μέγας Ιεράρχης, ήταν Εθνικό Σύμβολο. Εξύψωσε την εκκλησία στα μάτια και τις ψυχές του λαού μας, αλλά ύψωσε και τα Εθνικά λάβαρα και πρωτοστάτησε, όχι μόνο στην σωτηρία της Χριστιανικής ψυχής μας, αλλά και στην σωτηρία της Εθνικής μας ψυχής.

Η απουσία του, κάθε μέρα γίνεται και πιο αισθητή, στις ζοφερές και ταραχώδεις ημέρες που περνάει η πατρίδα μας. Το κενό που άφησε είναι τεράστιο και δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας που θα μπορούσε στο ελάχιστο να το αναπληρώσει.

Δυστυχώς, η Ελλάδα μας σήμερα είναι ένα ακέφαλο πτώμα που το κατασπαράσσουν τα όρνεα της νέας τάξεως πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης. Χαμογελούν και χορεύουν όλοι οι πολιτικάντηδες που ξεπουλούν την χώρα και πτωχεύουν τον λαό της. Όλοι εκείνοι οι διεθνιστές αριστερολάγνοι, οι καλοβολεμένοι των ΜΜΕ, που τρέμουν να μιλήσουν για τα Εθνικά θέματα, μήπως και τους μαλώσει «ο μεγάλος αδελφός».

Στις 28 Ιανουαρίου 2008, έφυγε ο Χριστόδουλος των Ελλήνων.

«Ο πρωτοπόρος, ο κοινωνικός εργάτης, ο άνθρωπος που διήνυσε όλη του την ζωή, διακονώντας τον θείο λόγο με πολυμέρεια, οξυδέρκεια, γλαφυρότητα, αγωνιστικότητα, ελευθερία, σεβασμό προς τον άνθρωπο, αφοσίωση στην Ορθόδοξη πίστη, αγάπη προς την πατρίδα» (από τον επικήδειο του Μητροπολίτου Σερρών, Θεολόγου για τον μακαριστό, στην Ιερά Μητρόπολη των Αθηνών).

Ο λαός μας ΠΟΤΕ δεν ξέχασε τον άνθρωπό του. Το απέδειξε και το Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011, που η εφημερίδα «Δημοκρατία» στην έκδοσή της, είχε ένθετο αφιέρωμα στο Χριστόδουλο και από τις 11 το πρωί σε κανένα περίπτερο της Αθήνας δεν υπήρχε ούτε ένα φύλλο της εφημερίδας για δείγμα.

ΑΓΙΕ ΠΑΤΕΡΑ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

Πηγή: http://filologos10.wordpress.com/

Αφιέρωμα στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (video)

Στη μνήμη του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου

ΠΑΨΕΤΕ!

Πάψετε όλοι!

Τα λόγια σας

«κύμβαλον αλαλάζον»

για τον Μεγάλο

που  ‘φυγε!

Μες  στη σιωπή

μπορεί και ν’  ακουστεί

το «χαίρε»

των αγγέλων.

Είν’ η δοχή που κάνουνε

στον φίλο κι αδελφό τους,

γνήσιο δούλο του Χριστού!

πηγή

Τι πίστευε ο Χριστόδουλος για τις μεταμοσχεύσεις;

Τι πίστευε ο Χριστόδουλος για τις μεταμοσχεύσεις;

Μια προφητική ομιλία του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και αργότερα Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, μακαριστού σήμερα, Χριστοδούλου, προς τον ιατρικό κόσμο του Νομού Μαγνησίας, για τις μεταμοσχεύσεις, σε έναν κυριολεκτικά ανύποπτο χρόνο, εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια, που επαληθεύτηκε με το γνωστό σε όλους τους Έλληνες πρόβλημα υγείας του!..

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χριστόδουλος, ο οποίος εδώ και 30 χρόνια ακριβώς, σε ανύποπτο χρόνο, μιλούσε θετικά για τις μεταμοσχεύσεις!…

ΕΙΝΑΙ γνωστό το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ο μακαριστός Αρχιεπίκσοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χριστόδουλος. Ένα πρόβλημα, που τον ταλαιπώρησε πολύ και ο ίδιος –προς τιμήν του- θέλησε να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα αυτό, που προκάλεσε πανελλήνια αίσθηση, σοκ και συγκίνηση στον ελληνικό λαό.
Δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω για το ποιοι φέρουν ή δεν φέρουν ευθύνη για την μετάβαση του τότε Αρχιεπισκόπου στο Μαϊάμι, ή για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να ακολουθήσει μια θεραπευτική αγωγή στην Ελλάδα και όχι στο Εξωτερικό, όπως άλλωστε δήλωσα και στην τηλεοπτική εκπομπή του κ Τέρες Κουίκ στο Alter (9 Οκτωβρίου 2007).
Γνωρίζω, όμως, ότι ο τότε Αρχιεπίσκοπος είχε λάβει θετική στάση στο θέμα των μεταμοσχεύσεων εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια, το 1980, όταν ως Μητροπολίτης Δημητριάδος έκανε μία ομιλία στον ιατρικό κόσμο του Νομού Μαγνησίας, που επανέλαβε το 1987 και το 1991.
Από την τελευταία αυτή ομιλία του κ Χριστοδούλου, που φέρει τον τίτλο: «Διαθρησκειακή θεώρηση των μεταμοσχεύσεων», θα δημοσιεύσω ορισμένα αποσπάσματα, που θαρρώ πως είναι αντιπροσωπευτικά της μεγάλης αλήθειας, που γνώριζε τότε ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και σημερινός Αρχιεπίσκοπος:

ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!..

«Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων για τη σωτηρία πασχόντων ανθρώπων κατακτούν συνεχώς έδαφος και η τεχνική των, ύστερα από συνεχείς μελέτες και έρευνες, τελειοποιείται, με εντυπωσιακούς ρυθμούς στον πολιτισμένο κόσμο. Στην πατρίδα μας παρουσιάζεται, κατά τα τελευταία ιδίως χρόνια, μια έντονη κινητικότητα γύρω από το θεσμό αυτό, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό πεδίο. Η πρόσφατη μάλιστα σύσταση από την Πολιτεία του Εθνικού Συμβουλίου Μεταμοσχεύσεων ως συντονιστικού και καθοδηγητικού οργάνου, για την περαιτέρω ανάπτυξή των, συνιστά ενδεικτική των διαστάσεων του ζητήματος στάση αλλά και της ανάγκης να οριοθετηθούν από την αρχή τα πλαίσια των επιστημονικών κατευθύνσεων και εφαρμογών προς αποτροπήν καταχρήσεων, καταδολιεύσεων και παραβιάσεων βασικών ηθικών κυρίως κανόνων σε βάρος τοϋ ανθρώπου.
Είναι οπωσδήποτε ευτύχημα ότι και στην πατρίδα μας το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων δεν έχει παραμείνει εγκλωβισμένο στα πλαίσια της αποκλειστικής ιατρικής ευθύνης, αλλ’ οι συζητήσεις γύρω από αυτό επεκτείνονται και σε άλλα επίπεδα και κυρίως σ' αυτό των ηθικών διαστάσεών του, πράγμα που σημαίνει ότι έχει γίνει αντιληπτό ότι τα ζητήματα που αφορούν στην ανθρώπινη εν γένει ζωή δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και χωρισμένα από τη σφαιρική τους θεώρηση και ιδίως από τις ηθικές παραμέτρους, που είναι πολύ σοβαρές. Από την ορθή αυτή βάση ορμώμενος κι εγώ σας είχα απασχολήσει κατά τις ετήσιες συνάξεις μας των ετών 1980 και 1987 με τη χριστιανική άποψη επί των μεταμοσχεύσεων, δίδοντάς σας έτσι την ευκαιρία να προβληματισθήτε και επί των απόψεων της Εκκλησίας μας. Όμως η συνεχώς διευρυνόμενη αντίληψη για τη σπουδαιότητα των μεταμοσχεύσεων, εκαλλιέργησε παραλλήλως ένα ζωηρότερο ενδιαφέρον για τη στάση που παίρνουν έναντι αυτών οι θρησκείες γενικώτερα, και ο Χριστιανισμός βέβαια, σε μια προσπάθεια προσπέλασης προς τις εν πολλοίς άγνωστες διαθρησκειακές απόψεις επί του θέματος που και ενδιαφέρουσες οπωσδήποτε είναι και χρήσιμες. Ετσι απεφάσισα, συμπληρώνοντας τρόπον τινά τα όσα το 1980 και το 1987 σας είχα εκθέσει, να αφιερώσω την εφετεινή μου εισήγηση στο θέμα της διαθρησκειακής θεώρησης των μεταμοσχεύσεων, σαν συμβολή μου στην έρευνα των θεμελιωδών ηθικών αρχών και προϋποθέσεων επί των οποίων δέον να εδράζονται οι μεταμοσχεύσεις…»

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Στην συνέχεια της ομιλίας του ο κ Χριστόδουλος ανέπτυξε την θέση που λαμβάνουν και άλλες θρησκείες, όπως ο Ιουδαϊσμός, το Ισλάμ και ο Βουδισμός οι οποίες, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις (όπως για παράδειγμα η διαφύλαξη της ίδιας της ζωής του ανθρώπου!) διάκεινται ευμενώς προς τις μεταμοσχεύσεις και, φυσικά, δεν μπορούσε να παραλείψει τις θέσεις που λαμβάνει ο Χριστιανισμός για το θέμα αυτό.
«Ο Χριστιανισμός, λέει ο κ Χριστόδουλος, βλέπει τη μεταμόσχευση σαν πράξη αγάπης και θυσίας χάριν τοϋ συνανθρώπου. Για την αξιολόγηση από χριστιανικής πλευράς των μεταμοσχεύσεων, δύο βασικά προβάλλουν κριτήρια: Το ένα είναι η ανεκτίμητη αξία του ανθρώπινου προσώπου ως εικόνος του Θεού και το άλλο η χωρίς όρια και όρους αγάπη προς τον πλησίον, που φθάνει μέχρι και της αγάπης προς τον εχθρό. Ξεκινώντας από τις δύο βασικές αυτές αρχές και στηριζόμενοι στην ευαγγελική αλήθεια επιβάλλεται κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα δια να είμεθα σαφείς. Έτσι:
α) Πρέπει να πούμε ότι η αφαίρεση οργάνων με τη θέληση του δότη δεν συνιστά αυτοακρωτηριασμό του, που απαγορεύεται από τους Κανόνες της Εκκλησίας μας. Ο αυτοακρωτηριασμός ενέχει μιαν ύβριν απέναντι του Δημιουργού και καταδικάζεται ως ασέβεια προς Αυτόν (βλ. περισσότερα ατή μελέτη μας: Οι μεταμοσχεύσεις από χριστιανική άποψη. Βόλος 1987, σ. 9 επ.).
β) Η ζωή είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και δεν δωρίζεται από τον δωρεολήπτην. Επομένως η δωρεά οργάνων από ζώντα δότην δεν πρέπει να θέτει σε κίνδυνο τη δική του ζωή. Γιατί τότε πρόκειται για αυτοκτονία που και αυτή απαγορεύεται.
γ) Όπως η ζωή δεν μας ανήκει γιατί μας την εχάρισε ο Θεός, έτσι και το σώμα μας δεν είναι ιδιοκτησία μας «ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α' Κορ. στ' 20). Εκ πρώτης όψεως η αρχή αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει στην απαγόρευση της δωρεάς των οργάνων αυτών, που ουσιαστικά δεν μας ανήκουν. Ωστόσο όταν πρόκειται με την δωρεάν αυτή να σωθούν άλλοι άνθρωποι, τότε αυτή η δωρεά μεταβάλλεται σε αυτοθυσία που είναι πράξη γενναία και ηρωική. Και όπως, παρά το ότι την αυτοκτονίαν αποδοκιμάζομε, ωστόσο τιμούμε τους ήρωες που θυσιάζουν και τη ζωή των χάριν υψηλότερων αγαθών, έτσι και την δωρεάν των οργάνων χάριν της σωτηρίας του δέκτη αποδεχόμεθα ως πράξιν υψηλόφρονα και ευγενικήν.
δ) Η πίστη μας στην ανάσταση των σωμάτων, κατά τον μέλλοντα αιώνα, δεν εμποδίζει την δωρεάν των οργάνων προς μεταμόσχευση, επειδή με την ανάσταση εκείνη «πάντες αλλαγησόμεθα» (Α' Κορ. ιε' 51) και το υλικό αυτό και φθαρτό μας σώμα θα μεταστοιχειωθεί σε άφθαρτο και θα προσλάβει νέα υφή άσχετη με τη σημερινή του κατάσταση. Επί πλέον αναπηρίες και άλλες καχεξίες που παρατηρούνται σ’ αυτή τη ζωή δεν θα υπάρχουν στην άλλη και όλοι οι άνθρωποι θα εμφανισθούν θαυμαστώς ηλλαγμένοι και ανακαινισμένοι έσωθεν και έξωθεν. Κατά συνέπειαν η σημερινή σωματική μας κατάσταση δεν θα επηρεάζει την μεταθανάτια εν τη αναστάσει σωματική μας υπόσταση.
ε) Η μεταμόσχευση οργάνων προς σωτηρίαν πασχόντων δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ασεβής επέμβαση στο θέλημα του Θεού. Ο Θεός που ανέχεται το κακόν, ο ίδιος μας ζητεί να αγωνιζόμεθα να το απορρίψωμε και ο ίδιος μας εχάρισε τον νουν για να τον επιστρατεύομε προς αντίκρουση και αναίρεση του διάχυτου σ' όλη μας τη ζωή δαιμονικού στοιχείου που είναι η γενεσιουργός αιτία και του φυσικού και του ηθικού κακού.
στ) Οι παραπάνω ορθόδοξες απόψεις δεν γίνονται βέβαια απόλυτα σεβαστές από όλο το χριστιανικό κύκλο, δεδομένου ότι, στην περιοχή ιδιαίτερα του Προτεσταντισμού έχουν αναπτυχθεί ποικιλόμορφες και ποικιλώνυμες αιρέσεις που τηρούν διαφορετική στάση απέναντι στα σημεία που εθίξαμε, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει τίποτε το σημαντικό για μας. Ωστόσο για λόγους πληρότητος οφείλουμε να μνημονεύσουμε μεταξύ άλλων την ανέρειστη οπωσδήποτε θέση των λεγομένων «Μαρτύρων του Ιεχωβά» που απορρίπτουν την μετάγγιση αίματος, και κατά συνέπειαν και κάθε πράξη μεταμόσχευσης, στηριζόμενοι σε εμφανή παρερμηνεία γραφικού χωρίου που απαγορεύει στους χριστιανούς να χρησιμοποιούν το αίμα (Πραξ. ιε' 20). Αλλ’ είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ρήση του Αποστόλου Παύλου «απέχεσθε αίματος» δεν έχει καμμία σχέση με την μετάγγιση του αίματος από άνθρωπο σε άνθρωπο για λόγους θεραπευτικούς, αλλ’ αναφέρεται στην ειδωλολατρική συνήθεια της πόσεως αίματος και των ραντισμών με το αίμα των θυσιαζομένων ζώων ή και με την χρησιμοποίηση του αίματος αυτού στα πλαίσια ιλαστικών τελετών. Άλλες επίσης προτεσταντικές παραφυάδες δυαλιστικής κατευθύνσεως μανιχαΐζουν, απομιμούμενες τον πεσσιμισμό των αρχαίων αιρετικών Μανιχαϊστών που απέρριπταν κάθε πράξη ζωής, όπως π.χ. το γάμο και ιδίως την παιδοποιία, κρίνοντες ότι σ’ αυτόν τον κόσμο δεν αξίζει να ζει κανείς, και επομένως να προβαίνει σε κάποια κίνηση ή ενέργεια που αποβλέπει στην επιμήκυνση ή στη σωτηρία της ζωής. Οϊ αιρέσεις αυτές αποτελούν οπωσδήποτε μειοψηφία μέσα στον κορμό των χριστιανικών Εκκλησιών, επειδή όμως επικαλούνται για τον εαυτόν τους τη χριστιανική ιδιότητα, νοθεύουν τις χριστιανικές θέσεις που η Ορθοδοξία κυρίως εκπροσωπεί με τον ακαινοτόμητο λόγο της…».
Επειδή, όμως, το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό και εντάσσεται μέσα στα πλαίσια των σχέσεων Εκκλησίας και Επιστήμης, παρακαλώ τους αναγνώστες να διαβάσουν και την συνέχεια του άρθρου αυτού, που θα δημοσιευθεί σε λίγες μέρες με τίτλο: «Εκκλησία και Επιστήμη: Μύθος ή αλήθεια;»

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Η ομιλία του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Χριστοδούλου έγινε προς τους κ.κ. ιατρούς, φαρμακοποιούς, νοσοκόμους κ.λπ. εκπροσώπους του ιατρικού κόσμου της Μαγνησίας, κατά την, προς τιμήν των, δεξίωσιν της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος εις την αίθουσαν του Πνευματικού Κέντρου την 18ην Οκτωβριου 1991 με αφορμή τη μνήμη του αγίου Ευαγγελιστού Λουκά, του ιατρού, προστάτου της τάξεώς των.

πηγή

Απίστευτο: Τι έλεγε ο Πούτιν για τον Χριστόδουλο!

 

Απίστευτα παιχνίδια που μπορεί να παίξει ένα πρωτοσέλιδο…
Η φοβερή δήλωση του Πούτιν για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο το 2001 και ακριβώς από κάτω, ο ρόλος του πατριάρχη Βαρθολομαίου σε δύο προτάσεις…
κλικ στην εικόνα για μεγένθυση
olympia

Η θέση της γυναίκας στην Ορθόδοξη εκκλησία

 

Από την προσφώνηση τoυ Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο 14ο διεθνές συνέδριο
του δικαίου των ανατολικών εκκλησιών
( Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Σεπτ. 1999)
Ἡ παρουσία τῆς γυναίκας στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ταυτόσημη καί ἰσότιμη μέ ἐκείνη τοῦ ἄνδρα, διότι καί οἱ δύο ὡς πιστοί καί μέλη τοῦ ἰδίου σώματος ἑνώνονται μεταξύ τους καί μαζί μέ τή Θεία Κεφαλή τοῦ σώματος σέ μία "ἐν Χριστῷ" ζωή, μέ τήν ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἀντιλαμβάνεται τήν ἰσότητα ὡς ἰσοπέδωση. Ἡ ποικιλία σ' αὐτή δέν ἀντιστρατεύεται τήν ἑνότητα. Γι' αὐτό καί στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας δέν ὑπῆρξαν ποτέ ἐπαναστάσεις καί κινήματα διορθωτικά τῶν τάσεων πού εἶχε κατά καιρούς ἡ ἑνότητα.
Στήν Ὀρθοδοξία ἀνέκαθεν ἴσχυσεν ὁ κανών τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: Τό σῶμα ἔχει πολλά μέλη καί τό κάθε μέλος ἔχει τή δική του ἀποστολή, πού ἐκπληρούμενη συμβάλλει, μέ τήν ἀξία καί μοναδικότητά της, στή γενική ἁρμονία. Τό νά θέλουν ὅλα τά μέλη νά ἐκτελοῦν τήν ἴδια λειτουργία στό σῶμα ἀποτελεῖ ἔνδειξη σοβαρᾶς ἀσθένειας τῶν ἴδιων καί τοῦ σώματος. "Μή πάντες ἀπόστολοι; μή πάντες προφῆται; μή πάντες διδάσκαλοι; μή πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μή πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μή πάντες διερμηνεύουσι;" Στό ὀρθόδοξο ἦθος ὁ σεβασμός τῆς ἰδιαιτερότητος ἀποτελεῖ θεμελιώδη ἀρχή, τήν ὁποία οἱ σύγχρονες δυτικές κοινωνίες δέν ἀποδέχονται εὔκολα. Ἔτσι καί ἡ ἰδιαιτερότητα τῆς γυναίκας καί τῶν λειτουργημάτων πού ἐπιτελεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία δέν ἔχει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό νόημα τῆς ὑποτιμήσεώς της.

Πράγματι, οἱ γυναῖκες ὄχι μόνο εἶναι ἰσότιμες μέ τούς ἄνδρες, ἀλλά κατέχουν καί τό κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὡς ἀναπόσπαστα μέλη τῆς δομῆς τῆς Ἐκκλησίας. Εἰδικότερα, ἡ γυναίκα συμβολίζει τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, τόν ναό τοῦ Θεοῦ, πού δέχεται τό σῶμα τῶν πιστῶν· γι' αὐτό καί τό διακονικό της ἔργο στήν Ἐκκλησία εἶναι ἔργο ἀγάπης καί φιλανθρωπίας πρός τόν πλησίον, μέ τήν ἐσωτερική καί τήν ἐξωτερική της ἱεραποστολή. Ἡ συμβολική προσφορά τῆς γυναίκας στήν ἐκκλησιαστική ζωή εἶναι ἔργο πού ἀγκαλιάζει ὅλο τό ποίμνιο καί δέν συγκρίνεται μέ ἀξίωμα ἀναγόμενο στή συνήθη ἱεραρχική δομή.

Ἡ θέση τῆς γυναίκας στήν Ἐκκλησία ἔχει τήν ἀξία της ἤδη ἀπό τή Θεοτόκο, πού προβλήθηκε, μέσα στό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, ὡς ὁ τύπος τῆς Ἐκκλησίας. Πρίν προχωρήσουμε στήν τυπολογική αὐτή σχέση, θά πρέπει νά ἐπισημανθεῖ ὅτι ὁ χριστιανισμός δέν ὑποβάθμισε τή γυναικεία ὑπόσταση. Ἀντίθετα πρός τόν ἀρχαῖο ἑλληνικό κόσμο, στόν ὁποῖο ἡ γυναίκα δέν εἶχε τό δικαίωμα νά ἀποκτήσει μιά εὐρεία μόρφωση καί νά συμμετέχει στίς κοινωνικές ἐκδηλώσεις τῆς πόλης, στόν χριστιανικό κόσμο ἡ γυναίκα προσφέρει, διακονεῖ, ἐνῶ στή χριστιανική διδασκαλία στηρίζονται τά ἀναγνωρισθέντα σέ αὐτήν ἀνθρώπινα δικαιώματα, πού ὁδηγοῦν καί στήν ἰσοτιμία τῶν δύο φύλων. "Ἀρετῆς δεκτικόν τό θῆλυ, ὁμοτίμως τῷ ἄρρενι παρά τοῦ Κτίσαντος γέγονε. Τό στερρόν καί εὔτονον καί ὑπομονητικόν ἐξ ἴσου τοῖς ἀνδράσι καί παρ' ἡμῶν ὀφείλεται τῷ Δεσπότῃ", εἶπεν ἡ ἁγία μάρτυς Ἰουλίττα ὀλίγον πρό τοῦ μαρτυρίου. Καί ὁ Μέγας Βασίλειος παρατηρεῖ πρός τίς γυναῖκες: "Πρός οὐδέν ὑμῖν τῶν ἀγαθῶν τό ἐλάττωμα τῆς φύσεως ἐμποδίζει".

Ὅμως, ὁ σημαντικός καί διακεκριμένος ρόλος τῶν γυναικῶν ἐκφράζεται στήν τυπολογική ἀναλογία Εὔας-Μαρίας, στήν ὁποία ἐμπεριέχεται μία "ἀνακύκληση", καθώς ἡ ἀνυπακοή τῆς Εὔας ἀποκαταστάθηκε μέ τήν ἀποδοχή τῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τήν Παρθένο Μαρία γιά τήν Ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἡ Εὔα παρίσταται ὡς ἡ ἐκπέσουσα ἀρχαία ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία γιά τήν παρακοή της "τήν κατάραν εἰσωκίσατο", ἐνῶ ἡ Μαρία ὡς ἡ ἀνακαίνιση τῆς ἀρχαίας πεσούσης ἀνθρωπότητος, ἡ ὁποία συντελέσθηκε μέ τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί ἐμφανίζεται ὡς νέα ἀνθρωπότητα, ἡ "καινή ἐν Χριστῷ κτίσις". Ἀπό τή θέση αὐτή γίνεται κατανοητό ὅτι τό κεντρικό πρόσωπο στό σχέδιο τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ Θεοτόκος. Ἀντιπροσωπευτικό τοῦ λειτουργήματός της εἶναι τό εἰδικό λειτούργημα τῆς γυναίκας, πού τιμᾶται ὡς ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς διαιώνισης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί ὡς λειτούργημα σιωπῆς εὔγλωττης.

Ἡ συμβολική ἐπέλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν Παρθένο Μαρία ἀναδεικνύει τήν ἐπικουρική σημασία τοῦ ἔργου τῶν γυναικῶν στό πεδίο τῆς ἐκκλησιαστικῆς δραστηριότητας. Ἤδη ἀπό τήν ἀρχέγονη καί μετέπειτα Βυζαντινή Ἐκκλησία εἶχε ἀνατεθεῖ στίς γυναῖκες ἀφ' ἑνός μέν ἡ συμμετοχή στή λειτουργική ζωή διά τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν, ἀφ' ἑτέρου δέ ἡ συνεισφορά των στίς θρησκευτικές καί στίς ἄλλες ἀνάγκες τοῦ γυναικείου κόσμου, ὅπως στά πτωχοκομεῖα, στά νοσοκομεῖα, σέ διάφορες ἀδελφότητες κ.ἄ. Κατ' οὐσίαν, οἱ γυναῖκες εἶχαν ἀναλάβει τό κοινωνικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, καί κυρίως ὅ, τι ἀφοροῦσε στήν περίθαλψη καί στήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν στά διάφορα ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα.

Μέσα στό πλαίσιο τοῦ γυναικείου ἱεραποστολικοῦ ἔργου δέν πρέπει νά παραλειφθεῖ ἡ σπουδαιότητα τοῦ γυναικείου μοναχισμοῦ, πού συνέβαλε στήν ἀνύψωση τῆς θέσης τῶν γυναικῶν στήν Ἐκκλησία. Μέ αὐτό τό πρίσμα δηλώνεται ὄχι μόνο ἡ κοινωνική προσφορά τῶν γυναικῶν στήν κοσμική ζωή, ἀλλά καί ἡ πνευματική δύναμή τους. Ὁ μοναχισμός εἶναι ἕνα ἰδιαίτερος τρόπος ζωῆς, τόν ὁποῖο ἑκούσια διάγουν ἄνδρες καί γυναῖκες καί ὑπόκεινται στή δοκιμασία καί στήν ἐγκράτεια ἀνάλογα μέ τίς ἰδιαίτερες κλίσεις τους· γεγονός πού ἀναιρεῖ τήν πεποίθηση γιά διάκριση ἀρσενικοῦ καί θηλυκοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία, ἐφ' ὅσον καί τά δύο φύλα ἔχουν τό δικαίωμα νά ἀναχθοῦν στό θεῖο, ἐπιτυγχάνοντας τήν ὑπεροχή τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό ἕναν σχετικά δυσκολότερο δρόμο ἀπό ἐκεῖνον τοῦ ἐγκόσμιου βίου.



Ἄν κατανοήσουμε ὅτι ὁλόκληρη ἡ χριστιανική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπικεντρώνεται στή θεωρητική καί στήν πρακτική σημασία τῆς ἔννοιας τῆς ἀγάπης, θά διαπιστώσουμε δύο καίρια σημεῖα γιά τό θέμα μας:

1. Ὁ εὐρύτατος κύκλος τῶν διακονημάτων, δηλαδή τό λειτουργικό, ποιμαντικό, κατηχητικό, διδακτικό ἱεραποστολικό καί κοινωνικό ἔργο, ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα καί ἀποτελεῖ τό ὑπόβαθρο γιά τό ἱερατικό ἀξίωμα καί τήν ἐν γένει ἀποστολή τοῦ ἱερέα μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ συμμετοχή τῆς γυναίκας στά διακονήματα αὐτά ἐνθαρρύνεται σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά καί συνδέεται ἄρρηκτα μέ τήν πνευματικότητά της καί τίς προσωπικές κλίσεις της. Τά λειτουργήματα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν τά ἀντιλαμβάνεται ὡς ἐξουσία καί δύναμη, ἀλλά ὡς διακονία καί θυσία, ὡς μαρτυρία καί ἐνίοτε συνεπάγεται τό μαρτύριο. Στή σύγχρονη δυτική σκέψη, πού εἶναι συνηθισμένη στή διεκδίκηση δικαιωμάτων, τά λειτουργήματα ἀποτελοῦν δικαιώματα πρός ἀπολαβήν καί ὄχι πρός θυσίαν. Ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ἀποκλείοντας τή γυναίκα ἀπό τήν ἱεροσύνη, δέν θεωρεῖ ὅτι τήν ὑποτιμᾶ, μιά καί τῆς ἀναγνωρίζει ἄλλου εἴδους σημαντικές διακονίες, πού εἶναι μία ἄλλη μορφή θυσίας. Γι' αὐτό καί οἱ ὀρθόδοξες γυναῖκες πού διαπνέονται ἀπό αὐτή τή νοοτροπία δέν συμμερίζονται οὔτε τή διαμαρτυρία τῶν γυναικῶν ἄλλων ὁμολογιῶν γιά τόν ἀποκλεισμό των ἀπό τήν ἱεροσύνη, πού ὀφείλεται σέ καθαρά δογματικούς καί παραδοσιακούς λόγους, οὔτε τόν ἀγώνα ἐκείνων γιά τήν κατάκτηση τοῦ ὀχυροῦ τῆς ἱεροσύνης. Ἀρκοῦνται στή λειτουργική διακονία τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας καί ἀξιοποιοῦν τά χαρίσματά των στή διακονία τῆς σύγχρονης κοινωνίας, πού ξηραίνεται καί μαραίνεται ἀπό τόν καυστικό λίβα τοῦ ἀτομισμοῦ καί τοῦ συμφέροντος.

2. Ἡ ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης αὐτῆς μέ τήν προσφορά καί τήν ἀνανέωση τῆς ἐνοριακῆς καί τῆς καθόλου ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κάτι πού ἁρμόζει στή γυναίκα, ἡ ὁποία, ἐκ φύσεως εὐαίσθητη λόγῳ μητρότητός της, ἐπιδεικνύει πάντοτε μεγάλο ζῆλο, πίστη καί ἀφοσίωση στό κοινωνικό της ἔργο.
Ἡ γυναίκα, λόγῳ τῆς μητρότητος, μᾶς μαθαίνει νά ζοῦμε ὡς πρόσωπα καί ὄχι ὡς ἄτομα, ὡς ὄντα σχέσεως καί ὄχι ὡς αὐτονομημένα καί ἀνεξάρτητα ὄντα. Χρειάζεται ὁ δυτικός πολιτισμός νά ἀναθεωρήσει τήν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας πού κληρονόμησε ἀπό τήν κοινή μας χριστιανική παράδοση, ἑδραίωσε μέ τόν καρτεσιανό διαφωτισμό καί ἐξάντλησε μέ τόν ὑπαρξιακό μηδενισμό. Πρέπει νά ἀντιληφθεῖ ὅτι ἐλευθερία δέν σημαίνει ἀπελευθέρωση ἀπό κάποιον ἤ ἀπό κάτι, ἀλλά γιά κάποιον ἤ γιά κάτι.

Στό σημεῖο αὐτό θά πρέπει νά τονισθεῖ ἡ σπουδαιότητα τοῦ σύγχρονου ἔργου πού ἔχουν ἀναλάβει σήμερα οἱ γυναῖκες στόν χῶρο τῆς ἐνορίας, ὅπου συχνά δημιουργοῦνται προβλήματα ἀπό τήν ἴδια τήν ποιμαίνουσα. Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας ἡ ὑποστήριξη καί ἡ ἐνθάρρυνση συχνά δέν ἐπαρκοῦν. Μάλιστα, ἡ προσφορά τῆς γυναίκας καί ἡ παρουσία της ἀποτελοῦν ἐπιτακτική ἀνάγκη γιά τό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα, διότι ἡ πνευματική καθοδήγηση, ἡ χριστιανική ἀγωγή καί ἡ συνείδηση τῶν πιστῶν εἶναι πολύ πιό δύσκολο ἔργο, σήμερα πού οἱ κοινωνίες μαστίζονται ἀπό αἱρέσεις, παραθρησκευτικές ὀργανώσεις, πολιτικά καί οἰκονομικά συμφέροντα σέ τοπικό καί διεθνές ἐπίπεδο, τά ὁποῖα ἐπικαλύπτονται πίσω ἀπό τίς ἀντιπαραθέσεις τῶν θρησκειῶν, κλονίζοντας τήν πίστη καί τίς συνειδήσεις τῶν λαῶν. Ἡ γυναίκα, ἀποκτώντας ἐνεργό ρόλο στή ζωή τῆς ἐνορίας, δείχνει τόν δρόμο πρός τόν ἐξανθρωπισμό τῆς κοινότητας καί συμβάλλει στήν προσφορά τῆς εὐχαριστιακῆς σύναξης. Ἡ γυναίκα ἐνορίτις, ἡ γυναίκα παρασκευάστρια τοῦ προσφόρου, δηλαδή τοῦ ἄρτου πού θά εὐλογηθεῖ καί θά γίνει Σῶμα Χριστοῦ, ἡ γυναίκα ὡς ἐκκλησιαστική ἐπίτροπος, ἡ γυναίκα ὡς κατηχήτρια, ὡς διακόνισσα τῶν ἔργων ἀγάπης, ὡς μοναχή, ὡς ψάλτρια, ὡς φιλάνθρωπος μέσα στά πλαίσια τῆς ἐνορίας μετέχει στά ἐκκλησιαστικά πράγματα μέ ἐπίγνωση, ὑπευθυνότητα καί ἀποδοτικότητα.

Τά τελευταῖα χρόνια διατυπώνεται, βέβαια, καί στόν χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀρκετά δειλά ἡ διεκδίκηση τῆς ἱεροσύνης γιά τίς γυναῖκες. Τό θέμα αὐτό πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ ἐξαιρετικά μεγάλη σοβαρότητα, γιατί κατ' ἀρχήν δέν πρέπει, ἐπαναλαμβάνω, νά ἀποδοθεῖ ἡ ἀρνητική τοποθέτηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας σέ ὁποιεσδήποτε προκαταλήψεις ἀπέναντι στό γυναικεῖο φύλο ἤ σέ μιά προϊούσα τάση ὑποβάθμισης τῆς σημασίας τῆς γυναικείας παρουσίας μέσα στή χριστιανική κοινωνία. Χωρίς νά θέλω νά προκαταλάβω τό συνέδριο ὑπαγορεύοντας τά συμπεράσματά του στό συγκεκριμένο θέμα τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν, θά ἤθελα ἁπλῶς νά ὑπενθυμίσω σέ γενικές γραμμές τά ἐπιχειρήματα πού προβάλλονται γιά τήν ἀπόρριψη τῆς μυστηριακῆς ἱεροσύνης τῶν γυναικῶν.

Πρωτεύουσα θέση μεταξύ τῶν ἐπιχειρημάτων κατέχει ἡ προβολή τῆς παραδοσιακῆς τακτικῆς τῆς Ἐκκλησίας, τό γεγονός δηλαδή ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἐπέλεξε γυναῖκες μεταξύ τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, μολονότι δέν ἔλειπαν οἱ γυναῖκες ἀπό τόν εὐρύτερο κύκλο τῶν μαθητῶν Του. Ἐξαίρεση δέν ἀπετέλεσε οὔτε ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος, διά τῆς ὁποίας τελειοποιήθηκε τό ἔργο τῆς "ἐν Χριστῷ" οἰκονομίας. Τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἀκολούθησαν καί οἱ Ἀπόστολοι, πού δέν χειροτόνησαν γυναῖκες. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μάλιστα, ρητῶς τῆς ἀποκλείει ἀπό τό ἱερατεῖο. Ἀπό τήν πρακτική αὐτή δέν ἀπομακρύνθηκε ἡ Ἐκκλησία στή διάρκεια τοῦ δισχιλιετοῦς βίου της.
Οἱ ὑποστηρικτές τῆς ἱεροσύνης τῶν γυναικῶν παραγνωρίζουν τό θεολογικό νόημα τῆς ἱεροσύνης. Ὁ ἱερεύς δέν ἐνεργεῖ ὡς ὄργανο ἐξουσιοδοτημένο κατά τήν ἄσκηση τῶν τελετουργικῶν του καθηκόντων, ἀλλά εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ σωματική παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὀρθόδοξη, δηλαδή, θεολογία ταυτίζει τόν λειτουργό ἱερέα μέ τόν Ἱδρυτή τῆς Ἐκκλησίας. Παρίσταται, μέ ἄλλες λέξεις, "εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ", κατά τήν φρασεολογία τῶν Πατέρων. Περαιτέρω, κατά τήν ἀνθρώπινή Του ὑπόσταση, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ἄνδρας. Στήν ἐκκλησιαστική γλώσσα τό πρόσωπό Του λέγεται "θεανδρικό". Αὐτή, λοιπόν, ἡ ταύτιση ἀπετέλεσε τή βάση γιά τήν παροχή τοῦ χαρίσματος τῆς ἱεροσύνης μόνο σέ ἄνδρες.

Ἄλλο, τέλος, ἐπιχείρημα ἀναφέρεται στόν νυμφικό συμβολισμό τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ συμβολισμός ἐπιβάλλει νά εἶναι ὁ τελετουργός τῶν Μυστηρίων ἄνδρας, ἐφ' ὅσον παρίσταται "εἰς τόπον Χριστοῦ", τοῦ νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας

'Ολοι όρθιοι στις επάλξεις - Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος

Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει. 

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ.

 

Επίκαιρος όσο ποτέ:

"Αγοράζετε ένα κομμάτι κρέας. Το κομμάτι αυτό είναι ένα στέρεο πράγμα. Όσο και αν το πατήσεις από εδώ, ή από κει, θα διατηρήσει το σχήμα του.

Όταν όμως αυτό το κομμάτι κρέας το βάλεις μέσα στη μηχανή του κιμά, από κάτω τι βγαίνει; Βγαίνει κιμάς. Και τον κιμά τον πιάνεις στο χέρι σου και τον πλάθεις, τον κάνεις όπως θέλεις, τον κάνεις σουτζούκι, τον κάνεις κεφτέ..... Τι προτιμάτε να είστε; Κρέας ή κιμάς; Μην αφήσετε να σας κάνουν κιμά......"
Λόγια απλά,που καταλαβαίνουν και οι "ανυποψίαστοι"...

Αλήθεια,ποιες να είναι άραγε αυτές οι "μηχανές κιμά";

Και πότε θα καταλάβουν ορισμένοι,πως όσο "σκληρό κρέας" κι αν είναι,ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΙΜΑΣ;;;

Έχουμε χρέος να τηρήσουμε την παρακαταθήκη του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου:Όχι μόνο δεν θα γίνουμε κιμάς,αλλά ΘΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ!

Που μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε,ΑΚΟΜΑ και σε μια Πλατεία

Χριστόδουλος. Ο μεγάλος απών.

“Oσοι αντισταθούμε στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και γλωσσών, θα αντισταθούμε όχι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αλλά στην επικυριαρχία του διεθνούς εγκλήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο επιχείρημα υπέρ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι πρόκειται για αναπόφευκτη κατάσταση. Αναπόφευκτες όμως είναι πολλές συμφορές. Αυτό δεν μας υποχρεώνει να μεταβληθούμε σε χειροκροτητές των συμφορών• το αντίθετο, μας υποχρεώνει να βρούμε τρόπους επιβίωσης του ανθρώπου και του πολιτισμού.
Ένα δεύτερο επιχείρημα, είναι ότι η παγκοσμιοποίηση θα διευκολύνει απίστευτα την οικονομική ανάπτυξη, την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς. Aυτό το επιχείρημα, ο διευθυντής της Εταιρίας Kissinger το χαρακτηρίζει καρότο που θα οδηγήσει τα έθνη στην αποδοχή της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι το προϊόν μιας παράλληλης δράσης δύο στοιχείων: της ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά, όλοι οι Ευρωπαίοι, κάθε προσπάθεια κατάργησης αυτής της παραλληλίας.
Επί πλέον, πρέπει και πάλι να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος: η παγκοσμιοποίηση θα ανεβάσει στο επίπεδο του Ευρωπαίου τον δυστυχή Ταϋλανδό εργάτη που τώρα δουλεύει για ένα μικρό κομμάτι ξερό ψωμί, ή μήπως θα είναι αποτελεσματικώτερη αν κατεβάσει τον Ευρωπαίο σε επίπεδο παρόμοιο με του Ταϋλανδού;”

Τα παραπάνω που είναι επίκαιρα και προφητικά για οτι συμβαίνει σήμερα, είχε πεί ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Χριστόδουλος σε ομιλία του το 1999 με τίτλο “Παγκοσμιοποίηση κυβερνητικών και διοικητικών αποφάσεων.Το μέλλον του κράτους και της εθνικής ταυτότητος σε μια παγκόσμια οικονομία».
Εντονα αισθητή η απουσία του μεγάλου Ιεράρχη σήμερα, ο οποίος θα μπορούσε να αναλάβει τον ρόλο του ελλείποντος μεγάλου λαϊκού ηγέτη που θα ένωνε το λαό και θα οδηγούσε τη χώρα στην σωτηρία και στην πρόοδο.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της εν λόγω ομιλίας.

«Παγκοσμιοποίηση κυβερνητικών και διοικητικών αποφάσεων. Το μέλλον του κράτους και της εθνικής ταυτότητος σε μια παγκόσμια οικονομία»
Επιτρέψτε μου εν πρώτοις να καλωσορίσω όλους τους συνέδρους, και να εκφράσω τη χαρά μου διότι η Συνάντηση των Αθηνών συγκεντρώνει και εφέτος τόσον διακεκριμένους συνομιλητές.
Επιτρέψτε μου επίσης, να διατυπώσω μόνον μερικές νύξεις επάνω στο καίριο θέμα μας, με τον κίνδυνο να φανώ αφοριστικός μάλλον παρά τεκμηριωμένος, διότι ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να αναπτύξω όσα θα έκρινα αναγκαία.
Διερωτώμαι, κατ’ αρχήν, εάν ο όρος είναι ορθός, εάν πρόκειται πράγματι για παγκοσμιοποίηση. Δεν έχουμε μια νέα κατάσταση, όπου κάθε λαός εισφέρει την πολιτισμική, τεχνογνωσική και οικονομική περιουσία του για τη διαμόρφωση μιας νέας, μιας υπερεθνικής παγκόσμιας κοινότητας. Αντίθετα, έχουμε την εξαγωγή ενός μοντέλου, την επιβολή σε όλα τα έθνη του μοντέλου που έχει μία μόνον χώρα. Όποιος λοιπόν δεν θέλει να παίζει με τις λέξεις και την πραγματικότητα που αυτές εκφράζουν, θα μιλούσε για εξαμερικανισμό των εθνών μάλλον, παρά για παγκοσμιοποίηση – έστω κι αν δεν είναι εξ ορισμού αντίθετος με τον εξαμερικανισμό.
Σ΄ ένα ανάλογο με το δικό μας debate που διοργάνωσε το αναμφισβήτητου κύρους περιοδικό «Foreign Policy», όργανο του Carnegie Endowment for International Peace, συμμετείχε και ο David Rothkopf, διευθυντής της εταιρείας πολιτικού management του Henry Kissinger, ο οποίος δήλωσε κατηγορηματικά ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο από «επιβολή του αμερικανικού μοντέλου». Υπογράμμισε με ευθύτητα ότι συμφέρον των ΗΠΑ είναι να καταργηθούν όλες οι εθνικές διακρίσεις, όλες οι εθνικές κληρονομιές και οι εθνικές γλώσσες. Τόνισε δε ότι στην πραγματικότητα, «τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών εγγυώνται ότι αν ο κόσμος προχωρήσει σε μια κοινή γλώσσα αυτή θα είναι η αγγλική• ότι αν ο κόσμος προχωρήσει προς κοινό σύστημα επικοινωνιών, ασφάλειας και ποιοτικών διακρίσεων αυτό θα είναι αμερικανικό• ότι αν ο κόσμος αποκτήσει κοινή τηλεόραση, ραδιοφωνία και μουσική, ο προγραμματισμός θα είναι αμερικανικός• κι αν αναπτυχθούν κοινές αξίες, θάναι αξίες που θα κάνουν τον Αμερικανό να νοιώθει άνετα». Γι αυτό ακριβώς, ο διευθυντής της Εταιρείας Kissinger απέφυγε τη χρήση του όρου παγκοσμιοποίηση και πρόκρινε τον όρο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός.
Στο ίδιο αυτό debate μετείχε ο πολύ καλά γνωστός σε όλους μας Jacques Attali, ο οποίος ανήσυχος προειδοποίησε ότι η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση οδηγεί στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και κρατών, και την αντικατάσταση τους «από πεινασμένες μη-κρατικές οντότητες (πολυεθνικές, μαφία, καρτέλ ναρκωτικών, εμπόρων πυρηνικών κ.ά.), που θα επιβάλλουν τις αξίες που τις συμφέρει. Και το κείμενό του καταλήγει με μιαν έκκληση προς όλους μας: « Η σωτηρία του πολιτισμού είναι στα χέρια μας ».
Σας ομολογώ ότι το θέμα μας με απασχολεί συνεχώς εδώ και χρόνια. Ωστόσο, αυτά τα δυό κείμενα κράτησαν ιδιαίτερα την προσοχή μου. Το ένα γιατί θέτει το ζήτημα ωμότατα και χωρίς ασάφειες : πέρα από τις όποιες οικονομικές και τεχνολογικές υψιπετείς αναλύσεις, στην πραγματικότητα μιλάμε για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το άλλο, γιατί γραμμένο από στραμμένον προς το μέλλον διαμορφωτή πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προειδοποιεί με χαρακτηριστική ενάργεια γι αυτό που η αμερικανική πολιτική ηγεσία δεν φαίνεται να κατανοεί: ότι η παγκοσμιοποίηση θα καταστρέψει τις εθνικές ταυτότητες , τις γλώσσες και παραδόσεις, όχι όμως για να δώσει τα ινία του κόσμου στην αφελέστατη (ίσως) πολιτική ηγεσία της Ουάσιγκτων, αλλά για να τα δώσει στα χέρια των αοράτων νονών του παγκοσμίου εγκλήματος, στα χέρια των πανίσχυρων εκείνων που θησαυρίζουν από την βιολογική και ηθική εξόντωση του ανθρώπου.
Ποιός, αλήθεια, από εμάς εδώ αδυνατεί να κατανοήσει στα χέρια τίνων θα περάσει ο απόλυτος έλεγχος των media; Μήπως στα χέρια δύο τριών Αμερικανών επιχειρηματιών; Θάταν απιστεύτως ρομαντική μια τέτοια υπόθεση. Σε ποιόν θα περάσει ο έλεγχος της πολιτικής ζωής; Στα χέρια πέντε δέκα χορηγών των κομμάτων; Αγγίζει τα όρια του γελοίου η ερώτηση. Ποιοί λοιπόν θα είναι αυτοί που θα ελέγχουν την πολιτιστική μας ζωή; Κάποιοι πλούσιοι τραπεζίτες μήπως; Ας μη τολμήσουμε να απαντήσουμε.
Θα πρέπει όμως να δείξω το νόμισμα και από την άλλη μεριά: υπό τους όρους αυτούς, όσοι αντισταθούμε στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και γλωσσών, θα αντισταθούμε όχι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αλλά στην επικυριαρχία του διεθνούς εγκλήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο επιχείρημα υπέρ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι πρόκειται για αναπόφευκτη κατάσταση. Αναπόφευκτες όμως είναι πολλές συμφορές. Αυτό δεν μας υποχρεώνει να μεταβληθούμε σε χειροκροτητές των συμφορών• το αντίθετο, μας υποχρεώνει να βρούμε τρόπους επιβίωσης του ανθρώπου και του πολιτισμού.
Ένα δεύτερο επιχείρημα, είναι ότι η παγκοσμιοποίηση θα διευκολύνει απίστευτα την οικονομική ανάπτυξη, την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς. Aυτό το επιχείρημα, ο διευθυντής της Εταιρίας Kissinger το χαρακτηρίζει καρότο που θα οδηγήσει τα έθνη στην αποδοχή της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι το προϊόν μιας παράλληλης δράσης δύο στοιχείων: της ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά, όλοι οι Ευρωπαίοι, κάθε προσπάθεια κατάργησης αυτής της παραλληλίας.
Επί πλέον, πρέπει και πάλι να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος: η παγκοσμιοποίηση θα ανεβάσει στο επίπεδο του Ευρωπαίου τον δυστυχή Ταϋλανδό εργάτη που τώρα δουλεύει για ένα μικρό κομμάτι ξερό ψωμί, ή μήπως θα είναι αποτελεσματικώτερη αν κατεβάσει τον Ευρωπαίο σε επίπεδο παρόμοιο με του Ταϋλανδού;
Τελειώνοντας, θα ήθελα να επιστρέψω στην έκκληση του Ατταλί. Μπορούμε, αλήθεια, να εμποδίσουμε την καταβύθιση του πολιτισμού μας στην άβυσσο μιας πανίσχυρης παγκοσμιοποίησης, χωρίς να δούμε ποιό στοιχείο του πολιτισμού μας γέννησε την απειλή αυτής της αβύσσου; Στην εκκλησιαστική γλώσσα, θα λέγαμε: μπορούμε να σωθούμε αν δεν μετανοήσουμε;
Και μη με ρωτήσετε για ποιό πράγμα θα πρέπει να μετανοήσουμε. Ελπίζω ότι όλοι θα έχουμε σε κάποιες ώρες μας αναρωτηθεί, που πηγαίνει ένας πολιτισμός όταν αναγορεύει την οικονομική ανάπτυξη σε αυτοσκοπό, δίνοντάς της το δικαίωμα να γίνεται βωμός του Μολώχ. Όλοι θα έχουμε αναρωτηθεί πως μπορεί να ονομάζεται αναπτυξιακή μια οικονομία που δεν υπολογίζει στο κόστος της την καταστροφή του πλανήτη και του ανθρώπου, δηλαδή του περιβάλλοντος και του πολιτισμού.
Εύχομαι η Συνάντησή σας να έχει ανοικτούς ορίζοντες, και να κοιτάξει το ζήτημα με τρόπο που θα είναι αληθινά χρήσιμος στην κοινωνία.

Αν τον Ακούγαμε, θα στέλναμε τέτοια ζώα στην βουλή; ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ !

olympia

Μητροπολίτης Κέρκυρας Νεκτάριος: «Λείπει ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στις δύσκολες στιγμές της πατρίδας»,

«Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μας λείπει σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή για την πατρίδα και την Εκκλησία μας» τόνισε ο Μητροπολίτης Κέρκυρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, κ. Νεκτάριος κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ανήμερα της εορτής του Οσίου Χριστόδουλου εν Πάτμω. Συγκεκριμένα, ο κ. Νεκτάριος τόνισε απευθυνόμενος στους συμπροσευχηθέντας για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο «ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μας λείπει σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή για την πατρίδα και την Εκκλησία μας. Ο ίδιος συνεχόταν από αυτές τις δύο μεγάλες αγάπες, αυτήν για το Χριστό και αυτήν για την Ελλάδα. Μας λείπει η φωνή του, η αγωνία του όπως αυτή εκφραζόταν μέσα από τις επισκέψεις και τις συναντήσεις και τις πρωτοβουλίες που ανελάμβανε, το γεγονός ότι είχε την άνεση να απευθυνόταν στους κάθε λογής ηγέτες, όχι μόνο εκκλησιαστικούς, αλλά και πολιτικούς και στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ζει στις καρδιές των ανθρώπων, ιδίως στην σκέψη των νέων που τον αγάπησαν και που πολλοί εξ αυτών ήρθαν στην Εκκλησία συμμεριζόμενοι την αγάπη του προς αυτούς και την αγωνία του για την πορεία της νεολαίας εν γένει. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μπορεί να έφυγε από κοντά μας, όμως δέεται δίπλα στο Θεό τόσο για την Εκκλησία μας και τους ανθρώπους που συνεχίζουν το έργο του, όσο και για το λαό μας και πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη». Ολόκληρη η ανακοίνωση της Ιεράς Μητρόπολης έχει ως εξής: Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μας εορτάζει την ανακομιδή του λειψάνου του Οσίου Χριστοδούλου εν Πάτμω, Θεία Λειτουργία στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος Κερκύρας, στο πέρας της οποίας προεξήρχε του μνημοσύνου για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, ο οποίος αυτή την ημέρα ήγε τα ονομαστήριά του. Στην Θεία Λειτουργία συλλειτούργησε και ο επισκεπτόμενος την Κέρκυρα Μητροπολίτης Βορονέζ κ. Σέργιος της Εκκλησίας της Ρωσίας. Ο Μητροπολίτης Κερκύρας, τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι «ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μας λείπει σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή για την πατρίδα και την Εκκλησία μας. Ο ίδιος συνεχόταν από αυτές τις δύο μεγάλες αγάπες, αυτήν για το Χριστό και αυτήν για την Ελλάδα. Μας λείπει η φωνή του, η αγωνία του όπως αυτή εκφραζόταν μέσα από τις επισκέψεις και τις συναντήσεις και τις πρωτοβουλίες που ανελάμβανε, το γεγονός ότι είχε την άνεση να απευθυνόταν στους κάθε λογής ηγέτες, όχι μόνο εκκλησιαστικούς, αλλά και πολιτικούς και στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ζει στις καρδιές των ανθρώπων, ιδίως στην σκέψη των νέων που τον αγάπησαν και που πολλοί εξ αυτών ήρθαν στην Εκκλησία συμμεριζόμενοι την αγάπη του προς αυτούς και την αγωνία του για την πορεία της νεολαίας εν γένει. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μπορεί να έφυγε από κοντά μας, όμως δέεται δίπλα στο Θεό τόσο για την Εκκλησία μας και τους ανθρώπους που συνεχίζουν το έργο του, όσο και για το λαό μας και πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη». Ο κ. Νεκτάριος επεσήμανε ότι είναι χρέος των πνευματικών παιδιών να τιμούν τον πνευματικό τους πατέρα και γι’ αυτό το μνημόσυνο αποτελεί απόδειξη του σεβασμού και της αγάπης του προς τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος δίδαξε και σε κείνεον και σε όλα του τα πνευματικά παιδιά την αγάπη για το Χριστό, την καλοσύνη και τον αγώνα για το καλό της Εκκλησίας, της κοινωνίας και της πατρίδας με αυταπάρνηση και πνεύμα θυσίας. Σύντομη προσφώνηση έκανε και ο Μητροπολίτης Βορονέζ κ. Σέργιος, ο οποίος τόνισε την αγάπη και τον σεβασμό που η Ρωσική Εκκλησία έτρεφε προς το πρόσωπο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου, οι μέθοδοι επικοινωνίας και ποιμαντικής προς τους νέους του οποίου απετέλεσαν πρότυπο και για τους Μητροπολίτες στη Ρωσία. ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Την Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος ιερούργησε στην ενορία Αρίλλα, όπου χειροθέτησε σε πρωτοπρεσβύτερο τον συνταξιούχο εφημέριο του Ναού π. Γεώργιο Λευκιμμιάτη. Την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011 ο Σεβασμιώτατος τέλεσε στον Μητροπολιτικό Ναό Υ. Θ. Σπηλαιωτίσσης για την εορτή του Αγίου Αρτεμίου, προστάτου της Ελληνικής Αστυνομίας την καθιερωμένη δοξολογία. Την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011, ο Σεβασμιώτατος θα ιερουργήσει στην ενορία των Χωροεπισκόπων. Πηγή: http://www.corfupress.com Και από: http://exagorefsis.blogspot.com/2011/10/blog-post_8458.htm