Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ;

του Αρχιμ.  Γρηγορίου   Κωνσταντίνου  Δρ. Θ.

Η έξαρση του φαινομένου στην εποχή μας

Όπως όλοι διαβάζουμε και πληροφορούμεθα, το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται μια σημαντική έξαρση του φαινομένου των αυτοκτονιών στο τόπο μας. Καθημερινά ενημερωνόμαστε για περιπτώσεις κάποιων συνανθρώπων μας, που έφτασαν στα έσχατα όρια της απελπισίας, αποφασίζοντας  να απαλλαγούν από αυτή τερματίζοντας την ζωή τους! Η τραγική αυτή κατάληξη οφείλεται  κατά ένα μεγάλο μέρος στο τεράστιο κενό που νοιώθουν μέσα τους και ακολούθως στην οικονομική κρίση, που μαστίζει τη χώρα μας με στις δυσκολίες που αυτή δημιουργεί στα πρόσωπα και στις οικογένειες των. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η μόνη αιτία του φαινομένου. Οπωσδήποτε ευθύνονται και οι ίδιοι για την ολιγοπιστία τους, και την έλλειψη πνευματικής ζωής κατά ένα μεγάλο μέρος. Ίσως όμως ένας από τους βασικούς και μοναδικούς λόγους, που οδηγούν πολλούς συνανθρώπους μας,   στην πράξη της αυτοχειρίας είναι η απουσία του Θεού από την ζωή τους.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν επεσήμαινε και συνεχίζει να επισημαίνει τους κινδύνους, που ενέχει η απουσία και απομάκρυνση του ανθρώπου από την Εκκλησία και τα μυστήρια. Οι κίνδυνοι στους οποίους αναφερόμεθα μπορεί να είναι πνευματικοί και φυσικοί. Πνευματικοί κίνδυνοι είναι αυτοί που άπτονται της αιωνιότητας  και της σωτηρίας των πιστών. Αυτοί είναι και οι σοβαρότεροι, και δεν μπορούν να γίνουν άμεσα αισθητοί, αφού η όλη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία οδηγεί τον άνθρωπο μακριά από την Εκκλησία, μακριά από την αλήθεια που είναι ο Χριστός αποκλείοντας τον από τη σωτηρία του. Υπάρχουν, όμως, και οι φυσικοί κίνδυνοι, αυτοί που αναφέρονται στην παρούσα κατάσταση του ανθρώπου και είναι πιο αισθητοί. Πρόκειται για αλλοιώσεις της ανθρώπινης προσωπικότητας και άλλες αρνητικές επιπτώσεις, προερχόμενες  συνήθως από τις διάφορες σύγχρονες κοινωνικές ατομικιστικές ομάδες. Η έξαρση των αυτοκτονιών στην εποχή μας οδήγησε πολλά στελέχη της εκκλησίας μας και όχι μόνο να λάβουν σοβαρά υπόψιν τους των χαμό των ανθρωπίνων αυτών ψυχών. Ας σημειωθεί ότι πολλές φορές τα αίτια των αυτοκτονιών  δεν είναι γνωστά ούτε στο ευρύ κοινό ούτε στο στενό οικογενειακό περιβάλλον του αυτόχειρα, δηλαδή δεν γίνεται πάντα γνωστό ότι η αυτοκτονία ενός συνανθρώπου μας προήλθε από κάποιο πρόβλημα οικονομικό ή μια κατάσταση απογνώσεως για να προληφθεί.

Ειδικοί επιστήμονες, που ερευνούν τον φαινόμενο αυτό, προσπάθησαν να εξηγήσουν το που οφείλεται το πλήθος των αυτοκτονιών στις ημέρες μας, από που προέρχεται, καθώς επίσης να εξηγήσουν τι ωθεί το σημερινό άνθρωπο σε μια ακραία πράξη, όπως είναι αυτή. Είναι γνωστό και μετά από διαπιστώσεις   οι αυτοκτονίες οφείλονται στις τραγικές αλλοιώσεις της προσωπικότητας, που υφίσταται ο σημερινός άνθρωπος και μάλιστα όταν είναι μακριά της Εκκλησίας. Ορισμένες από αυτές, είναι αποτέλεσμα και των οικονομικών αδιέξοδων ή και των διαφόρων ψυχολογικών ασθενειών. Αναμφίβολα όμως όλα αυτά αυξάνονται όταν οι άνθρωποι αυτοί ζουν μακριά και εκτός πνευματικής και μυστηριακής ζωής. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όπως είναι γνωστό καταδικάζει την αυτοκτονία ως μια πράξη απελπισίας και έλλειψης εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του  Θεού, δείγμα απιστίας, αλλά και ως φόνο που στερεί  τη δυνατότητα της Μετανοίας. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν πως η  απελπισία είναι μια δαιμονική κατάσταση, και αποτελεί όργανο, του διάβολου με το οποίο αιχμαλωτίζει την ψυχή, ώστε, φεύγοντας από τον κόσμο ο άνθρωπος, να μην έχει την δυνατότητα της μεταμέλειας και σωτηρίας. Αντιθέτως, ο Θεός όπως πιστεύουμε, είναι «Θεός τῆς ἐλπίδος» και «ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς», ενώ αληθινοί Χριστιανοί είναι οι «τῇ ἐλπίδι χαίροντες» και οι έχοντες τη βεβαιότητα ότι «ἡ ἐλπὶς οὐκαταισχύνει». Πηγή της απελπισίας είναι συνήθως ο ανθρώπινος εγωϊσμός, δηλαδή η απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, που προηγείται της απελπισίας. Όταν λοιπόν η εμπιστοσύνη αυτή καταρρέει υπό το βάρος των διαφόρων περιστάσεων, ο άνθρωπος δεν ανέχεται την ταπείνωση και γίνεται ο ίδιος φονιάς του εαυτού του.

Ωστόσο όμως, η πράξη αυτή αποτελεί μεγάλη αμαρτία μη έχοντας καμιά  σχέση με τον συνηθισμένο φόνο και γι’ αυτό δεν συγχωρείται από την Εκκλησία. Στις άλλες περιπτώσεις μπορεί κάποιος να μετανοήσει, να συγχωρεθεί και να σωθεί. Αντιθέτως στην αυτοκτονία,   δεν υπάρχουν περιθώρια μετάνοιας και η αμαρτωλή πράξη μένει ασυγχώρητη. Ορισμένοι επικαλούνται το δικαίωμα της ελευθερίας, ότι δηλαδή, αφού πρόκειται για τη δική μας ζωή, είμαστε ελεύθεροι να την χειρισθούμε, όπως θέλουμε. Στην Ορθόδοξη Παράδοση όμως, η ανθρώπινη ελευθερία δεν είναι απόλυτη, όπως αυτή του Θεού, άλλα σχετική και περιορισμένη, όπως μας λέγουν οι άγιοι Πατέρες. Περιορίζεται από τα ίδια τα όρια της κτιστής ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι η γέννηση και ο θάνατος. Οι Πατέρες διακρίνουν τα ανθρώπινα πράγματα στα «ἐφ’ ἡμῖν» (όσα ανήκουν στην εξουσία μας και είναι αντικείμενο των επιλογών μας) και στα «οὐκ ἐφ’ ἠμῖν» (όσα δεν ανήκουν στη δικαιοδοσία μας και δεν εξαρτώνται από μας). Η ζωή και ο θάνατος ανήκουν στα «οὐκ ἐφ’ ἠμῖν», αφού ο Θεός είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου και μόνο, όποιος παρέχει τη ζωή, έχει δικαίωμα να την αφαιρεί όποτε θέλει. Ωστόσο, ο θάνατος δεν είναι κατάσταση που θέλει ο Θεός, αλλά συνέπεια της αμαρτίας. Σε κάποιες αιρέσεις συναντάμε την αντίληψη ότι ο θάνατος είναι κάτι καλό, που οδηγεί σε άλλους πλανήτες και σε καλύτερους κόσμους, και όχι το ύψιστο κακό, όπως πιστεύει η Εκκλησία μας. Η αντίληψη αυτή καταργεί τον πυρήνα του Ευαγγελίου, σύμφωνα με το οποίο ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να καταργήσει τον θάνατο, «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήση τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἐστὶ τὸν διάβολον».

Η Εκκλησία μας, για να δείξει ακριβώς την έκπτωση από τη σωτηρία και να αποτρέψει από παρόμοιες πράξεις, δεν κηδεύει τους αυτόχειρες. Η πράξη αυτή είναι στην ουσία φιλάνθρωπη, γιατί η κοινωνική περιφρόνηση του νεκρού έλκει σιωπηλά το έλεος του Θεού. Εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση των ψυχασθενών. Γι’ αυτήν αναφέρει χαρακτηριστικά ο ΙΔ´ κανόνας του αγ. Τιμόθεου Αλεξανδρείας, που έχει επικυρωθεί από την ΣΤ´ Οικουμενική Σύνοδο: «Ο κληρικός οφείλει να διακρίνει, αν ο αυτόχειρας το έχει κάνει αυτό, επειδή ήταν πραγματικά εκτός του εαυτού του, διότι πολλές φορές οι συγγενείς, θέλοντας να επιτύχουν την τέλεση της νεκρωσίμου ακολουθίας γι’ αυτόν, ψεύδονται και λένε ότι δεν είχε τα λογικά του. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό συνέβη επειδή επηρεάστηκε από ανθρώπους η σε άλλες επειδή λιγοψύχησε και, επομένως, δεν πρέπει να γίνεται ακολουθία γι’ αυτόν, γιατί είναι φονέας του εαυτού του. Πρέπει, λοιπόν, ο κληρικός να εξετάσει με ακρίβεια, για να μην κατακριθεί και ο ίδιος».

Ολοκληρώνοντας την αναφορά μας στο επίκαιρο αυτό θέμα παραθέτουμε την ελπιδοφόρα άποψη του σύγχρονου Γέροντος και Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ο οποίος είχε πει: «Γι’ αυτούς που αυτοκτονούν χωρίς να είναι ψυχοπαθείς -καθώς και για τους αιρετικούς-, δεν εύχεται η Εκκλησία, αλλά τους αφήνει στην κρίση και στο έλεος του Θεού. Ο ιερέας δεν μνημονεύει τα ονόματά τους στην Προσκομιδή ούτε τους βγάζει μερίδα, γιατί με την αυτοκτονία αρνούνται, περιφρονούν την ζωή, που είναι δώρο του Θεού. Είναι σαν να τα πετούν όλα στο πρόσωπο τού Θεού. Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνει κάτι ὁ καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πώς έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σέ τί κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα πού ξεψυχούσαν, να μετάνιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή ἡ μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου»,  (http://www.psyche.gr/churchpaisios3.htm).

πηγή

Μια συνάντηση στο Φρέαρ

Tου Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου Δρ. Θ. 

Στο  πρόσωπο της Σαμαρείτιδας της κατοπινής Αγίας Φωτεινήςπου προβάλλεται την Ε´ Κυριακή από του Πάσχα γίνεται λόγος για την σχέση ύδατος και πνεύματος.

Μεταξύ της Ανάστασης και της Πεντηκοστής, των αποδείξεων της εγέρσεως η Εκκλησία προχωρεί στιςαποδείξεις τηςμεσσιανικότητας του Χριστού, ως του προσώπου που πρόσφερε την σωτηρία στον πεπτωκότα άνθρωπο. 

Η ιστορία της Σαμαρείτιδας γυναίκας είναι πολύ παραστατική. Ο Χριστός κάθεται στο πηγάδι του Ιακώβ και ζητεί να πιεί νερό.

Το πηγάδι, ένας χώρος που ικανοποιεί την δίψα του ανθρώπου, γίνεται τόπος φωτισμού και ιεραποστολής της γυναίκας.

Αυτό έρχεται να υπενθυμίσεισε όλους εμάς, ότι η αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα του Χριστού και της ζωής, μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε τόπο που αναζητά την συνάντηση με το Χριστό.

Ακόμα και σε περιπτώσεις που μπορεί κάποιος άνθρωπος να μην έχει καμία σχέση ή να είναι εχθρικά απέναντι του Χριστού. Και βέβαια η Σαμαρείτιδα είναι το τρανό παράδειγμα που παραμερίζει την απόρριψη. 

Ο Χριστός ανοίγει τους οφθαλμούς της γυναίκας, όταν της αποκαλύπτει όλα τα κρύφια της καρδίας για τον εαυτό της, έως και τοτελευταίο, που το είχε κρυφό και κανείς δεν το γνώριζε.

Από την άλλη πλευρά πάλι η ίδια βλέπει ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο Μεσσίας Χριστός.

Η πρώτη της κίνηση είναι ακριβώς να μεταδώσει, να γνωρίσει και στους άλλους, να τους φέρει και αυτούς στο πηγάδι για να συναντηθούν με τον Χριστό.

Αυτή η ιστορία είναι μια παραστατική εικόνα που φαίνεται μέσα στην εμπειρία της εκκλησιαστικής ζωής, όταν δηλαδή άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν, δεν έχουν μιλήσει, δεν έχουν με κάποιον μια ιδιαίτερη σχέση, επιθυμούν όμως να μάθουν για τον Χριστό.

Αυτή την κίνηση που θέλουν να μοιραστούν με τους άλλους, να δουν και οι άλλοι, βλέπουμε στους βίους των Αγίων και στην συμμετοχή μας στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, «έρχου και είδε», η απάντηση του Φιλίππου στον φίλο του. 

Αρκετοί από τους ομοεθνείς της Σαμαρείτιδας γυναίκας πίστεψαν τα λόγια της και την εμπειρία της και θέλησαν να πάνε και αυτοί να δουν από κοντά τον Μεσσία. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ο τελευταίος στίχος της Ευαγγελικής περικοπής είναι ο σημαντικότερος:

«Ἐκδὲτῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. Ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ'αὐτοῖς • καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. Καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκ έτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν• αὐτοὶγὰρἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρτοῦ κόσμου ὁ Χριστός»(Ιωάν. δ 41-42).

Λοιπόνη σχέση του «ύδατος του ζώντος» και του Θεού που δίνεται, στην σημερινή εποχή έχει διασπαστεί.

Στην εποχή μας η αναζήτηση ύδατος είναι κατά κύριο λόγο ένα θέμα που απασχολεί την ύπαρξή μας ως ανθρωπότηταςεπάνω σε αυτόν τον πλανήτη και όχι όμως ως έννοιας που δηλώνει την θεία παρουσία. Αυτή η βαθιά έλλειψη βρίσκεται μόνο μέσα στο πηγάδι, δηλαδή την Εκκλησία… Αμήν !

το είδαμε εδώ

Τα «ευαγγέλια» της Νέα εποχής

υπό

του Αρχ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου

Διδάκτορος Θεολογίας

Γενικά περί «ευαγγελίων της Νέας Εποχής»

Σήμερα η «Νέα Εποχή» ως θρησκευτικό Κίνημα[1] έχει καθιερωθεί στο λεξιλόγιο. Από την δεκαετία του 1970 τα κινήματα που ξεπήδησαν άρχισαν ν’ αποκτούν μια δημόσια αναγνώριση και πολλοί άνθρωποι αναζήτησαν σε αυτά μια πνευματική ολοκλήρωση. Η αναβίωση του πνευματισμού και η είσοδος των ανατολικών πνευματικών αναζητήσεων δεν είναι βέβαια νέο. Η «Νέα Εποχή» μέσα στην δεκαετία του 1960 στην απόρριψη των παραδοσιακών ηθικών αξιών, την  υλιστική κοινωνία, την επανεξέταση των δυτικών μοντέλων σκέψης και ορισμένα πολεμικά γεγονότα, όπως του Βιετνάμ, αποτελούσαν τις βασικές αιτίες που συνέβαλαν στην έναρξη μιας αλλαγής και ενός άλλου ευαγγελίου. Αυτό το «ευαγγέλιο», η καλή είδηση υποστηρίζει ότι η απόλυτη και αιώνια ευτυχία εξαρτάται από την μυστικιστική σχέση με το θείο που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Η σωστή εμπειρία της σχέσεως αυτής και δυνατότητας, οδηγεί τον άνθρωπο να βρει την ταυτότητα ή την θεία αρχή που διέπει το σύμπαν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι ο ίδιος ο άνθρωπος μέρος της παγκόσμιας κοσμικής τάξης...

Η γνώση του «Ευαγγελίου» της «Νέας Εποχής» είναι ότι ο Θεός παραμερίστηκε, ο Χριστός είναι στο περιθώριο με έμφαση στην επιθυμία του ανθρώπου να είναι το κέντρο της συμπαντικής πραγματικότητας. Τα Κινήματα της «Νέας Εποχής» γενικά είναι θρησκευτικά, και δεν επικεντρώνονται στο Θεό αλλά στον άνθρωπο, μέσα από τις επιθυμίες και τα συναισθήματα. Το «ευαγγέλιο» λοιπόν αναφέρεται στην ειδωλολατρική θεώρηση του ανθρώπου. Αναφέρεται στην δημιουργία της αυτοεκτίμησης, ή κάποιας αυτοεκτίμησης, αυτό-αγάπης, αυτοπραγμάτωσης κ. ά.

Το «ευαγγέλιο» της «Νέας Εποχής» είναι ένα  νέο μέτωπο για τους χριστιανούς και την Εκκλησία του Χριστού που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η Νέα Εποχή ως νέο θρησκευτικό Κίνημα ξεπερνά όλα τα θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά σύνορα και δεν έχει κανένα κύριο ηγέτη που να την εκπροσωπεί, όπως επίσης και καμιά συγκεκριμένη πόλη ως έδρα. Αυτή η κατάσταση είναι χαοτική στο διαδίκτυο με την ύπαρξη χιλιάδων οργανώσεων, ομάδων και συλλόγων που κηρύσσουν και έχουν ως λάβαρο την «Νέα Εποχή». Στην αναζήτηση αυτή πολλοί φιλόσοφοι που ανήκουν σε αυτή συμπεριλαμβάνουν και την Αγία Γραφή καθώς και τις διδασκαλίες του Χριστού. Αυτό βέβαια αποτελεί ένα λεπτό -παραπλανητικό στοιχείο της αλήθειας και της χριστιανικής πίστης. Από ορισμένους χριστιανούς θεολόγους  αυτή η παρερμηνεία και η προσπάθεια χρήσης στοιχείων του Χριστού έχει αποκληθεί ως μια «πνευματική αναφορά του Έιτζ»[2], δηλαδή νόσος θανατική. Έτσι χρειάστηκε να αποτυπωθεί το νέο μήνυμα το συγκρητιστικό και διαθρησκειακό με την μορφή των ευαγγελίων, καθότι αυτά είναι πιο προσιτά στον άνθρωπο. Κατά την αντιπαραβολή λοιπόν των κανονικών ευαγγελίων υπάρχουν και ευαγγέλια που είναι σύγχρονα, αυτά της «Νέας Εποχής». Στόχος των ευαγγελίων αυτών είναι η έξαρση της μυστικιστικής αναζήτησης και η παρερμηνεία κυρίως της ζωής του Χριστού. Τα διάφορα θέματα που ο αναγνώστης διαβάζει σε αυτά, είναι ιστορίες παρμένες από την Παλαιά Διαθήκη, καθώς και από την Καινή, αναφερόμενες ενίοτε στα χρόνια του Χριστού που δεν αναφέρονται ρητά στην Αγία Γραφή. Επίσης η χρήση της λέξεως «Ευαγγέλιο» έχει καθαρά ανατολική αναφορά, όπως είναι το «ευαγγέλιο του Αβραάμ». Επίσης άλλα ευαγγέλια που χρησιμοποιεί η Νέα Εποχή, έχουν προέλευση και ανάλυση από τα αρχαία γνωστικά ευαγγέλια και από αυτά που προέρχονται κατά μίμηση των ευαγγελιστών από ινδουιστές και βουδιστές διδασκάλους. Τέλος άλλα «ευαγγέλια» έχουν να  κάνουν και με τους αστερισμούς, όπως το  κατεξοχήν «ευαγγέλιο του Υδροχόου» ή το «Άλλο ευαγγέλιο»[3].

Μεθοδολογία του «ευαγγελίου»

Δύο  βασικά χαρακτηριστικά αποτελούν τον τρόπο με τον οποίο προσφέρονται στον κόσμο τα ευαγγέλια των νεοεποχιτών. Το πρώτο, αναφέρονται στο πως, κάθε διδασκαλία έχει την δική της προσέγγιση. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι ίδιοι, μπορούν όμως να εφαρμόσουν το «ευαγγέλιο» με τον ίδιο τρόπο. Έτσι τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε ομάδας, πολιτικής, κοινωνικής, θρησκευτικής, οικονομικής, χρειάζονται την μια και ειδική μέθοδο εφαρμογής. Βασική σημασία είναι η σύνθεση των ψυχοκοινωνικών χαρακτηριστικών που εισέρχονται στην Νέα Εποχή. Το κίνητρο είναι η αναλογία στο τι επιζητά ο κάθε άνθρωπος να  ικανοποιηθεί. Οι ανάγκες, ο φόβος, οι επιθυμίες και οι ελπίδες είναι ίδιες σε όλες τις εποχές. Με βάση την αναφορά του Αποστόλου Παύλου προσπαθούν να προσφέρουν το μήνυμα τους[4]. Για τους συγγραφείς όμως των ευαγγελίων της «Νέας Εποχής», ο Παύλος χρησιμοποίησε ένα κοινό στοιχείο επάνω στην διάκριση εβραίων και ειδωλολατρών για την υπεροχή του Ευαγγελίου και την οικουμενικότητα του χριστιανικού μηνύματος. Στον τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζει τους Εβραίους και τους Έλληνες ο Απόστολος, προσπαθούν ακριβώς και οι οπαδοί της Νέας Εποχής να προσφέρουν τα ψευδό-ευαγγέλια. Στην  κοινωνία του σήμερα η διάκριση του Αποστόλου παρουσιάζεται από την «Νέα Εποχή» σε δύο διαφορετικούς τύπους προσωπικοτήτων. Ο πρώτος τρόπος είναι η εβραϊκή συνήθεια που οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι από το είδος της καθημερινότητας. Έχουν πρόσθεση να ξεφύγουν από την κοινή νοοτροπία των γύρο ανθρώπων. Θέλουν να ανακαλύψουν ένα νέο κόσμο και να δοκιμάσουν κάτι το μεταφυσικό. Αυτοί οι άνθρωποι για την Νέα Εποχή είναι διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε τέτοιες είδους εμπειρίες. Η δεύτερη ομάδα είναι οι δυσαρεστημένοι με την παραδοσιακή θρησκεία της Δύσης, δηλαδή του Χριστιανισμού. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έναν φιλοσοφικό προσανατολισμό. Βρίσκονται στην αναζήτηση μιας φιλοσοφίας που θα απαντήσει στις ερωτήσεις και θα δώσει εξηγήσεις για την μοίρα της ανθρωπότητας. Αυτή η αναζήτηση της «σοφίας», όπως και των αρχαίων Ελλήνων, στην «Νέα Εποχή» βρίσκεται σε μια συγκρητιστική σύνθεση όλων των θρησκευτικών δοξασιών και επιστημονικών δεδομένων, την σύγχρονη φυσική κ. ά. Από αυτούς τους ανθρώπους πολλοί είναι πολιτικοί, άλλοι έχουν οικολογική συνείδηση και άλλοι υπερασπιστές του ρατσισμού.

Τρεις γενικές αρχές των Ψευδό-Ευαγγελίων

1.                 Προσπαθούν να αποκαλύψουν τον χαρακτήρα της ζωής του Χριστού στην ζωή των ανθρώπων. Οι Νεοεποχίτες έχουν μια έντονη ανησυχία για την αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο. Γι’ αυτό ψυχρότητα, σκληρά λόγια, παγωμένα βλέμματα ή μια επίδειξης ακαδημαϊκής μόρφωσης θα κλείσει τις πόρτες στους ανθρώπους. Για να είναι αποτελεσματική η ιεραποστολή τους στην επίτευξη των στόχων μέσα από την παρουσίαση του προσώπου του Χριστού, δείχνουν μια στοργή και αγάπη σε κάθε χριστιανό. Οι Νεοεποχίτες έχουν σύμμαχο την προσπάθεια  να ζουν με συνέπεια, χωρίς να δείξουν επιρροή.

2.                 Σεβασμός και αποφυγή της αντιπαράθεσης, είτε ιδιωτική είναι είτε δημόσια. Δημόσιες διαλέξεις σκληραίνουν τις καρδιές των χριστιανών. Ο μόνος τρόπος που οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν τις ανάγκες τους είναι μόνο όταν είναι ο ένας μαζί με τον άλλον, μια συνάντηση του Χριστού στον Γολγοθά.

3.                 Αποφυγή ιδεολογικών συζητήσεων. Απειλές, κατηγορίες και κριτική πρέπει να αποφεύγονται, γιατί οι χριστιανοί θα ενισχυθούν στην πίστη τους και δεν θα είναι δεκτικοί.

Α. Το Ευαγγέλιο του Υδροχόου

Η θεματολογία του νεοεποχίτικου ψευδό-ευαγγελίου

1.                 Ο συγγραφέας του Ευαγγελίου του Υδροχόου

Η διακήρυξη της Νέας Εποχής για μια πνευματική αναζήτηση δεν φαίνεται να είναι και τόσο νέα. Μια πρόσφατη επανέκδοση του Ευαγγελίου του Υδροχόου, μας αποκαλύπτει την μεγάλη παραχάραξη των διαφόρων θρησκευτικών παραδόσεων, την έμφαση στη γνώση ή περισσότερο στην πνευματική γνώση ως την καλύτερη μέθοδο για την απελευθέρωση του ανθρώπου και την εναρμόνιση του σε μια νέα ζωή. Οι διάφορες παγανιστικές θεωρίες αν και αποτελούν τρόπους που μιμείται η τεχνική αναζήτηση της Νέας Εποχής, θα αποτελούσε μια προσπάθεια αποδείξεως της συνέχειας αυτών.

Το Ευαγγέλιο του Υδροχόου του Ιησού Χριστού: η φιλοσοφική και πρακτική βάση της θρησκείας της νέας εποχής του κόσμου του Υδροχόου και της Παγκόσμιας Εκκλησίας[5], όπως είναι ο πλήρες τίτλος του είναι ένα βιβλίο του Levi H. Dowling[6], που   δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1908. Στην έκδοση του Ευαγγελίου του Υδροχόου όμως αναφέρεται κατά περίεργο και απόκρυφο τρόπο το όνομα ‘’Levi’’.  Στον πρόλογο αναφέρεται ότι ο “Levi’’ είναι αυτός που αποκάλυψε αυτό το ευαγγέλιο. Για την προσωπικότητα του όμως δεν επιτρέπεται να γραφτούν πολλά, όπως αναφέρει  ο συγγραφέας[7]. Η αποκάλυψη όμως του Υδροχόου  στο Ευαγγέλιο είχε προφητευθεί πριν από 2.000 χρόνια πριν από Ελιού, ο οποίος ίδρυσε ένα σχολείο προφητών Zoan στην Αίγυπτο[8].

Ο Levi H. Dowling θεωρείται μαθητής του Χριστού, που από την ηλικία των δεκαέξι ετών διακονεί ως εφημέριος στον στρατό, είναι Ιατρός της ομοιοπαθητικής, απόφοιτος δύο ιατρικών σχολών, μια μυστικιστής και της άλλης θεοσοφιστής, ένας ηγέτης του Κινήματος της «Νέας Εποχής», της Εποχής του Υδροχόου. Ο Levi H. Dowling, δημοσίευσε το Ευαγγέλιο αυτό με το ψευδές όνομα ‘’Levi’’ και ισχυρίστηκε ότι αποκαλύφθηκε σε αυτόν μόνο σε κατάσταση έκστασης ως έργο, σε μια δια βίου πνευματική αναζήτηση. Ο ‘’Levi’’ είχε καθιερωθεί ως ο «εθνικός ιεροφάντης» της «Κοινοπολιτείας του υδροχόου», μια νεοσύστατη σοσιαλιστική απόκρυφη αδελφότητα.

Σε αυτό το Ευαγγέλιο και με τις ανακαλύψεις κατά την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου των Χειρογράφων της Νεκράς Θάλασσας και της Βιβλιοθήκης Nag Hammadi η πνευματική εμπειρία είναι μια σύνθεση ως προσωπικό του Ευαγγέλιο, προκειμένου να παρουσιάσει στο κοινό τη δική του κατανόηση, το αληθινό και πραγματικό μήνυμα του Χριστού. Το μήνυμα αυτό όπως ο ίδιος ισχυρίζεται είναι πέρα από την διαστρέβλωση που έγινε από την Εκκλησία. Η συγγραφή ψευδεπίγραφων ευαγγελίων δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο στην ιστορία της Εκκλησίας. Υπήρχε από πολύ παλιά. Αυτή είναι μια πτυχή της Νέας Εποχής αλλά όχι καινούρια. Παλιά τακτική με νέο περιεχόμενο που συνθέτει τις νέες επιστημονικές γνώσεις της αστρολογίας με την αρχαία θρησκευτική σοφία. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρείται από τους οπαδούς ως νέο ευαγγέλιο. Η γυναίκα του Levi εξηγεί στην εισαγωγή ότι η νέα αστρονομία προϋποθέτει την ύπαρξη ενός κεντρικού ηλίου, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλοι οι πλανήτες. Εδώ βρίσκεται και η παράξενη ανάμειξη της νέας επιστήμης με την αρχαία θρησκεία. Ο Αδάμ γεννήθηκε στην Εποχή του Ταύρου, ο Αβραάμ την Εποχή του Κριού και ο Ιησούς την Εποχή των Ιχθύων. Αν και η γυναίκα του τονίζει την Εποχή των Ιχθύων, τονίζει την είσοδο πλέων στην Εποχή του υδροχόου. Ο ίδιος ο ‘’Levi’’ ανέφερε ότι το κείμενο προέρχεται από τα Ακασικά κείμενα, μια ψευδής επιτομή της μυστικής γνώσης. Ο τίτλος του προέρχεται από την πρακτική της αστρολογίας, με τις διαιρέσεις σε εποχές από την θέση των αστερισμών. Με βάση αυτή την πρακτική πλησιάζει η Εποχή του Υδροχόου. Είναι ένα ψευδό-ευαγγέλιο με ειδωλολατρική και συγκριτική σύνθεση.  Θεωρείται ως πνευματικό ευαγγέλιο και ασχολείται με τις  λεπτομέρειες της ζωής του Χριστού που δεν περιλαμβάνονται στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Επίσης εμφανίζει τον Ιησού ως ένα  «πολυταξιδεμένο» άτομο  σε διάφορες χώρες, όπως η Αίγυπτος, το Θιβέτ, η Ινδία, η Περσία και η Ελλάδα.

Απ’ αυτό το ψευδό-ευαγγέλιο  πήρε και την ονομασία η λεγόμενη «Χριστιανική Παγκόσμια Εκκλησία του Υδροχόου». Τα μέλη της ονομάζονται απλά υδροχόοι. Το όνομα «χριστιανική» χρησιμοποιείται στον τίτλο της εκκλησίας αυτής για να δηλώσει ότι η Εκκλησία είναι Νύφη  του Χριστού. Αυτή η εκκλησία ιδρύθηκε το 2006 και δεν έχει συγκεκριμένο ιερατείο. Η διδασκαλία του ευαγγελίου του «Υδροχόου» είναι ένα κράμα θεοσοφίας, «Νέας Εποχής», ανατολικών θρησκευμάτων και γνωστικισμού. Το ψευδό-Ευαγγέλιο τιτλοφορείται ως «Άγιο Ευαγγέλιο του Υδροχόου» που δημοσιεύεται από την ίδια την εκκλησία τους και περιλαμβάνει εισαγωγικά τα θέματα, όπως, «Το ευαγγέλιο της γέννησης της Μαρίας, σύμφωνα με τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ματθαίο» και «Η ζωή του Αγίου Ίσσα» ένα μυστηριώδες πρόσωπο της απόκρυφης βουδιστικής πνευματικότητας. Κάποιοι  θεωρούν επίσης ότι το «Ευαγγέλιο του Υδροχόου» προέρχεται από το Ευαγγέλιο του Ιακώβου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος αναγνώστης επιθυμεί να μάθει περισσότερα για την «Νέα Εποχή», μπορεί να προμηθευτεί το νέο – εκθοδέν βιβλίο του π. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, που φέρει τον τίτλο «Νέα Εποχή, Μασονία & Σιωνισμός», παραγγέλνοντας στον π. Αναστάσιο στο τηλ. 6979014405

---

[1]Peter B.Clarke, ‘’new age movement (NAM)’’, στηEncyclopedia of New Religious  Movements, Edited by Peter B.Clark, First published 2006 by Routledge 2 Park Square, Milton Park, Abingdon, Oxon OX14 4RN, σ. 442-446.

[2]Philip H Lochhaas, How to Respond to ... The New Age Movement, St. Louis: Concordia Publishing House, 1988, σ. 5.

[3]Τucker, Ruth A.,  Another Gospel: Alternative Religions and the New Age Movement. Grand Rapids: Zondervan, Academie, 1989.

[4]« επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας. επειδή και Ιουδαῖοι σημείον αιτούσι και  Ελληνες σοφίαν ζητούσιν,  ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον,  Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον,  Ελλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς, Ιουδαίοις τε και  Ελλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν· ότι το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί, και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί.  Βλέπετε γαρ την κλήσιν υμών, αδελφοί, ότι ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς», Α’Κορ. 1, 22-23.

[5]The Aquarian Gospel of Jesus, the Christ Transcribed from The Book of God’s Remembrance (Akashic Records) By Levi H. Dowling (1844-1911). J.L. Watson, III (2009),Initiations of the Aquarian Masters: The Theosophy of the Aquarian Gospel.

[6]Eva S. Dowling, “Who Was Levi?” in Dowling, The Aquarian Gospel (1964), 7., “In Memoriam: Dr. Levi H. Dowling; LevitheAkashic Seer,” The Aquarian New Age Magazine (Los Angeles) (September 1911): 305 -314.

[7]The Aquarian Gospel of Jesus, ο.π., σ. 11.

[8] «This age will comprehend but little of the works of Purity and Love; but  not a word is lost, for in the Book of God's Remembrance a registry  is made of every thought, and word, and deed; And when the world is ready to receive, lo, God will send a messenger to open up the book, and copy from its sacred pages all the messages of Purity and Love’», στοThe Aquarian Gospel of Jesus, ο.π. σ. 10,  κεφάλαιο 7, 25-26.
πηγή

Κυριακή Ε Νηστειών Η σταθερότητα της Επιλογής Του Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου Κωνσταντίνου

\Την Ε´ Κυριακή των Νηστειών η  Εκκλησία μας τιμά τους αγώνες, την μετάνοια και την άσκηση της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.

Και όπως αναφέρει το Απολυτίκιό της «Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα», είναι μητέρα μας στην πίστη και στην άσκηση.

Παρόλου που ο πρότερος βίος της ήταν μέσα στην ακολασία, όπως συνέβαινε και στην εποχή του Αποστόλου Παύλου στην Κόρινθο, για το οποίο θέμα έγραψε σχετικά ο ίδιος.

Ωστόσο, παραμένει συχνά μακριά και άγνωστα στοιχεία από τον θησαυρό της εμπειρίας της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. 

Γνωρίζουμε ότι η ζωή της ήταν μέσα στην αμαρτία και φυσικά πολλοί σίγουρα θα πουν ότι δεν έχουν ζήσει τέτοια ζωή, ζωή μέσα στην ασωτία.

Ύστερα διαβάζουμε στον βίο της για την γνήσια μετάνοιά της και την ριζική αλλαγή, αλλά πρέπει να παραδεχθούμε και εμείς ότι η μετάνοια μας δεν είναι γνήσια, όπως της Οσίας, ούτε περισσότερο μπορούμε να βρούμε την αποφασιστικότητα και την άμεση κίνηση προς θεραπεία των παθών, για να εκδιώξουμε την αμαρτία και να αλλάξουμε την ζωή μας, όπως ακριβώς έκανε η εκείνη.

Οι αγώνες, οι ασκήσεις και οι στερήσεις στην ερημο, καθώς και το ασκητικό της τέλος, ίσως μας φαίνονται ως μια ωραία ιστορία από τα παλιά που μπορεί να μην ισχύει για τα σύγχρονα δεδομένα της καθημερινότητας. 

Αλλά είναι πραγματικά έτσι ;

Ο Διάβολος, ο εχθρός του ανθρώπου, εφαρμόζει την ίδια τέχνη ανά τους αιώνες, με τις ίδιες παγίδες και τους πειρασμούς για να αιχμαλωτίσει τον άνθρωπο σήμερα, όπως ακριβώς έκανε με τους προπάτορες Αδάμ και Εύα.

Αυτό συμβαίνει διότι ο Διάβολος δεν είναι ο δημιουργός και δεν μπορεί ο άνθρωπος να του μοιάσει, γιατί δεν αποτελεί το Καθ’ Ομοίωσιν.

Αυτό το έχει μόνο Θεός. Εργασία του διαβόλου όμως είναι να διαστρέφει και να διαφθείρει αυτά που ο Θεός έχει δημιουργήσει και προσφέρει στον άνθρωπο. Εκείνο που δεν μπορεί να γνωρίζει είναι ακριβώς η ώρα της ριζικής αλλαγής και επιστροφής προς τον Θεό.

Όπως ακριβώς έγινε με την Οσία Μαρία.

Όταν η Οσία άφησε τον επίγειο άρτο της Αιγύπτου και επέλεξε τον ουράνιο, όταν η ίδια άφησε τη χλιδάτη ζωή της Αλεξάνδρειας και επέλεξε την άσκηση της ερήμου, για τον κόσμο και τους ανθρώπους της αμαρτίας αυτό ήταν μια κακή επιλογή, μια λανθασμένη απόφαση, μια παραφροσύνη.

Έτσι δεν μπορούμε να απορούμε γιατί ο κόσμος, οι άνθρωποι της αμαρτίας αδυνατούν να κατανοήσουν τις εν Χριστώ επιλογές, όπως επιλέγουμε εμείς να ζήσουμε με το Θεό, όπως επέλεξε η ίδια η Οσία να ζήσει και αυτή.

Γιατί αυτό που μας δίνει μέσα από τον ασκητικό της αγώνα, είναι η προσφορά του Χριστού, όχι για μια καλύτερη ζωή, ή μια άλλη εναλλακτική λύση, αλλά την μόνη λύση, γιατί μόνο σε Αυτόν υπάρχει αληθινή ζωή και μάλιστα περίσσεια. (Ιω.10,10). 

Η αμαρτία είναι γλυκιά, οι παγίδες και οι πειρασμοί πολλοί, αλλά ο Χριστός μας ελευθερώνει από τα δεσμά των παθών, όπως και την Οσία Μαρία, η οποία μας καθοδηγεί πλέων κατά μήκος της πραγματικής πύλης, της στενής και τεθλιμμένης.

Αυτή η διαδρομή δεν είναι μόνο για τους δυνατούς, για τους ασκητές, γι’ αυτούς που φοράνε τα ράσα.

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, μια απρόσεκτη και γεμάτο πάθος προς την αμαρτία, μια νεαρή κοπέλα, πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον Χριστό.

Εκείνη έδωσε στο Χριστό τη σπάταλη και διεφθαρμένη ζωή της. Εκείνος την αποκατέστησε, επούλωσε τα τραύματα και την κόσμησε με το αρχαίο κάλλος και τα δώρα της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. 

Πήγε  ως δούλη της αμαρτίας και έφυγε παιδί του Θεού, όχι μόνο την έδειξε σαν παράδειγμα για τις γυναίκες αλλά και για τους άνδρες.

Να μας δώσει ο Θεός δύναμη για την επιλογή μας να ακολουθήσουμε τον Χριστό να είναι σταθερή και να συνδεθεί με την Οσία Μαρία, που έκανε την σωστή επιλογή και μετέχει της αιωνίας μακαριότητας.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Κωνσταντίνου

Ο Νοστράδαμος και η εποχή μας

πηγή

του Αρχιμανδρίτου

Γρηγορίου Κωνσταντίνου

                                Διδάκτορος Θεολογίας

Το τελευταίο χρονικό διάστημα επειδή πολύς λόγος
 γίνεται για τα «μέλλοντα συμβαίνει» και προβάλλονται 
από διαφόρους κινδυνολόγους ποικίλες  απόψεις 
πνευματικών αγίων γερόντων, πολλές φορές μάλιστα
 παραποιημένες, που αναφέρονται στο τι θα συμβεί στο
 προσεχές διάστημα στην πατρίδα μας και όχι μόνο,
 σκεφτήκαμε να φέρουμε στην επιφάνεια κάποιο γνωστό
 «προφητικό» πρόσωπο στο πολύ κόσμο, διαλύοντας 
τις όποιες ψευδείς αντιλήψεις βοηθώντας συνάμα τον 
προβληματισμό των ανθρώπων.

Ο Μισέλ Ντε Νοστρεντάμ (1503–1566), γνωστός και ως 
Νοστράδαμος, γεννήθηκε στην Γαλλία από εβραϊκή οικογένεια, η οποία ασπάστηκε τον Ρωμαιοκαθολικισμό. 
Μελέτησε τις κλασσικές γλώσσες και μαθηματικά, 
έχοντας ως δάσκαλο τον παππού του, και ασχολήθηκε με 
την ιατρική. Αργότερα λόγω των αναζητήσεων που είχε,
 εγκατέλειψε την ιατρική και ασχολήθηκε με τον 
αποκρυφισμό και την αστρολογία. 
Παρ’ όλα αυτά έκανε λαμπρή πορεία στην ιατρική 
θεραπεύοντας πλήθος ανθρώπων από ασθένειες και
 ιδιαίτερα από την πανούκλα. Δυστυχώς όμως δεν 
κατάφερε να θεραπεύσει την ίδια τη γυναίκα του και 
τα παιδιά του, οδηγώντας τον σε βαθιά κατάθλιψη. 
Την εποχή εκείνη της ασθένειάς του δέχονταν κατά 
 την άποψή του διάφορα οράματα. Μέσα από αυτά 
τα οράματα αναγνώρισε πως είχε καταληφθεί από
 τον πειρασμό. Με τη δύναμη που διέθετε αποσύρθηκε 
με τη θέλησή του να μονάσει στο αβαείο του Ορβάς. 
Εκεί μετά από κάποια παραμονή και αγώνα που έκανε 
πείστηκε πως είχε λάβει προφητικό χάρισμα απ’ το Θεό. 
Εγκατέλειψε λοιπόν το μοναστήρι για να ξεκινήσει το 
συγγραφικό του έργο. Συχνά πυκνά υπνωτιζόταν από μόνος 
του και έβλεπε πράγματα που επρόκειτο να συμβούν στο μέλλον.

Ο Νοστράδαμος χρησιμοποίησε τις μεθόδους του νεοπλατωνικού
 Ιάμβλιχου (245 – 325 μ.Χ.) για την μαντική του τέχνη. 
Πάνω σ’ ένα χάλκινο τρίποδα ήταν μια κούπα γεμάτη με νερό,
 μέσα στην οποία κοιτούσε ο μάντης, μέχρι να δημιουργηθεί 
ατμός, οπότε εμφανίζονταν εικόνες από το μέλλον, και άρχιζε
 να «προφητεύει». Με το ραβδί του άγγιζε  το μέσο του τρίποδα 
και ύγραινε  τα πόδια του με το νερό που είχε τοποθετήσει 
επάνω. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιούσαν και οι Απολλώνιοι
 μάντεις. Ο Νοστράδαμος παρότι φοβόταν τη δύναμη του
 πειρασμού που προκαλούσε, όμως όταν αυτή έρχονταν κοντά
 του γαλήνευε, και άρχιζε να μιλάει μαζί της.

Αρέσκονταν  να βλέπει το μέλλον του κόσμου υπό την
 επιρροή των άστρων, που εμπνευστής του ήταν οι μεταφυσικές
 δυνάμεις ή δαιμονικές που καλούσε για να μάθει και να 
συγγράψει τις «προφητείες» του. Το συγγραφικό του έργο 
θεωρείται «προφητικό», και κάποιοι πιστεύουν ότι καθόρισε  
τον 20^ο αιώνα. Μέσα από τα συγγράμματά του «προφητεύει»
 τον ερχομό του Αντίχριστου, και τη συντέλεια του κόσμου. 
Στα γραπτά του ισχυρίζεται ότι όταν ο πλανήτης γη θα έλθει
 στην ίδια ευθεία με τον ήλιο, θα συμβεί μία απότομη
 ανατροπή της ισορροπίας του φυσικού περιβάλλοντος, και
 θα διαταράξει τις κανονικές συνθήκες ζωής των ανθρώπων
 σημαίνοντας το τέλος του πλανήτη μας. Η εποχή αυτή 
-κατά τον Νοστράδαμο ως αστρολόγο- ονομάζεται 
εποχή του Υδροχόου, ενώ η προηγούμενη της ελεύσεως
 του Χριστού εποχή του Ιχθύος. Σε πολλές θρησκείες 
έχουν διατυπωθεί θεωρίες ή «προφητείες» για τη συντέλεια
 του κόσμου. Τις περισσότερες φορές, στοχεύουν να 
κατευθύνουν  τις μάζες των ανθρώπινων ψυχών 
στους κόλπους τους μέσα από καταστροφολογίες και 
κινδυνολογίες, παρουσιάζοντάς τες ως εσχατολογικές
 και αποκαλυπτικές παρουσίες του Θεού. Η Ορθόδοξη 
θεολογία μιλάει για τη συντέλεια του κόσμου μέσα από
την Αποκάλυψη του Ιωάννη που παρουσιάζει τις καταστροφές 
και τα έσχατα του κόσμου. Αυτά όλα όμως δεν έχουνε μεγάλη
 σημασία, διότι το κεντρικό πρόσωπο, που δεν είναι άλλο από 
τον Ιησού Χριστό, ο οποίος έρχεται για δεύτερη φορά 
προσφέροντας την αμοιβή στους δικαίους και την τιμωρία 
στους αδίκους. Το ευαγγέλιο, μας καλεί να είμαστε 
έτοιμοι υποδεχόμενοι εν μετανοία το Σωτήρα Χριστό 
οδηγώντας όλους μας στη βασιλεία του.

Οι «προφητείες» του Νοστράδαμου έχουν ως στόχο να 
στηλιτεύσουν τον τρόπο ύπαρξης της Ρωμαιοκαθολικής 
Εκκλησίας, που μας παρουσιάζει έναν Θεό αυστηρό κριτή, 
όπου κατά το Νοστράδαμο αυτή η αυστηρότητα είναι που
 θα τιμωρήσει και την αμαρτία του κόσμου. Τα κέντρα της 
Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την περίοδο εκείνη, ήταν η
 Γαλλία, η Ιταλία, και η Ισπανία.

Στην Αμερικάνικη ήπειρο όμως, οι «προφητείες» του 
Νοστράδαμου δεν είχαν την ίδια αποδοχή, αφενός 
μεν γιατί βρισκόταν στους πρώτους χρόνους επικοινωνίας
 Ευρώπης – Αμερικής, αφετέρου δε οι θρησκευτικές
 επιλογές ήταν διαφορετικές απ’ ότι στην Ευρώπη, και 
αργότερα έως και σήμερα δεν υφίσταται η 
αποκλειστικότητα της Ορθόδοξης ή Ρωμαιοκαθολικής
 Εκκλησίας αλλά υπάρχει η άνθιση πολυάριθμων Χριστιανικών 
ομολογιών. Αυτό σημαίνει ότι με διαφορετικό τρόπο δέχονται
 αυτές τις προφητείες, μέσα από τις οποίες μπορούν να 
καταλάβουν έννοιες όπως «εξουσία», «δύναμη», «ηδονή», 
«δικαιοσύνη», οι οποίες έχουνε κοσμική χροιά, και όχι 
σωτηριολογική και εσχατολογική. Γι’ αυτό το λόγο
 λοιπόν τα μηνύματα που λάμβανε και λαμβάνει κατά 
καιρούς ο κόσμος διαβάζοντας τις 
«προφητείες» του Νοστράδαμου είναι ανθρωποκεντρικά 
και όχι σωτηριολογικά, με την έννοια της εν Χριστώ 
σωτηρίας του ανθρώπου.

Αυτό βέβαια γίνεται κατανοητό από τα λόγια του Κυρίου:
 «Εγώ ειμί τὸ άλφα καὶ τὸ ωμέγα, λέγει κύριος ο θεός, 
ο ών καὶ ο ήν καὶ ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ(Αποκάλυψη 1:8). 
Με τον τρόπο αυτό δηλώνει ότι η μέριμνά Του είναι
 να βρεθούμε όλοι μας την ημέρα εκείνη της κρίσεως μαζί
 Του, έχοντας ως  κέντρο Αυτόν και όχι το φόβο και τον τρόμο
 που προκαλούν οι διάφορες αποκαλυπτικές διηγήσεις 
αμφιλεγόμενων προσώπων για τα έσχατα και συχνά παραποιημένες.

Έτσι λοιπόν οι «προφητείες» αυτές γίνονται μια εύκολη 
λεία, απ’ τη μία για να ελέγξουν κάποια κέντρα εξουσίας 
τις μάζες, μέσα από τον έντονο φόβο που προκαλούν, 
αλλά και μεγάλος αριθμός ανθρώπων για να τις
 επικαλεστούν και για να συγκαλύψουν, δικαιολογώντας 
 τις όποιες ψυχολογικές τους ανεπάρκειες και την 
αποστροφή της προσωπικής τους σχέσης με τον Θεό, 
αλλά και των σχέσεων μεταξύ τους.

Ακριβώς αυτό είναι το πνεύμα του Νοστράδαμου αλλά 
και του σύγχρονου ανθρώπου να στηριχτεί στις δικές του
 δήθεν «υπερφυσικές δυνάμεις» αντλώντας τη σοφία του
 και τη δύναμη της ύπαρξης του όχι μόνο από τις ψεύτικες
 προφητείες, αλλά και από τον αποκρυφισμό και τη μαγεία. 
Με αυτόν τον τρόπο επιζητεί ο σύγχρονος άνθρωπος να 
ικανοποιήσει την περιέργειά του απαντώντας στα όποια 
υπαρξιακά και οντολογικά του ερωτήματα, περικλείοντάς 
τα με ένα περίγραμμα από  γρίφους, αστρολογικού
 περιεχομένου, «ενόρασης», και ό,τι άλλο μεταφυσικό
 που θα προκαλούσε μυστήριο και φόβο για το άγνωστο.

Ο ίδιος ο Νοστράδαμος χρησιμοποίησε πολλούς γρίφους 
στις προφητείες του, αφενός για να μην καταδικαστεί
 από την Ιερά Εξέταση, και αφετέρου να είναι μες 
στο πνεύμα των απαντήσεων. Είναι λυπηρό όμως 
ότι κάποιοι το καπηλεύτηκαν αυτό ερμηνεύοντας 
εκ των υστέρων τις δήθεν προφητείες του. Κάποιοι 
ισχυρίσθηκαν, ότι είχε προφητεύσει την άνοδο 
και την παντοδυναμία του Χίτλερ στη Γερμανία. 
Το όνομα “Hister” που χρησιμοποίησε οΝοστράδαμος 
δεν αναφερόταν στον Χίτλερ αλλά στον ποταμό Δούναβη. 
Αυτό διαπιστώνεται επίσης από κάποιο τετράστιχο 
που ανέφερε ο «προφήτης» στη δημιουργία μιας γέφυρας πάνω
 από τον ποταμό “Hister”.

Οι «προφητείες» του Νοστράδαμου συνήθως ήταν σε ποιητική
 μορφή, και αναφερόταν σε διάφορα θέματα, όπως: η μεγάλη
 πυρκαγιά του Λονδίνου, η Γαλλική Επανάσταση, η πτώση του 
κομμουνιστικού καθεστώτος, η εξάπλωση της επιδημίας 
του AIDS, η ανακάλυψη των πυραύλων (τους οποίους 
ονόμαζε «μηχανές ιπτάμενης φωτιάς»), τα υποβρύχια 
(ως «σιδερένια ψάρια»), κ. ά., καταλήγοντας έτσι σε
 έναν φιλοσοφικό διαλογισμό, πιστεύοντας ότι 
«ο κόσμος γίνεται μικρότερος»
. Η περίφημη  συλλογή των προφητειών του με 
τον τίτλο «Αιώνες», προλέγει σε αυτές γεγονότα ως
 το έτος 3.797.  Οι προφητείες αυτές  διαβάστηκαν
 σ’ όλη την Ευρώπη.

Στις 11.09.2001, στη Νέα Υόρκη, ένα μεγάλο γεγονός
 που τρομοκράτησε όλο τον κόσμο – ο βομβαρδισμός 
των Δίδυμων Πύργων – θεωρήθηκε μία ακόμα επιβεβαίωση
 των «προφητειών» του. Όμως, όπως λέει ο 
ερευνητής J.B.Hare, μελετητής του Νοστράδαμου, 
δεν είναι μια αυτούσια προφητεία αλλά 
διαστρέβλωση κάποιων φράσεων που  αποκόπηκαν
 από τα γνωστά τετράστιχα του Νοστράδαμου. 
Το αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού της πτώσεως 
των Διδύμων Πύργων συνδέοντας με τις προφητείες 
του Νοστράδαμου, ήταν να εξαφανιστούν τα βιβλία
 του Νοστράδαμου από ολόκληρη την Αμερική.

            Τέλος μετά  απ’ όλα αυτά που εν συντομία εκθέσαμε, 
στο ερώτημα αν ο Νοστράδαμος και οι προφητείες του είναι
 αληθινά ή αγγίζουν την απάτη, μπορούμε να πούμε ότι η 
κατάθλιψη που είχε, αλλά και τα αλλεπάλληλα δήθεν οράματα,
 υπό την επήρεια τον οποίων συνέγραψε τις ψευδοπροφητείες του,
 συμπεραίνουμε ότι προσπαθεί να γίνει ένας νέος συγγραφέας 
προφητεύοντας μεγάλα ιστορικά γεγονότα για τα έσχατα. 
Υπό τη σκοπιά αυτής της μικρής πραγματείας και της
 απόστασης του Νοστράδαμου από την Αγία Γραφή και 
την ερμηνεία των Αγίων Πατέρων, μπορούμε να πούμε ότι
 πλανήθηκε στην αίρεση που δυστυχώς ως και σήμερα
 συμπαρασύρει ανθρώπους απλούς και προβληματισμένους 
στην απώλεια αναζητώντας  εναγωνίως  την ύπαρξη του Θεού.