Ο ΒΡΑΧΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΜΑΑΝ (Α' Σαμ. 23, 24-28)

Ο ΒΡΑΧΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΜΑΑΝ

(Α' Σαμ. 23, 24-28)

Ένα σύμβο­λο της θεϊκής αγάπης και προνοίας, για κάθε δίκαιο που διώκεται άδικα,για κάθε ευσεβή που εναποθέτει τις ελπίδες του στην πρόνοια τού ου­ράνιου Πατέρα,για κάθε πιστό που ξέρει να ομολογή σαν τον Δαβίδ, ότι ο Κύριος αποτελεί το καταφύγιό του

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

(1940-2009)

   Βρισκόμαστε στα χρόνια που βασιλεύει στον Ισραήλ ο Σαούλ, χί­λια είκοσι περίπου έτη προ Χριστού. Όχι ο καλός Σαούλ που εφήρμοζε το θέλημα τού Κυρίου και υπάκουε στον «άνθρωπο τού Θεού» δηλ. στον Σαμουήλ. Αλλά ο Σαούλ που ξεστράτισε και έγινε όργανο των δαιμόνων που υποδουλώθηκε στο πάθος της αντιζηλίας και τού φθό­νου εναντίον τού Δαβίδ, τον οποίον αγωνιζόταν με μανία να εξοντώση.

Τους πιο εκλεκτούς, τους πιο επίλεκτους στρατιώτες τού βασι­λείου του δεν τους είχε τόσο για να προασπίζη την χώρα από τους Φιλισταίους, όσο για να καταδιώκη τον Δαβίδ. Πλήθος διαλεχτοί πολεμι­στές και επί κεφαλής ο περίφημος στρατηγόςΑβεννήρσυνώδευαν τον Σαούλ στην αμείλικτη καταδίωξι. Το δίκτυο των κατασκόπων δούλευε καλά. Αλλά και oι προδότες και oι καιροσκόποι ήταν στην διάθεσι τού βασιλέως.

Ηέρημος της Νότιας Ιουδαίας, περιοχή κατάξερη, με χαράδρες, λόφους, βουνά, σπήλαια, δύσβατες περιοχές, προσφερόταν για κατα­φύγιο τού Δαβίδ. Δεν ήταν μόνος του. Τον περιτριγύριζαντετρακόσιοιοπαδοί, oι οποίοι πίστευαν ότι μία ημέρα θα τον έβλεπαν στον βασιλικό θρόνο. Σ' αυτήν την περιοχή σ' ένα οροπέδιο υπήρχε μία μικρή πόλις, ηΖιφ. Οι κάτοικοί της, πολύ ελεεινοί άνθρωποι. Μόλις αντιλαμβάνονταν ότι κάπου εκεί κρυβόταν ο Δαβίδ, αμέσως έστελναν μήνυμα στον Σαούλ: «Ουκ ιδού Δαβίδ κέκρυπται παρ' ημίν»; (23, 19)· «ιδού Δαβίδ σκεπάζεται μεθ' ημών εν τω βουνώ τού Εχελά» (26, 1).

Στον ευσεβή αναγνώστη της Βίβλου το όνομα «Ζιφαίοι» προκαλεί αηδία. Θυμίζει άλλα ποταπά πρόσωπα, θυμίζει Ιούδες και Εφιάλτες. Στον Σαούλ όμως οι κάτοικοι της Ζίφ ήταν οι ευλογημένοι, οι αγαπημέ­νοι. «Ευλογημένοι υμείς τω Κυρίω» (23, 21).Αυτά που σημειώσαμε για τους Ζιφαίους θα μας χρειασθούν αρ­γότερα.

Νοτιοδυτικά της Βηθλεέμ, όχι πολύ μακρυά άπα την Χεβρών, στα σύνορα σχεδόν με τους Φιλισταίους υπήρχε η πόλιςΚεϊλά. Ήταν ονομαστή γιατί σ' αυτήν είχε ταφή ο προφήτηςΑββακούμ. Λόγω της κρίσιμης γεωγραφικής της θέσεως την είχαν περιβάλει με τείχος. Πόλις ωχυρωμένη, με βαρείες πόρτες και αμπάρες, «πόλις θυρών και μο­χλών».

Η πόλις δέχθηκε επίθεσι από τους Φιλισταίους και διέτρεξε με­γάλο κίνδυνο. Ο Δαβίδ όμως με τους λιγοστούς άνδρες του κατώρθωσε να την σώση προξενώντας μεγάλη ήττα στους αλλοφύλους. Ο Σαούλ πληροφορήθηκε ότι ο Δαβίδ βρίσκεται στην Κεϊλά και με φοβε­ρή στρατιωτική δύναμι εκστρατεύει εναντίον της. Ο Δαβίδ, για να γλυτώση και τον εαυτό του, αλλά και την πόλι από την καταστροφική μανία του βασιλέως, πήρε τους τετρακόσιους στρατιώτες του και εσπευσμέ­να απομακρύνθηκε από εκεί.

Στην συνέχεια περνούσε τον καιρό του στην έρημο της Νότιας Ιουδαίας, στην περιοχή Ζιφ. Γι' αυτήν την περιφέρεια η Γραφή χρησι­μοποιεί τον χαρακτηρισμό «γη αυχμώδης», που θα πη «γη της ξεραΐλας». Και στους ψαλμούς τού Δαβίδ συχνά συναντούμε τις φράσεις, «εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω» (62, 2). Στον Ψαλμό 54 διαβά­ζουμε:«Ιδού εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω» (στ. 8). Άνυδρος και ξηρός και βραχώδης τόπος, σημαίνει έρημος από πόλεις και χωριά και παρουσία ανθρώπων. Τόπος δηλαδή καταλληλότατος για τούς καταδιωγμένους. Γι’ αυτό και τον προτιμούσε ο Δαβίδ. Ο καθένας όμως αντιλαμβάνεται τι δυσκολίες συναντούσε σε ζητήματα νερού και διατροφής. Και είχε μαζί του τετρακόσιους άνδρες, οι οποίοι αργότερα έγιναν εξακόσιοι.

Ορισμένες φορές μετά από βροχές, η περιοχή πρασίνιζε για λίγο, οπότε έκαναν την εμφάνισί τους κάποιοι βοσκοί με τα πρόβατα τους και ταγίδια τους. Απ' αυτούς κάτι θα μπορούσε να προμηθευθή για την συντήρησι τού μικρού στρατεύματός του.

Σ' αυτήν την έρημο τον κατεδίωκε συνεχώς ο Σαούλ, αλλά η θεία Πρόνοια τον προστάτευε. «Και ου παρέδωκεν αυτόν Κύριος εις τας χεί­ρας αυτού» (23, 14). Γι’ αυτήν την άνωθεν προστασία ο Δαβίδ σ' έναν ψαλμό διατυπώνει μία ωραία εικόνα: Ο Θεός απλώνει τα φτερά του και τov σκεπάζει. «Θεέ, ελπίζω στην σκιά των πτερύγων σου, έως ότου πέ­ραση η ανομία» (56, 1). Ως ανομία χαρακτηρίζει την άδικη καταδίωξί του από τον Σαούλ.

Σαν άνθρωπος όμως περνούσε δύσκολες και αγωνιώδεις ώρες και ημέρες στην έρημο Ζιφ. Πόσες φορές έπεφτε να κοιμηθή και από την αγωνία του δεν μπορούσε να κλείση μάτι. «Εκοιμήθην τεταραγμένος» (Ψαλμ. 56, 5). Όταν ένοιωθε ότι στην απέναντι πλαγιά ή στην δι­πλανή οροσειρά ήταν στρατοπεδευμένοι οι διαλεκτοί πολεμιστές του Σαούλ, αίσθανόταν ότι είναι περικυκλωμένος από λιοντάρια, ότι βρί­σκεται «εν μέσω σκύμνων».

Όασις εν τη ερήμω σ' αυτήν την περίοδο ήταν κάποια επίσκεψις. Ένα εκλεκτό και προσφιλές του πρόσωπο, τον επισκέφθηκε σ' αυτές τις άνυδρες κακοτοπιές και έρριξε χαρούμενο φως μέσα στα διαμερί­σματα της ψυχής του. Ήταν οΙωνάθαν, ο πιστός του φίλος, μια από τις πιο συμπαθείς και αξιαγάπητες μορφές της Γραφής. Η ηθική ενίσχυσις που τού προξένησε η ανέλπιστη αυτή επίσκεψις ήταν υπέρμετρη.

—Αγαπημένε μου, Δαβίδ,τού είπε, μη φοβάσαι.Έχε θάρρος. Ο Θεός είναι με το μέρος σου. Δεν πρόκειται να σε συλλάβη και να σε θα­νατώση ο πατέρας μου. Τελικά για σένα προορίζεται ο θρόνος τού Ισραήλ. Αυτό είναι το θέλημα τού Κυρίου. Εγώ θα δεχθώ να έχω την δεύτερη θέσι. Και ο Σαούλ ο πατέρας μου καταλαβαίνει ότι έτσι θα εξε­λιχθούν τα πράγματα. «Μη φοβού».

Τα λόγια τού Ιωνάθαν μπήκαν βαθειά στην καρδιά του. Το σχετι­κά πεσμένο ηθικό του αναπτερώθηκε. Οι δύο φίλοι ανανέωσαν στο ό­νομα τού Κυρίου την συμφωνία τους.

   Στα μέρη εκείνα υπήρχε μία περιοχή που λεγότανΙεσσαιμούντρομερή έρημος. Στα δεξιά της βρισκόταν ένας λόφος, ο Εχελά. Πιο πέ­ρα ανοιγόταν ένας άλλος χώρος που ωνομαζότανέρημος Μαάν. Σ' αυ­τούς τους τόπους έλαβε χώρα μια πολύ δραματική, αλλά και εξ ίσου θαυμαστή και συγκινητική Ιστορία.

Ο Δαβίδ και οι άνδρες του είχαν εγκατασταθή στον λόφο Εχελά. Μερικοί Ζιφαίοι που είχαν αναλάβει να παρακολουθούν τις κινήσεις του και να ενημερώνουν τον Σαούλ, τον επρόδωσαν. Μάλιστα είπαν στον βασιλέα ότι η περιοχή είναι τέτοια, ώστε εύκολα θα τον αποκλείση. Τού συνέστησαν να πάρη μαζί του όσο πιο πολλούς και εκλεκτούς στρατιώ­τες μπορεί. Η ευκαιρία ήταν μοναδική. Θα πιανόταν σαν τον ποντικό στην φάκα! Δίοδος φυγής πουθενά. «Κεκλείκασιν αυτόν εις χείρας τού βασιλέως». ΟΙ Ζιφαίοι από την κακία τους έτριβαν τα χέρια τους. Το ίδιο και ο βασιλεύς.

Δεν υπάρχουν μόνο οι καλές, αλλά και οι αμαρτωλές συγκινήσεις. Ο Σαούλ συγκινήθηκε από τις ενέργειες των Ζιφαίων. Άνοιξε το στόμα του και τους είπε:

—Να είστε ευλογημένοι από τον Κύριο. Εδείξατε μεγάλη συμπό­νια στο πρόσωπό μου. Δεν βρίσκω λόγια να σάς ευχαριστήσω.

Και συνέχισε:

—Μην αργείτε όμως. Επιστρέψετε και κοιτάξετε σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκεται ο εχθρός μου. Παρατηρήστε μήπως μετακινήθηκε. Αυτός είναι πανούργος και μπορεί να μας κάνη κανένα τέχνασμα. Προ­χωρήστε κι εγώ σάς ακολουθώ.

ΟΙ Ζιφαίοι έτρεξαν και είδαν ότι ο Δαβίδ είχε τραβήξει προς τηνέρημο Μαάν. Η ώρα ήταν απογευματινή. ΟΙ Ζιφαίοι εμπρός και ο Σαούλ από πίσω. Ο Δαβίδ, όταν το πήρε είδησι, κατέβηκε προς τα κάτω στο μεγάλο φαράγγι, δεκατρία χιλιόμετρα περίπου μακρυά από την Μαάν, σε κατεύθυνσι βορειοανατολική. Πρόκειται για ιδιαίτερα δύσβατο τό­πο. Σήμερα ονομάζεται «Βαδί - Μαλάκι» και διακρίνονται δύο βράχοι. Ο Δαβίδ βρισκόταν σύρριζα στον ένα βράχο.

Από την πίσω μεριά βρισκόταν ο στρατός τού Σαούλ. Αν δεν υπήρχε ο πέτρινος όγκος, οι δύο αντίπαλοι θα βλέπονταν μεταξύ τους. «Ην Δαβίδ σκεπαζόμενος». Τον σκέπαζε ο μεγάλος βράχος. Αλλά μέ­χρι πότε;Όπως βάδιζε, μόλις έφθανε στην στροφή, θα έβλεπε εμπρός του τους μανιασμένους διώκτες του. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να τα βγάλη πέρα με ένα τόσο επίλεκτο και καλοοπλισμένο στράτευμα.

Η ώρα ήταν κρίσιμη. Ο Δαβίδ που τόσες φορές είχε γλυτώσει, αυτή την φορά δεν θα σωζόταν. Ο τόπος δεν προσέφερε καμμιά βοή­θεια. Δεν υπήρχε κάποια διέξοδος για φυγή.Οι Ζιφαίοι άρχισαν να πα­νηγυρίζουν. Ο Δαβίδ και οι άνδρες του είχαν πέσει σε παγίδα.

Αν υπάρχουν συγκλονιστικά και συγκινητικά γεγονότα μέσα στην βιβλική Ιστορία, αυτό που διαδραματίσθηκε στον βράχο της Μαάν, έρ­χεται από τα πρώτα.

Ενώ απέμειναν ελάχιστες στιγμές και οι δύο στρατοί θα βρίσκον­ταν ο ένας απέναντι στον άλλο, κάτι συνέβη, και τα πράγματα πήραν ξαφνικά άλλη εξέλιξι.

ΟιΦιλισταίοιοπωσδήποτε είχαν τους κατασκόπους τους. Φυσικό είναι να πληροφορήθηκαν ότι ο βασιλεύς με το καλύτερο μέρος τού στρατού του κυνηγάει στην Νότια Ιουδαία τον Δαβίδ. Γι’ αυτούς ήταν πολύ ευχάριστο που ο Δαβίδ βρισκόταν υπό διωγμόν, γιατί τους είχε προξενήσει μεγάλα κακά. Ήταν επίσης ευχάριστο που σ' αυτήν την καταδίωξι διέθετε ο βασιλεύς τού Ισραήλ τον καλύτερο στρατό του. Μπορούσαν τώρα με κάθε άνεσι να κάνουν έφοδο στην χώρα του.

Πράγματι την ώρα που κατέβαινε ο Σαούλ στην έρημο Μαάν, οι Φιλισταίοι είχαν εισβάλει στο Ισραηλιτικό έδαφος.Ένας αγγελιαφόρος ασθμαίνοντας έτρεχε να ειδοποιήση τον βασιλέα. Την στιγμή που ο Δα­βίδ θα έχανε την προστασία από τον βράχο, έφθασε εμπρός στον Σαούλ κι έβγαλε μία σπαρακτική φωνή:

— «Σπεύδε και δεύρο, ότι αλλόφυλοι επέθεντο επί την γην». Τρέ­ξε γρήγορα! Οι Φιλισταίοι επιτέθηκαν στην χώρα μας!

Η μορφή τού αγγελιαφόρου, η αγωνία του, η κραυγή του, το άσχημο μήνυμα έπεσαν σαν κεραυνός επάνω στον Σαούλ. Αυτοστιγμεί σημειώνει μεταβολή και διατάσσει το στράτευμα να σπεύση εκεί που το καλεί η ανάγκη.

Και όπως καταλαβαίνουμε ο Δαβίδ και οι δικοί του σώθηκαν από βέβαιο θάνατο.

Ο βράχος της Μαάν είδε δύο στρατεύματα που θα ενώνονταν, που το ένα θα έπεφτε επάνω στο άλλο, ξαφνικά να χωρίζωνται.Γι’ αυ­τό και ωνομάσθηκε «βράχος χωρισμών». «Δια τούτο επεκλήθη ο τόπος εκείνος «πέτρα η μερισθείσα»· στα εβραϊκά «σελά - αμμαλεκώθ».

Από τότε και στο εξής ο βράχος αυτός της Μαάν έγινε ξακουστός. Πήρε σπουδαία θέσι στην Ισραηλιτική Ιστορία. Δεν είχε μόνο την ση­μασία ενός διακεκριμένου τοπωνυμίου που προσδιώριζε γεωγραφικό κάποιον χώρο. Αυτό ήταν το ελάχιστο. Η «πέτρα η μερισθείσα» απετέλεσε μία πνευματική στήλη στην ζωή τού περιουσίου λαού, ένασύμβο­λο της θεϊκής αγάπης και προνοίας, για κάθε δίκαιο που διώκεται άδικα,για κάθε ευσεβή που εναποθέτει τις ελπίδες του στην πρόνοια τού ου­ράνιου Πατέρα,για κάθε πιστό που ξέρει να ομολογή σαν τον Δαβίδ, ότι ο Κύριος αποτελεί το καταφύγιό του: «Συ είσαι σε μένα καταφύγιο στην θλίψι που μου ήρθε» (Ψαλμ. 31, 7), «Ο Κύριος έγινε καταφύγιο στον πτωχό» (Ψαλμ. 9, 10).

Οι ευσεβείς που έχουν πείρα της θεϊκής βοηθείας αυξάνουν την αγάπη τους προς τον μεγάλο Προστάτη τους και αναφωνούν αυτό που έψαλλε ο Δαβίδ στο τέλος της ζωής του:

«Αγαπήσω σε Κύριε, η Ισχύς μου.

Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου.

Ο Θεός μου βοηθός μου, ελπιώ επ' αυτόν,

υπερασπιστής μου και κέρας σωτη­ρίας μου

και αντιλήπτωρ μου»

(Ψαλμ. 17, 2-3).

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης (1940-2009)

Από το βιβλίο: ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Αγοράστε online το βιβλίο

:πηγή

Το θαύμα της πίστεως.Ναοί που δεν γκρεμίζονται!

+Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

(1940-2009)

Στο κεντρικότερο σημείο της Σόφιας, χαμηλά χω­μένη μέσα στο έδαφος υπήρχε μία όμορφη και αρχαία Εκκλησούλα, της Αγίας Πέτκας, δηλαδή της Αγίας Παρα­σκευής. (Στα βουλγαρικά η έκτη ημέρα της εβδομάδος ονομάζεται Πέτκα). Όχι της γνωστής Παρθενομάρτυρος, αλλά μιας συνώνυμης Οσίας, που τιμάται ιδιαίτερα εκεί, και που τα λείψανα της σήμερα βρίσκονται στην Ρουμα­νία.

Με αυτόν τον Ναό συνδέονται εντυπωσιακά και τρο­μερά γεγονότα, που έκαναν «ισχυρούς» της γης να υπο­τάξουν την βούληση τους σε κάποια άλλη ακαταμάχητη βούληση και δύναμη.

Γύρω στο 1963 απεφάσισαν οι αρμόδιοι να διαπλατύνουν τον κεντρικό δρόμο. Αυτό σήμαινε ότι το Χριστια­νικό μνημείο έπρεπε να κατεδαφισθεί. Θα απαλλάσσονταν έτσι και από ένα ανεπιθύμητο κτίσμα. Το συνεργείο κατεδαφίσεως ετοιμάσθηκε. Τον πρώτο ρόλο θα τον έπαιζε μία μπουλντόζα. Σε λίγα λεπτά της ώρας θα τον σώριαζε σε ερείπια. Έτσι υπολόγιζαν τα πράγματα. Τους ήρθαν ό­μως ανάποδα. Τραγουδήθηκε άλλο τραγούδι κι' όχι αυτό που επιθυμούσαν.

Ενώ έβαζαν εμπρός την μπουλντόζα και την κατεύ­θυναν προς τον Ναό, πάθαινε συνεχώς βλάβες. Την έφτια­χναν, αλλά και πάλι έσπαγε. Αδύνατο να πλησιάσουν στην Εκκλησία. Και σαν να μην έφθανε αυτό, μόλις γυρίζει στο σπίτι του ο εργάτης που με μανία επιζητούσε το γκρέμισμα, βρίσκει νεκρό ένα από τα μέλη της οικογε­νείας του!

Εν τω μεταξύ ο υπεύθυνος αυτής της επιχειρήσεως πληροφορήθηκε ότι οι εργάτες δεν κατόρθωσαν τίποτε. Έμαθε και τις λεπτομέρειες. Του φάνηκαν όλα ανόητα, και αγριεμένος είπε: «Δεν αξίζετε τίποτε. Μόνο για παρα­μύθια είσαστε. Αύριο θα πάω να τον γκρεμίσω ο ίδιος»!

Αλλά ο δυστυχής έμεινε μόνο με τα μεγάλα λό­για. Μόλις ανέβηκε μανιώδης επάνω στο μηχάνημα και βάδισε προς την Εκκλησία, και αυτό έσπασε, αλλά — το πιο συνταρακτικό — βρήκε και ο ίδιος ξαφνικά τον θά­νατο! Καταλαβαίνετε τι θλίψις, αλλά και τι τρόμος επα­κολούθησε. Δεν απέμεινε τίποτε άλλο, παρά να ανακα­λέσουν την διαταγή της κατεδαφίσεως.

Και για να ομορφύνει ο χώρος έφτιαξαν κάτι σαν υπό­γεια καταστήματα και μία πλατεία γύρω από τον Ναό, όπως φαίνεται στην προηγούμενη φωτογραφία.

Η Αγία Πέτκα ή μάλλον Εκείνος που λάτρευε η Αγία, έγινε γνωστό σ' όλη την Σόφια, ότι έχει ανυπο­λόγιστη δύναμη που αν κάποτε αρχίζει να την δείχνει, κα­ταλαμβάνονται όλοι από πανικό.

Τέτοιου είδους υπερφυσικά γεγονότα υπάρχουν πολυ­άριθμα. Και άλλοι Ναοί, που είχαν κάποια ιδιαίτερη ση­μασία και ιστορία μέσα στον Χριστιανισμό, μόλις αντι­μετώπισαν κατεδάφιση, την εξουδετέρωσαν με τρόπο που προκάλεσε θάμβος. Αυτό συνέβη και σε Ναούς που δεν έτυχε να έχουν κάποια ξεχωριστή αξία, πλην όμως με την απόκρουση του εχθρού επρόκειτο να τονώσουν την πίστη πολλών ανθρώπων.

Ο νεκροταφειακός Ναός του Αγίου Γεωργίου στα Φραγκουλέϊκα (μικρό χωριό της Αιτωλίας, μετά την Κλει­σούρα και πριν από το Αγρίνιο) ανάγκασε, γύρω στο 1968, την εθνική οδό Αντίρριου - Άρτας - Ιωαννίνων σε άσχημη παράκαμψη. Έλαβαν χώρα τα ίδια υπερφυσικά γεγονότα. Μάλιστα, το μηχάνημα που χάλασε καθώς βάλ­θηκε να γκρεμίσει τον Ναό, το άφησαν χαλασμένο εκεί, και, αφού τελείωσε όλο το έργο, τότε τόλμησαν να πλη­σιάσουν και να το φτιάξουν.

Δύο άλλοι Ναοί στην περιοχή Σκαραμαγκά - Ελευ­σίνας ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Ο ένας από αυτούς, Κοίμησις της Θεοτόκου, στην άκρη των Ναυπηγείων του εφοπλιστού Νιάρχου, όταν πήγαν να τον γκρεμίσουν για να συνεχίσουν το υψηλό τείχος, τους έσπαγε κάτι πελώρια μηχανήματα κατεδαφίσεως. Απεφάσισαν τελικά να κάνουν μικρή καμπύλη και να τον αφήσουν απείραχτο «έξω των τειχών». Μπορούσαν να τον περικλείσουν και μέσα, γιατί ο χώρος το επέτρεπε, αλλά ο φόβος που πή­ραν τους έκανε να τραβηχτούν αυτοί προς τα μέσα!

Ο άλλος κοντά στην λίμνη Κουμουνδούρου, στο όνομα της Μεταμορφώσεως. Εκεί γύρω στο 1963 έφτια­χναν δρόμο ασφαλτοστρωμένο προς τα Άνω Λιόσια. Έτσι στον επίσημο και παραθαλάσσιο δρόμο που από την Αθή­να προχωρούσε προς την Ελευσίνα, θα άνοιγε ένα παρακλάδι προς τα δεξιά για την κατεύθυνση που αναφέραμε. Όπως είχε χαραχθεί το σχέδιο, τους δυσκόλευε το ξωκκλήσι, και δόθηκε εντολή να το κατεδαφίσουν. (Ποιος ξέρει τι θεό λάτρευε αυτός που έδινε τέτοιες διαταγές); Κι' εδώ τα ίδια αξιοθαύμαστα συντελέσθηκαν. Το υνί του εκσκαφέα έσπασε δύο φορές, οπότε κατάλαβαν ότι έπρεπε να υποκύψουν σε ανώτερη θέληση. Έτσι η στρο­φή έγινε λίγο πιο πέρα, και το Εκκλησάκι με τον ωραίο του τρούλο συνεχίζει να στέλνει την ευλογία του και τον χαιρετισμό του σ' όλους τους περαστικούς στον πλαϊνό του πολυσύχναστο δρόμο.

Και στην περιοχή των Αθηνών συναντώνται παρό­μοιες ιστορίες.

Ένα βυζαντινό Ναΰδριο που υπάρχει σε χαμηλό επίπεδο πλάι στον Κηφισό ποταμό, ο Άγιος Νικόλαος ο «χωστός», παλαιά κατακόμβη, στην είσοδο του Πρα­κτορείου Λεωφορείων Πελοποννήσου, πολύ όμορφο και αρχαίο, ταπείνωσε τα επηρμένα φρύδια μερικών ασεβών. Έσπασε μία πρώτη μικρή μπουλντόζα και στην συνέχεια μία μεγαλύτερη. Τρομοκρατήθηκαν και το άφησαν στην θέση του.

Στον Άγιο Ιωάννη του Ν. Κόσμου, τον μεγαλοπρεπή αυτόν Ναό, πίσω από το ιερό και σύρριζα στην λεωφόρο Βουλιαγμένης υπάρχει ο παλαιός μικρός Αη-Γιάννης. Όταν οικοδομήθηκε ο μεγάλος, είπαν, σαν περιττό να τον γκρεμίσουν. Αλλά και εδώ τα ίδια. Έσπαζαν οι μπουλντόζες. Και έτσι τον άφησαν. Πρέπει να σημειώ­σουμε ότι στην Εκκλησούλα αυτή λειτουργούσε ο πιο άγιος ιερέας της Παλιάς Αθήνας, ο παπα-Νικόλας ο Πλανάς.

Θαυμαστές όλες αυτές οι περιπτώσεις και τονωτικές για την πίστη, αλλά και συμβολικές συγχρόνως — δεί­χνουν την ακατάλυτη δύναμη της Εκκλησίας του Χριστού. «Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

πηγη

Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης, 1940 -11.07.2009

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης

(1940-2009)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ  ΚΟΤΣΩΝΗ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ

Σεβαστέ Γέροντα, Σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί αδελφοί,

     Ο μεταστάς εκ του προσκαίρου στα αιώνια και μέλλοντα αδελφός ημών Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Γούβαλης, μας άφησε μνήμη καλή και αγαθή, όπου διήλθε και όπου διηκόνησεν, όπου θεαρέστως ηγωνίσθη, εις κλήρον και λαόν του Θεού, εις τον ισάγγελον μοναχισμόν και εις την διαποίμανσιν της ενορίας του.

    Ολίγοι, ως ημείς, εγνωρίσαμεν τόσον καλώς την μορφήν του και τον βίον του από μικράς ηλικίας. Διότι και πατριώται ήμεθα, καταγόμενοι από την ηρωικήν Ρούμελην και συνομήλικοι και συμμαθηταί στο ίδιο θρανίο του Γυμνασίου, συμμαχηταί στους αγώνας, τας πνευματικάς μάχας υπέρ της δόξης του Θεού και της Αγίας Μητρός ημών Εκκλησίας.

     Ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, ένα αετόπουλο της ελατό Γκιώνας και του Πανουριά, ένα ορφανό παιδί, ορεσίβιο, πεντακάθαρο, κατέβηκε από τα ψηλά στον κάμπο του κόσμου, στον Πειραιά για να σπουδάσει. Κι εκεί τον συνάντησε η αγάπη και η πρόνοια και η προστασία του αειμνήστου Γέροντός μας Χερουβείμ του Αγιορείτου, κτήτορος της Αδελφότητος του Παρακλήτου στον Πειραιά και κατόπιν της ομωνύμου Ιεράς Μονής στον Ωρωπό.

     Αριστούχος μαθητής, ο αείμνηστος π. Δανιήλ, αριστούχος φοιτητής, πατερικός θεολόγος, ακούραστος ερευνητής, εραστής του βιβλίου, συγγραφεύς δυνατός, δυνατότερος στο λόγο, εμβριθής στα ελληνικά γράμματα, κάτοχος της ελληνικής γλώσσας, ακριβέστατος ερμηνευτής, στοργικός ποιμήν και διακριτικός πατέρας αναρίθμητων πνευματικών τέκνων στη μικρή ενορία της Αγίας Παρασκευής Μαλακάσας, άοκνος εις την ιεράν εξομολόγησιν και καθοδήγησιν, διηκόνησε την Εκκλησίαν εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αττικής επί πολλά έτη, διηκόνησε την Ραδιοφωνικήν Ποιμαντικήν της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με όμορφες, πρωτότυπες εκπομπές.

     Ένας από τους καλυτέρους βοηθούς στο συγγραφικό έργο του Γέροντος Χερουβείμ και πιστός συνεργάτης του αειμνήστου Μητροπολίτου Κρήτης Διονυσίου. Τα έργα και η μετάφρασις της Κλίμακος του Αγίου Ιωάννου και ο αθωνικός μοναχισμός δε θα είχαν δει το φως της δημοσιότητος, εάν δεν είχε διατεθεί ο ολονύκτιος πολλές φορές ζήλος και η αμέριστη βοήθεια του π. Δανιήλ.

      Ιδιαιτέρως διέπρεψε εις τον αντιαιρετικόν αγώνα. Ως καλός ποιμήν επροστάτευσε και προφορικώς και γραπτώς το ποίμνιο του Χριστού από τους αιρετικούς λύκους, τους έχοντες ένδυμα προβάτου τους εκ δυσμών και από τις πλάνες τις προερχόμενες εξ ανατολών.

     Τις ασθένειές του τις αντιμετώπισε με ηρωϊκό πνεύμα, αφήνοντας την έκβαση εις τα χέρια του Θεού και εις το θέλημά Του. Αυτή την απόλυτη εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια την είδαμε όλοι, αλλά ιδιαιτέρως αι μοναχαί αδελφαί του Ιερού Ησυχαστηρίου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Κουφαλίων, τον οποίο Άγιο μελετούσε και ευλαβείτο υπερβολικά, όπου τον υπηρέτησαν με σεβασμόν και αληθινήν αυτοθυσίαν. Δεν παρήλθαν δύο έτη, όταν με παρεκάλεσε—ποιος ξέρει, περίμενε το τέλος—να τον συμπεριλάβωμεν εις την ανδρώα Ιεράν Μονήν μας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σοχού Λαγκαδά, οπότε ετελέσθη η κουρά του εις Μεγαλόσχημον Μοναχόν εν μέσω κατανυκτικής ατμόσφαιρας, ταπεινούμενος να υποταχθεί εις ένα συμμαθητή του και συνομήλικό του, ασφαλώς πολύ κατώτερον από αυτόν όπως είναι (...) μου.

     Αγαπητέ μας παράδελφε, φιλάδελφε, φιλόστοργε πάτερ, αγωνιστά της πίστεως και της ευσεβείας, τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθης, την πίστην τετήρηκας, τον δρόμον τετέλεκας. Λοιπόν, απόκειταί σοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει σοι Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο Δίκαιος Κριτής, ου μόνον δε σοι, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν Αυτού.

 

Την 11η Ιουλίου 2009 έφυγε από κοντά μας ο σεβαστός πνευματικός πατέρας, Αρχιμανδρίτης και μοναχός Δανιήλ Γούβαλης. Δεν είναι καθόλου εύκολο να περιγράψουμε σε ένα άρθρο τη μεγάλη σημασία της προσφοράς του, είναι όμως πολύ εύκολο να πούμε ότι χάσαμε έναν Μεγάλο Άνθρωπο της Εκκλησίας, έναν άξιο πνευματικό, ένα σύγχρονο Άγιο. Ειδικότερα για όσους τον γνώρισαν από κοντά και υπήρξαν πνευματικά παιδιά του, η απώλεια αυτή στέκει ακόμα δυσβάσταχτη και ουσιαστικά μη πιστευτή.Αναρίθμητες ήταν οι συμβουλές του, αφού αναρίθμητοι ήταν αυτοί που έτρεχαν κοντά του για να τους βοηθήσει.

 Αναρίθμητες ήταν οι προσευχές του, αφού στους πιστεύοντες δεν υπήρχε πρόβλημα που να επιτρέπει ο Θεός να λυθεί και να μη λυθεί μέσω του πατρός Δανιήλ. Αναρίθμητες ήταν οι γνώσεις του, οι οποίες φαίνονται και μέσα από το όμορφο και χρήσιμο συγγραφικό του έργο. Επιπλέον, πώς να μετρήσει κανείς την σοφία και την σύνεσή του, που κινητοποιούσε συνήθως σε δευτερόλεπτα, λόγω του προορατικού του χαρίσματος, για να απαντήσει στον καθένα χωριστά;

Αναρίθμητες δυστυχώς ήταν και οι ταλαιπωρίες του, λόγω της ευαίσθητης υγείας του, που τον τυρρανούσαν όλο και περισσότερο.Κι όμως εκείνος ποτέ δε σταματούσε το έργο του, δεν έπαυε να αγωνίζεται, να ομιλεί στο ποίμνιο, να παρουσιάζει στο ραδιόφωνο. Δεν ήθελε να δηλώνει κουρασμένος, ενώ παράλληλα δεν άφηνε να διαφημίσουμε καμία από τις ικανότητες και τις αρετές του. Ο ίδιος έκρυβε όσο μπορούσε κάθε του καλό, ζητώντας μας επίσης να λέμε όσο το δυνατόν λιγότερα για αυτόν. Ήθελε να περνιέται απλά σαν ένας άνθρωπος, σαν ένα μέλος της Εκκλησίας. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι τον πολεμούσαν με τα σχόλιά τους, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους τους άξιους.

Φυσικό είναι να συνέβαιναν όλα αυτά γιατί μιλώντας για τον πατέρα Δανιήλ Γούβαλη δε μιλάμε αόριστα για ένα ιερωμένο, αλλά για ένα ζωντανό Άγιο. Έναν πραγματικό Άγιο που κάποιοι είχαν την ευλογία να τον έχουν κοντά τους για να τους συμβουλεύει, να τους αγαπά και κυρίως να τους στηρίζει. Η επικρατούσα φράση που άκουσα από όσους υπήρξαν δίπλα του είναι “Ήταν το στήριγμά μου”. Και το δικό μου στήριγμα ήταν, είναι αλήθεια.

Όπως λοιπόν σε κάθε Άγιο, έτσι και στην περίπτωση του πατρός Δανιήλ δεν υπάρχει μέτρο στην αρετή, δεν υπάρχει μέτρο και στην Αγάπη. Αγαπούσε άμετρα, άπειρα τα θεία, αγαπούσε άμετρα (όχι όμως απερίσκεπτα) και τα παιδιά του. Δεν υπάρχει μέτρο σε αυτό που προσφέρεις, αλλά στο πώς το προσφέρεις. Και ο Γέροντας είχε το σπουδαιότερο μέτρο στα πνευματικά, που λέγεται Διάκριση. Γι’ αυτό στον καθένα πρόβλεπε και συμβούλευε το δικό του “γιατρικό” , τη δική του “συνταγή” σύμφωνα με την περίπτωσή του. Κι έτσι ο καθένας από όσους τον έβλεπαν είχε την αίσθηση ότι ήταν ο δικός του Γέροντας. Όπως οι γονείς σε ορισμένες περιπτώσεις αφήνουν τα παιδιά τους να πιστεύουν ότι κάποιο χωριστά είναι που αγαπούν πιο πολύ.

Ήταν ο άνθρωπός μας, το στήριγμά μας, μια τεράστια ψυχή που χωριζόταν σε χίλια κομμάτια ώστε να έχουν όλοι κομμάτι να πάρουν.

 

Πάντα απλά, χωρίς πολλά λόγια από μέρους του. Όσο μεγαλύτερη είναι η καρδιά σε τόσα περισσότερα κομμάτια θέλει και μπορεί να χωριστεί και να μοιραστεί στους άλλους. Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως γίνεται οι Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας να μπορούν να βοηθούν ή πως γίνεται η Παναγία να ακούει και να φροντίζει ταυτόχρονα τόσους ανθρώπους πάνω στη γη. Μα, αν αυτό το κάνει ένας ταγμένος στρατιώτης του Θεού όσο είναι εν ζωή, δεν θα μπορεί να το κάνει όταν είναι στον ουρανό και έχει κάθε δικαίωμα και δυνατότητα και δύναμη να το κάνει; Φυσικά και μπορεί! Γιατί έχει το αξίωμα, την παρρησία όπως λέμε, απέναντι στο Θεό. Αρκεί να του χτυπήσουμε την πόρτα. Έτσι και ο παππούλης εν ζωή ακόμη δεν είχε μέτρο στην αγάπη του για μας. Και όταν έκοβε χρονικά λίγο από έναν, είναι γιατί έβλεπε ανάγκη σε κάποιον άλλον. Ποτέ στον εαυτό του. Το μόνο που επιζητούσε ήταν να βρίσκεται σε ιερούς τόπους. Αλλά και εκεί παρέσερνε κι άλλους για να ευλογούνται. Ουσιαστικά μια αγάπη τον οδηγούσε, μία θυσιάζετο και μία τον χαρίτωνε, η Αγάπη του Χριστού.

 

Γνωρίζαμε ότι ο Γέροντας δεν ήταν τελευταία καλά. Γνωρίζαμε ότι υπέφερε και κουβαλούσε τον δικό του σταυρό. Παρ’ όλ’ αυτά δεν περιμέναμε αυτή την έκβαση. Πώς άλλωστε να πιστέψεις κάτι τέτοιο; Πώς να το δεχθείς; Επειδή όμως σε πολλά πράγματα υπάρχουν δύο όψεις, αντί να οδυνόμαστε και να οδυρόμαστε που χάσαμε το Γέροντα από κοντά μας, ζητώντας τα ρέστα από τον Κύριο που μας τον πήρε (και ανθρώπινο είναι), καλό θα ήταν να νιώθουμε ευχαριστημένοι που τον γνωρίσαμε, που είμαστε μαζί του-άλλος πολύ, άλλος λίγο-και δεχθήκαμε την παρουσία του τόσα χρόνια δίπλα μας. Και όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ανεξάρτητα από την σχέση που είχαμε μαζί του, ας είμαστε δυναμωμένοι από την ιδέα ότι ο Θεός ακόμα μας σκέφτεται και στέλνει πραγματικούς Αγίους για να μας βοηθούν. Τέλος για όσους δεν είναι σίγουροι ή αρκετά ενημερωμένοι για την προσφορά και την πνευματικότητα του Γέροντα παραθέτω ενδεικτικά ένα μόνο γεγονός που συνέβη σε εμένα προσωπικά.

 

Κάποτε είχα διαβάσει ένα βιβλίο που ήταν αφιερωμένο στο έργο του Γέροντα Παΐσιου-του οποίου η αγιοσύνη είναι πια γνωστή. Ενώ δεν τον γνώριζα, αποφάσισα σχετικά με ένα σημαντικό πρόβλημά μου να κάνω αυτό που θα ήθελε ο Γέροντας Παΐσιος από τον καθένα στη θέση μου (Αυτό το αποφάσισα για να μην τον στενοχωρήσω και επειδή φαινόταν ξεκάθαρα μέσα στο βιβλίο ή θέλησή του σε αυτό). Στην πορεία όμως μετά την απόφασή μου δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και κάποια στιγμή έφτασα σε απόγνωση. Τότε, αναφώνησα μέσα μου: “Που είσαι τώρα Γέροντα Παΐσιε, τώρα που έκανα αυτό που ήθελες, για να με βοηθήσεις;”. Πάνω στη σκέψη μου αυτή, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γέροντας Δανιήλ τον οποίο είχα στο μεταξύ γνωρίσει και μου λέει: “Πώς πάμε; Καλά; Γιατί είχα μία έμπνευση (!) να σας πάρω τηλέφωνο”!!

ΟΒοιωτικής καταγωγής πατέρας Δανιήλ Γούβαλης υπηρέτησε 25 ολόκληρα χρόνια στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Μαλακάσας. Από εκεί ξεκινούσε για να εξομολογεί και να ωφελεί μικρούς και μεγάλους σε όλες τις γύρω ενορίες. Το σαρανταήμερο μνημόσυνό του θα τελεστεί στην άνω εκκλησία στις 16-8 παρουσία του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη μας κ.κ.Νικολάου. Επίσης στο Internet λειτουργεί ιστοσελίδα στο όνομά του. Είθε το άρθρο αυτό να σταθεί αφορμή της έκδοσης και δημοσίευσης περισσότερων και πληρέστερων από πλευράς πληροφοριών έντυπων πονημάτων, αφιερωμένων στη ζωή και το έργο του Γέροντα.

Ας έχουμε όλοι την ευχή του Παππούλη μας Δανιήλ και ας επιτρέπει ο Κύριος να μας βοηθάει και να στέργει για μας και από κει που είναι. Και έτσι θα γίνει, γιατί μαζί με τον Γέροντα Παΐσιο και το Γέροντα Πορφύριο, ο Γέρων Δανιήλ της Μαλακάσας είναι και αυτός πλέον, ένας αληθινός Άγιος της εποχής μας.

Π.Ν.

Ήταν ο άνθρωπός μας, το στήριγμά μας, μια τεράστια ψυχή που χωριζόταν σε χίλια κομμάτια ώστε να έχουν όλοι κομμάτι να πάρουν. Πάντα απλά, χωρίς πολλά λόγια από μέρους του. Όσο μεγαλύτερη είναι η καρδιά σε τόσα περισσότερα κομμάτια θέλει και μπορεί να χωριστεί και να μοιραστεί στους άλλους.

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως γίνεται οι Μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας να μπορούν να βοηθούν ή πως γίνεται η Παναγία να ακούει και να φροντίζει ταυτόχρονα τόσους ανθρώπους πάνω στη γη. Μα, αν αυτό το κάνει ένας ταγμένος στρατιώτης του Θεού όσο είναι εν ζωή, δεν θα μπορεί να το κάνει όταν είναι στον ουρανό και έχει κάθε δικαίωμα και δυνατότητα και δύναμη να το κάνει; Φυσικά και μπορεί! Γιατί έχει το αξίωμα, την παρρησία όπως λέμε, απέναντι στο Θεό.

Αρκεί να του χτυπήσουμε την πόρτα. Έτσι και ο παππούλης εν ζωή ακόμη δεν είχε μέτρο στην αγάπη του για μας. Και όταν έκοβε χρονικά λίγο από έναν, είναι γιατί έβλεπε ανάγκη σε κάποιον άλλον. Ποτέ στον εαυτό του. Το μόνο που επιζητούσε ήταν να βρίσκεται σε ιερούς τόπους. Αλλά και εκεί παρέσερνε κι άλλους για να ευλογούνται. Ουσιαστικά μια αγάπη τον οδηγούσε, μία θυσιάζετο και μία τον χαρίτωνε, η Αγάπη του Χριστού.

Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος Κοτσώνης

     Σεμνός και ταπεινός λειτουργός τού Υψίστου, ο Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Γούβαλης, εκοιμήθη εν Κυρίω στις 11 Ιουλίου 2009.

Γεννήθηκε στην Πανουργιά Λαμίας το έτος 1940. Ορφανός από πατέρα, αγάπη­σε βαθειά την Εκκλησία και αφιέρωσε τον εαυτό του σ' Αυτήν από μικρή ηλικία. Δεν περιορίστηκε στα εφημεριακά του καθή­κοντα στην Αγία Παρασκευή Μαλακάσας. Ανέπτυξε μια πλούσια ποιμαντική δραστη­ριότητα σε κάθε γωνιά της Ελλάδος.

Λειτουργός, ιεροκήρυκας, πνευματικός, συγγραφέας, διδάσκαλος, απολογητής, με φλογερή και καθαρή πίστη και αγωνία για τη στήριξη και την οικοδομή ψυχών στην Αλήθεια τού Χριστού.

Κάθε τόπος και τρόπος γινόταν γι' αυ­τόν άμβωνας. Κηρύγματα, ομιλίες, εκπομπές, σειρά βιβλίων, συνέδρια, ημερίδες, συζητήσεις ατελείωτες με αιρετικούς, ήταν η καθημερινή αγωνιώδης προσπάθεια του σεβαστού Γέροντα. Το ευλογημένο αποτέ­λεσμα και οι καρποί της γόνιμης εργασίας του, ήταν συχνά η επανένταξη πλανεμένων αδελφών μας στην Εκκλησία.

Ηξαφνική αναχώρησή του για την αιώ­νια Βασιλεία του Θεού, την οποία εκήρυττε επί δεκαετίες ως διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού, απορφάνισε πλήθος πνευμα­τικών τέκνων του. Ο Κύριος όμως του χά­ρισε χριστιανικά και ανώδυνα τα τέλη της επίγειας ζωής του, αναπαύοντάς τον από κόπους πολλούς, δυσκολίες και αγώνες για τη σωτηρία ψυχών και την περιφρούρηση της Αλήθειας τού Χριστού από την λύμη των αιρέσεων. Και τώρα αναπαύεται από των κόπων του στο Ησυχαστήριο του Γέ­ροντος Πορφυρίου στο Μήλεσι.

Από την δεκαετία τού 1970, μαζί με τον μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο π. Αντώ­νιο Αλεβιζόπουλο και άλλους συνεργάτες αποτελούσαν το «διδακτικό προσωπικό» του «Φροντιστηρίου Αντιμετωπίσεως αιρέ­σεων». Όλοι εμείς, εκεί ελάβαμε τα εφό­δια για να συνεχίσουμε το έργο και την ποιμαντική προσπάθεια για την αντιμε­τώπιση τού προβλήματος των νεοφανών αιρέσεων.

ΗΠΕΓείχε την ευλογία να έχει ως πο­λύτιμο συμπαραστάτη και συνεργάτη στη διακονία της τον μακαριστό π. Δανιήλ και όλοι μας αισθανόμασταν πάντοτε έντονη την παρουσία του.

Είμαστε βέβαιοι ότι την μελλοντική δια­κονία τηςΠΕΓθα στηρίζουν οι προσευχές και των δύο σεβασμίων γερόντων μας, του π. Αντωνίου και του π. Δανιήλ.

Εμείς όλοι, με αισθήματα ευγνωμοσύ­νης και σεβασμού στη μνήμη του μακαρι­στού Αρχιμανδρίτου π. Δανιήλ Γούβαλη, ευχόμαστε να αναπαύση ο Κύριος την ψυ­χή του εν Χώρα ζώντων, «ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται».

π. Κυριακός Τσουρός
 

 

Ο μακαριστός Ιερομόναχος πατήρ Δανιήλ γεννήθηκε το 1940 από ευλαβείς και μορφωμένους γονείς (ο πατέρας του υπήρξε δάσκαλος) εις το ορεινόν χωριόν Πανουριάς της Γκιώνας. Εκεί μεγάλωσε δύσκολα και τελείωσε το Δημοτικόν Σχολείον, αφού στα έξι του χρόνια έμεινε ορφανός από πατέρα και το σπίτι του καθώς και το χωριό του καταστράφηκε κατά την Γερμανικήν κατοχή. Στα δώδεκά του χρόνια κατέβηκε στον Πειραιά, σε έναν θείο του, για να φοιτήση στο Γυμνάσιο. Εκεί τότε γνώρισε και την Αδελφότητα της Ι. Μονής Παρακλήτου και ανέπτυξε σιγά-σιγά ενεργή δράση. Σπούδασε θεολόγος εις την Θεολογικήν Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και όταν τελείωσε και την στρατιωτικήν του θητείαν ενετάχθη εις την Αδελφότητα του Παρακλήτου, όπου και παρέμεινε εργαζόμενος και ασκητεύοντας μέχρι την κοίμησιν του πνευματικού του Πατέρα και οδηγού μακαριστού Χερουβείμ. Τότε βγήκε στον κόσμο, για να υπηρετήση τον άνθρωπο και τον Θεό με κέντρο το ταπεινό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής Μαλακάσας, εφημέριος της οποίας υπήρξε από το 1984 μέχρι την οσίαν κοίμησίν του την 11η Ιουλίου 2009. Τότε συνδέθηκε πνευματικά με τον ουσιαστικό πλέον Γέροντά του και Πνευματικό του οδηγό, τον μακαριστό Γέροντα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη. Σε όλα αυτά τα χρόνια, παρόλο που τον βρήκαν βαρειές ασθένειες και υπερκοπώσεις, έτρεχε και δούλευε ακούραστα, ημέρα και νύχτα, αψηφώντας κινδύνους, αψηφώντας κόπους, αψηφώντας τον ίδιον του τον εαυτό και τη ζωή του ακόμα, για να ικανοποιήση, κατά το δυνατόν, τις πνευματικές, ψυχικές και υλικές ακόμη ανάγκες των 3000 τουλάχιστον πνευματικών του τέκνων. Ετοίμαζε τις ραδιοφωνικές εκπομπές του, τις ομιλίες του για εκκλησιαστικά συνέδρια, συνέγραφε βιβλία (πολλά από τα οποία παραμένουν ακόμα ανέκδοτα), ως υπεύθυνος, οργάνωνε και στελέχωνε τα κατηχητικά και τις Νεανικές Συντροφιές ολόκληρης της ΙΒ´ Αρχιερατικής Περιφερείας Καπανδριτίου-Ωρωπού της Ιεράς Μητροπόλεως Αττικής, ήταν μέλος της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων με ενεργό ποιμαντική και αντιαιρετική δράση, που είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή πολλών στην Ορθοδοξία, διακονούσε γενικά σε υπεύθυνες θέσεις και αποστολές την Εκκλησία και πολλά άλλα. Και τα έκανε όλα αυτά αθόρυβα, απλά, ταπεινά, από πραγματική Αγάπη, αγάπη για τον Χριστό, αγάπη για τον Πλησίον. Δεν είναι της ώρας να εκθειάσουμε το έργο του, ποιμαντικό, αντιαιρετικό, συγγραφικό κλπ η να εξάρουμε τις αρετές του, τις γνώσεις του, την σοφία του. Θα αρκεστούμε, επιτρέψτε μας αγαπητοί αναγνώστες, να πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από τα βάθη της ψυχής μας, εμείς τα πνευματικά του τέκνα στον Πατέρα μας, που στάθηκε δίπλα μας στον καθένα μας ξεχωριστά, γιατί ξεχωριστά βρισκόμαστε όλοι μέσα στην γεμάτη αγάπη καρδιά του, και έσκυψε στις ανάγκες της ψυχής και του σώματός μας, μας ανακούφιζε, μας παρακολουθούσε με την προσευχή του σαν άγρυπνος φρουρός, μας θεράπευε την ψυχή και το σώμα, μας καθοδηγούσε και μας οδηγούσε στο ασφαλές λιμάνι. Ήταν για μας μία δύναμη, ένας ακλόνητος βράχος, που πάνω του ακουμπούσαμε και δε φοβόμασταν τίποτε. Ήταν ο φύλακας άγγελός μας, ο Ορθόδοξος Ποιμένας μας.  Όταν έφυγε πονέσαμε βαθειά, νιώσαμε ένα μεγάλο κενό στη ζωή μας, κλονιστήκαμε. Αλλά ήμαστε σίγουροι, πως θα μας βοηθούσε να συνέλθουμε, γιατί όπως σε μια επιστολή του έγραφε ο Κυπριανός Καρχηδόνιος, μία αγιασμένη προσωπικότητα της αρχαίας Εκκλησίας, στο πιστό φίλο του Κορνήλιο, «δεν πρέπει να λυπούμαστε, αν μας χωρίση ο θάνατος...» αφού και τώρα επικοινωνούμε, αφού ο Πατέρας μας εξακολουθεί να μας αγαπά, να μας φροντίζη, να μας παρακολουθή, «να προσεύχεται υπέρ ημών προ του ιλαστηρίου του κοινού Πατρός» και «ο Χριστός να τον ακούη και να χαίρεται» (Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης) και να μας βοηθάη. Και πράγματι και τώρα μας βοηθάει και μας κατευθύνει. Να έχουμε όλοι την βοήθειά του και την ευχή του. Αιωνία του η μνήμη. Αιωνία σου η μνήμη σεβαστέ και αγαπημένε μας Πατέρα. Μαρία Μελετίου-Μακρή Φιλόλογος

π.Δανιήλ πρέσβευε υπέρ ημών

 

πηγή

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ Ε.Α.Ε.Π ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ π.ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

 ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ Ε.Α.Ε.Π

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ

 π.ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥΠΑΝΟΥΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ

Αγαπητοί ακροατές κατά καιρούς έχω συναντήσει διάφορα πρόσωπα και πολλές γνωριμίες από αυτές μου έχουν κάνει μεγάλη θα έλεγα καταπληκτική εντύπωση στην ζωή μου έτυχε να γνωρίσω και μερικά πρόσωπα που για ένα χρονικό διάστημα είχαν μπει μέσα σε αίρεση και μου περιέγραψαν στην συνέχεια όλη την ψυχική τους ταλαιπωρία μέχρις ότου να κατορθώσουν με την χάρη του Θεού να βγουν.

Έχει τύχει να γνωρίσω άλλα πρόσωπα τα οποία προσπάθησαν να κάνουν μια καλή οικογένεια και έτυχε ένα από τα μέλη της οικογένειας να περιπλακεί στα δίχτυα μιας αιρέσεως και να αρχίσει μια οδύσσεια, μια ταλαιπωρία άνευ προηγούμενου.

Μεταξύ των προσώπων της δευτέρας κατηγορίας έτυχε να γνωρίσω και την κυρία Ιωάννα η οποία μάλιστα σήμερα είναι μαζί μας εδώ στο μικρόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος και η οποία έχει μερικές εμπειρίες οι οποίες μου έκαναν καταπληκτική εντύπωση και νομίζω ότι και σε εσάς θα κάνουν μεγάλη εντύπωση και θα είναι ένα παράθυρο για να δούμετον κόσμο των Πεντηκοστιανών όχι όπως προσπαθούν να τον παρουσιάσουν είτε από κάποιο κανάλι είτε από κάποιο έντυπο είτε από κάποια εφημερίδα αλλά όπως πραγματικά είναι ξεγυμνωμένος.


- Κυρία Ιωάννα ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε εδώ στην εκπομπή μας, ήθελα κα Ιωάννα πριν προχωρήσουμε στο θέμα που μας ενδιαφέρει, στο καυτό σημείο, να λέγατε λιγάκι έτσι από την ζωή σας, πως ξεκινήσατε από μικρή...

- Γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας έζησα εκεί τα πρώτα μου 18 χρόνια πλάστηκα με τις Ελληνορθόδοξες αρχές, εν συνεχεία αναγκάστηκα να έρθω εδώ στην Αθήνα για να τελειώσω οικονομικές επιστήμες τις οποίες είχα πετύχει στο Πανεπιστήμιο

- Γυμνάσιο, Λύκειο που τα τελειώσατε;

- Στο Λύκειο Τριπόλεως.

- Τελειώσατε από την Αρκαδία και ήρθατε εδώ να συνεχίσετε ανώτερες σπουδές, τι επιστήμες ακολουθήσατε;

- Οικονομική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο.

- Μάλιστα, λοιπόν, τελειώσατε και το Πανεπιστήμιο οικονομικές επιστήμες.

- Μέχρι αυτό το χρονικό διάστημα είχατε γνωρίσει καθόλου τους Πεντηκοστιανούς;

- Όχι μόνο δεν τους είχα γνωρίσει αλλά ούτε καν είχα ακούσει το όνομα Πεντηκοστή και να σημειώσετε ότι είχα κάνει και κάποιες μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική που και εκεί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω την λέξη Πεντηκοστή.

- Μάλιστα, λοιπόν, για να προχωρήσουμε στην συνέχεια πως εξελίσσεται η ιστορία σας..

- Βέβαια εδώ στην Αθήνα αφοσιωμένη στα  μαθήματά μου πρέπει να σας αναφέρω ότι δεν είχα και πάρα πολύ συχνή τακτική επικοινωνία με εξομολόγο μάλλον θα πω περισσότερο ότι από τα 17 μέχρι τα 25 χρόνια δεν είχα καθόλου εξομολογηθεί και έτσι ήμουν και μακριά εκκλησιαζόμουν αλλά και στην Εκκλησία δεν είχα ακούσει την λέξη Πεντηκοστή η έλλειψη πάντως εξομολόγου πάντως μπορώ να αναφέρω ότι είναι αυτό που μου κόστισε περισσότερο απ’ τήν μελλοντική ιστορία που θα πούμε.

- Δηλαδή θέλουμε να τονίσουμε ότι μπορεί κανείς ας πούμε να λέει η ταυτότητά του Χριστιανός Ορθόδοξος, μπορεί να πηγαίνει και καμιά φορά στην Θεία Λειτουργία, αλλά να είναι συνειδητός Χριστιανός Ορθόδοξος, να ζει πραγματική πνευματική ζωή, να έχει πνευματικό πάτερα να τον καθοδηγεί να του λύνει τις απορίες, να τον προφυλάσσει από διαφόρους κινδύνους, να συμμετέχει όπως πρέπει στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, εάν δεν υπάρχουν αυτά αρχίζουν μετά και δημιουργούνται προβλήματα και γίνεται κάνεις ευάλωτος στις αιρέσεις.

- Ακριβώς, ακριβώς αυτό εννοώ...

- Λοιπόν στην συνέχεια τι έγινε; τελειώσατε τις σπουδές...

- Ναι, αρραβωνιάστηκα περίπου το '76 και το 1977 παντρεύτηκα με έναν χριστιανό Ορθόδοξο και αυτός με πανεπιστημιακή μόρφωση, ο οποίος όμως τον πρώτο χρόνο του γάμου προσηλυτίστηκε από μια από τις πολλές ομάδες των Πεντηκοστιανών που υπάρχουν στην Ελλάδα.

- Δηλαδή και αυτός μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε κάποια επαφή με τον κόσμο των Πεντηκοστιανών.

- Και αυτός δεν είχε καν ακούσει ότι αυτοί δεν είναι αίρεση και μάλιστα τα δυο πρώτα χρόνια νομίζαμε ότι είναι και αυτοί Ορθόδοξοι, δεν είχαμε καν καταλάβει ότι δεν ήταν Ορθόδοξοι.

-Ούτε και προσπαθούσαν να δώσουν την εντύπωση ότι είναι εχθροί προς την Ορθόδοξο Εκκλησία το απέφευγαν αυτό συστηματικά έτσι;

- Καθόλου, δεν ανέφεραν καθόλου ότι έχουν, είναι σε διάσταση με την Ορθοδοξία εσκεμμένως το κάλυπταν αυτό το θέμα και έτσι δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι όμοια εκκλησία ακόμη και σήμερα στα έντυπα τους ή στο κανάλι τους εάν προσέξετε χρησιμοποιούν σημεία Ορθόδοξα για να παραπλανούν τους προσυλητιζομενους..

- Μάλιστα, λοιπόν, ο σύζυγός σας σιγά σιγά αρχίζει να προσηλυτίζεται από τους Πεντηκοστιανούς και πως προχωρεί η ιστορία του συζύγου;

- Στην αρχή άρχιζε να είναι πολύ καλός Χριστιανός Ορθόδοξος να πηγαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία να μένει κοντά, είχε την ανάγκη να εκκλησιάζεται κάθε μέρα, αμυνόμενος από αυτά που αυτοί έλεγαν αλλά τελικά είναι τόσο πολύ ψυχολογικές, ψυχοπαθητικές αυτές οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν ώστε είναι πολύ δύσκολο να τους ξεφύγει κάποιος ο οποίος έχει αγαθή διάθεση..

-Δημιουργούν δηλαδή μια πιεστική ατμόσφαιρα αρχίζοντας να φέρνουν διάφορα  φαντάσματα εσχατολογικά ότι πρέπει να είμαστε εδώ κοντά μαζεμένοι διότι αύριο μεθαύριο γίνεται η αρπαγή της εκκλησίας στους ουρανούς, έρχεται ο αντίχριστος και έτσι κατορθώνουν και δημιουργούν και κατάσταση αρρωστημένη, επηρεάζουν τον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων και δεν αφήνουν να αποκολληθούν από κοντά τους, κάπως έτσι..
- Ακριβώς έτσι είναι.

- Πριν πούμε όμως τις διάφορες πλάνες που έχουν και την ψυχοπαθολογική κατάσταση που δημιουργούν γύρω από τα εσχατολογικά, θα ήθελα λίγο να προχωρήσουμε στην ιστορία της ζωής σας, λοιπόν, παντρευτήκατε, ο σύζυγος σας στην αρχή ήταν Ορθόδοξος, σιγά σιγά γίνεται Πεντηκοστιανός. Καθώς προχωρεί ο γάμος σας παρουσιάζεται ας πούμε αποκτάτε και κάποιο παιδί; πως γίνεται; για πέστε μας πως εξελίσσεται η ζωή σας στην οικογένεια..

- Στα τέλη του '77 απέκτησα τον πρώτο μου γιοβέβαια άκουγα διαρκώς από τον άνδρα μου ότι ξέρεις γυναίκα ο γιος μας δεν θα πάει σχολείο δεν θα προλάβει να πάει σχολείο γιατί θα γίνει η περίφημη αρπαγή μετά το 1979 απέκτησα το δεύτερο μου γιο και για εκείνον άκουγα πάλι το παιδί δεν θα προλάβει να πάει δημοτικόβέβαια τα χρονια προχωρούσαν εγώ προσπαθούσα να σκεπάσω από τους Πεντηκοστιανούς να κρύψω τα παιδιά μου όπως μπορούσα για να τα μεγαλώσω με τις δικές μου αντιλήψεις τις Ορθόδοξες που εγώ δεν είχα απλά έμενα παρατηρήτρια των νέων, των καινών φαινομένων αυτών που ο άντρας μου έφερε στο σπίτι, σιγά σιγά και τα παιδιά και δημοτικό πήγαν και λύκειο πήγαν και τώρα ετοιμαζόμαστε για το Πανεπιστήμιο δόξα τω Θεώ,βέβαια εκείνος άντε πατέρα σε δυο χρόνια φεύγουμε και ο γιος μου το θυμάται ακόμακαι τα διηγείται είχαμε πολλά τέτοια φαινόμενα  γιατί ζούσε...

- Εννοούσε, αυτό που πιστεύουν τηναρπαγή της εκκλησίας...

- Ναι εννοούσε ότι ο κόσμος θα τελειώσει, θα φύγουν αυτοί με την αρπαγή της εκκλησίας για να μείνουν κάτω οι μη Πεντηκοστιανοί και βασανιστούν από τον Αντίχριστο

- Μάλιστα...

- Αργότερα αρχίσαμε να χτίζουμε ένα σπίτι και μου έλεγε, "ξέρεις χτίζουμε αυτό το σπίτι αλλά θα μείνουμε μόνο έξι μήνες σε αυτό το σπίτι δεν θα προλάβουμε να κατοικήσουμε παραπάνω θα το κατοικήσουν άλλοι".

- Αυτό πότε περίπου σας το έλεγε; ποια χρονολογία;

- Έχουμε φτάσει ήδη στο 1986...

- Το σπίτι ετοιμαζόσασταν το 1986 να το χτίσετε και εκείνος επηρεασμένος από τα τότε οράματα τα εσχατολογικά ότι τελειώνει η ιστορία εδώ κάτω στην Γη, σας έλεγε ότι περιττεύει να χτίσουμε σπίτι..

- Βεβαίως όχι δεν... εδώ είναι το μυστήριο, δεν έλεγε ότι περιττεύει να χτίσουμε σπίτι. Αγοράστηκε οικόπεδο ενός στρέμματος ετοιμαζόταν να χτιστεί σπίτι μεγάλο και δεν έλεγε εντάξει μη το χτίζουμε να δώσουμε τα χρήματά μας στους φτωχούς έτσι όπως έλεγα εγώ, αλλά θα το χτίσουμε και θα μείνουμε μόνο έξι μήνες εκεί γιατί μετά θα φύγουμε για την αρπαγή επίσης εγώ...

- Η αρπαγή ποσά χρόνια θα κρατούσε επάνω στον ουρανό;

- Αυτό δεν τους ενδιέφερε....τους Πεντηκοστιανούς ενδιαφέρει να φύγουν με την αρπαγή, να γλυτώσουν τον Αντίχριστο, αυτός είναι ο φόβος τους,  δεν μιλάνε για παράδεισο να πάμε στον παράδεισο...

-Όχι, θα αρπαγούνε λένε 7 χρόνια θα μείνουν επάνω θα λήξει η ιστορία με τον Αντίχριστο και πάλι θα κατεβούν κάτω, μάλιστα... 
- Επίσης θέλω να πω ότι πάρα πολλές φορές με έπαιρνε στην εκκλησία του, σε εισαγωγικά εκκλησία να την λέμε, πήγαινα περισσότερο για να ενημερωθώ για να μπορώ να προστατεύσω και εγώ την οικογένειά μου, ήμουν αντικείμενο προσηλυτισμού, δεν μπορώ και εγώ να πιστέψω ότι ξέφυγα από τα νύχια τους, είχα ακούσει με τα αυτιά μουψευτοπροφητείες, έτσι τις λέω τώρα, γιατί εγώ όταν τις άκουγα θαμπωνόμουν, και έλεγα λες να γίνει έτσι; Έλεγε ο αδελφός Ζηνόπουλος στην εκκλησία κάτω την κεντρική Μένανδρου και Σωκράτους ότι στα δάχτυλα τους ενός χεριού αδελφοί είναι μετρημένα τα χρονια που θα γίνει η αρπαγή και αυτό το άκουσα το 1983 μέχρι το '88 θα γινόταν η αρπαγή. Όταν δεν έγινε το '88 η αρπαγή άκουσα και την μετέθεσε το 1990. Και αργότερα, τα Χριστούγεννα του '93, ήταν ήδη όλοι πεπεισμένοι ότι θα γινόταν η αρπαγή. Γι’αυτό αρχές του '86 που χτιζόταν το σπίτι έλεγε ότι μόνο 6 μήνες θα κατοικήσουμε γιατί το '88 υπολόγιζε να τελειώσει, άντε 6 μήνες θα μέναμε στο σπίτι θα φεύγαμε με την αρπαγή, αυτά...

- Δηλαδή δημιουργείτε η ίδια ψυχολογική ατμόσφαιρα που δημιουργείτε στους μάρτυρες του Ιεχωβά, εκεί μεν δεν λένε ότι αύριο μεθαύριο γίνεται η αρπαγή της εκκλησίας, λένε ότι γίνεται η μάχη του Αρμαγεδδώνος και αρχίζει η χιλιετής και κάθε τόσο διαψεύδονται  και κάθε τόσο βρίσκουν κάποια δικαιολογία να το αναβάλουν.Εδώ έβρισκαν δικαιολογίες οι Πεντηκοστιανοί; πως ας πούμε αιτιολογούσαν την αναβολή;
-  Δεν ασχολούνταν καθόλου με την παλιά λανθασμένη προφητεία, απλώς έβαζαν την καινούργια, έθεταν στόχο την καινούργια. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών είχα ακούσει πολλές αστείες προφητείες, μάλιστα με τα αυτιά μου είχα ακούσει κάποιον ποιμένα που είναι στο Νέο Ψυχικό, ‘είδα σε όραμα’, γιατί είχαν και εκστατικά οράματα να βλέπουν,είδα στο όραμα... ακούστε! ότιο Καραμανλής είναι ο Αντίχριστος !!Και αυτό κυκλοφορούσε μόνο μεταξύ των εμπίστων Πεντηκοστιανών γιατί ήταν υψηλό μυστικό. Εγώ γελούσα να τα ακούω όλα αυτά τα πράγματα και γελάω και σήμερα που τα αναφέρω αλλά θέλω να πω πως εντυπωσιάζουν και πως τρομοκρατούν τους αθώους που τους πλησιάζουν και λέω ότι όντως τα θύματα που τους πλησιάζουν έχουν μέσα τους φόβο Θεού και πηγαίνουν κοντά τους, εκμεταλλεύονται αυτοί την ευσέβεια αυτών των ανθρώπων και τότε τους βάζουν τον φόβο

- Έχετε ακούσει πολλούς ποιμένες των Πεντηκοστιανών; πολλούς προφήτες; τι έχετε να πείτε επάνω σε αυτό το θέμα;
- Έχω ακούσει πάρα πολλούς ποιμένες, προφήτες και πάρα πολλές προφητείες, μπορούσα να γράψω βιβλίο εγώ με τις προφητείες που έχω ακούσει, αλλά σαν αστείο θα σας αναφέρω ότι όταν γινόταν το πανευρωπαϊκόόταν πήρε ο Άρης το πανευρωπαϊκό του μπάσκετ δεν θυμάμαι ποια χρονιά του 85-86 θυμάμαι ότι ήταν έλεγαν: είδατε; να! επικρατεί η Ελλάδα η οποία θα φέρει τον Αντίχριστο εις την υφήλιο...Βέβαια είχαν προβλέψει η Ελλάδα είναι η κρατούσα χώρα η οποία θα κυριεύσει τον κόσμο μέσω του Αντίχριστου. Άλλη αστεία προφητεία που έχω ακούσει είναι ότιείχαν προβλέψει ότι θα ενωθούν οι 2 Γερμανίες και μάλιστα την ένωση την κάνει ο Αντίχριστος.Αυτά ήταν και σε κασέτα γραμμένα και όλα αυτά που αναφέρω μπορεί να τα βρει κανείς σε κασέτες γραμμένες δικές τους...

- Είχατε ακούσει κανένα από τους ποιμένες τους να λέει ότι εγώ τώρα οπού να’ νε σε λίγο θα ανεβώ στους ουρανούς, θα αρπαγώ;

-Πάρα πολλές φορές...υπάρχουν ποιμένες που λένε ότι εγώ θα αρπαγώ εσείς τι θα  κάνετε;δίνουν το ερωτηματικό κάτω στον κόσμο ότι πρέπει γρήγορα να βιαστούν να ενταχθούν σε αυτήν την ομάδα να γλυτώσουν, τώρα τι να γλυτώσουν.... Εγώ πάντως πιστεύω ότι η Ορθόδοξη εκκλησία μας δεν περιμένει αρπαγή, περιμένει Δευτέρα Παρουσία και αυτό είναι και το σύμβολο της πίστεως που πιστεύουμε...

- Ας ακούσουμε μια κασέτα αγαπητοί ακροατές στην οποίαν παρουσιάζεται κάποιος αρχηγός Πεντηκοστιανών εδώ στην Ελλάδα που κάνει λόγο για την αρπαγή...

(ομιλεί ο Λούης Φέγγος)
«Την Δευτέρα; στο μεσονύκτιο; όταν φωνάξει ο αλέκτωρ; το πρωί; μήποτε ελθών εξαίφνης σας εύρη κοιμωμένους...βλέπετε; είναι η αρπαγή αυτή..δεν είναι προσέχετε να αγρυπνείτε να μην σφραγιστείτε. Και εδώ λοιπόν αρπάζετε η εκκλησία... διαβάσαμε την περασμένη φορά ότι θα ακουστεί η φωνή του αρχάγγελου η σάλπιγγα Θεού οι αποθανόντες θέλουσι αναστηθεί πρώτον εμείς οι ζώντες όσοι απομένουμε.... και έχω πεποίθηση ότι.. ξέρω πολύ καλά δηλαδή.... πιστεύουμε όλοι μας ότι οι περισσότεροι από εμάς θα είμαστε στην αρπαγή, έτσι δεν είναι; δεν καυχιέμαι ότι είμαι νέος, 59 χρονών είμαι, αλλά... αλλά πιστεύω ότι θα είμαι και εγώ μέσα...και εάν όμως θέλει ο Θεός να πάρει κανένα πρωτύτερα δεν παίζει ρόλο διότι πάλι θα αναστηθεί, έτσι δεν είναι; δεν, δεν, δεν έχει...βέβαια έχουμε μια ας πούμε αδυναμία μπορώ να πω... και η αδυναμία αυτή είναι ο άνθρωπος δεν θέλει να πεθάνει»


- Δε μου λέτε κυρία Ιωάννα αυτή η ομιλία ποια χρονολογία έχει γίνει;

- Έχει γίνει περίπου το Σεπτέμβριο του ΄93

- Και τι θέλει να πει με αυτό που λέει ο....

- Από ότι εγώ... η εμπειρία μου μου λέει ότι φοβούνται τον θάνατο, ο άντρας μου ήξερε ότι δεν θα πεθάνει θα αρπαγεί, δεν θέλουν να περάσουν τον φόβο του θανάτου αλλά θέλουν να αρπαγούν στον ουρανό ένα χέρι θα τους αρπάξει θα τους πάει στον Χριστό κοντά για να μην γνωρίσουν θάνατο

- Μάλιστα..ωραία..τώρα τι θα λέγαμε στην συνέχεια;

-Εγώ θέλω να αναφέρω ότι τον άντρα μου τον προσηλύτισε ένας συνεργάτης του ο οποίος ενώ ανήκε στην ΕΑΕΠ εδέχθη επιρροές από κάποιον που ήρθε από την Αμερική και διαβάζοντας μαζί την Αγία Γραφή αμέσως μεταπηδά σε μια άλλη θεωρία που εφηύρε και ονόμασε εαυτόν αντιτριαδικό δηλαδή ανακάλυψε ότι η θέση του δεν ήταν στην ΕΑΕΠ και ενώ είχε το Άγιο Πνεύμα και μελετώντας τις Γραφές μέσω του Αγίου Πνεύματος θεώρησε καλό ότι πρέπει να μαζέψει άλλες 21 υπογραφές και να πάρει από το πρωτοδικείο άδεια συστάσεως σωματείου και έτσι συνέχισε μια νέα αίρεση η οποία διέφερε από την πρώτη στο γεγονός ότι ήταν αντιτριαδική.

- Δηλαδή διέφερε στο ποιο σπουδαίο σημείο...

- Ναι...

- Έχουμε και ομάδες Πεντηκοστιανών που αρνούνται την Αγία Τριάδα...

-Ναι.. αλλά εγώ έχω μια άλλη απορία δηλαδή η ΕΑΕΠ που είναι και η κυριοτέρα ομάδα  Πεντηκοστιανών στην Ελλάδα λέει ότι έχει το Άγιο Πνεύμα τώρα ο αποσχισθείς ποιμένας λέει επίσης ότι έχει το Άγιο Πνεύμα ενώ έχει αντιτριαδικές απόψεις. Εγώ θέλω να μάθω είναι δυνατόν το Άγιο Πνεύμα να υπάρχει και εκεί και εδώ; Ή μήπως υπάρχει στην ζωή των πνευματοφόρων ανθρώπων όπως η Ορθόδοξη εκκλησία πιστεύει και είναι βιωματικά η παρουσία του και όχι εκστατική;

- Κάθε νέα ομάδα Πεντηκοστιανών που αποσπάται από την προηγούμενη ομάδα λέει ότι το Άγιο Πνεύμα την οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση, λέει το Άγιο Πνεύμα ότι είναι στο να διασπά δεν είναι στο να ενώνει;

- Ακριβώς αυτήν την απορία έχω και εγώ... Διασπώνται σε πάρα πολύ μικρά κομμάτια, σας λέω 21 μόνο άτομα πήρε ο συγκεκριμένος ποιμένας σε εισαγωγικά και εκ των οποίων δεν ήταν και οι 21 οπαδοί του απλώς υπέκλεπτε υπογραφές από άλλα άτομα.

- Να συμπληρωθεί ο αριθμός....

- Μάλιστα διεκήρυσσαν  ότι έχουν και καταστατικό βέβαια ως σωματείο και σε άδεια του πρωτοδικείου πρέπει να έχουν και καταστατικό.

-Εσείς κυρία Ιωάννα που ζήσατε από κοντά τα πράγματα των Πεντηκοστιανών θα μπορείτε να μας παρουσιάσετε και έναν κατάλογο των διαφορών που έχουν αυτοί οι άνθρωποι με εμάς τους Ορθόδοξους;
- Να σας απαντήσω, από την πείρα μου εκεί20 χρόνιασχεδόν που τους έχω υπομείνει, μπορώ να αναφέρω πραγματικά ότι δεν δέχονται καθόλου την Ιερά Παράδοση, δεν δέχονται τις εικόνες, να αποδίδουν τιμή στις εικόνες πως εμείς, δεν δέχονται τους Αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας όπως του δεχόμαστε εμείς ούτε καν ως ανάμνηση τους, δεν αναγνωρίζουν την Παρθένο, την Παναγία μας ως Παρθένο Μαρία αλλά ότι αργότερα είχε πάρα πολλά παιδιά εκτός από τον Ιησού Χριστό, δεν κάνουν ποτέ τον σημείο του σταυρού, δεν έχουν ιερείς, δεν έχουν Αποστολική διαδοχή, έχουν μεγάλες διαφορές στην λατρεία προς τον Θεό δεν δέχονται την νηστεία όπως εμείς παρά μόνον νηστεύουν όταν θέλουν να ζητήσουν κάτι συγκεκριμένο από τον Θεό, ειρωνεύονται τα μνημόσυνα τους χαιρετισμούς προς την Παναγία, δεν έχουν εορτές Πάσχα Χριστουγέννων ούτε καμιά θρησκευτική γιορτή, δεν δέχονται τα μυστήρια της εκκλησίας μας όπως εμείς ο Ορθόδοξοι έχουμε ούτε την εξομολόγηση, το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας δεν είναι μεταβολή άρτου και οίνου σε αίμα και σώμα Χριστού αλλά ως ανάμνηση μόνο το τηρούν τυπικά, ως ανάμνηση, το βάπτισμα δεν δέχονται της Ορθοδόξου Εκκλησίας γι’αυτό και όποιος ατυχής προσχωρήσει στην αίρεση τους τον ξαναβαφτίζουν πάλι, ούτε δέχονται το μυστήριο του χρίσματος, δεν δέχονται ευχέλαιο, δεν έχουν ιεροσύνη, όποιος θέλει βρίσκει άλλες 20 υπογραφές και μπορεί να είναι και μόνο υπογραφές και να συστήσει συνάθροιση, παίρνουν μια άδεια εκεί από το πρωτοδικείο εκεί όπως προείπαμε και γίνεται αυτό αναγνωρίζεται ποιμένας..

- Αυτοχειροτονείτε ιερέας αυτός...

- Βέβαια ούτε η ακολουθία της κηδείας και του γάμους έχει καμιά σχέση με το της Ορθοδόξου απλώς μόνο στις κηδείες και στους γάμους καλούν πάρα πολύ κόσμο έστω και άσχετους μόνο και μόνο να ασκήσουν προσηλυτισμό επιτόπου το σύμβολο της πίστεως δεν το δέχονται και το χρησιμοποιούν για προπαγάνδα για να φέρουν κόσμο κοντά τους ακόμη και στοκανάλι 62, που είναι το δικό τους κανάλι, το προβάλουν σε διαφάνεια ενώ στο Σύμβολο της Πίστεως δεν μιλάει για αρπαγή πως περιμένουν αλλά μιλάει για Δευτέρα Παρουσία και  πάλιν ερχόμενος μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς δεν δέχονται ότι τα καλά έργα των ανθρώπων αλλά ότι είμαστε μόνο σεσωσμενοι κατά χάρη περιμένουν αρπαγή και χιλιετή βασιλεία και όχι Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αλλά και ο ποιο καλός Πεντηκοστιανος αυτός που θα φέρει πολλούς καρπούς δηλαδή πολλούς προσηλυτισμένους ανθρώπους-θύματα, αυτός στην χιλιετή βασιλεία που περιμένουν να ζήσουν, θα άρχει πέντε πόλεων...

- Δηλαδή όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά περιμένουνχιλιετή βασιλεία, περιμένουν και αυτοί...

- Βεβαίως, μετά την αρπαγή θα κατεβούν κάτω στην Γη να ζήσουν με τον Ιησου Χριστό μαζί χίλια χρονια όπου θα άρχει πέντε πόλεων ο καλός ποιμένας θα άρχει δέκα πόλεων ο έτερος καλός ποιμένας και θα έχουνε επίγεια αξιώματα

- Δηλαδή όλοι αυτοί οι οποίοι έχουν κάποια ηγετική θέση στους Πεντηκοστιανους, βλέπουν τον εαυτό τους στην χιλιετή βασιλεία σαν ένα αξιόλογο, ας πούμε ζηλευτό, επίγειο άρχοντα...

- Ναι βεβαίως, περιμένουν αξιώματα. Θεωρούν τους ανθρώπους σεσωσμένους και δεν λένε έγινα Πεντηκοστιανός την τάδε χρονολογία, αλλά λένε σώθηκα την τάδε χρονολογία, είναι βέβαιοι ότι η σωτηρία τους έγινε ήδη και το όνομά τους γράφτηκε στο βιβλίο της ζωής εμείς οι Ορθόδοξοι όμως όλη μας την ζωή προσπαθούμε μήπως και τα καταφέρουμε και κριθούμε άξιοι για τον Παράδεισο ο  απόστολος Παύλος, επιτρέψτε μου να πω, στην προς Φιλιππησίους 3-14 λέει ει πως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών ουχ οτι ήδη έλαβον ή ήδη τετελείωμαι διωκω δε ει και καταλάβω εφ ω και κατελήφθην υπό του Χριστού Ιησού αδελφοί εγώ εμαυτον ου λογίζομαι κατειληφέναι  διωκω επι το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.

-Ναι δηλαδή ακόμη και ο απόστολος Παύλος δεν είχε την βεβαιότητα˙ εγώ άγιασα, εγώ σώθηκα, εγώ είμαι γεμάτος από Άγιο Πνεύμα, λέει, ε, να δω εάν τελικά θα καταντήσω, θα αξιωθώ ας πούμε της βασιλείας του Θεού ή αλλού βλέπουμε τους αποστόλους να λένε μετά φόβου και τρόμου την εαυτόν σωτηρίαν κατεργάζεσθαι. Αυτοί έχουν ένα εγωισμό ότι αγιάσανε.... πως τους είδατε εσείς;

-Ακριβώς, ακριβώς, μάλιστα παρουσιάζουν τη σωτηρία πάρα πολύ εύκολη, ότι ήδη έχουν την σωτηρία λάβει, είναι πολύ εύκολο να κάνει κανείς ένα βήμα μπροστά όταν ζητάει ο ποιμένας, να δώσει την καρδιά του κανείς στον Χριστό, να πάρει ένα μαξιλαράκι να γονατίσει και έτσι θα γραφτεί το όνομά του στο βιβλίο της ζωής. Δηλαδή αν τυχόν γίνει κάποιο ατύχημα και πεθάνει αυτός, πάει κατευθείαν στον παράδεισο, δεν πρόκειται να κριθεί.

- Το πνεύμα που έχουνε οι Πεντηκοστιανοί είναι εντελώς διαφορετικό από το δικό μας, αυτό το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης της εκζητήσεως του ελέους του Κυρίου το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, ο Θεός ιλάσθητί μοι και λοιπά δεν το έχουνε, οι δε ποιμένες τους όταν μιλούν μιλούν με ένα περίεργο εγωισμό, με ένα θάρρος θα λέγαμε με ένα αυθαίρετο ύφος για να καταλάβετε το ύφος και το περιεχόμενο που έχει ο νους ενός ποιμένα Πεντηκοστιανού και τα αισθήματα που έχει θα ακούσετε στην συνέχεια κάποια κασέτα.

- Αυτή η κασέτα από ποιον είναι; ποιος ομιλεί κυρία Ιωάννα;

- Ομιλεί ένας Πεντηκοστιανός ποιμένας που ήρθε από το Οχάιο της Αμερικής είναι περίπου το 1985 αυτή η κασέτα και παρουσιάζει πόσο εύκολο είναι κανείς να πλησιάσει τον Χριστό και μάλιστα έχει και την μετάφραση..

ας κάνουμε τον Διάβολο σκλάβο μας απόψε να εργαστεί για εμάς...
Let the Jesus make a monkey out of the devil tonight.
Ας αφήσουμε τον Ιησού Χριστό, να κάνει τον Διάβολο ρεζίλι απόψε.
He defeated him legally 2000 years ago.
Επισήμως τον νίκησε τον Διάβολο πριν 2000 χρόνια ο Χριστός.
because of the work of Jesus.
Και εξ αιτίας του έργου του Ιησού Χριστού
because of the blood of Jesus.
Και εξ αιτίας του αίματος του Ιησού Χριστού.
because of the spirit of Jesus.
Και εξ αιτίας του πνεύματος του Χριστού.
every sinner
κάθε αμαρτωλός
has a legal right
έχει ένα επίσημο δικαίωμα
to eternal life tonight
στην αιώνια ζωή απόψε
every child of God
κάθε παιδί του Θεού
has a legal right
έχει ένα πλήρες δικαίωμα
To receive the gift of the Holy Spirit
για να λάβει το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος
Every spirit-filled child of God
καθένας πληρωμένος με Πνεύμα Άγιο απόψε
has a legal right
έχει το προνόμιο και το δικαίωμα
to tread on serpents and scorpions
να πατήσει επάνω σε σκορπιούς και φίδια
and over all of the work of the enemy
και επάνω σε όλα τα κακά έργα του Διαβόλου
and nothing shall by any means hurt you
και τίποτα δεν θα τον πειράξει
do you believe it?
το πιστεύετε; Αμήν Κύριέ μου.
lets give the Lord a praise
Ας δώσουμε δόξα στον Θεό μας. Δόξα στον Κύριό μας, δόξα σοι Κύριέ μας, σε ευλογούμε Κύριέ μας, σε υψώνουμε Κύριέ μας...Δόξα...Δόξα...Δόξα..."

- Αγαπητοί ακροατές όπως καταλαβαίνετε ποτέ σε έναν Ορθόδοξο χριστιανό δεν θα μπορεί να γίνει αποδεκτός ένας ομιλητής με τέτοιο ύφος με τέτοιο εγωισμό με τέτοια υπεροψία δηλαδή με πολύ εύκολο τρόπο κατεβάζει το Άγιο Πνεύμα έχουν διαλυθεί οι δαίμονες τα πάθη όλα, όλα είναι χαρούμενα όλα είναι νικητήρια όλα είναι στρωμένα με ρόδα και ροδοπέταλα, δεν ξέρω εσείς κυρία Ιωάννα έχετε κάποια εμπειρία με αυτό το πρόσωπο; και με το ύφος κάτι να μας πείτε και για το ύφος με το οποίο ομιλεί;
 
- Πραγματικά αυτό ο ποιμένας ή ο κήρυκας, μάλλον κήρυκας ονομαζόταν, είχε πάρα πολύ μαγνητική δύναμη πάνω στο ακροατήριο, δηλαδή μπορούσε να σε μαγνητίσει, μπορούσε ακόμη και να σε υπνωτίσει. Εγώ προσωπικά από το παρουσιαστικό του και μόνο είχα φοβερά εντυπωσιαστεί, στο τέλος αυτού του κηρύγματος, ήταν μια σειρά κηρυγμάτων κάπου μια εβδομάδα που με πήγαινε ο άνδρας μου να ακούσω, παρεμπιπτόντως όχι ότι επειδή εγώ άκουγα τα κηρύγματά τους, αλλά επειδή ήταν κάτι το καινοφανές.
 
- Εντυπωσίαζε.
 
- Εντυπωσίαζε ναι, στο τέλος λοιπόν έλεγε ότι όποιος θέλει... αφού είχανε περάσει το στάδιο όποιος θέλει να δώσει απόψε την καρδιά του στον Χριστό να έρθει μπροστά και το όνομά του θα γραφτεί στο βιβλίο της ζωής μετά έλεγε και όποιος θέλει να έρθει να προσευχηθεί μαζί μου και πήγαινε κάποιος να προσευχηθεί μαζί του δηλαδή προχωρούσε και ερχόταν σε απόσταση ενός βήματος από αυτόν αντιμέτωποι άπλωνε ο κήρυκας το χέρι του και του ακουμπούσε το μέτωπο για δυο λεπτά προσευχόντουσαν μαζί εσωτερικάκαι αμέσως σωριαζόταν στο δάπεδο ο άνθρωποςπου το είχε ήδη πλησιάσει αυτό στα μάτια μου τότε επειδή ήμουν και ανίδεη φάνηκε φοβερό και τρομερό ώστε  μέσα μου άρχισα να πιστεύω ότι αυτός ο άνθρωπος έχει υπερφυσική δυνατότητα Θεού έχει δηλαδή όντως το Άγιο Πνεύμα, μετά ορισμένοι δεν μπορούσαν να σηκωθούν μονοί τους αν δεν πήγαινε μόνος να τους ξαναεπαναφέρει να τους ξανά ακουμπήσει να ξαναβυθιστεί ο άνθρωπος και να τους ξαναφέρει μέχρι πρότινος ακόμα πίστευα ότι αυτός ο κήρυκας είχε όντως Θεού δύναμη μέσα του μέχρι που είδα σε κάποιο κανάλι τηλεοπτικό πολύ πρόσφατα κάποιο μάγο να υπνωτίζει ανθρώπους ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο τους επανέφερε μετά
 
- Δηλαδή ακουμπούσε το χέρι επάνω, πέφτανε κάτω και μετά δεν μπορούσαν να σηκωθούν αν ο ίδιος πάλι....
 
- Ναι.
 
- Ε αυτά είναι άγνωστα από την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τέτοιες καταστάσεις να πέφτεις κάτω ξερός, αντί να σε γεμίσει με χαρά και με γαλήνη, να σου δημιουργεί τέτοια κατάσταση και οι άνθρωποι που θα βλέπουν να αναταράζονται.
 
- Ακριβώς έτσι είναι πατέρα Δανιήλ, γι’αυτό και εγώ είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ αλλά ήμουν ανενημέρωτη και εντυπωσιάστηκα, εάν ήμουν ενημερωμένη δεν θα είχα εντυπωσιαστεί.
 
- Να σας ρωτήσω κάτι, παίρνω αφορμή από το ύφος με το οποίο ας πούμε παρουσιάζετε αυτός ο ομιλητής, οι ομιληταί καθώς ομιλούν εκεί ας πούμε ομιλούν με κάποιο τέτοιο τρόπο ώστε μπορεί από κάτω ένας ακροατής να έχει και αυτός κάποιο λόγο ή να φέρει κάποια αντίρρηση τι γνώμη έχετε σχηματίσει επάνω σε αυτό το θέμα;
 
-Ότι κηρύσσετε από άμβωνος είναι ναι και αμήν. Θεωρούν ότι προέρχεται κατευθείαν από τα Άγιο Πνεύμα και έτσι δεν επιδέχονται αντίρρηση σε αυτά που κηρύσσουν από άμβωνος 
- Εδώ είναι αξιοπρόσεκτο σημείο αυτό μοιάζει λίγο και με τους μάρτυρες του Ιεχωβά, ότι το κανάλι του Ιεχωβά είναι ο ανώτερος και το διοχετεύει ας πούμε το κήρυγμα την αλήθεια του Θεού στον κατώτερο κάπως παρόμοια παρουσιάζετε το θέμα και εδώ δηλαδή ο ποιμένας είναι γεμάτος με Άγιο Πνεύμα ομιλεί αυτά που ομιλεί είναι θέσφατα, είναι 100% αλήθεια και πρέπει όλοι να σκύψουν το κεφάλι και να πουν αμήν, αυτήν την εντύπωση σχηματίσατε έτσι;
 
- Βεβαίως και μάλιστα υπήρξε μια περίοδος που είχε γίνει και κάτι χειρότερο δηλαδή άπαξ και είχε γλωσσολαλήσει ο σύζυγος μου ότι έλεγε ήταν όλα ορθά αποκλείεται να έκανε λάθος να έπεφτε έξω όποτε είχα απέναντί μου έναν τέλειο άνθρωπο Θεό που εγώ δεν μπορούσα πια να επικοινωνήσω καν μαζί του....

πηγή