Η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από Κληρικούς.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το θέμα της χρήσεως μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το facebook από κληρικούς παντός βαθμού, Ενοριακούς Ναούς, κλπ.

Αφορμή, υπήρξε η Συνοδική εγκύκλιος 187/15-1-2015 με θέμα: ''Λειτουργία ιστοσελίδων εκ μέρους εκκλησιαστικών φορέων και εκ μέρους κληρικών και μοναχών». Μέσα από την Συνοδική αυτή εγκύκλιο, η Εκκλησία συνιστά την προσοχή στην χρήση του διαδικτύου, καθώς και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Θέλησα λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις επί του θέματος. Σε καμία περίπτωση δεν θα κρίνω το πνεύμα μιας Συνοδικής Εγκυκλίου. 

Είναι αλήθεια, πως τον τελευταίο χρόνο ασχολήθηκα περισσότερο με το διαδίκτυο, με την δημιουργία αυτού του προσωπικού blog, μέσα από το οποίο εκθέτω τις σκέψεις και τις απόψεις μου σε ένα ευρύτερο ακροατήριο από αυτόν τον διαδικτυακό άμβωνα. Η ανάγκη ευρύτερης γνωριμίας με τους Ιερατικούς Στοχασμούς, οδήγησε στην δημιουργία ενός προσωπικού προφίλ στο facebook , επωνύμου και όχι ανωνύμου, το οποίον αριθμεί κάποιες εκατοντάδες ανθρώπων που το παρακολουθούν, πολλοί εκ των οποίων είναι ενορίτες μου , αλλά και επίσης αδελφών Κληρικών που με τιμούν με την φιλία τους. 

Αυτό είναι το γενικότερο πλαίσιο. Νομίζω λοιπόν, πως στην αρχή του, το θέμα της διαχείρισης κάποιων ιστοσελίδων ή blog από κληρικούς, δείχνει πως η Εκκλησία μπορεί να απευθυνθεί μέσα από την σύγχρονη τεχνολογία σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων που επιθυμούν να ακούσουν τα διαχρονικά μηνύματα Της.  Η ελευθερία της σκέψης και του λόγου είναι προνόμιο που δώρισε ο Δημιουργός στο δημιούργημα και όπως είχα γράψει στο παρελθόν , αλίμονο αν το δημιούργημα πάψει να σκέπτεται. Ο Δημιουργός του, θα έχει αποτύχει και δεν μπορεί να συμβεί αυτό...

Από την άλλη πλευρά διαπιστώνω ότι, ιδιαίτερα όσον αφορά το facebook , υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα γενικότερης διαχείρισης. Ο κάθε ένας, κληρικός ή λαϊκός, μπορεί να ''ανεβάσει'' ότι θέλει, μια ανύπαρκτη είδηση , ένα φανταστικό γεγονός ή ακόμα χειρότερα στην περίπτωση κάποιων αδελφών Κληρικών, μια άποψη η οποία συγκρούεται με την θέση της ίδιας της Εκκλησίας...

Το θέμα είναι αν τελικά μπορούμε να στοχοποιήσουμε το μέσο ή τον χειριστή του. Δηλαδή με ποια λογική ένα δικαστήριο θα καταδικάσει το όπλο απαλλάσσοντας τον φονιά... Τίθεται θέμα διάκρισης όσον αφορά την χρήση του διαδικτύου από τον χρήστη. Επί παραδείγματι, νομίζω πως είναι παρακινδυνευμένο από κάποιον Κληρικό η ανάρτηση μιας φωτογραφίας με πολιτική περιβολή, την οποίαν αφ΄ενός μεν το ίδιο το σύστημα διαφυλάσσει για πάντα και αφ' εταίρου ο οποιοσδήποτε μπορεί να αποθηκεύσει και να την χρησιμοποιήσει όπως ο ίδιος θέλει.

Είναι ωραίο να μπορείς να μοιράζεσαι πράγματα με ανθρώπους που αισθάνεσαι φίλους. Όσο όμως η έννοια της φιλίας εξαντλείται μέσα από κάποιο προφίλ χάνει την πραγματική αξία της, λαμβανομένου υπόψιν του γεγονότος πως ο κάθε ένας μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα ψεύτικο προφίλ μέσα από το οποίο παρακολουθεί τους άλλους, χωρίς εκείνοι να γνωρίζουν ποιος πραγματικά είναι. Είναι κάτι αντίστοιχο με την μεταμφίεση των απόκρεω εκεί όπου δίνεται η ευκαιρία της μάσκας, μέσα από την οποία ο άνθρωπος αφήνει το πρόσωπο για να χρησιμοποιήσει το προσωπείο... Προτιμώ λοιπόν τα επώνυμα προφίλ, μέσα από τα οποία γνωρίζεις με ποιον συνδιαλέγεσαι παρά ανώνυμα και περίεργα πίσω από τα οποία κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιος κρύβεται. 

Ζούμε στην εποχή της εικόνας! Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Η παρουσία, Ιστοσελίδων Εκκλησιαστικών ειδήσεων, από την μια κάλυψε ένα κενό στην Εκκλησιαστική ενημέρωση και από την άλλη δημιούργησε τις συνθήκες ώστε επί καθημερινής βάσεως οι ως άνω ιστοσελίδες η ακόμα και τα προσωπικά προφίλ, να κατακλύζονται από εικόνες που προσφέρουν θέαμα και τίποτε περισσότερο και σε αυτό ασφαλώς δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Ίσως δεν είναι τόσο κακό να μπορείς να μοιράζεσαι στιγμές της Ιερατικής σου πορείας με κάποιους άλλους ανθρώπους. 

Παρατηρώ όμως , ιδιαίτερα στο προφίλ του facebook πως, τα κείμενα δέχονται πολύ λιγότερα like όπως ονομάζονται οι θετικές τρόπον τινά αντιδράσεις, σε αντίθεση με  τις εικόνες, τις φωτογραφίες που προσμετρούν δεκάδες likes γεγονός που σημαίνει πως τελικά, πραγματικά ζούμε στην εποχή της εικόνας και όχι της σκέψεως. Πλουτίσαμε από εικόνες και αυτό μας οδήγησε στην πενία της σκέψης...  Είναι σημαντικό να μπορούμε να σκεπτόμαστε και την σκέψη να έχουμε την δυνατότητα να την εκφράσουμε. 

Θα είναι άδικο ίσως, εάν σε κάποια στιγμή η ανευθυνότητα κάποιων προσώπων οδηγήσει την Εκκλησία σε μια απόφαση γενικότερη που θα δώσει την ευκαιρία σε κάποιους, την ανωνυμία να την κάνουν τρόπο επικοινωνίας, χάριν κάποιων άλλων ανεύθυνων που δεν κατανοούν πως σε εμάς τους ίδιους επαφίεται η επαλήθευση της θυμοσοφικής ρήσης του λαού μας που λέει '' πως μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας....'' 

                                                                                                           π. Θωμάς Ανδρέου 

το είδαμε εδώ

Η λογική του θαύματος...

Αυτές τις ημέρες, η μικρά κοινωνία ενός χωριού της Κορινθίας, έχει αναστατωθεί από ένα ανεξήγητο γεγονός. Ο Εσταυρωμένος φαίνεται να εκρύει κάποιο υγρό άοσμο και άχρωμο από το σώμα του Χριστού. Αυτό αρχικά θορύβησε την μικρά επαρχιακή κοινωνία και στην συνέχεια ξεπέρασε τα γεωγραφικά όρια όχι μόνον του χωριού αλλά και αυτής της Πατρίδος μας, μιας και παρουσιάσθηκε σαν ανεξήγητο θαυμαστό γεγονός από μεγάλα παγκοσμίου εμβέλειας τηλεοπτικά δίκτυα.

Παρακολούθησα τον Μητροπολίτη της περιοχής ,σε συνέντευξη για το θέμα αυτό, και συμφώνησα στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίσθηκε το θέμα αυτό, Βρισκόμαστε στις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Για εμάς, τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, αυτή η περίοδος είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία αυτοκριτικής και πνευματικής ανάνηψης. 

Το γεγονός αυτό, προβληματίζει είναι η αλήθεια. Όμως, ταυτόχρονα σκανδαλίζει κάποιους που αναζητούν την ευκαιρία να προσβάλλουν την πίστη, να μειώσουν το αίσθημα της θρησκευτικότητος και  ταυτόχρονα να ειρωνευθούν ότι δεν μπορούν οι ίδιοι να κατανοήσουν. Αυτό συνέβει και με το παραπάνω γεγονός. Δηλαδή κάτι που μπορεί όντος να αποτελεί υπέρβαση της ανθρώπινης λογικής, βλέπει κανείς να διασύρεται με τρόπο σχεδόν υβριστικό μέσα από μειωτικά και απαξιωτικά σχόλια όσων όπως προείπαμε δεν μπορούν να το κατανοήσουν. 

Γιατί θαύμα, νοείται ότι η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να αντιληφθεί, ότι την ξεπερνά με τρόπο μυστικό και ανεξήγητο. Ο Μητροπολίτης λοιπόν, θέλοντας να προλάβει τις δυσάρεστες εξελίξεις που συνήθως επακολουθούν σε παρόμοια γεγονότα , θέλησε να παρέμβει με τρόπο ποιμαντικής ευθύνης, ώστε ένα τέτοιο σπάνιο και ανεξήγητο γεγονός, να μην γίνει αιτία, να υβρίζεται το όνομα του Θεού. Και δυστυχώς, κάποιοι δεν του το επέτρεψαν αυτό... 

Είναι αλήθεια, πως σε προσωπικό επίπεδο, πιστεύω με την αγνή και άδολη πίστη των Παπαδιαμαντικών γραΐδιων , χωρίς αυτό να μειώνει ούτε την κριτική μου σκέψη ούτε την επιστημονική τεκμηρίωση. Πιστεύω με την πίστη που μεγαλώσαμε γενεές, γενεών και ευχαριστώ τον Θεό γιαυτό. 

Ταυτόχρονα όμως, είμαι επιφυλακτικός μπροστά σε ότι μπορεί να γίνει αιτία ύβρεως και όχι δοξολογίας του Θεού. Στην προκειμένη περίπτωση το θαύμα περιορίζεται σε κάτι υποκειμενικό. Δηλαδή στο άοσμο και άχρωμο υγρό, που μυστηριωδώς έχει εμφανισθεί τελευταία επί του σώματος του Εσταυρωμένου Χριστού. Σε καμιά περίπτωση λοιπόν, δεν θα τολμήσω να πω, πως δεν πρόκειται για θαύμα! 

Όμως, θυμάμαι τον θυμόσοφο λαό μας που λέει ότι στην προσπάθεια να δούμε το δέντρο, αγνοούμε το δάσος... Αντί να θεωρήσουμε θαύμα ,αυτό που εικονίζει ο Εσταυρωμένος Χριστός, δηλαδή την ενανθρώπιση του Θεού ώστε να θεωθεί ο άνθρωπος, βλέπουμε μόνον αυτό που τα μάτια βλέπουν, αλλά η λογική δεν μπορεί να κατανοήσει. Αν πρόκειται για θεοσημία- ο χρόνος θα το δείξει- αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει πραγματικά. 

Αν φθάνει στο σημείο ο Θεός να δακρύσει για τον άνθρωπο, τότε κάτι συμβαίνει. Από πλευράς μου, το θεωρώ πολύ λογικό να δακρύζει ο Θεός, βλέποντας καθημερινά το ανθρώπινο αίμα να ποτίζει άφθονο την γη ! Το βλέπω πολύ λογικό να δακρύζει ο Θεός, βλέποντας τον ευτελισμό της αξίας της ζωής του ανθρώπου από τον άνθρωπο... 

Δεν περιμένω να δω τον Εσταυρωμένο να δακρύζει! Γιατί , το αισθάνομαι πως αυτό το δάκρυ, ακόμα και αν δεν το δω υπάρχει! Υπάρχει εκεί που σκοτώνονται μικρά παιδιά , εκεί που τα θηρία φαντάζουν χαριτωμένα κατοικίδια, μπροστά στην ανθρώπινη θηριωδία! Αισθάνομαι το δάκρυ του Θεού να κυλά και να προσμιγνύεται  με το ανθρώπινο αίμα στις γειτονιές αυτού του καταδικασμένου πλανήτη. Αισθάνομαι το δάκρυ του Θεού να κυλά, γιατί δακρύζει ο Θεός, αφού δεν μπορεί τελικά να κλάψει ο άνθρωπος.... 

Δεν ξέρω αν στο μικρό χωριό της Κορινθίας, συνεχίσει αυτό το παράδοξο φαινομενικά φαινόμενο. Δεν ξέρω επίσης αν κάποιοι- όπως σωστά υποστήριξε ο Μητροπολίτης- προσπαθήσουν να οικειοποιηθούν αυτό το περίεργο πράγματι γεγονός. Όπως και να χει όμως, ένα γνωρίζω! Πως ακόμα και αν δεν μπορούμε αυτό να το δούμε, δακρύζει μαζί μας ο Θεός! Αν αυτό δεν το καταλάβουμε όσο είναι καιρός, ίσως τελικά να είμαστε  άξιοι μιας από πλευράς μας, προδιαγεγραμμένης οριακής πορείας...  

                                                                                                       π. Θωμάς Ανδρέου 

πηγή

Ένα απραγματοποίητο σενάριο...

Τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.Αναστάσιο, τον γνωρίζουν οι περισσότεροι στην Ελλάδα και όχι μόνον. Πρόκειται για μια παγκοσμίου βεληνεκούς προσωπικότητα που κατάφερε να αναστήσει πραγματικά την Εκκλησία της Αλβανίας, μετά από πολλές δεκαετίες αθεϊστικού καθεστώτος ... Τις ημέρες αυτές, ακούστηκε ένα απίστευτο σενάριο, της πρότασης δηλαδή εκ μέρους του κ. Πρωθυπουργού, ώστε να αναλάβει την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Ακαδημαϊκός , Αρχιεπίσκοπος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας. Ασφαλώς, το σενάριο διαψεύσθηκε από τον ίδιο (βλ. εδώ)  . Ωστόσο, θα ήθελα να καταθέσω κάποιες σκέψεις, σχετικά με αυτό.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, όπως ήδη προείπαμε τυγχάνει μία μεγάλη Εκκλησιαστική προσωπικότητα. Διαβάζοντας τα σενάρια αυτά, ταυτόχρονα διάβαζα και τα σχόλια που ακολουθούσαν. Διαπίστωσα λοιπόν πως στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, τα σχόλια ήταν θετικά! Όχι μόνον αυτό. Πολλοί εκ των αναγνωστών που τόνιζαν πως δεν έχουν καλή σχέση με την Εκκλησία ή με τον κλήρο, δήλωναν πως κάτι τέτοιο θα ήταν υπέροχο για την Ελλάδα μιας και ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είναι ένας άνθρωπος που καταφέρνει να σαγηνεύσει με τον λόγο αλλά ακόμα περισσότερο με το τεράστιο έργο Του.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν και μετά την σχετική διάψευση από τον ίδιο, αναφερόμαστε υποθετικά στην περίπτωση που το σενάριο αυτό ήταν αληθινό. Πολύ καλό, για να είναι αληθινό, όπως μου έγραψε σήμερα αγαπητός αδελφός σε σχόλιο του... Πως θα ήταν λοιπόν, εάν μια αριστερών καταβολών κυβέρνηση, η οποία υποστήριξε προς κάθε κατεύθυνση προεκλογικά, πως τάσσεται υπέρ του διαχωρισμού Κράτους- Εκκλησίας, να υποδείξει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ως κατάλληλο πρόσωπο για την Προεδρία της Δημοκρατίας, έναν κληρικό; 

Πως θα ήταν εάν τελικά, με την προϋπόθεση πάντοτε πως θα συμφωνούσε πρωτίστως ο ίδιος, θα λάμβανε το ποσοστό ώστε για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, ένας Κληρικός να ηγηθεί ενός κράτους; Κάποιοι, θα προέτρεχαν σίγουρα να ταυτίσουν το κράτος αυτό με το Ιράν και το θεοκρατικό σύστημα από το οποίον εξαρτάται εδώ και δεκαετίες.  Μπορεί όμως να σταθεί αυτή η πρόχειρη εκτίμηση, στο πρόσωπο του Αναστασίου; 

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, υπήρξε ένας μεγάλος ειρηνιστής- επαναστάτης! Αληθινός επαναστάτης, όχι υποστηρικτής μιας κάποιας επαναστατικής ιδεολογίας αλλά της βιωμένης επανάστασης του Ευαγγελίου που επί είκοσι και πλέον αιώνες διακυρρύσει την ελευθερία , την ισότητα, την απόλυτη αξία του προσώπου! Ο Ακαδημαϊκός- Αρχιεπίσκοπος, βίωσε στην καθημερινότητα του τους καρπούς της ευαγγελικής σποράς, όπου και αν τον κάλεσε η Εκκλησία να Την διακονήσει. Τελευταίος σταθμός της πολυκύμαντης εκκλησιαστικής του διακονίας,  υπήρξε η Αλβανία. 

Απετέλεσε επιλογή του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ο οποίος με την σειρά του, με την επιλογή αυτή, απέδειξε πως ισχύει το ψαλμικό :''λίθον, ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας..'' (Ψαλμ. 117-22) , Παρέλαβε μια κατεστραμμένη εκκλησία και κατάφερε να την κάνει πρότυπο στην παγκόσμια Ορθοδοξία. Ταυτόχρονα, μερίμνησε για την διαδοχή του ώστε ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος να είναι εκλεγμένος μέσα από την τοπική σύνοδο και γεννημένος στα μαρτυρικά χώματα της μαρτυρικής αυτής εκκλησίας. 

Ακόμα και σήμερα, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, συνεχίζει να σπέρνει τον ευαγγελικό λόγο στις διψασμένες ψυχές του ποιμνίου του, να απολαμβάνει τον σεβασμό και την τιμή της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της γείτονος χώρας, να προσπαθεί να κάνει πράξη στην καθημερινότητα του αυτό που ο ίδιος ευφυώς διακηρύσσει: '' ο Θεός, δεν θέλει το τίποτα, θέλει το κάτι...'' 

Πράγματι, το σενάριο είναι εκτός πραγματικότητος... Για πολλούς και διάφορους λόγους. Ωστόσο, ακόμα και το γεγονός πως διέρρευσε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο μια τέτοια φήμη, αποδεικνύει περίτρανα πως, ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας, είναι ένας άνθρωπος που κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό φίλων και ''εχθρών'' κατά την μιμητική πορεία Εκείνου, στο Όνομα Του Οποίου ανέστησε μια νεκρή εκκλησία και μαζί της έναν ολόκληρο λαό... 

                                                                                                              π. Θωμάς Ανδρέου 

πηγή

‘’Ελεύθερος, δέσμιος του Χριστού…’’

Θυμάμαι, μικρό παιδί τον εαυτό μου, να κοιτά με δέος την εικόνα του Αγίου Ελευθερίου, στον ομώνυμο Ναό της γενέτειρας μου. Δέος που το προκαλούσε η νεαρά φυσιογνωμία του λαοφιλούς Αγίου Ιερομάρτυρος Ελευθερίου, Επισκόπου Ιλυρικού, Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς, ευλαβείς συμπρεσβύτεροι και αγαπητοί Χριστιανοί συνεορταστές.

Με το ίδιο δέος της εποχής εκείνης, αντικρίζω ξανά την ευγενική φυσιογνωμία του Αγίου Ελευθερίου, του ελευθέρου , δεσμίου της αγάπης του Χριστού και καλούμαι από τον ιστορικό τούτο άμβωνα του Καθεδρικού Ναού, να μεταφέρω στην αγάπη Σας λόγον περιγραφικόν μιας ζωής συναρπαστικής ενός νέου ήρωος της Πίστεως μας , του Ελευθερίου που ελευθερώθηκε απ’ ότι μπορεί να δεσμεύσει τον άνθρωπο, ώστε σήμερα, εμείς, ευλαβείς προσκυνητές να αποδώσουμε τιμή μιμητική ενθυμούμενοι την επίγεια βιωτή Του, την ουράνια πολιτεία Του.

Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, θέτει ένα ερώτημα που απαντάται μόνον βιωματικά: ‘’ τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;’’ [1] Τι δηλαδή, μπορεί να σταθεί ικανό να μας αποκόψει από την αγάπη μας για τον Χριστό, θλίψη, διωγμός, πείνα, ή ακόμα και ο θάνατος για Εκείνον; Για εμάς, ίσως φαίνεται αδιανόητο κάποιος να φθάσει στο σημείο να πεθάνει για τον Χριστό! Όμως, αν στρέψουμε τα μάτια μας στις ωραιότατες τοιχογραφίες που κοσμούν τον περικαλλή τούτο Ναό, θα αντικρύσουμε ανθρώπους κάθε ηλικίας , τους Αγίους μας, τους φίλους του Θεού, που την απάντηση στο τεθέν ερώτημα την έδωσαν με την ζωή τους! Μέσα σε αυτήν την χορεία των Αγίων, ξεχωρίζει ένας νεαρός Επίσκοπος, μόλις δεκαεννέα ετών να συνακολουθεί στην πορεία του Γολγοθά, το ιερόν όνομα Εκείνου, που  διεχώρισε την ανθρώπινη ιστορία στην προ και στην μετά Χριστόν εποχή!

Ο Άγιος Ελευθέριος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρώμη κατά το δεύτερο ήμιση του 2^ου αιώνος. Στην Ρώμη της ειδωλολατρίας, στην Ρώμη του μαρτυρίου όπου η ανθρώπινη ζωή ουδεμίαν αξίαν έχει! Παιδί ακόμα, χάνει τον πατέρα του! Όμως, όταν ο Θεός αποφασίσει να στερήσει έναν γονέα, έρχεται ο Ίδιος να σταθεί στην θέση του. Ο Θεός, ευδόκησε ο Ελευθέριος να έχει μιαν αγία Μητέρα, την Ανθία, την φιλάνθρωπο αυτή γυναίκα που γνωρίζει τον Χριστό και πιστεύει σ’ Αυτόν! Η αγία αυτή μάνα, που ανατρέφει το σπλάχνο της με πίστη στον Θεό, ενσπείροντας στην ψυχή του τον σπόρο του ευαγγελίου τον οποίον αργότερα ο ίδιος θα σπείρει στις ψυχές του ποιμνίου του. Εκεί, στην πολύβουη Ρώμη, γνωρίζεται με τον Επίσκοπο της πόλεως Ανίκητο, ο οποίος διακρίνει στον δεκαπενταετή έφηβο έναν παλμό, μια δύναμη ψυχής και μιαν νεανική καρδιά που πάλλεται σε ρυθμούς αγάπης για τον Σωτήρα Χριστό.  Αποφασίζει λοιπόν ο Επίσκοπος, να προβεί στην χειροτονία του εφήβου και τον χειροτονεί διάκονο της Εκκλησίας δίνοντας του το Αποστολικό χάρισμα της Ιεροσύνης.

Προορίζει ο Θεός και επιλέγει όσους θα Τον υπηρετήσουν! Με ποια λογική, ο Επίσκοπος εμπιστεύεται την Χάρη σε ένα παιδί, θα διερωτήθηκαν πολλοί στο πέρασμα των αιώνων. Όμως, για να αγαπήσει κανείς τον Χριστό, δεν χρειάζεται λογική. Πίστη χρειάζεται, πίστη που μπορεί να αποτελέσει την ανατροπή της λογικής! Εύστοχα, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης απαντά σε όσους θεωρούν την χειροτονία του Ελευθερίου σε αυτήν την ηλικία ως υπέρβαση των Κανόνων της Εκκλησίας πως η χειροτονία του έγινε :’’ …πριν η έτι θεσπισθώσιν οι ανωτέρω κανόνες…’’[2]

Αναλαμβάνει λοιπόν την υψηλότερη αποστολή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην γη. Να σταθεί μεταξύ Θεού και ανθρώπου!  Ο νεαρός διάκονος Ελευθέριος σύντομα χειροτονείται Πρεσβύτερος και αναλώνει την ζωή του καθημερινά ώστε με τον λόγο Του να παρηγορεί τις ταραγμένες ψυχές των ανθρώπων που προσέτρεχαν να τον ακούσουν και να στερεωθούν στην πίστη για τον Χριστό. Η φήμη του, ξεπέρασε τα γεωγραφικά όρια της Ρώμης και έτσι, λίγα χρόνια μετά και ενώ ο Άγιος διανύει το δέκατον ένατον έτος της ζωής Του, η Εκκλησία με την παρότρυνση του λαού, τον αναδεικνύει Επίσκοπο Ιλλυρίας δίνοντας του την Αποστολική Χάρη της Αρχιερωσύνης ώστε να τεθεί ο λύχνος επί την λυχνίαν.   Ο νέος Επίσκοπος, γνωρίζει πως σύντομα ο λόγος του, το κήρυγμα του, θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τον θάνατο. Εδώ λοιπόν, έρχεται να επιβεβαιωθεί ο Απόστολος Παύλος, όταν εκφράζεται μετά βεβαιότητος πως, τίποτα και κανείς, δεν μπορεί να μας στερήσει την αγάπη μας για τον Ιησού.

Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας, διατάσει την σύλληψη του. Συλλαμβάνεται λοιπόν και οδηγείται σε απάνθρωπα μαρτύρια! Να γιατί η λογική, σταματά μπροστά στην πίστη! Στο συναξάρι του Αγίου, ο βιογράφος διασώσει ένα περιστατικό που τονίζει αυτήν την υπέρβαση. Πριν τον θανατώσουν, τον οδήγησαν σε άγρια θηρία, σαρκοβόρα θηρία, ώστε κατασπαράζοντας τον, να προσφέρουν θέαμα θανάτου, στον φιλοθεάμονα λαό που κραύγαζε κατά την προσφιλήν μέθοδο της εποχής… Και όμως! Τα θηρία όχι μόνον δεν τον έβλαψαν, αλλ’ αντίθετα τον πλησίασαν και στάθηκαν ήσυχα κοντά του αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως το μεγαλύτερο θηρίο επάνω στην γη, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος!

Ο δι’ αποκεφαλισμού θάνατος τελικά, θα γίνει αιτία της απελευθέρωσης του Ελευθερίου από τα γήινα δεσμά. Μαζί του, ακολουθεί και η μητέρα του Ανθία στην οποίαν ο Άγιος οφείλει και το ζην αλλά και το ευ’ ζην .  Μαζί μητέρα και υιός, περνούν ‘’εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ’’[3]

Να λοιπόν αγαπητοί συνεορταστές, πως μπορούμε να κατανοήσουμε τον διθυραμβικό παιάνα που μας είναι γνωστός ως το απολυτίκιο του Αγίου Ελευθερίου, σκεπτόμενοι τον Μάρτυρα του Χριστού να βάφει με το αίμα του τον Ιερατικό του ποδήρη τον οποίον κατεκόσμησε με το αίμα του μαρτυρίου του. Έτσι, έτρεξε κοντά στον Χριστό αγωνισάμενος τον καλόν αγώνα, τηρήσας την πίστην, ολοκληρώνοντας τον δρόμο που οδηγεί στην βασιλεία των Ουρανών.

Την ελευθερία, την ενεφύτευσε ο Θεός στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι, καταδυναστεύουν ο ένας τον άλλον στο όνομα μιας επίπλαστης ελευθερίας, η οποία απέχει κατά πολύ από εκείνην με την οποίαν μας έπλασε ο Θεός. Δέσμιοι λοιπόν οι ελεύθεροι άνθρωποι, στο όνομα του κέρδους, του αδίστακτου κέρδους που μπορεί να καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας. Ολόκληροι λαοί στενάζουν και βοούν χάριν των απελευθερωτών τους….  Και όμως! Ο δέσμιος της ύλης άνθρωπος, επιμένει να μιλά ακόμα για ελευθερία.

Σήμερα, το παράδειγμά της πραγματικής ελευθερίας μας το προσφέρει η ευγενής φυσιογνωμία,  χάριν της οποίας βρίσκομαι εν τω μέσω ημών, σκιαγραφώντας με αδύναμο λόγο, το συναρπαστικό πορτρέτο μιας ευγενικής , νεανικής μορφής που δίδαξε με το παράδειγμα του την αληθινή ελευθερία! Μιας ελευθερίας στο όνομα της αγάπης που αν οι άνθρωποι μπορούσαν να υιοθετήσουν στην ζωή τους, θα είχαν απελευθερωθεί απ’ ότι πραγματικά μπορεί να μας δεσμεύσει. Δεσμά, δεν είναι μόνον αυτά της φυλακής! Δέσμιος μπορεί να είναι ο άνθρωπος που απομονώνεται στον εαυτό του, εκείνος που ζει μόνον γιαυτόν, χωρίς να θέλει να γνωρίζει πως ζει ο διπλανός του. Δέσμιος είναι ο άνθρωπος που νομίζει ότι ο πλούτος, είναι μια έννοια που θα τον ακολουθήσει μετά θάνατον. Δέσμιος είναι εκείνος που θέτει το ανθρώπινο συμφέρον πάνω από τον  Θεϊκό νόμο της Αγάπης, χάριν του οποίου πέθανε ο Χριστός επάνω στο σταυρό.

Αλίμονον σε όποιον πιστεύει ότι, η ελευθερία πωλείται ή αγοράζεται. Η ελευθερία κατακτάται… Και οι πραγματικοί κατακτητές της, είναι οι Άγιοι μας, που υπερέβησαν τον εαυτόν τους, ώστε να φθάσουν τον Θεό.  Ο Άγιος Ελευθέριος είναι ένας από τους πολλούς, τόσο ξεχωριστός όμως, ώστε είκοσι αιώνες μετά τον θάνατο του, οι άνθρωποι να τον θυμούνται με σεβασμό και να τον επικαλούνται με πίστη , στην αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης, στην έκφραση της προσευχής.

Πόσο ωραία λοιπόν αισθάνεται ο καθένας μας, όταν την ελεύθερη πόλη, την όμορφη Ελευθερούπολη που στέκει ως νύμφη παρά τους πόδας του Παγγαίου, την κοσμεί η μεγαλοπρεπής Βασιλική του Αγίου Ελευθερίου εντός της οποίας σήμερα τελούμε τον πανηγυρικό Εσπερινό.

Ας ικετεύσουμε λοιπόν τον Άγιο Ελευθέριο, να μας ελευθερώνει, απ’ ότι μας δεσμεύει, να φυλάττει την νεότητα που αναζητά λανθασμένα πρότυπα, τους νέους και τις νέες της εποχής μας που οδηγούνται σε απόγνωση διότι δεν κατάφεραν να πεισθούν ότι ελεύθερος πραγματικά είναι ο άνθρωπος που πιστεύει σε Θεό! Και συ, Θαυματουργέ και λαοφίλητε Άγιε, Ελευθέριε σοφέ, καθαιρέτα του Σατάν, μη παύσης πρεσβεύων, υπέρ των πίστει τιμώντων, την μακαρίαν σου άθλησιν. Αμήν.

                                                                                       π. Θωμάς Ανδρέου

* Ομιλία που εκφωνήθηκε στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίου Ελευθερίου- Ελευθερουπόλεως την 14ην Δεκεμβρίου 2014  

---

[1] Ρωμ. 8-35

[2] Μέγας Συναξαριστής της Ορδοδόξου Εκκλησίας. Τόμος ΙΒ. Εκδόσεις Συναξαριστής , σελ. 426.

[3] Ρωμ. 8-21 

πηγή

Κατάθλιψη... η ασθένεια της εποχής μας...

Δεν μπορώ να διαπραγματευτώ το θέμα με την επιστημονική του διάσταση. Επίσης σε καμία περίπτωση δεν θα τολμούσα να αμφισβητήσω ή ακόμα χειρότερα να ακυρώσω την επιστημονική παρέμβαση στην ανάγκη επίλυσης του προβλήματος. Η Ιερατική μου όμως συνείδηση, με εξαναγκάζει να ασχοληθώ με το θέμα αυτό που στις μέρες μας, έχει γίνει πραγματικά η ασθένεια της εποχής μας. 

   

     Ζω στην επαρχία, όπου οι ρυθμοί της ζωής είναι διαφορετικοί απ' ότι στις μεγαλουπόλεις. Συναντώ και μιλώ καθημερινά με ανθρώπους κάθε ηλικίας και προβληματίζομαι έντονα για το γεγονός πως η κατάθλιψη αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα που μπορεί ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων της ζωής του. Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα είναι στην διάθεση και στην υπηρεσία του ανθρώπου. Και όμως, οι άνθρωποι θλίβονται. Πονούν, απελπίζονται, κλείνονται στον εαυτό τους, απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τους άλλους και τελικά καταρρέουν. Η κατάθλιψη αποτελεί την απόλυτη αίσθηση αδυναμίας ενός ανθρώπου στην διαχείριση των προβλημάτων της καθημερινότητας του. 

     Τι είναι αυτό τελικά που λείπει από την ζωή μας, όταν έχουμε τα πάντα γύρω μας και δεν μπορούμε να απολαύσουμε τίποτα; Πως είναι δυνατόν άνθρωποι κάθε ηλικίας να αιχμαλωτίζονται στα δίκτυα της καταθλίψεως και να γίνονται από την μία στιγμή στην άλλη, ερείπια του ιδίου του εαυτού τους; Συναντώ ανθρώπους που έζησαν άλλες εποχές, πολύ πιο δύσκολες από αυτές που ζούμε σήμερα και όμως σε αυτούς τους ανθρώπους η έννοια της κατάθλιψης τους είναι άγνωστη. Αντίθετα, βλέπω νέους ανθρώπους που από την στιγμή που ήρθαν στον κόσμο, απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του Θεού και όμως, υποφέρουν. Διερωτώμαι δε, αν έχουμε αυτήν την ΄΄ πολυτέλεια΄΄ στην ζωή μας, να αφήνουμε τον εαυτό μας έρμαιο της καταθλίψεως που δεν αργεί να οδηγήσει στην απελπισία. 

      Πως είναι δυνατόν, άνθρωπος που πιστεύει αληθινά στον Θεό να οδηγηθεί σε κατάθλιψη; Τελικά, μήπως το γεγονός της υπερβολικής ευμάρειας δημιούργησε την πολυτέλεια της καταθλίψεως; Μήπως το γεγονός πως μπορούμε να έχουμε σχεδόν τα πάντα μας οδηγεί σε κατάθλιψη όταν αντιλαμβανόμαστε  πως δεν είμαστε μέσα από όλα αυτά, δεν βρίσκουμε την ευτυχία; Βλέπεις να οδηγείται σε κατάθλιψη ένας υγιείς άνθρωπος ενώ αντίθετα βλέπεις έναν ασθενή, πολλές φορές ακόμα και στο κατώφλι του θανάτου να δίνει γενναίες μάχες για την επιβίωση του. Βλέπεις έναν άνθρωπο με οικονομική ευρωστία να καταρρέει ψυχολογικά να απελπίζεται και να οδηγείται στην κατάθλιψη και αντίθετα, βλέπεις ανθρώπους της διπλανής πόρτας, να είναι ευτυχισμένοι με ελάχιστα πράγματα. Γιατί αυτή η αντίθεση; Τελικά, η κατάθλιψη επιλέγει τους ανθρώπους, ή οι άνθρωποι την κατάθλιψη; 

      Η απουσία της εσωτερικής χαράς εκδηλώνεται με την μορφή της καταθλίψεως. Ίσως τελικά αυτό είναι το μυστικό φάρμακο στην ασθένεια της εποχής μας: η αναζήτηση της χαράς στις ψυχές των ανθρώπων. Ένας άνθρωπος που πιστεύει αληθινά στον Θεό, δεν μπορεί να καταρρεύσει. Αυτό το συνάντησα σε πρόσωπα ανθρώπων γύρω μας και κατάλαβα πως τελικά η κατάθλιψη δεν μπορεί να συμβαδίσει με την έννοια της πίστεως στην ζωή του ανθρώπου. Μέσα από την εσωτερική δύναμη της πίστεως, καλλιεργείται η ελπίδα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην απελπισία με αποτέλεσμα η κατάθλιψη να καθίσταται εκ των πραγμάτων ανύπαρκτη. 

     Πέρα λοιπόν από κάθε  ανθρώπινη παρέμβαση, ας ζητήσουμε την Θεία παρέμβαση στην ζωή μας. Ίσως αυτό να αποτελεί την πηγή μιας δυνάμεως που ο άνθρωπος ναι μεν διαθέτει άλλα δεν μπορεί να το γνωρίζει έως ότου οι μεγάλες ανατροπές της ζωής έρθουν να του το υπενθυμίσουν... 

                                                                                         

                                                                                                       π. Θωμάς Ανδρέου

πηγή

"Ο Σταυρός της ζωής , ο δικός μας Σταυρός…" του Αρχιμανδρίτου Θωμά Ανδρέου

πηγή Συλλογίζομαι την μέρα που ξημερώνει.  Μέρα μεγάλη και γιορτινή!  Ο Σταυρός  του Χριστού, το αιώνιο και ακατάλυτο  σύμβολο της Αγάπης ,η σφραγίδα στο  χειρόγραφο ‘’ οφλημάτων αρχαίων’’ με το οποίο ο χρεωλύτης Θεός προσυπογράφει και επισφραγίζει την σωτηρία του Ανθρώπου,   το αιώνιο κλειδί του Παραδείσου ,  ο Σταυρός του Χριστού που στέκετε μεταξύ Ουρανού και γης οδοδείκτης της  πορείας του ανθρώπου για τον Ουρανό…. Ωστόσο, ο Σταυρός γίνεται βίωμα στον άνθρωπο ! Σάμπως αν το συλλογιστείς  καλά δεν είναι έτσι; Και ο Σταυρός αυτός, της ζωής , είναι βαρύς και ασήκωτος  πολλές φορές… Ωστόσο, σοφή γυναίκα της εποχής μας συλλογιζόμενη πάνω  σ’ αυτό μου είπε μια μέρα: ‘’παπά Θωμά, πριν δώσει Σταυρό ο Θεός προσμετρά,  -αυτή ακριβώς την λέξη χρησιμοποίησε- τις αντοχές μας . .’’ Μεγάλη αλήθεια τούτη εδώ! Αν σκεφθείς πόσες φορές αντίκρισες την δυστυχία  του άλλου και μέσα σου αναρωτήθηκες, πως αντέχει αυτός ο άνθρωπος, τότε  μπορείς να καταλάβεις πραγματικά πως, ο Θεός προσμετρά τις αντοχές μας. Δεν είναι τυχαίο, πως ο Σταυρός, αγαπήθηκε τόσο πολύ από τον άνθρωπο! Ιδιαίτερα  στις μέρες μας, που ο πόνος του ανθρώπου ξεχειλίζει τώρα που βλέπεις γύρω σου,  σταυρωμένους τους Έλληνες σε σταυρωμένη Πατρίδα, δεν μπορείς να μην ευχηθείς  το βάρος του Σταυρού να γίνει ελαφρύτερο. Ακόμα περισσότερο σήμερα, θα πρέπει να μην ξεχνάμε πως η Σταύρωση ,προηγείται της Ανάστασης. Αυτή η μέρα που ξημερώνει, είναι μέρα μοναδική και ξέχωρη στην ζωή της  Εκκλησίας που μόνο με την Μ. Παρασκευή μπορεί να συγκριθεί.  Από τα αρχαία χρόνια τότε που η Εκκλησία βρισκόταν την νηπιακή της ζωή,  αυτή την μέρα οι Παπάδες σήκωναν ψηλά το Σταυρό , να τον δουν οι άνθρωποι  και να πάρουν κουράγιο… Έτσι θα γίνει και αύριο. Στολισμένος με βασιλικό,  το λουλούδι της ελπίδας, συνοδευόμενος από το λιβάνι της πίστης και το δάκρυ  του πόνου, θα λιτανευτεί στις Εκκλησιές  θα περάσει μπροστά από την στρατευομένη ,  τους πονεμένους αδελφούς της ζωής, αλλά και την θριαμβεύουσα Εκκλησία, τους Αγίους και τις Αγίες  της Πίστεως μας που κατάφεραν να κάνουν τον δικό Τους Σταυρό κλειδί , για να περάσουν στην Βασιλεία των Ουρανών. Αύριο θα σημάνουν χαρμόσυνα οι καμπάνες για να καλέσουν τον κόσμο στην  μεγάλη γιορτή. Και όλοι εμείς, οι ‘’κοπιώντες και πεφορτισμένοι’’ άνθρωποι ,  θα ευχηθούμε από τα τρίσβαθα της ψυχής μας να δίνει δύναμη ο Θεός να μπορούμε να άρουμε τον Σταυρό μας αγόγγυστα παίρνοντας δύναμη από  τον άλλον , τον αδελφό μας που βλέποντας τον να πορεύεται   , θα ομολογούμε  πως πάντοτε υπάρχει βαρύτερο από το δικό μας βάρος…

"Κύριε, άσε μας στην τύχη μας…"

του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Θωμά Ανδρέου, Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ελευθερουπόλεως, για το Amen.gr

Με αισθήματα θλίψης, είδαμε στις τηλεοράσεις να εκτυλίσσεται η σύλληψη του αιώνα!!! Η Ελλάδα, μπορεί να κοιμάται (;) ήσυχη… Στο σκάνδαλο δρομολογείται η λύση. Τώρα, μπορούμε να γνωρίζουμε πως τα πράγματα στον τόπο μας θα πάνε καλύτερα…. Θα πάνε όμως ;

…. Είπα και εγώ, τελευταίος σπουδαρχίδης ( ας το πώς εγώ, μην μου το πείτε εσείς)  , να πω την γνώμη μου και αν δικαιούμαι γνώμης θα το κάνω… Γραφήκαν πολλά τούτες τις μέρες, μπερδεμένα με τους Χριστουγεννιάτικους ύμνους και τα κάλαντα ! Είδαμε και ακούσαμε τόσα πολλά… Όλοι καταλήγουν πως κανείς δεν μπορεί να κρίνει την ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Και ασφαλώς κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να το κάνει, είτε η δικαιοσύνη ,όπως λέγεται είναι τυφλή, είτε κουφή είτε δεν ξέρω και τι άλλο. Ένα από τα τελευταία προπύργια που μείναν όρθια σε τούτη την Πατρίδα, είναι η δικαιοσύνη. Εξάλλου, υπάρχουν στιγμές που η δικαιοσύνη λειτούργησε θετικά σε όλους μας . Τότε βγαίνουμε και λέμε ‘’πιστεύω στην δικαιοσύνη’’, αν πάλι λειτουργήσει αρνητικά, λέμε ‘’δεν υπάρχει δικαιοσύνη’’. Βέβαια, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως άνθρωποι έκαναν τους νόμους, άνθρωποι τους εφαρμόζουν, άνθρωποι τους εκτελούν και άνθρωποι τους αποδέχονται !!!

Ωστόσο, η απόλυτη έννοια της δικαιοσύνης, είναι ο ίδιος ο Θεός που τούτες τις μέρες γεννήθηκε (;) στις καρδιές μας ! Αν πιστεύεις σε Αυτόν, τότε οφείλεις να το δεχτείς. Αν πάλι όχι… Ούτε γνωρίζω νομικά, αλλά και να γνώριζα χασοδίκης θα μουν. Απλά, η “σύλληψη του αιώνα”, έγινε αιτία να προβληματισθώ. Θυμήθηκα την περίπτωση του Κολοκοτρώνη που τον κλειδώσαν στ’ Ανάπλι , την περίπτωση του Κυβερνήτου Κόντε Καποδίστρια,που τον φέραμε άρον, άρον από την Ρωσία να μας σώσει και τελικά ήρθε και το τότε Ελληνικό Κράτος, (με την τεράστια περιουσία που έχει τώρα, διότι σήμερα δεν ξέρω πως ,τα πάντα ανήκουν στο κράτος) δεν είχε ούτε σπίτι να μείνει ο πρώτος Κυβερνήτης του!!! Είναι το ίδιο Κράτος που για την αποκατάσταση 1500000 προσφύγων ζήτησε την συνδρομή της Μοναστηριακής περιουσίας το 1922… Και αφού τον σύραμε να τον φέρουμε να μας σώσει, αυτή την στιγμή αναπαύεται μακάρια στην Μονή της Πλατυτέρας στην Κέρκυρα, έχοντας την συνείδηση του αναπαμένη πως έκαμε το χρέος του στην Πατρίδα!

Αυτό που σκέπτομαι και δακρύζω, είναι το τι μας περιμένει…. Θα μου πεις, γιατί συγχέεις πρόσωπα και καταστάσεις ,τι δουλειά έχει ο Κόντες Καποδίστριας με τον Κολοκοτρώνη και το θέμα που ξεκίνησες να γράφεις; Απλά, θυμήθηκα δύο μόνο περιπτώσεις που Έλληνες βρέθηκαν τιμωρημένοι και αργότερα όλοι τους δικαίωσαν, μάλιστα στην περίπτωση του Κολοκοτρώνη οι ίδιοι που παραλίγο να τον εκτελέσουν κιόλας του δωκαν χάρη…. Δεν ξέρω αν όλα αυτά έχουν σχέση μεταξύ τους, ο χρόνος θα δείξει, το μόνο που ξέρω είναι πως μας περιμένουν πολλές και μεγάλες συμφορές! Και το λέω αυτό, γιατί έτσι επαναλαμβάνεται η ιστορία αυτού του τόπου. Ο χρόνος θα δείξει και την ενοχή και την τιμωρία που την ακολουθεί. Λέω όμως, μήπως βιαζόμαστε έναντι του πανδαμάτορα χρόνου που μας προσπερνά;

Το Καθηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου, π. Εφραίμ δεν είχα ποτέ την τιμή να τον γνωρίζω. Χωρίς να το θέλει έγινε ήρωας ! Τον έκαναν ήρωα κλείνοντας στον στην φυλακή, βαφτίζοντας τον ‘’αποδιοπομπαίο τράγο’’ κάνοντας το ράσο του στάχτη στα μάτια του λαού…. Κάπως έπρεπε να πέσει η στάχτη και μαζί με το χιόνι έπεσε και αυτή. Ο π. Εφραίμ, στην αρχή έγινε θέμα συζήτησης, μετά τον κάνανε καρνάβαλο στα καρναβάλια ξεφτιλίζοντας μαζί και ότι εκπροσωπεί και τώρα ουσιαστικά με την δική τους βοήθεια έγινε άξιος του όγδοου μακαρισμού (Μτθ 5-10). Εκείνος, εκτελεί το δικό του χρέος, το χρέος του μοναχού, χρέος δυσβάστακτο για τους πολλούς.

Σκέπτομαι όμως, αν, λέω αν, τα πράγματα δεν είναι έτσι, τότε πως θα λειτουργήσει η δικαιοσύνη του Θεού; Δεν θέλω ούτε να το φανταστώ γιατί φοβάμαι. Ο χρόνος θα δείξει. Αν είναι ένοχος θα συνεχίσει να είναι στην φυλακή, αν όμως δεν είναι τότε τι θα γίνει; Εγώ ξέρω ένα πράγμα… Είναι δυνατόν η Παναγία που Την υπηρετεί τόσα χρόνια να τον εγκαταλείψει; Δεν νομίζω… Όλοι να τον εγκαταλείψουν , Εκείνη δεν πρόκειται να τον αφήσει ποτέ! Έτσι κάνει για όλα τα παιδιά Της….

Κανείς δεν μπορεί να κρίνει αποφάσεις της δικαιοσύνης…. Μόνο η Ιστορία του μέλλοντος. Και πολλές φορές ο δικός της πέλεκυς είναι αμείλικτος ! Ο χρόνος θα δείξει… Πάντως στην προσευχή μου, θυμάμαι τον π. Εφραίμ (στην θέση του οποίου μπορεί να βρεθεί ο καθένας μας) και μετά το τέλος και προ του ‘’ δι ευχών’’ κοιτώντας Τον Χριστό αυτές τις μέρες Του λέω: ‘’ Κύριε, άσε μας στην τύχη μας…