AΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Ἀποποινικοποιήσεις

Τοῦ ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.             Ἔχουν ἀποποινικοποιήθῆ ἐγκλήματα, ὅπως τό φρικτότερο, ἡ ἔκτρωσις. Ὁ νόμος ἐπιτρέπει τή βρεφοκτονία! Ἀποτέλεσμα τοῦ ἐγκληματικοῦ αὐτοῦ νόμου εἶναι τό ὅτι φονεύονται κάθε μέρα περίπου 800 κυοφορούμενα βρέφη στήν Ἑλλάδα! Καί βέβαια, ὅσο κι ἄν ὁ νόμος τοῦ κράτους ἀπελευθερώνει τό ἔγκλημα, ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, φυτεμένος (ἔμφυτος) στήν ψυχή κάθε ἀνθρώπου, ἐλέγχει καί τιμωρεῖ τόν ἔνοχο (τόν φονιά καί τή φόνισσα) μέ τό μαστίγιο τῆς συνειδήσεως.

.                Πρέπει νά εἶναι πολύ πωρωμένη ἡ συνείδησις τῆς γυναίκας, πού τέλεσε ἔκτρωσι, γιά νά μήν αἰσθάνεται τήν ποινή τῶν τύψεων. Μία ποινή, πού εἶναι πολύ αὐστηρότερη ἀπό τήν τιμωρία τοῦ ποινικοῦ κώδικα.

•Ἀποποινικοποιεῖς τό ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων; Ὄχι μόνο δέν ἀποποινικοποιεῖς τήν ψυχή ἀπό τήν τιμωρία τῆς συνειδήσεως, ἀλλά καί διευκολύνεις τή διάδοση τοῦ ἐγκλήματος, πού στόν μέν εὐαίσθητο ἐπιφέρει τήν ποινή τῶν ἰσοβίων τύψεων, στόν δε ἀναίσθητο ἐπιφέρει τήν ποινή τῆς αἰωνίου κολάσεως (ἰδέ και Γαλ. ε´ 21. Ἐφεσ. ε´ 6).

•Εὐαίσθητες γυναίκες στή Γεωργία, πού βαρύνονται μέ τό βάρος (εἶναι ποινή καί αὐτό) ἐκτρώσεων, ὑπέβαλαν ὁμαδικά στόν Πατριάρχη Γεωργίας κ. Ἠλία τήν εἰλικρινῆ τους μετάνοια καί ζήτησαν γονυπετῶς καί μετά δακρύων συγχώρησι. Συμβολικά δέ ἀνέφεραν, ὅτι χτίζουν ναό πρός ἐξιλέωσί τους. Καί ὁ Πατριάρχης τόνισε, ὅτι ὡραιότερο θά εἶναι, ὅσες ἀκόμα μποροῦν, νά ἀνεγείρουν τόν ἔμψυχο ναό, πού κατέστρεψαν, δηλαδή, νά γεννήσουν παιδιά!

• Ἔχει ἀποποινικοποιηθῆ ἀπό τό κράτος καί ἡ ἀτιμία τῆς μοιχείας, διά τῆς ὁποίας δολοφονεῖται ὀ θεσμός τῆς οἰκογένειας καί γκρεμίζονται ἠθικῶς χιλιάδες σπίτια, μέ θύματα τά παιδιά. Ὅσο ὅμως και ἄν δέν θεωρῆται ἀπό τούς ἀνθρώπους ἀδίκημα ἡ μοιχεία, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ τέλειος Νομοθέτης, θά θεωρῆ πάντοτε τή μοιχεία ὡς τή χειρότερη αἰτία διαλύσεως τοῦ γάμου (Ματθ. ε´ 32). Ἠ δε ἐκκλησιαστική ποινή στόν μοιχό ή τήν μοιχαλίδα εἶναι νά μην ξαναπαντρεύωνται (Μάρκ. ι´ 12)! Δυστυχώς καί μερικοί ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες σάν νά δέχωνται την ἀποινικοποίησι τῆς μοιχείας! Οὔτε τήν θεωροῦν λόγο (μοναδικό…) διαζυγίου, οὔτε ἀπαγορεύουν νέο γάμο στό δράστη τοῦ ἐγκλήματος τῆς μοιχείας (ἄντρα ἤ γυναῖκα). Πολλά διαζύγια καί πολλές ἄδειες γάμου ἔχουν ὡς ὑποδομή τήν ἀποποινικοποίησι τῆς μοιχείας!

•Καί οἱ ἀποποινικοποιήσεις συνεχίζονται. Μέ τήν πρώτη λέει τό κράτος:

• Φονεύετε ἐλεύθερα κυοφορούμενα βρέφη!

Μέ τή δεύτερη λέει:

• Μοιχεύετε ἐλεύθερα!

•Καί μέ τήν τρίτη; Ἡ τρίτη ἀφορᾶ στή βλασφημία. Βουλευτές τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ζητοῦν νά ἀποποινικοποιηθῆ ἡ ἀσέβεια τῆς βλασφημίας! Δηλαδή:

• Βλασφημεῖτε ἐλεύθερα!

•Καί τώρα ἔχουμε τέταρτη προκλητική ἀποποινικοποίησι. Σχετική μέ τή σημαία. Ὁ μέχρι πρό τινος ὑπουργός Δικαιοσύνης κ. Ν. Παρασκευόπουλος πρότεινε τήν ἀποποινικοποίησι τοῦ καψίματος τῆς ἑλληνικῆς σημαίας!

• Καῖτε, λοιπόν, ἐλεύθερα! Κάτω τά χριστιανικά καί τά ἐθνικά σύμβολα!

•Ὁ προτείνων τό ἀτιμώρητο στό κάψιμο τῆς σημαίας ἐπικαλεῖται την «ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης»! Ἀλλ’ ἡ λεγόμενη «ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης» δέν εἶναι ἀπόλυτη καί σίγουρα δέν περιλαμβάνει τήν προσβολή ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν συμβόλων.

• Κάποτε ὁ σεβασμός στή σημαία, στό Σταυρό, στό Ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἦταν αὐτονόητος. Τώρα ἡ κουλτούρα τῆς ἀναρχοασυδοσίας θεωρεῖ τό σεβασμό αὐτό… καταπίεσι!

Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΣΤΗΡ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ!

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ:ΠΕΡΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός 

Μπορεί στα άχρηστα «περιοδικά ποικίλης ύλης», τα κατ’ ευφημισμόν βιβλία γλώσσας του Δημοτικού, ο Μέγας Βασίλειος «να απλώνει τη μπουγάδα του και να κρεμά το μακρύ του σώβρακο» (Γλώσσα Δ΄ δημοτικού, β΄ τεύχος, σελ. 52) ή, σύμφωνα, με το κρανιοκενούς εμπνεύσεως εύρημα του «περιοδικού» της Ε΄ Δημοτικού, να επιδίδεται σε μαγικά πράγματα, όπως, για παράδειγμα, να συγκεντρώνει, εν είδει χαλκομανίας, έλατα στο κόκκινο παλτό του. (Γλώσσα Ε΄ Δημοτικού, β΄ τεύχος, σελ. 30-31), όμως στα βιβλία των ιερών γραμμάτων της Εκκλησίας μας, διαβάζουμε γιατί είναι, ο Βασίλειος ο Μέγας, φωστήρ της Οικουμένης.

Είναι δυνατόν σε σχολικά βιβλία τάχα και Γλώσσας να συντηρείται και να προβάλλεται ακόμη αυτό το διαφημιστικό παχύσαρκο ξωτικό, αυτή η χαζοχαρούμενη φιγούρα που μοιράζει παιχνίδια στα μοσχοαναθρεμμένα βλαστάρια των δυτικών κοινωνιών, παιχνίδια που έφτιαξαν λιπόσαρκα και κοκαλιασμένα χεράκια παιδιών του Τρίτου ή Τέταρτου Κόσμου; Ποιον, αυτόν που και τους λεπρούς της Βασιλειάδας ασπαζόταν και αγκάλιαζε, αυτόν που έγινε εύγλωττος και σιωπώσα παραίνεση αρετής και φιλανθρωπίας, που «έπεισεν ανθρώπους όντας, ανθρώπων μη καταφρονείν».

Μας τηγανίζει η κρίση σήμερα και μας κουνούν το δάκτυλο απειλητικά οι δυτικές «αλώπεκες του σκότους», γιατί ανεχτήκαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έθρεψε και πάχυνε τους πειθήνιους ζητωκραυγαστές και χειροκροτητές, που ανέχονται τις ανθυπομετριότητες που δήθεν κυβερνούν. Να κρατάς στην αγκαλιά σου Σωκράτη και Πλάτωνα, Μέγα Βασίλειο και Χρυσόστομο, Μακρυγιάννη και Παπαδιαμάντη και να διδάσκεις «οδηγίες χρήσης καφετιέρας» στο Δημοτικό ή παιδεραστικά ξεράσματα, σαν το τρισάθλιο «Οσάκις», στο Γυμνάσιο.

Πώς όμως να ανεχτούν, οι διαβίου αμαθείς, κείμενα που και μόνο με την ανάγνωσή τους ελέγχεται, όση απέμεινε, η συνείδησή τους; μια υδαρή και μπαζωμένη συνείδηση δεν αντέχει, καθρεφτίζεται, όταν διαβάζει:

«Εσύ δεν είσαι πλεονέχτης; Εσύ δεν είσαι κλέφτης, αφού σφετερίζεσαι εκείνα που δέχτηκες από τον Θεό για να τα διαχειριστείς ως οικονόμος; Μήπως νομίζεις ότι θα ονομαστεί λωποδύτης μόνον εκείνος που γδύνει κάποιον και του αρπάζει τα ρούχα, ενώ εκείνος που δεν ντύνει τον γυμνό, αν και μπορεί να το κάμει, αξίζει να πάρει άλλο όνομα; Πρόσεξε! Το ψωμί που εσύ παρακρατείς, είναι του πεινασμένου∙ το ένδυμα που φυλάγεις στις αποθήκες σου, είναι του γυμνού∙ το παπούτσι που σαπίζει στο σπίτι σου, είναι του ξυπόλυτου∙ τα χρήματα που τα κατακρατείς χωμένα στη γη (σ.σ. ή σε τραπεζικούς λογαριασμούς, στην ημεδαπή ή στην αλλοδαπή Ελβετία), είναι εκείνου που έχει ανάγκη. Ώστε λοιπόν τόσους αδικείς, όσους θα μπορούσες να βοηθήσεις». («Ώστε τοσούτους αδικείς όσοις παρέχειν εδύνασο». Μεγ. Βασιλείου «περί πλεονεξίας» Ε.Π. 31, 276-277).

Η κρίση – και οι γεννήτορές της πολεμούνται – με την ορθόδοξη βιοτή, με ανδρεία και όχι με μυξοκλάματα. Ο Χριστιανός Ορθόδοξος κλαίει για τα πάθια και τους καημούς του κόσμου, δεν κλαίγεται όμως σαν καημένο κνώδαλο. Αρχοντόπουλο, με πτυχία και «διδακτορικά» ήταν ο Μέγας Βασίλειος. Στάχτη και σποδός όλα. Τα πούλησε και τα μοίρασε στους φίλους του Χριστού, τους φτωχούς, γιατί «όσο πλεονάζεις τω πλούτω τοσούτω ελλείπεις τη αγάπη», θα πει ο ασκητικότατος Γέροντας της Καππαδοκίας.

Στα πανεπιστήμια, τα φημισμένα και ξακουστά, της Εσπερίας, στα οποία σπουδάζουν οι πορφυρογέννητοι τζιτζιφιόγκοι των τριών οικογενειών, που κυβερνούσαν και κυβερνούν τον τόπο τα τελευταία 30-40 χρόνια, μαθαίνουν γράμματα πολλά και σπουδάματα…σπουδαία, όχι όμως και του Θεού τα πράματα. 

Γι’ αυτό βύθισαν την χώρα στην οικονομική φρίκη και στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Επαναπατρίζονται με μοναδικό προσόν την επωνυματοφορία και μετακενώνουν τα άθεα γράμματα και τις παραλυμένες θεωρίες στη δόλια πατρίδα μας και…. «μαζί τα φάγαμε». («Η ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων» θα έλεγε ο Καρούζος).

 Αν δεν μας κυβερνούσε το μεταμοντέρνο συνονθύλευμα και οι απελέκητοι γόνοι θα μπορούσε η πατρίδα μας να φτιάξει σχολειά – όλων των βαθμίδων- τα οποία με πνευματικά «προσανάμματα και φυλλώματα» τους κλασσικούς και τους Πατέρες θα μάθαινε στα ανυπεράσπιστα σήμερα παιδιά «τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη». (Μακρυγιάννης). 

Για να εκτιμήσεις όμως την μεγαλοπρέπεια και την ανθρωποποιό αξία των ελληνικών γραμμάτων και πριν και μετά την γέννηση του Χριστού, πρέπει να έχεις γευτεί τον γλυκασμό τους στα άγουρα και κρίσιμα χρόνια της ζωής σου. Όταν όμως αυτά τα χρόνια βοσκάς και χορταίνεις με τα ξυλοκέρατα της Δύσης, τα όλο εγωισμό και απανθρωπιά, τότε γίνεται αυτό που έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «καημένη Ελλάδα, στέλνουμε στη Δύση αητούς και μας γυρίζουν κουρούνες».

Και στα σχολειά, αντί να μορφώνουμε αητούς που θα πετούν ψηλά και θα αγναντεύουν το πέλαγος, μπουκώνουμε «το μέλλον του τόπου» με σκύβαλα, γιατί τέτοια μας κουβάλησαν οι ατάλαντοι γόνοι από τα καλά τους πανεπιστήμια. (Μέχρι το ’60 τα πανεπιστήμια μας ήταν από τα καλύτερα του κόσμου. Μετά, όταν επέστρεψαν «δαφνοστεφείς» οι αντιστασιακοί των γαλλικών μπιστρό, κατάντησαν «άσυλα» αμάθειας και καταλήψεων).

Γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά, τον Μέγα Βασίλειο, που τόσο αγαπούσε και σεβόταν ο λαός μας, όταν ακόμη βαστούσε το ρωμαίικο ήθος. Λένε κάποιοι δοκησίσοφοι της σήμερον ότι η Εκκλησία, οι ιεράρχες της δεν πρέπει να ανακατεύονται με θέματα της πολιτείας, αλλά να κοιτούν τα του οίκου τους. Δηλαδή, να βυσσοδομούν οι διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες και να εγκληματούν ανεξέλεγκτα. 

Για την Εκκλησία όμως «τύπος και υπογραμμός» είναι οι άγιοι, οι οποίοι δεν δίσταζαν να συγκρουστούν και με τον Καίσαρα. «Την βασιλέως φιλίαν μέγα μεν ηγούμαι μετ’ ευσεβείας, άνευ δε ταύτης, ολέθριαν αποκαλώ» θα πει ο άγιος Βασίλειος στον αιρετικό αυτοκράτορα Ουάλη. Σήμερα υποταχτήκαμε στις άπληστες συμμορίες του ΔΝΤ, της τρόικας και γονατίζουμε από τα καταστρεπτικά δάνεια.

«Να μη δεχτείς ποτέ δανειστή, που σε πολιορκεί. Να μην ανεχθείς ποτέ να σε αναζητούν, για να βρουν τα ίχνη σου και να σε συλλάβουν σαν άλλο θήραμα (οι τοκογλύφοι). 

Το δάνειο είναι η αρχή του ψεύδους∙ είναι αφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης και επιορκίας. Άλλα λέει εκείνος που δανείζεται και άλλα εκείνος που δανείζει… Είσαι φτωχός τώρα, αλλά ελεύθερος. Όταν δανειστείς, όχι μόνο δεν θα πλουτίσεις, αλλά θα χάσεις και την ελευθερία σου…

Η φτώχεια δεν φέρνει καμμιά ντροπή. Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στον εαυτό μας τη ντροπή του δανείου; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματά του με άλλο τραύμα, ούτε θεραπεύει το ένα κακό με άλλο κακό, ούτε επανορθώνει τη φτώχεια με τόκους. Είσαι πλούσιος; Μη δανείζεσαι. Είσαι φτωχός; Μη δανείζεσαι». 

(Μεγ. Βασιλείου, «ΙΔ΄ Ψαλμ. και περί τοκιζόντων, 2 ΕΠΕ 5, 78-80). 

Αν μορφώνονταν οι γενιές των Ελλήνων με τέτοια κείμενα….

Νατσιός Δημήτρης

Δάσκαλος - Θεολόγος

Κιλκίς

πηγή

Παθογένειες! Περί αγάμων κληρικών, εκκοσμίκευσης και στο βάθος ο Οικουμενισμός!

Σε μεγάλο «δόκανο» έχει βάλει ο υπουργός Παιδείας κ. Φίλης την ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και όσο διαμαρτύρεται ο Αρχιεπίσκοπος τόσο πιο δύσκολες γίνονται οι καταστάσεις μέσα στην Εκκλησία. Οι έλληνες ιεράρχες καταλαβαίνουν μέρα τη μέρα ότι οι «παχιές αγελάδες» πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ωστόσο εκτός από μερικές σποραδικές φωνές αυτογνωσίας δεν έχει γίνει σωστή αποτίμηση της καταστάσεως μέσα στους κόλπους της διοικούσας εκκλησίας.
 Σύμφωνα με τις πανάρχαιες αντιλήψεις που πολυτρόπως διατυπώνονται στην Αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση ο Θεός παραδίδει το λαό του και την Εκκλησία του σε αντίπαλες ηγεσίες για δύο λόγους ή για να τους τιμωρήσουν όταν το κακό δεν μπορεί να διορθωθεί αλλιώς ή για να τους δοκιμάσουν προσωρινά και να φανεί η πίστη τους. Στην προκειμένη περίπτωση ο Φίλης είναι απλά το «μαστίγιο του Θεού» και όσο και αν φαίνεται ότι ενεργεί αυτοβούλως είναι στην πραγματικότητα «θεϊκό» όργανο.
  Για πιο λόγο ο Πανάγαθος Θεός μας «φόρτωσε» το Φίλη και την άθεη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Την απάντηση ας την δώσει ο καθένας μόνος του αφού ακούσει ένα γεγονός που έγινε την εβδομάδα που πέρασε και αφού το αξιολογήσει βάσει των Ιερών Κανόνων και των σχετικών Νόμων που ισχύουν πολλές δεκαετίες σε αυτό το Κράτος:
Σε ιερατική Σύναξη που έγινε πριν λίγες μέρες στην Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού ο προσκεκλημένος ομιλητής, μητροπολίτης Καισαριανής κ. Δανιήλ, καταφέρθηκε με βίαιο τρόπο κατά εκείνων που θέλουν να περικόψουν τους μισθούς των αγάμων κληρικών-εφημερίων και δεν δέχονται να πληρώνονται οι άγαμοι όπως και έγγαμοι. Έφτασε μάλιστα έναν εκπρόσωπο του ΙΣΚΕ (Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος) να το απειλήσει ωμά και τελικά εγκατέλειψε ο ίδιος την αίθουσα διαμαρτυρόμενος μέχρις ότου αυτός ο κληρικός  απεβλήθει της αιθούσης και έτσι επανήλθε ο μητροπολίτης. Αυτό το γεγονός δείχνει το τεράστιο θέμα που υπάρχει μέσα στην Εκκλησία, δηλαδή την παθογένεια που σχετίζεται με την διαχείριση των οικονομικών και την συναφή άνεση που έχουν επιτύχει οι Αρχιερείς για τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους.

 Η Εκκλησία δεν γνωρίζει «τρίτο φύλο» κληρικών. Έχει τους εγγάμους για τις ενορίες και τους ιερομονάχους για τα μοναστήρια. Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος ΜΟΝΟΝ έγγαμοι κληρικοί διορίζονται εφημέριοι (άρθρον 37 παρ. 2). Κατ εξαίρεσιν δε διορίζονται ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ άγαμοι κληρικοί ως εφημέριοι, δηλαδή ιερομόναχοι, όπου δεν υπάρχει δυνατότητα να διορισθούν έγγαμοι. Η εξαίρεση στις μέρες μας έγινε Κανόνας, το προσωρινό έγινε οριστικό  και σε τέτοιο μάλιστα σημείο που όταν πηγαίνει κάποιος έγγαμος να ζητήσει από τον Επίσκοπο να γίνει κληρικός ερωτάται «είσαι έγγαμος; Αν είσαι έγγαμος φύγε. Αν είσαι άγαμος μείνε για τα περαιτέρω». Λένε μάλιστα ότι μετά την οικονομική κρίση, αυτή η πρακτική έχει καθιερωθεί κατόπιν αποφάσεως και της Ιεράς Συνόδου. Τώρα δηλαδή, που θα έπρεπε να στηριχθούν οι πολυμελείς ευσεβείς οικογένειες, τώρα που το κράτος δίνει μόρια για διορισμό σε όσους έχουν παιδιά η επίσημη Εκκλησία τραβάει άλλο δρόμο… Ζητάει τα μοναχικά άτομα, οι άγαμοι κληρικοί, να πληρώνονται όπως οι οικογενειάρχες.
 Βέβαια η άγαμοι κληρικοί είναι τα πρωτοπαλήκαρα των Επισκόπων και πρέπει να έχουν λεφτά για να προσφέρουν απερίσπαστοι τις υπηρεσίες τους. Εκτός αυτού διορίζονται σε πλούσιες Ενορίες για να έχουν επιπλέον και επιμίσθιο. Τελικώς ένας άγαμος αρχιμανδρίτης έχει περισσότερα έσοδα από ότι ένας έγγαμος με 2-3 ή πολλές φορές 10 και 12 παιδιά. Αυτή η κατάφορη ανισότητα σε καιρούς χαλεπούς που όλη η Ελληνική Κοινωνία βράζει από την οικονομική καταπίεση δεν έχει απασχολήσει την Ιεραρχία. Ενώ θα περίμενε κανείς η ίδια η Εκκλησία να βάλει φραγμό και να ζητήσει το μισό μισθό τουλάχιστο των αγάμων κληρικών για να βοηθήσει όσους κληρικούς είναι σήμερα άμισθοι απειλεί και ταράζει τους εγγάμους ιερείς μη τυχόν και αμφισβητήσουν τα εισοδήματα των αγάμων αρχιμανδριτών. Έτσι η παθογένεια μέσα στην κτιστή Εκκλησία πολλαπλασιάζεται. Όλοι πλέον βλέπουν το ενδιαφέρον των περισσοτέρων Επισκόπων να επικεντρώνεται  στην οικονομική τους άνεση και μαζί με αυτούς στη ομάδα των αγάμων που τους περιστοιχίζει, μέσα από τους οποίους οι ίδιοι θα εκλέξουν εν καιρώ τους διαδόχους τους.
Ο κ. Φίλης, ώς «νεοορθόδοξος» που υπήρξε κάποτε, γνωρίζει «που πονάει και που σφάζει», έχει και την Άνωθεν ανοχή και θα βάλει, όπως φαίνεται, το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο. Εκτός και αν μετανοήσουμε ειλικρινά, κληρικοί και λαϊκοί, οπότε δεν θα ξέρει ο πολυπληθής κ. Υπουργός που να κρυφτεί…

το είδαμε εδώ

Τα κορίτσια που ακόμη περιμένουν τον αγνοούμενο πατέρα τους κι όχι Τούρκο σταρ

Π. Καρβουνόπουλος

Ο Τούρκος πρέσβης Κερίμ Ουράς δεν έχασε την ευκαιρία.Στο twitter ανέβασε φωτογραφία από το πλήθος θαυμαστριών που αποθέωσαν τον Μπουράκ Οζτσιβίτ! Ποιος είναι ο κύριος; Τούρκος σταρ σε κάποιο από τα πολλά τουρκικά σήριαλ που τα ελληνικά ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια έπαιξαν και παίζουν ακόμη ”βομβαρδίζοντας” τους Έλληνες τηλεθεατές με μια πλαστή εικόνα της γειτονικής χώρας.

Καλή η επίκληση της “πολυφωνίας” αλλά καλό θα ήταν να έκαναν και την αυτοκριτική τους για την επιλογή να παίζουν στις οθόνες κάθε τουρκική τηλεοπτική ανοησία.

Η φωτογραφία και το σχόλιο του Τούρκου πρέσβη.

Εκατοντάδες νέες κοπέλες πήγαν κι αποθέωσαν τον γοητευτικό Τούρκο τηλεοπτικό αστέρα.Τα περισσότερα απ΄ αυτά τα παιδιά ίσως και να αγνοούν την ιστορία των αγνοούμενων της Κύπρου.Δεν θα εκπλαγούμε αν κάποια δεν γνωρίζουν και την ιστορία της εισβολής των Τούρκων το 1974.Δεν φταίνε αυτά.Φταίμε εμείς που δεν τους τη μάθαμε.

Δεν ευθύνονται μόνο τα παιδιά για την άγνοιά τους.Ποιος φρόντισε να τους μάθει τι έγινε στην Κύπρο; Ποιος τους έμαθε για τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου; Τ΄ αφήσαμε στην τύχη τους να “βομβαρδίζονται” από Τούρκους γόηδες πρωταγωνιστές…Τα κοριτσάκια της φωτογραφίας έχουν γίνει πια μεγάλες γυναίκες.Κι ακόμη περιμένουν τον αγνοούμενο πατέρα τους κι όχι κάποιο Τούρκο γόη ηθοποιό…

Όσοι σπεύσουν να μας κατηγορήσουν για μιζέρια και υπερβολή καλό θα είναι να ενημερωθούν για την τουρκική τηλεοπτική βιομηχανία σήριαλ.Δεν στήθηκε τυχαία και δεν είναι και τόσο …αθώα.Πριμοδοτήθηκε από το καθεστώς Ερντογάν με συγκεκριμένο στόχο.Να “περάσει” την τουρκική κουλτούρα και γλώσσα σ΄ όλο το κόσμο.Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα τουρκικά σήριαλ πωλούνται στο εξωτερικό πάμφθηνα αλλά μ΄ έναν απαράβατο όρο: να μην μεταγλωτίζονται…

πηγή

το είδαμε εδώ

χούντα και δεσποτοκρατία

Συνήθως στην περιρρέουσα κοινωνική αντίληψη η Εκκλησία ταυτίζεται με την αντίχριστη δεσποτοκρατία. Η οποία έχει τόση σχέση με την Εκκλησία όση και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε με τη δημοκρατία. Έστω κι αν  αυτοχρίστηκε και αυτοτιτλοφορήθηκε «πρόεδρος της δημοκρατίας».

Και για να το καταλάβουμε αυτό δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Αρκεί να προστρέξουμε στη σημασία των λέξεων εκκλησία και δεσποτοκρατία. Εκκλησία σημαίνει δημοκρατία, που στην πραγματικότητα είναι η ιδανική μορφή δημοκρατίας. Με την έννοια ότι συμμετέχουν σ’ αυτήν, όχι μόνο οι δεσποτάδες και γενικότερα ο κλήρος, αλλά, χωρίς εξαιρέσεις, όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Και η συμμετοχή αυτή είναι ουσιαστική. Που σημαίνει ότι ο λαός έχει το πρωταρχικό δικαίωμα του εκλέγειν σε όλα τα επίπεδα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Στην εκλογή, δηλαδή, των επιτρόπων και ιερέων των ενοριών, αρχιερέων και ασφαλώς του αρχιεπισκόπου. Όπως συνέβαινε στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας. Οπότε και εκλέγονταν, κατά κανόνα, οι άριστοι. Σαν τον Βασίλειο, το Γρηγόριο, το Χρυσόστομο, τον Αυγουστίνο, τον Αμβρόσιο και τόσους άλλους.

Και σε διαμετρική αντίθεση με ο, τι συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε, μέσα απ’ τα δεσποτικά, αλλά και τα πολιτικά, ντόπια αλλά και διεθνή μαγειρεία,σερβίρονται, ερήμην του λαού, συχνά οι άχρηστοι και όχι σπάνια οι εξαιρετικά επιζήμιοι. Για να μεταλλαχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι επίσκοποι σε δεσποτάδες. Πραγματικότητα και προσφώνηση την οποία αποδέχονται οι δεσποτάδες με ιδιαίτερα προκλητικό ναρκισσισμό. Παρότι η οποιαδήποτε έννοια και πραγματικότητα δεσποτισμού βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με το ήθος και το πνεύμα του Ευαγγελίου (Μάρκου: 10: 32-45, κλπ). Όπου ο Χριστός, καταδικάζει κατηγορηματικά κάθε είδος, όχι μόνο τυραννίας, αλλά και απλής εξουσίας. Επισημαίνοντας στους μαθητές του ότι σε διαμετρική αντίθεση προς τους κοσμικούς άρχοντες, που καταπιέζουν, αυτοί πρέπει να υπηρετούν το λαό. Και ότι η υπεροχή του καθενός έναντι των άλλων δεν έγκειται  στα πλούτη, τις πολυτέλειες και τα μεγαλεία αλλά στο βαθμό της προσφοράς έναντι των συνανθρώπων τους. Δεδομένου ότι και ο ίδιος δεν ήρθε, για να εξουσιάσει, αλλά, για να υπηρετήσει το λαό και να θυσιαστεί για χάρη του.

Αλλά πώς απ’ το υπέροχο αυτό ιδανικό, που ο Χριστός έθεσε, προέκυψε η ολέθρια για την Εκκλησία μετάλλαξή της σε δεσποτοκρατία; Προφανώς κατ’ απομίμηση προς την κοσμική εξουσία, η οποία στα χρόνια του Βυζαντίου, ως αυτοκρατορική, ήταν δεσποτική αυταρχικήκαι αυθαίρετη. Και είναι ασφαλώς γεγονός ότι η κοσμική εξουσία και η νομοθεσία του Βυζαντίου εξανθρωπίστηκαν σε μεγάλο βαθμό υπό την επίδραση της ευαγγελικής διδασκαλίας. Αλλά από το άλλο μέρος είναι γεγονός πως η κοσμική εξουσία επηρέασε αρνητικά το διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας. Αφού από διακονικό, που ήταν στους πρώτους αιώνες, μεταλλάχτηκε στη συνέχεια σε εξουσιαστικό και δεσποτικό. Για να επιδεινωθεί η κατάσταση αυτή στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Οπότε τη θέση του αυτοκράτορα για τους υπόδουλους την πήρε ο Πατριάρχης, ο οποίος ιδιοποιήθηκε ακόμη και το αυτοκρατορικό στέμμα (μίτρα) και κατ’ απομίμηση, το ιδιοποιήθηκαν βαθμηδόν και όλοι οι αρχιερείς.

Πραγματικότητα, η οποία σήμερα, είναι τελείως απαράδεκτη, όχι μόνο, επειδή τα περισσότερα κοσμικά καθεστώτα έχουν, κατά τεκμήριο, δημοκρατικά πολιτεύματα, αλλά κυρίως και προπάντων γιατί βρίσκεται σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο. Έτσι ώστε ο ασύδοτος τρόπος, με τον οποίο συνήθως πολιτεύονται  οι δεσποτάδες να μη θυμίζει, σε καμιά περίπτωση  το ιδανικό του  Χριστού αλλά τον «υπεράνθρωπο» του Νίτσε. Αφού το καθεστώς της δεσποτοκρατίας τους περιποιεί το δικαίωμα  να είναι«νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους».Οπότε αυτό, που παίζει πρωταρχικό ρόλο στην περίπτωση αυτή δεν είναι η αξία ή απαξία των υφισταμένων του δεσπότη, αλλά η ικανότητα ή ανικανότητα στο να τον κολακεύουν. Με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνει γύρω του εσμός αυλοκολάκων, οι οποίοι ανελίσσονται, στο βαθμό, που γλείφουν τους δεσποτάδες και καρφώνουν τους συναδέλφους τους.

Συνεπώς αυτοί που αναφέρονται στη σχέση της Εκκλησίας με τη Χούντα κάνουν μεγάλο λάθος. Γιατί Εκκλησία δεν χαρακτηρίζεται από το βίο και την πολιτεία του ενός ή του άλλου δεσπότη, αλλά απ’ το υπόδειγμα του Χριστού και των Αποστόλων και διαχρονικά από το βίο και την πολιτεία των αγίων. Σχέση αλληλεγγύης με τη Χούντα υπήρξε μόνο εκ μέρους  της δεσποτοκρατίας. Κατά το «όμοιος ομοίω» των αρχαίων ή κατά το «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του» των νεοελλήνων. Η οποία σχέση αποκάλυψε και τα αβυσσαλέα μίση, που τους χώριζαν. Και το πόσο αδίστακτοι και ανελέητοι και εκδικητικοί είναι αποδεικνύεται από το όργιο του πρωτοφανούς  αλληλοσπαραγμού μεταξύ τους . Γεγονός που υπογραμμίζει το μεγάλο κίνδυνο, που διατρέχει ο οποιοσδήποτε υφιστάμενός τους, αν  περιπέσει στη δυσμένειά τη δική τους ή των αυλοκολάκων τους. Αφού ποτέ  και πουθενά δεν πρόκειται να βρει το δίκιο του, έστω κι αν η ζωή του είναι κρυστάλλινη. Δεδομένου ότι, παρόλα τα μίση, που μπορεί να χωρίζουν τους δεσποτάδες, εντούτοις διαπνέονται από πνεύμα συντεχνίας. Με αποτέλεσμα να αλληλοκαλύπτονται και αλληλοϋποστηρίζονται, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση.

Θα περίμενε κανείς πως η, λεγόμενη, Μεγάλη Σύνοδος, που έγινε τον Ιούνιο στην Κρήτη, θα προσπαθούσε να θεραπεύσει πρωταρχικά την πυορροούσα αυτή πληγής της Εκκλησίας. Αλλά αυτό εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο. Αφού ο σκοπός της Συνόδου αυτής ήταν ακριβώς αντίθετος: Μέσα, δηλαδή, απ’ την ενίσχυση των διεκκλησιαστικών και διαθρησκειακών σχέσεων να στηρίξει το καθεστώς του παγκόσμιου δεσποτισμού. Της διαβόητης, δηλαδή, παγκοσμιοποίησης, της οποίας η δεσποτοκρατία είναι ακριβή και πολύτιμη θεραπαινίδα…

πηγή

HUMAN-GO! καλέ μου κύριε Πίκατσου,

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ

 Η αναζήτησή σου έγινε μόδα και μανία μαθαίνω: 

Pocemon-Go το λένε... 

Δεν αδικώ τους πιτσιρικάδες που έχουν πέσει με τα μούτρα στο κυνήγι σου, λες και είσαι θησαυρός.

 Διαφωνώ, αλλά δεν τους αδικώ. Ολόγυρα η πραγματικότητα μοιάζει ψεύτικη, ώστε ακόμα και η καρτουνίστικη υπόστασή σου εκπέμπει τόση ελπίδα όση η αλήθεια δε μπορεί να εγγυηθεί.

  Είσαι χαριτωμένος, κύριε Πίκατσου, αυτό σου το αναγνωρίζω. 

Αν και τερατάκι τσέπης - Pocket monster- έχεις μια γλυκύτητα τόσο οικεία...πιότερο μοιάζεις με το εξωγήινο pet που όλοι θα θέλαμε να έχουμε... λίγο αυτό το τραύλισμα να διόρθωνες- "πίκα-πίκα- πίκα...πίκατσου" - και θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε πολύ καλύτερα οι δυο μας από ότι με πολλά ανθρωπόμορφα όντα ολόγυρά μου... Θαρρώ αυτή την παιδιάστικη ομορφιά αναζητούν οι πιτσιρικάδες και έχουν επιδοθεί σ' αυτό το ξέφρενο κυνήγι... 

  Ξέρεις κύριε Πίκατσου, δε θέλω να γίνω σαν τον πεθερό Πορτοκάλος (στην ταινία Γάμος αλα ελληνικά) που αναζητούσε ελληνικές ρίζες σε ότι περπατούσε, κολυμπούσε και πετούσε, αλλά αυτό πρέπει να σου το πω: ο πρώτος που επινόησε κυνήγι έμβιων και έλλογων όντων ήταν Έλληνας. Διογένη τον έλεγαν. Αυτός τριγυρνούσε στους δρόμους με ένα φανάρι, όπως οι σημερινοί κυνηγοί pocemon κρατούν τα κινητά, και αναζητούσε ένα απείρως πιο δυσεύρετο είδος χαριτωμένων "τεράτων": αναζητούσε ανθρώπους!!! 

  Αν ήταν γνωστή η αγγλοσαξονική γλώσσα, το παιχνίδι του Διογένη θα ονομαζόταν Human-GO! Αλλά τόσο λόγω της ιδιαιτερότητας του, όσο και της δυσκολίας του, δεν έγινε ποτέ μόδα το κυνήγι του Διογένη κι έτσι δεν απέκτησε ποτέ όνομα. Κανένας άλλος, πλην του κυνικού φιλοσόφου, δεν παρασύρθηκε στη δύνη του, ίσως επειδή οι περισσότεροι, γνώριζαν - κρίνοντας εξ ιδίων- ότι η αναζήτηση ανθρώπων μοιάζει με κυνήγι χίμαιρας (wild- goose chase για όσους ομιλούν την αγγλοσαξονική) ... Έτσι έμεινε ολομόναχος ο Διογένης να κοιτάζει το φανάρι του, μήπως και εμφανιστεί μπροστά του ο θησαυρός που ονειρευόταν να βρει... μα εκείνος ο θησαυρός δεν βρέθηκε ποτέ... 

  Ίσως αυτό φοβούνται και οι πιτσιρικάδες σήμερα, που κοιτούν τις ζωές τους μέσα από την οθόνη, όπως ο Νάρκισσος που γνώρισε τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του μέσα από το καθρέφτισμα του νερού και επένδυσε στην ανάκλαση και όχι στην αλήθεια. Φοβούνται ότι αν αναζητήσουν ανθρώπους, η αναζήτηση θα αποδειχθεί μάταιη... και η ματαιότητα αυτή είναι που προκαλεί τον μεγαλύτερο πόνο... Γι' αυτό έγινες παρέα μας κύριε Πίκατσου: γιατί η ψεύτικη ομορφιά σου είναι τόσο δελεαστική, που κάνει την ασχήμια της αλήθειας ακόμα πιο αποκρουστική... γιατί το να σε βρούμε, είναι πιο εύκολο, πιο χαρούμενο, πιο αποτελεσματικό... τον πόνο φοβόμαστε, κύριε Πίκατσου, γι' αυτό σε βάλαμε στη ζωή μας, γι' αυτό έγινες κομμάτι της διασκέδασης μας, γι' αυτό σε χρειαζόμαστε για να κάνεις το χώρο όπου βρισκόμαστε, πιο χαριτωμένο, πιο ανέμελο, πιο ασυννέφιαστο, λιγότερο ζοφερό. 

  Να σου πω όμως κάτι κύριε Πίκατσου; 

Εγώ λέω πως είναι τίτλος τιμής να είσαι γραφικός, αν γραφικότητα είναι να πιστεύεις ότι υπάρχουν άνθρωποι... λέω πως είχε δίκιο ο Διογένης που με το φανάρι του φώτιζε το δρόμο, μήπως και εμφανιστεί ένας στ' αλήθεια άνθρωπος... λέω πως τούτη η αναζήτηση αξίζει τον κόπο, ακόμα κι αν πονέσεις κάθε φορά που ματαίως αναζητάς. 

 Αξίζει γιατί στην αναζήτηση ανθρώπων ανακαλύπτεις την ανθρωπιά σου, στην ασχήμια που βλέπεις ολόγυρα καταλαβαίνεις αυτό που δε θέλεις να γίνεις ποτέ, στην απογοήτευσή σου ορκίζεσαι να μη γίνεις για κανέναν άλλον η πληγή που κάποιος έγινε για σένα...

 Ξέρεις τι λέω κύριε Πίκατσου;

 Πως ο Διογένης πέθανε πονεμένος αλλά σοφός και ελεύθερος, ενώ ο Νάρκισσος χάθηκε μέσα στο καθρέφτισμα, σκλαβωμένος και τελικά αδαής. 

Κι ακόμα, λέω πως κάλλιο να είμαι ένας γραφικός θλιμμένος κυνηγός ανθρώπων, παρά ένας μοδάτος, ανέμελος κυνηγός τεράτων... αν ο δικός μου θησαυρός είναι μάταιος, θα έχω γίνει στ' αλήθεια σοφή. 

Αν είναι έστω και λίγο αληθινός θα έχω γίνει στ' αλήθεια πλούσια... 

 Γι' αυτό, συγγνώμη που δε θα γοητευτώ από την ψεύτικη ομορφιά σου κύριε Πίκατσου, μα η αληθινή ασχήμια ενός ανθρώπου, έχει πολλά περισσότερα να με διδάξει... και η αληθινή ομορφιά του, αν υπάρξει, έχει πολλά περισσότερα να μου χαρίσει

facebook

το είδαμε εδώ

Η Ορθοδοξία ως απάντηση στην ασυδοσία

Η Ορθοδοξία, με ποιόν είναι ;;;
Όθων Ιακωβίδης (17/VII/2016)

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, εκ των πραγμάτων, καθίσταται το προπύργιο που πρέπει να ορθωθεί για να αποκρούσει την επέλαση της “Αυτοκρατορίας του Σκότους” που επιτίθεται ύπουλα και μανιασμένα, τόσο σ’ αυτήν, όσο και στην κοινωνία ολόκληρη.

Δεν μπορεί η Ορθοδοξία να συνεχίσει να κάνει πως δεν βλέπει, δεν ακούει και πως δεν καταλαβαίνει.
Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να συνθηκολογήσει μ’ αυτόν τον εχθρό της και τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί η τραγική αυτή πραγματικότητα !!!…

Στην επέλαση της “Νέας Θρησκείας” (του Χρήματος, ως “ενσάρκωση” των αξιών του στυγνού Υλισμού) εναντίον των θεμελιωδών πνευματικών αξιών των παλιών θρησκειών, ποια είναι η θέση της Ορθοδοξίας;

Και, μη μου πείτε πως δεν είναι, πλέον, “φώς-φανάρι” πως οι “Νόμοι του Χρήματος” που επιβάλλει η αόρατη και πανταχού παρούσα “Αυτοκρατορία του Χρήματος”, έχουν ήδη δημιουργήσει και επιβάλλει στην πανανθρώπινη κοινωνία τη Νέα Θρησκεία, με την τριαδική υπόστασή της: “ΧΡΗΜΑ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ” κατ’ απόλυτη αντιστάθμιση του “ΠΑΤΉΡ, ΥΙΌΣ ΚΑΙ ΆΓΙΟ ΠΝΕΎΜΑ”.
Είναι, πλέον, “φώς-φανάρι” πως το γκρίζο πέπλο της υποταγής στους Νόμους του Χρήματος, που η δια-τραπεζική και δια-χρηματηστηριακή δικτύωση της Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης απλώνει σ’ όλη την Οικουμένη, δεν είναι τίποτε άλλο από το δίχτυ στο οποίο παγιδεύει, σαν μικρά και μεγαλύτερα ψάρια και ψαράκια, τα εκατομμύρια νοικοκυριά που ζουν στον πλανήτη.
Αυτή καθοδηγεί και υπαγορεύει τις πράξεις, όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και των κυβερνήσεων τους!!….

Με μία συνεχή, συνεπή, επιστημονικά στημένη και εντονώτατη προπαγάνδα που ασκεί παγκοσμίως, εδώ και τρείς-τέσσερις γενιές, τόσο στο Οικονομικο/Πολιτικό πεδίο (με την επιβολή της ομογενοποίησης της συμπεριφοράς των ανθρώπινων κοινωνιών) όσο και (κυρίως) στο Πολιτιστικό πεδίο (μέσα από τη Μουσική, το Σινεμά, τη Λογοτεχνία, την κουλτούρα ένδυσης και διατροφής, κλπ) η “Νέα Θρησκεία” έχει ήδη αλώσει το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης και συμπεριφοράς των κατοικούντων στη “Δύση” ανθρώπων.
Οι πιστοί της (που βαπτίζονται από τη νηπιακή ηλικία στη Νέα Θρησκεία χωρίς να ερωτηθούν) από το πρωί ως το βράδυ προσηλυτίζονται στην παναγία Κατανάλωση, παρακολουθώντας ευλαβικά τα Ευαγγέλια της (που είναι η διαφήμιση υπαρκτών και, κυρίως, ανύπαρκτων αναγκών) και μετουσιώνουν σε πράξη τα κηρύγματά της με την επιφοίτηση δανεικών!!!
Το όραμα της ευτυχίας στην τρέχουσα ζωή τους, ανανεώνεται με την οργιώδη Κατανάλωση που, ως νέα “Θεία κοινωνία”, τους θεραπεύει από
πάσα νόσο και πάσα μαλακία.

Αυτή είναι Θρησκεία !! Χειροπιαστά πράγματα !! Όχι μετά τον θάνατο… Εδώ και τώρα μπορείς να ευφρανθείς τα ερμαφρόδιτα (ώστε να καλύπτουν όλα τα γούστα) ουρί του Παραδείσου, με τα πιλάφια τα γαρνιρισμένα με ότι το παραδείσιο (χωρίς να είναι ανάγκη να είσαι Μουσουλμάνος) και με ότι άλλο τραβά και μπορεί να διανοηθεί η όρεξη του σαρκίου σου, μουστερή μου…..
Αρκεί να είσαι πιστός στη Νέα Θρησκεία!!!
ΧΡΗΜΑ: Αυτός είναι “ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών” θεός, που έχει πιστούς που τον προσκυνούν, όχι μόνο τις Κυριακές (οι Χριστιανοί), τις Παρασκευές (οι Μουσουλμάνοι) και τα Σάββατα (οι Εβραίοι) αλλά κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό !!!
Οι ναοί (Τράπεζες) της “Νέας Θρησκείας” σφύζουν από πιστούς που παρακαλούν γονατιστοί για την επιφοίτηση της Θείας Χάριτος που επέρχεται ως δανειοδότηση, ενώ στις Μητροπόλεις της “Νέας Θρησκείας” (τα Χρηματιστήρια) προσεύχονται και ομολογούν, οι Ομολογιούχοι, για τή Θεία Χάρη για να προστατεύσει την πορεία των Ομολόγων και των μετοχών τους…..
Και, βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως, μέχρι πρό τινος, το Χρήμα δεν ήταν ποτέ Ο Θεός, γιατί υπήρχαν κι άλλα κέντρα αξιών και νοήματος, και άλλοι «θεοί».
Η διαμόρφωση της αξίας τού χρήματος γινόταν μέσα σε πλήθος άλλων αξιών, που περιόριζαν την εμβέλεια της εξουσίας του.
Όμως στις μέρες μας, το Χρήμα γίνεται όλο και πιο πολύ σαν τον Γιαχβέ (Ιεχωβά) της Παλαιάς Διαθήκης, δηλαδή όχι απλώς μια ανώτερη θεότητα που ανταγωνίζεται τις άλλες, αλλά η Ανώτατη Θεότητα, ο μοναδικός αληθινός Θεός, του οποίου το βασίλειο πρέπει τώρα να γίνει καθολικά αποδεκτό και ο οποίος δεν αφήνει περιθώριο για αντιπάλους.

Η σύγχρονη διανόηση ήδη αποδίδει στην “Αγορά” (το “Άγιο Πνεύμα” της Νέας Θρησκείας) μια συνολική σοφία που στο παρελθόν είχαν μόνο οι θεοί.

Η Αγορά, μας διδάσκουν, είναι ο παντογνώστης και πανδαμάτωρ μηχανισμός, ικανός να καθορίζει ποιες είναι οι ανθρώπινες ανάγκες, πόσο πρέπει να κοστίζει ο καφές και οι μπανάνες, το κεφάλαιο, πόσο πρέπει να πληρώνονται οι κομμώτριες, οι ταξιτζήδες και οι μαέστροι ή οι λογιστές και σε τι τιμή πρέπει να πωλούνται τα τρακτέρ, τα σώβρακα, οι εκτρώσεις και οι κηδείες.

Αλλά πώς ξέρουμε το θέλημα της Αγοράς;

Υπάρχει ο ιεροφάντης των μυστηρίων της πρόβλεψης, η σύγχρονη Πυθία που εκδίδει ηλεκτρονικούς χρησμούς. Η Wall Street με τον Dow Jones.

Πράττοντας ενάντια στις προειδοποιήσεις τους, κινδυνεύεις με αφορισμό που σημαίνει απώλεια Χρήματος, δηλαδή χαράς και ζωής !!!….

Το Άγιο Πνεύμα της Νέας Θρησκείας (με τη βοήθεια του Διαδικτύου) γνωρίζει ήδη τα βαθύτερα μυστικά και τις σκοτεινότερες επιθυμίες της καρδιάς μας, καθώς μέσα στο διαδίκτυο ανοίγουν όλες οι καρδιές, γίνονται γνωστές όλες οι επιθυμίες και δεν μένει κανένα μυστικό, κρυφό.

Προφανώς η Αγορά θέλει αυτήν την παντογνωσία διότι, εξετάζοντας τους ενδότερους φόβους μας και επιθυμίες μας και διανέμοντας, κατόπιν αυτού, συνολικές λύσεις, μπορεί να επεκτείνει την εμβέλειά της.

Το να αμφισβητείς την παντογνωσία της Αγοράς ισοδυναμεί με το να αμφισβητείς την ανεξιχνίαστη σοφία της Θεϊκής Πρόνοιας.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στους τόπους λατρείας της “Νέας Θρησκείας”, οι φύλακες των “παλαιών” Θρησκειών τί κάνουν ;;;;

Και, ας αφήσουμε τις άλλες. Η Ορθοδοξία, τί κάνει απέναντι στον μεγάλο αυτό εχθρό του Πνεύματος, άρα και δικό της εχθρό, που εκμηδενίζει κάθε πνευματική αξία, απαξιώνοντας την με την παντοδυναμία του δικού της θεού, του Χρήματος ;;;
Ακούγεται και γράφεται ότι το Βατικανό είναι ο κύριος Τραπεζίτης της Ερωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Αν είναι έτσι (και γιατί να μην είναι, όταν εμφανώς το Βατικανό έχει Τραπεζικές, εφοπλιστικές, κατασκευαστικές, κ.α επιχειρήσεις;) η Ορθοδοξία (με δύο χιλάδες χρόνια αποχή από άμεση εμπλοκή σε κερδοσκοπικές επιχειρήσεις) θα συμπράξει μαζί του (και θα γίνει κι αυτή μέλος της “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”, ) κατά την επιχειρούμενη “ένωση των εκκλησιών” που βλέπουμε να εξελίσσεται;;
Και, μήπως (γιατί όχι;) αυτή η “ένωση των εκκλησιών”, προωθείται και καθοδηγείται από το Αρχιερατείο της “Νέας Θρησκείας”, ώστε να απορροφήσει όλες τις παλιές ;;
Και, γιατί να μη συμβαίνει αυτό, αν σκεφθούμε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία (και όχι μόνο) ως φορέας πνευματικών Αξιών, με τεράστια οργάνωση και με άμεσο επηρεασμό των πιστών της, είναι ίσως ο πιο επικίνδυνος (για τα σχέδια της Νέας Θρησκείας) παράγων αντίστασης για την ανατροπή τους ;;;
Γιατί, λοιπόν, να μην έχει σχεδιαστεί και στοχευθεί η αδρανοποίηση, αν όχι η πλήρης αλλοτρίωση και υποταγή της;;;

Αναρωτιέται κανείς αν η πραγματική σύγκρουση μεταξύ των θρησκειών (ή ακόμα και των πολιτισμών) περνά απαρατήρητη.
Για όλες τις θρησκείες του κόσμου, όσο κι αν αυτές διαφέρουν μεταξύ τους, η θρησκεία της Αγοράς έχει αναδειχθεί ο πιο αξιόλογος αντίπαλος, κυρίως γιατί σπανίως αναγνωρίζεται ως θρησκεία.

Η ύπουλη αυτή επέλαση της Νέας Θρησκείας, που οδηγεί τον άνθρωπο να χάσει κάθε πνευματική υπόσταση και κάθε πνευματική Αξία, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΟΠΕΙ !!
Όχι για ιδεολογικούς, θεολογικούς και δογματικούς λόγους. Ο λόγος είναι απλός: Δεν πρέπει, ΠΟΤΕ, να αλλοτριωθεί η πνευματική υπόσταση του Ανθρώπου, διότι αυτή είναι η πηγή της πραγματικής ικανοποίησης και ευχαρίστησης που τον οδηγεί στην ολοκλήρωση της φύσης του και στη διαρκή προσπάθειά του να γίνει καλύτερος, δηλαδή να πλησιάσει περισσότερο στην τελειότητα τού δημιουργού του.
Όταν αυτό το στοιχείο εκλείψει από την ύφανση της κοινωνίας, αφήνοντας μόνο τη λειτουργία ικανοποίησης των ζωωδών ενστίκτων, τότε αυτή θα υφάνει το σάβανο του νεκροζώντανου Ανθρώπου που θα εκτελεί άκριτα, σαν άβουλο ρομπότ, τις εντολές τής ελίτ των ελάχιστων εξουσιαστών.

Οι διαφορές μεταξύ των παραδοσιακών θρησκειών, γίνονται ασήμαντες, σε σύγκριση με τις θεμελιώδεις διαφορές που έχουν όλες με τη θρησκεία της Αγοράς.
Δεν ξέρουμε τί σκέφτονται και πως θα αντιμετωπίσουν την επέλαση της Νέας Θρησκείας, οι άλλες Εκκλησίες.
Θα οδηγήσει αυτό σε μια νέα τζιχάντ ή μια σταυροφορία; Αμφίβολο. Φαίνεται απίθανο οι παραδοσιακές θρησκείες να ανέβουν στο ύψος των περιστάσεων και να προκαλέσουν τα δόγματα της νέας αντίληψης.
Οι περισσότερες, δείχνουν ευχαριστημένες με το να γίνουν οι ακόλουθοί της ή με το να απορροφηθούν στο πάνθεον της.

Όπως και οι προηγούμενες θρησκείες, η Νέα θρησκεία έχει ευφυείς τρόπους να ενσωματώνει τις προϋπάρχουσες
Όμως, η Ορθοδοξία, έχει τη δική της ιστορία και τη δική της ιδιοσυστασία.
Άντεξε, ήδη, σε μία προγενέστερη επίθεση του Υλισμού, που της έγινε από το Κομμουνιστικό καθεστώς, μετά το 1917. Και μετά 80 περίπου χρόνια απαγόρευσής της στα εδάφη του, αναβίωσε δυνατότερη.

Τώρα, η επίθεση γίνεται από την αντίθετη κατεύθυνση (από τη μεριά της “Φιλελεύθερης Οικονομίας”) και η διαφορά που έχει με την προηγούμενη επίθεση, είναι ότι η τωρινή είναι πολύ χειρότερη, διότι είναι εξαιρετικά ύπουλη, καθώς δεν δηλώνει καμία εχθρότητα ή έστω αντίθεση, με την ύπαρξη τής (οποιασδήποτε) Εκκλησίας !!
Η αντιπαλότητά της βρίσκεται κρυμμένη στα θεμελιώδη συστατικά της και εκδηλώνεται κάτω από την ορατή επιφάνεια των πραγμάτων, που κρύβει αυτά τα συστατικά.

Η αόρατη και πανταχού παρούσα “Αυτοκρατορία του Χρήματος”, ενώ συμπεριφέρεται σαν Θρησκεία (όπως προκύπτει από τα προηγούμενα) εμφανίζεται σαν ένα Οικονομικό δόγμα που ασκεί μία (απολύτως νόμιμη) Οικονομική δραστηριότητα.

Με άλλα λόγια, επιχειρεί επί χρόνια, στηριγμένη σε μία τεράστια εξαπάτηση που είναι τόσο τεράστια, ώστε δεν γίνεται πιστευτό πως είναι απάτη !!!
Η φριχτή αυτή Αλήθεια, πρέπει να αποκαλυφθεί.
Η Ορθοδοξία έχει τη δύναμη να αποκαλύψει την τεράστια αυτή εξαπάτηση.
Ίσως είναι και η μοναδική οργανωμένη και συγκροτημένη σε σώμα οντότητα, που έχει αυτή τη δύναμη.
Και, μάλιστα, έχει την υποχρέωση να το κάνει καθώς κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξή της…
Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη στην ύπουλη και βάρβαρη επίθεση που δέχεται το Σώμα της, το ποίμνιό της, καθώς “ο σιωπών δοκεί συναινείν”…

Προ ημερών τελείωσε στα Χανιά της Κρήτης, η 8η Οικουμενική Σύνοδος των Ορθοδόξων Εκκλησιών, χίλια διακόσια είκοσι εννιά (1229) χρόνια μετά την 7η Οικουμενική Σύνοδο !!
Με μεγάλη ευχαρίστηση, διαβάζοντας μία-μία τις 12 Αποφάσεις τής ιστορικής αυτής Συνόδου, αντιγράφω την υπ’ αρ. (9):
9) Ἀπέναντι στήν ἰσοπεδωτική καί ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση, ἡ ὁποία προωθεῖται μέ ποικίλους τρόπους, ἡ Ὀρθοδοξία διακηρύττει τόν σεβασμό στήν ἰδιοπροσωπία ἀνθρώπων καί λαῶν.

Ἀντιτίθεται στήν αὐτονόμηση τῆς οἰκονομίας ἀπό τίς βασικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καί στήν μετατροπή της σέ αὐτοσκοπό.

Ἡ πρόοδος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δέν συνδέεται μόνο μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ἤ μέ τήν πρόοδο τῆς οἰκονομίας εἰς βάρος τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν.

Μέσα σ’ αυτές τις γραμμές, βρίσκονται συμπυκνωμένα αυτά που προαναφέρθηκαν και εδώ, στο σημείωμα αυτό.

Περιμένει, λοιπόν, η κοινωνία, να δεί και να ακούσει τη μεγάλη αντίσταση της Εκκλησίας εναντίον της άλωσης της που, ταυτόχρονα, είναι και άλωση της αξιοπρέπειας κάθε νοικοκυριού και κάθε πιστού της που, τα τελευταία 5-6 χρόνια, εδώ στην Ελλάδα, υφίσταται την ανηλεή επίθεση της “Αυτοκρατορίας του Σκότους”.

Η αντίσταση της Ορθοδοξίας σ’ αυτή τη σκοτεινή Αυτοκρατορία, πρέπει να εκδηλωθεί μέσα από ένα στιβαρό και εκτεταμένο στον χώρο και στον χρόνο πρόγραμμα ενημέρωσης της κοινωνίας με σκληρά κείμενα της Ιεράς Συνόδου, με πύρινες ομιλίες των ιερωμένων της από τους άμβωνες των απανταχού ναών, από τα Χριστιανικά έντυπα, από τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, από κάθε μέσον που μπορεί να διαθέσει η παντοδύναμη οργάνωση της Ορθοδοξίας.

Και μην προσπαθήσει η Εκκλησία να κρυφτεί πίσω από το (σωστό και σεβαστό) “Η Ἐκκλησία δέν ἀναμειγνύεται στήν πολιτική”, καθώς η πολιτική δεν ασκείται μόνο με ενέργειες. Ασκείται και με αδράνεια.
Η ουδέτερη στάση μεταξύ ενός πάνοπλου επιτιθέμενου και ενός άοπλου στόχου, δεν είναι θέση ουδετερότητας. Είναι ξεκάθαρη θέση υποστήριξης του επιτιθέμενου.

Η άμυνα εναντίον της μεγαλύτερης απειλής εναντίον της, δεν είναι πολιτική. Είναι αυτονόητη υποχρέωσή της στην αιωνόβια ιστορία της και στο μέλλον της.

Οι στιγμές, είναι μεγάλως ιστορικές. Και καταγράφονται…. και ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον ιστορικό πάγκο του, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από τον καλπασμό των ιπποτών της αποκαλύψεως, που ακούγεται όλο και πιο κοντά…..
Ένας νέος “Μεσαίωνας” έρχεται καλπάζοντας που, αν δεν τον εμποδίσουμε, θα αποδειχθεί τρισχειρότερος στη βαρβαρότητά του, από τον γνωστό μας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, εκ των πραγμάτων, καθίσταται το προπύργιο που πρέπει να ορθωθεί για να αποκρούσει την επέλαση της “Αυτοκρατορίας του Σκότους” που τής επιτίθεται ύπουλα και μανιασμένα.

Δεν μπορεί η Ορθοδοξία να συνεχίσει να κάνει πως δεν βλέπει, δεν ακούει και πως δεν καταλαβαίνει.
Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να συνθηκολογήσει μ’ αυτό τον εχθρό της και τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί η τραγική αυτή πραγματικότητα !!!…

Σημείωμα: Σημεία του κειμένου αυτού, έχουν παρθεί από το κείμενο “H αγορά ως θεός” των Afterwords (πηγή)

το είδαμε εδώ

ορθοδοξία ή σατανισμός;

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο( 5-6-16) «Πόυτιν και πιράνχας» εδώ στο «χωνί» κάποιος έθεσε το καίριο ερώτημα: «Ποιος τελικά θα επικρατήσει»; Και υποθέτω ότι εννοούσε ανάμεσα στον Πούτιν και τα πιράνχας.

Πρέπει να πούμε πως το ερώτημα αυτό μας πηγαίνει καταρχήν πολύ μακριά. Γιατί, σύμφωνα με το πνεύμα του προαναφερθέντος άρθρου, πίσω απ’ τα πιράνχας εννοείται το σατανικό καθεστώς που σήμερα κυβερνάει τον κόσμο και την πατρίδα μας.  Κι απ’ τη μεριά του Πούτιν η Ορθοδοξία, που πολιορκείται από παντού.Έστω κι αν η πραγματικότητα αυτή δεν είναι άμεσα εμφανής. Γιατί το πληρωμένο ψέμα βομβαρδίζει από παντού τον σύγχρονο άνθρωπο. Με αποτέλεσμα να βλέπει αναποδογυρισμένη την πραγματικότητα. Σε τρόπον ώστε, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων θα ήθελε με κάθε τρόπο ν’ αλλάξει το φοβερό καθεστώς μέσα στο οποίο υποφέρει, ακολουθεί εντούτοις τον αντίθετο απ’ αυτόν που οδηγεί στη σωτηρία δρόμο.

Η απάντηση, λοιπόν, που μπορεί να δοθεί στο προαναφερόμενο ερώτημα πηγάζει, κατά τη γνώμη του γράφοντος, απ’ την τραγωδία του Σταυρού: Που σημαίνει ότι, σε τελική ανάλυση, παραπέμπει στην αναμέτρηση του Χριστού με τους φαρισαίους. Όπου οι φαρισαίοι φαίνονται να θριαμβεύουν, αλλά, σε τελική ανάλυση, ο τελικός θριαμβευτής είναι ο Χριστός.

Και ο θρίαμβός του αυτός δεν έχει μόνο την αιώνια αλλά και εγκόσμια διάσταση. Γιατί ο Χριστόςδεν αντιμετώπισε την εγκόσμια πραγματικότητα με τη φυγή ή την ηττοπάθεια αλλά με πόλεμο μέχρις εσχάτων προς το κυρίαρχο στον κόσμο σατανικό καθεστώς. Που βέβαια δεν έκαμε με όπλα και πυραύλους, αλλά με το λόγο του. Ο οποίος είναι άπειρα ισχυρότερος απ’ τα οποιαδήποτε καταστροφικά όπλα, που επινόησε ή θα επινοήσει η ανθρώπινη κακουργία. Και απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι φέρνει σε τρομερό αδιέξοδο τους αντιπάλους του σε όλες τις εποχές. Οι οποίοι, ανήμποροι να τον αντιμετωπίσουν με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, καταφεύγουν, κατά κανόνα, στη δολοφονία εκείνων, που επιλέγουν να τον διακηρύξουν.

Αλλά ας περάσουμε απ’ την κοσμική στην εκκλησιαστική πραγματικότητα. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, που, όπως λέγεται, θα γίνει στην Κρήτη η μελετώμενη Πανορθόδοξη Σύνοδος. Απ’ την οποία πολλοί περιμένουν πολλά αλλά και πολλοί φοβούνται πολλά. Γιατί ακριβώς και στο χώρο αυτό υποβόσκει ο αμείλικτος πόλεμος ανάμεσα στο Χριστό και στο σατανικό καθεστώς. Το οποίο έχει κατορθώσει να διαβρώσει σε μεγάλο βαθμό και το εκκλησιαστικό καθεστώς. Διάβρωση που δεν είναι μόνο τωρινή αλλά και διαχρονική.

Αρκεί να θυμηθούμε τον υποδειγματικό πρωτοχριστιανικό τρόπος ζωής. Ο οποίος, αντί να χρησιμεύσει σαν πρότυπο για την εγκόσμια πραγματικότητα προσαρμόστηκε σιγά-σιγά προς αυτήν. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στο κοινωνικό αλλά και στο καθαρά εκκλησιαστικό επίπεδο. Όπου «χρηστός ζυγός» του Χριστού μεταβλήθηκε σε απάνθρωπο καθεστώς, που αντί για τα «ελαφρά» φόρτωσε στις πλάτες των ανθρώπων φορτία, όχι απλώς «δυσβάστακτα» αλλά κυριολεκτικά ασήκωτα. Πράγμα που συνέβη επειδή ακριβώς απομακρύνθηκαν από το πνεύμα του Ευαγγελίου.

Όπως, για παράδειγμα, συνέβη με το θέμα της αγαμίας του κλήρου. Όπου ο Χριστός σε καμιά περίπτωση δεν επέβαλε καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας. Λέγοντας σαφέστατα ότι μπορούν να την ακολουθούν όσοι έχουν το χάρισμα, αλλά όσοι δεν το έχουν να νυμφεύονται, σύμφωνα με τη φυσική πραγματικότητα, την οποία κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει ατιμώρητα. Και όμως, αντίθετα προς το Ευαγγέλιο αλλά και τη στοιχειώδη λογική, επέβαλαν στην ορθόδοξη εκκλησία καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας για τους επισκόπους, παρά το γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος λέει σαφέστατα ότι ο επίσκοπος πρέπει να είναι έγγαμος. Εκτός και αν μπορεί να αντέξει το ζυγό της αγαμίας, όπως βέβαια είχε κάνει και ο ίδιος. Και ασφαλώς πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στην παπική εκκλησία η οποία επέβαλε καθεστώς υποχρεωτικής αγαμίας σε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Παρότι, κατά τραγική ειρωνεία, ο απόστολος Πέτρος του οποίου καπηλεύεται το «πρωτείο ήταν έγγαμος.

Αποτέλεσμα αυτής της αφύσικης πραγματικότητας είναι να έχουμε σ’ ανατολή και δύση σωρεία σκανδάλων αλλά και περιπτώσεων προβληματικής ζωής. Γιατί πολλοί είναι αυτοί, που ζουν το μαρτύριο της αγαμίας και άλλοι που υποφέρουν το μαρτύριο της αμαρτίας. Δεδομένου ότι κάποιοι, που δεν επέλεξαν την αγαμία χήρεψαν ή διαζεύχτηκαν στο μεταξύ ή κάποιοι άλλοι, που την επέλεξαν, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να αντέξουν το φορτίο της.

Αλλά το σκάνδαλο των σκανδάλων μέσα στην εκκλησία είναι το καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Η οποία, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, δεν αποτελεί απλώς αίρεση, έστω και την χειρότερη, αλλά, συνιστά εκ βάθρων ανατροπή του Ευαγγελίου. Και η οποία προέκυψε απ’ την αλληλεπίδραση με την ανεξέλεγκτη δικαιοδοσία των αυτοκρατόρων. Σε καταφανή αντίθεση προς ην σαφέστατη θέση του Χριστού ότι κυρίαρχο μέσα στην εκκλησία είναι το πνεύμα της διακονίας και όχι το πνεύμα της επιβολής της δεσποτικής τυραννίας ή της παπικής απολυταρχίας. Συνέπεια των οποίων είναι ο παραγκωνισμός του λαϊκού στοιχείου και η εξουθένωση των λοιπών κληρικών. Γιατί, αν τα απολυταρχικά  και τυραννικά καθεστώτα είναι αποκρουστικά και απορριπτέα στον κοσμικό χώρο, ασύγκριτα περισσότερο είναι στον εκκλησιαστικό. Όπου πολιτεύονται στο όνομα του σαληθινού νομοθέτη της ελευθερίας και δικαιοσύνης, Χριστού.

Μακάρι η μελετώμενη σύνοδος να μη ματαιωθεί ή ακρωτηριαστεί, όπως μεθοδεύεται, στο όνομα γελοίων αντιπαραθέσεων για πρωτεία και πρωτοκαθεδρίες ή πολιτικών σκοπιμοτήτων. Αλλά να πραγματοποιηθεί και  να σκύψει με στοργή στο έργο της διακονίας των ορθοδόξων λαών, που λεηλατούνται και συνθλίβονται απ’ το καθεστώς της «ύβρης» και απληστίας του βυσσοδομούντος  σατανισμού.

πηγή

ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ ΝΕΜΕΣΙΣ

 Απόστολος Παπαδημητρίου

Η επανάσταση του 1821 υπήρξε από τα λαμπρότερα κεφάλαια της ιστορίας του Γένους μας. Αυτό δεν κρίνεται από το αποτέλεσμά της, καθώς τελικά η φωτιά κινδύνευε να σβήσει και αναζωπυρώθηκε χάρη στην επέμβαση ξένων παραγόντων προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Κρίνεται από την απόφαση των πρωταγωνιστών της, απόφαση η οποία μόνο ως τρέλα μπορεί να χαρακτηριστεί υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν όχι τόσο στο εσωτερικό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο στο ευρωπαϊκό στερέωμα, στο οποίο έπεφτε βαριά η σκιά της «Ιερής συμμαχίας», της εχθρικής σε κάθε μεταβολή της κατάστασης. Για τους ηγεμόνες δεν υπήρχαν λαοί, που ποθούσαν την ελευθερία τους. Υπήρχαν μόνο αυτοκρατορίες με σύνορα θεωρούμενα απαραβίαστα.

 Οι Έλληνες μετά την προδοσία της εξέγερσης του Ρήγα την ύστατη στιγμή, συνειδητοποίησαν την ανάγκη της ευρείας οργάνωσης σ’ όλη την έκταση, όπου υπήρχε ελληνισμός. Έτσι ιδρύθηκε η φιλική Εταιρεία (1814). Έλληνες την καταγωγή, αρνησίθρησκοι και απάτριδες επιχειρούν να ευτελίσουν κάθε ιερό και όσιο του Γένους μας σήμερα. Προβάλλουν το εγχείρημα ως εμπνευσμένο από δυτικά πρότυπα και αρχές! Τι κι αν ο όρκος για τη φύλαξη του μυστικού δινόταν στο Ευαγγέλιο παρουσία ιερέως; Τι κι αν από τα γνωστά μέλη της Εταιρείας το 9,5% είναι ιερείς. Τι κι αν κυριότερος χρηματοδότης της υπήρξε ο Παναγιώτης Σέκερης, στενός συνεργάτης του πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄; Η ιστορία νοείται πλέον όχι ως προβολή γεγονότων, αλλά απόψεων που απορρέουν από την ιδεολογία του υποτιθέμενου ιστορικού ερευνητή! Οι υλιστικές ιδεολογίες ποικίλων αποχρώσεων θεωρούν την Εκκλησία σκοταδιστική! Είναι κατά συνέπεια αδιανόητο σε κάποιον υλιστή, άκρως προκατειλημμένο, να αποδεχθεί ότι προσέφερε κάτι καλό η Εκκλησία στο Γένος. Τυφλώνει τόσο η εμπάθεια, ώστε να αδυνατούν οι πολέμιοι της Εκκλησίας να θέσουν ερωτήματα όπως: Τι θα γινόταν, αν όλοι οι υπόδουλοι χριστιανοί εξισλαμίζονταν; Ποιος θα ποθούσε την ελευθερία του; Για εκείνους, που λόγω αδύναμης πίστης εξισλαμίζονταν οι εμμένοντες στην πίστη έλεγαν ότι τούρκεψαν, είχαν χαθεί δηλαδή οριστικά για το Γένος. Οι Βαλαάδες της Δ. Μακεδονίας και οι εξισλαμισμένοι Κρητικοί πήραν κατά την επανάσταση το μέρος των κατακτητών! Ακόμη και οι φραγκεμένοι απείχαν από τον αγώνα. Και γιατί δεν εξισλαμίστηκαν όλοι, αφού, η υλιστική ερμηνεία των ανθρωπίνων ενεργειών αναγνωρίζει ένα  μόνο κίνητρο, το οικονομικό; Χλευάζουν τη θυσία των νεομαρτύρων και τα συναξάρια τους που κυκλοφορούσαν ευρέως για να στηρίξουν τους πονεμένους ραγιάδες. Η πολεμική κατά της Εκκλησίας με σωρούς συκοφαντιών αποτελεί την πρώτη μεγάλη «ύβριν», με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, του νέου ελληνισμού.

Διαπράττουν οι δουλωμένοι στις δυτικές ιδεοληψίες και δεύτερη «ύβριν». Θεωρούν ότι οι υπόδουλοι πρόγονοί μας είχαν απολέσει  την εθνική τους συνείδηση και διατηρούσαν μόνο θρησκευτική. Τί και αν οι μαρτυρίες είναι πάμπολλες ήδη από τους ύστερους χρόνους της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντίου) ότι οι πρόγονοί μας είχαν ξεκάθαρη ελληνική συνείδηση; Τί και αν πλείστοι όσοι πατριάρχες, επίσκοποι, μορφωμένοι κληρικοί και λόγιοι γράφουν ως κληρονόμοι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού; Τί και αν οι παντελώς αγράμματοι αυτοπροσδιορίζονταν με τον όρο Ρωμηός, για να διακρίνονται από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Λατίνους και τους Φράγκους; Τί κι αν κατά κόρο χρησιμοποιούσαν τον όρο το «Γένος» μας; Τί κι αν στα κείμενα των εθνοσυνελεύσεων γίνεται λόγος για πόλεμο εθνικό; Τί κι αν όλοι οι γράψαντες απομνημονεύματα ομιλούν για αγώνα απελευθερωτικό των Ελλήνων κατά των τυράννων τους; Τί κι αν ο αγράμματος Μακρυγιάννης νουθετεί τους στρατιώτες του να μη δελεαστούν και πουλήσουν αρχαία ευρήματα στους ξένους, επειδή γι’ αυτά πολέμησαν; Οι δυτικόφρονες πασχίζοντας να πλειοδοτούν σε εθνική μειοδοσία ασπάζονται τις ανθελληνικές θέσεις των δυτικών περιηγητών, συνήθως πρακτόρων των κρατών τους, οι οποίοι έγραψαν με ακραία εμπάθεια για τους αγροίκους προγόνους μας, τους οποίους χαρακτήρισαν συλλήβδην εκφυλισμένους ως μη μετέχοντες της αρχαίας ελληνικής παιδείας. Εμφορούμενοι από ακραία απέχθεια κατά της ρωμηοσύνης ήσαν ανήμποροι να κατανοήσουν το πλήθος των αρετών που κοσμούσαν αυτούς τους υποφέροντες τα πάνδεινα υπό τον βάρβαρο δυνάστη. Και βέβαια αποφεύγουν να προβάλουν κάποιες μαρτυρίες δυτικών, που ομολογούν ότι υπό τον ζυγό αυτό οι λαοί της Δύσης θα είχαν τάχιστα εξισλαμισθεί στο σύνολό τους! Φθάνουν μάλιστα στην έσχατη κατάντια οι σκοτισμένοι από τη δυτική εμπάθεια κατά του Γένους μας, ώστε  να επιχειρούν να εξωραΐσουν τη δουλεία υποστηρίζοντες ότι οι κατακτητές ήσαν αρκούντως ανεκτικοί! Η πολεμική κατά του έθνους συνιστά τη δεύτερη μεγάλη «ύβριν»

Λυσσομανούν οι αρνησίθρησκοι και απάτριδες και κατά προσώπων, τα οποία πλήττοντας θεωρούν ότι αποκαθαίρουν την ιστορία. Η εμπάθεια κατά του μαρτυρικού πατριάρχη αγίου Γρηγορίου Ε΄ παραμένει ασίγαστο. Τί και αν υπήρξε γνώσης της οργάνωσης των φιλικών, τί και αν στενός του συνεργάτης τη χρηματοδότησε πλουσιοπάροχα, τί και αν με επιστολή του προς τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα έγραφε χριστουγεννιάτικα ότι κοντά είναι «το του Σωτήρος Πάσχα», τί και αν αρνήθηκε πρόταση των πρεσβευτών να φυγαδευτεί, τί κι αν απαγχονίστηκε, δίκαια κατά τους Τούρκους ιστορικούς, τί και αν το λείψανό του σύρθηκε πομπευόμενο στους δρόμους της Πόλης, πριν ριχτεί στη θάλασσα; Ο με μεγάλη καθυστέρηση αφορισμός της επανάστασης υπό τον Υψηλάντη, που έσωσε το Γένος από την κήρυξη ιερού πολέμου (μας λέει κάτι σήμερα ο όρος τζιχάντ;) είναι το μόνο που πρέπει να γνωρίζουν, όσοι φοιτούν στα σχολεία της αντιεκκλησιαστικής και ανθελληνικής προπαγάνδας! Και φυσικά δεν θα μάθουν οι μαθητές ότι ο Πατριάρχης ήλθε σε συνεννόηση με τον θρησκευτικό ηγέτη των μουσουλμάνων, Χατζηχαλήλ, και έτσι απετράπη η σφαγή. Πλήρωσε όμως ο μη τιμώμενος από εμάς σήμερα μουσουλμάνος με τη ζωή του την ορθή ερμηνεία του Κορανίου!

Τελευταίος τους στόχος είναι ο ευτελισμός όλων των πρωταγωνιστών του αγώνα ως μικροπρεπών και αναξίων εγκωμίων. Τα παιδάκια εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν να ειρωνεύονται «κάτι Κολοκοτρώνηδες» και να γελούν επειδή κατά τη σχολική παράσταση φάνηκε το σώβρακο ενός μαθητή και γέλασαν τα κορίτσια!

Μετά επιχειρούμε να σοβαρευτούμε και να επανέλθουμε στην καθημερινότητα αναμένοντες ευχάριστες ειδήσεις για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης που μας ταλανίζει! Αλλά η κρίση, όπως και άλλοτε γράψαμε, δεν είναι πρωτίστως οικονομική, αλλά πνευματική. Είναι κρίση αξιών. Οι αρχαίοι τόνιζαν ότι την «ύβριν» τιμωρεί η «νέμεσις». Το θλιβερό είναι ότι δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ότι διαπράξαμε «ύβριν» υποταγέντες άνευ όρων στους εχθρούς της πατροπαράδοτης πίστης μας, τους διαχρονικά ανθέλληνες, και υπηρετούμε τα σχέδιά τους και τα συμφέροντά τους. Μας το δείχνουν καθημερινά αυτοί, αλλά εμμένουμε προκαλώντας ακόμη περισσότερο την «νέμεσιν». Θα συνέλθουμε;

                                                                                          «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

πηγή