Ἡ ὁδὸς πρὸς τὰ ἔσω

«Ἀλλ' ἡμῖν μέν, διὰ τὸ πτωχὴν εἶναι τοῦ καλοῦ, ἡ φύσις ἀεὶ πρὸς τὸ ἐνδέον ἵεται, καὶ ἡ τοῦ λείποντος ἔφεσις αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπιθυμητικὴ τῆς φύσεως ἡμῶν διάθεσις.» 
(Γρηγ. Νύσσης, περὶ ψυχῆς καὶ ἀναστάσεως, Ἑλλην. Πατρολογία 46, 92 C).

Τὸ σύντομο τοῦτο χωρίο περιέχει βαθυστόχαστη διάγνωση τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἂς τὴν προσέξωμε. Εἶναι ἀπαύγασμα στροφῆς πρὸς τὰ ἔσω. Ἐπειδή, λέγει, ἡ φύσις μας εἶναι «πτωχή τοῦ καλοῦ», γιὰ τοῦτο ρίχνεται μὲ ὁρμὴ πάντα πρὸς αὐτὸ ποὺ τῆς λείπει, πρὸς τὸ καλὸ δηλαδή. Ἀφοῦ εἶναι ἔτσι, ἡ ἐπιθυμητικὴ διάθεση τῆς φύσεώς μας, περιεχόμενο καὶ στόχο της ἔχει τὴν ἔφεση ἐκείνου ποὺ λείπει.

Τὸ «πτωχήν τοῦ καλοῦ» δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς διαπίστωση τοῦ γεγονότος, ἀλλὰ προϋποθέτει καὶ ὅτι ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου ἔχει συνείδηση τῆς «πτωχείας» της. Αὐτὰ σημαίνουν ἀκόμη ὅτι «τὸ καλὸν» οὐσιώνει τὸν ἄνθρωπο, αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν πλήρωση τῆς φύσεώς του. Γιὰ τοῦτο ὁ ἄνθρωπος, θηρευτὴς τοῦ καλοῦ, φέρεται πάντα μὲ ὁρμὴ πρὸς αὐτό. Τὸ κατακτᾶ ὅμως πάντα μὲ τρόπο ἐλλιπῆ.

Ἔτσι ἡ πορεία γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῆς πτωχείας γίνεται ἄσωστη∙ τὸ «καλὸν» μένει πάντα ἀνέφικτο στὴν πληρότητά του γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὡστόσο ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου παίρνει τὸ σωστὸ νόημά της, ὅσο ἡ ἐπιθυμητικὴ του διάθεση ἐκφράζει τὴν ἔφεση πρὸς τὸ καλό, πού, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ τὸ γεύεται ὁ ἄνθρωπος, αἰσθάνεται καὶ ὅτι τοῦ λείπει.

Ἔχομε ἐδῶ μεταφυσικὴ θεμελίωση τῆς πνευματικῆς φύσης τοῦ ἀνθρώπου. Ρίζα καὶ οὐσία της, ἡ ἔφεση τοῦ καλοῦ. Καὶ ἀφοῦ πρόκειται γιὰ ἔφεση ἐκείνου ποὺ μᾶς λείπει, ἡ μεταφυσικὴ θεμελίωση στηρίζεται στὴ γόνιμη αἴσθηση τῆς ἔνδειάς μας. Ἡ συνείδηση τῆς φτώχειάς του ὡς πρὸς τὸ « καλὸν », αὐτὴ καὶ μόνο αὐτὴ οἰστρηλάτει τὸν ἄνθρωπο πρὸς τὴν θήρα «τοῦ ἀεὶ λείποντος». Ἔτσι ἡ εὐλογημένη ἔνδεια ἀνοίγει τὸ δρόμο πρὸς τὴν θέωση. Ἀποπειρᾶται ὁ ἄνθρωπος νὰ μοιάση τὸν Θεό, ποὺ εἶναι τὸ «Αὐτόκαλον», τὸ «Αὐτοάγαθον».

Ἄν, ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ στραφοῦμε πρὸς τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, δὲν εἶναι δύσκολο νὰ διαπιστώσωμε, ὅτι εἶναι βυθισμένος κυρίως στὴν ἔρευνα τῶν ἀντικειμένων καὶ τὴν ἐπινόηση τεχνικῶν μέσων καὶ γιὰ τὴν ἔρευνα καὶ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση ἐπιθυμιῶν. Ἐπιθυμιῶν ποὺ δὲν ἔχουν στόχο τους «τὸ καλόν», ἀλλὰ τὴν εὐημερία του. Εἶναι σήμερα ὁ ἄνθρωπος κυρίως ἕνας λαμπρὸς θηρευτὴς τῆς εὐημερίας. Τοῦ λείπει ἡ στροφὴ πρὸς τὰ ἔσω, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ μεταφυσικὴ σύλληψη τῆς φύσεώς του ὡς ἔνδειας τοῦ καλοῦ. Τοῦ λείπει λοιπὸν τὸ οὐσιωδέστερο στοιχεῖο γιὰ τὴ σωστὴ πραγμάτωση τῆς πνευματικῆς του φύσης. Γιὰ νὰ ξεφύγη ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ πέλαγος, ἀπὸ τὸ χάος καλύτερα τοῦ μηδενισμοῦ στὸ ὁποῖο, παρ' ὅλη τὴν ἐπιστημοσύνη του, τὸν ὁδηγεῖ ἡ ἀβασάνιστη θήρα τῆς εὐημερίας, εἶναι ἀνάγκη νὰ στραφῆ πάλι πρὸς τὰ ἔσω καὶ νὰ ἀνακάλυψη τὸ μεταφυσικὸ βάθος τῆς φύσεώς του, νὰ ξαναβρῆ τὸν οἶστρο πρὸς «τὸ καλόν», ποὺ ἐξαγνίζει καὶ σώζει. Θὰ βροῦν τότε δικαίωση καὶ ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνολογία, θὰ ξαναζήση ὁ ἄνθρωπος τὸν ἑαυτό του ὡς μεταφυσικὴ συνείδηση καὶ ὄχι ὡς ὑπερβατικὸ λόγο, ὅπως ἤθελεν ὁ Κάντ∙ θὰ λάμψη πάλι μέσα του τὸ φῶς τῆς πνευματικότητάς του.

Ἄς μοῦ ἐπιτραπῆ νὰ τονίσω ὅτι κύριο ἔργο της πρέπει νὰ θεωρῆ ἡ φιλοσοφία, νὰ ἀποδεσμεύη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ἐπιτεύγματά του, νὰ τὸν καθιστᾶ ἐλεύθερο καὶ ἀνεξάρτητο ἀπὸ αὐτά, ρυθμιστὴ τῆς πνευματικῆς του πορείας. Μόνο ἔτσι ἑτοιμάζεται ὁ ἄνθρωπος νὰ συλλάβη τὸ μεταφυσικὸ βάθος τοῦ εἶναι του. Τὸ ἴδιο πρᾶγμα μὲ τὸν δικό του τρόπο ἐτόνισεν ὁ μεγάλος ἀτομικὸς ἐπιστήμων Ὀππενχάϊμερ: «Μᾶς χρειάζονται», εἶπε, «φιλόσοφοι καὶ ὄχι ἐπιστήμονες. Ἡ ἀλήθεια ἀνήκει στὴν σοφία καὶ ὄχι στὴν ἐπιστήμη.»
πηγή

Φουνταμενταλισμός.Μία αξιόλογη προσέγγιση σε ένα επικίνδυνο φαινόμενο.

Ο Φουνταμενταλισμός, στα ελληνικά αποδίδεται ως «θεμελιοκρατία» (fundamentum = θεμέλιο). Στη σύγχρονη σκέψη με τον Φουνταμενταλισμό εννοούμε όχι απλώς την προσκόλληση στα «θεμέλια» της πίστης, της ιδεολογίας κλπ. και την αναγωγή τους σε κριτήριο γνησιότητας και αυθεντικότητας, ούτε πάλι το στείρο συντηρητισμό και τον νοσηρό ζηλωτισμό, αλλά κυρίως την επιθετική και επκίνδυνη και ενίοτε ανεξέλεγκτη μορφή του συντηρητισμού και του ζηλωτισμού, υπό μορφή άκρατου φανατισμού και ανυποχώρητης μισαλλοδοξίας.

Οι Φουνταμενταλιστές αισθάνονται, ότι κινδυνεύει η ταυτότητά τους (θρησκευτική, εθνική, πολιτική, ιδεολογική κλπ.) και ότι απειλείται η αυθεντικότητά τους από τις διαβρωτικές διαδικασίες των νεωτερισμών, της εκκοσμίκευσης και του εκμοντερνισμού, τα οποία επιβάλλουν οι ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις.

Το κατ’ αρχήν υγιές αυτό συναίσθημα του κινδύνου οδηγεί τους Φουνταμενταλιστές σε μια συσπείρωση για αντίδραση και υπεράσπιση της «παραδόσεώς» τους, των «θεμελίων» τους (for the Fundamentals).

Αυτή η αντίδραση όμως, εφ’ όσον κινείται εκτός του κλίματος της υγιούς αντίληψης περί Παραδόσεως, λαμβάνει τελείως αρνητικό χαρακτήρα, για τους εξής γενικώς λόγους:

- έχει σαφώς μια στατική αντίληψη της ιστορίας και του κόσμου,

- ταυτίζει την (σταθερή) ουσία και την αλήθεια με τους (ρέοντες) τύπους και τις ιστορικές εκφράσεις της,

- απολυτοποιεί θεσμούς και μορφές,

- ταυτίζει το σκοπό με τα μέσα για την επίτευξή του,

- προσκολλάται στο «γράμμα» και αγνοεί το «πνεύμα»,

- προσηλώνεται στο μερικό και χάνει το καθολικό,

- αρνείται τον γόνιμο και φιλάδελφο διάλογο και απορρίπτει αλαζονικά τους «αντιφρονούντες»,

- περιφρονεί τον πλούτο της ποικιλίας των απόψεων και επιμένει φανατικά στην μονοδιάστατη και μονολιθική αντίληψή της,

- δεν κατανοεί και δεν θέλει την «ενότητα εν τη ποικιλία» και την «ποικιλία εν τη ενότητι»,

Και εν συντομία, φοβάται την δυναμική πρόοδο και ανανέωση και γι’ αυτό αγωνίζεται με μια στείρα επιμονή και έναν εγωκεντρικό απομονωτισμό για την διατήρηση των «θεμελίων» (ωσάν τα θεμέλια να έγιναν για τα θεμέλια!), ενώ η ερειπωμένη κατοικία αναμένει ματαίως την ανακαίνιση και ολοκλήρωσή της… (Κυπριανού Αγιοκυπριανίτη, Αρχιμανδρίτη. Ορθοδοξία και Οικουμενική Κίνησις. Αθήνα 1997, σελ. 89-90).

Η κίνηση αυτή του θεμελιωτισμού δημιουργήθηκε στην Αμερική σε αντίδραση προς την φιλελεύθερη θεολογία του ιθ’ αιώνα. Οι Αμερικανοί φουνταμενταλιστές είναι τρόπον τινά οι διάδοχοι των Άγγλων πουριτανών, οι οποίοι έφθασαν στον Νέο Κόσμο στις αρχές του ιζ’ αιώνα, ίδρυσαν αποικίες στην ανατολική ακτή της Β. Αμερικής και επιχείρησαν την οικοδόμηση της «πολιτείας του Θεού» με Καλβινιστική βάση. Στην εποχή της Νέας Αγγλίας ανάγεται ο μύθος για τον «νέο λαό του Θεού» και την «νέα Ιερουσαλήμ». Εδώ δε, έχουμε έναν παραλληλισμό. Όπως ο Ιουδαϊκός λαός πέρασε από την αιχμαλωσία της Αιγύπτου και ύστερα, μέσω της Ερυθράς Θάλασσας, οδηγήθηκε στην γη της επαγγελίας, έτσι και «ο νέος λαός του Θεού», οι άγγλοι πουριτανοί, ύστερα από τους διωγμούς για χάρη της πίστης τους στην Αγγλία, οδηγήθηκαν μέσω του Ατλαντικού στην νέα γη της επαγγελίας, στην Αμερική! Ο μύθος αυτός οδήγησε στην πίστη για την υπεροχή του American way of life (Αμερικάνικου τρόπου ζωής).

Οι πουριτανοί του ιζ’ αιώνα ακολούθησαν το Καλβινιστικό δόγμα και αναγνωρίζουν πολιτικά και εκκλησιαστικά δικαιώματα μόνο σε ορισμένους εκλεκτούς, που αποδείκνυαν την ευλογία του Θεού και με την υλική τους ευημερία. Όμως σύντομα έγινε αντιληπτό, πως η υλική ευημερία δεν είναι οπωσδήποτε αποτέλεσμα της ευλογίας του Θεού και έτσι εισήχθη το δημοκρατικό στοιχείο, το οποίον ενισχύθηκε και από τις διάφορες αναγεννητικές κινήσεις του ιη’ αιώνα.

Το βασικό δόγμα της κίνησης αυτών ήταν, ότι ο καθένας μπορεί να γίνει εκλεκτός, αρκεί να αποκτήσει την εμπειρία της σωτηρίας, που συντελείται με συναισθηματικά φορτισμένη εμπειρία μεταστροφής. Αυτή η εμπειρία δεν χρειάζεται να επιβεβαιωθεί από καμία εκκλησιαστική ή θεολογική αυθεντία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπογραμμίσθηκε η σημασία της προσωπικής εμπειρίας και η απόρριψη του διανοητικού στοιχείου, πράγμα που οδήγησε και στην απόρριψη της θεολογικής και εκκλησιαστικής μόρφωσης. Πάνω σ’ αυτή τη βάση δημιουργήθηκε κατά τον ιθ’ αιώνα ο αμερικανικός προτεσταντικός Φουνταμενταλισμός.

Η διδασκαλία του επικεντρώνεται στον αγώνα των «παιδιών του Θεού» εναντίον του κόσμου, που είναι κακός. Ο κόσμος του Θεού θα γίνει πραγματικότητα με την Δευτέρα παρουσία, που πλησιάζει. Όμως προηγουμένως θα έλθει ο Αντίχριστος και θα γίνει η μάχη του αρμαγεδώνα, όπου θα αφανισθούν τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας. Αλλά οι «αναγεννημένοι» δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Αν δεν βρίσκονται μεταξύ των 144000 που θα «αρπαγούν» στον ουρανό, θα αναστηθούν για ζωή. Οι άλλοι θα αναστηθούν για αιώνια καταδίκη! Στόχος τους δε,  τίθεται η συμμετοχή της Αμερικής στις «ευλογίες της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στην γη». Το «ευαγγέλιο» που κηρύττεται προέρχεται «απ’ ευθείας από τον Θεό», έχουν δε το χάρισμα της γλωσσολαλιάς και όλα τα χαρίσματα, που έλαβαν οι Απόστολοι στην Πεντηκοστή. Εκτός από τις «εντολές», που παίρνονται από τον Θεό, μπορούν να κάνουν προφητείες και τρομερά θαύματα, ο δε πλούτος αποτελεί απόδειξη της ευλογίας και επομένως, κριτήριο της γνησιότητας ενός κήρυκα!!! (Αλεβιζόπουλου Α. Πρωτοπρεσβύτερου. Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων. Πρέβεζα 1991, σελ. 293-299).

.

Για να συμπυκνώσει κανείς εννοιολογικά και να παρουσιάσει το φαινόμενο αυτό θα πρέπει να αναφέρει, ότι ενώ ο Φουνταμενταλισμός είναι στην κυριολεκτική του έννοια ουδέτερος όρος, αποκτάει όμως το ειδικότερο περιεχόμενό του, είτε από τους αναφερόμενους σε αυτόν επιθετικούς προσδιορισμούς, είτε από την ιστορική του φαινομενολογία ή και τις περιστασιακές του φορτίσεις. Το φαινόμενο, δηλαδή, του Φουνταμενταλισμού έχει ουσιαστική σχέση με την εποχή του και με τις δεδομένες κοινωνίες, μέσα από τις οποίες αναδύεται δραματικά ως έκφραση προβληματισμού (στο αρχικό στάδιο της «νόσου») και  αγωνίας για την φθορά που υφίστανται τα μεγέθη του πνευματικού χώρου (παράδοση, πίστη, αξίες) και είναι ανάγκη με μια καθολική αφύπνιση να επιτελεσθεί η κάθαρση και ο επαναπροσανατολισμός στο αυθεντικό (Χαραμαντίδη Α. Αρχιμανδρίτη. Φουνταμενταλισμός και τρόποι υπέρβασής του.  Άρθρο στο περιοδικό Εκκλησία, αρ. 18, 1-15 Δεκ. 1995, σελ. 765).

Μια από τις βασικές πτυχές της εννοιολογικής προσέγγισης του Φουνταμενταλισμού συνίσταται στην τοποθέτησή του στη σχέση μεταξύ πίστης και έκφρασης της πίστης, η οποία σχέση συνεπάγεται άλλες σχέσεις και διχοτομίες, όπως π.χ. μεταξύ ουσίας και τύπου, πνεύματος και γράμματος, σημαινομένου και σημαίνοντος. Έτσι η προσήλωση στην παράδοση σημαίνει επίκληση της παλαιότητας ή της αρχαιότητας, απολυτοποίηση του παρελθόντος και του  μερικού (που συνιστά αντίθεση στην καθολικότητα), και  υποταγή στον συντηρητισμό (για τον φόβο της ελευθερίας) (Όπως ανωτέρω, σελ. 766).

Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν όλα αυτά τα παραπάνω     αναφερθέντα αιρετικά δόγματα με την Ορθοδοξία και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στην χώρα μας το φαινόμενο του Φουνταμενταλισμού;  Πράγματι, ο ξενόφερτος αυτός φουνταμενταλισμός μεταφράζεται στη χώρα μας στον λεγόμενο ζηλωτισμό ή συντηρητισμό, τον οποίον έχουν και τρέφουν διάφορες θρησκευτικές κινήσεις και ρεύματα, τα οποία  προσπαθούν  να  επαναφέρουν  τους πιστούς  στις ρίζες της θρησκευτικής τους ζωής. Κάτι παρόμοιο βλέπουμε να γίνεται στον μουσουλμανικό κόσμο, όπου διάφορα ισλαμικά κινήματα επιδιώκουν  την  ανάγνωση  του  Κορανίου  μέσα από το πλαίσιο της εποχής που γράφτηκε και την απόρριψη παραδόσεων, που το υπερφόρτωσαν και όπως πιστεύεται το διαστρέβλωσαν. Με άλλα λόγια επιδιώκεται να ανακαλυφθεί και να παρουσιασθεί το «πολιτικό μοντέλο στην κοινωνία των χρόνων του Μωάμεθ».

Στον Ορθόδοξο χώρο υπάρχουν μερικοί, που ερμηνεύουν τα κείμενα της Αγίας Γραφής απορρίπτοντας όλες ή εν μέρει τις ερμηνευτικές πατερικές παραδόσεις και υπάρχουν άλλοι, που τα ερμηνεύουν φιλελεύθερα κατά τον δικό τους στοχασμό, πράγμα που φαίνεται στην ερμηνεία της Αποκάλυψης του Ιωάννη, όπου ορισμένοι την ερμηνεύουν συμβολικά κατά υπερβολικό τρόπο, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις πατερικές ερμηνείες.

Είναι προφανές, ότι -μέσα στα όρια πάντοτε της αυθεντικής εκκλησιαστικής ζωής και εμπειρίας- με τον Φουνταμενταλισμό έχουμε ενώπιόν μας το θλιβερό και άκρως επικίνδυνο φαινόμενο της πνευματικής ζωής, το οποίο η Ορθόδοξη Παράδοση αντιμετώπισε ανέκαθεν ως «πλάνη» και «ου κατ’ επίγνωσιν ζήλον» και το οποίο βεβαίως είναι πάντοτε ένας υπαρκτός κίνδυνος σε προσωπικό επίπεδο, με προεκτάσεις φυσικά κοινωνικές.

Η πιστότητα στα «θεμέλιά» μας και η αναφορά μας στην Ιερά Παράδοση, εφ’ όσον τούτο γίνεται μέσα από την χαρισματική ορθόδοξη προοπτική, ουδόλως σημαίνει Φουνταμενταλισμό, στείρα Παραδοσιαρχία, νοσηρή παρελθοντολογία και νομικίστικη νοοτροπία.

Το Ησυχαστικό και Ευχαριστιακό ήθος της Ορθοδοξίας βιώνει δυναμικά στο εκάστοτε ιστορικό «νυν» το εσχατολογικό μέλλον («παρούσα εσχατολογία»), η δε προσωπική κοινωνία μας με τον Θεάνθρωπο («το Α και το Ω», «η Αρχή και το Τέλος») μας μεταμορφώνει σε κατά χάριν ακτίστους, μας εντάσσει στην «Κοινωνία των Αγίων» (Communio Sanctorum) και μας δίδει το χάρισμα να υπερβαίνουμε την ειδωλοποίηση κάθε κτιστού και την στεγανοποίηση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.

Η χαρισματική εν Χριστώ ζωή της Εκκλησιαστικής Κοινότητας του παρελθόντος βιώνεται δυναμικά εν Πνεύματι Αγίω στο παρόν με κέντρο τη Θεία Ευχαριστία και πορεύεται προς το μέλλον για την ολοκλήρωσή της και τελείωσή της εν τη ζωή της Αγίας Τριάδος.

Για το λόγο αυτό η γνήσια Ορθοδοξία δεν αντιμετωπίζει ποτέ ψευτοδιλήμματα, ούτε παραπαίει  μεταξύ συντηρητισμού και φιλελευθερισμού, απομονωτισμού και διεθνισμού, επαρχιωτισμού και Οικουμενισμού, εφ’ όσον είναι διαρκώς «νέα», «ανακαινιζόμενη», και «σύγχρονη», ως διαρκής φανέρωση της «Καινής Κτίσης» (Κυπριανού Αγιοκυπριανίτη, Αρχιμανδρίτη. Ορθοδοξία και Οικουμενική Κίνησις. Αθήνα 1997, σελ. 91-92).

Ως γνωστόν η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται, ότι η μοναδική πηγή της πίστης είναι η Αποκάλυψη-φανέρωση του Θεού, που δίδεται στους Αγίους. Οι Άγιοι ως μέλη της εκκλησίας-σώματος του Χριστού, καταγράφουν την εμπειρία τους, τόσο στην Αγία Γραφή, όσο και στα δόγματα. Έτσι η Εκκλησία δια των αγίων της γράφει την Αγία Γραφή και την ερμηνεύει. Επομένως πάνω από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση βρίσκεται η Εκκλησία, όπως εκφράζεται δια των Αγίων, των πραγματικών μελών της (Ιεροθέου. Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου. Μουσουλμανικός και Χριστιανικός Φονταμενταλισμός. Άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή. Αθήνα 10.12.95).

Στην Ορθοδοξία γίνεται διάκριση μεταξύ των όρων συντήρηση και παράδοση. Η συντήρηση διακρίνεται για την θεοποίηση μερικών αποστεωμένων σχημάτων του παρελθόντος, ενώ η παράδοση για μια δυναμική πορεία της ζωής του παρελθόντος στο παρόν. Η συντήρηση είναι φουνταμενταλισμός, η παράδοση όχι. Ο φουνταμενταλισμός, είτε μουσουλμανικός, είτε χριστιανικός αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο για τις κοινωνίες, την Εκκλησία, αλλά και για το ίδιο το πνεύμα του ανθρώπου, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ή ανεξέλεγκτες καταστάσεις (Ναυπάκτου Ιερόθεου,  ως ανωτέρω).

πηγή

Από τη "δεξιά του Κυρίου" στην ακροδεξιά του διαβόλου! παπα-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

πηγή 

Το φλερτ των Ελλήνων πολιτικών με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι φαινόμενο τωρινό. Πάμπολλοι πολιτευτές του κομματικού μας σκηνικού (με εξαίρεση την Αριστερά) φλέρταραν πάντα στις προεκλογικές περιόδους (και ενίοτε όχι μόνο) με τις χριστιανικές πεποιθήσεις των Ελλήνων, τους πνευματικούς τους ταγούς και την ορθόδοξη σημειολογία. Από τη μεριά τους, πολλοί Έλληνες επίσκοποι δεν άφηναν το φλερτ αναπάντητο. Καλλιεργούσαν πολιτικές φιλίες, πρόσφεραν ψηφοθηρικά δεκανίκια στους υποψηφίους και προσπαθούσαν πάντοτε να εκμαιεύσουν από το πολιτικό σύστημα ένα φλας δημοσιότητας κι ένα στιγμιότυπο συνεπίβασης στο βάθρο της εξουσίας και του "κύρους". Γνωστά όλα αυτά. Γραφικότητες από τη μια και εκκλησιαστικές "αμαρτίες" από την άλλη. Όλοι τα βλέπαμε και οι περισσότεροι μειδιούσαμε με το γελοίον του πράγματος. Κι η "δεξιά του Κυρίου" (που επιστρατεύτηκε κάποτε κι αυτή στο κουτοπόνηρο πολιτικό παιχνίδι του επισκοπάτου) πιθανόν να χρησιμεύει στον Κύριο για να κρατήσει τα γέλια Του, καθώς η εικόνα που παρουσιάζουμε, αποκαλύπτει με τη φαιδρότητά της πως ο Θεός του Χριστιανισμού, εκτός από μεγαθυμία πρέπει να διαθέτει και άφθονο χιούμορ… Όλα αυτά μέχρι χθες. Διότι σήμερα στο παραπάνω φλερτ έρχεται να προστεθεί και μια συνιστώσα, που μετακινεί τα όρια και "κοκκινίζει" τον δείκτη της επικινδυνότητας για την Εκκλησία. Η ακροδεξιά προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να οικειοποιηθεί την πίστη, το ράσο και τα σύμβολα (από τη συμμετοχή μελών της στην πανηγυρική περιφορά εκκλησιαστικών εικόνων και την κωμική εικόνα των skinhead βουλευτών της που κάνουν δηλώσεις για "την τιμή στην Παναγιά μας", μέχρι την πρόσφατη υπεράσπιση του πεφιλημένου από το ορθόδοξο πλήρωμα π. Παϊσίου) δεν είναι ίδια με τις παλαιότερες γραφικότητες των πολιτικάντηδων του κομματικού μας φάσματος. Είναι εξίσου υποκριτική και υστερόβουλη αλλά κομίζει και κάτι νέο: προέρχεται από ανθρώπους που ίστανται expressis verbis, εξ ιδεολογίας, στον αντίποδα της χριστιανικής διδασκαλίας. Η Χρυσή Αυγή είναι ιδεολογικά τοποθετημένη στον αντίποδα του "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην…" (Γαλ. 3,28). Η απερίφραστη ρητορική του μίσους δεν έχει καμία σχέση με το κήρυγμα της αγάπης και της καταλλαγής. Η ιδεολογία της φυλετικής υπεροχής που δηλώνεται με το χρυσαυγίτικο σύνθημα "αίμα και τιμή" (χιτλερικής εμπνεύσεως, κατά μίμηση του Blut und Boden) στέκει στον αντίποδα του παλαιοδιαθηκικού ξεριζωμού του γενάρχη Αβραάμ από την πατρώα του γη (Γεν. 12,1), και αντιστρατεύεται τον καινοδιαθηκικό νέο γενάρχη Χριστό, που συγκροτεί την Εκκλησία Του σπάζοντας τα όρια της οικογένειας, του αίματος και της φυλής (βλ., ενδεικτικά και μόνο, Μαρκ. 31-35? Ματθ. 8,11 και 8,22). Και η πρωτόγονη λατρεία της πυγμής δεν έχει καμία επίσης σχέση με το ήθος του "όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην" (Ματθ. 5,39? βλ. και Ρωμ. 12,17). Το να δηλώνεις χριστιανός απλώς για να υποκλέψεις ψήφους αφελών μελών της Εκκλησίας είναι κάτι που γνωρίζαμε από παλιά. Όμως το να παριστάνεις τον χριστιανό, τη στιγμή που η ίδια σου η τοποθέτηση στον δημόσιο χώρο είναι βασισμένη στον αντί-Χριστο λόγο, είναι άλλης τάξεως και επικινδυνότητας φαινόμενο για την Εκκλησία. Για τη χριστιανική πίστη, ό,τι αντιστρατεύεται την αλήθεια του Κυρίου αποτελεί έργο του δια-βόλου, δηλαδή αυτού που δια-βάλλει, που σφηνώνει κάτι ανάμεσα στον άνθρωπο και την αλήθεια, προκειμένου να απομακρύνει τον πρώτο από τη δεύτερη. Σήμερα, ένας πολιτικός σχηματισμός επιχειρεί ακριβώς αυτό. Όχι για να αλλοτριώσει εσκεμμένα τη χριστιανική πίστη - προφανώς τη Χρυσή Αυγή ουδόλως την ενδιαφέρει η χριστιανική πίστη. Εντούτοις (και αυτό αφορά όσους νοιαζόμαστε για την ποιότητα των θεολογικών μας κριτηρίων) η Χρυσή Αυγή προπαγανδίζει στους κόλπους της Εκκλησίας μια δαιμονική διαβολή: πως μπορεί κανείς να είναι και χριστιανός και χρυσαυγίτης. Τα μέλη της Εκκλησίας έχουν καθήκον να θορυβηθούν. Εισήλθε λύκος στην ποίμνη τους…

ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ; του Αιδεσιμ. Πρωτοπρ. π. Βασίλειου Βολουδάκη

Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο μου έδωσε η θεματολογία  που έχει προαναγγείλει η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας για τη Σύνοδόν της του προσεχούς Οκτω-βρίου.
Οι Εισηγήσεις που έχουν αναλάβει να συντάξουν οι εντεταλμένοι από την Ιεραρχία Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες  αναφέρονται σε θέματα καίρια, όπως  «Η ποιμαντική της Εκκλησίας στην εποχή των μνημονίων» και «Οι δυσκολίες της Εκκλησίας κατά την άσκηση της ποιμαντικής Της».
 

Από τον τρόπο διαπραγματεύσεως αυτων των θεμάτων θα κριθούν πολλά, γι’ αυτό, το Πλήρωμα της Εκκλησίας μας περιμένει με προσμονή αλλά και ελπίδα τα αγαθά αποτελέσματα αυτης της Συνόδου.
Αισθάνομαι ότι αυτή την κρίσιμη  ώρα έχουμε επιτακτικό χρέος και εμείς οι Πρεσβύτεροι να διακονήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις το έργο των Επισκόπων μας, και, μάλιστα, το πρωταρχικό, που είναι η χάραξη της Εκκλησιαστικής στρατηγικής,  γιατί δεν είμαστε μόνο Ποιμένες του λαού αλλά και «Συνέδριον του Επισκόπου» μας.
 

 Πριν από όλα τα άλλα , πρέπει να ενημερώσουμε τους Επισκόπους μας για τις πληροφορίες που έχουμε και για όλα όσα γνωρίζουμε σχετικά με τα πραγματικά αίτια της Κρίσεως που μαστίζει τον Τόπο μας,  για  τις αιτίες που εμποδίζουν την καλλιέργεια της  πνευματικής ζωής των χριστιανών μας, για όλα εκείνα που μας καταθέτουν «εκ βαθέων» όλες οι τάξεις του λαού μας —αφού έχουμε το μοναδικό προνόμιο να είμαστε συνυφασμένοι με τη ζωή αυτού του ευλογημένου λαού— αλλά και να θέσουμε υπό την κρίση της Ιεραρχίας μας τους προβληματισμούς και τις πολυετείς εκτιμήσεις μας για την αναποτε-λεσματικότητα της Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής των τελευταίων διακοσίων χρόνων του ελευθέρου βίου της Πατρίδος μας.

 
Σ’ αυτό το άρθρο, λοιπόν, πρέπει  να μιλήσουμε ανοικτά. Χωρίς περιστροφές , φωτοβολίδες και συνθήματα. Πρέπει να ψηλαφήσουμε την πραγματικότητα απηλλαγμένοι από αγκυλώσεις και εμμονές του παρελθόντος, που μας στερούν τη δυνατότητα να δούμε καθαρά και πέρα από τα φαινόμενα. Πρέπει να επιδιώξουμε να δούμε την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στη Χώ-ρα μας  και όχι την πλαστή πραγματικότητα που μας εχει επιβληθεί «αλλαχό-θεν» με τα Μέσα προβολής και επιβολής του ψεύδους. Πρέπει να δούμε κατά πρόσωπο όλα εκείνα που με μαεστρία και σκοπιμότητα μας κρύβει το Σκοτάδι…
Θα επιχειρήσω το τόλμημα αυτό με σκόρπια ερωτήματα, παραβαίνοντας τους κανόνες της αρθρογραφίας για να γίνη πιο ζωντανός ο λόγος.

   
Οι πολιτικοί ˝ποιμαίνουν ˝ τον λαό μας!

 
Το πρώτο ερώτημα  που προκύπτει αβίαστα με αφορμή το θέμα της Ιεραρχίας «Οι δυσκολίες της Εκκλησίας κατά την άσκηση της ποιμαντικής Της», είναι: —  Για ποιά Ποιμαντική κάνει λόγο η Εκκλησιαστική μας Διοίκηση, ώστε να ερευνούμε  και τις δυσκολίες ενασκήσεώς της ;  Η Εκκλησία ποιμαίνει τον λαό μας σήμερα; Όχι βέβαια! Τον λαό μας τον ˝ποιμαίνουν ˝ οι 300 Πολιτικοί της Βουλής με όλα τα Μέσα που διαθέτουν, μπαίνοντας καθημερινά και επί 24ώρου βάσεως σε κάθε Ελληνικό σπίτι με την Τηλεόραση, το Ραδιόφωνο, τις Εφημερίδες, τα Περιοδικά και καταδιώκοντάς μας με την άθλια αυτή ποιμαντική  και έξω από τα σπίτια μας, με  τα αθεϊστικά Σχολεία και Πανεπιστήμια, τις αμοραλιστικές Οργανώσεις τάχα προστασίας των πολιτών, τις αγενείς και κακότροπες Δημόσιες Υπηρεσίες,  τις Βακχικές εξαλλότητες των οργανωμένων από το Κρατος κατ’ ευφημισμόν Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, τις επιδοτούμενες από τα Ασφαλιστικά Ταμεία Εκτρώσεις και με πολλά άλλα. 
 


 Και η Εκκλησία; Εχει 2 ώρες κάθε Κυριακή για να ποιμάνη όσους ανθρώπους της απέμειναν από τον κάποτε Λαό Της και αυτό είναι όλο! Δεν κατοικούμε, λοιπόν, στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για δυσκολίες Ποιμαντικής, αφού η σημερινή πραγματικότητα βοά για το σχεδόν απραγματοποίητο της Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής!
 

Πρέπει έστω και την ύστατη αυτή ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι στον Τόπο μας έχει συντελεσθεί μια ολέθρια ανατροπή. ΄Εχει γίνει σχεδόν απόλυτη αλλαγή ρόλων μεταξύ Εκκλησίας και πολιτικών! Οι πολιτικοί  ˝ποιμαίνουν ˝  και οι Εκκλησιαστικοί υπηρετούν την ποιμαντική των πολιτικών! Οι πολιτικοί καθορίζουν μέχρι λεπτομερειών το ήθος του λαού μας, χωρίς να λύνουν σχεδόν κανένα από τα βιωτικά προβλήματα των ανθρώπων και έχουν αφήσει την Εκκλησία να ασχοληθη με τα συσίτια, τα ιδρύματα περιθάλψεως αναξιοπαθούντων και με την εξεύρεση εργασίας στους ανέργους! Μιλάμε, λοιπόν, για κάτι πολύ σοβαρό που χρειάζεται καίρια και δραστική αντιμετώπιση! Απαιτείται άμεση αντίδραση και όχι υποταγή στο μοιραίο!
 

Κάποιοι άνθρωποι της Εκκλησίας, μεσα σ’ αυτήν την κοσμοχαλασιά,  κάτι ˝παίρνουν είδηση˝ και ανησυχούν,  συνειδητοποιούντες  την πνευματική κατάπτωση του λαού μας, αλλά αδυνατούν να κάνουν σωστή  διάγνωση της καταστάσεως που επικρατεί και συνιστούν ως έκτακτο μέτρο μόνο αγρυπνίες και προσευχή! Λησμονούν, φαίνεται, πώς μέχρι πριν από λίγο είχαμε στη Γη, κοντά μας, τόσους Γέροντες, συγχρόνους αγίους, που αδιαλείπτως προσηύχοντο και, ευτυχώς, κάποιους έχουμε ακόμη, αλλά οι προσευχές όλων αυτών δεν εμπόδισαν να φθάσουμε σ’ αυτό το κατάντημα, όχι γιατί η προσευχή έχασε τη δύναμή της να μετακινή βουνά, αλλά γιατί χρειάζονται και άλλα που περιμένει ο Θεός από εμάς, πολύ σημαντικά, που τα αφήσαμε, με επιπολαιότητα και αδιαφορία, να χαθούν μέσα από τα χέρια μας.
Χρειάζεται να γίνη επιστροφή στους ρόλους μας: Να ποιμαίνη η Εκκλησία και η Πολιτεία να χειρίζεται αποκλειστικά και μόνο τα βιωτικά, όπως έκανε πάντοτε στην περίοδο της Ρωμηοσύνης. Αλλά για να γίνη αυτό από την Πολιτεία πρέπει αυτή να απαρτισθή από γνήσιους Ρωμηούς!
   
 
Πώς, όμως, φθάσαμε στην αντιστροφή των ρόλων Εκκλησίας και Πολιτείας, χωρίς να το καταλάβουμε;

 Φαίνεται πως τρομάξαμε, ακούγοντας τον πυροβολισμό που δολοφόνησε τον Καποδίστρια και παραδοθήκαμε ως Εκκλησία και ως Εθνος άνευ όρων στους Ξένους να μας κυβερνούν και να μας διαφεντεύουν!
 

Αρχικά μας κυβέρνησαν απ’ ευθείας οι Ξένοι, με μπότα, σπαθί και μαστίγιο. Χτύπησαν την ψυχή του Εθνους μας, την Εκκλησία, ξερρίζωσαν τον Μοναχισμό, λεηλάτησαν την Εκκλησιαστική Περιουσία που ανήκει στον Λαό του Θεού αλλά με αποκλειστικό διαχειριστή την Εκκλησία, έφεραν Επίτροπό τους κατάσκοπο μέσα στις Συνεδριάσεις της Ιεραρχίας μας, επέβαλαν με λιγα λόγια την Προτεσταντική Κρατική κυριαρχία στην Εκκλησία και πήραν με το ˝ετσι θέλω˝ την ποιμαντική του λαού από τα χέρια της Εκκλησίας, καθορίζοντας εξ ολοκλήρου την Παιδεία του Γένους μας.
 

Αργότερα, όταν, κάποια στιγμή πεταχτήκαμε απ’ τον ύπνο μας αγανακτισμένοι απ’ αυτή την ατιμωτική κατάσταση της ξένης Κυριαρχίας,   μας πρόλαβαν και πάλι οι Ξένοι και, για να μην ξυπνήσουμε ολότελα, μας καθησύχασαν ότι όλα θα επανέλθουν στο σωστό δρόμο τους και μας ξανακοίμισαν, ρίχνοντάς μας  ˝ στάχτη στα μάτια˝  με το να μας δώσουν  κυβερνήσεις με Ελληνες πολιτικούς!
 

Μας διέφυγε, όμως, όλα αυτά τα χρόνια μια άκρως σημαντική …λεπτομέρεια: Όλα τα Κόμματα που αφέθηκαν  να εισέλθουν στην Ελληνική Βουλή, μετά τον Καποδίστρια και μέχρι σήμερα, ήσαν όλα Κόμματα franchize (παραρτήματα) Κομμάτων του Εξωτερικού!    
 

Ετσι έγινε η Δεξιά, το Κέντρο, ο Σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός, ο Αριστερισμός, οι μιμηταί των Χριστιανοδημοκρατικών του Προτεσταντικού Κοινωνισμού,  η Ακρα Δεξιά, η Ακρα Αριστερά κ.τ.ο. Ποιο Κόμμα από αυτά είναι Ελληνικό; Κανένα! ΄Όλα με ξένες προδιαγραφές, άσχετες με την Ελλάδα, την Ιστορία, την πνευματική μας Ιδιοπροσωπία και τις Θεανθρώπινες Παραδόσεις μας. Κανένα από όλα αυτά τα ξενόφερτα Κόμματα δεν ειχε τις Αρχές της Ρωμηοσύνης, σύμφωνα με τις οποίες η Εκκλησία είναι η ψυχή του Γένους και η Πολιτεία το Σώμα και γι’ αυτό φθάσαμε στο κατάντημα να ακούμε από τους πολιτικούς μας ότι η Εκκλησία είναι ένας από τους πολλούς Φορείς του Κράτους — όπως όλα τα Σωματεία(!)— χωρίς, ούτε αυτοί που το διακηρύσσουν να ντρέπονται, ούτε εμείς, οι υποτιθέμενοι Ορθόδοξοι, κοκκινίζουμε που το ακούμε ˝λουφάζοντας ˝  από φοβία, σαν να είμαστε οι απόκληροι της Πατρίδος μας ή λαθρομετανάστες!
 

Αυτό που γίνεται σήμερα στον Τόπο μας ποτέ δεν το επέτρεψε η Εκκλησία της Ρωμηοσύνης στην υπερχιλιετή Ιστορία Της. Ποτέ κατά την περίοδο της  Ρωμηοσύνης δεν επέτρεψε η Εκκλησία αντιστροφή του ρόλου της με την Πολιτεία, εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων επικυριαρχίας Αυτοκρατόρων, οι οποίοι, όμως, και αυτοί  ουδέποτε διενοήθησαν να περιθωριοποιήσουν την Εκκλησία, αλλά εδίωξαν μόνο κάποιους αγωνιστάς λειτουργούς Της. Και αυτό, γιατί ειχαν βρεί ερείσματα για κατάχρηση εξουσίας  σε «Εφιαλτες» της Πίστεως Εκκλησιαστικούς.
 

Αλήθεια, διερωτηθήκαμε ποτέ μέχρι σήμερα για το τι είδους Ορθοδοξία βιώνει ο λαός μας κατακερματισμένος  —και, μάλιστα, με απίστευτο φανατισμό —  σε τόσα Κομματα, ασχετα εντελώς με το πνεύμα και τη ζωή της Ορθοδοξίας; Είναι ποτέ δυνατόν, ένας Δεξιός, ένας Κεντρώος, ένας Σοσιαλιστής, ένας Κομμουνιστής, ένας Αριστερός, ένας Προτεσταντικά κοινωνιστής και ένας Ακροδεξιός να βιώνουν την Πίστη μας με τον ίδιο τρόπο; Πώς αυτό το τόσο καίριο και αποφασιστικής σημασίας για την πνευματική μας υπόσταση, όχι μόνο δεν μας απασχολεί, αλλά το θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό και δικαιολογημένο σαν να είναι η καθημερινή μας ζωή και οι Πολιτειακές αντιλήψεις μας άσχετες με τον εαυτό μας, το ήθος μας, τη συμπεριφορά μας, τις πεποιθήσεις μας και την Πίστη μας; Και αν δεν είναι άσχετες, όπως δεν είναι, αφού «ου μικρόν, το παραμικρόν», γιατί δεν τρομάζουμε μ’ αυτή μας την κατάσταση;

 
Εκκλησιαστικός και Πολιτικός Οικουμενισμός
 

Κάνουμε αγώνες κατά του Εκκλησιαστικού Οικουμενισμού και πολύ καλά κάνουμε. Δεν χωρούν προσμίξεις πλάνης στην Ορθοδοξία, ουτε μπορούν να γίνουν ανεκτές οι ύπουλες δραστηριότητες που την υποσκάπτουν. Γιατί, όμως, δεν κάνουμε τους ίδιους αγώνες για να εμποδίσουμε τον ξενόφερτο Πολιτικο Οικουμενισμό που επικρατεί 200 χρόνια στην Πατρίδα μας αλλά  μένουμε αδιάφοροι, ή, για να ακριβολογούμε, ψηφίζουμε, συντηρούμε και έχουμε πολυμερώς και πολυτρόπως διαπλακεί με πάθος και με εμπάθεια με αυτόν τον Πολιτικό Οικουμενισμό;
Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη, μετά από τόσα χρόνια,  ότι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός  είναι «γέννημα και θρέμμα» του Πολιτικού Οικουμενισμού, που προσπαθεί να μας πείση ότι οι Ορθόδοξοι Ελληνες μπορούν άφοβα  να κατακερματίζονται στα διάφορα ετερόκλητα Κόμματα χωρίς να παραβλάπτεται στο ελάχιστο η Ορθοδοξια τους;
 

 Τι άλλο είναι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός, παρά διατεταγμένη υπηρεσία των πολιτικών προς τους Εκκλησιαστικούς; ΄Αλλως θα ενδιέφερε την Ορθοδοξία ο Οικουμενισμός; ΄Όχι βέβαια! Εκτός αν είμαστε τόσο ανόητοι να πιστέψουμε αυτό που μας λένε, ότι, δηλαδή,  οι Διάλογοι χρειάζονται σήμερα για να εξηγήσουμε στους Δυτικούς τα κείμενα της Ορθοδοξίας, γιατί τους θεωρούμε ανίκανους  να τα καταλάβουν  από μόνοι τους!

Διαθρησκειακές στην υπηρεσία της Παγκοσμιοποίησης!

 
Δεν γνωρίζουμε όλοι ότι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός χρηματοδοτείται και, μάλιστα, αδρά από τον Πολιτικό Οικουμενισμό για να παίζη με πολύ πειστικό και πνευματοφανή τρόπο τον ρόλο της ηχούς των πολιτικών; Οι Διάλογοι για τα Δόγματα είναι «προς το θεαθηναι τοις ανθρώποις». Δεν έχουν καμμιά σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό του Οικουμενισμού, που είναι η υλοποίηση της εντολής της Πολιτικής εξουσίας προς τους  Εκκλησιαστικούς να υπηρετήσουν τα κοσμικά σχέδια της για επιβολή μιάς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
 

 Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα και οι Διαθρησκειακές Συνελεύσεις. Ποιός άλλος έχει δώσει το σύνθημα για την έναρξη των Διαθρησκειακών Συναθροίσεων Εκκλησιαστικών Ηγετών παρά η πολιτική της Παγκοσμιο-ποίησης, που σαν λαίλαπα έχει κυριεύσει τον κόσμον όλον; Καμμιά λογική εξήγηση (για Θεολογική εξήγηση ούτε λόγος!) δεν μπορούν να μας δώσουν οι συμμετέχοντες στις Διαθρησκειακές, ως προς τον επιδιωκόμενο σκοπό τους, εκτός αν είναι βλάσφημοι και πιστεύουν ότι θα επιτύχουν την ένωση της ανθρωπότητος μέσω της πλάνης και του ψεύδους, διαψεύδοντας τον Χριστό πού μας είπε «χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν»!
 

Είναι, λοιπόν, «ηλίου φαεινότερον» ότι αυτό που επιδιώκει, η διεθνής και εγχώρια Πολιτική με τις  Διαθρησκειακές, και δεν το αντιλαμβάνονται, όσοι από τους Εκκλησιαστικούς δεν είναι συμπαίκτες των πολιτικών, είναι το να κοροϊδέψη τους απανταχού γης θρησκευομένους ανθρώπους με την ανοησία ότι ο Θεός είναι Ενας και ότι όλες οι Θρησκείες οδηγούν σ’ Αυτόν, ώστε να μαντρώσουν ολους τους ανθρώπους κάτω από μια κυβέρνηση που θα θεοποιήση «τον κόσμον και τα εν κόσμω», πολεμώντας λυσσαλέα τον Ένα Αληθινό Θεό μας.

 
Με αυτά που προτάξαμε, φαίνεται καθαρά, νομίζω,  ότι η Πολιτική πλέον στις μέρες μας δεν έχει καμμιά σχέση με την Πολιτική του παρελθόντος, αλλά είναι ένα πρόσχημα και προκάλυμμα για να χειρίζονται οι λεγόμενοι πολιτικοί εξ ολοκλήρου  την ψυχοσωματική ζωή των ανθρώπων. Δεν είναι πλέον η Πολιτική που ρυθμίζει τα βιωτικά και κοσμικά πράγματα αλλά πρόκειται για σφετερισμό της Ιερωσύνης, που παραπέμπει ευθέως στο Βιβλίο της «Αποκαλύψεως» και σε εκείνον τον δυσώνυμο που ετοιμάζεται «ώστε και εις τον Ναόν του Θεού καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστι Θεός»! (2Θεσ.2,4)



Πλαστή η Οικονομική Κρίση

 
Ετσι, το άλλο θέμα της Συνοδικής Εισηγήσεως «Η Ποιμαντική της Εκκλησίας στην εποχή των Μνημονίων» πρέπει να εξετασθη υπό το πρίσμα του σφετερισμού της Ιερωσύνης από την Πολιτική, άλλως, επεξεργαζόμενο όπως ορίζει ο τίτλος του, δεν πρόκειται να επιτύχη τίποτε άλλο από το  γίνη για άλλη μια φορά η Εκκλησία θεραπαινίδα των σχεδίων των πολιτικών μας, αναλαμβάνοντας δυσβάστακτα οικονομικά βάρη και ζημιώνοντας πνευματικά την Αποστολή Της, αφού ήδη παραγκωνίζεται και παραμελείται το πνευματικό Της έργο με το καθ’ υπερβολήν «διακονείν τραπέζαις» και συρρικνώνεται ακόμη και η λειτουργική  και λατρευτική Της παρουσία με την δραματική μείωση των Οργανικών θέσεων Εφημερίων.
 

΄Όμως, δεν είναι μόνο αυτά. Εάν η Εκκλησιαστική Διοίκηση συμφωνήση να συνδράμη την Πολιτεία  (ήδη αρκετοί Ιεράρχες εχουν προθυμοποιηθεί γιατί πιστεύουν ακόμη τους πολιτικούς), στην πλαστή Οικονομική Κρίση, που με μαεστρία σχεδιάσθηκε στην Ευρώπη και με προδοτική υποτέλεια και ιδιοτέλεια υλοποιείται από τους Ελληνες πολιτικούς, τότε θα γίνη η Εκκλησία απόλυτος συμπαίκτης της Πολιτείας στην εξαπάτηση των πολιτών της Χώρας μας και πνευματικά υπεύθυνη για την υποδούλωση των Ελλήνων Ορθοδόξων σε Ευρωπαϊκή αρχικά και Παγκόσμια, στη συνέχεια, Κυβερνηση.
 

Το ότι δεν υπάρχει πραγματική Οικονομική Κρίση το φωνάζουμε και το γράφουμε από τοτε που πρωτοπαρουσιάσθηκε αυτή η απάτη στο προσκήνιο. Τώρα βοούν αλλοεθνείς αλλά και Ελληνες οικονομολόγοι  και άνθρωποι του πνεύματος, που βλέπουν πέρα από αυτά που θέλουν να μας δείξουν οι μαέστροι της αποπλανήσεως του λαού μας πολιτικοί , ότι η οικονομική Κρίση είναι τεχνητή (σαν τους τεχνητούς τυφώνες και τα τσουνάμια που προκαλούν για τις πολιτικές τους σκοπιμότητες, αδιαφορώντας για τα θύματα) και αποσκοπεί στο να αλλοτριώση πνευματικά και πολιτιστικά την Ελλάδα και να την υποτάξη πνευματικά,  με μοχλό και πρόφαση την κακή, τάχα, οικονομία της. 
 

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει ο Διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών της Οξφόρδης Peter Frankopan, παραλληλίζοντας τα αίτια της σημερινής οικονομικής Κρίσεως της Ελλάδος με τις επιδιώξεις της Δύσεως εις βάρος  της Ρωμηοσύνης στην Δ΄ Σταυροφορία!

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά που λένε και γράφουν οι Ξένοι και οι Ελληνες διανοητές. Είναι και τα προϊόντα της γης μας, η κτηνοτροφία, ο πολυποίκιλος ορυκτός μας πλούτος, τα σπάνια κοιτάσματα που διαθέτει η Χώρα μας, η εργατικότητα του λαού μας, αποδεικτικά ότι η Ελλάδα, όχι μόνο δεν είναι φτωχή αλλά έχει και όλες τις προϋποθέσεις να διαπρέψη παντοιοτρόπως σε όλους τους τομείς. Τα βαρίδια της Ελλάδος είναι μόνο οι πολιτικοί της! Αυτοί που συστηματικά υπονομεύουν σε κάθε Τομέα, πνευματικό ή οικονομικό την εξυγίανση της Χώρας μας!
 

Αυτό   που γράφω δεν είναι συκοφαντία, αλλά η πραγματικότητα. Πολύ πρόσφατα επεβεβαίωσε δημόσια όλα αυτά ο αδέκαστος πρώην Εισαγγελέας και μέχρι προ ολίγων ημερών επικεφαλής του Σ.Δ.Ο.Ε. κ. Διώτης λέγοντας ότι ζήτησε από την Κυβέρνηση 10 υπαλλήλους θαλάσσης (με μετάθεση, όχι διορισμό) στον Σ.Δ.Ο.Ε,  για να εξοικονομήση η Χώρα μας 150 περίπου εκατομμύρια ευρώ από την πάταξη της φοροδιαφυγής των Σκαφών  και άλλους 10 υπαλλήλους, για την κάλυψη Συνοριακών Γραμμών ώστε να παταχθή το λαθρεμπόριο τσιγάρων και πετρελαίου και να εχη η Οικονομία μας έσοδα 1 δισεκατομμυρίου ευρώ και η Κυβέρνηση, όχι μόνο του αρνήθηκε αλλά και τον απέλυσε!
 

Πρίν λίγες μέρες, επίσης, ανώτατος Οικονομικός Επιθεωρητής σε Σεμινάριο Διευθυντών διερωτήθηκε ποιος είναι πλέον ο ρόλος του, αφού υποδεικνύει συνεχώς στην Κυβέρνηση τρόπους να εισπραχθούν εκατομμύρια ευρώ, χωρίς περικοπές και φορολόγηση πολιτών αλλά μόνο με το νοικοκύρεμα και την εξυγίανση Υπηρεσιών του Δημοσίου και η Κυβέρνηση αδιαφορεί και δεν αλλάζει απολύτως τίποτε! «Απορούμε, κατέληξε ο Επιθεωρητής αυτός, για το τι συμβαίνει! Πώς ενώ θεωρητικά η Κυβέρνηση αναζητεί χρήμα, αρνείται να κάνει στρατηγικές κινήσεις αλλά μόνο συρρικνώνει  τους Μισθούς και τις Συντάξεις; Πού αποσκοπεί;»!
 

Η απορία του ευσυνειδήτου αυτού Επιθεωρητού έχει την εξήγησή της, αν θυμηθούμε τα λόγια που είπε τον περασμένο Αύγουστο ο εκ των στυλοβατών της σημερινής Κυβερνήσεως κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, μεταφέροντας στους δημοσιογράφους το πνεύμα της συζητήσεώς του με τον  Πρόεδρο του Ισραήλ κ. Σίμον Πέρες: "Συζητήσαμε τα διμερή θέματα, την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και κυρίως την παγκόσμια κατάσταση, γιατί ο κ. Πέρες αντιλαμβάνεται πάρα πολύ καλά ότι η ανακύκλωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσα από μεγάλες θεσμικές και πολιτικές αλλαγές. Μέσα από ένα νέο σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, οικονομικής και πολιτικής." !
 


Συμπέρασμα: Είναι καταφανές ότι δεν ψάχνει η Κυβέρνηση για χρήματα αλλά διεκτραγωδεί τα πάντα μόνο και μόνο για να εξαθλιώση τους Μισθούς και τις Συντάξεις των πολιτών, ώστε όλοι να πεισθούμε μια μέρα ότι δεν γίνεται προκοπή με εγχώριες Κυβερνήσεις και να υποδεχθούμε «αγαλλομένω ποδί» Παγκόσμια Διακυβέρνηση!
 

Όταν αυτό το δεχθούμε, ολοι οι Μισθοί και οι Συντάξεις θα ανεβούν κατακόρυφα, αλλά θα αφανισθή κάθε πνευματική ικμάδα της Πατρίδος μας, αφού τίποτε πλέον δεν θα θυμίζη Ουρανό!
Αισθησή μου ειναι πώς η Δύση θά προχωρήση ολοταχως  –μέ τά Κράτη πού τήν απαρτίζουν– σέ μιά συγκεντρωτική Διακυβέρνηση (δημιουργωντας ενα ειδος Ηνωμένων Πολιτειων της Ευρώπης) καί, κάποια στιγμή, θά συγχωνευθη  η Ευρώπη μέ τήν  Αμερική γιά νά αποτελεσθη μιά υπερατλαντική Δύναμη μέ  Τετραρχική διακυβέρνηση, στό  πρότυπο της Ρωμαϊκης Αυτοκρατορίας της παρακμης.  Η διαφορά στήν επανάληψη της ιστορίας ειναι οτι αυτή η Νέα Τάξη Πραγμάτων δέν θά εχη τήν περιωρισμένη Ρωμαϊκή εδαφική εμβέλεια του παρελθόντος,  αλλά διαπλανητική εμβέλεια, αφου θά ελέγχη τόσες  Ηπείρους! Αυτός, αραγε, δέν ειναι καί ο λόγος πού δέν διαλύεται τό Ν.Α.Τ.Ο., παρ’ οτι επαυσε να ισχύη τό Σύμφωνο της Βαρσοβίας;

Τι περιμένουμε από την Ιεραρχία μας:

 
Από την προσεχή Σύνοδο της Ιεραρχίας μας περιμένουμε να αποκαλύψη και να καταγγείλη στον Λαό μας τα πραγματικά αίτια της Κρίσεως και την αιτία που μαραζώνει κάθε πνευματική προσπάθεια στον Τόπο μας. Η Εκκλησία δεν φοβάται κανέναν και τίποτα, πλην του Θεού!
 

Περιμένουμε, λοιπόν, χάραξη Εκκλησιαστικής Στρατηγικής και όχι υποτέλεια της Εκκλησιαστικής Διοικήσεως στην Πολιτεία.
Στρατηγική και, μάλιστα, Εκκλησιαστική, σημαίνει να σχεδιάζης και να ενεργής, όχι εκτελώντας τις οδηγίες του εχθρού της Αποστολής σου, σαν βοηθός και συμπαραστάτης του, αλλά,  να σχεδιάζης και να ενεργής για να φέρης εις πέρας την πνευματική Αποστολή σου, ματαιώνοντας τη ματαίωσή της!
Μέχρι σήμερα, με την πρακτική που ακολουθειται συστηματικά, αποδεικνύεται οτι η Εκκλησία μας δεν έχει ανακαλύψει ακόμη τον εχθρό που ματαιώνει το Εργο της. Αντιθέτως, μάλιστα, τον θεωρεί σύμμαχο και του συμπαρίσταται και συνεργάζεται αρμονικά μαζί του, χωρίς ούτε καν να υποψιάζεται ότι η συρρίκνωση του αριθμού των ανθρώπων του Θεού είναι έργο του εχθρού της!
 

Λύση πνευματική και ρεαλιστική είναι, νομίζω, αυτές τις κρίσιμες ώρες πρώτα η προσευχή και η βαθειά συνειδητοποίηση του πού εφθάσαμε ζώντες τόσα χρόνια όχι ως  Ορθόδοξοι Ρωμηοί αλλά ως οπαδοί του «Αγγελισμού», με πλήρη αδιαφορία για την πορεία και το κατάντημα της Δημόσιας ζωής, σαν να μην είναι τα πνευματικά καυσαέρια της Δημόσιας ζωής πιο επικίνδυνα για την ψυχή μας από τα αποπνυκτικά καυσαέρια της ατμόσφαιρας για το σώμα μας!
Κατόπιν να σαλπίσουμε Πανελλήνιο Προσκλητήριο για αναβίωση της Πολιτικής της Ρωμηοσύνης από πνευματικούς ανθρώπους, με την οποία το Εθνος μας θα κάνη και πάλι την Εκκλησία ψυχή του και την Πολιτεία σώμα του. Να αναβιώση η Πολιτική, με την οποία το Γένος μας μεγαλούργησε και μεγαλύνθηκε. Να γίνη και πάλι Στρατηγός του Εθνους μας η Παναγία μας και να αφήσουμε τα Αμερικανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Βελγικά Σουηδικά κ.ά. πολιτικά Μοντέλα για εκείνους που ζουν «ως άθεοι εν τω κόσμω».
 

Ας σαλπίσουμε για να μετρηθούμε πόσοι είμαστε. Δεν έχει σημασία το πλήθος, αφου «κρείσσων εις ποιών το θέλημα του Κυρίου ή μύριοι παράνομοι»!
Αυτά μου υπαγόρευσε η συνείδησή μου να καταθέσω ως τη μόνη αντίσταση που μπορώ να προβάλλω με τις μικρές μου δυνάμεις στον διαγραφόμενο πνευματικό αφανισμό της Πατρίδος μας. Αν ως άνθρωποι και, μάλιστα, πιστοί, δεν έχουμε το φιλότιμο να κάνουμε κάτι δραστικό, αλλά πάλι ˝σταυρώσουμε τα χέρια μας˝ με αδιαφορία, τότε, όπως έγραψα και άλλοτε, μόνο ο Θεός γνωρίζει το τι θα απογίνουμε...!

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ε. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ
Πρωτοπρεσβύτερος
πηγή

ρωμιοσύνη ή βαρβαρότητα…

πηγή

Όλοι θέλουν να αλλάξει η σημερινή κοινωνία!

Aλλά κανείς δεν λέει τίποτε για την κοινωνία, που θέλει να την αντικαταστήσει.

Kι ούτε για τον τρόπο, που μπορεί να γίνει αυτή η αλλαγή…

Για τους χριστιανούς όμως και ιδιαίτερα για μας τους ορθοδόξους είναι δεδομένα και η κοινωνία και ο τρόπος για την πραγματοποίησή της.

1) ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ:

Για τους Ορθοδόξους δεν υπάρχουν άσχετες με την πίστη τους πράξεις.

Κατά συνέπεια κάθε τους δράση πρέπει να είναι Χριστοκεντρική και η κοινωνία τους επίσης Χριστοκεντρική.

Χριστοκεντρική κοινωνία οραματιζόταν και ο Πατροκοσμάς.

Μια τέτοια κοινωνία πρέπει να γίνει και η πατρίδα μας μαζί με όλες τις πατρίδες του κόσμου. Αφού, όπως τόνιζε ο Πατροκοσμάς η πραγματική πατρίδα μας είναι η Βασιλεία των Ουρανών.

Που πρέπει να είναι και το κοινωνικό όραμα όλων των ανθρώπων, επί της γης!

Αυτό το όραμα δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο.

Υπήρχε στις πρώτες κοινωνίες των Χριστιανών. Υπήρχε και υπάρχει (σε μικρότερο βαθμό) σε όλες τις ορθόδοξες οικογένειες του κόσμου. Υπήρχε και υπάρχει (σε μικρότερο βαθμό) σε όλα τα ορθόδοξα χωριά του κόσμου. Και φυσικά υπήρχε και υπάρχει ( σε μικρότερο βαθμό) σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια του κόσμου.

Επομένως η κοινωνία, που οραματιζόμαστε, δεν είναι μια κοινωνία, που υπάρχει μόνο στο μυαλό μας.
Ούτε, εξάλλου, είναι μια πλούσια κοινωνία, αλλά, απλά και μόνο, μια κοινωνία αγάπης.

Και σε καμιά περίπτωση μια κοινωνία όπου το ψωμί μας θα βγαίνει άνετα και χωρίς κόπο. Ή μια κοινωνία από την οποία θα λείπει ο πόνος.

Τα γράφω αυτά γιατί πολλοί θεωρούν ιδανική κοινωνία μια κοινωνία καλοπερασάκηδων.

Αλλά οι κοινωνίες των καλοπερασάκηδων, εκτός του ότι είναι άπιαστα όνειρα, δεν έχουν και καμία σχέση με το χριστιανικό ήθος.

Για τον Χριστιανό όμορφος είναι ο δύσκολος δρόμος.

Ο Χριστιανός αρκείται στα απαραίτητα. Βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Ξέρει πως ο πόνος και ο θάνατος είναι μέρος της ζωής του.
Και ο σκοπός του δεν είναι η απόκτηση του υλικού πλούτου, αλλά η απόκτηση των αρετών.
Με το διαβατήριο των οποίων, μετά το θάνατό του, θα περάσει στην αιώνια ζωή.

2) ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΕΜΑΛ!

Σε ένα υπέροχο τραγούδι του Χατζηδάκι ο ποιητής Γκάτσος με τους στίχους του καληνυχτίζει τον Κεμάλ.

Λέγοντας του πως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ και πάντα θα προχωρά με φωτιά και με μαχαίρι.

Είναι γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται άρρωστοι μέσα σε ένα άρρωστο σύμπαν.

Κάθε λάθος μας έχει επιπτώσεις και σε μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Και κάθε καλοσύνη μας έχει επιπτώσεις και σε μας και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Που σημαίνει ότι η Εκκλησία είναι μεγάλο νοσοκομείο για τον κάθε άνθρωπο, αλλά και για ολόκληρο το σύμπαν. 
Κατά συνέπεια ο Γκάτσος έχει δίκιο, όταν λέει ότι ο άρρωστος κόσμος προχωρά μόνο με φωτιά και με μαχαίρι.

Αλλά έχει άδικο, όταν λέει ότι ο κόσμος δεν αλλάζει.

Αν θέλουμε, μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Αρκεί να ζήσουμε μέσα στην Εκκλησία.

Γιατί άλλος τρόπος αλλαγής του κόσμου δεν υπάρχει.

3) ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…. ΗΘΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Το σημερινό πρόβλημα της πατρίδας μας, για παράδειγμα, δεν είναι τα χρήματα.

Όσο και αν ακούγεται παράξενο, η αλήθεια είναι ότι λεφτά υπάρχουν.
Ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας φτάνει και περισσεύει. Οι Γερμανικές αποζημιώσεις, που, περιέργως, δεν διεκδικεί η Ελλάδα, φτάνουν και περισσεύουν….

Αυτά το δύο παραδείγματα-και πάμπολλα άλλα- δείχνουν ότι το πρόβλημά μας είναι οι πολιτικοί μας:
Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και που κολυμπούν μέσα στο χρήμα, δεν είναι δυνατόν, παρά να καταστρέφουν τους Έλληνες. Τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο ισχυρίζονται ότι θέλουν να σώσουν την Ελλάδα!

Οι πιο κουτοί άνθρωποι στον κόσμο είναι οι αλαζόνες.

Και, στην προκειμένη περίπτωση, κινδυνεύουμε από την μωραλαζονεία των πολιτικών μας.

Η απάντηση σε αυτήν την πραγματικότητα είναι η δημιουργία Ρωμαίικων παρατάξεων και στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Άξιοι και ανάξιοι Ρωμιοί ας κάνουμε μια τέτοια προσπάθεια.

Κίνητρο μας ας είναι η αγάπη μας για τον Χριστό και την Ελλάδα!
Χρήστος Δημάρης

Ἡ Ἀληθινὴ Ἐκκλησία

Ζυγός συ Mάρκε τω βάρει τω των λίθων, Tας χείρας ως πλάστιγγας εκκρεμών κάτω.

Βιογραφία Ο Άγιος Μάρκος Ιερομάρτυρας επίσκοπος Απολλωνιάδος μαρτύρησε αφού τον κρέμασαν ανάποδα, έδεσαν στα χέρια του ογκόλιθους, και κατόπιν τον άφησαν να αιωρείται στο κενό.

Ζυγός συ Mάρκε τω βάρει τω των λίθων, Tας χείρας ως πλάστιγγας εκκρεμών κάτω.

Βιογραφία Ο Άγιος Μάρκος Ιερομάρτυρας επίσκοπος Απολλωνιάδος μαρτύρησε αφού τον κρέμασαν ανάποδα, έδεσαν στα χέρια του ογκόλιθους, και κατόπιν τον άφησαν να αιωρείται στο κενό.

Σὰν μέλος καὶ ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στὴν ὁποία βαπτίσθηκα καὶ ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία. Καὶ τὸ πιστεύω γιὰ πολλοὺς λόγους: ἕνεκα προσωπικῆς πεποιθήσεως καὶ ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Πνεύματος, ποὺ πνέει στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατὸ νὰ γνωρίζω ἀπὸ τὴ Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν καθολικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νὰ θεωρῶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς ἐκκλησίες ὡς ἐλαττωματικές, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορῶ νὰ προσδιορίσω αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωση τῶν Χριστιανῶν, γιὰ μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμια ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακὴ πεποίθηση, ἡ πεποίθησή μου ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὴν Una Sancta («Μία Ἅγία...» ).

Ξέρω καλὰ ὅτι ἡ ἀξίωσή μου θὰ ἀγνοηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς χριστιανούς, Θὰ θεωρηθεῖ ὅτι εἶναι μιὰ ἐγωιστικὴ καὶ μάταιη ἀπαίτηση. Ξέρω, ἐπίσης, καλὰ ὅτι πολλὰ πράγματα, ποὺ τὰ πιστεύω ἀπόλυτα δὲν εἶναι πιστευτὰ ἀπὸ ἄλλους. Ὅμως, δὲν βλέπω κανένα λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει ἐγὼ ν’ ἀμφιβάλλω γι’ αὐτὰ ἤ νὰ μὴν πιστεύω ἐγὼ ὁ ἴδιος. Τὸ μόνο ὅμως ποὺ λογικά μοῦ ἐπιβάλλεται νὰ κάνω εἶναι νὰ διακηρύξω τὴν πίστη μου καὶ νὰ τὴν ἐκφράσω μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε οἱ φτωχές μου λέξεις νὰ μὴν ἀμαυρώσουν τὴν ἀλήθεια. Γιατί εἶμαι σίγουρος, ὅτι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ φέρνει βεβαιότητα. Τοῦτο, βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι τὸ κάθε τί μέσα στὶς πολλὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες κατὰ τὸ παρελθὸν ἤ τὸ παρὸν πρέπει νὰ ταυτισθεῖ μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Πολλὰ πράγματα προφανῶς ὑπόκεινται σὲ ἀλλαγές. Καί, φυσικά, πολλὰ πράγματα ἔχουν ἀνάγκη βελτιώσεως. Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀκόμη ἡ τέλεια Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ οἰκοδομηθεῖ μέσα στὴν ἱστορία. Κι ὅμως ἡ ὅλη καὶ ἡ πλήρης ἀλήθεια ἔχει ἤδη δοθεῖ καὶ ἀνατεθεῖ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ ἀναθεώρηση καὶ νέα διατύπωση εἶναι πάντοτε δυνατή, καὶ ὁρισμένες φορές, μάλιστα, ἐπιβεβλημένη. Ὅλη ἡ ἱστορία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τοῦ παρελθόντος τὸ ἀποδεικνύει. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μ’ αὐτὸν τὸ σκοπὸ συγκεντρώνονταν. Βέβαια, στὸ σύνολο, τὸ ταμεῖο τῆς Πίστεως φυλάχθηκε πιστά, καὶ ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως κέρδισε σὲ ἀκρίβεια καὶ εὐστοχία διατυπώσεως. Πάνω ἀπ’ ὅλα, ἡ μυστηριακὴ δομὴ τοῦ Σώματος ἔχει διατηρηθεῖ σώα καὶ ἄθικτος. Καὶ στὸ σημεῖο τοῦτο πάλι γνωρίζω ὅτι ἡ προσωπική μου αὐτὴ πεποίθηση εἶναι δυνατὸ νὰ ἀπορριφθεῖ σὰν αὐταπάτη. Ἀλλὰ γιὰ μένα ἀποτελεῖ ἀκράδαντη πεποίθηση. Ἂν αὐτὸ ἤθελε θεωρηθεῖ πεισμονή, εἶναι ἡ πεισμονὴ τῆς ἀλήθειας καὶ τῶν τεκμηρίων.

Μπορῶ μόνο νὰ δῶ αὐτό, ποὺ πράγματι βλέπω. Δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ κάνω τίποτ’ ἄλλο. Ἀλλὰ μὲ κανένα τρόπο δὲν εἶμαι διατεθειμένος νὰ θέσω κανέναν «ἐκτὸς Ἐκκλησίας». Ἡ «κρίσις» ἔχει δοθεῖ στὸν Υἱό. Κανεὶς δὲν διορίσθηκε γιὰ νὰ προλαμβάνει τὴν κρίση Του. Ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, ἔχει τὴ δική της ἐξουσία μέσα στὴν ἱστορία. Εἶναι, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα, ἡ ἐξουσία νὰ κηρύττει καὶ νὰ διαφυλάττει τὸ λόγο τῆς ἀληθείας. Ὑπάρχει κάποιος κανόνας πίστεως καὶ τάξεως, ποὺ πρέπει νὰ θεωρεῖται σὰν κανόνας. Ὁτιδήποτε βρίσκεται πέραν τούτου εἶναι «ἀνωμαλία». Ἀλλὰ ἡ «ἀνωμαλία» πρέπει νὰ θεραπεύεται καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ καταδικάζεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ δικαίωση γιὰ τὴ συμμετοχὴ ἑνὸς Ὀρθοδόξου στὸν οἰκουμενικὸ διάλογο μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι μὲ τὴ μαρτυρία του ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὸ νὰ κερδίσει ἀνθρώπινες ὑπάρξεις.

ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ (Ἀρχιμ. Σαρ. Σαράντου) «Νά γίνει ἵλεως ὁ Κύριος γιά μᾶς πού ἀφήνουμε ἐρείπια στούς μεταγενεστέρους μας»

αντιγραφή απο...

Πρό … τῶν ἐκλογῶν. Τοῦ ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου

.          Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός εἶχε προείπει, ὅτι θά ἔρθει καιρός πού οἱ σώφρονες θά θεωροῦνται ὡς ἄφρονες καί οἱ ἄφρονες ὡς σώφρονες, οἱ μή ἔντιμοι ὡς ἔντιμοι καί οἱ ἔντιμοι ὡς ἀνέντιμοι, οἱ ἐργατικοί καί δοτικοί ὡς ἀνόητοι καί οἱ φυγόπονοι ὡς οἱ πιό προσαρμοσμένοι στό κλῖμα καί στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς τῆς ρᾳθυμίας..          Στίς ἡμέρες μας φαίνεται νά ἐπιβεβαιώνεται ὁ ἅγιος ἐθνομάρ­τυρας Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.  Ἴσως οἱ καταστάσεις, τά γεγονότα καί οἱ θεσπιζόμενοι ὁσημέραι νόμοι νά ξεπερνοῦν τόν Ἅγιο.
.          Ἐμεῖς, βουλιαγμένοι πάνω στούς καναπέδες ἀπορροφοῦμε μέ βουλιμία τήν ἀνεξέλεγκτη τηλεθέαση. Ναρκωνόμαστε ὅλο καί βαθύτερα στή νοοτροπία της καί τά κελεύσματά της.  Δέν ἀντιδροῦμε σέ καμιά προσβολή τῆς ἁγίας Παραδόσεώς μας, ἀλλά θυσιάζουμε τά πάντα στά νεοειδωλολατρικά σόου τῶν ποικίλων τηλεπαρουσιάσεων. .          Τό κελλί μας, ἤ ὅπως καινοδιαθηκικά ὀνομάζεται «ταμεῖον», ἤ πολύ πιό ἁπλᾶ, τό ὑπνοδωμάτιό μας, μετατρέπεται σέ χῶρο μολυσμένο ἀπό τίς αἰσχρές εἰκόνες, τά πονηρά σενάρια, τούς κακούς λογισμούς, τά αἰσθήματα πού ἐπιμελημένα καί δαιμονικά στήνει ἡ Νέα Ἐποχή.  Τό κελλίον πλέον δέν ὑψοῖ, σύμφωνα μέ τήν ἁγιοπνευ­ματι­κή ἐμπειρία τῶν πατέρων, ἀλλά γκρεμίζει, κατεδαφίζει, δέν κτίζει.  Ἀλλοτριώνει, δέν μορφώνει.  Ἀποσυνθέτει καί καθόλου δέν  συγκροτεῖ τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.
.          Ἀποσυντονισμός, ἀδιαφορία, ἀποχαύνωση, ἀνία, ἀμηχανία, ἀδράνεια γιά δημιουργία, γιά προγραμματισμό, ἔρευνα καί ὀργάνω­ση ζωῆς, κυριεύει τή νεολαία, ἀφοῦ ἀκούσια ἤ ἑκούσια πέφτουν θύματα τῆς μεθοδευμένης ὑπερπροσφορᾶς τηλοψίας καί πολύωρης συμμετοχῆς στίς ἄφθονες ὑπηρεσίες τοῦ Internet..          Προσκολλημένοι μικροί καί μεγάλοι, ἰδίως αὐτήν τήν περίοδο τῆς «κρίσεως» βομβαρδιζόμαστε ἐπί πλέον ἀπό τίς ἀπειλές τῶν – νεοεποχιτῶν ὡς ἐπί τό πλεῖστον – δημοσιογράφων καί ἀναμένουμε ἐναγώνια νά μορφώσουμε, ἀκόμα καί τώρα, γνώμη γιά τά πρόσωπα πού μποροῦν νά μᾶς ἐκπροσωπήσουν ὡς κυβέρνηση τῆς χώρας..          Ξεχνᾶμε ὅτι οἱ διακόσιοι τῶν δύο κομμάτων ἤδη ἔχουν παραχωρήσει μέ τίς δύο δανειακές συμβάσεις ὁλόκληρη τήν πατρίδα μας; 
.          Κλείσαμε τά αὐτιά μας γιά νά μήν ἀκούσουν, ὅτι οἱ δύο γνωστοί ἀρχηγοί τῶν δύο γνωστῶν κομμάτων, ἔστειλαν προσωπική ἐπιστο­λή ἕκαστος στούς δανειστές καί τούς βεβαιώνουν, ὅτι θά εἶναι εὐπειθέστατοι στίς ὑποχρεώσεις τους ἀπέναντί τους..          Ἐκτός ὅμως τῶν δύο δανειακῶν συμβάσεων προσποιούμαστε πώς δέν καταλαβαίνουμε τίς ὑποχρεώσεις πού ἐπιβάλλουν τά δύο μνημόνια;.          Γιατί δέν ἐννοοῦμε νά πιστέψουμε, ὅτι ἐκτός τῶν γνωστῶν τάχα ἀγνώστων τοκογλύφων δανειστῶν ἔχουμε ὑποχρέωση ὡς κράτος, ὡς διοίκηση, ὡς κυβέρνηση νά εἴμαστε εὐπειθέστατοι στούς τεχνοκράτες τοῦ Δ.Ν.Τ. καί πρέπει νά ἐφαρμόζουμε τίς σκληρές ἀποφά­σεις τῶν διαφόρων Εὐρωπαϊκῶν ἐπιτροπῶν – πάντοτε γιά τό καλό τῆς χώρας μας – ἔστω καί ἄν συντάξεις καί μισθοί μειωθοῦν στά 150 € μηνιαίως, δηλαδή στά ὅρια τῆς λιμοκτονίας.
.          Δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τήν ἀλαζονική συμπεριφορά τῶν μέχρι τώρα ἡγετῶν «μας», πού ὑβρίζουν, ἀπαξιώνουν καί λοιδωροῦν ἐναλλάξ ὅλες τίς τάξεις ἐπιστημόνων, ἐπαγγελματιῶν καί ἐργαζομένων;.          Δέν θυμόμαστε, ὅτι 3000 συμπολῖτες μας ἔφτασαν στό ἀπονενοημένο διάβημα; Σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη πολεμική σύρραξη ἤ θερμό ἐπεισόδιο, ὅπως ἐπανειλημμένα ἀπό τούς δημοσιογράφους ἀναφέρεται, θά εἴχαμε τόσα θύματα;
.          Σέ ἄλλες παλαιότερες ἤ μεταγενέστερες ἐποχές εἴχαμε ἑκατομμύρια ἀνέργων;
.          Εἴχαμε τόση καταπάτηση νόμων καί συνταγματικῶν  διατάξεων;.          Οἱ λοιποί τῶν ἀξιοτίμων κ.κ. βουλευτῶν, πού δέν ὑπέγραψαν τίς δανειακές συμβάσεις, δέν θά ἔπρεπε νά σπεύσουν ἅπαντες, νά ὑποβάλουν τίς παραιτήσεις τους; Ἔτσι δέν θά ἐξαναγκαζόταν ὁλόκληρο τό σῶμα τῶν βουλευτῶν νά ἀποφύγουν τήν ὁλοκληρωτική παράδοση τῆς πατρίδος μας στούς «δανειστές» μέ ὅρους, φεῦ, ἀμετακλήτους;
.          Ὅμως μέσῳ τῆς τηλεοράσεως καί τοῦ διαδικτύου ἔχουν γίνει γνωστοί οἱ ἐλάχιστοι ἀντιμνημονιακοί βουλευτές, πού ἔχουν δώσει σκληρές καί τεκμηριωμένες ἀγορεύσεις στή βουλή καί ἐκτός αὐτῆς, γιά νά γίνει γνωστό τό ἐπαχθές ἔγκλημα κατά τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ..          Ὅταν μάλιστα ἀπό τούς ἐλάχιστους τῶν ἀντιμνημονιακῶν γνωρίζουμε ἐλαχίστους τῶν ἐλαχίστων, ὅτι κάνουν τό σημεῖον τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἐν ἐπιγνώσει, ὅταν δέν ἄγονται καί δέν φέρονται λόγῳ κάποιων ἐξαρτήσεων ἀπό ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις, ὅταν ἐπικα­λοῦνται τή βοήθεια τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν γοργοεπηκόων Ἁγίων μας, ὅταν μετέχουν τῶν ἀχράντων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, γιατί νά μήν ὑποστηριχθοῦν γιά τό καλό ὅλων μας καί τῆς μοναδικῆς σέ ἀξία πατρίδος μας;.          «Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ» λέγει ὁ Κύριός μας στήν Καινή Διαθήκη, «καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν!» Αὐτό σημαίνει, ὅτι χρειάζεται ἡ ἐνεργοποίηση τῆς δικῆς μας ἐν διακρίσει Χριστοῦ βουλήσεως, γιά νά ἔρθει βοηθός ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.  Οὐδέποτε ἐπεχείρησε, ὑπενόησε ἤ μεθόδευσε κάποια δέσμευση ἤ παραγκωνισμό τῆς βουλήσεώς μας.  Ζητάει πάντοτε τήν ἐλεύθερη συγκατάθεσή μας γιά μικρά, μεγάλα, ὑλικά ἤ πνευματικά ζητήματα καί κατόπιν, τρανώνοντας τό θεόσδοτο δῶρο τῆς ἐλευθερίας, παρεμβαίνει καί δημιουργεῖ νέες καταστάσεις, ἀνέλπιστα θαύματα.
.          Σέ καιρούς πολύ δύσκολους σάν τούς δικούς μας ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ἔχει πεῖ ἐκεῖνο τό ἀλησμόνητο:  «Ὁ Θεός ἔβαλε τήν ὑπογραφή του γιά τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καί δέν τήν παίρνει πίσω». 
.          Μέ αὐτή τήν ἀνδρεία θεανθρώπινη τοποθέτηση παρακινήθηκαν οἱ σκλάβοι πρόγονοί μας, ἀγωνίστηκαν καί, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, τίναξαν τό ζυγό τῆς δουλείας ἀπο πάνω τους.
.          Τώρα, ἄν ἐμεῖς δέν ἀντιδράσουμε πνευματικά μέ τίς θερμές προσευχές μας καί μέ τή σωστή ψῆφο μας, τί θά ποῦμε αὔριο στά παιδιά μας, στά ἐγγόνια μας, στά δισέγγονά μας, ὅταν θά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἀμαχητί τά παραδώσαμε μαζί μέ ὅλες τίς ἐπερχόμενες γενιές στά σκλαβοπάζαρα τῶν «ἀγορῶν» τῆς Νέας Ἐποχῆς;
.          Θά ἔχουμε μοῦτρα καθαρά καί μάτια χωρίς ἐνοχές γιά νά τά κυττάξουμε;
.          Ἄν παρά ταῦτα, ἐξαντλώντας ὅλα τά περιθώρια τῶν πνευματικῶν καί κοινωνικῶν ἐνδοκοσμικῶν ἀντιδράσεων, δέν καταφέρουμε νά ἐκλέξουμε τούς πιό ἄξιους ἐκπροσώπους πού θά ἀρνηθοῦν τό ἐπαχθές χρέος καί τή μνημονιακή ὑποδούλωση, τότε μέ ἄκρα ταπείνωση καί ἐνώπιον τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί ἐνώπιον τῶν ἐρχομέ­νων γενεῶν θά ὁμολογοῦμε τήν ἐκ τῆς ὀλιγωρίας ἀποτυχία μας.
.          Θά προσευχόμαστε ἐκ βαθέων νά γίνει ἵλεως ὁ Κύριος γιά μᾶς πού ἀφήσαμε ἐρείπια στούς μεταγενεστέρους μας. 
.          Μακάρι νά μή μᾶς ἀξιώσει ὁ φιλάνθρωπος Χριστός τούς νεο­έλληνες Ὀρθοδόξους Χριστιανούς νά κληροδοτήσουμε καμένη γῆ, χαμένη πατρίδα, ἕωλα ὄνειρα, μηδενικές προοπτικές στούς ἐπερχομένους μας..          Προτιμότερο ἄλλως θά εἶναι τό μαρτύριο γιά μᾶς..          Οἱ μαρτυρικοί θησαυροί θά μποροῦν ἴσως νά ἀντισταθμίσουν τήν ἀναξιότητα καί τήν ἀδιακρισία τῆς γενιᾶς μας μέ τήν ὁμολογία ὅτι ἐξαπατηθήκαμε, γιατί δέν ἀφήσαμε τίς ἐλπίδες μας ὅλες στόν δημουργό καί προνοητή Κύριο, ἀλλά ἐπορεύθημεν ἐν τοῖς θελήμασι τῶν καρδιῶν ἡμῶν καί τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν..          Τό ἐν Χριστῷ μαρτύριο μπορεῖ νά ἐπανατοποθετήσει νέα βαθιά θεμέλια στό ὀρθόδοξο ἑλληνικό ἔθνος μας, ὥστε σέ γερές θεανθρώπινες βάσεις νά μεγαλουργήσουν ἐν Χριστῷ οἱ ἑπόμενες γενιές. 
.          Ἴσως κάτω ἀπό τέτοιες χριστομαρτυρικές προϋποθέσεις ὁ Ἅγιος τοῦ αἰώνα μας νά ἔβλεπε, ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος εἶναι προορισμένο νά εἶναι ὀφθαλμός καί διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης.
.          Ἀξίζει πάντως εἰς τάς ἀπαρχάς τῆς ἡμέρας αὐτῆς, τῶν ἐκλογῶν, μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, νά ξεκρεμάσουμε τό κομποσχοίνι μας ἀπό τά εἰκονίσματά μας ἤ νά τό βγάλουμε ἀπό τόν καρπό τοῦ χεριοῦ μας καί νά τό γυρίσουμε ἑκατό … ἤ κάποιους περισσότερους κόμπους καί ἱκετευτικά νά ἐπικαλεσθοῦμε τήn βοήθειά Του: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», ἐννοώντας ὅλους τούς ἀδελφούς συν-Ἕλληνες.

ΠΗΓΗ: «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ»