ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Ο λαός στήριγμα της Εκκλησίας

Αναγνώσματα:
Απόστολος: Πράξ. ε΄, 12 – 20. Ευαγγέλιο: Ιωάν. κ΄, 19 – 31

Ο λαός στήριγμα της Εκκλησίας
Από τις Πράξεις των Αποστόλων προέρχεται το σημερινό
Αποστολικό ανάγνωσμα, αδελφοί μου. Ο συγγραφέας των Πράξεων
αναφέρεται στην δράση των Αγίων Αποστόλων μετά την Ανάσταση του
Χριστού. Οι Μαθητές, ενδυναμωμένοι, πλέον, από την βεβαιότητα της
Αναστάσεως, διέδιδαν το Ευαγγέλιο, δοκιμάζοντας, αφενός μεν την
λατρεία και αποδοχή του απλού λαού, αφετέρου δε την εχθρότητα και
το μίσος των αμετανόητων θρησκευτικών ηγετών της εποχής τους.
Μάλιστα, στην περικοπή ακούσαμε ότι οι Απόστολοι επιτελούσαν
θαύματα, διά της απλής επιθέσεως των χειρών, κατά την υπόσχεση
Κυρίου, ότι «εκείνοι που θα πιστέψουν στο όνομά Του, θα βγάζουν
δαιμόνια, θα μιλούν καινούργιες γλώσσες, τα δηλητήρια των φιδιών δε
θα τους θανατώνουν, θα ακουμπούν τα χέρια τους στους ασθενείς και
θα θεραπεύονται»1
Στη συνέχεια της περικοπής περιγράφεται η εκ διαμέτρου
αντίθετη στάση του λαού και της θρησκευτικής του ηγεσίας, απέναντι
στους Αποστόλους. Είναι η ίδια εκείνη στάση που επισημάνθηκε
πολλάκις και κατά την επί γης δράση του Θεανθρώπου. Ο λαός έτρεφε
για τους Αποστόλους μεγάλο σεβασμό και πλήθη ανθρώπων τους
πλησίαζαν και ενώνονταν μαζί τους, επιδίωκαν την θεραπεία των
ασθενειών τους, ενώ πίστευαν ότι ακόμα και η σκιά του Πέτρου ήταν
ικανή να φέρει την ίαση. Την ίδια στιγμή, οι Αρχιερείς αποφάσιζαν να
φυλακίσουν τους Αποστόλους, αγνοώντας, όμως, ότι εκείνοι
βρίσκονταν κάτω από την προστασία του Θεού, τον Οποίο ουδείς
μπορεί να υπερβεί και να νικήσει. Οι Μαθητές απελευθερώνονται
θαυματουργικά και, κατ’ εντολήν του Κυρίου, συνεχίζουν το κήρυγμα
της αληθείας.
Η εικόνα που περιγράφει ο συγγραφέας των Πράξεων μάς
πληροφορεί πως «οι άρχοντες της εποχής έπαιρναν αρνητική,
καταδιωκτική στάση απέναντι στους Αποστόλους. Αντίθετα με τη
στάση αυτή του κατεστημένου της εξουσίας, ο πολύς λαός έδειχνε
σημεία προσπελάσεως προς τη νέα πίστη που θέριευε, έτσι, τη βάση
της πυραμίδος, εξασφαλίζοντας στην Εκκλησία θετικά στοιχεία
επιβιώσεως. Έτσι, ήδη από τα πρώτα βήματά της η Εκκλησία
στηρίχθηκε στην καρδιά του λαού, που αγκάλιασε, με την ψυχή του,
τον νέο αυτό θρησκευτικό κίνημα και το στερέωσε ακατάλυτα. Οι
1 Μάρκ. 16,18

πληροφορίες που έχουμε από αυθεντικές πηγές μαρτυρούν πως, καθώς
διευρυνόταν συνεχώς η λαϊκή βάση της Εκκλησίας, εξουδετερώνονταν
συστηματικά οι αντιδράσεις των ανθρώπων της εξουσίας, μέχρις ότου,
τελικά, υπέκυψαν κι αυτοί στην ιστορική αναγκαιότητα της
Χριστιανικής πραγματικότητας, που αναδυόταν μέσα από τους
ζοφερούς χρόνους των τριών αιώνων των διωγμών»2
Το γεγονός αυτό δείχνει πως, μετά την προστασία του Θεού, το
στήριγμα και η δύναμη της Εκκλησίας είναι ο πιστός λαός Της. Γι’
αυτό και οι εχθροί της Εκκλησίας, διαχρονικά, τη συνείδηση αυτού
του λαού προσπαθούν να δηλητηριάσουν και να αλώσουν,
προκειμένου η Εκκλησία να μείνει χωρίς ερείσματα μέσα στην
κοινωνία και εύκολα να καταλυθεί. Και αυτό το έπραξαν όταν
κατάλαβαν ότι η πίστη δεν ξεριζώνεται από τις καρδιές των ανθρώπων
με διώξεις, απειλές και βασανιστήρια. Η ιστορία απέδειξε πως, όταν
αυτά συνέβησαν, η πίστη στερεώθηκε περισσότερο και η Εκκλησία
βγήκε πιο δυνατή από τις δοκιμασίες. Γι’ αυτό οι αντικείμενοι στον
Χριστό και την Εκκλησία Του αποδύονται σε ένα διαρκή ιδεολογικό
αγώνα κατά της Εκκλησίας, σε μια προσπάθεια να Την εμφανίσουν
περιττή και ξεπερασμένη. Μάλιστα, δε διστάζουν να επενδύσουν πάνω
στις ανθρώπινες αδυναμίες και πτώσεις των στελεχών Της, για να
ποδηγετήσουν τις ανθρώπινες συνειδήσεις και να τις οδηγήσουν
μακράν του Θεού.
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, εμείς που συναπαρτίζουμε το λαό του
Θεού, οφείλουμε να έχουμε συναίσθηση της θέσης μας μέσα στην
Εκκλησία και αντίληψη της δύναμης που μάς χαρίζει η πίστη μας στο
Θεό. Να μην επιτρέψουμε στις αντίθεες δυνάμεις να κυριαρχήσουν
άλλο πάνω στις ανθρώπινες καρδιές. Είναι οι ίδιες που ευθύνονται για
το μαράζωμα της κοινωνίας, για την παρακμή των ηθών, για τον
ευτελισμό του πνεύματος στην εποχή μας. Έχουμε χρέος να σταθούμε
στο ύψος της αποστολής μας μέσα στην Εκκλησία, αποκρούοντας τις
επιθέσεις του κόσμου, που βάλλουν ευθέως κατά της Εκκλησιαστικής
μας συνείδησης. Η Εκκλησία είμαστε ο Χριστός και όλοι εμείς. Και
αυτή είναι η αυτοσυνειδησία μας, που συνιστά μεγίστη τιμή, αλλά και
διαρκή ευθύνη. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.Ο.


2 Χριστόδουλος (+), Αρχιεπίσκοπος Αθηνών & Πάσης Ελλάδος,
 «Κυριακάτικοι Αντίλαλοι Β΄», σελ. 13

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ Η χαρά και η ειρήνη του Θεού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (28/4/2013)

Αναγνώσματα:
Απόστολος: Φιλ. δ΄, 4 – 9. Ευαγγέλιο: Ιωάν. ιβ΄, 1 – 18

Η χαρά και η ειρήνη του Θεού
Από τον επίλογο της προς Φιλιππισίους επιστολής προέρχεται
το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα αδελφοί μου. Ο Απόστολος
Παύλος αποχαιρετά τους ιδιαίτερα προσφιλείς του Χριστιανούς των
Φιλίππων με ευχές και προτροπές, στις οποίες κυριαρχούν η βίωση
της χαράς και η απόκτηση της ειρήνης του Θεού. Πρόκειται για δύο
μεγάλα πνευματικά κεφάλαια τα οποία συνιστούν την ζωή εκείνου
που ζει κατά Χριστόν. Γι’ αυτό και ο Παύλος, σε άλλο σημείο, τις
αναδεικνύει ως στοιχεία που συναποτελούν τον καρπό του Αγίου
Πνεύματος1. Είναι, όμως και δύο μεγάλα ζητούμενα στην εποχή μας,
γι’ αυτό και η Εκκλησία μας εύχεται και δέεται για την κατάκτησή
τους σε κάθε λατρευτική Της ευκαιρία.
Θα περίμενε κανείς, σε μια εποχή ευημερίας, πολιτισμού,
απίστευτων επιστημονικών κατακτήσεων και τεχνολογικών
επιτευγμάτων, ότι η χαρά θα κυριαρχούσε στη ζωή των ανθρώπων. Θα
περίμενε κανείς να συναντά πρόσωπα γελαστά, που αντιμετωπίζουν τη
ζωή με αισιοδοξία και βιώνουν τη χαρά στο απόγειό της. Αντ’ αυτού
βλέπουμε πρόσωπα κατσουφιασμένα, με ζωγραφισμένη πάνω τους την
αγωνία, την ανικανοποίητη και ακόρεστη επιθυμία. Μη βιαστεί να πει
κανείς ότι αυτό οφείλεται στα προβλήματα της ζωής, που στην εποχή
μας, ενδεχομένως, είναι οξύτερα. Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος
σήμερα «αναζητεί την χαρά σε θολές πηγές, σε δρόμους που δεν
υπάρχει. Την αναζητεί στην αμαρτία, στα άστατο χρήμα, στη
φευγαλέα ηδονή, στην απατηλή δόξα, στις πρόσκαιρες απολαύσεις,
στην ικανοποίηση του κατώτερου εαυτού του. Την κυνηγά σε τρόπους
και μέσα, που δημιουργούν μια ψεύτικη χαρά, προσποιητή, τεχνητή,
ανόητη, γελοία, απατηλή, στιγμιαία, παροδική. Σε μέσα αμαρτωλά που
φονεύουν την αληθινή χαρά και την εξαφανίζουν»2
Η χαρά, για την οποία ομιλεί ο Απόστολος Παύλος, είναι η εν
Κυρίω χαρά, κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Είναι αυτή που βιώνει ο
άνθρωπος της πίστεως και της ελπίδος στο Θεό· ο άνθρωπος που δε
στηρίζει τα όνειρα και τη ζωή του στη ματαιότητα του κόσμου, αλλά
αντλεί θάρρος και δύναμη από το κενό μνημείο· ο άνθρωπος που και
πίσω από τα προβλήματα και τις δοκιμασίες της ζωής, βλέπει τον
Χριστό ταπεινωμένο και Σταυρωμένο, αλλά και ένδοξα Αναστημένο. Η
1
Γαλ. 5,22
2
Καλλίνικος, Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς, «Οι καρποί του Πνεύματος», σελ. 85

χαρά, λοιπόν, είναι υπόθεση εσωτερική, καρπός του Αγίου Πνεύματος,
που ενεργεί στους ανθρώπους της πίστης και της ευσέβειας.
Θα περίμενε κανείς, επίσης και η ειρήνη να είναι καθεστώς
στην εποχή μας. Παρά το γεγονός, όμως, ότι η ανθρωπότητα δεν βιώνει
την τραγωδία μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης, εντούτοις
εστίες πολέμου και εμφύλιων σπαραγμών, ταράζουν την προσποιητή
γαλήνη του σύγχρονου κόσμου. Την ίδια στιγμή, οι κατά τόπους
κοινωνίες βιώνουν κλίμα φόβου και τρόμου από την αύξηση
κρουσμάτων βίας και την έξαρση της εγκληματικότητας. Αυτά
συμβαίνουν γιατί βγάλαμε από τη ζωή μας το θέλημα του Θεού και
νομίζουμε ότι με τις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να εγκαταστήσουμε
γύρω μας καθεστώς ειρήνης, πριν το εγκαθιδρύσουμε μέσα μας· γιατί
η ειρήνη είναι και αυτή εσωτερική υπόθεση, είναι καρπός της
κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος. Πολύ χαρακτηριστικά ο Ρώσος Άγιος
Γουρίας επισημαίνει: «καμιά πολιτική σοφία, καμία ανθρώπινη πείρα,
κανένα μέτρο πρόληψης δεν θα καταφέρει, χωρίς την βοήθεια του
Θεού, να εξασφαλίσει και να σταθεροποιήσει την ειρήνη μεταξύ των
ανθρώπων. Η ευλογία του Θεού είναι ο μοναδικός, σταθερός και
ασφαλής δρόμος για την προσωρινή και αιώνια ειρήνη, που τόσο
επιθυμητή είναι σε όλους μας»
Ένας μεγάλος Κινέζος φιλόσοφος, της προ Χριστού εποχής, είχε
εντοπίσει τον εσωτερικό χαρακτήρα της ειρήνης, απηχώντας,
προδρομικά, θα λέγαμε, την σοφία του Ευαγγελίου: «Για να γίνει
ειρήνη στον κόσμο», δίδασκε, «πρέπει να έθνη να ζουν ειρηνικά. Για
να γίνει ειρήνη μεταξύ των εθνών οι πόλεις δεν πρέπει να
ξεσηκώνονται η μία εναντίον της άλλης. Για να γίνει ειρήνη στις
πόλεις οι γείτονες πρέπει να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Για να
γίνει ειρήνη μεταξύ των γειτόνων πρέπει να υπάρχει αρμονία στα
σπίτια τους. Για να γίνει ειρήνη στο σπίτι πρέπει να τη βρείτε στην
ίδια σας την καρδιά»4
Τόσο η χαρά, λοιπόν, όσο και η ειρήνη, αδελφοί μου, δεν
κατακτώνται με ευχολόγια, καλές προθέσεις, πολιτικές αποφάσεις και
ειρηνιστικές κινητοποιήσεις. Όλα αυτά έχουν ανθρώπινα κίνητρα,
συχνά ιδιοτελή και ύποπτα. Κτίζονται μόνο με την Χάρη του Θεού και
την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, μέσα στις καρδιές και εκχέονται
στον κόσμο, ως καρπός της βίωσης του ίδιου του Θεού. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.


3
Ιεροδιακόνου Βασιλείου Μαρούσιακ, «Ο Άγιος Γουρίας», σελ. 42-43
4
Λάο Τσε, Κίνα, 6ος αι. π.Χ

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ Οι Πατέρες της Εκκλησίας περί του όρκου EK ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

Το ζήτημα του όρκου, αγαπητοί μου αδελφοί, απασχολεί συχνά
την συνείδηση των ανθρώπων που, εμφορούμενοι από τις αρχές της
πίστεως στον Χριστό, έρχονται σε δύσκολη θέση, όταν καλούνται να
ορκιστούν, στο πλαίσιο της δικαστικής, υπηρεσιακής, ακαδημαϊκής ή
άλλης παράδοσης. Αυτό το ζήτημα τίθεται στο σημερινό Αποστολικό
ανάγνωσμα, όπου ο Απόστολος απευθύνεται στους Εβραίους και
αναφέρεται στον όρκο που έδωσε ο Θεός στον εαυτό του, προκειμένου
να πειστεί ο Αβραάμ, για τις Θεϊκές επαγγελίες και υποσχέσεις.
Είναι αλήθεια πως ο όρκος στην ζωή της Παλαιάς Διαθήκης
ήταν συνηθισμένη υπόθεση. Επρόκειτο για εποχή κατά την οποία ο
κόσμος δεν είχε δεχθεί ακόμα και ευλογηθεί από την Χάρη του Αγίου
Πνεύματος και ζούσε μέσα στο πλαίσιο του νόμου. Το γεγονός αυτό
προκαλούσε δυσπιστία στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, συχνά,
όμως και στη σχέση τους με τον Θεό, οπότε ο όρκος προβαλλόταν ως ο
μόνος ασφαλής τρόπος για την υπέρβασή της.
Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν άρδην στο πλαίσιο της Καινής
Διαθήκης, όπου ο Κύριος προσωποποιεί όλες τις επαγγελίες και
υποσχέσεις του Θεού προς τον λαό Του, οπότε ο όρκος καθίσταται,
πλέον, περιττός. Μάλιστα, στηλιτεύεται έντονα από τον ίδιο τον Κύριο
και τίθεται εκτός του πλαισίου της Εκκλησιαστικής ηθικής και της
πνευματικής ζωής. «Εγώ σάς λέγω να μην ορκίζεσθε καθόλου» και «να
είναι ο λόγος σας ένα ξεκάθαρο ναι ή ένα ξεκάθαρο όχι»1, διδάσκει ο
Ιησούς. Στην ίδια λογική και ο Αδελφόθεος Ιάκωβος επιτακτικά
προτρέπει τους Χριστιανούς: «Προ πάντων, αδελφοί μου, μην
ορκίζεσθε ούτε στον ουρανό, ούτε στη γη, ούτε σε οτιδήποτε άλλο. Να
είναι το ναι που θα πείτε ναι και το όχι να είναι όχι, για να μη τεθείτε
υπό την κρίση του Θεού»2
Την διδασκαλία του Κυρίου περί του όρκου παραλαμβάνουν και
οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι την αναλύουν και την
αιτιολογούν. Ο κορυφαίος της Πατερικής χορείας Άγιος Ιωάννης ο
Χρυσόστομος χαρακτηρίζει τον όρκο με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο: «Ο
όρκος είναι φοβερός και επιβλαβής, φάρμακο ολέθριο, δηλητήριο
χαλεπό, βέλος σατανικό, ισχυρή παγίδα… Είναι το πιο φοβερό από όλα
1
Ματθ. 5, 34 & 37
2
Ιάκ. 5,12

Δ΄ Χαιρετισμοί «Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

«Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου»

Με την απόδοση της Δ΄ Στάσης των Χαιρετισμών της
Υπεραγίας Θεοτόκου, ολοκληρώσαμε σήμερα, αδελφοί μου, τον
Ακάθιστο Ύμνο, που αποτελεί το απόσταγμα της αγάπης, της τιμής
και της ευγνωμοσύνης των Ορθοδόξων Χριστιανών στην μεγάλη
Μητέρα μας Παναγία. Και μεταξύ των άλλων μοναδικών
Αρχαγγελικών Χαιρετισμών ακούσαμε τον Γαβριήλ να χαιρετίζει
την Κυρία των Αγγέλων ως «σκηνή του Θεού και Λόγου».
Παραδέχεται δηλ. ότι η Παναγία έγινε ο τόπος όπου εσκήνωσε ο
Υιός και Λόγος του Θεού και κυοφορήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου
Ιησούς Χριστός. Άραγε, η επιλογή αυτή του Θεού στο πρόσωπο της
Παναγίας ήταν τυχαία; Μήπως ήταν χαριστική;
Η Παναγία μας δεν επιλέχθηκε τυχαία από τον Θεό και δεν
εντάχθηκε στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας χωρίς λόγο. Αυτό
συνέβη γιατί στο πρόσωπό της συμπυκνώνονταν τέσσερις
κορυφαίες αρετές, που την κατέστησαν ικανή και άξια της μεγάλης
της αποστολής. Η πρώτη μεγάλη αρετή της ήταν η αξεπέραστη
πίστη της. Αυτή η πίστη δοκιμάστηκε, θα λέγαμε ότι πέρασε από
εξετάσεις, όταν ο απεσταλμένος του Θεού τής μετέφερε το θέλημά
Του· να γίνει η κατά σάρκα μητέρα του Θεανθρώπου. Τότε
κάμφθηκαν όλες οι αμφιβολίες και υποτάχθηκαν στην σιωπή της
πίστης. Μπορεί να μην εννοούσε στην πληρότητά τους τα λόγια του
Αγγέλου, πίστευε, όμως, στην αγαθότητα και στην δύναμη του
Θεού. Αυτή η πίστη της δεν κλονίστηκε όταν δοκιμάστηκε στο
καμίνι του πόνου και της θλίψεως, βλέποντας τον Υιό της να
ταπεινώνεται και να οδηγείται επί του Σταυρού. Ήταν βέβαιη,
πίστευε ακράδαντα, ότι ο Θεός έχει το σχέδιό Του και ο Χριστός
πορεύεται εκούσια στην οδό του πάθους και της θυσίας.
Η επόμενη μεγάλη αρετή της Παναγίας ήταν η Αγνότητά της.
Εγκωμιάζοντας αυτή την αγνότητα ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας,
παρομοιάζει την Παναγία με την Κιβωτό της Παλαιάς Διαθήκης, η
οποία έμεινε ακέραιη και αβλαβής από την καταστροφή του
κατακλυσμού: «όπως η Κιβωτός που έσωσε τον άνθρωπο από το
ναυάγιο της οικουμένης δεν έλαβε η ίδια μέρος στις συμφορές και
προσέφερε στο ανθρώπινο γένος τη δυνατότητα να συνεχισθεί, το

Εγκωμιάζοντας αυτή την αγνότητα ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας,
παρομοιάζει την Παναγία με την Κιβωτό της Παλαιάς Διαθήκης, η
οποία έμεινε ακέραιη και αβλαβής από την καταστροφή του
κατακλυσμού: «όπως η Κιβωτός που έσωσε τον άνθρωπο από το
ναυάγιο της οικουμένης δεν έλαβε η ίδια μέρος στις συμφορές και
προσέφερε στο ανθρώπινο γένος τη δυνατότητα να συνεχισθεί, το ίδιο συνέβη και με την Παρθένο· διατήρησε τη σκέψη Της τόσο
άθικτη και ιερή, σαν να μην είχε αποτολμηθεί ποτέ στη γη καμιά
αμαρτία, σαν να ήταν όλοι συνεπείς σ’ αυτό που έπρεπε, σαν να
έμειναν πιστοί στην κληρονομία του παραδείσου. Ούτε καν
αισθάνθηκε πραγματικά την κακία που ξεχύθηκε σ’ όλη τη γη…»1
Η τρίτη σπουδαία αρετή της Θεοτόκου ήταν η ταπείνωσή Της.
Δεν καυχήθηκε ποτέ για την απίστευτη Θεϊκή τιμή που έγινε στο
πρόσωπό Της. Δεν ζήτησε ποτέ πρωτεία και τιμές δίπλα στον
ανυπέρβλητο Υιό Της. Δεν επεδίωξε ρόλο πρωταγωνιστικό στην
διοίκηση και στην διάρθρωση της πρώτης Εκκλησίας. Η Παναγία
έμεινε στο περιθώριο, διδάσκοντας όλους με το ταπεινό Της
φρόνημα, με την συνετή στάση Της, με την κραυγάζουσα σιωπή Της.
Αυτή η ταπείνωση έγινε ο ισχυρός μαγνήτης που είλκυσε πάνω Της
τον Ίδιο τον Θεό. Εκείνη που προσκυνούν οι ουρανοί και η γη, που
υμνολογούν οι Αγγελικές Δυνάμεις, που η Εκκλησία μας
αναγνωρίζει ως την Τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα
ασυγκρίτως των Σεραφείμ, χαίρει αυτής της υψίστης τιμής επειδή
ήταν και παρέμεινε πάντα ταπεινή.
Η τέταρτη μεγάλη αρετή Της, που Την κατέστησε σκηνή του
Θεού και Λόγου, υπήρξε η υπακοή Της. Θα μπορούσε να αρνηθεί το
θέλημα του Θεού και να μην αναλάβει αποστολή που πιο βαριά και
υψηλή δεν ανέλαβε, ούτε και θα αναλάβει άνθρωπος στη γη. Αφού
κάμπτει ταχύτατα τις φυσιολογικές ανθρώπινες αναστολές,
αποδέχεται το θέλημα του Θεού με τον λόγο τη υπακοής Της: «ιδού
η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»2 Η υπακοή Της την
καθιστά άξια της μεγάλης αποστολής Της και ευεργέτιδα του
ανθρωπίνου γένους, καθώς με την ελεύθερη και αβίαστη αποδοχή
του Θεϊκού μηνύματος, έγινε η απαρχή της πραγματοποίησης του
σχεδίου της Θείας Οικονομίας για την σωτηρία των ανθρώπων.
Σκηνή του Θεού και Λόγου, αγαπητοί μου, καλούμαστε να
γίνουμε όλοι όσοι πιστεύουμε στον Κύριο Ιησού και επικαλούμαστε
την προστασία της Παναγίας στην ζωή μας, γιατί μόνον έτσι θα
δικαιώσουμε την θέση μας μέσα στην Εκκλησία και θα χαράξουμε
τον δρόμο προς την σωτηρία. Εκείνη, η Θεοτόκος, δείχνει τον τρόπο
για να θρονιαστεί στις καρδιές μας ο Ιησούς Χριστός. Και αυτός ο
τρόπος δεν είναι άλλος από την βαθιά και καρδιακή πίστη σε
Εκείνον, την αγνότητα και καθαρότητα του βίου μας, την ταπείνωση
και την υπακοή στο θέλημα του Θεού. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.



1 Αρχιμ. Καλλιστράτου Λυράκη, «Η Θεομήτωρ», σελ. 209
2 Λουκ. 1,38

Γ΄ Χαιρετισμοί «Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα• χαίρε, των πιστών αναμφίβολον άκουσμα» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

Αποδόθηκε σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, η Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου και γίναμε όλοι μάρτυρες του δέους και του σεβασμού όχι μόνο του ανθρωπίνου γένους, αλλά και αυτών των Αγγελικών δυνάμεων στο πρόσωπό Της, καθώς, όπως γνωρίζουμε, ο Ακάθιστος Ύμνος είναι ο ακατάπαυστος Αγγελικός Ύμνος στην Παρθένο Μαρία. Ανάμεσα στα Αρχαγγελικά «Χαίρε», που ακούσαμε σήμερα είναι και εκείνο που χαρακτηρίζει την Παναγία «αμφίβολο άκουσμα για τους απίστους και αναμφίβολο άκουσμα για τους πιστούς»

                                           

Η συγκεκριμένη αναφορά μάς δίδει την ευκαιρία να καταθέσουμε μερικές απλές σκέψεις για το φαινόμενο της απιστίας, που παρατηρείται όλες τις εποχές και το μεγάλο γεγονός της πίστης, που χαρακτηρίζει τις καρδιές των ανθρώπων του Θεού. Η απιστία, παρά την αρνητική φόρτιση που την διακρίνει, είναι δικαίωμα και μάλιστα, απολύτως σεβαστό σε μια δημοκρατικά διαρθρωμένη Πολιτεία. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να τοποθετείται θρησκευτικά όπου θέλει ή και να διατηρεί το δικαίωμα της απιστίας ή της αθεΐας. Η ίδια η Εκκλησία μας, η οποία πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν¹,

διερμηνεύοντας το θέλημα του Θεού, σέβεται την προσωπική επιλογή του καθενός, τη στιγμή, μάλιστα, που ο Ίδιος ο Κύριος διεκήρυξε το ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν².

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, αλλά και οι πνευματικοί άνθρωποι που έζησαν και αναπτύχθηκαν στους κόλπους Της, έχοντας μελετήσει το φαινόμενο της απιστίας και αναγνωρίζοντας το δικαίωμα σ’ αυτήν, αποκαλύπτουν ότι η αυτοπαράδοση του ανθρώπου στα δίχτυα της μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορεί να έχει τόσο για τον ίδιο ως πρόσωπο, όσο και για την κοινωνία στην οποία ζει συνολικά. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σχετικά με την απιστία και την αποστασία από το θέλημα του Θεού και αποκαλύπτει τις τραγικές

¹  Α΄ Τιμ. 2,4

²  Ματθ. 16,24

συνέπειές τους: «όποιος χάνει το Θεό από το νου και την καρδιά του, αισθάνεται ξαφνικά απολυμένος από τα καθήκοντά του, απογυμνωμένος απ’ όλες τις ελπίδες του, συσκοτισμένος στο νου και δηλητηριασμένος στην καρδιά. Η δολοφονία είναι τότε το ίδιο δικαιολογημένη, όπως και η αυτοκτονία, ο γάμος είναι κωμωδία, η αγάπη προς τα παιδιά ανοησία, η φιλία συνεταιρισμός, aφού όλος ο κόσμος για τους απίστους είναι η στάνη των ζώων χωρίς ποιμένα, ενώ η ζωή τυχαία μούχλα στην πλάτη της γης. Όλα τούτα είναι συνεπή για εκείνον που έχει αποστατήσει από τον Θεό»³

Αξίζει, όμως, να προσέξουμε και μια άλλη διάσταση που δίδει ο μεγάλος Ρώσος φιλόσοφος Αλέξανδρος Σολζενίτσιν, ο οποίος αποδίδει στην απιστία τα δεινά της πατρίδας του κατά τον 20ό αιώνα: «θυμάμαι την εξήγηση που έδιναν μερικοί γέροντες για τις μεγάλες συμφορές που είχαν πέσει στη Ρωσία: οι άνθρωποι εγκατέλειψαν το Θεό, γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά. Από τότε πέρασα 50 ολόκληρα χρόνια μελετώντας την ιστορία της ρωσικής επανάστασης… στην προσπάθεια να ξεκαθαριστούν τα χαλάσματα που άφησε πίσω της η μεγάλη αυτή εξέγερση. Αλλά, αν μού ζητούσε κάποιος να διατυπώσω, όσο πιο επιγραμματικά γίνεται, τη βασική αιτία της καταστροφικής αυτής επανάστασης, που εξολόθρευσε 60 περίπου εκατομμύρια συμπατριωτών μου, δεν θα έβρισκα φράση πιο ταιριαστή από εκείνη: οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Θεό! Γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά. Ο ξεπεσμός της ανθρώπινης συνείδησης, που στερήθηκε τη Θεία της διάσταση, είναι ένας από τους αποφασιστικούς παράγοντες όλων των μεγάλων εγκλημάτων του αιώνα…»⁴

Αυτές είναι οι τραγικές συνέπειες της απιστίας και της αποστασίας από την Θεό στην ανθρώπινη ζωή και την ιστορία των κοινωνιών. Στον αντίποδα αυτής της καταστροφικής επιλογής η Εκκλησία μας προβάλλει την καθαρή και απροκατάληπτη πίστη, ως προϊόν του ελεύθερου δικαιώματος του ανθρώπου να βρίσκεται κάτω από την σκέπη του Θεού. Αυτή η πίστη, σε αντίθεση με την απιστία, έχει ευεργετικά αποτελέσματα για εκείνον που την βιώνει: την ειρήνη της ψυχής, την αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο, την διαρκή κοινωνία και βίωση της παρουσίας του Θεού.

Αυτή την πίστη ας καλλιεργήσουμε, έτι περισσότερο, αδελφοί μου, αρνούμενοι τον πειρασμό της απιστίας, που το πνεύμα της

³ «Δεν φτάνει μόνο η πίστη», σελ. 115 ⁴ Ανθρωπιστικού Συνδέσμου Αθηνών «Τα θεμέλια της Ευρώπης», σελ. 55

εποχής προτείνει ως στοιχείο δήθεν προόδου και εκσυγχρονισμού. Ας προσέξουμε, όμως και έναν άλλο πειρασμό· να θεωρήσουμε την πίστη ως ατομικό μας προνόμιο και όχι ως αποκάλυψη του Θεού στη ζωή μας. Αυτή η εκτροπή μπορεί να οδηγήσει σε φαρισαϊκές πρακτικές, στην έξαρση του θρησκευτικού φανατισμού, που περιφρονεί και πολεμά όποιον πρεσβεύει διαφορετικές απόψεις, ενώ αποστρέφεται και μισεί όποιον δεν πιστεύει. Η Εκκλησία μας καταδικάζει τέτοιες ανορθόδοξες νοοτροπίες, ενώ ευαγγελίζεται τον αγώνα της αγάπης, που είναι ικανή να οδηγήσει τους πλανεμένους στην οδό της σωτηρίας. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.Ο.

Κήρυγμα εις τους B΄ Χαιρετισμούς «Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

Διασχίζοντας το πέλαγος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αδελφοί μου, μάς αξιώνει σήμερα η Αγία μας Εκκλησία να ψάλλουμε την Β΄ Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μάς δίδει, ακόμα μία φορά, την ευκαιρία να αντικρίσουμε την μητρική μορφή της και να καταθέσουμε στην αγάπη της τα αιτήματα της καρδιάς μας, όσα απασχολούν τις ψυχές μας, αλλά και την κοινωνία μας. Ο εσωτερικός αυτός πόθος της καρδιάς μας, η κραυγή της ικεσίας μας, εκφράστηκε και πάλι με τον ανυπέρβλητο εκείνο ύμνο, που συνιστά το σημείο κατατεθέν της περιόδου και για πολλούς δικαίως θεωρείται ως «ο Εθνικός ύμνος της Εκκλησίας»· το «Τη Υπερμάχω…»

Με αυτόν τον ύμνο ο ιερός υμνωδός τοποθετεί στα χείλη μας, πέραν των ευχαριστιών μας προς το πρόσωπο της Παναγίας μας, για τις άπειρες ευεργεσίες της και την παράκληση να μάς ελευθερώσει από όλους τους κινδύνους που απειλούν την ύπαρξή μας: «Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον».

Είναι αλήθεια ότι ποικίλοι και σοβαροί κίνδυνοι μάς απειλούν διαρκώς. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν προσωπικό χαρακτήρα, άλλοι κοινωνικό και άλλοι εθνικό. Γι’ αυτό είναι καλό να επικεντρωθούμε απόψε σε εκείνους τους κινδύνους που απειλούν την κοινωνική μας υπόσταση και συνοχή, καθώς έχουν άμεσο και σοβαρότατο αντίκτυπο τόσο στην προσωπική, όσο και στην εθνική μας ζωή.

Ο πρώτος μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος μας είναι η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης και συνοχής. Αυτό συμβαίνει λόγω της διαρκώς αυξανόμενης οικονομικής κρίσης, που, λίγο ή πολύ, χτυπά την πόρτα κάθε Ελληνικής οικογένειας, λαμβάνοντας διάφορες μορφές: ανεργία, φτώχεια, μείωση εισοδημάτων, αβεβαιότητα για το μέλλον, κλονισμό των ελπίδων, διασάλευση της οικογενειακής ενότητας κ. άλ. Το δυστύχημα είναι ότι άπαντες αναζητούν τις ευθύνες της κρίσης έξω απ’ αυτούς, εναποθέτοντας τα βάρη μόνο σ’ εκείνους που διαχειρίστηκαν την εξουσία τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αναμφίβολα, οι ευθύνες συγκεκριμένων προσώπων και πολιτικών επιλογών είναι πολλές και μεγάλες. Θα ήταν, όμως, άκρως παραπλανητικό να εστιάσουμε

μόνο σ’ αυτές, περιορίζοντας την κρίση στην κακή διαχείριση του δημοσίου χρήματος και στην διαφθορά τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα.

Η κρίση, την οποία βιώνουμε, όπως επισημαίνουν όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι σήμερα, που δεν κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους, είναι πρωτίστως πνευματική, κρίση ήθους και αρχών. Όλοι μας γίναμε μάρτυρες, τα τελευταία χρόνια, της συστηματικής προσπάθειας αποδόμησης της πίστης, της παράδοσης, της ιστορίας, της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας, από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας, γηγενή και αλλότρια, τα οποία εξαγόρασαν την συνείδησή μας με ψεύτικο και δανεικό πλούτο. Και φθάσαμε, από ένας λαός που είχε όλους τους πνευματικούς θησαυρούς, που μάς καθιστούσαν πραγματικά πλουσίους, να τρώμε σήμερα τα ξυλοκέρατα των πάσης φύσεως εκμεταλλευτών μας, ομοιάζοντας, δυστυχώς, με τον άσωτο υιό της Ευαγγελικής περικοπής. Πρώτα φτωχύναμε πνευματικά και έπειτα υλικά. Η κρίση που διερχόμαστε είναι καρπός των εγκληματικών, εις βάρος του ιδίου του εαυτού μας, επιλογών.

Υπάρχει, όμως κι ένας ακόμα πιο σοβαρός κίνδυνος, που είναι άμεσα συνδεδεμένος με την σοβούσα οικονομική κρίση· πρόκειται για την απελπισία, που οδηγεί στην απόγνωση και τελικά, στην παραίτηση από τον αγώνα και την προσπάθεια. Γι’ αυτό βλέπουμε να αυξάνεται δραματικά ο αριθμός των συμπολιτών μας εκείνων, που, μη έχοντας από πού να κρατηθούν, επιλέγουν την «λύση» της αυτοκτονίας, γλιτώνοντας, όπως νομίζουν, από τα βάρη αυτής της ζωής και φορτώνοντάς τα στους ώμους των οικείων και συγγενών τους, ενώ, την ίδια στιγμή, οδηγούν την ψυχή τους στην απώλεια. Η πνευματική μας φτώχεια, που, στην προκειμένη περίπτωση, μεταφράζεται σε έλλειμμα ελπίδας και πίστης στον Θεό, οδηγεί σε τραγωδίες που, όχι μόνο δε λύνουν τα προβλήματα, αλλά τα αυξάνουν και τα διογκώνουν.

Αν γυρίσουμε τον δείκτη του χρόνου προς τα πίσω, θα δούμε, αγαπητοί μου, ότι οι γονείς και οι πατέρες μας πέρασαν μεγαλύτερες και πιο οδυνηρές κρίσεις, απ’ αυτήν που διέρχεται σήμερα ο τόπος μας. Δε το έβαλαν κάτω, όμως, δεν λύγισαν, δεν παραιτήθηκαν. Αγωνίστηκαν, θυσίασαν το εγώ τους στο κοινό καλό και πέτυχαν το θαύμα της ανάστασης της πατρίδας, όταν όλοι την είχαν καταδικασμένη. Αυτό το πέτυχαν γιατί διατηρούσαν πάντοτε μέσα τους άσβεστη τη φλόγα της πίστης και εναπέθεταν την ελπίδα

τους στον Χριστό και στην Παναγία Μητέρα Του. Εκείνη γνωρίζει από πόνο. Ξέρει τί θα πει στέρηση και δοκιμασία, γι΄ αυτό και γνωρίζει τον τρόπο για να στηρίξει τα πονεμένα παιδιά της. Να αυξήσουμε, λοιπόν, την πίστη μας, αδελφοί μου, να συσπειρωθούμε μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, να αναπτύξουμε και πάλι την εν Χριστώ ενότητα και αλληλεγγύη μας και να είμαστε σίγουροι ότι οι πειρασμοί θα υποχωρήσουν, οι δυσκολίες θα ξεπεραστούν και η ελπίδα, διά πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, θα εγκατασταθεί και πάλι στην πληγωμένη κοινωνία μας. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.Ο.

Κήρυγμα εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου Αναγέννηση του ανθρώπου – Αναγέννηση του Γένους εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

Η 25^η Μαρτίου, αγαπητοί μου, από την δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους και εντεύθεν, προσέλαβε για εμάς τους Έλληνες διπλή διάσταση. Η πρώτη είναι η Εκκλησιαστική, καθώς την ημέρα αυτή εορτάζουμε την κορυφαία Θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού της Παναγίας Παρθένου. Η δεύτερη είναι η εθνική, καθώς σήμερα έρχεται στο νου το θαύμα της Επαναστάσεως και της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, ύστερα από μία μαύρη και μαρτυρική περίοδο τετρακοσίων χρόνων τουρκικής σκλαβιάς. Σ’ αυτά τα δύο θαυμαστά γεγονότα θα σταθούμε δι’ ολίγων, αναδεικνύοντας την διπλή διάσταση της σημερινής εορτής.

Με τον Ευαγγελισμό της Υπεραγίας Θεοτόκου αρχίζει να εξυφαίνεται το Μυστήριο της Θείας Οικονομίας· το σχέδιο της αγάπης του Θεού για την σωτηρία του κόσμου. Πρόκειται για μέγα και υπέρλογο γεγονός. «Ποιος άνθρωπος μπορεί να συλλάβει το άπειρο βάθος του Μυστηρίου του Ευαγγελισμού; Ο Θείος Λόγος γίνεται εκείνο που δεν ήταν, δηλ. άνθρωπος˙ και γινόμενος άνθρωπος μένει πάλι και εκείνο που ήταν, δηλ. Θεός. Αλλά και η Παναγία έγινε εκείνο που δεν ήταν, δηλ. Μητέρα και έμεινε εκείνο που ήταν πρώτα, δηλ. Παρθένος! Μυστήρια, που, αν δεν πιστεύει ο άνθρωπος στην αγάπη και στην παντοδυναμία του Θεού, όσο και να παιδέψει το μυαλό του δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσει»¹ Μπροστά στο θαύμα του Ευαγγελισμού ο λεγόμενος ορθός λόγος υποφέρει. Η ανθρώπινη επιστημοσύνη παρανοεί. Οι άνθρωποι της πίστης, όμως, το προσεγγίζουν με καρδιακή πίστη και άπειρη ευγνωμοσύνη στο έλεος του Θεού. Ο Θεός, στο πρόσωπο της Παναγίας, τοποθετεί μία γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης. Η Μαρία γίνεται η κλίμακα της ενανθρώπισης του Θεού και της θέωσης του ανθρώπου. Η στιγμή του Ευαγγελισμού είναι η αρχή της αναγέννησης του ανθρωπίνου γένους και της αποκατάστασής του στην αγάπη του Θεού, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Περνώντας στην εθνική διάσταση της εορτής θα επισημάνουμε την αρχή της αναγέννησης του σκλαβωμένου Γένους.

¹  Π. Β. Πάσχος, «Έρως Ορθοδοξίας», σελ. 60

Ο ταπεινός και σκλαβωμένος Ελληνισμός ξεσηκώνεται και επιτελεί το θαύμα της επανάστασης, ένα θαύμα που ξεπερνά τη λογική, αντίκειται στα δεδομένα της εποχής και οδηγεί στην οδό της ελευθερίας. Σ’ αυτό τον ανυπέρβλητο αγώνα ο ρόλος της Εκκλησίας υπήρξε καταλυτικά σημαντικός, γιατί η Εκκλησία, ως η μόνη οργανωμένη οντότητα του σκλαβωμένου Ελληνισμού, έγινε μπροστάρισσα και οδηγός στον αγώνα για την ελευθερία. Ο αγώνας αυτός δε θα μπορούσε ποτέ να αναληφθεί αν στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς, η Εκκλησία, με τους παπάδες και τους καλογήρους της, δεν αναλάμβανε το βαρύτατο ιστορικό χρέος να προστατέψει το Γένος από τους οργανωμένους εξισλαμισμούς, να διατηρήσει ζωντανή την Ελληνική γλώσσα και Παιδεία, την Ελληνική αυτοσυνειδησία, την πολύτιμη Θρησκευτική και πολιτιστική παράδοση του Ελληνισμού, την Ορθόδοξη πίστη, κρατώντας, έτσι, ακμαίο το όραμα της ελευθερίας. Αυτή η πίστη στον Χριστό και η αγάπη για την σκλαβωμένη πατρίδα έγιναν οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκαν οι επαναστατημένοι πρόγονοί μας για να επιτύχουν την παλιγγενεσία.

Την ίδια στιγμή η Εκκλησία εκείνη την εποχή, έδωσε και το αίμα της στον αγώνα για την ελευθερία. Η ιστορία έχει καταγράψει έντεκα Οικουμενικούς Πατριάρχες, με πρώτο τον Εθνοϊερομάρτυρα Γρηγόριο τον Ε΄, εκατό Αρχιερείς και έξι χιλιάδες κληρικούς και μοναχούς, οι οποίοι, με το αίμα και τη θυσία τους, πότισαν το δένδρο της ελευθερίας.

Κι όμως, τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας επιχειρείται μια ανίερη προσπάθεια ευτελισμού και απομυθοποίησης του ρόλου και της προσφοράς της Εκκλησίας στον αγώνα του ΄21. Στην επιχείρηση αυτή στρατεύονται, δυστυχώς και εγχώριες δυνάμεις – πολιτικές και δημοσιογραφικές - που, είτε ερμηνεύουν την ιστορία με υποκειμενικά κριτήρια, κάτω από το πολιτικο-ιδεολογικό τους πρίσμα, είτε εξυπηρετούν ελεγχόμενα συμφέροντα, που στοχεύουν στην παραχάραξη και στην θυσία της αληθινής ιστορίας, στο βωμό ελεγχόμενων και σαθρών γεωπολιτικών σχεδιασμών. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι άσχετη με την θέση στην οποία βρίσκεται ο Ελληνισμός σήμερα, ταπεινωμένος και εξαρτημένος από τα διεθνή συμφέροντα, που δε σέβονται την Ελληνική ιστορία, επειδή πρώτοι δεν την σεβόμαστε εμείς. Πρώτοι εμείς ανεχόμαστε την παραχάραξή της, πρώτοι εμείς την υποβαθμίζουμε στην εκπαιδευτική διαδικασία, πρώτοι εμείς απαξιώνουμε εκείνους που,

σε πείσμα των καιρών, κάνουν τα πάντα για να την αναδείξουν και να την διδάξουν στα ανιστόρητα παιδιά μας.

Το μήνυμα της σημερινής εορτής, αδελφοί μου, είναι ότι Χριστός και Ελλάδα πάνε μαζί. Είναι μεγέθη άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και αυτό συνιστά τιμή και ιερό χρέος, να τα κρατήσουμε ζωντανά μέσα μας, αλλά και στην Ελλάδα της εποχής μας. Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε και πάλι την χαμένη αυτοπεποίθησή μας, μόνο έτσι θα καταφέρουμε να βγούμε από το τέλμα και να δούμε το μέλλον μας με αισιοδοξία. Χρόνια πολλά και Ευλογημένα!

Αρχιμ. Ε.Ο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ

Οι αρετές

Ευρισκόμενοι στο κατώφλι της Αγίας και Μεγάλης
Τεσσαρακοστής, αγαπητοί μου αδελφοί, ακούσαμε τον Απόστολο
Παύλο, στο Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, να καλεί τους
Χριστιανούς, ενόψει της ελεύσεως της ημέρας του Χριστού, να
αφήσουν στην άκρη τα έργα της αμαρτίας και να αναλάβουν τα όπλα
του φωτός. Δεδομένου ότι η ημέρα και ώρα της Δευτέρας Παρουσίας
του Κυρίου δεν είναι γνωστή, για τον καθένα μας η στιγμή της
συναντήσεώς μας με τον Χριστό είναι αυτή του βιολογικού μας
θανάτου. Ο Απόστολος των εθνών μάς καλεί, ενόψει αυτής της βεβαίας
προοπτικής, να εγκαταλείψουμε, πλέον, τον αμαρτωλό τρόπο ζωής και
να επιλέξουμε τον δρόμο της αρετής, που είναι λουσμένος από το φως
του Χριστού.
Αυτό είναι και το μήνυμα που στέλνει η Εκκλησία μας, λίγο
πριν εισέλθουμε στο «Στάδιο των αρετών». Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή
είναι μία πορεία με εσωτερικά χαρακτηριστικά, όπου καλούμαστε να
γνωρίσουμε τον εαυτό μας, για να συναντήσουμε τον Θεό μας
αναστημένο εκ των νεκρών, αφού περάσουμε από το καμίνι του
Πάθους και του Σταυρού. Σ’ αυτή την πορεία, που εικονίζει την
πορεία ολόκληρης της ζωής του Χριστιανού, οφείλουμε να
εγκαταλείψουμε τα πάθη μας, να παλέψουμε με τις αδυναμίες, να
αναμετρηθούμε με τον κακό εαυτό μας. Αυτά θα τα επιτύχουμε αφού
χρησιμοποιήσουμε τις πνευματικές εκείνες δυνατότητες, που μάς
παρέχει η Εκκλησία μας, για τις οποίες ομιλεί σήμερα ο Απόστολος
Παύλος. Αυτές είναι οι αρετές.
Οι αρετές – πνευματικά γυμνάσματα, στα οποία καλούμαστε να
συναγωνιστούμε την περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας, είναι η
νηστεία, η προσευχή, η ταπείνωση, η ελεημοσύνη, η αγάπη, κυρίως,
όμως, η μετάνοια. Όλα αυτά τα πνευματικά κεφάλαια συνθέτουν τον
καμβά του πνευματικού μας αγώνα και βοηθούν στην πνευματική μας
ολοκλήρωση και τελική ένωσή μας με τον Θεό. Πρέπει, όμως, να
ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Οι αρετές από μόνες τους,
προβαλλόμενες ως ανθρώπινα κατορθώματα, αποξενωμένες από την
χάρη του Θεού, οδηγούν στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα
αποτελέσματα. Αυτό συμβαίνει, γιατί είναι δυνατόν να εξάρουν τον
εγωισμό μας, προκειμένου να πιστέψουμε στην δήθεν πνευματική μας
 αυτάρκεια. Όποιος οδηγείται σ’ αυτό το συμπέρασμα, την ίδια στιγμή
καταστρέφει ότι έκτισε μέσα του.
Για να έχει αποτελέσματα ο αγώνας της αρετής και να μη
γίνεται επί ματαίω, πρέπει να απογυμνωθεί από εξωτερικά
χαρακτηριστικά, που επιζητούν την ανθρώπινη επιδοκιμασία και να
περιοριστεί στο εσωτερικό πεδίο της υπάρξεώς μας. Λέει
χαρακτηριστικά ο Αβάς Ησαΐας: «Εκείνος ο οποίος κομπιάζει και
αγωνίζεται διά την αρετήν και δε φροντίζει να αποκρύπτεται, ώστε να
μην αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι την καλήν του αυτήν εργασίαν,
ομοιάζει προς οικίαν, της οποίας έχουν αφαιρεθεί η θύρα και τα
παράθυρα και ως εκ τούτου, ευκόλως εισέρχεται εντός αυτής
οποιοδήποτε ερπετόν θελήσει»1
Την εσωτερική διάσταση των αρετών διακηρύσσει και ένας
ακόμα λαμπρός εκπρόσωπος της ασκητικής Γραμματείας, ο Όσιος
Ισαάκ ο Σύρος, που σημειώνει: «Αρετή δεν είναι επίδειξη πολλών και
διαφόρων πράξεων που επιτελούνται μέσω του σώματος, αλλά το
περιεχόμενο σοφότατης καρδιάς, την οποία στηρίζει η ελπίδα προς τον
Θεό. Την καρδιά αυτή συνδέει προς τα κατά Θεόν επιτελούμενα έργα
ο ορθός σκοπός»2
Στον πειρασμό της επίδειξης των εξωτερικών σχημάτων της
ευσέβειάς τους, των αρετών τους δηλ. υποπίπτουν συχνά πολλοί
αδελφοί μας Χριστιανοί, κυρίως σε περιόδους σαν κι αυτή της
Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Έχουν την ψευδαίσθηση ότι η κατάκτηση
των αρετών μπορεί από μόνη της να εξασφαλίσει την σωτηρία της
ψυχής και την ένωση με τον Θεό. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι οι αρετές
είναι εργαλεία δοσμένα από τον Θεό, τα οποία καθίστανται ενεργά και
χρήσιμα όταν χρησιμοποιούνται ως καρπός Θείας φώτισης, έμπνευσης
και Χάρης, που δίδονται σε καρδιές ταπεινές, που έχουν μάθει να
εργάζονται μυστικά και ταπεινά.
Γι’ αυτό, αδελφοί μου, ας έχουμε πάντα κατά νου, αυτό που
έλεγε ο Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ και αυτό ας είναι ο σκοπός του
αγώνα μας και αυτή την Σαρακοστή που ξεκινά αύριο: «Δεν είναι οι
αρετές ο σκοπός της ζωής, αλλά η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος»3
Όταν Αυτό εντυπωθεί στη ζωή μας και πληρώσει την ύπαρξή μας, τότε
οι αρετές θα είναι το φυσικό επακόλουθο, η επιβράβευση του Θεού
στον πνευματικό μας αγώνα. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.
1
«Ευεργετινός», τόμος 3, σελ. 301
2
«Ευεργετινός», τόμος 3, σελ. 92
3
π. Βασιλείου Θερμού «Ουσία της πνευματικής ζωής
– μία ή πολλές πνευματικότητες», «Εκκλησία»,
Ιούλιος 2011, σελ. 44

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ

Αναγνώσματα:
Απόστολος:  Κολ. γ΄, 4 – 11. Ευαγγέλιο: Λουκ. ιδ΄, 16 – 24
(Εωθινό 6ο
, Ήχος γ΄)

Ἡ νέκρωση τῶν παθῶν
Η ἐπικοινωνία τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου μέ τούς Χριστιανούς τῆς
πόλεως τῶν Κολοσσῶν, ὃπως παρουσιάζεται στό σημερινό Ἀποστολικό
ἀνάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί, περιλλαμβάνει σοφές συμβουλές καί
παραινέσεις πού σχετίζονται μέ τή νέκρωση τῶν παθῶν καί τή ζημιά πού
αὐτά προκαλοῦν στήν πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρῶπου. Ὁ Παῦλος ζητᾶ
ἀπό τούς Χριστιανούς νά νεκρώσουν ὃ,τι τούς συνδέει μέ τή γήινη
πραγματικότητα καί τό ἁμαρτωλό παρελθόν, καταστάσεις πού
ἐπιφέρουν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί ἀπομακρύνουν τούς ἀνθρῶπους ἀπό
τήν ὑγιή σχέση καί κοινωνία μαζί Του.
Καταγράφει, μάλιστα καί μιά σειρά ἀπό αὐτά τά ἐμπόδια τῆς
πνευματικῆς καλλιέργειας πού καθιστοῦν τόν ἂνθρωπο ἒρμαιο τῶν
παθῶν καί τῶν ἐνστίκτων του και τόν γκρεμίζουν ἀπό τήν
ὑψηλή θέση όπου τόν κατέταξε ὁ Θεός. Ομιλεί γιά τήν πορνεία, τήν ὀργή
καί τό θυμό, τή βλασφημία, τό ψεύδος καί πολλές ἂλλες πνευματικές
ἀσθένειες. Ας τίς δοῦμε πιό ἀναλυτικά γιά νά κατανοήσουμε τό μέγεθος
τῆς καταστροφικῆς ἐπενέργειάς τους στή ζωή μας.
Το μεγάλο καί ἰσχυρό πάθος τῆς πορνείας συνιστά σαφέστατη
ειδωλολατρία, καθώς ειδωλοποιεί ή χειρότερα, ακόμα, θεοποιεί το σώμα
και τα ένστικτα που το χαρακτηρίζουν, οδηγώντας τους ανθρώπους σε
μία ιδιότυπη αιχμαλωσία. Ο Ὃσιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος υποδεικνύει τον
τρόπο απαλλαγής από τον δαίμονα της πορνείας: "Ἂν μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ
σαρκική ἐπιθυμία ἂς σκύψωμεν ἐπᾶνω εἰς τόν τάφον μας καί ἂς ἲδωμεν
τά μυστήρια τῆς φύσεώς μας, τόν σκελετόν, τά ἀπογυμνωμένα ἀπό τάς
σάρκας κρανία καί τά ὑπόλοιπα ὀστά. Ἀφοῦ δε τά ἲδωμεν, ἂς
θεωρήσουμε ὃτι βλέπουμε εἰς ἐκείνα τούς ἐαυτούς μας καί τότε ἂς
σκεφθῶμεν πού ἐπῆγε τό κάλλος τοῦ ἂνθους τῆς παροῦσης ζωῆς, τό
ὠραίον χρῶμα εἰς τό πρόσωπον καί ἡ ὑπόλοιπος ὠραιότης. Μέ αὐτήν τήν
σκέψιν θά σβήσει ἡ φλόγα τῆς σαρκός"
1
Γιά τό μεγάλο πάθος τοῦ θυμοῦ και της οργής ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων
ἒλεγε ὃτι "ἐκείνος πού ὀργίζεται εὒκολα καί νεκρόν ἀκόμα ἂν ἀναστήσει,
δέν εἶναι δεκτός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ"
2
Υπάρχει, όμως και ο ευλογημένος
θυμός, ο οποίος ενεργεί ευεργετικά στην ανθρώπινη καρδιά. Γι’ αυτόν
ομιλεί ο Ἃγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαίος, ο οποίος ἀναφέρει ὃτι "καί ὁ θυμός
ἒχει κατασπαρεῖ μέσα μας γιά τή σωτηρία μας. Πότε, ὃμως; γιά νά
                                               
1
«Ευεργετινός», Τόμος 2
ος
, σελ. 336
2
«Ευεργετινός», Τόμος 2
ος
, σελ. 440

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

Η ζωή εν Χριστώ

Στην επικοινωνία του με τους Γαλάτες,, όπως παρουσιάζεται στο
σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Απόστολος
Παύλος ομολογεί ότι για να ζήσει με τον Θεό έπρεπε να νεκρώσει
μέσα του τις διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου, αφού ο Χριστός ήταν η
πλήρωση του νόμου, άρα, ανώτερος του νόμου. Η διευκρίνιση αυτή
προέκυψε ως απάντηση στην κυρίαρχη άποψη μεταξύ των πρώτων
Χριστιανών, κυρίως όσων  προέρχονταν από τον Ιουδαϊκό κόσμο,
σύμφωνα με την οποία,  απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο ενός
νέου μέλους στην Εκκλησία ήταν η τήρηση των θρησκευτικών
υποχρεώσεων και τύπων που όριζε ο νόμος. Ο Απόστολος διακηρύττει
ότι, διά του Βαπτίσματος, σταυρώθηκε για τον Χριστό και πλέον, ζει
μέσα του ο Χριστός. Ο Παύλος αναφέρεται σαφώς στην εν Χριστώ ζωή
που ζει μέσα στην Εκκλησία και την οποία καλούμαστε να ζήσουμε
όλοι όσοι εκουσίως και συνειδητώς γινόμαστε μέλη Της.
Το ερώτημα που προβάλει αβίαστα στο σημείο αυτό είναι το πώς
μπορεί να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός για να βιώσουμε την εν
Χριστώ ζωή. Απάντηση στο ερώτημα δίδουν οι στρατιές των Αγίων,
Μαρτύρων, Ομολογητών της πίστεως, Εγκρατευτών και Ασκητών, η
εμπειρία και μελέτη της ζωής των οποίων μάς αποκαλύπτει τα
μυστικά της εν Χριστώ ζωής. Εξ ονόματός τους ο Άγιος Γρηγόριος,
Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ο Παλαμάς, διδάσκει ότι «αρχή της εν
Χριστώ ζωής είναι το άγιο Βάπτισμα, που συνιστά τύπο της ταφής και
της Αναστάσεως του Κυρίου»
1
. Το Βάπτισμα, μέτοχοι του οποίου όλοι
μας γινόμαστε κατά την είσοδό μας στην Εκκλησία, είναι το Μυστήριο
της εισαγωγής του ανθρώπου στην νέα εν Χριστώ ζωή και
πραγματικότητα. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την βίωση
ολόκληρης της εμπειρίας που ζει ο άνθρωπος με τη συμμετοχή του στη
Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και κυρίως στο Μυστήριο της Θείας
Ευχαριστίας, με την οποία επιτυγχάνεται η ένωση με τον Θεό. Το
Βάπτισμα είναι η βάση αυτής της ενώσεως. Είναι το Μυστήριο που
επιτελεί πολύτιμο και συγκεκριμένο έργο στην ζωή του ανθρώπου'
«ελευθερώνει από τις αμαρτίες, συμφιλιώνει τον Θεό με τον άνθρωπο,
κάνει τον άνθρωπο υιό του Θεού, ανοίγει τα μάτια της ψυχής, δίδει
                                               
1
PG 151,277B

την αίσθηση του Θείου φωτός, με λίγα λόγια, προετοιμάζει για την
μέλλουσα ζωή»
2
Συνεχίζοντας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, διδάσκει ότι στην
εν Χριστώ ζωή «η μεσότητα είναι ο βίος της αρετής και η Ευαγγελική
ζωή». Η απόκτηση των αρετών, όμως, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά
μέσον για την βίωση της εν Χριστώ  ζωής. Η διευκρίνηση αυτή
κρίνεται αναγκαία, γιατί, πολλές φορές, στους θρησκευτικούς
κύκλους αναπτύσσεται η αίσθηση ότι ο άνθρωπος οφείλει να εργάζεται
για να πληθαίνουν μέσα του οι αρετές, κάτι, όμως, που μπορεί να
πράξει και ένας μη Χριστιανός, υπακούοντας απλώς, στην επιταγή της
συνειδήσεώς του για να γίνει και να είναι ένας καλός άνθρωπος. Στην
Ορθόδοξη αίσθηση, όμως, οι αρετές βοηθούν να μορφωθεί μέσα μας ο
Χριστός' εκεί αποσκοπούν. Αυτό τον σκοπό περιγράφει σοφά ο Όσιος
Ισαάκ ο Σύρος: «Αρετή δεν είναι η επίδειξη πολλών και διαφόρων
πράξεων, που επιτελούνται μέσω του σώματος, αλλά το περιεχόμενο
της σοφής καρδιάς, την οποία στηρίζει η ελπίδα προς τον Θεό. Την
καρδιά αυτή συνδέει προς τα κατά Θεόν επιτελούμενα έργα ο ορθός
σκοπός»
3
.
Αυτός ο Σκοπός είναι η βίωση της εν Χριστώ ζωής, η οποία, κατά
τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, «τελειώνεται με τους πνευματικούς
αγώνες και την νίκη κατά των παθών». Ο ίδιος μάς υποδεικνύει την
αιτία που προκαλεί μέσα μας την παθογόνο  – αμαρτωλή κατάσταση,
προκειμένου να μάς βοηθήσει στην αντιμετώπισή της: «αιτία που
προκαλεί όλα τα πάθη είναι η απάτη του κόσμου. Αυτή προσκολλάει
τον νου του ανθρώπου στα κτίσματα, του επισωρεύει πάθη και, αφού
τον κάνει μυριοπαθή, τον χωρίζει από τον απαθή Θεό. Γιατί, μόλις ο
άνθρωπος ανοίξει την θύρα του νου στα πάθη, ο νους σκορπίζεται και
περιπλανάται όλη την ώρα σε σαρκικά και γήινα πράγματα, στις κάθε
λογής ηδονές και στους εμπαθείς λογισμούς, οι οποίοι προκαλούνται
απ’ αυτές»
Αδελφοί μου, η βίωση της εν Χριστώ ζωής εξαρτάται από την
εμπειρία της Μυστηριακής ζωής, που έχει ως βάση της το άγιο
Βάπτισμα, από την εμπειρία των αρετών και τον πνευματικό μας
αγώνα κατά των παθών. Αυτή η ζωή του Χριστού μέσα μας είναι η ζωή
με τον Χριστό. Αυτό είναι το ζωντανό αίτημα των τόσο χαλεπών
καιρών μας για  να επιβιώσουμε ως αληθινοί άνθρωποι και από
εγωκεντρικοί να γίνουμε αγαπητικοί προς όλους, γιατί θα έχουμε
καταφέρει να μορφώσουμε μέσα μας τον ίδιο τον Χριστό. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.
                                               
2
Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, «Περί της εν Χριστώ ζωής», σελ. 86
3
«Ευεργετινός», Τόμος 3, σελ. 92

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

Η Χάρις του Θεού

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος, αγαπητοί μου, με τον οποίον ο
Απόστολος Παύλος αρχίζει και ολοκληρώνει τις επιστολές του προς
του Χριστιανούς των οποίων τις τοπικές Εκκλησίες ιδρύει. Εύχεται
πάντοτε να έχουν μαζί τους την Χάρη του Ιησού Χριστού. Αντί
οποιασδήποτε άλλης συμβατικής ευχής, σαν κι αυτές που κι εμείς
ανταλλάσσουμε μεταξύ μας, όταν επικοινωνούμε, εκείνος επιλέγει
αυτήν: η Χάρις του Θεού να κατακλύζει την ζωή των πνευματικών του
παιδιών. Αυτό πράττει και στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα,
αποχαιρετώντας τους Γαλάτες. Γνωρίζει πως κι αν όλα τα έχουν οι
άνθρωποι κι αν τίποτα δε λείπει από τη ζωή τους κι αν είναι
πλημμυρισμένοι από τα αγαθά της ζωής, τους λείπει, όμως, η Χάρις
του Θεού, είναι πραγματικά πτωχοί και αξιολύπητοι.
Ας δούμε, όμως, τί είναι η Θεία Χάρις και πόσο αναγκαία
καθίσταται για την πνευματική μας ζωή. Θεία Χάρις είναι η εύνοια, η
αγάπη, η βοήθεια και δωρεά, την οποία εκδηλώνει και προσφέρει ο
Θεός στον άνθρωπο. Θεία Χάρις θα πει, ακόμα, εύνοια και αγάπη, η
οποία δεν αξίζει να προσφερθεί στον αμαρτωλό και ένοχο άνθρωπο,
αλλ’ είναι τόση η ευσπλαχνία και αγαθότητα του Θεού, ώστε του την
προσφέρει αυτοπροαίρετα, χωρίς καν να του την ζητήσει ο άνθρωπος.
Και την προσφέρει πλούσια. Του την προσφέρει, για να γνωρίσει ο
άνθρωπος τον Σωτήρα Χριστό και προσοικειωθεί ο αμαρτωλός το
απολυτρωτικό Του έργο. Και ακόμα, για να είναι η Χάρις αυτή
κραταιά δύναμη στο έργο της πνευματικής του αναγέννησης και της
εν Χριστώ αγίας του ζωής. Και η Χάρις αυτή δωρεάν παρέχεται. Δεν
είναι μισθός, δεν είναι αμοιβή καλών έργων και κόπων και θυσιών του
ανθρώπου, δεν είναι καν προσφορά στην ανθρώπινη αίτηση. Είναι
δωρεά, η οποία απορρέει από την σταυρική θυσία του Κυρίου Ιησού.
Την ίδια στιγμή, η Χάρις του Θεού είναι αναγκαία για να
αρχίσει και να φθάσει στο τέλος η αναγέννηση και σωτηρία του
ανθρώπου. Να αρχίσει την αναγέννησή του ο αμαρτωλός άνθρωπος και
να προκόψει ως Χριστιανός, ως άνθρωπος πνευματικός, ως άνθρωπος
του Θεού. Ούτε μία στιγμή δεν πρέπει να λείψει η Θεία Χάρις από τον
άνθρωπο, διότι δεν μπορεί τότε να σταθεί ως αναγεννημένος
Χριστιανός. Πάντοτε πρέπει να ζει, να ενεργεί και να πράττει όλα του
τα έργα μέσα στην παρουσία και ενίσχυση της Χάρης του Θεού. Με τις

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Σταθερότητα στην πίστη και αγάπη

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2/9/2012)

Αναγνώσματα:
Απόστολος: Α΄ Κορ. ιστ΄, 13 – 24, Ευαγγέλιο: Ματθ. κα΄ 33 - 42
(Εωθινό 2ο
, Ήχος 4ος)

Σταθερότητα στην πίστη και αγάπη

Ο επίλογος της Α΄ προς Κορινθίους Επιστολής αποτελεί το
Αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, αγαπητοί μου
αδελφοί. Ο Απόστολος Παύλος, αποχαιρετώντας τα μέλη της
Εκκλησίας της Κορίνθου, συνιστά, μεταξύ άλλων, να μείνουν
σταθεροί στην πίστη του Χριστού και να ενεργούν πάντοτε με
κριτήριο την αγάπη. Οι νουθεσίες αυτές είναι απόλυτα
δικαιολογημένες. Η νεότευκτη Εκκλησία των Κορινθίων απαρτιζόταν,
κατά βάσιν, από πρώην ειδωλολάτρες, οι οποίοι, επηρεασμένοι από την
πλάνη των ειδώλων που βίωναν στο παρελθόν, δεν απέφευγαν
συνήθειες που προσέκρουαν στο ήθος της Χριστιανικής πίστης, στην
οποία προσπαθούσαν, πλέον, να προσαρμοστούν. Γι’ αυτό ο Παύλος
αφιερώνει δύο κεφάλαια αυτής της επιστολής, στηλιτεύοντας
κρούσματα βαριάς ανηθικότητας, που ασφαλώς είχαν υπόβαθρο
ειδωλολατρικό  – σαρκολατρικό. Η σταθερότητα στην πίστη, λοιπόν
και η αγάπη, ως τρόπος ζωής για τον Χριστιανό, θα μας απασχολήσουν
στη συνέχεια.
Μπορεί να έχουν περάσει από τότε 2000 και πλέον χρόνια,
μπορεί να έχουμε γεννηθεί και γαλουχηθεί μέσα στο κλίμα της
Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης, εντούτοις και στις μέρες μας η πίστη
αυτή μοιάζει ασταθής και επιπόλαιη. Αυτό συμβαίνει π.χ. όταν εμείς
οι Χριστιανοί προσπαθούμε να συμβιβάσουμε την Χριστιανική μας
ιδιότητα και πίστη με το πνεύμα και τη νοοτροπία του κόσμου. Όταν
βάζουμε νερό στο κρασί μας σε θέματα όπως  οι διανθρώπινες και
οικογενειακές σχέσεις, που βάλλονται με σκληρότητα σήμερα από
αντιλήψεις άκρως αντίθετες με την Χριστιανική λογική' όταν
διαμορφώνουμε στη ζωή μας ένα πλαίσιο πίστης με αυστηρά
προσωπικά χαρακτηριστικά, αποκομμένο και απομονωμένο από την
ζωή και το γεγονός της Εκκλησίας' όταν αμνηστεύουμε μέσα μας
στάσεις ζωής και συμπεριφορές που γνωρίζουμε ότι αντιστρατεύονται
τον Ευαγγελικό τρόπο ζωής, αναζητώντας διαρκώς δικαιολογίες και
ελαφρυντικά' όταν επιτρέπουμε να δηλητηριαστεί η διάνοιά μας από
αιρετικές δοξασίες και παραθρησκευτικά κηρύγματα, που αποσκοπούν
στην αποκοπή μας από το Σώμα της Εκκλησίας' όταν υιοθετούμε
ακραία συνθήματα και μισαλλόδοξες συμπεριφορές, νομίζοντας ότι
εμείς είμαστε οι φύλακες της Ορθοδοξίας, ενώ βιώνουμε την

καταστροφική πλάνη του θρησκευτικού φανατισμού. Όλα τα
παραπάνω στοιχεία και πολλά άλλα, δεικνύουν ασταθή και
ελλειμματική πίστη, η οποία χρήζει βοήθειας και πνευματικής
καθοδήγησης για να επαναδρομολογηθεί στο ήθος της Εκκλησίας.
Ο Απόστολος Παύλος συνιστά, επίσης, την αγάπη ως το κριτήριο
των ενεργειών μας. Και αφού, ως γνωστόν, ο Θεός αγάπη εστίν
1
, δηλ. η
αγάπη είναι η ουσία του Θεού, μάς προτρέπει να ενεργούμε έχοντας
προ οφθαλμών τον τρόπο που ενεργεί ο Θεός. Άραγε, έχουμε σκεφθεί
ποτέ αν η στάση ζωής που έχουμε επιλέξει είναι ταυτισμένη με τη ζωή
του Χριστού; Αν ο τρόπος που στεκόμαστε απέναντι στον κάθε
άνθρωπο, που είναι εικόνα του Θεού, είναι Χριστοκεντρικός;
Αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα και τις ανάγκες των ανθρώπων με
τον τρόπο που ο Χριστός μάς υπέδειξε ή επιδεικνύουμε παγερή
αδιαφορία, την ίδια στιγμή που κομπορρημονούμε για την
υποδειγματική δήθεν θρησκευτικότητά μας; Η στάση μας μέσα στην
οικογένεια, στον εργασιακό μας χώρο, στις κοινωνικές μας
συναναστροφές, αποπνέει την αίσθηση της αγάπης, ως μίμησης Θεού ή
μήπως είναι ενδεικτική του άκρατου εγωισμού και του απάνθρωπου
ατομισμού, που κυριαρχεί στις μέρες μας ματώνοντας την κοινωνική
ζωή;
Είναι αλήθεια, αγαπητοί μου, πως αν επικεντρώσουμε την
προσοχή μας στον εαυτό μας, με διάθεση ειλικρινούς αυτοκριτικής και
αυτοεξέτασης, θα επισημάνουμε στοιχεία που απάδουν προς την
Χριστιανική μας ιδιότητα. Θα διακρίνουμε αστάθεια στην πίστη και
εύκολη προσαρμογή της στον κοσμικό τρόπο ζωής, αλλά και απουσία
αγάπης στον τρόπο που προσεγγίζουμε τον Θεό και τους ανθρώπους.
Ας μην ψάξουμε να βρούμε δικαιολογίες και ελαφρυντικά. Δεν
υπάρχουν. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να
επαναπροσδιορίσουμε μέσα μας την σχέση μας με τον Θεό και τους
ανθρώπους, αντιλαμβανόμενοι ότι δε μπορούμε να είμαστε αληθινά
τέκνα του Θεού και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας Του, αν δεν
διαμορφώσουμε στη ζωή μας ακλόνητη και σταθερή πίστη,
εμπνεόμενη από την απόλυτη και θυσιαστική αγάπη του Ιησού
Χριστού. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.        
                                               
1
Α΄ Ιωάν. 4,8

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Αγίων Αδριανού και Ναταλίας Η κατά Χριστόν συζυγία

Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, φέρνει ενώπιόν μας ένα
αγιασμένο ζευγάρι νέων συζύγων, που έζησαν στα χρόνια του μεγάλου
διωγμού κατά τον Χριστιανών, στα τέλη του 3ου αιώνα, όταν το θηρίο
της ειδωλολατρίας ψυχορραγούσε. Πρόκειται για τους Αγίους
Μάρτυρες Αδριανό και Ναταλία, το παράδειγμα των οποίων συνιστά
την πεμπτουσία της κατά Χριστόν συζυγίας.
Ο Άγιος Αδριανός, ευρισκόμενος στην πόλη του, την
Νικομήδεια, σε ηλικία 28 ετών, διαπίστωσε ότι είχαν συλληφθεί 23
Χριστιανοί, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να μαρτυρήσουν για την πίστη
τους. Σους επισκέφθηκε, συζήτησε μαζί τους, εντυπωσιάστηκε από
αυτά που άκουσε, εμπνεύστηκε από την πίστη τους και δήλωσε στους
ειδωλολάτρες ότι είναι και αυτός Χριστιανός. Αμέσως τον συνέλαβαν
και τον έκλεισαν στην φυλακή. Εκεί πήγε η γυναίκα του, η Αγία
Ναταλία, να τού συμπαρασταθεί, να τον εμψυχώσει και να τού πει να
μη λυγίσει. ΢την συνέχεια, αφού υπέμεινε πολλά και φρικτά
βασανιστήρια, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Σο σώμα του
ενταφιάστηκε από την γυναίκα του Ναταλία, η οποία, μετά από λίγο
καιρό, θάφτηκε δίπλα του, αφού κι αυτή παρέδωσε μαρτυρικά την
ψυχή της στον Κύριο.
Και οι δύο ανήκουν στην χορεία των Αγίων Ενδόξων Μαρτύρων
της πρώτης Εκκλησίας. Η περίπτωσή τους, όμως, είναι ξεχωριστή
καθότι ήταν ανδρόγυνο και επέλεξαν το μαρτύριο, αντί για την
ελεύθερη ζωή και την ασφάλεια της πίστης των ειδώλων. Η
συμπεριφορά δε της Ναταλίας είναι ασυνήθιστη και εντυπωσιακή·
ξεπερνά τα δεδομένα της γυναικείας φύσης. Επισκέφθηκε τον σύζυγό
της στη φυλακή, τον είδε να υποφέρει, αποφασισμένο να δώσει τη ζωή
του για τον Χριστό και δεν τον απέτρεψε. Δεν τον ικέτευσε να αλλάξει
γνώμη, να γλιτώσει τη ζωή του, για να ζήσουν ευτυχισμένοι μαζί και η
ίδια να μη μείνει χήρα τόσο νέα. Αντιθέτως, τον παρότρυνε, τον
ενθάρρυνε, τον προέτρεψε να παραμείνει πιστός στην απόφασή του,
γιατί γνώριζε ότι η προτεραιότητα στη ζωή πρέπει να είναι το θέλημα
του Θεού, η κατάκτηση της Βασιλείας των ουρανών και όχι η
δικαίωση και η απόλαυση αυτής της πεπερασμένης και σύντομης
γήινης διαδρομής.
Σο μαρτυρικό αυτό ζευγάρι βίωνε ουσιαστικά το Μυστήριο του
Γάμου του, ως χώρο της κατά Χριστόν συζυγίας και τελειώσεως. ΢τα
πρόσωπά τους θεμελιώνεται η διαχρονική πίστη της Εκκλησίας για

τον Χριστιανικό Γάμο, σύμφωνα με την οποία «ο Γάμος είναι μια
πορεία αγάπης. Είναι δημιουργία ενός καινούργιου ανθρώπου.
«Έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν», λέγει το Ευαγγέλιο. Ενώνει ο Θεός
δύο ανθρώπους και τους κάνει έναν. Από την ένωση των δύο που
αποφασίζουν να συγχρονίσουν τα βήματά τους και να συναρμονίσουν
τους κτύπους των καρδιών τους, βγαίνει ένας άνθρωπος. Με την
βαθειά αυτή και πηγαία αγάπη ο ένας είναι μία παρουσία, μία
ζωντανή πραγματικότητα μέσα στην καρδιά του άλλου.…»
1
΢την περίπτωση του Αδριανού και της Ναταλίας «δε μπορεί να
μη θαυμάσει κανείς το νεαρό ζεύγος, το οποίο λειτουργεί μέσα στα
πλαίσια αυτού που ο Χριστός και η αγία Σου Εκκλησία έχουν
καθορίσει: ο ένας να γίνεται στήριγμα του άλλου, για να φτάσουν στο
σκοπό: την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. ΢το ζεύγος αυτό δηλαδή,
επισημαίνουμε περίτρανα ότι ο γάμος είναι εκ Θεού, όταν δεν συνιστά
τέλος από μόνος του, αλλά κατανοείται ως μέσον, ως δρόμος,
προκειμένου οι σύζυγοι να αλληλοβοηθηθούν στην ένταξή τους στη
Βασιλεία του Θεού. Με άλλα λόγια, με τον χριστιανικό γάμο, τύπος
του οποίου είναι ο γάμος των σημερινών Αγίων, συμβαίνει κάτι
αντίστοιχο με τον άγαμο βίο, τον ευλογημένο μοναχισμό. Όπως ο
μοναχός εντάσσεται στο μοναστήρι του, για να βοηθηθεί στη σχέση του
με τον Θεό, όταν έχει δεχτεί βεβαίως την κλήση από τον Χριστό, κατά
τον ίδιο τρόπο και ο έγγαμος: εισέρχεται στον γάμο, για να γίνει ο
γάμος εφαλτήριο πνευματικής του ανόδου. Αν ο γάμος δεν κατανοηθεί
με τον τρόπο αυτό, τότε αυτονομείται ως στοιχείο του κόσμου τούτου
και, συνεπώς, αντί να βοηθάει τον άνθρωπο, τον οδηγεί στη
μεγαλύτερη φθορά του. Μη ξεχνάμε ότι στην παραβολή του μεγάλου
δείπνου, που είπε ο Κύριος, ο ένας που δεν παρακάθησε στο δείπνο,
ήταν αυτός που συνήψε γάμο. Ο γάμος του λειτούργησε στην
περίπτωση αυτή αρνητικά»
2
Η συνύπαρξη των συζύγων μέσα στον Γάμο είναι ευκαιρία
κοινής πορείας στην οδό της σωτηρίας. Αρκεί αμφότεροι να έχουν
συγχρονίσει τα βήματά τους στον ίδιο ρυθμό, να αναπνέουν τον ίδιο
καθαρό αέρα της Εκκλησιαστικής ζωής, όπως έπραξαν οι ευλογημένοι
Άγιοι Μάρτυρες και σύζυγοι Αδριανός και Ναταλία. ΑΜΗΝ!
                                               
1
Αρτιμ. Αιμιλιανός, «Περί Θεού λόγος αιζθήζεως», σελ. 156
2
π. Γεώργιος Δορμπαράκης, ιζηοζελίδα «Ακολοσθείν»

Κυριακή ΙΑ Ματθαίου Η δύναμη της προσευχής εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

΢τον καιρό του ασεβέστατου Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μαξιμιανού,
μάς μεταφέρει το ΢υναξάρι του σήμερα εορταζομένου Αγίου Ανδρέου
του ΢τρατηλάτου, αδελφοί μου. Ο Ανδρέας ήταν Χριστιανός
αξιωματικός, υπό τις διαταγές του ειδωλολάτρη Αρχιστρατήγου
Αντιόχου. Απ’ αυτόν ετέθη επικεφαλής ενός μικρού στρατιωτικού
σώματος και έλαβε την εντολή να αποτρέψει τους Πέρσες οι οποίοι
είχαν παραβιάσει ένα σημείο των ρωμαϊκών συνόρων. Οι στρατιώτες
του, όμως, ήταν κυριευμένοι από φόβο, επειδή ο εχθρός ήταν
πολυάριθμος και είχε πολλές νίκες στο ενεργητικό του. Ο Ανδρέας
βεβαίωσε τους στρατιώτες του πως ο θρίαμβος της νίκης θα είναι με το
μέρος τους, αν όλοι, με πραγματική πίστη, προσευχηθούν και
επικαλεσθούν το παντοδύναμο όνομα του Ιησού Χριστού. Διότι τα
πάντα μπορεί να καταφέρει ο Χριστιανός συν τη δυνάμει του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού1 Πράγματι, τα λόγια του Ανδρέα ανύψωσαν το
ηθικό των στρατιωτών, με αποτέλεσμα να συντρίψουν το πολυπληθές
στράτευμα του εχθρού. Ο Αντίοχος επαίνεσε δημόσια το κατόρθωμα
αυτό, αλλά, όταν έμαθε ότι οι στρατιώτες ελκύστηκαν από τον Ανδρέα
στην χριστιανική πίστη, έστειλε 1000 στρατιώτες να τους αφοπλίσουν
και να τους στείλουν στα σπίτια τους. Ο Ανδρέας, όμως, μετά από
συζήτηση προσείλκυσε και αυτούς στην πίστη. Εξοργισμένος τότε ο
Αντίοχος, έστειλε ειδικό σώμα με έμπιστους αξιωματικούς και
σκότωσε όλους τους χριστιανούς στρατιώτες. Μαζί, δηλ. με τον Άγιο
Ανδρέα τον ΢τρατηλάτη μαρτύρησαν και άλλοι δύο χιλιάδες
πεντακόσιοι ενενήντα τρεις Μάρτυρες στρατιώτες, την μνήμη των
οποίων από κοινού τιμούμε σήμερα.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που με την δύναμη του Χριστού,
ολιγάριθμα στρατιωτικά σώματα, κατατροπώνουν πλήθη εχθρών. Η
ιστορία έχει διασώσει πολλά ανάλογα περιστατικά, όπου οι Χριστιανοί
καταφεύγουν, με την προσευχή στην δύναμη του Ιησού και των
Αγίων, για να σωθούν και να νικήσουν. Όλοι θυμόμαστε την σωτηρία
της Βασιλεύουσας Κωνσταντινουπόλεως από την Παναγία μας, όταν η
Πόλη πολιορκούνταν από τους Άραβες και ήταν ουσιαστικά αφύλακτη.
Σότε ο λαός, με επικεφαλής τον Πατριάρχη, στον Ναό των Βλαχερνών,
έψαλε τον Ακάθιστο Ύμνο και εναπέθεσε την ελπίδα της σωτηρίας του
στον Χριστό και στην Παναγία Μητέρα Σου. Αλλά και στην σύγχρονη
ιστορία μας, οι ολιγάριθμοι, αλλά ηρωικοί πολεμιστές του Έπους του
                                               
1
Α΄ Κορ. 5,4

Κυριακή Ι Ματθαίου, Η υγιής μερίδα Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

,

Αγίων Αναργύρων Υωτίου και Ανικήτου
Η υγιής μερίδα

Δύο εκ των εικοσιενός, συνολικά, Αγίων Μαρτύρων και Ιατρών
Αναργύρων, τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, διαρκούσης
της Θεομητορικής περιόδου του Δεκαπενταυγούστου. Πρόκειται για
τους Αγίους Ανίκητο και Υώτιο, συγγενείς κατά σάρκα, θείο και
ανιψιό, αντίστοιχα.  Κατάγονταν από τη Νικομήδεια. Όταν ο
Διοκλητιανός θέλησε να κινήσει διωγμό κατά των Φριστιανών, μίλησε
μπροστά στην ΢ύγκλητο με τους πιο υβριστικούς λόγους εναντίον
τους. Εκεί ήταν παρών και ο Ανίκητος, που, όταν άκουσε τα λόγια του
βασιλιά, όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά σηκώθηκε με θάρρος, δήλωσε
ότι είναι Φριστιανός και είπε στο Διοκλητιανό: «Πλανάσαι, βασιλιά, αν
νομίζεις ότι με τα μέτρα κατά των Φριστιανών θα πετύχεις τους
ασεβείς σκοπούς σου. Μάθε ότι οι Φριστιανοί αποτελούν σήμερα την
υγιέστερη μερίδα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Και θα ήταν ανόητοι
και αναίσθητοι αν πίστευαν στα είδωλα. Γι’ αυτό, όποια μέτρα και αν
πάρεις εναντίον τους, στο τέλος ζημιωμένος θα είσαι εσύ, ενώ αυτοί θα
είναι ένδοξοι μάρτυρες».
Ο Διοκλητιανός, προσβεβλημένος από την παρατήρηση του
Ανικήτου, διέταξε και τον έριξαν τροφή σε ένα τρομερό λιοντάρι.
Αλλά το λιοντάρι σταμάτησε την άγρια ορμή του και ημέρεψε σαν
πρόβατο, μπροστά στον άνθρωπο του Θεού. Σότε έγινε μεγάλος σεισμός
και συνετρίβησαν πολλά ειδωλολατρικά αγάλματα. Κατόπιν, τον
έβαλαν σε τροχό, πάνω από αναμμένη φωτιά. Αλλά, ω του θαύματος, ο
τροχός σταμάτησε και η φωτιά έσβησε. Σότε έτρεξε και τον αγκάλιασε
ο ανεψιός του Υώτιος. Μόλις είδαν αυτό οι ειδωλολάτρες, έδεσαν και
τους δύο μέσα στο λεγόμενο λουτρό του Αντωνίου. Και, αφού
υπερθέρμαναν το νερό, παρέδωσαν και οι δύο ένδοξα το πνεύμα τους.
Εντύπωση προκαλεί, πέραν της μαρτυρικής παρρησίας του
Ανικήτου και του Υωτίου, ο λόγος που ο πρώτος απηύθυνε προς τον
ειδωλολάτρη αυτοκράτορα, σύμφωνα με την οποία οι Φριστιανοί είναι
η πλέον υγιής μερίδα της αυτοκρατορίας. Ο λόγος αυτός δεν είχε
τίποτα το εγωπαθές και υπερήφανο. Αντιθέτως, ήταν λόγος της
αυτοσυνειδησίας ανθρώπων που βίωναν την αυθεντικότητα της
Φριστιανικής αλήθειας, ζούσαν μέσα στην αλήθεια της πρώτης
μαρτυρικής Εκκλησίας, με τρόπο καθαρό και γνήσιο.
Η βίωση της Φριστιανικής πίστεως, διαχρονικά καθιστά τους
Φριστιανούς την πλέον υγιή μερίδα της κοινωνίας. Και δε θα
μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού οι Φριστιανοί μετέχουν της

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (27/5/2012) Αγίου Ιωάννου του Ρώσου - Η Ομολογία και η Μεταφορά της πίστεως

Αγάλλεται σήμερα η Ρωσία, υμνολογεί η Καππαδοκία,
πανηγυρίζει η Ελλάδα. Αυτά τα τρία κέντρα της Ορθοδόξου πίστεως
και εμπειρίας έχουν συνθέσει, εδώ και πολλά χρόνια, έναν θαυμαστό
δίαυλο Ορθοδόξου προσκυνήσεως στη μνήμη του σήμερα εορταζομένου
Οσίου Ιωάννου του Ρώσου, του Ομολογητού. Και γίνεται η σημερινή
ημέρα αφορμή δοξολογίας του Θεού γιατί χάρισε στον τόπο μας και
στην Εκκλησίας μας ένα τέτοιο πρόσωπο, ο βίος και ομολογία του
οποίου γίνονται παράδειγμα ζωής για όλους τους Χριστιανούς.
Μόνο που οι βίοι, των Αγίων όπως και του Οσίου Ιωάννου, δεν
είναι λογοτεχνικά κείμενα, δημιουργήματα ποιητών και καλλιτεχνών
του λόγου. Είναι κραυγές αγωνίας και αφύπνισης προς όλους εμάς που
συνιστούμε την Εκκλησία του Χριστού. Γι’ αυτό θα σταθούμε σε δύο
μόνο σημεία της αγίας ζωής του, προκειμένου να βγάλουμε χρήσιμα
και επωφελή συμπεράσματα, χρήσιμα για όλους μας. Σο πρώτο είναι η
ομολογία της πίστεως. Ο Άγιος πολέμησε στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο,
αιχμαλωτίστηκε από τους τούρκους και σύρθηκε ως δούλος, μέχρι το
Προκόπι της Καππαδοκίας. Εκεί αγοράστηκε από έναν μουσουλμάνο
άρχοντα, ο οποίος τού ανέθεσε να φροντίζει τα ζώα του. Ήταν η εποχή
που ο  Ιωάννης δοκιμάστηκε σκληρά και βασανίστηκε για να
εγκαταλείψει την πίστη του και έφθασε κοντά στο μαρτύριο για την
αγάπη του Χριστού. Έμεινε, όμως, ακλόνητος και ο Θεός δεν επέτρεψε
να μαρτυρήσει γιατί είχε άλλα σχέδια γι’ αυτόν. Σον ευλόγησε με την
χάρη της Ομολογίας και τον κατέταξε στην τιμημένη χορεία των
Ομολογητών της πίστεως, οι οποίοι κατέχουν ισότιμη θέση με τους
Μάρτυρες στη συνείδηση της Εκκλησίας, καθότι, όπως διδάσκει ο
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,  «οι ομολογητές είναι κατά πρόθεσιν
Μάρτυρες».  Ο ομολογιακός τρόπος της ζωής του έγινε αφορμή να
επισκιάσει η Χάρις του Θεού τον αφέντη του, ο οποίος κατάλαβε ότι ο
Ιωάννης ήταν ξεχωριστός, ήταν όντως άνθρωπος του Θεού. Κι έτσι ο
στάβλος που φύλαγε τα ζώα έγινε τόπος σωτηρίας για χιλιάδες
Φριστιανών και Μουσουλμάνων της περιοχής, που κατέφευγαν στη
χάρη του για να λάβουν νάματα ζωής αιωνίου.
Σο δεύτερο σημείο σχετίζεται με την μεταφορά της πίστεως από
τους Καππαδόκες Έλληνες του Προκοπίου, οι οποίοι στις αρχές της
3ης
δεκαετίας του 20ού αιώνος, υπό βίαιες συνθήκες, αναγκάστηκαν να
εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και να βρεθούν στα

χώματα της Μητέρας Ελλάδος. Οι πρόγονοί μας εκείνοι δεν
μετέφεραν, κατά τον ξεριζωμό, ούτε τις ιδιοκτησίες τους, ούτε τα
πλούτη και τα υλικά αγαθά τους. Έφθασαν εδώ ρακένδυτοι,
ταπεινωμένοι και εξουθενωμένοι, έχοντας, όμως, μαζί τους τον
μεγαλύτερο θησαυρό τους, την Ορθόδοξη πίστη τους. Μετέφεραν τις
ιερές Εικόνες τους, τα Λείψανα των Αγίων τους. Ναύλωσαν καράβι
για να μεταφέρουν το άφθαρτο ΢κήνωμα του Αγίου Ιωάννου  στο νέο
του σπίτι, στο Νέο Προκόπι Ευβοίας. Μετέφεραν την πίστη σε μία
Ελλάδα που βίωνε τις πληγές δύο τρομερών ιστορικών περιπετειών
και δραμάτων: του 1ου Παγκοσμίου πολέμου και της Μικρασιατικής
καταστροφής. Ήταν η εποχή του διχασμού και της εθνικής
ταπείνωσης, κατά την οποία η πατρίδα μας είχε ανάγκη από
προωθητική δύναμη. Αυτή τη δύναμη έφεραν οι πρόσφυγες, οι οποίοι
αναγέννησαν τον τόπο μας, κομίζοντας πολιτισμό, γράμματα,
Ελληνικό πνεύμα, κυρίως, όμως, την Ορθόδοξη πίστη, που εκείνη την
εποχή βρισκόταν σε κατάσταση νάρκωσης.
Η ομολογία της πίστεως, αγαπητοί μου, που μάς διδάσκει ο
Όσιος Ιωάννης, είναι ιερή υποχρέωση για όλους μας, όλες τις εποχές.
Φαίνεται, όμως, δύσκολη στις μέρες μας γιατί ο Χριστός σήμερα
θεωρείται από το πνεύμα του κόσμου ξεπερασμένος και παρωχημένος.
Είναι, όμως, δύσκολη γιατί και εμείς οι Χριστιανοί φαίνεται πως
έχουμε γίνει ένα με το πνεύμα του κόσμου και μετατρέψαμε τα
ουσιαστικά της πίστεως σε τυπική θρησκευτικότητα, την Εκκλησία
από κιβωτό σωτηρίας σε κοινό θρησκευτικό μόρφωμα, όπως και τόσα
άλλα.
Ο Όσιος Ιωάννης, όμως, μάς διδάσκει ότι, όπως, οι Καππαδόκες
πρόγονοί μας, έτσι κι εμείς πρέπει να κάνουμε και πάλι κέντρο της
ζωής μας τον Χριστό και τους Αγίους. Να μιμηθούμε εκείνους που
ανέστησαν τον τόπο όχι επειδή είχαν πλούτη και ευμάρεια υλική,
αλλά θησαυρό πνευματικό, την πίστη και την ζωή της Εκκλησίας. Αν
φθάσαμε σ΄ αυτό το τέλμα και το κατάντημα των ημερών μας, φθάσαμε
γιατί ξεχάσαμε, γιατί κάναμε λάθος επιλογές και διαλέξαμε τα πλούτη
του κόσμου αντί του θησαυρού του Χριστού. Μπορούμε, λοιπόν, όλα
να τα μετασχηματίσουμε γύρω μας, όχι με το να γίνουμε, απλώς, καλοί
Χριστιανοί και άνθρωποι, αλλά αυθεντικοί Χριστιανοί της αγάπης και
της μετανοίας, αφού αποβάλλουμε κάθε ίχνος θρησκευτικής
υποκρισίας από πάνω μας.
Αυτή την κραυγή αφύπνισης εκπέμπει σήμερα ο Όσιος Ιωάννης
ο Ρώσος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, καλώντας μας να
καταλάβουμε τί είχαμε και τί χάσαμε, ποιοί ήμασταν και ποιοί γίναμε,
αλλά και ποιοί μπορούμε να γίνουμε, για μάς και τον τόπο μας, αν
αποφασίσουμε την ευεργετική επιστροφή στις πηγές της πίστεως και
της αληθείας του Ιησού Χριστού, μέσα στην καθημερινή βίωση της
Εκκλησιαστικής εμπειρίας. ΑΜΗΝ!