ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Δ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝ.) Απόστολος: Τιτ. γ΄ 8-15 Ευαγγέλιο: Ματθ. ε΄ 14-19 «Υμείς έστε φως του κόσμου» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

ητροπόλεως Πάφου

Σείς είστε το φως του κόσμου, είπε ο Κύριος στους μαθητές του. Αλλά μόνο σ’ αυτούς; Όχι. Τα λόγια του απευθύνονται σε όλους τους χριστιανούς, σε όλους όσοι θα τον πίστευαν και θα τον ακολουθούσαν στο κύλημα των αιώνων.

Είμαστε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, φως εκ φωτός, φως αναμμένο από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Χριστό, ο οποίος είναι το μοναδικό φως του κόσμου, η πηγή της αληθινής ζωής. Και πρέπει άρα να λάμπουμε γύρω μας, να σκορπίζουμε τις ακτίνες μας και να μας βλέπει ο κόσμος.

Ο Χριστός φέρνει δυο ωραία παραδείγματα στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε. Δεν είναι δυνατόν – λέγει – να κρυβεί μια πόλις χτισμένη στην κορυφή του βουνού. Ούτε ανάβουν το λυχνάρι για να το τοποθετήσουν κάτω από τον κουβά, αλλά το βάζουν πάνω στον λυχνοστάτη, για να λάμπει σε όλους όσοι βρίσκονται μέσα στο σπίτι. Έτσι, λοιπόν, - συμπεραίνει ο Υιός του Θεού – ας λάμψει και το δικό σας  φως μπροστά στους ανθρώπους, για να ιδούν τα καλά έργα σας και να δοξάσουν τον ουράνιο πατέρα σας.

Μη κρύψετε το φως που κατέχετε, το φως που είστε ως μύστες μου και φίλοι μου. Αφήστε το να χυθεί γύρω σας. Κάνετε να σας δουν, να σας προσέξουν, να διδαχτούν από σας οι άνθρωποι. Γίνετε διαδότες του φωτός μου, τοποθετώντας το ψηλά, ώστε να φαίνεται από παντού.

Και για να μη πέσετε σε καμιά παρανόηση, σπεύδω να σας εξηγήσω τι εννοώ με τη λέξη φως. Δεν εννοώ απλώς την πίστη ή την αγάπη σας σε μένα. Δεν εννοώ το γεγονός, ότι έχετε αποταμιεύσει τους λόγους μου στην καρδιά σας, ότι γίνατε κοινωνοί της αλήθειας, που έφερα στον κόσμο. Εννοώ όλα αυτά, αλλά προ παντός τα έργα, τους καρπούς της πίστεως και της αγάπης σας προς εμένα. Εννοώ την εφαρμογή του Ευαγγελίου μου στη ζωή σας. Διότι μονάχα έτσι θα είστε πραγματικά φως του κόσμου. Μονάχα έτσι θα οδηγήσετε και τους άλλους ανθρώπους στην αγκαλιά μου.

Τα έργα είναι εκείνα που μιλούν στις ψυχές και τις κάνουν να στραφούν προς τη σωτηρία. Θα είστε, λοιπόν, φως του κόσμου, αν ανεβείτε στο ύψωμα του αγίου βίου, αν τοποθετήσετε τον χριστιανισμό σας στον λυχνοστάτη της εμπράκτου μιμήσεως μου. Δεν θέλω να μείνετε αποστηθιστές της διδαχής μου, απλοί μνήμονες των λόγων μου. Δεν θέλω να δεχτείτε το τάλαντο, για να το θάψετε και να μην εμπορευθείτε στην αγορά των αρετών, των θλίψεων, των δοκιμασιών, των άθλων. Σας ζητώ να μεταφράσετε το Ευαγγέλιο σε πράξεις θεάρεστες. Να κάμετε την αλήθεια μου ζωή και τη ζωή σας φορείο της αλήθειας μου.

Τότε και μόνο τότε, θα είστε γνήσιοι μαθητές μου. Τότε και μόνο τότε, θα σας ταιριάζει ο πανάκριβος τίτλος του Χριστιανού. Τότε και μόνο τότε, θα είστε φως του κόσμου, που θα φωτίζει και θα διαλύει τα σκοτάδια του κόσμου.

Αυτά μας λέγει, αγαπητοί αδελφοί, μέσα από τη σημερινή περικοπή ο Χριστός. Και, χωρίς άλλο, τους πιο πολλούς από μας τα λόγια του τους βρίσκουν ενόχους, παραμελητές της απαιτήσεως του. Γιατί, οι πιο πολλοί, τι παρουσιάζουμε; Περισσότερη κατάνυξη και λιγότερα έργα. Περισσότερη γνώση και λιγότερη εφαρμογή. Μοιάζουμε με πλοία που έχουν το πιο πολύ φορτίο προς τη μια τους πλευρά κι έτσι δεν μπορούν να πλεύσουν ίσια, αλλά κινδυνεύουν να ανατραπούν. Γιατί ενώ είμαστε πλούσιοι σε θεωρία και σε αίσθημα, είμαστε φτωχοί σε πράξεις κι ενέργεια.

Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε όσοι παρουσιάζουμε αυτή την έλλειψη ισορροπίας, όσοι γέρνουμε έτσι επικίνδυνα; Να πλουτίσουμε το βάρος των έργων. Να προσπαθήσουμε από εδώ και πέρα αυτό: πώς να μη λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε χριστιανοί, πώς να  περάσουμε από τα λόγια και τα αισθήματα και τους λογισμούς στα έργα, που είναι ως τώρα λίγα, ενώ τα πρώτα είναι πολλά.

Γιατί – σύμφωνα με μια όμορφη φράση του αγίου Ιγνατίου – όταν αποδειχθούμε στην πράξη χριστιανοί, τότε θα μπορούμε και να λεγόμαστε.

Γιώργος Σαββίδης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ Απόστολος: Τιτ. γ΄ 8 - 15 Ευαγγέλιον: Ματθ. ε΄ 14 – 19 «Υμείς εστέ το φώς του κόσμου»

«Υμείς εστέ το φώς του κόσμου»

Έντονη πρόσκληση για τους οπαδούς Του ο χαρακτηρισμός αυτός του Κυρίου. Έντονη είναι η πρόσκληση που απευθύνει ο Χριστός στην επί του όρους ομιλία Του. Εσείς είστε το φως του κόσμου. Τονίζει εσείς. Είναι ένα καθήκον που οφείλουν να αναλάβουν οι πιστοί στον κόσμο που ζουν. Προσκαλεί τους πιστούς Του να είναι φως. Να εκπέμπουν φως με τη ζωή τους με το παράδειγμά τους. Υπονοείται ωστόσο με αυτή την εντολή που έχει και το στοιχείο του χαρακτηρισμού, της φωτεινής ιδιότητας, η διάκριση από τον κόσμο. Τη διάκριση από εκείνους που δεν είναι ακόλουθοι του Χριστού.

Εμείς, λοιπόν, οι πιστοί χριστιανοί, αγαπητοί μου αδελφοί, και ο κόσμος από την άλλη πλευρά. Δεν μας απομονώνει από τον κόσμο, αφού άλλωστε μια φωτεινή πηγή, δεν είναι εύκολο να κρυφτεί και να απομονωθεί. Με το πλήθος γύρω Του, ο Κύριος, πάνω στο βουνό που στέκεται και διδάσκει τους συγκεντρωμένους, βλέπει μια άλλη εικόνα. Μια εικόνα γεμάτη φως ανάμεσα σε φωτεινούς ανθρώπους. Φως Εκείνος, εκεί ψηλά στο όρος. Και ο λαός γύρω Του δέχεται τις ακτίνες του φωτός Του. Παίρνουν από Εκείνον το φως και γίνονται και αυτοί φως. Λάμπουν όλα γύρω Του με το φως να διαχέεται και να επεκτείνεται όλο και μακρύτερα. Μια μεγάλη πηγή φωτός, ένα σύνολο λαμπρό. Έτσι βλέπει τον κόσμο. Έτσι τον θέλει. Γιατί πως είναι δυνατόν, συνεχίζει ο Κύριος, μια πόλη χτισμένη πάνω σε ένα βουνό, πως είναι δυνατό να κρυφτεί από τα μάτια μας. Είμαστε όλοι μια πόλη πάνω στο βουνό. Είναι σαν μια φωτεινή πηγή που εκπέμπει το φως γύρω. Αυτό είναι το χωρίς διακοπή καθήκον μας. Να εκπέμπουμε το φως που πήραμε. Και μια φωτεινή πηγή υπηρετεί τις ανάγκες όλων. Δεν δικαιούται να διακόπτει την παροχή.  Δεν κάνει διακρίσεις. Είμαστε το φως. Είμαστε γιατί μας το έδωσε ο Κύριος μας. Το πήραμε από τον φωτοδότη Κύριο και το προσφέρουμε στους άλλους. Φωτισμένοι από την διδασκαλία του Κυρίου μας, καθορίζουμε την πορεία της καθημερινής ζωής. Κάθε πράξη μας αποκτά ένα χαρακτηριστικό που συμφωνεί με τον νόμο του Θεού. Επιζητούμε να συμμορφώσουμε τις σκέψεις, τους λόγους και τις πράξεις μας, με τις αλήθειες του ευαγγελίου, αυτό μας δίδαξε ο Κύριος.

Καμιά πηγή φωτός, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν είναι αυτόνομη. Πρέπει να βρίσκεται πάντοτε συνδεδεμένη με την παραγωγή. Πάντοτε σε επιφυλακή. Και όχι μόνο. Δεν επιτρέπεται η διακοπή. Συνεχής ο έλεγχος της γραμμής μεταφοράς του φωτεινής ενέργειας. Έργο ζωής η διατήρηση της εκπομπής του φωτός.

Αυτό σημαίνει για να επανέλθουμε στον τρόπο της ζωής μας, σημαίνει ότι δεν σταματούμε την προσπάθεια μας, να φαίνονται, αλλά και να είναι φωτεινά τα έργα μας. Να είναι φωτεινή η ζωή μας. Ασφαλώς δεν είναι κάτι απλό. Είναι όμως δυνατό να γίνει μια αυτοματοποιημένη διαδικασία ζωής, εφόσον ο νους και η καρδία μας είναι στραμμένη και προσηλωμένη στον φωτοδότη Κύριο μας. Δεν είναι απλό, αλλά δεν είναι και εύκολο, χωρίς κάποιες προϋποθέσεις. Απαιτεί προσπάθεια. Απαιτεί αγώνα σε κάθε επίπεδο της καθημερινής ζωής. Χρειάζεται να συμμορφώσουμε την συμπεριφορά μας με τις εντολές του Θεού. Και πολλές φορές αντιδρά ο κακός εαυτός μας. Μας παρασύρει η εύκολη αντιμετώπιση δύσκολων προβλημάτων που παρουσιάζονται στη ζωή μας. Δεχόμαστε και από τους γύρω μας προτάσεις και παραδείγματα και σκοτεινιάζει η ζωή μας. Χάνουμε τη φωτεινή ενέργεια που μπορούμε να έχουμε όταν είμαστε συνδεδεμένοι με την πηγή.

Είναι λοιπόν, αγαπητοί μου, ένας καθημερινός, αγώνας σκληρός και κάποτε πολύ δύσκολος. Αντιμετωπίζουμε τις συνήθειές μας και τις επιθυμίες μας, που πολλές φορές διατηρούνται και χάνονται μέσα στο σκοτάδι. Αναζητούμε κάποια ακτίνα φωτός για να ξαναγυρίσουμε και να βρούμε το δρόμο μας. Χρειαζόμαστε να βάλουμε το καλώδιο στην μπρίζα. Να πλησιάσουμε στον Χριστό. Να ζητήσουμε τη βοήθειά Του. Να συνδεθούμε με την πηγή. Να πάρουμε και να δώσουμε φως. Είναι μια πρόκληση. Αλλά είναι και πρόσκληση που τονίζει εμφαντικά ο Κύριος. «Υμείς εστέ το φως του κόσμου». Φως για τον εαυτό μας. Φως για τους γύρω μας. Το λαμπρό μοναδικό φως που δεχόμαστε δώρο από τον φωτοδότη Κύριο μας. Αρκεί να προσφύγουμε στον φωτοδότη. Να ζητήσουμε να ενισχύσει την αδύναμη προσπάθειά μας. Και τότε έρχεται η βοήθειά Του. Έρχεται το φως και πλημμυρίζει τη ζωή μας. «Φως και μέσα, φως κι απ’ έξω κι όλα γίνονται ένα φως»! Αμήν.

Δ.Γ.Σ

Κυριακή Β΄ Ματθαίου -«Δεύτε οπίσω μου»

Ευαγγέλιο: Ματθ. Δ΄18-23 

«Δεύτε οπίσω μου»

Την κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου, μας περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, ενώ ψαρεύουν στη λίμνη της Γαλιλαίας, δέχονται την επίσημη πρόσκληση του Κυρίου να Τον ακολουθήσουν με το «Δεύτε οπίσω μου». Η στιγμή είναι μεγάλη και συγκλονιστική, όχι μόνο για τους τέσσερις, αλλά και για την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Γιατί κανένα πρόσωπο και κανένα πράγμα δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό, που να μην έχει το σκοπό της ύπαρξής του, το μικρό ή και το μεγάλο προορισμό του. Υπάρχει η γη, για να ζούμε σ’ αυτή όλοι οι άνθρωποι και όλα τα όντα της γης. Υπάρχει ο ήλιος για να φωτίζει, να ζωογονεί, να θερμαίνει τη γη, για να μπορεί αυτή να αποβαίνει εξαίρετο κατοικητήριο του ανθρώπου. Υπάρχει ο αέρας, το νερό, όλα τα αγαθά της γης, για να μας τροφοδοτούν και να μας συντηρούν. Και γεννιέται το ερώτημα: Κι εμείς γιατί υπάρχουμε; Για να ζούμε μόνο τα λίγα και βασανισμένα χρόνια της επίγειας ζωής μας; Αλλοίμονο, αν ήταν τόσο επιπόλαιος ο επίγειος σκοπός της ζωής μας. 

Αντίθετα, ο επί γης προορισμός της ζωής μας είναι μέγιστος και Θείος και αυτό τον βρίσκει κανείς, ακολουθώντας μόνο τον Σωτήρα Χριστό. Ποιος όμως είναι ο επί γης προορισμός της ύπαρξης και ζωής μας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι ο προορισμός μας είναι διπλός, δηλαδή και επίγειος και επουράνιος. Ας δούμε, λοιπόν, πρώτα ποιος είναι ο επίγειος προορισμός μας.

Πρώτος και κύριος προορισμός μας, εδώ σ’ αυτή την επίγεια ζωή, είναι να γίνουμε καλοί Χριστιανοί. Να μορφωθούμε σύμφωνα με το θέλημα και το υπόδειγμα του Χριστού. Να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός, ώστε Εκείνος να κυβερνά τη ζωή μας. Γιατί, όπως είμαστε σήμερα, οι περισσότεροι είμαστε μόνο ονομαστικά και όχι ουσιαστικά χριστιανοί. Παρ’ όλο που είμαστε βαπτισμένοι και είμαστε πιστοί και φέρουμε όνομα χριστιανικό και σφραγίδα και ταυτότητα χριστιανική, η όλη βιωτή και πολιτεία μας, κάθε άλλο παρά χριστιανική είναι. Αυτό που θέλει από εμάς ο Κύριος είναι να είμαστε άγιοι, άγιος ο βίος μας, άγια τα λόγια μας, τα έργα μας, όλη μας η συμπεριφορά και ζωή μας. Ο Απόστολος Πέτρος, μας παρακινεί και μας λεει, ότι όλη μας η συμπεριφορά θα πρέπει να είναι άγια, όπως άγιος είναι και ο Θεός που μας κάλεσε. Θα πρέπει στη ζωή μας να είμαστε καλοί, τίμιοι, δίκαιοι, ευσεβείς, σώφρονες, καθαροί και όχι κακοί, αμαρτωλοί, άδικοι, άσωτοι, πονηροί, εμπαθείς. Βέβαια, ο Θεός μεριμνά για τον καθένα μας. Γι αυτό και μας αφήνει επί της γης και παρατείνει τη ζωή μας και μας δίνει χρόνια και χρόνια, για να πετύχουμε τον ψηλό προορισμό μας, που είναι η επουράνια Βασιλεία Του.

Για να κερδίσουμε όμως την ουράνια Βασιλεία Του, θα πρέπει να τηρήσουμε κατά γράμμα τις εντολές Του. «Μακάριοι», μας λεει, «όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους θα είναι η βασιλεία των Ουρανών». «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού». «Μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί θα ονομασθούν παιδιά του Θεού». (Ματθ. Ε΄3,8,9). Ο Κύριος μας υπόσχεται πάντοτε την αιώνια ζωή και τη βασιλεία των ουρανών με το «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου». (Ματθ. ΚΕ΄, 34). Και μας βεβαιώνει ότι τότε, κατά την δευτέρα Του παρουσία, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, στη Βασιλεία του Πατέρα Του. (Ματθ. ΙΓ΄43). Αυτός είναι, λοιπόν ο τελικός προορισμός μας και ο ύψιστος σκοπός της επίγειας ζωής μας. Ο Παράδεισος, η δόξα και η μακαριότητα του Θεού. Να γίνουμε δοξασμένοι, πανευτυχείς και μακάριοι, όπως είναι ο Κύριος και Θεός μας.

Για να πετύχουμε όμως το στόχο μας αυτό, όπως είπαμε και πιο πάνω, απαραίτητα θα πρέπει πρώτα να εκπληρωθεί ο επίγειος προορισμός μας, για να ακολουθήσει έπειτα και ο επουράνιος. Αλλά για να πραγματοποιηθεί ο επίγειος προορισμός μας, χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού. Γι’ αυτό κι Εκείνος μας καλεί και μας λεει: «Ακολουθήστε με, αν θέλετε να σώσετε τη ζωή σας, απαρνηθείτε τον κακό εαυτό σας και σηκώνετε κάθε μέρα τον σταυρό σας» (Λουκ. Θ΄23). Δηλαδή χρειάζεται ένας έντονος και διαρκής αγώνας και πρώτ’ απ’ όλα πίστη στον Ιησού Χριστό. Η πίστη είναι η βάση, το θεμέλιο, η αφετηρία η δύναμη της αγιότητας και της χριστιανικής ζωής. Η πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο μόνος Σωτήρας και Λυτρωτής των αμαρτωλών ανθρώπων. Γι’ αυτό και ο Κύριος προτού ζητήσει την αγιότητα ζήτησε την πίστη. Και μας καλεί με το «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο», με το ότι «όποιος πιστέψει και βαπτισθεί, θα σωθεί» (Μαρκ. Α΄, 15) και ότι «χωρίς πίστη, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό». (Εβρ. ΙΑ΄ 6). Η πίστη είναι η βάση, γιατί αν δεν πιστέψουμε κι αν δεν  μετανοήσουμε, ούτε θα εξομολογηθούμε, ούτε προσευχή, ούτε ελεημοσύνη, ούτε αρετή, τίποτε μα τίποτε δεν θα κάνουμε. Πρέπει, λοιπόν, πρώτα να πιστέψουμε στον Χριστό, να του ζητήσουμε όλ’ αυτά, να του ζητήσουμε και τη βασιλεία Του, για να τα λάβουμε.

Το άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι η υπακοή στις άγιες εντολές Του. Πρώτα πίστη και έπειτα υπακοή. Πλήρης εφαρμογή και τήρηση των εντολών Του. Η πίστη είναι πιο εύκολη. Η υπακοή είναι δύσκολη. Εύκολα ανοίγουμε τ’ αυτιά μας και ακούμε τον Λόγο του Θεού. Δύσκολα τον εφαρμόζουμε. Είναι ο κακός εαυτός μας, είναι ο κόσμος, είναι ο διάβολος με τους πειρασμούς του, που αντιδρούν κι έτσι με τα λόγια είμαστε χριστιανοί, με τα έργα όμως κάθε άλλο παρά χριστιανοί είμαστε. Λοιπόν, δεν φτάνει η πίστη, απαραίτητη είναι η εφαρμογή ή μάλλον απαιτείται έμπρακτη πίστη, εφαρμοσμένη αρετή, πίστη και αρετή που να τη βεβαιώνουν τα έργα, τα καλά βέβαια έργα, ο ενάρετος βίος, πως είναι γνήσια, σωστή, πραγματική πίστη και αρετή. Μη μένουμε, λοιπόν, μόνο στο ένα. Ας αποκτήσουμε και το άλλο, για να πετύχουμε τον ψηλό και Θείο προορισμό μας.

Αδελφοί μου! Έχουμε χρέος, να δώσουμε ότι μπορούμε ο καθένας μας για τον Χριστό. Και δύναμη και χαρίσματα και στην ανάγκη και αυτή ακόμα τη ζωή μας. Και πρέπει να ξέρουμε ότι όποιος δίνει στο Χριστό δεν δίνει, αλλά παίρνει. Μέσα στη φοβερή κατάπτωση της εποχής μας, ο επανευαγγελισμός του λαού του Θεού, είναι ένα όραμα ζωής, αγάπης και θυσίας. Σήμερα που ο άνθρωπος κουράστηκε μέσα στη δίνη των ανέμων και της αποστασίας και μέσα στον καύσωνα της αμαρτίας, αρχίζει να αναζητεί εναγώνια το «ύδωρ το ζων» (Ιωαν. Δ΄11), τον Χριστό. Θα είναι τρομερό, να έχουμε ένα τόσο μεγάλο και ένδοξο προορισμό, που κανένα όν δεν έχει επί της γης κι εμείς να αδιαφορούμε γι’ αυτό. Ας προσέξουμε, λοιπόν, πολύ, ας μελετήσουμε το θέμα του ψηλού προορισμού μας και ας αγωνιστούμε για να το πετύχουμε. Η δόξα και η χαρά του ουρανού, μας περιμένει.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος – Μητροπολη Πάφου

Κυριακή των Βαϊων «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»

Οι προφήτες θριαμβικά το ανήγγειλαν. Ανήγγειλαν γεγονότα που δεν αξιώθηκαν να δουν. Δόξα και τιμή σ’ Αυτόν που έρχεται απεσταλμένος από τον Κύριο, βροντοφωνάζει ο προφήτης. Εμπνευσμένοι προφήτες και διδάσκαλοι του θείου λόγου, περιέγραψαν σχεδόν σαν να έβλεπαν, γεγονότα της ζωής του Ιησού, αυτά που συνέβησαν ύστερα από αιώνες. Ήταν οι προπομποί, αγαπητοί μου αδελφοί. Νοερά και σ’αυτή την θριαμβευτική πορεία παρακολουθούν τον Ιησού, «καθήμενον επί πώλον όνου». Σαν να είναι και αυτοί ανάμεσα στο πλήθος που ζητωκραυγάζει. Παρίστανται και αυτοί που προφήτευσαν αυτή την πορεία. Προφήτευσαν αλλά και δίδαξαν τον λαό του Κυρίου να επανέλθει στην οδό των εντολών του Θεού.

Εκείνοι δεν αξιώθηκαν να συμμετάσχουν θεατές της δοξασμένης εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα.

Οι σύγχρονοι όμως του Χριστού μας, Ιουδαίοι και εθνικοί, έλαβαν μέρος στη μεγαλειώδη πορεία και είσοδο του αναμενόμενου Βασιλιά του Ισραήλ. Κλαδιά από δάφνες έστρωσαν στο δρόμο από όπου θα περνούσε. «Όχλος πολύς» πλημμυρίζει τους δρόμους των Ιεροσολύμων. Οι πολλοί τον περίμεναν σαν επίγειο άρχοντα, σωτήρα από την Ρωμαϊκή δουλεία. Είχε δείξει τη δύναμή Του με πλήθος θαυμάτων και θεραπειών. Ακόμη μόλις χθες ανέστησε τον φίλο του Λάζαρο, που τον βρήκε νεκρό. Έσπευσαν λοιπόν να υποδεχτούν τον βασιλιά του Ισραήλ. ‘Ωστόσο, άλλοι, οι λιγότεροι, έτρεξαν και αυτοί να υποδεχτούν τον Χριστό. Τον είχαν γνωρίσει, Τον είχαν ακούσει. Τον είχαν ακολουθήσει. Πίστεψαν στο λόγο Του που ειρήνευσε την ψυχή τους.  Έσπευσαν να δουν και πάλι τον θείο ελευθερωτή. Ελευθερωτή από την δουλεία της αμαρτίας.

Κάποιοι λοιπόν, πολλοί, αγαπητοί μου αδελφοί, που φωνάζουν σήμερα «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου», ίσως αναμειχθούν με το πλήθος που θα κραυγάζει, «άρον, σταύρωσον αυτόν».

Πόσο εύκολα και απερίσκεπτα αλλάζουμε. Πόσο επιπόλαια αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της καθημερινότητας.

Μια άλλη εικόνα αντιθέσεων προβάλλει επίσης στην ευαγγελική περικοπή. Η Μαρία εκδηλώνοντας την αγάπη της προς τον Κύριο, πλένει τα ταλαιπωρημένα πόδια του Ιησού. Καταναλώνει και θυσιάζει το πανάκριβο και εύοσμο μύρο που η μυρωδιά του πλημμύρισε όλο το σπίτι. Και από την άλλη ο Ιούδας, ο Ισκαριώτης, ο ταμίας της αποστολικής συντροφιάς, κόπτεται για τη σπατάλη του πολύτιμου μύρου. Υποκρίνεται ότι ενδιαφέρεται για τους φτωχούς. Σκέφτεται όμως και λογαριάζει πόσα θα μπορούσε να κατακρατήσει για τον εαυτό  πουλώντας το.

Η Μαρία στερείται τα υλικά και προσφέρει λατρευτική θυσία στον Ιησού. Ο Ιούδας όντας κλέπτης και πλεονέκτης, δεν μπόρεσε στα τρία χρόνια που ακολουθεί τον Χριστό, να αλλάξει τον κακό του εαυτό, δεν προσπάθησε να δεχτεί τη διδασκαλία του Χριστού στην πρακτική μορφή της καθημερινής του ζωής. Μένει αμετανόητος. Χάνει πολύτιμες ευκαιρίες αλλαγής, σωτηρίας. Φροντίζει και ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του.

Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων. Προσέξαμε στην περίπτωση του σημερινού ευαγγελίου δυο ακραία. Η Μαρία εκμεταλλεύεται την ευκαιρία της παρουσίας του Χριστού στο σπίτι της, παρακολουθεί τον θείο Διδάσκαλο και δεν διστάζει να θυσιάσει το πολύτιμο για να δείξει την αγάπη της στον Κύριο. Ο Ιούδας, ο αμετανόητος υποκριτής και κλέφτης που δεν άφησε τον εαυτό του να επηρεασθεί από την παρουσία του ίδιου του Θεού, δίπλα του.

Ασφαλώς δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία της Μαρίας να θυσιάσουμε ένα τόσο πολύτιμο μύρο και να πλύνουμε τα πόδια του Χριστού. Έχουμε όμως κάθε μέρα την ευκαιρία, φέροντες ως βαϊα φοινίκων, τις προσευχές μας, να επικοινωνούμε με τον Κύριο. Έχουμε την ευκαιρία με το πολύτιμο μύρο της εξομολόγησης, να καθαρίσουμε την ψυχή από τον βόρβορο της αμαρτίας. Να κάνουμε την ψυχή μας να μοσκομυρίσει όπως το σπίτι της Μαρίας από την οσμή του πολύτιμου μύρου της καθαρότητας. Έχουμε ακόμη την ευλογία, στην καθαρή πλέον ψυχή μας, να δεχτούμε τον ίδιο τον Κύριο μας, μέσα μας, με την θεία κοινωνία. Αυτές είναι ευκαιρίες, ευκαιρίες ευλογημένες, που δεν πρέπει να τις χάσουμε. Και δεν είναι μοναδικές ευκαιρίες, με την έννοια που έχουν άλλες ευκαιρίες της ζωής μας, που αν δεν τις αρπάξουμε τη στιγμή που είναι απέναντί μας, χάνονται. Αυτές τις πνευματικές ευκαιρίες, της προσευχής, της μετάνοιας και εξομολόγησης, της συμμετοχής στη θεία κοινωνία, τις έχουμε πάντοτε, διαρκώς. Οποιαδήποτε στιγμή θελήσουμε. Ωστόσο επειδή δεν γνωρίζουμε τον χρόνο που διαθέτουμε, δεν πρέπει να αφήνουμε να περνούν ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες. Όποτε λοιπόν, αποφασίσουμε, αν μη χάνουμε χρόνο. Αρκεί να αποφασίσουμε. Η εβδομάδα που αρχίζει είναι μια ακόμη ευκαιρία πνευματικής αναβάθμισης. Κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία προσευχής, δοξολογίας, αλλά και αιτημάτων. Όποτε θελήσουμε μπορούμε να μετανοήσουμε για τα λάθη μας, να καθαρίσουμε την ψυχή μας, να την ετοιμάσουμε να δεχτεί τον Κύριο, με την θεία ευχαριστία. Θα αναβάλουμε;  Ασφαλώς όχι, αγαπητοί μου.

Έτοιμοι, λοιπόν, θα προσφωνήσουμε και μεις το «ωσαννά», την ουράνια δοξολογία στον Κύριό μας, αγαπητοί μου αδελφοί. Σταθεροί στην πορεία μας προς Εκείνον που βρίσκεται πάντοτε δίπλα μας και μας καθοδηγεί. Σταθεροί και πιστοί ακόλουθοί Του. Εκείνου που ήρθε για να μας σώσει, παίρνοντας επάνω Του τις αμαρτίες μας. Εκείνου, για τον οποίο, τα πολλά λάθη μας ήταν σαν να φώναζαν: «σταύρωσον αυτόν». Οι αμαρτίες μας Τον οδήγησαν στη σταυρική θυσία. Ας καθαρίσουμε λοιπόν τον εαυτό μας κι ας μείνουμε κοντά Του, με το «ωσαννά», ευλογώντας και δοξάζοντας με όλη μας την ψυχή, τον Κύριο. Να δεχτούμε την πλούσια αγάπη και την βοήθειά Του, γιατί τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Γιο Του για να χαθεί κανένας από τους πιστούς Του, αλλά να κληρονομήσει την βασιλεία Του.

 

δ.γ.ς.

Γ΄Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) - «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι»

Απόστολος: Εβρ. δ΄ 14-ε΄ 6

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34-θ΄1

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. η΄ 34).

Παρά το ότι από το ύψος του εικονοστασίου προβάλλει η μορφή του Εσταυρωμένου, εντούτοις η Εκκλησία προβάλλει και ανάμεσα μας το Σταυρό του Κυρίου για να μας θυμίζει από τη μια το αντίτιμο της εξαγοράς μας από  την αμαρτία και από την άλλη τη δική μας υποχρέωση για το σήκωμα του δικού μας σταυρού. Επειδή δε «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ΄14), για τούτο και χρειαζόμαστε τη στήριξη και βοήθεια του Θεού στο δύσκολο αυτό αγώνα.

Διπλός, λοιπόν, ο στόχος της σημερινής γιορτής. Πρώτον να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της σταυρικής θυσίας του Κυρίου ξεχωριστά και δεύτερον να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους θα φανούμε αντάξιοι αυτής της μεγάλης θυσίας, αυτής τη μεγάλης αγάπης. Ιδιαίτερα βοηθητικά είναι τα σημερινά αναγνώσματα. Ο «Απόστολος» μας καλεί να «κρατήσουμε σταθερή την πίστη που ομολογούμε. Γιατί έχουμε μέγαν αρχιερέα που έφτασε ως το θρόνο του Θεού, τον Ιησού, τον Υιό του Θεού. Δεν έχουμε αρχιερέα που να μην μπορεί να συμμεριστεί τις αδυναμίες μας. Αντίθετα, έχει δοκιμαστεί σε όλα, επειδή έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, χωρίς όμως να αμαρτήσει. Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε».

Για να τολμήσουμε να πλησιάσουμε με το θρόνο της χάριτος του Θεού και να γίνουμε κοινωνοί αυτής της μεγάλης του αγάπης θα πρέπει να υλοποιήσουμε τις σημερινές συστάσεις του κυρίου όπως αυτές διατυπώνονται στο σημερινό «ευαγγέλιο». Δηλαδή, όποιος θέλει να τον ακολουθήσει θα πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει το σταυρό του και να τον ακολουθεί.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι, ενώ πριν λίγο μιλώντας για το δικό του Σταυρό χρησιμοποίησε το όρο «δει», πρέπει, όταν απευθύνθηκε στον κόσμο και τους Μαθητές του χρησιμοποίησε τις λέξεις «όστις θέλει». Ο ίδιος προσφέρει της δυνατότητα της σωτηρίας για όλους μαζί, αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Για να γίνουμε δέκτες και συμμέτοχοι της χάριτος του Θεού θα πρέπει να το θελήσουμε κι εμείς. Ο Θεός θέλει ελεύθερα να δεχθούμε αυτή τη δωρεά και μέσα από την πίστη και τον τρόπο της καθημερινής μας ζωής να φαινόμαστε αντάξιοι αυτής της δωρεάς. Αν παρ’ ελπίδα δεν ανταποκριθούμε επάξια σ’ αυτή τη δωρεά, είτε με την πλήρη άρνηση μας, είτε με τη μη συμμόρφωση στο θέλημα του, τότε ως αξιοκατάκριτοι πλέον θα περιφρονηθούμε και από το Υιό του ανθρώπου «όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων».

Σαφής, λοιπόν, και ξεκάθαρος σήμερα ο Ιησούς. Αυτός, ως η ελπίδα του κόσμου που πρόβαλε μέσα από το ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, έρχεται σήμερα να καλέσει τον άνθρωπο να τον ακολουθήσει. Επειδή δε η υλοποίηση αυτής της ελπίδας δε θα είναι δοτή ή και αποτέλεσμα εξαναγκασμού για τούτο και απευθύνει ανοικτή πρόσκληση σε όλους.  Η σωτηρία είναι για όλους. «Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4). Όμως, το ότι δεν σώζονται όλοι οι άνθρωποι αυτό οφείλεται στους ίδιους τους ανθρώπους, επειδή αρνούνται να γίνουν μέτοχοι της σωτηρίας που τους προσφέρεται.

Έτσι ο Κύριος απευθύνει πρόσκληση σε όλους. Απευθύνει πρόσκληση γενική, καθολική, αλλά και πρόσκληση προσωπική. Ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο: «Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές και τους είπε: Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί».

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός της υλοποίησης αυτής της πρόσκλησης. Προσκαλεί όλους, αλλά στη συνέχεια προχωρεί στον καθένα ξεχωριστά θέτοντας κάποιες προϋποθέσεις. (α) Να απαρνηθούμε τον εαυτό μας (β) Να σηκώσουμε το σταυρό μας και (γ) Να τον ακολουθούμε δια βίου.

Ο Ιησούς θέλει ανθρώπους ελεύθερους και όχι δούλους, θέλει να τους διακρίνει η αγάπη πάνω από τον ίδιο τον εαυτό τους, έχοντας σαν πρότυπο τη δική του αγάπη. Σε ότι αφορά το σταυρό κάνει διάκριση από το δικό του Σταυρό. Ο Σταυρός Του ήταν μέσο σωτηρίας όλων των άλλων ανθρώπων. Ο ανθρώπινος σταυρός είναι ξεχωριστός του καθενός και αποβλέπει στη δική του και μόνο σωτηρία. Πολλές φορές το Χριστιανικό χρέος, το Χριστιανικό καθήκον, είναι στ’ αλήθεια σταυρός βαρύς, γιατί μέσα από την αυταπάρνηση καλείται να προχωρήσει σε θυσία, ακόμα και αυτοθυσία.

Σταυρός βαρύς και μάλιστα με δύο έννοιες. Πρώτον, γιατί μέσα από την αποδοχή του δικού μας σταυρού θα εκφραστεί ο βαθμός της πίστεως μας και δεύτερον μέσα από τον τρόπο που εμείς θα σηκώνουμε το δικό μας σταυρό θα γινόμαστε το ζωντανό παράδειγμα τόσο στο χώρο της οικογένειας, όσο και στο χώρο της κοινωνίας. Το παράδειγμα της υπομονής την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας, η δύναμη της πίστης και της ελπίδας ότι θα τα καταφέρουμε με τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού. Μέσα από την όλη αναστροφή μας θα δώσουμε στην πράξη τις πιο πειστικές αποδείξεις για την ανωτερότητα και την ορθότητα της χριστιανικής μας πίστεως. Μιας πίστεως που οικοδομεί, που ομολογεί με παρρησία και εκφράζεται πρακτικά σαν ήθος και σαν τρόπος καθημερινής ζωής. Μέσα από αυτό το ήθος και αυτό τον τρόπο ζωής θα γινόμαστε αφορμή για να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Βαρύ το φορτίο, μεγάλη όμως και η δύναμη του Θεού. Ας μην ξεχνούμε τους λόγους του Αποστόλου Παύλου: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φίλιπ. δ΄ 13). Όλα τα μπορώ χάρη στο Χριστό που με δυναμώνει.

Αδελφοί μου, ο Σταυρός του Κυρίου προβάλλει και σήμερα μπροστά μας για προσκύνηση στέλλοντας μας ταυτόχρονα το μήνυμα ότι Αυτός που υψώθηκε πάνω στο σταυρό βρίσκεται ανάμεσα μας, δίπλα μας, για να μας στηρίξει. Αυτό το γεγονός μας δίνει δύναμη και μαζί με τον υμνωδό ομολογούμε: «Ο Σταύρος Σου Κύριε, ζωή και Ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου». Άρα και για μας. Είναι ταυτόχρονα πηγή δύναμης και ελπίδας ότι και ο δικός μας σταυρός θα έχει σαν τελική κατάληξη και τη δική μας ανάσταση. Ας παρακαλέσουμε το Θεό να μας δίνει δύναμη και υπομονή σ’ αυτόν τον αγώνα. Μέσα από αυτή την υπομονή θα εκφραστεί η δύναμη της πίστης μας, αλλά και η πιο γνήσια και ειλικρινής προσκύνηση του Σταυρού του Κυρίου. Ναι, Κύριε, Φιλάνθρωπε κι’ εμείς μετά του υμνωδού αναφωνούμεν: «Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, κα την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν». Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης – Ι.Μ.Πάφου

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ «Τι ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών;» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Ένα από τα μεγάλα χαρίσματα που έλαβε ο άνθρωπος από τον Θεό, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ο νους και η ικανότητά του να σκέπτεται. Το χάρισμα αυτό τον ξεχωρίζει από τα ζώα και τον βοηθά να προοδεύει, να μορφώνεται και να δημιουργεί πολιτισμό. Όμως, όπως με όλα τα άλλα χαρίσματα, έτσι και ο νους, μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, εσκοτίσθη και διεστράφη. Γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιείται πάντοτε όπως όρισε ο Θεός, να γνωρίζει δηλαδή και να σκέπτεται το άγιο και αγαθό θέλημα Του, αλλά γίνεται συχνά όργανο και κέντρο κακίας και αμαρτίας, νους αμαρτωλός, γεμάτος πονηριά και αχρειότητα. Στο σημερινό Ευαγγέλιο, ανάμεσα στον κόσμο που ακούει την διδασκαλία του Χριστού και βλέπουν την θεραπεία του παραλυτικού, είναι και μερικοί Γραμματείς. Όταν, λοιπόν, ακούουν τον Χριστό να λέει στον παραλυτικό «σου συγχωρώ τις αμαρτίες σου», αρχίζουν να σκέπτονται κρυφά μέσα στις σκοτεινές καρδιές τους. Ποιος είναι αυτός που εκστομίζει τέτοιες βλασφημίες. Αυτός είναι ένας άνθρωπος σαν κι εμάς. Και που βρήκε την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, αφού τέτοια πνευματική εξουσία την έχει μόνο ο Θεός; Κι’ αυτά τα έλεγαν μέσα τους με την ιδέα πως δεν τους βλέπει και δεν τους ακούει κανείς. Αλλά ο Κύριος σαν Παντογνώστης που είναι και τους βλέπει και τους ακούει. Βλέπει και ακούει τους απόκρυφους διαλογισμούς τους και γυρίζει τότε προς αυτούς, τους βλέπει καλά και τους λέει: «Γιατί σκέπτεσθε τέτοια πονηρά και άδικα πράγματα και γιατί βάζετε στο νου σας βλάσφημους λογισμούς;». Με αφορμή τα λόγια αυτά του Κυρίου προς τους Γραμματείς, ας δούμε κι εμείς σήμερα πότε και πως αμαρτάνει ο νους μας και πως είναι δυνατό να διορθωθεί και ανακαινισθεί.

Ο Θεός, αδελφοί μου, δεν μας έδωσε το νου για την εξυπηρέτηση της φυσικής μόνο ζωής μας, αλλά και για να μας βοηθά να προσεγγίζουμε Εκείνο. Να Τον ενθυμούμαστε, να Τον σκεπτόμαστε και να επικοινωνούμε μαζί Του. Πόσοι όμως χρησιμοποιούμε τον νου μας, για τους σκοπούς αυτούς; Μια μικρή μειοψηφία. Οι περισσότεροι τον αφήνουμε να αμαρτάνει. Σκέψεις οίησης, αλαζονείας και εγωισμού αφήνουμε ν’ αναπτύσσονται συχνά στον νου μας και να μας δημιουργούν μια νοσηρή κατάσταση υψηλοφροσύνης. Κι’ έτσι, υπό την επίδραση των σκέψεων αυτών, φρονούμε ότι εμείς είμαστε σπουδαίοι και ανώτεροι από όλους τους άλλους. Αυτή η υψηλοφροσύνη ήταν και το ιδιαίτερο γνώρισμα των Γραμματέων και των Φαρισαίων, κατά την εποχή που ζούσε στη γη ο Χριστός. Σήμερα, είναι το γνώρισμα σχεδόν όλων μας που δίκαια μας κάνει αποκρουστικούς στο Θεό.

Βέβαια το ότι η υψηλοφροσύνη είναι σοβαρό αμάρτημα του νου, που πρέπει να την καταπολεμούμε συστηματικά, ελάχιστοι το γνωρίζουμε. Θα πρέπει να την καταπολεμούμε ενθυμούμενοι πάντοτε την παραγγελία του αποστόλου Παύλου, που λέει: «Μη υπερηφανεύεσαι, αλλά ταπεινοφρονών έχε φόβον» (Ρωμ. ΙΑ΄,20). Σαν αποτέλεσμα της υψηλοφροσύνης είναι ένα άλλο αμάρτημα που διαπράττουμε πάλι με το νου μας. Πρόκειται για την κατάκριση των άλλων που κάμνουμε κατ’ αρχάς μέσα μας. Επηρεασμένοι πολλές φορές από τον θαυμασμό για τον εαυτό μας και τυφλωμένοι από την αλαζονεία μας, κρίνουμε τους άλλους με πολλήν ευκολία. Και βρίσκουμε σ’ αυτούς όλα τα σφάλματα του κόσμου, τους θεωρούμε ένοχους και τους καταδικάζουμε με ασπλαχνία. Αυτό έκαμαν και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι κατά του Κυρίου, που συγχώρεσε και θεράπευσε τον παραλυτικό του σημερινού Ευαγγελίου. Άρχισαν, όπως είδαμε, να Τον κατακρίνουν και να θεωρούν βλασφημία τα λόγια Του. Όμως, τι μας λέει ο Κύριος γι’ αυτό; «Μη κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός. Με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε» (Ματθ. Ζ΄1-2).

Άλλο αμάρτημα του νου είναι οι πονηροί και οι σαρκικοί λογισμοί. Όπως ο ίδιος ο Θεός, είπε, η σκέψη του ανθρώπου είναι πονηρή από την νεότητά του (Γεν. Η΄21). Φυσιολογικά, λοιπόν, οι λογισμοί αυτοί, μολύνουν και ρυπαίνουν το νου. Κι εδώ είναι που συνεργάζεται ο νους με την καρδιά του ανθρώπου. Η καρδιά, όπως είναι γνωστό, είναι η πηγή των πονηρών επιθυμιών του ανθρώπου. Κι ο νους που θα έπρεπε ν’ αντισταθεί στην επίδρασή τους, τις δέχεται και τις επεξεργάζεται. Το αποτέλεσμα είναι να παθαίνει βαρύ μολυσμό. Γιατί συνηθίζει να στρέφεται όλο γύρω από σαρκικές έννοιες και εικόνες. Και το κάθε τι, μάλιστα πολλές φορές και αθώες ενέργειες, να τις κρίνει με πονηριά. Για τους καθαρούς όλα είναι καθαρά, μας λέει ο απόστολος Παύλος, για τους μολυσμένους όμως  και τους άπιστους, τίποτε δεν είναι καθαρό, γιατί και το μυαλό τους και η συνείδησή τους είναι μολυσμένη (Τίτ. Α΄,15). Με αυτούς, λοιπόν, τους τρόπους αμαρτάνει συνήθως ο νους. Κι ας μη ξεχνούμε ότι ο Κύριος, σαν Παντογνώστης που είναι, γνωρίζει για τους διαλογισμούς μας και κάποια μέρα θα μας ελέγξει και γι’ αυτούς, όπως έλεγξε σήμερα τους Γραμματείς. Γι’ αυτό μη τους αφήνουμε να μας μολύνουν γιατί, εκτός από το φόβο της φανερώσεώς τους, οι λογισμοί συνήθως είναι η αρχή και η αφετηρία των αμαρτωλών και ένοχων πράξεων. Αντίθετα, ας φροντίζουμε για την καθαρότητα και ανακαίνιση του νου μας. Πως όμως θα πετύχουμε την  ανακαίνιση αυτή;

Η ανακαίνιση του νου είναι πρώτα ο καρπός ενός συνεχούς πνευματικού αγώνος κι έπειτα η συνέργεια της Θείας Χάριτος. Σ’ αυτό πολύ θα βοηθήσει η ειλικρινής μετάνοια. Με την μετάνοια και την εξομολόγηση θα αποβάλουμε το ακάθαρτο περιεχόμενό του. Σαν  αποτέλεσμα της κάθαρσης αυτής έρχεται η Χάρις του Θεού, που φωτίζει το νου και όλη μας την ύπαρξη. Νέες σκέψεις και νέα φρονήματα επικρατούν πλέον στον εσωτερικό μας κόσμο. Και βέβαια δεν αρκεί μόνο αυτό. Χρειάζεται και πάλιν προσοχή, ώστε να μη αναπτυχθούν εκ νέου εντός μας σκέψεις αλαζονείας ή κατακρίσεως ή πονηριάς. Θετικά θα βοηθηθούμε πολύ αν εκμεταλλευθούμε όλα αυτά και αν στρέψουμε το νου μας προς τον Θεό. Αν στην καθημερινή μας ζωή σκεπτόμαστε Εκείνο και το Πανάγιο θέλημα Του, τότε να είμαστε βέβαιοι ότι θα έχουμε άφθονη τη Χάρη Του. Αν διαλογιζόμαστε όσα είναι αληθινά, σεμνά, δίκαια, καθαρά, αξιαγάπητα, καλόφημα, ό,τι έχουν σχέση με την αρετή και είναι άξια επαίνου. (Φιλ. Δ΄,8). Αν διατηρούμε τον εαυτό μας σε κατάσταση ταπεινοφροσύνης και σωφροσύνης και φόβου Θεού και ο νους μας θα είναι αγνός και καθαρός. Γιατί ένας αγνός νους είναι η καλύτερη προϋπόθεση μιας ζωής μεταμορφωμένης και πνευματικής.

Αδελφοί μου! Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μας καλεί να κάνουμε έργο πάθους. Σ’ αυτό πρωτίστως εντάσσεται και ο έλεγχος των λογισμών. Άλλωστε και ο σήμερον τιμώμενος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ιδιαίτερα ασκήθηκε στον τομέα αυτό και διακρίθηκε για το πειθαρχημένο και φωτεινό νου του. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, κι εμείς τον αγώνα. Με ενθουσιασμό, επαγρύπνηση και δυναμισμό. Να κρατήσουμε την σκέψη μας καθαρή, ιερή, ουράνια. Ώστε ολόκληρη η ύπαρξη μας να γίνει ειρηνική, φωτεινή, εξαγιασμένη, πράγματι ευλογημένη.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ) Απόστολος: Α΄ Κορ. στ΄ 12-20 Ευαγγέλιο: Λουκ. ιε΄ 11-32 «Ευρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλός ην και ευρέθη» (Λουκ. ιε΄ 32).εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

«Ευρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλός ην και ευρέθη» (Λουκ. ιε΄ 32).

Η παραβολή ή αλληγορική διδασκαλία χρησιμοποιείται  συχνά από τον Ιησού σαν μέσο διδασκαλίας. Με εικόνες παρμένες από τη θρησκευτική, κοινωνική ή γεωργική ζωή των ανθρώπων και που δεν απέχουν από την πραγματικότητα προσπαθεί να διδάξει ύψιστες θρησκευτικές ή ηθικές αλήθειες. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς προτάσσει των παραβολών σύντομες σημειώσεις μέσα από τις οποίες εξηγεί τους λόγους που οδηγούν τον Ιησού στο να διηγηθεί μια παραβολή. Με τη σημερινή παραβολή του ασώτου υιού ολοκληρώνεται η τριλογία των παραβολών που αναφέρεται στη χάρη του Θεού και που αποκαλύπτει το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού. Έτσι, μετά την παραβολή του απολωλότος προβάτου και της απολεσθείσας δραχμής, ο Ευαγγελιστής Λουκάς παραθέτει την τρίτη κατά σειρά παραβολή, αυτή του ασώτου υιού και που αποτελεί το μαργαριτάρι των παραβολών. Έχει λεχθεί χαρακτηριστικά ότι εάν από όλη τη διδασκαλία διεσώζετο μόνο αυτή η παραβολή τότε αυτή θα ήταν αρκετή για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του Θεού και μάλιστα ως Θεού της αγάπης.

Οι τρεις αυτές παραβολές αποτελούν απάντηση στους Γραμματείς και Φαρισαίους της εποχής του, όπως και σε όλους τους όμοιους τους δια μέσου των αιώνων, «ότι αμαρτωλούς προσδέχεται και συνεσθίει αυτοίς». (Λουκ. ιε΄2). Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, πίστευαν ότι οι τελώνες και οι αμαρτωλοί, με την αμαρτωλότητα τους δεν ήταν άξιοι να δεχθούν τα μέσα της χάριτος του Θεού, όπως η μετάνοια. Γι’ αυτούς, οι τελώνες και οι αμαρτωλοί ήταν καταδικασμένοι όχι μόνο στη δική τους συνείδηση, αλλά και στην κρίση του Θεού. Γι’ αυτούς δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας.

Αντίθετα ο Ιησούς, μέσα από τις παραβολές αυτές, προβάλλει την αγάπη του Θεού σαν κίνητρο για τη μετάνοια του ανθρώπου καθώς και τη χαρά που γίνεται στον ουρανό όταν ένας αμαρτωλός μετανοεί. Αυτή η αγάπη λειτουργεί λυτρωτικά και μέσα από τη δύναμη της ελευθερίας οδηγεί τον άνθρωπο στη μετάνοια. Στις δυο πρώτες παραβολές ο Ιησούς μας παρουσιάζει τη θεία πλευρά της Χάριτος που ξέρει να αγαπά, που ξέρει να συγχωρεί και που αναζητά τον αμαρτωλό και στη συνέχεια, αφού τον βρει, καλεί και τους Αγγέλους να γίνουν συμμέτοχοι αυτής της χαράς. Στην τρίτη παραβολή, αυτή του ασώτου, μας παρουσιάζει την αναζήτηση του Θεού μέσα από τη δύναμη της μετάνοιας.

Μέσα από την αποδοχή του αμαρτωλού ανθρώπου δεν προβάλλει μόνο την αγάπη του Θεού, αλλά και συνιστά αντίστοιχη αγάπη από μέρους των ανθρώπων. Μέσα από την αποδοχή της μετάνοιας του συνανθρώπου και τη συμμετοχή στη χαρά της επιστροφής του αδελφού μας αποκαλύπτεται και η έκταση της πνευματικής μας τελειότητας. Γιατί πολλές φορές μετέχουμε με σχετική ευκολία στη θλίψη του συνανθρώπου μας, αλλά με δυσκολία μετέχουμε και μάλιστα με ειλικρίνεια στη χαρά του συνανθρώπου μας.

Η παραβολή του ασώτου, που ακούσαμε σήμερα, ονομάστηκε «Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων», λόγω των σημαντικών μηνυμάτων που εκπέμπονται μέσα από αυτήν και που είναι η μετάνοια, ιδιαίτερα όμως το μέγεθος της αγάπης του Θεού. Μια αγάπη που προσφέρει αφειδώλευτα στον άνθρωπο που είναι παραβάτης του νόμου του Θεού, είτε με την αποστασία και την αμαρτία, όπως του ασώτου υιού, είτε με την αυτοδικαίωση, όπως του μεγαλύτερου  υιού και που αρνείται την αγάπη στο μετανοημένο αδελφό ή συνάνθρωπο.

Αποστασία ή αμαρτία και αυτοδικαίωση οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Απομακρύνουν τον άνθρωπο από το Θεό, που είναι η πηγή της ελευθερίας και της αγάπης. Ο μικρότερος γιος μέσα από τη φαινομενική ελευθερία του κατέστη στην πραγματικότητα ανελεύθερος και δούλος. Μέσα από την ελευθερία, που την μετέτρεψε σε ασυδοσία, οδήγησε τον εαυτό του στην ασωτία και κατ’ επέκταση στην τραγωδία. Από κύριος και με αφθονία αγαθών κατάντησε δούλος και στερημένος που προσπαθούσε να ικανοποιήσει την πείνα του με τα ξυλοκέρατα των χοίρων.

Πίστεψε ότι φεύγοντας από την πατρική επίβλεψη θα απολάμβανε την ελευθερία. Όμως η ελευθερία που οδηγεί στην αθλιότητα και την αμαρτία δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία, όπως αποδείχθηκε στην πράξη με τον άσωτο. Όμως και η ελευθερία που είναι συνδεδεμένη με ιδιοτελείς σκοπούς και εφαρμόζει το νόμο του Θεού εξ’ ανάγκης ή από συμφέρον και όχι από αγάπη, όπως στην περίπτωση του μεγαλύτερου γιου της παραβολής, είναι και πάλι πράξη ανελεύθερου. Η εφαρμογή του νόμου του Θεού πρέπει να είναι πράξη ελευθερίας και αγάπης και όχι πράξη σκοπιμότητας ή ανάγκης. Σαν τέτοια πράξη ελευθερίας πρέπει να έχει τη δύναμη να διακρίνει τις καθημερινές φανερές και αφανείς ευεργεσίες του Θεού προς αυτόν που θα τον οδηγούν με δύναμη στην εφαρμογή του θελήματος του. Αλλά και όταν αμαρτάνει θα αποτελούν κίνητρο για επιστροφή, όπως έγινε σήμερα με τον μικρότερο γιο της παραβολής. Δυστυχώς, η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπου δεν είναι, ίσως, την ώρα που αμαρτάνει και που έχει την ελπίδα και τη δυνατότητα να μετανοήσει και να σωθεί, αλλά την ώρα της αυτοδικαίωσης. Την ώρα που θεωρώντας τον εαυτό του τέλειο, αρνείται τη μετάνοια του αδελφού του, όπως έγινε σήμερα με το μεγαλύτερο γιο της παραβολής, καθώς και το Φαρισαίο του ευαγγελίου της περασμένης Κυριακής. Γιατί και οι δυο τους σταμάτησαν στην αμαρτία του αδελφού ή αντίστοιχα του τελώνη και όχι στην ειλικρινή τους μετάνοια και επιστροφή. Γι’ αυτούς η λέξη «μετάνοια» είναι άγνωστη καθώς και η λέξη χαρά. Γιατί μετάνοια σημαίνει χαρά.

Αδελφοί μου, το ότι η μετάνοια ενός αμαρτωλού είναι πηγή χαράς τόσο στον κόσμο των αγγέλων όσο και στους ανθρώπους επιβεβαιώνεται από το ίδιο τον Κύριο: «Ούτε, λέγω υμίν, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε΄10). Το επιβεβαιώνει και σήμερα με τη σφαγή του μόσχου του σιτευτού και την πρόσκληση για συμμετοχή των δούλων καθώς και του μεγαλύτερου γιου. Και εξηγεί γιατί. «Ευρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήν και ανέζησε, και απολωλός ην και ευρέθη». Υποκλινόμαστε με σεβασμό σε τούτη την άπειρη αγάπη του Θεού, που δεν αρνείται τίποτε στο νεώτερο γιο, αλλά και δε στερεί τίποτε από το μεγαλύτερο, αφού, κατά το σημερινό ευαγγέλιο, «συ πάντοτε μετ’ εμού ει, και πάντα τα εμά σα εστίν». Ας ανταποκριθούμε επάξια σ’ αυτή την αγάπη, είτε μέσα από τη δική μας μετάνοια, είτε με την αποδοχή της επιστροφής των συνανθρώπων μας. Ξεκάθαρο το μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου. Οι μετανιωμένοι άσωτοι θα γίνουν δεκτοί στη βασιλεία του Θεού. Αντίθετα οι εγωιστές και φθονεροί θα μείνουν έξω, έστω κι αν δεν υπήρξαν άσωτοι κι ακόλαστοι. Ας ανταποκριθούμε στην πρόσκληση για μετάνοια αλλά και συμμετοχή στη χαρά της επιστροφής του αδελφού μας. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

Κυριακή προ των Φώτων- «Αρχή του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού»

Απόστολος: Β΄ Τιμ. δ΄ 5-8

Ευαγγέλιο: Μαρκ. α΄ 1-8

«Αρχή του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού» (Μαρκ. α΄ 1)

 Μέσα στον πιο πάνω στίχο, που αποτελεί τον πρώτο στίχο του ευαγγελίου του Μάρκου, συμπυκνώνεται όλο το περιεχόμενο του ευαγγελίου του, που αφορά την παρουσία, τη ζωή και το έργο του Ιησού Χριστού. Η ίδια η παρουσία του Ιησού Χριστού αποτελεί «ευαγγέλιο», ευχάριστη είδηση, γιατί αυτή είναι η πρώτη πράξη της αναδημιουργίας του ανθρώπου. Μέσα από αυτήν ολοκληρώνονται οι εξαγγελίες του Θεού προς τους ανθρώπους, αλλά και συνάμα επιβεβαιώνονται οι προφητείες που αφορούν το πρόσωπο του. Με τον τρόπο αυτό έχουμε το κλείσιμο ενός κεφαλαίου, του κεφαλαίου της Παλαιάς Διαθήκης και την ίδια στιγμή έχουμε το άνοιγμα του νέου κεφαλαίου της Καινής Διαθήκης. Δυο κεφαλαίων, δυο Διαθηκών, που συνδέονται μεταξύ τους, αφού η Καινή Διαθήκη αποτελεί συμπλήρωση και όχι κατάργηση της Παλαιάς Διαθήκης. Τούτο το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Ιησούς λέγοντας: «Ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (Ματθ. ε΄ 17)

Από την αρχή λοιπόν, ο Ευαγγελιστής Μάρκος ξεκαθαρίζει ότι η ίδια η παρουσία του Ιησού καθώς και η διδασκαλία και γενικά το σωτηριώδες έργο του αποτελούν ευχάριστη είδηση και εκπλήρωση προαιώνιων υποσχέσεων του Θεού προς τους ανθρώπους. Αυτή η παρουσία επιβεβαιώνεται από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Αυτή η παρουσία είναι και στην ουσία διαφορετική από την παρουσία οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου ακόμα και του Ιωάννου για τον οποίο είπε ο Ιησούς ότι: «ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού» (Ματθ. ια΄ 11). Βεβαιώνω πως μάνα δε γέννησε ως τώρα άνθρωπο πιο μεγάλο από τον Ιωάννη το βαπτιστή. Αυτή είναι η παρουσία «Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού».

Αυτή τη διαφορά, αυτή την ανωτερότητα τονίζει και ο Ιωάννης ο βαπτιστής. Ο ίδιος είναι απλά «αγγελιαφόρος» που ήρθε να προετοιμάσει το δρόμο του Ιησού εξού και ονομάστηκε «πρόδρομος». Ομολογεί την ανωτερότητα του Ιησού σε κάθε κήρυγμα του. Τον ακούσαμε σήμερα να τονίζει «έρχεται ύστερα από μένα αυτός που είναι πιο ισχυρός και που εγώ δεν είμαι άξιος να σκύψω να λύσω το λουρί από τα υποδήματα του. Εγώ σας βάφτισα με νερό, εκείνος όμως θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα».

Η ανωτερότητα του Ιησού είναι ξεκάθαρη. Ο Ιησούς Χριστός είναι «Υιός του Θεού» και θα βαφτίσει με «Άγιο Πνεύμα». Όμως και ο Ιωάννης «ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων» έρχεται να επιτελέσει ένα έργο ιδιαίτερα δύσκολο. Η δυσκολία του έργου του εκφράζεται μέσα από τα λέξη «έρημος» για να τονίσει το άγονο της ανθρώπινης ψυχής ένεκα της αμαρτίας και της διαφθοράς που υπήρχε μέσα τον κόσμο.

Η διαφθορά ήταν τέτοια που έπρεπε να προηγηθεί προετοιμασία, για τούτο και εστάλη ο Ιωάννης. Όμως η έξοδος από τη διαφθορά δε θα γινόταν αναγκαστικά και χωρίς τη θέληση του ανθρώπου. Η έξοδος από τη διαφθορά θα γίνει με τη συνεργασία του ανθρώπου. Ιδιαίτερα μέσα από τη συναίσθηση  των αμαρτιών του και μέσα από τη δύναμη της ταπείνωσης και αυτοκριτικής να βρει τη δύναμη της μετάνοιας και της επιστροφής. Αν η αμαρτωλή κατάσταση χαρακτηρίζεται σαν «πτώση» η μετάνοια εκδηλώνεται σαν «ανάσταση». Είπε και ο άσωτος υιός «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου» (Λουκ. ιε΄ 18). Για τούτο και ο Ιωάννης καλεί τους ανθρώπους να μετανοήσουν. Μόνο μέσα από τη μετάνοια και την επιστροφή θα συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος την αξία τα παρουσίας του Ιησού ως πραγματικής ευχάριστης είδησης, ως «ευαγγελίου».

Σ’ αυτό το έργο της ανασυγκρότησης του ανθρώπου ο Ιωάννης καθίσταται πρότυπο για τους ανθρώπους. Αφιερώνει τον εαυτό του στην εκπλήρωση του θελήματος  του Θεού, περιφρονεί τα αγαθά του κόσμου μέσα από τη λιτή ζωή του, χωρίς να περιφρονεί τον κόσμο. Αντίθετα, αυτόν τον κόσμο τον προσκαλεί στο δρόμο της σωτηρίας λέγοντας του «Μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Μαρθ. γ΄ 2).

Ο Ιωάννης δεν επιδιώκει την αυτοπροβολή. Αντίθετα τον διακρίνει η ταπεινοφροσύνη. Μια ταπεινοφροσύνη που εκφράζεται με τη σημερινή διδασκαλία του. Μια ταπεινοφροσύνη που θα επιβεβαιωθεί κατά την ημέρα της βάπτισης του Ιησού, λέγοντας του: «Εγώ χρείαν έχω υπό σου βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με;» (Ματθ. γ΄ 14). Εγώ έχω ανάγκη να βαπτιστώ από σένα κι έρχεσαι εσύ σε μένα;

Ο Ιωάννης έχει συναίσθηση του έργου που επιτελεί. Αναγνωρίζει ότι το δικό του βάπτισμα, είναι βάπτισμα μετάνοιας και θα προηγηθεί του βαπτίσματος της σωτηρίας. Το νερό καθαρίζει μόνο το σώμα και απλά συμβολίζει την εσωτερική καθαρότητα. Το βάπτισμα όμως του Ιησού είναι βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα. Και το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που καθαρίζει και αγιάζει την ψυχή. Αυτή η αγιαστική Χάρις προσφέρεται μόνο δια του Ιησού Χριστού. Όπως θα πει αργότερα και ο Απόστολος Πέτρος: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ. δ΄ 12). «Από κανένα άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο μπορούμε να σωθούμε».

Για τούτο, τόσο η είδηση της παρουσίας του Ιησού Χριστού, όσο και η διδασκαλία και γενικά το έργο του, αποτελούν ευχάριστη είδηση. Αποτελούν «ευαγγέλιο». «Ευαγγέλιο» όμως χαρακτηρίζεται και το βιβλίο – βιβλία που καταγράφουν τη διδασκαλία και το σωτηριώδες έργο του Ιησού Χριστού. Αυτό, λοιπόν, το ευαγγέλιο είναι η αρχή αλλά και η συμπερίληψη των αληθειών του Χριστιανισμού. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να νοηθεί ευαγγέλιο χωρίς τον Ιησού Χριστό και μάλιστα ως Υιό του Θεού. Όσοι αποπειράθηκαν να προσφέρουν σωτηρία χωρίς Χριστό απέτυχαν, αλλά και όσοι αποσύνδεσαν τον όρο Ευαγγέλιο – ευχάριστη είδηση από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και ως Θεού, όπως οι αιρετικοί, και πάλι οδηγήθηκαν στην αίρεση και άρα στην αποτυχία.

Αδελφοί μου, κατά τον Απόστολο Παύλο: «Ιησούς Χριστός χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ΄ 8). Όμως, διαχρονικά, οι κατά καιρούς χριστιανοί, ποια εικόνα του Χριστού και του Χριστιανισμού δώσαμε προς τα έξω; Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία του μέλλοντος; Σήμερα η ανθρωπότητα βιώνει μια κρίση και μια πτώχευση οικονομική. Αν την εξετάσουμε όμως θα δούμε ότι η πτώχευση και η κρίση είναι περισσότερο πνευματική παρά οικονομική. Ποδοπατήσαμε τις  ηθικές αξίες και δίνουμε αξία στην απαξία. Με την όλη στάση και συμπεριφορά μας υποσκάψαμε την ουσία του Ευαγγελίου και το αποκόψαμε από τον Ιησού Χριστό ως Θεό. Για τούτο και φτάσαμε ως εδώ. Ας επαναφέρουμε τις αρχές του ευαγγελίου στη ζωή μας. Ας επανασυνδέσουμε τον εαυτό μας με τον Ιησού Χριστό ως Θεό. Αμήν.

 Θεόδωρος Αντωνιάδης – Μητρόπολη Παφου

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση «Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς» (Ματθ. β΄ 18). εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Η Γέννηση του Θεανθρώπου, που αποτελεί έκφραση της αγάπης του Θεού προς τον κόσμο, δυστυχώς δε βρίσκει την ανάλογη ανταπόκριση από τους ανθρώπους. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η στάση των ανθρώπων απέναντι στο Λυτρωτή είναι είτε αδιάφορη, είτε ακόμα και εχθρική. Ήδη, πριν και κατά τη Γέννηση του Σωτήρος, η ανθρωπότητα παρουσιάζεται ανέτοιμη να δεχθεί το Λυτρωτή της. Η ανθρωπότητα παρουσιάζεται ανέτοιμη και αδιάφορη για την παρουσία του Λυτρωτή. Και αυτή την αδιαφορία, που εκφράζεται έμπρακτα, αποτυπώνει ήδη από την αρχή του Ευαγγελίου του ο Ιωάννης: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» (Ιωάν. α΄ 11). Ήρθε στον τόπο το δικό του και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν.

Η αδιαφορία εξελίσσεται σε άρνηση και η άρνηση καταλήγει σε απόρριψη, μίσος και διωγμό. Έτσι, κατά τη Γέννηση θα ανακλιθεί σε φάτνη, επειδή οι άνθρωποι όχι μόνο δεν τον δέχθηκαν σα δικό τους, για να τον φιλοξενήσουν στο σπίτι τους, αλλά ούτε καν σαν ξένο, αφού του αρνήθηκαν θέση στο πανδοχείο. Δικαιολογημένα ο Ευαγγελιστής Λουκάς με πόνο, με πικρία, θα πει πως η Μαριάμ, η Παναγία, γέννησε το γιο της, τον σπαργάνωσε και τον ξάπλωσε στη φάτνη «διότι, ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (Λουκ. β΄ 7). Γιατί δε βρήκαν μέρος στο πανδοχείο.

Στη συνέχεια η αδιαφορία μετατρέπεται σε μίσος και καταλήγει σε διωγμό και σφαγή από το βασιλιά Ηρώδη, ο δε απόηχος του αγγέλματος της χαράς και της ειρήνης πνίγονται από τις κραυγές των σφαγμένων νηπίων.

Ενώ, λοιπόν, γεννιέται ο Ιησούς, γνωρίζει την αφιλόξενη συμπεριφορά των δικών του ανθρώπων. Στη συνέχεια, ένεκα της φονικής μανίας του Ηρώδη, καταλήγει διωγμένος στην Αίγυπτο. Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία! Σώζει το λαό του από την Αίγυπτο και τώρα καταφεύγει ο ίδιος στην Αίγυπτο για να προφυλαχθεί! Αυτή η έξοδος, αυτή η φυγή, προαναγγέλλει και την έξοδο – φυγή των οπαδών του από την Ιερουσαλήμ κατά το διωγμό τους από τους Ιουδαίους. Μια έξοδος που θα έχει σαν θετικό αποτέλεσμα την αποδοχή της Χριστιανικής διδασκαλίας από τους ειδωλολάτρες.

Έτσι, η Αίγυπτος, για δεύτερη φορά, θα λειτουργήσει σαν έξοδος λυτρωτική. Κατ’ αρχάς θα οδηγήσει στην έξοδο – απελευθέρωση των Ιουδαίων από το ζυγό της δουλείας των Αιγυπτίων. Στη συνέχεια η έξοδος του Ιησού θα λειτουργήσει λυτρωτικά για όλο τον ειδωλολατρικό κόσμο. Θα λειτουργήσει ακόμα λυτρωτικά για τον καθένα που περνά την όποια δοκιμασία. Αν ο Κύριος, όντας αθώος, αντιμετώπισε δοκιμασίες, μίσος και ακόμα το θάνατο αγόγγυστα, τότε κι εμείς θα πρέπει να δείξουμε την ανάλογη υπομονή.

Ιδιαίτερα για μας η δοκιμασία, ή τα διάφορα παθήματα, θα πρέπει να θεωρούνται σα δύναμη κάθαρσης λυτρωτικής, τόσο από το κακό που βρίσκεται μέσα μας, όσο και από το κακό που βρίσκεται γύρω μας. Μπορεί κακοί σαν τον Ηρώδη να πεθαίνουν, το κακό όμως παραμένει και μεταξύ των λεγομένων «καλών». Γιατί, για παράδειγμα σφαγή των νηπίων δεν είχαμε μόνο επί Ηρώδη. Σφαγή νηπίων έχουμε και σήμερα. Είναι τρομακτική η πρόσφατη δημόσια ομολογία γυναικολόγου ότι: «όσες γεννήσεις είχαμε, είχαμε και άλλες τόσες εκτρώσεις». Άρα ένας Ηρώδης βρίσκεται ανάμεσά μας που διαιωνίζει το κακό, ή ακόμα και ένας Αρχέλαος που επιμένει να εξουσιάζει τυραννικά τους άλλους ανθρώπους. Δυστυχώς, δε σταμάτησαν ακόμα ο θρήνος, τα κλάματα και οι στεναγμοί. Σαν άλλη Ραχήλ η σύγχρονη μητέρα, σε διάφορα σημεία του κόσμου, θρηνεί τα παιδιά της που σφαγιάζονται στα πεδία των μαχών, στις πλατείες ή τις αγορές των πόλεων, ακόμα και σε τόπους λατρείας και προσευχής. Θρηνεί η σύγχρονη μητέρα όταν βλέπει τα παιδιά της να πεθαίνουν, είτε λόγω έλλειψης φαγητού ή νερού, είτε λόγω έλλειψης φαρμάκων. Αυτό είναι το είδος του «πολιτισμού» της εποχής μας; Αν ναι, τότε ο πολιτισμός της ζούγκλας είναι καλύτερος από τον ανθρώπινο πολιτισμό, γιατί αυτός έχει το ελαφρυντικό ότι δεν δημιουργείται από «λογικά» όντα.

Γιατί τόση πείνα σε εποχή ευμάρειας; Γιατί τόση μοναξιά σε εποχή υπερπληθυσμού; Γιατί η παρανομία «νομιμοποιείται» και την ίδια στιγμή ο νόμος παραμερίζεται; Όλα τα πιο πάνω και πολλά άλλα που συνθέτουν την κοινωνία της εποχής μας, δε δημιουργήθηκαν από μόνα τους και σε μια μόνο νύχτα. Συνδημιουργοί είμαστε κι εμείς, άλλος σαν δημιουργός και άλλος με τη σιωπή, ή την ανοχή μας. Σε κάποια στιγμή όμως αυτό που τώρα το θεωρούμε, δικαιολογημένα ή όχι, πρόβλημα των άλλων, κάποια στιγμή θα γίνει και δικό μας πρόβλημα. Αλλά τότε ίσως να είναι αργά, γιατί ο ιστός της κοινωνίας θα γίνει θρύψαλα.

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι το κακό είναι μεν απρόσωπο, αλλά υλοποιείται από πρόσωπα. Από ξεχωριστά πρόσωπα που ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα το διαιωνίζουν. Από αυτά τα πρόσωπα ας μην εξαιρέσουμε τον εαυτό μας. Η αυτογνωσία θα οδηγήσει στη διάγνωση και άρα έγκαιρα στη θεραπεία. Η αυτογνωσία θα μας επαναφέρει στην κοινωνία των προσώπων, άρα σε μια υγειά κοινωνία, βοηθώντας μας να ξεφύγουμε από την έννοια της κοινωνίας της αγέλης, ή της μαζοποίησης μέσα στην οποία χάνεται το πρόσωπο και ο άνθρωπος οδηγείται από άλλους αντί να είναι ο ίδιος καθοδηγητής.

Αδελφοί μου, η Γέννηση του Κυρίου χώρισε την ιστορία σε δύο εποχές. Την προ Χριστού εποχή όπου η αξία του ανθρώπου εκτιμάτο όπως και των ζώων. Σήμερα, την μετά Χριστόν εποχή, έχει αλλάξει; Αν κρίνουμε από το τι συμβαίνει στις μέρες μας φοβούμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, αν όχι και χειρότερα. Γιατί τότε ζούσαν στην άγνοια, ενώ σήμερα όλα τα εγκλήματα γίνονται συνειδητά. Σήμερα είμαστε, όπως και τότε, θεατές με μια μικρή διαφορά. Αντί να ζητωκραυγάζουμε ... χειροκροτούμε ή και σιωπούμε. Σήμερα, όπως και τότε, γκρεμίσαμε πολλά με τις ατέλειες και τις αδυναμίες μας. Σήμερα, έστω και αργά θα πρέπει να επανέλθουμε στο μήνυμα της Ενανθρώπησης. Στο μήνυμα της χαράς, της ειρήνης, της συμφιλίωσης ανθρώπων και λαών. Ο κόσμος προσδοκά να του δώσουμε το δυναμισμό που έφερε με τη διδασκαλία του, ιδιαίτερα δε με τον τρόπο ζωής που εγκαινίασε ο ίδιος ο Κύριος. Κάποτε οι άνθρωποι πρότασσαν τα στήθη τους στον εχθρό. Σήμερα καλούμαστε να προτάξουμε αρχές και αξίες οι οποίες θα καταστούν το έσχατο οχυρό ενάντια στην κάθε λογής βαρβαρότητα. Αυτές είναι οι αρχές και αξίες που έφερε ο Κύριος με την Ενανθρώπηση. Ας τις εφαρμόσουμε. Αμήν.

Μητρόπολη Πάφου - Θεόδωρος Αντωνιάδης

\

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - Τα αληθινά κέρδη ή οι ζημιές φαίνονται μόνο με τα μέτρα της αιωνιότητας εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Απόστολος: Γαλ. β΄ 16-20

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34-θ΄ 1

 «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. η΄ 34).

Τόσο η σημερινή Κυριακή όσο και η περασμένη περιστρέφονται γύρω από το σημαντικό γεγονός της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Αφορμή αποτελεί η Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Παρά το ότι σαν γεγονός η Ύψωσις είναι ιδιαίτερα σημαντική, μετά την ανεύρεση του  Τιμίου Σταυρού κατ’ αρχάς από την Αγία Ελένη και αργότερα την απελευθέρωση του από τους Πέρσες από τον Ηράκλειο, εν τούτοις η Εκκλησία μας μεταφέρει στην ουσία της σταυρικής θυσίας του Κυρίου καθώς και στις δικές μας υποχρεώσεις.

Στο ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής ακούσαμε ότι ο Κύριος μας, ο Ιησούς Χριστός, οδηγήθηκε στο Σταυρό από αγάπη προς τον κόσμο και με σκοπό τη σωτηρία του ανθρώπου. Η σωτηρία σαν δώρο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο δεν προσφέρεται αναγκαστικά στον άνθρωπο, αλλά θα πρέπει όχι μόνο να εκφράζει επιθυμία αλλά να είναι και αποτέλεσμα πίστεως «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη  απόλυται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον».

Ενώ ο στόχος και το δώρο του Θεού ήταν γενικό, σήμερα γίνεται προσωπικό. Ο Απόστολος Παύλος μας βοηθά να καταλάβουμε την ουσία της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Ο Υιός του Θεού μας αγάπησε και θυσιάστηκε για χάρη μας. Για τον Απόστολο Παύλο είναι σημαντική η σταυρική θυσία του Υιού του Θεού για χάρη του κόσμου, αλλά γι’ αυτόν είναι σημαντικότερο το ότι ο Υιός του Θεού τον αγάπησε και θυσιάστηκε γι’ αυτόν.

Θέτει λοιπόν, το ερώτημα στον εαυτό του και κατ’ επέκταση και στον καθένα από μας. Ο Υιός του Θεού με αγάπησε. Ο Υιός του Θεού θυσιάστηκε για μένα. Εγώ πως απαντώ σ’ αυτήν την αγάπη; Πως και πόσο εκτιμώ αυτή τη θυσία; Και απαντά σήμερα ο ίδιος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ,  ζη δε εν εμοί Χριστός». Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός.

Μεγάλο το δώρο. Υπέρτατη η τιμή. Την ίδια στιγμή άμεση η ανταπόκριση. Σταυρώθηκε για μένα; Σταυρώνω κι εγώ τις δικές μου επιθυμίες, τα δικά μου πάθη και μεταμορφώνω τον εαυτό μου όπως με θέλει ο Χριστός. Στο πρόσωπο μου, λοιπόν, καθρεπτίζεται η ζωή του Χριστού γιατί μιμήθηκα τη ζωή του Χριστού. Έχοντας δε επίγνωση το τι βιώνει, προτρέπει πάλι με επίγνωση τους χριστιανούς να μιμηθούν τη ζωή του όπως και εκείνος μιμήθηκε τη ζωή του Χριστού. «Μιμηταί μου γίνεσθε , καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ Κορ. ια΄1).

Μεγάλο το δώρο. Υπέρτατη η προσφορά. Μπορούμε να αγνοήσουμε αυτή τη θυσία, αυτή την αγάπη; Ο Απόστολος Παύλος μας λέει σήμερα «Ουκ αθετώ την Χάριν του Θεού». Δεν μπορώ να αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού. Τόσο ο Απόστολος Παύλος όσο και οι άλλοι Απόστολοι εκτίμησαν σωστά τη δωρεά το Θεού. Όμως δεν έμειναν στη σωστή εκτίμηση. Προχώρησαν και στην ουσία. Έκαναν βίωμα την πίστη τους και με τον τρόπο της καθημερινής ζωής τους πρόσφεραν στην πράξη τη δική τους ευχαριστία για τη μεγάλη αυτή δωρεά του Θεού και για την δική τους προσωπική σωτηρία.

Οι Απόστολοι δεν αγνόησαν τη Χάρη του Θεού. Εμείς θα την αγνοήσουμε. Αν όχι τότε πως θα ανταποκριθούμε; Απάντηση στα ερωτήματα αυτά μας έδωσε όπως προαναφέραμε, ο Απόστολος Παύλος. Ταύτισε τη ζωή του με τη ζωή του Χριστού. Άρα ταύτιση και της ζωής μας με τη ζωή του Χριστού.

Όμως, πέραν από τον Απόστολο Παύλο απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα μας δίνει και ο ίδιος ο Κύριος μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο. Μάλιστα επειδή η απάντηση αφορά όλους, αλλά και τον καθένα ξεχωριστά ο Κύριος προχωρεί σε μια σημαντική κίνηση. Απευθύνει διπλή πρόσκληση. Πρόσκληση καθολική, αλλά και πρόσκληση προσωπική – πρόσκληση ατομική. Για να δείξει ότι η σωτηρία δεν αφορά μόνο τους μαθητές του, αλλά όλους τους ανθρώπους «Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές».

Όμως, επειδή η σωτηρία σαν δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο δεν προσφέρεται  αναγκαστικά, για τούτο στη συνέχεια απευθύνει πρόσκληση ελευθερίας: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει».

Η σωτηρία, λοιπόν, είναι δώρο του Θεού για όλους τους ανθρώπους, για τούτο και ενημερώνει τους ανθρώπους. Όμως πέρα από την ενημέρωση αποκαλύπτει στους ανθρώπους, τους όρους, τις προϋποθέσεις που θα τους οδηγήσουν στη σωτηρία. Ενώ όταν μιλά για το δικό του σταυρό χρησιμοποιεί τον όρο «δει» - πρέπει, όταν απευθύνεται σε μας τους ανθρώπους μας προτρέπει με το «όστις θέλει». Ο Θεός σέβεται την ελευθερία μας, έστω κι αν εμείς αρνούμαστε να σεβαστούμε την ελευθερία των συνανθρώπων μας. Και όχι μόνο, αλλά πολλές φορές και τη δική μας ελευθερία την εξουδετερώνουμε, αφού λόγω της καλής χρήσης τη μετατρέπουμε σε ασυδοσία.

Οι όποιες πράξεις, οι όποιες επιλογές μας πρέπει να είναι πράξεις συνειδητής επιλογής. Κάνω το άλμα ή το βήμα γιατί το θέλω, το νιώθω και όχι γιατί εξαναγκάζομαι να το κάνω. «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Ο πραγματικός ακόλουθος του Ιησού πρέπει να είναι και πραγματικός μιμητής του. Ο Ιησούς απαρνήθηκε τον εαυτό του και θυσιάστηκε για χάρη του ανθρώπου. Άρα και η δική μας αυταπάρνηση να μετατρέπεται σε αυτοθυσία – σε θυσία υπέρ των συνανθρώπων μας, γεγονός που θα αποτελεί ύψιστη πράξη αγάπης. Παράλληλα μπορεί να είναι και άρση προσωπικού σταυρού, πέραν από τον οποιονδήποτε άλλο σταυρό ή δοκιμασία που υπομένει αγόγγυστα.

Αδελφοί μου, βρισκόμαστε σε μια εποχή που υπολογίζουμε τα πάντα με το κέρδος ή τη ζημιά. Τώρα με την οικονομική κρίση μιλούμε μόνο για ζημιά. Κι όμως, πέραν από τη ζημιά υπάρχει και κάτι θετικό. Τα υλικά αγαθά, χρήματα, κινητά, ακίνητα δεν είναι ποτέ διασφαλισμένα. Χωρίς να ήταν προγραμματισμένο την επόμενη του «κουρέματος» το ευαγγέλιο μας προειδοποιούσε: «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης όπου σης και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι» και παράλληλα μας προέτρεπε «θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς εν ουρανώ» (Ματθ. στ΄19-20) Τα αληθινά κέρδη ή οι ζημιές φαίνονται μόνο με τα μέτρα της αιωνιότητας. Για τούτο σήμερα ο Κύριος ρωτά: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού, ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» Τα πρόσκαιρα έρχονται και παρέρχονται μόνο η ψυχή μένει κι αυτή είναι αθάνατη. Ας επιδιώξουμε, λοιπόν, κατά το Μέγα Βασίλειο, «αντί των επιγείων τα επουράνια, αντί των πρόσκαιρων τα αιώνια, αντί των φθαρτών τα άφθαρτα» Αμήν. 

Θεόδωρος Αντωνιάδης – Μητρόπολη Πάφου

Μεταφορά από Ακτίνες

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού«Καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον».εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Απόστολος: Γαλ. στ΄ 11-18

Ευαγγέλιο: Ιω. γ΄ 13-17 

«Καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον».

Στο βιβλίο των Αριθμών, αγαπητοί αδελφοί, που είναι ένα από τα πρώτα της Παλαιάς Διαθήκης, αναφέρεται η ιστορία την οποία θυμίζει σήμερα ο Κύριος. Όταν οι Εβραίοι, πηγαίνοντας από την Αίγυπτο στη γη της επαγγελίας, έφτασαν κοντά σε μια χώρα που λεγόταν Εδώμ, λιγοψύχησαν κι άρχισαν να βαρυγκωμούν. Περπατούσαν στην έρημο πολλές ημέρες και δεν είχαν ψωμί και νερό. Θυμήθηκαν, λοιπόν, την αιγυπτιακή δουλεία και τη θεώρησαν προτιμότερη από τον θάνατο, που πίστευαν ότι θα τους εύρισκε στην έρημο.

Η ολιγοπιστία τους, λοιπόν, αυτή τιμωρήθηκε παραδειγματικά. Δεν ήλθε ο θάνατος από τη νηστεία και την ξηρασία, όπως περίμεναν. Ήλθε με κάτι φαρμακερά φίδια, που δάγκωναν τους Εβραίους και πέθαιναν έτσι πολλοί.

Το πράγμα αυτό τους έφερε σε συναίσθηση. Τριγύρισαν, λοιπόν, τον Μωυσή και του είπαν:

-        Αμαρτήσαμε με το να πούμε πικρά λόγια εναντίον του Θεού κι εναντίον σου. Προσευχήσου, λοιπόν, στον Κύριο, κι ας μας γλυτώσει από τα φίδια.

Ο Μωυσής, πράγματι, προσευχήθηκε. Κι ο Κύριος του αποκρίθηκε:

- Φτιάξε ένα φίδι και βάλε το πάνω σ’ ένα κοντάρι. Όποιος δαγκώνεται από φίδι και στρέφει τα μάτια του στο ψεύτικο φίδι που θα φτιάξεις, αυτός δεν θα πεθάνει.

Έφτιαξε, λοιπόν, ο Μωυσής ένα φίδι από χαλκό, το έστησε πάνω σε κοντάρι και συνέβαινε αυτό που είχε υποσχεθεί ο Θεός. Όποιος δαγκωνόταν και πρόσβλεπε σ’ εκείνο το φίδι, ζούσε.

Η Παλαιά Διαθήκη, αγαπητοί αδελφοί, είναι μια μεγάλη προφητεία για τον Χριστό. Τα γεγονότα, που ιστορούνται εκεί, έχουν ένα αλληγορικό νόημα, είναι σύμβολα που προσημαίνουν ότι επρόκειτο να γίνει στην Καινή Διαθήκη. Ένας από αυτούς, λοιπόν, τους αλληγορικούς τύπους υπήρξε και το χάλκινο φίδι που ύψωσε ο Μωυσής στην έρημο. Το φίδι εκείνο συμβόλιζε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, που υψώθηκε στο κοντάρι του Σταυρού κι όποιος τον ατενίζει με πίστη δεν πεθαίνει από τις δαγκωματιές του νοητού όφεως, που είναι ο Διάβολος, αλλά ζει.

Ο ίδιος ο Ιησούς ολοκάθαρα εξήγησε το αρχαίο εκείνο σύμβολο λέγοντας: «Και καθώς ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί κι ο υιός του ανθρώπου, δηλαδή εγώ, ώστε ο καθένας που θα με πιστεύει να μη χάνεται, αλλά να έχει αιώνια ζωή».

Σαν έρημος είναι αγαπητοί αδελφοί, ο παρών βίος, μέσα από τν οποία οδεύσουμε προς τη γη της επαγγελίας, τη βασιλεία του Θεού. Σ’ αυτή, λοιπόν, την έρημο μας βρίσκουν τα φίδια των παθών, που στάζουν από το στόμα τους τον θάνατο. Αν είχαμε μείνει μόνοι, κανείς δεν θα γλύτωνε από αυτό τον θάνατο, γιατί κανείς δεν μένει απρόσβλητος από την αμαρτία. Να, όμως που ο Θεός, ακριβώς γιατί μας θέλει και μας αγαπά και μας κρατά ανοικτό τον παράδεισο, δεν αφήνει απροστάτευτο κανένα μας. Σηκώστε, μας λέγει, τα μάτια σας και κοιτάξτε με πίστη τον εσταυρωμένο υιό μου. Αυτός, όπως στους Εβραίους το χάλκινο φίδι, θα σας σώσει από τον θάνατο, αρκεί να μη τον χάνετε από τα μάτια σας, αρκεί να έχετε στραμμένη την καρδιά σας προς το μέρος του. Προσβλέπετε στον Σταυρό και δεν θα πάθετε τίποτα.

Ο Σταυρός είναι το σημείο της απαλλαγής και της λυτρώσεως από την αιώνια καταδίκη και τον οριστικό θάνατο. Ο Σταυρός είναι η μυστηριώδης λαβίδα, που περιέχει το αντίδοτο για όλα τα δηλητήρια του Πονηρού. Είναι το φοβερό νυστέρι, που κόβει τους τένοντες του κακού κι απονευρώνει την αμαρτία. Είναι το αγκίστρι που ανασύρει από τους βυθούς της απώλειας τις ψυχές και τις ανεβάζει στους ουρανούς. Είναι δε όλα αυτά γιατί πάνω του βρίσκεται ο Σωτήρ μας, ο Υιός του Θεού, που έγινε άνθρωπος για να μας σώσει.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας,. αγαπητοί αδελφοί, διδάσκουν ότι η Θεότητα έκρυψε τη δύναμη της στην ανθρώπινη σάρκα, ξεγέλασε έτσι τον Διάβολο με τη φαινομενική της αδυναμία και τον κατατρόπωσε. Ο Διάβολος απατήθηκε με ευλογημένο κι υπέροχο τρόπο κι έτσι έπεσε και συνετρίβη από εκεί που δεν το περίμενε. Τον νίκησε ο Χριστός, αφού ταπεινώθηκε προηγουμένως και σταυρώθηκε και τάφηκε σαν απλός θνητός.

Ποιος θα περίμενε ότι ένα άψυχο φίδι θα έσωζε τους Ισραηλινούς από τα δαγκώματα των φιδιών; Άλλο τόσο κι ο Διάβολος δεν περίμενε να σώζονται οι άνθρωποι από τον υιό του ανθρώπου που κρεμάστηκε άψυχος πάνω στο ξύλο του Σταυρού και να βρουν οι άνθρωποι την αιώνια ζωή απ’ αυτόν που πέθανε πάνω στον Σταυρό.

Σε λίγες μέρες, αγαπητοί αδελφοί, η Εκκλησία μας υψώνει τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου ενώπιον μας. Και μας καλεί να ατενίσουμε σ’ αυτόν με πίστη, για να μην υποκύψουμε στις θανατηφόρες δαγκωματιές της αμαρτίας, αλλά να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Ας μη μείνει, λοιπόν, κανείς μας χωρίς αυτό το σωτήριο ατένισμα.