Κυριακή της Απόκρεω (Ματθ. κε', 31-46) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Σαφής,  κατηγορηματικός  και  αμετάκλητος  είναι  ο λόγος αυτός του Κυρίου, με τον οποίον επισφραγίζεται. η  ευαγγελική  περικοπή  της  Κυριακής  της  Απόκρεω. Δεν είναι λόγος ανθρώπινος, αβέβαιος και χωρίς περιεχόμενο,  είναι  λόγος  θεϊκός,  προφητικός  και άξιος  κάθε εμπιστοσύνης. Και  πώς  όχι, αφού βγήκε από το στόμα του θείου Διδασκάλου, του κατ’ εξοχήν  Προφήτη,  του  Θεανθρώπου   Κυρίου,  ο  Οποίος  είχε δηλώσει: «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι » (Ματθ.24,35). 

Το ότι η κρίση θα γίνει  είναι περισσότερο από βέβαιο, γιατί το είπε ο Κύριος, το προμηνύει η ακαταστασία στον κόσμο εξ αιτίας της αμαρτίας, το ζητούν οι ψυχές εκείνων που θυσιάστηκαν για το λόγο του Θεού και για τη μαρτυρία του Χριστού, με τα χαρακτηριστικά λόγια της Αποκάλυψης: «έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης;»(Αποκ. 6,10).

Πραγματικά, οδυνηρή και δραματική η στιγμή για τους μεν, ευφρόσυνη δε για τους δε. Οι μεν, οι αμαρτωλοί δηλαδή, οι άδικοι, εκείνοι που φάνηκαν σκληροί και άσπλαχνοι προς τον πλησίον τους και δεν έδειξαν έλεος, οπότε και η κρίση θα είναι ανέλεος, σύμφωνα με τα λόγια του Ιακώβου Αδελφοθέου: «Η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι, έλεος» (Ιακ. 2,13), απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον. Αυτοί είναι εκείνοι, που ο καθένας βέβαια με τον τρόπο του, είπαν στο Θεό «απόστα απ' εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι», και έζησαν αμετανόητοι μακριά από το Χρίστο και την εκκλησία Του.

Αλλά, να και οι δίκαιοι, είναι οι ευλογημένοι του Ουράνιου   Πατέρα,  οι  οποίοι  έπραξαν  εντελώς  τα αντίθετα από τους προηγούμενους. Είναι εκείνοι, οι οποίοι σαν μοναδικό σκοπό της ζωής τους είχαν το πώς θα ζήσουν με αρετή, με αγάπη, με αγιότητα, αυτοί «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνιού» (Απ. 7,14). Αγωνίστηκαν στη ζωή και, με τη δύναμη του Χριστού, που ζούσε μέσα τους, νίκησαν στον πνευματικό αγώνα εναντίον του ψεύδους και της πλάνης. Αυτοί θα απολαύσουν τα ουράνια εκείνα αγαθά, τα οποία «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδιαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α' Κορ. 2,9).

Χάσμα μεγάλο χωρίζει τους μεν από τους δε. «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον». Αλλά ο λόγος αυτός του Κυρίου δεν μας πληροφορεί μόνο για την έκβαση των πραγμάτων κατά την ημέρα της κρίσεως, αλλά προβληματίζει και τον καθένα ξεχωριστά για το ποια θα είναι η θέση του την ημέρα εκείνη. είναι δε σοβαρός ο προβληματισμός αυτός, γιατί, χωρίς αμφιβολία, ο κάθε άνθρωπος επιθυμεί έντονα την αιωνιότητα, αφού δεν δημιουργήθηκε για το θάνατο αλλά για τη ζωή.

Πώς όμως θα αξιωθεί ο άνθρωπος να απολαύσει αυτή την αιώνια ζωή, αν προηγουμένως δεν εξασφαλίσει τη δικαίωση αυτού μπροστά στον αδέκαστο Κριτή; Πώς θα ήταν λογικό να πάει κανείς στον Παράδεισο μαζί με τις αμαρτίες του; Ποιος θα το θεωρούσε σωστό να πάει σε μία επίσημη δεξίωση ρακένδυτος και απεριποίητος;  Εάν  σε  τέτοιες  επίγειες  συνάξεις  οι άνθρωποι   είναι  επιμελείς,  όσον  αφορά στην εξωτερική τους εμφάνιση, πώς δεν θα πρέπει να είναι επιμελέστεροι, όταν πρόκειται για την ουράνια παστάδα, όπου όλα αστράφτουν από αρετή και αγιότητα, «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων», όπου εκεί δεν έχει θέση τίποτε το ακάθαρτο; «Εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου πως εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γαρ τολμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι» του γάμου, και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των αγγέλων. Καθάρισον, Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου και σώσον με ως φιλάνθρωπος».

Με τα λόγια αυτά ο υμνωδός της Εκκλησίας, ο οποίος είχε κατανοήσει την αμαρτωλότητά του, την αναγκαιότητα του αγιασμού του και την φιλανθρωπίαν του Θεού, απευθύνεται στον Ουράνιο Δεσπότη και ζητάει τη δικαίωση του και τη σωτηρία του. Είναι πράγματι αναγκαία και επιτακτική η δικαίωση μας και ο καθαρισμός μας «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β' Κορ. 7,1), είναι απαραίτητος ο αγιασμός «ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ. 12,14). Είναι τέλος, απαραίτητα τα έργα και οι εκδηλώσεις της αγάπης, διότι έτσι εκδηλώνεται η ζωντανή και αληθινή πίστη.

Βέβαια ο αγώνας για τη δικαίωση και τη ζωή είναι  δύσκολος και συνοδεύεται από θυσίες και σταυρούς αλλά συγχρόνως ένδοξος, ωραίος και γεμάτος ελπίδα για την τελική νίκη. «Μείζων εστίν ο εν υμίν η ο εν τω κοσμώ» (Α' Ιωάν. 4,4), γράφει ο μαθητής της αγάπης για να ενισχύσει τους πιστούς, ο δε Παύλος βεβαιώνει ότι ο Χριστός «παρεδόθη δια τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. 4,25). Τα μέσα του αγιασμού είναι  πολλά και ο καρπός του Πνεύματος προσφέρεται πλούσια σε όσους συμμετέχουν στη ζωή του Χριστού. Έτσι η κρίση, για την οποία έγινε λόγος, παύει να είναι άλυτο πρόβλημα, γιατί «ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι» (Λουκ. 9,56).

Με αφορμή τη φράση, δώσε αίμα πάρε πνεύμα.

Αυτός που είπε αυτή τη φράση για πρώτη φορά, ασφαλώς θα την είπε ή θα την έγραψε ως κομμάτι μιας εκτενέστερης ομιλίας ή συγγραφής, οπότε αυτοί που την άκουσαν ή τη διάβασαν είχαν τη δυνατότητα, από τα άλλα στοιχεία της διδασκαλίας του, να την κατανοήσουν και να μη την παρεξηγήσουν. Όποιος όμως τη λέει έτσι μεμονωμένη  ως εντολή, αν βέβαια ξέρει τι λέει, πρωτίστως και κυρίως πρέπει να απαντήσει στα παρακάτω ερωτήματα: α)  Τι εννοεί με τη λέξη αίμα, και σε ποιον προτρέπει τους άλλους να το δώσουν; β)  Τι εννοεί με τη λέξη πνεύμα, και  από ποιον υπόσχεται ότι  θα το πάρουν ως αντάλλαγμα αυτοί που θα  δώσουν αίμα; Αφού όμως οι  ερωτήσεις αυτές μένουν αναπάντητες, ας γράψουμε τουλάχιστο  τα παρακάτω, γιατί υπάρχει κίνδυνος  να  παρεξηγήσει κάποιος πιστός  αυτή τη φράση, έτσι ξεκρέμαστη που είναι, και αντί να ωφεληθεί, να ζημιωθεί. Μη  τυχόν την πάρει κανείς κατά γράμμα και αρχίσει να μαχαιρώνεται για να αγοράσει, κατά τη γνώμη του,  από το Θεό το Άγιο Πνεύμα. Όλα να τα περιμένει κανείς  από ανθρώπους αμαθείς. Αυτόν τον κίνδυνο τον επισημαίνει  ο Απόστολος Πέτρος με τα εξής λόγια, «….α οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλούσιν ως και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν» ( Β’ Πέτρ. γ’,16):

α)  Αυτός που δίνει είναι μόνο ο Θεός  και όχι άλλος κανένας γιατί, « πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθέν εστι καταβαίνον από του πατρός των φώτων» (Ιακ.α’, 17).  Κάθε  δόση δηλαδή του Θεού  είναι δώρημα και χάρισμα και όχι ανταπόδοση σύμφωνα και με τον ψαλμικό στοίχο, «Τι ανταποδώσομεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν» (Ψ. 115, 3);

β) Ο Θεός για να ακούσει τους πιστούς και για να τους δώσει αυτό που ζητάνε,  δεν απαιτεί από αυτούς αίμα και αυτοτραυματισμούς. Τέτοιες ανόητες και λανθασμένες αντιλήψεις είχαν οι προφήτες  του Βάαλ την εποχή του Ηλία οι οποίοι « επεκαλούντο εν ονόματι του Βάαλ εκ πρωίθεν έως μεσημβρίας και είπον· επάκουσον ημών, ο Βάαλ, επάκουσον ημών· και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις»(Γ’ Βασ. ιη΄, 26 ).  Τότε,  αφού είδαν και απόειδαν, « επεκαλούντο εν φωνή μεγάλη και κατετέμνοντο κατά τον εθισμόν αυτών εν μαχαίραις και σειρομάσταις έως εκχύσεως αίματος επ᾿αυτούς »( Γ΄ Βασ. ιη’, 28 ). Ο αληθινός Θεός  όμως που ακούει, αντίθετα με   το Βάαλ που δεν άκουγε, γιατί  ήταν ανύπαρκτος, άκουσε και απάντησε αμέσως στην προσευχή του Ηλία,  « και έπεσε πυρ παρά Κυρίου εκ του ουρανού και κατέφαγε τα ολοκαυτώματα και τας σχίδακας και το ύδωρ……»( Γ΄ Βασ. ιη’, 38 ).  

γ) Αλλά, αν ο Θεός δίνει δωρεάν όλα τα αγαθά Του, όλως ιδιαίτερα δωρεάν χαρίζει τη χάρη Του,  όπως δηλώνει  η λέξη αυτή, και δίνει το Άγιο Πνεύμα. Το ότι η δωρεά του Θεού δεν αγοράζεται φαίνεται και από το εξής περιστατικό που αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων. Όταν ο Σίμων στον Πέτρο και στον Ιωάννη « προσήνεγκεν αυτοίς χρήματα  λέγων· Δότε καμοί την εξουσίαν ταύτην, ίνα ω εάν επιθώ τας χείρας λαμβάνη Πνεύμα άγιον. Πέτρος δε είπε προς αυτόν· Το αργύριόν σου συν σοι είη εις απώλειαν, ότι την δωρεάν του Θεού ενόμισας διά χρημάτων κτάσθαι  » ( Πρ. η’, 18- 20 ).

δ) Όποιος λοιπόν θέλει να πάρει πνεύμα, ας ακούσει τα λόγια του Κυρίου,  « ει ουν υμείς, υπάρχοντες πονηροί, οίδατε δόματα αγαθά διδόναι τοις τέκνοις υμών, πόσω μάλλον ο πατήρ ο εξ ουρανού δώσει πνεύμα αγαθόν τοις αιτούσιν αυτόν;»( Λουκ. ια΄, 13). Δε λέει σε αυτούς που δίνουν αίμα, αλλά, « τοις αιτούσιν αυτόν ».   Όποιος θέλει  να πάρει χάρη από το Θεό, ας ακούσει τα λόγια του  Ιακώβου, « ή δοκείτε ότι κενώς η γραφή λέγει, προς φθόνον επιποθεί το Πνεύμα ο κατώκησεν εν ημίν;  μείζονα δε δίδωσι χάριν· διό λέγει· ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν » (Ιακ.δ’, 5 - 6).  Δε λέει σε αυτούς που δίνουν αίμα, αλλά, « ταπεινοίς».

ε) Και βέβαια οι πιστοί πρέπει να είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να δίνουν το αίμα τους, όπως και αν το   εννοήσει κανείς αυτό,  αλλά   όχι για να αγοράσουν πνεύμα, αλλά ως καρπό του Πνεύματος που έχουν λάβει δωρεάν από το Θεό. Έτσι ούτε θα νομίζουν ότι κάτι έκαναν οι ίδιοι, όταν κάνουν κάτι καλό,   ούτε θα λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, γιατί με τη χάρη του Θεού θα μπορούν να κάνουν τα πάντα, ακόμη και το αίμα τους να δώσουν.  Ο Παύλος αυτό το είπε, « πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ »(Φιλ. δ’, 13).  

πηγή

Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου (Της Χαναναίας) (Ματθ. ιε’, 21-28) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου

(Της Χαναναίας)

(Ματθ. ιε’, 21-28)

κήρυγμα επί του Ευαγγελίου

του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Όταν ο Ιακώβ επέστρεφε στην πατρίδα του ύστερα από μακροχρόνια απουσία, βρισκόταν σε μεγάλη αγωνία από το φόβο μήπως δεν θα τον δεχόταν ο αδελφός του Ησαύ. Όπως είναι γνωστό, είχε  αυτό το φόβο, γιατί ο Ησαύ είχε θυμώσει εναντίον του, επειδή είχε χάσει τα πρωτοτόκια  και την ευλογία του πατέρα του εξ αιτίας του Ιακώβ. Τώρα όμως, ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας ο Ιακώβ,  αφού διέκοψε τη συνεργασία του με το θείο του  το Λαβαν, πήρε την οικογένεια του, τους υπηρέτες του και τα ποίμνιά του, και βάδιζε το δρόμο της επιστροφής. Καθώς πλησίαζε για να συναντήσει τον αδελφό του,  έμεινε μόνος εκείνο το βράδυ και πάλευε μαζί του μέχρι το πρωί ένας δυνατός άνθρωπος που συμβόλιζε το Θεό. Όταν το πρωί ο άνθρωπος εκείνος είπε στον Ιακώβ να τον αφήσει να φύγει, ο Ιακώβ του είπε, δε θα σε αφήσω να φύγεις, αν δε με ευλογήσεις. Αυτό φανερώνει ότι κατάλαβε ο Ιακώβ ότι ο αντίπαλός του ήταν ο Θεός. Ο Θεός τον ρώτησε, ποιο είναι το όνομά σου;  Αυτός του είπε, Ιακώβ. Τότε ο Θεός του είπε, δεν θα είναι πλέον το όνομά του Ιακώβ, αλλά Ισραήλ, επειδή αποδείχτηκες δυνατός με το Θεό, και θα είσαι δυνατός και με τους ανθρώπους. Έτσι οι απόγονοι του Ιακώβ ονομάζονται Ισραηλίτες.  Η πάλη αυτή του Ιακώβ συμβολίζει την επίμονη προσευχή που έκανε αυτός εκείνο το δραματικό βράδυ στο Θεό.

Αλλά, γιατί αναφερθήκαμε σήμερα στην προσευχή του Πατριάρχη Ιακώβ, και ποια σχέση έχει αυτή με τη Χαναναία, στην οποία αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή; Όπως ο Ιακώβ απέσπασε την ευλογία του Θεού με την επίμονη προσευχή του, έτσι και η Χαναναία γυναίκα κατόρθωσε να πετύχει και να αποσπάσει από το Χριστό αυτό που ήθελε και είχε ανάγκη. Η Χαναναία καταγόταν από τη ρίζα των Χαναναίων, οι οποίοι δεν εξοντώθηκαν από τον Ιησού του Ναυή. Ήταν Ελληνίδα Συροφοινίκισσα και, όταν ο Χριστός έφθασε στα όρια της πατρίδας της, αν και ήταν ειδωλολάτρισσα, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Είχε μέσα της τη λαχτάρα να θεραπεύσει το άρρωστο παιδί της. Το ότι όμως δεν   ήταν Ιουδαία την δυσκόλευε να πλησιάσει, αν και πίστευε ακράδαντα. Έτσι ακολουθούσε από μακρινή απόσταση και έκραζε και παρακαλούσε να της δείξει έλεος και να θεραπεύσει το κορίτσι της. Ο Χριστός όμως προσποιείτο ότι αδιαφορεί με αποτέλεσμα να επέμβουν οι μαθητές Του και να του πουν, άκουσε την παράκληση της, λυπήσου την, κάμε της αυτό που με τόσο σπαραγμό σου ζητάει, και άφησε την να φύγει, γιατί μας  ακολουθεί και φωνάζει.   Τότε ο Κύριος  τους είπε ότι δεν έχω αποσταλεί παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του Ισραηλιτικού λαού. Η Χαναναία  όμως δεν το έβαλε  κάτω αλλά  ήρθε μπροστά στο Χριστό και αφού   γονάτισε με ευλάβεια   του είπε, Κύριε, βοήθησε με. Εκείνος της  απάντησε λέγοντας ότι δεν είναι καλό να πάρει κανείς το ψωμί από τα παιδιά του και να το ρίξει στα σκυλάκια.  Τότε η γυναίκα άρπαξε την ευκαιρία και του είπε, και τα σκυλάκια τρώνε  από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους. Όταν  ο Κύριος  άκουσε αυτά  τα λόγια που ήταν γεμάτα πίστη και ταπείνωση της είπε με θαυμασμό. Ω γυναίκα, μεγάλη είναι η πίστη σου, ας γίνει  όπως  θέλεις και τη στιγμή εκείνη   η κόρη της θεραπεύτηκε αμέσως.

Η συμπεριφορά  της Χαναναίας, και γενικά  ο τρόπος με τον οποίο αυτή  απευθύνθηκε στο Χριστό προκειμένου να της δώσει αυτό που πολύ ποθούσε, παρομοιάζει και  υπενθυμίζει τη στάση του Πατριάρχη Ιακώβ που αναφέραμε στην αρχή. Έτσι αποτελεί υπόδειγμα προς μίμηση για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών.  Όσο δύσκολα και αν εμφανίζονται τα πράγματα στα μάτια των ανθρώπων, για το Θεό είναι δυνατά. Ο Ίδιος ο Κύριος είπε, « τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν». Όταν ο Χριστός είναι μαζί μας, όλα είναι δυνατά. Αμήν.

Κυριακή ΙΣΤ Ματθαίου Παραβολή των ταλάντων (Ματ.κγ', 14-30) του Ιωάννη Δήμου

Μέσα στις πολλές παραβολές που είπε ο Χριστός περιλαμβάνεται και η βαθυστόχαστη παραβολή των ταλάντων. Σύμφωνα με την παραβολή αυτή ένας πλούσιος οικοδεσπότης, προκειμένου να απουσιάσει για ένα χρονικό διάστημα από το σπίτι του, κάλεσε τους υπηρέτες  και, ανάλογα με τη δύναμη του καθενός,  τους εμπιστεύτηκε τάλαντα με την εντολή να εργασθούν και να τα αυξήσουν. Στον πρώτο  έδωσε  πέντε, στο δεύτερο δύο, και στον τρίτο ένα. Οι μεν δύο πρώτοι διπλασίασαν τα τάλαντα και το αφεντικό τους επιδοκίμασε και τους βράβευσε, όταν επέστρεψε. Ο τρίτος όμως δεν ασχολήθηκε με το τάλαντο αλλά το έθαψε στη γη και γι' αυτό τον   καταδίκασε  και  τον έδιωξε από το σπίτι ως  ανάξιο δούλο.
Είναι αυτονόητο ότι ο πλούσιος οικοδεσπότης δεν είναι άλλος παρά ο Θεός ο Οποίος ως πηγή των αγαθών προσφέρει στους ανθρώπους ποικίλα ψυχικά και σωματικά χαρίσματα με την εντολή να κινηθούν δραστήρια στην παρούσα ζωή και  να αξιοποιήσουν αυτά ευεργετικά για τους ανθρώπους.  Τα χαρίσματα αυτά εμβολιάζονται στον άνθρωπο κατά την ώρα του βαπτίσματος και ιδιαίτερα κατά τη στιγμή του Μυστηρίου του Χρίσματος, οπότε δίνονται στον άνθρωπο τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Σκοπό έχουν την ανάπτυξη τους και την καρποφορία τους από τον άνθρωπο για να αναδειχθεί ένα έμψυχο καρποφόρο δένδρο ευεργετικό μέσα στην κοινωνία. Η συνεχής επεξεργασία των χαρισμάτων, η καλλιέργεια και η αύξηση τους αναδεικνύει τον πιστό πραγματικό πρεσβευτή του Θεού επί της γης. Έτσι ο άνθρωπος, αν κινηθεί δραστήρια και ευεργετικά κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του εφαρμόζοντας το θέλημα του Θεού, θα αποκτήσει τον έπαινό Του και την επιδοκιμασία Του.

Παράδειγμα και υπόδειγμα για το ότι πρέπει οι χριστιανοί να εργάζονται πνευματικά για την αντιμετώπιση της αμαστίας και την αύξηση των αρετών δίνει ο Ίδιος ο Κύριος ο οποίος βρισκόταν σε αδιάκοπη κίνηση και δράση και όπως αναφέρεται, «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου ». Καταπληκτικά υπήρξαν τα αποτελέσματα της τριετούς δράσης Του κατά την οποία,   παρά την πείσμονα αντίδραση που αντιμετώπισε, ολοκλήρωσε  το έργο Του. Το πόση   σημασία έδινε ο Κύριος στο έργο Του  φαίνεται και από το ότι εξέλεξε τους μαθητές Του για να το συνεχίσουν και τους προέτρεψε να δεηθούν στο Θεό να εκβάλει εργάτες στο θερισμό. Αυτό το πνευματικό έργο του Θεού το συνεχίζει δια μέσου των αιώνων η Εκκλησία και σ' αυτό το έργο καλείται να βοηθήσει και να εργαστεί κάθε χριστιανός. Εάν ο άνθρωπος αδρανήσει και αχρηστεύσει τα πνευματικά αυτά κεφάλαια, τότε είναι ένοχος και αναπολόγητος. Αυτό έπαθε ο τρίτος δούλος της σημερινής  παραβολής και αποδοκιμάστηκε από τον οικοδεσπότη.

Είναι κρίμα να χάσει κανείς τη βασιλεία του Θεού αχρηστεύοντας τα χαρίσματα που του έδωσε. Οι συνεπείς όμως εργάτες του καλού αγώνα, όταν απέλθουν από τον κόσμο αυτό θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής στους αιώνιους πνευματικούς θησαυρούς του Θεού τους οποίους από τώρα έχει ετοιμάσει για τους πιστούς εργάτες Του. Δεν είναι δυνατό να περιγράψει κανείς το τι θα απολαμβάνουν οι άνθρωποι του Θεού στη Βασιλεία των Ουρανών.   Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά, « οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν». Την αλήθεια αυτή την πιστοποιεί ο Ίδιος ο Οικοδεσπότης λέγοντας προς τους φιλότιμους υπηρέτες της παραβολής,  «ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν τού κυρίου σου ».  Δε ζητάει ο Θεός πολλά από τον άνθρωπο.  Άλλωστε τι έχει ο άνθρωπος δικό του για να το δώσει στο Θεό παρά μόνο τις αμαρτίες του; Ο Ψαλμωδός διερωτάται και λέει,  « Τι ανταποδώσομεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν»; Ο Θεός ζητάει από τους ανθρώπους να κάνουν υπακοή στον Υιόν Του που είναι ο Σωτήρας τους. Αυτό λένε τα λόγια Του που ακούστηκαν από τον ουρανό, «Ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε ». Αμήν.

Κυριακή ΙΕ’ Ματθαίου. Ο νομικός που πείραξε το Χριστό (Ματ. κβ’, 35-46)

Μεταξύ των προσώπων τα οποία συνομίλησαν με το Χριστό ήταν και ένας νομικός. Αυτός  ο νομικός,  με διάθεση να πειράξει τον Κύριο, τον ρώτησε  ποια είναι  μεγάλη εντολή στο Μωσαϊκό Νόμο. Ο Κύριος τότε του είπε, « Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου· αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. δευτέρα δε ομοία αυτή· αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. εν ταύταις ταίς δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται ». Ας επαναλάβουμε αυτά τα λόγια του Κυρίου με σημερινά λόγια. Να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη τη διάνοιά σου. Αυτή είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε εντολή όμοια με αυτή είναι, να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Επάνω στις δύο αυτές εντολές όλος ο νόμος και οι προφήτες στηρίζονται. Οι εντολές αυτές φανερώνουν τα καθήκοντα, τα οποία έχουν οι άνθρωποι στη ζωή τους. Το πρώτο καθήκον είναι η αγάπη προς το Θεό, τον Οποίον κάθε άνθρωπος οφείλει να αγαπά και να σέβεται. Ο σεβασμός αυτός δε σημαίνει ότι πρέπει κανείς να πειθαρχεί μηχανικά στο θέλημα του Θεού, αλλά να πειθαρχεί κινούμενος από αγάπη και πίστη. Τα καθήκοντα του ανθρώπου προς το Θεό μεταφράζονται μέσω των εντολών τις οποίες πρέπει να εφαρμόζει κάθε πιστός στη ζωή του.

Αλλά γιατί ο άνθρωπος πρέπει να αγαπάει το Θεό; Πρέπει να τον αγαπάει, γιατί ο Θεός είναι ο Ουράνιος Πατέρας. Είναι παντοδύναμος, πάνσοφος,  πανάγαθος, και ταυτίζεται με την αγάπη, όπως λέει ο Ιωάννης ο μαθητής της αγάπης, ότι ο Θεός αγάπη εστί. Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο εκδηλώνεται με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Αυτός τρέφει τα σύμπαντα και προνοεί για τα πάντα και κυβερνά τον κόσμο. Αυτός από την πολλή Του αγάπη έστειλε τον Υιό Του στην γη, σωτήρα του κόσμου. Αυτός ανατέλλει τον Ήλιο επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.

Αλλά όποιος αγαπάει το Θεό πρέπει να αγαπάει και τον πλησίον Του, γιατί αυτή η δεύτερη εντολή, όπως είπε ο Κύριος, είναι όμοια με την πρώτη. Έτσι έρχονται και τα καθήκοντα προς τον πλησίον. Αυτό σημαίνει ότι όπως αγαπάει ο άνθρωπος το  Θεό, έτσι οφείλει να αγαπάει και κάθε άνθρωπο στη ζωή του, γιατί πλησίον είναι ο κάθε άνθρωπος ακόμα και ο εχθρός του. Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο πρέπει να είναι έμπρακτη, δηλαδή να εκδηλώνεται  με κατάλληλα έργα με τα οποία θα ευεργετείται ο πλησίον. Η έμπρακτη αγάπη είναι η αληθινή μορφή αγάπης. Αν κανείς λέει ότι αγαπάει τον πλησίον του και, ενώ μπορεί να τον βοηθήσει, τον αφήνει αβοήθητο, δεν είναι συνεπής με τα καθήκοντά του προς τον πλησίον.

Ας τονίσουμε επίσης ότι δεν πρέπει· να φιλονικούμε με τους συνανθρώπους μας, με κίνδυνο να τους κάνουμε εχθρούς, αλλά έχουμε καθήκον να λύνουμε τις διαφορές μας συμβιβαστικά, έστω και αν πρόκειται να ζημιωθούμε σε κάτι. Όποιος συμπεριφέρεται  έτσι, δηλαδή με αγάπη και επιείκεια, δεν πρέπει    να  αμφιβάλλει  ότι ο Κύριος, και στον κόσμο αυτό θα τον προστατεύει, και  κατά την ημέρα της κρίσεως θα τον έχει  στα δεξιά  Του.

Η αγάπη λοιπόν προς τον πλησίον είναι αναγκαία και δεν μπορεί κανείς να λέει ότι αγαπάει το  Θεό, αν δεν αγαπάει τον πλησίον του. Σύμφωνα με τον  Ευαγγελιστή Ιωάννη,  πώς μπορεί να αγαπάει κάποιος το Θεό που δεν τον  βλέπει, όταν δεν αγαπάει τον πλησίον του που βλέπει; Βεβαίως, όταν ο άνθρωπος βοηθάει τον πλησίον του, δεν πρέπει να το παίρνει επάνω του ότι. κάνει κάτι σπουδαίο, γιατί αυτό είναι το καθήκον του. Έτσι θα κρατάει την ταπεινοφροσύνη που είναι απαραίτητη για να οικοδομηθεί το οικοδόμημα των άλλων αρετών. Από την ταπείνωση λοιπόν στην αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον, είναι ο νοητός  δρόμος που έχουμε μπροστά μας να διανύσουμε. Αμήν.

-Του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου – Φιλολόγου 

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΉ Θ’ ΛΟΥΚΆ, Ο ΆΦΡΩΝ ΠΛΟΎΣΙΟΣ (ΛΟΥΚ. ΙΒ’, 16 – 21) του Ιωάννη Δήμου

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε τη συμπεριφορά ενός πλουσίου ανθρώπου, του οποίου τα κτήματα καρποφόρησαν τόσο πολύ ώστε τον απασχολούσε το πρόβλημα πού θα συγκεντρώσει τα αγαθά του. Ενώ δηλαδή άλλοι άνθρωποι σκεπτόταν πώς θα εξοικονομήσουν τα προς το ζην, αυτός αντίθετα ανησυχούσε που δεν είχε πού να αποθηκεύσει τα αγαθά του. Τα γεννήματα του ήταν τόσο πολλά ώστε λησμόνησε και τον ίδιο το Θεό στον Οποίον ούτε ευχαριστώ δεν είπε. Αλλά και τους φτωχούς και πάσχοντες συνανθρώπους του αγνόησε οι οποίοι είχαν ανάγκη βοήθειας. Η καρδιά του πλούσιου είχε αιχμαλωτισθεί στην ύλη ώστε τελικά ο άνθρωπος αποφάσισε να μεγαλώσει τις αποθήκες του και να αποθηκεύσει τα αγαθά του σ’ αυτές. Αυτός θα ήταν πλέον ο μοναδικός σκοπός της ζωής του, δηλαδή χαμερπής, ζωώδης και κτηνώδης. Με αυτόν τον τρόπο όμως, επειδή κατέβασε τον εαυτό του στη θέση των άλογων ζώων, κόπηκε το νήμα της ζωής του, αφού δεν είχε πλέον κανένα ανώτερο σκοπό να επιτελέσει στη γη.

Στην κατάσταση αυτή του πλουσίου πολλοί μπορεί να βρεθούν σε κάθε εποχή. Πολλοί είναι εκείνοι που αγνοούν την πολύτιμη ψυχή τους και συμπεριφέρονται σαν να είναι μόνο σάρκες. Το τέλος όμως των ανθρώπων αυτών θα είναι η απώλεια, όπως συνέβη και με τον πλούσιο της παραβολής. Και βέβαια ο πλούτος του δεν ήταν η αιτία της απώλειάς του, γιατί ο πλούτος βρισκόταν στη δική του εξουσία, δηλαδή να του κάνει καλή ή κακή χρήση. Εάν έδειχνε ευγνωμοσύνη προς το Θεό και βοηθούσε τους έχοντες ανάγκη, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και δε θα έφθανε σ’ αυτό το κατάντημα. Αυτός όμως έδειξε αχαριστία στο Θεό και ασπλαχνία στους ανθρώπους. Το κατάντημα του άφρονα πλουσίου έχουν όλοι εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμα του και στρέφουν την προσοχή τους μόνο στα υλικά αγαθά. Η επίγεια ζωή είναι ο χώρος όπου πρέπει να βασιλεύει η αγάπη, η καλοσύνη, η ανθρωπιά και η αδελφική αλληλεγγύη, όπως είναι το θέλημα του Θεού.

Όσοι επιθυμούν τη σωτηρία τους οφείλουν να πειθαρχούν στο θέλημα του Θεού και να αποφεύγουν το πάθος της πλεονεξίας το οποίο επιφέρει την οργή του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι, όταν έχουμε διατροφές και σκεπάσματα, ας αρκούμαστε σ’ αυτά. Αλλά και οι πλούσιοι στον κόσμο αυτό δεν είναι καταδικασμένοι, επειδή είναι πλούσιοι, γιατί μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον πλούτο και για τον εαυτό τους, αλλά και για τους έχοντες ανάγκη. Μπορούν να βοηθούν τους φτωχούς και ασθενείς με τη βεβαιότητα ότι η φιλανθρωπία τους θα ληφθεί από το Θεό ως θετικό στοιχείο κατά την ημέρα της κρίσεως. Ο Θεός είναι ελεήμων και δίνει χάρη και έλεος σε όσους ελεούν τους αδύνατους και τους   φτωχούς.

Παράδειγμα πλούσιου ανθρώπου από την Παλαιά Διαθήκη είναι ο Ιώβ ο οποίος ζούσε στην Αυσίτιδα χώρα και ήταν «αληθινός, άμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, απεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος». Ο Θεός τον είχε ευλογήσει και είχε επτά γιους και τρεις θυγατέρες, κτήματα, ζώα και πλούτη πολλά. Ήταν ευτυχής και δόξαζε το Θεό καθημερινά. Τα πλούτη του δεν τον έκαναν αχάριστο προς το Θεό ούτε σκληρό προς τους συνανθρώπους του. Αντίθετα ήταν άνθρωπος του Θεού και όλοι τον υπολόγιζαν και τον είχαν σε μεγάλη υπόληψη. Αλλά και ο Αβραάμ τον οποίον οδήγησε ο Θεός στη γη της επαγγελίας και του χάρισε πλούτη πολλά, δεν φάνηκε αχάριστος στο Θεό. Το πρώτο του έργο μόλις έφθασε στη γη της επαγγελίας ήταν να προσευχηθεί και να ευχαριστήσει τον Πανάγαθο Θεό για τις ευεργεσίες Του. Ο άφρων όμως πλούσιος δε θέλησε να   μιμηθεί τον Ιώβ και τον Αβραάμ. Ας αποφεύγουμε το παράδειγμα του. Αμήν.

Κυριακή του τυφλού (Ιω. θ', 1-38) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Η σημερινή Κυριακή ονομάζεται του τυφλού, γιατί αναφέρεται στη θεραπεία ενός, από τη  γέννησή του, τυφλού  ανθρώπου που έκανε ο Χριστός. 

Νύχτα χωρίς ξημέρωμα ήταν η ζωή του ανθρώπου αυτού, αλλά ευτυχώς συναντήθηκε με τον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Συναντήθηκε, δηλαδή  με Εκείνον που ήρθε να κηρύξει «αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν». Συναντήθηκε με Εκείνον που ήρθε στον κόσμο   για να χαρίσει το φυσικό και το ηθικό φως στους ανθρώπους, να τους μεταφέρει από το σκοτάδι στο φως και από την εξουσία του σατανά στην κυριαρχία του φιλάνθρωπου Θεού.

Ο Χριστός πέρασε ολόκληρο το βίο Του ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους τους ανθρώπους. Μία από τις πολλές Του ευεργεσίες ήταν και η θεραπεία του τυφλού της γνωστής σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.  Η θεραπεία αυτή που έγινε μέσω της κολυμβήθρας του Σιλωάμ, έγινε   η αιτία ώστε  ο τυφλός να χρωστάει αιώνια ευγνωμοσύνη   στον ευεργέτη του.

Ας μη νομισθεί όμως ότι είναι ο τυφλός και ο μόνος που οφείλει ευγνωμοσύνη προς το σωτήρα Χριστό, γιατί η ευεργεσία του Θεού δεν περιορίσθηκε μόνο σ' αυτόν, αλλά επεκτάθηκε σε παγκόσμιο ακτίνα και προς όλα τα δημιουργήματά Του. Αυτό πιστοποιεί ο θεόπνευστος ψαλμωδός λέγοντας, «ανοίξαντός Σου την χείρα τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας» και «Ανοίγεις συ την χείρα Σου και εμπιμπλάς παν ζώον ευδοκίας».  Πράγματι  ο Θεός «εσκόρπισεν, έδωκεν τοις πένησι, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα». Άρα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη έχει ευεργετηθεί από το Θεό, γιατί τίποτα δεν έχουμε που να μη είναι δώρο της φιλανθρωπίας Του. Έτσι είμαστε επιφορτισμένοι με το καθήκον της μονίμου ευγνωμοσύνης απέναντι Του.

Η μεγαλύτερη δε ευεργεσία που μας πρόσφερε είναι το ότι μας άνοιξε τα μάτια της ψυχής και μας φώτισε για να δούμε το φως το αληθινό, να περπατάμε στο φως του Χριστού και να προσπαθούμε να κάνουμε το θέλημα Του. Όπως είναι γνωστό δεν υπάρχουν μόνο τα σωματικά μάτια αλλά υπάρχουν και τα μάτια της ψυχής. Βέβαια για τον άνθρωπο είναι αναγκαία και τα μάτια του σώματος  αλλά, εάν πρόκειται κανείς να έχει   μόνο τα μάτια του σώματος ανοιχτά και τα μάτια της ψυχής κλειστά, καθόλου δεν οφελείται. Ενώ εάν έχει ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τότε αναπληρώνει και τα μάτια του σώματος και βγαίνει αληθινός ο λόγος του Κυρίου, «Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται».

Το ότι λοιπόν είμαστε μέσα στη λογική ποίμνη της Εκκλησίας του Χριστού αυτό φανερώνει ότι  η πολυποίκιλη σοφία του Θεού εργάσθηκε και μας φώτισε τα μάτια της ψυχής, και μας χορήγησε την πίστη σε ένα βαθμό, για να μη πλανηθούμε μέσα στο ηθικό σκοτάδι αλλά για να βαδίσουμε την οδό της αλήθειας και καταντήσουμε στο φως της αιώνιας  ζωής.

Η ευγνωμοσύνη που χρωστάμε στο Θεό δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σε τυπικά λόγια, αλλά πρέπει να αποδείχνεται και με έργα. Και βέβαια ο άνθρωπος σώζεται με τη χάρη του Θεού διά της πίστεως και όχι από τα έργα του. Αυτό όμως δε μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία των καλών έργων ούτε τα καταργεί, αλλά αντιθέτως τα καλά έργα αποτελούν απαράβατη προϋπόθεση της νέας εν Χριστώ ζωής.

Όταν η πίστη συνοδεύεται από καλά έργα, τότε ο πιστός βαδίζει προς την τελειότητα και εξασφαλίζει την είσοδόν του στη Βασιλεία του Θεού την οποίαν βασιλεία είθε να κληρονομήσουμε όλοι μας. Αμήν

Κυριακή του Παραλύτου ( Ιω. ε’, 1–15 ) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου

Είναι σε όλους γνωστό ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο στοιχεία, δηλαδή από το ορατό σώμα και την αόρατη ψυχή ή πνεύμα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώνται ώστε, όταν πάσχει το ένα να συμπάσχει και το άλλο και, όταν χαίρεται το ένα να συγχαίρει και το άλλο.

Με το ανθρώπινο σώμα  χωρίς αμαρτία βέβαια, βάδισε ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος στη γη και το σώμα αυτό το ανέστησε εκ νεκρών και τελικά το δόξασε  στους ουρανούς. Αφού δε τόσο μεγάλη είναι η αποστολή του ανθρωπίνου σώματος, είναι φανερό ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή εκ μέρους του ανθρώπου, διότι πολλοί κίνδυνοι απειλούν το ανθρώπινο σώμα κατά την επίγεια πορεία του. Ο μεγαλύτερος δε και ο πλέον ύπουλος κίνδυνος προέρχεται από την αμαρτία, η οποία, από την πτώση των πρωτοπλάστων και μετά, εμφανίζεται στο σώμα ως κλίση και ροπή προς το κακό, με στόχο να υποτάξει τον άνθρωπο στις επιθυμίες της και από ναό του Αγίου Πνεύματος να τον μεταβάλει σε κατοικία του πονηρού.

Ένας υποτακτικός της αμαρτίας ήταν και ο παραλυτικός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος κατέκειτο πλησίον της κολυμβήθρας της Βηθεσδά. Ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί υγιής και αρτιμελής, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, αλλά δεν άργησε να πέσει σε πολλές αμαρτίες. Η ζωή του ήταν σκοτεινή και ξένη προς το θέλημα του Θεού. Ο μισθός όμως που προσφέρει η αμαρτία είναι ασθένεια, θλίψη, στενοχώρια και πνευματικός θάνατος, πολλές δε φορές, γιατί όχι, και σωματικός. Έτσι συνέβη και στον παραλυτικό, ο οποίος ενώ πρώτα κινείτο και έτρεχε υγιέστατος, κατόπιν άρχισε να χάνει την υγεία του και να παραλύει. Η παραλυσία δε αυτή τον καταδίκασε σε ακινησία και τον έριξε στο άκρο της δεξαμενής της Βηθεσδά. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια έμεινε αλυσοδεμένος με τα δεσμά της αμαρτίας και της παραλυσίας. Πολλές φορές θα θρήνησε για το κατάντημα του αυτό και συχνά θα ζητούσε από το Θεό να τον αποκαταστήσει.

Τι ακριβώς συνέβη όμως με τον παραλυτικό της σημερινής ευαγγελικής περικοπής; Πλησίον της πηγής εκείνης του ελέους περνούσε το πέλαγος της ευσπλαχνίας, ο Ιησούς Χριστός ο Οποίος σπλαχνίζεται τον άνθρωπο και τον αναζητεί ως απολωλός πρόβατο. Βλέπει τον παραλυτικό και τον ελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την παραλυσία. Συγχρόνως όμως τον προειδοποιεί να μη   αμαρτάνει ξανά για να μη του συμβεί κάτι χειρότερο στη ζωή του.

Και βέβαια κάθε εποχή έχει να παρουσιάσει ανθρώπους στην κατάσταση του παραλυτικού ή και σε παρόμοια οι οποίοι περιμένουν την ευσπλαχνία του Θεού να τους θεραπεύσει από τα ψυχικά και σωματικά τραύματα. Έτσι η θλιβερή εικόνα της Βηθεσδά υπάρχει και σήμερα ως καρπός της αμαρτίας και αποστασίας από το Θεό. Γι’ αυτό και η σύσταση του  Κυρίου « μηκέτι  αμάρτανε » ισχύει και για την σύγχρονη κοινωνία, η οποία οφείλει να μη αμαρτάνει, εάν θέλει να αποφύγει τη συμφορά. Ο Χριστός για τη σωτηρία των λογικών προβάτων έχει ιδρύσει την Εκκλησία Του και όσοι είναι γνήσια μέλη της οφείλουν να μη απομακρυνθούν απ' αυτή, διότι έξω από την Εκκλησία παραμονεύει ο θάνατος. Στην Εκκλησία υπάρχει ο Χριστός και έτσι τα λογικά πρόβατα με τα μυστήριά Της καθαρίζονται  από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος ώστε να γίνουν κληρονόμοι της Βασιλείας των ουρανών, την οποία  είθε να κληρονομήσουμε όλοι μας. Αμήν.

Κυριακή των Μυροφόρων ( Μαρκ. ιε’, 43 – ιστ΄, 8 ) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Με την ευκαιρία της Κυριακής των Μυροφόρων  που γιορτάζουμε σήμερα, ας αναφερθούμε με λίγα λόγια στο λίθο του μνήματος, και στην πέτρα της ζωής.

Ένα μέσο με το οποίο ολοκλήρωσαν την ανοησία τους οι Ιουδαίοι ήταν και η χρήση του λίθου τον οποίον τοποθέτησαν στη θύρα του μνήματος με σκοπό να αποκλεισθεί κάθε σκέψη διαφυγής και κλοπής του σώματος του Κυρίου.

Όπως όμως αποδείχθηκε, άλλα σκέπτονταν οι άνθρωποι εκείνοι   και άλλα προετοίμαζε ο Θεός.  Έτσι  ο λίθος του μνήματος στάθηκε αδύνατο να φυλάξει την πέτρα της ζωής.

Πέτρα της ζωής είναι ο Χριστός ο οποίος ως πηγή της ζωής όχι μόνο ποδοπάτησε τον ογκόλιθο αλλά και τη γη συγκλόνισε, και τον ήλιο σκότισε, και τα σιδερά δεσμά του Άδη συνέτριψε, και τους δέσμιους ελευθέρωσε.

Τα πρωτοφανή αυτά γεγονότα περιγράφει ο ποιητής στο γνωστό ύμνο «Του λίθου σφραγισθέντος υπό των Ιουδαίων και στρατιωτών φυλασσόντων το άχραντό σου σώμα· ανέστης τριήμερος Σωτήρ, δωρούμενος τω κόσμω την ζωήν. Δια τούτο αϊ Δυνάμεις των ουρανών  εβόων  σοι  Ζωοδότα. Δόξα  τη  αναστάσει  σου Χριστέ, δόξα τη βασιλεία σου· δόξα τη οικονομία σου μόνε  φιλάνθρωπε ». Με τη θριαμβευτική Ανάσταση του Κυρίου πραγματοποιήθηκε και το προφητικό εκείνο, « λίθον ον σπεδοκίμασαν οι οικοδομούντες ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας». Δηλαδή πέτρα την οποία  θεώρησαν ακατάλληλη οι τεχνίτες, η πέτρα εκείνη αποδείχθηκε ότι ήταν κατάλληλη για ακρογωνιαίος λίθος. Η προφητεία αυτή αναφέρεται στο πρόσωπο του Κυρίου ο Οποίος συμβολίζεται ως πέτρα την οποία  οι πνευματικοί οικοδόμοι του Ισραήλ θεώρησαν ακατάλληλη, και    θανάτωσαν το Χριστό. Η πραγματικότητα όμως αντέστρεψε τους όρους και η πέτρα αυτή αποδείχθηκε κατάλληλη για θεμέλιο και αγκωνάρι του χριστιανικού οικοδομήματος, δηλαδή της Εκκλησίας του Χριστού.

Είναι δε γνωστό ότι στο χώρο όπου απέτυχαν αυτοί που δεν πίστεψαν, εκεί πέτυχαν αυτοί που πίστεψαν. Έτσι την πέτρα την οποία  απέρριψαν οι Εβραίοι, αυτή την πέτρα χρησιμοποίησαν χωρίς να τη μετακινήσουν από τον τόπο της, ως θεμέλιο του πνευματικού τους οικοδομήματος οι χριστιανοί. Ο τόπος του Γολγοθά, ο Κρανίου τόπος για τους Ισραηλίτες, έγινε ο ομφαλός της χριστιανοσύνης και το ιερό της Εκκλησίας του Χριστού  η οποία αποβλέπει να συμπεριλάβει όλους τους λαούς, γι' αυτός  στο Σύμβολο της Πίστεως ονομάζεται  και  Καθολική.

Και όσοι μεν πιστεύουν και θεμελιώνουν στην πέτρα του Χριστού θα σωθούν, όσοι όμως απιστήσουν και πολεμήσουν τη θεία διδασκαλία του θα συντριβούν και θα αποκλεισθούν. Επειδή όμως και η πίστη θεωρείται ως πέτρα και μάλιστα πέτρα ασφαλής, σε αντίθεση με την άμμο που είναι ακατάλληλη για οικοδομή, γι' αυτό όλοι εκείνοι που αγαπούν τη ζωή και επιθυμούν να ζήσουν, οφείλουν να εδραιωθούν στην ασάλευτη πέτρα της πίστεως. Οείλουν  να προσβλέπουν με εμπιστοσύνη προς την πέτρα της ζωής, δηλαδή προς τον Χριστό  ο οποίος με τον θάνατον του καταπάτησε το θάνατο, αφού  είναι ο εξουσιαστής  της ζωής και του θανάτου. Υπόσχεται  δε να αναστήσει τους πιστούς Του, να τους καταστήσει πολύτιμους και εκλεκτούς λίθους της  Εκκλησίας  Του,   και να τους χαρίσει αιώνια  χαρά και αφθαρσία, την οποία  είθε να κερδίσουμε όλοι μας. Αμήν.

Κυριακή του Θωμά ( Ιω. κ’, 19-31 ) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Με πολλή απλότητα και σαφήνεια ο Ευαγγελιστής Ιωάννης  περιγράφει τη θαυμαστή εμφάνιση του Κυρίου στους μαθητές Του το εσπέρας της ευλογημένης   εκείνης   ημέρας  της  Ανάστασης, της   « Μίας των Σαββάτων ». Ενώ, λέει, ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, φοβούμενοι τους Ιουδαίους , ήρθε ο Ιησούς χωρίς να ανοίξουν οι πόρτες, στάθηκε στο μέσο  και τους μετέδωσε την ειρήνη Του από την οποία  τόσο  είχαν  ανάγκη οι ανήσυχες καρδιές τους. Για να επιβεβαιώσει δε τη γνησιότητα της παρουσίας Του, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά Του όπου διακρίνονταν τα σημάδια των καρφιών και της λόγχης.. Έτσι, αφού βεβαιώθηκαν οι μαθητές,  χάρηκαν που είδαν τον Κύριο.

Αυτή όμως τη χαρά τη στερήθηκε ο Θωμάς, γιατί δεν ήταν παρών, όταν εμφανίστηκε ο Κύριος. Πού να   βρισκόταν  άραγε ο Θωμάς; Ίσως προτίμησε να μείνει μόνος του για να ταξινομήσει τις σκέψεις του, και για να βρει  μία απάντηση στα τόσα ερωτηματικά που τον βασάνιζαν  ύστερα από τις πληροφορίες που είχαν για την ανάσταση του Κυρίου, και ύστερα από το κενό που είχε δημιουργηθεί  μέσα του, εξ αιτίας των παθών και του θανάτου Αυτού.

Τη  μεγάλη τους χαρά οι μαθητές προσπαθούν να τη μεταδώσουν και στο Θωμά, αλλά εκείνος δεν πείθεται, όταν του λένε ότι είδαν τον Κύριο, και ζητάει  απτές  αποδείξεις.  Θέλει να βεβαιωθεί με τις ίδιες  του  τις  αισθήσεις και λέει, « εάν μη ίδω εν ταις  χερσίν  αυτού  τον τύπον των ήλων και βάλω τον  δάκτυλόν  μου  εις τον τύπον των  ήλων και βάλω  την  χείρα μου  εις  την  πλευράν   αυτού,  ου μη πιστεύσω». Βέβαια πολύ απαιτητικός παρουσιάζεται ο Θωμάς, αλλά είναι τέτοια η ψυχική του  κατάσταση  ώστε  να αισθάνεται  σαν  ανάγκη τη

βεβαίωσή  του αυτή με τις αισθήσεις του. Ναι μεν έχει την καλή διάθεση, αλλά δεν είναι σε θέση να δεχθεί το μυστήριο της πίστης με άλλο τρόπο.

Στην αδυναμία του αυτή συγκαταβαίνει ο Κύριος, και ύστερα από οχτώ ημέρες, με τον ίδιο θαυμαστό τρόπο, εμφανίζεται πάλι  στους μαθητές Του, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και ο Θωμάς. Τους μεταδίδει την ειρήνη Του και καλεί το Θωμά, αφού βεβαιωθεί με τις αισθήσεις του, να μη γίνει άπιστος αλλά πιστός. Δεν μένουν πλέον περιθώρια στο Θωμά για αντιρρήσεις και αμφιβολίες. Η αδυναμία του  ικανοποιήθηκε  και  γεμάτος πλέον από θαυμασμό, πίστη και βεβαιότητα, αναφωνεί και ομολογεί, « ο Κύριός μου και ο Θεός μου ». Δεκτός ο τρόπος με τον οποίον πίστεψε ο Θωμάς, αλλά όχι  και αξιομακάριστος, γι’ αυτό  « λέγει αυτώ ο Ιησούς·  ότι  εώρακάς  με, πεπίστευκας˙   μακάριοι οι  μη  ιδόντες  και πιστεύσαντες ».

Αλλοίμονο, εάν ο καθένας για να πιστέψει στο Χριστό, ζητούσε να ψηλαφήσει προηγουμένως Αυτόν, όπως ο Θωμάς. Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που πιστεύουν στο Χριστό χωρίς να ζητούν επίμονα απτές αποδείξεις, αλλά αρκούνται στην πληροφορία της καρδιάς τους, η οποία σαν δέκτης δέχεται τον ουράνιο θησαυρό της πίστης σαν δώρο του Θεού. Αυτοί δεν στηρίζονται τόσο στις πληροφορίες που τους δίνουν οι αισθήσεις τους. Άλλωστε πόσα λάθη δεν κάνει κανείς, αν στηριχθεί στις αισθήσεις του; Βλέπει τον ήλιο να γυρίζει, γύρω από τη γη, και είναι λάθος. Βλέπει ένα ραβδί σπασμένο μέσα στο νερό, και είναι οφθαλμαπάτη. Όσοι πιστεύουν χωρίς τη βεβαίωση των αισθήσεων τους, είναι μακάριοι, γιατί η πίστη τους αυτή έχει μεγάλη αξία. Σαν καρπός δε της πίστης τους αυτής έρχεται στη συνέχεια και η εμφάνιση του Κυρίου κατά τρόπο αισθητό. Και πώς όχι; Μήπως με τη Θεία Κοινωνία ο πιστός δεν παίρνει το Χριστό, και δεν ενώνεται με Αυτόν, και δεν βεβαιώνεται ότι Αυτός είναι ο Κύριός του και ο Θεός Του;

Αλλά  εκείνο  που  πρέπει να επαναλάβουμε είναι το ότι ο Θεός χρησιμοποιεί για τον καθένα ξεχωριστά τα ανάλογα και κατάλληλα μέσα, προκειμένου να τον οδηγήσει και να τον στηρίξει στην πίστη. Οι κίνδυνοι για να καταντήσει κανείς στην απιστία είναι πολλοί και  υπάρχουν  σε κάθε εποχή.  Αφού  ο  Θωμάς  εξέφρασε την δυσπιστία του στην πληροφορία για την Ανάσταση του Κυρίου, γιατί  να  μη  συμβαίνει  αυτό  και σε άλλους ανθρώπους; Επιβάλλεται λοιπόν  συνεχής επαγρύπνηση  και  προφύλαξη της πίστης  από τους κινδύνους που την απειλούν. Αμήν

Κυριακή των Βαΐων ( Ιω. ιβ’, 1-48 ) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Κυριακή των Βαΐων σήμερα και η Εκκλησία μας γιορτάζει μετά βαΐων και κλάδων την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.

Στην εμφάνισή Του η πόλη σείστηκε, άνοιξε διάπλατα τις πύλες του φρουρίου της και υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές τον επισκέπτη της. Οι κάτοικοι ξεχύθηκαν ως χείμαρροι και άλλοι μεν έψαλλαν θριαμβευτικούς ύμνους, άλλοι κρατούσαν Βάια συμβολικά του θριάμβου, και  άλλοι έστρωναν τα ιμάτιά τους στο δρόμο από όπου θα περνούσε ο βασιλεύς.

Ο Χριστός δεν εισέρχεται έφιππος πάνω σε βασιλικό ίππο. Δεν πλαισιώνεται από αξιωματικούς ούτε ακολουθείται από λεγεωνάριους, αλλά εισέρχεται καθισμένος πάνω  σε ένα υποζύγιο και ακολουθούμενος από δώδεκα πεζοπόρους ψαράδες. Παρ' όλο όμως που στερείται των εξωτερικών λαμπρών στοιχείων, δεν παύει να είναι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων. Η απλότητα και η ταπεινοφροσύνη δεν μειώνουν τη βασιλική Του ιδιότητα, γιατί εδώ περιττεύουν τα παράσημα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας  αφού υπάρχει η πραγματική αξία. Το πλήθος όμως του λαού  τον υποδέχθηκε αυθόρμητα σαν  βασιλιά  ο  οποίος  ενεργεί  ως εξουσίαν  έχων.

Τον συνοδεύουν  τα ποικίλα θαύματα που έκανε,  όπως η ηρεμία της φουρτουνιασμένης θάλασσας, η θεραπεία των λεπρών, χωλών  και τυφλών, η   ανάσταση της κόρης του Ιάειρου και του υιού της χήρας της Ναΐν, αλλά και η ανάσταση του Λαζάρου που μόλις την προηγούμενη ημέρα είχε κάνει.

Έτσι βγήκε αληθινή η προφητεία που έλεγε, μη φοβάσαι θυγατέρα Σιών, διότι ο Βασιλέας σου έρχεται πραύς και σώζων επί πώλου όνου υιού υποζυγίου . Έρχεται να φέρει την ειρήνη, να δώσει ζωή και να προσφέρει θυσία τη ζωή Του για τη σωτήρια όλης της ανθρωπότητας. Αυτός είναι που περίμεναν επί αιώνες όλοι οι λαοί της γης, αυτός τον οποίον θα προσκυνούν στους αιώνες οι δυνάμεις των επουρανίων, επιγείων και καταχθονίων.

Δυστυχώς όμως υπήρξαν και μερικοί που δυσανασχέτησαν από την όλη υποδοχή και τις δοξολογίες των ανθρώπων. Αυτοί ήταν Φαρισαίοι  και βγήκαν ανάμεσα στο πλήθος και είπαν στο Χριστό, Διδάσκαλε, να επιπλήξεις τους μαθητές σου, για τη δόξα που σου αποδίδουν η οποία ανήκει μόνο στο Μεσσία. Ο Ιησούς αποκριθείς τους είπε,  σας  διαβεβαιώνω  ότι  εάν αυτοί σιωπήσουν, οι πέτρες θα φωνάξουν.

Έτσι  βλέπουμε να υπάρχουν σε κάθε εποχή άνθρωποι  που  αντιστέκονται στη δόξα του Θεού και  επιζητούν  τη  δική τους δόξα. Η καρδιά τους δεν είναι ευθεία και η σκέψη τους μηχανεύεται πονηρά. Αυτοί κατόρθωσαν μεν μετά το θρίαμβο κατά την  ημέρα των βαΐων να οδηγήσουν το Χριστό  στο  Γολγοθά  και  να  αλλάξουν το λαό ώστε να φωνάζει άρον άρον σταύρωσον αυτόν.   Τελικά όμως ο Χριστός  βγήκε θριαμβευτής και τροπαιούχος με την Ανάστασή  Του. Ποια άλλα στοιχεία θα έπρεπε να φέρει  ο Κύριος για να αποδείξει ότι  είναι  ο Βασιλεύς των Ουρανών; Γι’ αυτό   λέει ο προφήτης, μη  φοβάσαι θυγατέρα Σιών.

Αφού λοιπόν ο Χριστός μπήκε ένδοξα στα Ιεροσόλυμα και τον υποδέχτηκε η πόλη με κλάδους βαΐων, έτσι πρέπει να εισέρχεται και στην καρδιά   των πιστών για να φέρει την ειρήνη και την αγάπη. Πολύ σωστά λοιπόν σήμερα οι Εκκλησίες είναι στολισμένες  με Βάϊα  και οι χριστιανοί γιορτάζουν και πανηγυρίζουν το μεγάλο αυτό γεγονός της χριστιανοσύνης. Είθε ο Χριστός να έρχεται και να παραμένει στις ψυχές όλων μας. Αμήν.

Κυριακή Ε' Νηστειών (Μαρίας της Αιγυπτίας) (Μαρκ. ι’, 32 - 45) κήρυγμα επί του Ευαγγελίου του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή μεταξύ των άλλων βλέπουμε τα παιδιά του Ζεβεδαίου, Ιάκωβο και Ιωάννη ,να έρχονται προς τον Ιησούν  και να του λένε. Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις αυτό που θα σου ζητήσουμε. Αυτός δε τους είπε· τι θέλετε να σας κάνω; Εκείνοι απάντησαν, όταν ως ένδοξος βασιλιάς καθίσεις στο βασιλικό θρόνο της Ιερουσαλήμ, δώσε μας να καθίσουμε ένας εκ δεξιών σου και ένας εξ αριστερών σου. Ο δε Ιησούς τους είπε· δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήριον  του πόνου και του μαρτυρίου  το οποίο εγώ πίνω, και να βαπτισθείτε το βάπτισμα του αίματος το οποίο εγώ βαπτίζομαι; Εκείνοι δε χωρίς καλά καλά να σκεφθούν του είπαν, μπορούμε. Ο δε Ιησούς είπε  σ’ αυτούς Το μεν ποτήριον του μαρτυρίου το οποίον εγώ πίνω, θα το πιείτε  και το βάπτισμα της οδύνης και του αίματος και της θυσίας, το οποίο εγώ εντός ολίγου θα βαπτισθώ, θα το βαπτισθείτε.  Είπε δε αυτό ο Κύριος, γιατί και οι Απόστολοι θα δοκίμαζαν οδύνες και διωγμούς εξ αιτίας της πίστεως στο Χριστό. Το να καθίσετε όμως εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου, δεν είναι στην εξουσία μου να το δώσω σε όποιον απλώς  μου το ζητήσει, αλλά θα δοθεί  στους άξιους,  που θα ζήσουν δηλαδή σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και θα αγωνισθούν, για τους οποίους άλλωστε και έχει ετοιμασθεί.

Το πάθος της πρωτοκαθρίας παρακολουθεί ανέκαθεν πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι διεκδικούν συστηματικά να είναι πρώτοι στον κύκλο του περιβάλλοντός τους. Ιδιαίτερα οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς  είχαν  ως επιδίωξη την πρωτοκλισία στα δείπνα και την πρωτοκαθεδρία στις συναγωγές. Η αδυναμία αυτή των Φαρισαίων δυστυχώς παρουσιάζονταν  σε κάθε εποχή, όπου άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης λαχταρούν να αναδειχθούν, να  καταλάβουν  επίσημες  θέσεις  και  να αναδειχθούν. Και βέβαια δεν θα κατηγορήσει κανένας την προσπάθειά τους αυτή, αρκεί να συνοδεύεται από τη διάθεση να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και να μη μετέρχονται μέσα απαράδεκτα και τρόπους σκοτεινούς.

Από της εμφανίσεως όμως του Ιησού Χριστού  στον κόσμο, εγκαινιάστηκε μία άλλη μέθοδος  άγνωστη μέχρι τότε. Η μέθοδος αυτή είναι εντελώς  αντίθετη από αυτή που καθιέρωσαν οι άνθρωποι.  Όταν αγανάκτησαν οι υπόλοιποι μαθητές στο αίτημα που διατύπωσαν προς το Χριστό ο Ιάκωβος και  ο Ιωάννης, τους κάλεσε ο  Κύριος   και τους είπε. Ξέρετε ότι αυτοί που προβάλλονται σαν άρχοντες των  εθνών  συμπεριφέρονται προς τους λαούς σαν να  ήταν  απόλυτοι  κύριοι  αυτών. Και εκείνοι  που κατέχουν ανάμεσα στους ανθρώπους  μεγάλα   αξιώματα   κάνουν  κακή  χρήση  της  εξουσίας τους  και καταδυναστεύουν  αυτούς  σαν να τους έχουν δούλους τους.

Δεν πρέπει όμως να παρατηρείται σε σας τέτοια εγωιστική τάση και  συμπεριφορά. Αλλά όποιος θέλει να αναδειχθεί μέγας μεταξύ σας, ας γίνει υπηρέτης σας. Και  όποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων και να συμπεριφέρεται με την ταπεινοφροσύνη, την υπομονή και την υπακοή του δούλου.  Γατί  και  ο υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να εξυπηρετηθεί από τους ανθρώπους, αλλά να τους εξυπηρετήσει,  και να δώσει την ψυχή του λύτρον και αντάλλαγμα για να ελευθερωθούν πολλοί από την ενοχή της αμαρτίας  και  τον αιώνιο θάνατο.

Ας έχουμε λοιπόν πάντοτε υπ' όψη μας τα παραπάνω  σωτήρια λόγια που είπε ο Κύριος στους μαθητές Του,  ας. ακολουθούμε το παράδειγμά Του με ταπείνωση, και  ο ταπεινών εαυτόν  υψωθήσεται. Αμήν.