Όταν οι Καλόγεροι πολεμούσαν, οι Νενέκοι προσκυνούσαν

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

Στὶς 24 Ἰουνίου 1827 ἔλαβε χώρα μία ἀπὸ τὶς τελευταῖες μάχες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἡ μάχη τῶν μοναχῶν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου 
Καλαβρύτων κατὰ τοῦ Ἰμπραὴμ καὶ τῶν Τουρκο-αἰγυπτίων του. Ὁ Ἰμπραήμ, υἱοθετημένος γιὸς τοῦ Μεχμὲτ Ἀλῆ, Ἀντιβασιλέως τῆς Αἰγύπτου, εἶχε πάρει ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Σουλτάνο νὰ ἐκκαθαρίσει τὴν Πελοπόννησο ἀπὸ κάθε ἑστία ἑλληνικῆς ἀντίστασης.
Ἀρχικὰ εἶχε ἐπιτυχίες λόγω τῆς διχόνοιας τῶν ἐπαναστατῶν καὶ λόγω τῆς προδοτικῆς στάσης μερικῶν τουρκοπροσκυνημένων, ὅπως ὁ διαβόητος Νενέκος.
Ὅταν ὁ Ἰμπραὴμ μὲ 15.000 στρατιῶτες βρέθηκε στὴν περιοχὴ τῶν Καλαβρύτων αἰσθάνθηκε ντροπὴ ποὺ ἡ Μονὴ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου μὲ τὴ θαυματουργὸ εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἔργο τοῦ Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ, ἔμενε ἀπόρθητη. Οἱ μοναχοὶ ἀξιοποιοῦσαν τὸ βραχῶδες τοῦ ἐδάφους καὶ εἶχαν μεταβάλει τὴ Μονὴ τῆς μετανοίας τους σὲ καστρομονάστηρο. Τοὺς ἐνίσχυσαν μερικὲς ἑκατοντάδες ἀνδρῶν ὑπὸ τὸν Ν. Πετιμεζὰ καὶ ὁ ὑπασπιστὴς τοῦ Κολοκοτρώνη, ὁ γνωστὸς λόγιος Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, ὁ ὁποῖος ἔγραψε στὰ...

Ἀπομνημονεύματά του ὅτι «οἱ Τοῦρκοι αἰσθάνθηκαν καλογερικὸ πόλεμο». Στὸ πλευρὸ τοῦ Ἰμπραὴμ πολέμησε ὁ Νενέκος ἐπικεφαλῆς λίγων προδοτῶν Ἑλλήνων.
Τὴ λεβεντιὰ τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς καὶ τὸ ἦθος τοῦ ἑλληνορθοδόξου κληρικοῦ καὶ μοναχοῦ διατρανώνουν οἱ πολυάριθμοι τότε μοναχοί τοῦ Μ. Σπηλαίου μὲ τὶς δύο ἀπαντήσεις τους πρὸς τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Ἰμπραήμ. Στὴν πρώτη ἀπαντοῦν ὅτι δὲν παραδίδονται καὶ ὅτι θὰ ἀγωνισθοῦν, διότι πιστεύουν στὴ Θεία Πρόνοια καὶ στὴν τελικὴ ἥττα τοῦ Αἰγυπτίου στρατάρχη.
Ἡ δεύτερη ἀπάντησή τους ἀξίζει νὰ ἀναδημοσιευθεῖ ὁλόκληρη. Σημειώνω ὅτι ὑπῆρχε σὲ παλαιότερα ἀναγνωστικά τοῦ Δημοτικοῦ ποὺ σήμερα ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ψευδοπροοδευτικὰ κείμενα. Θαυμάστε:
«Ὑψηλότατε ἀρχηγὲ τῶν Ὀθωμανικῶν ἁρμάτων, χαῖρε.
Ἐλάβομεν τὸ γράμμα σου καὶ εἴδομεν τὰ ὅσα γράφεις. Ἠξεύρομεν πὼς εἶσαι εἰς τὸν κάμπον τῶν Καλαβρύτων πολλᾶς ἡμέρας καὶ ὅτι ἔχεις ὅλα τὰ μέσα τοῦ πολέμου. Ἠμεῖς διὰ νὰ προσκυνήσωμεν εἶναι ἀδύνατον, διότι εἴμεθα ὁρκισμένοι εἰς τὴν πίστη μας, ἢ νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἢ νὰ ἀποθάνωμεν πολεμοῦντες, καὶ κατὰ τὸ ἀϊνὶ(πίστη) μας, δὲν γίνεται νὰ χαλάσει ὁ ἱερὸς ὅρκος τῆς πατρίδος μας. Σᾶς συμβουλεύομεν, ὅμως, νὰ ὑπάγεις νὰ πολεμήσεις σὲ ἄλλα μέρη, διότι ἀν ἔρθεις ἐδῶ νὰ μᾶς πολεμήσεις καὶ μᾶς νικήσεις, δὲν εἶναι μεγάλον κακόν, διότι θὰ νικήσεις παπάδες. Ἂν ὅμως νικηθεῖς, τὸ ὁποῖον ἐλπίζομεν ἄφευκτα μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, διότι ἔχομεν καὶ θέση δυνατή, καὶ θὰ εἶναι ἐντροπή σου καὶ τότε οἱ Ἕλληνες θὰ ἐγκαρδιωθοῦν καὶ θὰ σὲ κυνηγοῦν πανταχοῦ. Ταῦτα σὲ συμβουλεύομεν καὶ ἠμεῖς, κάμε ὡς γνωστικὸς τὸ συμφέρον σου. Ἔχομεν καὶ γράμματα ἀπὸ τὴν βουλὴ καὶ ἀρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ὅτι εἰς πάσαν περίπτωσιν πολλὴν βοήθειαν θὰ μᾶς στείλει, παλληκάρια καὶ τροφᾶς, και ότι ἢ θὰ ἐλευθερωθῶμεν τάχιστα ἢ θὰ ἀποθάνωμεν κατὰ τὸν ἱερὸν ὅρκον τῆς Πατρίδος μας.
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ὁ Ἡγούμενος
Καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ παπάδες καὶ καλόγεροι
Τὴν 22αν Ἰουνίου 1827, Μέγα Σπήλαιον».
Ἡ μάχη ἔγινε μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες καὶ δίπλα στοὺς Ἕλληνες ἐνόπλους πολέμησαν 100 μοναχοὶ ποὺ ἔβγαλαν τὰ ράσα καὶ φόρεσαν φουστανέλλες. Ὁ Ἰμπραὴμ ἡττήθηκε καὶ ἔχασε πολλοὺς ἄνδρες. Μετὰ τὴν Ἁγία Λαύρα ἄλλο ἕνα μοναστήρι τῶν Καλαβρύτων ἔδωσε τὸ μήνυμα τῆς ἀξιοπρέπειας στοὺς ἀγωνιζομένους. Ἐπισημαίνω τὰ ἐπίκαιρα διδάγματα:
Α) Ἡ ὑπερήφανη ἀπάντηση τῶν μοναχῶν ἐντάσσεται στὴν παράδοση τῶν πολλών ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸ Μολῶν Λαβὲ μέχρι τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940.Αὐτὴ εἶναι ἡ διαχρονικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Β) Ὁ καλογερικὸς πόλεμος καὶ ἡ ἀπώθηση πολλαπλασίων στρατευμάτων ἀποδεικνύουν γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ πόσο ἄδικο ἔχουν οἱ ἀποδομητὲς ἱστορικοί, ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἐθνικὴ προσφορὰ τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου καὶ τῶν μοναστηριῶν.
Γ). Οἱ τουρκοπροσκυνημένοι Νενέκοι τότε ἔπαιρναν τὰ ὄπλα ὑπὲρ τοῦ κατακτητῆ. Σήμερα μᾶς ὑπονομεύουν παραχαράσσοντας τὴν Ἱστορία. Τελικὰ ἡττῶνται καὶ χλευάζονται!


ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 18/6/2013

Ὁ Μακεδονομάχος Σαράντος Ἀγαπηνός (Καπετάν Ἄγρας)

Τοῦ  ΚΩΝ/ΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ

Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος 

Σάν προχθες (7 Ἰουνίου), συμπληρώνονται 106 χρόνια ἀπό τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Μακεδονομάχου Σαράντη Ἀγαπηνοῦ, περισσότερο γνωστοῦ μέ τό πολεμικό ψευδώνυμο Καπετάν Ἄγρας. Πρόκειται γιά τόν πρωταγωνιστή τοῦ βιβλίου “Τά Μυστικά τοῦ Βάλτου” τῆς Πηνελόπης Δέλτα, μέ τό ὁποῖο μεγάλωσαν γενιές καί γενιές. Ὁ Ἄγρας καί ὁ Ναουσαῖος συνεργάτης του Ἀντώνης Μίγγας κρεμάσθηκαν ἀπό μέλη τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου σέ μιά καρυδιά στό χωριό Βλάντοβο, σημερινό χωριό Ἄγρας κοντά στήν Ἔδεσσα.

Ὁ Πελοποννήσιος Μακεδονομάχος ἦταν μόλις 27 ἐτῶν. Ἡ σύντομη ζωή του ὑπῆρξε ἕνας συνεχής ἀγώνας γιά τά ἰδανικά τῆς πατρίδας, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀξιοπρέπειας. Ἑκατό χρόνια μετά τήν θυσία του ἀξίζει νά τόν θυμόμαστε καί νά τόν τιμοῦμε. Καί μαζί μέ αὐτόν νά τιμοῦμε ὅλους ἐκείνους, Μακεδόνες ἤ Νοτιοελλαδίτες, στρατιωτικούς καί ἐθελοντές, διπλωμάτες καί ἱερεῖς, ἐνόπλους ἤ ἀμάχους, πού συστρατεύθηκαν στόν Πανελλήνιο Ἀγῶνα γιά τήν σωτηρία τῆς Μακεδονίας κατά τήν περίοδο 1904 -1908. Ἦταν ὁ Μακεδονικός Ἀγώνας, ἡ συντονισμένη προσπάθεια ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ Ἔθνους γιά νά μή περάσει ἡ Μακεδονία ἀπό τά χέρια τῶν Ὀθωμανῶν στά χέρια τῶν Βουλγάρων ἐθνικιστῶν . Ἦταν μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἐποποιίες τοῦ Νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ.

Ὁ Σαράντης Ἀγαπηνός γεννήθηκε στό Ναύπλιο τό 1880. Ὁ πατέρας του ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ ὡς δικαστικός, ἀλλά ἔγραψε τό παιδί στά μητρῶα ἀρρένων τῶν Γαργαλιάνων Μεσσηνίας, ἀπ’ ὅπου κατήγετο ἠ ἱστορική οἰκογένεια τῶν Ἀγαπηνῶν. Οἱ πρόγονοί του εἶχαν σπουδαία δράση κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἀναφέρεται δέ στίς πηγές τῆς ἐποχῆς ὁ ἀγωνιστής Διονύσιος Ἀγαπηνός. Ὁ μικρός Σαράντης, πού οἱ συγγενεῖς του ἀποκαλοῦσαν χαϊδευτικά Τέλλο (Σαραντέλλο), ἔχασε τόν πατέρα του καί οἱ συγγενεῖς τόν ἔφεραν στήν Ἀθήνα μαζί μέ τή μητέρα του καί ἄλλα δύο ἀδέλφια. Ἡ πίστη του στόν Θεό καί στήν Ἑλλάδα καί ὁ νεανικός ἐνθουσιασμός του τόν ὤθησαν νά ἐγγραφεῖ στήν Στρατιωτική Σχολή Εὐελπίδων, ἀπ ‘ὅπου ἀπεφοίτησε μέ πολύ καλή ἐπίδοση. Θά μποροῦσε νά παραμείνει στήν Φρουρά τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλά ὁ ἴδιος ζήτησε ἐπιμόνως νά σταλεῖ στόν Τύρναβο, τότε μεθοριακή πόλη, δεδομένου ὅτι ἡ Μακεδονία ἦταν τουρκοκρατούμενη. Ἐκεῖ ἔλαβε πιό ζωντανά τά μηνύματα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος πού προετοιμαζόταν καί ἀκουσε τόν πόνο καί τήν γοερή κραυγή τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων πού κατεπιέζοντο ἀπό δύο δυνάστες: Ὀθωμανούς κατακτητές καί Βουλγάρους ἐνόπλους (κομιτατζῆδες). Ὅταν ξεκίνησε ἡ ἀντίδραση τῶν γηγενῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων κατά τῆς τρομοκρατίας τῶν κομιτατζήδων ἡ Ἀθήνα ἀποφάσισε νά προσφέρει διακριτικά τήν βοήθειά της. Ὅσοι ἀξιωματικοί ἤθελαν νά βοηθήσουν ἀπεστέλλοντο κρυφά μέ ψευδώνυμο καί μέ ἰδιότητα παραπλανητική γιά νά μήν κινήσουν τήν ὑποψία Τούρκων καί Βουλγάρων.

Ἕνας ἀπό τούς ἐθελοντές ἀξιωματικούς, πιστός στό παράδειγμα τοῦ ἥρωος Παύλου Μελᾶ, ἦταν καί ὁ Σαράντης Ἀγαπηνός. Ἐπισήμως κατεγράφη ὅτι ζήτησε ἄδεια ἀπό τόν Στρατό γιά νά μεταβεῖ στό ἐξωτερικό. Ὅμως ἐκεῖνος ξεκινοῦσε γιά τόν δύσκολο πόλεμο, τόν διμέτωπο ἀγῶνα. Μαζί μέ τόν λοχία Τυλιγάδη καί 12 εὐζώνους πῆγε στόν Βόλο , μετά μέ τραῖνο στήν Λάρισα, ἀπό ἐκεῖ μέ ἱππήλατη ἅμαξα στό Τσάγεζι (Στόμιο) καί μέ πλοιάριο διαπεραιώθηκε στήν Μακεδονία , στίς ἐκβολές τοῦ Λουδία. Οἱ τοπικοί σύνδεσμοι τόν μετέφεραν στή Νάουσα καί μέ ὁδηγίες τοῦ “Κέντρου Θεσσαλονίκης”, δηλαδή τοῦ Προξένου Λάμπρου Κορομηλᾶ, μετέφερε τό κέντρο τῶν ἐπιχειρήσεων στόν περίφημο Βάλτο, στήν Λίμνη τῶν Γιαννιτσῶν. Ἡ λίμνη αὐτή ἔχει σήμερα ἀποξηρανθεῖ. Ὅμως τότε ἀποτελοῦσε στρατηγικό κόμβο γιά τρεῖς λόγους. Πρῶτον, διότι βρισκόταν ἐπάνω στό πέρασμα τῶν διαδρομῶν ἀπό τήν Θεσσαλονίκη πρός τήν Δυτική Μακεδονία. Δεύτερον, διότι ἐκεῖ εἶχαν ἐγακτασταθεῖ Βούλγαροι κομιτατζῆδες μετά τήν ἐξέγερσή τους τό 1903. Καί τρίτον, διότι ἡ γεωφυσική ἰδιομορφία τῆς βαλτώδους λίμνης τήν καθιστοῦσε ἰδανική κρυψώνα γιά ἀντάρτες καί πεδίο ἀνταρτοπολέμου. Τά καλάμια, τό ραγάζι (τοπικό χόρτο), τά ἄλλα φυτά, τά κουνούπια , οἱ βδέλλες, τά ἄγρια ζῶα καί πτηνά διαμόρφωναν ἕνα κλῖμα ἐπικίνδυνο γιά τήν ὑγεία τῶν ἀνταρτῶν πού κρυβόντουσαν ἐκεῖ. Ὅμως ὁ Ἀγαπηνός ἔπρεπε νά πάει. Ἤδη εἶχε ἀποκτήσει τό ψευδώνυμο Τέλλος Ἄγρας καί ὅλοι πλέον οἱ συμμαχητές του τόν ἀποκαλοῦσαν Καπετάν Ἄγρα. (Καπετάνιος τότε λεγόταν ὁ ἀρχηγός ἀναταρτικοῦ σώματος). Ἐγκαταστάθηκε σέ μία καλύβα καλά ὀχυρωμένη καί μέ τίς πλάβες, τίς εἰδικές βάρκες χωρίς καρίνα, κυνηγοῦσε τούς Βουλγάρους . Μετά ἀπό μάχες κατέλαβε τήν Κούγκα, τήν μεγαλύτερη καλύβα τους. Ἔζησε στόν Βάλτο τό φθινόπωρο καί τόν χειμῶνα τοῦ 1906, ἀλλά ἀναγκάσθηκε νά φύγει λόγῳ τῆς ἑλονοσίας καί κυρίως λόγῳ σοβαροῦ τραυματισμοῦ πού ὑπέστη στό χέρι ἀπό πυροβολισμό.

Μετά ἀπό σύντομη παραμονή στήν Θεσσαλονίκη ἦλθε στή Νάουσα γιά νά ἀποθεραθευθεῖ μέ τήν βοήθεια τοῦ λαμπροῦ πατριώτη γιατροῦ Ζαφειρίου Λόγγου. Ἐκεῖ, τόν Μάιο τοῦ 1907, ἔμαθε ὅτι ὁ πρώην ἀρχηγός τῶν τοπικῶν κομιτατζήδων, ὁ βοεβόδας Ζλατάν, ζητεῖ νά τόν συνατήσει. Παρά τίς ἐπιφυλάξεις τῶν Ναουσάιων φίλων του ὁ Ἄγρας ἀποφάσισε νά ἐπιδιώξει αὐτή τήν συνάντηση μέ τήν ἐλπίδα νά ἐντάξει τόν Ζλατάν στίς δυνάμεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί νά τόν ἀποσπάσει ἀπό τήν βουλγαρική προπαγάνδα. Ἄλλωστε τό ἴδιο εἶχε ἐπιτύχει πρό ὀλίγων ἐτῶν ὁ Μητροπολίτης Καστορίας Γερμανός Καραβαγγέλης μέ τόν πρώην βουλγαρίζοντα Καπετάν Κώττα, ὁ ὁποῖος θυσιάσθηκε τελικά γιά τήν Ἑλληνική ἰδέα. Δέν ὑπάρχουν ἀποδείξεις γιά τόν ἰσχυρισμό ὅτι ὁ Ἄγρας ἤθελε νά συμμαχήσει μέ τόν Ζλατάν γιά νά στραφοῦν ἐναντίον τῶν Τούρκων. Εἶναι λάθος νά ἀποδίδονται στόν ἥρωα προθέσεις πού δέν εἶχε. Ὁ ἐκπεφρασμένος στόχος του ἦταν νά φέρει τόν Ζλατάν στήν Ἀθήνα, γνωρίζοντας ὅτι πολλοί ἐντόπιοι Μακεδόνες ἀποστάτησαν ἀπό τό Πατριαρχεῖο καί ἀπό τόν Ἑλληνισμό, λόγῳ προπαγάνδας καί πιέσεων.

Ἔτσι, λοιπόν, πῆρε μαζί του μερικούς συντρόφους καί πῆγε στήν μοιραία συνάντηση. Ὁ Ζλατάν καί ὁ αἰφνιδίως ἐμφανισθείς κομιταζῆς Κασάπτσε ἄφησαν τούς ὑπόλοιπους καί συνέλαβαν τόν Ἄγρα καί τόν σλαβόφωνο Ἕλληνα Ἀντώνη Μίγγα, ἔγγαμο ράφτη ἀπό τή Νάουσα. Ἐπί ἡμέρες τούς περιέφεραν δεμένους στά χωριά, τούς διαπόμπευαν καί τούς βασάνιζαν. Τελικά τούς θανάτωσαν δι’ ἀπαγχονισμοῦ στίς 7 Ἰουνίου 1907. Ὁ Ζλατάν πρόδωσε τήν ἐμπιστοσύνη πού τοῦ ἔδειξε ὁ Ἄγρας. Τά δύο ἑλληνόπουλα ἄφησαν τήν πνοή τους ἐκεῖ ἐπάνω στήν καρυδιά, στήν φιλόξενη καί ἱστορική γῆ τῆς Μακεδονίας. Ὁ Ἄγρας ὡς ἐθελοντής πού ἦλθε ἀπό τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα γιά νά μεταδώσει τήν στρατιωτική ἐμπειρία του. Ὁ Μίγγας ὡς ἐντόπιος πού ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας ἔστω κι ἄν διάφορες ἱστορικές περιπέτειες τόν εἶχαν ἀναγκάσει νά χρησιμοποιεῖ ἕνα ἑλληνοσλαβικό γλωσσικό ἰδίωμα. Τάφηκαν κάι μοιρολογήθηκαν ἀπό τίς Μακεδόνισσες γυναῖκες. Ἡ νεκρώσιμος Ἀκολουθία ἐψάλη τό Ψυχοσάββατο, παραμονή τῆς Πεντηκοστῆς. Σήμερα τά λείψανά τους φυλάσσονται σέ μικρό ἐκκλησάκι – μνημεῖο ἀκριβῶς στόν τόπο τῆς θυσίας τους, κοντά στόν σιδηροδρομικό σταθμό τοῦ χωριοῦ Ἄγρας τοῦ Νομοῦ Πέλλης.

Ἡ θυσία τοῦ Σαράντη Ἀγαπηνοῦ, τοῦ Καπετάν Ἄγρα, ἐνέπνευσε πολλούς ἐθελοντές πού ἔσπευσαν νά βοηθήσουν τόν Μακεδονικό Ἀγῶνα. Ἐνέπνευσε ἐπίσης πολλούς ποιητές ὅπως τόν Ρήγα Γκόλφη, τόν Γεώργιο Σουρῆ κ.ἄ. Ἡ Πηνελόπη Δέλτα τόν ἔκανε οἰκεῖο σέ ὅλους μας μέ “Τά Μυστικά τοῦ Βάλτου”, ἕνα βιβλίο πού δέν πρέπει νά λείπει ἀπό κανένα παιδικό δωμάτιο. Ὁ ἀείμνηστος Φιλόλογος Θεόδωρος Κανελλόπουλος ἀπό τά Φιλιατρά ἔγραψε μία πλήρη βιογραφία τοῦ Ἄγρα, ἡ ὁποία ἐξεδόθη τό 1958 καί ἐπανεξεδόθη συμπληρωμένη τό 2003. Ὁ Δῆμος Γαργαλιάνων κάθε χρόνο ὀργανώνει ἐκδηλώσεις μνήμης ὑπό τόν τίτλο “Ἀγαπήνεια”, ἐνῶ ἔχει στήσει τιμητικό ἀνδριάντα τοῦ ἥρωος. Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Ἐδέσσης τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ Ἄγρα καί τοῦ Μίγγα ἐκεῖ ἀκριβῶς πού εἶδαν γιά τελευταία φορά τό φῶς τοῦ ἥλιου. 

Αἰωνία τους ἡ μνήμη! Δέν θά τούς ξεχάσουμε. Δέν πρέπει νά τούς ξεχάσουμε.

πηγή

Μὲ τὴν γλῶσσα τῆς ἀλήθειας… Γράφει ὁ Κων. Χολέβας

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 02.06.13

.             Μὲ πρόσφατο ψήφισμά του τὸ Εὐρωκοινοβούλιο ζητεῖ νὰ προχωρήσει ὁ διάλογος γιὰ τὴν ἐνταξιακὴ πορεία τῶν Σκοπίων στὴν Εὐρ. Ἕνωση. Φυσικὰ τέτοια ψηφίσματα δὲν ἔχουν μεγάλη πολιτικὴ βαρύτητα, ἀποτελοῦν ὅμως μία ἠθικὴ πίεση. Ἡ ἐπίσημη ἑλληνικὴ πλευρὰ πρέπει νὰ μιλήσει τὴ γλώσσα τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ ρεαλισμοῦ πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Ἂς θυμίσουμε, λοιπόν, στοὺς ἑταίρους μας τὰ ἑξῆς:
.             Ὑπάρχουν δύο ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Κορυφῆς τῆς Ε.Ε., τοῦ Δεκεμβρίου 1991 καὶ τοῦ Ἰουνίου 1992, οἱ ὁποῖες ξεκάθαρα ζητοῦν ἀπὸ τὸ κράτος τῶν Σκοπίων νὰ ἀποδεχθεῖ ἕνα ὄνομα ποὺ δὲν θὰ ἐκφράζει ἐπεκτατισμὸ κατὰ τῶν γειτόνων του. Ἡ Ἕνωση, σήμερα μάλιστα ποὺ ἀμφισβητεῖται ὁ ρόλος της, πρέπει νὰ μείνει σταθερὴ στὶς ἀποφάσεις της. Τὸ ὄνομα Μακεδονία δὲν μπορεῖ νὰ γίνει δεκτό.
.             Ποῦ βλέπουν οἱ Εὐρωπαῖοι τὴν καλὴ διάθεση ἐκ μέρους τῶν Σκοπιανῶν; Τοὺς θυμίζουμε ὅτι τὸ κυβερνῶν κόμμα τοῦ Ν. Γκρούεφσκι ἔχει τὸ ὄνομα ΒΜΡΟ, δηλαδὴ τὸ ὄνομα τῆς ὀργανώσεως τῶν Βουλγάρων κομιταζήδων τοῦ 1893 καὶ ἑξῆς. Ἡ παλιὰ ὀργάνωση ΒΜΡΟ ἔδρασε πολλὲς φορὲς τρομοκρατικὰ μὲ ἀνατινάξεις τραπεζῶν στὴ Θεσσαλονίκη, μὲ δολοφονίες ἡγετῶν, ὅπως ὁ Σέρβος βασιλεὺς Ἀλέξανδρος, καὶ μὲ πρόκληση ἀναταραχῆς στὴ Βουλγαρία τοῦ Μεσοπολέμου. Θὰ ἐπιβραβεύσει ἡ Εὐρ. Ἕνωση τοὺς συνεχιστὲς μίας τρομοκρατικῆς ὀργανώσεως;
.             Ἂς ἀναρωτηθοῦν οἱ ἑταῖροι μας, ἂν θέλουν νὰ ἔχουν στὴν Ἕνωση ἕνα κράτος ὑπὸ διάλυσιν. Ἀρκοῦν οἱ ἐθνοτικὲς διαμάχες μεταξὺ Βαλόνων καὶ Φλαμανδῶν, ποὺ παραλύουν ἐπὶ μακρὸν τὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ Βελγίου. Στὰ Σκόπια τὰ πράγματα μεταξὺ Σλάβων (ψευδομακεδόνων) καὶ Ἀλβανῶν βρίσκονται σὲ πολὺ χειρότερο σημεῖο. Πρὸ ἡμερῶν ὁ τελικὸς ποδοσφαίρου δὲν ἔληξε ποτέ, διότι συνεπλάκησαν μὲ ἐθνικιστικὰ συνθήματα οἱ ὀπαδοὶ τῆς σλαβικῆς καὶ τῆς ἀλβανικῆς ὁμάδας. Ἡ πολυάριθμη ἀλβανικὴ κοινότητα ἔχει οὐσιαστικὰ ἀποσχίσει τὶς δυτικὲς ἐπαρχίες καὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Κόσοβο στὸ πλαίσιο τῆς μεγάλης Ἀλβανίας.
.             Ἡ ἀντίδραση στὶς ἱστορικὲς παραχαράξεις τῶν Σκοπιανῶν δὲν ἐκφράζει μία ἑλληνικὴ ἰδιορρυθμία. Ἀκόμη ἕνα μέλος τῆς Ε.Ε., ἡ Βουλγαρία, ἔχει διακηρύξει ἐπισήμως ὅτι ἡ ΠΓΔΜ δὲν πρέπει νὰ ἐνταχθεῖ στὴν Ἕνωση, ἂν δὲν ἐγκαταλείψει τὴν πλαστογράφηση τῆς ἱστορίας τῶν γειτόνων της.
.             Ἡ οἰκονομικὴ κρίση ἂς μὴ γίνει αἰτία ὀδυνηρῶν ἐθνικῶν ὑποχωρήσεων ἐκ μέρους μας.

 Κωνσταντῖνος Χολέβας

Κωνσταντίνος Χολέβας :Τι... φέρνει η άλωση της εθνικής μας ταυτότητας!

Στις 29 Μαΐου κάθε χρόνο τιμούμε αυτούς που αγωνίσθηκαν και έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος στα τείχη της Βασιλεύουσας το 1453.

Θυμόμαστε την υπερήφανη απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ τον Πορθητή, μια απάντηση που έρχεται να προστεθεί στη χορεία των πολλών «όχι» του Ελληνισμού. Και διδασκόμαστε από τα γεγονότα μετά την Αλωση. Για να γίνει η Ιστορία δίδαγμα για το παρόν και το μέλλον, πρέπει να μαθαίνουμε από τα παθήματα του Γένους και να αντλούμε δυνάμεις από τις ζωογόνες πηγές που κράτησαν όρθιους τους προγόνους μας· που τους βοήθησαν να μην τουρκέψουν. Οι δυνάμεις αυτές, οι οποίες διατήρησαν την εθνική ταυτότητα και το αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων, ήσαν η Ορθόδοξη Εκκλησία, η αγάπη για την Παιδεία και τα γράμματα, η Μεγάλη Ιδέα, η συνείδηση της συνέχειας και της διαχρονικότητας του Ελληνισμού, η αλληλεγγύη, ο θεσμός των κοινοτήτων, το εμπορικό μας δαιμόνιο. Οπως γράφει ο αείμνηστος Βρετανός βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν, «κατά τη διάρκεια της δουλείας η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ο παράγοντας που διαφύλαξε τον Ελληνισμό. Αλλά και χωρίς την ηθική δύναμη του Ελληνισμού πιθανόν η Ορθοδοξία να είχε μαραζώσει» (στον επίλογο του βιβλίο του «Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία»).

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες οι πνευματικές αυτές δυνάμεις, τα πολύτιμα εφόδια του έθνους, πλήττονται και χλευάζονται από θορυβώδεις μειοψηφίες. Είτε στο όνομα του μαρξιστικού υλισμού είτε χάριν της αποτυχημένης σε όλη την Ευρώπη πολυπολιτισμικότητας ή στον βωμό μιας νεοφιλελεύθερης και ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως, η πίστη μας, η γλώσσα μας, η Ιστορία μας, οι παραδόσεις μας και το αγωνιστικό μας πνεύμα υπονομεύονται συστηματικά και μάλιστα στις διάφορες βαθμίδες της Παιδείας. Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών μας ανθίσταται, αλλά τα σχολικά βιβλία στις περισσότερες περιπτώσεις καλλιεργούν την αδιαφορία προς καθετί χριστιανικό και ελληνικό. Η Ιστορία γράφεται από αυτές τις μειοψηφίες με στόχο να μη δυσαρεστήσουμε τους Τούρκους. Για τα Θρησκευτικά γίνεται προσπάθεια να αποκοπούν από τη μάνα μας, την Ορθοδοξία, και να μετατραπούν σε έναν πολυπολιτισμικό χυλό, που θα ονομάζεται «θρησκειολογικό μάθημα». Η γλώσσα των νέων μας αποτελείται από ένα φτωχό λεξιλόγιο. Ο θεσμός της οικογένειας χάνει την ιερότητά του και τείνει να αντικατασταθεί από σύμφωνα συμβιώσεως ατόμων διαφορετικού ή του ιδίου φύλου, τα οποία οδήγησαν άλλες κοινωνίες στον αλκοολισμό και στα ναρκωτικά. Η ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού αμφισβητείται από βιβλία και τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, ενώ η τουρκολαγνεία επιβάλλεται μέσω τηλεοπτικών σειρών!

Μετά την Αλωση της Πόλης ο Ελληνισμός επιβίωσε με κρυφά και φανερά σχολειά, με Νεομάρτυρες, με κλεφταρματολούς. Σήμερα η αντίσταση στις εξωτερικές απειλές και στα σχέδια των νεογενιτσάρων γίνεται με θαυμαστό τρόπο από τη σιωπηλή πλειοψηφία. Εκεί που νομίζουν ορισμένοι ότι ο λαός καθεύδει ασχολούμενος με την καθημερινότητα, ακούγεται βροντερή η φωνή του υπέρ της εθνικής μας αξιοπρέπειας, της πολιτιστικής μας ταυτότητας, των οσίων και ιερών. Με μαζικές διαμαρτυρίες αποτρέψαμε την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας. Αντιδράσαμε στην προσπάθεια διαγραφής της Ορθοδοξίας από τις αστυνομικές μας ταυτότητες και κατ’ επέκτασιν από την εθνική μας ταυτότητα. Επιτύχαμε την απόσυρση ανιστόρητων βιβλίων, που αθώωναν τους Οθωμανούς και τους Νεοτούρκους. Στηρίξαμε τα αδέλφια μας στην Κύπρο και μπόρεσαν να αντιτάξουν το «όχι» τους στο ρατσιστικό σχέδιο Ανάν.

Μετά την Αλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και την Αλωση του 1453 από τους Τούρκους, η Μεγάλη Ιδέα και ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς ήταν το βάλσαμο που θεράπευε την εθνική μελαγχολία και έδινε μήνυμα ελπίδας στους υποδούλους. Σήμερα, σε εποχή ποικιλώνυμης κρίσης, ο αγώνας για τη διαφύλαξη της ελληνορθόδοξης ταυτότητας είναι απαραίτητος για να αποφύγουμε την εθνική κατάθλιψη.

Κωνσταντίνος Χολέβας

Κωνσταντίνος Χολέβας Οι «μνήμες της δόξας» αλλά και του ξεριζωμού

Δύο επέτειοι συγκινούν την εθνική μνήμη αυτές τις ημέρες. Στις 17 Μαΐου συμπληρώθηκαν 100 ακριβώς χρόνια από τη Συνθήκη του Λονδίνου της 17ης Μαΐου 1913 (30 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο). Με τη Συνθήκη αυτή έληγε ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος υπέρ των ορθοδόξων χριστιανικών χωρών και με σημαντική ήττα των οθωμανών Τούρκων. Η δεύτερη επέτειος είναι της 19ης Μαΐου 1919, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και κήρυξε τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Ηταν ένας κακός οιωνός για το μέλλον του Μικρασιατικού Ελληνισμού, που ξεριζώθηκε ολοκληρωτικά μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Η Συνθήκη του Λονδίνου δικαίωνε σε μεγάλο βαθμό τις θυσίες των Μακεδονομάχων του 1903-1908 και των στρατιωτών μας κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμου που ξεκίνησε στις 5/10/1912. Οι εύζωνοι, οι ιππείς, οι πυροβολητές και οι ναύτες μας είχαν μετά από σκληρές μάχες απελευθερώσει τη Μακεδονία, την Ηπειρο, τα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Οι Κρήτες βουλευτές εισήλθαν από τον Οκτώβριο στο ελληνικό Κοινοβούλιο καταργώντας στην πράξη την αυτονομία που είχε η Μεγαλόνησος. Με τη Συνθήκη αυτή η οθωμανική Πύλη παραχωρούσε στις συμμαχικές χώρες Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο όλα τα εδάφη δυτικά της γραμμής Αίνου - Μηδείας (στη Θράκη) με εξαίρεση την Αλβανία, η οποία ανακηρυσσόταν αυτόνομη μετά από πιέσεις της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις ανελάμβαναν να διακανονίσουν το καθεστώς της Χερσονήσου του Αθω (ενσωματώθηκε στην Ελλάδα ύστερα από απαίτηση των 19 από τις 20 μονές -πλην της ρωσικής), των νησιών του Αιγαίου, πλην Δωδεκανήσου, και τα σύνορα του ιδρυομένου νέου κράτους της Αλβανίας. Ως προς την Κρήτη αναγνωρίστηκε η επικυριαρχία της Ελλάδος και με το άρθρο 4 της Συνθήκης η Τουρκία «παραιτείται υπέρ των συμμάχων ηγεμόνων πάντων των επί της νήσου κυριαρχικών δικαιωμάτων της». Η Συνθήκη του Λονδίνου άφησε αρκετές ασάφειες και δεν καθόριζε επακριβώς τα εδάφη που κέρδιζε κάθε ένας από τους νικητές. Ολα αυτά ρυθμίστηκαν με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, στις 28 Ιουλίου 1913. Προηγήθηκε ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος, κατά τον οποίο Ελληνες, Σέρβοι και Ρουμάνοι νίκησαν την παράσπονδη Βουλγαρία.

Η επέτειος αυτής της Συνθήκης αφενός μεν μας γεμίζει με υπερηφάνεια για τη νίκη μας στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, αφετέρου μας θλίβει διότι μας θυμίζει την ατυχή μοίρα της Βορείου Ηπείρου. Ενώ ο Στρατός μας απελευθέρωσε ολόκληρη την τουρκοκρατούμενη Ηπειρο, η Ιταλία και η Αυστριακή Αυτοκρατορία ήθελαν να δημιουργήσουν ένα τεχνητό κράτος για να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής. Ετσι μάζεψαν διάφορες ετερόκλητες φυλές με αμφίβολη αλβανική συνείδηση και στα εδάφη τους προσάρτησαν την ελληνικότατη Βόρειο Ηπειρο. Ο Ελ. Βενιζέλος εκβιάστηκε: Ή τη Χίο και Μυτιλήνη ή τη Βόρειο Ηπειρο. Τελικά απέσυρε τον Στρατό μας. Οι Βορειοηπειρώτες μετά από έναν χρόνο πήραν τα όπλα και κέρδισαν την αυτονομία τους εντός Αλβανίας με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας της 17ης Μαΐου 1914. Αλλη μία σημαντική επέτειος του Μαΐου, της οποίας η εκατονταετηρίδα συμπληρώνεται του χρόνου.

Η Γενοκτονία των Ποντίων αδελφών μας και το ποντιακό αντάρτικο, το οποίο δεν είναι τόσο γνωστό στις νεότερες γενιές, μας θυμίζουν τη Μεγάλη Ιδέα, τη Ρωμηοσύνη της Ανατολής, τον ποντιακό θρήνο για την Αλωση του 1453 που κατέληγε με την ελπίδα: «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»! Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (Ρωμανία από τη Νέα Ρώμη - Κωνσταντινούπολη) θα αναγεννηθεί. Ερχόμενοι ως πρόσφυγες στον ελλαδικό κορμό οι Πόντιοι έφεραν την ορθόδοξη ευλάβειά τους, την επιχειρηματικότητά τους, τον μαχητικό πατριωτισμό τους, τα πανάρχαια έθιμά τους.

Αραγε ποιες εκδηλώσεις γίνονται στα σχολεία για τη Γενοκτονία των Ποντίων;

Κωνσταντίνος Χολέβας

πηγή

Ἐκεῖ ποὺ δὲν χτυπᾶ ἡ ἀναστάσιμη καμπάνα

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας- Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἡ χαρμόσυνη αὐτὴ εὐχὴ θὰ ἀκουστεῖ αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἀπὸ κάθε ἑλληνικὸ καὶ ὀρθόδοξο στόμα καὶ θὰ φέρει σὲ ὅλους μας μήνυμα ἐλπίδας καὶ αἰσιοδοξίας. Γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ ἡ εὐχή, πέραν τοῦ ἀμιγῶς χριστιανικοῦ περιεχομένου, ἔχει καὶ ἐθνικὴ καὶ ἱστορικὴ σημασία. Ἐπὶ Τουρκοκρατίας οἱ ὑπόδουλοι πρόγονοί μας ἔριχναν στὸν ἀέρα τοὺς ἀναστάσιμους πυροβολισμοὺς καὶ φώναζαν «Χριστὸς Ἀνέστη» ὑπονοώντας βαθειὰ μέσα στὴ ψυχή τους ὅτι ἔρχεται ἡ ὥρα καὶ γιὰ τὸ περιπόθητο: «Ἡ Ἑλλὰς Ἀνέστη»!
Τὶς χρονιάρες ἡμέρες, ὅμως, δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε καὶ ἐκείνους τοὺς Ναούς, τὰ Μοναστήρια καὶ γενικὰ τὰ Ὀρθόδοξα προσκυνήματα, στὰ ὁποῖα δὲν θὰ ἠχήσει πανηγυρικὰ ἡ Ἀναστάσιμη καμπάνα. Ὅπως εἶναι ἐπὶ παραδείγματι οἱ κατεστραμμένοι ἀπὸ τὸν τουρκικὸ Ἀττίλα ναοὶ τῆς Βορείου Κύπρου, τὰ συλημένα ἐξωκκλήσια, τὸ ἱστορικὸ Μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα στὴν Ἀμμόχωστο. Γιὰ νὰ δοῦμε ἄραγε, θὰ ἐπιτρέψουν νὰ λειτουργήσει ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας στὴν Καρπασία;
Ἂς θυμηθοῦμε καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους Ναοὺς ποὺ μετέτρεψε σὲ σταύλους καὶ γυμναστήρια τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τῆς Ἀλβανίας. Οἱ ἄθεοι δικτάτορες Χότζα καὶ Ἀλία, τοὺς ὁποίους θαύμαζαν οἱ Ἕλληνες «προοδευτικοί», κατεδίωξαν κάθε μορφὴ θρησκείας, ἰδίως δὲ τὴν Ὀρθοδοξία ποὺ κρατοῦσε ὄρθιο τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Βορείου Ἠπείρου. Παρὰ τὴν....

ἀλλαγὴ τοῦ καθεστῶτος ἀκόμη δὲν ἐπεστράφησαν ὅλοι οἱ Ναοὶ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀναστάσιο.
Νὰ μὴν ξεχάσουμε τὰ δύο ταλαιπωρημένα νησιὰ τοῦ Βορείου Αἰγαίου. Τὴν Ἴμβρο, γενέτειρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καὶ τὴν Τένεδο. Οἱ Τοῦρκοι καταπατοῦν βάναυσα τὴ Συνθήκη τῆς Λωζάννης καὶ ἔτσι ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖ Ναοὶ –ὁρισμένοι, ὄχι ὅλοι- ποὺ δὲν λειτουργοῦν. Καὶ λόγω καταστροφῶν καὶ διότι πολλοὶ Ἕλληνες ἐγκατέλειψαν ἔντρομοι τὰ νησιά.
Οἱ Ὀρθόδοξοι Σέρβοι διὰ τοῦ Προέδρου τοὺς Νίκολιτς ζήτησαν προσφάτως συγγνώμην γιὰ ὅσα ἐγκλήματα διέπραξε τὸ ἔθνος τοὺς κατὰ τὸν Βοσνιακὸ Πόλεμο (Γιὰ νὰ δοῦμε πότε θὰ ζητήσει συγγνώμην καὶ ἡ Τουρκία ἀπὸ τοὺς Ποντίους καὶ τοὺς Ἀρμενίους). Ὅμως στὸ ἀνεξάρτητο πλέον Κόσσοβο ἡ Ὀρθόδοξη σερβικὴ κληρονομιὰ τῆς βυζαντινῆς περιόδου καταστρέφεται ἀπὸ ἀκραίους Ἀλβανοὺς ἐθνικιστές. Ἂς προσευχηθοῦμε καὶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ποὺ σταυρώνεται στὴ γειτονιά μας.
Καὶ κλείνω μὲ τὴ θερμὴ προσευχή μου ὑπὲρ τῶν ὁμοδόξων Ροὺμ Ὀρτοντὸξ ἢς Συρίας καὶ γενικά της Μέσης Ἀνατολῆς. Ἄραγε οἱ ἀπαχθέντες Μητροπολίτες θὰ κάνουν Ἀνάσταση;

πηγη

TA ΕΛΛΗΝΟΤΡΟΠΑ ΗΘΗ ΚΑΙ Η ΔΥΤΙΚΟΤΡΟΠΗ ΚΡΙΣΗ Κωνσταντίνος Χολέβας

(«Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη, ἀπὸ τὰ βιώματα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης, ἀπὸ τὴν ἐθνική μας αὐτοπεποίθηση, ἀπὸ τὴν ἑλληνοκεντρικὴ καὶ Χριστιανικὴ παιδεία μας».) [Κων. Χολέβας]

Τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη καὶ ἡ Δυτικότροπη κρίση

 Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

.                 Βλέπω στὴν Κνωσσὸ καὶ στὸ Ἀκρωτήρι Σαντορίνης κτίσματα τῆς Β´ χιλιετίας πρὸ Χριστοῦ ποὺ ἔχουν θαυμαστὸ ἀποχετευτικὸ σύστημα. Στὸν τόπο αὐτὸ τὸν ἑλληνικὸ εὐπρέπεια καὶ ὀργανωτικότητα ἦσαν ἀρετὲς σύμφυτες μὲ τοὺς ἑκάστοτε κατοίκους. Ἀντιθέτως οἱ δυτικοὶ λαοί, οἱ ὁποῖοι μᾶς παριστάνουν τοὺς ὀργανωμένους καὶ μᾶς εἰρωνεύονται σὰν δῆθεν ἀνοργάνωτους, τί ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν; Πᾶτε στὶς Βερσαλλίες καὶ δεῖτε ἀνάκτορα Γάλλων Βασιλέων τοῦ 17ου αἰῶνος. 35 αἰῶνες μετὰ τὸν θαυμαστὸ κτηριακὸ πολιτισμὸ τῆς Κνωσσοῦ καὶ τῆς Θήρας βλέπουμε τὰ χρυσοποίκιλτα ἀνάκτορα τῶν Λουδοβίκων νὰ στεροῦνται καὶ τὴν παραμικρὴ ὑποδομὴ καθαριότητος καὶ ἀποχετεύσεως. Ἀκόμη καὶ οἱ Γάλλοι ξεναγοὶ εἰρωνεύονται τὶς μεθόδους ποὺ  εὕρισκαν οἱ δῆθεν εὐγενεῖς γιὰ νὰ λύνουν τὰ πρακτικὰ προβλήματα. Ἡ σύγκριση μιλᾶ ἀπὸ μόνη της.
.                 Ἀναλογίζομαι τὴν Κλασσικὴ Περίοδο τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος. Πόσα ἀνακάλυψαν, τί σημαντικὲς ἔννοιες σκέφθηκαν, τί ὑλοποίησαν οἱ Ἕλληνες πρόγονοί μας. Ἂς μὲ κατηγορήσουν γιὰ προγονοπληξία, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι παγκόσμια, οἰκουμενικὰ ἐπιτεύγματα. Φιλοσοφία, Ποίηση, Μουσική, Ἐπιστήμη, Ἀθλητισμός, Θέατρο, Πολιτική, Στρατηγικὴ καὶ τόσοι ἄλλοι τομεῖς ἀναπτύχθηκαν καὶ καλλιεργήθηκαν, μὲ ἰδέες καὶ ἀποτελέσματα ἐντυπωσιακά. Ἡ διεθνὴςὁρολογία, τουλάχιστον στὴν Δύση, ἀντιγράφει τὶς ἑλληνικὲς λέξεις. Καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα σηματικότερη θεωρῶ τὴν σύνδεση Δημοκρατίας καὶ πατριωτισμοῦ. Μητρός τε καὶ πατρός τε … τιμιώτερον ἡ πατρίς, λέει ὁ Σωκράτης. Ἡ Ἐλευθερία βασίζεται στὴν εὐψυχία, τὴν γενναιότητα, λέει ὁ Περικλῆς καὶ τὰ καταγράφει ὁ Θουκυδίδης. Γιὰ τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσια τῆς πατρίδος καὶ τῆς θρησκείας ἀγωνίζονται οἱ Σαλαμινομάχοι καὶ διασώζει τὸν παιάνα τους ὁ Αἰσχύλος. (ΣΧ. Σ.Ζ.Λ.: Αὐτὴ ἡ παραδοχὴ ἐν τούτοις εἶναι δύσπεπτη σὲ μιὰ συγκεκριμένη χονδροειδῆ, μονολιθικὴ «ὀρθόδοξη» ἀντίληψη ποὺ ἀπορρίπτει συλλήβδην τὸν [ἀρχαῖο] Ἑλληνισμό ἐξ αἰτίας τῆς εἰδωλολατρίας. Κρίμα!) Ὅλη ἡ Εὐρώπηἀκουμπᾶ σ’ αὐτὰ τὰ ἰδανικά. Ὅταν τὰ λησμονεῖ, ὅπως συμβαίνει στὴν ἐποχή μας, καταντᾶ μία χοάνη ὑλιστικῶν συμφερόντων καὶ μία μικρή, ἄβουλη κουκίδα στὸν χάρτη τῶν παγκοσμίων συσχετισμῶν..                 Ἔρχεται τώρα ὁ νοῦς μου στὴν Ἑλληνορθόδοξη Αὐτοκρατορία μας, τὴν Ρωμανία. Στὸν ἔνδοξο βυζαντινισμό μας, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Καβάφης. Στὴν πρωτεύουσα τοῦ βυζαντινοῦ κράτους, τὴν Κωνσταντινούπολη τῶν θρύλων, γύρω στὸ 1100 οἱ Κομνηνοὶ εἶχαν ὀργανώσει ἄριστο Νοσοκομεῖο στὴν Μονὴ τοῦ Παντοκράτορος. Ὁ Ἀμερικανὸς Μίλλερ ποὺ  μελέτησε τὸ Τυπικόν, τὸ καταστατικὸ θὰ λέγαμε σήμερα, ἐντυπωσιάζεται ἀπὸ τὴν δωρεὰν παροχὴ περιθάλψεως στοὺς φτωχούς. Καὶ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὑπῆρχαν καὶ γυναῖκες “ἰάτραιναι”, γιατρίνες. Δηλαδή, ἡ Ὀρθόδοξη Κωνσταντινούπολη τοῦ 1100 μ.Χ. ἐπέτρεπε στὶς γυναῖκες νὰ φοιτοῦν στὰ Πανεπιστήμια τῆς ἐποχῆς. Ἀντιθέτως, στὴ δυτικὴ Εὐρώπη τοῦ 1790 περίπου, τὸ κορυφαῖο κείμενο τοῦ Διαφωτισμοῦ, τὸ Σύνταγμα δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, καθιερώνει τὴ δημόσια παιδεία μόνον τῶν ἀγοριῶν. Παρὰ τὴν διαφορὰ τῶν 700 ἐτῶν, τὸ παρεξηγημένο Ὀρθόδοξο Βυζάντιο ἀποδεικνύεται πιὸ προοδευτικὸ ἀπὸ τὴν «φιλελεύθερη» Δύση. Καμμία παιδεία γιὰ τὰ κορίτσια στὸ Παρίσι τοῦ 1800, πλήρης ἀνωτάτη παιδεία στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ 1100. Νά, ἔτσι παίρνω δυνάμεις ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ παρελθόν μας!
.                 Γονατίζω μπροστὰ στὰ μαρτύρια τῶν ὑποδούλων Ρωμηῶν ποὺ ὑπέφεραν ἐπὶ αἰῶνες καὶ Φραγκοκρατία καὶ Τουρκοκρατία. Κι ὅμως ἐπεβίωσαν, διότι κρατήθηκαν γερὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν γλῶσσα, τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν ἀλληλεγγύη, τὸ κοινοτικὸ πνεῦμα, τὴν οἰκογένεια. Γράφει στὶς ἀρχὲς τοῦ 17ου αἰῶνος ὁ μαρτυρικὸς Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις, ὅτι «ἂν εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τὴν Φραγκίαν ἐπὶ δέκα χρόνους, Χριστιανοὺς ἐκεῖ δὲν θὰ εὕρισκες». Καὶ συγκρίνει μὲ τὰ μαρτύρια τοῦ τουρκοκρατουμένου Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀντέχει καὶ παραμένει πιστὸς στὸν Χριστό. Καὶ προσθέτω ἐγώ, ἀναδεικνύει Νεομάρτυρες καὶ Ἐθνομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἄνοιξαν τὸν δρόμο γιὰ τὴν Λευτεριά, ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα. Δὲν εἶναι ἀλαζονεία, εἶναι ἀλήθεια. Καὶ στὶς ἔνδοξες στιγμὲς καὶ στὶς δύσκολες περιστάσεις σ’αὐτὸν τὸν τόπο, ὁ λαὸς ποὺ κατοικοῦσε καὶ κατοικεῖ δείχνει μεγάλη ἱκανότητα ἐπιβιώσεως καὶ παραγωγῆς πολιτισμοῦ. Πολὺ μεγαλύτερη συγκρινόμενος μὲ ἄλλους λαοὺς καὶ δὴ τοὺς ἑταίρους καὶ δανειστές μας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης.
.                 Καὶ ἔρχομαι σὲ πιὸ πρόσφατες ἐποχές. Θυμοῦμαι ὅσα διάβασα γιὰ τὴν χρεωκοπία τῆς οἰκονομίας ἐπὶ Χαριλάου Τρικούπη τὸ 1893 καὶ τὸν Διεθνῆ Οἰκονομικὸ Ἔλεγχο τοῦ 1898, τὴν τρόικα δηλαδὴ τῆς ἐποχῆς. Καὶ θαυμάζω τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη τῶν παππούδων μας, οἱ ὁποῖοι μπόρεσαν καὶ μετέτρεψαν τὴν κρίση σὲ εὐκαιρία. Ἀπὸ τὴν πτώχευση μέσα σὲ λίγα χρόνια ἦλθε ἡ Ἐθνικὴ Ἀναγέννηση. Ἡ ἀπελευθέρωση ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων ὑποδούλων ποὺ ζοῦσαν στὴν Ἤπειρο, τὴν Μακεδονία, τὰ νησιὰ τοῦ Βορείου Αἰγαίου, τὴν Κρήτη. Οἱ Βαλκανικοὶ Πόλεμοι τοῦ 1912-13 ἦλθαν λίγα χρόνια μετὰ ἀπὸ μία πτώχευση οἰκονομικὴ καὶ ἀπὸ μία ἧττα στρατιωτική, ἐκείνη τοῦ 1897. Ἐπέτυχαν οἱ πρόγονοί μας νὰ ὀρθοποδήσουν, διότι βασίσθηκαν καὶ πάλι στὴν πίστη τους στὸν Θεό, στὸ ὅραμα τῆς Μεγάλης Ἰδέας, στὴν πίστη στὸν ἑαυτό τους. Εἶχαν βαθειὰ συνείδηση ὅτι χρωστοῦσαν στοὺς Ἀρχαίους, στοὺς Βυζαντινοὺς καὶ στοὺς κλεφταρματολοὺς νὰ δώσουν μία τιμητικὴ συνέχεια στὴν διαχρονικὴ πορεία τοῦ Ἔθνους.
.                 Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ παίρνω θάρρος καὶ πιστεύω ὅτι μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ μελέτη τῆς Ἱστορίας μας μποροῦμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ κάθε δυσκολία, ἄρα καὶ ἀπὸ τὴν σημερινὴ οἰκονομικὴ καὶ πνευματικὴ κρίση. Ἀρκεῖ νὰ μὴν πέσουμε στὴν παγίδα νὰ τὰ βλέπουμε ὅλα ὡς οἰκονομικὰ προβλήματα. Ἡ ρίζα τῆς κρίσης εἶναι πνευματική. Μπορεῖ ἄλλοι λαοὶ στὴν Εὐρώπη καὶ στὶς ΗΠΑ νὰ δίνουν ἔμφαση στὰ οἰκονομικὰ αἴτια καὶ νὰ ἀναζητοῦν ὑλικῆς μορφῆς θεραπεῖες. Ἐμεῖς πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὰἙλληνότροπα ἤθη, ἀπὸ τὰ βιώματα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης, ἀπὸ τὴνἐθνική μας αὐτοπεποίθηση, ἀπὸ τὴν ἑλληνοκεντρικὴ καὶ Χριστιανικὴ παιδεία μας.Ἀποκοπήκαμε, μὲ εὐθύνη ὁρισμένων ταγῶν μας καὶ τῶν δῆθεν «φωτισμένων» καὶ «προοδευτικῶν», ἀπὸ τὴν πηγὴ ποὺ  πάντα μᾶς δρόσιζε καὶ μᾶς ἔτρεφε. Γίναμε μιμητικὰ ὄντα, ἐνῶ ἔχουμε τὴν δύναμη καὶ τὸν πνευματικὸ πλοῦτο γιὰ νὰπαραγάγουμε πολιτισμό, νὰ μεταδώσουμε καὶ στοὺς ἄλλους λαοὺς Χριστὸ καὶἙλλάδα, δημοκρατία καὶ ἀνθρωπιά.
.                 Παίρνω θάρρος καὶ ἀπὸ τὴν ἱκανότητα ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἐπιβιώσεως τῶν Ἑλληνοκυπρίων ἀδελφῶν μας. Ἄντεξαν σὲ δεκάδες κατακτήσεις καὶ καταπιέσεις. Ἐπὶ αἰῶνες διατηροῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὴν διαχρονικὴ ἐθνικὴ συνείδηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μόλις πῆγαν κάποιοι κακοὶ ταγοί τους νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὶς ζείδωρες ρίζες, ἀμέσως ἦλθε ἡ κρίση. Ποικιλόμορφη καὶ βασανιστική. Ἀλλὰ ἡ μαγιὰ πάντα μένει καὶ ἡ ἐλπίδα δὲν θὰ σβήσει ἀπὸ τὸ νησὶ τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἡρώων. Ὅταν οἱ ἡγέτες ἀκολουθοῦσαν τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη ἡ Κύπρος ἔβγαζε Κυπριανοὺς (Ἐθνομάρτυς Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ 1821) καὶ Παλληκαρίδηδες (ἀπαγχονισθεὶς τὸ 1957 ἀγωνιστὴς-μαθητής). Εὐκαιρία τώρα νὰ ἀπαλλαγοῦμε καὶ ἐκεῖνοι καὶ ἐμεῖςἀπὸ τὶς σειρῆνες τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τοῦ ὑλισμοῦ καὶ νὰ ξαναβροῦμε ὅλοι οἱἝλληνες ἑνωμένοι τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη μας. Γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ ἐλπίδα τὴν δυτικότροπη κρίση ποὺ  μᾶς ἦλθε, ὡς συνέπεια ἑνὸς ξενόφερτου τρόπου ζωῆς καὶ σκέψης.
.                 Πιστεύω στὸν λαό μας καὶ στὶς δυνάμεις μας. Ἔχω ἐμπιστοσύνη στὶς ἑλληνορθόδοξες ρίζες μας. Δῶστε στὰ παιδιά μας Ὀρθοδοξία, ἑλληνικότητα, παιδεία καὶ ἱστορικὴ συνείδηση, γιὰ νὰ τὰ βοηθήσετε νὰ μὴν κάνουν τὰ ἴδια λάθη ποὺ  μᾶς ὁδήγησαν σὲ κρίσεις καὶ διχασμούς. Γαλουχῆστε τα μὲ τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη, ὅπως τὰ διδάσκει ἡ μακραίωνη Ἱστορία μας.

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

πηγή

Κων. Χολέβας - Αραβική άνοιξη και ορθόδοξος χειμώνας

Αραβική άνοιξη και ορθόδοξος χειμώνας 

Καθώς γράφω ακούω τις αντιφατικές πληροφορίες για την τύχη του ελληνορθόδοξο μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλου, διότι δεν έχει επιβεβαιωθεί η απελευθέρωσή του.  

Θυμούμαι ότι κατά την πρώτη μου επίσκεψη στη Συρία το 1981 ο ξεναγός του Εθνικού Μουσείου της Δαμασκού μού έδειξε την ειδική αίθουσα Μεγάλου Αλεξάνδρου και την αίθουσα με τα βυζαντινά νομίσματα. Μου είπε δε το εξής: «Από όλους τους λαούς που πέρασαν από την περιοχή οι Ελληνες, Μακεδόνες πρώτα και μετά Βυζαντινοί, είναι οι μόνοι οι οποίοι άφησαν πολιτισμό. Να έρχεστε στη Συρία. Εσείς οι Ελληνες έχετε πολλά δικά σας να δείτε». Και όταν τον ρώτησα για την κατοχή των Οθωμανών Τούρκων, που είναι και μουσουλμάνοι, μου έδειξε μία πλατεία με το μνημείο των μαρτύρων και μου εξήγησε: «Αυτό το μνημείο τιμά τους πατριώτες Σύρους που εξεγέρθηκαν κατά των Τούρκων και σφαγιάστηκαν τον 19ο αιώνα».

Τα γράφω αυτά για να τονίσω ότι ο Ελληνισμός δεν είναι ξένος προς τη χώρα, τον λαό και τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην ταλαίπωρη Συρία. Το ένα δέκατο του πληθυσμού περίπου ακολουθεί το ελληνορθόδοξο δόγμα, ενώ η πλειοψηφία είναι Σουνίτες μουσουλμάνοι. Οι ορθόδοξοι ανήκουν στο Πατριαρχείο Αντιοχείας και είναι αραβόφωνοι. Αυτοαποκαλούνται Ρουμ Ορτοντόξ, δηλαδή Ρωμηοί Ορθόδοξοι, απόγονοι του Βυζαντίου - Ρωμανίας και της Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως.

Ο απαχθείς μητροπολίτης ονομάζει τη Μητρόπολη Χαλεπίου με τον επίσημο τίτλο Βεροίας και Αλεξανδρέττας. Η Βέροια ήταν μία από τις πόλεις της Μακεδονικής Δεκαπόλεως, που έχτισαν εκεί οι επίγονοι του Αλεξάνδρου. Η Αλεξανδρέττα, που ανήκει στην Τουρκία και ονομάζεται Ισκεντερούν, ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Μ. Αλέξανδρο. Ο μητροπολίτης Παύλος σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και ομιλεί άριστα τα ελληνικά.

Ορθώς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών παρενέβη και κινητοποίησε την Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλους μηχανισμούς υπέρ του ελληνορθόδοξο μητροπολίτη καθώς και του Συροϊακωβίτη (μονοφυσίτη) μητροπολίτη του Χαλεπίου. Πιστεύω ότι η Ελλάδα πρέπει επισήμως να διακηρύξει ότι είναι ο προστάτης των ορθόδοξων χριστιανών της Μέσης Ανατολής και ότι ουδεμία λύση μπορεί να δοθεί στον συριακό εμφύλιο χωρίς τη συμφωνία και της Ελλάδας. Και να εξηγήσουμε στη Δύση ότι με απαγωγές ιερωμένων και με ακραίους ισλαμιστές, που ενισχύει η Τουρκία, δεν θα έλθει η δημοκρατία στη Συρία.  

Κυριακάτικη Δημοκρατία 28.04.2012

Ενα ξεχασμένο θαύμα της πατρίδας...Κωνσταντίνος Χολέβας

Συνεχίζονται και φέτος οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Ηταν πράγματι ένα θαύμα της ελληνικής ψυχής το γεγονός ότι απελευθερώθηκαν ιστορικά ελληνικά εδάφη από μία μικρή Ελλάδα, η οποία είχε πτωχεύσει το 1893, είχε ηττηθεί στρατιωτικά το 1897 και βρισκόταν υπό Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (αντίστοιχο με την τρόικα ) από το 1898.

Πέραν, όμως, των πολεμικών κατορθωμάτων, αξίζει να θυμηθούμε και ένα ειρηνικό επίτευγμα που υλοποιήθηκε πριν από ακριβώς 100 χρόνια και καταδεικνύει ότι μπορούμε να είμαστε και οργανωτικοί και συντονισμένοι και αποτελεσματικοί. Οπως με πληροφόρησε φίλος ιατρός που αγαπά την Ιστορία, στις αρχές του 1913 και μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το Υγειονομικό του Στρατού μας εμβολίασε 500.000 ανθρώπους μέσα σε λίγους μήνες κατά της χολέρας και άλλων επιδημιών. Οι εποχές ήταν δύσκολες, υπήρχαν ασθένειες που σήμερα θεωρούνται ξεχασμένες, και οι συνθήκες του πολέμου προκαλούσαν τη μαζική συγκέντρωση αμάχων ή στρατιωτών, άρα και την ευκολότερη διάδοση των επιδημιών και των λοιμωδών νόσων. Ο βουλγαρικός και ο σερβικός στρατός είχαν μεγάλες απώλειες από τη χολέρα. Οι Ελληνες, οι παππούδες μας, τα κατάφεραν και την απέφυγαν.

Μία φτωχή Ελλάδα, με πενιχρά μέσα, στηρίχτηκε στην αυταπάρνηση και την επιστημοσύνη των στρατιωτικών ιατρών και νοσοκόμων, και έστησε 29 ιατρεία μέσα στη Θεσσαλονίκη σε ελάχιστο χρόνο. Εμβολιάστηκαν συνολικά 150.000 στρατιώτες και 350.000 άμαχοι. Η θνησιμότητα περιορίστηκε σε απειροελάχιστο ποσοστό. Κοπέλες από καλές οικογένειες της Θεσσαλονίκης προσέφεραν εθελοντικά υπηρεσίες ως νοσοκόμες. Ιατροί από όλα τα σημεία όπου ζούσαν Ελληνες κατατάχθηκαν εθελοντικώς και βοήθησαν ως απλοί στρατιώτες του Υγειονομικού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προσφοράς, ο Σμυρναίος ιατρός Απόστολος Ψαλτώφ, ο οποίος κατετάγη στον Ελληνικό Στρατό χωρίς να έχει υποχρέωση, και μάλιστα προσέφερε με δικά του έξοδα πολλά χειρουργικά εργαλεία.

Τα γράφω αυτά όχι μόνο για να τιμήσουμε τη μνήμη των αγωνιστών της ανθρωπιάς και των ειρηνικών επιτευγμάτων, αλλά και για να πάρουμε λίγες δυνάμεις και να αντλήσουμε συγκρατημένη αισιοδοξία για το παρόν. Μην ακούτε τις ειρωνείες των γερμανικών εφημερίδων ότι έχουμε μόνον ελαττώματα. Μπορούμε να κάνουμε θαύματα, όταν είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Στα δύσκολα δείχνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Ας το αποδείξουμε και τώρα!

Δημοκρατία 21.04.2013

Κωνσταντίνος Χολέβας Μάθημα από την Αλωση του 1204 για την Ευρώπη

Η Ιστορία πάντα διδάσκει. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, δεδομένης της επετείου, ότι στις 12 και τις 13 Απριλίου 1204 οι Σταυροφόροι της Δ' Σταυροφορίας, αντί να ελευθερώσουν την Ιερουσαλήμ από τους Σαρακηνούς Αραβες, κατέλαβαν την ορθόδοξη Κωνσταντινούπολη. Οι Φράγκοι, όπως ονομάζονταν τότε οι σημερινοί εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έσφαξαν πολλούς Ελληνες της βυζαντινής πρωτεύουσας, λεηλάτησαν πολιτιστικούς θησαυρούς, μαγάρισαν την Αγία Σοφία βάζοντας μία πόρνη στην Αγία Τράπεζα και κατακερμάτισαν την ένδοξη ελληνορθόδοξη αυτοκρατορία της Ρωμανίας. Το κράτος που σήμερα μάθαμε να ονομάζουμε βυζαντινό, η Ρωμανία κατά το ορθότερον, διαμοιράστηκε μεταξύ Ευρωπαίων φεουδαρχών, δουκών και μαρκησίων.

Ο Νικήτας Χωνιάτης, ιστορικός της πρώτης αυτής Αλώσεως, περιγράφει με μελανά χρώματα τα εγκλήματα των Δυτικοευρωπαίων, οι οποίοι καθοδηγούνταν από τον Πάπα και τον δόγη της Βενετίας. Ο Στίβεν Ράνσιμαν, ο αείμνηστος Βρετανός βυζαντινολόγος, ομολογεί και αυτός τη μεγάλη ευθύνη της Δύσης στην καταστροφή ενός μεγάλου χριστιανικού κράτους με ελληνικό πολιτισμό, ρωμαϊκό δίκαιο και υψηλού επιπέδου Ορθόδοξη Θεολογία. Ολοι οι έντιμοι ιστορικοί της Ευρώπης παραδέχονται ότι αυτό το χτύπημα παρέλυσε τον Ελληνισμό και έτσι ήλθε πιο εύκολα η δεύτερη Αλωση του 1453. Η Ελένη Αρβελέρ γράφει ότι οι Τούρκοι βρήκαν πλέον μια πρωτεύουσα χωρίς κράτος, ένα κεφάλι χωρίς σώμα. Η Αυτοκρατορία της Νικαίας, ο νόμιμος διάδοχος της Ρωμανίας, ανέκτησε το 1261 την Κωνσταντινούπολη με τον Μιχαήλ Παλαιολόγο. Αλλά πολλά εδάφη ελληνικά παρέμειναν υπό φραγκική κυριαρχία. Ο Ελληνισμός, παρά το πλήγμα, ανορθώθηκε πνευματικά και ανέδειξε μεγάλες μορφές λογίων και στρατιωτικών, όπως ο αυτοκράτορας της Νικαίας Ιωάννης Βατάτζης. Στα δύσκολα βρίσκουμε λύση ξαναγυρνώντας στις ρίζες μας. Ετσι επιβιώσαμε μετά τις δύο Αλώσεις, από τους Φράγκους και από τους Τούρκους.

Η Ελλάδα και η Κύπρος σήμερα δεν λησμονούν όσα υπέφεραν η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός υπό δυτική κατοχή. Ομως οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες και η πολιτική αναγκαιότητα σε συνδυασμό με τη διεθνή κατανομή δυνάμεων μάς έχουν οδηγήσει -ορθώς- στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η επιλογή αυτή ως τώρα είχε σαφή πολιτική και οικονομική σκοπιμότητα, όπως την είχε διαβλέψει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ομως κατά τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια σαφή στρέβλωση στη λειτουργία της Ενωσης. Η Γερμανία επιχειρεί να επιβάλει την ηγεμονία της, τα μικρότερα πληθυσμιακώς κράτη δεν έχουν λόγο, η αλληλεγγύη δεν λειτουργεί, αρχές και αξίες καταπατώνται στον βωμό των συμφερόντων. Αν και οι πρώτοι ιδρυτές και οραματιστές μιλούσαν για μια Ευρώπη χριστιανική, με ηθικές αρχές, όλα σήμερα έχουν αλλάξει. Εξάλλου η ανάδειξη των χωρών BRICS (δηλαδή Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας, Νοτίου Αφρικής), αποκαλύπτει την επικίνδυνη δημογραφική και τεχνολογική υστέρηση της Ευρ. Ενωσης. Η Ενωση ούτε λειτουργεί δημοκρατικά ούτε έχει ξεκάθαρο λόγο υπάρξεως ούτε πείθει τους πολίτες της ούτε παίζει σημαντικό ρόλο στη γεωπολιτική σκακιέρα. Πολλοί διερωτώνται χαμηλοφώνως ή μεγαλοφώνως αν η Ευρ. Ενωση έχει πλέον ουσιαστικό λόγο υπάρξεως και αν γνωρίζουν οι ηγέτες της πού πηγαίνουν.

Προσωπικά δεν συμφωνώ με τις φωνές που μας θέλουν έξω από το ευρώ ή ακόμη και έξω από τη ίδια την Ευρ. Ενωση. Κάπου πρέπει να ανήκουμε και δεν μας προτείνεται άλλη οικογένεια που να μας ταιριάζει ή να μας θέλει. Η περιπέτεια της Κύπρου έδειξε πόσο μετέωρες είναι οι ελπίδες για μια ισχυρότερη στήριξη του Ελληνισμού από τη Ρωσία. Ομως καλό είναι να μην αγνοούμε τα μηνύματα ευρωσκεπτικισμού που στέλνουν οι πολίτες στις δημοσκοπήσεις. Η Ευρώπη ασθενεί και η θεραπεία αναζητείται.

Τουλάχιστον ας αξιοποιήσουμε θετικά τα διδάγματα από τη Δ' Σταυροφορία. Οπως και τότε, θα επιβιώσουμε με σεβασμό στην Ορθοδοξία και στη διαχρονική ιστορία του έθνους.

Δημοκρατία 16-10-2013

Ποιοι κηρύττουν στα Τζαμιά - Κωνσταντίνος Χολέβας

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 

Δεν συμφωνώ με τους καλοπροαίρετους, αλλά ανήσυχους, Χριστιανούς, που αρνούνται την κατασκευή νόμιμου τεμένους για τους Μουσουλμάνους της Αττικής. Όπως έχουμε την απαίτηση να λειτουργούν Ορθόδοξοι Ναοί σε μουσουλμανικές χώρες έτσι και εμείς οφείλουμε να παρέχουμε εμπράκτως τη θρησκευτική ελευθερία σε αλλοθρήσκους, εάν ζουν νομίμως (το υπογραμμίζω) στη χώρα μας. Ας μην ξεχνούμε ότι τρία Ορθόδοξα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία εδρεύουν σε μουσουλμανικές χώρες. Το Οικουμενικό στην Τουρκία, της Αλεξανδρείας στην Αίγυπτο, το Αντιοχείας στη Συρία. Το δε Πατριαρχείο Ιεροσολύμων εδρεύει σε περιοχή που διεκδικείται και από το Ισραήλ και από τη μουσουλμανική Ιορδανία, ενώ έχει ποίμνιο και στα Παλαιστινιακά εδάφη όπου πλειοψηφούν οι Μουσουλμάνοι.

Ούτε, όμως, συμφωνώ με τον ενθουσιασμό των υποστηρικτών του τεμένους ότι έτσι θα κλείσουν τα πολλά παράνομα τζαμιά που λειτουργούν και θα γίνουν φανερές όλες οι δραστηριότητες των ομάδων που πιστεύουν στο Ισλάμ ή το χρησιμοποιούν για αλλότριους σκοπούς. Ας μην αυταπατώμεθα. Τα παράνομα τζαμιά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όπως και οι παράνομες δραστηριότητες φανατικών δήθεν χοτζάδων και ιμάμηδων. Άλλωστε η Αττική είναι τεράστια και με ένα τέμενος στον Ελαιώνα δεν εξυπηρετούνται όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Τα παράνομα δίκτυα θα παραμείνουν ως πρόβλημα, διότι δεν ενδιαφέρονται για την αγνή πίστη των απλών ανθρώπων. Ενδιαφέρονται για τη διάδοση του φανατισμού, πιθανόν και της τρομοκρατίας.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι το πρόβλημα δεν είναι αν στα 100 τζαμιά, που έχουμε, προστεθεί άλλο ένα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι ποιοι κηρύττουν, ποιοι διδάσκουν το Ισλάμ και στα νόμιμα και στα παράνομα τεμένη. Η Γερμανία και το Βέλγιο απαγορεύουν σε οποιονδήποτε Μουσουλμάνο να διδάσκει ως ιμάμης, αν δεν έχει υπηκοότητα ευρωπαϊκής χώρας και αν δεν μετέχει της ευρωπαϊκής παιδείας, ώστε να αποφεύγονται οι ιμάμηδες που μεταφέρουν τον φανατισμό κατευθυνόμενοι από ακραίες ισλαμικές χώρες. Η Ιταλία κατά καιρούς έχει απελάσει ιμάμηδες που δεν σεβάσθηκαν τους νόμους και τον πολιτισμό της. Σεβαστό το Ισλάμ, αλλά να γνωρίζουμε ότι δεν είναι σε όλες τις εκφάνσεις του συμβατό με την Ευρώπη.

Επιπλέον στο νόμιμο τζαμί πρέπει να αποφευχθούν μιναρέδες και ογκώδεις κατασκευές που θα προκαλούν την ιστορική μας συνείδηση και θα αντιβαίνουν προς την πολιτιστική ταυτότητα της Αθήνας. Είμαστε φιλόξενοι, αλλά όχι αφελείς.

πηγή

Η εθνική μας αυτογνωσία... Κωσταντίνος Χολέβας

Είναι χαρακτηριστικό του Ελληνισμού στις δύσκολες εποχές να αντλεί δυνάμεις από την Ιστορία του και την παράδοσή του. Η οικονομική κρίση οδηγεί πολλούς συμπολίτες μας στην ψύχραιμη μελέτη των αξιών και των δυνατοτήτων του Εθνους και προκαλεί μια τάση αναβαπτίσεως στα ιδανικά που μας κράτησαν όρθιους παρά τις δουλείες και τους πολέμους.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με την εθνική κατάθλιψη που διαχέεται από ορισμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, δύο ενδιαφέροντα συνέδρια των τελευταίων ημερών έδωσαν το μήνυμα της συγκρατημένης αισιοδοξίας. Η εθνική αυτογνωσία αξιοποιήθηκε πρώτα ως ιστορική γνώση στο διήμερο συνέδριο που οργάνωσαν πολλά σωματεία και περιοδικά το Σαββατοκύριακο 30 και 31 Μαρτίου στην Αθήνα Το θέμα ήταν «Παιδεία και εθνική συνείδηση στον ελληνικό κόσμο από την Αλωση μέχρι τις παραμονές της Επαναστάσεως του 1821». Εισηγήσεις παρουσίασαν έγκριτοι επιστήμονες, όπως ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο π. Γεώργιος Ευθυμίου, ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ο Γιώργος Κοντογιώργης, ο Μιχάλης Μερακλής, ο Αθανάσιος Καραθανάσης, ο Αχιλλεύς Λαζάρου κ.ά.

Καταδείχθηκε με στοιχεία η διαχρονική επιβίωση της εθνικής μας συνειδήσεως χάρη στην Ορθόδοξη Εκκλησία, την αγάπη των Ελλήνων για τα γράμματα, τη βοήθεια των εθνικών ευεργετών, την κοινοτική οργάνωση των υποδούλων, το αντιστασιακό πνεύμα του Γένους. Η αναβάπτιση στις ρίζες είναι το καλύτερο αντίδοτο στην κρίση και μας θυμίζει τα πολλά ιστορικά επιτεύγματα αυτού του λαού, που τόσο άδικα βάλλεται πανταχόθεν στην εποχή μας.

Η δεύτερη αξιόλογη προσπάθεια ήταν η ημερίδα με θέμα «Εθνική αγωνία για τη Θράκη» που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 30 Μαρτίου. Δύο χιλιάδες διακόσιοι ακροατές κατέκλυσαν το Βελλίδειο και παρακολούθησαν την ημερίδα που διοργανώθηκε από ομάδα σωματείων συνεργαζομένων υπό τον συντονισμό της Θρακικής Εστίας Θεσσαλονίκης. Εισηγήσεις παρουσίασαν ο Βενιαμίν Καρακωστάνογλου, η Χαρά Νικοπούλου, ο Νεκτάριος Δαπέργολας, ο Πομάκος Ιμάμ Αχμέτ, ο Θεοφάνης Μαλκίδης και ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος. Χαιρετισμό απηύθυνε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμος, ενώ προβλήθηκε και το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ της Ελενας Χόρτη για την ταυτότητα των Πομάκων.

Στο σχετικό ψήφισμα τονίζεται η ανάγκη να απομακρυνθούν οι Πομάκοι και οι Ρομά από την τουρκόφωνη εκπαίδευση και εκφράζεται ανησυχία για το δημογραφικό πρόβλημα των χριστιανών και για τον ρόλο της Τουρκίας.

Εύχομαι να συνεχιστεί αυτή η ελπιδοφόρος αναβάπτιση.

Δημοκρατία της Κυριακής 07.04.2013

Κωνσταντίνος Χολέβας :Να αναστρέψουμε το δύσκολο κλίμα

Η οικονομική κρίση της Ελλάδας και τα δραματικά γεγονότα που ταλαιπωρούν την Κύπρο συνοδεύτηκαν από μία σειρά παραλλήλων εξελίξεων που δίνουν την εικόνα μιας γενικής υποχώρησης του ελληνισμού στη γεωπολιτική σκακιέρα.

Μας απογοήτευσε η στάση των Γερμανών και της ευρωζώνης, μας πίκρανε η ρωσική αδιαφορία, μας ενόχλησε η πλήρης εξαφάνιση του Γάλλου προέδρου Ολάντ από τα θέματα που μας αφορούν, μας προβλημάτισε η επανενεργοποίηση της συνεργασίας Τουρκίας - Ισραήλ έπειτα από πάγωμα τριών ετών.

Καθημερινά λαμβάνουμε μαθήματα. Πρώτον, ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες και αισθήματα, παρά μόνο συμφέροντα και συμμαχίες πρόσκαιρες, που μεταβάλλονται και μεταλλάσσονται. Δεύτερον, ότι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στις λαϊκίζουσες φωνές στην Ελλάδα και την Κύπρο, οι οποίες κραυγάζουν να βρούμε λύσεις έξω από την Ευρ. Ενωση, χωρίς να μας υποδεικνύουν ποιες είναι αυτές οι λύσεις. Τρίτον, να γνωρίζουμε ότι το ενδιαφέρον πολλών χωρών για τους υδρογονάνθρακες της Αν. Μεσογείου θα φέρνει συνεχείς αλλαγές συμμαχιών και συνεργασιών και θα εντείνει την ανάμιξη των ισχυρών χωρών, ΗΠΑ, Ρωσίας και Γερμανίας, στο παιχνίδι γύρω από την ΑΟΖ. Τέταρτον, ότι η Τουρκία, παρά τα σοβαρά εσωτερικά προβλήματά της (ισλαμιστές, Κουρδικό, συλλήψεις στρατιωτικών), παραμένει μία ισχυρή δύναμη στην περιοχή και ακόμη περισσότερο έχει σωστή προβολή ισχύος. Πείθει ότι αξίζει να την έχει κάποιος σύμμαχο και αυτό προφανώς επηρεάζει τις αποφάσεις του Ισραήλ.

Τα μαθήματα αυτά καλό θα είναι να μας αφυπνίσουν. Δεν πρέπει, ωστόσο, να οδηγήσουν σε εθνική κατάθλιψη και σε αποδυνάμωση των προσπαθειών μας. Ο Ελληνισμός της Ελλάδας, της Κύπρου, των Βαλκανίων και της Ομογένειας έχει πολλά πλεονεκτήματα, αρκεί να τα αναγνωρίσει και να τα αξιοποιήσει. Δεν πρέπει να παραιτηθούμε από την προσπάθεια οικονομικής, στρατιωτικής και διπλωματικής αναβάθμισης του ρόλου μας. Δεν πρέπει η κρισιμότητα των στιγμών να οδηγήσει σε ηττοπάθεια και συμπλέγματα μειονεξίας.

Μπορούμε να αναστρέψουμε το δύσκολο κλίμα. Ο πολιτισμός μας, το επιστημονικό δυναμικό μας, το επιχειρηματικό μας δαιμόνιο, ο σημαντικός εμπορικός μας στόλος, το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, ο ορυκτός και ενεργειακός μας πλούτος είναι παράγοντες που μας δίνουν ελπίδα. Μείζων προϋπόθεση, πάντως, είναι η βελτίωση της ψυχολογίας μας. Να πιστέψουμε στον εαυτό μας.

Δημοκρατία 31.03.2013