Οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου 13-7-2014 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάπουε Σεραφείμ

Η Εκκλησία μας τιμά αυτή την Κυριακή την μνήμη των αγίων Θεοφόρων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που πραγματοποιήθηκε το 451 στην Χαλκηδόνα της Βιθυνίας.

Ως γνωστόν, Οικουμενική Σύνοδος είναι η ονομασία του ανώτατου συνοδικού οργάνου της Εκκλησίας, το οποίο εκφράζει την ύψιστη εκκλησιαστική αυθεντία σε όλα τα σοβαρά ζητήματα πίστεως και κοινωνικής τάξεως.

Η ονομασία της ως Οικουμενική Σύνοδος, όπως είναι η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνος, αναφέρεται στην οικουμενική εκπροσώπηση του φρονήματος της Εκκλησίας από το σώμα των επισκόπων και στην οικουμενική αναφορά των αποφάσεων της για κάθε τοπική Εκκλησία.

Η Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνος του 451 αποτελεί μία από τις σημαντικότερες Οικουμενικές Συνόδους, τόσο για το μεγάλο αριθμό των επισκόπων που συμμετείχαν σ’ αυτήν, όσο και για τη σημασία των αποφάσεων της. Ως γνωστόν, στην μέλλουσαν να συνέλθει Πανόρθοδοξον Σύνοδον το 2016 θα συμμετέχουν από κάθε τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία 20 Αρχιερείς. (όλες οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι 14, Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια, Ιεροσόλυμα, Ρωσσία,Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Κύπρος, Ελλάδα, Αλβανία, Πολωνία και Τσεχίας – Σλοβακίας, αυτές που δεν έχουν περισσότερους από 20 Αρχιερείς θα συμμετέχουν με όσους έχουν, Κύπρος, Αλβανία, Πολωνία και Τσεχία – Σλοβακία).

Οι 630 Θεοφόροι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου κατεδίκασαν την αιρετική διδασκαλία του αρχιμανδρίτου Ευτύχιου και διατύπωσαν το Χριστολογικό δόγμα για την ένωση της θείας και ανθρωπίνης φύσης στο πρόσωπο του Χριστού.

Οι άγιοι 630 Θεοφόροι Πατέρες τόνισαν με σαφήνεια ότι γνωρίζουν και ομολογούν «ένα και τον αυτόν Χριστόν Υιόν, Κύριον μονογενή, εν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως και αχωρίστως». Η διαφύλαξη της Ορθόδοξης Χριστολογίας προστάτευε κι εξασφάλιζε την διαφύλαξη της Ορθόδοξης Σωτηριολογίας. Οι Πατέρες, δηλαδή, της Εκκλησίας μας με την εν Χριστώ θεολογία τους προστατεύουν την σωτηρία των ανθρώπων.

Κατέστησαν, δηλαδή, οι Πατέρες της Εκκλησίας οι ακριβείς φύλακες των αποστολικών παραδόσεων.

Σύμφωνα με τη σημερινή υμνολογίαν της Εκκλησίας μας οι άγιοι 630 Θεοφόροι Πατέρες που συμμετείχαν στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος κατέστησαν θεοφόροι οπλίται της παρατάξεως του Κυρίου, πολύφωτοι αστέρες του νοητού στερεώματος, τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου, τα πάνχρυσα  στόματα του Λόγου, το καύχημα της Εκκλησίας, το αγλάισμα της Οικουμένης.

΄Ετσι η Εκκλησία μας έζησε και ζει με τους Πατέρες και Διδασκάλους, οι οποίοι δημιουργήθησαν κι έδρασαν στους κόλπους της με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος.

Η Εκκλησία μας τιμά ως Πατέρες και διδασκάλους της τους κληρικούς εκείνους που διακρίνονται διά τα δύο λειτουργήματα τους, το λειτούργημα του ποιμένα, που αναγεννά και κατευθύνει πνευματικά τους πιστούς, που συνδέει τους πιστούς με τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, τον Σωτήρα μας, διά του Αγίου Πνεύματος, που κηρύττει το Ευαγγέλιον, και τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας. Ταυτόχρονα το ίδιον πρόσωπο του κληρικού έχει και το λειτούργημα του διδασκάλου της πίστεως της Εκκλησίας, έχει δηλαδή το ειδικό χάρισμα και το ειδικό προνόμιο και την ειδική ευθύνη να διδάσκει και να ερμηνεύει στους πιστούς την αλήθεια του Θεού, καθώς επίσης και για ν’ αντιμετωπίζει κατ’ εξοχήν τα μεγάλα θεολογικά και ποιμαντικά προβλήματα και τις ισχυρές θεολογικές κρίσεις στην Εκκλησία.

΄Ετσι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως οι σημερινοί 630 της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που τιμά η Εκκλησία μας, είναι οι διαπρέψαντες άγιοι της Εκκλησίας που έγιναν φωστήρες εν κόσμω, που τα θεοπαράδοτα συγγράμματα και δόγματα τους καλούνται οι πιστοί να φυλάσσουν και να υιοθετούν στη ζωή τους.

Η Εκκλησία δέχθηκε την παρουσία των Πατέρων στους κόλπους της κι έζησε με τη διδαχή και το φρόνημα τους, το οποίο θεώρησε πάντοτε γνήσιο και Ορθόδοξο.

Στην συνείδηση της Εκκλησίας οι ΄Αγιοι Πατέρες κατέστησαν η συνέχεια και η προέκταση των Αποστόλων. Οι δώδεκα Απόστολοι παρέδωσαν την προσωπική τους διακονία, που ήταν το έργον της διαποίμανσης και της διδασκαλίας στους Πατέρες. Το ΄Αγιο Πνεύμα που φώτιζε τους Αγίους Αποστόλους, φωτίζει και του αγίους Πατέρες ΄Ετσι η διδασκαλία των αγίων Θεοφόρων Πατέρων ορθότατα ταυτίζεται με τη παράδοση της Εκκλησίας, με τη πίστη και το φρόνημα της, με ό,τι δηλαδή έχει λάβει από το Θεό και το διαφυλάσσει αναλλοίωτο, αμετάβλητο και ανόθευτο, όπως διαφυλάσσει και την Αγία Γραφή.

΄Ετσι η Αγία Γραφή και η Παράδοση της Εκκλησίας, αποτελούν την ενιαίαν πορεία της θεολογίας, την έκφραση της θείας αληθείας, η οποία  σώζει τον άνθρωπον μέσα στον χώρον της Εκκλησίας.

΄Ετσι η διδασκαλία κι η θεολογική προσφορά των αγίων Πατέρων αποτελεί την Παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία αρχίζει με το λυτρωτικό  έργο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και των Αποστόλων.

Οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες κατέστησαν στην πορεία της Εκκλησίας πρόσωπα τα οποία έζησαν κατ’ εξοχήν κι εξέφρασαν θαυμαστά τη θεία πραγματικότητα. Η σκέψη τους και το έργο τους ταυτίζεται με την αγωνιώδη και λυτρωτική πορεία της ίδιας της Εκκλησίας.

Ούτε τους Πατέρες κατανοούμε έξω από την Εκκλησία, ούτε την Εκκλησία χωρίς Πατέρες. Οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας κατέστησαν οι άριστοι θεολόγοι που δέχθησαν περισσότερον από τους σύγχρονους τους το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος μετά από νήψη και προσευχή, επίμονη άσκηση και αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον.

΄Ετσι ο πιστός μαθαίνοντας και ζώντας τη διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας μας δεν δίνει απλώς τη δυνατότητα στον εαυτό του να παρακολουθήσει την πνευματική ιστορία του ανθρώπου, αλλά με προσευχή και ταπείνωση και συνεχή προσπάθεια να ζει σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού, αναζητά να εισέλθει στη διαδικασία της γεννήσεως της διδασκαλίας της Εκκλησίας, να γευθεί τη θεία εμπειρία των Πατέρων. ΄Ετσι ο πιστός μπορεί να καταστεί ο σύγχρονος άξιος θεολόγος ο οποίος μαθαίνοντας μ’ ένα βιωματικό τρόπο την ιερή διδασκαλία της γνήσιας ορθόδοξης θεολογίας μπορεί να την ασκήσει με τη Χάρη του Θεού για την αντιμετώπιση των συγχρόνων του προβλημάτων.

Αυτό άλλωστε είναι και το βαθύτερο νόημα του Ευαγγελικού Λόγου που ακούσαμε σήμερα: «ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως ίδωσιν τα καλά έργα υμών και δοξάσωσιν το Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς»

Αυτό έπραξεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός με τη ζωή Του και το όλο απολυτρωτικόν Του έργον διά την σωτηρία μας.

Αυτό έπραξαν οι ΄Αγιοι Απόστολοι οι οποίοι «πορευθέντες πάντα τα έθνη» εβάπτισαν τους ανθρώπους εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος διδάσκοντας αυτούς όσα ο ίδιος τους εδίδαξεν. Αυτό έπραξαν κι οι άγιοι Θεοφόροι 630 Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος. Αυτό έπραξαν οι ΄Αγιοι της Εκκλησίας μας.

Αυτό καλούνται να πράττουν οι σύγχρονοι Ιεραπόστολοι της Εκκλησίας μας. 
 
 

o δρόμος των Αποστόλων Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Η Εκκλησία μας αυτή τη Κυριακή τιμά τη μνήμη των Αγίων Αποστόλων για να μας προβάλει ορατά παραδείγματα αγιότητας που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να εισέλθουμε κι εμείς όπως κι αυτοί στην Βασιλεία των Ουρανών. Επειδή ακριβώς η διδασκαλία της Εκκλησίας μας στηρίζεται εδώ και δύο σχεδόν χιλιάδες χρόνια στην διδασκαλία των Αγίων Αποστόλων ονομάζεται Αποστολική Εκκλησία.

Οι ΄Αγιοι Απόστολοι ήσαν οι πρώτοι Μαθητές του Χριστού, που αφού μαθήτευσαν κοντά του για τρία χρόνια, ακούγοντας τη διδασκαλία του Χριστού, βλέποντας τα θαύματα του Χριστού και βοηθώντας τους πονεμένους συνανθρώπους τους, αξιώθησαν την ημέρα της Πεντηκοστής με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος να καταστούν οι ίδιοι φορείς της Αποκαλύψεως του Θεού κι Απόστολοι του Ευαγγελικού Μηνύματος της εν Χριστώ σωτηρίας.

Οι ΄Αγιοι Απόστολοι δεν ήσαν ούτε διάσημοι επιστήμονες, ούτε επιφανείς πολιτικοί άνδρες, ούτε πλούσιοι άνθρωποι, αλλά ούτε και αμαρτωλοί. 

Οι ΄Αγιοι Απόστολοι ήσαν άνθρωποι απλοί, τίμιοι, γεμάτοι αγάπη για τους πονεμένους συνανθρώπους τους. 

Πάνω απ’ όλα όμως κορυφαίον χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ήταν η βαθιά τους πίστη στον Θεό. ΄Ησαν άνθρωποι ευσεβείς. ΄Ησαν άνθρωποι άκακοι, αθώοι που δεν μπορούσαν να σκεφθούν κακό για κανένα. ΄Ησαν άνθρωποι του Θεού. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους Μαθητές του Χριστού είχαν μαθητεύσει κοντά στην μεγάλη προφητική μορφή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος με τον ασκητικό του βίον και το κήρυγμα της μετανοίας τους προετοίμασε καταλλήλως να κληθούν εκ του Θεού και να γίνουν Μαθητές και Απόστολοι του Χριστού.

Αν ο πρώτος λόγος για να ακολουθήσουν οι ΄Αγιοι Απόστολοι τον Χριστόν ήταν η ευσέβεια τους κι η βαθεία τους πίστη στο Θεό, ο δεύτερος λόγος ήταν η αυταπάρνηση των πάντων για τον Χριστό. Πράγματι, άφησαν οικογένεια, πατρίδα, περιουσία, συγγενείς και φίλους για να ακολουθήσουν τον Χριστό. Η απόφαση των Αγίων Αποστόλων να γίνουν Μαθητές του Χριστού χαρακτηριζόταν από την έλλειψη κάθε είδους υστεροβουλίας και ιδιοτέλειας. Το κίνητρο τους ήταν η βαθιά τους πίστη κι η άδολη αγάπη τους για την σωτηρία της ανθρωπότητας. 

Οι περισσότεροι από εμάς σήμερα, πολλές φορές, συμπεριφερόμαστε όπως ο νεαρός πλούσιος του Ευαγγελίου, που μπροστά στη κλήση του Χριστού να γίνουμε Μαθητές Του, όπως οι ΄Αγιοι Απόστολοι, πουλώντας και μοιράζοντας τη περιουσία μας στους φτωχούς και τους άπορους, η στάση μας είναι να απομακρυνθούμε στενοχωρημένοι από αυτή τη κλήση του Θεού να γίνουμε Απόστολοι, γιατί ακόμη είμαστε γερά δεμένοι με τα υλικά και πρόσκαιρα πράγματα  του κόσμου τούτου.

Μερικοί θέλουν να τα έχουν καλά και στη γη και στον ουρανό. Στη γη θέλουν να μείνουν κολλημένοι στα υλικά τους αγαθά χωρίς να έχουν καμιά διάθεση να τα μοιρασθούν μ’ αυτούς που δεν έχουν και γενικά να στηρίξουν το σημαντικό, φιλανθρωπικό, κατηχητικό και Ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας μας.

Στον ουρανό νομίζουν ότι είναι ασφαλισμένοι πάλι, διότι δεν έχουν φονεύσει, δεν έχουν κλέψει, τιμούν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους και το Πάσχα και τα Χριστούγεννα εκκλησιάζονται. Απατούν όμως τους εαυτούς τους, διότι όπως φαίνεται μέσα από την αναφορά που κάνει η Εκκλησία μας για τη ζωή των Αγίων Αποστόλων στην σχετική σημερινή Αποστολική Περικοπή, από την προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, δεν είναι αρκετό για κάποιον που θέλει να εισέλθει στη Βασιλεία των ουρανών να αποφύγει να αμαρτήσει, αλλά τι προσπάθειες κάνει για να συμβάλει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που βασανίζουν και ταλαιπωρούν τους συνανθρώπους του.

Αυτή η προσπάθεια, να ζεις για τον άλλον, έχει ένα κόστος. Υποφέρεις, πονάς, αδικείσαι, δέχεσαι επιθέσεις, κινδυνεύει η ζωή σου. Ζεις λίγο πολύ αυτά που γνώρισαν και έζησαν κι οι ΄Αγιοι Απόστολοι όπως αυτά περιγράφονται με γλαφυρότητα και πόνο από τον Απόστολον Παύλον στη σημερινή Αποστολική Περικοπή. 

Με την ίδια αγωνία ομιλεί κι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή, όπου ο θερισμός πολύς, μας λέει, και οι εργάτες ολίγοι. Οι άνθρωποι, δηλαδή, αναμένουν με την αθωότητα τους ν’ ακούσουν το Λόγο του Θεού για να σωθούν κι όμως αυτοί που είναι έτοιμοι και προετοιμασμένοι μ’ αυτοθυσία και αγάπη να επιτελέσουν αυτό το σημαντικό Αποστολικό έργον είναι ολίγοι.

΄Οπως λοιπόν και τότε στα χρόνια του Χριστού οι εργάτες του Ευαγγελίου ήσαν ολίγοι όσοι και οι ΄Αγιοι Απόστολοι κι ο κόσμος πολύς που ανέμενε το Ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας, έτσι και σήμερα παντού υπάρχουν άνθρωποι που αναμένουν να ακούσουν το Λόγο του Θεού κι όμως αδυνατούμε γιατί μας λείπουν οι φωτισμένοι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να τα αφήσουν όλα, να αφήσουν τη καλοπέραση που ζουν, να γίνουν Απόστολοι, να σωθεί η Ανθρωπότητα.

Αν είναι όμως δύσκολο αυτό από τους πολλούς, όπως τότε στα χρόνια του Χριστού, ας σταματήσουν τουλάχιστον μερικοί να μάχονται κατά των σύγχρονων Αποστόλων της εποχής μας που έχουν κληθεί από το Θεό για τον ευαγγελισμό των ανθρώπων, γιατί δεν αντιμάχονται απλώς τους τίμιους εργάτες του Ευαγγελίου, αλλά το έργον του Θεού για τον ευαγγελισμόν του κόσμου.

Το Πατριαρχείον μας, οι Μητροπόλεις μας, οι επισκοπές μας και η κάθε ενορία μας με επικεφαλής τον Μακαριώτατον Πατριάρχην μας, τους Μητροπολίτες μας, τους Επισκόπους μας και τους υπόλοιπους κληρικούς μας με την συνεργασία των ευσεβών πρωτοπόρων λαϊκών που στηρίζουν «πολυμερώς και πολυτρόπως», ηθικά και υλικά το έργον της Εκκλησίας μας. Προχωρούμε την ιστορική μας πορείαν των δύο χιλιάδων ετών και κατά την τρίτη χιλιετηρίδα ακολουθώντας το παράδειγμα των Αγίων Αποστόλων της Εκκλησίας μας, μεταφέροντας το Ευαγγελικό Μήνυμα της σωτηρίας σε όλες τις φυλές της γης, συμμετέχοντας με τις προσευχές μας και τα έργα μας στα κοινωνικά προβλήματα των συνανθρώπων μας.

Η Αποστολική ταυτότητα της Εκκλησίας μας διασώζεται όταν ακολουθούμε καθημερινά το παράδειγμα της ζωής των Αγίων Αποστόλων. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΜΑΤΘΑΙΟΥ Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Στην  Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής βλέπουμε πως τέσσερις από τους σημαντικότερους Μαθητές του Χριστού, στην κλήση τους να τον ακολουθήσουν, εγκαταλείπουν τα πάντα χωρίς δισταγμό κι αμφιβολία. Θυσιάζουν τα πάντα για να γίνουν Μαθητές του Χριστού.

Η Εκκλησία μας για να συνεχίσει σήμερα το έργο της με επιτυχία χρειάζεται ανθρώπους με τις ίδιες αρετές και με την ίδια αυτοθυσία. Αυτό όμως είναι μόνο η μία διάσταση της επιτυχίας της Εκκλησίας μας στο σωτηριολογικό της έργον. Η δεύτερη πραγματικότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει τη ζωή της Εκκλησίας μας είναι η διάσταση της οικουμενικότητας και παγκοσμιότητας του χαρακτήρα του Ευαγγελικού έργου, όπως αυτό μαρτυρείται με σαφήνεια μέσα από την σημερινή Αποστολική Περικοπή της επιστολής προς Γαλάτας, του Αποστόλου  Παύλου.

΄Οπως τονίζει, λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος «ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ ΄Ελλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρρεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλάτας 3,28).

Η δεύτερη λοιπόν διάσταση του σωτηριολογικού έργου της Εκκλησίας μας είναι η συνεχής προσπάθεια της να μεταφέρει το Ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας προς όλους τους ανθρώπους, προς όλες τις Εθνότητες, σε μαύρους και λευκούς, σε μικρούς και μεγάλους, σε όλες τις φυλές της γης. 

Εκεί που δεν συμβαίνει αυτό είναι ως να προσπαθούμε να μετατρέψουμε την εκκλησία σε Εβραϊκή συναγωγή, σε μασωνική στοά, σε ένα κοινωνικό σύλλογο, σε ένα κοσμικό κλάμπ, σε μία λειτουργική κοινωνική ασθένεια που μας κρατά μακρυά από την πορεία μας προς την αιωνιότητα, προς την εν Χριστώ σωτηρία, προς τον Παράδεισον.

Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και τίμιοι με τον εαυτό μας. Μεγαλωμένοι με τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις κοινωνικές αδικίες του διαχωρισμού των ανθρώπων με το φαινόμενο της αποικιοκρατίας που ανέπτυξε η Ευρώπη σε βάρος άλλων Λαών, ανάλογα με το χρώμα τους, το αποτέλεσμα ήταν να κτισθεί ένα τεράστιον τείχος μίσους  στην καθημερινή  ζωή , με συνέπειες τραγικές, πολέμους και συρράξεις.

Η ασφάλεια που ονειρευόμαστε να ζήσουμε οι ίδιοι και τα παιδιά μας μπορεί να προσέλθει μόνο μέσα από την ετοιμότητα μας να φανούμε τίμιοι με τον λόγον του Ευαγγελίου. 

Η αδιάκριτη αγάπη μας προς κάθε κατεύθυνση, προς κάθε άνθρωπον θα μας βοηθήσει να σβήσουμε το τείχος του μίσους και στη θέση του να κτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας και επαφής και ειλικρινούς συνεργασίας. Μόνον αν κτίσουμε γέφυρες αγάπης μπορούμε να περπατήσουμε με σιγουριά το μέλλον

Ο βίος μας είναι κοινός και μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όμορφη αν αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας να βασιλέψει η Μεγάλη μορφή του Χριστού. Μόνον αν αφήσουμε στη ζωή μας να μας καθοδηγεί ο Χριστός έχουμε ελπίδες για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο που θα μας οδηγήσει και στην αιωνιότητα του Παραδείσου.

ΚΗΡΥΓΜΑ 25ης Μαρτίου, Εορτής Ευαγγελισμού της Παναγίας Μητροπολίτης Zιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ

Η σημερινή ημέρα είναι σημαντική τόσο από θρησκευτικής όσο κι από

 εθνικής πλευράς. Εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Παναγίας μας και

 την επέτειον της ενάρξεως του μεγάλου ξεσηκωμού του Έθνους

 το 1821 που οδήγησε στην ελευθερία μας και στην αξιοπρεπή 

παρουσία του Ελληνικού Κράτους στη σύγχρονη ιστορία της

 Παγκόσμιας Κοινωνίας.

Η σημερινή αποστολική περικοπή αναφέρεται στο σκοπό της ενανθρωπίσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, 

που είναι η σωτηρία του ανθρώπινου Γένους. Η Ευαγγελική Περικοπή αναφέρεται ακριβώς 

εις την ιστορική ημέρα της ανακοινώσεως της Καλής και σωτήριας αγγελίας εις την Παρθένον 

Μαρία για την ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Γι’ αυτό στο σημερινό Απολυτίκιο 

της Εορτής του Ευαγγελισμού ψάλλουμε ότι «Σήμερον της Σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον, 

και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις, ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ 

την χάριν ευαγγελίζεται.

 Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου».

Αυτή λοιπόν την μεγάλη θρησκευτική εορτή που σχετίζεται με την σωτηρία του ανθρώπινου Γένους,

 επέλεξαν κι οι σκλάβοι προπάπποι μας να προτάξουν την αποφασιστικότητα τους να οργανώσουν

 το μεγάλο ξεσηκωμό εναντίον των βάρβαρων κατακτητών Τούρκων, για να ζήσουν τα παιδιά τους 

και εμείς ελεύθεροι. Οι προπάπποι μας αποφάσισαν να πεθάνουν εκείνοι για να ζήσουμε εμείς. 

Πρόβαλαν στο Ιστορικό Προσκήνιο με το γνωστό Διάγγελμα, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ».

 Με την απόφαση τους να είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για να ζήσουμε ελεύθεροι,

 άνοιξαν το δρόμο της ελευθερίας των σκλαβωμένων λαών.

Αυτό που έκανε τους προπάππους μας να γίνουν ήρωες και να θυσιασθούν για την Ελευθερία 

μας και την Ελευθερία των καταδυναστευμένων λαών, ήταν η βαθιά τους Ορθόδοξη πίστη.

 Γι’ αυτό επέλεξαν την ημέρα του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας και για το δικό τους ξεσηκωμό, 

γιατί πίστευαν ότι ήταν δίκαιο και θέλημα του Θεού ο εθνικός τους Αγώνας να δικαιωθεί, 

όπως και δικαιώθηκε. Ο Υψηλάντης, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος,

 ο Ανδρούτσος, ο Καπετάν Κανάρης, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι 

Μεγάλοι ήρωες της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, ήσαν άνθρωποι θεοφοβούμενοι, 

που πίστευαν στον Εθνικό Αγώνα γιατί είχαν μαζί τους την βοήθεια του Θεού. 

Η προτεραιότητα στην βαθιά Ορθόδοξη πίστη τους, βοήθησε τα μέγιστα να να

 διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού η υπόθεσις της εθνικής ενότητας για την επιτυχία 

του κοινού σκοπού της απελευθερώσεως του Έθνους.

Αυτή την βαθιά Ορθόδοξη πίστη χρειαζόμαστε και σήμερα στην καθημερινή ζωή  μας για 

να διαφυλάξουμε την ενότητα μας και για να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση των ποικίλων

 κοινωνικών προβλημάτων της ευρύτερης Κοινωνίας. Το πρόβλημα της φτώχειας, το πρόβλημα 

του έϊτς, το πρόβλημα της εγκληματικότητας, το πρόβλημα της ανεργίας, η καταστροφή του 

περιβάλλοντος είναι και δικά μας προβλήματα, γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν,

 θυμόμαστε όλους εκείνους τους προγόνους μας που υπόφεραν στα τετρακόσια χρόνια της 

σκλαβιάς από τους Τούρκους, θυμόμαστε τα όσα υποφέραμε στη Μικρασιατική καταστροφή

 από τους Τούρκους, όσα υποφέραμε από τους Γερμανούς κατακτητές κατά 

το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσα υποφέραμε στην Κύπρο, πρώτα από τους Άγγλου

ς Αποικιοκράτες και μετά το 1974 από τους βάρβαρους πάλι Τούρκους Ανατολίτες,

 που συνεχίζουν ακόμη να κατέχουν παράνομα μεγάλο μέρος του νησιού.

Μαζί με τον Μακαριώτατον Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόδωρον Β’, τους Αρχιερείς και τους κληρικούς 

του Πατριαρχείου μας, ας ενώσουμε  όλοι μας τις προσευχές μας για την αιώνια ανάπαυση των 

ηρώων του 1821 και όλων εκείνων που έχασαν άδικα και πρόωρα τη ζωή τους τόσο στον Ιστορικό 

βίο του Έθνους όσο και στη Χώρα που ζούμε, αλλά και για όλους εκείνους που θυσιάστηκαν για 

την προάσπιση του αγαθού της Ελευθερίας για όλους τους λαούς του κόσμου. 

Οι προσευχές μας ακόμη στρέφονται πρός όλους εκείνους τους ανθρώπους και τους λαούς 

που ακόμη υποφέρουν, προσευχόμενοι ότι με τη βοήθεια του Θεού και τη δική μας 

συμπαράσταση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τους κι η προσωπική και εθνική τους ελευθερία 

θα γίνουν σεβαστά από όλους. Χωρίς τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των λαών και των Εθνών 

και των ανθρώπων, απειλείται ασφάλεια μας κι η ειρηνική συνύπαρξη μας.

Οι μεγάλοι ήρωες του 1821 εθυσιάσθηκαν για τα αγαθά της ελευθερίας και της παγκόσμιας

 ειρήνης και γενικότερα για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Την ίδια ευθύνη έχουμε όλοι μας για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο.

Κυριακή του Ασώτου Υιού του Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ

Στη σημερινή Ευαγγελική Περικοπή έχουμε την Παραβολή του Άσωτου υιού. Αν ανοίξουμε ένα καλό Ελληνικό Λεξικό θα δούμε ότι ο όρος «Παραβολή» έχει γύρω στις 13 διαφορετικές σημασίες. Στα βιβλία της Καινής Διαθήκης ο όρος «Παραβολή» σημαίνει την αλληγορική διήγηση που χρησιμοποίησε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, όπου με απλό και παραστατικό τρόπο διδάσκει σημαντικές αλήθειες της Χριστιανικής Θρησκείας. Οι Παραβολές δηλαδή που Χρησιμοποιούνται από τον Ιησού περιέχουν κάποιο δίδαγμα σωτηριολογικό, κάποιο δίδαγμα δηλαδή που έχει σχέση με την εν Χριστώ σωτηρία μας. Τον τρόπο δηλαδή που μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος από την σκλαβιά της απάτης, της άγνοιας, της αμαρτίας και του θανάτου. Για να κινηθεί δηλαδή ο άνθρωπος της αμαρτίας από το ψέμα στην αλήθεια, από το θάνατο στη ζωή, από την Κόλαση στον Παράδεισον. Για να ζήσει σε κοινωνία με τον Θεόν.

«Άσωτος» είναι ο άνθρωπος που ζει έκλυτη κι αμαρτωλή ζωή. Είναι ο διεφθαρμένος, ο αμαρτωλός, ο ακόλαστος, αυτός που σπαταλά χρήματα για να ζήσει μιά έκλυτη κι αμαρτωλή ζωή, αυτός που φέρνει συμφορά στον εαυτόν του, στην οικογένεια του και στην ευρύτερη κοινωνία. Τελικά ο «άσωτος» είναι αυτός που σου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει ελπίδα σωτηρίας, αυτός που βρίσκεται στο τέλος σε απελπισία και απόγνωση. Έτσι με βάση το περιεχόμενο της ζωής του άσωτου ανθρώπου θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ασωτία» είναι μια μορφή ακολασίας που εκφράζεται ως ροπή και υπερβολική στροφή προς τις υλικές απολαύσεις, η έκλυτη κι αμαρτωλή ζωή που την συνοδεύει η σπατάλη, την ώρα μάλιστα που άλλοι πεινούν και άρρωστοι πεθαίνουν αβοήθητοι και εγκαταλελειμμένοι.

Πολλές φορές συμβαίνει να έχουμε όλα τα καλά και τ’ αγαθά του κόσμου και πάλι να μη είμαστε ευχαριστημένοι. Ο άσωτος υιός της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Τα είχε όλα. Κι όμως τίποτα δεν στάθηκε στο τέλος ικανό να τον κρατήσει κοντά στον Πατέρα του. Έτσι μια μέρα, αφού ζήτησε το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε άφησε το σπίτι του και «απεδήμησεν εις χώραν μακράν».

Στο πρόσωπο του άσωτου νεώτερου γιού αναγνωρίζουμε τον άνθρωπο εκείνο που με την αμαρτία απομακρύνεται από την επικοινωνία του με τον Θεό. Η παρουσία του Θεού ενοχλεί και πιέζει τον άσωτον άνθρωπον. Νομίζει ότι ο Θεός του κάνει τη ζωή μονότονη και κουραστική. Γι’ αυτό και προσπαθεί να βγάλει από την σκέψη του τον Θεόν εξορίζοντας τόν από την καρδιά του. Ο άσωτος άνθρωπος δεν θέλει να εξαρτάται από κανένα.. Έχει μια δική του αντίληψη για την ελευθερία. Νομίζει ότι ελευθερία σημαίνει ασυδοσία, να κάνει δηλαδή ό,τι θέλει. Δεν καταλαμβαίνει ότι το νόημα της ελευθερίας είναι να κάνεις σωστές επιλογές με κριτήριον το κοινόν καλόν και το κοινόν συμφέρον. Ο άσωτος άνθρωπος λεισμονεί ότι η πραγματική ελευθερία συνδέεται με το δεσμό της αγάπης. Γι’ αυτό και δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του ούτε στον Θεόν, ούτε στην οικογένεια του. Έχει εμπιστοσύνη μόνο στις δικές του δυνάμεις και στα δημιουργήματα κι όχι στο Δημιουργό τους, δηλαδή στο Θεό. Η αυτονομία κι η αυτάρκεια του αυτή που εκφράζει και τη χειρότερη μορφή αλαζονείας, είναι και η πηγή κάθε αμαρτίας.

Κι όταν όμως ακόμη αποφασίζουμε να βγάλουμε τον Θεό από τη ζωή μας, ο Θεός δεν αρνείται να μας προσφέρει όλα τα θεία Του δώρα. Γι’ αυτό κι η πραγματική μετάνοια του αμαρτωλού τον οδηγεί πάντοτε στην εν Χριστώ σωτηρία του. Όσο κι αν οι άνθρωποι γίνονται αχάριστοι από τις ευεργεσίες του Θεού, ο Θεός ποτέ δεν παύει να μας βλέπει ως παιδιά του, που περιμένει την μετάνοια μας για να μας εξυψώσει εκεί που αξίζει να ζει ο πιστός άνθρωπος, στην Βασιλεία των Ουρανών.

Ο άσωτος υιός επιλέγει μια νέα υπαρξιακή προοπτική που τον οδηγεί στην στέρηση και στην μοναξιά. Στο τέλος μακρυά από την αγάπη προς την οικογένεια του γίνεται και άσημος. Όλα αλλάζουν όταν αρχίζει να συναισθάνεται την προσωπική του ενοχή. Στην αρχή συνειδητοποιεί την αποτυχία της επιλογής του τρόπου της ζωής του που έγινε με την απόφασή του να σταματήσει να εμπιστεύεται τον πατέρα του. Στην συνέχεια παραδέχεται την αποτυχία της επιλογής του να ακολουθήσει αυτή την νέα υπαρξιακή προοπτική και να ζήσει μακρυά από την οικογένεια του. Η παραδοχή του αυτή έχει μεγάλη σημασία γιατί είναι δυνατό να φθάσει κανείς μέχρι το σημείο της συνειδητοποιήσεως ότι κάπου έχει κάνει λάθος, αλλά ο εγωϊσμός του να μη τον αφήνει να προχωρήσει στην παραδοχή της ενοχής του. Έτσι προχωρεί στην αναγνώριση και αποδοχή της προσωπικής του ενοχής για την αποτυχία της υπαρξιακής του προοπτικής να απομακρυνθεί από τον πατέρα του. Παραδέχεται δηλαδή την ενοχή του και την ομολογεί ανεπιφύλακτα. Δεν προσπαθεί να βρεί δικαιολογίες για τις αμαρτωλές πράξεις του και για τη προσωπική του ενοχή. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί η ανεπιφύλακτη αποδοχή της προσωπικής του ενοχής χωρίς δικαιολογίες λειτουργεί στο βάθος της ανθρώπινης προσωπικότητας ως κάθαρση, που καθιστά δυνατή μια νέα επιλογή. Είναι η στροφή του προς την μετάνοια που εκδηλώνεται με την επιλογή μιας νέας υπαρξιακής προοπτικής. Η επιλογή αυτή θεμελιώνεται στη παραδοχή της αναξιότητάς του. Γι’ αυτό και ζητεί να γίνει ισότιμος με ένα υπηρέτη του πατέρα του. Η μετάνοια του άσωτου υιού δεν βιώνεται απλώς ως αλλαγή φρονήματος, αλλά περισσότερο ως θυσία. Η μετάνοια έχει ένα κόστος που οφείλεται στα λάθη του παρελθόντος. Ο άσωτος υιός μετανοεί πραγματικά γιατί δεν ζητά να γίνει πάλι υιός αλλά δούλος, επειδή ακριβώς η πλήρης συναίσθηση της ενοχής του τον κάνει ταπεινό. Ζητά το ελάχιστον, δεν ζητά το μέγιστον.

Η μετάνοια ως αυτοθυσία είναι η μόνη λύση για να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα που το δημιουργήσαμε οι ίδιοι με τα λάθη μας.

Ο άσωτος γύρισε στο σπίτι του πατέρα του όταν «ήλθε εις εαυτόν», επειδή είχε καλές κι άριστες αναμνήσεις από το σπίτι του. Θυμήθηκε στην ερημιά του όλη την στοργή, την αγάπη και τις θυσίες του καλού πατέρα και ξαναγύρισε να τις ξαναζήσει. Αν είχε κακές αναμνήσεις από το σπίτι του ποτέ δεν θα γύριζε. Θα έμενε στην καταστροφή της ερημιάς του. Όσοι έχουν την ευθύνη της δημιουργίας περιβάλλοντος, είτε στην οικογένεια, είτε στην κοινωνία, είτε στην Εκκλησία, είτε στο Σχολείο πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή γιατί όπως λέει ο Απόστολος Παύλος «ομιλίαι κακαί φθείρουσιν ήθη χρηστά». Το περιβάλλον που δημιουργούμε πρέπει να έχει τέτοια μορφή που να κάνει και τον άσωτον της εποχής μας μόλις «έλθη εις εαυτόν», να το θυμάται και να ξαναγυρίζει πάλι στο σπίτι του για να βρει στοργή. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα της παραβολής του Ασώτου που είναι γνωστή και ως παραβολή του στοργικού πατέρα. Όπου υπάρχουν στοργικοί γονείς οι άσωτοι ξαναγυρίζουν.

Διαβάζοντας λοιπόν κανείς την παραβολή του άσωτου υιού της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής εντυπωσιάζεται όχι τόσο από την ασωτία του άμυαλου παιδιού που κατασπαταλά την περιουσία του πατέρα του και που γυρίζει εξουθενωμένος και μετανοιωμένος στο πατρικό του σπίτι, όσο από το γεγονός ότι πολλές φορές άνθρωποι διά μέσου των αιώνων έχουν τη τάση να συμπεριφέρονται ως αμετανόητοι άσωτοι. Ο εγωϊσμός τους γίνεται αξεπέραστος φραγμός που τους κρατά στην αμετανοησία. Έτσι μακρυά από την μετάνοια, που εκφράζεται ως ταπείνωση με τη θυσία της θέσεως που είχαν πριν τη πτώση τους στην αμαρτία της ασωτίας, ακολουθούν το δρόμο του Ιούδα, το δρόμο της καταστροφής, το δρόμο της απώλειας της αιώνιας σωτηρίας. Αυτή η αμετανοησία του ανθρώπου, που εκφράζεται ως άρνηση στη κοινή κλήση του Θεού για σωτηρία, στη θεολογική γλώσσα, αποτελεί και το περιεχόμενο της βλασφημίας κατά του αγίου Πνεύματος, της ύψιστης αμαρτίας η οποία δεν συγχωρείται ποτέ, διότι ο άνθρωπος με το βιολογικό του θάνατο δεν έχει πλέον περιθώρια μετανοίας. Ο πνευματικός θάνατος (η μη κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό) με το βιολογικό θάνατο (χωρισμός σώματος και ψυχής) γίνεται αιώνιος θάνατος (εν τω άδη ου εστί μετάνοια). Στην Εκκλησιαστική πράξη αυτό σήμερα εκφράζεται με την απαγόρευση τελέσεως της ιεράς ακολουθίας της Κηδείας σ’ αυτούς που αυτοκτονούν. Έστω κι αν στο όνομα της ελευθερίας, ο άνθρωπος μέσα στην ασυδοσία του, οδηγεί τον εαυτόν του στην καταστροφή, η ήδη τετελεσμένη απόφασή του στο χώρο της Εκκλησίας γίνεται σεβαστή.

Με βάση την συμπεριφορά του αμετανόητου άσωτου ανθρώπου μπορούμε να μιλήσουμε και για την ασωτία της εποχής μας, που εκφράζεται με την απαράδεκτη κατάσταση που παρατηρείται στην άδικη κατανομή της παγκόσμιας παραγωγής αγαθών. Το 10% του πληθυσμού της γης νέμεται το 90% της παγκόσμιας παραγωγής και το 90% του πληθυσμού της γης (χώρες του τρίτου κόσμου) το 10% της παγκόσμιας παραγωγής. Η αδικία αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και ειρωνεία γιατί το 10% του πληθυσμού συμβαίνει νάναι σχεδόν όλοι χριστιανοί. Το αποτέλεσμα της σύγχρονης ασωτίας των χριστιανών, με βάση τα τελευταία στατιστικά στοιχεία της Γιούνισεφ, είναι τα ακόλουθα:

1. To ένα τρίτο των παιδιών της Αφρικής υποσιτίζονται.

2. Γύρω στα 13 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, επειδή στερούνται μερικά από τα αγαθά που έχουν τα παιδιά των χριστιανών.

3. Από αφυδάτωση, που προκαλεί διάρροια, πεθαίνουν τρία εκατομμύρια παιδιά ετησίως.

4. Κάθε χρόνο γύρω στα 300.000 παιδιά τυφλώνονται από έλλειψη βιταμίνης Α.

5. Στην Ασία 1.000.000 παιδιά, κορίτσια και αγόρια, εκπορνεύονται από πλούσιους Ευρωπαίους και Αμερικανούς χριστιανούς πολίτες.

6. Το 97% των παιδιών πεθαίνουν πρίν γίνουν 5 ετών.

7. Γύρω στα 15.000.000 παιδιά υποφέρουν από έϊτνς λόγω της ανευθυνότητας των ενηλίκων.

8. Γύρω στα 20.000.000 παιδιά είναι ορφανά, επειδή οι γονείς τους πεθαίνουν από φτώχεια και διάφορες ασθένειες.

9. Γύρω στα 130.000.000 παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να φοιτούν σε Σχολείο.

10. Οι περισσότεροι θάνατοι των παιδιών θα μπορούσαν να προληφθούν με τη χορήγηση των βασικών εμβολίων που κοστίζουν μόλις δέκα ευρώ για το κάθε παιδί.

11. Στις χώρες του Τρίτου κόσμου 1.5 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να γευθούν καθαρό νερό και 2 δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε συστήματα υγιεινής.

Η ασωτία της εποχής μας θα περιορισθεί με την μετάνοια των ασώτων ανθρώπων της κοινωνίας μας με την ίση κατανομή των αγαθών της γης. Μπροστά στον ατομικό τους εγωϊσμό για μεγαλύτερο οικονομικό κέρδος μάθανε οι πολιτισμένοι άνθρωποι της Δύσης πολλά τρόφιμα να καταλήγουν στις χωματερές, αδιάζοντας το γάλα στους δρόμους και πετώντας τους καρπούς της παραγωγής τους σε σκουπιδότοπους. Η ασωτία των ανθρώπων της Δύσεως δεν είναι απλώς μια κοινωνική αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας που υποφέρουν, που στερούνται όσα οι άλλοι πετάνε και κατασπαταλούν, είναι μια αμαρτία που οδηγεί στην καταστροφή τόσο αυτούς που αδικούνται όσο κι αυτούς που αδικούν, γιατί η επιβίωση μας εξασφαλίζεται μόνο με την καλή μας διάθεση να βελτιώνουμε συνέχεια με δικαιοσύνη τους όρους συμβιώσεως μας.

Οι κοινωνικές επαναστάσεις των Λαών στις Αραβικές Χώρες είναι αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό της κοινωνικής αδικίας σε βάρος των φτωχών ανθρώπων.

Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν σε μια χώρα που το 50% βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, τότε όλος ο πληθυσμός της χώρας θα υποφέρει. Γι’ αυτό πρέπει να στηρίξουμε όλοι μας το πολύπλευρον Ιεραποστολικό, Φιλανθρωπικό, Ποιμαντικό και Κατηχητικό έργον του Πατριαρχείου μας και των κατά τόπον Ιερών Μητροπόλεων του Πατριαρχείου μας, που εκτός από τη κατήχηση των λαών της Αφρικής, αποβλέπει και στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι λαοί της Αφρικής.

Οι ευθύνες της Πολιτικής Ηγεσίας της κάθε χώρας είναι να προστατεύουν την κοινωνική δικαιοσύνη, διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν την οργή του Λαού με κοινωνικές επαναστάσεις ή ακόμη θα εμφανισθούν τρομοκράτες όπως ο Bin Laden και οι πυρήνες της φωτιάς (ξέχασα πως λένε τους δικούς μας τους τρελλούς στην Ελλάδα) οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και στο όνομα της Δικαιοσύνης να διαπράξουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της Ανθρωπότητας με βομβιστικές επιθέσεις σε βάρος αθώων πολιτών, αλλά και μικρών παιδιών.

Ο δρόμος της σωτηρίας μας Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Οι  περικοπές της Αγίας Γραφής αυτής της Κυριακής που έχει επιλέξει η Εκκλησία μας να μελετήσουμε, αποβλέπουν στην πνευματική μας οικοδομή και στην εν Χριστώ σωτηρία μας. Η Αποστολική περικοπή από την Προς Εβραίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου (7,26-8,2) αναφέρεται στην μοναδικότητα του Ιησού Χριστού, ως του μόνου Αληθινού Θεού, που πραγματοποιεί την Σωτηρία του Ανθρωπίνου Γένους. Η Ευαγγελική Περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστού Λουκά (19,1-10) αναφέρεται στην ειλικρινή μετάνοια του ανθρώπου, ως μέσον που οδηγεί τον εαυτόν του, με τη χάρη του Θεού, στην εν Χριστώ σωτηρία του.

Έτσι στην Αποστολική Περικοπή βλέπουμε ποιός προσφέρει την Σωτηρία μας, που είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Στην Ευαγγελική Περικοπή βλέπουμε πως εμείς οι άνθρωποι, σε προσωπικό επίπεδο, μπορούμε να πετύχουμε αυτή τη σωτηρία που προσφέρει σε μας ο Ιησούς Χριστός.

Έτσι, μέσα από την ειδική αναφορά του Ευαγγελιστού Λουκά στην Ιστορία του Ζακχαίου, έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα, το οποίο οφείλουμε να μιμηθούμε, εάν πράγματι θέλουμε κι εμείς να σωθούμε από τις αμαρτίες μας και να γίνουμε μέτοχοι της Βασιλείας του Θεού.

Ο Ζακχαίος, αν και ήταν ένας μεγάλος αμαρτωλός, εντούτοις όταν έδειξε ειλικρινή μετάνοια, εσώθηκε.

Είναι γνωστόν ότι στην εποχή του Χριστού, κατά τον πρώτο αιώνα, οι Ρωμαίοι, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, αντί να μαζεύουν οι ίδιοι τους φόρους από τους λαούς που είχαν υποδουλώσει βίαια με τη δύναμη των όπλων, έδιναν το δικαίωμα αυτό σε οποιονδήποτε τους έδινε περισσότερα. Αυτοί λοιπόν, ήσαν οι γνωστοί Τελώνες, οι οποίοι προσπαθούσαν με τη σειρά τους να κερδίσουν διπλάσια απ’ όσα θα πλήρωναν στους Ρωμαίους τυρράνους τους. Καταλαβαίνετε όμως την άδικη εκμετάλλευση, που γινόταν σε βάρος του λαού, διότι κι οι μεγάλοι Τελώνες, οι Αρχιτελώνες, έπρεπε να δώσουν το δικαίωμα της συλλογής φόρων σε άλλους περιφερειακούς συναδέλφους τους, κι αυτοί με τη σειρά τους επεδίωκαν πάλι να κερδίσουν περισσότερα χρήματα σε βάρος του λαού. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχει παντού η φτώχεια, η κοινωνική αδικία κι η μιζέρια. Πωλούσαν την περιουσία και τα σπίτια των φτωχών ανθρώπων για ασήμαντα ποσά, ή ακόμη για μικρά κι ασήμαντα χρέη, πολλοί έχαναν την ελευθερία τους και εγίνοντο σκλάβοι. Η απελπισία κι η απόγνωση κυριαρχούσε παντού. Το επίσημο κράτος εστήριζε και τροφοδοτούσε την κάθε λογής κοινωνική αδικία, διότι οι φορείς του ήσαν άνθρωποι διεφθαρμένοι, που εσυμπεριφέροντο απάνθρωπα. Αυτοί οι ολίγοι πλούσιοι ζούσαν σε βάρος του  φτωχού λαού. Αυτή η κοινωνική αδικία καταδικάστηκε ανεπιφύλακτα και με σαφήνεια από τον Ιησού Χριστόν.

Ο Απόστολος Λουκάς θεώρησε ότι, το περιστατικό με τον Αρχιτελώνη Ζακχαίο, έχει σχέση και με τη δική μας σωτηρία. Γι’ αυτό και το κατέγραψε στο Ευαγγέλιό του.

Πρώτα απ’ όλα βλέπουμε στο πρόσωπο του Ζακχαίου, ενός μεγάλου αμαρτωλού, να υπάρχει η δυνατότητα της σωτηρίας. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα για μας.

Πρώτον, αν θεωρούμε ότι κάποιος ανάμεσά μας είναι μεγάλος αμαρτωλός, όπως οι Αρχιτελώνες, πρέπει να προσευχόμαστε για την μετάνοιά του και τη σωτηρία του. Γι’ αυτό κι άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, στην σχετική του επιστολή τονίζει «καλύπτει πλήθος αμαρτιών η ενέργειά μας να καταφέρουμε να οδηγήσουμε κάποιον κοντά στο Χριστόν»

Δεύτερον, αν πάλι αισθανόμαστε οι ίδιοι ότι είμαστε αμαρτωλοί πρέπει να δείξουμε την ίδια μετάνοια που έδειξεν κι ο Ζακχαίος και νάμαστε τότε σίγουροι ότι μπορούμε να σωθούμε, με τη χάρη του Χριστού, όπως κι ο Ζαγχαίος.

Σε μας εναπόκειται να προσέλθουμε με πραγματική μετάνοια κοντά στους κληρικούς μας για να εξο-μολογηθούμε τις αμαρτίες μας, τις αδικίες μας και τα σφάλματα μας, στηρίζοντας εκεί που μπορούμε το φιλανθρωπικό και Ιεραποστολικό έργον της Εκκλησίας μας.

Η Εκκλησία μας, μας περιμένει με πολύ αγάπη να μας προστατέψει, γιατί είμαστε τα αγαπημένα της παιδιά. Κι αν υπάρχουν μερικοί που μας πικράνουν, όπως αυτοί που διαμαρτυρήθησαν γιατί ο Ιησούς Χριστός πήγε στο σπίτι ενός αμαρτωλού, αυτό δεν θα μας πτοήσει να συνεχίσουμε με πίστη στο Θεό το θεάρεστο διακονικό έργον μας, για το καλό όλων μας, τόσο στον κόσμο αυτό, όσο και στον μέλλοντα, στην αιώνιο Βασιλεία των Ουρανών.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η ΛΟΥΚΑ Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

«Πρέπει να ξέρετε, αδελφοί μου, πως το Eυαγγέλιο που σας κήρυξα δεν προέρχεται από άνθρωπο. Γιατί κι εγώ ούτε το παρέλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός». (από την περικοπή  προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου Α, 11-12).

          Τα λόγια αυτά, αγαπητοί, είναι μία σοβαρή ομολογία και δήλωση του Αποστόλου Παύλου.

Ο  Απόστολος των Εθνών περιόδευε όλο τον κόσμο και καλούσε τους ανθρώπους να πλησιάσουν τον Χριστό και να πιστέψουν στη διδασκαλία του Ιησού Χριστού και, για να έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη σε όσα τους εδίδασκε, προβαίνει στη σημερινή σοβαρή δήλωση και επιβεβαιώνει ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι καρπός ανθρώπινης σοφίας, όπου υπάρχει το ενδεχόμενο ανθρώπινου λάθους και πλάνης. Επιβεβαιώνει ότι ο ίδιος ο Χριστός το παρέδωσε στους Αποστόλους και γι’ αυτό το Ευαγγέλιο αποτελεί την καθαρότερη πηγή της αλήθειας και είναι ο γνησιότερος ερμηνευτής του Θείου θελήματος.

1.    Ε ρ ω τ η μ α τ ι κ ά    κ α ι     α μ φ ι β ο λ ί  ε ς.

Από την ημέρα που ο άνθρωπος αρχίζει να μπαίνει στο νόημα της ζωής, αρχίζουν τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες στα ζητήματα πίστεως. Π.χ., απασχολεί τους ανθρώπους το θέμα της υπάρξεως του Θεού και της ψυχής, παραδείσου και κολάσεως. Είναι πολλοί αυτοί που ανησυχούν και θέλουν να μάθουν την αλήθεια για τα ζητήματα αυτά.

Επίσης αντιμετωπίζουν άλλα θέματα, που έχουν άμεση σχέση με την υλική ζωή. Π.χ. πρέπει κανείς να είναι ενάρετος ή να είναι άνθρωπος χωρίς ιερά και όσια και να κοιτάζει μόνο το συμφέρον του;

Πολλοί ρωτούν αν αξίζει να κάνει κανείς το καλό ή να αδιαφορεί για κάθε τι που δεν του προσφέρει κέρδη και ικανοποιήσεις.

Σε όλα αυτά τα θέματα και σε πολλά άλλα, πρέπει να δοθούν οι σωστές απαντήσεις,  διότι οι συνέπειες από μία λανθασμένη τοποθέτηση θα είναι τρομερές.

Και τώρα το ερώτημα : Ποιός θα δώσει τις σωστές απαντήσεις ;

2.     Ο ι «π ρ ό θ υ μ ο ι»  ο δ η γ ο  ί.

Από την εποχή του Χριστού και των Αποστόλων δεν έλειψαν οι «πρόθυμοι» οδηγοί. Με ύφος σπουδαίων σοφών, με μεγάλες λέξεις και χτυπητούς τίτλους, υπεστήριξαν και πολλοί εξακολουθούν να υποστηρίζουν, ότι αυτοί μόνο ξέρουν την αλήθεια. Εμίλησαν για κοινωνικά συστήματα, παρουσίασαν πολύχρωμες θεωρίες, υλιστικές και άθρησκες. Υποστηρίζουν ότι τα υλικά αγαθά αποτελούν την μοναδική πηγή της ευτυχίας. Αρνούνται τις πνευματικές αξίες. Περιφρονούν το Θεό και τα ιδανικά. Με δύο λόγια διακηρύττουν ότι «εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος».

Έτσι, χωρίς πολλές «φιλοσοφίες» έλυσαν όλα τα θέματα. Πήραν το σφουγγάρι και έσβησαν κάθε τι που δεν τους συνέφερε και τους ενοχλούσε.

3.    Ο   ο δ η γ ό ς.

Ήλθε όμως και κάποιος Άλλος, από άλλο δρόμο. Ήταν απλός και επιβλητικός. Όλα επάνω Του έφεγγαν. Άστραφταν. Στάθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους. Τους κοίταζε με απέραντη καλοσύνη.

Ποιός είσαι ;  Τον ρώτησαν. «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» είπε. (Ιωαν. 14, 6). Και με τα λόγια Του αυτά γέμισε η γη από ουράνιο φως, από υπερκόσμιο άρωμα.  «Ποτέ δεν μίλησε άνθρωπος όπως Αυτός» (Ιωαν. 7, 46) , είπε ο λαός.

Τρία χρόνια έμεινε ο Ιησούς μεταξύ των ανθρώπων. Τους έφερε το φώς του Ευαγγελίου. Τους δίδαξε την αλήθεια. Πλημμύρισε η γη από την χάρη Του. Στο πρόσωπό Του βρήκε ο κόσμος τον αληθινό οδηγό. Ο λαός Τον αγάπησε και όταν ο οδηγός ανέβηκε στον ουρανό, οι πιστοί κράτησαν με λαχτάρα το Φως, που τους είχε προσφέρει ο Χριστός. Το Ευαγγέλιο !

4.    Ε ι ρ ή ν η    κ α ι    «θ λ  ί  ψ  η»

Ο δρόμος του Ευαγγελίου είναι σωστό πανηγύρι. Πανηγυρίζει η ψυχή τη χαρά της, τη σωτηρία της. Χωρίς αλυσίδες και σίδερα ηθικής φυλακής. Χωρίς εφιάλτες που διαταράζουν τον ύπνο. Ελεύθερη, αδούλωτη, φτερωτή. Ζεί με ιδανικά. Πεθαίνει για τα ιδανικά. Γίνεται αθάνατη χάρι σ’ αυτά τα ιδανικά. « Δόξα, τιμή και ειρήνη προσμένουν όποιον κάνει το καλό» (Ρωμ. 2, 10).

          Και ο άλλος δρόμος που μας δείχνουν οι άλλοι ; Σαπίλα και δεσμά και χλωμάδα θανάτου και ψέμα σε χρυσά χαρτιά και χρεωκοπία ηθική και αναπηρία ψυχική και οικονομικά ναυάγια και ντροπές και χαλάσματα και οικογενειακά συντρίμματα και χορταριασμένα μνήματα και δάκρυα καυτά και...και....

Τα είδαμε. Τα ακούμε. Τα ξέρουμε. Κάθε ημέρα γύρω μας θολές ματιές, πνιχτές φωνές....  «Θλίψη και στενοχώρια περιμένουν κάθε άνθρωπο που υπηρετεί το κακό» (Ρωμ. 2, 9).

Τι τραγική αλήθεια και επικύρωση, και στην εποχή μας, αυτών των λόγων του Θεού.

Αγαπητοί αδελφοί,

Ήταν νύχτα. Ο άνεμος βογγούσε και τα κύματα υψωνόταν θεόρατα. Το Αγγλικό πλοίο «Θέτις» έπλεε στη Μεσόγειο, μεταφέροντας τον Άγγλο Πρεσβευτή στην Ιταλία.

Ο Πλοίαρχος, με τον αξιωματικό και τους ναύτες υπηρεσίας, βρίσκεται στη γέφυρα. Έχουν μπροστά τους τον ναυτιλιακό χάρτη της περιοχής. Ο αξιωματικός υπηρεσίας εφιστά την προσοχή του Πλοιάρχου σε  ένα μικρό σημάδι επάνω στο χάρτη που χαρακτηρίζει την ύπαρξη κάποιου βράχου.

Τί ανοησίες μας λες ;  φώναξε ο Πλοίαρχος. Και άλλοτε έλεγαν ότι υπάρχει στην περιοχή ύφαλος. Θα περάσουμε επάνω από το περίφημο αυτό σημείο σε πείσμα των θαλασσινών, γιατί θέλω να διαλύσω αυτό το μύθο.

Ξαφνικά όμως ακούσθηκε ένας τρομακτικός κρότος και ολόκληρο το πλοίο τραντάχθηκε. Σε λίγο άρχισε να βουλιάζει. Με μεγάλες προσπάθειες σώθηκε ένα μέρος του πληρώματος. Ο καπετάνιος όμως δεν θέλησε να σωθεί. Τόση ήταν η ντροπή του, ώστε προτίμησε τον θάνατο. Καθώς βούλιαζε το πλοίο παρέσυρε μαζί του στο βυθό και τον καπετάνιο και άλλα μέλη του πληρώματος....

Αλίμονο!  Είχε στα χέρια του το χάρτη της περιοχής. Από πείσμα και εγωϊσμό δεν θέλησε να πιστέψει στα γραφόμενα στο χάρτη, με αποτέλεσμα το μεγάλο δυστύχημα...

Πόσες ψυχές, αλήθεια, στη ζωή βυθίζονται γιατί αρνούνται να πιστέψουν στο χάρτη του Ουρανού, στο νόμο του Θεού, στο Άγιο Ευαγγέλιο!  Πόσες ψυχές χάνονται!

Στη θάλασσα της ζωής συναντούμε πολλούς υφάλους. Μόνο άν κρατούμε στα χέρια μας το Ευαγγέλιο, το χάρτη του Θεού, θα μπορέσουμε να τους αποφύγουμε.

Στην Βαρσοβία, πρωτεύουσα της Βαρσοβίας, πραγματοποιείται αυτή την εβδομάδα η Συνδιάσκεψη Κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (COP19). Ας προσευχηθούμε στον Ύψιστον Θεόν, όσοι θα βρεθούμε εκεί να ανταποκριθούμε με υψηλή συναίσθηση ευθύνης να προστατέψουμε τον Πλανήτη μας και την ανθώπινη ζωή για να ζήσουμε και εμείς και οι μελλούμενες γεννιές ένα καλύτερο κόσμο με δικαιοσύνη, ειρήνη και κοινωνική ευημερία για όλους.

Πλούτος και φτώχεια και η εν Χριστώ σωτηρία μας Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Πλούτος και φτώχεια και η εν Χριστώ σωτηρία μας

Μέσα από την  ευαγγελική περικοπή αυτής της Κυριακής  ακούμε τη παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, όπου ο Χριστός μας παρουσιάζει δύο σκηνές διαφορετικές. Η μία διαδραματίζεται στη γη και η άλλη στον ουρανό. 

Στη σκηνή που διαδραματίζεται στη γη, παρουσιάζεται ο πλούσιος καλοθρεμμένος, καλοντυμένος, καλοστεγασμένος, υγιής. ΄Εχει οικογένεια, πέντε αδελφούς, φίλους, υπηρέτες. Από την άλλη στην ίδια σκηνή παρουσιάζεται ο φτωχός Λάζαρος, πεινασμένος, γυμνός, άστεγος, άρρωστος, χωρίς συγγενείς και φίλους, μόνος και έρημος, με μοναδική συντροφιά στη μοναξιά του τα σκυλιά που έρχονται  να γλύψουν τις πληγές του και να ανακουφίσουν τους πόνους του.

Στη δεύτερη σκηνή, στη σκηνή του ουρανού, οι όροι αντιστρέφονται. Ο πλούσιος βασανίζεται, φλέγεται, διψά. Οδύνωμαι εν τη φλογί ταύτη, μας λέει. Αυτή η κραυγή του πόνου εκφράζει το μέγεθος της απελπισίας του. Αντίθετα ο φτωχός Λάζαρος απολαμβάνει ευτυχισμένος τη ζωή του παραδείσου.

Είναι λάθος να πούμε ότι ο πλούσιος επειδή απόλαυσε όλα τα αγαθά της γης, τα στερείται τώρα στον ουρανό, και ο φτωχός επειδή τα στερήθηκε στη γη τα απολαμβάνει στην αιωνιότητα. Είναι λάθος αγαπητοί μου να πούμε ότι αιτία της καταδίκης του ενός είναι ο πλούτος και της δικαιώσεως του άλλου η φτώχεια. Ούτε ο πλούτος είναι δρόμος που οδηγεί στη κόλαση, ούτε η φτώχεια ανήφορος που καταλήγει στον παράδεισο. Εκείνο που έχει σημασία για να φτάσει κανείς στη κόλαση ή στο παράδεισο είναι ο τρόπος που θα ζήσει τον πλούτο ή τη φτώχεια του. 

Ο Χριστός μας παρουσίασε σήμερα ένα κακό πλούσιο κι ένα καλό φτωχό. Θα μπορούσε κάλλιστα να αντιστρέψει τη παραβολή και να μας παρουσιάσει ένα κακό φτωχό κι ένα καλό πλούσιο. ΄Αλλωστε ο Αβραάμ, που ήδη παρουσιάζεται από το Χριστό να βρίσκεται στο παράδεισο, σύμφωνα με τη μαρτυρία της Π.Διαθήκης, ήταν από τους πλουσιότερους ανθρώπους. Επομένως αν ο πλούτος είναι κάτι κακό δεν θα βρισκόταν στο παράδεισο αλλά στη κόλαση. 

Αυτό που έχει σημασία είναι πως τον χρησιμοποιούμε. Αν τον χρησιμοποιείς τον πλούτο σου για να καλυτερεύσεις τη ζωή στο πλανήτη που ζεις, ο πλούτος σε οδηγεί στο παράδεισο. Αν τον χρησιμοποιείς, όμως, για να μοιράζεις μίσος και αδικία, χωρίς να οικοδομείς έργα αγάπης, τότε σε οδηγεί στη κόλαση. 

Και ο πλούσιος της σημερινής παραβολής καταδικάζεται γιατί είχε κάνει κακή χρήση του πλούτου του. Από διαχειριστής των υλικών αγαθών που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, γίνεται σφετεριστής, χρησιμοποιώντας τα μόνο για τον εαυτό του. Βλέποντας τον φτωχό Λάζαρο έξω από τη πόρτα του νηστικό και πληγωμένο, όχι μόνο δεν δείχνει ενδιαφέρον για να τον βοηθήσει, αλλά του προκαλεί κιόλας νεύρα. Μπορούσε να γίνει συντελεστής ευτυχίας, βάζοντας στην υπηρεσία της αγάπης τα πλούτη του. Δεν κατάλαβε ότι δίνοντας θα αξιοποιούσε τα χρήματά του. Δεν κατάλαβε ότι όσα περισσότερα δίνει κανείς, τόσα πιο πολλά αποκτά.

΄Ετσι ο πλούσιος της παραβολής, ενώ μας παρουσιάζεται πλούσιος στα υλικά αγαθά αποδεικνύεται φτωχός στα πνευματικά. Η έλλειψη αγάπης που εκφράζεται με την βοήθεια προς το διπλανό μας, τον οδήγησε στη καταδίκη. ΄Ετσι αυτό που καταδικάζει τον πλούσιο είναι ο τρόπος της διαχείρισης του πλούτου του.

Από την άλλη ο φτωχός Λάζαρος παρουσιάζεται πλούσιος σε αρετές. Αυτό που τον οδηγεί στο παράδεισο δεν είναι η φτώχεια του, αλλά η υπομονή και η καρτερία στη δοκιμασία του. Δεν παραπονείται ο φτωχός Λάζαρος για την κατάστασή του. Δεν μισεί τον πλούσιο που τον περιφρονεί. Δεν γίνεται κλέφτης μπαίνοντας στο σπίτι του άλλου για να συντηρήσει τη πείνα του. Δεν παρασύρεται από τη καμουφλαρισμένη προπαγάνδα της αλλαγής του κοινωνικού συστήματος, που αντί να οδηγήσει στη δικαιοσύνη που υπόσχεται, οδηγεί τον άνθρωπο μακρυά από το Θεό. 

Αντίθετα ο Λάζαρος υπομένει, αρκείται στα ψίχουλα και στην συντροφιά των σκυλιών. Είναι ολιγαρκής και δεν ζει με τη λαχτάρα να πλουτίσει, πατώντας ακόμα και επί πτωμάτων, αν του δοθεί η ευκαιρία. Και είναι, ίσως, μέσα σ’ αυτή την ολιγάρκεια του, πιο πλούσιος από το πλούσιο, γιατί η φτώχεια δεν μετριέται με όσα κατέχει κανείς, αλλά με όσα ποθεί. Γιατί όσα πιο πολλά ποθείς τόσο πιο φτωχός είσαι, έστω κι αν κατέχεις πολλά.

Τελικά, όμως, τόσο ο πλούτος, όσο και η φτώχεια, ανάλογα με το τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσουμε θα μας οδηγήσουν και στο ανάλογο μέρος, στη κόλαση ή στο παράδεισο. 

Θα μπορούσαμε να πούμε παραβολικά, ότι η φτώχεια και ο πλούτος είναι δύο κλειδιά. ΄Αλλοι κρατούν το ένα και άλλοι το άλλο. Με το κλειδί μπορείς να ανοίξεις, αλλά και να κλείσεις μια πόρτα. Εξαρτάται από το τρόπο που το χρησιμοποιούμε. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο πλούσιος χρησιμοποίησε το κλειδί του για να κλείσει την πόρτα που τον οδηγούσε στη ζωή του παραδείσου, ενώ ο φτωχός το χρησιμοποίησε για να την ανοίξει.

Το ίδιο κι εμείς, αγαπητοί μου, έχουμε την ευκαιρία ελεύθερα να αποφασίσουμε πως θα χρησιμοποιήσουμε το κλειδί του πλούτου ή της φτώχειας μας, ανοίγοντας ή κλείνοντας τη πόρτα που οδηγεί στη ζωή του παραδείσου.

Κυριακή Δ ΛΟΥΚΑ Χωρίς τους Πατέρες είμαστε εκτός Εκκλησίας Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Ο Χριστιανικός κόσμος αυτή την Κυριακή τιμά τους προμάχους της πίστεως και της Εκκλησίας, τους Πατέρες που συγκρότησαν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Νίκαια.

Και πρέπει να τους τιμούμε, διότι με τους αγώνες και τις θυσίες τους κατόρθωσαν να νικήσουν τους πολλούς και ποικίλους εχθρούς της Εκκλησίας.

Μιά ματιά στο έργο τους θα μας αποκαλύψει το μεγαλείο τους, αλλά συγχρόνως θα καθορίσει και τις δικές μας υποχρεώσεις, που προβάλλονται σαν ιερό χρέος απέναντι στην μαρτυρική ιστορία του παρελθόντος της Εκκλησίας μας.

1. Αγώνες για το ανόθευτο της πίστεως.

Οι διάφοροι λαοί, πριν από τον ερχομό του Κυρίου, είχαν τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις. Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Ιουδαίοι, οι άλλοι λαοί της Ανατολής, όλοι τους είχαν τις δικές τους αντιλήψεις. Μέσα λοιπόν σε μία τέτοια αναταραχή ιδεών και πεποιθήσεων εμφανίσθηκε ο Χριστιανισμός.

Οι αλήθειες του Χριστιανισμού ήταν πρωτογνώριστες και τελείως διαφορετικές από τις διδασκαλίες των ειδωλολατρών. Χρειαζόταν ψυχική και πνευματική καλλιέργεια, για να τις κατανοήσει ο κόσμος. Πολλοί και διάφοροι εμφανίσθηκαν, οι οποίοι θέλησαν να δώσουν δικές τους ερμηνείες, σε θέματα που αποτελούσαν τις βάσεις της νέας θρησκείας του Χριστιανισμού.

Ο κίνδυνος λοιπόν να νοθευθεί η πίστη ήταν άμεσος και γι’ αυτό έπρεπε να δοθούν οι σωστές ερμηνείες στο θέμα λ.χ. της Θεότητος του Ιησού Χριστού, στο θέμα του δόγματος της Αγίας Τριάδος, σε άλλα ζητήματα «μεταφυσικά», που ήταν όλα ουσιώδη και μεγάλης ζωτικής σημασίας.

Γι’ αυτό το δύσκολο έργο αγωνίσθηκαν οι Πατέρες της Εκκλησίας με σταθερότητα και πυρωμένο ζήλο. Πολέμησαν ενάντια στις διάφορες κακοδοξίες και αιρέσεις, μέσα σε δραματικές συγκρούσεις, αντιμετωπίζοντες διωγμούς και εξορίες.

Με την αντίδραση αυτή , κατόρθωσαν να διασώσουν την πίστη ανόθευτη και γνήσια, ώστε σήμερα εμείς να ακολουθούμε την σωστή γραμμή, όπως την δίδαξε ο Κύριος και οι Απόστολοι.

2. Αγώνες για την διατήρηση του ενάρετου βίου.

Οι Πατέρες δέν σταμάτησαν μόνο στη θεωρητική και δογματική πλευρά. Έβλεπαν με ανησυχία, ότι τα ήθη και τα έθιμα του λαού ήταν επηρεασμένα από το πνεύμα της ειδωλολατρείας, με ροπή προς τον εκφυλισμό και την αμαρτία. Επικρατούσαν αντιλήψεις τελείως υλιστικές και διεστραμμένες, που απειλούσαν να διαφθείρουν τις ψυχές των οπαδών της Αγίας θρησκείας του Χριστού.

Ύψωσαν λοιπόν τις φωνές τους. Εδίδαξαν, διεμα-ρτυρήθηκαν, ήλεγξαν, ενουθέτησαν, παρεκάλεσαν, αγρύπνησαν, εκινδύνευσαν!...Πόσο δύσκολο ήταν το έργο τους.

Συνήθειες αιώνων επηρέαζαν ακόμη τη ζωή των Χριστιανών με υπολείμματα της παλαιάς νοοτροπίας. Αυτά τα ζιζάνια έπρεπε να ξεριζώσουν οι Πατέρες από

το χωράφι της Χριστιανικής Εκκλησίας. Το επέτυχαν, αλλά με μεγάλες θυσίες και αίμα.

Πόσα, αλήθεια, τους οφείλει ο Χριστιανικός κόσμος ! Πόσα!....

3. Αγώνες για την ενότητα των Χριστιανών.

Συγχρόνως όμως έπρεπε να μεριμνήσουν και για την ενότητα των πιστών, για την οποία τόσο θερμά προσευχήθηκε ο Κύριος, λίγο πριν από τη θυσία Του : « Ίνα πάντες έν ώσιν»!

Ο διάβολος έπρεπε να πολεμήσει την εξάπλωση της Χριστιανικής ιδέας και το πιό ισχυρό όπλο του ήταν η διχόνοια, η διάσπαση της ενότητος. Εγωϊσμούς και πείσματα, ιδιοτέλειες και ιδιορυθμίες χρησιμοποίησε οδιάβολος για επιτύχει την διάσπαση.

Οι Πατέρες, με φωνή παλλόμενη από συγκίνηση και πόνο, ενουθετούσαν τους πιστούς. Ικέτευαν να μήν σπάσει ο χρυσός κρίκος της ενότητος. Έτσι, χάρι στους αγώνες των Πατέρων, δημιουργήθηκε το θαύμα της λαμπράς ιστορίας της Εκκλησίας των πρώτων οκτώ αιώνων.

Σε όλο αυτό το διάστημα, οι πιστοί άκουγαν τη φωνή των μεγάλων αυτών μορφών, των Πατέρων. Η Εκκλησία ήταν συμπαγής και η δύναμή της ακατάβλητος.

Δυστυχώς όμως αργότερα κλονίσθηκε αυτή η ενότητα, διασπάσθηκε η συνοχή των Εκκλησιών, εμφανίσ-θηκαν τα φοβερά «σχίσματα» , άρχισαν οι συγκρούσεις, κυριάρχησαν τα ανθρώπινα πάθη και ζημιώθηκε φοβερά η Εκκλησία.

4. Το μεγάλο μας καθήκον.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, το 79 μ.Χ. έγινε στην περιοχή της Πομπηίας η καταστρεπτική έκρηξη του Βεζουβίου. Η λάβα κατέβαινε από το ηφαίστειο απειλητική.

Ένας στρατιώτης είχε διαταχθεί να μείνει φρουρός σε μία επικίνδυνη ζώνη και να μήν επιτρέπει την προσέγγιση κανενός. Εν τω μεταξύ η λάβα όλο και κατέβαινε. Επλησίασε τον φρουρό. Πέντε μέτρα, τρία, δύο, ένα. Άγγιξε τα πόδια του. Ο φρουρός όμως έμεινε ακίνητος. Ανέβηκε μέχρι τα γόνατα, έφθασε στο στήθος, στο λαιμό. Ακίνητος. Απέθανε πιστός εις το καθήκον.

Κατά τις ανασκαφές, που έγιναν προ αρκετών ετών, βρέθηκε η περικεφαλαία, η λόγχη και ο θώρακας του στρατιώτη, τα οποία φυλάσσονται στο Βαρβονικό Μουσείο της Νεαπόλεως, σαν σύμβολα αφοσιώσεως και πίστεως εις το καθήκον.

Αυτό έγινε και με τους Πατέρες της Εκκλησίας. Έμειναν στην πνευματική έπαλξη σταθεροί και αλίγιστοι. Τα προσέφεραν όλα και μας παρέδωσαν τη Σημαία της Εκκλησίας ποτισμένη από τον τίμιο ιδρώτα και το Άγιον αίμα τους. Το έργο τους υψώνεται σήμερα σαν σύμβολο και διδασκαλία προς όλους εμάς. Μια τέτοια μεγάλη εκκλησιαστική μορφή είναι κι ο άγιος Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, που σήμερα τη μνήμη του εορτάζομεν.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι οι φωτεινοι οδηγοί στη ζωή μας για να ακολουθούμε τις Θείες Εντολές του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όπως τις ακολούθησαν οι άγιοι Απόστολοι και Μαθητές του, όπως τις έζησαν οι άγιοι μας και οι Μάρτυρες της Εκκλησίας, όπως ζουν οι ευσεβείς χριστιανοί, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας καλούν να μείνουμε ενωμένοι, όρθιοι στον προμαχώνα, πιστοί στο καθήκον.

Μέχρι τέλους!

____