ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, η μεγάλη πρόκληση της ιστορίας

Μέσα σε ένα κλίμα δικαιολογημένου πανηγυρισμού γιορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, που είναι η γιορτή της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που είναι ο θρίαμβος της Αλήθειας.

Με αφορμή το μεγάλο αυτό γεγονός θα εξετάσουμε σήμερα τι είναι η Ορθοδοξία, ποια τα χαρακτηριστικά της, η σχέση της με τον Ελληνισμό και η μαρτυρία της στο σύγχρονο κόσμο.

Η Ορθοδοξία είναι η γνήσια προέκταση της Εκκλησίας του Χριστού, Ο πνευματικός χώρος, όπου διδάσκεται ορθά το περιεχόμενο της θείας εξ αποκαλύψεως αλήθειας, βιώνεται το διαρκές παρόν της σωτηρίας και συντελείται η μεταμόρφωση του ανθρώπου και του κόσμου.

Περιεχόμενο της Ορθοδοξίας είναι ο παρατεινόμενος στους αιώνες Χριστός, όπως τον κήρυξαν οι Απόστολοι, όπως τον δίδαξαν οι Πατέρες, όπως τον δογμάτισαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι.

Σε όλο το διάστημα της δισχιλιόχρονης ιστορικής της πορείας η Ορθοδοξία αντιμετώπισε κάθε είδους δυσχέρειες. Διήλθε «διά πυρός και σιδήρου», υπέστη επιθέσεις και δέχθηκε διώξεις. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο «κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταποντίζεται, χειμάζεται, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει, παλαίει αλλ’ ουχ ηττάται, πυατεύει, αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει, πυατεύει αλλ’ ου νικάται». Ζει και νικά διαρκώς η Ορθοδοξία, διότι έχει θεμελιωθεί πάνω στην πέτρα, «η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α’ Κορ. α’, 5).

Η Ορθοδοξία καθοδήγησε την πνευματική ζωή της ανθρωπότητας. Επέδρασε στη διαμόρφωση του δικαίου, στους κοινωνικούς θεσμούς και το φιλοσοφικό στοχασμό. Λέπτυνε την τέχνη, ημέρωσε τα ήθη, εξευγένισε το πολιτειακό δίκαιο, ανέβασε τον άνθρωπο στο ανώτατο σκαλοπάτι των αξιών. Η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αξία του ανθρωπίνου προσώπου, η ισότητα των δύο φύλων, το αγαθό της ελευθερίας, οι αγώνες για την παγκόσμια ειρήνη, την καταπολέμηση των φυλετικών διακρίσεων και την κοινωνική δικαιοσύνη αποτελούν πολύτιμα δώρα της Ορθοδοξίας στην ανθρωπότητα. Γενικά η Ορθοδοξία υπηρέτησε με συνέπεια το μεγαλείο του ανθρωπίνου προσώπου σε όλη την απολυτότητα και καθολικότητα με τις οποίες αυτό συνδέθηκε στη χριστιανική ανθρωπολογία.

Ο άνθρωπος ως κορύφωση και συγκεφαλαίωση της θείας δημιουργίας, υπήρξε γι’ αυτήν το καθ’ όλου περιεχόμενο της αποστολής της στον κόσμο και στην ιστορία της σωτηρίας.

Παρόλο που ο χαρακτήρας της Ορθοδοξίας είναι οικουμενικός και οικουμενική η αποστολή της, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ιδιάζουσα σχέση της με τον ελληνισμό και τα ελληνικά χαρακτηριστικά της. Η Ορθοδοξία συνδέθηκε με τον ελληνισμό με ένα σύνδεσμο αγάπης αιματηρής, θυσίας και θριάμβου. Η Ορθοδοξία μπορεί να μην είναι υπόθεση μόνο της Ελλάδος. Η Ελλάδα όμως είναι υπόθεση της Ορθοδοξίας.

Δεν γνωρίζουμε τι μορφή θα είχε η Ορθόδοξη Εκκλησία χωρίς την ελληνική κληρονομιά. Γνωρίζουμε όμως ότι χωρίς την Ορθόδοξη Εκκλησία Ελλάδα δεν θα υπήρχε σήμερα. Ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος γράφει: «Το Ελληνικόν Έθνος δεν διεσώθη, τουλάχιστον δεν διέσωσε την ιστορικήν του αξίαν, ειμή διά της τους χριστιανισμού συμμαχίας». Και ο σοφός ιστορικός Σπυρίδων Ζαμπέλιος, σε απόλυτη συμφωνία με τον εθνικό μας ιστορικό, παρατηρεί: «Το όνομα της Ελλάδος άνευ της Ορθοδοξίας δεν ήθελεν ίσως υπάρχει σήμερον ή εντός βιβλιοθηκών και εις σοφών τινων αναμνήσεις».

Η Ορθοδοξία συνέβαλε στην κάθαρση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τον βοήθησε να κάνει υπέρβαση της κρίσεως, την οποία διερχόταν.

Κατά τη βυζαντινή περίοδο υπήρξε ο συνεκτικός δεσμός, που σφυρηλάτησε τη συνένωση των πολιτών του βυζαντινού κράτους σε μια κοινή εκπολιτιστική προσπάθεια.

Κατά δε την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Ορθόδοξη Εκκλησία διατήρησε την ελληνική παιδεία, καλλιέργησε το ηρωικό πνεύμα με τις θυσίες του κλήρου και ανέστειλε το κύμα του εξισλαμισμού, που ήταν ταυτόχρονα αναχαίτιση του εκτουρκισμού.

Στους καταλόγους των ελληνικών σχολείων και ελλήνων λογίων, που συνέταξαν ο Ματθαίος Παρανίκας και ο Κων/νος Σάθας, τα 2/3 και πλέον των δασκάλων ήταν ιερωμένοι. Μόνον ο Κοσμάς ο Αιτωλός ίδρυσε περισσότερα από 200 σχολεία, σημερινά δημοτικά, και 30 ελληνικά, πραγματικός άθλος για την εποχή εκείνη.

Πολύτιμες υπήρξαν οι υπηρεσίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά τον Μακεδονικό Αγώνα, την μικρασιατική καταστροφή, τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, την περίοδο της κατοχής και γενικά σε όλους τους αγώνες της φυλής μας.

Ιδιαίτερα πρέπει να εξάρουμε τον ρόλο της Ορθοδοξίας στα Βαλκάνια ως ενοποιού δυνάμεως και βασικού στοιχείου επιρροής στο γενικότερο πολιτιστικό γίγνεσθαι των χωρών αυτών μετά τις ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, που είχαν ως συνέπεια την πτώση των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Σήμερα η Ορθοδοξία είναι η κυρίαρχη πνευματική δύναμη του βαλκανικού χώρου. Σε σύνολο 85.000.000 κατοίκων των Βαλκανίων, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ανέρχονται σε 73 περίπου εκατομμύρια.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ιδιαίτερη εκτίμηση για την Ορθοδοξία και μια αξιοσημείωτη στροφή προς αυτήν. Διαπρεπείς ετερόδοξοι Θεολόγοι εκφράζονται με θαυμασμό για το μεγαλείο και την πνευματικότητα της λατρείας της, την εκφραστικότητα της τέχνης της, το θριαμβευτικό αναστάσιμο χαρακτήρα της, της νηπτικότητα του μοναστικού της ιδεώδους, το δημοκρατικό συνοδικό σύστημα διοικήσεώς της. Ιδιαίτερα εξαίρονται η λατρεία της Ορθοδοξίας και ο μοναχικός της βίος.

Η Ορθοδοξία ανταποκρίθηκε σε κάθε πρόσκληση και πρόκληση της ιστορίας. Ιδιαίτερα σήμερα καθώς μπήκαμε στο νέο ευρωπαϊκό status και αναγκαστικά θα οδηγηθούμε σε ένα πολιτιστικό και πνευματικό συγκρητισμό των λαών της Ευρώπης, η Ορθοδοξία έχει πολλά να προσφέρει όχι μόνο στη διατήρηση της φυσιογνωμίας του εθνικού και πνευματικού μας βίου, αλλά κυρίως ως ζύμη στις αναζητήσεις της Δύσεως. Άλλωστε η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε από την αρχή σημαντικός παράγων στη διαμόρφωση της πνευματικής ταυτότητας της Ευρώπης και τους ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Η Ορθοδοξία καλείται να δώσει τη μαρτυρία της στο σύγχρονο κόσμο, στα πλαίσια της πιστότητας προς το ιστορικό της παρελθόν. Κυρίως όμως ως οικουμενική, η Ορθοδοξία οφείλει να στρέφεται προς τους Χριστιανούς που βρίσκονται έξω από τους κόλπους της σε πνεύμα αδελφικής αγάπης και κατανοήσεως. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «ου γαρ νικήσαι ζητούμεν, αλλά προσλαβείν αδελφούς, εν τω χωρισμώ σπαρασσόμεθα» (PG 36, 440B)!

***

Η Ορθοδοξία, που είναι το χριστιανικό μέτρο, δεν αποτελεί μια παρελθοντολογική έννοια, αλλά είναι η δυναμική μεταμόρφωση του εκάστοτε παρόντος. Έχοντας δικά της δοκιμασμένα κριτήρια ηθικής και βιοθεωρίας καλεί τον άνθρωπο της κάθε εποχής να την ακολουθήσει για να του προσφέρει πληρότητα και ποιότητα ζωής, σωστό κοσμοθεωριακό προσανατολισμό και πραγματική λύτρωση από την ανεστιότητα του παρόντος, τον πόνο και το θάνατο.

Του ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΥ, Καθηγητή Α.Π.Θ.

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ, 23/03/ 2013

Ὁ Νεομάρτυρας Γεώργιος

 

Ὁ Νεομάρτυρας Γεώργιος, ὁ ἐν Ἰωαννίνοις μαρτυρήσας, στὴ συνείδηση τῆς ἐκκλησίας


Ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου του ὁ νεομάρτυς Γεώργιος κέρδισε τὴν τιμὴ τοῦ μάρτυρος στὴ συνείδηση καὶ τὴν πίστη τῆς ἐκκλησίας. Ἀμέσως μετὰ τὸ μαρτύριο οἱ πιστοὶ ἔτρεχαν στὸν τάφο του καὶ ἔπαιρναν χῶμα καὶ λάδι ἀπὸ τὸ κανδήλι, τὰ ὁποία χρησιμοποιοῦσαν ὡς φάρμακα.

Ὅσοι πῆραν κομμάτι ἀπὸ τὴν τριχιὰ τῆς ἀγχόνης καὶ ἀπὸ τὸ πανὶ τοῦ ἐσώβρακου εἶδαν μεγάλες θεραπεῖες. Ἤδη ἀπὸ τὶς 6 Ἀπριλίου 1839, μόλις ἕνα ἔτος ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του θάνατο, ἔχουμε τὴν πρώτη βιογραφία τοῦ ἁγίου, τὴν ὁποία ὑπέγραψαν δύο ἐπίσκοποι, δεκατρεῖς ἱερεῖς καὶ ἱερομόναχοι καὶ οἱ δεκαεπτὰ σημαίνοντες πρόκριτοι τῶν Ἰωαννίνων. Σὲ ἐπιστολὴ τοῦ Ζώτου-Μολοσσοῦ στὴν ἐφημερίδα “Φωνὴ τῆς Ἠπείρου” διαβάζουμε: “Τὸ ἐπιὸν ἔτος 1839 πρὸ μηνός, ὁ λαὸς ἐβίασε τὸν Μητροπολίτην νὰ συντάξῃ ἀσματικὴν ἀκολουθίαν τοῦ μάρτυρος, ὅπως πανηγυρίσωμεν ἐνδόξωςτὴν ἑορτήν του. Ὁ Ἰωακεὶμ στεναχωρηθεὶς μὴ δυνάμενος νὰ συντάξῃ ἀσματικὴν ἀκολουθίαν τοῦ ἐκάλεσε τὸν πρωτοψάλτη τῆς Μητροπόλεως καὶ ἐνετείλατο αὐτῷ ν’ ἀντιγράψη τὴν ἀκολουθίαν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μετατρέπον τὸ Μεγαλομάρτυς εἰς τὸ Νεομάρτυς Γεώργιος καὶ οὔτε ἐπανηρίσθη ἡ πρώτη ἐπέτειος ἑορτή. Ταῦτα γνωρίζομεν ἐκ στόματος τοῦ ἰδίου Ἰωακεὶμ τοῦ Β’, ἀκούσαντες αὐτὸν τὸ 1876 καὶ 1877 ἐν Κωνσταντινουπόλει (πατριαρχεύοντος ἤδη), ὅτε ἐθαυμάσεν τὸ μνημονικόν του…μᾶς ἐφιλοδώρισε καὶ τὸ χειρόγραφον τῆς ἀκολουθίας ἐκείνης μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ τὴν τυπώσωμεν καὶ ὅτι αὐτὴ δέον νὰ ψάλληται εἰς τὴν μνήμην τοῦ Νεομάρτυρος”.

Ἡ ἀκολουθία τοῦ Χρυσάνθου Λαϊνᾶ γράφτηκε πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπίσημη κατάταξη τοῦ νεομάρτυρος Γεωργίου στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀντιγραφὴ τοῦ χειρογράφου τοῦ Λαϊνᾶ ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἀναστάσιο, γιὸ τοῦ ἱερέως Κων/νου, στὶς 25 Φεβρουαρίου 1838, δηλ. τριανταεννέα ἡμέρες ἀπὸ τὸ μαρτύριο τοῦ Γεωργίου.


 

Ἀλλὰ καὶ οἱ ἁγιογράφοι δὲν περίμεναν τὴν ἐπίσημη κατάταξη τοῦ Γεωργίου στὸ Ἁγιολόγιο γιὰ νὰ τὸν ἁγιογραφήσουν μὲ φωτοστέφανο τοῦ ἁγίου. Ὁ Μητροπολίτης Ἰωαννίνων Ἰωακεὶμ ὁ Χίος παρήγγειλε κατὰ τὴν ὥρα τῆς κηδείας τοῦ ἁγίου στὸν Πέτρο Γεωργιάδη, ζωγράφο καὶ πρωτοψάλτη τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ, νὰ ἱστορήσει τὴ μορφή του. Ὁ ἴδιος ἁγιογράφος ἁγιογράφησε καὶ ἄλλες εἰκόνες, ποὺ βρίσκονται σὲ ναοὺς τῆς πόλεως τῶν Ἰωαννίνων. Ὁ λαϊκὸς ζωγράφος Γεώργιος Ζῆκος ἀπὸ τὸ χωριὸ Χιονάδες Κονίτσης φιλοτέχνησε εἰκόνα τοῦ ἁγίου δεκατρεῖς ἡμέρες μετὰ τὸ μαρτύριό του. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ σήμερα φυλάσσεται στὸ παρεκκλήσι τῆς οἰκίας τοῦ ἁγίου στὰ Γιάννενα, ἱστορήθηκε ὕστερα ἀπὸ παραγγελία τοῦ ἱερομόναχου Χρυσάνθου Λαϊνᾶ. Παρόμοια εἰκόνα ὑπάρχει καὶ στὸ ἰδιωτικὸ παρεκκλήσι τοῦ Χρύσανθου στὴν Κόνιτσα. Στὸ ἴδιο παρεκκλήσι βρίσκεται καὶ ἡ ἱστόρηση τῆς Κοιμήσεως τοῦ Νεομάρτυρος. Πρόκειται γιὰ μία χαριτωμένη εἰκόνα. Ὁ ἅγιος εἰκονίζεται νεκρὸς στὸ ξυλοκρέββατο, ἐνῶ διακρίνονται οἱ τέσσερις Ἀρχιερεῖς ποὺ κήδευσαν τὸν Γεώργιο καὶ ὁ Χρύσανθος Λαϊνᾶς μὲ σχῆμα μοναχοῦ. Ἀπὸ αὐτὸ συμπεραίνουμε ὅτι ὁ Χρύσανθος ὑπῆρξε αὐτόπτης τοῦ μαρτυρίου τοῦ νεομάρτυρος.

“Το γεγονὸς ἄλλωστε ὅτι ὁ Γεώργιος εἰκονογραφεῖται δεκατρεῖς μέρες ἀπὸ τὸ μαρτύριό του ἀπὸ ζωγράφο ποὺ πρέπει νὰ γνώριζε, μᾶς κάνει νὰ ὑποθέσουμε ὅτι παρ’ ὅλη τὴ συμβατικότητα τῆς μορφῆς διασώζει καὶ στοιχεῖα ἀπὸ τὰ φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά. Ἐνδιαφέρουσα εἶναι καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ μαρτυρίου στὸ ναϊδριο, δίπλα ἀπὸ τὸ Μητροπολιτικὸ ναό, τὴν ὁποία ἔκανε “ὁ ζωγράφος Πέτρος Γοὺ (Γεωργίου), πρωτοψάλτης τῆς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, 1842 Ἰουίου 4. Δίπλα ὑπάρχει εἰκόνα, ὅπου διαβάζουμε: “Δέησις τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Παναγιώτου Σακελλαρίου 1836 Ἰανουαρίου 5. Χείρ. Κ. Θεοδοσίου Ἰωαννίτου”.

Λίγο χρονικὸ διάστημα μετὰ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου ἔχουμε στὸ χειρόγραφο τοῦ Χρυσάνθου Λαϊνᾶ μία θαυμάσια τρίχρωμη χαλκογραφία μὲ τίτλο “ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Νέος Μάρτυς ὁ ἐξ Ἰωαννίνων”, ὅπου διαβάζουμε: “Ἐχαλκογραφήθη διὰ ἐξόδων τοῦ ὁσιοτάτου Χ. Παγκρατίου ΜΧ 1838. Χείρ.Δανιὴλ εἰς Ἅγιον Ὄρος”. Ἡ ἐπιγραφὴ εἶναι γραμμένη στὴν Ἑλληνικὴ καὶ στὴν Παλαιοσλαβικὴ γλώσσα.

Ἰδιαίτερα ζωντανὴ εἶναι ἡ μνήμη τοῦ νεομάρτυρος στὶς σλαβικὲς χῶρες. Ἐνδιαφέρουσα εἰκόνα του συναντήσαμε στὸ μουσεῖο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ ἁγίου Κλήμεντος Ἀχρίδας. Ἀνάγλυφη παράστασή του σώζεται στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ ναοῦ ἁγίας Παρασκευῆς Μηλόβιτσας τοῦ σημερινοῦ κρατικοῦ μορφώματος τῶν Σκοπίων. Ἐπίσης εἰκόνες τοῦ νεομάρτυρος Γεωργίου ὑπάρχουν καὶ σὲ ἄλλους ναοὺς τῆς βόρειας βαλκανικῆς, ὅπως στὴ Jacodina(Svetozatevo), στὸ Kratovo, στὴ Fosa τῆς Βοσνίας, στὸ Rastak κοντὰ στὰ Σκόπια, στὸ Girabovo, στὴν Slepca κοντὰ στὸ Μοναστῆρι, στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Μοναστηρίου καὶ σὲ ἄλλους ναούς. Τοιχογραφία τῶν μέσων τοῦ ιθ’ αἰῶνα ὑπάρχει στὴν πόλη Sredska κοντὰ στὴν πόλη Prizzen. Δύο φορητὲς εἰκόνες τοῦ ἁγίου σώζονται στὴ Σόφια στὸ ἐκεῖ Ἀρχαιολογικὸ Μουσεῖο. Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου βρίσκεται ἐπίσης στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Φιλιππουπόλεως. Στὴ Ρουμανία σώζονται τρεῖς εἰκόνες τοῦ νεομάρτυρος. Δύο στὸ Μουσεῖο Τέχνης τοῦ Βουκουρεστίου καὶ ἄλλη μία στὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία τοῦ Βουκουρεστίου, φιλοτεχνημένη ἀπὸ ρουμάνο ζωγράφο τὸ 1839.


 

Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1839 “ἐπὶ τῇ βάσει ἐκθέσεως τοῦ ἀπὸ Ρεθύμνης Μητροπολίτου Ἰωαννίνων Ἰωαννικίου ὑπογεγραμμένης καὶ ὑπὸ τοῦ πρώην Βελλᾶς Λεοντίου, τοῦ Περιστερᾶς Σεραφεὶμ καὶ ἄλλων πολλῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, βεβαιωσάντων τὴν τέλεσιν θαυμάτων ἐν τῷ τάφῳ τοῦ Νεομάρτυρος”, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Στ’ ἀπεφάσισε μὲ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξη, ποὺ ἐκδόθηκε στὶς 19 Σεπτεμβρίου 1839, ὅπως “…ὁ ὑπὲρ Χριστοῦ πανδήμως τὸ μαρτύριον ἀναδεξάμενος Γεώργιος ὁ Νεομάρτυς, γνωρίζεται τοὐντεῦθεν παρὰ πάσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀληθὴς μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, συναριθμούμενος τῇ χορείᾳ τῶν πιστῶν, τελουμένης κανονικῶς τῆς μνήμης αὐτοῦ κατὰ τὴν 17η Ἰανουαρίου”. Ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος, στέλνοντας τὴν Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξη στὸν Μητροπολίτη Ἰωαννίνων, τὸν παρακάλεσε νὰ μὴ τὴ δημοσιεύσει γιὰ νὰ μὴν προκαλέσει τοὺς Τούρκους. Παράλληλα πρόσθεσε ὅτι ὁρίστηκε ἡ γιορτὴ τοῦ νεομάρτυρος τὴν 17ην Ἰανουαρίου, ἡμέρα γιορτῆς τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ ὅτι γιὰ τὸν Νεομάρτυρα ἔγινε νέα γιορτή. Ἡ φήμη ὅμως τῶνθαυμάτων τοῦ ἁγίου σὲ χριστιανοὺς καὶ Μουσουλμάνους παραμέρισε τοὺς φόβους καὶ ἔτσι ἡ γιορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τελοῦνταν πανηγυρικά.

Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἔγινε στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1971 ἐπὶ Ἀρχιερατείας Σεραφεὶμ τοῦ μετέπειτα Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος. Σήμερα εἶναι ἀποθησαυρισμένα στὸν φερώνυμο Ἱερὸ Ναὸ τῆς πλατείας Πάργης Ἰωαννίνων.

Ὁ Ἅγιος γιορτάζεται πανηγυρικὰ στὰ Γιάννινα στὸ χωριὸ τοῦ Τσουρχλι (Ἅγιος Γεώργιος) Γρεβενῶν, ὅπου ἔχει ἀνεγερθεῖ λαμπρὸς ναός, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Χρυσοσπηλαιώτισσης Ἀθηνῶν καὶ ὁπουδήποτε γὴς διαμένουν Ἠπειρῶτες καὶ Τσουρχλιῶτες.


Ὁ νεομάρτυς Γεώργιος μὲ τὴ μαρτυρικὴ θυσία τῆς ζωῆς του ἔγινε σύμβολο ἀντιστάσεως τοῦ λαοῦ, στέργιωσε τὴν πίστη τῶν ραγιάδων καὶ ἔδωσε ἐλπίδες καινούργιας ζωῆς. Τὸ ἀξιοθαύμαστο παράδειγμά του ἀπέβη καινούρια πηγὴ ἐνδυναμώσεως τῶν χριστιανῶν στὸν ἀγώνα τους γιὰ τὴ διατήρηση τῆς θρησκευτικῆς καὶ ἐθνικῆς ἐλευθερίας. Δικαιολογημένα τιμᾶται μὲ λαμπρότητα ἡ μνήμη του, στὴν ὁποία ψέλνουμε:

«Χαίροις ὁ νεομάρτυς Χριστοῦ, Ἰωαννίνων ὁ πολιοῦχος καὶ ἔφορος, καὶ λύχνος ὁ φωτοφόρος, ὁ καταυγάζων ἀεὶ τὴν Ἤπειρον πᾶσαν ἐν τοῖς θαύμασι-τυφλῶν ἡ ἀναβλέψις, παρειμένων ἀνόρθωσις-ὁ τοῖς ποικίλως, ἀσθενοῦσι τὴν ἴασιν, χαριζόμενος συμπαθεῖ ἐπισκέψει σου-ρύστης ὁ ἐτοιμότατος, καὶ φῦλαξ σωτήριος, τῶν ἐτησίων τελούντων, τὴν παναοίδιμον μνήμη σου Γεώργιε, μάκαρ, Ἐκκλησίας νέα βάσις, καὶ ἀγαλλίαμα».


 

Κείμενο Παρένθετο


[ Βίος Νεομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου τοῦ ἐξ Ἰωαννίνων


Ὁ Ἅγιος Γεώργιος γεννήθηκε τὸ 1808 μ.Χ. στὸ χωριὸ Τζούρχλι (ἢ Τζούραλη) τῆς ἐπαρχίας Γρεβενῶν (σήμερα φέρει τὴν ὀνομασία Ἅγιος Γεώργιος), ἀπὸ γονεῖς φτωχοὺς γεωργούς, τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τὴ Βασίλω. Ὁ Γεώργιος, ἐπειδὴ οἱ γονεῖς του ἦταν φτωχοί, παρέμεινε ἀγράμματος. Ὀρφάνεψε σὲ παιδικὴ ἡλικία καὶ πῆγε στὰ Ἰωάννινα, ὅπου ἔγινε Ἱπποκόμος τοῦ Χατζῆ Ἀβδουλᾶ, ἀξιωματικοῦ του Ἰμὶν πασᾶ, στὸν ὁποῖο καὶ παρέμεινε γιὰ ὀκτὼ χρόνια.

Κατὰ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1836 μ.Χ. συκοφαντήθηκε ἀπὸ ἐχθρούς του Τούρκους, ὅτι δῆθεν, προηγουμένως ἐξισλαμίστηκε καὶ κατόπιν ἐπανῆλθε στὴ χριστιανικὴ θρησκεία. Μπροστὰ στὸν κριτὴ ὁ Γεώργιος ἀπολογήθηκε μὲ θάρρος καὶ ἀπέδειξε ὅτι ποτὲ δὲν ἔγινε ἀρνησίθρησκος. Ἔτσι, ἀφοῦ βρέθηκε καὶ ἀπερίτμητος τὸν ἄφησαν ἐλεύθερο.......

Ἀργότερα πῆρε σύζυγο ὀνόματι Ἑλένη καὶ στὶς 30 Δεκεμβρίου τοῦ 1837 μ.Χ. γεννήθηκε τὸ παιδί τους, ποὺ 8 μέρες μετά, στὶς 7 Ἰανουαρίου, ἑορτὴ τοῦ Προδρόμου, βαπτίστηκε καί, λόγω τῆς ἡμέρας, ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἰωάννης.

Στὴν συνέχεια, ὁ Γεώργιος, προσλήφθηκε Ἱπποκόμος τοῦ μουσελίμη Φιλιατῶν καὶ πῆγε στὴν πόλη αὐτή. Κατόπιν μὲ ἄδεια τοῦ ἀφέντη του, ἦλθε στὰ Ἰωάννινα γιὰ δικές του ὑποθέσεις, ὅπου τὴν 12η Ἰανουαρίου 1838 μ.Χ., ἡμέρα Τετάρτη, κάποιος Ὀθωμανὸς τὸν συκοφάντησε ὅτι δῆθεν ἦταν προηγουμένως Τοῦρκος καὶ ξανάγινε χριστιανός. Ἔτσι συνελήφθη, φυλακίστηκε καὶ μὲ τὴ βία οἱ Τοῦρκοι προσπαθοῦσαν νὰ τὸν ἀλλαξοπιστήσουν. Ὁ Γεώργιος ὅμως, παρέμεινε ἀμετάπειστος, ὁμολογώντας τὸν Χριστό. Μάταια λαὸς καὶ κλῆρος προσπαθοῦσαν νὰ τὸν πείσουν νὰ δραπετεύσει ἀπὸ τὴ φυλακή. Αὐτὸς ἐπέμενε νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Τρεῖς φορὲς ποὺ ὁδηγήθηκε στὸν κριτή, συνεχῶς ὁμολογοῦσε τὴν πίστη του.


 

Ἔτσι τὴ Δευτέρα 17 Ἰανουαρίου 1838 μ.Χ., ὁ Γεώργιος ἀπαγχονίστηκε στὴν ἀγορά. Τρεῖς ἡμέρες ἔμεινε κρεμασμένος στὴν ἀγχόνη καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ κάθε βράδυ ἕνα οὐράνιο φῶς ἔλαμπε στὸ κεφάλι του. Ἀπὸ τὴν ὥρα δὲ ἐκείνη ἕνας καταιγισμὸς θαυμάτων πλημμύρισε τὴν πόλη. Πλῆθος παραλύτων καὶ πασχόντων ἀπὸ ποικίλες ἀσθένειες προστρέχοντας στὸν ἅγιο λάμβαναν τὴ θεραπεία τους. Ἀκόμη καὶ «μία Τούρκα (Τουρκάλα) ἅρπαξε τὴν κάλτσα ἀπὸ τὸ πόδι τοῦ ἁγίου καὶ ἔτρεξεν εἰς μίαν ἄρρωστη Τούρκα, ἤτις ἐθεραπεύθη ἀμέσως». Γι’ αὐτὸ καὶ στὶς εἰκόνες ὁ ἅγιος εἰκονίζεται κρεμασμένος καὶ φορώντας κάλτσα μόνο στὸ ἕνα πόδι, ἡ πρώτη μάλιστα εἰκόνα του φιλοτεχνήθηκε 13 μόλις ἡμέρες μετὰ τὸ μαρτύριό του. Ἔπειτα, τὸ λείψανό του, δωρήθηκε ἀπὸ τὸν Μουσταφᾶ παςᾶ στὸν Μητροπολίτη Ἰωαννίνων Ἰωακεὶμ καὶ τάφηκε μὲ τιμὲς δίπλα στὸ ἱερὸ Βῆμα τοῦ Μητροπολιτικοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου.

Τὴν 26η Ὀκτωβρίου 1971 μ.Χ. ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου, στὸ ναὸ ποὺ ἔφερε τὸ ὄνομά του καὶ κτίστηκε στὸν τόπο ποὺ πρὶν ἦταν τὸ σπίτι του. Ὁ Ἅγιος τιμᾶται καὶ στὴν Κέρκυρα στὴν «Παναγία τῶν ξένων», ὅπου εἰκονίζεται ὡς νεαρὸς φουστανελοφόρος.


Ἀπολυτίκιον


Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.


Τὸν πανεύφημον Μάρτυν Χριστοῦ Γεώργιον, Ἰωαννίνων τὸ κλέος καὶ πολιοῦχον λαμπρῶν, ἐν ὠδαῖς πνευματικαῖς ἀνευφημήσωμεν ὅτι ἐνήθλησε στερρῶς καὶ κατήνεγκεν ἔχθρον, τοῦ Πνεύματος τὴ δυνάμει καὶ νῦν ἀπαύστως πρεσβεύει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχᾶς ἡμῶν.

Ἡ πρώτη φορητὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου ἡ ὁποία ἔγινε στὶς 30/01/1838 μ.Χ. 13 ἡμέρες μετὰ τὸ μαρτύριό του, «Διὰ χειρὸς Ζήκου Χιοναδίτου" καὶ μὲ ἔξοδα τοῦ ἱερομόναχου Χρύσανθου Λαϊνᾶ.


 πηγή 

Ο ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΚΑΙ Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑ Του Μιχάλη Γ. Τρίτου

Του Μιχάλη Γ. Τρίτου, Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Αν η κοσμοκαταλύτρα ροή του χρόνου παρασέρνει στο πέρασμά της τα πάντα και τα παραδίδει στης λησμονιάς τη μελαγχολική σιγαλιά,δεν συμβαίνει το ίδιο με τις μεγάλες φυσιογνωμίες της ιστορίας, που σημαδεύουν τις εποχές, νικάνε τη λήθη και το χρόνο και γίνονται οι φωτεινοί οδοδείχτες του σωστού προσανατολισμού της ζωής.

Ένας από αυτούς που νίκησαν τη λήθη και το χρόνο και όσο απομακρυνόμαστε από το έτος του μαρτυρικού του θανάτου τόσο πιο πολύ τον πλησιάζουμε, είναι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που υπήρξε το μεγαλύτερο κεφάλαιο της φυλής μας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η επιφανέστερη λαοπαιδευτική και νεοπατερική μορφή της νεοελληνικής εθνότητας, ο επιβλητικότερος λαϊκός αναγεννητής των τελευταίων χρόνων της σκλαβιάς και ένας από τους λίγους που έκαναν θετική προεργασία και εξασφάλισαν στον αγώνα του ’21 εγγυήσεις επιτυχίας. Ο πατρό-Κοσμάς ο Αιτωλός ήρθε λίγο πριν από την αυγή της λευτεριάς, όταν το σκοτάδι ήταν απελπιστικό για να ανάψει πυρκαϊές, να ξυπνήσει τις ναρκωμένες από το φόβο συνειδήσεις, να ανοίξει τα μάτια των ραγιάδων, που όπως ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά, είχαν «αγριέψει».

Το πολύπλευρο και πολυδιάστατο έργο του μπορούμε να το διακρίνουμε σε θρησκευτικό, εθνικό και κοινωνικό.

Το θρησκευτικό του έργο κατέχει την πρώτη θέση στην όλη δραστηριότητα του. Ο Χριστός υπήρξε γι’ αυτόν το θεμέλιο πάνω στο οποίο στήριξε τη ζωή και το έργο του. Γιατί έργα, κατορθώματα και πράξεις, ζωή, θυσίες και μόχθος σαν του Κοσμά του Αιτωλού δεν αντέχουν σε άλλη θεμελίωση.
Το πρόσωπο του Χριστού αναφέρεται συχνά στις Διδαχές του Αγίου, ιδίως στις αρχές των ομιλιών του. Για τον Χριστό ο άγιος Κοσμάς εκφράζεται με τις γλυκύτερες εκφράσεις. Ο Χριστός γι’ αυτόν είναι «ο γλυκύτατος αυθέντης και δεσπότης, ο ποιητής των αγγέλων και πάσης νοητής και αισθητής κτίσεως».
Η διαρκής επίκληση του ονόματος του Χριστού από τον άγιο Κοσμά είναι απόλυτα δικαιολογημένη , γιατί ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, «ενώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητας σωματικώς»(Κολ.  β, 9). Είναι Εκείνος που θα έλθει στο τέλος της ιστορίας «μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος».

Εξίσου σημαντικό είναι το εθνικό έργο του άγιου Κοσμά, που εστιάζεται σε τρία σημεία: στην ίδρυση σχολείων, στην καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας και στην αναστολή του εξισλαμισμού.
Στα χρόνια του η παιδεία δεν βρισκόταν στην άθλια κατάσταση των δύο πρώτων μετά την άλωση αιώνων, αφού στις πόλεις λειτουργούσαν πολλά Ελληνοσχολεία. Όμως στην ύπαιθρο η κατάσταση ήταν διαφορετική. Εκεί το Γένος «ήτο βυθισμένο εις απόλυτον αγγραματείαν», όπως έγραφε ο Κων/νος Κούμας. Ο άγιος Κοσμάς σε μία φράση της Γ’ Διδαχής του περιγράφει παραστατικά την τραγικότητα της καταστάσεως: «Δεν βλέπετε, έλεγε, πως αγρίεψε το γένος μας από την αμάθειαν και εγινήκαμεν ωσάν τα θηρία;». Γι’ αυτό ο άγιος μας , βλέποντας ότι η έλλειψη οργανωμένης παιδείας είχε συντελέσει στη γενικότερη κατάπτωση του πολιτικού και ηθικού επιπέδου, δίνει προτεραιότητα σε αυτήν.
Στη μάθηση και στην πρόοδο στήριζε το λυτρωμό του Γένους. Πριν από το Ρήγα, τον Κοραή και τον Καποδίστρια πρώτος ο Κοσμάς είδε αυτή την ανάγκη. Από το  σύνολο των επιστολών του μονάχα τρείς δεν είναι αφιερωμένες στην παιδεία. Όλες οι άλλες ασχολούνται κατά κύριο λόγο με την ίδρυση και λειτουργία σχολείων και την εδραίωση της ελληνικής γλώσσας. Η προσφορά του Κοσμά, στον τομέα αυτό υπήρξε ηρωική και γιγάντια.
Ο άγιος Κοσμάς θεωρούσε την μόρφωση θεμέλιο της εθνικής αναγεννήσεως. Η πνευματική ανόρθωση της εθνότητας ήταν γι’ αυτόν συνάρτηση της εκπαιδεύσεως της νέας γενιάς. «Τα σχολεία, έλεγε, φωτίζουν τους ανθρώπους. Ανοίγουν τα ομμάτια των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών να μαθαίνουν τα μυστήρια».
Ο μεγάλος αυτός παιδαγωγός του δούλου Γένους πίστευε ότι χωρίς παιδεία ο άνθρωπος εξαγριώνεται. Μονάχα η παιδεία αμβλύνει την τραχύτητα των ανθρωπίνων ενστίκτων, ανεβάζει τον άνθρωπο πάνω από το υλικό και το ζωώδες και καλλιεργεί τον ενδιάθετο κόσμο του ανθρώπου.

Για τον Κοσμά ο Χριστός και η Εκκλησία πρέπει να κατέχουν κεντρική θέση στο ελληνικό σχολείο. Το παιδευτικό του αίτημα ήταν σαφές: η μόρφωση πρέπει να οδηγεί στην Εκκλησία, στο Θεό, στη θέωση που αποτελεί το δεοντολογικό στόχο της ανθρώπινης υπάρξεως.

Ο αριθμός των σχολείων που ίδρυσε ο άγιος Κοσμάς, είναι πράγματι εκπληκτικός. Τον απολογισμό του έργου του στον τομέα αυτό μας τον δίνει ο ίδιος σε γράμμα του προς τον αδελφό του Χρύσανθο, γραμμένο λίγο πριν από το μαρτυρικό του τέλος: « έως τριάκοντα επαρχίας περιήλθον, δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια δια κοινά γράμματα, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον μου βεβαιούντος δια των επακολουθησάντων σημείων». Πρόκειται για έναν πραγματικό άθλο για την εποχή εκείνη. Φρόντιζε επίσης για δασκάλους, για ανεύεση χρημάτων, για διδακτήρια. Ήθελε μορφωμένο λαό ο άγιος Κοσμάς γιατί πίστευε απόλυτα ότι πριν από την εθνική αποκατάσταση πρέπει να προηγηθεί η πνευματική του αναγέννηση.

Ένας άλλος στόχος του αγίου Κοσμά ήταν η σπουδή της ελληνικής γλώσσας και η ισχυροποίηση των ασθενών εθνολογικά και γλωσσικά διαμερισμάτων της εθνότητας, ιδίως των βορειοτέρων. Και τούτο, όπως ο ίδιος έλεγε: « Η Εκκλησία μας είναι εις την ελληνικήν και αν δε σπουδάξεις εις το Ελληνικόν, αδελφέ μου, δεν ημπορείς να καταλάβεις εκείνα όπου ομολογά η Εκκλησία μας».

Αναγνωρίζοντας τον πολιτισμικό χαρακτήρα της ελληνικής γλώσσας επέκρινε επιμελώς όσους μιλούσαν βλάχικα ή αρβανίτικα και σύσταινε παντού τη χρήση της ελληνικής, ως γλώσσας επίσημης της Εκκλησίας και των ιδιωτικών σχέσεων.
Ήταν τόσο δυνατή η προσπάθεια για την κατάργηση της διγλωσσίας, ώστε οι Ρουμάνοι αντέδρασαν στην κατάταξη στο ορθόδοξο αγιολόγιο της μνήμης του με Πατριαρχική και Συνοδική πράξη.

Η αντίδραση αυτή των Ρουμάνων οφείλεται στο μίσος, που έτρεφαν κατά του Κοσμά, επειδή με τους αγώνες του χτύπησε το βλάχικο ιδίωμα, το οποίο η Ρουμανία θέλησε να το εκμεταλλευτεί εθνικιστικά. Όπως παρατηρεί ο ακαδημαϊκός Αντώνιος Κεραμόπουλος, «Οι έξω των συνόρων της Ελλάδος ιστοριογραφούντες Κουτσόβλαχοι κακολογούσαν τον «μαύρον εκβιαστήν» Κοσμάν Αιτωλόν και το Πατριαρχείο  Κωνσταντινουπόλεως, διότι τούτο, ασκούν αντιρουμανικήν πολιτικήν κατά τον ιή αι. έστειλε τον ενάρετο ιεροκήρυκα Κοσμάν, ον λατρεύουσι ως άγιον η Δυτική Στερεά και Μακεδονία και όλη η Ήπειρος και Θεσσαλία, όχι εις την καρδίαν της Ρουμανίας, ην κυβερνά εκκλησιαστικώς, αλλ’ εις τα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου, άτινα ακούοντα φιλιππικούς κατά της επεισάκτου και χρόνους δουλείας αναμιμνησκούσης λατινογενούς γλώσσης, επανήλθον εις την ελληνικήν γλώσσαν αμέσως από της μιάς ημέρας μέχρι της άλλης.»

Η αγάπη του πατρό-Κοσμά για την ελληνική γλώσσα ήταν άμεσα συνδεδεμένη με το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία, «που είναι εις την ελληνικήν». Η ελληνική γλώσσα ήταν για τον Κοσμά: Ευαγγέλιο, υμνολογία, λατρεία, θεολογικοί όροι που δεν αντικαθίστανται και δεν αποδίδονται, όταν μεταφραστούν. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ο άγιος Κοσμάς χτυπούσε τη διγλωσσία.

Το εθνικό έργο του αγίου Κοσμά ολοκληρώνεται με την αναχαίτιση του κύματος του εξισλαμισμού που ήταν ταυτόχρονα και αναχαίτιση του εκτουρκισμού, αφού σ’ αυτήν την τραγική για το Γένος μας περίοδο  θρησκευτικότητα και εθνικισμός είχαν ταυτισθεί.

Οι εξισλαμισμοί σ’ αυτήν την περίοδο απέβησαν θρησκευτική και εθνική αιμορραγία. Το μεγαλύτερο μέρος του μικρασιατικού πληθυσμού εξισλαμίστηκε και εκτουρκίστηκε. Το ίδιο συνέβη στη Μακεδονία, Ήπειρο, Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Θράκη και κυρίως στην Αλβανία, όπου ο αριθμός των Χριστιανών από 550 χιλ. κατέβηκε στις 50 χιλ. Ολόκληρες περιοχές, επειδή  δεν μπορούσαν να υποφέρουν τις καταθλιπτικές φορολογίες, εξισλαμίζονταν ομαδικά μαζί με τους ιερείς τους και έχαναν μαζί με τη θρησκεία την εθνική τους συνείδηση και γλώσσα.
Οι εξισλαμισμοί κυρίως στην Αλβανία θα ήταν μεγαλύτεροι, αν κατά την τραγική για το Γένος μας περίοδο δεν εμφανίζονταν ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος με τις διδαχές και τον μαρτυρικό του θάνατο έγινε σύμβολο αντιστάσεως του λαού, στέριωσε την πίστη των ραγιάδων και έδωσε ελπίδες καινούργιας ζωής.
Αλλά και η κοινωνική διάσταση του έργου του αγίου Κοσμά παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ο πατρό-Κοσμάς δεν ήταν μονάχα ο ασκητής με τις μονοδιάστατες πτήσεις, αλλά και ο γνήσιος φορέας του ορθοδόξου πνεύματος στο κοινωνικό πεδίο κατά τους νεώτερους χρόνους. Το παράδειγμά του μας δείχνει με ποιο τρόπο η ορθόδοξη μεταφυσική μπορεί να υλοποιηθεί σε κοινωνικώς δέον.

Ο άγιος Κοσμάς σε μια δύσκολη περίοδο για το Γένος εμφανίζεται ως πρωτοπόρος στον ορίζοντα των κοινωνικών αναγεννητών του Ελληνισμού. Οι διδαχές του αναφέρονται στην κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα των δύο φύλων, την κατάργηση της πολυτέλειας, την ολιγάρκεια, την ίδρυση κοινωφελών έργων. Ο πατρό-Κοσμάς πολέμησε το απάνθρωπο φαινόμενο της ληστείας. Μίλησε για την αξία της εργασίας, την τήρηση της αργίας της Κυριακής, την ιερότητα του γάμου, τη σπουδαιότητα του συζυγικού βίου και της εγκράτειας. Αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για την ανακούφιση της ανθρώπινης δυστυχίας, την περίθαλψη των φτωχών, τον σεβασμό του ανθρωπίνου προσώπου. Συνιστούσε την αποφυγή της «αρπαγής και αδικίας» και προέτρεπε να δίδεται «το άδικον οπίσω» σε όποιον και αν είχε γίνει η αδικία. Παράλληλα προέτρεπε τους Χριστιανούς να δραστηριοποιούνται συλλογικά για εθνωφελείς σκοπούς και να τιμούν τους προεστούς και τους γεροντότερους.

Γενικά το κήρυγμά του ήταν ένα κήρυγμα αγάπης, ανθρωπιάς, δικαιοσύνης και ομόνοιας. Ένα κήρυγμα κοινωνικής ενότητας, που στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό «αρχόντων και αρχόμενων». Γι’ αυτό μπορούν άριστα να αποτελέσουν τη βάση μιας ορθόδοξης κοινωνιολογίας, αφού εκφράζουν την αυθεντική αγιοπατερική αντίληψη της  Εκκλησίας, η οποία δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον καπιταλισμό, ούτε με τον μαρξισμό.
Ο άγιος Κοσμάς με τις Διδαχές και το παράδειγμά του μας δείχνει το δρόμο της σωστής κοινωνικοποιήσεως που στηρίζεται στην  χριστοποίηση και την εκκλησιοποίηση του κόσμου. Πρόκειται για ένα όραμα όχι μονάχα μεταφυσικό, αλλά και ενδοκοσμικό, αφού η ζωή της αιωνιότητας περνάει από την χριστοποίηση των θεσμών και των δομών του παρόντος.

Αυτός ήταν ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ένας κόσμος ολόκληρος. Ένας θερμός κήρυκας πνευματικού διαφωτισμού, κοινωνικής αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Ένα από τα εκλεκτότερα όργανα της θείας Πρόνοιας για την περιστολή του κακού και τη πνευματική αναγέννηση του Έθνους.

Αν θα θέλαμε να εκτιμήσουμε την σημερινή θέση της ελληνορθοδόξου παραδόσεως στη νεοελληνική μας πραγματικότητα για την οποία αγωνίστηκε ο άγιος Κοσμάς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ενώ θεωρητικά είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, στην πράξη διακωμωδείται και περιφρονείται. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια προσπάθεια αποχριστιανοποιήσεως του Έθνους και της Παιδείας, η οποία επιχειρείται με πολιτειακά μέτρα που αποδομούν όχι μόνο τον εκκλησιαστικό, αλλά και τον εθνικό μας βίο.Αυτά είναι η πλαστογράφηση της ιστορίας, η αποκοπή από τις ρίζες του Έθνους, η περιφρόνηση της παραδόσεως, ο παραμερισμός της μακραίωνης πολιτιστικής κληρονομιάς, η μειοδοσία στα εθνικά μας θέματα και η απεμπόληση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Κυκλοφορούν διδακτικά βιβλία διαποτισμένα από τον ιστορικό υλισμό. Ο εκκλησιασμός των μαθητών καθίσταται προβληματικός. Ενθαρρύνονται οι εκτρεπόμενοι εκπαιδευτικοί.

Στα διδακτικά βιβλία διοχετεύονται αντιθρησκευτικές θέσεις. Το Βυζάντιο και ο πολιτισμός του υποτιμούνται . Η συμβολή της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους αποσιωπάται. Στα αναγνωστικά βιβλία λείπει κάθε αναφορά στη θρησκεία, την πίστη και την εκκλησία με μακροπρόθεσμο στόχο την αλλοίωση της Ελληνορθόδοξης ταυτότητος του Έθνους. Γενικά, όπως επισημαίνει η εγκύκλιος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, «επιχειρείται αλλοίωση του παραδοσιακού μορφωτικού ιδεώδους μέσα στους χώρους της εκπαιδεύσεως για να υποβαθμιστούν τα χριστιανικά του στοιχεία».

Όλοι αυτοί οι εισηγητές  τέτοιων νομοθετημάτων, επηρεασμένων από τον άθεο διαφωτισμό της Εσπερίας, οι ημιμαθείς, οι σνομπ, οι ξεθυμασμένοι φυλετικά Έλληνες, όπως θα τους αποκαλούσε ο αείμνηστος Στράτης Μυριβήλης δεν είναι σε θέση να εννοήσουν τη βιολογική δύναμη που έχει η Ελληνορθόδοξη παράδοση στη διατήρηση της εθνικής ζωής και φθάνουν στο σημείο είτε από αμάθεια είτε από σκοπιμότητα προπαγανδιστική να συγχέουν την έννοια «παράδοση» με την έννοια «αντίδραση» και «οπισθοδρόμηση» και να θέλουν να βάλουν βέβηλο χέρι στη μεγαλύτερη πολιτιστική σύνθεση της ανθρωπότητας.

Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι αυτή η παράδοση είναι συστατικό στοιχείο του Γένους μας. Τη ζούμε καθημερινά στην Εκκλησία, στην Τέχνη στη Λογοτεχνία, στα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Πολιτιστικά είμαστε απόγονοι του βυζαντινού πολιτισμού.
Για μας τους Νεοέλληνες δεν υπάρχει άλλος δρόμος από κείνον που μας δείχνει η φωτεινή μορφή του μεγάλου Ιεραποστόλου και Εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού. Είναι ο δρόμος της δοκιμασμένης ελληνορθοδόξου παραδόσεως, η οποία δεν είναι μια στείρα παρελθοντολογία, ούτε μια άγονη επιστροφή σε παρωχημένες μορφές ζωής, αλλά ένας συσσωρευτής πείρας ζωής, ένα δυναμικό γίγνεσθαι και μια ζωντανή παρουσία, που γονιμοποιεί και τρέφει τη νεοελληνική μας διάρκεια.

Η ελληνορθόδοξη παράδοση αποτελεί γεγονός και απόλυτη πραγματικότητα, απέναντι στην οποία πρέπει να σταθούμε γονυκλινείς. Κάθε προσπάθεια απεμπολίσεώς της από τη ζωή του Έθνους είναι εθνική αυτοκτονία και έγκλημα εσχάτης προδοσίας.
Αυτήν την παράδοση έχουμε χρέος να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την εθνική μας αυτοσυνειδησία και ταυτότητα και να μη γίνουμε ένας λαός άχρωμος, κοσμοπολίτικος, χωρίς ιδανικά, που δεν έχει τίποτε το διαφορετικό από τους άλλους.


πηγή

ΤΟ ΟΣΙΑΚΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΑΠΛΟΪΚΗΣ ΜΕΤΣΟΒΙΤΙΣΣΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Μιχαὴλ Γ. Τρίτου

Καθηγητοῦ Α. Π. Θ.

     Ἤμουν μαθητὴς τοῦ Γυμνασίου Μετσόβου, ὅταν ἔβλεπα τὶς ἀπογευματινὲς ὧρες μία συμπαθέστατη γριούλα, ντυμένη τὴν τοπικὴ μετσοβίτικη στολή, νὰ πηγαίνει στὴν Ἁγία Παρασκευὴ νὰ παρακολουθήσει τὴν ἀκολουθία τοῦ ἑσπερινοῦ. Κρατοῦσε στὰ χέρια της ἕνα μικρὸ μεταλλικὸ δοχεῖο μὲ λάδι γιὰ νὰ ἀνάψει τὰ κανδήλια τοῦ ναοῦ. Ἦταν ἡ Μαρία Μπίσα, μία εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ψυχῆ!

   Μετὰ τὸ πέρας τοῦ ἑσπερινοῦ πήγαινε στὸ κέντρο τοῦ ναοῦ καὶ μὲ μία ἐκ βαθέων δοξολογικὴ κραυγή ἔλεγε τὸ «Δόξα Σοι Κύριε», χωρὶς κἂν νὰ γνωρίζει τὴ σημασία αὐτῆς τῆς φράσης.

   Τὸ πρόσωπό της ἔλαμπε, καὶ ἀπὸ τὰ γεροντικά της μάτια ἔβγαιναν δάκρυα ἱκεσίας πρὸς τὸν δωρεοδότη Θεό. Ἦταν ἡ ἐξωτερίκευση τῆς βιωμένης πίστεως καὶ ἡ ἔκφραση τῆς γνήσιας ὀρθοδόξου πνευματικότητος.

   Ὁ Κύριος βράβευσε τὴν πίστη τῆς ἁπλῆς αὐτῆς γυναίκας, δίνοντάς της τὴ δυνατότητα νὰ προβλέψει μὲ κάθε λεπτομέρεια τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς της.

   Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ ἀφήσω τὴν ἐγγονή της, τὴν κ. Μαρία Μπίσα-Ψαροβασίλη, νὰ περιγράψει ὡς αὐτόπτης μάρτυς τὸ γεγονός, μὲ ἕνα κείμενο ξεχωριστῆς χάρης καὶ ὀμορφιᾶς καὶ μὲ ἔντονο τὸ στοιχεῖο τῆς βιωμένης ἀμεσότητας.

   «Τὴ γιαγιά μου τὴν ἔλεγαν Μαρία. ΄΄Ἔφυγε΄΄ στὶς 20 Φεβρουαρίου 1971· ἦταν 85 ἐτῶν. Ἀπὸ καιρὸ εἶχε φροντίσει καὶ τὴν παραμικρὴ λεπτομέρεια τοῦ θανάτου της, ἂν καὶ ὁ τρόπος ζωῆς της ἦταν μία συνεχὴς προετοιμασία.

   »Τελευταία δὲν ἔβγαινε ἔξω, γιατί τὴν ταλαιπωροῦσε τὸ ἄσθμα ποὺ εἶχε. Δὲν ἦταν ὅμως σὲ τόσο ἄσχημη κατάσταση. Μέσα στὸ σπίτι κυκλοφοροῦσε ἄνετα καὶ αὐτοεξυπηρετοῦταν.

  » Ἦταν Ψυχοσάββατο. Ἐκεῖνο τὸ πρωινὸ ξύπνησε γύρω στὶς ἕξι. Παρὰ τὴ γκρίνια μου μὲ ξύπνησε κι ἐμένα, γιατί ὅπως μοῦ εἶπε μὲ ἤθελε ξύπνια. Ἡ μητέρα μου ἄναψε τὴ σόμπα καὶ τῆς ἐφτίαξε τὸν καφέ της. Ἀφοῦ τὸν ἤπιε, ρώτησε γιὰ τὸν καιρὸ καὶ ζήτησε νὰ πιεῖ δυὸ γουλιὲς κρασί, ἀσυνήθιστο πράγμα γιὰ τὴν ὥρα.

   »Ἤμασταν οἱ τρεῖς μέσα στὸ δωμάτιο καὶ πολὺ σοβαρὰ μᾶς εἶπε ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἤθελε νὰ ΄΄κοιμηθεῖ΄΄. Ζήτησε ἀπὸ τὴ μητέρα μου νὰ τὴ βοηθήσει νὰ πλυθεῖ καὶ νὰ τὴ ντύσει μὲ τὰ ροῦχα ποὺ εἶχε φυλαγμένα στὸ σεντούκι. Ἀκόμη ζήτησε νὰ εἰδοποιήσουμε τὰ παιδιά της νὰ ἔρθουν στὸ σπίτι καὶ μία γειτόνισσα νὰ βοηθήσει στὴν τακτοποίηση τοῦ σπιτιοῦ, γιατί μετὰ θὰ ἐρχότανε κόσμος.

   »Βέβαια ἀκολούθησαν πολλοὶ διάλογοι, ὅπως: “δὲν γίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα, ἀκόμη δὲν τρελαθήκαμε” κι ἄλλα. Ἡ γιαγιὰ ὅμως ἐπέμενε. Κρατοῦσε τὸ σφυγμό της καὶ συνεχῶς ἔλεγε στὴ μητέρα μου ΄΄βιάσου γιατί θέλω νὰ κοιμηθῶ, βιάσου γιατί δὲν θὰ προλάβουμε΄΄.

   »Ὅταν ὁ ἀδερφός μου ἑτοιμάστηκε νὰ πάει στὴ δουλειά του, τὸν ἀποχαιρέτησε φιλώντας τον καὶ τοῦ εὐχήθηκε προκοπὴ καὶ εὐτυχία, γιατί δὲν θὰ τὸν ξανάβλεπε πιά.

   »Σιγὰ σιγὰ ἀρχίσαμε νὰ συνειδητοποιοῦμε ὅτι κάτι συνέβαινε μὲ τὴ γιαγιά. Θυμήθηκα ὅτι τὴν τελευταία Δευτέρα ἐκείνης τῆς ἑβδομάδας μοῦ ζήτησε νὰ τῆς γράψω ἕνα καινούριο ψυχοχάρτι (μικρὸ τετραδιάκι μὲ τὰ ὀνόματα τῶν ψυχῶν ποὺ μνημονεύονται στὴν Προσκομιδὴ καὶ στὰ Ψυχοσάββατα). Ἐνῷ μέχρι τότε γράφαμε τρεῖς Μαρίες ἐκείνη τὴν ἡμέρα μοῦ ζήτησε νὰ γράψω καὶ μία τέταρτη. Τῆς ἔλεγα πὼς μπερδεύτηκε, πὼς ἔκανε λάθος, ἀλλὰ ἐπέμενε νὰ τὴ γράψω καὶ πὼς ἀργότερα θὰ καταλάβαινα.

   »Τὴν Πέμπτη τὸ ἀπόγευμα εἶχε καλέσει ὅλους τοὺς συγγενεῖς στὸ σπίτι, ἔκανε εὐχέλαιο καὶ μετάλαβε.

   »Ἔτσι ἀποφασίσαμε νὰ ἐνδώσουμε στὶς ἐπιθυμίες της καὶ εἰδοποιήθηκαν τὰ παιδιά της καὶ ἡ γειτόνισσα.

   »Ἡ μητέρα μου τὴν ἔπλυνε, τὴ χτένισε, τῆς ἔκοψε τὰ νύχια. Τῆς ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ τῆς φορέσει τὰ νεκρικὰ ροῦχα καὶ τότε ἡ ἴδια προσπάθησε νὰ τὰ φορέσει λέγοντάς μας ΄΄ἐγὼ ἔχω ντύσει τὰ παιδιά μου δὲν θὰ ντυθῶ ἡ ἴδια;΄΄.

   »Ἡ γιαγιὰ εἶχε ὀχτὼ παιδιά, τὰ τρία ἀπὸ αὐτὰ πέθαναν ἐνῷ ἡ ἴδια ἦταν ἐν ζωῇ.

   »Τὰ παιδιά της, οἱ νύφες, τὰ ἐγγόνια ἔρχονταν ἕνας-ἕνας. Κλείσαμε πόρτες καὶ παράθυρα γιὰ νὰ μὴν ἔρθει κανεὶς ξένος καὶ θεωρηθοῦμε τρελοὶ ποὺ ἕναν ζωντανὸ ἄνθρωπο τὸν ἑτοιμάζαμε νὰ πεθάνει.

   »Πρέπει νὰ πῶ ὅτι ὅσο κρατοῦσε αὐτὴ ἡ διαδικασία κατὰ διαστήματα ἔχανε τὴν ἐπικοινωνία της μαζί μας καὶ μιλοῦσε ψιθυριστά. Ἡ μητέρα μου συχνά τὴ ρωτοῦσε ποιὸν ἔβλεπε, μὲ ποιὸν μιλοῦσε, τί ἔλεγε, ἀλλὰ ἡ ἀπάντησή της ἦταν: ΄΄μὴ μὲ ρωτᾶς τέτοια πράγματα, δὲν μπορῶ νὰ σοῦ πῶ΄΄.

  »Ἡ ἴδια μᾶς ρωτοῦσε μόνο γιὰ τὸν καιρό. Ἤθελε πάντα νὰ πεθάνει ἄνοιξη, γιατί ἀγαποῦσε τὰ λουλούδια, ἀλλὰ ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ἑπομένη τῆς κηδείας της χιόνιζε δυνατά.

   »Ὅταν ὁλοκληρώθηκε ἡ διαδικασία τοῦ ντυσίματος ζήτησε νὰ τῆς φέρουμε ἀπὸ τὸ σεντούκι τὸ “κομπόδεμα” της. Δὲν θυμᾶμαι ἀκριβῶς πόσο ἦταν, δὲν πρέπει ὅμως νὰ ξεπερνοῦσε τὶς 20 μὲ 30 δραχμές· μᾶς τὰ μοίρασε. Ἐμένα μοῦ ἔδωσε ἕνα δίφραγκο καὶ δυό-τρεῖς δεκάρες. Μᾶς ἀποχαιρέτησε ὅλους ἕναν-ἕναν χωριστά, μᾶς φίλησε, μᾶς ἔδωσε εὐχὲς καὶ μᾶς εἶπε ὅτι ἦταν ἕτοιμη νὰ ΄΄κοιμηθεῖ΄΄. Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ διαδικασία ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συγκινήθηκε καὶ βούρκωσαν τὰ μάτια της.

   »Πλάγιασε κάτω ἀπὸ τὸ ντουλάπι τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, ἔκλεισε τὰ μάτια της καὶ προσπάθησε νὰ κοιμηθεῖ. Δὲν τὰ κατάφερε ὅμως καὶ σύντομα ἄλλαξε γνώμη. Σηκώθηκε καὶ μᾶς εἶπε νὰ ἑτοιμάσουμε τὴ θέση της στὸ καλὸ δωμάτιο (ἔτσι λέγαμε τὸ δωμάτιο ὑποδοχῆς), ὅπως συνέβαινε μὲ ὅλους τοὺς πεθαμένους τοῦ σπιτιοῦ. Καθὼς τὴ μεταφέραμε ἀπὸ τὸ ἕνα δωμάτιο στὸ ἄλλο, εἶπε δυὸ φορὲς: “ἄχ!” σπίτι μου, σπίτι μου.

   »Ἐκεῖ λοιπὸν στὸ καλὸ δωμάτιο ξάπλωσε στὴν εἰδικὴ θέση. Ἀπέναντι στὸν τοῖχο ὑπῆρχε ἕνας μεγάλος καθρέπτης. Παρατήρησε πὼς τὰ ροῦχα της δὲν ἦταν καλὰ τακτοποιημένα καὶ παραπονέθηκε στὴ μητέρα μου. Ἀκόμη καὶ αὐτὰ τὰ τελευταῖα λεπτὰ τὸ μυαλό της λειτουργοῦσε τόσο καλὰ ποὺ ζήτησε νὰ τῆς κόψουμε μὲ ἕνα λεπτὸ ψαλίδι τὸ κλειστὸ (ροῦχο ποὺ φοροῦσε) στὴ μεριὰ τῆς πλάτης ποὺ δὲν φαινόταν ἔτσι ὥστε νὰ ἔρθει σὲ εὐθεία γραμμὴ μπροστὰ στὸ στῆθος. Μέσα στὴν ταραχή μας εἴχαμε  βάλει πρόχειρα τὰ παπούτσια της. Ζήτησε νὰ τῆς τὰ φορέσουμε κανονικὰ καὶ νὰ τὰ κουμπώσουμε γιατί μετὰ παρατήρησε πὼς θὰ πρηζόταν τὰ πόδια της καὶ δὲν θὰ ἦταν εὔκολο νὰ μποῦν. Τῆς φορέσαμε τὸ σάβανο ὅπως ἐκείνη ἤθελε. Ζήτησε καὶ τὶς δυὸ μεγάλες λαμπάδες ποὺ εἶχε φυλαγμένες μαζὶ μὲ τὰ κηροπήγια, μία γιὰ τὸ κεφάλι καὶ μία γιὰ τὰ πόδια. Τὶς ἤθελε ἀναμμένες.

   »Ἀφοῦ βεβαιώθηκε ὅτι ὅλα ἦταν ἄψογα μὲ τὸ ντύσιμό της, μὲ δική της προτροπὴ καλύψαμε τὸν μεγάλο καθρέφτη μὲ ἕνα μαῦρο μαντήλι εἰς ἔνδειξιν πένθους ὅπως συνηθίζαμε στὸ χωριό.

   »Ἀπευθύνθηκε πρὸς ὅλους καὶ μᾶς εἶπε νὰ μείνουμε στὸ δωμάτιό της κάτω ἀπὸ τὸ εἰκονοστάσι καὶ νὰ προσευχηθοῦμε. Μαζί της στὸ καλὸ δωμάτιο ἤθελε μόνο τὶς νύφες της, δίπλα της γονατιστὲς νὰ προσεύχονται.

   »Ἐγὼ δὲν ἀκολούθησα τοὺς ἄλλους στὸ εἰκονοστάσι, γιατί ἤθελα τόσο πολὺ νὰ δῶ τὸ τέλος. Ἄφησα τὴν πόρτα τοῦ καλοῦ δωματίου μισάνοιχτη καὶ γονάτισα ἐκεῖ κοιτάζοντάς την.

   »Σταύρωσε τὰ χέρια της, ἔκλεισε τὰ μάτια της καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται. Πρώτη προσευχὴ τὸ “Πιστεύω εἰς ἕνα…”. Δὲν ξέρω πόσες ἄλλες ἀκολούθησαν, γιατί ἡ φωνὴ τῆς γινόταν ὅλο πιὸ βαριά, πιὸ βραχνὴ καὶ ὁ λόγος της δὲν ἦταν καθαρός. Ἔμεινε ἔτσι προσευχόμενη γύρω στὸ δεκάλεπτο. Στὸ τέλος φώναξε δυνατὰ δυὸ φορὲς “γιέ μου, γιέ μου”. Πῆρε μία βαθειὰ εἰσπνοή, μία τελευταῖα ἐκπνοὴ καὶ “κοιμήθηκε”.

   »Ἡ ὥρα ἦταν περίπου 10.30 τὸ πρωί.

   »Βέβαια δὲν ἦταν τυχαῖο ποὺ ἡ γιαγιὰ ἔφυγε ἔτσι.

   »Ἦταν μία γυναίκα ἀγράμματη. Δὲν πῆγε ποτὲ σχολεῖο, δὲν ἤξερε νὰ διαβάζει, νὰ μιλάει ἑλληνικά, οὔτε κἂν νὰ βάζει τὴν ὑπογραφή της. Ἤξερε ὅμως ὅλη τη θεία λειτουργία ἀπέξω καὶ ἂς μὴν καταλάβαινε τί ἔλεγε. Εἶχε μία ἔμφυτη γνώση καὶ σοφία καὶ ἦταν πρόθυμη νὰ βοηθήσει ὁποιονδήποτε καὶ νὰ συμβουλέψει τὸν καθένα.

   »Ἔζησα μὲ τὴ γιαγιὰ δεκαοχτὼ χρόνια. Τὴ θυμᾶμαι χειμώνα-καλοκαίρι νὰ πηγαίνει δυὸ φορὲς τὴ μέρα στὴν ἐκκλησιὰ τῆς ἐνορίας μας, τὴν Ἁγία Παρασκευή, στὸν ὄρθρο καὶ τὸν ἑσπερινό. Τὰ τελευταία χρόνια ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἦταν τὸ σπίτι της, τὴν ἔβρισκε κανεὶς ἐκεῖ ὧρες ἀτελείωτες νὰ κάθεται μόνη μαζὶ μὲ τὰ εἰκονίσματα. Στὸ γυναικωνίτη εἶχε μία συγκεκριμένη θέση ποὺ ἀκόμα φέρει τὸ ὄνομά της. Ὅλη ἡ κοινωνικότητά της ἐξαντλοῦνταν στὸ προαύλιο τῆς ἐκκλησίας καὶ ἀγαπημένο της θέμα συζήτησης ἦταν οἱ βίοι τῶν ἁγίων. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ στενοχωριόταν ποὺ δὲν ἤξερε νὰ διαβάζει.

   »Τηροῦσε μὲ αὐστηρὴ εὐλάβεια ὅλες τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας. Τὶς ἡμέρες τῆς αὐστηρῆς νηστείας ἔτρωγε “χουσάφια” (ξερὰ βρασμένα δαμάσκηνα μὲ ζουμί) ἢ νερόβραστα χόρτα τυλιγμένα μὲ καλαμποκάλευρο. Τιμοῦσε ὅλους τους Ἁγίους καὶ τὴν παραμονὴ τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς τοῦ κάθε ἁγίου κοιμόταν στὸν ναό του. Κάθε Πέμπτη μὲ μεγάλη εὐλάβεια καὶ αὐστηρὴ σχολαστικότητα ζύμωνε τὰ πρόσφορα τῆς ἑβδομάδας.

   »Τὸ σπίτι ποὺ ἔζησε μὲ τὴν οἰκογένειά της δὲν τὸ ἔχτισε· τὸ ἀγόρασε ὅπως ἦταν. Ὅταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς πῆγε περιοδεία στὸ χωριό μας ἔτυχε νὰ μείνει σ’ αὐτὸ τὸ σπίτι. Μόλις τῆς τὸ εἶπε ἡ ἰδιοκτήτρια, ἡ γιαγιὰ τὸ ἀγόρασε χωρὶς δεύτερη κουβέντα. Τὸ θεώρησε μεγάλη εὐλογία καὶ ἐγκαταστάθηκε στὸ δωμάτιο ποὺ κοιμόταν ὁ Ἅγιος. Ἐκεῖ ἔφτιαξε καὶ τὸ εἰκονοστάσι της μὲ τὸ καντήλι ποὺ σιγόκαιγε νύχτα-μέρα καὶ πρώτη τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου. Κάτω ἀπὸ τὸ εἰκονοστάσι ἦταν τὸ ντουλάπι ὅπου ὁ ἅγιος Κοσμᾶς εἶχε βάλει τὰ βιβλία του. Ἐκεῖ ἔβρισκες τὸ θυμιατό της, τὸ λάδι γιὰ τὸ καντήλι, τὴ σφραγίδα γιὰ τὰ πρόσφορα, τὸ σκεῦος μὲ τὸ ζυμάρι καὶ ἄλλα παρόμοια. Ἀκόμη ἐκεῖ φύλαγε καὶ τὴ δικιά της ξύλινη γαβάθα, μὲ τὸ δικό της ξύλινο κουτάλι, γιατί ἡ γιαγιὰ δὲ χρησιμοποιοῦσε τὰ δικά μας πιάτα γιὰ φαγητό.

   »Ἂν καὶ εἶχε καλὴ περιουσία ἦταν ἄνθρωπος λιτὸς καὶ ταπεινός. Ἡ περιουσία της δυὸ φορὲς χάθηκε γιὰ ἱστορικοὺς λόγους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Καὶ τὶς δυὸ φορὲς ἡ οἰκογένεια ὀρθοπόδησε, γιατί ὁ Θεὸς τοὺς ἔδινε πλούσια τὰ ἐλέη. Παρὰ τὴν καλὴ οἰκονομικὴ κατάσταση καὶ τὴν κοινωνική της θέση, οὐδέποτε ἀπέκτησε τὴ λαμπερὴ καὶ κεντητὴ στολὴ ποὺ εἶχαν ὅλες οἱ γυναῖκες τοῦ χωριοῦ. Δὲν εἶχε χρυσαφικὰ καὶ δὲν στολιζόταν. Τὴ μοναδικὴ φορὰ ποὺ θυμᾶμαι νὰ ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴν ἐμφάνισή της, ἦταν οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς της μπροστὰ στὸν καθρέφτη. Τὸ προσωπικὸ ποὺ εἶχε ἡ οἰκογένεια στὴ δούλεψή της τὸ πλήρωνε μὲ λίρες, ἡ γιαγιὰ ὅμως, ὅταν “ἔφυγε”, εἶχε πενταροδεκάρες.

   »Ἦταν πάντα μετρημένη στὰ λόγια της καὶ δὲν ἔκανε κριτικὴ γιὰ τοὺς ἄλλους. Μέσα στὸ σπίτι ἦταν ἄφταστη νοικοκυρά, ἀκούραστη καὶ ἀεικίνητη.

   »Ἀπέκτησε ὀχτὼ παιδιά. Τρεῖς γιοὺς καὶ πέντε κόρες, τὶς ὁποῖες πάντρεψε μὲ φτωχὰ παιδιὰ τοῦ χωριοῦ, παιδιὰ ποὺ τοὺς εἶχαν στὴ δούλεψή τους. Τρία ἀπὸ τὰ παιδιά της πέθαναν ἐνῷ ἡ ἴδια ζοῦσε. Πονοῦσα καὶ μοιρολογοῦσε συχνά, ἀλλὰ παρὰ τὸ πένθος της, τὴν ἑπομένη τῆς κηδείας τους πήγαινε στὴν ἐκκλησία. “Ἔτσι ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ”: ἔλεγε καὶ ἔτσι ἔζησε κι ἐκείνη σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

  »Ἡ μητέρα μου θυμᾶται πὼς ἕνα ἀπόγευμα τοῦ 1941 εἶχε πάει στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἐπέστρεψε στὸ σπίτι ἀναστατωμένη, “θὰ ἔρθουν οἱ Γερμανοί” τοὺς εἶπε καὶ ἄρχισε νὰ συγκεντρώνει τὶς κατάλληλες προμήθειες. Φυσικὰ δὲν ὑπῆρχαν τὰ σημερινὰ μέσα ἐνημέρωσης, ἡ μητέρα μου κατάλαβε πὼς κάποιο μήνυμα πῆρε στὸ μοναστήρι. Ἡ γιαγιὰ ὅμως δὲν μιλοῦσε ποτὲ γι’ αὐτά.

   »Ὁ παπποῦς “ἒφυγε” πρὶν ἀπὸ τὴ γιαγιά· τὸ 1956. Ἦταν 80 ἐτῶν, ἡμέρα τῆς Λαμπρῆς. Πῆρε τὴ λαμπάδα του καὶ ξεκίνησε νὰ πάει στὴν Ἀνάσταση, στὸν Ἄι-Γιώργη. “Πῶς θὰ φτάσεις ὣς ἐκεῖ γέρος ἄνθρωπος”, τοῦ εἶπε ἡ γιαγιά.  “Ἄσε με νὰ πάω, γιατί εἶναι ἡ τελευταία μου φορά”, ἀπάντησε ὁ παπποῦς.

   »Καὶ ἦταν ἡ τελευταία του φορά, γιατί ἔμεινε στὸ στασίδι τοῦ Ἄι-Γιώργη τὴν ὥρα ποὺ ὁ παπᾶς ἔλεγε τὸ “Χριστὸς Ἀνέστη”».

    

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ζ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠ. 2011

πηγή

Μιχαήλ Τρίτος: Αντιστάσεις κατά του εξισλαμισμού [video].

Μιχαήλ Τρίτος: "Αντιστάσεις κατά του εξισλαμισμού. 
Οι περιπτώσεις του Δρυϊνουπόλεως Σοφιανού, Νεκταρίου Τέρπου και Κοσμά του Αιτωλού"

Ἡ ὁμιλία τοῦ κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ Μιχαὴλ Τρίτου 
στὴν ἡμερίδα μὲ θέμα "Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμὸς" πού διοργανώθηκε 
ἀπὸ τὸ Γενικὸ Ἐκκλησιαστικὸ Γυμνάσιο-Λύκειο Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης,
 ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Μητρόπολης Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως. 

πηγή/ αντιγραφή

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΚΑΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ

Του καθηγητού Μιχ. Γ. Τρίτου, Κοσμήτορος θεολογικής Σχολής

 
Τα τελευταία χρόνια με πόνο ψυχής και Ιερή αγανάκτηση παρακολουθούμε τη βάναυση καταπάτηση στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αχρίδων και Μητροπολίτου Σκοπίων Ιωάννου.
Ο μαρτυρικός Ιεράρχης δέχεται αλλεπάλληλες καταδικαστικές αποφάσεις από τα ποινικά δικαστήρια των Σκοπίων, επειδή είχε το θάρρος να διακηρύξει ότι η <<Μακεδονική>> Εκκλησία των Σκοπίων είναι σχισματική, γιατί περιφρονεί βασικές αρχές της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και προτάσσει εθνοφυλετικές σκοπιμότητες.

Το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου άρχισε στις 21 Ιουνίου 2002, όταν η Ιερά Σύνοδος της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων απέρριψε τη συμφωνία του Νις (17 Μαΐου 2002) η οποία έδινε λύση στο υφιστάμενο πρόβλημα1. 

Ο Ιωάννης, Μητροπολίτης τότε Βελεσσών και Παραβαρδαρίου, διεφώνησε με την απόφαση της σχισματικής ¨Εκκλησίας¨ των Σκοπίων και επανέφερε τη Μητρόπολη του στους κόλπους της Μητρός εκκλησίας της Σερβίας2.

Η σχισματική ¨Εκκλησία¨ των Σκοπίων ασχολήθηκε με το θέμα στη συνεδρία της 6ης Ιουλίου 2002 και κήρυξε τον Ιωάννη έκπτωτο. Την ίδια ημέρα, χωρίς εντολή του Δικαστηρίου, η Αστυνομία εξέβαλε βίαια τον Μητροπολίτη και τους μοναχούς από το Μητροπολιτικό Μέγαρο των Βελεσσών. Το ίδιο έτος, στις 20 Ιοθλίου, με τον ίδιο βίαιο τρόπο τους έδιωξε από την Ιερά Μονή αγίου Γεωργίου στο Νεγότινο, όπου προσωρινά είχε μεταφερθεί η έδρα της Μητροπόλεως .3

Σʼ αυτήν την αντικανονική ενέργεια της σχισματικής Εκκλησίας των σκοπίων, άμεσα αντέδρασε η Ιερά Σύνοδος της σέρβικης Εκκλησίας, η οποία στη συνεδρία της 23ης Σεπτεμβρίου 2002 όρισε τον Ιωάννη Έξαρχο του Πατριαρχείου της Σερβίας στα Σκόπια.4

Η Ιερά σύνοδος της Σέρβικης Εκκλησίας, με ανακοίνωση της κατηγορεί την Ιερά Σύνοδο της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων, όπως και τα κρατικά όργανα, για άσκηση βίας σε βάρος του Μητροπολίτου Ιωάννου και των κληρικών λαϊκών συνεργατών του. Ενέργεια και συμπεριφορά απάδουσα στους ιερούς κανόνες, αλλά και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.5

Στην προσπάθεια της να βοηθήσει στην επίλυση του εκκλησιαστικού προβλήματος των Σκοπίων, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Σερβίας, στηριζόμενη σε κανονικές εκκλησιολογικές βάσεις, ύστερα από πρόταση του Έξαρχου Αχρίδος Ιωάννου, εξέλεξε στις 23 Μαΐου δύο βοηθούς επισκόπους, τους αρχιμανδρίτες Ιωακείμ Jovceski και Μάρκο Kimev. Από αυτούς ο πρώτος ανέλαβε ως τοποτηρητής της Ιεράς Μητρόπολεως Πολοσκο-Κουμάνοσκα και ο δεύτερος της Μητροπόλεως Πρεσπών και Πελαγονίας.6

Νέα κρίση και τροπή πήρε το υφιστάμενο πρόβλημα στις 20 Ιουλίου όταν ο Μητροπολίτης Ιωάννης συνελήφθη από την Αστυνομία ενώ τελούσε το μυστήριο του βαπτίσματος στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου των Βιτωλίων (Μοναστηρίου) προφυλακίστηκε για πέντε μέρες και με την κατηγορία της αυθαιρέτου εισόδου σε ναό, οδηγήθηκε σε δίκη στις 31 Οκτωβρίου 2003. Το δικαστήριο επέβαλε ποινή ενός έτους φυλάκιση με αναστολή δύο ετών υπό την προϋπόθεση ότι στο διάστημα αυτό δε θα υποπέσει σε παρεμφερές αδίκημα. Εναντίον της αποφάσεως ασκήθηκε έφεση.7

Στις 25 Δεκεμβρίου 2003 η Ιερά Σύνοδος της σερβικής Εκκλησίας κήρυξε την ορθόδοξο Αρχιεπισκοπή Αχρίδος αυτόνομη, προήγαγε τον Μητροπολίτη Ιωάννη σε Αρχιεπίσκοπο Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.8

Η κατάσταση όμως αντί να εκτονωθεί, δυστυχώς επιδεινώθηκε επικίνδυνα, λόγω της αδιαλλαξίας της σχισματικής Εκκλησίας. Στις 11 Ιανουαρίου 2004, ημέρα Κυριακή, μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη και τους εκεί παρευρισκόμενους αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς, μοναχές και λαϊκούς. Όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι εκτός του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου, ο οποίος προφυλακίστηκε για είκοσι ημέρες, με την κατηγορία της αναζωπυρώσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους. Ο Μακαριώτατος άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος στις 30 Ιανουάριου 2004.9

Η σχισματική Εκκλησία κατεδίωξε τους μοναχούς και τις μονάζουσες κατά το διάστημα που ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν προφυλακισμένος. Απέβαλε όλους από τις μονές της μετανοίας τους. Αιτία του διωγμό τους υπήρξε η προσχώρηση τους στην Αρχιεπισκοπή Αχρίδος.

Σοβαρή εμπλοκή σημειώθηκε στο όλο ζήτημα στις 20 Φεβρουαρίου 2004. Πέντες τρομοκράτες επιχείρησαν να δολοφονήσουν τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, που συνεδρίαζαν στην υπό ανέγερση Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου των Βιτωλίων. Επειδή όμως δεν μπόσεσαν να συλλάβουν τους Αρχιερείς, κακοποίησαν τις μοναχές, έκλεψαν ιερά αντικείμενα και πυρπόλησαν τη Μονή.10

Στις 26 Ιουλίου 2005 το εφετείο της πόλεως Βιτωλίων(Μοναστηρίου) επικύρωσε πρωτόδικη απόφαση του Ιανουάριου 2004 για 18μηνλη φυλάκιση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου με την κατηγορία της «υποδαυλίσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους». Την κατηγορία αυτή είχαν προσάψει στον Αρχιεπίσκοπο οι αρχές της ΠΓΔΜ και κατά της οποίας αυτός είχε εφεσιβάλει. Έμεινε οκτώ μήνες στις φυλακές των Σκοπίων «Ινζίροβο».

Ύστερα από έντονες διαμαρτυρίες των Εκκλησιαστικών Αρχών και των Διεθνών οργανισμών στις Αρχές των Σκοπίων ο Αρχιεπίσκοπος απηλλάγη του υπολοίπου της ποινής του11

Και ενώ όλοι οι άλλοι πίστευαν ότι το μαρτύριο του τελείωσε, άρχισε νέος κύκλος διώξεων με στόχο τώρα να πλήξει την ηθική του υπόσταση. Το δικαστήριο των Σκοπίων τον κατηγορεί ότι καταχράστηκε χρήματα, κατηγορία ψευδής, άδικη και άριστα σκηνοθετημένη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης οδηγήθηκε στις φυλακές των Σκοπίων «Ινζίροβο» μέσα σε θάλαμο έξι ατόμων, που βαρύνονται για εγκληματικές πράξεις. Του αρνήθηκαν την Θεία Κοινωνία, του απαγόρευσαν την ανάγνωση σέρβικων και ελληνικών βιβλίων, παρά μόνο σκοπιανών, αλλά και αυτά ύστερα από έγκριση του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Π.Γ.Δ.Μ. το διαιτολόγιο του είναι απαράδεκτο αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο μόλις 41χρόνος Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης υποφέρει από σάκχαρο.

Από όσα αναφέρθηκαν, καταδεικνύεται η κυβερνητική παρέμβαση στη Δικαιοσύνη για τη σωματική και ηθική εξόντωση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου. Δυστυχώς, μια χώρα που ισχυρίζεται ότι σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και επιθυμεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο βάθος της στηρίζει ένα απολυταρχικό καθεστώς, υπό τη σιωπηλή αδράνεια και αδιαφορία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αν και πέρασαν πέντε χρόνια από την αίτηση για νόμιμη αναγνώριση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος ως θρησκευτικής οργανώσεως, το Ανώτατο Δικαστήριο ακόμη δεν πήρε καμιά απόφαση.

Στις 21 Φεβρουάριου 2007, μετά τη συνάντηση της αντιπροσωπείας της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, δικαστήριο της πόλεως Βέλες των Σκοπίων απεφάσισε την μείωση της ποινής του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου από δώδεκα σε εννέα μήνες φυλάκιση. Έτσι ο Αρχιεπίσκοπος αποφυλακίστηκε την 1η Μαΐου 2007.12 Δυστυχώς πριν λίγες μέρες φυλακίστηκε για δυόμιση χρόνια!

Θεωρούμε ότι η επίλυση του εκκλησιαστικού ζητήματος των Σκοπίων υπό τας παρούσας συνθήκας εμφανίζει μεγάλες δυσχέρειες από το Κράτος, αλλά και της χρησιμοποιήσεως της ως κρατικής υπηρεσίας για ξένους προς την πνευματική της αποστολή στόχους.

Για να υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη θα πρέπει να τηρηθούν οι εξής προϋποθέσεις:
    Το επίσημο κράτος να αφήσει ελεύθερη την Εκκλησία να επιτελέσει το λυτρωτικό της έργο.
    Η σχισματική Εκκλησία να αναγνωρίσει ως αντικανονικές τις ενέργειες της από το 1968 μέχρι σήμερα και να ζητήσει συγγνώμη από την Μητέρα Εκκλησία της Σερβίας για όσα άτοπα έπραξε εις βάρος της.
    Να δεχθεί την ονομασία της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Αρχιεπισκοπής Αχρίδος και όχι Μακεδονίας.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι δυνατή αρχικά η χορήγηση αυτονομίας, κατά το προηγούμενο της Φιλανδίας, Εσθονίας και μέχρι πρότινος Τσεχίας και Σλοβακίας και αργότερα αυτοκεφαλίας. Έτσι θα κλείσει μια χαίνουσα πληγή στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησιας και θα πάυσει το ένα και πλέον εκατομμύριο των ορθοδόξων που ζουν στα Σκόπια να γίνει βορά σε κάθε είδος προσηλυτισμού.13

Υ.Γ. Όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν την μαρτυρική αυτή αδελφότητα ας τηλεφωνήσουν στο 6937-257655 

1 Λεπτομέρειες για τη συμφωνία του Νις βλ. Μιχαήλ Γ. Τρίτου. Νεότερες εξελίξεις στη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων. ʽʼΕκδόσεις, « Βάνιας», Θεσσαλονίκη 2004,σς.8-11
2 Εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» 16-6-2002. σ.8.
3 Εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» 19- 7-2002
4 Αρχείο Σέρβικου Πατριαρχείου(του λοιπου ΑΣΠ). Φακ. «Μακεδονική»
5 Ο.π
6 . Μιχαήλ Γ. Τρίτου. Νεότερες εξελίξεις στη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων. σ.14
7 Εφημ « Χριστιανική» 22-1-2004. σ. 8
8 ΑΣΠ, ο.π
9 Εφημ. «Ελεύθερος Τύπος» 13-1-2004 σ.13
10 Τρίτου, ο.π σ. 18
11 Εφημ «Prawslavlie» αριθμ. Φύλλ. 936 /15-3-2006
12 Εφημ. «Ελεύθερος Τύπος», αριθμ. Φύλλ. 1681/16-3-2007, σ.1
13 Τρίτου, ο.π, σ.18 

 πηγή