Το «παιγνίδι» με τους ιερούς κανόνες

            - Θέλεις να αποδείξεις ότι είσαι ο μόνος σωστός Ορθόδοξος Χριστιανός, υπερασπιστής και μαχητής της γνήσιας πίστης; (Άντε και μερικοί άλλοι με τους οποίους συγγενεύεις πνευματικά και διανοητικά…)

- Θέλεις να αποδείξεις ότι όσοι δεν «πας» - από τον Οικουμενικό Πατριάρχη μέχρι το γείτονα που δεν χωνεύεις - είναι οικουμενιστές και μεταπατερικοί, άσχετα αν δεν ξέρεις τι σημαίνουν οι όροι αυτοί;

Παίξε κι εσύ το «παιγνίδι» με τους ιερούς κανόνες. Υπάρχουν τρεις βασικοί όροι:

α) Επιλέγεις τους κανόνες που σε βολεύουν και αποφεύγεις έντεχνα και σιωπηρά αυτούς που δεν σε βολεύουν.

β) Αλλοιώνεις το κείμενο και το πνεύμα του κανόνα (είτε έντεχνα από σκοπιμότητα, είτε αυτονόητα από ημιμάθεια). Ίσως για να μη μπλέξεις και με πολλά, να παραθέσεις μόνο τον αριθμό του κανόνα κι ας γράφει αυτός ό,τι θέλει. Αν μάλιστα, αντί για νούμερο βάλεις γράμμα (δηλαδή αντί για 21^ο κανόνα, πεις κα΄) αποκτάς καλύτερο θρησκευτικό prestige. Για παράδειγμα, σε ερώτηση για το αν η γυναίκα κατά την περίοδό της «ὀφείλει προσέρχεσθαι τοῖς μυστηρίοις», ο άγιος Τιμόθεος Αλεξανδρείας απαντά «οὐκ ὀφείλει» που σημαίνει ότι δεν είναι υποχρεωμένη, καθώς το ρήμα ὀφείλω + απαρέμφατο = είμαι υποχρεωμένος. Πού να μπλέκεις όμως; Βάλε εσύ τον αριθμό του κανόνα (ζ’ Τιμοθέου) και πες ότι ο κανόνας ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ και είσαι μέσα…

γ) Ο τρίτος κανόνας είναι ο πολυτιμότερος και ασφαλέστερος. Αν δεις ότι δεν τα καταφέρνεις καλά, ακολουθείς πιστά τον εξίσου ημιμαθή, ξερόλα και ιεροεξεταστή μέντορά σου (κατοικοεδρεύουν πολλοί και στο ιντερνέτι) και φτιάχνετε ένα Χριστιανισμό καταγγελτικό, στυγνό, στενόμυαλο και απάνθρωπο.

Τι μπορεί όμως να σού χαλάσει το «παιγνίδι»;

Κάποιοι που ψάχνουν λίγο παραπάνω, ίσως ξέρουν και λίγα περισσότερα και δεν βαριούνται να σού απαντήσουν, αν και ξέρουν ότι μάλλον μιλάνε στον τοίχο. Αυτοί θα σού προσφέρουν το κείμενο που επικαλείσαι – το οποίο καλά μάντεψες, δεν λέει αυτά που θέλεις – και ενδεχομένως να σού προσφέρουν και άλλους κανόνες που δεν σε βολεύουν.

Για παράδειγμα, τι χειρότερο για ένα δικομανή επίσκοπο που ζητά αποζημειώσεις και χτίζει το προφίλ του ανά την επικράτεια, να του θυμίσεις τον ιδ΄ Αποστολικό κανόνα και τον κα΄ Αντιοχείας περί απαγόρευσης μεταθετού, τον ε΄ κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου περί μη αφορισμού κληρικού ή λαϊκού λόγω μικροψυχίας και εμπάθειας του επισκόπου, τον κ΄ κανόνα της Πενθέκτης που απαγορεύει σε επίσκοπο να διδάσκει έξω από τα όρια της περιοχής του, τον ι’ κανόνα της ίδιας Συνόδου για απαγόρευση εκζήτησης τόκων και τον δ΄ κανόνα της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου να μην επινοεί ο επίσκοπος προφάσεις και «αφορισμούς» για να αποκτά χρηματικό κέρδος;

Τι χειρότερο για έναν υπερ-ορθόδοξο κληρικό, αμόλυντο καταγγέλτη, έτοιμο να βγει από το τείχος, να του θυμίσεις τους νε’, νστ’ και νζ’ Αποστολικούς κανόνες για απαγόρευση εξύβρισης επισκόπου, άλλου κληρικού ή ανθρώπου με αναπηρία, τους κβ’ και κγ’ κανόνες της Πενθέκτης για απαγόρευση σιμωνίας (εκζήτηση χρημάτων για την τέλεση των μυστηρίων), τους κδ’ και να’ για απαγόρευση σε κληρικούς να παρακολουθούν θεατρικά θεάματα, ορχήστρες και χορούς, μονομαχίες και ιππόδρομο (βλ. και γήπεδο ή …Survivor), τον ν’ της ίδιας Συνόδου για απαγόρευση τυχερών παιγνίων και αρκετούς άλλους κανόνες για ηθικά ζητήματα;

Τι χειρότερο για έναν υπερφίαλο λαϊκό που τοποθετεί τον εαυτό του στη θέση του ιεροεξεταστή και του σωτήρα της Εκκλησίας, να του θυμίσεις τον ξστ’ Αποστολικό κανόνα για απαγόρευση νηστείας το Σάββατο και την Κυριακή, τον ξθ’ κανόνα της Πενθέκτης για απαγόρευση εισόδου των λαϊκών στο ιερό χωρίς ειδική ευχή, τον ξ’ κανόνα για απαγόρευση προσποίησης κατοχής από πονηρό πνεύμα, τον ν’ για απαγόρευση τυχερών παιγνίων, τον ρ’ για απαγόρευση χρήσης ζωγραφικών πινάκων με άσεμνο περιεχόμενο σε σπίτια, τον κ΄ της Α’ Οικουμενικής Συνόδου και τον 90^ο της Πενθέκτης για απαγόρευση γονυκλισίας την Κυριακή, τον 96^ο της Πενθέκτης για απαγόρευση περιποίησης μαλλιών και αρκετούς άλλους κανόνες για ηθικά ζητήματα;

Οδηγεί κάπου αυτό το «παιγνίδι» ένθεν κακείθεν; Ίσως κάποιοι ακόμη να θυμάστε τον περιβόητο «Οδηγό Εξομολόγησης» που ήταν η πεμπτουσία του ανακριτικού, ευσεβιστικού, ηθικιστικού και εξουθενωτικού πνεύματος.

Οι ιεροί κανόνες που υπάρχουν στη ζωή της Εκκλησίας, είτε Πατέρων είτε Συνόδων (τοπικών και Οικουμενικών) είναι για να διδάσκουν και να διαφυλάσσουν τη δογματική παράδοση της Εκκλησίας και για να εκκλησιαστικοποιούν την καθημερινότητα. Γι᾿ αυτό το λόγο, οι κανόνες με καθαρά ποιμαντικό και πρακτικό χαρακτήρα υπόκεινται σε ανανοηματοδότηση, βελτίωση, ακόμη και κατάργηση από το συνοδικό σύστημα της Εκκλησίας που εκφράζει την εκκλησιαστική ζωή, ενταγμένη στις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που ανά εποχές θέσπισαν κανόνες, σίγουρα δεν είχαν στο μυαλό τους την πιθανότητα να τους χρησιμοποιούμε εμείς σήμερα για να εξοντώνουμε και να «δαγκώνουμε» ο ένας τον άλλον, να κλείνουμε την πόρτα της Εκκλησίας και να προβάλουμε το Χριστιανισμό ως κλειστό club για όσους νομίζουν ότι είναι εξ ορισμού άξιοι, άσπιλοι και αμόλυντοι. Οι Πατέρες άφησαν κανόνες, όχι κανόνια.

Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο και το ευαγγελικό μήνυμα της ελευθερίας, της χαράς και της αγάπης είναι για να μάς απαλλάξει από το φορτίο και από τη δουλεία του Νόμου.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι ένα αποτελεσματικό φονικό όπλο. Τον κρατάς γερά από τη μεγάλη του άκρη και με τις άλλες τρεις ανοίγεις κεφάλια και εξολοθρεύεις τους «απίστους» για τη σωτηρία της ψυχής τους. Έλα όμως που δεν τον άφησε για αυτή τη δουλειά ο Χριστός στον κόσμο… 
Υ.Γ.: Προφανώς, φίλε αναγνώστη, κατάλαβες ότι το άρθρο αναφέρεται στην κατάχρηση και παράχρηση και όχι στη χρήση των κανόνων...

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής

πηγή

asma-asmaton

Τι είδαμε εδώ

Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι;

Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια. Δὲν εἶναι ἰδέα, δὲν εἶναι θεωρία, δὲν εἶναι σύστημα. Εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς, ποὺ ὁ ἴδιος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι εἶναι ἡ ἀλήθεια λέγοντας «Ἐγὼ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Αὐτὸς ὁ Θεάνθρωπος εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας!

Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας δὲν εἶναι ὑπόθεση γνώσεως. Κυρίως εἶναι ὀρθὸς τρόπος ζωῆς. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν ὀρθοπραξία.

*Εἶναι ἡ ἀκριβὴς τήρηση τῆς παραδόσεως.

*Εἶναι ἡ προετοιμασία μας γιὰ ὁμολογία πίστεως καὶ μαρτύριο.

*Εἶναι τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα ποὺ πρέπει νὰ μᾶς διέπει.

*Εἶναι ἡ ἀγάπη τῆς πτωχείας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἡ ἀποφυγὴ τοῦ ὑπερκαταναλωτισμοῦ.

*Εἶναι τὰ χρηστά μας ἤθη καὶ ὁ ἔλεγχος τῶν παρεκτρεπομένων ἀπὸ αὐτά.

*Εἶναι ὁ πόθος γιὰ ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, κατὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου «ἵνα ὦμεν ἕν» (Ἰωάν. ιζ. 11) μὲ βάση, ὅμως, τὴν μόνη ἀλήθεια, καὶ ὄχι τὴν οἰκονομία τῆς ἀγάπης, ποὺ προβάλλουν πολλοὶ σὲ βάρος τῆς ἀληθείας.

Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ ὅλους μέσα στοὺς αἰῶνες ὄχι μόνο νὰ Τὸν γνωρίσουμε, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε τὴ δική Του ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία ποὺ ὁ ἴδιος ἵδρυσε. Ἡ συνέπεια λόγων καὶ πράξεών μας εἶναι ἡ πιὸ πειστικὴ ἀπόδειξη ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι ἡ μόνη ὀρθή. Ὁ Χριστιανὸς ποὺ ζεῖ ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸ μέσα ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ συμμετέχει στὰ μυστήρια καὶ τὴν κοινὴ λατρεία ὀρθοδοξεῖ καὶ βρίσκεται σὲ πλήρη ἀσφάλεια. Ἔχει γνώση σωτηρίας καὶ ἀνήκοντας στὴ λογικὴ ἀγέλη τοῦ Κυρίου δὲν κινδυνεύει ἀπὸ τοὺς προβατόσχημους λύκους, τοὺς διάφορους αἱρετικοὺς ( Ἰωάν. ι΄ 1-16).

Μόνο ἡ Ὀρθοδοξία σώζει τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια. Εἶναι ὁ Χριστός μας, ὁ ὁποῖος ἦλθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ «κηρύξει τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. α΄ 14), νὰ διδάξει καὶ νὰ «μαρτυρήσει τὴν ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιη΄ 37). Γνωρίζοντας, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια, καὶ βιώνοντάς την ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία (Ἰωάν. η΄ 32) καὶ μετέχει στὴν ἀληθινὴ ζωὴ (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ ἀπέναντί της βρίσκεται ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεση. Ἡ πλάνη ἀρνεῖται τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ αἵρεση τὴ νοθεύει. Ἔτσι μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔπεσε σὲ πλάνη ἤ παρασύρθηκε ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ ὡς ἐκ τούτου χάνει τὴ δυνατότητα σωτηρίας. Αὐτὸ τόνιζε ἐμφατικὰ καὶ ὁ θεοσοφὸς Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος λέγοντας ὅτι «μόνο μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπάρχει σωτηρία».

Ἡ Ἐκκλησία μας ποὺ εἶναι «ὁ στύλος καὶ τὸ στήριγμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμ. γ΄ 15), ἀπὸ τὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, ἀγωνίσθηκε σκληρά, νὰ κρατήσει ἀκέραιη καὶ ἀνόθευτη τὴν ἀλήθεια καθὼς καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ διάδοχοί τους γιὰ νὰ προφυλάξουν τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὶς πλανεμένες διδασκαλίες τῶν «ψευδοδιδασκάλων» καὶ τῶν «ψευδοπροφητῶν (Ματθ. ζ΄ 15, Β΄ Πετρ. β΄ 1, Α΄ Ἰωάν. δ΄ 1).

Ἀληθινὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς εἶναι αὐτὸς πού:

* Πιστεύει στὴν Ἁγία Τριάδα. Στὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

*Ἔχει ἀποδεχθεῖ καὶ ἔχει ὁμολογήσει, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ Ἐμμανουήλ, καὶ ὅτι εἶναι ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

*Εἶναι βαπτισμένος στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι χρισμένος μὲ Ἅγιο Μύρο, ποὺ συμβολίζει τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

*Μὲ τὴ ζωή του καὶ τὶς πράξεις του προσπαθεῖ καθημερινὰ νὰ προκόπτει πνευματικὰ καὶ νὰ παραμένει ζωντανὸ κύτταρο τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

*Τιμάει τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους μας καὶ προσκυνάει τὶς σεπτὲς εἰκόνες τους μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ προσκύνηση μεταβαίνει στὸ πρωτότυπο. Ἔτσι, κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ σπίτι ἔχει τὶς εἰκόνες του καὶ μὲ εὐλάβεια ἐμεῖς οἱ ἔνοικοί του, ἀνάπτουμε τὸ καντήλι μὲ τὸ ἱλαρὸ φῶς τοῦ ἐνώπιόν τους.

Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἴμαστε ἀδέλφια καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τὴν ὁποία ἵδρυσε ὁ Χριστὸς πάνω στὸ Σταυρὸ χύνοντας τὸ πανάγιο Αἷμά Του.

Σήμερα ποὺ ὅλοι διακηρύττουν τὶς πεποιθήσεις τους, γιατί νὰ ἀρνούμαστε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὴν δική μας; Ἡ πίστη δὲν μένει κρυφή, δημοσιοποιεῖται, καὶ δὲν εἶναι συναίσθημα, ἀλλὰ γνώση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι προσωπικὴ ἀπάντηση τοῦ ἀνθρώπου στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ γιὰ σωτηρία. Καὶ οἱ δαίμονες πιστεύουν, ἀλλὰ δὲν τηροῦν τὴν πίστη στὴ ζωή τους.

Ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικάει καὶ ἡ Ὀρθοδοξία πολεμουμένη θριαμβεύει καὶ καταδεικνύει ὅτι εἶναι ὀργανισμὸς θεοΐδρυτος, τοῦ ὁποίου κεφαλὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ποὺ παραμένει ὁ ἴδιος «χθὲς καὶ σήμερον καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8). Ὁ θρίαμβος καὶ ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀνέκαθεν ὑπῆρξαν οἱ διωγμοὶ καὶ τὰ μαρτύρια. Στὶς κατακόμβες ἡ Ἐκκλησία ἔστησε τρόπαιο νίκης, ἔκτισε τοὺς ἱεροὺς βωμοὺς πάνω στοὺς ὁποίους ἀνὰ τοὺς αἰῶνες μελίζεται καὶ δὲν διαιρεῖται, ἐσθίεται καὶ δὲν δαπανᾶται ὁ Ἄμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Τοὺς πολέμους καὶ τὶς διώξεις ποὺ ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ὥς τὶς ἡμέρες μας κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀπαριθμήσει, γιατί αὐτὴ ὡς θεοΐδρυτος ὀργανισμὸς ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της μέχρι σήμερα δέχεται τὰ βέλη τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ποὺ ζητοῦν νὰ τὴν κατασπαράξουν.

Μὲ διαφορετικὲς μορφὲς κάθε φορὰ ὁ μισόκαλος ἐπιτίθεται, «ὡς λέων ὠρυόμενος ζητῶν τίνα καταπίει» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8), ἀλλὰ δὲν γνωρίζει ὁ ταλαίπωρος ὅτι πάντοτε ὁ Χριστὸς νικάει, ὁ Χριστὸς θριαμβεύει, ἀφοῦ εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε΄ 14), «ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις» (Ἰωάν. ια΄ 25), «ἡ ὁδός», καὶ ἡ μόνη «ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Σήμερα ὁ μισόκαλος πολεμάει τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὶς αἱρέσεις, μὲ τὴν ἐκκοσμίκευση, τὴν ἀναζήτηση τοῦ χρήματος, τὴν ἀπόκτηση περιουσιακῶν στοιχείων, τὴν ἀκριβῆ διασκέδαση, τὸν ἀνέμελο τουρισμό, ποὺ προβάλλει περισσότερο ἀπὸ τὰ ἀξιοθέατα, τὶς τρυφηλὲς ἀπολαύσεις, τὴν πολυφαγία, τὴν ἄκρατη οἰνοποσία καὶ ποτοποσία, τὶς κάθε εἴδους σωματικὲς ἡδονές, ποὺ ἔχουν ἔμβλημά τους τὴν ἀποστροφὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴ ρήση: «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 32).

Πολεμᾶται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν προβολὴ τῆς χλιδάτης ζωῆς, τοῦ εὔκολου πλουτισμοῦ, τῶν ἀνέσεων, τοῦ διαφημισμένου ἀνθρωπισμοῦ καὶ τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ μακρινοὺς λαούς, ἐνῶ παραβλέπεται ὁ πλησίον μας, τὸν ὁποῖον ἀφήνουμε νὰ ὑποφέρει καὶ παραμένουμε ἀδρανεῖς στὶς ἐκκλήσεις του, ποὺ μᾶς κοιτάζει καὶ μᾶς φωνάζει μαζὶ μὲ τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδᾶ «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰωάν. ε΄ 7). Πολεμᾶται ἀπὸ τὸν ξενόφερτο τρόπο ζωῆς μὲ τὰ ἐκκοφαντικὰ ἀκούσματα, μὲ τὰ ναρκωτικά, μὲ τὸ διαδίκτυο, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀχίλλειο πτέρνα τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία εἰσάγεται στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ θάνατος, στὰ μέλη της ποὺ λησμόνησαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις» (Β΄ Θεσ. β΄ 15). Δούρειος, ὅμως, ἵππος, ἐχθρὸς ποὺ ἐλλοχεύει μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἐχθρὸς ποὺ ὕπουλα προσπαθεῖ νὰ ἀφανίσει τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι καὶ ὁ οἰκουμενισμός, ποὺ ἐπινοεῖται διαφόρους τρόπους γιὰ νὰ μᾶς ρίξει στὴ δηλητηριώδη ἀγκάλη τῶν ἀζυμιτῶν, ποὺ προβάλλοντας τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα καὶ μὲ τὴν οὐνία καὶ τὴν οἰκονομικὴ ἰσχὺ ποὺ αὐτὸς διαθέτει σὰν ὁδοστρωτήρας ἀφανίζει ὅσους βρίσκονται στὸ δρόμο του. Εὐλογημένη Ὀρθοδοξία στάσου, «Ἕως θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπέρ Σοῦ» (Σοφ. Σειρ. δ΄ 28).

Προσοχή, ὅμως, ὅταν ἰσχυριζόμαστε ὅτι εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, γιατί αὐτὸ βεβαιώνουν καὶ ἄνθρωποι ποὺ δροῦν ἀνορθόδοξα καὶ ἐξασκοῦν ἐπαγγέλματα ἐντελῶς ἀντίθετα μὲ τὴν πίστη καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὅπως ἀστρολόγοι, μέντιουμ, μάγοι, μάντισσες, καφετζοῦδες, χαρτορίχτρες.

Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἕνα διακοσμητικὸ στοιχεῖο τῆς ζωῆς μας, ἕνα κοστούμι ποὺ τὸ ράβουμε στὰ μέτρα μας. Εἶναι ἀκριβὴς κανόνας πίστεως καὶ ἀκριβὴς τρόπος ζωῆς. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἔχει ὀρθόδοξο βίωμα, Ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς. Πολλοὶ κατ’ ὄνομα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ζοῦν τελείως μακριὰ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ ἄρνηση τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας μᾶς ἀφαιρεῖ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ ἐνσυνείδητος ἀνορθόδοξος τρόπος ζωῆς. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀγρυπνεῖ καὶ βλέποντας τὶς παγίδες ποὺ στήνει ὁ πονηρὸς σὲ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς ἀπορρίπτει τελείως ὅλες τὶς ἐνέργεις, τὰ τεχνάσματα καὶ τὰ ἐπαγγέλματα ποὺ βυθίζουν τὶς ψυχὲς στὸ χάος, ἀφοῦ ἀντιστρατεύονται τὴν Θεία Πρόνοια καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς πηγῆς τῆς ἀληθείας. Τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μόνον Ἐκεῖνος τὸ γνωρίζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἐξιχνιάσουν οἱ μάντισσες, οἱ ἀστρολόγοι καὶ οἱ χαρτορίχτρες. Οὔτε τὰ ζώδια μποροῦν νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ μέλλον μας. Μιὰ πίστη σὲ αὐτὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς μελλοντολόγους καταρρίπτει τὴν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεως καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸν τρόπο ποὺ διαχειρίζεται τὴ ζωή του.

Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος εἶναι, τὸ τονίζουμε, μόνον ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει ὀρθόδοξα καὶ ἀγωνίζεται νὰ ζεῖ ὀρθόδοξα. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ἀναμαρτησία, δηλαδὴ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἀναμάρτητοι. Ἡ ἁμαρτία εἶναι μέσα στὴ φύση τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου, εἶναι καθολικὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτήν, ὅμως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει τὸ λουτρὸ τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐξομολογήσεως. Αὐτὸς ποὺ βιώνει ὀρθόδοξα τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ἔχει ὀρθόδοξη πορεία ζωῆς ξέρει νὰ μετανοεῖ γιὰ τὰ σφάλματά του, νὰ ζητάει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ὁ Θεὸς τὸν συγχωρεῖ νὰ προχωράει σταθερὰ στὸ δύσβατο καὶ τραχὺ μονοπάτι τῆς ζωῆς.

Μπούσιας Χαράλαμπος (Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας)

πηγή

Η εξοικείωση με το θάνατο και η Ιατρική

Θεωρούμε πως η έξαρση της λογικής, ο υλικός ευδαιμονισμός, η άμβλυνση της πίστης, ο δυτικός τρόπος ζωής και στην ορθόδοξη Ανατολή δεν διαφωτίζουν ικανοποιητικά τον άνθρωπο και δεν τον βοηθούν ν’ αντιμετωπίσει ορθά τον θάνατο. Νομίζουμε πως με το να μετονομάσουμε τα γραφεία κηδειών σε τελετών απαλλαγήκαμε και από τη μνήμη του θανάτου. Στην Αμερική υπάρχει μια μεγάλη και δαπανηρή διαδικασία για την ωραιοποίηση των νεκρών. Δυσκολευόμαστε σήμερα και στην Ελλάδα άνετα να μιλήσουμε για την αθανασία της ψυχής, για τη δυνατή βεβαιότητα και την ελευθερώτρια χάρη της πίστης και θέλουμε να βρούμε μοντέρνους όρους εκφράσεως για να επικοινωνήσουμε μ’ εκείνους που δυσφορούν στο άκουσμα ότι υπάρχει και πέραν του τάφου ζωή. Αν ο άνθρωπος πιστέψει στην άλλη ζωή και ότι αυτή η ζωή έχει μία σίγουρη ημερομηνία λήξεως, πιστεύουμε ότι θα αισθανθεί πιο ελεύθερος, για να μπορέσει να ζήσει χαρούμενος την κάθε ώρα, μ’ ενδιαφέρον, δύναμη και αγάπη για τον εαυτό του και τους άλλους, δίχως ν’ αποθεώνει τα επιτεύγματά του και να θεωρεί τη στέρησή τους ανυπαρξία[7].

Η Δύση επιμένει να μη θεωρεί αποτυχία της ιατρικής επιστήμης να θέλει, μα να μή μπορεί, να θεραπεύσει τα πάντα. Κατάφερε την παράταση της ζωής, αλλά όχι τη θανάτωση του θανάτου. Ο δυτικός άνθρωπος δεν ταπεινώνεται στην ιδέα ότι απέτυχε στην επίτευξη της επίγειας αθανασίας κι ελπίζει ότι θα τα καταφέρει. Ιδιαίτερα δε ο σύγχρονος αμερικανικός πολιτισμός επαναφέρει την ενασχόληση με τη μετεμψύχωση, τη μαγεία, την αστρολογία, την παραψυχολογία, την παρεμπόδιση του γήρατος διά βαφών κι εγχειρήσεων και νεανικών αμφιέσεων ή διά εγκλεισμού σε άσυλα και κλινικές. Αποφεύγεται συστηματικά η αναφορά του θανάτου, ως να πρόκειται για κάτι το βρωμερό, το αισχρό, το απρεπές. Όμως αυτό το πνεύμα δεν αρχίζει να επικρατεί και στην Ελλάδα;

Έτσι κι εδώ σπάνια αντιμετωπίζεται σωστά ένας θάνατος, ακόμη και αν είναι αναμενόμενος, κι έχουμε κατάθλιψη και όχι λύπη και θλίψη, που δικαιολογούνται από την πλούσια ελληνορθόδοξη παράδοσή μας.

Επειδή απόψε απευθύνομαι κυρίως σε ιατρούς, που το ενδιαφέρον τους για την επιστήμη και η αγάπη τους για τους ασθενείς τους σύναξε εδώ, ως ασθενής και ως συμπάσχων μιλώντας, επιτρέψτε μου να πώ, πως η οικογένεια του ασθενούς θέλει πάντα κοντά της τον ιατρό και μάλιστα στις δύσκολες τελευταίες ώρες. Ο ιατρός είναι ο καταλληλότερος για ν’ αναγγείλει τον θάνατο. Το περιβάλλον θέλει να έχει τη διαβεβαίωση ότι πρόσφερε ό,τι μπορούσε να προσφερθεί μέχρι την τελευταία του στιγμή. Είναι μια δικαιολογημένη ψυχολογική απαίτηση. Ο ιατρός που αναγγέλλει τον θάνατο βρίσκεται και αυτός σε μία δύσκολη θέση. Απέτυχε να παρατείνει τη ζωή. Δηλώνει την αδυναμία του. Μειώνεται η φαινομενική παντοδυναμία του. Αυτός που εξηρτάτο από αυτόν δεν υπάρχει. Το περιβάλλον έχει κλονισμένη τώρα εμπιστοσύνη. Τον βλέπει με άλλη ματιά. Η ταπεινότητα, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός θα βοηθήσουν και τις δύο πλευρές σε μια καλύτερη αντιμετώπιση. Ο θάνατος επελθών δηλώνει την αδυναμία όλων μας. Ας το ομολογήσουμε. Όσο πιο άπειρος και νέος είναι ο ιατρός, τόσο πιο ηττημένος αισθάνεται. Αν ο ίδιος πανικοβάλλεται από τον θάνατο, είναι ανεπαρκής να συνδράμει και το ταραγμένο πενθηφόρο περιβάλλον, έστω λέγοντας ότι ο ασθενής αναπαύθηκε και δεν θα ταλαιπωρείται άλλο, προσφέροντας μια μικρή συναισθηματική υποστήριξη και συμπάθεια. Τα αυτά περίπου ισχύουν και για το νοσηλευτικό προσωπικό, την κοινωνική λειτουργό και ιδιαίτερα τον ιερέα του νοσοκομείου.

Παρενθετικά θα ήθελα ν’ αναφέρω ένα γεγονός. Ένας συνάδελφός σας στο εξωτερικό κατηγορήθηκε από άλλο συνάδελφό σας, σε μία τηλεοπτική εκπομπή, που την παρακολουθούσαν εκατομμύρια θεατές, ότι σπαταλά τα μοσχεύματα, δίνοντας τρίτο συκώτι σ’ ένα παιδί που τ’ απέρριπτε ο οργανισμός του. Ο εγκαλούμενος δήλωσε: «Ορκιζόμενος ως ιατρός ορκίσθηκα να σώσω τον άνθρωπο και όχι την ανθρωπότητα! Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι αναγκεμένοι ασθενείς, αλλά εγώ καλούμαι να συνδράμω τον συγκεκριμένο που έχω μπροστά μου»[8]. Δεν μπορούμε να μιλάμε γενικόλογα και αόριστα. Ο κάθε ασθενής είναι μια άλλη περίπτωση και προσωπικότητα. Καλούμεθα να σεβασθούμε τη μοναδικότητα και ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου. Με όλες τις γνώσεις μας, με όλη τη δύναμή μας, την υπομονή μας, την ταπείνωση και την αγάπη μας. Ας μην προσπερνάμε το κρεβάτι του καρκινοπαθούς ως ενός άμεσου μελλοθανάτου. Ας εξαντλήσουμε τα περιθώρια της αντοχής μας, αφού δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτε περισσότερο με τη χημειοθεραπεία, την ακτινοβολία, την εγχείρηση, τα αναλγητικά.

[Συνεχίζεται]

7. Οπ.π., σ. 57.
8. Μωυσέως Αγιορείτου μονάχου, Επιστροφή από την Αμερική, Αθήνα 1999, σ. 91.
9. πηγή

Χριστιανοί και bullying

Ο εκφοβισμός έχει ορισθεί ως μια επιθετική, σκόπιμη πράξη ή συμπεριφορά που εκδηλώνεται από ένα άτομο ή ομάδα ατόμων επαναλαμβανόμενα, έχει διάρκεια στο χρόνο και απευθύνεται σε ένα άτομο (θύμα) που δεν μπορεί να υπερασπιστεί εύκολα τον εαυτό του (Olweus, 1993). Ο ορισμός αυτός υπογραμμίζει τη σκοπιμότητα του εκφραστή της βίαιης συμπεριφοράς και την πρόκληση φυσικής ή ψυχολογικής βλάβης στα θύματα. Επιπλέον, η διαφορά του εκφοβισμού με τις συνηθισμένες διαμάχες μεταξύ των παιδιών είναι ότι αυτός εμφανίζει επαναληψιμότητα και ότι υπάρχει ανισορροπία ισχύος μεταξύ του θύτη και του θύματος, με την επιβεβαίωση της κυριαρχίας του θύτη πάνω στο θύμα (ως προς την ηλικία, τη φυσική δύναμη κ.λπ.)(Cullingford & Morrison, 1995).

Διαφορετικές μορφές εκφοβισμού

Οι Sharp και Smith (1994), ανάλογα με τον τύπο και την ένταση της επιθετικής συμπεριφοράς, επισημαίνουν τις ακόλουθες μορφές εκφοβισμού:

Φυσικός εκφοβισμός (χειρονομίες, σπρώξιμο, επίδειξη φυσικής δύναμης),

Λεκτικός εκφοβισμός (τραυματισμός, εκβιασμός, ταπείνωση, καταπίεση, προσβολή, βρίσιμο),

Έμμεσος εκφοβισμός (κοινωνική χειραγώγηση που αφορά στη χρησιμοποίηση των άλλων ως μέσα αντί για την άμεση επίθεση στο θύμα, για παράδειγμα, ενοχλητικά και επιθετικά σχόλια, συστηματική εξαίρεση ενός ατόμου από τις δραστηριότητες μιας ομάδας κ.λπ.).[1]

Επίσης μορφές bullying έχουμε στον εργασιακό χώρο, στο internet, στο σπίτι κ.α.

Τρόπος διαχείρισης

Ο ανήλικος/η ή ενήλικας/η που δέχεται εκφοβισμό (το θύμα), οφείλει στον εαυτό του, να μη ντραπεί, αλλά να αποδεχτεί την αλήθεια της καταστάσεως στην οποία βρίσκεται και να μιλήσει σε κοντινά πρόσωπα που εμπιστεύεται. Με αυτή τη κίνηση  το θύμα θα βρει, αλλά και θα νιώσει τη συμπαράσταση που χρειάζεται με σκοπό την ψυχολογική του ισορροπία και τους φυσιολογικούς τρόπους επίλυσης του προβλήματος. (Ο φόβος μήπως οι κοντινοί μας άνθρωποι (φίλοι, γονείς, σύντροφος) νευριάσουν ή απογοητευτούν από εμάς δε φέρνει την σωστή λύση, αλλά τη διαιώνιση του προβλήματος).

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΛΥΝΟΝΤΑΙ !!!

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ/Η

Χριστιανός vs bullying

O χριστιανός συνήθως έχει πνευματικό πατέρα, όπου εξομολογείται και γενικά τον θεωρεί ως τον προπονητή του για την τέχνη της ζωής μαζί με τον Χριστό. Χρειάζεται λοιπόν, να μιλήσει στον πνευματικό του, ώστε να δουν το πρόβλημα και να αναζητήσουν την επίλυση του. Επίσης η ψυχολογία μιλά για την αναγκαιότητα ενός καλού φίλου στη ζωή μας, ώστε να μοιραζόμαστε τις χαρές και τους προβληματισμούς μας για την σωστή ωρίμανση μας και την έννοια της συνοδοιπορίας.

Ο/η χριστιανός/η γυρνά και το άλλο μάγουλο και σωπαίνει ή μιλά; Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ανεπανάληπτος, έτσι και το πνευματικό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται ο κάθε άνθρωπος διαφέρει. Μαζί με τον πνευματικό θα μετρήσουν τις αντοχές ώστε ο σκοπός του ταπεινού φρονήματος, να είναι εποικοδομητικός και όχι καταστροφικός για την ψυχική ισορροπία του θύματος.

Ο/η χριστιανός/η δε συμμετέχει εκφοβισμούς εναντίον συνανθρώπων του. Ο Απ. Παύλος μας νουθετεί πως η ζωή εκείνων που οδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα διακρίνεται για την αγαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια και μας συμβουλεύει να μη συμμετέχουμε στα σκοτεινά και ανώφελα έργα των άλλων, αλλά να τα ξεσκεπάζουμε[2].

Η σπουδαιότητα όμως στη ζωή του χριστιανού είναι η αγάπη για όλους που εμπνέεται από τον Σταυρό του Χριστού. Έτσι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας τονίζει να προσέξουμε ώστε να μη περιφρονήσουμε κανένα από αυτούς τους μικρούς (θύτες), γιατί ο Υιός του ανθρώπου ήρθε να σώσει τους πλανεμένους[3]. Εδώ ο χριστιανός βλέπει τον εχθρό του, αυτόν που τον ταλαιπωρεί ως δημιούργημα του Θεού, που έχει πλανηθεί μέσα από τις δικές του εμπειρίες της ζωής και πολλές φορές γίνεται καταστροφικός για εκείνον και τους άλλους. Αυτή είναι η λύτρωση της ψυχής. Η γαλήνη του νου.

Να μιλήσουμε για το κακό που συμβαίνει γύρο μας, αλλά να μη μισούμε του φταίχτες γιατί και αυτοί είναι θύματα. Αυτή είναι η αγάπη του Χριστού. Όταν βάλουμε στη προσευχή μας αυτόν που μας κάνει κακό, τότε  και ο Θεός θα ενεργήσει και η ψυχή μας θα μαλακώσει για αυτό τον άνθρωπο γιατί θα αποκτήσουμε ένα πνευματικό δεσμό. Η Εκκλησία εύχεται πρώτα υπέρ των μισούντων και έπειτα υπέρ των αγαπόντων ημάς. Έτσι μέσα στην έδρα μας, στη ψυχή μας θα κυριαρχήσει η αγάπη και η γαλήνη, και συναισθήματα όπως ο φθόνος και το μίσος δε θα έχουν χώρο πια. Γιατί το bullying αυτό είναι, να κλονίσει την ηρεμία μας. Να μισήσουμε τους ανθρώπους και να πάψουμε να πιστεύουμε στις δικές μας δυνάμεις. Ο Θεός πάντοτε όμως μας  ευλογεί και μας στηρίζει, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Με τον Χριστό, ο Σταυρός της ζωής (οι δυσκολίες της) είναι ελαφρύτερος και αυτό γιατί μας λέει ο Κύριος μας: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ».[4]

Ο Χριστός ως Θεός δέχτηκε να φανερώσει αδυναμία ώστε να σηκώσει τον Σταυρό του μαζί με τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, για να μας δείξει πως μας καταλαβαίνει, γιατί και Εκείνος πέρασε δύσκολες στιγμές και για αναζητήσουμε βοήθεια στους ανθρώπους και να μη κλειστούμε στον εαυτό μας. Ο Χριστός λοιπόν σηκώνει μαζί με εμάς τον Σταυρό μας. Είναι δίπλα μας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι προτύπωσεις του Τίμιου Σταυρού για την ζωή μας στην Παλαιά Διαθήκη. α. Στο Ξύλο που, με υπόδειξη του Θεού, έβαλε ο Μωυσής μέσα στο νερό της πηγής Μερράς κι από πικρό που ήταν το μετέβαλε σε γλυκό . β. Στο περιστατικό με τον προφήτη Ελισσαίο, που είχε πάει μαζί με άλλους στο Ιορδάνη ποταμό να κόψουν ξύλα για να φτιάξουν καλύβες. Εκεί λοιπόν που  κάποιος προφήτης έκοβε ξύλα, του’ φυγε το στειλιάρι απ’ την αξίνα και τούπεσε η αξίνα στο ποτάμι. Τότε ο προφήτης Ελισσαίος έριξε στο ποτάμι ένα ξύλο ελαφρύ που πήγε στον πάτο ,και η βαριά αξίνα ανέβηκε πάνω και την πιάσανε. Έτσι λοιπόν ο Σταυρός του Χριστού μας δυναμώνει, μας ελαφρύνει τα βάρη, μας γλυκαίνει τα προβλήματα και μας στηρίζει. Για αυτό και εμείς ευλογούμε το κάθε τι στη ζωή μας με το σημάδι του Σταυρού.

ΠΕΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ

ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΤΟΝ ΘΕΟ

ΚΑΙ ΛΥΣΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ

Σημειώσεις:

[1] Πηγή: www.bullyingandcyber.net

[2] Προς Εφεσίους κεφάλαιο 5, στίχοι 8-19

[3] Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 18, στίχοι 10-20

[4] Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο 20, στίχοι 11-30

Πηγή: Ι.Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Χαροκόπου Καλλιθέας

Σκέψεις, απόψεις και προβληματισμοί για ένα βιοθεολογικό θέμα, με αφορμή ένα δίπτυχο μνημόνευσης κεκοιμημένων

επιμέλεια έρευνας:πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου

Εισαγωγικά.Σε μια από τις Σαββατιάτικες Θείες Λειτουργίες της περασμένης  Μεγάλης Τεσσαρακοστής, δόθηκε για μνημόνευση το παρακάτω «δίπτυχο κεκοιμημένων».

Όπως φαίνεται στο δίπτυχο, σαν τέταρτο όνομα γράφεται «άγνωστος δότης». Πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, για δωρητή οργάνων, για μεταμόσχευση που πραγματοποιήθηκε.

Γνωρίζοντας τα πνευματικά και ηθικά προβλήματα που προκύπτουν από τις δωρεές οργάνων προκύπτει  το εξής θέμα. Μνημονεύεται ή όχι «ο άγνωστος δότης «;

Το θέμα τέθηκε σε συζήτηση σε ένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα κυριότερα ενδιαφέροντα αποσπάσματα από  την συζήτηση  δημοσιεύουμε  στην συνέχεια.

Η συζήτηση συνεχίζεται..

Ευχαριστούμε όλους τους διαδικτυακούς φίλους  που συμμετείχαν στην συζήτηση αυτή και που εμφανίζονται  στο άρθρο με τα αρχικά γράμματα του ονοματεπώνυμου.

π..Δ.Α.

Αποσπάσματα από την διαδικτυακή συζήτηση

Φ.Π. κ εν παση περιπτωσει, υπαρχουν κ πολλοι ιερεις/μοναχοι που εχουν δεχθει μεταμοσχευση… αρα, πού οδηγειται η συζητηση/σκεψη;!… η μνημονευση ειναι ανθρωπινο καθηκον μας. η αποδοχη επαφιεται στη Θεια Βουληση.

π.Δ.Α..Διρευνούμε την ηθική διάσταση της δωρεάς-αυτοθυσίας του δότη και τις συνέπειες σε εκκλησιαστικό επίπεδο.

Φ.Π. μα, το ερωτημα ηταν αν θα μνημονευσετε τον  αναγραφομενο.

……………………………………………………………………………………………..

π.Δ.Α. Η ηθική-πνευματική διάσταση του θέματος έχει σχέση με την μνημόνευση. Με απλά λόγια το θέμα είναι. Θέτει ο δότης με την πράξη του τον εαυτό του εκτός εκκλησίας και συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς που εκούσια αφαίρεσαν την ζωή τους ή όχι;Ή πρέπει  θεωρούνται όλοι οι δότες ότι πράττουν ¨εν αγνοία» και μέχρι πότε θα ισχύει αυτό;

 Δ.Ρ.Και αν ο δοτης ηταν σε κωμα και αλλοι αποφασισαν γι αυτον; δυσκολο…

Φ.Π οταν εχετε ονοματα προς μνημονευσιν κανετε την ιδια ερευνα για το καθενα απο αυτα;!! ε, αυτος κ ο Κυριος, γνωριζουν.

Π.Ν. Και η απορία μας παραμένει: Πώς είναι δυνατόν να μη αποσαφηνίζεται τουλάχιστον από πού κρατά η σκούφια του «αγνώστου δότη» μιάς και η «δωρεά οργάνων» είναι διεθνές πρακτική και λαμβάνονται μοσχεύματα εξ της υφηλίου;! Εάν ο «άγνωστος δότης» είναι Παπιστής ή Προτεστάντης θα μνημονευθεί; Και αυτός ο οποίος τον έγραψε, εικάζουμεν, ότι θα τον αγνοεί ή γνωρίζει ότι είναι Ορθόδοξος Χριστιανός; Ωστόσο, είναι δυνατόν να μνημονεύουμε  αγνώστους και ανώνυμους εις της ιερά Πρόθεση; Απλά απορούμεν πάτερ, ωστόσο, καλή ευκαιρία ήτο για να αρχίσουσιν τέτοιες συζητήσεις δημοσίως, μιάς και αγνοούμεν πάμπολλα……

Π.Ν. Γράφει η κ.Φ.Π.: «οταν εχετε ονοματα προς μνημονευσιν κανετε την ιδια ερευνα για το καθενα απο αυτα;!! » Δεν νομίζετε, ότι κάνετε λογικά σφάλματα; Ο «άγνωστος δότης» σας φαίνεται για όνομα; Και πάλιν να επαναλάβουμεν το λογικό ερώτημά μας: Ποιός μπορεί να μας πει με τα απολύτου βεβαιότητος, ότι οί άλλοι μακαρίτες αδελφοί μας, που αναγράφονται εκεί, δεν είναι «δότες»; Δηλαδή, από πότε εγκαινιάσαμεν τέτοιου είδους πρακτική εις την ιερά πρόθεση; Λόγου χάρη, είναι ευλογημένο να γράφουμε, προς μνημόνευση, ανώνυμα και άγνωστα πρόσωπα, τα οποία χαρακτηριστικό τους θα είναι η θεληματική ή η εικαζόμενη ενέργειά των; π.χ. «άγνωστη πόρνη», «άγνωστος ήρωας», «άγνωστος τρανσέξουαλ», «άγνωστος ληστής», «άγνωστος στρατιώτης», «άγνωστος παπάς», «άγνωστος παιδόφιλος», «άγνωστος μοιχός», «άγνωστος αστυνομικός», «άγνωστος γαλατάς»… κ.λπ.(;;;)!

Φ.Π..ωραια, αγαπητε, ας προσθεσουμε: στον χριστιανο αγνωστο δοτη, ευχαριστημενος;!!!! παρακληση κανουμε αγαπητε, ουτε γι αυτο ειμαστε ικανοι;!!! ελεος!

π.Δ.Α. Προς Π.Ν..» Καὶ πάντων τῶν ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου τῶν τῇ σῇ κοινωνίᾳ κεκοιμημένων ὀρθοδόξων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, φιλάνθρωπε Κύριε.(Ακολουθία της προθέσεως).Και εδώ άγνωστους μνημονευουμε.Με τέτοιες προυποθέσεις μιλάμε. Ανήκει σε αυτούς και ο άγνωστος δότης;

Φ.Π. ε, αν ειναι ετσι, πατερ, ηδη τον μνημονευετε. οπως και  ολους, αλλωστε. μια παραπανω για τον ορθοδοξο πιστο που το ζητησε, δν βλαπτει. τωρα, το θεμα των μεταμοσχευσεων ειναι πολυ πολυ μεγαλο, με πολλες πτυχες. Και βεβαια θα επρεπε η Εκκλησια να δωσει θεση. παντως η αγαπη κ το ελεος, γι ανθρωπους που δν βρισκονται πια εδω, ας μη μας λειψουν. κριμα ειναι. τι θα τους πουμε οταν τους συναντησουμε μεθαυριο; κ πώς θα δικαιολογηθουμε στον Πατερα αν φανουμε σκληροκαρδοι στ αδελφια μας;;

Π.Δ.Α.Το θέμα είναι αν οι άνθρωποι αυτοί,οι δότες οργάνων δηλαδή (εξαιρούνται οι θεμιτές μεταμοσχεύσεις), είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία θέτουν τον εαυτό τους εκτός αυτών που βρίσκονται σε κοινωνία με τον Χριστό,δηλαδή εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο εγκεφαλικός θάνατος είναι μία κατάσταση εννοιολογικώς και διαγνωστικώς ρευστή, όλο δε και περισσότερο αμφισβητούμενη. Μάλλον πρόκειται για κλινικό κατασκεύασμα που εξυπηρετεί την αποσυμφόρηση των μονάδων εντατικής θεραπείας και την απόκτηση οργάνων για μεταμόσχευση..
β) Και αν ακόμη ημπορούσε να διαγνωσθεί αναμφισβήτητα ολοσχερής καταστροφή του εγκεφάλου, αυτό δεν ταυτίζεται με τον σωματικό θάνατο.
γ) Εφ’ όσον η εσωτερική συνειδητή ζωή και το πρόσωπο διατηρούνται, όπως οι Χριστιανοί πιστεύουμε, και μετά το θάνατο του συνόλου σώματος, δεν έχουμεκανένα λόγο να δεχθούμε ότι αυτά παύουν να υπάρχουν επί νεκρώσεως μόνο του εγκεφάλου (εγκεφαλικού θανάτου).
δ) Επομένως επί εγκεφαλικού θανάτου δεν τίθεται θέμα συνειδητής ζωής και προσώπου αλλά το μόνο θέμα είναι εάν εξακολουθεί να υπάρχει η συνάφεια ψυχής και σώματος η οποία όμως (διατήρηση της συνάφειας) καταδεικνύεται από τη ζωή του υπολοίπου σώματος.
Θεωρούμε τους ευρισκομένους στην κατάσταση του «εγκεφαλικού θανάτου» ασθενείς και όχι νεκρούς, σεβόμενοι πλήρως την ιερότητα, ίσως και κρισιμότητα για το αιώνιο μέλλον, των τελευταίων στιγμών της εντεύθεν του τάφου ζωής των δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την από αυτούς αφαίρεση προς μεταμόσχευση των ζωτικών τους οργάνων. Η μόνη ηθικά και κοινωνικά αδιάβλητη περίπτωση δωρεάς οργάνων για μεταμόσχευση είναι η από υγιείς δότες μεταμόσχευση ιστών ή ενός από τα διπλά όργανα, προκειμένου δε περί ασθενών ή τραυματιών δοτών η μεταμόσχευση όσων μπορούν να μεταμοσχευθούν μετά την μόνιμη παύση της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας.

Π.Ν.  Να με συγχωρέσετε, αλλά μάλλον δεν κατάφερα καλώς, να σας υποψιάσω απ΄την δική μου οπτική! Πατέρα Δημήτριε, μιας και εξ΄όσων φαίνεται, με μερικά σας σχόλια, έχετε ασχοληθεί κατ΄ολίγον με το θέμα και παρατηρώ, τουλάχιστον εσάς να σας προβληματίζει σοβαρά! Εντούτοις, επαναλαμβάνω το ερώτημά μου, για να μας πληροφορήσετε με ακρίβειαν εσείς, ως Κληρικός! Ρωτάμε  για να μάθουμε  πάτερ και κ.Φ.Π., και όχι για να υποκριθώμεν τους ξερόλες καλαμαράδες! Γι΄αυτό επιτρέψετε μου, να επαναλάβω την απορία μας: Ποιός μπορεί να μας εγγυηθεί, ότι ο «άγνωστος δότης» δεν είναι συνάνθρωπος από εξωτερικό;! Και εάν ο συγκεκριμένος «άγνωστος δότης» είναι Ισλαμιστής και ετερόδοξος και απλά εστάλησαν τα όργανά του, εις την Ελλάδα, ποιός το γνωρίζει πέραν των ειδικών ιατρών; Εκτός πάτερ, κι άν έχετε, είτε ειδική πληροφόρηση από την ψυχή που σας έφερε το χαρτάκι, είτε εκ των ιατρών, είτε πληροφόρηση εκ Θεού! Διότι, απ΄τα ολίγα κολλυβογράμματα, που μάθαμε στο κατηχητικό, ετερόδοξοι-αιρετικοί και αλλόθρησκοι, δεν μνημονεύονται στην ιερά προσκομιδή! Κάνουμεν κάποιο λάθος; Αρα, συμφωνάμε, ότι μνημονεύομεν αγνώστους, αλλά ορθοδόξους! Τώρα, ποιός μπορεί να μας επιβεβαιώσει, ότι ο «άγνωστος δότης» είναι όντως Ορθόδοξος; Διότι κατ΄ουσίαν, εάν είναι ετερόδοξος ή αλλόθρησκος «ο δότης» ματαία η μνημόνευσις εις την προσκομιδή! Άρα, θα πρέπει να έχουμε ή όχι πληροφορίες για τον τυχόντα «άγνωστο» και ανώνυμο;;; Που κάνουμεν λάθος πάτερ και τί δεν καταλάβαμε καλά, εμείς, πάτερ;

A.S. Χαιρετε!
Υπαρχουν δοτες κλινικα νεκροι.
Δοτης απο μη παλλομενη καρδια.
Αυτες οι μεταμοσχευσεις γινονται μονο στο εξωτερικο.
Υπαρχουν αρκετοι μεταμοσχευμενοι στην Ελλαδα απο τετοιους δοτες!

F.M. συμφωνω απόλυτα σε ότι αφορα την απο τρίτων ληφθήσα απόφαση (!) όμως επισης κρατώ από τον λόγο σου αυτό: » Θυσία, είναι με ελεύθερη επιλογή, να προσφέρω, …..»

…επίσης όμως κατι που ειπώθηκε νωριτερα στα σχόλια και προσπερασαμε και ισως δεν έπρεπε είναι το γεγονός ότι κανενας ιερωμενος δεν γνωρίζει αν τα ονοματα που μνημονευει αφορούν σε άθεους ή αλόθρησκους………. Μνημονευουν με αγάπη και Ο καλός Θεός γνωρίζει και οικονομει…..

Π.N.  Μα αδελφοί και πατέρες, πώς είναι δυνατόν ΜΙΑ Τοπική Εκκλησία, ανά την Οικουμένη, να μην εκφράσει μία σοβαρή και επίσημη ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ τοποθέτηση και να παραπέμπουμε το θέμα σε επιτροπές και υποεπιτροπές; Μήπως κάτι δεν πάει καλά

Π.N. Η Ιατρική κοινότητα είναι διχασμένη για το εν λόγω θέμα, και εμείς πλέον για το κράτος καθώς και τα παιδάκια μας, είμαστε σαρκία για κανιβαλλισμό εκ των ιατρών και της πολιτείας, εκτός και εάν προλάβαμεν και κάναμε τη δήλωση… Το αυτεξούσιο μας, που πήγε; Δείτε τι λέει ο Καθηγητής και Πυρινηκός ιατρός κ. Κ. Καρακατσάνης…https://www.youtube.com/watch?v=Tc0PgVxyQ-k

Μεταμοσχεύσεις 13: Κ. Καρακατσάνης: Ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος καί οἱ…

YOUTUBE.COM

R.F. ΛΥΠΑΜΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΓΝΩΣΗ ……ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΙ…..ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΣΕΒΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΣΑΣ ΩΣ ΠΛΗΡΩΣ ΚΑΤΑΡΤΗΣΜΕΝΟΣ ΠΙΣΤΟΣ .

Π.N.Δεν χρειάζεται να μας πάτε ή όχι, για να διαλεγόμαστε! Η «δωρεά» μπορεί να προέρχεται από σένα, αλλά σίγουρα θα είναι μία άστοχη και ανόητη δωρεά, διότι έχουμε πάμπολλες αποδείξεις, «εγκεφαλικών νεκρών», που επανήλθαν!

Κωνσταντίνος Καρακατσάνης – ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ημερίδα 20/4/13

κ. Κωνσταντίνος Καρακατσάνης, καθηγητής Πυρηνικής…

YOUTUBE.COM|ΑΠΟ ELEFTHEROIELLINES

Σημασία στα περί μνημονεύσεως, δεν έχει η προσωπική μας γνώμη, ως ειδικοί των θεολογικών θεμάτων, αλλά ούτε η δική σας! Στα περι μνημονεύσεων, των κεκοιμημένων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, έχει αποφανθεί η Εκκλησία και δεν θα το διαπραγματεύεται

»ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ, ΔΩΡΕΑ Ή ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΖΩΗΣ ?» 20-4-13 ‘«ΣΕΦ»…

YOUTUBE.COM

R.F. ΕΧΕΤΑΙ ΔΙΚΙΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΜΟΥ ΤΟ ΖΗΤΟΥΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ…………..ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΕΧΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΑΛΛΑ Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΞΕΝΟ ΑΤΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΑ ΔΥΝΑΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ …….

Π.N.Άρα, το θέμα ξεκαθαρίζει όταν κανείς ψάξει και ερευνήσει π.χ. τι σημαίνει «εγκεφαλικός θάνατος»… από εκεί και πέρα όλα ξεκαθαρίζούν! Όντως είναι πραγματικός θάνατος, ο δήθεν «εγκεφαλικός θάνατος»;; Τότε, γιατί άραγε, οι ιατροί, βάζουν αναισθητικό, για να διαπράξουν τις μεταμοσχεύσεις; Γιατί ανανήψαν τόσοι και τόσοι «εγκεφαλικά νεκροί»; Ποιός μας δουλεύει στην τελική; Αυτός που μας υποψιάζει την αλήθεια, ή αυτός ο μισθοφόρος που εκτελεί οδηγίες και εντολές της Πολιτείας και του Παγκόσμιου συστήματος; Εξάπαντος, εμείς, είμαστε άνεργοι επιστήμονες και ερευνητές!

…Χωρίς να υποτιμώ τα πολυποίκιλα συναισθήματα, μήπως στην τελική τρέφουμε ψευδαπάτες ελέω άγνοιας και κάποιοι γυρεύουν, «χρήσιμους ηλιθίους», ενώ την ίδια στιγμή, κτίζουν καριέρες επάνω σε πτώματα; Ο άνθρωπος, δεν δημιουργήθηκε για τον θάνατο! Άρα, και βιολογικά να φύγουμε, θα ζούμεν! Δεν θα ζούμε φυσικά σε άλλο σώμα, δωρίζοντας τα όργανά μας, μιάς και αυτά είναι δεισιδαιμονίες και αφέλειες!… Μήπως θα πρέπει να μετατοπίσουμεν την ελπίδα μας;

Π.N. Ωστόσο, εσύ και εγώ, μπορεί να συμφωνάμε, ότι τον πρώτο λόγο της ζωής και του θανάτου, τον έχει ο Θεός, αλλά κάποιοι αλάζονες επιστήμονες και ιατροί του Χάβαρντ, έχουν διαφορετική ιδέα και γνώμη… μιάς και δημιουργήσαν, ένα νέο είδος θανάτου…..

• Π.Δ..A.Προς κ.Π.Ν.Επειδή υπάρχει και ο κίνδυνος ο δότης να είναι, όπως αναφέρατε από το εξωτερικό αλλοθρησκος ή ετερόδοξος τότε θα πρέπει να παρθεί Συνοδική Απόφαση γενικά να μην μνημονεύονται οι δότες, εκτός αν υπάρχουν στοιχεία που μας αποδεικνύουν ότι είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ή πτωματικοί δότες.

E.P. Συμφωνώ με τον κ.Π.,δεν μπορει να γράφεται στα δίπτυχα σαν »άγνωστος δότης»
Πιστεύω πως αυτός-η που το έγραψε το έκανε από ευγνωμοσύνη αλλά καλύτερα προσωρινά θα ήταν να το βάζει μόνο στην προσευχή του
Σίγουρα θα πρέπει να υπάρξει Συνοδική απόφαση!

Π.Δ.Α. » Καὶ πάντων τῶν ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου τῶν τῇ σῇ κοινωνίᾳ κεκοιμημένων ὀρθοδόξων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, φιλάνθρωπε Κύριε.(Ακολουθία της προθέσεως).Και εδώ άγνωστους μνημονεύουμε. Το θέμα είναι ανήκει σε αυτούς και ο άγνωστος δότης;

Π.Ν. Καλό το ερώτημα σας πάτερ! Κανονικά, δεν χωρούν προσωπικές απόψεις σε θεολογικά θέματα και θα πρέπει να αναμένουμε  εάν η Μάνα μας η Εκκλησία, φιλοτιμηθεί εν Αγίω Πνεύματι και αποφανθεί στα βιοθεολογικά ζητήματα! Ασφαλέστατα όμως, μιας και ρωτάτε, συμφωνούμε, να μνημονεύονται, οι δότες που δίδουν ένα εκ των οργάνων τους και παραμένουν εν ζωή! Τολμηρά, να πω, ότι εάν και εφόσον, συναινούν οι ίδιοι προσωπικά, να θυσιαστούν για να σώσουν, κάποιον άνθρωπο, έχω τον λογισμό και πάλιν, ότι πρέπει να μνημονεύεται ο δότης, και το στηρίζω, στις πρώτες αποφάσεις και τοποθετήσεις της Συνοδικής επιστροπής, τις οποίες βλέπω με αρκετό σκεπτικισμό, μιας και μία απλή επιτροπή, δεν υποκαθιστά την Ιερά Σύνοδο, αλλά απόψεις μεμονομένων ειδικών Ιεραρχών… Ωστόσο, το όλο θέμα, δεν είναι νομίζω, απόλυτα θέμα ιατρικής, αλλά Ορθόδοξης Ψυχιατρικής, γι΄αυτό θα πρέπει να αποφανθούν και να δογματίσουν, φωτισμένοι και θεοφόροι Πατέρες, σε μία μελλοντική Οικουμενική και Πανορθόδοξο Ιερά Σύνοδο, μιας και είναι σύγχρονο πρόβλημα της Οικουμένης…. κατ΄οικονομία πολλά μπορούν να γίνουν κατόπιν ποιμαντικής βιοθεολογίας… μέχρι να παρθούν αποφάσεις κατά Θεόν! Οι Ορθόδοξοι δότες, εξάπαντος, δεν έχουν γνώση, την βασική κατήχηση και θα έχουν επιστημονική γνώμη για τις μεταμοσχεύσεις; Κάπως θα πρέπει να οικονομηθούν εκ της Εκκλησίας, μιάς και φαίνεται, ότι πρέπει πλέον, αυτά τα θέματα, να γίνουν θέματα κατηχήσεως στο λαό… Δυστυχώς, η Συνοδική επιτροπή, έχει παρασύρει κάπως, με μερικές θέσεις τις και παρασύρει το πλήρωμα της Εκκλησίας και τα πράγματα έχω την εντύπωση δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα….

…Ωστόσο, δεν γνωρίζω, αν μπορεί βάση τις ιατρικής δεοντολογίας, να σπάζει το ιατρικό ιστορικό του ασθενούς και να λένε ευθαρσώς στον λήπτη τίνος θρησκεύματος ήταν ο δότης…. Φυσικά, αν κατάλαβα καλά πατέρα Δημήτριε, εχω τον λογισμό, ότι δεν χρειάζεται Συνοδική διαγνώμη, για τα αυτονόητα! Μήπως, δεν είναι όρος και αρχή της Ορθόδοξης Παράδοσης μας, να μη μνημονεύονται στην ιερά Προσκομιδή, αλλόθρησκοι και ετερόδοξοι; Γι΄αυτό, οι λήπτες εάν πληροφορούνται τουλάχιστον το θρήσκευμα του δότη, θα είναι ευλογία, διαφορετικά, ας κάνει ειδική ευχή η Εκκλησία μας, για Ορθοδόξους δότες….. για τους ετερόδοξους και αλλόθρησκους δότες, η προσευχή μας, πρέπει και επιβάλλεται να γίνεται ιδιωτικά….

Τέλος φόρμας

Το είδαμε εδώ

Κατάψυξη εμβρύων: τα ηθικά προβλήματα

Η κατάψυξη υπεράριθμων εμβρύων αντιμετωπίζεται στα ορθόδοξα κείμενα ως πρακτική δημιουργούσα περισσότερα ηθικά προβλήματα από την κατάψυξη γεννητικού υλικού, που θεωρείται υποβιβασμός σε πράγμα και βάναυση μεταχείριση της πρώτης ύλης από την οποία ο Θεός συγκροτεί την ψυχοσωματική ανθρώπινη ύπαρξη και στερούμενη ηθικής αξίας[1].

*Συνεχίζουμε την παρουσίαση σε σειρά άρθρων της μελέτης σχετικά με την Παρεμβατική Γονιμοποίηση της καθηγήτριας Μ.Ε. και θεολόγου, Χαρίκλειας Φωτοπούλου. Πρόκειται για αναθεωρημένη έκδοση του κειμένου το οποίο κατατέθηκε στο ΕΑΠ ως μεταπτυχιακή – διπλωματική εργασία με επιβλέποντες τους κ. Ν. Κόϊο και Ντ. Αθανασοπούλου

Η αντιμετώπιση αυτή οφείλεται στο ότι με την πρακτική της κατάψυξης υποβαθμίζεται η αξία του εμβρύου ως μοναδικού και ανεπανάληπτου προσώπου με δικαιώματα και αιώνια προοπτική, αφού δεν του επιτρέπεται να φτάσει στην κατάσταση της αυτόνομης ζωής, ν’ αποκαλύψει την ταυτότητά του, ν’ αναπτύξει την προσωπικότητά του, να ικανοποιήσει την ανάγκη της επικοινωνίας με τα άλλα πρόσωπα και να πορευτεί προς το καθ’ ομοίωσιν. Επίσης, οφείλεται στο ότι επιτρέπεται σε άλλους (γονείς ή τρίτα πρόσωπα) ν’ αποφασίζουν για την τύχη των ανήμπορων να συντηρηθούν και ν’ αμυνθούν από μόνα τους εμβρύων και εκτίθενται τα έμβρυα στο κίνδυνο της ακούσιας ή εκούσιας καταστροφής[2].

Ως πρακτική ασυμβίβαστη με τη χριστιανική ηθική εμφανίζεται και η καταστροφή των κατεψυγμένων ή νωπών εμβρύων καθώς και των υπεράριθμων εμφυτευμένων στη μήτρα εμβρύων, η οποία θεωρείται αφαίρεση ανθρώπινης ζωής και σφετερισμός του δικαιώματος του Θεού να αφαιρεί τη ζωή με κριτήρια αλάθητα, υπερχρονικά και αιώνια[3] αν και υπάρχουν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις, που βασίζονται αφενός μεν στο ότι πολλά εμφυτευμένα έμβρυα αποβάλλονται φυσιολογικά με την εμμηνορρυσία[4] αφετέρου δε στο ότι κατά την καταστροφή των προεμφυτευτικών εμβρύων δεν ασκείται εναντίον τους κανενός είδους άμεση βία.[5] Η καταστροφή των εμβρύων είναι ο κυριότερος λόγος για να εκλαμβάνεται ως πράξη ηθικά αμφίβολη η χρήση ορμονών για πρόκληση πολλαπλής ωορρηξίας και να αξιολογείται η δωρεά εμβρύων ή γενετικού υλικού ως πρακτική προτιμότερη από την καταστροφή[6] και ηθικά χρηστή, αφού δεν συνδυάζεται με οικονομικά ανταλλάγματα και αποφεύγεται η καταστροφή[7]. Ωστόσο, η προτίμηση της δωρεάς εμβρύων ή γενετικού υλικού αντί της καταστροφής δεν εμποδίζει τη θεώρησή της ως πράξης χωρίς ηθική αξία, η οποία δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, καθώς συνδυάζεται με τις ηθικά απαξιωτικές και απαράδεκτες πρακτικές του ανώνυμου δότη ο οποίος διασφαλίζει το δικαίωμα αυτού που θέλει παιδί από άγνωστο γονέα κι όχι το δικαίωμα του παιδιού να γνωρίζει τους γονείς του, συμβάλλει στη διάβρωση του οικογενειακού και κοινωνικού ιστού[8]και διαμορφώνει τον τύπο του ανεύθυνου γονέα, που δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντι στους βιολογικούς απογόνους του[9], της ετερόλογης γονιμοποίησης και της παρένθετης μητρότητας.

---

[1] Στ. Καρπαθίου, ό.π., σελ. 315.

[2] Ειδική επιτροπή βιοηθικής, βασικές θέσεις επί της ηθικής της Υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, διαδικτυακός τόπος: http://www.bioethics.org.gr/03_b.htm#5  (ανάκτηση 08-01-2013)

[3] Σ, Κυριακίδης,‹‹Περί προγεννητικού ελέγχου›› Ζωοποιός Σταυρός 81-82-83,σελ.223-234

[4] Α. Νικολαϊδης, Θεολογικά και Ηθικά ζητήματα ως προς την Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, διαδικτυακός τόπος:http://aktines.blogspot.gr/2012/04/blog-post_5461.html    (ανάκτηση 24-02-2013)

[5] H.Tristram Engelhardt,Τα θεμέλια της βιοηθικής. Μια χριστιανική θεώρηση, μτφ. Π. Τσαλίκη-Κιοσόγλου,(Θεσσαλονίκη 2007),σελ.313

[6] Β. Φανάρας, ό.π., σελ. 143, 145.

[7] Α. Νικολαϊδης,  Θεολογικά και Ηθικά ζητήματα ως προς την Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, διαδικτυακός τόπος: http://aktines.blogspot.gr/2012/04/blog-post_5461.html    (ανάκτηση 24-02-2013)

[8] Γ. Μαντζαρίδης, Χριστιανική Ηθική ΙΙ², (Θεσσαλονίκη 2010), σελ. 592.

[9] Οι αρχές του κοινωνικού δόγματος της Ρωσικής ορθόδοξης Εκκλησίας, διαδικτυακός τόπος:https://mospat.ru/gr/documents/social-concepts/   (ανάκτηση  25-01-2013)
πηγή