Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΑΝΤΙΔΥΤΙΚΙΣΜΟ, ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ, Ή ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 

Εν Πειραιεί τη 9^η Μαΐου 2016.

 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ  ΑΝΤΙΔΥΤΙΚΙΣΜΟ, ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ, Ή ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ;

 

    Η νεώτερη ευρωπαϊκή κουλτούρα, γέννημα και θρέμμα του άθεου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, βασισμένη πάνω στο δόγμα«μέτρον πάντων ο άνθρωπος», εξακολουθεί να κυριαρχεί σήμερα στο νου και στην καρδιά πλείστων όσων διανοουμένων της ελληνικής κοινωνίας. Ο εξευρωπαϊσμός της χώρας και η δουλική απομίμηση των δυτικών προτύπων ζωής έγινε δυστυχώς το ελκυστικό σύνθημα και όραμα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων από την εποχή των Βαυαρών του Όθωνος μέχρι σήμερα, εδώ και δύο περίπου αιώνες. Ό, τι έρχεται από την Δύση είναι μεγάλο, υψηλό και ωραίο, που πρέπει να το εγκολπωθούμε πάση θυσία, έστω και αν αυτό λέγεται νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας ή της κτηνοβασίας, ενώ ό, τι προέρχεται από τον ελληνορθόδοξη παράδοση και πολιτισμό μας θεωρείται αναχρονιστικό, ξεπερασμένο, σκοταδιστικό, άξιο πάσης περιφρονήσεως. Τώρα, αν οι φίλοι μας οι ευρωπαίοι της Δύσεως μας σφίγγουν την θηλιά στο λαιμό και απειλούν την Ελλάδα με οικονομική ασφυξία με αλλεπάλληλα μνημόνια, (για να δείξουν πόσο μας αγαπούν!), αυτό είναι άλλη ιστορία, που δεν πρέπει αν μας απασχολεί. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί είναι ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση και πρέπει να παραμείνει στη Δύση πάση θυσία! Φυσικά, ανάμεσα στα μεγάλα, υψηλά και ωραία, που πρέπει να εγκολπωθούμε εμείς οι έλληνες είναι και ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, που δεν πρέπει πια να θεωρούνται ως αιρέσεις, όπως εθεωρούντο επί αιώνες, αλλ’ ως γνήσιες εκκλησίες, με τις οποίες εδώ και πολύ καιρό θα έπρεπε να ενωθούμε!

Μέσα σε μια τέτοια σκοτεινή ιδεολογική ατμόσφαιρα ζώντας και αναπνέοντας ο κατά τα άλλα συμπαθής αρθρογράφος κ. Ξενοφώντας Μπρουντζάκης, όταν πληροφορήθηκε ότι κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι τόλμησαν να γράψουν με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή του Πάπα στην Λέσβο, μερικά ελάχιστα στοιχεία γύρω από την φοβερή αίρεση του Παπισμού, θεώρησε καθήκον του να εκτονωθεί γράφοντας ένα άρθρο στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ» (21.4.2016),με θέμα: «Οι σκοτεινές ρίζες του αντιδυτικισμού στη χώρα μας». Γράφει: «Οι ανατριχιαστικές αντιδράσεις μισαλλοδοξίας ορισμένων ορθόδοξων ιεραρχών φέρνουν στο φως για ακόμα μία φορά τον αβυσσαλέο σκοταδισμό του εγχώριου εκκλησιαστικού κατεστημένου, το οποίο κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό από την εποχή της Συνόδου της Φεράρας - Φλωρεντίας (1438-1439), της οποίας το αποτέλεσμα ήταν να ψηφιστεί η Ένωση των δύο Εκκλησιών, αλλά εξαιτίας των αντιδράσεων στην Κωνσταντινούπολη να μη γίνει πράξη ποτέ…». Ούτε λίγο ούτε πολύ η Εκκλησία, κατά τον αρθρογράφο, πάσχει από «μισαλλοδοξία», από «αβυσσαλέο σκοταδισμό» και «κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό», επειδή οι αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439), δεν έγιναν πράξη ποτέ εξ’ αιτίας  των αντιδράσεων του λαού στην Κωνσταντινούπολη. Παρά κάτω προσθέτει: «Στη Φλωρεντία, το δίχως άλλο, χάθηκε μια τεράστιας σημασίας πολιτική δυνατότητα σωτηρίας του ελληνισμού, ώστε να μην πέσει η Ανατολική Αυτοκρατορία στα χέρια των Οθωμανών, πράγμα που θα επιτυγχάνετο μέσα από την Ένωση των Εκκλησιών και τη συνεπακόλουθη βοήθεια των δυτικών στη διάσωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας».

Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Μπρουντζάκης είναι βαπτισμένος Ορθόδοξος ή αν ανήκει σε άλλη χριστιανική ομολογία, ή θρησκεία. Πάντως οι παραπάνω χαρακτηρισμοί συνιστούν βαρύτατη βλασφημία κατά της Εκκλησίας, μαρτυρούν πλήρη αποξένωση από την ζωή της Εκκλησίας και πλήρη άγνοια του έργου και της αποστολής της. Η Εκκλησία ούτε μισαλλόδοξη υπήρξε ποτέ, ούτε σκοταδιστική, διότι ο ιδρυτής της, ο Ιησούς Χριστός, με την ανάστασή του απέδειξε, ότι είναι ο νικητής του θανάτου, ο ενανθρωπίσας Θεός, «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω,14,6),«το φως του κόσμου» (Ιω.8,12). Κατ’ επέκταση και η Εκκλησία του που είναι το σώμα του Χριστού είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄Τιμ,3,15).Ο Χριστός και η Εκκλησία δεν μισεί τον άνθρωπο που βρίσκεται στην πλάνη και την αίρεση αλλά το ψεύδος, που είναι πνευματικό σκοτάδι, το οποίο προέρχεται από τον διάβολο. Ο Χριστός επειδή είναι «το φως του κόσμου» δεν έχει καμία σχέση με το πνευματικό σκότος και με οποιαδήποτε μορφή σκοταδισμού. Το φως και το σκότος είναι τελείως αντίθετα μεταξύ τους και το ένα αναιρεί το άλλο. Η παρουσία του φωτός διώχνει το σκότος, ενώ η παρουσία του σκότους μαρτυρεί την απουσία του φωτός.

Ο ισχυρισμός ότι δήθεν η Εκκλησία «κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό» δεν έχει κανένα έρεισμα, είναι πέρα για πέρα εσφαλμένος. Κατ’ αρχήν ο καθολικισμός δεν είναι εκκλησία και επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για «ένωση των Εκκλησιών», διότι η Εκκλησία είναι αδύνατον να ενωθεί με την αίρεση, όπως είναι αδύνατον να ενωθεί η αλήθεια με το ψεύδος, ή το φως με το σκοτάδι. Η αίρεση ως πνευματικό σκότος αποξενώνει τον άνθρωπο από το φως - Χριστό και τον οδηγεί στην απώλεια, στον πνευματικό θάνατο. Γι’ αυτό και η Εκκλησία προκειμένου να προφυλάξει τα μέλη της από τον κίνδυνο της αιρέσεως και του πνευματικού θανάτου, θεωρεί χρέος της να επισημάνει την αίρεση και να την καταπολεμήσει με κάθε τρόπο. Να αποκόψει από το σώμα της τους αμετανόητους αιρετικούς και να τους αναθεματίσει, για να μην μεταδώσουν το δηλητήριο της πλάνης και στα υπόλοιπα μέλη της, όπως ακριβώς ο χειρουργός κόβει το μέλος εκείνο του σώματος, που έχει πάθει γάγγραινα. Αυτή την τακτική κρατούσε πάντοτε η Εκκλησία διά μέσου των αιώνων και την ίδια τακτική οφείλει να κρατήσει και σήμερα  απέναντι στην αίρεση του Παπισμού. Η αποστροφή της λοιπόν προς την αίρεση του Παπισμού δεν σημαίνει ότι έχει «ανοιχτούς λογαριασμούς με τον καθολικισμό».

  Ισχυρίζεται ακόμη ότι υπήρξε τραγικό λάθος το γεγονός ότι δεν επετεύχθη η Ένωση των Εκκλησιών μετά την ψευδοσύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας, ότι έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να εξασφαλίσει το Βυζάντιο στρατιωτική βοήθεια από τον Πάπα και τους δυτικούς και έτσι να σωθεί ο Ελληνισμός από την λαίλαπα των Οθωμανών. Και για να στηρίξει τον ισχυρισμό του παρουσιάζει ορισμένα ιστορικά στοιχεία της εποχής εκείνης. Κατ’ αρχήν ο συγγραφέας κάνει το βασικό λάθος να κρίνει τα εκκλησιαστικά γεγονότα με πολιτικά κριτήρια. Θέλει την Εκκλησία δούλη πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η σωτηρία της πατρίδος για τον συγγραφέα γίνεται ύψιστος σκοπός και τοποθετείται πάνω από την αλήθεια της πίστεως. Προκειμένου να σωθεί η πατρίδα οφείλει η Εκκλησία να ενωθεί με την αίρεση, η αλήθεια με το ψεύδος. Αν γινόταν όμως αυτό τότε η Εκκλησία θα έπαυε πλέον να είναι Εκκλησία θα έχανε την αλήθεια - Χριστό και δεν θα είχε την δυνατότητα να σώσει τον άνθρωπο. Σε τελική ανάλυση θα έπρεπε η Εκκλησία να θυσιάσει την αιώνια πατρίδα, την Βασιλεία των ουρανών, για να σώσει την επίγεια πατρίδα.

Πέραν αυτών αγνοεί, ή αποσιωπά ουσιώδεις πλευρές των γεγονότων, που συνδέονται με την εν λόγω ψευδοσύνοδο και δεν παραθέτει τα γεγονότα με ιστορική αντικειμενικότητα, με αποτέλεσμα να αδικεί την αλήθεια. Ας εξετάσουμε τα πράγματα από καθαρά ιστορική σκοπιά. Ο παπικός θεσμός την εποχή εκείνη, (15^ος αιώνας), βρισκόταν σε πρωτοφανή παρακμή λόγω της προηγηθείσης «βαβυλώνιας αιχμαλωσίας» του στην Αβινιόν, (1309-1378), και των τραγικών συνεπειών του μεγάλου παπικού σχίσματος, (1378-1414). Οι μεταρυθμιστικές Σύνοδοι της Πίζας (1409), της Κωνσταντίας (1414-1418), και της Βασιλείας (1431-1449) αποδυνάμωσαν έτι περαιτέρω την παπική αυθεντία, (ενώ ενίσχυσαν τον Συνοδικό Θεσμό), και σχεδόν εκμηδένισαν την δυνατότητα να επηρεάσει ο τότε Πάπας Ευγένιος ο Δ΄ τους ηγεμόνες της Δύσεως και να τους πείσει να στείλουν στρατιωτική βοήθεια στην Ανατολή. Επί πλέον ολίγο πριν από την υπογραφή της ψευδοενώσεως της Φεράρας – Φλωρεντίας, (Ιούλιος 1439), προηγήθηκε η απόφαση της Συνόδου της Βασιλείας, (Ιούνιος 1439), να καθαιρέσει τον Πάπα Ευγένιο. Έτσι οι υποσχέσεις του Πάπα στον αυτοκράτορα Ιωάννη τον Η΄ τον Παλαιολόγο για στρατιωτική βοήθεια παρέμειναν κενό γράμμα, δεν έγιναν πράξη ποτέ. Αυτό φάνηκε και από τα γεγονότα που επακολούθησαν. Από την ψευδοένωση Φεράρας – Φλωρεντίας μέχρι την άλωση της Πόλης, (1453), μεσολάβησαν δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο Πάπας και η Δύση είχαν όλο το χρόνο μέσα σ’ αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια να οργανώσουν μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη και να την αποστείλουν στην Πόλη για να αποτρέψουν την άλωσή της. Ματαίως περίμενε ο αυτοκράτορας βοήθεια, η οποία δεν έφθασε ποτέ. 

  Παρά κάτω ομιλεί με πολλή καύχηση για την «ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων στη διάδοση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων στον δυτικό κόσμο», την διάδοση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη από λόγιους της Ανατολής που ήρθαν στη Δύση. Φαίνεται όμως ότι αγνοεί την σημασία και τον ρόλο της κατά πολύ αρχαιότερης φραγκολατινικής παραδόσεως, η οποία ήδη από τον 6^ο αιώνα άρχισε να εξαπλώνεται στη Δύση και να εκτοπίζει προοδευτικά την ελληνοχριστιανική παράδοση των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων Ρωμιών της Δύσεως, που ήταν γνήσιοι Ορθόδοξοι. Αγνοεί ότι αυτή η φραγκολατινική παράδοση υπήρξε ο πρόδρομος της μετέπειτα αναπτυχθείσης Σχολαστικής Θεολογίας, (που είναι μια καρικατούρα της Ορθόδοξης Πατερικής Θεολογίας), αλλά και το υπόβαθρο του μετέπειτα αναπτυχθέντος στην Δύση Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Αποσιωπά, ή αγνοεί ότι η φραγκολατινική παραδοση κατέστη έκτοτε ο μεγάλος αντίπαλος της ελληνοχριστιανικής. Ενδεικτικά αναφέρουμε το κλασικό έργο του βασιλέως των Φράγκων Καρλομάγνου με τίτλο «Contra Grecorum», (Εναντίον των Ελλήνων). Στο έργο αυτό μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης το βαθύ μίσος του κατά των Ρωμιών και της Ορθοδοξίας μας. Ένα μίσος, που θα συνεχίζεται έκτοτε απαραμείωτο μέχρι σήμερα και θα εκφράζεται με πολλούς και ποικίλλους τρόπους, κρυφά ή φανερά, απέναντι σε ο, τιδήποτε θυμίζει Ρωμιοσύνη και Ορθοδοξία.

Το μίσος αυτό φάνηκε ξεκάθαρα σ’ όλο του το μεγαλείο στις σταυροφορίες και προ πάντων στην τέταρτη, (1204), κατά την οποία τα φραγκολατινικά στρατεύματα κατέλυσαν, διέλυσαν και κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, με τις ευλογίες και με την άφατη χαρά του τότε Πάπα Ιννοκέντιου του Γ΄. Προχώρησαν δε σε τέτοιους βανδαλισμούς και καταστροφές στην Πόλη, που ξεπερνούν ακόμη και τις θηριωδίες των Τούρκων κατά την άλωση της Πόλης. Όπως αναφέρει ο ιστορικός Βλ. Φειδάς: «Επί τρείς ημέρες [η πόλη] εγκαταλείφθηκε στη βαρβαρική διάθεση των κατακτητών, οι οποίοι όχι μόνο λεηλάτησαν και σύλησαν τα πάντα, αλλά και εξετράπησαν σε κάθε είδους βιαιότητες, ή και βαρβαρότητες εναντίον του τοπικού πληθυσμού».(Εκκλησιαστική Ιστορία, τομ. Β΄, σελ.567). Τόσο πολύ λοιπόν μας αγαπούν οι Φράγκοι!

Παρακάτω γράφει: «Ας απαντήσουν οι… θιγόμενοι ιεράρχες για τον καταδικαστικό ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία εναντίον της εθνικής παλιγγενεσίας, εναντίον της απελευθέρωσης της χώρας – και για το πώς κατέχει την τεράστια περιουσία της (βάσει ποιου δικαίου και ποιων συμβολαίων)»! Ανατριχιάζει κανείς διαβάζοντας τέτοιου είδους δηλώσεις, που μαρτυρούν, παχυλή άγνοια της ιστορίας, ή ωμή διαστροφή της ιστορικής αλήθειας. Η Εκκλησία, όχι μόνο δεν έπαιξε καταδικαστικό ρόλο εναντίον της εθνικής παλιγγενεσίας, αλλά αντίθετα ήταν ο μπροστάρης στον αγώνα για την απελευθέρωση του έθνους, Ήταν η ψυχή του αγώνος. Τα δε μοναστήρια ήταν τα κάστρα και τα προπύργια των οπλαρχηγών της επαναστάσεως. Χιλιάδες ήταν οι κληρικοί και οι νεομάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδος και πότισαν το δένδρο της ελευθερίας, από τον άγιο Γρηγόριο τον Ε΄ μέχρι τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και μέχρι τον τελευταίο παπά του τελευταίου χωριού της υπόδουλης πατρίδας.  

Τέλος κλείνει το άρθρο του με μια απίστευτη δήλωση κατά της Εκκλησίας: «Οι ευτελείς δηλώσεις των φαρμακερών δεσποτάδων αποτελούν ακόμα ένα πλήγμα εναντίον του ευρωπαϊκού προσώπου της χώρας, εναντίον του δυτικού πολιτισμού και της ανεξιθρησκείας. Ντροπιάζουν για μία ακόμα φορά τον πολιτισμό του τόπου μας»!

Κατ’ αρχήν για ποιο «δυτικό πολιτισμό» μας μιλάει; Γι’ αυτόν που γέννησε δύο παγκοσμίους πολέμους με ανείπωτες καταστροφές και εκατομμύρια θύματα; Για τον πολιτισμό του Χίτλερ που έκανε τους Εβραίους σαπούνι στα στρατόπεδα του Νταχάου, ή για τον πολιτισμό του Στάλιν και του Λένιν, που έστελναν στα στρατόπεδα της Σιβηρίας εκατομμύρια αθώους χριστιανούς. Μήπως εννοεί τον πολιτισμό του Κροάτη Καρδινάλιου Α. Στέπινατς, ο οποίος με τις ευλογίες του Πάπα αφάνισε έναν ολόκληρο λαό, τον Ορθόδοξο Σερβικό λαό; Μήπως εννοεί τον πολιτισμό των ευρωπαίων της Ε.Ε. που θέσπισαν με νόμο την κάθε «ανωμαλία», την κάθε σεξουαλική διαστροφή, ακόμη και την κτηνοβασία; Μήπως εννοεί τον πολιτισμό των ευρωπαίων που μ’ ένα πρωτοφανή κυνισμό και μια παγερή αδιαφορία έκλεισαν τις καρδιές τους και τις πόρτες των συνόρων τους προς τους μετανάστες της Συρίας, μένοντας ανάλγητοι στον πόνο και στο δράμα τους; Και κάτι ακόμη. Τα τελευταία έξι χρόνια, που η πατρίδα μας δεινοπαθεί και ο λαός μας βρίσκεται στην θανατερή μέγγενη της αναλγησίας των ευρωπαίων εταίρων μας, φταίνε οι «οι ευτελείς δηλώσεις των φαρμακερών δεσποτάδων»; Ποιοι «ντροπιάζουν για μία ακόμα φορά τον πολιτισμό του τόπου μας», δίνοντας «γη και ύδωρ» στους άπληστους νεοβάρβαρους τραπεζίτες και κυβερνώντες της δυτικής Ευρώπης; Οι δεσποτάδες, ή οι πολιτικοί μας, οι οποίοι μας υποδούλωσαν ολοκληρωτικά στους «πολιτισμένους» ευρωπαίους; Όπως εύστοχα παρατηρεί σύγχρονος δημοσιογράφος, τo ανίκανο πολιτικό προσωπικό ζει και κινείται σ’ ένα δικό του κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα που καλείται να διαχειριστεί. Είναι τέτοια η σαπίλα του πολιτικού συστήματος, που η δυσοσμία του πνίγει τα πάντα γύρω μας.

 Έχει ακούσει κάτι για την περίφημη «διάσωσή» μας, σύμφωνα με την οποία οι «πολιτισμένοι» εταίροι μας, μας «φέσωσαν» 250 δις ευρώ για τη διάσωση των αμαρτωλών τραπεζών τους; Παραδώσαμε τα πάντα στους τοκογλύφους δανειστές μας, (και όταν λέμε δανειστές, για να μην ξεχνιόμαστε, εννοούμε τους ανθρώπους εκείνους που αποτελούν την αφρόκρεμα του σημερινού δυτικού πολιτισμού), παραδώσαμε τα σπίτια μας, τις επιχειρήσεις μας, τον υποθαλάσσιο πλούτο μας, τα σύνορα, τα όσια και ιερά της φυλής μας, τα πάντα. Και αναρωτιόμαστε, τι άλλο θέλουν τελικά για να χορτάσουν οι βάρβαρες ορδές των πολιτισμένων!!! γερμανικών δυνάμεων κατοχής. 

Μιλάει ακόμη και για «ανεξιθρησκία» ως κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού. Είναι τόσο ανιστόρητος ώστε δεν έχει ακούσει τίποτε για το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων (313), που καθιέρωσε ο μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας ο Μέγας Κωνσταντίνος, και μάλιστα σε μια εποχή που στην δυτική Ευρώπη κατοικούσαν πάνω στα δένδρα, τρέφονταν με βελανίδια και θυσίαζαν τα παιδιά τους στους δαιμονοθεούς των Δρυΐδων;

    Περαίνοντας, διαπιστώνουμε ότι ο συγγραφέας αδυνατεί να αντιληφτεί ότι ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός κατάντησε σήμερα η πλέον χυδαία κακοποίηση του δικού μας ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Ότι ο πολιτισμός αυτός έχει πλέον χρεοκοπήσει οριστικά και ανεπανόρθωτα. Ένας πολιτισμός, κ. Μπρουντζάκη, που δεν διαπνέεται από στοιχειώδη ανθρωπιά και αγάπη προς τον πλησίον, δεν αξίζει να ονομάζεται πολιτισμός! Και τούτο διότι η ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής. Για τους σύγχρονους «προοδευτικούς» λόγο έχουν μόνον αυτοί, ενώ οι «καθυστερημένοι» οφείλουν να σιωπούν! Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που κόβουν στα μέτρα τους την ιστορία για να προβάλλουν τις κάθε λογίς ιδεοληψίες τους; 

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

πηγή

Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος : Παπική καί οἰκουμενιστική φιλαρχία

Ἐν Πειραιεῖ 16-4-2016

ΠΑΠΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΑΡΧΙΑ

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, ἀνεβαίνει γιά τελευταία φορά στά Ἱεροσόλυμα. Πηγαίνει, γιά νά θυσιαστεῖ. Προλέγει στούς μαθητές Του τί θ’ἀκολουθήσει, γιά νά μή βρεθοῦν ἀπροετοίμαστοι. Οἱ μαθητές, ὅμως, ἀλλοῦ ἔχουν τό νοῦ τους. Νομίζουν ὅτι ὁ Χριστός θ’ἀναγορευθεῖ ἐπίγειος βασιλιάς. Δύο μάλιστα ἀπ’αὐτούς, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, Τόν πλησιάζουν καί Τοῦ ζητοῦν νά τούς δώσει τίς πρῶτες θέσεις δίπλα Του. Οἱ μαθητές νόμισαν πώς ὁ Χριστός ἦλθε, γιά νά γκρεμίσει τά παλάτια, τούς βασιλεῖς καί τούς ἄρχοντες, ὅτι θά κυριαρχήσει στόν κόσμο καί ὅτι θά εἶναι σάν τούς παλαιούς αὐτοκράτορες, θά’χει σπαθιά, σπιρούνια κλπ. Ἔβαλαν μάλιστα καί τήν μητέρα τους πρέσβειρα στόν Χριστό καί ζήτησαν νά καθίσουν δεξιά καί ἀριστερά στόν θρόνο Του. Ζητοῦσαν – νά τό ποῦμε μέ σύγχρονη ὀρολογία - ὑπουργιλίκια.

Καί ὁ Χριστός τί τούς ἀπάντησε; «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»[1], δηλ. δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Νά ζητᾶτε ὄχι πρωτοκαθεδρίες, ἀλλά τήν τελευταία θέση˙ ὄχι ἐξουσίες, ἀλλά διακονία˙ ὄχι δόξες, ἀλλά ταπείνωση. Ὁ θρόνος μου δέν εἶναι ἐδῶ στή γῆ, εἶναι ἐπάνω στά οὐράνια. 

Στήν Οὐράνια Βασιλεία δέν θά κυβερνοῦν ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού γκρεμίζουν, σφάζουν καί αἱματοκυλοῦν τήν ἀνθρωπότητα. Πάνω στόν θρόνο θά εἶναι καί θά κυβερνᾶ τό ἑσφαγμένο ἀρνίο[2]. Τό ποιοί θά καθίσουν δεξιά καί ἀριστερά νά μήν σᾶς ἐνδιαφέρει. Κάτω ἐδῶ στή γῆ, δεξιά μου θά δεῖτε σύντομα ἕνα ληστή μετανοημένο, πού θά πεῖ τό «Μνήσθητί μου Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»[3], καί ἀριστερά ἕναν ἄλλο ληστή, πού θά μέ βλασφημήσει. Πάνω στόν οὐρανό τό ποιός θά καθίσει δεξιά καί ἀριστερά, ἄλλος θά τό ὁρίσει. Ἐσεῖς κοιτάξτε νά ἐργάζεστε ταπεινά, χωρίς φιλοδοξίες. Αὐτή εἶναι ἡ δουλειά σας. 

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός εἶδε ὅτι οἱ ὑπόλοιποι δέκα μαθητές ἀγανάκτησαν γι’αὐτό τό «ρουσφέτι» - θά λέγαμε – πού ζητοῦσαν οἱ δύο μαθητές, τούς κάλεσε ὅλους καί τούς δώδεκα καί τούς εἶπε : «Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν». Ἄς προσέξουμε ἐδῶ τήν φράση τοῦ Κυρίου «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν», δηλ. αὐτοί πού νομίζουν ὅτι εἶναι ἄρχοντες καί ἡγεμόνες, βασιλεῖς καί κυβερνῆτες, πρωθυπουργοί καί πρόεδροι. Πάνω ἀπ’ὅλους πραγματικός ἄρχων εἶναι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός. Ἀπο’κεῖ ἀντλοῦν ὅλοι τήν ἐξουσία. Ὅμως, δέν τό γνωρίζουν καί δέν τό ἀποδέχονται καί νομίζουν πώς αὐτοί εἶναι οἱ ἀρχηγοί καί πώς αὐτοί κατευθύνουν τήν πορεία τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας. Αὐτοί, λοιπόν, πού νομίζουν ὅτι εἶναι ἄρχηγοί τῶν ἐθνῶν, ἀσκοῦν κυριαρχία καί βία πάνω στά ἔθνη. «Καί οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν», καί οἱ κατά κόσμον μεγάλοι ἀσκοῦν ἐξουσία πάνω στά ἔθνη. «Οὐχ οὕτω δέ ἔσται ἐν ὑμῖν». Ἀλλά, σ’ἐσᾶς τούς μαθητές μου καί γενικά στούς χριστιανούς δέν πρέπει νά γίνεται ἔτσι. Κατά κάποιο τρόπο, ὁ Χριστός ἐπέπληξε πλαγίως τούς δύο μαθητές, πού ζητοῦσαν προνόμια καί ἐξουσίες καί νά προηγοῦνται τῶν ἄλλων, ἐνώπιον ὅλων τῶν μαθητῶν. «Ἀλλ’ ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος». Ἐδῶ ἔχουμε τήν ἀνατροπή τῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς. Ὅποιος θέλει νά εἶναι μέγας, νά εἶναι διάκονος, καί ὅποιος θέλει νά εἶναι πρῶτος, νά εἶναι δοῦλος ὅλων. Μᾶς διδάσκει ἐδῶ ὁ Χριστός τήν ἀρετή τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀφανείας. Καί φέρνει σάν παράδειγμα τόν ἴδιο Του τόν Ἑαυτό : «Καί γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι». Δέν βλέπετε ἐμένα, πού μοῦ ζητᾶτε ἀξιώματα, δόξες καί τιμές; Ἐγῶ δέν ἦρθα στή γῆ, γιά νά διακονηθῶ καί ν’ ἀπολαύσω ἀρχές καί ἐξουσίες, ἀλλά θέλησα νά σᾶς δώσω παράδειγμα ταπεινώσεως καί διακονίας. «Καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν»[4], καί νά δώσω ἀκόμα καί τή ζωή μου ὡς λύτρο καί ἀντάλλαγμα, γιά νά ἐλευθερωθοῦν πολλοί ἀπό τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο.

Μέ τά παραπάνω, ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι πρέπει ν’ ἀποφεύγουμε τό μεγάλο πάθος τῆς φιλαρχίας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, θρηνώντας γιὰ τὰ δεινὰ τῶν ἐκκλησιαστικῶν διαιρέσεων, κήρυττε ὅτι ἡ κυριότερη αἰτία τους εἶνε ἡ φιλαρχία. «Οὐδὲν οὕτως Ἐκκλησίαν δυνήσεται διαιρεῖν, ὡς φιλαρχία. Οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεὸν, ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι»[5], δηλ. τίποτα δέν μπορεῖ νά διαιρέσει ἔτσι τήν Ἐκκλησία, ὅπως ἡ φιλαρχία. Τίποτε δέν παροξύνει τόσο τόν Θεό, ὅπως τό νά διαιρεθεῖ ἡ Ἐκκλησία.

Σύμφωνα μέ τόν Σεβ. Μητρ. πρώην Φλωρίνης κυρό Αὐγουστῖνο Καντιώτη[6], ἐνσάρκωση τῆς φιλαρχίας εἶναι ὁ ἐπάρατος Παπισμός, κατὰ τὸν ὁποῖο ὄχι ἡ ἐνεργή πίστη, ἀλλά ἡ τυφλὴ ὑπακοὴ στὸν «Πάπα», καὶ ἐὰν ἀκόμη αὐτός διατάσσει ἀντίθετα πρὸς τὸ γνήσιο πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, συνιστᾶται ὡς τὸ ἰδεῶδες, ὡς ἡ ὑψίστη ἀρετή. Ὁ «Πάπας» εἴδωλο, ὁ «Πάπας» Θεός! Λαοὶ καὶ ἔθνη «αὐτοῦ καὶ μόνον ἀκούετε». Καὶ ὄχι μόνο ἡ ἀξίωση νὰ ὑποταχθεῖ ὅλος ὁ χριστιανικὸς κόσμος σ’ ἕνα καὶ μόνο ἄνθρωπο, πού εἶναι περιβεβλημένος μὲ ἀπολυταρχικὴ ἐξουσία ἐπὶ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, εἶναι ἀξίωση ἀντιχριστιανική, ἀλλὰ καὶ τὰ μέσα, τὰ ὁποῖα μεταχειρίζεται ἀνέκαθεν ὁ Παπισμὸς γιά τήν ἐπικράτησή του στόν κόσμο, εἶναι κι αὐτὰ ἀντιχριστιανικά. Πρόχειρη ἀπόδειξη ἔχουμε ἐμεῖς ἐδῶ στήν Ἑλλάδα τὸν Οὐνιτισμό, πού εἶναι Δούρειος ἵππος καί σατανικὸ μηχάνημα τοῦ Παπισμοῦ μέ σκοπό τήν ἐκπόρθηση τῶν ψυχῶν τῶν Ὀρθοδόξων. Προσφάτως ὁ αἱρεσιάρχης «Πάπας» κ. Φραγκῖσκος «προσέλαβε» ἕναν Ἰσπανό Βενεδικτῖνο καλόγηρο, τόν κ. Μανουέλ Νίν, τόν ἔντυσε μέ Ὀρθόδοξα Ἀρχιερατικά Ἄμφια καί τόν ἐνθρόνισε στήν ὁδό Ἀχαρνῶν, μέσα στά κανονικά ὅρια τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ὡς Οὐνίτη Ἑλληνόρυθμο Ἐπίσκοπο τῆς ἀνύπαρκτης Ἑλληνικῆς Οὐνιτικῆς κοινότητας[7].

Ὁ Παπισμὸς εἶναι ἀπεριφράστως ἡ ἀνατροπὴ θεμελιωδῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ γνησίου χριστιανισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή ρίζα, κεφαλή καί θεμέλιο, πάνω στό ὁποῖο στηρίζεται ὁλόκληρο τὸ χριστιανικὸ οἰκοδόμημα, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς εἶναι τὸ «Α» καὶ τό «Ω» τῆς πίστεώς μας, τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἀγάπης. Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἀρχηγός. Ἡ φωνή τοῦ Πατρός, πού ἀκούστηκε ἀπό τόν οὐρανό στόν Ἰορδάνη καὶ στό ὄρος Θαβὼρ, Αὐτὸν ἐγκαθίδρυε στήν Ἐκκλησία ὡς ἀρχηγὸ αἰώνιο. «Οὖτος ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς, ἐν ὦ ηὐδόκησα˙ αὐτοῦ ἀκούετε»[8]. Ἡ πίστη στόν Χριστὸ, ἡ ἐνεργή πίστη, πού ἐκδηλώνεται μέ τήν ἀπόλυτη ὑπακοή στίς ἐντολές Του καὶ τίς ἐλάχιστες ἀκόμη, εἶναι νόμος θεμελιώδης τῆς Ἐκκλησίας. Χωρίς αὐτή τήν πίστη, δὲν νοεῖται Ἐκκλησία.

Παραλλήλως, ἐπίσημος καί θεμελιώδης νόμος στήν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία ἵδρυσε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, εἶναι ὅτι ὅσες φορές μεταξὺ τῶν πιστῶν παρουσιάζονται σοβαρές διαφωνίες σχετικά μέ τήν πίστη, τήν πράξη καὶ τή λατρεία, οἱ διαφωνίες αὐτές νά μή λύνονται ἀπό ἕνα μόνο μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁποιαδήποτε ἐπίσημη θέση, ἁγιότητα καὶ σοφία κι ἄν κατέχη, ἀλλὰ ἀπὸ τό σύνολο, ἀπὸ τήν Ἐκκλησία, πού συνέρχεται καὶ συσκέπτεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι σέ Σύνοδο[9].

Καί τούς δύο αὐτοὺς θεμελιώδεις νόμους, οἱ ὁποῖοι ἀφοροῦν τὴν πίστη καί τήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέτρεψε ὁ Παπισμός. Στήν Ἐκκλησία ἀρχηγὸς ὁ «Πάπας». Στήν Ἐκκλησία τὸ ἀλάνθαστο ἔχει ὁ «Πάπας». Στήν Ἐκκλησία ὁ «Πάπας» τὸ πᾶν. Ὁ «Πάπας», καταδιωκόμενος ἀπὸ τό δαιμόνιο τῆς ἑωσφορικῆς ὑπερηφανείας, σφετερίσθηκε ὅλες τίς ἐξουσίες, ἔστησε τὸν θρόνο του ὑπεράνω τῶν νεφελῶν, ἄνοιξε τὸ στόμα του καί, ὡς ἄλλος Ναβουχοδονόσορ, εἶπε : «Ἔθνη καὶ λαοὶ μὲ βλέπετε; Πέστε καὶ προσκυνήστε με. Ὑπεράνω λαϊκῶν, μοναχῶν, διακόνων, ἐπισκόπων, μητροπολιτῶν, ἀρχιεπισκόπων, πατριαρχῶν, τοπικῶν καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, «θείω δικαίω» εἶμαι ἐγώ. Ὅταν βρίσκομαι ἐπὶ τῆς καθέδρας μου καὶ μιλῶ, μιλῶ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ οἱ ἀποφάσεις μου εἶναι ἀλάνθαστες. Εἶμαι ὁ μοναδικὸς τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Οἱ πιστοὶ σ’ ἐμὲνα στρατιῶτες κηρύττουν σ’ὅλο τὸν κόσμο τὸ σύνθημα : «Ὅπως ὑπάρχει ἕνας Θεός, ἕνας ἥλιος τὴν ἡμέρα, μία σελήνη τὴν νύκτα, ἔτσι ὁ Θεὸς ἔδωσε στὴν Ἐκκλησία μόνον ἕναν ἄρχοντα, τὸν Πάπα». Ἀλλά, σ’ἐμὲνα ὄχι μόνο οἱ ἐκκλησιαστικοὶ, ἀλλὰ καὶ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες ὀφείλουν νὰ ὑπακοῦν σέ ὅλα. Τά δύο μαχαίρια, πού ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιο[10], συμβολίζουν τὴν πνευματικὴ καὶ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία. Καὶ τά δύο αὐτά μαχαίρια πρέπει νὰ κρατῶ καὶ νὰ διαχειρίζωμαι ἐγώ. Ἀπό’ μένα πηγάζει κάθε ἐξουσία. Ἀλλοίμονο, ὅμως, σ’αὐτόν, πού ἀντιτάσσεται στίς θελήσεις μου»… Οἱ Πάπες, ἐὰν εἶχαν ἕνα καὶ μόνο κόκκο πραγματικῆς εὐσεβείας, θὰ ἔπρεπε νὰ ντρέπονται, ἐπειδή προβάλλουν τέτοιες μωρές καὶ ἀντιχριστιανικές ἀξιώσεις, καὶ τὸ χείριστο, ἐπειδή ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τους στό σύνολο τῆς Χριστιανοσύνης.

Οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀκούγοντας καὶ βλέποντας αὐτά, πού ἐνεργοῦνται ἀπὸ τόν Παπισμό, θυμόμαστε τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐ. Ἰωάννου : «Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίω, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων»[11]. Ὁ Παπισμὸς φαίνεται ὡς ἀρνίο, ἀλλά εἶναι θηρίο δικέρατο. Καί ὁ νῦν «Πάπας» κ. Φραγκῖσκος προβάλλεται ὡς ὁ «Πάπας» τῶν πτωχῶν καί τῶν ἀδυνάτων καί ὅτι θέλει μιά Ἐκκλησία γιά τούς πτωχούς καί τούς ἀδυνάτους, ἀλλά εἶναι ἀκριβῶς τό ἀντίθετο[12].

Τὴν ἴδια πλάνη τοῦ «Πάπα» περί παγκοσμίου πρωτείου ἐξουσίας καί ἀλαθήτου φαίνεται νὰ διακινδυνεύουν σήμερα καὶ οἱ Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι ἐζήλωσαν ἐξουσία ἐπὶ τῆς γῆς. Οἱ Οἰκουμενιστές σήμερα ἀποδέχονται τήν ἱερότητα τοῦ πρωτείου τοῦ «Πάπα» καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τό παπικό πρωτεῖο[13]. Ἀναγνωρίζουν τόν αἱρεσιάρχη «Πάπα» ὡς καθολική κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μέ ἀποστολή διακονίας[14]. Προσπαθοῦν νά συνδέσουν καί νά ἐπιτύχουν τήν ἄμικτη μίξη μεταξύ τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας καί τῆς ὀρθόδοξης συνοδικότητας. Καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι, ἀπαρνούμενοι τήν ἰσότητα τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, πιστεύουν ὅτι ὁ ἑκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος ἄνευ ἴσου, δηλ. Πάπας τῆς Ἀνατολῆς[15].

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί! Ἐναντίον αὐτῆς τῆς μοναρχικῆς, τῆς ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας, τῆς ἀντιχριστιανικῆς ἀξιώσεως τοῦ «Πάπα» καί τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐξανίσταται ἡ Ὀρθόδοξη συνείδηση. Ἐναντίον τῶν ὑπερφιάλων σχεδίων τῆς Ρώμης καί τοῦ Φαναρίου ἀγωνίσθηκαν οἱ ἅγιοι πατέρες μας καί ἀγωνίζονται καί οἱ σημερινοί πατέρες μας, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατρᾶσι», καὶ διέσωσαν καί διασώζουν ἀκόμη τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τὸ πάμφωτο πλοῖο, ἡ ἀληθὴς κιβωτὸς τοῦ εὐσεβοῦς μας Ἔθνους, κατὰ τίς ζοφερότατες αὐτές ἡμέρες τῆς ἱστορίας του. Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει τὸ γνήσιο, τὸ ἀκίβδηλο, τὸ ἀκριβές, τὸ ἀπαραχάρακτο, ἡ ἀνώτερη ἀντίληψη, ἡ ἐναργέστερη σύλληψη καὶ ἐκφορὰ τῶν ἀθανάτων ἰδεῶν τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὁ Παπισμὸς ὡς διοίκηση εἶναι καρκίνωμα. Ὡς ἰδέα εἶναι ἕνα ψεῦδος, ἕνας μῦθος, ποὺ ἔπλασε ἡ ἀμάθεια καὶ ἀρχομανία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων τῆς Ρώμης. Καὶ τέτοια ψεύδη καὶ εἴδωλα ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλὰδα δὲν πρέπει νά προσκυνήσει ποτέ. Διότι, ἀκούει τὴν σάλπιγγα τοῦ Ἀπ. Παῦλου : «Ἠγοράσθητε τιμῆς˙ μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων»[16]. Οἱ Παπολάτρες καί Παπόφιλοι τοῦ Φαναρίου καί τῆς Ἑλλάδας, ὅπως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος Β΄, οἱ ὁποῖοι, μέ τήν συνεργασία τῆς ἀθεϊστικῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, παρανόμως, ἀντικανονικῶς καί ἀντισυνοδικῶς ἔφεραν αὐτές τίς ἡμέρες γιά δεύτερη φορά τόν αἱρεσιάρχη «Πάπα» στήν ἁγιοτόκο καί ἠρωοτόκο Ἑλλάδα, καί δή στό ἡγιασμένο νησί τῆς Λέσβου τῆς Παναγίας Ἁγιάσου, τοῦ Ταξιάρχη καί τῶν ἀντιπαπικῶν ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, κακῶς ἐκτιμοῦν τὴν κατάσταση καὶ νομίζουν, προφασιζόμενοι τό προσφυγικό πρόβλημα, ὅτι ἐπέστη ἡ στιγμή τῆς ψευδενώσεως μέ τόν «Πάπα» καί τούς ἀλλοθρήσκους.

Βαδίζοντας, λοιπόν, ἀγαπητοί μου, πρός τό ἐκούσιο καί Ἄχραντο Πάθος τοῦ Χριστοῦ, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς ὑποδεικνύει δύο πρότυπα ζωῆς. Ἀπό τή μιά μεριά τό πρότυπο τῆς δυνάμεως, τῆς ἐξουσίας καί τῆς κυριαρχίας, τό ὁποῖο σαγηνεύει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τό πρότυπο καί ὁ δρόμος τῆς ταπεινώσεως, τῆς θυσίας, τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ θανάτου. Μέ ἄλλα λόγια, ὑπάρχει ὁ δρόμος τοῦ κοσμικά πανίσχυρου αἱρεσιάρχη «Πάπα» καί τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν˙ ὁ δρόμος τοῦ κοσμικοῦ κράτους τοῦ «Πάπα» καί τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν συνασπισθεῖ μέ τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς. Ἀλλά, ὑπάρχει καί ὁ δρόμος τῆς ταπεινῆς καί ἑσταυρωμένης Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία ἀκόμη καί σήμερα σταυρώνουν ὁ «Πάπας», οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ ἰσχυροί καί δυνατοί τῆς γῆς. Πάντως, «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν», αὐτοί, πού νομίζουν ὅτι ἄρχουν τῶν ἐθνῶν, δέν θά εἶναι στό τέλος νικητές. Νικητής θά εἶναι ὁ πρᾶος, ταπεινός, γλυκύς καί Ἑσταυρωμένος Ἰησοῦς καί ὅλοι ὅσοι θ’ἀκολουθήσουν τήν ζωή Του, πού εἶναι ζωή ταπεινώσεως, ἀφανείας, ἀποκρύψεως, ἀγάπης, συγγνώμης, ἀλλά καί ὁμολογίας. Μακάρι μαζί μ’αὐτούς νά εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἀμήν!

---

[1] Μἀρκ. 10, 38.

[2] Ἀποκ. 5, 6, 12 καί 13, 8.

[3] Λουκ. 23, 42.

[4] Μάρκ. 10, 42-45.

[5] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, 11^η ὁμιλία εἰς τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή, ΕΠΕ 41, ἐκδ. Γρηγόριοςὁ  Παλαμᾶς, Θεσ/κη 1979, σ. 706, στίχοι 6-8.

[6] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ, «Κονκορδάτον; «Ἀδελφοί, τιμῆς ἠγοράσθητε˙ μή γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων» (Ἀπ. Παῦλος Α΄ Κοριν. 7, 23)», ἐν Χριστιανική Σπίθα, ἔτος ΙΒ΄, Κοζάνη, Αὔγουστος 1956, ἀριθμ. φύλλου 186, http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=41827#more-41827 καί τοῦ ἰδίου, Πνευματικά Σαλπίσματα Ὀρθοδόξου Ζωῆς καί Ὀμολογίας (ἐπιτομή ἄρθρων καί κηρυγμάτων), ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2008, σσ. 47-51.

[7] Ἀκατανόητοι ἐλιγμοί τῆς Ρώμης 2-2-2016, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/6300-akatanoitoi-eligmoi-tis-romis

[8] Ματθ. 3, 17 καί 17, 5.

[9] Ματθ. 18, 12.

[10] Λουκ. 22, 38.

[11] Ἀποκ. 13, 11.

[12] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΔΡΥÏΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ ΚΑΙ ΚΟΝΙΤΣΗΣ κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τόν Πάπα 14-4-2014, http://imp.gr/images/Epikairothta_2014/PAPAS%20EPISTOLH%20ellhnika.pdf

[13]«Βαρύταται κατηγορίαι ἐπί αἱρέσει ἐναντίον τοῦ φιλοπαπικοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου», Ὀρθόδοξος Τύπος  (13-4-2012) 1,7 καί Bose Ἰταλίας, Ὀρθόδοξος Τύπος (16-7-1999) καί Ὀρθόδοξος Χριστιανικός Ἀγωνιστικός Σύλλογος «ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ» καί Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ», «Οἱ βασικές κακοδοξίες τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου κ. Ζηζιούλα», Κοσμᾶς Φλαμιάτος 10 (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2011) 15.

[14] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Τό κείμενο τῆς Ραβέννας καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, Ἅγιον Ὄρος, 30 Δεκεμβρίου 2007,  Ἐν Συνειδήσει. Οἰκουμενισμός. Ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ἱ. Μ. Μ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σσ. 90-99, http://aktines.blogspot.gr/2013/08/blog-post_663.html.

[15] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΡΟΥΣΣΗΣ κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ, «Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινός στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνός πρωτείου τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐνσαρκώσει παρά κάποιος Πρῶτος - τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τό προνόμιο νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων - συνιστᾶ αἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτό πού συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπό μιᾶς κοινῆς πίστεως καί λατρείας εἴτε ὑπό τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί οἱ δύο αὐτοί παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῶ στήν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο. Πράγματι, ὅπως στό ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Πατρός (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καί στό ἐκκλησιολογικό ἐπίπεδο, στήν τοπική ἐκκλησία, τό σημεῖο τῆς ἑνότητας δέν εἶναι τό πρεσβυτέριο ἤ ἡ κοινή λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου. Ἑπομένως, ἐπί πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν μπορεῖ νά στηρίζεται ἐπί μιᾶς ἰδέας ἤ ἑνός θεσμοῦ, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἄν βέβαια θέλουμε νά παραμείνουμε συνεπεῖς στή θεολογία μας», ἐν Ἐπίσκεψις  698 [31-03-2009], Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχών, ««Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι»˙ ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, έκδ. Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σ. 82 καί Ὀρθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 καί Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 635-636. ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΡΟΥΣΗΣ κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ, Primus sine paribus, Ἀπάντησις εἰς τό περὶ πρωτείου κείμενον τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας 8-1-2014, http://www.amen.gr/article/rimus-sine-paribus-apantisis-eis-to-per-prwteiou-keimenon-tou-patriarxeiou-mosxas

[16] Α΄ Κορ. 7, 23. 

«Ο αντιπαπικός Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και το φιλοπαπικό παράληρημα των οικουμενιστών»

(Πρωτοπρ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς)

Εν Πειραιεί 26-3-2013
Πολύ εύστοχα και θεόπνευστα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία μας προβάλει την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, για δεύτερη φορά την μορφή του εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του κήρυκος της Χάριτος και θεατού του ακτίστου Φωτός. Πρώτη φορά η μνήμη του, η κοίμησή του εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου.

Την τοποθέτησε, μάλιστα, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η Κυριακή είναι η δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και εάν θέλαμε πολύ περιληπτικά να διευκρινίσουμε για ποιόν λόγο η Εκκλησία μας τοποθέτησε αυτή την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας, μπορούμε να πούμε ότι την προηγουμένη Κυριακή, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας απέφυγε τον κίνδυνο του εξανατολισμού, δηλ. των αιρέσεων από την Ανατολή, από ιουδαϊκές και ισλαμικές επιρροές.

Είναι γνωστό ότι η αίρεση της εικονομαχίας είχε τις ρίζες της στον Ισλαμισμό και τον Ιουδαϊσμό, οι οποίες είναι ανεικονικές θρησκείες, δηλ. δεν έχουν εικόνες. Και αυτή τη μανία τους εναντίον των αγίων εικόνων προσπάθησαν να την περάσουν και μέσα στην πίστη μας, την αγία Ορθοδοξία.

Όμως, οι άγιοι Πατέρες, αγωνιζόμενοι εναντίον των χριστιανοκατηγόρων εικονομάχων, το απέτρεψαν αυτό και έτσι αποφεύχθηκε ο εξανατολισμός της Ορθοδοξίας, δηλ. το να μας παρασύρει η Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι.

Με την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας και με τους ησυχαστικές συνόδους του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τον 14ο αιώ., οι οποίες αποτελούν την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο, αποφεύχθηκε τώρα όχι ο εξανατολισμός, αλλά ο εκδυτικισμός, ο εκλατινισμός, η φραγκοποίηση της Ορθοδοξίας, τον οποίο εκπροσωπούσε ο εκ της Δύσεως ερχόμενος, επηρμένος, υπερήφανος, αιρετικός και αναθεματισμένος από την Εκκλησία μας, διά του Συνοδικού της Ορθοδοξίας, Βαρλαάμ ο Καλαβρός.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος μαζί με τον Μ. Φώτιο Κων/λεως και τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό αποτελούν τους νέους τρεις Ιεράρχες, τους ονομαζομένους αντίπαπες και παπομάστιγες, ήλεγξε σφοδρότατα και αυστηρότατα στο πρόσωπο του Βαρλαάμ την παναίρεση του Παπισμού και όλες τις καινοτομίες, τους νεωτερισμούς, τις παραχαράξεις, τις διαστρεβλώσεις και αιρέσεις της Δύσεως επί της άπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αυτό καί μέχρι τις ημέρες μας οι αιρετικοί Λατίνοι αποστρέφονται και μισούν τον άγιο Γρηγόριο˙ δεν τον θεωρούν άγιο, αλλά αντιθέτως «αιρετικό»!!! Φρίττουν και τρέμουν μόνο στο άκουσμα του αγίου ονόματός του!

Στο έργο του «Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος» λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς˙ «Πάλιν ο δεινός και αρχέκακος όφις την εαυτού κεφαλήν καθ’ημών διαίρων, υποψυθιρίζει τα της αληθείας αντίθετα»[1]. «Πάλι ο πρωταίτιος του κακού όφις, ο διάβολος, σηκώνοντας την κεφαλή του εναντίον μας, υποψυθιρίζει τα αντίθετα προς την αλήθεία».

Και παρακάτω, αφού λέει ότι αυτός ο διάβολος είναι, που παρεκίνησε τους Αρείους, τους Απολλιναρίους, τους Ευνομοίους και Μακεδονίους και πολλούς ετέρους αιρετικούς, «ούτος τοίνυν ο νοητός και διά τούτο μάλλον επάρατος όφις, το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν», «αυτός, λοιπόν, ο νοερός και γι’αυτό περισσότερο καταραμένος διάβολος, που είναι το πρώτο και μεσαίο και το τελευταίο κακό», «μηδαμώς επιλελησμένος της οικείας κακοτεχνίας», «δεν ξέχασε καθόλου την κακοτεχνία του, το κακό έργο του», «διά των αυτώ πειθηνίων Λατίνων, περί Θεου καινάς εισφέρει φωνάς»[2], «με τους λατίνους, που είναι πειθήνια όργανά του, εισαγάγει καινούργιες φωνές σχετικά με τον Θεό».

Ήδη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει αυτό, που αργότερα θα πει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι ο πάπας είναι αντίχριστος. «Τον πάπα να καταράσθε, γιατί αυτός θα είναι η αιτία όλων των κακών (της Ορθοδόξου πίστεως)».

Στη συνέχεια ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αναφερόμενος στην βλάσφημη διδασκαλία του Παπισμού περί της και εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, του Filioque, λέει˙ «Ην ουν άρα των διακιοτάτων μηδέ λόγου αξιούν υμάς, ει μη του προστιθέναι τω ιερώ συμβόλω παύσησθε˙ της δε παρ’ημών προσθήκης παρ’ υμών εκβεβλημένης πρότερον, έπειτα ζητείν, ει και εκ του Υιού ή ουχί και εκ του Υιού το Πνεύμα το Άγιον, και το αναφανέν τοις θεοφόροις συνδοκούν κυρούν»[3].

«Δικαιότατο βεβαίως θα ήταν να μην σας αξιώσουμε ούτε συζητήσεως, αν δεν σταματήσετε να προσθέτετε στο ιερό σύμβολο. Όταν η προσθήκη σας αφαιρεθεί πρώτα από’σας, έπειτα να συζητήσουμε, εάν το Άγιον Πνεύμα προέρχεται και εκ του Υιού ή όχι και εκ του Υιού, και να επικυρώσουμε ό,τι φανεί ότι συμφωνεί με την γνώμη των θεοφόρων πατέρων».

Ποτέ, λοιπόν, δεν θα σας δεχθούμε σε κοινωνία τους λατίνους, τούς παπικούς, μέχρις ότου σταματήσετε να λέτε ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Μέχρις ότου εξακολουθείτε να έχετε το Filioque, να λέτε δηλ. ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, και να έχετε αλλοιώσει την διδασκαλία του Χριστού και των αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, δεν θα σας δεχθούμε σε εκκλησιαστική κοινωνία.

Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, λοιπόν, προϋπόθεση του διαλόγου με τους λατίνους είναι η αφαίρεση εκ μέρους τους της παράνομης προσθήκης του Filioque από το Σύμβολο της Πίστεως. Σε άλλο σημείο ξεκαθαρίζει ο άγιος Γρηγόριος ότι πίσω από την προσθήκη Filioque, κρύβεται μια καινή εκκλησιολογική αρχή, δηλ. «η του περιόντος πάπα περιωπή»[4], δηλ. το εωσφορικό πρωτείο και το αλάθητο, το να νομοθετεί αυτός μόνος σαν άλλος θεός επί γης ό,τι αυτός κρίνει σωστό, διαστρεβλώνοντας, διαστρέφοντας, παραμελώντας και περιθωριοποιώντας ακόμη και τα ίδια τα λόγια του Χριστού.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς καταδίκασε, με την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο[5], τις παπικές αιρέσεις περί κτιστών ενεργειών του Θεού και περί κτιστού Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ότι ο Θεός έχει ουσία και ενέργειες, οι οποίες είναι και οι δύο άκτιστες. Η άκτιστη ουσία του Θεού είναι αμέθεκτη, ενώ οι άκτιστες ενέργειές Του είναι μεθεκτές. Παραλλήλως, το Θαβώριον Φως, το Φως της Μεταμορφώσεως είναι Φως της Θεότητος και συνεπώς άκτιστο.

Πολύ χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του αγίου Γρηγορίου, ο οποίος στην «προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον»[6] επιστολή του γράφει ότι το τρίτο είδος της αθεΐας είναι η σιωπή περί των δογμάτων, απορρίπτοντας έτσι κάθε είδος εφησυχασμού και σιωπής εν καιρώ κινδυνευούσης της πίστεως.

Και ενώ θα περίμενε κανείς οι ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας να εκμεταλλευθούν αυτόν τον αντιαιρετικό πατερικό θησαυρό και να αποδοθούν σε ομοίους αγώνες, ακολουθώντας ταπεινά τα βήματα, που χάραξαν οι άγιοι πατέρες, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, και να οδηγήσουν τους αιρετικούς σε μετάνοια, επιστροφή και εγκεντρισμό στην αγία Ορθοδοξία, δυστυχώς μια αθεολόγητη ομάδα πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, αρχιερέων και λαϊκών «θεολόγων» όχι μόνο μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά άλλα, αλλά πράττει τα εκ διαμέτρου αντίθετα προς όσα εντέλλεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Πατέρες, η Αγία Γραφή, οι Ιεροί Κανόνες και γενικά η ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας.

Όλοι μας έχουμε καταστεί μάρτυρες αυτής της αποστασίας των τελευταίων ετών, παρακολουθώντας τις συνεχώς πυκνούμενες επισκέψεις μεταξύ αιρετικών και Ορθοδόξων, τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές, την αναγνώριση των αιρέσεων ως δήθεν «Εκκλησιών», την υπογραφή κοινών αντορθοδόξων κειμένων και άλλες παρόμοιες αντορθόδοξες ενέργειες, με αποκορύφωση το απαράμιλλο φιλοπαπικό παραλήρημα των οικουμενιστών πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων με αφορμή την εκλογή και «ενθρόνιση» του νέου πάπα Φραγκίσκου στις 19 Μαρτίου του 2013.

Καθόλου τυχαίο δεν φαίνεται να είναι το γεγονός ότι ο νυν Πάπας επέλεξε το όνομα του «αγίου», κατά τους παπικούς και όχι κατά τους Ορθοδόξους, Φραγκίσκου της Ασίζης. Για όσους γνωρίζουν, η Ασίζη είναι ο τόπος όπου γίνονται οι πανθρησκειακές συναντήσεις. Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β” τόλμησε να συγκαλέσει την Α” εν Ασίζη πανθρησκειακή σύνοδο (1986), όπου συμπροσευχήθηκαν στον ίδιο ψεύτικο Θεό όλοι οι εκεί συμπαραστάντες ετερόθρησκοι και ετερόδοξοι.

Το Βατικανό και τον πάπα ακολούθησαν στη συνέχεια το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και δικοί μας εκκλησιαστικοί ηγέτες. Η πιο πρόσφατη ήταν η πανθρησκειακή συνάντηση της Ασίζης τον Οκτώβριο του 2010, που συνεκάλεσε ο πρώην πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, στην οποία συμμετείχε συμπροσευχόμενος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Επομένως, και ο νυν πάπας Φραγκίσκος τάσσεται υπέρ του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.

Ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, «ὁ καταληψίας τοῦ πρεσβυγενοῦς Θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης κ. Φραγκίσκος εἷναι ἐκλεκτός τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, ἱδρυτοῦ τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τέλ-Ἀβίβ, πού κατ’ ἔτος «δωρίζει» εἰς ἡμᾶς τά κατασκευασμένα ντοκυμαντέρς μέ τά χαλκευμένα καί ψευδῆ στοιχεῖα περί τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς τριμεροῦς ἐπιτροπῆς, εἰς τόν ὁποῖον ἐπεδόθη καί τό «δακτύλιον τοῦ ἁλιέως» ὡς δῆθεν διαδόχου τοῦ δῆθεν «πρίγκηπος» τοῦ κολεγίου τῶν Ἀποστόλων, Ἀποστόλου Πέτρου»[7].

Δηλ. ο «ταπεινός, απλός, υπηρέτης των πτωχῶν και κοινωνικός» κ. Φραγκίσκος δέχεται ότι είναι διάδοχος του Απ. Πέτρου και επιμένει αμετανοήτως στο εωσφορικό πρωτείο του. Επίσης, ο κ. Φραγκίσκος το 2012 στο Μπουένος Άιρες (Αργεντινή) ως ο τότε Παπικός Αρχιεπίσκοπος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο συμμετείχε στον εορτασμό του Χανουκά (Hanukkah)[8].

Αὐτό, τό ὁποῖο πρέπει νά ἐπισημανθεῖ, εἶναι ὅτι οὐσιαστικῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν συνεχάρη τόν νέο πάπα Φραγκίσκο ἐπί τῆ ἐκλογῆ του, οὔτε ἐκπροσωπήθηκε στήν «ἐνθρόνισή» του, ἀπό πλευρᾶς κυρίως τῶν ἐπιλεγέντων ἐκπροσώπων.

Παρ’ όλο που εστάλησαν επιστολές συγχαρητηρίων για την εκλογή του (Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος, Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄)[9], μέσω των οποίων όλως διόλου αθεολογήτως εκλήθη ο αιρεσιάρχης πάπας «αγαπητός αδελφός και αγιώτατος επίσκοπος Ρώμης», στον οποίο εδόθη ο «άγιος ασπασμός εν Χριστώ», η εκπεσούσα Ρώμη εκλήθη «Αποστολική Έδρα και αποστολικός θρόνος», η αίρεση του Παπισμού εκλήθη «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αδελφή εκκλησία», με την οποία θα πρέπει να υπάρξει «κοινή χριστιανική μαρτυρία στον κόσμο» και «προαγωγή του διαλόγου υπέρ της ενώσεως των δύο Εκκλησιών».

Παρ’όλο που στην «ενθρόνιση» παρέστη σέ ἐπίπεδο ἐπισκόπων ἡ γνωστή ὁμάδα τῶν σχεδόν αμετανοήτων οικουμενιστῶν ἱεραρχῶν (Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ο οποίος παρεκτράπη για μια ακόμη φορά σε θέματα πίστεως, σημειώνοντας μια ακόμη θλιβερότατη πρωτειά, διότι για πρώτη φορά στην ιστορία μετά το σχίσμα του 1054 παραβρέθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης σε «ενθρόνιση» πάπα[10], και ο οποίος συμμετείχε συμπροσευχόμενος στην παπική «λειτουργία», έδωσε τον λειτουργικό ασπασμό της αγάπης στον πάπα, ανεχόμενος και σιωπώντας στην απροκάλυπτη παρουσία Ουνίτου διακόνου, ο οποίος διάβασε το Ευαγγέλιο στα ελληνικά, Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ο οποίος ασπάσθηκε το χέρι του πάπα Φραγκίσκου[11], παίρνοντας την «ευλογία» του ή μάλλον την αλογία του, για να συνεχίσει να επιτελεί το οικουμενιστικό του έργο, Σεβ. Μητρ. Μπουένος Άιρες κ. Ταράσιος, Σεβ. Μητρ. Ιταλίας κ. Γεννάδιος Σεβ. Μητρ. Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ (Πατριαρχείο Αλεξανδρείας), Σεβ. Μητρ. Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων Αλφέγιεφ (Πατριαρχείο Μόσχας), Σεβ. Μητρ. Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιος (Πατριαρχείο Σερβίας), Σεβ. Μητρ. Κόρτσεν Ιωάννης (Εκκλησία της Αλβανίας), Σεβ. Μητρ. Μπορίσπολ κ. Αντώνιος, (Καγκελάριος της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας), Σεβ. Μητρ. Θεοδοσίας και Κερτς κ. Πλάτων, Σεβ. Μητρ. Κύκκου κ. Νικηφόρος, Σεβ. Μητρ. Ταμασού κ. Ησαΐας (Εκκλησία Κύπρου), Σεβ. Μητρ. Κορίνθου κ. Διονύσιος (Εκκλησία της Ελλάδος) )[12], οι οποίοι του προσέφεραν δώρα και ασπασμούς και χειροφιλήματα και υποκλίσεις και καλά λόγια, εντούτοις η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού δεν ήταν παρούσα, αλλά απουσίαζε, δεν συνεχάρη, αλλά λυπήθηκε.

Κι αυτό, γιατί τό κοινό γνώρισμα ὅλων των παραπάνω πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων είναι ὅτι είναι ὑποστηρικτές καί στυλοβάτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Εἶναι, λοιπόν, δυνατόν νά ἐμφανίζεται αὐτή ἡ ὁμάδα τῶν πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων ὅτι ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀσεβῶς καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καταργοῦν με τήν μεταπατερική αἵρεση καί μέ τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οικουμενισμό[13];

Επιπροσθέτως, ποιός ἐξουσιοδότησε τους ανωτέρω πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και αρχιερείς να μεταβούν στη Ρώμη και να προβούν στις παραπάνω απαράδεκτες ενέργειες; Ποιά πανορθόδοξη σύνοδος ενέκρινε την προσευχητική συμμετοχή τους στον πανθρησκειακό συρφετό του Βατικανού;
Βεβαίως καμμία. Μήπως είχαν την συγκατάθεση του πληρώματος της Εκκλησίας, του πιστού και δογματικά ευαίσθητου λαού του Θεού; Βεβαίως όχι. Επομένως, όλα τα ανωτέρω έγιναν αντικανονικώς και μονομερώς, διότι δεν ήταν έκφραση βουλήσεως όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών ούτε του λαού του Θεού.

Πολύ δε περισσότερο δεν ήταν έκφραση βουλήσεως των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Αλλά, και αυτή ακόμη η βούληση των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων δεν πρέπει να είναι αυθαίρετη. Θα έπρεπε οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών, πριν πάρουν μια τέτοια απόφαση, να εξετάσουν, εάν ήρθησαν τα αίτια, που καθιστούν τον Παπισμό αιρετική παρασυναγωγή και τον Πάπα αιρεσιάρχη.

Εάν δηλαδή οι αιρετικοί παπικοί αποκήρυξαν τις αιρετικές τους διδασκαλίες, ιδίως το Filioque, το πρωτείο εξουσίας, το αλάθητο του Πάπα και την δαιμονική και επάρατη Ουνία, και επανήλθαν στην Ορθόδοξο πίστη, πράγμα που δεν συμβαίνει. Τέλος, μια τέτοια απόφαση θα έπρεπε να είναι κατά πάντα σύμφωνη με την εν γένει Ιεροκανονική και Αγιοπατερική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εάν ίσχυαν οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε και μόνον τότε ας είχαν κοινωνία με τον πάπα Ρώμης.

Το ενσυνείδητο ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας μας λυπάται βαθύτατα, αγωνιά και οργίζεται για την καταστρατήγηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας και θεολογίας εκ μέρους των οικουμενιστών.

Σε όλους αυτούς τους σχεδόν αμετανοήτους Οικουμενιστές απευθύνεται ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όπως απευθύνθηκε άλλοτε εν ζωή με γράμμα του προς τον πατριάρχη Αντιοχείας κυρό Ιγνάτιο, και τους απαντά: «Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί˙ και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί»[14], δηλ. «αυτοί που είναι με την Εκκλησία του Χριστού, αυτοί είναι με την αλήθεια˙ και αυτοί που δεν είναι με την αλήθεια, δεν είναι ούτε με την Εκκλησία του Χριστού».

Οι Οικουμενιστές δεν είναι με την αλήθεια ούτε με την Εκκλησία του Χριστού. Παραλλήλως, το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, μέσω των κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου κεφαλαίων, απευθύνεται σ΄αυτούς με ιδιαίτερη αυστηρή και σκληρή γλώσσα :
– Βαρλαάμ Καλαβρώ, Γρηγορίω Ακινδύνω, Προχώρω Κυδώνι, Νικηφόρω Γρηγορά, Γεωργίω Λαπίθη και τοις οπαδοίς και διαδόχοις αυτών, ανάθεμα (γ΄).
– Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Φραγκίσκω τω Α΄ και τοις αυτώ κοινωνούσι, ανάθεμα (γ΄).

Θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε τον αντιπαπικό άγιο Γρηγόριο Παλαμά, αλλά και τους άλλους αντιπαπικούς αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, να συγχαίρουν τον αιρεσιάρχη πάπα επί τη εκλογή του, να παρίστανται στην «ενθρόνισή» του, να του προσφέρουν δώρα, να συμπροσεύχονται, να ανταλλάσουν λειτουργικό ασπασμό, να ασπάζονται το χέρι του, να τον φιλοφρονούν και να του υποκλίνονται; Ας επιλέξουμε με ποιόν θα πάμε και ποιους θα ακολουθήσουμε. Με το θηρίον ή με το εσφαγμένον Αρνίον; Με τον αντίχριστο αιρεσιάρχη πάπα και τους σχεδόν αμετανοήτους οικουμενιστές ή με τον Χριστό και τους Αγίους;

[1] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος Α΄, εκδ. Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσ/κη 1981, ΕΠΕ 1 Πρόλογος 3-4, σ. 68.
[2] Ό. π., Πρόλογος 20-26, σ. 68.
[3] Ό. π., 4, 19-24, σ. 84.
[4] Ό. π., 4, 32, σ. 86.
[5] ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΧΡΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οι ησυχαστικές έριδες κατά τον 14ο αιώ., Β΄ έκδ. Παρατηρητής, Θες/κη 1993.
[6] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Επιστολή προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον, ΕΠΕ 4, 404.
[7] imp.gr, Ανακοινωθέν περί της Καταλήψεως του πρεσβυγενούς Θρόνου της Παλαιάς Ρώμης, εν Πειραιεῖ τῇ 19ῃ Μαρτίου 2013 και Ανακοινωθέν Οι σχέσεις του Πάπα με την Δικτατορία της Αργεντινής εν Πειραιεῖ τῇ 22α Μαρτίου 2013
[8] http://aktines.blogspot.gr/2013/03/hanukkah.html
[9] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16010-2013-03-14-19-49-26
http://www.romfea.gr/patriarxeia/tapatriarxeia/patriarxeio-servias/16016-2013-03-15-01-07-56
http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-ellados/16023-2013-03-15-10-21-16
http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-antioxeias/16039-2013-03-16-11-32-10
http://www.amen.gr/article12848 http://www.amen.gr/article12861 http://www.amen.gr/article12993
[10] http://www.romfea.gr/epikairotita/16029-oikoumenikos-sxisma
[11] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6926.html
[12] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16077-2013-03-19-09-47-00
http://aktines.blogspot.gr/2013/03/blog-post_538.html
http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/16065-2013-03-18-14-53-03
http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-kiproy/16107-2013-03-21-07-33-13
[13] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7767.html
[14] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Γράμμα προς τον Πατριάρχην Αντιοχείας Ιγνάτιον, ΕΠΕ

Αναθέματα, Διασφάλιση της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησία και αληθείας

ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ˙ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Εν Πειραιεί 22-3-2013

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Τι είναι ανάθεμα;

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ανάθεμα λέγεται εκείνο, που χωρίζεται από τον Θεό και την Εκκλησία των Χριστιανών, και αφιερώνεται στον διάβολο. Κανένας δεν τόλμα να συναναστραφεί και να συγκοινωνήσει με εκείνον τον άνθρωπο, που έχει χωρισθεί από τον Θεό και την Εκκλησία και έχει γίνει ανάθεμα στον διάβολο, αλλά όλοι οι πιστοί χωρίζονται απ’αυτόν. 1

Προς στήριξη της παραπάνω θέσεως φέρνει ο άγιος Νικόδημος την μαρτυρία του θείου Χρυσοστόμου 2, ο οποίος αναφερόμενος στο ανάθεμα, λέγει: «Τι άλλο θέλει να ειπή το ανάθεμα οπού λέγεις, άνθρωπε, πάρεξ, ας αφιερωθή  ούτος εις τον διάβολον και πλέον ας μην έχη χώραν σωτηρίας, ας γένη αποξενωμένος από τον Χριστόν». Το ανάθεμα παντελώς χωρίζει και αποκόπτει τον άνθρωπο από τον Χριστό. Ερμηνεύοντας, επίσης, ο ιερός Χρυσόστομος το 23ο κεφάλαιο των Πράξεων 3  και συγκεκριμένα το χωρίο, όπου λέγεται ότι ανεθεμάτισαν τον εαυτό τους οι τεσσαράκοντα εκείνοι Ιουδαίοι, εάν δεν θανατώσουν τον Απ. Παύλο, σημειώνει τα εξής: «Τι εστιν ανεθεμάτισαν, αντί του έξω είναι της εις Θεόν πίστεως είπον, ειμή το δόξαν κατά Παύλου ποιήσαιεν». 

Προς επικύρωση των θέσεών του ο άγιος Νικόδημος επικουρείται και από τον Άγιο ΤαράσιοΠατριάρχη Κων/λεως, ο οποίος στον απολογητικό της Ζ΄ αγίας και Οικουμενικής Συνόδου αναφέρει: «Δεινόν είναι το ανάθεμα, επειδή μακράν του Θεού ποιεί τον άνθρωπον και από την βασιλείαν των ουρανών εκδιώκει και πέμπει αυτόν εις το σκότος το εξώτερον» 4.

Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «ει τις ου φιλεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, είτω ανάθεμα» 5. Όλοι όσοι πολιτεύονται έξω από την αποστολική διδασκαλία και παράδοση του θείου Παύλου, δεν αγαπούν εν αληθεία τον Κύριο. Και όλοι όσοι δεν αγαπούν εν αληθεία τον Κύριο αυτοί είναι ανάθεμα, δηλαδή χωρισμένοι από τον Κύριο. Και ο Θεοδώρητος λέει: «Ας είναι χωρισμένος από το κοινόν σώμα της  Εκκλησίας, όποιος χριστιανός δεν έχει θερμήν αγάπην εις τον δεσπότην Χριστόν» 6.

Ο όρος «ανάθεμα» αναφέρεται από τον Απόστολο Παύλο και στην προς Γαλάτας επιστολήεναντίον εκείνων, που ευαγγελίζονται έξω από τα παραδεδομένα: «αλλά και αν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν παρ’ό ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω»7.

Όπως ευστόχως επισημαίνει ο αγωνιστής και ομολογητής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, «τα αναθέματα εν τη Εκκλησία δεν αποτελούν εκφράσεις οργής η κατάρας η ύβρεως, αλλά πανηγυρικάς διακηρύξεις, ότι οι συγκεκριμένοι δεν ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας και ο λαός του Θεού καλείται να επιτείνει την προσοχή του εις αυτό και να μην συμφύρεται μετά των αναθεματιζομένων, δια να μην απολέση την υγιαίνουσα διδασκαλία, άνευ της οποίας δεν υφίσταται σωτηρία. Επομένως, τα αναθέματα αποτελούν ειδικότερα στην σημερινή εποχή της ομογενοποιήσεως και του συγκρητισμού, έξοχο αμυντικό μηχανισμό και παιδαγωγικό τρόπο δια την  διασφάλιση της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας και αληθείας…» 8. Σύμφωνα δε με τον ομότιμο καθηγητή της Πατρολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ αιδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, τα αναθέματα αποτελούν ποιμαντικό μέτρο αγάπης 9. Οι άγιοι Πατέρες, όταν στις Συνόδους αναθεμάτιζαν τους αιρετικούς, δεν το έκαμαν από μίσος προς αυτούς, αλλά με πόνο ψυχής απέκοπταν αυτούς «ως ανιάτως νοσήσαντας», από το Σώμα της Εκκλησίας, όπως ακριβώς ο χειρουργός αποκόπτει το σεσηπώς και νεκρό μέλος του σώματος, για να μην μεταδοθεί η σήψις και στο υπόλοιπον σώμα.

Ανάθεμα, λοιπόν, έχουμε κυρίως, όταν υπάρχει αίρεση. Μερικοί, όμως, νομίζουν ότι τα αναθέματα είναι κάποιες απλές κουβέντες. Δεν είναι έτσι. Ο αναθεματισμός είναι ο αποχωρισμός, η αποκοπή με δυσμενείς εκφράσεις από το κοινό Σώμα της Εκκλησίας. Γιατί, η αίρεση είναι η διάσπαση αυτής της θεανθρωπίνης κοινωνίας μέσα στο κοινό Σώμα της Εκκλησίας και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο καταδικάζεται και αναθεματίζεται από τις Οικουμενικές Συνόδους.

Πολλές φορές, όταν λέγονται αυτά τα πράγματα, αλλά και όταν διαβάζονται – αν διαβάζονται – τα αναθέματα την Κυριακή της  Ορθοδοξίας, οι πιο αυθόρμητοι σοκάρονται και λένε : «Ε, τώρα, που ζούμε; Στον Μεσαίωνα; Μιλάμε για αναθεματισμούς και αφορισμούς; Αυτά δεν είναι πράγματα, που αρμόζουν στην Εκκλησία». Αυτή η νοοτροπία έχει επηρεάσει πολλούς. Νομίζουν δηλ. ότι η Εκκλησία είναι συνεχώς μόνο σιρόπια, λουκούμια και γλυκίσματα. Αυτοί, όμως, οι άνθρωποι είναι άγευστοι. Δεν έχουν καταλάβει τι είναι Ορθοδοξία. Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτό το Σώμα είναι αγαπητικό. Αν δεν υπάρχει αυτή η αγάπη του Θεού, η οποία «εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών» 10 , τότε η έλλειψη αγάπης σημαίνει την αποστασιοποίηση. Γιατί, όταν κάποιος αγαπά πολύ κάτι, έρχεται σε αγαπητική σχέση μ’αυτό. Όταν, όμως, αποστασιοποιείται, όχι μόνο περιστασιακώς, αλλά και θεσμικώς, τότε η Εκκλησία του βεβαιώνει, μ’ένα θεσμικό τρόπο, αυτό, που έχει πάθει. Η Εκκλησία, όταν λέει σε κάποιον «ανάθεμα», ουσιαστικά του πιστοποιεί, του δίνει την ληξιαρχική πράξη, την πιστοποίηση αυτού του γεγονότος, που έχει υποστεί. Αυτό, όμως, σήμερα δεν γίνεται κατανοητό, ακόμη και από τα υψηλά κλιμάκια. Και δεν γίνεται κατανοητό, επειδή δεν βιώνεται. Δεν βιώνεται, επειδή δεν υπάρχει η προϋπόθεση της καθαρότητος, την οποία οι πολλοί υστερούνται. Η Εκκλησία είναι μια ζωντανή πραγματικότητα. Όταν ο πιστός έχει καθαρότητα, τότε έχει σχέση με την  Εκκλησία, νιώθει την αγάπη του Θεού και την εκφράζει. Εξ αιτίας αυτής της ελλείψεως βιωματικής εμπειρίας φθάνουμε στο σημείο να λέγεται ότι «τα αναθέματα και οι αφορισμοί δεν ισχύουν σήμερα. Θα τ’αλλάξουμε. Ζούμε σε άλλη εποχή». Ο άνθρωπος, όμως, παραμένει πάντα ο ίδιος και αλλοίμονο αν δεν ήταν έτσι. Ο Χριστός μία φορά εκπλήρωσε το μέγα της ευσεβείας μυστήριον για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» 11 . Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι, όταν παραβιάζεται η αγαπητική σχέση, τότε υπάρχει ο αφορισμός, με τον οποίο η Εκκλησία επικυρώνει την προϋπάρχουσα κατάσταση.

Ολ’ αυτά, τα οποία σήμερα ηχούν φονταμενταλιστικά, για τους πιστούς μέσα στην Εκκλησία είναι σημεία, τα οποία συμπυκνώνουν την αγάπη. Είναι τέτοια, ώστε να οριοθετούν και να σημειώνουν ότι η αγαπητική σχέση μέσα στα πλαίσια της Εκκλησίας δεν είναι κάτι το δευτερεύον η το τριτεύον, αλλά είναι το ουσιώδες συστατικό της. Αυτά τα πράγματα τα εξέφρασε η Εκκλησία με τον ίδιο δυναμισμό, όταν θέλησε να εκφράσσει την ακοινωνησία, με την οποία δίνει την ληξιαρχική πράξη ότι κάποιος έχει πεθάνει από πλευράς αγαπητικής. Αυτό το Σώμα, μέσα στο οποίο ανήκουμε και θεολογούμε είναι μυστηριακό μεν, αγαπητικό δε. Αν δεν υπάρχει αυτή η αγαπητική σχέση και αυτός ο αγαπητικός πόθος, που να εκφράζεται και στην πράξη, τότε διαψεύδεται.

Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας

Σκοπός της καθιερώσεως της εορτής της Κυριακής της Ορθοδοξίας από τους τότε ομολογητές επισκόπους και μοναχούς, όπως μας λέει το Συναξάρι της εορτής 12, ήταν το να ανακηρυχθούν ονομαστικά και να επαινεθούν οι ευσεβείς και ορθόδοξοι, ενώ αντιθέτως οι ασεβείς και κακόδοξοι να κατακριθούν και να αναθεματιστούν ονομαστικά, όχι βεβαίως από κακία, εμπάθεια και μίσος εναντίον των αιρετικών, αλλά από παιδαγωγική και ποιμαντική φροντίδα και αγάπη, ώστε οι μεν αιρετικοί ελεγχόμενοι να μετανοήσουν και να αποκηρύξουν την πλάνη, να προφυλαχθούν δε κυρίως οι υπόλοιποι πιστοί από το να ακολουθήσουν την πλάνη. Οι Πατέρες και οι Άγιοι είχαν πραγματική και ειλικρινή αγάπη, και όχι την ψευτοειρήνη και την ψευτοαγάπη των σημερινών υποκριτών, που ενοχλούνται από τα αναθέματα και παρουσιάζονται έτσι καλύτεροι των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, οι οποίοι από αγάπη ελέγχουν και παιδαγωγούν 13.

Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας γράφτηκε για πρώτη φορά το 843 από τους αγίους πατέρες της Ζ΄ αγίας και Οικουμενικής Συνόδου μετά το τέλος της δευτέρας φάσεως της εικονομαχίας και περιελάμβανε αναθέματα για όλους τους αιρετικούς από τον Άρειο μέχρι και τους εικονομάχους. Από τον 9ο αιώ. και μετά έκαναν την εμφάνισή τους κι άλλες αιρέσεις, ιδίως η αιρετική παρασυναγωγή του Παπισμού, οπότε η Εκκλησία απεφάσισε τον 14ο αιώ. να εμπλουτίσει το Συνοδικό της Ορθοδοξίας με νέα αναθέματα, οπότε προστέθηκαν τα «Κεφάλαια κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου», με τα οποία αναθεματίζεται, στα πρόσωπα του Βαρλαάμ Καλαβρού και του Γρηγορίου Ακινδύνου, η αίρεση του Παπισμού. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι το Συνοδικό της Όρθοδοξίας είναι αναπροσαρμοζόμενο και ότι η προσθήκη καινούργιων αναθεμάτων ήταν και είναι συνήθης τακτική της Εκκλησίας. Επομένως, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους αγίους Πατέρες ότι δήθεν είναι πάνω από την Εκκλησία, δεν κάνουν υπακοή, διότι προσέθεσαν νέα αναθέματα.

Αυτή, λοιπόν, η συνήθης εκκλησιαστική τακτική προτείνεται να ακολουθείται, όταν την Κυριακή της Ορθοδοξίας συνίσταται να εκφωνούνται όχι μόνο τα παλαιά αναθέματα, αλλά προαιρετικώς και τα νέα αναθέματα εναντίον του Σιωνισμού, του Μουσουλμανισμού, του Ιουδαϊσμού, του Προτεσταντισμού, του Αγγλικανισμού, του Λουθηροκαλβινισμού, του Παπισμού, του αιρεσιάρχου Πάπα Ρώμης, του Νεοβαρλααμισμού, του Ιεχωβισμού, του Χιλιασμού, του Πεντηκοστιανισμού, της μεταπατερικής, νεοπατερικής, και συναφειακής αιρέσεως και του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού, όπως πολύ σοφά, άριστα και θεόπνευστα έπραξε πέρισυ την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012 ο αγωνιστής και ομολογητής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ.  Η μήπως αγνοείται το γεγονός ότι όλες οι παραπάνω αιρέσεις είναι κατεγνωσμένες από συνόδους και από αγίους Πατέρες 14; Εξάλλου και το ίδιο το Συνοδικό της Ορθοδοξίας αναφέρει σε κάποιο σημείο˙«όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα!» 15 , ανάθεμα σε όλους τους αιρετικούς, και στους παλαιούς και τους νέους, τους συγχρόνους, σ΄αυτούς που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν μέχρι συντελείας αιώνων.  Η ανωτέρω τακτική δεν αποτελεί ούτε πρωτοτυπία, ούτε καινοτομία, ούτε πρόταξη του εγώ υπεράνω Συνόδων και Εκκλησίας, αλλά απλώς ταπεινή ακολουθία της συνήθους εκκλησιαστικής τακτικής, και τήρηση της τάξεως του λειτουργικού βιβλίου του Τριωδίου, η οποία και βεβαίως ισχύει μέχρι και της σήμερον. Ο ποιμαντικός σκοπός και στόχος της εκφωνήσεως των αναθεμάτων είναι διφυής, διττός : Από τη μια η μετάνοια των αναθεματισμένων, και από την άλλη η προφύλαξη του ποιμνίου του από τις αιρέσεις, παλαιές και νέες,  οι οποίες στερρούν την σωτηρία από τους ανθρώπους. Έτσι, δεν πρέπει να σπεύσουν να εκτοξεύσουν μομφές και κατηγορίες οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές, που, με την Χάριν του Θεού και κατά το ανθρώπινο δυνατό, επιδεικνύεται επαγρύπνηση και ανύστακτο ενδιαφέρον για το ποίμνιο και δεν αφήνονται οι λύκοι να καταφάνε και να κατασπαράξουν τα πρόβατα.

Αντιθέτως, οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές πρέπει να κατηγορούνται, επειδή αφήνουν τα πρόβατα να γίνονται βορά στα στόματα των λύκων των βαρέων 16, των ποικίλων αιρετικών, και αυτοί κουβαλούν στους ωμούς τους από πέρισυ το ανάθεμα για τον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό Οικουμενισμό. Τα δικά τους αναθέματα είναι άκυρα, διότι δεν συμφωνούν με τον Θεό. Η ποιμαντική και παιδαγωγική ορθότητα των μέτρων της Εκκλησίας φαίνεται και εκ του ότι οι Οικουμενιστές δεν αντέχουν την δύναμη των αναθεμάτων, δεν αντέχουν, ελεγχόμενοι, την αντιαιρετική και επικριτική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, δεν αντέχουν καν την έννοια της αιρέσεως. Γι’αυτό και κατήργησαν την ανάγνωση των αναθεμάτων συνοδικώς από το 2005,γιατί νιώθουν πως αυτοαναθεματίζονται. Γι’αυτό παραμερίζουν με την μεταπατερική, νεοπατερική και συναφειακή αίρεση τους Αγίους Πατέρες, που καταγγέλλουν ονομαστικά και αποκαλύπτουν τους αιρετικούς. Γι’αυτό και κατήργησαν την έννοια της αιρέσεως, δεχόμενοι ως «ισότιμες, ισάξιες και αδελφές εκκλησίες» τις σύγχρονες μεγάλες αιρετικές παρασυναγωγές του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, αλλά και την παλαιά, αρχαία αίρεση του Μονοφυσιτισμού 17.

Η άρση των αναθεμάτων

Από πλευράς των σχεδόν αμετανοήτων Οικουμενιστών γίνεται πολύς λόγος για την άρση των αναθεμάτων «δια συνοδικής αποφάσεως εν έτει 1965» στα Ιεροσόλυμα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο τον Στ΄. Παραβλέπουν, όμως, το γεγονός ότι τα αναθέματα ήρθησαν με συνοδική απόφαση τοπικής συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και όχι από Πανορθόδοξη Σύνοδο, δηλ. τα αναθέματα ήρθησαν μονομερώς, διότι η άρσις αυτή δεν ήταν έκφραση βουλήσεως όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Πολύ περισσότερο δεν ήταν έκφραση βουλήσεως των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όπως βέβαια θα έπρεπε για ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Αλλά, και αυτή ακόμη η βούληση των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων δεν είναι αυθαίρετη. Θα έπρεπε οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών, πριν πάρουν μια τέτοια απόφαση, να εξετάσουν, εάν ήρθησαν τα αίτια, που οδήγησαν στην επί εννέα αιώνες, από τον 11ο μέχρι τον 20ο, επιβολή των αναθεμάτων. Διότι τα αναθέματα τότε μόνο αίρονται, όταν αίρονται τα αίτια, δηλαδή όταν οι αιρετικοί αποκηρύξουν τις αιρετικές τους διδασκαλίες και επανέλθουν στην Ορθόδοξο πίστη. Ποιος εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα να άρει τα αναθέματα το 1965 στα Ιεροσόλυμα; Ποια πανορθόδοξη σύνοδος αποφάσισε την άρση των αναθεμάτων; Βεβαίως καμμία. Επομένως, τα αναθέματα ήρθησαν αντικανονικώς 18. Και είναι απορίας, αλλά και δακρύων άξιον πως οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές επικαλούνται την άρση των αναθεμάτων, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

[1] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 396-398.
[2] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος «Ὅτι δέν πρέπει νά ἀναθεματίζη τινάς κανένα ζωντανόν ἡ ἀποθανόντα», τ. 5.
[3] Τοῦ ἰδίου, τ. 4, σ. 880.3.
[4] Β΄ Τόμος Συνοδικῶν, σ. 724.
[5] Α΄ Κορ. 16, 22.
[6] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Α΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1989, 
  σ. 697.
[7] Γαλ. 1, 8. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Β΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1990, σσ. 248-249.
[8] http://www.impantokratoros.gr/64EFF01C.el.aspx
[9] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-Μάρτιος  
   2012) 3-6.
[10] Ρωμ. 5, 5.
[11] Εβρ. 13, 8.
[12] Τριώδιον, εκδ. «Φως Χ.Ε.Ε.Ν.», Αθήνα  2010, σ. 618.
[13] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-
  Μάρτιος 2012) 3-4.
[14] ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΗΜΑΤΗΣ, «Είναι αἵρεση ὁ Παπισμός; Τι λένε Οἰκουμενικές Σύνοδοι και Πατέρες», Θεοδρομία Θ2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2007) 233-
  284.
[15] Τριώδιον, εκδ. «Φως Χ.Ε.Ε.Ν.», Αθήνα 2010, σ. 628.
[16] Πράξ. 20, 29.
[17] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-
   Μάρτιος 2012) 5.
[18]ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΣΑΦ  ΜΑΚΡΗΣ, «Ἱστορική ἀναδρομή τῆς προσεγγίσεως Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν κατά τόν 20ό αἰώνα», Ἐν Συνειδήσει˙ Οἰκουμενισμός˙ ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ι. Μ. Μεγ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σσ. 55-64. 

πηγή