π. Αθανάσιος Γιουσμάς, Τι εντυπωσίασε το ληστή;

Τι εντυπωσίασε το ληστή;

Γράφει: π. Αθανάσιος Γιουσμάς*

Τούτες τις μέρες της Μεγάλης βδομάδας ο νους μου επίμονα σκάλωσε στην περίπτωση του ληστή, πάνω στο σταυρό. Οι Ευαγγελιστές δεν μας έχουν διασώσει το όνομά ή την καταγωγή του. Αγνοούμε τα πάντα γι’ αυτόν! Οι Πατέρες και οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας τον εγκωμιάζουν ανώνυμα και τον προβάλλουν ως παράδειγμα! Οι αγιογράφοι τον παριστάνουν εντός του Παραδείσου κουβαλώντας στην πλάτη το σταυρό του και γύρω από το φωτοστέφανο σημειώνουν: «Ο Άγιος Ληστής»! Ήταν «κακούργος» (Λουκ. 23, 39) κι έγινε Άγιος, πρώτος πολίτης του Παραδείσου!

Ο ληστής ήταν μέλος συμμορίας που δρούσε στην ύπαιθρο. Λήστευε τους περαστικούς. Δεν ήταν ένας επαναστάτης που αγωνιζόταν ενάντια στη ρωμαϊκή κυριαρχία - τέτοιος ήταν ο Βαραββάς. Ήταν κακοποιός! Στο ενεργητικό του είχε φόνους και ληστείες. Ο ίδιος ομολόγησε πως είχε διαπράξει σωρό άτοπα και απρεπή. Την ύστατη στιγμή ξεφύτρωσε μέσα του ο φόβος του Θεού. Πίστεψε στη μέλλουσα ζωή! Πιθανότατα να είχε ιουδαϊκή καταγωγή, γιατί αναγνώρισε τη μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού και γνώριζε την προφητεία του Ησαΐα, πως ο Μεσσίας θα ανάσταινε τους άξιους Ισραηλίτες, για να λάβουν μέρος μαζί με τους Πατριάρχες στη μεσσιανική πανήγυρη (Ησ. 26, 19 και Δαν. 12, 2), γι’ αυτό ζήτησε από τον εσταυρωμένο Χριστό να τον συγχωρήσει. Κι Εκείνος απλόχερα χάρισε στον αφυδατωμένο από την αιμορραγία και πνιγμένο στην αμαρτία ληστή τη συμπάθεια και την αιωνιότητα!

Τι στάθηκε, αλήθεια, ικανό να μεταστρέψει την πονηρή διάθεση του ληστή, αφού δεν ήταν παρών σε νεκραναστάσεις και σε θαύματα του Ιησού; Αυτή την ώρα εμπρός του είχε έναν Ιησού εγκαταλελειμμένο, εξευτελισμένο, σταυρωμένο, πικραμένο. Έναν Ιησού φαινομενικά αδύναμο. Τι τον εντυπωσίασε;

Κάτω από τους τρεις σταυρούς έβλεπε ένα πλήθος να βρίζει και να περιγελά το σταυρωμένο Δάσκαλο της Γαλιλαίας κι ενώ περίμενε να δει σ’ Αυτόν έστω έναν ελάχιστο θυμό, Τον άκουσε να λέει: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκ. 23, 34)! Στο άκουσμα αυτό, ο ληστής αναλογίστηκε: Ο Ιησούς έχει αγάπη, συγχωρεί και τους σταυρωτές Του, άρα θα συγχωρήσει και θ’ αποδεχθεί κι εμένα, όποιος κι αν είμαι, ό,τι κι αν έχω διαπράξει. Και δε διαψεύστηκε.

Ο ληστής εξομολογήθηκε σωστά πάνω στο σταυρό. Μετάνιωσε. Κατηγόρησε τον εαυτό του. Ομολόγησε τις αμαρτίες του. Δεν προέβαλε δικαιολογίες. Πεθύμησε την αιωνιότητα. Κι ο Θεός της αγάπης και της συγγνώμης, ο Ιησούς, ξεψυχώντας ως άνθρωπος, ως Θεός πήρε για συνοδό Του στη Βασιλεία Του ένα διάσημο κακούργο! Ο ληστής «αυθημερόν» στον Παράδεισο!

Η αθωότητα και η ανεξικακία του Θεού μας, συγκλόνισε και ράγισε την πέτρινη καρδιά του ληστή! Εμείς, αλήθεια, ως πότε θα παραμένουμε ασυγκίνητοι κι αμετανόητοι μπροστά στο πέλαγος της αγάπης Του;

* Ο π. Αθανάσιος Γιουσμάς είναι καθηγητής θεολόγος και εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης.

«Εμπρός»20/04/2011

Η προϊστορία και η ιστορία του Τιμίου Σταυρού

Αθανάσιος Γιουσμάς (Πρεσβύτερος)
Πρόσωπα και πράγματα έχουν την ιστορία τους και γιατί όχι και την προϊστορία τους. Την ιστορία του και την προϊστορία του έχει και ο Τίμιος Σταυρός που η Μητέρα μας Εκκλησία τιμά την Παγκόσμια Ύψωσή Του.
Εμείς σε αυτό μας το άρθρο εδώ ας σταθούμε.
Στο δυτικό τμήμα της Ιερουσαλήμ, έξω από τα τείχη και μέσα σε δασώδη όμορφη κοιλάδα, βρίσκεται η ονομαστή Μονή του Τιμίου Σταυρού. Στο καμπαναριό της κυματίζει η γαλανόλευκη, λίγο πιο κάτω από το Κοινοβούλιο του Ισραήλ! Στο σημείο αυτό, κατά την παράδοση, είχε φυτευτεί το ξύλο του Σταυρού, της καταδίκης του Ιησού.


Ας παρακολουθήσουμε όμως, την όλη υπόθεση:
Ο ανιψιός του Αβραάμ, ο Λωτ, μετά την καταστροφή των Σοδόμων, κατέφυγε σε κάποιο σπήλαιο, αυτός και οι δύο του κόρες. Εκεί τον μέθυσαν οι θυγατέρες του «και εκοιμήθη μετ’ αυτών» (Γεν. 19, 34)! Σύμφωνα με μία συριακή παράδοση, ο Λωτ εξομολογήθηκε το αμάρτημά του στον πατριάρχη Αβραάμ και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί στο Θεό να τον συγχωρήσει. Παρ’ όλο τούτο, καθημερινά δεν έπαυε να παρακαλεί το Θεό.
Κάποια ημέρα παρουσιάστηκε στο Λωτ ένας άγγελος και του έδωσε τρία ραβδιά το καθένα από ένα είδος δέντρου. Κέδρος, πεύκο και κυπαρίσσι. Με την εντολή να τα φυτέψει και να φέρνει καθημερινά νερό από τον Ιορδάνη να τα ποτίζει. Εάν βλαστήσουν του είπε, τότε αυτό θα σημαίνει πως ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά σου, διαφορετικά θα είσαι κολασμένος για πάντα. Γεμάτος χαρά ο Λωτ, έκαμε όπως του υπέδειξε ο άγγελος.
Ενώ όμως επέστρεφε από τον Ιορδάνη με το νερό, συνάντησε το μισόκαλο διάβολο, που του φθόνησε τη μετάνοια, μεταμφιεσμένο σε φτωχό άνθρωπο και ο οποίος του ζήτησε να πιεί. Λίγο πιο πέρα συνάντησε και δεύτερο και τρίτο, μέχρι που εξαντλήθηκε το νερό. Αυτό έγινε αρκετές φορές κι ο Λωτ άρχισε να απελπίζεται, γιατί θα ξεραινόντουσαν τα τρία ραβδιά.
Τότε φάνηκε για δεύτερη φορά άγγελος Κυρίου και τον πληροφόρησε πως τα ραβδιά βλάστησαν και μεγαλώνουν χωρίς νερό. Έτσι βεβαιώθηκε πως ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά του!
Σήμερα στο Μοναστήρι δείχνουν τον τόπο κάτω από μία Αγία Τράπεζα, όπου ο Λωτ φύτεψε το τρισύνθετο ξύλο από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι.
Όταν ο βασιλιάς Σολομών είδε το παράξενο αυτό δέντρο διέταξε να το κόψουν, για να το χρησιμοποιήσει στην ανοικοδόμηση του Ναού. Όμως, σύμφωνα με την παράδοση, σε καμία χρήση δεν ταιρίαζε, γιατί άλλοτε μίκραινε κι άλλοτε μεγάλωνε. Έτσι το ονόμασαν ξύλο κατάρας κι έμενε για χρόνια αχρησιμοποίητο.
Αυτό το ξύλο αργότερα, κατ’ εντολή του αρχιερέα Καϊάφα, χρησιμοποίησαν οι άνομοι Εβραίοι για την κατασκευή του Σταυρού του Ιησού. Κι αυτό γιατί λόγω των αυξομειώσεών του, θα έκαμε το μαρτύριο του Ναζωραίου φρικτότερο! Έτσι από ξύλο της κατάρας, έγινε το ξύλο της ευλογίας…
Εμείς έκτοτε το Ξύλο του Σταυρού όχι απλώς το προσκυνάμε και το τιμούμε, αλλά το λατρεύουμε, το λιτανεύουμε, το ασπαζόμαστε… Έγινε για όλους μας το «ξύλο της ζωής», το «τρισμακάριστο και πανσεβάσμιο ξύλο», το «τρόπαιο» και το «όπλο» κατά των δαιμόνων. Αυτόν, τον πανάγιο του Χριστού Σταυρό, «αοράτως» περικυκλώνουν οι Ασώματες Δυνάμεις κι όλοι εμείς οι πιστοί σε Αυτόν καταφεύγουμε, γιατί αποτελεί «της οικουμένης φύλακα» και «της Εκκλησίας δόξα».
Για το λόγο αυτόν κατά το 325 μ.Χ. Τον αναζήτησε η βασιλομήτωρ και Αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα, όπου παρέμεινε «κεκρυμμένος» στα έγκατα της γης.
Για το λόγο αυτόν στη συνέχεια ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος Τον ύψωσε στον άμβωνα του Ναού και βλέποντάς Τον οι Χριστιανοί προσευχόμενοι έλεγαν και ξανάλεγαν το «Κύριε ελέησον». Κάτι που λέμε κι εμείς την ημέρα της Υψώσεως… Για το λόγο αυτόν ως σήμερα σχηματίζουμε το Σταυρό στο σώμα μας και με αυτόν τελεσιουργούμε τα Μυστήρια και λαμπρύνουμε τους Ναούς μας.
Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί για όλους μας την «ουρανομήκη κλίμακα», τη σκάλα δηλαδή εκείνη που μας οδηγεί από τη γη στον ουρανό και μας κάνει συγκατοίκους των αγγέλων…
Παραμένουμε πιστοί και αφοσιωμένοι σε Αυτόν!

ΠΗΓΗ/μεταφορά

Λίγες σκέψεις από το έργο του Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος, κ. Αγαθονίκου

,όπως τις αφηγείται ο 

Πρωτοπρεσβύτερος Αθανάσιος Γιουσμάς,

 Καθηγητής Θεολόγος και Εφημέριος 

του Ιερού Ναού Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης.

«Η αγάπη δεν εξατμίζεται, αν είναι αληθινή. Κι εγώ αγάπησα κι
αγαπώ αληθινά και καρδιακά τον γέροντα και ασθενούντα Μητροπολίτη Κίτρους και Κατερίνης, τον πατέρα Αγαθόνικο. Τον αγάπησα από Ιεροσπουδαστής, παιδί Γυμνασίου. Ας βάλω όμως, σε μια σειρά τις σκέψεις μου, σημειώνοντας ευθύς εξαρχής πρώτον πως επέλεξα αυτή την ώρα να γράψω ό,τι θα γράψω μόνο και μόνο
για να μη χαρακτηριστώ κόλακας και πως δεύτερον -για όσους δεν με γνωρίζουν- δεν συγκαταλέγομαι μεταξύ των υποψηφίων. Είμαι έγγαμος κληρικός. 

Ο πατέρας Αγαθόνικος, λοιπόν, (κατά κόσμον Γεώργιος
Φατούρος) γεννήθηκε στο Αίγιο το

1937. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1960 χειροτονήθηκε Διάκονος και το 1964 Ιερεύς.
Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως (1964-68), ως καθηγητής στο Ανώτερο Ιερατικό Φροντιστήριο Τήνου (1968-71) και ως πρώτος Διευθυντής της Ιερατικής Σχολής Τήνου μέχρι το 1974. Εκεί τον γνώρισα. 

Στην Τήνο, τον θαύμασα και τον αγάπησα. Τα υπόλοιπα
βιογραφικά του τα αφήνω στην άκρη, άλλοι τα γνωρίζουν καλύτερα. Εγώ απ’ εδώ θα ξεκινήσω τη μικρή μου αναφορά στο πρόσωπό του. 

Ήμουν ένα χωριατόπουλο, μικρό κι ασήμαντο που μαζί με άλλους
Μυτιληνιούς συμπατριώτες μου, αρχές του Σεπτέμβρη του 1971 φτάσαμε στην Ιερατική Σχολή της Τήνου, για να εγγραφούμε σ’ αυτήν ως Ιεροσπουδαστές, συνοδευόμενοι από τον τότε Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως μας, τον νυν πολυσέβαστο Μητροπολίτη μας π. Ιάκωβο Φραντζή. Εκεί στη Σχολή πρωτοείδα τον πατέρα Αγαθόνικο κι έκτοτε η μορφή, το στυλ, ο λόγος, οι κινήσεις του σημάδεψαν την πορεία μου.

Ο Άγιος Κίτρους ως Σχολάρχης -χωρίς υπερβολή- βάδιζε στα
χνάρια του Αγίου Νεκταρίου! Η συμπεριφορά του, το ύφος του, τα βήματά του, οι ενέργειές του ήταν ακριβώς οι ίδιες του Αγίου! Σοβαρός, γλυκός, σοφός, ήρεμος, άγιος. Όταν αργότερα διάβασα το γνωστό βιβλίο «ένας Άγιος του αιώνα μας» κι έμαθα πως ο Άγιος Νεκτάριος αντιμετώπιζε ως Σχολάρχης τα διάφορα προβλήματα και τις κατά καιρούς καταστάσεις, διαπίστωσα πως είχαμε ανάμεσά μας έναν άλλον Άγιο Νεκτάριο. ΔΕΝ υπήρξε ιεροσπουδαστής στην Τήνο που να μην αγάπησε τον πατέρα Αγαθόνικο και να μην τον εκτίμησε ή να μην τον εκτιμά. 

Ήταν και είναι για όλους μας ο πατέρας Αγαθόνικος. Έτσι τον
αποκαλούσα κάθε φορά που του έγραφα ή του μιλούσα: «πατέρα Αγαθόνικε». Και το χαιρόταν… Κι εκείνος στις απαντήσεις του: «Γλυκέ μου, καλέ μου, Αθανάσιέ μου…».

Θυμάμαι, είχαμε στη Σχολή μας ένα μικρό παρεκκλήσι για τις
καθημερινές μας ακολουθίες. Το παρεκκλήσι αυτό ήταν η καταφυγή μου. Σ’ αυτό συχνά-πυκνά, συναντούσα τον πατέρα Αγαθόνικο, καθισμένο σε μια καρέκλα σιωπηλά να προσεύχεται. Μόνος, απόθετε στο Θεό τα δικά μας προβλήματα.

Ήταν ως λειτουργός, υπέροχος! Μου έλεγε: «Δεν επιτρέπονται
στο Ιερό Βήμα πολλά βήματα. Τα βήματά σου ως Ιερεύς, να είναι τόσα που να μπορεί να τα μετρήσει κάποιος την ώρα που θα λειτουργάς». Δεν φορούσε ακριβές και φανταχτερές ιερατικές στολές. 

Λειτουργούσε στη σχολή μας πάντοτε με την ίδια στολή. Και σε
ερώτησή μου, «γιατί δεν αγοράζετε μια καλύτερη στολή», η απάντηση του με εντυπωσίασε: «Θανάση μου, να σταθώ μπροστά στο γυμνό Εσταυρωμένο με ακριβή και φανταχτερή στολή»!! Η αδελφή του κάποτε τον επισκέφθηκε στη Σχολή μας και ως δώρο του πρόσφερε μια στολή. Τη φόρεσε, γιατί επιμέναμε. Την ίδια ημέρα την έκαψε με τη λαμπάδα, κατά την ώρα της μικρής εισόδου. «Τι ήθελα και σας άκουσα
και τη φόρεσα», μονολογούσε.

Με τους γονείς των Ιεροσπουδαστών ήταν πάντα απλός, καταδεκτικός, γλυκομίλητος, αγαπητός. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την
αποφοίτησή μου και θυμόταν ακόμη και το όνομα της μάνας μου και τα πολλά κιλά του πατέρα μου! 

Για χάρη των παιδιών του, των ιεροσπουδαστών, για την προσωπική μας ελευθερία ως μαθητές και ως άνθρωποι, δεν δίσταζε -πάντα
ευγενικά- να κοντραριστεί με την φασιστική ή την υποκριτική συμπεριφορά ορισμένων… Δυστυχώς κοντά μας τον άφησαν μόνο τρία χρόνια… Τα λόγια που είπε τότε σε κάποιον ισχυρό που τον έβλεπε με καχύποπτο μάτι, ηχούν ακόμη στα αυτιά μου: «Ήμουν και είμαι στρατιώτης. Κανένας στρατιώτης δεν επιλέγει τον αξιωματικό του και ως στρατιώτης είμαι στη διάθεση της Εκκλησίας». Γι’ αυτή του τη θέση τον εκτίμησε αργότερα και τον εκτίμησαν πολλοί….

Συνέβη κάποτε, στις αρχές της αρχιερατείας του Μητροπολίτου μας, να ασθενήσει ο Δεσπότης μας και να έχουν έλθει για τον επισκεφτούν δυο
πανεπιστημιακοί καθηγητές. Μετά τις συστάσεις ο ένας καθηγητής, μου είπε με σιγουριά: «Θα πήρατε πολλά από τη Θεολογική Σχολή, πάτερ μου». Και θαρραλέα τότε του απάντησα: «Αν μου ζητούσατε να γράψω ό,τι αποκόμισα από τη Θεολογική, θα χρειαζόμουν ένα μικρό σε μέγεθος τετράδιο. Αν μου ζητούσατε να καταγράψω ό,τι αποκόμισα από την …τραπεζαρία της Ιερατικής Σχολής Τήνου, επί π. Αγαθονίκου Φατούρου, θα χρειαζόμουν ένα πλήθος τετραδίων»! Κι αυτό γιατί στην
τραπεζαρία της Σχολής μας -που ήταν παρών ο Σχολάρχης μας κι έτρωγε μαζί μας- μετά το γεύμα ή το δείπνο, αναπτύσσονταν κοινωνικά, θεολογικά και ποικίλα άλλα θέματα. Αφού τρώγαμε, ο πατέρας Αγαθόνικος με τι πιρούνι χτυπούσε ρυθμικά το ποτήρι του, σημάδι πως θα έπρεπε να σταματήσουμε για να ξεκινήσει η κουβέντα… Χρόνια
ανεπανάληπτα, υπέροχα, δημιουργικά. 

Τον επισκέφθηκα τελευταία φορά το προπερασμένο Καλοκαίρι. Δεν ήταν ο πατέρας Αγαθόνικος που ήξερα. Η αρρώστια και τα χρόνια τον είχαν αλλοιώσει φαινομενικά. Γιατί αφού μιλήσαμε και χαρήκαμε τόσο που με είδε, με αγωνία και παρόλη τη δυσκολία λόγω της ασθένειάς του, προσπαθούσε να μάθει πού θα μείνω, αν έχω κλείσει ξενοδοχείο, αν θα έπρεπε εκείνος να επιληφθεί της φιλοξενίας μου!!!
Άρχοντας, ευγενικός, καλοσυνάτος. 

Ο πατέρας Αγαθόνικος, ο Άγιος Κίτρους, ζει στην καρδιά μου και θα ζει ως ότου πεθάνω. Μόνο, ταπεινά παρακαλώ τους δικούς του ανθρώπους και τους «ξένους», τους απλούς και σπουδαίους, τους ρασοφόρους και τους λαϊκούς, να σεβαστούν τη μορφή του, την προσφορά του, την αγιότητά του…. Θλίβομαι για όσα ακούω και διαβάζω. Για όσα γνωρίζω και για όσα υποπτεύομαι. Ένας τέτοιος
Άνθρωπος, ένας τέτοιος Άγιος πρέπει να αισθάνεται την αγάπη μας και να αναπαύεται στην αγκαλιά μας». 

πηγή

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ

Του π. Αθανασίου Γιουσμά
«Οι Ασώματοι Άγιοι Άγγελοι»
Ένας από τους τέσσερις Αρχαγγέλους, πολύ γνωστός, χαριτωμένος, προσιτός, Άγγελος καλών ειδήσεων είναι και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. 

 Τον συναντάμε στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Μάλιστα, τέσσερις φορές γίνεται ονομαστικά λόγος για το πρόσωπό του και τις υπόλοιπες αναφέρεται απλώς μόνο με την ονομασία «Άγγελος».

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι αυτός που σταλμένος από το Θεό στάθηκε «ενώπιον» του Προφήτη Δανιήλ, «ως όρασις ανδρός», με ανδρική μορφή και του εξήγησε το δεύτερο όραμα που είχε δει (Δαν. 8, 15 κ. εξ.). Μάλιστα, στο αγιογραφικό αυτό κείμενο βρίσκουμε μια σημαντική λεπτομέρεια που επιβεβαιώνει κάποια παρόμοια δική μας λατρευτική τακτική και πράξη: Καθώς πλησίασε ο Άγγελος του Κυρίου τον Προφήτη, ο Δανιήλ θαμπώθηκε κι έπεσε με το πρόσωπο στη γη! Γονάτισε όπως γονατίζουμε κι εμείς στο Ναό σε διάφορες καθορισμένες στιγμές της Θείας Λατρείας ή στο σπίτι μας κατά την προσωπική μας προσευχή ή πριν ασπαστούμε ιερά λείψανα και εικόνες! Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν εκείνος που αποκάλυψε στον ίδιο Προφήτη το χρόνο έλευσης του Μεσσία (Δαν. 9, 21 κ. εξ.).

Στην Καινή Διαθήκη και συγκεκριμένα στο Ευαγγέλιο του Λουκά, ο ίδιος Ασώματος Άγιος Άγγελος προλέγει στο γέροντα Ιερέα Ζαχαρία τη γέννηση του Προδρόμου και του επιβάλλει για τη δυσπιστία του, το επιτίμιο της αφωνίας μέχρι να γεννηθεί το παιδί και να του γίνει η ονοματοδοσία (Λουκ. 1, 11 κ. εξ.). Ο ίδιος Ευαγγελιστής –έχοντας σύμφωνα με τη Χριστιανική Παράδοση, τη σχετική πληροφόρηση από την ίδια τη Θεοτόκο– αναφέρει πως την είδηση της Γέννησης του Χριστού στην Παναγία τη μετέφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ! Διαβάζουμε: «Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, ο Θεός έστειλε τον Άγγελο Γαβριήλ στην πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρέτ σε μια παρθένο…» (Λουκ. 1, 26 κ. εξ.).

Ο Γαβριήλ είναι ο Αρχάγγελος του Ευαγγελισμού! Κι όχι μόνο: Εκείνος –έστω κι αν δεν αναφέρεται το όνομά του– θεωρείται από την Εκκλησία μας πως: Μετέφερε την εντολή του Θεού στον Ιωσήφ να παραλάβει την Παναγία σπίτι του και να μην την παραδώσει για λιθοβολισμό, συνομίλησε με τους βοσκούς το βράδυ της Γέννησης του Χριστού, έδωσε εντολή στους Μάγους να επιστρέψουν στα μέρη τους από διαφορετικό δρόμο και πληροφόρησε τον Ιωσήφ να φύγουν στην Αίγυπτο κι αργότερα τον ενημέρωσε το πότε να επιστρέψουν στη Γη των Ιουδαίων. Κατά την άποψη πολλών Πατέρων της Εκκλησίας μας, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ αποκύλησε «τον λίθον του μνημείου» του Κυρίου την ημέρα της Αναστάσεως και μετέφερε στις Μυροφόρες το χαρμόσυνο αυτό γεγονός. Δηλαδή, ο Γαβριήλ είναι ο Άγιος Άγγελος που στενά συνδέθηκε από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης με όλη την υπόθεση της Θείας Οικονομίας, της μεγάλης του Χριστού ταπείνωσης να προσλάβει την ανθρώπινη σάρκα με σκοπό να σώσει το ανθρώπινο γένος!

Ήδη, από την παλαιοχριστιανική εποχή έχουμε ζωγραφικές παραστάσεις του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στη γλυπτική, στη μικροτεχνία, στη ζωγραφική εν γένει, ακόμα και σε ενδύματα! Μέχρι τον 4ο μ.Χ. αιώνα απεικονιζόταν όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι Άγιοι Άγγελοι. Αργότερα τον συναντάμε σε βυζαντινές τοιχογραφίες ή φορητές εικόνες πιο προσιτός, πιο γλυκός και γαλήνιος από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Η μορφή του, καταλαμβάνει όχι μόνο αψίδες του Ιερού Βήματος, αλλά ακόμη και μέρη του τρούλου!Εικονίζεται μόνος, πλάι στη Θεοτόκο, πλάι στον Παντοκράτορα, μαζί με υπολοίπους Αγγέλους, αλλά και σε διάφορες άλλες φάσεις.

Ο Γαβριήλ θεωρήθηκε ως ένας εκ των Αρχαγγέλων, όχι μόνο γιατί αυτό μαρτυρεί η εκκλησιαστική γραμματεία αλλά, επειδή ο ίδιος είχε πει στον πατέρα του Προδρόμου, το Ζαχαρία, πως: «Εγώ είμαι ο Γαβριήλ που παραστέκομαι ενώπιον του Θεού» (Λουκ. 1, 19). Ας ευχηθούμε κλείνοντας, ο αγαπημένος μας τούτος Αρχάγγελος, αφού βρίσκεται δίπλα στον Τριαδικό Θεό, να εύχεται και να μεσιτεύει για όλους μας.

Ἡ προϊστορία καὶ ἡ ἱστορία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ π. Ἀθανάσιος Γιουσμᾶς

Πρόσωπα καὶ πράγματα ἔχουν τὴν ἱστορία τους καὶ γιατί ὄχι καὶ τὴν προϊστορία τους. Τὴν ἱστορία του καὶ τὴν προϊστορία του ἔχει καὶ ὁ Τίμιος Σταυρὸς ποὺ ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴν Παγκόσμια Ὕψωσή Του στὶς 14 Σεπτεμβρίου. 

Ἐμεῖς σὲ αὐτό μας τὸ ἄρθρο ἐδῶ ἂς σταθοῦμε.

Στὸ δυτικὸ τμῆμα τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη καὶ μέσα σὲ δασώδη ὄμορφη κοιλάδα, βρίσκεται ἡ ὀνομαστὴ Μονὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Στὸ καμπαναριὸ της κυματίζει ἡ γαλανόλευκη, λίγο πιὸ κάτω ἀπὸ τὸ Κοινοβούλιο τοῦ Ἰσραήλ! Στὸ σημεῖο αὐτό, κατὰ τὴν παράδοση, εἶχε φυτευτεῖ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ, τῆς καταδίκης τοῦ Ἰησοῦ. 

Ἂς παρακολουθήσουμε ὅμως, τὴν ὅλη ὑπόθεση:

Ὁ ἀνιψιὸς τοῦ Ἀβραάμ, ὁ Λώτ, μετὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων, κατέφυγε σὲ κάποιο σπήλαιο, αὐτὸς καὶ οἱ δύο του κόρες. Ἐκεῖ τὸν μέθυσαν οἱ θυγατέρες του «καὶ ἐκοιμήθη μετ’ αὐτῶν» (Γέν. 19, 34)! Σύμφωνα μὲ μία συριακὴ παράδοση, ὁ Λὼτ ἐξομολογήθηκε τὸ ἁμάρτημά του στὸν πατριάρχη Ἀβραὰμ καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ προσευχηθεῖ στὸ Θεὸ νὰ τὸν συγχωρήσει. Παρ’ ὅλο τοῦτο, καθημερινὰ δὲν ἔπαυε νὰ παρακαλεῖ τὸ Θεό. 

Κάποια ἡμέρα παρουσιάστηκε στὸ Λὼτ ἕνας ἄγγελος καὶ τοῦ ἔδωσε τρία ραβδιὰ τὸ καθένα ἀπὸ ἕνα εἶδος δέντρου. Κέδρος, πεῦκο καὶ κυπαρίσσι. Μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ τὰ φυτέψει καὶ νὰ φέρνει καθημερινὰ νερὸ ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη νὰ τὰ ποτίζει. Ἐὰν βλαστήσουν τοῦ εἶπε, τότε αὐτὸ θὰ σημαίνει πὼς ὁ Θεὸς δέχτηκε τὴ μετάνοιά σου, διαφορετικὰ θὰ εἶσαι κολασμένος γιὰ πάντα. Γεμάτος χαρὰ ὁ Λώτ, ἔκαμε ὅπως τοῦ ὑπέδειξε ὁ ἄγγελος. 

Ἐνῶ ὅμως ἐπέστρεφε ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη μὲ τὸ νερό, συνάντησε τὸ μισόκαλο διάβολο, ποὺ τοῦ φθόνησε τὴ μετάνοια, μεταμφιεσμένο σὲ φτωχὸ ἄνθρωπο καὶ ὁ ὁποῖος τοῦ ζήτησε νὰ πιεῖ. Λίγο πιὸ πέρα συνάντησε καὶ δεύτερο καὶ τρίτο, μέχρι ποὺ ἐξαντλήθηκε τὸ νερό. Αὐτὸ ἔγινε ἀρκετὲς φορὲς κι ὁ Λὼτ ἄρχισε νὰ ἀπελπίζεται, γιατί θὰ ξεραινόντουσαν τὰ τρία ραβδιά. 

Τότε φάνηκε γιὰ δεύτερη φορὰ ἄγγελος Κυρίου καὶ τὸν πληροφόρησε πὼς τὰ ραβδιὰ βλάστησαν καὶ μεγαλώνουν χωρὶς νερό. Ἔτσι βεβαιώθηκε πὼς ὁ Θεὸς δέχτηκε τὴ μετάνοιά του! 

Σήμερα στὸ Μοναστήρι δείχνουν τὸν τόπο κάτω ἀπὸ μία Ἁγία Τράπεζα, ὅπου ὁ Λὼτ φύτεψε τὸ τρισύνθετο ξύλο ἀπὸ κέδρο, πεῦκο καὶ κυπαρίσσι. 

Ὅταν ὁ βασιλιὰς Σολομὼν εἶδε τὸ παράξενο αὐτὸ δέντρο διέταξε νὰ τὸ κόψουν, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιήσει στὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ναοῦ. Ὅμως, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, σὲ καμία χρήση δὲν ταιρίαζε, γιατί ἄλλοτε μίκραινε κι ἄλλοτε μεγάλωνε. Ἔτσι τὸ ὀνόμασαν ξύλο κατάρας κι ἔμενε γιὰ χρόνια ἀχρησιμοποίητο.

Αὐτὸ τὸ ξύλο ἀργότερα, κατ’ ἐντολὴ τοῦ ἀρχιερέα Καϊάφα, χρησιμοποίησαν οἱ ἄνομοι Ἑβραῖοι γιὰ τὴν κατασκευὴ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἰησοῦ. Κι αὐτὸ γιατί λόγω τῶν αὐξομειώσεών του, θὰ ἔκαμε τὸ μαρτύριο τοῦ Ναζωραίου φρικτότερο! Ἔτσι ἀπὸ ξύλο τῆς κατάρας, ἔγινε τὸ ξύλο τῆς εὐλογίας…

Ἐμεῖς ἔκτοτε τὸ Ξύλο τοῦ Σταυροῦ ὄχι ἁπλῶς τὸ προσκυνᾶμε καὶ τὸ τιμοῦμε, ἀλλὰ τὸ λατρεύουμε, τὸ λιτανεύουμε, τὸ ἀσπαζόμαστε… Ἔγινε γιὰ ὅλους μας τὸ «ξύλο τῆς ζωῆς», τὸ «τρισμακάριστο καὶ πανσεβάσμιο ξύλο», τὸ «τρόπαιο» καὶ τὸ «ὅπλο» κατὰ τῶν δαιμόνων. Αὐτόν, τὸν πανάγιο τοῦ Χριστοῦ Σταυρό, «ἀοράτως» περικυκλώνουν οἱ Ἀσώματες Δυνάμεις κι ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοὶ σὲ Αὐτὸν καταφεύγουμε, γιατί ἀποτελεῖ «τῆς οἰκουμένης φύλακα» καὶ «τῆς Ἐκκλησίας δόξα».

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸν κατὰ τὸ 325 μ.Χ. Τὸν ἀναζήτησε ἡ βασιλομήτωρ καὶ Ἁγία Ἑλένη στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου παρέμεινε «κεκρυμμένος» στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. 

Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸν στὴ συνέχεια ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Μακάριος Τὸν ὕψωσε στὸν ἄμβωνα τοῦ Ναοῦ καὶ βλέποντάς Τον οἱ Χριστιανοὶ προσευχόμενοι ἔλεγαν καὶ ξανάλεγαν τὸ «Κύριε ἐλέησον». Κάτι ποὺ λέμε κι ἐμεῖς τὴν ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως… Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸν ὡς σήμερα σχηματίζουμε τὸ Σταυρὸ στὸ σῶμα μας καὶ μὲ αὐτὸν τελεσιουργοῦμε τὰ Μυστήρια καὶ λαμπρύνουμε τοὺς Ναούς μας.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ γιὰ ὅλους μας τὴν «οὐρανομήκη κλίμακα», τὴ σκάλα δηλαδὴ ἐκείνη ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς κάνει συγκατοίκους τῶν ἀγγέλων… 

Παραμένουμε πιστοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι σὲ Αὐτόν!
πηγή

Η προϊστορία και η ιστορία του Τιμίου Σταυρού

09ΣΕΠ

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Πρόσωπα και πράγματα έχουν την ιστορία τους και γιατί όχι και την προϊστορία τους. Την ιστορία του και την προϊστορία του έχει και ο Τίμιος Σταυρός που η Μητέρα μας Εκκλησία τιμά την Παγκόσμια Ύψωσή Του στις 14 Σεπτεμβρίου. Εμείς σε αυτό μας το άρθρο εδώ ας σταθούμε.

Στο δυτικό τμήμα της Ιερουσαλήμ, έξω από τα τείχη και μέσα σε δασώδη όμορφη κοιλάδα, βρίσκεται η ονομαστή Μονή του Τιμίου Σταυρού. Στο καμπαναριό της κυματίζει η γαλανόλευκη, λίγο πιο κάτω από το Κοινοβούλιο του Ισραήλ! Στο σημείο αυτό, κατά την παράδοση, είχε φυτευτεί το ξύλο του Σταυρού, της καταδίκης του Ιησού.Ας παρακολουθήσουμε όμως, την όλη υπόθεση:

Ο ανιψιός του Αβραάμ, ο Λωτ, μετά την καταστροφή των Σοδόμων, κατέφυγε σε κάποιο σπήλαιο, αυτός και οι δυο του κόρες. Εκεί τον μέθυσαν οι θυγατέρες του «και εκοιμήθη μετ’ αυτών» (Γέν. 19, 34)! Σύμφωνα με μία συριακή παράδοση, ο Λωτ εξομολογήθηκε το αμάρτημά του στον πατριάρχη Αβραάμ και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί στο Θεό να τον συγχωρήσει. Παρ’ όλο τούτο, καθημερινά δεν έπαυε να παρακαλεί το Θεό.

Κάποια ημέρα παρουσιάστηκε στο Λωτ ένας άγγελος και του έδωσε τρία ραβδιά το καθένα από ένα είδος δέντρου. Κέδρος, πεύκο και κυπαρίσσι. Με την εντολή να τα φυτέψει και να φέρνει καθημερινά νερό από τον Ιορδάνη να τα ποτίζει.Εάν βλαστήσουν του είπε, τότε αυτό θα σημαίνει πως ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά σου, διαφορετικά θα είσαι κολασμένος για πάντα.Γεμάτος χαρά ο Λωτ, έκαμε όπως του υπέδειξε ο άγγελος. Ενώ όμως επέστρεφε από τον Ιορδάνη με το νερό, συνάντησε το μισόκαλο διάβολο, που του φθόνησε τη μετάνοια, μεταμφιεσμένο σε φτωχό άνθρωπο και ο οποίος του ζήτησε να πιει. Λίγο πιο πέρα συνάντησε και δεύτερο και τρίτο, μέχρι που εξαντλήθηκε το νερό.Αυτό έγινε αρκετές φορές κι ο Λωτ άρχισε να απελπίζεται, γιατί θα ξεραινόντουσαν τα τρία ραβδιά. Τότε φάνηκε για δεύτερη φορά άγγελος Κυρίου και τον πληροφόρησε πως τα ραβδιά βλάστησαν και μεγαλώνουν χωρίς νερό. Έτσι βεβαιώθηκε πως ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά του! Σήμερα στο Μοναστήρι δείχνουν τον τόπο κάτω από μία Αγία Τράπεζα, όπου ο Λωτ φύτεψε το τρισύνθετοξύλο από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι.

Όταν ο βασιλιάς Σολομών είδε το παράξενο αυτό δέντρο διέταξε να το κόψουν, για να το χρησιμοποιήσει στην ανοικοδόμηση του Ναού. Όμως, σύμφωνα με την παράδοση, σε καμία χρήση δεν ταίριαζε, γιατί άλλοτε μίκραινε κι άλλοτε μεγάλωνε.Έτσι το ονόμασαν ξύλο κατάρας κι έμενε για χρόνια αχρησιμοποίητο.

Αυτό το ξύλο αργότερα, κατ’ εντολή του αρχιερέα Καϊάφα, χρησιμοποίησαν οι άνομοι Εβραίοι για την κατασκευή του Σταυρού του Ιησού. Κι αυτό γιατί λόγω των αυξομειώσεών του, θα έκαμε το μαρτύριο του Ναζωραίου φρικτότερο! Έτσι από ξύλο της κατάρας, έγινε το ξύλο της ευλογίας…

Εμείς έκτοτε το Ξύλο του Σταυρού όχι απλώς το προσκυνάμε και το τιμούμε, αλλά το λατρεύουμε, το λιτανεύουμε, το ασπαζόμαστε… Έγινε για όλους μας το «ξύλο της ζωής», το «τρισμακάριστο και πανσεβάσμιο ξύλο», το «τρόπαιο» και το «όπλο» κατά των δαιμόνων. Αυτόν, τον πανάγιο του Χριστού Σταυρό, «αοράτως» περικυκλώνουν οι Ασώματες Δυνάμεις κι όλοι εμείς οι πιστοί σε Αυτόν καταφεύγουμε, γιατί αποτελεί «της οικουμένης φύλαξ» και «της Εκκλησίας η δόξα».

Για το λόγο αυτόν κατά το 325 μ.Χ. Τον αναζήτησε η βασιλομήτωρ και Αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα, όπου παρέμεινε «κεκρυμμένος» στα έγκατα της γης. Για το λόγο αυτόν στη συνέχεια ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος Τον ύψωσε στον άμβωνα του Ναού και βλέποντάς Τον οι Χριστιανοί προσευχόμενοι έλεγαν καιξανάλεγαν το «Κύριε ελέησον». Κάτι που λέμε κι εμείς την ημέρα της Υψώσεως… Για το λόγο αυτόν ως σήμερα σχηματίζουμε το Σταυρό στο σώμα μας και με αυτόν τελεσιουργούμε τα Μυστήρια και λαμπρύνουμε τους Ναούς μας.

Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί για όλους μας την «ουρανομήκη κλίμακα», τη σκάλα δηλαδή εκείνη που μας οδηγεί από τη γη στον ουρανό και μας κάνει συγκατοίκους των αγγέλων… Παραμένουμε πιστοί καιαφοσιωμένοι σε Αυτόν! 

* Εφημερίδα Εμπρός, 12 Σεπτεμβρίου 2007

πηγή

Τι εντυπωσίασε το ληστή; του π. Αθανασίου Γιουσμά

Καθηγητή Θεολόγου, Εφημερίου Ι.Ν. Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης

Από την εφημερίδα «Εμπρός» Μυτιλήνης, 20/04/2011

Τούτες τις μέρες της Μεγάλης βδομάδας ο νους μου επίμονα σκάλωσε στην περίπτωση του ληστή, πάνω στο σταυρό. Οι Ευαγγελιστές δεν μας έχουν διασώσει το όνομά ή την καταγωγή του. Αγνοούμε τα πάντα γι’ αυτόν! Οι Πατέρες και οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας τον εγκωμιάζουν ανώνυμα και τον προβάλλουν ως παράδειγμα! Οι αγιογράφοι τον παριστάνουν εντός του Παραδείσου κουβαλώντας στην πλάτη το σταυρό του και γύρω από το φωτοστέφανο σημειώνουν: «Ο Άγιος Ληστής»! Ήταν «κακούργος» (Λουκ. 23, 39) κι έγινε Άγιος, πρώτος πολίτης του Παραδείσου!

Ο ληστής ήταν μέλος συμμορίας που δρούσε στην ύπαιθρο. Λήστευε τους περαστικούς. Δεν ήταν ένας επαναστάτης που αγωνιζόταν ενάντια στη ρωμαϊκή κυριαρχία - τέτοιος ήταν ο Βαραββάς. Ήταν κακοποιός! Στο ενεργητικό του είχε φόνους και ληστείες. Ο ίδιος ομολόγησε πως είχε διαπράξει σωρό άτοπα και απρεπή. Την ύστατη στιγμή ξεφύτρωσε μέσα του ο φόβος του Θεού. Πίστεψε στη μέλλουσα ζωή! Πιθανότατα να είχε ιουδαϊκή καταγωγή, γιατί αναγνώρισε τη μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού και γνώριζε την προφητεία του Ησαΐα, πως ο Μεσσίας θα ανάσταινε τους άξιους Ισραηλίτες, για να λάβουν μέρος μαζί με τους Πατριάρχες στη μεσσιανική πανήγυρη (Ησ. 26, 19 και Δαν. 12, 2), γι’ αυτό ζήτησε από τον εσταυρωμένο Χριστό να τον συγχωρήσει. Κι Εκείνος απλόχερα χάρισε στον αφυδατωμένο από την αιμορραγία και πνιγμένο στην αμαρτία ληστή τη συμπάθεια και την αιωνιότητα!

Τι στάθηκε, αλήθεια, ικανό να μεταστρέψει την πονηρή διάθεση του ληστή, αφού δεν ήταν παρών σε νεκραναστάσεις και σε θαύματα του Ιησού; Αυτή την ώρα εμπρός του είχε έναν Ιησού εγκαταλελειμμένο, εξευτελισμένο, σταυρωμένο, πικραμένο. Έναν Ιησού φαινομενικά αδύναμο. Τι τον εντυπωσίασε;

Κάτω από τους τρεις σταυρούς έβλεπε ένα πλήθος να βρίζει και να περιγελά το σταυρωμένο Δάσκαλο της Γαλιλαίας κι ενώ περίμενε να δει σ’ Αυτόν έστω έναν ελάχιστο θυμό, Τον άκουσε να λέει: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκ. 23, 34)! Στο άκουσμα αυτό, ο ληστής αναλογίστηκε: Ο Ιησούς έχει αγάπη, συγχωρεί και τους σταυρωτές Του, άρα θα συγχωρήσει και θ’ αποδεχθεί κι εμένα, όποιος κι αν είμαι, ό,τι κι αν έχω διαπράξει. Και δε διαψεύστηκε.

Ο ληστής εξομολογήθηκε σωστά πάνω στο σταυρό. Μετάνιωσε. Κατηγόρησε τον εαυτό του. Ομολόγησε τις αμαρτίες του. Δεν προέβαλε δικαιολογίες. Πεθύμησε την αιωνιότητα. Κι ο Θεός της αγάπης και της συγγνώμης, ο Ιησούς, ξεψυχώντας ως άνθρωπος, ως Θεός πήρε για συνοδό Του στη Βασιλεία Του ένα διάσημο κακούργο! Ο ληστής «αυθημερόν» στον Παράδεισο!

Η αθωότητα και η ανεξικακία του Θεού μας, συγκλόνισε και ράγισε την πέτρινη καρδιά του ληστή! Εμείς, αλήθεια, ως πότε θα παραμένουμε ασυγκίνητοι κι αμετανόητοι μπροστά στο πέλαγος της αγάπης Του;

Πρωτοπρ. Αθανάσιος Γιουσμάς, Η περιτομή του Κυρίου και η απαραίτητη δική μας περιτομή

Κάθε πρώτη Ιανουαρίου η Εκκλησία μαςγιορτάζει και τα ημερολόγια γράφουν «Περιτομή του Κυρίου ημώνΙησού Χριστού». Ομολογουμένως λίγα γνωρίζουμε ωςχριστιανοί γι? αυτή τη γιορτή. Ας καταθέσουμε λίγες απλές σκέψεις μας σε στυλτούτη τη φορά ερωταπαντήσεων, για χάρη συντομίας.

- Τιήταν η περιτομή;

Όταν το παιδί συμπλήρωνε τις οκτώ μέρεςαπό τη γέννησή του, οι Ιουδαίοι, το έφερναν στον εντεταλμένο της Ιουδαϊκήςθρησκείας και με κοφτερή πέτρα ή με χαλύβδινο μαχαίρι το «μοέλ» έκοβαν τηνπόσθη του ανδρικού γεννητικού οργάνου. Αυτό συνέβη και στον Ιησού, περιετμήθηκι Αυτός οκτώ μέρες μετά την γέννησή Του κι έλαβε το όνομα Ιησούς.(Λουκ. 2, 5).Ιησούς είναι ελληνικός όρος από το Εβραϊκό Γεσούα. Είναι το αυτό με το όνομα«Εμμανουήλ» που αναφέρει ο Ησαΐας, και σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας».

- Σεποιον δόθηκε η εντολή αυτή της περιτομής;

Στον Αβραάμ ο Θεός είπε: «Θαδιατηρήσεις αυτή τη διαθήκη, τη συμφωνία, εσύ και το σπέρμα σου, κάθε αρσενικόςαπόγονός σου, θα ππεριτέμνεται στην ηλικία των οκτώ ημερών από την ημέρα τηςγέννησής του» (Γεν. 17, 10). Και αυτό τηρήθηκε απ?όλους τους Ιουδαίους και τηρείται ως σήμερα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πωςπεριτέμνονταν και οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες. Σήμερα και οι Μωαμεθανοί.

- Γιατίδόθηκε αυτή η εντολή;

Ήταν μια προσφορά του παιδιού στο Θεό.Από εκείνη τη στιγμή το παιδί σήμαινε πως ανήκε στο Θεό. Ήταν μια υπενθύμισηπως ο Ιουδαίος όφειλε να διαφέρει απ΄ όλους τους άλλους και στην πίστη και ναμην προσκυνά τα είδωλα των γειτονικών λαών. Είχε δοθεί και για λόγους υγιεινής,για πρόληψη ασθενειών και μολύνσεων. Οι Ιουδαίοι ήταν περιπλανώμενος λαός καιλαός που δεν τον χαρακτήριζε η προσήλωσή του στην καθαριότητα.

- Γιατί η περιτομή αφορούσε τη χώρα τωνγεννητικών οργάνων;

Πρώτα γιατί έκοπταν ένα ευτελές σαρκίοκι έπειτα γιατί, αιτία του κατακλυσμού και της καταστροφής των Σοδόμων καιΓομόρας ήταν η ακράτεια της γενετήσιας ορμής. Σαρκολάτρες ήταν οι συμπολίτεςτου Νώε και ομοφυλόφιλοι οι κάτοικοι των Σοδόμων και Γομόρων. Όρισε ο Θεός, η περιτομή να γίνεταιστη χώρα των γεννητικών οργάνων, γιατί σ΄ αυτά χρειαζόταν καιχρειάζεται ένας κάποιος περιορισμόςκαι αρκετή εγκράτεια.

- Γιατί περιετμήθη ο Χριστός;

Υπάκουσε κι αυτός στο έθος της εποχής,στο Μωσαϊκό νόμο! Ό,τι περιετμήθη είναι δείγμα πως ήταν Ιουδαίος, δικός τους κιόχι εθνικός ή Σαμαρείτης. Δυστυχώς, αν και δικός τους οι δικοί του δεν τονδέχτηκαν, τον θανάτωσαν!

- Γιατί δεν κάνουμε κι εμείς περιτομήσήμερα;

Αντιμετωπίστηκε αυτό το σοβαρόπρόβλημα, αρχικά στην πρώτη Εκκλησία. Αναρωτήθηκαν και οι Απόστολοι αν θαπρέπει όλοι οι Χριστιανοί, δεδομένου ό,τι προέρχονταν και από τον ειδωλολατρικόκόσμο, να περιτέμνονται ή όχι. Και λύθηκε με δημοκρατικό και διαλογικό τρόποστην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων, με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.Γιαμας περιτομή, δείγμα της αφοσίωσής μας στο Θεό, είναι το Βάπτισμα.Με το Βάπτισμα παύουμε να είμαστε «τέκνα σώματος»γινόμαστε «τέκνα της Βασιλείας του Θεού».Προσπαθώνταςνα θέσω έναν επίλογο σ? αυτό μας το άρθρο κλείνω γράφοντας τα εξής:Υποδεχτήκαμε έναν καινούριο χρόνο, το 2007. Μακάρι, όλοιμαςμέσα στο νέο χρόνονα περιτέμνουμε τα πάθη μας και οι συνάνθρωποί μας κι εμείς οι ίδιοι ναπεριτέμνουμε, να περιορίσουμε τη σαρκική μας ακράτεια. Ροζτηλέφωνα, αμαρτωλές συζεύξεις, ανώμαλες καταστάσεις, ηδονοβλεψίες των βίντεο καιτων κομπιούτερ, εξωσυζυγικές ή προγαμιαίες σχέσεις και πάει λέγοντας! Μακάρι «πάσας ταςσαρκικάς επιθυμίας» αφού καταπατήσουμε, «πνευματικήπολιτεία» να ζήσουμε όλες τις 365 μέρες του χρόνου. Πιο καθαροί, πιο αγνοί, πιοτίμιοι από χθες, φέτος για να ζήσει η οικογένεια που κλυδωνίζεται από τα ολοένααυξανόμενα διαζύγια, για να ζήσουμε όλοι μας

Πιο αγνά, πιο σεμνά, πιο θεάρεστα.Αμήν. Καλή Χρονιά!

του π. Αθανασίου Γιουσμά

* Εφημερίδα Εμπρός, 3 Ιανουαρίου 2007