Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης, Με εμπιστοσύνη, με αγάπη, με λατρεία...

Απόσπασμα από το βιβλίο του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη «Θερινό συναξάρι», τόμος Β’, των εκδόσεων Ακτή, το οποίο περιέχει απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του γνωστού λόγιου γέροντα για τους αγίους του καλοκαιριού.

Του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

22 Ιουλίου Η Αγία Μυροφόρος και Ισαπόστολος Μαρία η Μαγδαληνή

Και στις 22 έχομε την Αγία Μαγδαληνή. Τη Μυροφόρο. Την ισαπόστολο. Τη Μεγαλομάρτυρα. Την αγαπημένη του Χριστού και της Εκκλησίας μας. Η οποία, μαζί με τις άλλες Μυροφόρες, διηκόνησαν τον Χριστό και τη χορεία του, κατά τον καλύτερο τρόπο, εκ των υπαρχόντων αυταίς. Τ’ άφησαν όλα κι ακολουθούσαν κι έκαναν έξοδα, για την αγάπη του Κυρίου και για το μέγα και σωστικό Του έργο. Κατήγγειλε τον Πόντιο Πιλάτο και τον Καϊάφα στον αυτοκράτορα της Ρώμης. Κι έλαβαν εκείνοι την πρέπουσαν τιμωρίαν. Θα μου πείτε: «Γιατί αυτό;». Η αγία αγαπούσε τον Χριστό τόσο πολύ, που δεν ήθελε, όπως κι ο προφήτης Ηλίας, κανένας να Τον ατιμάζει και κανένας να Τον ταλαιπωρεί.

Κι έτσι, λοιπόν, έφτασε κι εκείνη στο μαρτύριο, με υπέροχο τρόπο και τα ’δωσε όλα για τον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Έχομε στο Άγιο Όρος και το χεράκι της, που το φέρνουν εδώ, στην Ανάληψη, στον Βύρωνα, οι πατέρες και το προσκυνούμε, και πρεσβεύει στον Κύριο και για την πατρίδα μας και την Εκκλησία και για την κάθε ψυχή και το Περιβόλι της Παναγίας.

Η Αγία Παρθενομάρτυς Μαρκέλλα

Κι έχομε και την Αγία Μαρκέλλα στη Χίο, τη μάρτυρα εκείνη της αρχαίας Εκκλησίας, η οποία εθανατώθη απ’ τον πατέρα της, εκεί κοντά στη θάλασσα, κι από τότε η θάλασσα μοιάζει αιματοβαμμένη. Και το μυροβόλο νησί της Χίου την τιμά εξαιρέτως, την αγαπάει υπερβαλλόντως και την εορτάζει πανηγυρικά. Τι ωραία πράγματα τούτο το καλοκαιράκι και κάθε καλοκαιράκι! Με τόσους αγίους, με τόσες ομορφιές και με τόσα καλά και ωραία!

23 Ιουλίου Ο Άγιος προφήτης Ιεζεκιήλ

Κι έχομε στις 23 Ιουλίου τον προφήτη Ιεζεκιήλ. Μεγάλη μορφή. Ένας από τους τέσσερις μεγάλους, μείζονας προφήτας, προεφήτευσε τα του Κυρίου, έκαμε αντίσταση στην εποχή του, ομολόγησε τον παντοκράτορα, κι εκοιμήθη και αυτός με τον τρόπο που εκοιμούντο οι μεγάλοι προφήται. Μας άφησε τα υπέροχα γραπτά του, στα οποία εντρυφούμε. Και σ’ αυτά, σ’ ένα κομμάτι, μας μιλάει για την Ανάσταση των νεκρών. Το διαβάζομε τη Μεγάλη Παρασκευή ή στον όρθρο, το Μέγα Σάββατο, μετά την περιφορά του Επιταφίου. Κι εκεί μιλάει και λέει πως τα οστά, τα γεγυμνωμένα οστά όλων των τάφων και όλων των μερών, όπου κι αν είναι, θα ’ρθει ημέρα, κατά την οποίαν θα κληθούν από τον Αρχάγγελο της Αναστάσεως, από τον μέγαν φωνητήν των νεκρών, που λέει η Εκκλησία, που είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, και θα αναστηθούν. Θα λάβουν σάρκες, θα λάβουν τις ψυχές τους. Τι μας περιμένει, λοιπόν; Αυτό που λέει το Σύμβολο της Πίστεώς μας περί το τέλος. «Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών». Εννοείται σωμάτων. Οι ψυχές είναι αθάνατες. Και αυτές οι αθάνατες θα μπουν στα θνητά σώματα. Και θ’ αποκτήσουν κι εκείνα αφθαρσία και αθανασία. Θα είναι «τα αυτά και ουκ αυτά», που ορίζει η Εκκλησία. Τι μας περιμένει, αδελφοί μου; Γι’ αυτό, ας προσπαθούμε να αντέχομε. Ας προσπαθούμε να βαστάμε. Ας προσπαθούμε να κρατάμε την άγια πίστη. Να μας βοηθάει ο Χριστός στους πειρασμούς και στις δυσκολίες. Και η Παναγία και οι άγιοι και οι άγγελοι, για να βγούμε πέρα. Δεν είμαστε μόνοι μας. Και μη φοβούμεθα τίποτε. Παρά μονάχα τον εγωισμό και τις ατέλειες και αδυναμίες μας, αλλά και αυτές και πάσαν μέριμναν ας τ’ αφήνομε στα χεράκια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Με εμπιστοσύνη, με αγάπη, με λατρεία, και με λογισμό και μ’ όνειρο.

ΠΗΓΗ

Μακεδονία,21/07/2013

Κυριακή των Αγίων Πάντων Χρόνια πολλά σε όλους μας! Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης

Πρώτη Κυριακή του Ματθαίου σήμερα , αγαπητοί. Χρόνια Πολλά οι άγιες μέρες που πέρασαν. Χρόνια Πολλά και για των αγίων Πάντων, που είναι και η Κυριακή των αγίων Πάντων. Χρόνια Πολλά σε όλους μας, γιατί γιορτάζουν όλοι οι άγιοι, γιορτάζουμε και μείς που φέρουμε τα ονόματά τους.

Μετά την Πεντηκοστή, αφού ήλθε το Πνεύμα το Άγιο και φώτισε τους Αποστόλους, εκείνοι βγήκαν στα πέρατα της Οικουμένης και κήρυξαν το Ευαγγέλιο έως εσχάτου της γης. Και προήλθαν οι πρώτοι καρποί της Εκκλησίας^· οι άγιοι. Και η Εκκλησία, έχουσα ενότητα, όρισε μία Κυριακή, την πρώτη Κυριακή μετά τη Πεντηκοστή, να γιορτάζονται όλοι οι άγιοι, ακόμη και οι άγγελοι, ακόμη και εκείνοι που θα έλθουν στο μέλλον, και εξαιρέτως η Παναγία Θεοτόκος.

Το άγιο Ευαγγέλιο, που είναι πια από τον Ματθαίο, και αρχίζουμε τις Κυριακές του Ματθαίου, που είναι ένα είδος Κατηχήσεως, γιατί η Εκκλησία κατηχεί και πληροφορεί τους πιστούς και εκείνους που θέλουν να έλθουν στην πίστη. Μας ομιλεί ο Χριστός μας και μας λέει: «Όποιος με ομολογήσει Θεάνθρωπο μπροστά στους ανθρώπους, και μάλιστα σε καιρό διωγμού, εγώ θα τον ομολογήσω δικό μου μπροστά στο Πατέρα μου κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Κι οποίος με αρνηθεί, θα τον αρνηθώ και εγώ κατά τη Δευτέρα Παρουσία». Εδώ ο Κύριος θέτει τα πράγματα στην αγάπη, στη μεγάλη αγάπη και θυσία για Κείνον εκ μέρους μας. Και πραγματικά η πρώτη εντολή είναι η αγάπη στο Θεό. Κι αν ο άνθρωπος προσπαθεί να πραγματοποιεί αυτή την εντολή, τότε έχει μεγάλη ευλογία και μεγάλη δύναμη, και τότε λειτουργούν σωστά και οι υπόλοιπες αγάπες^- η αγάπη στον συνάνθρωπο, η αγάπη στην κτίση, η αγάπη στο ωραίο, η αγάπη στα πάντα.

Και στη συνέχεια ο Κύριος μας λέει πάλι το ίδιο· ότι «όποιος αγαπά τον πατέρα του ή την μητέρα του παραπάνω από μένα, κι όποιος αγαπά τα παιδιά του παραπάνω από μένα, κι όποιος αγαπά τον εαυτό του παραπάνω από μένα, ε, τότε αυτός δεν είναι άξιος για μένα». Είναι απόλυτα αυτά, αλλά έλα που ο άνθρωπος έχει μέσα του απόλυτες τάσεις, έχει προοπτική να χωρέσει το Θεό, να γίνει «χώρα του αχώρητου». Γι’ αυτό και πολλές φορές οι καημένοι τα θέλουμε όλα, γι’ αυτό είμαστε και φιλάργυροι και φιλόδοξοι και φιλήδονοι. Προσπαθούμε με αυτά να γεμίσουμε τη ψυχή μας την αθάνατη, η οποία όμως δεν γεμίζει. Γεμίζει μόνο με το Θεό της, με τον θεάνθρωπο, και ζωούται και θεούται με το πανάμωμο Σώμα και Αίμα του.

Και στη συνέχεια βγαίνει ο απόστολος Πέτρος σε κάποια ομιλία εκεί που είχε ο Ιησούς πριν και του λέει: «Εμείς, Κύριε, τα αφήκαμε όλα και Σ’ ακολουθήσαμε. Τί θα κερδίσουμε; Τί θα λάβουμε;». Και Κείνος του είπε: «Θα είστε μαζί μου στον ουρανό, σε θρόνους, κοντά μου, και θα κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, όλο τον κόσμο. Και ακόμη να ξέρετε και σεις, και οι υπόλοιποι που θα έλθουν στους αιώνες, ότι όποιος άφησε γονείς, παιδιά, γυναίκα, κτήματα, υποστατικά και οτιδήποτε, θα τα λάβει εκατονταπλασίονα, εκατό φορές παραπάνω. Και στην παρούσα ζωή…». Και είναι αλήθεια αυτό· όταν ανοιχτούμε στο Χριστό και την Εκκλησία, όλοι εκείνοι που Τον ακολουθούν είναι γονείς μας, είναι αδελφοί μας, είναι τα πάντα, και πολλές φορές μας προσφέρουν ό,τι καλύτερο, ό,τι ανώτερο, και μας γεμίζουν ικανοποίηση και θεία ευλογία. «Και ακόμη, επιπλέον, λέει ο Χριστός, θα κερδίσει και την αιώνια ζωή». Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για την αιώνια ζωή. Χωρίς αυτή την προοπτική υποφέρει και βασανίζεται στην κόλαση του εγωισμού και στα πάθη και στους καημούς του κόσμου.

Τελειώνοντας ο Χριστός είπε ότι: «Υπάρχουν άνθρωποι εδώ που θεωρούνται τελευταίοι, και στη Βασιλεία θα είναι πρώτοι. Και υπάρχουν άνθρωποι εδώ που είναι πρώτοι, και στη Βασιλεία θα είναι τελευταίοι». Γιατί ο Χριστός έχει άλλα κριτήρια· μετρά με τα μέσα κριτήρια τον άνθρωπο, με τη ψυχή του, με την ομολογία του σε Κείνον, με την αγάπη του, με τη θυσία του. Ενώ οι άνθρωποι αυτού του κόσμου, οι μάταιοι, τα με­τράνε ακριβώς ανάποδα, κάνουν αντιστροφή των αξιών, γι’ αυτό υποφέραμε. Οι άγιοι Πάντες, αδελφοί, ας πρεσβεύσουν στον Κύριο, κι ας Τον παρακαλέσουν και για μας όλους. Να Τον ακολουθούμε σ’ όλη μας τη ζωή, μέχρι την τελευταία μας ανάσα, «με λογισμό και μ’ όνειρο», με αγάπη, λατρεία και θυσία, όπως έκαναν και ‘κείνοι.

Χρόνια πολλά.

Αρχιμ. Ανανία Κουστένη, «Το κήρυγμα της Κυριακής» Α΄, εκδ. Αρμός

π. Α. Κουστένης: Η Εκκλησία απέναντι στην Κρίση [βίντεο]

Ο Γέροντας μιλάει για το ψευτορωμαίικο, τον Βασιλέα που θα ενώσει όλα τα έθνη, τον κίνδυνο που θα προκύψει με τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες όταν πτωχεύσουμε και πολλά άλλα : 

π. Α. Κουστένης: Η Εκκλησία απέναντι στην Κρίση [βίντεο] 

πηγή

Η έμπρακτη ανθρωπιά μας... ο καλύτερος υπερασπιστής μας εν τη φοβερά ημέρα...

Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού
Η Κρίση και ο διαχωρισμός των ανθρώπων…
Βαρυσήμαντα πράγματα!
Το ιερό Ευαγγέλιο μας μιλάει γι΄ αυτό.
Και ο Δίκαιος Κριτής, ο φιλάνθρωπος Χριστός μας
Για να ξεχωρίσει τους καλούς από τους κακούς
Θέτει ως κριτήριο την έμπρακτη αγάπη
Και μάλιστα την αγάπη εκείνη που γίνεται με εύκολο τρόπο.
Ο Υιός του Θεού έγινε και Υιός του ανθρώπου.
Πήρε επάνω του όλη την ανθρώπινη φύση
Οπότε κάθε ανθρωπάκος είναι δικός Του
Ακόμα και ο μη χριστιανός, ο οποίος με τη σάρκωση, τον Σταυρό και την Ανάσταση του Ιησού
Εγινε δυνάμει χριστιανός, αντιπροσωπεύεται από τον Κύριο.
Και μας έδωσε Εκείνος την εύκολη αγάπη.
Μας είπε δηλαδή:
"Επείνασα και μου δώκατε να φάω, εδίψασα και με ποτίσατε, ήμουν γυμνός και με σκεπάσατε".
Οι βασικές, απόλυτες ανθρώπινες ανάγκες.
Όποιος πεινά πραγματικά λίγο ψωμάκι θέλει.
Και όποιος διψά λίγο νεράκι.
Μάλιστα, στην Παλαιστίνη ήταν λιγοστό.
Και όποιος δεν έχει να βάλει τίποτα επάνω του ένα ρουχαλάκι χρειάζεται.
Πολύ σπουδαία αυτά.
Και μάλιστα απευθύνεται εδώ ο Χριστός στη φιλαυτία μας.
Κι εμείς, αν πεινάγαμε, θα θέλαμε να μας δώσουν να φάμε
Και αν διψάγαμε, θα θέλαμε να μας ποτίσουν
Κι αν δεν είχαμε ρούχο να βάλουμε επάνω μας, θα θέλαμε ένα ρουχαλάκι.
Ε, αυτό που θέλουμε εμείς το θέλουν ακριβώς και οι άλλοι.
Οι άλλοι, οι χριστιανοί αδελφοί μας και οι υπόλοιποι συνάνθρωποι, τα πλάσματα του Θεού.
Στη συνέχεια ο Κύριος λέγει άλλες τρεις καταστάσεις ανθρώπων:
Τους φυλακισμένους, τους αρρώστους και τους ξένους.
Είναι κακό η φυλακή και μάλιστα να είσαι μέσα άδικα κρατούμενος.
Είναι κακό η ξενιτιά, διότι δεν έχεις κανέναν, δεν νιώθεις στήριγμα, αισθάνεσαι μόνος.
Και ακόμα, η αρρώστια, η ανημπόρια και η κατάκλιση στο κρεβάτι είναι από τα πιο σοβαρά.
Νομίζεις πως πεθαίνεις, πως χάνεσαι, πως φεύγεις.
Κι αν έρθει κάποιος να σε δει, σου φέρνει τη ζωή, σου δίνει την ευχή να γίνεις καλά.
Και τότε παίρνεις τα πάνω σου, παίρνεις δύναμη.
Και σημειώνουν οι πατέρες και ερμηνευτές ότι ο Κύριος δεν θα μας πει:
Γιατί δεν αναστήσατε και δεν κάματε καλά τον πεθαμένο;
Γιατί δεν βγάλατε από τη φυλακή τον φυλακισμένο; -δεν είναι κι εύκολο
Και γιατί δεν δώσατε τα πάντα στον ξένο; αλλά, γιατί δεν τον επισκεφθήκατε;
Είχαμε πάει κάποτε στη φυλακή με έναν συνάδελφο, να δούμε έναν ανθρωπάκο του λαού
Που έλεγε πως ήταν άδικα κρατούμενος.
Μόλις μας είδε, πηδούσε απ’ τη χαρά του, λες και του προσφέραμε τον Παράδεισο.
Κι είπαμε με τον παπά φεύγοντας, -και νιώθαμε μεγάλη χαρά
Πως πήγαμε και είδαμε τον Χριστό στη φυλακή, και πήραμε απ’ τη χαρά του Χριστού.
Είναι πολύ σημαντικά αυτά.
Με απλά πράγματα
Με απλές κινήσεις
Με απλές πράξεις και με τα ποδαράκια και τα χεράκια μας
Μπορούμε να κάνουμε τόσα καλά στους εν Χριστώ αδελφούς μας και στα υπόλοιπα ανθρωπάκια.
Μπορούμε να κάνουμε.
Αλλά τι κάνουμε;
Αμελούμε.
Αμελούμε και μας ξεφεύγει το καλό από τα χέρια.
Περνάει ο καιρός, διαβαίνουν οι χρόνοι, γερνάμε και μετά είμαστε ανήμποροι να κάνουμε τίποτα
Και χτυπάμε κάποτε και το κεφάλι μας.
Ο Κύριος, λοιπόν, Ιησούς Χριστός, στη Δευτέρα Παρουσία αυτές τις πράξεις μας θα βάλει μπροστά
Και με βάση αυτές θα μας κρίνει.
Γιατί Εκείνος, τηρουμένων των αναλογιών, ήλθε στη Γη
Για να μας ελεήσει, για να μας θρέψει με τον ουράνιο και υπερουράνιο άρτο, το Σώμα και το Αίμα Του
Να μας ποτίσει με το αθάνατο νερό, που ΄ναι το Άγιο Πνεύμα και η Θεία Του Χάρις
Να μας ντύσει με τον χιτώνα της αφθαρσίας
Να μας βγάλει από τη φυλακή και τον εγκλωβισμό του εγωισμού και της φιλαυτίας
Να μας κάμει δικούς Του, που είμαστε ξένοι
Και να μας θεραπεύσει, που είμαστε άρρωστοι ψυχή τε και σώματι.
Οι κακοί δεν θα καταλάβουν τίποτα στη Δευτέρα Παρουσία
Γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν ούτε τον Χριστό ούτε τον συνάνθρωπο
Γι΄ αυτό και αποκόπτονται και πηγαίνουν στη βασιλεία του σκότους και του διαβόλου.
Και δεν θα τους στείλει ο Χριστός. Θα πάνε μόνοι τους εκεί, γιατί εκεί ανήκουν.
Ενώ οι καλοί θα μείνουν μαζί με τον Χριστό, γιατί Του ανήκουν.
Ας μας φωτίσει ο Χριστός να κάνουμε πάντοτε έμπρακτη αγάπη
Κι αυτή θα είναι ο καλύτερος συνήγορός μας κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία.

Αρχιμανδρίτης  Ανανίας  Κουστένης
πηγή

«Θα φύγει αυτή η πνευματική σκλαβιά που υπάρχει» [βίντεο]

...

Περισσότερα

Καλή Σαρακοστή - Καλό Γολγοθά - Καλή Ανάσταση!...

 

Το παραπάνω βίντεο το λάβαμε από εδώ. 

π. Ἀνανίας Κουστένης - Ὁ ἱερέας στὸν Παπαδιαμάντη

Γιὸς παπᾶ ὁ κὺρ-Ἀλέξανδρος καὶ μὲ ἐπώνυμο παπαδικό. Τὸν ξεχώριζαν τ᾿ ἀλλὰ παιδιά. Κι αὐτὸ τὸν πονοῦσε.

Ἔβλεπε στὸν παπᾶ τὸν συνεχιστὴ τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ἔδειχνεν ὁ παπὰς τὸν ἀόρατο Χριστό. Ἐδάνειζε τὸ χέρι καὶ τὸ στόμα τοῦ σ᾿ Ἐκεῖνον. Καὶ ὅπως ὁ Χριστὸς νοιαζότανε τοὺς ἀνθρώπους στὰ χρόνια της ἐνσάρκου οἰκονομίας Του, ἔτσι καὶ ὁ παπὰς νοιάζεται τοὺς ἀνθρώπους. Λειτουργεῖ καὶ συλλειτουργεῖ μαζί τους στὸ Ναό. Παίρνει τὰ αἰτήματά τους, «τὰ πάθια καὶ τοὺς καϋμούς» των καὶ τὰ προσφέρει στὸ Χριστό, ποὺ εἶναι «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Κατεβάζει μὲ τὴν ἔγκριση τῶν πιστῶν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα σὲ ὅλους καὶ στὰ Δῶρα. Καὶ σὲ λίγο, ἀφοῦ μεταλάβει αὐτός, βγαίνει νὰ κοινωνήσει τοὺς πιστοὺς τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.

Καὶ γίνεται ἔτσι ὁ παπὰς πατέρας ποὺ γεννᾶ μέσα μας τὸ Χριστό. Ἀρχικὰ βέβαια μὲ τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ ὕστερα μὲ τ᾿ ἄλλα.

Οἱ τύποι τῶν ἱερέων στὸν Παπαδιαμάντη εἶναι μορφὲς (δηλαδὴ μορφωμένοι), ἐνάρετοι, σεβάσμιοι, ἱεροπρεπεῖς. Μπορεῖ νὰ εἶναι ὀλιγογράμματοι, ἀλλὰ μποροῦν καὶ κάνουν πολὺ καλὰ τὸ ἔργο τους.

Μποροῦν καὶ στέκουν μέσα στὸ Ναὸ μὰ καὶ στὴν Κοινωνία.

Κάνουν τὴ θεία Λειτουργία καὶ παίρνουν τὰ ὑπερκόσμια δῶρα της. Καὶ ὑστέρα βγαίνουν, «προέρχονται ἐν εἰρήνῃ», καὶ συνεχίζουν τὴ λειτουργία τῆς ζωῆς. Τὴ λειτουργία μετὰ τὴ Λειτουργία.

Ὁ ἱερέας πατέρας του ἦταν ἄριστος λειτουργός, τέκνον τῶν Κολλυβάδων, ἀλλὰ καὶ ἱκανὸς καὶ θαρραλέος καὶ χρήσιμος μέσα στὴν Κοινωνία.

Στὸ διήγημα «Στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο» νοιάζεται γιὰ τοὺς δύο ἀποκλεισμένους σὲ αὐτό. Κάνοντας ὁ ἴδιος τὸ ντελάλη, τὸ ἀνακοινώνει. Κι ὑστέρα στὸ σπίτι του συγκεντρώνει ἐνορίτες καὶ συνεργάτες του καί, ἀποφασισμένος ὄντας ἐκεῖνος, συμπαρασύρει καὶ πείθει ἀρκετοὺς νὰ τὸν ἀκολουθήσουν στὸν πηγαιμό του γιὰ βοήθεια τῶν κινδυνευόντων ἐνοριτῶν του.

Καὶ ὅλοι μαζὶ πηγαίνουν μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς των στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο, βρίσκουν σώους τους κινδυνεύοντας ἀπὸ τὰ χιόνια, κάνουν ἐκεῖ τὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων, προσφέρουν βοήθεια καὶ σὲ ναυαγοὺς ποῦ ξώκειλαν κατὰ τ᾿ ἀκροθαλάσσι, κι ὅλοι μαζὶ τρῶνε καὶ πίνουν εὐχαριστημένοι καὶ κοιμοῦνται πανάλαφροι. Καὶ τὴν ἄλλη μέρα τὸ ἀπόγευμα γυρίζουν αἰσίως στὴν πολίχνη.

Τί καρτεροῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Τὴν ἀγάπη τὴν ἔμπρακτη, τὴν ἔγνοια καὶ τὴν ἀποδοχή. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μάννα μας, κι ἐμεῖς πιστά Της τέκνα. Ὅπως καὶ ὁ σήμερα τιμώμενος καὶ φίλτατός μας κυρ-Ἀλέξανδρος.

Στὴν Ἀθήνα τὸν ἐσαγήνευε ὁ μακάριστος παπα-Πλανᾶς. Ὁ ταπεινός. Ὁ ἄξιος τοῦ πρώτου μακαρισμοῦ τοῦ Σωτῆρος. Πόση γαλήνη εὕρισκε κοντά του. Γνωστό μας εἶναι καὶ τὸ ἄρθρο του γι᾿ αὐτόν.

Τὰ μέγιστα τιμοῦσε καὶ τοὺς ἄγαμους ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς. Εἶχε ὑπέροχο παράδειγμα τὸν Διονύσιο τὸ Γέροντα, τὸν ἱεροπρεπῆ ἀσκητὴ καὶ λόγιο, τὸν συγγενῆ του. Τόνιζε τὴν προσφορά τους τὴ μεγάλη...

Καὶ στὰ τελευταῖα του ἐκάλεσε τὸν ἀξιαγάπητο ἀρχιμανδρίτη Ἀνδρέα Μπούρα, τὸν σπουδαῖο καὶ φίλο του, γιὰ ἐξομολόγηση καὶ Θεία Κοινωνία. Ζήτησε νὰ τοῦ διαβάσει τὴ μεγάλη ἐξομολογητικὴ εὐχή. Καὶ τὸν μετέλαβε. Κι ὑστέρα ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος ἄρχισε νὰ κλαίει. Ἔφευγε γιὰ τὴν ἄλλη πλάση. Εἶχε συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός του.

Ἀναφέρει στὰ ἔργα του καὶ ἱερεῖς μὲ ἀδυναμίες. Ἀναγκάζεται νὰ κρίνει. Ἀλλὰ μὲ πόνο καὶ ταπείνωση καὶ μοναδικὸ σκοπὸ τὴ διόρθωση, τὴ θεραπεία καὶ τὴν σωτηρία. Φέρεται μ᾿ εὐσπλαγχνία καὶ καλωσύνη. Ποτὲ δὲν προσβάλλει καὶ δὲν ἐκχυδαΐζει τοὺς ἥρωές του. Περιβάλλει μ᾿ ἀνείπωτη στοργὴ ἀκόμα καὶ τὸν πειναλέο ἀνθρωπίσκο στὸ «Λαμπριάτικο Ψάλτη». Καὶ δείχνει σὲ ὅλους καὶ στὸν ἑαυτό του, χωρὶς ἀφόρητο διδαχτισμό, τὴν θύρα τοῦ Παραδείσου, ποὺ εἶναι ἡ Μετάνοια.

Θεωρεῖ ὡς κύρια αἰτία τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν αἱρέσεων τὴν ἔλλειψη πραγματικῆς ποιμαντικῆς μέριμνας ἐκ μέρους τῶν ἱερέων.

Τὸ δέσιμο κλήρου καὶ λάου καὶ ἡ συνεργασία σώζει. Πάντοτε φυσικὰ μὲ τοῦ Χριστοῦ τὴ Χάρη.

Διαβάζοντας κανεὶς τὰ ἔργα τοῦ Παπαδιαμάντη ἔχει τὴν αἴσθηση πῶς βρίσκεται ἐδῶ καὶ κάπου ἄλλου ταυτόχρονα. Πῶς βρίσκεται ἐδῶ, στὰ πάθια καὶ τοὺς καϋμοὺς τοῦ κόσμου καὶ συγχρόνως στὰ Ρόδινα ἀκρογιάλια τῆς Θείας Βασιλείας. Καὶ τοῦτο γιατὶ ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι γνήσιον τέκνον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Καὶ ὅλα μέσα σ᾿ αὐτὴν εἶναι θεανθρώπινα.

Καὶ ζῶντα μέσα σ᾿ αὐτὴν τὴν θεανθρώπινη διάσταση τῆς Ἐκκλησίας ὁ κὺρ-Ἀλέξανδρος, μεταξύ της ἀνθρώπινης ἀδυναμίας καὶ τῆς Πηγῆς τῆς Παντοδυναμίας σχοινοβατοῦσε κι ἀγωνιζότανε. Ἄφηνε τὴν ὀντότητά του στὴν Ἀγκάλη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ στοργὴ τῆς Παναγίας, ποὺ Τοὺς ὑπεραγαποῦσε. Ὑμνοῦσε «μετὰ λατρείας τὸν Χριστό του».

Ἐπόνεσεν ἀμέτρητα στὴ ζωή του. Πέρασε φτώχεια σὰν ἀσκητής, μὰ ἔμεινε στὴν ἔντιμη πενία του, ὅπως ἔγραψε κάποτε στὸν ἱερέα πατέρα του, καὶ εἶχε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Πέρασε μοναξιὰ καὶ δυσκολίες «σὰν σκοτεινὸ καὶ ἄμοιρο τρυγόνι». Κατέφευγεν ὅμως στὴν ἁγία Ἐκκλησιά, ἐκεῖ ποὺ «τὸ χελιδόνι ηὐρε φωλιὰ καὶ τὸ τρυγόνι σκέπη».

Δὲν ἔγινε ὁ ἴδιος ἱερέας, μὰ ἱερουργοῦσε μὲ τὰ ἀθάνατα γραφτά του τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Καὶ πόσους δὲν ὠφέλησε καὶ ὠφελεῖ.

Λένε πὼς κάποια φορὰ ἀπελπισμένος ἐπῆγε νὰ ἐξομολογηθεῖ (πίστευε στὴν Ἐξομολόγηση). Καὶ εἶπε στὸν παπὰ πῶς δυσκολεύεται καὶ ὑποφέρει πολύ. Καὶ ὁ παπάς, χωρὶς νὰ τὸν ξέρει, ἀφοῦ τὸν παρηγόρησε δεόντως, τοῦ συνέστησε νὰ διαβάζει τὰ ἔργα τοῦ Παπαδιαμάντη.

Ἀναφέρει ὁ Μικρασιάτης λογοτέχνης καὶ μακαριστὸς πλέον Ἠλίας Βενέζης πὼς ἐνῶ εὐρίσκοντο στὰ περίφημα τάγματα ἐργασίας κι ἔμεναν σ᾿ ἕνα σταῦλο κλεισμένοι, βρῆκε κάποιος πεταμένο μέσα ἐκεῖ ἕνα φύλλο ἀπὸ περιοδικὸ καὶ ἄρχισε νὰ τὸ διαβάζει, γιὰ νὰ περνᾶ ἡ ὥρα. Καὶ καθὼς ἐδιάβαζε ἄρχισαν ὅλοι ν· ἀκοῦνε μ᾿ ἐνδιαφέρον. Μαλάκωσαν καὶ γαλήνεψαν οἱ ταλαίπωρες ψυχές τους. Καὶ καθὼς τελείωσε τὸ διάβασμα, ἔβγαλαν ὅλοι ἀνακουφισμένοι μιὰ φωνή: «ρὲ αὐτὸ ἦταν Εὐαγγέλιο. Λὲς κι εἴμαστε στὴν Ἐκκλησία». Καὶ τί λέτε πῶς ἦταν; Ἕνα κομμάτι ἀπ᾿ τὸ διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη «Ὑπὸ τὴν Βασιλικὴν Δρῦν».

Θυμᾶμαι κάποια φορὰ ἦρθε καὶ μὲ βρῆκε στὴν ἐκκλησία ἕνας πολὺ πονεμένος. Ἤθελε νὰ πεθάνει, μοῦ ἔλεγε. Δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω. Ἦταν Μεγαλοβδομάδα. Εἶχα μαζί μου τὰ «Πασχαλινὰ Διηγήματα» τοῦ κυρ-Ἀλέξανδρου καὶ σκέφθηκα νὰ ζητήσω κι ἐγὼ μιὰ ἐξυπηρέτηση ἀπὸ τὸν πονεμένο ἀδελφό μας. Τὸν παρακάλεσα νὰ μοῦ διαβάσει, ἂν ἤθελε, ἕνα διήγημα πασχαλινό. Τοῦ εἶπα πὼς ἤμουν πολὺ κουρασμένος, καὶ ἤμουν, καὶ θὰ μὲ ἐξυπηρετοῦσε μ᾿ αὐτό. Κι ὑστέρα θὰ μιλάγαμε γιὰ τὰ δικά του. Ἐκεῖνος σάστισε γιὰ λίγο, μὰ ὑποχώρησε στὸ αἴτημά μου καὶ ἄρχισε νὰ διαβάζει σιγὰ-σιγὰ τὸ «Λαμπριάτικο Ψάλτη». Καὶ διαβάζοντας ἄρχισε λίγολιγο νὰ συνέρχεται. Ἔβλεπα τὸ πρόσωπό του ν᾿ ἀλλάζει. Ἔλαμπε ἀγάλι-ἀγάλι ἡ θωριά του. Διαβασεν ἀρκετά. Καὶ κάποια στιγμὴ ἄρχισε νὰ κλαίει. Ἔσκυψε καὶ μοῦ φίλησε τὸ χέρι. Κι εἶπε μὲ χαρμολύπη: «Παππούλη, τί μοῦ ἔκανες; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ διαβάζω; Γιατί ἔφυγεν ὁ πόνος ἀπὸ μέσα μου κι ἀλάφρωσεν ἡ ψυχή μου;» Κι ἔκλαιγεν, ὅλο ἔκλαιγεν ἀπὸ χαρὰ καὶ θαυμασμό. Τοῦ εἶπα γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὸ ἔργο του. «Μὰ τοῦτος εἶναι ἅγιος, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, σοφός, ποιητὴς μεγάλος, μάγος τοῦ λόγου» μοῦ εἶπε. Καὶ ἔφυγεν ὁ ἄνθρωπος πουλάκι Ἤθελε νὰ ζήσει.

Αὐτὸς εἶναι ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος. Μιλάει ὅμως μὲ γλύκα καὶ ἀποδοχὴ γιὰ τοὺς ἀρχαίους. Καὶ συναιρεῖ στὸ ἔργο του τὸ διαιώνιο Ἑλληνισμό. Καταγράφει τὴ γλώσσα μας ἀπ᾿ τὶς ἀμμουδιὲς τ᾿ Ὁμήρου μέχρι σήμερα.

Εἶναι λάτρης τοῦ Χριστοῦ καὶ μέγιστος πατριώτης. Καὶ συνάμα ἀγαπᾶ «πάντα τὰ ἔθνη», λέγοντας σὲ κάποιο διήγημά του «πὼς κι ὁ Ἑβραῖος ἔχει ψυχή».

Εὐχαριστοῦμε τὸ Θεό, ποὺ μᾶς ἔδωκε τὸν κυρ-Ἀλέξανδρο. Εὐχαριστοῦμε καὶ τὸν ἴδιο, ποῦ ἀφηκε σὲ μᾶς «ἄλλο, τὰς βίβλους, στόμα του».

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Παπαδιαμαντικοὶ Λόγοι», ἐκδ. Ἀκτή, Εἰσήγηση στὸ Διήμερο Συνέδριο γιὰ τὸν Ἀλ. Παπαδιαμάντη, ποὺ ὀργάνωσε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς 25-26 Μαΐου 2001
πηγή

Κυριακή ΙΑ΄Λουκά. (Των Προπατόρων). Ο Χριστός καλεί όλους στη Βασιλεία Του• ας πάμε κι εμείς. Αρχιμανδρίτου Ανανία Κουστένη

Ενδεκάτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, ή αλλιώς Κυριακή των Προπατόρων. Δηλαδή, καθώς ανεβαίνουμε για τα άγια Χριστούγεννα η Εκκλησία, μας προετοιμάζει κατάλληλα και σοφά για τον εορτασμό της μεγάλης αυτής ημέρας. Γι’ αυτό σήμερα εορτάζει και πανηγυρίζει τους Προπάτορες του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Προεξάρχει ο Πατριάρχης Αβραάμ, ο Γενάρχης και ο προπάππος του Χριστού μας.

Και το Ευαγγέλιο μας αναφέρει την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου, που είναι η Βασιλεία του Χριστού, ο Παράδεισος και η αιώνια ζωή. Και εδώ ο Κύριος ομιλεί για κάποιον οικοδεσπότη, που είναι ο Θεός Πατέρας, που ετοίμασε μεγάλο δείπνο, δηλαδή βραδινό συμπόσιο, για όλη την οικουμένη. Και κάλεσε πολλούς· αρχικά τους άρχοντες και επισήμους των Ιουδαίων. Κι εκείνοι αρνήθηκαν να πάνε, με διάφορες προφάσεις: το χωράφι, τα βόδια, τη γυναίκα. Στο βάθος δεν είχαν όρεξη, δεν ήθελαν, αλλού ήταν η ψυχή τους και γι’ αυτό αρνήθηκαν.

Και στο τέλος σταύρωσαν και τον Κύριο, το δούλο του Θεού τον Μεγάλο, που τους κάλεσε.

Και στη συνέχεια έγινε αναφορά στο αφεντικό, ότι δεν έρχονται οι επίσημοι. Και ο Κύριος είπε στο δούλο Του, στο Χριστό μας —αφού έλαβε δούλου μορφή Εκείνος— να πάει στις πλατείες και στα στενοδρόμια της πόλεως, κι όσους βρει εκεί φτωχούς, ανάπηρους και σακάτηδες να τους καλέσει. Αυτοί είναι ο λαός των Ιουδαίων, ο απλός κοσμάκης, ο οποίος είχε μέσα του κάτι καλό. Γι’ αυτό και βλέπουμε και κατά την Πεντηκοστή και μετέπειτα να προσέρχονται στην Εκκλησία αναρίθμητοι Ιουδαίοι. Άλλωστε και ο λαός στα χρόνια του Χριστού κρεμόταν απ’ τα χείλη Του και Τον λάτρευε και Του φώναζε, όταν ήταν ανεπηρέαστος, τα «ωσαννά» του.

Και πήγε πάλι ο δούλος στον Αφέντη και Του λέει: «Έγινε όπως με διέταξες, κι υπάρχει ακόμη τόπος». «Τότε, του λέει, έβγα έξω από την πόλη, έξω από το Ισραήλ, και πήγαινε στα έθνη. Κι εκεί κάλεσε όλους, και προσπάθησε να τους πεις να μπούνε, διότι όχι ότι δεν θέλουν, —αυτό περιμένουν— αλλά διστάζουν, κρίνοντας τους εαυτούς των αναξίους».

Και πήγε και τους κάλεσε, και μπήκαν τα έθνη στην Εκκλησία. Κι ο οικοδεσπότης, ο Θεός Πατέρας, στενοχωρήθηκε που δεν ήρθαν οι επίσημοι Ιουδαίοι. Κι είπε πως κανένας απ’ αυτούς δεν θα γευθεί από το Δείπνο.

Εμείς, ως χριστιανοί ορθόδοξοι, είμαστε στην Εκκλησία του Χριστού. Μεγάλη τιμή και μεγάλο προνόμιο και μεγάλη χαρά για μας. Στα τελευταία χρόνια γίνεται ένας αγώνας να μας βγάλουν απ’ αυτή την ομορφιά. Ας την κρατήσομε μ’ όλη μας την ψυχή· θα τη χρειαστούμε κι εμείς, θα τη χρειαστούν και τα παιδιά μας, αλλά και θα τιμήσομε τους Προπάτορες και ιδιαίτερα το Χριστό μας και Θεό μας, που μας κάλεσε στην αγία Του Εκκλησία. Ας μην αποδειχθούμε ανάξιοι, γιατί πολλοί θα είναι οι καλεσμένοι αλλά λίγοι οι εκλεκτοί. Η χάρη Του ας μας αξιώσει να είμαστε με τους εκλεκτούς.

(Αρχ. Ανανία Κουστένη, «Το Κήρυγμα της Κυριακής», τ. Α΄, εκδ. Αρμός)

Πολιορκημένοι από τα βάσανα μας, αλλά και ελεύθεροι με τη χάρη του Χριστού.

Ο π. Ανανίας Κουστένης είναι ένας από τους εξαιρετικούς σύγχρονους πνευματικούς πατέρες των Ορθοδόξων της χώρας μας.

πηγή

Άγιος Νεκτάριος «Ο Άγιος της Συγγνώμης»

08ΝΟΕ

 

      Όσοι αγαπάμε πολύ ή λίγο τον άγιο μας Νεκτάριο θα χαρούμε, ασφαλώς, με μια είδηση που έφτασε τις μέρες αυτές εδώ στην Αθήνα από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Έκαμε ιερά σύνοδο στις 15 Ιανουαρίου 1998, ημέρα κατά την οποία ο άγιος Νεκτάριος είχε χειροτονηθεί εις επίσκοπο, πριν 109 έτη, το 1889. Και πήρε απόφαση διά της οποίας ακύρωσε την απόφαση εκείνη του πατριάρχου Αλεξανδρείας Σωφρονίου, βάσει της οποίας ο άγιος Νεκτάριος εκηρύσσετο ανεπιθύμητος στην Εκκλησία της Αλεξανδρείας και ηδύνατο να υπάγει οπού ήθελε, έκτος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

      Αυτό ήτανε για τον άγιο κεραυνός εν αιθρία. Την ώρα που μεσουρανούσε το άστρο του, την ώρα που το έργο του μεγάλωνε και επεκτεινόταν παντού. Ο άγιος δεν εκάθητο καθόλου. Ήτο ο ποιμήν ο καλός, ο οποίος θυσίαζε, κατά το πρότυπο του Χριστού και τηρουμένων των αναλογιών, την ψυχήν του υπέρ των προβάτων. Βρήκε όλους τους Αιγυπτιώτες έλληνες της Αλεξανδρείας και του Καΐρου, τους γνώρισε, μίλησε μαζί τους, άκουσε τα βάσανά τους, πήρε τις αμαρτίες τους, τους έδειξε δρόμους, τους έδωσε άφεση, τους έβαλε στην Εκκλησία, και όχι μόνον αυτούς. Και όλους όσοι είχαν ανάγκη. Και αυτό εκίνησε το φθόνο και τη ζηλοτυπία των άλλων συγκληρικών. Βλέπετε, κανένας δεν θέλει τον ομότεχνό του. Πώς, το λέει ο Ησίοδος στο “Έργα και ημέραι, “κεραμεύς κεραμεί αεί κοτέει και τέκτων τέκτονι”. Πάντα μισεί και φθονεί και ζηλεύει ο κεραμιδάς τον κεραμιδά και ο μαραγκός το μαραγκό. Γιατί η ζηλοτυπία και ο φθόνος είναι σατανικό πράγμα, αδελφοί μου. Ξεκίνησε από τον πονηρό και εκείνος εζήλεψε τη χαρά και την ειρήνη των πρωτοπλάστων στον επίγειο παράδεισο. Και έκαμε αυτό που γνωρίζουμε και τους έβγαλε. Γι’ αυτόν και από τον φθόνο εισήλθε στον κόσμο η αμαρτία, διά της αμαρτίας ο θάνατος, λέει η Αγία Γραφή.

      Εζήλεψαν λοιπόν και εφθόνησαν το έργο του αγίου Νεκταρίου, γιατί τους ήλεγχε. Εκείνοι ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους. Να είναι ήσυχοι, κι ας είναι ο λαός στο σκοτάδι και στην άγνοια, στη φτώχεια και στη μιζέρια και στη δυσκολία. Και σου λέει, τώρα αυτός  μας δίνει τα φώτα του Χριστού και εμείς οφείλουμε να τον ακολουθήσουμε, να τον μιμηθούμε. Να αγαπήσουμε και μεις το λαό και το ποίμνιο και να του αφοσιωθούμε. Και δεν το άντεξαν οι καημένοι και τον συκοφάντησαν. Ακόμη και τους φελάχους βοηθούσε ο άγιος Νεκτάριος, που ήσαν παραπεταμένοι και υπηρέτες και βορά του καθενός. Τους φρόντιζε, τούς αγαπούσε, τους ελεούσε και τον αγαπούσαν κι εκείνοι. Κι έλεγαν τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν. Και τον συκοφάντησαν ότι τάχα ήθελε να πάρει το θρόνο του γη­ραιού πατριάρχου Σωφρονίου. Αυτό έπιασε και εξεμάνη ο πατριάρχης, έπαθε κάτι το ανθρώπινο, έκαμε σύνοδο και τον εκήρυξε ανεπιθύμητο. Και ο άγιος τί να κάνει, πού να προσφύγει; παρά μονάχα στο Χριστό και στην Παναγία, και στον άγιο Νικόλαο, στου οποίου το ναό εχειροτονήθη επίσκοπος στο Κάιρο. Και τους παρακαλούσε να του δίνουν δύναμη, υπομονή και προπαντός ανεξικακία, και να τον φυλάνε από τον πονηρό. Γιατί όταν ο πονηρός βρίσκει έδαφος και έρχεται και αλωνίζει στην ψυχή μας. Διαστρέφει τους λογισμούς μας και μας κάνει τάχα τον ενδιαφερόμενο. [...]

      Αυτό είναι το μεγαλείο και αυτό ακριβώς το μεγαλείο έκαμε και ο άγιός μας Νεκτάριος. Συγχώρεσε τους εχθρούς του και ήρθε εδώ στην Αθήνα φτωχός, πικραμένος, αδικημένος, δεν είχε ούτε που να μείνει, δεν είχε τί να φάει, κι όπου πήγαινε τον ακολουθούσε η συκοφαντία, γιατί η συκοφαντία είναι φοβερό πράγμα. Σπάζει κόκαλα, γι’ αυτό όπως έλεγε ο Ισοκράτης, “ευλαβού ή φοβού τας διαβολάς καν ψευδείς ώσι” και ο προφητάναξ Δαυίδ. «Λύτρωσαί με. Κύριε, από συκοφαντίας ανθρώπων και φυλάξω τας εντολάς σου». Ήλθε ο άγιος και υπέφερε τά πάνδεινα, και περισσότερο την κατακραυγή, τα υπονοούμενα των άλλων και τις μισοκουβέντες. Και ήταν και τελείως αθώος! Τουλάχιστον, αν φταίξεις και στα λένε, ε, τότε,  ”σου παίρνουν και τις αμαρτίες”. Και τον άγιο που δεν φταίει; Μα τον άγιο τον ανεβάζουνε στον ουρανό, τον βάνουνε στον Παράδεισο. Και κάποτε σε μια δύσκολη ώρα από κείνες που περνούσε της εξορίας του και της συκοφαντίας του και ενώ ευρίσκετο στην Αθήνα, τον επεσκέφθησαν κάποιοι γνωστοί του που τον αγαπούσαν και τον είδαν να είναι ήρεμος, γαλήνιος, ήσυχος. Του λένε, “Σεβασμιώτατε, γιατί είστε τόσο ήρεμος και ήσυχος και γαλήνιος; Αφού τόσο μεγάλο κακό σας βρήκε. Πώς και είσθε έτσι;” —”Ναι, λέει, αλήθεια είναι αυτό. Αλλά εγώ τα άφησα στον Κύριό μου. “Αν θες εσύ, Κύριε, να με συκοφαντούν και μου φέρονται έτσι, ας είναι έτσι. Αφού εσύ ορίζεις έτσι, ας είναι έτσι. Εγώ αφέθηκα, και τον ευχαριστώ και τον δοξολογώ. Άλλωστε, και φροντίζω τους αδελφούς μου τους ανθρώπους τους πικραμένους και αδικημένους, να τους βοηθήσω και να τους ελαφρώσω το βάρος της θλίψεως και του πόνου και της αδικίας και να εύχομαι γι’ αυτούς και να τους καλοφροντίζω και να τους καλοπαίρνω. Έτσι είπε ο Ιησούς μου στον απόστολό του Πέτρο. Εσύ Πέτρε, όταν πάλι γυρίσεις από την άρνηση, τότε να φροντίζεις τους αδελφούς μου. Για σένα θα εύχομαι εγώ. “Καγώ εδεήθην περί σου” κλπ. Πραγματικά, ο Χριστός μας, ο άκρος αρχιερεύς στο υπερουράνιο θυσιαστήριο στην Εκκλησία των πρωτοτόκων, καθήμενος εκ δεξιών του Θεού και Πατρός προσεύχεται υπέρ ημών εις το διηνεκές.

(Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης, «Λόγοι», Α΄, εκδ. Αρμός, 1999, σ. 45-48, 57-58 –αποσπάσματα-)

πηγή

Άγιος Δημήτριος ο ελευθερωτής της Ελλάδος", ομιλία από τον Γέροντα Ανανία Κουστένη

Στο πλαίσιο των εορτασμών και των πνευματικών εκδηλώσεων τηςΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 2012στον Ιερό Ναό μας, σήμερα το απόγευμα ο Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης Γέροντας Ανανίας Κουστένης μίλησε με θέμα "Άγιος Δημήτριος ο ελευθερωτής της Ελλάδος".

Ο π. Ανανίας με τον γλαφυρό και περιγραφικό του λόγο ανέφερε για τό πόσο δικούς μας πρέπει να αισθανόμαστε τους Αγίους οι οποίοι πρωταγωνιστούν στην ανθρώπινη Ιστορία. 

Ακούστε εδώ την ομιλία.

Επίσης ανέφερε μέσα από το συναξάρι του Αγίου Δημητρίου τι σημαίνει να είσαι παλληκάρι αλλά και τον θαυμαστό τρόπο της παράδοσης της Θεσσαλονίκης στον Ελληνικό στρατό, στις 26 Οκτωβρίου του 1912.

Η Εκκλησία απέναντι στην Κρίση, π. Ανανίας Κουστένης

πηγή

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΤΟΥ Κυρακή Α’ Λουκὰ Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης

Πρώτη Κυριακή τοῦ Λουκὰ σήμερα, ἀγαπητοί. Ἀπὸ σήμερα ἀρχίζει καὶ διαβάζεται στὶς ἐκκλησίες μας τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκὰ, μέχρι τὴν Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου.

Τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο μᾶς μεταφέρει στὴν παραλία τῆς λίμνης  Γεννησαρέτ. Έκεῖ εὑρισκεται ὁ Χριστός μας, ἀνάμεσα σὲ ἀμέτρητο πλῆθος. Ὕπάρχει τόσος συνωστισμός, ὅλοι θέλουν νὰ ἔλθουν κοντά Του, νὰ Τὸν ἀκουμπήσουν, νὰ πάρουν τὴν εὺχή Του, τὴ δύναμή Του, νὰ Τὸν δοῦνε καὶ νὰ εὐφρανθοῦνε. Ὑπῆρχε, ὅμως, κίνδυνος ἀπ’ τὸν συνωστισμό, νὰ πέσουν στὴ θάλασσα καὶ ὁ Ἰησοῦς καὶ μέρος τοῦ πλήθους. Γι’ αὐτὸ παρεκάλεσε ἕνα καράβι, ποὺ ἦταν κοντά, νὰ Τὸν παραλάβει. Ανέβηκε στὸ καράβι, ποὺ ἦταν τοῦ Σίμωνος Πέτρου, καὶ ἀπὸ κεῖ τὸ χρησιμοποίησε ὡς ἄμβωνα καὶ μίλησε στὰ πλήθη.

Καὶ ὕστερα, θέλοντας ἀφενὸς νὰ ἀποζημιώσει τὸν Πέτρο, γιὰ τὴν ἐκδούλευση αὐτὴ ποὺ Τοῦ ἔκαμε, καὶ ἀφετέρου νὰ κάμει τὴν ἀρχὴ τῆς κλήσεως τῶν Μαθητῶν Του, διέταξε τὸν Πέτρο νὰ προχωρήσει στὸ βάθος τῆς θάλασσας, γιατὶ ὅλη τὴ νύκτα εἶχαν κοπιάσει μαζὶ μὲ τοὺς συνεταίρους του, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, καὶ δὲν εἶχαν πιάσει τίποτε. Καὶ τοῦ λέει: «Προχώρα στὸ βάθος, καὶ ρίξε τὰ δίκτυα».

Ὁ Πέτρος γλυκὰ ἀρνήθηκε, καὶ Τοῦ ΄πε πώς «Ὅλη τή νύκτα ἐκοπιάσαμε, καὶ δὲν πιάσαμε τίποτε. Ἀφοῦ τό λές, θά τὸ κάμω». Καὶ προχώρησε μὲ τὸ καράβι του στὸ βάθος, ἔχοντας ἐπάνω, ὅμως, καὶ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸ εἶναι. Ὅταν στὴν ἐργασία μας καὶ στὴν ζωή μας ἔχομε τὸν Κύριο, προκύπτουν μεγάλες ευλογιές καὶ μεγάλα καλά. Ἔριξαν, λοιπόν, τὰ δίκτυα καὶ ἔπιασαν τόσα πολλὰ ψάρια, ποὺ κινδύνευε τὸ δίκτυ νὰ σχιστεῖ. Κάλεσαν καὶ τοὺς συνεταίρους, τοὺς «κοινωνούς», ὅπως λέει ὡραῖα τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ ἔλθουν νὰ τοὺς βοηθήσουν, κι ἔβγαλαν τὸ δίκτυ ἀπὸ τὴ θάλασσα, καὶ γέμισαν καὶ τὰ δύο πλοῖα, τὰ ἁλιευτικά τους, τὰ ὁποῖα κινδύνευαν ἀπὸ τὸ βάρος νὰ βυθισθοῦν.

Ὁ Πέτρος εἶδε τὸ θαῦμα, διαπίστωσε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Ἰησου Χριστοῦ, τοῦ θεανθρώπου, καὶ πέφτει στὰ γόνατα τοῦ Κυρίου,καὶ Τὸν παρακαλεῖ νὰ φύγει ἀπ’ τὸ καράβι του, γιατὶ ἦταν ἀνάξιος νὰ Τὸν ἔχει. Ἔτσι εἶναι. Ὅσο πλησιάζομε τὸν Θεάνθρωπο, τόσο βλέπομε τὸ φῶς Του καὶ συνάμα καὶ τὴ δική μας μικρότητα. Καὶ δὲν ξέρουμε τὶ νὰ κάνουμε. Ἐνῶ θέλουμε τὸν Κύριο, Τὸν παρακαλοῦμε συνάμα νὰ φύγει, γιατὶ δὲν μποροῦμε νὰ συγκριθοῦμε μαζί Του. Ἐκεῖνος, ὅμως, δὲν φεύγει, μένει πάντα κοντά μας καὶ μᾶς εὐλογεῖ.

Καὶ στὴ συνέχεια, ἀφοῦ θαμβώθηκε, ὅπως εἴπαμε, ὁ Πέτρος μὲ τὴ θαυμαστὴ ἁλιεία, τοῦ λέγει, ἀπευθυνόμενος συνάμα καὶ στοὺς ἄλλους: «Μὴ φοβάσαι ἀπὸ τώρα θὰ γίνεις ψαρᾶς ἀνθρώπων. Δὲν θὰ ἀλλάξεις ἐπάγγελλμα, ἀλλὰ θὰ ἀλλάξεις ἀντικείμενο, καὶ θὰ φέρνεις τοὺς ἀνθρώπους – μὲ τὸ δίχτυ τῆς Ἐκκλησίας – στὸν Παράδεισο». Τὸσο ἐνθουσιάστηκαν οἱ τέσσερεις πρῶτοι Μαθηταί, ποὺ τὰ ἄφησαν ὅλα, ἀκόμα καὶ τὰ ψάρια, καὶ Τὸν ἀκολούθησαν.

Ἔτσι ἔχομε μιὰ ἐπικοινωνία τοῦ Διδασκάλου μὲ τοὺς Μαθητὲς, τοῦ Χριστοῦ  μὲ τοὺς Χριστιανοὺς. Ὁ στόχος αὐτὴς τῆς ἐπικοινωνίας δὲν εἶναι νὰ ἐξασφαλίσει  συμφωνία καὶ συναίνεση ἀλλὰ νὰ βοηθήσει τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀκούσουν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν μεταφράσουν σὲ πράξη στὴν ζωή τους.

Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἡ κοινότητα τοῦ Ἁγίου Πνεῦματος, εἶναι τὸ ὄργανο ποὺ ἐδημιούγργησε 

ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μιλήσει καὶ νὰ δράσει γιὰ λογαριασμό Του σὲ κάθε γενιὰ. Ἡ Ἐκκλησία χρειάζεται νὰ ἐργάζεται στὸν κόσμο, καὶ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ βιώνει τὴν δημιουργικὴ ἔνταση ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὶς σωστικὲς ἐπιδιώξεις τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἐγωκεντρικοὺς σκοποὺς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἀδελφότητα τῶν  ἀνθρώπων πρέπει νὰ ὑπάρχει ὄχι μόνο γιὰ νὰ διακηρύττη τὴν ἀλήθεια τοῦ Ἐυαγγελίου ἀλλὰ νὰ τὴ ζεῖ στὸ χῶρο τοῦ προσωπικοῦ καὶ τοῦ κοινωνικοῦ.

Ἀαφαλῶςκαὶεἶναιἀναγκαία, ἡγνώση, ἡπαιδείακαὶἡθεολογία. Ἄνὅμωςαὐτὰδὲνἔχουνἕναἵστορικὸἀντίκρυσμαστὴνκαθημερινὴπράξηκαὶδὲνἐπιβοηθοῦντὸἔργοδιακονίαςστὸπρόσωποκαὶτοῦἐλάχιστουἀδελφοῦ, τότε« εἰςμάτηνκοπιῶμενκαὶἐργαζῶμεθα».

Τὸσυμπέρασμα: ἌμαμπεῖστὴψυχήμαςἡἀγάπηστὸνἸησοῦΧριστὸ, «οπολύτιμοςμαργαρίτης», τὰἀφήνουμεὅλακαὶΤὸνἀκολουθοῦμε. Καὶνομίζωπὼςκάνουμετὸκαλύτερο.