Κυριακή του Ασώτου π. Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Πως τον έλεγαν τον άσωτο υιό; Ανώνυμο τον άφησε ο Κύριος. Γιατί; Για δύο λόγους. Ο ένας. Δεν θέλει να διαπομπεύσει τον άσωτο. Ήταν βέβαια άσωτος ο νέος. Είμαστε έτοιμοι να τον εντοπίσουμε. Κάποιος νέος ήταν νέος αντάρτης, νέος αυθάδης, νέος έξαλλος, νέος αναρχικός. Ίσως να θέλουμε και να τον λιθοβολήσουμε αυτό τον νέο, κάθε νέο, που έχει παραστρατήσει. Φανταστείτε εκατό ανθρώπους να σπρώχνουν ένα νέο αγόρι στον γκρεμό.  Μόλις φθάνουν στο χείλος, αντί να το λυπηθούν, αντί να κάνουν κάποια τελευταία προσπάθεια να τον συγκρατήσουν, αυτοί με όλη τους την δύναμη δίνουν μια σπρωξιά και το αγόρι πέφτει στον γκρεμό και τσακίζεται. Και αντί να συναισθανθούν αυτοί οι εκατό το έγκλημά τους, βλέπουν το αγόρι τσακισμένο και από πάνω το βρίζουν και του ρίχνουν πέτρες. Και ύστερα μερικοί αρχίζουν να  κλαίνε για το χάλι του νέου. Αυτή είναι η κοινωνία μας σήμερα. Όλες οι δυνάμεις του κακού σπρώχνουν τα  παιδιά και τους νέους στο γκρεμό της αμαρτίας, της διαφθοράς, της αποστασίας, με μια λέξι, της ασωτίας. Δυνάμεις με μαγικά και ηλεκτρονικά μέσα, άνθρωποι διαφθοράς   και εκμεταλλεύσεως, οδηγούν το νέο στο κατρακύλισμα. Και ύστερα του δίνουν την τελευταία σπρωξιά και τον ρίχνουν στο χάος. Είναι η σπρωξιά  της απιστίας. Και μετά, σαν να είναι αθώοι, κατηγορούν το νέο, τον πετροβολούν, τον διασύρουν, τον διαπομπεύουν. Και ορισμένοι  χύνουν και κροκοδείλια δάκρυα. Είναι ανάγκη να φωνάξουμε: δράστες και κακοποιοί, πάψτε να  κατηγορείτε  τα θύματα.  Θύματα   είναι οι νέοι, δράστες οι μεγάλοι. Το θύμα δεν θέλει διαπόμπευση, θέλει στοργή και αγάπη. Να λοιπόν, γιατί ο Θεός της αγάπης, ο Ιησούς Χριστός, δεν αναφέρει το όνομα του ασώτου υιού. Τον αφήνει ανώνυμο.  Ο άλλος λόγος της ανωνυμίας; Ο άσωτος δεν έχει μόνο ένα όνομα. Έχει πολλά ονόματα είναι ανώνυμος, και πολυώνυμος. Πόσα ονόματα  έχει;  Τόσα όσοι και οι άνθρωποι της γης. Άσωτος υιός είναι ο κάθε άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι υιός του Θεού Πατέρα. Κάποτε το παιδί έμενε μαζί με τον  Πατέρα στον παράδεισο. Αλλά έφυγε, ξεμυαλίστηκε, απομακρύνθηκε από την ζωή του Θεού. Για  τον άσωτο λέει η θαυμαστή παραβολή: «Και μετ’ ου πολλάς ημέρας συναγαγών άπαντα ο νεώτερος υιός απεδήμησεν εις χώρα μακράν και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως».   Αποδημία  από τον Θεό η ζωή μας στον κόσμο τούτο. Χώρα μακρά η ζωή της αμαρτίας. Μας απομακρύνει από τον Θεό. Σκορπίζουμε την ουσία μας, την περιουσία μας, υλικά, σωματικά και πνευματικά αγαθά. Άσωτος κάθε αμαρτωλός. Θέλεις να νιώσεις την παραβολή του ασώτου;  Ένας πνευματικός είχε στο γραφείο του το σκίτσο ενός αθλίου νέου, που ζούσε τρελά και έμοιαζε πολύ με τον άσωτο. Και από κάτω έγραφε:  «θέλεις να μάθεις ποιος είναι; Γύρνα πίσω». Γυρίζοντας το σκίτσο βρισκόσουν μπροστά σε ένα καθρέπτη. Και μέσα στον καθρέπτη έβλεπες, ποιόν άλλον; Τον εαυτό σου. Ναι η παραβολή του ασώτου είναι ο καθρέπτης μας. Μόνο αν αναγνωρίσουμε την μορφή μας στο πρόσωπο του ασώτου, μόνο αν βαπτίσουμε τον άσωτο με το δικό μας όνομα, μόνο τότε θα κατανοήσουμε το βάθος και το ύψος της παραβολής.
Δύο τα μηνύματα της παραβολής του ασώτου για μας. Το ένα σαν αμαρτωλοί το ακούμε. Το άλλο το ακούμε σαν συναμαρτωλοί. Είμαστε αμαρτωλοί. Ο αμαρτωλός κινδυνεύει από πολλούς κινδύνους. Ο χειρότερος είναι η απελπισία. Αμάρτησες; Καλά ήταν μα μην αμαρτήσεις. Αλλά ποιος μπορεί να καυχηθεί, ότι δεν έχει αμαρτίες. Μην απελπίζεσαι. Μη αποκάμνεις, σήκω, και  για σένα σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός. Η μετάνοια και  σένα περιμένει. Μην απελπίζεσαι. Για δες, τι ήταν η Ραάβ, που σώθηκε; Μια πόρνη. Τι ήταν ο ληστής, που πρώτος μπήκε στον παράδεισο; Αιμοσταγής φονιάς. Τι ήταν ο Παύλος, που αναδείχθηκε πρώτος Απόστολος; Διώκτης των Χριστιανών. Τι ήταν ο νέος της παραβολής; Άσωτος, σαν και σένα, σαν και μένα. Και για μένα, και για σένα είναι η σωτηρία και η βασιλεία του Θεού. δεν είμαστε όμως μόνο αμαρτωλοί. Είμαστε και συναμαρτωλοί. Και σαν συναμαρτωλοί καλούμαστε να δείχνουμε συμπάθεια και επιείκεια σε κάθε αμαρτωλό. Θέλεις έλεος; Δείχνε έλεος. Όχι σκληροί στους μετανοούντας αμαρτωλούς. Οι αμαρτωλοί δεν θέλουν μαστίγιο. Θέλουν στοργή. Η Εκκλησία πάντα έχει αγάπη. Και εμείς αμαρτωλοί. Έλεος ζητάμε. Έλεος ας δείξουμε. Όλους μας περιμένει ο Πατέρας για όλους έχει σφαγή ο «μόσχος ο σιτευτός» ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Για όλους η χαρά στο σπίτι του Πατέρα, στην Βασιλεία των ουρανών. Αμήν

Παρασκευή Α΄ Χαιρετισμῶν Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. π.Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἕνα ποίημα, ἕνα πνευματικό ἀριστούργημα τῆς Βυζαντινῆς περιόδου, ἀφιερωμένο στην Παναγία, στήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό. Σήμερα, θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ποῦμε λίγα λόγια στόν πρῶτο στίχο, στόν πρῶτο χαιρετισμό. Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. Ὁ στίχος αὐτός μᾶς μιλάει γιά τήν χαρά. Ὑπάρχουν πολλές χαρές. Χαίρονται οἱ ἄγγελοι, χαίρονται οἱ ἄνθρωποι, χαίρεται καί ὁ διάβολος. Κι᾿ ἐπειδή αὐτό τό τελευταῖο φαίνεται παράξενο, ἄς ἀρχίσουμε ἀπό αὐτό.Ὁ σατανᾶς, τό πονηρό πνεῦμα πότε χαίρεται; Ὅταν κάνει κακό. Ὅταν σπείρει ζιζάνια ἀνάμεσα στους ἀνθρώπους, μίση, ἔριδες, φιλονικίες κ.ἄ. Ὅταν διαλύει οἰκογένειες, ὅταν σκορπᾶ καταστροφές. Τότε ἡ χαρά του εἶναι μεγάλη, ἀπερίγραπτη. Γι᾿ αὐτό στήν Ἀποκάλυψη ὀνομάζεται Ἀπολλύων, δηλαδή καταστροφέας. Ἄν ἦταν ἐλεύθερος, ἄν ἦταν στό χέρι του, θά ἀφάνιζε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, ὅλη τήν δημιουργία. Μέ μία κλωτσιά θά ἀνέτρεπε τό σύμπαν ὁλόκληρο. Ἀλλά δέν τόν ἀφίνει ὁ Θεός, δέν τό ἐπιτρέπει ἡ φιλανθρωπία καί ἡ ἀγαθότητά Του.Βλέπουμε στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅτι ὁ διάβολος πείραζε τόν πολύαθλο Ἰώβ ὅσο ὁ Θεός τοῦ ἐπέτρεπε. Δέν μποροῦσε παραπάνω. Στήν δέ Καινή Διαθήκη, στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, δέν μποροῦσαν οἱ δαίμονες νά μποῦν στούς χοίρους, ἄν ὁ Χριστός δέν τούς ἄφηνε.Κάποτε εἶπε ὁ Χριστός στόν Πέτρο: Ζήτησε ὁ διάβολος νά σᾶς σινιάσει ὡς τόν σίτον. Πῶς βάζουμε τό σιτάρι στό σινί, στό δίσκο καί τό κουνᾶμε, γιά νά τό καθαρίσουμε, ἔτσι ζήτησε ὁ σατανάς νά σᾶς ζαλίσει, νά σᾶς τρελάνει, νά  σᾶς κάνει κακό, νά σᾶς χορέψει στό ταψί πιό ἁπλᾶ. Ἐγώ ὅμως παρακάλεσα τόν ἐπουράνιο Πατέρα μου, νά μή τοῦ τό ἐπιτρέψει. Νά μή τοῦ κάνει τό χατήρι.Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι χαίρεται ὁ διάβολος νά βασανίζει τούς ἀνθρώπους. Θεωρεῖ δέ βάσανο δικό του, ὑποφέρει, ὅταν δέν μπορεῖ νά βασανίσει τούς ἀνθρώπους.Ὁρισμένες φορές κάποιοι ἄνθρωποι γίνονται θηρία καί σατανικοί. Χαίρονται νά κάνουν κακό. Χαίρονται μέ τόν πόνο τῶν ἄλλων.Ἄς ἔρθουμε ὅμως στήν ἀνθρώπινη χαρά. Ὑπάρχει στούς ἀνθρώπους χαρά; Πῶς δέν ὑπάρχει. Λέει ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο: Ἡ γυναίκα, ὅταν γεννήσει, ἔχει χαρά, διότι ἦλθε ἄνθρωπος στόν κόσμο. Χαίρεται ἡ μητέρα, ὅταν κρατάει στήν ἀγκαλιά της το παιδί της. Χαίρεται το παιδί, ὅταν βρίσκεται στην ἀγκαλιά τῆς μάνας του. Χαίρεται ὁ μαθητής, ὅταν παίρνει καλούς βαθμούς ἤ ἀκούει τόν ἔπαινο ἀπό τόν δάσκαλό του. Χαίρεται ὁ φοιτητής, ὅταν παίρνει τό πτυχίο του καί κατόπιν βρίσκει δουλειά.Ἀκόμη ὑπάρχει καί ἄλλου εἴδους χαρά. Χαίρεται ὁ ἀλκοολικός, ὅταν κρατάει στό χέρι τό ποτήρι καί πίνει. Χαίρεται ὁ φιλάργυρος, ὅταν μετράει τά χρήματά του ἤ ἀκούει τόν ἦχο τῶν νομισμάτων. Χαίρεται ὁ φιλόδοξος, ὅταν κατορθώσει νά πατήσει ἐπί πτωμάτων καί νά ἀνεβεῖ σέ ὑψηλά ἀξιώματα. Χαίρεται ὁ φιλήδονος, ὅταν ἱκανοποιεῖ τίς παράνομες σαρκικές του ὀρέξεις. Ὅμως αὐτές οἱ χαρές εἶναι στιγμιαῖες, ἀπατηλές. Μετά ἀκολουθεῖ  ἡ μελαγχολία, τό ἆγχος ἡ ἀγωνία καί οἱ τύψεις. Ποῦ θά βροῦμε τήν ἀληθινή χαρά; Μᾶς τό  εἶπε σήμερα ὁ ἀκάθιστος ὕμνος: Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Αὐτή ἔφερε τήν χαρά στόν κόσμο, τόν Χριστό. Ἕνα ἄλλο τροπάριο λέει: Χαῖρε, ἡ τήν χαρά τοῦ κόσμου δεξαμένη. Ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινή καί μεγάλη χαρά εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Χαῖρε κεχαριτωμένη, εἶπε ὁ Ἀρχάγγελος στην Παναγία. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, λέει ὁ Χριστός. Χαίρετε καί πάλιν ἐρῶ χαίρετε, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, παρ᾿ ὅλο πού ἦταν ἁλυσοδεμένος μέσα στή φυλακή. Ὁ χριστιανισμός καί κυρίως ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι θρησκεία τῆς χαρᾶς. Γιά τόν χριστιανό δέν ὑπάρχει μελαγχολία καί ἀπελπισία. Εἶναι πολύ μεγάλο λάθος καί ἀπιστία νά καταφεύγουμε μέ τό παραμικρό στά ἠρεμιστικά καί στά ψυχοφάρμακα. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στό Χριστό καί ἔχει προσωπική σχέση μαζί Του, δέν τά χρειάζεται, δέν τά ἔχει ἀνάγκη. Ὁ χριστιανός, ὅταν ἀνοίγει την Ἁγία Γραφή καί μελετάει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, βλέπει ἐκεῖ πράγματα θαυμαστά, οὐράνια. Τότε ἔχει χαρά καί ἀγαλλίαση. Ἐφόσον ὅμως δέν ἀνοίγουμε τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ, μόνοι μας καταδικάζουμε τούς ἑαυτούς μας καί  στερούμεθα τήν χαρά.Γιά τόν  ἄνθρωπου ὑπάρχουν καί ἄλλες χαρές. Ὅταν ἁπλώνει το χέρι του καί βοηθάει τόν φτωχό. Ὅταν γονατίζει καί προσεύχεται καί  ἔχει συντροφιά τόν ἐπουράνιο Πατέρα του. Χαίρεται, ὅταν ἐκκλησιάζεται καί συμμετέχει στά ἅγια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως, ὅταν γονατίζει κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ. Αὐτή ἡ πνευματική χαρά δέν περιγράφεται. Λέει ὁ Ντοστογιέφσκι,ἐξομολογήθηκα καί παράδεισος φύτρωσε στήν καρδιά μου. Γι᾿ αὐτήν τήν κατάσταση, γιά τήν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ, χαίρονται καί  πανηγυρίζουν ἀκόμη καί οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό. Γι᾿ αὐτό εἴπαμε στήν ἀρχή, ὅτι χαίρονται καί οἱ ἄγγελοι. Εἶπε ὁ Κύριος: Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.Εὔχομαι, ἀγαπητοί μου, αὐτήν τήν μεγάλη χαρά, τήν χαρά τοῦ οὐρανοῦ, τήν χαρά τῶν ἀγγέλων νά ἔχουμε πάντοτε στή ζωή μας. Ἀμήν.

Κυριακή του Ασώτου π. Γεώργιος Παπαθεοδώρου

ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΟY AΣΩΤΟΥ

Πως τον έλεγαν τον άσωτο υιό; Ανώνυμο τον άφησε ο Κύριος. Γιατί; Για δύο λόγους. Ο ένας. Δεν θέλει να διαπομπεύσει τον άσωτο. Ήταν βέβαια άσωτος ο νέος. Είμαστε έτοιμοι να τον εντοπίσουμε. Κάποιος νέος ήταν νέος αντάρτης, νέος αυθάδης, νέος έξαλλος, νέος αναρχικός. Ίσως να θέλουμε και να τον λιθοβολήσουμε αυτό τον νέο, κάθε νέο, που έχει παραστρατήσει. Φανταστείτε εκατό ανθρώπους να σπρώχνουν ένα νέο αγόρι στον γκρεμό.  Μόλις φθάνουν στο χείλος, αντί να το λυπηθούν, αντί να κάνουν κάποια τελευταία προσπάθεια να τον συγκρατήσουν, αυτοί με όλη τους την δύναμη δίνουν μια σπρωξιά και το αγόρι πέφτει στον γκρεμό και τσακίζεται. Και αντί να συναισθανθούν αυτοί οι εκατό το έγκλημά τους, βλέπουν το αγόρι τσακισμένο και από πάνω το βρίζουν και του ρίχνουν πέτρες. Και ύστερα μερικοί αρχίζουν να  κλαίνε για το χάλι του νέου. Αυτή είναι η κοινωνία μας σήμερα. Όλες οι δυνάμεις του κακού σπρώχνουν τα  παιδιά και τους νέους στο γκρεμό της αμαρτίας, της διαφθοράς, της αποστασίας, με μια λέξι, της ασωτίας. Δυνάμεις με μαγικά και ηλεκτρονικά μέσα, άνθρωποι διαφθοράς   και εκμεταλλεύσεως, οδηγούν το νέο στο κατρακύλισμα. Και ύστερα του δίνουν την τελευταία σπρωξιά και τον ρίχνουν στο χάος. Είναι η σπρωξιά  της απιστίας. Και μετά, σαν να είναι αθώοι, κατηγορούν το νέο, τον πετροβολούν, τον διασύρουν, τον διαπομπεύουν. Και ορισμένοι  χύνουν και κροκοδείλια δάκρυα. Είναι ανάγκη να φωνάξουμε: δράστες και κακοποιοί, πάψτε να  κατηγορείτε  τα θύματα.  Θύματα   είναι οι νέοι, δράστες οι μεγάλοι. Το θύμα δεν θέλει διαπόμπευση, θέλει στοργή και αγάπη. Να λοιπόν, γιατί ο Θεός της αγάπης, ο Ιησούς Χριστός, δεν αναφέρει το όνομα του ασώτου υιού. Τον αφήνει ανώνυμο.  Ο άλλος λόγος της ανωνυμίας; Ο άσωτος δεν έχει μόνο ένα όνομα. Έχει πολλά ονόματα είναι ανώνυμος, και πολυώνυμος. Πόσα ονόματα  έχει;  Τόσα όσοι και οι άνθρωποι της γης. Άσωτος υιός είναι ο κάθε άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι υιός του Θεού Πατέρα. Κάποτε το παιδί έμενε μαζί με τον  Πατέρα στον παράδεισο. Αλλά έφυγε, ξεμυαλίστηκε, απομακρύνθηκε από την ζωή του Θεού. Για  τον άσωτο λέει η θαυμαστή παραβολή: «Και μετ’ ου πολλάς ημέρας συναγαγών άπαντα ο νεώτερος υιός απεδήμησεν εις χώρα μακράν και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως».   Αποδημία  από τον Θεό η ζωή μας στον κόσμο τούτο. Χώρα μακρά η ζωή της αμαρτίας. Μας απομακρύνει από τον Θεό. Σκορπίζουμε την ουσία μας, την περιουσία μας, υλικά, σωματικά και πνευματικά αγαθά. Άσωτος κάθε αμαρτωλός. Θέλεις να νιώσεις την παραβολή του ασώτου;  Ένας πνευματικός είχε στο γραφείο του το σκίτσο ενός αθλίου νέου, που ζούσε τρελά και έμοιαζε πολύ με τον άσωτο. Και από κάτω έγραφε:  «θέλεις να μάθεις ποιος είναι; Γύρνα πίσω». Γυρίζοντας το σκίτσο βρισκόσουν μπροστά σε ένα καθρέπτη. Και μέσα στον καθρέπτη έβλεπες, ποιόν άλλον; Τον εαυτό σου. Ναι η παραβολή του ασώτου είναι ο καθρέπτης μας. Μόνο αν αναγνωρίσουμε την μορφή μας στο πρόσωπο του ασώτου, μόνο αν βαπτίσουμε τον άσωτο με το δικό μας όνομα, μόνο τότε θα κατανοήσουμε το βάθος και το ύψος της παραβολής.

  Δύο τα μηνύματα της παραβολής του ασώτου για μας. Το ένα σαν αμαρτωλοί το ακούμε. Το άλλο το ακούμε σαν συναμαρτωλοί. Είμαστε αμαρτωλοί. Ο αμαρτωλός κινδυνεύει από πολλούς κινδύνους. Ο χειρότερος είναι η απελπισία. Αμάρτησες; Καλά ήταν μα μην αμαρτήσεις. Αλλά ποιος μπορεί να καυχηθεί, ότι δεν έχει αμαρτίες. Μην απελπίζεσαι. Μη αποκάμνεις, σήκω, και  για σένα σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός. Η μετάνοια και  σένα περιμένει. Μην απελπίζεσαι. Για δες, τι ήταν η Ραάβ, που σώθηκε; Μια πόρνη. Τι ήταν ο ληστής, που πρώτος μπήκε στον παράδεισο; Αιμοσταγής φονιάς. Τι ήταν ο Παύλος, που αναδείχθηκε πρώτος Απόστολος; Διώκτης των Χριστιανών. Τι ήταν ο νέος της παραβολής; Άσωτος, σαν και σένα, σαν και μένα. Και για μένα, και για σένα είναι η σωτηρία και η βασιλεία του Θεού. δεν είμαστε όμως μόνο αμαρτωλοί. Είμαστε και συναμαρτωλοί. Και σαν συναμαρτωλοί καλούμαστε να δείχνουμε συμπάθεια και επιείκεια σε κάθε αμαρτωλό. Θέλεις έλεος; Δείχνε έλεος. Όχι σκληροί στους μετανοούντας αμαρτωλούς. Οι αμαρτωλοί δεν θέλουν μαστίγιο. Θέλουν στοργή. Η Εκκλησία πάντα έχει αγάπη. Και εμείς αμαρτωλοί. Έλεος ζητάμε. Έλεος ας δείξουμε. Όλους μας περιμένει ο Πατέρας για όλους έχει σφαγή ο «μόσχος ο σιτευτός» ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Για όλους η χαρά στο σπίτι του Πατέρα, στην Βασιλεία των ουρανών. Αμήν  

π.Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Κυριακη Δ΄Λουκά - πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Την παραβολή του σπορέα Θα ακούσουμε την Κυριακή αγαπητοί μου αδελφοί, από Το Ευαγγέλιο του Λουκά Βγήκε ένας σπορέας, για να σπείρει στο χωράφι του, και καθώς έσπερνε, άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο, άλλοι στις πέτρες, άλλοι ανάμεσα στα αγκάθια κι άλλοι σε γόνιμο έδαφος. Από την απλόχερη σποριά, μόνον οι σπόροι πού έπεσαν στο γόνιμο έδαφος φύτρωσαν και καρποφόρησαν.
Αγαπητοί μου, αυτή είναι ή παραβολή του σπορέως. Αλλά στις παραβολές , ό Κύριος άλλα λέει και άλλα εννοεί. .Ερωτούμε; Ποιος είναι ό γεωργός; Ποιος είναι ό σπόρος; Ποια είναι τά διάφορα εδάφη πού έπεσε ό σπόρος; Με συντομία Θα απαντήσουμε. ‘Ο γεωργός είναι ό ίδιος ο Χριστός, πού έσπειρε και εξακολουθεί να σπέρνη τον πολύτιμο σπόρο του. ‘Ο σπόρος του είναι ο λόγος του Θεού, ή διδασκαλία, το κήρυγμα Τα δε διάφορα μέρη όπου έπεσε ο σπόρος, είναι οι καρδιές των ανθρώπων,πού δεν είναι όμοιες μεταξύ τους.. Άλλες καρδιές είναι σκληρές σαν το δρόμο, πού όσο σπόρο και αν ρήξης, δεν πιάνει. Άλλες καρδιές είναι σαν Τα πετρώδη εδάφη.Οί άνθρωποι αυτοί έχουν καλή διάθεση, ακούνε με ευχαριστήσει το λόγο του Θεού αλλ’όταν παρουσιασθούν εμπόδια και πειρασμοί απ’ το διάβολο και Τα οργανά του,τότε όλος ο ενθουσιασμός των ανθρώπων αυτών μαραίνεται και σβήνει κί ο λόγος του Θεού κανένα αγαθό αποτέλεσμα δεν φέρνει στίς ψυχές αυτές. οι δε άλλοι είναι σαν τη γή πού αίνε γεμάτη αγκάθια. οι άνθρωποι αυτοί ακούνε με χαρά τόλόγοτού Θεού, προσπαθούν να το εφαρμόσουν, αλλά έχουν μπλεχτεί με κοσμικές φροντίδες και μέριμνες , πού μέρα και νύχτα σαν αγκάθια μυτερά τους κεντούνε και δεν τους μένει καιρός για την καλλιέργεια της ψυχής τους. Διασκεδάσεις, αισχροί έρωτες, δίψα,λύσσα για να μαζέψουν λεφτά και να γίνουν πλούσιοι, έχουν μεταβάλει την καρδιά τους σε χέρσο χωράφι, πού έχει γεμίσει αγκάθια. ‘Ο λόγος του Θεού στις καρδιές αυτές δεν καρποφορεί.
‘Αλλά δόξα το Θεώ… ‘Υπάρχει κα’μια μερίδα ακροατών, πού οι καρδιές τους είναι σαν τη καλή γή. Ακούνε με χαρά το λόγο του Θεού . Τον παίρνουν και τον φυτεύουν βαθιά μέσα στην καρδιά τους. οι ψυχές αυτές ευωδιάζουν, γεμίζουν από καρπούς, από αρετές και καλά έργα, οι ψυχές αυτές είναι το ευλογημένο χωράφι του Θεού, πού το βλέπει κανείς και το χαίρεται.
Και γεννιέται το ερώτημα; Εμείς, όσοι πάμε στην εκκλησία και ακούμε το λόγο τι Θεού, εμείς τη είμαστε; Είμαστε δρόμος σκληρός και πατημένος; Είμαστε χωράφι γεμάτο πέτρες, γεμάτο κακίες και ελαττώματα; Είμαστε χωράφι γεμάτο αγκάθια, γεμάτο φροντίδες και μέριμνες και αμαρτωλές επιθυμίες; ‘Η είμαστε καλή γη, χωράφι καλλιεργημένο, έτυμο να δεχτή το σπόρο και να καρποφορήσει; ‘Ο καθένας μας άς απαντήση…
Χωράφι, αγαπητοί μου, είναι ή καρδιά μας.Και αν ακόμη είναι γεμάτο πέτρες, και αγκάθια, κακίες και ελατώματα καί παθη καί κακές επιθυμίες, άς μην απελπιστούμε. Ας παρακαλέσουμε το Θεό και άς εργαστούμε.Το πιο χέρσο χωράφι, αν καλλιεργηθεί, μπορεί να γυνή θαυμάσιο περιβόλι. Κάί ή πιο’‘αγρια ψυχή , ή ψυχή ενός ληστού, αν πέραση από πάνω της το αλέτρι του πόνου, αν ποτιστή με Τα δάκρυα της μετανοίας, αν πέση ή φωτιά του Αγίου Πνευματος, τότε ή άγρια ψυχή ημερεύει και γίνεται αγία και καρποφορεί εκατονταπλάσια. Ληστές και πόρνες, άγρια χωράφια ‚χωράφια ‚ του διαβόλου μετανοούν και γίνονται χωράφια του Θεού .. ·‘ολοι, λοιπόν στην εντατική καλλιέργεια του ανεκτιμήτου αυτού αγρού, πού λέγεται ανθρώπινη ψυχη Αμήν

Κυριακή των Αγιων Παντων π. Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Σταυροφόρους υποδεχόμαστε τους Αγίους την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Και  αν εμείς, οι άνθρωποι της γης, τους τιμάμε όλους μαζί μία φορά, μυριάδες φορές τους τιμά ο Θεός. Τιμάμε εκείνους, που έχει τιμήσει ο Θεός.  Θεωρούμε τιμή να μας καλέσει κάποιος επίσημος του κόσμου σε μία δεξίωση; Φανταστείτε πόσο μεγάλη, πόσο απερίγραπτη τιμή είναι για τον Άγιο να βρίσκεται καλεσμένος στην δεξίωση όχι τρανού ανθρώπου, αλλά του μεγάλου Θεού. εκείνου, που είναι ο «βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων». Ασύλληπτη σε αγαλλίαση η δεξίωση του Ουρανού, που δεν κρατά λίγα λεπτά της ώρας, αλλά συνεχίζεται στην ατέλειωτη αιωνιότητα. Οι Άγιοι για ποιόν θυσιάστηκαν; Για μας ή για τον Ιησού Χριστό; Ασφαλώς για το Χριστό.  Αν λοιπόν, εμείς τους τιμάμε με εορτές και ιερές πανηγύρεις, και ας μη θανατώθηκαν για μας, φανταστείτε πόσο τους τιμά και τους δοξάζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, υπέρ του οποίου θυσιάστηκαν. Σε τι συνίσταται η δική μας τιμή προς τους Αγίους; Αρκεί να πούμε «Σήμερα η εορτή των Αγίων Πάντων; Ασφαλώς όχι. Οφείλουμε  και να τους τιμήσουμε, πηγαίνοντας την ημέρα της μνήμης τους στην Εκκλησία. Αρκεί ο απλός εκκλησιασμός; Όχι. Οφείλουμε και να τους υποδεχθούμε με ύμνους και εγκώμια. Αρκεί απλώς να τους εγκωμιάζουμε; Όχι. Οφείλουμε και να πληροφορηθούμε τα κατορθώματα τους, τους άθλους τους. Αρκεί να διαβάσουμε ή να ακούσουμε το βίο τους, το συναξάρι τους; Όχι. Οφείλουμε και να  τους θαυμάζουμε τους αθλητές και πρωταθλητές και πολύ περισσότερο. Αρκεί ο θαυμασμός; Όχι.  Πρέπει και να ζηλέψουμε την αρετή τους. Αρκεί αυτό; Όχι πρέπει τελικά να τους μιμηθούμε. Αν δεν αγωνιστούμε να καταστούμε αντίγραφα των Αγίων, δεν τους τιμάμε σωστά. Υπάρχει άνθρωπος χωρίς καρδιά και στόμα; Άλλο τόσο υπάρχει χριστιανός χωρίς πίστη και ομολογία. Η πίστης έχει σχέση με την καρδιά, η ομολογία με το στόμα. Στο στόμα έρχεται το ξεχείλισμα της καρδιάς. «καρδιά γάρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν». Ο ίδιος ο Κύριος θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση σωτηρίας την ομολογία. Η ομολογία έχει άμεση σχέση  με το θάρρος  και με τον κόσμο.  Το να υμνούμε το Χριστό0 μέσα στην λατρευτική σύναξη της Εκκλησίας, είναι εύκολο και ακίνδυνο. Το δύσκολο είναι να μιλάμε για το Χριστό έξω, στο κοσμικό περιβάλλον, στην  εργασία μας, στο σπίτι μας, μπροστά σε εχθρικά διακειμένους στην πίστη. Να ομολογούμε το Χριστό  και όταν βρισκόμαστε σε αντιχριστιανικό περιβάλλον.  Να μην ντρεπόμαστε να φανερώσουμε τη χριστιανική μας ιδιότητα στην κοινωνία.  «Ναι  είμαι χριστιανός. Αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμή, που μου έχει γίνει». Να έχουμε τη δύναμη να υποστηρίζουμε με επιχειρήματα το χριστιανικό μας «πιστεύω». Η ομολογία φανερώνεται με θάρρος. Αλλά φανερώνεται και με σοφία και με διάκριση. Θάρρος χωρίς σοφία είναι ανοησία. Σοφία χωρίς θάρρος είναι δειλία. Και τα δύο τα χρειάζεται η ομολογία. Ακόμη χρειάζεται και ένα τρίτο, τη συνέπεια της ζωής μας. Αλλοίμονο αν το στόμα μας μεν είναι μεγάφωνο του Θεού, αλλά η ζωή μας είναι μεγάφωνο του Διαβόλου. Πολλοί Άγιοι έλεγαν λίγα με το στόμα και πολλά με την ζωή τους. Οπωσδήποτε όμως προσέφεραν και τη μαρτυρία του λόγου. Λόγος και ζωή πορεύονται μαζί. Ούτε λόγος χωρίς ζωή, διότι αυτό είναι υποκρισία. Αλλά ούτε και ζωή χωρίς λόγω, διότι αυτό φανερώνει σκοπιμότητα. Η ομολογία είναι κοινό γνώρισμα όλων των χριστιανών, όλων των Αγίων.  Αυτή μας καθιστά συγγενείς μεταξύ μας. Η λέξις «ομολογία» φανερώνει την κοινωνία, την συγγένεια μεταξύ μας, το «ομού»και τον «λόγον». Ο Θεός Λόγος, ο Ιησούς Χριστός, μας ενώνει σε μία νέα συγγένεια και μας κινεί τη γλώσσα να μιλάμε όλοι για τα μεγαλεία του Θεού. υπάρχει η σαρκική συγγένεια, και η πνευματική συγγένεια. Πρώτος μας συγγενής είναι ο Ιησούς Χριστός. Μας έδωσε το Αίμα του. Όταν μετέχουμε του μυστηρίου της θείας Κοινωνίας, παίρνουμε μέσα μας το ίδιο Αίμα του Χριστού. Αποκτούμε συγγένεια εξ αίματος με όλους τους Αγίους.  Αγαπητοί μου οι Άγιοι της γης της  στρατευομένης  Εκκλησίας, αποτελούν το αλάτι, για να μη σαπίσει η κοινωνία. Οι Άγιοι του Ουρανού, της θριαμβευούσης Εκκλησίας , αυτοί που πρεσβεύουν για μας. Αμήν.

π. Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Κυριακή του Τυφλού του π. Γεωργίου Παπαθεοδώρου

                         

Ο Χριστός αγαπητοί μου, είναι το φως του κόσμου, γι’ αυτό έδωσε φως στο παρών θαύμα της Ευαγγελική περικοπής Κυριακής του τυφλού. Ο Χριστός είναι ο Δημιουργός Του κόσμου, γι’ αυτό έκανε αυτό το δημιουργικό θαύμα. Το άνοιγμα των οφθαλμών του τυφλού δεν είναι απλώς θεραπευτικό, είναι δημιουργικό θαύμα. Ο Χριστός δεν είναι απλώς φωτοδότης είναι φωτουργός. Για τους Ιουδαίους όμως ο Χριστός είναι σκάνδαλο. Σκοντάφτουν πάνω του. Το είχε πει προφητικά ο πρεσβύτης Συμεών: «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Το θαύμα ή θα είναι «λίθος προσκόμματος» όπουθα σκοντάφτουν οι άπιστοι και θα τσακίζονται, ή θα είναι «ακρογωνιαίος λίθος» αγκωνάρι, για να πυργώσει το οικοδόμημα της πίστης. Ας παρακολουθήσουμε τις αλλεπάλληλες φάσεις και τους αλλεπάλληλους διαλόγους της Ευαγγελικής περικοπής, για να δούμε, γιατί τόσοι σκόνταψαν πάνω στο θαύμα αυτό. Σκόνταψαν από προκατάληψη για το Χριστό. Η προκατάληψη είναι το τυφλοπάνι, που δεν αφήνει τον άνθρωπο να δει καταπληκτικά και λαμπερά πράγματα.Και υπάρχει λαμπερότερο από την ζωή του αναμάρτητου Ιησού; Το τυφλοπάνι της προκαταλήψεως δεν αφήνει τους Ιουδαίους να δουν το μεγαλύτερο θαύμα επί τηςγης, την αναμαρτησία του Θεανθρώπου. Η προκατάληψη βγάζει λάσπη από τον εσωτερικό τους κόσμο, που την εκσφενδονίζουν κατά του Ασπίλου. Ονομάζουν τον Αναμάρτητο αμαρτωλό. «Πως δύναται άνθρωπος αμαρτωλός τοιάυτα σημεία ποιείν; Έκριναν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο τυφλός ήταν το μικρό θαύμα. Ο Χριστός το μεγάλο θαύμα. Οι Ιουδαίοι δεν δέχονταν το μεγάλο. Επόμενο ήταν να μη δεχτούν και το μικρό. Και σήμερα πολλοί δεν βλέπουν τα μικρά θαύματα, που ζητούν, θεραπείες σωματικές και άλλα, διότι δεν βλέπουν το αιώνιο θαύμα, που λέγεται αναμαρτησία του Χριστού, Θεότητα του Ιησού. Σκόνταψαν από φθόνο στο Χτιστό. Ο φθόνος τυφλώνει. Ο φθόνος το ωραίο το ονομάζει άσχημο. Ο φθόνος προσπαθεί να σκιάσει τον ήλιο. Φοβερό πράγμα ο φθόνος. Ο φθόνος είναι φόνος. Σκοτώνει υπολήψεις. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν να σκοτώσουν την αντίληψη και την εντύπωση από το θαύμα. Ο φθόνος είναι φίδι, που δηλητηριάζει. Φίδια φαρμακερά οι Ιουδαίοι. Θέλησαν να δαγκώσουν το θαυμασμό του κόσμου, ρίχνοντας το δηλητήριο της συκοφαντίας, ότι τάχα ο Χριστός είναι παραβάτης του Σαββάτου.Ο φθόνος είναι οδόφραγμα στο δρόμο της αναγνωρίσεως του άλλου. Να αναγνώριζαν το Χριστό; Μα πώς; Αφού τον φθονούσαν. Η φυσική Του λάμψη είχε υπερκαλύψει τη δική τους προσποιητή ευσέβεια. Σκόνταψαν από δειλία στο θαύμα. Καλά, οι Φαρισαίοι δεν δέχτηκαν το θαύμα. Μα οι γονείς του τυφλού; Γιατί αρνούνταιτον Ευεργέτη τους Το παιδί τους τόσα χρόνια βασανιζόταν βυθισμένο στο σκοτάδι. Ο Χριστός τους έκανε το μεγαλύτερο δώρο. Και αυτοί, αντί να Τον ευχαριστήσουν, δηλώνουν άγνοια. Το παιδί δεν αρνείται εκείνους, που τον γέννησαν. Οι γονείς αρνούνται Εκείνον, που τον αναγέννησε. Γιατί; Την εξήγηση δίνει ο Ευαγγελιστής. Διότι φοβούνταν. Για να μη τους διώξουν από την συναγωγή. Για να μη χάσουν το εισιτήριο της συναγωγής, έχασαν το εισιτήριο της βασιλείας των ουρανών. Πόσοι θα χάσουν το εισιτήριο για την βασιλεία του Θεού, επειδή προτίμησαν κάποιο άλλο εισιτήριο! Πόσοι αρνούνται τον Ιησού, για να μη χαλάσουν με τον κόσμο. Σκόνταψαν από εγωισμό στο θαύμα. Ο τυφλός είχε ταπείνωση. Γι’ αυτό και αξιώθηκε να απολαύσειτέτοιου θαύματος, αλλά και ξεχωριστή χάρις του δόθηκε από το Θεό, ώστε να αποστομώσει τους εχθρούς του Χριστού. Οι Ιουδαίοι είχαν εγωισμό. Είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. «Να γίνουμε μαθητές εκείνου; Εσύ είσαι μαθητής εκείνου, εσύ ο τιποτένιος. Εμείς δεν καταδεχόμαστε να καταξιώσουμε εκείνον. Εμείς είμαστε του Μωυσέως μαθητές». Είχαν μεγάλο εγωισμό. Γι’ αυτό και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ένα τόσο απλό πράγμα: «πως άνοιξε τα μάτια του τυφλού;»η ταπείνωση ανοίγει τη διάνοια. Ο εγωισμός καθιστά προβληματική επιχείρηση την πίστη. Πως με τέτοιο εγωισμό να δεχθούν το λόγω του τυφλού; Τον βρίζουν. Τον ξευτελίζουν: «Εν αμαρτίαις συ εγεννήθης όλος, και συ διδάσκεις ημάς:» Όταν βλέπεις άνθρωπο να έχει εγωισμό, να ξευτελίζει άλλους, να τους διαπομπεύει, να ξέρετε πως αυτός σκοντάφτει. Και αν μιλάει για θαύματα, θα πρόκειται οπωσδήποτε για ψεύτικα, θα είναι αγύρτης. Το θαύμα αναγεννά τον άνθρωπο, του δίνει ταπείνωση και αγάπη. Αμήν.

Παρασκευή Α΄ Χαιρετισμῶν Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. π.Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἕνα ποίημα, ἕνα πνευματικό ἀριστούργημα τῆς Βυζαντινῆς περιόδου, ἀφιερωμένο στην Παναγία, στήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό. Σήμερα, θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ποῦμε λίγα λόγια στόν πρῶτο στίχο, στόν πρῶτο χαιρετισμό. Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. Ὁ στίχος αὐτός μᾶς μιλάει γιά τήν χαρά. Ὑπάρχουν πολλές χαρές. Χαίρονται οἱ ἄγγελοι, χαίρονται οἱ ἄνθρωποι, χαίρεται καί ὁ διάβολος. Κι᾿ ἐπειδή αὐτό τό τελευταῖο φαίνεται παράξενο, ἄς ἀρχίσουμε ἀπό αὐτό.Ὁ σατανᾶς, τό πονηρό πνεῦμα πότε χαίρεται; Ὅταν κάνει κακό. Ὅταν σπείρει ζιζάνια ἀνάμεσα στους ἀνθρώπους, μίση, ἔριδες, φιλονικίες κ.ἄ. Ὅταν διαλύει οἰκογένειες, ὅταν σκορπᾶ καταστροφές. Τότε ἡ χαρά του εἶναι μεγάλη, ἀπερίγραπτη. Γι᾿ αὐτό στήν Ἀποκάλυψη ὀνομάζεται Ἀπολλύων, δηλαδή καταστροφέας. Ἄν ἦταν ἐλεύθερος, ἄν ἦταν στό χέρι του, θά ἀφάνιζε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, ὅλη τήν δημιουργία. Μέ μία κλωτσιά θά ἀνέτρεπε τό σύμπαν ὁλόκληρο. Ἀλλά δέν τόν ἀφίνει ὁ Θεός, δέν τό ἐπιτρέπει ἡ φιλανθρωπία καί ἡ ἀγαθότητά Του.Βλέπουμε στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅτι ὁ διάβολος πείραζε τόν πολύαθλο Ἰώβ ὅσο ὁ Θεός τοῦ ἐπέτρεπε. Δέν μποροῦσε παραπάνω. Στήν δέ Καινή Διαθήκη, στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, δέν μποροῦσαν οἱ δαίμονες νά μποῦν στούς χοίρους, ἄν ὁ Χριστός δέν τούς ἄφηνε.Κάποτε εἶπε ὁ Χριστός στόν Πέτρο: Ζήτησε ὁ διάβολος νά σᾶς σινιάσει ὡς τόν σίτον. Πῶς βάζουμε τό σιτάρι στό σινί, στό δίσκο καί τό κουνᾶμε, γιά νά τό καθαρίσουμε, ἔτσι ζήτησε ὁ σατανάς νά σᾶς ζαλίσει, νά σᾶς τρελάνει, νά  σᾶς κάνει κακό, νά σᾶς χορέψει στό ταψί πιό ἁπλᾶ. Ἐγώ ὅμως παρακάλεσα τόν ἐπουράνιο Πατέρα μου, νά μή τοῦ τό ἐπιτρέψει. Νά μή τοῦ κάνει τό χατήρι.Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι χαίρεται ὁ διάβολος νά βασανίζει τούς ἀνθρώπους. Θεωρεῖ δέ βάσανο δικό του, ὑποφέρει, ὅταν δέν μπορεῖ νά βασανίσει τούς ἀνθρώπους.Ὁρισμένες φορές κάποιοι ἄνθρωποι γίνονται θηρία καί σατανικοί. Χαίρονται νά κάνουν κακό. Χαίρονται μέ τόν πόνο τῶν ἄλλων.Ἄς ἔρθουμε ὅμως στήν ἀνθρώπινη χαρά. Ὑπάρχει στούς ἀνθρώπους χαρά; Πῶς δέν ὑπάρχει. Λέει ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο: Ἡ γυναίκα, ὅταν γεννήσει, ἔχει χαρά, διότι ἦλθε ἄνθρωπος στόν κόσμο. Χαίρεται ἡ μητέρα, ὅταν κρατάει στήν ἀγκαλιά της το παιδί της. Χαίρεται το παιδί, ὅταν βρίσκεται στην ἀγκαλιά τῆς μάνας του. Χαίρεται ὁ μαθητής, ὅταν παίρνει καλούς βαθμούς ἤ ἀκούει τόν ἔπαινο ἀπό τόν δάσκαλό του. Χαίρεται ὁ φοιτητής, ὅταν παίρνει τό πτυχίο του καί κατόπιν βρίσκει δουλειά.Ἀκόμη ὑπάρχει καί ἄλλου εἴδους χαρά. Χαίρεται ὁ ἀλκοολικός, ὅταν κρατάει στό χέρι τό ποτήρι καί πίνει. Χαίρεται ὁ φιλάργυρος, ὅταν μετράει τά χρήματά του ἤ ἀκούει τόν ἦχο τῶν νομισμάτων. Χαίρεται ὁ φιλόδοξος, ὅταν κατορθώσει νά πατήσει ἐπί πτωμάτων καί νά ἀνεβεῖ σέ ὑψηλά ἀξιώματα. Χαίρεται ὁ φιλήδονος, ὅταν ἱκανοποιεῖ τίς παράνομες σαρκικές του ὀρέξεις. Ὅμως αὐτές οἱ χαρές εἶναι στιγμιαῖες, ἀπατηλές. Μετά ἀκολουθεῖ  ἡ μελαγχολία, τό ἆγχος ἡ ἀγωνία καί οἱ τύψεις. Ποῦ θά βροῦμε τήν ἀληθινή χαρά; Μᾶς τό  εἶπε σήμερα ὁ ἀκάθιστος ὕμνος: Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Αὐτή ἔφερε τήν χαρά στόν κόσμο, τόν Χριστό. Ἕνα ἄλλο τροπάριο λέει: Χαῖρε, ἡ τήν χαρά τοῦ κόσμου δεξαμένη. Ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινή καί μεγάλη χαρά εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Χαῖρε κεχαριτωμένη, εἶπε ὁ Ἀρχάγγελος στην Παναγία. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, λέει ὁ Χριστός. Χαίρετε καί πάλιν ἐρῶ χαίρετε, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, παρ᾿ ὅλο πού ἦταν ἁλυσοδεμένος μέσα στή φυλακή. Ὁ χριστιανισμός καί κυρίως ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι θρησκεία τῆς χαρᾶς. Γιά τόν χριστιανό δέν ὑπάρχει μελαγχολία καί ἀπελπισία. Εἶναι πολύ μεγάλο λάθος καί ἀπιστία νά καταφεύγουμε μέ τό παραμικρό στά ἠρεμιστικά καί στά ψυχοφάρμακα. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στό Χριστό καί ἔχει προσωπική σχέση μαζί Του, δέν τά χρειάζεται, δέν τά ἔχει ἀνάγκη. Ὁ χριστιανός, ὅταν ἀνοίγει την Ἁγία Γραφή καί μελετάει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, βλέπει ἐκεῖ πράγματα θαυμαστά, οὐράνια. Τότε ἔχει χαρά καί ἀγαλλίαση. Ἐφόσον ὅμως δέν ἀνοίγουμε τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ, μόνοι μας καταδικάζουμε τούς ἑαυτούς μας καί  στερούμεθα τήν χαρά.Γιά τόν  ἄνθρωπου ὑπάρχουν καί ἄλλες χαρές. Ὅταν ἁπλώνει το χέρι του καί βοηθάει τόν φτωχό. Ὅταν γονατίζει καί προσεύχεται καί  ἔχει συντροφιά τόν ἐπουράνιο Πατέρα του. Χαίρεται, ὅταν ἐκκλησιάζεται καί συμμετέχει στά ἅγια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως, ὅταν γονατίζει κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ. Αὐτή ἡ πνευματική χαρά δέν περιγράφεται. Λέει ὁ Ντοστογιέφσκι,ἐξομολογήθηκα καί παράδεισος φύτρωσε στήν καρδιά μου. Γι᾿ αὐτήν τήν κατάσταση, γιά τήν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ, χαίρονται καί  πανηγυρίζουν ἀκόμη καί οἱ ἄγγελοι στόν οὐρανό. Γι᾿ αὐτό εἴπαμε στήν ἀρχή, ὅτι χαίρονται καί οἱ ἄγγελοι. Εἶπε ὁ Κύριος: Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.Εὔχομαι, ἀγαπητοί μου, αὐτήν τήν μεγάλη χαρά, τήν χαρά τοῦ οὐρανοῦ, τήν χαρά τῶν ἀγγέλων νά ἔχουμε πάντοτε στή ζωή μας. Ἀμήν.

Κυριακή Β Λουκά Η Αληθινή Αγάπη π. Γεώργιος Παπαθεοδώρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λουκ. στ΄ 31 – 36

Η αληθινή αγάπη

Το ιδανικό της αληθινής αγάπης αναλύει στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριός μας. Τοποθετεί, μάλιστα, τα πράγματα στη σωστή τους θέση, προκειμένου να μην αυταπατώνται εκείνοι που δε μπορούν να διακρίνουν την όντως αγάπη, την προερχόμενη από την πίστη στο Θεό, από τη συμβατική αγάπη, που λειτουργεί κυρίως σαν ανταπόδοση μιας υποχρέωσης, παρά σαν κίνηση κένωσης για την αγάπη του αδελφού.Λέγει, μάλιστα χαρακτηριστικά ότι το ν’ αγαπά κανείς ή να κάνει το καλό σε εκείνον που ομοίως τον αγαπά και τον ευεργετεί δεν ελκύει την χάρη του Θεού, καθότι και οι αμαρτωλοί ενεργούν με τον ίδιο τρόπο. Και ο δανεισμός, επίσης, προς εκείνον από τον οποίο αναμένεται η επιστροφή των δανεικών, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αξία. Η όντως αγάπη απευθύνεται ακόμη και στους εχθρούς και το καλό πρέπει να γίνεται προς όλους, ανεξαρτήτως ανταποδόσεως ή όχι.Η ιδεατή αυτή εικόνα που παρουσιάζει ο Κύριος προέρχεται από την αγάπη που χαρακτηρίζει την σχέση του ιδίου προς τα δύο άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, μια σχέση που χαρακτηρίζεται από αγαπητική κοινωνία, αλληλοπεριχώρηση, δικαιοσύνη, έλλειψη της παραμικρής ιδιοτέλειας και του όποιου ευτελούς προσωπικού συμφέροντος. Χαρακτηρίζει δε και την σχέση του Κυρίου προς το αγαπημένο Του δημιούργημα, τον άνθρωπο, από αγάπη προς τον οποίο εκκένωσε εαυτόν, μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι αυτού γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος, εσταυρώθη και εκών ετάφη.Αυτή η κοινωνία της αγάπης, όπως την ευαγγελίσθηκε ο ίδιος ο Κύριος γίνεται πραγματικότητα ή μπορεί να πραγματωθεί, για να είμαστε ακριβέστεροι, εντός της Εκκλησίας, η οποία είναι Σώμα Χριστού, εντός του οποίου οφείλουμε τα βαπτισμένα μέλη Της να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε κατά το θέλημά Του. Παρόλα αυτά η επίτευξη αυτού του ιδανικού, κυρίως στην εποχή μας, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε παρεξηγήσει και παρερμηνεύσει την περί αγάπης εντολή του Χριστού, προβάλλοντας σχεδόν πάντα στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους το συμφέρον, την ιδιοτέλεια και τον εγωκεντρισμό. Το πνεύμα και το κλίμα που έχουμε διαμορφώσει γύρω μας ενισχύει τον ατομισμό, τον περιορισμό στα εντός και επί τα αυτά των προσωπικών ή έστω, των οικογενειακών μας αναγκών, καθώς και την αδιαφορία για τις ανάγκες και τα προβλήματα των άλλων. Έχοντας λησμονήσει το πρότυπο της αγάπης του Ιησού Χριστού, έχουμε σχηματίσει γύρω μας μια κοινωνία τσιμεντοποιημένης  μοναξιάς, από την οποία απουσιάζει το έλεος, η ευσπλαχνία, η ανθρωπιά Εμείς που δηλώνουμε μέλη της Εκκλησίας του Χριστού και υπεραμυνόμαστε της αγάπης μας προς Εκείνον, οφείλουμε να έχουμε υπόψιν ότι ο αγαπών τον Θεόν ου δύναται μη και πάντα άνθρωπον ως εαυτόν αγαπήσαι  κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Ας μη λησμονούμε, επίσης και την διδαχή του Αγίου Διαδόχου, ο οποίος έλεγε: «Όταν κανείς αρχίζει να αισθάνεται την αγάπη του Θεού και να πλημμυρίζει η ψυχή του από αυτήν, τότε αρχίζει να αγαπά και τον πλησίον του με τρόπον πνευματικόν. Διότι μόνον αυτή είναι η πνευματική αγάπη περί της οποίας αναφέρουν όλες οι Ιερές Γραφές. Διότι η άλλη, η φιλία, που συνδέει μόνο εξωτερικώς τους ανθρώπους, πολύ εύκολα διαλύεται από ασήμαντη, συνήθως, αφορμή. Αυτό δε συμβαίνει, διότι ο σύνδεσμος της εξωτερικής φιλίας δεν είναι πνευματικός, αλλ’ υλικός, κοσμικός και, ως εκ τούτου, εύθραυστος» Τέλος, προς όλους εκείνους που περιορίζουν την θρησκευτικότητά τους στην τήρηση μεμονωμένων θρησκευτικών τύπων και συμβατικών υποχρεώσεων, διδακτικός ας ηχήσει ο λόγος ενός σύγχρονου Ορθοδόξου Ιεράρχου: «Στην έσχατη κρίση δεν θα ερωτηθώ πόσες θρησκευτικές διαλέξεις παρακολούθησα, πόσες μετάνοιες έκανα στην προσευχή μου, πόσο αυστηρά νήστεψα, μα θα ερωτηθώ: έδωσα τροφή στους πεινασμένους, ρούχα στους γυμνούς, φρόντισα τους αρρώστους, επισκέφθηκα τους φυλακισμένους; Αυτά είναι όλα που θα ερωτηθώ. Ο δρόμος για τον Θεό βρίσκεται μέσα από την αγάπη για τους άλλους ανθρώπους και δεν υπάρχει άλλος δρόμος» Αμήν 

Γράφει: π. Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Η περιτομή του Κυρίου π. Γεώργιος Παπαθεοδώρου

Κάθε πρώτη Ιανουαρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει και τα ημερολόγια γράφουν «Περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ομολογουμένως λίγα γνωρίζουμε ως χριστιανοί γι’ αυτή τη γιορτή. Ας καταθέσουμε λίγες απλές σκέψεις μας σε στυλ τούτη τη φορά ερωταπαντήσεων, για χάρη συντομίας. Τι ήταν η περιτομή;Όταν το παιδί συμπλήρωνε τις οκτώ μέρες από τη γέννησή του, οι Ιουδαίοι, το έφερναν στον εντεταλμένο της Ιουδαϊκής θρησκείας και με κοφτερή πέτρα ή με χαλύβδινο μαχαίρι το «μοέλ» έκοβαν την πόσθη του ανδρικού γεννητικού οργάνου. Αυτό συνέβη και στον Ιησού, περιετμήθη κι Αυτός οκτώ μέρες μετά την γέννησή Του κι έλαβε το όνομα Ιησούς.(Λουκ. 2, 5). Ιησούς είναι ελληνικός όρος από το Εβραϊκό Γεσούα. Είναι το αυτό με το όνομα «Εμμανουήλ» που αναφέρει ο Ησαΐας, και σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας».Σε ποιον δόθηκε η εντολή αυτή της περιτομής;Στον Αβραάμ ο Θεός είπε: «Θα διατηρήσεις αυτή τη διαθήκη, τη συμφωνία, εσύ και το σπέρμα σου, κάθε αρσενικός απόγονός σου, θα ππεριτέμνεται στην ηλικία των οκτώ ημερών από την ημέρα της γέννησής του» (Γεν. 17, 10). Και αυτό τηρήθηκε απ’ όλους τους Ιουδαίους και τηρείται ως σήμερα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως περιτέμνονταν και οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες. Σήμερα και οι Μωαμεθανοί. Γιατί δόθηκε αυτή η εντολή;Ήταν μια προσφορά του παιδιού στο Θεό. Από εκείνη τη στιγμή το παιδί σήμαινε πως ανήκε στο Θεό. Ήταν μια υπενθύμιση πως ο Ιουδαίος όφειλε να διαφέρει απ’ όλους τους άλλους και στην πίστη και να μην προσκυνά τα είδωλα των γειτονικών λαών. Είχε δοθεί και για λόγους υγιεινής, για πρόληψη ασθενειών και μολύνσεων. Οι Ιουδαίοι ήταν περιπλανώμενος λαός και λαός που δεν τον χαρακτήριζε η προσήλωσή του στην καθαριότητα. Γιατί η περιτομή αφορούσε τη χώρα των γεννητικών οργάνων;Πρώτα γιατί έκοπταν ένα ευτελές σαρκίο κι έπειτα γιατί, αιτία του κατακλυσμού και της καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρας ήταν η ακράτεια της γενετήσιας ορμής. Σαρκολάτρες ήταν οι συμπολίτες του Νώε και ομοφυλόφιλοι οι κάτοικοι των Σοδόμων και Γομόρων.Όρισε ο Θεός, η περιτομή να γίνεται στη χώρα των γεννητικών οργάνων, γιατί σ’ αυτά χρειαζόταν και χρειάζεται ένας κάποιος περιορισμός και αρκετή εγκράτεια.- Γιατί περιετμήθη ο Χριστός;Υπάκουσε κι αυτός στο έθος της εποχής, στο Μωσαϊκό νόμο! Ό,τι περιετμήθη είναι δείγμα πως ήταν Ιουδαίος, δικός τους κι όχι εθνικός ή Σαμαρείτης. Δυστυχώς, αν και δικός τους οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν, τον θανάτωσαν!- Γιατί δεν κάνουμε κι εμείς περιτομή σήμερα;Αντιμετωπίστηκε αυτό το σοβαρό πρόβλημα, αρχικά στην πρώτη Εκκλησία. Αναρωτήθηκαν και οι Απόστολοι αν θα πρέπει όλοι οι Χριστιανοί, δεδομένου ό,τι προέρχονταν και από τον ειδωλολατρικό κόσμο, να περιτέμνονται ή όχι. Και λύθηκε με δημοκρατικό και διαλογικό τρόπο στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων, με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.Για μας περιτομή, δείγμα της αφοσίωσής μας στο Θεό, είναι το Βάπτισμα. Με το Βάπτισμα παύουμε να είμαστε «τέκνα σώματος» γινόμαστε «τέκνα της Βασιλείας του Θεού».Προσπαθώντας να θέσω έναν επίλογο σ’ αυτό μας το άρθρο κλείνω γράφοντας τα εξής: Υποδεχόμαστε έναν καινούριο χρόνο.Μακάρι, όλοι μας μέσα στο νέο χρόνο να περιτέμνουμε τα πάθη μας και οι συνάνθρωποί μας κι εμείς οι ίδιοι να περιτέμνουμε, να περιορίσουμε τη σαρκική μας ακράτεια. Ροζ τηλέφωνα, αμαρτωλές συζεύξεις, ανώμαλες καταστάσεις, ηδονοβλεψίες των βίντεο και των κομπιούτερ, εξωσυζυγικές ή προγαμιαίες σχέσεις και πάει λέγοντας! …;Μακάρι «πάσας τας σαρκικάς επιθυμίας» αφού καταπατήσουμε, «πνευματική πολιτεία» να ζήσουμε όλες τις 365 μέρες του χρόνου. Πιο καθαροί, πιο αγνοί, πιο τίμιοι από χθες, φέτος‡ για να ζήσει η οικογένεια που κλυδωνίζεται από τα ολοένα αυξανόμενα διαζύγια, για να ζήσουμε όλοι μας Αμήν
Γράφει: οπρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Παπαθεοδώρου