"Να Χριστογεννηθούμε!"

του δ.Γρηγορίου Φραγκάκη, από την Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως

Πριν ακόμη στεγνώσει ο πηλός και πριν ακόμη ανασάνει βαθιά την πνοή του Πνεύματος μέσα του ο άνθρωπος, γεύτηκε το ξύλο της Ζωής. Καθώς ήταν, όμως, ανέτοιμος όχι μόνο δεν ωφελήθηκε αλλά αντίθετα βλάφθηκε. Έπρεπε οι αιώνες να κυλίσουν και την ανυπακοή του να έρθει του Λόγου η υπακοή για να θεραπεύσει και έτσι από το δένδρο της αγνότητας άνθισε η Αλήθεια με σάρκα και οστά ώστε να μπορέσει αυτή τη φορά το πλάσμα να προσλάβει τον Πλάστη και να ζήσει αιώνια.

Σε αυτήν τη φάτνη και φέτος ταπεινοί προσκυνητές, δεν κουραζόμαστε και δεν μας έγινε απλώς συνήθεια το να ερχόμαστε και να προσκυνούμε τα προεόρτια της νίκης μας εναντίον του Θανάτου που είναι ο μοναδικός εχθρός μας. Ένας εχθρός που δεν φωλιάζει έξω στο άγνωστο αλλά μέσα στην πτώσι και τις επιλογές μας. Και στην φωλιά της φάτνης, μεσα στην αντίθεσι του κρύου της ατμόσφαιρας και του ζεστού χνώτου των ζωντανών, συντελείται μια πάλη που τελείωσε οριστικά ένα ανοιξιάτικο ξημέρωμα Κυριακής όταν ο σκοπός της ενσάρκωσης είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Τα σπάργανα που εντύλιξαν το Θείο Βρέφος θα γίνουν εντάφια και αδειανά κάποτε, ευτυχώς, και πλέον αληθινή Θεολογία θα συνεχίσει να περιβάλλει με στοργή τις υπάρξεις μας τώρα που ο παγερός αγέρας του κακού δεν λέει να σταματήσει μόλις δει άδεια την ψυχή και τα σπιτικά και τις κοινωνίες μας από τη ζεστή θαλπωρή του Ηλίου της Δικαιοσύνης.

Αυτά τα Χριστούγεννα ας γίνουν η αφορμή για συνάντησι μαζύ Του. Όχι όπως οι Φαρισαίοι ή ο Ηρώδης, που για τους δικούς τους λόγους, είτε απαγοητεύτηκαν είτε εξοργίστηκαν από το Μυστήριο της Αλήθειας που κρυβόταν στον νεογέννητο Βασιλιά αλλά με θάρρος και ελπίδα μπροστά στο χαρούμενο και απορημένο από τα θαυμαστά και εξαίσια βλέμμα της Παναγίας και κάτω από τους λογισμούς του Μνήστορος Ιωσήφ ας κάνουμε την εντιμότερη συναλλαγή με το παιδίον Ιησούς: Του δίνουμε τις αμαρτίες μας και μας τις αγοράζει με Χάρι και Σωτηρία.

Αυτά τα Χριστούγεννα ας κάνουμε την αλλαγή να αναγεννηθούμε μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας. 

Να Χριστογεννηθούμε! Αξίζει τον...τρόπο!

Προς το Πάθος από εμπαθείς ο απαθής Κυριακή των Βαΐων

Φυλακισμένος σωματικά ο Παύλος βιώνει την ελευθερία του πνεύματος καθώς είναι πλέον του Χριστού. Γι'αυτό και προτρέπει στη χαρά τους Φιλιππησίους, γι'αυτό και τους εύχεται την ειρήνη του Θεού και τους κελεύει να διαλογίζονται το αγαθό συνεχώς. Και σίγουρα θα απορούμε και εμείς όπως θα απορούσαν και οι κάτοικοι των Φιλίππων, πώς μπορεί ένας άνθρωπος φυλακισμένος να μιλά για τόσο χαρμόσυνα μηνύματα;

Οπωσδήποτε είναι φυσικό στον άνθρωπο κάθε εποχής να αγωνίζεται για ό,τι θεωρεί ιδανικό και αξίες στη ζωή αυτή. Τις περισσότερες φορές, όμως, συμβαίνει μετά από τέτοιους αγώνες να αισθάνεται προδομένος ή απαγοητευμένος είτε διότι οι αγώνες αυτοί δεν είχαν αποτέλεσμα είτε διότι δεν βρήκε συναγωνιστές και συναντιλήπτορες είτε διότι όσα εξιδανίκευε μέσα του δεν είχαν αντοχή στο χρόνο και το κυριώτερο δεν είχαν την αξία που υπολόγιζε. 

Αυτό το καθ'όλα λογικό με τα δεδομένα της καθημερινότητάς μας είναι εκείνο που δημιουργεί την αυθεντική πίστι ως μια σχέσι βιωματική και εσωτερική. Διότι μέσα στην Εβδομάδα που ακολουθεί θα δούμε ολοφάνερα τον όχλο να ευφημεί και να καταδικάζει την ίδια την Αλήθεια την οποία αρνείται να δεχθεί στους κόλπους του, διότι η Αλήθεια διώχνει το σκότος και το ψέμα, η Αλήθεια είναι αποκαλυπτική, υπερασπίζεται το αγαθό και δεν κατεργάζεται την ανομία. Η Αλήθεια δεν υπονομεύει αλλά στέκεται με σιγουριά κοντά σε κάθε τι αγαθό. Η Αλήθεια κι αν ακόμη σταυρωθεί ανασταίνεται έστω και τρεις ημέρες μετά και τότε το ψεύδος είναι ανίσχυρο.

Η σχέσι μας με τον Ιησού Χριστό συνεπάγεται ότι ανεξάρτητα από το τί συμβαίνει στο σώμα μας και γύρω από αυτό εμείς διατηρούμε τη σκέψι και την καρδιά μας κοντά του. Έτσι εξηγείται ότι ο Απόστολος Παύλος ανεξάρτητα από τα όσα υπέφερε εξαιτίας της πίστης του μιλούσε για την ειρήνη και τη χαρά. Είχε την απάθεια της Θεότητος μέσα του υποφέροντας από εμπαθείς για το πάθος του Ευαγγελίου. Γι'αυτό έχει ομορφιά ο αγώνας του Χριστιανού και ο πνευματικός και ο καθημερινός. Τώρα που τελειώνει η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή δοκιμάζουμε την εμπειρία να ζούμε τα μαρτύρια του αληθινού Θεού από τον κόσμο κι όμως στο βλέμμα Του αντικρύζουμε την ενότητα με τον Πατέρα, την ταπείνωσι, την πραότητα, την αρετή, την Ανάστασι.

ΠΗΓΗ

Κυριακή Β Ματθαίου Ξανά από την αρχή - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Ξανά από την αρχή

(Κυριακή Β΄Ματθαίου)

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Στο ευαγγελικό ανάγνωσµα της Κυριακής ο Χριστός καλεί τους πρώτους µαθητές στην αλιεία του ανθρώπου από τον βυθό του κόσµου. Εκείνοι, αναγνωρίζοντας το αυθεντικό και το αληθινό –τί άλλο– στο πρόσωπό Του παρατούν πλοία και δίχτυα και αφήνονται στη µέριµνά Του. Έτσι χάνουν τη δική τους µέριµνα για όσα µπορεί να καλύψει το σκοτάδι του θανάτου και µέριµνά τους γίνεται Εκείνος που δεν είχε στέγη µόνιµη να διαµένει. Στη σύγχρονη εποχή τα πάντα γίνονται βιαστικά επιδιώκοντας τη µέριµνα ολοένα περισσότερων ζητηµάτων. Πρόχειρες φιλίες, γνωριµίες σκοπιµότητας, οικονοµικές συνεργασίες, κοινωνικές επαφές, µια ζωή ολόκληρη στο βωµό της µέριµνας. Το σηµαντικότερο, όµως, είναι ότι στο τέλος όλων αυτών ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές και ιδίως όταν µένει µόνος του, δεν αισθάνεται ευτυχισµένος. Απελπίζεται. Νιώθει χαµένος, κενός, χωρίς νόηµα ζωής. Ζει για να εργάζεται ή καλύτερα για να δουλεύει. Οι κόποι πολλοί. Οι µέριµνες ατελείωτες. Τελειώνουν µόνο όταν κάποια τυχόν λυπηρή σύµπτωσι αναστατώσει τη µονότονη καθηµερινότητα.

Η ψυχή του ανθρώπου δε διαφέρει από εποχή σε εποχή. Πάντα αναζητά το αληθινό και το γνήσιο. Και όπου και οποτεδήποτε το εντοπίσει καταφεύγει κοντά του παρατώντας µε ευχαρίστησι τα δίχτυα µε τα οποία η ζωή τους

µπλέκει διαρκώς στη µαταιότητα και στο κίβδηλο. Με το φρόνηµα αυτό προστρέχει ο άνθρωπος και καταφεύγει στη σκιά των Αγίων. Γοητεύεται από την αγία αµεριµνησία τους, καλύτερα από τη µέριµνά τους µόνο για τη Βασιλεία του Θεού. Με αυτόν τον πόθο και οι Πατέρες που επέλεξαν τον Άθω για να αναζητήσουν, µέσα από την άσκησι και την υπακοή, τον Θεό µέσα τους, έγιναν και γίνονται το καταφύγιο όπου ο κόσµος προσπαθεί να περισώσει κάτι από το αρχαίο κάλλος.

Θυµάται και συνάζει αυτήν την Κυριακή τους Αγίους του Αγίου Όρους η Μεγάλη Εκκλησία. Τιµά τους κόπους τους. Τιµά την ποικίλη προσφορά τους. Σεµνύνεται για την ύπαρξί τους. Επικαλείται τις προσευχές τους. Κυρίως, όµως, τους περιφέρει στης ανθρωπότητας την δήθεν αλιεία για να ελκύσει σε µια ζωή αληθινή. Οι περισσότεροι από εκείνους άφησαν πλούτη, σπίτια, οικογένεια, και το πιο σπουδαίο άφησαν πίσω, εκεί όπου ανήκει, στον κόσμο, «το ίδιον θέλημα». Έτρεξαν πίσω από την υπακοή για να βρουν Εκείνον που µε τη θέλησί Του έκανε υπακοή στον Πατέρα, αγίασε αυτήν την έννοια και έδειξε τον δρόµο που οδηγεί αναµφισβήτητα  στη  Βασιλεία  Του.  Στους  βράχους  του Όρους πάλαιψαν ανελέητα µε το «εγώ». Στα κελλιά τους µετανοούσαν για τις αµαρτίες τους. Στις νηστείες και στις µακρές Ακολουθίες έθεταν τα όρια ανάµεσα στο σώµα και στο πνεύµα. Στις αγρυπνίες µε αγωνία ζητούσαν το Φως. Στην εγκράτεια το ακόρεστο της επιθυµίας για θέωσι. Στις ερηµίες την κοινωνία µαζύ Του. Στη σιωπή τις απαντήσεις Του. Στα δάκρυα την ατέλειωτη χαρά. Στη φύσι τον Δηµιουργό. Με µια φράσι, µε τη ζωή τους ολόκληρη προσπάθησαν να ευαρεστήσουν τον Θεό κάνοντας το ακριβώς αντίθετο από τους Πρωτόπλαστους. Από τον πρώτο ως τον πλεόν σύγχρονο. Στα µάτια των Αθωνιτών Αγίων ξεκουράζεται κανείς. Ο βυθός τους κρύβει τη γαλήνη του Ευαγγελίου και τί πιο ωφέλιµο για όσους βυθιζόµαστε στην ατελεύτητη αναζήτησι κάθε µέριµνας εκτός από αυτής που χρειάζεται.

Οι ψαράδες άφησαν τα δίχτυα των πλοίων και ξεχύθηκαν στου κόσµου τις φουρτουνιασµένες θάλασσες για να  κηρύξουν  τον  Βασιλέα  της  Ειρήνης.  Οι  Αγιορείτες Άγιοι, αλιεύµατα αποστολικά, µας διδάσκουν του περιττού και του άσκοπου και του αγχώδους την περιφρόνησι. Ξεκινώντας εµείς τον αγώνα και τη γνωριµία µαζύ Του ξανά από την αρχή, ας Τον συναντήσουµε όπως Εκείνος θέλει: εκούσια, αποκλειστικά, ανεπιτήδευτα. Ο Παράδεισος µας περιµένει να τον ποθήσουµε.

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως

το είδαμε εδώ

Το Φως των οφθαλµών - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Το Φως των οφθαλµών

(Κυριακή του Τυφλού)    

Το πέρασµα Του από τον κόσµο µας µόνο µε έλεος, µε θεραπεία, µε συγχώρεσι, µε λύτρωσι θα µπορούσε να συνεπάγεται. Το πλάσµα Του αυτή τη φορά, ο από την κοιλιά της µητέρας του τυφλός, βίωνε το µαρτύριο του σκότους. Δεν είχε καθόλου µάτια. Δεν είχε αντικρύσει ποτέ το φως του ήλιου, δεν είχε συναντήσει τα βλέµµατα των αγαπηµένων και οικιακών του, δεν είχε χαρεί της φύσης την άνοιξι. Το χειρότερο; Ζούσε το µαρτύριό του ανέλπιδα καθώς δεν επιδεχόταν κατά τα δεδοµένα του κόσµου θεραπεία η κατάστασί του.

Ο Ιησούς τον κοιτά, απαντά στους Μαθητές Του που ρωτούν για το ποιος ευθύνεται που γεννήθηκε έτσι ο άνθρωπος αυτός και σηµειώνει πως είναι φως στον κόσµο. Και µετά το φως, όπως τότε στη Γένεσι, Εκείνος ο Ίδιος ο Δηµιουργός συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο Του και στον απόγονο του Αδάµ. Φτύνει στο χώµα, κάνει πηλό, τον τοποθετεί µε στοργή στις ατελείς κόγχες του ανθρώπου και τον στέλλει να πλυθεί στην κολυµβήθρα του Σιλωάµ. Έτσι ο Απεσταλµένος και Υιός του Θεού δεν αφήνει το πλάσµα Του αµέτοχο στο θαύµα µετά από το οποίο, φυσικά, επιστρέφει µέσα στους γνωστούς, πλέον, συνανθρώπους τους. Των Φαρισαίων η τύφλωσι, όµως, δεν είχε τελειώσει.

Στην καθηµερινότητα, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, συαντούµε και τον αόµµατο τυφλό της περικοπής αλλά και τους τυφλούς στην ψυχή Φαρισαίους οι οποίοι επάξια πάντα διακονούν την φρίκη και το πνεύµα του κόσµου. Υπάρχουν, δηλαδή, άνθρωποι γύρω µας οι οποίοι από την αρχή του βίου τους δεν απόλαυσαν τα αγαθά της Αλήθειας. Ποιος φταίει; Εκείνοι ή οι γονείς τους; Ο Χριστός, τις περισσότερες φορές δίνει την ίδια απάντησι όπως στους Μαθητές Του. Αξιοποιεί αυτό το καταρχήν αρνητικό δεδοµένο για να φανερωθεί ξανά και ξανά η δόξα του Θεού στο ανθρώπινο  πρόσωπο.  Ετσι  συναντά  κανείς  περιπτώσεις που συναντούν στην πορεία τους τον αληθινό προορισµό, το Θείο νόηµα, το ιερό τέλος και ύστερα γίνονται, βαθαίνοντας στην πίστι και στη βίωσι των θαυµασίων του Θεού, οι σηµαντικότεροι κήρυκές Του είτε φανερά είτε αφανώς. Εκείνων η δυσκολία θεραπεύεται πιο εύκολα από την πώρωσι των καρδιών των Φαρισαίων. Το παράδειγµά τους καταδεικνύει την ισχυρότερη τύφλωσι που µπορεί να κυριεύσει τον άνθρωπο. Έβλεπαν το θαύµα µπροστά τους και το  διαστρέβλωναν  ολοκληρωτικά.  Πόσοι,  και  σήµερα, δεν επιµένουν να στέκονται ως τυφλοί µπροστά στον αληθινό Θεό προσκυνώντας ενσυνείδητα τον απόλυτα ευλαβή εαυτό τους! Τί είναι για αυτούς το θαύµα; Δεν µπορούν να το ελέγξουν, να το κρίνουν, να οδηγήσει στη δική τους δόξα οπότε το πολεµούν µε ζήλο, άγνοια, και το χειρότερο µε υπεροψία και αυταρέσκεια οδηγώντας και πολλούς στην πλάνη και στην απώλεια.

Μήπως, πάλι, πόσοι δεν παρατηρούν το θαύµα της Εκκλησίας στον κόσµο και επιµένουν να στέκονται απέναντί του; Λίγοι είναι εκείνοι που είδαν ασθενείς να θεραπεύονται, παράλυτους να σηκώνονται, απελπισµένους ναεπιστρέφουν στη ζωή; Κι όµως! Προβάλλουν τη λογική αρνούµενοι να παραδεχθούν ό τι θα τους αποστερήσει την άνεσι της µαταιοδοξίας. Εµείς, τέλος, δεν είµαστε εκείνοι που αξιωθήκαµε στης Εκκλησίας την κολυµβήθρα να αφήσουµε την τύφλωσι στη θέα του Παραδείσου; Ορίστε! Οιεπιλογές µας δεν το  υποστηρίζουν.

Ο Ιησούς, αδελφοί, για λίγες ηµέρες ακόµη, πριν αναληφθεί, θα συνεχίσει ορατά να έρχεται κοντά στα τραύµατα  της  πτώσης  µας.  Στη  δυσπιστία,  στους  φόβους, στην παραλυσία, στην πτώσι, στην τύφλωσι µε όποιο ένδυµα κι αν περιβληθούν. Εκείνος, θα επιµένει εκεί, πριν και µετά το θαύµα, θα φανερώνει τη δόξα της Τριάδος, θα µεταµορφώνει ριζικά τον ταλαίπωρο βίο σε πραγµατική Ζωή, θα γίνεται διαρκώς το αιώνιο Πάσχα.

Αληθώς, λοιπόν, ανέστη το φως των οφθαλµών και τογλυκύ µου έαρ!

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως

το είδαμε εδώ

Τα αναγκαία του ταξιδιού -Κυριακή της Τυρινής

"Μέγα πέλαγος" η νηστεία. Μέσα σε ένα τόσο μακρύ χρονικό διάστημα καλείται ο απόγονος του Αδάμ και της Εύας, ο καθένας μας δηλαδή, να βιώσει τη δυσάρεστη εξορία απο τον κήπο της Εδέμ, τους κόπους, τους μόχθους και τον πόνο που συνεπάγεται ώστε με ανυπομονησία να προετοιμαστεί για την ώρα της Λύτρωσης.
Πριν βγούμε σε αυτό το πέλαγος λοιπόν η Εκκλησία, με στοργή, μας καλεί για να μας δώσει από τα χείλη του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού τα αναγκαία εφόδια.
Την πρώτη θέσι σε αυτό το ταξείδι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής κατέχει η αρετή της συγχωρητικότητας, η αμνησικακία. Είναι ζήτημα σοβαρό για την πορεία μας, αδελφοί, το να κατανοήσουμε αυτόν τον λόγο του Κυρίου μας! Σφάλλουμε κάθε ημέρα. Και κάθε ώρα ίσως. Σφάλλουμε διαρκώς. Και παρακαλούμε τον Θεό να μας συγχωρήσει. Όπως, όμως, μας ανέφερε και στην προσευχή που μας δίδαξε, στην Κυριακή προσευχη ("Πάτερ ημών") δεν πρόκειται να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας εάν και εμείς οι ίδιοι δε συγχωρήσουμε τα προς εμάς σφάλματα των συνανθρώπων μας.
Αν συγχωρήσουμε, τότε θα λάβουμε και εμείς την άφεσι από τον Θεό. Τί θαυμαστό το όνομα του Κυρίου! Με μια πρότασι ανοίγει μπροστά μας την προοπτική της Βασιλείας Του. Εξαρτά το θέλημα Του από το δικό μας θέλημα. Μας χαρίζει, μας παραδίδει στα χέρια, τη διαχείρησι της ίδιας της σωτηρίας μας.
Συνεχίζοντας περνά από τη μεγάλη αρετή της αμνησικακίας στη μεγάλη αμαρτία της υποκρισίας. Συνηθίζουμε πολλοί αυτές τις ημέρες της νηστείας να διαλαλούμε στους γύρω μας με κάθε τρόπο ότι νηστεύμε. Πρόσωπα σκυθρωπά, κουρασμένα, κατηφή. "Τί δύσκολη που είναι αυτή η νηστεία του Πάσχα", "εμείς νηστεύουμε και το λάδι την Καθαρά και τη Μ. Εβδομάδα" κα είναι μερικές από τις εκφράσεις που μας "ξεφεύγουν" ως θέμα συζήτησης ιδίως όταν σταθούμε εμπρός σε αδελφούς για τους οποίους είμαστε μέσα μας απόλυτα βεβαιωμένοι πως δε νηστεύουν. Η ίδια υποκρισία που αποτελούσε το ένδυμα των Γραμματέων και των Φαρισαίων η ίδια δυστυχώς καλύπτει και σήμερα την εξωτερική επιφάνεια πολλών "ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών". Οι περισσότεροι το έχουμε ζήσει. Όταν τυχόν κάνουμε ή νομίσουμε ότι κάναμε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, έστω και επιπόλαια, ως αγαθό τότε δε μπορούμε να ησυχάσουμε μέσα μας ώσπου να το πούμε "εμπιστευτικά", δήθεν ως εξομολόγησι (άκουσον άκουσον!), τάχα ότι μας ξέφυγε στο λόγο, ακόμη ακόμη και να το αναφέρουμε ως παράδειγμα ότι συνέβη σε κάποιον γνωστό μας μόνο και μόνο να λάβουμε τον "δίκαιο έπαινο" του συνομιλητή μας και χειρότερα του ίδιου του εαυτού μας! Δεν αναφέρονται καν βέβαια οι περιπτώσεις που δημοσιεύουμε τις αγαθοεργίες μας. Η νηστεία μας, η προσευχή μας, η όποια αρετή έχουν αξία και υπόστασι μόνον όταν γίνονται για τον Θεό και μόνον όταν δεν γίνονται φανερές στους συνανθρώπους μας. Όχι απο κρυψίνοια και πονηριά αλλά με διάθεσι να καλλιεργήσουμε την πολυπόθητη ταπείνωσι.
Και η συγχωρητικότητα και η ταπείνωσι, αδελφοί μου, για να γίνουν πραγματικότητα στον αγώνα μας προϋποθέτουν την αποδοχή του Θελήματος του Θεού, την αγάπη προς τον Θεό, την προσπάθεια για τήρησι των εντολών Του. Με άλλες λέξεις για τον αγώνα του Χριστιανού είναι αναγκαίο η καρδιά του να ανήκει στη Βασιλεία του Θεού. Συνηθίζεται στις μέρες μας να χανόμαστε στην προσπάθεια για επιβίωσι και να ξεχνούμε τη ζωή. Δεν αφορά μόνο στον πλούτο η προτροπή του Κυρίου για μη θησαυρισμό γήινων θησαυρών. Αφορά και στις εφήμερες και μάταιες ενασχολήσεις μας εξαιτίας των οποίων ξεχνούμε, μπορεί και ημέρες ή και χρόνια ολόκληρα, το όνομα του Κυρίου και την ουράνια πατρίδα από την οποία μας έδιωξε η εγωιστική ματαιοδοξία μας.
Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ανοίγεται σε λίγο μπροστά μας. Ο δρόμος για την Ανάστασι στενός και με θλίψεις. Γι αυτό ας επιχειρήσουμε, όσοι και όσο μπορούμε, με τη νηστεία να σμικρύνουμε τον εγωισμό μας που ξεπέρασε το σωματικό μας ύψος. Ας συγχωρήσουμε κιας συγχωρεθούμε για να προ-χωρήσουμε στο στάδιο των αρετών αλλα να χωρέσουμε στον Παράδεισο που μας περιμένει. Ας "εξαγοράσουμε" με την ελεημοσύνη της καρδιάς και του κόπου μας προς τους πλησίον μας το έλεος και τη Χάρι του Θεού!
Ας έχουμε θάρρος! Και αυτής της Μεγάλης Τεσσαρακοστής θησαυρός θα είναι ο Αναστημένος Χριστός. Ας μένει κοντά Του η μέριμνά μας.

Για τον εύπλου του πελάγους, ο Θεός βοήθει ημίν!
δ.Γρηγόριος
 Πηγή