Το Φως των οφθαλµών - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Το Φως των οφθαλµών

(Κυριακή του Τυφλού)    

Το πέρασµα Του από τον κόσµο µας µόνο µε έλεος, µε θεραπεία, µε συγχώρεσι, µε λύτρωσι θα µπορούσε να συνεπάγεται. Το πλάσµα Του αυτή τη φορά, ο από την κοιλιά της µητέρας του τυφλός, βίωνε το µαρτύριο του σκότους. Δεν είχε καθόλου µάτια. Δεν είχε αντικρύσει ποτέ το φως του ήλιου, δεν είχε συναντήσει τα βλέµµατα των αγαπηµένων και οικιακών του, δεν είχε χαρεί της φύσης την άνοιξι. Το χειρότερο; Ζούσε το µαρτύριό του ανέλπιδα καθώς δεν επιδεχόταν κατά τα δεδοµένα του κόσµου θεραπεία η κατάστασί του.

Ο Ιησούς τον κοιτά, απαντά στους Μαθητές Του που ρωτούν για το ποιος ευθύνεται που γεννήθηκε έτσι ο άνθρωπος αυτός και σηµειώνει πως είναι φως στον κόσµο. Και µετά το φως, όπως τότε στη Γένεσι, Εκείνος ο Ίδιος ο Δηµιουργός συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο Του και στον απόγονο του Αδάµ. Φτύνει στο χώµα, κάνει πηλό, τον τοποθετεί µε στοργή στις ατελείς κόγχες του ανθρώπου και τον στέλλει να πλυθεί στην κολυµβήθρα του Σιλωάµ. Έτσι ο Απεσταλµένος και Υιός του Θεού δεν αφήνει το πλάσµα Του αµέτοχο στο θαύµα µετά από το οποίο, φυσικά, επιστρέφει µέσα στους γνωστούς, πλέον, συνανθρώπους τους. Των Φαρισαίων η τύφλωσι, όµως, δεν είχε τελειώσει.

Στην καθηµερινότητα, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, συαντούµε και τον αόµµατο τυφλό της περικοπής αλλά και τους τυφλούς στην ψυχή Φαρισαίους οι οποίοι επάξια πάντα διακονούν την φρίκη και το πνεύµα του κόσµου. Υπάρχουν, δηλαδή, άνθρωποι γύρω µας οι οποίοι από την αρχή του βίου τους δεν απόλαυσαν τα αγαθά της Αλήθειας. Ποιος φταίει; Εκείνοι ή οι γονείς τους; Ο Χριστός, τις περισσότερες φορές δίνει την ίδια απάντησι όπως στους Μαθητές Του. Αξιοποιεί αυτό το καταρχήν αρνητικό δεδοµένο για να φανερωθεί ξανά και ξανά η δόξα του Θεού στο ανθρώπινο  πρόσωπο.  Ετσι  συναντά  κανείς  περιπτώσεις που συναντούν στην πορεία τους τον αληθινό προορισµό, το Θείο νόηµα, το ιερό τέλος και ύστερα γίνονται, βαθαίνοντας στην πίστι και στη βίωσι των θαυµασίων του Θεού, οι σηµαντικότεροι κήρυκές Του είτε φανερά είτε αφανώς. Εκείνων η δυσκολία θεραπεύεται πιο εύκολα από την πώρωσι των καρδιών των Φαρισαίων. Το παράδειγµά τους καταδεικνύει την ισχυρότερη τύφλωσι που µπορεί να κυριεύσει τον άνθρωπο. Έβλεπαν το θαύµα µπροστά τους και το  διαστρέβλωναν  ολοκληρωτικά.  Πόσοι,  και  σήµερα, δεν επιµένουν να στέκονται ως τυφλοί µπροστά στον αληθινό Θεό προσκυνώντας ενσυνείδητα τον απόλυτα ευλαβή εαυτό τους! Τί είναι για αυτούς το θαύµα; Δεν µπορούν να το ελέγξουν, να το κρίνουν, να οδηγήσει στη δική τους δόξα οπότε το πολεµούν µε ζήλο, άγνοια, και το χειρότερο µε υπεροψία και αυταρέσκεια οδηγώντας και πολλούς στην πλάνη και στην απώλεια.

Μήπως, πάλι, πόσοι δεν παρατηρούν το θαύµα της Εκκλησίας στον κόσµο και επιµένουν να στέκονται απέναντί του; Λίγοι είναι εκείνοι που είδαν ασθενείς να θεραπεύονται, παράλυτους να σηκώνονται, απελπισµένους ναεπιστρέφουν στη ζωή; Κι όµως! Προβάλλουν τη λογική αρνούµενοι να παραδεχθούν ό τι θα τους αποστερήσει την άνεσι της µαταιοδοξίας. Εµείς, τέλος, δεν είµαστε εκείνοι που αξιωθήκαµε στης Εκκλησίας την κολυµβήθρα να αφήσουµε την τύφλωσι στη θέα του Παραδείσου; Ορίστε! Οιεπιλογές µας δεν το  υποστηρίζουν.

Ο Ιησούς, αδελφοί, για λίγες ηµέρες ακόµη, πριν αναληφθεί, θα συνεχίσει ορατά να έρχεται κοντά στα τραύµατα  της  πτώσης  µας.  Στη  δυσπιστία,  στους  φόβους, στην παραλυσία, στην πτώσι, στην τύφλωσι µε όποιο ένδυµα κι αν περιβληθούν. Εκείνος, θα επιµένει εκεί, πριν και µετά το θαύµα, θα φανερώνει τη δόξα της Τριάδος, θα µεταµορφώνει ριζικά τον ταλαίπωρο βίο σε πραγµατική Ζωή, θα γίνεται διαρκώς το αιώνιο Πάσχα.

Αληθώς, λοιπόν, ανέστη το φως των οφθαλµών και τογλυκύ µου έαρ!

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως

το είδαμε εδώ