Ο πρώτος, μετά τον Ένα...

Ξημερώνει αύριο η μεγάλη εορτή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων του Χριστού, Πέτρου και Παύλου. Των δύο αυτών ιερών μορφών της Χριστιανικής Εκκλησίας. Δύο άνδρες με διαφορετικά χαρίσματα, διαφορετική πορεία ζωής, αλλά κοινό τέλος για την αγάπη του Χριστού.

Θέλησα λοιπόν σήμερα, να χαράξω λίγες γραμμές με σεβασμό και αγάπη για τον ένα εκ των δύο, εκείνον που έφερε το φως της Χριστιανικής Πίστεως στην Πατρίδα μας, εκείνον που δικαίως χαρακτηρίστηκε ως ο πρώτος, μετά τον Ένα...

Όταν πρωτοδιάβασα τις Πράξεις των Αποστόλων, θαύμασα αυτόν τον Σαούλ που μετέπειτα παρέμεινε στο προσκήνιο της Εκκλησιαστικής ιστορίας ως ο Παύλος, ο Απόστολων των Εθνών, η μέριμνα πασών των Εκκλησιών, ο διαπρύσιος κήρυκας του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού του Σταυρωμένου και Αναστημένου. Του Παύλου που αιχμαλωτίστηκε από τα δίχτυα της ευαγγελικής αγάπης, όταν στο δρόμο για την Δαμασκό, ένα όραμα έγινε αιτία να αλλάξει ολάκερη η ζωή του, ένα όραμα και μια ερώτηση: ''Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; ''

Γεννημένος στην Ταρσό της Κιλικίας στις αρχές του 1ου αιώνος, ο Σαούλ, γεννιέται από Ιουδαίους γονείς, έχοντας κληρονομήσει την Ρωμαϊκή υπηκοότητα από τον πατέρα του. Ο Σαούλ, διδάσκεται με επιμέλεια τον Ιουδαϊκό Νόμο γενόμενος άρτιος γνώστης και διαχειριστής της Ραβινικής διαλέκτου! 

Και όμως! Ο Θεός, τον προορίζει για κάτι άλλο. Τον διαλέγει ο Ιησούς Χριστός ανάμεσα σε πολλούς, όχι σε μια οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του, αλλά σε μια συγκεκριμένη, όταν εκείνος, ''περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν παραδόσεων'' (Γαλ. 1,14), δεν διστάζει να εκδιώξει την Εκκλησία χωρίς να γνωρίζει πως η συνάντηση του με τον Ιησού Χριστό στον δρόμο για την Δαμασκό θα του άλλαζε ολόκληρη την ζωή του. 

Ο ίδιος, σε πολλά σημεία των επιστολών του, περιγράφει με γλαφυρό λόγο την προηγούμενη ζωή του, καθώς και την μεγάλη αυτή συνάντηση με τον Ιησού που ο ίδιος εξεδίωκε. Όμως, ο Θεός δεν βλέπει με τα ανθρώπινα μάτια! Βλέπει κατευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων. Έτσι επιλέγει πρόσωπα που θα τον υπηρετήσουν χωρίς αυτά να το γνωρίζουν. Ο ίδιος ο Παύλος αργότερα θα πει πως:'' οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε'' (Ρωμ. 8,30) περιγράφοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο αυτή την κλήση Του Θεού χάριν της οποίας ο ίδιος, θα δώσει ακόμα και των ζωή του για τον Χριστό, κάτι που το περιμένει λέγοντας: ''εμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος'' (Φιλιπ. 1,21).

Αγωνίζεται για να σπείρει τον Λόγο της Ευαγγελικής αγάπης εις πάντα τα έθνη με οποιοδήποτε κόστος. Θέλει όσο προφταίνει να μεταδώσει την αλήθεια του Ευαγγελίου παντού. Αντιμετωπίζει κινδύνους, φυλακίσεις, μαρτύρια αγόγγυστα. Στο ενδέκατο κεφάλαιο της Β' προς Κορινθίους επιστολής του, περιγράφει αυτά τα κατά Χριστόν παθήματα: '' ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον,  τρὶς ἐραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα·  ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις·  ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι''( Β' Κορ. 11, 24-27). 

Έφθασε μέχρι το κέντρο της Αρχαιοελληνικής σκέψης και φιλοσοφίας. Δεν προσπάθησε να την μειώσει, αντίθετα την γνώρισε και την σεβάστηκε, όταν στην Πνύκα των Αθηνών, μπροστά σε Στωικούς και Επικουρείους φιλοσόφους μίλησε για τον άγνωστο Θεό, λαμβάνοντας αφορμή από τον βωμό που η ευσέβεια των Αθηναίων είχε δημιουργήσει χαρακτηρίζοντας ακόμα και τους υπόλοιπους βωμούς ως ''σεβάσματα'' καθώς και τους Αθηναίους ως βαθύτατα θρησκευόμενους έναντι των άλλων (Πραξ. 17,22). Δεν τους προσβάλλει, δεν μειώνει την θρησκευτικότητα τους, αντίθετα εξαίρει την πίστη τους και ταυτόχρονα τους μιλά για έναν Θεό που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν. Έτσι ο σπόρος του ευαγγελίου έρχεται να καρποφορήσει σε γόνιμο έδαφος και να συνενώσει την φιλοσοφική σκέψη με την Θεολογία! Πόσο αρμονικά θα μπορούσαν να συμπορευτούν η Σωκρατική σκέψη με την Παύλεια θεολογία εάν αυτοί οι δύο μεγάλοι άνδρες είχαν την ευκαιρία να διαλεχθούν μεταξύ τους... 

Στις τέσσερις αποστολικές περιοδείες του, διασχίζει χώρες, διαπλέει θάλασσες για να κηρύξει το Χριστό. Αντιόχεια, Έφεσος, Γαλατία,Κύπρος, Ρώμη αλλά και πόλεις Ελληνικές, με πρώτη την Νεάπολη την δική μας Καβάλα όπου στους αρχαίους Φιλίππους παρά τον Ζυγάκτη ποταμό βαπτίζει την Λυδία την Φιλιππισία την πρώτη Ευρωπαία Χριστιανή! Όπου πηγαίνει δημιουργεί και μια χριστιανική κοινότητα: Φίλιπποι, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Κόρινθος, έργα των χειρών του, χωρίς ποτέ να δεχτεί πως ο ίδιος είναι ιδρυτής των Εκκλησιών, όπως ακούς μερικούς να προσθέτουν σήμερα μνημονεύοντας το ιερό όνομα του '' του και ιδρυτού της Εκκλησίας ημών...'' Αν τους άκουγε θα τους επέπλητε με τον ίδιο τρόπο που επέπληξε τους άτακτους της Εκκλησίας της Κορίνθου όταν τους γράφει: ''μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;''( Α. Κορ.1,13). 

Όταν ήρθε η ώρα του μαρτυρίου, αποχαιρετά με την τελευταία από τις επιστολές της αιχμαλωσίας του, μέσα από την φυλακή του τα ευλογημένα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού! Αποχαιρετά τα γήινα για να λάβει τα ουράνια, να ξεπεράσει το στρώμα του ''τρίτου ουρανού'' που οραματίσθηκε  (Β' Κορ. 12,2) και να σταθεί δίπλα στον αγαπημένο Ιησού... Αποχαιρετά την Εκκλησία με λόγο καρδιακό στο κύκνειο άσμα του, έτσι όπως αυτό διασώζεται στην Β' προς Τιμόθεον επιστολή του. Εκεί ο Παύλος, ασθενής και ταλαιπωρημένος από τον σκόλοπα της σαρκός του, αναμένει την στιγμή που ο θάνατος θα τον οδηγήσει στην ζωή! Επισφραγίζει με τα τελευταία αυτά λόγια μια πορεία μαρτυρίας και μαρτυρίου... 

Θέλω λοιπόν να κλείσει ο ίδιος το κείμενο μου αυτό. Και Τον παρακαλώ να συνεχίζει να μας εμπνέει μέσα από τα άφθαρτα στον χρόνο έργα Του ώστε να δίνουμε καθημερινά τα πάντα για την δόξα Του Χριστού! Τον σκέπτομαι δέσμιο να αποχαιρετά έναν κόσμο που αλλάζει καθημερινά... Υποκλίνομαι ευλαβικά μπροστά Του, ακούγοντας Τον να ψελλίζει τις τελευταίες του φράσεις: ''ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ...''(Β' Τιμ. 4, 6-8).

                                                                                  π. Θωμάς Ανδρέου

To είδαμε εδώ      

Μια στυγερή δολοφονία...

.

Τα ξημερώματα της 17ης Ιουλίου 1918, στις 2:30 π.μ. μια οικογένεια δολοφονείται στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Είναι η Τσαρική οικογένεια των Ρωμανώφ, ο Νικόλαος, η Αλεξάνδρα και τα παιδιά τους, Όλγα, Τατιάνα, Αναστασία, Μαρία και ο μικρός διάδοχος Αλέξιος.... Η φωτογραφία αυτή, είναι η τελευταία τους, εκείνη την νύχτα, όταν τους κατέβασαν στο υπόγειο του σπιτιού που τους είχαν περιορίσει! Τα μάτια των παιδιών είναι απορημένα, γιατί δεν καταλαβαίνουν , τουλάχιστον τα μικρότερα τι τους περιμένει...

Αφού πρώτα τους φωτογράφισαν, αμέσως μετά τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ... Όλα είχαν τελειώσει μέσα σε λίγα λεπτά. Μέσα σε λίμνες αίματος, κείτονταν τα αιμόφυρτα σώματα της Τσαρικής Οικογενείας. Κάποια εκ των παιδιών ξεψυχούσαν αλλά ζούσαν. Οι δολοφονικές σφαίρες, είχαν εξωστρακιστεί μιας και οι κόρες των Ρωμανώφ, είχαν ραμμένα επάνω στα ρούχα τους κάποια κσομήματα με αποτέλεσμα οι σφαίρες να μην επιφέρουν τον ακαριαίο θάνατο... Οι δολοφόνοι τους, στάθηκαν επάνω από τα αιμόφυρτα κορμιά χαρίζοντας τους την λύτρωση από το μαρτύριο τους, λογχίζοντας με ξιφολόγχες  το σώμα καθενός χωριστά. 

Αμέσως, φρόντισαν να καθαρίσουν το δωμάτιο και να το φωτογραφίσουν ξανά, αυτήν την φορά με τις σφαίρες να έχουν ανοίξει ρωγμές στους τοίχους. Πήραν τα πτώματα και άνοιξαν έναν μεγάλο λάκκο και αφού πρώτα τα έκαψαν με οξύ στην συνέχεια τα έθαψαν. Μέσα σε λίγα λεπτά, είχε συντελεστεί ένα έγκλημα που σηματοδότησε την άνοδο των μπολσεβίκων στην εξουσία και ταυτόχρονα την κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας με τον θάνατο των τελευταίων των Ρομανώφ. Το μίσος των επαναστατών, δεν οδήγησε στον θάνατο μόνο τον Τσάρο, αλλά και τα παιδιά του, μεταξύ των οποίων και τα δύο ανήλικα...

Το 2007 ανακαλύφθηκαν τα οστά της Αυτοκρατορικής οικογενείας, τα οποία και θάφτηκαν με τιμές. Λίγα χρόνια πριν, η Ρωσική Εκκλησία, είχε προβεί στην αγιοκατάταξη της Αυτοκρατορικής οικογενείας. Σήμερα, ο τόπος του μαρτυρίου τους, έχει αναδειχθεί σε πανρωσικό προσκύνημα από ανθρώπους κάθε ηλικίας που ευλαβικά αποτίουν φόρο τιμής και σεβασμού, στο σημείο όπου πραγματοποιήθηκε ένα έγκλημα που απετέλεσε την αρχή μιας μακροχρόνιας αθεϊστικής λαίλαπας, αιματηρών διωγμών και εκτελέσεων εις βάρος των θρησκευομένων πιστών και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
                                                                                                                                       π. Θωμάς Ανδρέου 

Οι Παπάδες κατέστρεψαν την χώρα....

Άθλιοι και βρώμικοι άνθρωποι, αχάριστοι απέναντι σε οποιαδήποτε ευεργεσία, υπόλογοι στην ιστορία, μικρόνοες και εμπαθείς, γεμάτοι από μισαλλοδοξία,  επιτέλους ξιφούλκησαν φανερά κινούντες την πτέρναν κατά της Ευεργέτιδος Εκκλησίας και του Ιερού αυτής Κλήρου...

Με θλίψη, διάβασα πικρόχολα σχόλια, με αφορμή έωλο και ανυπόγραφο κείμενο που τις τελευταίες ώρες ελευθέρως κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και δια του οποίου κάποιοι θέλουν να συγκεντρώσουν υπογραφές ώστε η Εκκλησία να φροντίσει για την αποπληρωμή του δημοσιονομικού χρέους αυτής της χώρας και κοινής μας Πατρίδος. 

Διάβαζα τα σχόλια που ακολουθούσαν και πικράθηκα! Στάθηκα σε ένα: ΄΄ οι Παπάδες, κατέσρεψαν την χώρα!'' Θα πει κάποιος, υπερβολές! Όμως αυτές οι υπερβολές, αντικατοπτρίζουν τα αισθήματα της καρδίας κάποιων κατά του Ιερού Κλήρου και της Εκκλησίας, διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα... 

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και να απαντήσω! Και την απάντηση μου, την θέτω στην δική σας κρίση μαζί με τους προβληματισμούς μου. Έγραψα λοιπόν:'' Ήθελα να ήξερα που έκρυβαν κάποιοι το μίσος τους για τους παπάδες και το βγάζουν τώρα! Γιατί θα πρέπει κάποτε να πούμε την αλήθεια στο λαό. Μάλιστα! Οι παπάδες φέραμε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού! Οι παπάδες οδηγήσαμε αυτόν τον λαό στην εξαθλίωση. Υπογράψαμε μνημόνια ώστε να αναγκαστεί ο κοσμάκης να έρθει στα συσσίτια της Εκκλησίας στα κοινωνικά παντοπωλεία και στα φαρμακεία. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι διότι σήμερα η Ελλάς η χώρα των ηρώων και των αυτοεξώριστων έγινε περίγελος στα πέρατα της γης! Μία μπορεί να είναι η ποινή: θάνατος! Ε, λοιπόν κύριοι, οι παπάδες είμαστε συνηθισμένοι ακόμα και γιαυτό! Και τούτο μπορούν να σας το ομολογήσουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες σας! ''. 

Αυτό είμαστε για κάποιους; Οι καταστροφείς αυτής της χώρας; Οι κληρικοί οδηγήσαμε τον λαό σε διχασμό; Οι κληρικοί προκαλέσαμε Εθνικές καταστροφές κατά τις οποίες οι Έλληνες οδηγήθηκαν ως πρόβατα στην σφαγή; Αντίθετα! Οι παπάδες σταθήκαμε κοντά σε αυτόν τον λαό, όταν όλοι πλέον τον είχαν εγκαταλείψει! Και εάν χρειασθεί, και πάλιν! Θα πεινάσουμε με τον λαό μας, θα πορευτούμε τον ίδιο δρόμο με τον λαό μας και ίσως εάν οι περιστάσεις το επιβάλλουν ακόμα και την ζωή μας να δώσουμε για αυτόν τον λαό! 

Να τα δώσει όλα οι Εκκλησία! Σε ποιους; Σε όσους αποδεκάτισαν, δέσμευσαν ή και υποχρεωτικά απαλλοτρίωσαν την περιουσία Της; Σε ποιους; Στους Εθνικούς μειοδότες που κατά καιρούς κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο με μοναδικό κριτήριο τους την αύξηση της προσωπικής τους περιουσίας; Να τα δώσει όλα η Εκκλησία για μια ακόμη φορά για την σωτηρία της Πατρίδος! Λες και μέχρι σήμερα, η Εκκλησία δεν φορολογείται για τα εναπομείναντα ακίνητα της! Λες και εμείς οι κληρικοί, δεν φορολογούμεθα όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, ώστε να μεισθοδοτούνται όλοι οι υπόλοιποι!  

Τόσο κακό κάναμε οι Κληρικοί σε αυτό τον τόπο της αποστασίας και του διχασμού! Της αποστασίας από όλες τις συνεκτικές αξίες, τα ήθη και τα έθιμα που για αιώνες διατήρησαν την ιστορική συνοχή του Έθνους, τον διχασμό της πολιτικής ταυτότητας και ιδεολογίας που έφερε στην εξουσία σαλτιμπάγκους δημαγωγούς που έπεισαν τον λαό πως είναι οι σωτήρες του και στην δύσκολη ώρα αφού πρώτα τον έστυψαν σαν λεμονόκουπα τον πέταξαν στην άκρη! 

Ε, όχι λοιπόν! Αυτή η αχαριστία, θα έλθει η ώρα που θα αντιμετωπίσει την ένδικον μισθαποδοσία! Μπορεί ως πρόσωπα να σφάλαμε σοβαρά. Μπορεί να λειτουργήσαμε με λανθασμένες πρακτικές! Αλλά προδότες αυτού του λαού, δεν υπήρξαμε ποτέ! Εύχομαι, ειλικρινά το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, να μην έλθει ποτέ η ώρα, που οι δοκιμασίες του λαού, θα αναδείξουν ξανά στο ιστορικό προσκήνιο την Εθναρχούσα Εκκλησία. Γιατί όταν συμβεί αυτό, θα σημαίνει πως ο λαός αυτός, θα βρίσκεται κάτω από συνθήκες, που οι Ιστορία κατέγραψε ως Εθνικές καταστροφές...

                                                                                                                           

                                                                                                                      π. Θωμάς Ανδρέου 

Φτάνει πια!

Αισθάνομαι ντροπή ως Έλλην και ως Ορθόδοξος Κληρικός, βλέποντας τον Πρωθυπουργό της Πατρίδος μου, να τον θέτουν στην άκρη ενός τραπεζιού πάνω στο οποίο οι ισχυροί της Ευρώπης συζητούν για το μέλλον αυτής της χώρας!

Αισθάνομαι ντροπή ως Έλλην διότι βλέπω την απαξίωση της Ευρώπης στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού που αντιβαίνει σε έναν λαό ο οποίος δίδαξε και συνεχίζει να διδάσκει με την καρτερικότητα και την αξιοπρέπεια του! Σηκωθείτε και φύγετε από εκεί Κύριε Πρωθυπουργέ! Χτυπήστε τους το χέρι σε αυτό το τραπέζι και στείλτε τους στον αγύριστο! Δεν μας θέλουν μία, δεν τους θέλουμε εκατό φορές! Διακόψτε αμέσως κάθε συζήτηση ! Ο λαός σας δεν είναι επαίτης. Εάν ο οίκτος αυτών των πολιτισμένων εξαντλείται σε ανθρωπιστική βοήθεια για τον άμαχο πληθυσμό αυτού του τόπου, τους απαντάμε πως ούτε τα ψίχουλα τους θέλουμε ούτε τον οίκτο τους! 

Θα έχουν αυτοί τον οίκτο μας, όταν θα βλέπουμε τους στυγερούς και αιμοδιψείς τζιχαντιστές που οι ίδιοι εξέθρεψαν, να τους αποδεκατίζουν στο όνομα του δικού τους Θεού! Θα τους οικτίρουμε όταν θα τους βλέπουμε να μην μπορούν να μαζέψουν τα κομμάτια μιας Ευρώπης που την αλληλεγγύη την μεταφράζει σε κέρδος εις βάρος των άλλων!

Όσον αφορά την πρωθυπουργό της Λετονίας , την λυπάμαι πραγματικά γιατί το μόνο που φρόντισε να παρουσιάσει ήταν το καλά κτενισμένο μαλλί της, που το βάρος του επάνω στο κεφάλι της, την έκανε να ξεχάσει τι έχει περάσει ο λαός της που τώρα μας κουνά το δάκτυλο! 

Κύριε Πρωθυπουργέ! Εχθές σας ακούσαμε να αποδέχεστε την έννοια του λάθους, αναγνωρίζοντας ότι ουδείς αλάνθαστος. Θέλει γενναιότητα η αναγνώριση του λάθους. Μην συνεχίσετε να κάθεστε σε ένα τραπέζι σαν φτωχοσυγγενής μιας οικογένειας που μας απαξιώνει με την στάση της στο δικό σας πρόσωπο. Στείλτε τους στον αγύριστο! Να καταλάβουν πως του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό ΔΕΝ υπομένει. Εμείς θα επιζήσουμε για μια ακόμη φορά, απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις που και σε αυτό το ιστορικό σταυροδρόμι τις βρίσκουμε μπροστά μας. 

Ελάτε πίσω στο λαό σας και κρατήστε τον ενωμένο μπροστά σε όσα έρχονται. Εάν πεινάσουμε, θα πεινάσετε και εσείς! Εάν διψάσουμε θα διψάσετε και εσείς! Αφήστε τους στο παραλήρημα τους κατά της Ελλάδος και αν θέλετε να γράψετε ιστορία, ελάτε πίσω και φροντίστε να αποδοθούν οι ανάλογες ευθύνες σε όσους με τον δικό τους τρόπο μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Αξιοπιστία σημαίνει εμπιστοσύνη! Εάν την έχουμε χάσει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να την επαιτήσουμε.  Μια μόνον μπορεί να είναι η απάντηση εδώ που φθάσαμε: Δεν ξεπουλάμε τίποτα, κρατάμε αυτό που τελικά μας έχει απομείνει, την γενναιότητα να μπορούμε να ζήσουμε για μια ακόμα φορά μόνοι, προδομένοι απ' όσους μας εκμεταλλεύτηκαν!

Άντε λοιπόν! Φτάνει πια! Ένας λαός που δεν κιότεψε μπροστά σε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και φυλακής δεν θα κιοτέψει τώρα, μπροστά σε όσους νομίζουν πως βάζοντας μας στην άκρη του τραπεζιού θα μας τρομάξουν! Θα κρατήσουμε εμείς τα κομμάτια και ας πάρουν αυτοί τον αγύριστο.... 

π. Θωμάς Ανδρέου 

το είδαμε εδώ

Το θαύμα συναντά, εκείνον που το αναζητά...

Σε μια ακόμα ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός μας εισερχόμενος στην πόλη της Καπερναούμ γίνεται αποδέκτης ενός αιτήματος θεραπείας ενός πάσχοντος νέου. Ο άνθρωπος που υποβάλλει το αίτημα διαφέρει από όλους τους άλλους ανθρώπους που προσεγγίζουν τον Χριστό και οι οποίοι στο Πρόσωπο Του, αναζητούν το θαύμα... Ο άνθρωπος αυτός, είναι ένας σκληροτράχηλος στρατιώτης της μεγάλης τότε υπερδυνάμεως, της Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας. Ένας Ρωμαίος Εκατόνταρχος που πονά βλέποντας το παιδί του καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου!  Παρακαλεί τον Χριστό, αυτός ο σκληροτράχηλος στρατιώτης, ο πονεμένος πατέρας, ώστε να θεραπευθεί το παιδί του που κείτεται επί της οδυνηράς κλίνης. 

Ο Χριστός, δεν διακρίνει έθνη! Βλέπει μονάχα τις ψυχές των ανθρώπων. Και διακρίνει την πίστη να φλέγει την ψυχή του ανθρώπου εκείνου. Του λέει λοιπόν, πως θα έρθει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον νέον. Όμως ο πατέρας αντιδρά! Όχι Κύριε, Του λέει! Δεν είμαι άξιος να εισέλθεις μέσα στο σπίτι μου. Ένας σου λόγος μόνον, είναι αρκετός! Και δεν σταματά μόνον σε αυτό. Χρησιμοποιεί ένα παράδειγμα από την δική του ζωή. Του λέει πως με την άνεση που διατάζει εκείνος τους υφισταμένους του στον στρατό, με την ίδια άνεση και ακόμη περισσότερο μπορεί ο Κύριος να διατάξει το θαύμα να αλλάξει την ζωή ενός ανθρώπου... 

Τότε ο Κύριος θαυμάζει την μεγάλη πίστη του Εκατοντάρχου. Την εγκωμιάζει με έναν ανεπανάληπτο τρόπο: σας διαβεβαιώνω- λέει στους παρισταμένους '' οὐδὲ ἐν τῷ  Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον..'' Τι μεγαλείο ψυχής! Τι δύναμη οδηγεί έναν ειδωλολάτρη να προσπέσει στα πόδια του Χριστού, όταν κάποιοι άλλοι που Τον ακολουθούν, αρνούνται να το κάνουν! 

Το θαύμα, επιτελείται χωρίς να χρειασθεί ο Χριστός να προσέλθει στην οικία του Εκατοντάρχου. Αλίμονο σε όσους δεν μπορούν να δουν, το θαύμα πους τους προσπερνά... Αλίμονο σε όσους θεωρούν πως ο Θεός αποτελεί κεκτημένο όλων όσων απλώς Τον επικαλούνται... Όσων θέλουν να πιστεύουν, πως η πίστις εξαντλείται σε έναν εκκλησιασμό, σε μια ακρωτηριασμένη  προσευχή και μια επίπλαστη μετάνοια η οποία δεν είναι ικανή να κάνει τον άνθρωπο να συγχωρήσει τον αδελφό του... 

Διαβάζοντας την περικοπή, θυμάμαι τον Άι- Γιώργη τον Κουδουνά στην Πρίγκηπο. Τότε που με δέος κοίταζα ευσεβείς μοσουλμάνους, όχι τρομοκράτες της πίστης, να προσεύχονται στον Θεό και στον Άγιο Γεώργιο και να γίνονται αποδέκτες της Θείας Χάριτος και του επιτελουμένου σε αυτούς θαύματος!  Και τότε θυμάμαι κάτι άλλο και αναριγώ! Θυμάμαι τον φοβερό λόγο Εκείνου, που το πέρασμα του άλλαξε την παγκόσμια ιστορία. «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι ‘‘Κύριε, Κύριε’’ εἰσελεύσεται εἰς την βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν το θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Και κάνοντας τον σταυρό μου θερμώς τον παρακαλώ: '' Κύριε, φώτισον μου το σκότος....'' 

                                                                                                                π. Θωμάς Ανδρέου 

Αθέων σκανδαλισμός....

Η αφορμή δόθηκε από την εξαγγελία της μεταφοράς των Αγίων Λειψάνων σε μεγάλο νοσοκομείο των Αθηνών, ώστε να έχουν την δυνατότητα κάποιοι ασθενείς να προσκυνήσουν. Συζητήσεις επί συζητήσεων!

Κείμενα αναρτημένα στο διαδίκτυο, άλλοτε προασπιζόμενα την ιδέα της μεταφοράς των Αγίων Λειψάνων στο Νοσοκομείο των Αθηνών και άλλοτε απαξιωτικά , ακόμα και υβριστικά όχι μόνον απέναντι σε πρόσωπα ανθρώπων αλλά και σε αυτούς τους Αγίους του Θεού! Συνήθεις ύποπτοι, οι ίδιοι! Οι ίδιοι που διαμαρτυρήθηκαν για την μεταφορά του Αγίου Φωτός με επίσης τιμές Αρχηγού Κράτους, οι ίδιοι που καυχώνται για τον ορθολογισμό τους, οι ίδιοι που θεωρούν την απλοϊκή πίστη των γραϊδίων με την οποίαν μεγαλώσαμε γενιές και γενιές, ως επιστροφή στον μεσαίωνα... 

Κάποιοι, θέλησαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά ένα προσκύνημα και δυστυχώς, τους δώσαμε την μεγάλη ευκαιρία! Η μεγαλομάρτυς Αγία Βαρβάρα, βρέθηκε στο στόχαστρο όσων μας θεωρούν σκοταδιστές, όσων επιμένουν πως ο άνθρωπος που θρησκεύει δεν σκέπτεται λογικά, όσων τέλος, περίμεναν υπομονετικά για να βρουν την ευκαιρία να πλήξουν για μια ακόμη φορά, το θρησκευτικό συναίσθημα του πιστού λαού μας! 

Θεώρησαν πως η μεταφορά των Αγίων λειψάνων στο νοσοκομείο, θα δώσει φρούδες ελπίδες για ζωή, σε ετοιμοθάνατους... Πίστεψαν, πως το να ελπίζει κάποιος στο θαύμα, αποτελεί ουτοπία η οποία θα καλλιεργηθεί με την επίσκεψη των Αγίων Λειψάνων στον χώρο του νοσοκομείου... Ήθελα να ήξερα: ξέρουν οι ίδιοι τι σημαίνει να βρίσκεσαι εσύ, ή κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο στο κρεβάτι του πόνου; Ξέρουν τι είναι να προσπαθείς να βρεις τρόπο να αναθερμάνεις την φλόγα της ελπίδος για την ζωή που τρεμοσβήνει; Αν δεν τα γνωρίζουν αυτά, τότε σίγουρα δεν γνωρίζουν τι σημαίνει θαύμα, τι σημαίνει υπέρβαση της λογικής, τι σημαίνει αδυναμία της λογικής μπροστά στο υπέρλογο! 

Μην προσπαθήσει κανείς να φέρει αντιμέτωπο την Θρησκεία με την Επιστήμη! Όσοι το προσπάθησαν ματαιοπόνησαν μιας και διαψεύσθηκαν οι προσδοκίες τους, όταν η μία, ήρθε να συμπληρώσει την άλλη! Δεν νομίζω τελικά πως τους πείραξε η μεταφορά των Αγίων Λειψάνων στο νοσοκομείο. Νομίζω, πως τους πειράζει που δεν έχουν την δύναμη να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο από τους ίδιους, γιατί το να μπορείς να πιστεύεις αληθινά , θέλει πραγματική δύναμη! 

Δεν θα μπορούσα όμως να μην τους δώσω ένα απειροελάχιστο δίκιο.... Μήπως τελικά το έχουμε παρακάνει; Μήπως οι τόσο συχνές μεταφορές των Αγίων μας, γίνονται μια συνήθεια που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε κάποια στιγμή στην απαξίωση; Τα Ιερά Προσκυνήματα , αποτελούν μια αρχαία της Εκκλησίας παράδοση η οποία εδράζεται στην ανάγκη στήριξης του ευσεβούς λαού μας σε δύσκολες συγκυρίες. Αποτελεί αρχαία παράδοση η μεταφορά Αγίων Λειψάνων σε περιοχές που επλήγησαν στο παρελθόν από μία καταστροφή, η παλαιότερα από κάποια λοιμώδη ασθένεια κλπ. Δεν είναι κακό αυτό! Αντίθετα νομίζω πως για όποιον διαθέτει το δώρο της πίστεως, τα Ιερά μας σεβάσματα αποτελούν την πηγή της ευλογίας στους προσκυνητές τους. 

Η Αθήνα, έχει δεκάδες νοσοκομεία και κλινικές γεμάτα από ασθενείς. Η επιλογή ενός συγκεκριμένου νοσοκομείου έδωσε λάθος μηνύματα σε όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο κρεβάτι του πόνου...  Δεν ξέρω αν τελικά, ο των αθέων σκανδαλισμός θα μπορούσε να μας προβληματίσει. Όπως, θα μπορούσαν να προβληματιστούν και οι ίδιοι, δείχνοντας τον ίδιο ζήλο, στο δικαίωμα του κάθε ασθενούς σε δωρεάν υγεία, σε δωρεάν φαρμακευτική αγωγή, ώστε ανεμπόδιστα η επιστήμη να μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στην ζωή του ανθρώπου... Αν είχαν όλοι αυτοί ομονοήσει σε αυτό, ίσως σήμερα να μην υπήρχε ανάγκη της παρουσίας των κοινωνικών φαρμακείων... 

Μέχρι τότε, ας επιστρέψουμε στην μίζερη και καταθλιπτική ζωή μας! Ας μην γίνει αιτία η ευλογία της παρουσίας της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, να ξεχάσουμε τόσο γρήγορα το ''bullying'' για το οποίο αναλώθηκαν εκατοντάδες ώρες συζητήσεων με αφορμή το θάνατο του Β. Γιακουμάκη, να ξεχάσουμε τόσο γρήγορα, πως μείναμε άφωνοι από την θηριώδη δολοφονία της μικρούλας Άννης από τα χέρια του πατέρα της... Τέλος, ας μην ξεχάσουμε τόσο γρήγορα πως αν κάποιος μπορεί να μας σώσει πλέον από την καταστροφή μας, αυτός, είναι μονάχα ο Θεός... Και απ' ότι βλέπω, φθάσαμε στο σημείο σε αυτή την διαπίστωση να βρίσκουμε σύμφωνους και κάποιους ΄΄αθέους'... 

                                                                                                           π. Θωμάς Ανδρέου 

το είδαμε εδώ

Η μεγάλη πορεία...

Οδεύοντας στην Μεγάλη Εβδομάδα, παρακολουθώντας τις υπέροχες βραδυνές ακολουθίες, ζεις τα γεγονότα μέρα με την ημέρα, σε μια πορεία ταπεινή που οδηγεί στην δόξα. Βλέπεις τον Χριστό, ελκόμενο προς τος πάθος, δια την ημών σωτηρίαν, ακούς τα ψαλμικά μελωδήματα που σε μεταφέρουν νοερά μέσα από τον λειτουργικό αέναο χρόνο της Εκκλησίας , μπροστά στον Νυμφώνα του Χριστού όπου τον αντικρίζεις μέσα από την άκρα ταπείνωση να σε προσκαλεί σε κάλεσμα μεγάλο κάλεσμα ψυχικής ανάτασης και σωτηρίας.

Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς , κρύβει το κάλλος, μέσα στον πόνο που αποτυπώνεται στο πρόσωπο Του. Αντικρίζοντας τον Νυμφίο Χριστό, καταλαβαίνεις το μέγεθος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Ο Θεός εξανθρωπίζεται και ταυτόχρονα ο άνθρωπος θεώνεται! Τι συναισθήματα εγείρονται από αυτές τις εικόνες που ξυπνούν ωραίες αναμνήσεις μέσα στο νου. Τα πένθιμα χρώματα, ανακατεύονται με τις ευωδιές των θυμιαμάτων που θυμίζουν την αέναη προσευχή των ανθρώπων που ξεκινά από την γη για να φτάσει στον θρόνο του Θεού!

Σε ποιό μέρος του κόσμου μπορείς να βρεις τόση γαλήνη ώστε να γεμίσεις την ψυχή σου, όσο στην ταπεινή μισοσκότεινη Εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα, όπου ο άνθρωπος στέκει απέναντι στον Θεό, θεατής ενός δράματος που όμοιο του δεν υπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία. Βλέπεις αμαρτωλούς να περνούν μπροστά σου, αγιασμένοι και καθάριοι όπως το απαλό βρόχινο νερό που όπου πέσει καθαρίζει και δροσίζει. 

Ο κόσμος νομίζει, πως η αγιότητα είναι προνόμιο των λίγων και ο Νυμφίος μας διαβεβαιώνει πως είναι κατόρθωμα των πολλών που συσταυρώθηκαν και συντάφηκαν μαζί Του, Για εμάς που αναβαίνωμεν εις Ιεροσόλυμα νοερά , συμπορευόμεθα συσταυρωμένοι και νεκρωμένοι για Εκείνον, τον παθόντα και ταφέντα για το ανθρώπινο γένος. 

Η πορεία μας προς προς το πάθος, συνεχίζεται και κλιμακώνεται μέρα με την ημέρα. Και εμείς, μέσα από την ματιά της λειτουργικής μας παραδόσεως, παρακολουθούμε τα γεγονότα σαν να είμαστε παρόντες στον χρόνον που τελούνται. Τα πρότυπα της Εκκλησίας μας, οι αγιασμένοι αμαρτωλοί, μας συμπαραστέκονται στον αγώνα , α' αυτό το μονοπάτι που ο διαβάτης της ζωής διέρχεται κουβαλώντας μαζί του, τον πόνο, το δάκρυ, αλλά και την χαρά και την ευτυχία. Ωραίες στιγμές! Μοναδικές για όσους θελήσουν, την Μεγαλοβδομάδα να την κάνουν πορεία ζωής και τρόπο σκέψης μέσα από μια μετάνοια που σημαίνει αναγνώριση του λάθους και προσπάθεια επανόρθωσης... 

                                                                                                                π. Θωμάς Ανδρέου

Η ιστορία μιας εξομολόγησης...

Είναι αλήθεια, πως ο άνθρωπος όσο εύκολο του είναι να αμαρτάνει, τόσο δύσκολο είναι να εξομολογηθεί την αμαρτία του. Πολλές φορές διστάζει, αρνείται πεισματικά να παραδεχθεί το λάθος και τελικά ο θάνατος, αυτός ο απρόσκλητος και ανεπιθύμητος ,αναπόφευκτος επισκέπτης, ο κλέφτης της νύχτας, έρχεται να πιάσει τον άνθρωπο στα δολερά δίκτυα του και να τον πάρει από την ζωή, χωρίς εκείνος να έχει προφτάσει να αναζητήσει και τελικά να βρει την Θεία εξιλέωση...  Ακόμα και όταν φθάσει μπροστά στον Θεό, γυμνός και τετραχιλισμένος στα μάτια Του, δεν μπορεί να εκφράσει την πράξη που τον βαραίνει.

Η ντροπή! Το αποτέλεσμα του εξόριστου ανθρώπου από τον παράδεισο, η αντίληψη της αμαρτίας, δένει την γλώσσα ακόμα και μέσα στην εξομολόγηση. Και τότε ο πνευματικός, σαν άλλος αρχαίος Σωκράτης, οφείλει να διερευνήσει τα άδηλα και τα κρύφια της καρδίας του εξομολογημένου και κάνοντας χρήση της μαιευτικής Σωκρατικής μεθόδου, να απαλλάξει τον άνθρωπο από το βάρος της αμαρτίας.  Δίνει ευκαιρίες ο Θεός , μέσα το άπειρον έλεος και την Θεία Φιλανθρωπία. Αρκεί, να τις εκμεταλλευτεί πρώτος ο άνθρωπος, προ της επισκέψεως του θλιβερού και οδυνηρού επισκέπτου τον οποίον ήδη εμνημονεύσαμεν .

Πνευματικός τις, υπακούων στο κέλευσμα του επισκόπου του, περιήλθε τα χωριά της επαρχίας ώστε να εξομολογήσει τους αναμένοντας τούτο πιστούς. Άκουσε, είδε την μετάνοια και στην εκτέλεση του υψηλοτάτου καθήκοντος, έγινε η γέφυρα μεταξύ της ανθρώπινης μετάνοιας και της Θείας Φιλανθρωπίας. 

Σε κάποιο χωριό απόμακρο και μικρό, με λίγους πλην ευσεβείς κατοίκους, αφού δέχθηκε τις εξομολογήσεις μερικών ευσεβών γυναικών, στο τέλος παρουσιάστηκε μπροστά του, γηραλέος επίτροπος του Ναού, έχων συμπληρώσει πολλές δεκαετίες αφιλοκερδούς διακονίας στον Ναό τον οποίον με χαρά πρόσεχε σαν τον σπίτι του. 

Πλησίασε τον πνευματικό και ζήτησε να εξαγορευθεί τις αμαρτίες του. Παρά το ότι ήτο προβεβηκώς τη ηλικία , ουδέποτε είχε εξομολογηθεί στην μακρόχρονη ζωή του Το είπε αυτό στον πνευματικό όταν εκείνος τον ρώτησε τι είχε να του πει. 

-Δεν έχω τίποτα παππούλη μου... Γέρασα πια.. Έκανα παιδιά, έκανα εγγόνια, έζησα την ζωή μου... 

- Πόσο χρονών είστε, τον ρώτησε ο πνευματικός...

-Ογδόντα επτά, απάντησε εκείνος περιχαρής!

-Καλά, συνέχισε ο πνευματικός, τόσα χρόνια δεν αισθάνεστε πως κάνατε κάτι που να σας βαραίνει; 

- Όχι, απάντησε ο γέρων... Αλλά το όχι αυτό, κάτι έκρυβε καλά ασφαλισμένο μέσα του, κάτι που δεν διέλαθε της προσοχής του πνευματικού... Όμως, τον άνθρωπο ο Θεός δεν τον εξαναγκάζει! Και ασφαλώς ούτε ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο..

Σκέφτηκε για λίγο ο πνευματικός. Μέσα του, κάτι του έλεγε πως ο άνθρωπος ήθελε, αλλά δεν μπορούσε να πει... Το αποτέλεσμα της μεταπτωτικής αντιλήψεως της προπατορικής γύμνιας που προείπαμε... Τι μπορούσε όμως να κάνει; Πως θα έπειθε τον γέροντα ότι ο θάνατος εγκύς εστίν και πως ότι αφήσουμε το παίρνουμε μαζί μας; 

-Καλά, είπε στον γέροντα που αισθανόταν την παρουσία του εκεί, ως πρόγευση της μελλούσης κρίσεως... Τι να σας πω... Αφού δεν έχετε να πείτε κάτι, να πάτε στην ευχή του Θεού...

Σηκώθηκε ο γέροντας να φύγει... Αλλά το μυαλό του πνευματικού προσπαθούσε να βρει τρόπο ώστε ο άνθρωπος που φαινόταν πως είχε κάποιο βάρος, να το πει, να φύγει από επάνω του να χαθεί από τας δέλτους των ανθρωπίνων αμαρτιών. Την ώρα που ο γέρων έφθανε στην έξοδο του Ναού, ο πνευματικός έκανε τον Σταυρό του!

-Συχώρα με Κύριε ψέλλισε μέσα από τα χείλη του... Κάτι είχε σκεφθεί! Αλλά αυτό το κάτι ίσως έσωζε μια ψυχή... Εκεί που καθόταν ο πνευματικός σχεδόν από επάνω του κρέμονταν ο κεντρικός πολυέλαιος της Εκκλησίας. Με μιαν αιφνίδια κίνηση και χωρίς να τον δει ο γέρων που έφθανε στην έξοδο του Ναού, πιάνει ο πνευματικός το πόμολο της βάσης του πολυελαίου στην απόληξη του και μια και δυο πιάνει και κουνά με δύναμη τον μεγάλο πολυέλαιο.

- Παππού , φώναξε με δύναμη ο πνευματικός! Ο άνθρωπος γύρισε ξαφνιασμένος.

-Ορίστε παππούλη, είπε στον πνευματικό που είχε ξαναπάρει ήδη την θέση του στο σημείο όπου πριν καθόταν με τον άνθρωπο.  

-Για δες εδώ! Ο πολυέλαιος πάει πέρα - δώθε! 

Ο άνθρωπος τα έχασε προς στιγμήν. 

- Πως κουνιέται; Μήπως ο αέρας, είπε στον πνευματικό. Μήπως ο παππάς που περιμένει απέξω να κλείσει την Εκκλησία; 

- Παππού! Είπε αποφασιστικά ο Ιερεύς. Εδώ μέσα είμαστε εγώ , εσύ και ο Ταξιάρχης!( Ο Ναός τιμούσε τον Μέγα Αρχιστράτηγο) . Αυτό, είναι σημάδι! Για κάτσε ξανά να δούμε μην ξεχάσαμε κάτι και τούτο εδώ μα το θυμίσει...

Κάθισε ξανά στο κάθισμα ο γέρων... Σχεδόν άπνους , έχων στυλωμένους τους οφθαλμούς του, παρατηρούσε το ανεξήγητο για εκείνον φαινόμενο.... Είχε αγαθή καρδία ο γέρων! Δεν έπρεπε να χαθεί! 

Κίνησε να μιλά στον πνευματικό με τα λόγια της ψυχής του να ρέουν όπως το καθάριο ποτάμι που ασυγκράτητο τρέχει να ποτίσει την διψασμένη γη.  Μιλούσε και ξάφνου τα δάκρυα της μετανοίας, ήρθαν να επισφραγίσουν πως τελικά, η ανορθόδοξος, του Ορθοδόξου Ιερέως πράξις είχε γίνει αιτία μιας εξομολόγησης που σαν αυτή , την εξομολόγηση καρδιάς, δεν είχε ο Κληρικός ξανακούσει... 

Είπε, είπε και ήρθε και ξαλάφρωσε ο γέρων που με την εξομολόγηση του, γύρισε τον χρόνο δεκαετίες πίσω. Μίλησε μέσα από την καρδιά του αφήνοντας τα δάκρυα να επιβεβαιώνουν  ότι ο άνθρωπος βαραίνει από την αμαρτία και πως ο Θεός, δεν θέλει να χαθεί ούτε μια ψυχή! Όταν τελείωσε, έσκυψε να φιλήσει το χέρι του πνευματικού και αυθόρμητα του λέει:συχώρα με! 

-Σχώρα με και σύ, του λέει σιγανά ο πνευματικός, αλλά ο γέρων ούτε που το άκουσε μέσα στο ξέσπασμα της αληθινής συντριβής του. 

Αφού του ανέγνωσε την ευχή, ο άνθρωπος κίνησε να φύγει. Ο πολυέλαιος, είχε σταματήσει να κινείται πέρα δώθε μετά από τόση ώρα. Εξάλλου είχε εξετελέσει άθελα του και αυτός μιαν μεγάλη αποστολή: να σωθεί ένας άνθρωπος.... Αφού έμεινε μόνος ο πνευματικός, ύψωσε τους οφθαλμούς, του εκεί όπου ''έστι δίκης οφθαλμός, ός τα πανθ' ορά'' στον Παντοκράτορα και Παντεπόπτη Χριστό! Βγαίνοντας είδε τον εφημέριο. Του είπε σύντομα την ιστορία, χωρίς σε καμία περίπτωση να αναφερθεί σε ότι είχε να κάνει ασφαλώς με την εξομολόγηση του ανθρώπου. Και το είπε, μόνον και μόνον για να μην φθάσει στα αφτιά του πως κουνιούνται ξαφνικά οι πολυέλαιοι του Ναού του... Όμως ο εφημέριος, πνευματικός και ο ίδιος, κράτησε το μυστικό μιας  αιφνίδιας πράξεως που έγινε αιτία να σωθεί μια ψυχή που ανέμενε τον αιφνίδιον ψυχικόν θάνατον, που κριματίζει την ψυχή, ενώπιον του οποίου ο σωματικός ομοιάζει με ύπνον βαθύ και αιώνιον... 

                                                                                               

                                                                                                     π. Θωμάς Ανδρέου

το είδαμε  εδώ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗ!

του πάτερ Θωμά Ανδρέου

Δεν αντέχω να μεταφέρω εδώ, τις εικόνες που σήμερα έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο. Εικόνες που μόνον οργή μπορούν να προκαλέσουν. Παιδιά, νήπια βρίσκονται δολοφονημένα από τις χθεσινές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Γάζα. Με φρίκη διάβασα πως λίγο πριν την εκτόξευση του δολοφονικού πυραύλου τα παιδιά έπαιζαν αμέριμνα στην παραλία…. Πέθαναν γελώντας! Πέθαναν χωρίς να ξέρουν το γιατί…

Η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη! Είμαστε όλοι μας καταδικασμένοι να δεχθούμε σε κάποια στιγμή την οργή του Θεού, για τα ανείπωτα εγκλήματα σε βάρος των παιδιών! Τα ίδια στην Συρία, τα ίδια και σε άλλα μέρη της γης. Ποιος θα σταματήσει αυτά τα εγκλήματα; Ποιος Θεός δημιούργησε αυτά τα παιδιά, ποιος Θεός τα μεγάλωσε και ποιος Θεός θα ανεχτεί τον απάνθρωπο χαμό τους; Δεν άντεξα να δω όλες τις αναρτημένες φωτογραφίες. Δεν αντέχω μπροστά στην δική μας απάθεια… Ρωτάς και ρωτώ τι μπορούμε να κάνουμε; Εμείς τίποτα περισσότερο από το να διαμαρτυρηθούμε με οποιοδήποτε τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Θεωρούμε πως ο καθένας έχει τα δικά του στο κεφάλι του και δεν μπορούμε να απασχολήσουμε τον εαυτό μας με περισσότερα από αυτά που ήδη μας προβληματίζουν. Λάθος! Μεγάλο λάθος…

Ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως αύριο – μεθαύριο τέτοιες εικόνες δεν θα τις συναντήσουμε μπροστά μας; Ποιος ξέρει αν στο μέλλον τα δικά μας παιδιά δεν αντιμετωπίσουν τον ψυχρό και αδόκητο θάνατο από τα χέρια κάποιων μεγάλων; Εχθές, άκουσα κάποιον να λέει πως ο θάνατος των παιδιών αυτών ήταν ένα τραγικό λάθος, μια παράπλευρη απώλεια στην εμπόλεμη ζώνη… Λάθος, ο θάνατος των παιδιών και αυτό να το ομολογούν οι δολοφόνοι τους… Φοβάμαι πολύ για τα δεινά που μας περιμένουν. Φοβάμαι πως τα χρόνια που έρχονται, θα μας βρουν να έχουμε συνηθίσει σε εικόνες φρίκης σαν και αυτές που σήμερα κυκλοφορούν.

Ο Ηρώδης, δεν πέθανε ποτέ! Ούτε και ο πρόσφυγας Χριστός…

πηγή  το είδαμε εδώ