Ένας άνθρωπος τού Θεού, στην «μικρή Μόσχα» της Πάτρας…

Τις μέρες αυτές καί εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μας ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων πού θα γίνουν τέλος Ιουνίου στην Πάτρα. 

Το κείμενο μιλούσε για την μετά από 50 χρόνια εκταφή των λειψάνωνμιάς μεγάλης προσωπικότητας πού δραστηριοποιήθηκε στην πάλαι ποτέ ευγενή πολιτεία μας.

Το πρόσωπο αυτό είναι ο γνωστός, στους παλιούς κυρίως Πατρινούς, ως ο «παπούλης Γερβάσιος» !

Μάλιστα, κάποιοι  παλιοί φίλοι πού προσωπικά τον γνώρισαν ισχυρίζονταν, χωρίς κανένα θρησκευτικό  ή και ζηλωτικό φανατισμό, θέλουμε να πιστεύουμε, ότι αν δούμε σωστά το πνευματικό αλλά και φιλανθρωπικό έργο πού έκανε στις φτωχογειτονιές της Πάτρας εκείνη την εποχή ο πατήρ Γερβάσιος , φαίνεται καθαρά σαν να «τον είχε στείλει ο Θεός στα Προσφυγικά της Πάτρας όπου κυρίως έδρασε !

Σε μια εποχή φτώχειας, δυστυχίας, και εξαθλιώσεως εκ της προσφυγιάς, για να βοηθήσει τους διωγμένους  από τον Κεμάλ και κατασφαγμένους Μικρασιάτες της Ιωνίας λίγα χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922…».

Μόνο έτσι εξηγείται και η μεγάλη ανταπόκριση πού βρήκε από μικρούς και μεγάλους καθώς και η ολόψυχη συνδρομή τους στο έργο του! Κι΄αυτό παρ΄όλη την αυστηρότητά του…

Τότε, τά λεγόμενα «Προσφυγικά» θά λέγαμε ότι κομμουνιστοκρατούνταν, ( όπως και σήμερα άλλωστε ), γι΄ αυτό και ο νέος Δήμαρχος Πατρών, παιδί του ΚΚΕ, ο  κ. Πελετίδης, τα διάλεξε για βάση του και ορμητήριό του…

Και μάλιστα, είχαν πάρει, από τις τότε αρχές Ασφαλείας την ονομασία «μικρή Μόσχα», με φακελωμένους τους περισσότερους της περιοχής γιατί «…ο θείος του θείου τους κουβεντιάζοντας κάποια μέρα…. σ΄ ένα καφενείο είχε επαινέσει την Ρωσία, κάνοντας έτσι… «προπαγάνδα υπέρ του κομμουνιστικού κόμματος…».

Αυτό το «συμβάν» είχε μπεί στον φάκελο και στο Ποινικό μητρώο και τον είχε δεμένο κι΄ αυτόν και τα παιδιά του και αποκλεισμένο μέχρι τρίτης γενεάς από κάθε πρόσληψη στο Δημόσιο, και ειδικά σε Στρατιωτικές Σχολές !

Άσε πού αρκετές φορές επρόκειτο για κοινές συκοφαντίες ανθρώπων ( χαφιέδων ), για να τά έχουνε καλά με τις Αρχές ότι προσφέρουν «Εθνικές» ( ; ) υπηρεσίες, χώρια τα μπουρμπουάρ πού έπαιρναν από κάποια μυστικά κονδύλια της ΚΥΠ  και τις άλλες «εξυπηρετήσεις» πού είχανε, όπως ισχυρίζονται κάποιοι…

Ήταν η εποχή του αδελφοκτόνου αλληλοσπαραγμού των Ελλήνων, με πολλά λάθη εκατέρωθεν των παρατάξεων…
Και από τους μέν «αριστερούς», και από τους δε, «δεξιούς»…

Τά λεγόμενα «Προσφυγικά», άρχιζαν τότε από την περιοχή της Αγίας Αικατερίνης, περνούσαν την πλατεία Ελευθερίας και κατέληγαν εκατέρωθεν της περιοχής της Αγίας Φωτεινής.

Εδώ ο παπούλης μέ μία ομάδα από τα 700 περίπου παιδιά πού συγκέντρωναν τότε τα κατηχητικά του σχολεία.
Σήμερα πολλά απ΄ αυτά, μεγάλα τώρα, θυμούνται το έργο του εδώ στήν Πάτρα καί θα τιμήσουν με τήν παρουσία τους τήν εκταφή του, τό απόγευμα τής  Κυριακής πού μάς έρχεται... 

-------------------Ποιό ήταν όμως το έργο τού γέροντος των Προσφυγικών πού επειδή βοηθούσε όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, τον κατηγόρησαν στο τέλος κι΄ αυτόν ως «κομμουνιστή» και παρά λίγο να τον φυλακίσουν ;

Αλλά πρίν περάσουμε στο έργο του και στην ζωή του να σημειώσουμε ότι η εκταφή θα γίνει παρουσία του Μητροπολίτη Πατρών και δεκάδων ιερέων, ηγουμένων, και μοναχών καθώς και επισήμων της περιοχής μας. Θα γίνει την Κυριακή το απόγευμα στις  5.30, στα Συχαινά – απέναντι από τα Σχολεία Σωτηρχόπουλου - στην κατασκήνωση της «Αναπλαστικής Σχολής Πατρών» πού είχε ιδρύσει ο πατήρ Γερβάσιος όπου τώρα είναι και ο τάφος του ! 

Ακούσαμε τρείς προβλέψεις για το άνοιγμα του τάφου και τις μεταφέρουμε εδώ με κάθε επιφύλαξη:

1^ον-- Υπάρχει το ενδεχόμενο να βρεθεί σώος και ανέπαφος όπως τον έθαψαν στην κοίμησή του το 1964…

2^ον-- Συζητείται ακόμη να βρεθεί κατά το ήμισυ άφθαρτος και να ευωδιάζει, και

3^ον-- Να ευρεθούν απλώς τα λείψανά του και να επακολουθήσουν σύν τώ χρόνω κάποια ξεχωριστά σημεία από τον Θεό…

Όπως και να έχει το πράγμα, βρισκόμαστε μπροστά σε μία ξεχωριστή εκδήλωση πού υπολογίζεται να προσελκύσει εκατοντάδες, μη πούμε και χιλιάδες Πατρινούς…

 Επανερχόμαστε όμως στην ζωή του πατρός Γερβασίου και άς αφήσουμε να μας πεί περισσότερα ο γνωστός θεολόγος και συγγραφέας από την Παραλία Πατρών πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος.

Γράφει λοιπόν:

«…Ο πατήρ Γερβάσιος υπήρξε γιός πτωχοτάτων γονέων, του Χαραλάμπους και της Βασιλικής από το Χωριό Γρανίτσα Γορτυνίας (τώρα Νυμφασία). Γεννήθηκε την 1.1.1878.

Σε ηλικία τριών (3) ετών ορφάνεψε από μητέρα. Η μητριά του, στερούμενη αγάπης και στοργής, τον βασάνιζε και τον ταλαιπωρούσε. Συχνά του έδενε την κοιλιά με ζωνάρια για να μην τρώγει πολύ! 

Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος.

Για λίγη στοργή περιεφέρετο από την μια θεία στην άλλη. Όμως μια ευσεβής γιαγιά του, από το σόι της μητέρας του, τον αγαπούσε πολύ και εμερίμνησε για την στοιχειώδη μόρφωσή του. Είχε μεγάλο πόθο να μάθει γράμματα. Αρίστευσε σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού Σχολείου. Χωρίς βιβλία και τετράδια πήγαινε στο σχολείο και δανειζόταν από τα άλλα παιδιά. Με χρήματα των δασκάλων του και της γιαγιάς

του πήρε το απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου.

Εγγράφεται στο «Ελληνικόν Σχολείον». Η φτώχεια όμως τον αναγκάζει να διακόψει το σχολείο και να εργασθεί διαδοχικά σε ξυλουργείο, σε ραφείο, και σε παντοπωλείο.

Είχε όμως μέσα του την λαχτάρα για γράμματα. Το ιδανικό της αγιότητας και ο πόθος του μοναχού,

οδηγεί το φτωχοπαίδι με τα χιλιομπαλωμένα ρούχα στο μοναστήρι της Κερνίτσας, που ήταν κοντά στο

χωριό του. Εκεί μέσα έλαβε την μεγάλη απόφαση να γίνει μοναχός. Και ήταν τότε μόνον 13 ετών!!

Εδώ φαίνεται ο ευεργετικός ρόλος των θλίψεων. Εάν δεν ορφάνευε και εάν δεν αντιμετώπιζε την σκληρότητα της μητριάς του, ίσως να μην γινόταν ό,τι έγινε. «Όν αγαπά Κύριος παιδεύει...»! Την απόφασή του εκμυστηρεύτηκε στη γιαγιά του. Κλαίγοντας εκείνη δεν τον άφησε να φύγει, αγκαλιάζοντάς τον. Τον αγαπούσε πολύ!.. Έτσι το απόγευμα της 15.11.1891 πήγε στο Μοναστήρι.

Εκεί μέσα εκτελούσε τις πιο σκληρές για την ηλικία του διακονίες. Μέσα εκεί διδάχθηκε τα γράμματα από τον τυφλό μοναχό Αβέρκιο. Το βράδυ κατάκοπος μελετούσε με το φως του λυχναριού.

Ο Ηγούμενος όμως ήταν δύσκολος άνθρωπος. Του απαγόρευε να σπαταλά το λάδι για το λυχνάρι του.

Έτσι φεύγει από εκεί και έπειτα από σκληρή οδοιπορία φθάνει στο Μ. Σπήλαιον. Ήταν Πάσχα του 1894.

Εκεί του φέρθηκαν με σκληρότητα (!).

Του έδωσαν ένα κομμάτι ψωμί και τον έβαλαν να κοιμηθεί σε μια αποθήκη χωρίς σκεπάσματα. Ντυμένος με ράκη και σκελετωμένος φεύγει από το Μ. Σπήλαιον και καταφεύγει στο Μοναστήρι των Ταξιαρχών Αιγιαλείας.

Εκεί έτυχε Αβραμιαίας περιποιήσεως! Γράφεται στο Σχολαρχείον και αριστεύει. Συκοφαντίες όμως τον

έδιωξαν και από εκεί.

Έτσι έρχεται στην Ι. Μονή Γηροκομείου Πατρών. Εδώ θα κουρνιάσει ο λεοντόκαρδος Γορτύνιος.
Τότε βασίλευε στην Πάτρα η φωτισμένη μορφή του ιεράρχου Ιεροθέου Μητροπούλου με τους συνεργάτες του Ευσέβιον Ματθόπουλον, Ηλίαν Βλαχόπουλον, τον Πολύκαρπον Συνοδινόν, μετέπειτα Μητροπολίτην

Μεσσηνίας, και άλλους. Ο Ιερόθεος Μητρόπουλος υπήρξε ο σπουδαιότερος συνεργάτης του Απόστολου Μακράκη. Ο κατατρεγμένος και ταλαιπωρημένος Γεώργιος εδώ θα φωλιάσει.
Μέσα εκεί έγινε υποτακτικός σε γέροντα, έχοντας το ένα πόδι στην προσευχή και το άλλο στη διακονία. Εδώ στην Πάτρα τελειώνει το σχολαρχείον και την 31ην Οκτωβρίου 1905 εισάγεται στη Ριζάρειον Σχολήν, που είχε τότε Σχολάρχην τον Νεκτάριον, τον μετέπειτα Άγιον της Αιγίνης τον θαυματουργόν.

Η θεία Πρόνοια οδηγούσε τα βήματα του Γερβασίου!... Αποφοιτά με άριστα και το 1909 εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο δρόμος για την γνώση, που τόσο πολύ αγαπούσε, άνοιξε... Εκεί, στη Ριζάρειον Σχολήν, ο Άγ. Νεκτάριος διείδε την εξέλιξη του Γερβασίου και τον ευλόγησε ενώπιον των συσπουδαστών του λέγοντας: «Εις το πρόσωπόν σου βλέπω τον αυριανόν ταγόν της Εκκλησίας μας, τον πραγματικόν ποιμένα του χριστεπωνύμου πληρώματος». Και η προφητεία του Νεκταρίου επαληθεύθηκε! Ο Γερβάσιος έγινε καύχημα της Εκκλησίας.

Μοναχός εκάρη στις 27.8.1903, λαβών το όνομα Γερβάσιος, όνομα μάρτυρος των πρώτων αιώνων της

Εκκλησίας. Ο Μοναχισμός του ήταν ΒΑΘΥΣ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ.

Δεν ήταν σαν άλλους που είχαν ως επικάλυμμα την μοναχική ιδιότητα.

Ο Γερβάσιος δεν ήταν από τους ανθρώπους που τα έχουν καλά με όλους. Στη ζωή του, χάριν της αληθείας, επίκρανε και εστεναχώρησε πολλούς. Έτσι όμως έπρεπε να γίνει.

Ο άξιος κληρικός δέν είναι δυνατόν να είναι κόλακας, χαμερπής, διπρόσωπος και δουλοπρεπής. Αντιθέτως πρέπει να είναι όρθιος και απροσκύνητος...

 Ο Γερβάσιος ήλθε σε ρήξη με πρόσωπα... Δεν υπολόγιζε τίποτα μπροστά στην αλήθεια! Με ακμαίες τις δυνάμεις του και με μόρφωση θεολογική ρίχνεται στους αγώνες. Όμως ο φωτισμένος Ιεράρχης των Πατρών, ο Ιερόθεος Μητρόπουλος, που θα τον ενέτασσε στο επιτελείο του, αποθνήσκει.

Στο πόδι του Ιεροθέου ήλθε ο Αντώνιος, αντίποδας του Ιεροθέου.

Ο Γερβάσιος ήταν βαθύτατα φιλόπατρις. Κατά τους νικηφόρους πολέμους του ’12-13, φλεγόμενος από αγάπη προς την Πατρίδα, διακόπτει τις σπουδές του και δίδει το «παρών» στο κάλεσμα της Πατρίδας.

Με τον Σταυρόν στο χέρι λαβαίνει μέρος στις μάχες του Σαρανταπόρου και των Γιαννιτσών, υπηρετώντας στο περίφημο Α ́ Ευζωνικό Σύνταγμα.Με δάκρυα στα μάτια ήταν από τους πρώτους που εισήλθε στη Θεσσαλονίκη στις 26.10.1912.

Στη μάχη του Σαρανταπόρου παρεκινδύνευσε ευρισκόμενος στις πρώτες γραμμές του πυρός, ενισχύων και ενθαρρύνων τα μαχόμενα τμήματα.
Τον Δεκέμβριον του 1915 γίνεται Ηγούμενος της Ι. Μονής του Γηροκομείου Πατρών. Ως Ηγούμενος αναμόρφωσε τη λειτουργική ζωή της Μονής και οργάνωσε κοινοβιακώς την διαβίωση των πατέρων.Δίδει πρώτος το παράδειγμα νηστεύων, προσευχόμενος, λειτουργών και μελετών την Αγ. Γραφή.

Όμως από εδώ αρχίζουν τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες του από ομάδα «παλαιοκαλογήρων» που έχαναν την ησυχία τους. Πικράθηκε από μοναχούς αμόναχους.

Εδώ στην Πάτρα έδωσε τη ζωή του για τους 7.000 πρόσφυγες από τη Μ. Ασία.
Έγινε προστάτης άγγελος της προσφυγιάς. Έδωσε την ψυχή του στα θύματα της θηριωδίας του Κεμάλ. Στέγνωσε δάκρυα προσφύγων...

Με σπλάχνα οικτιρμών αντιμετώπιζε την φτώχεια. Κέντρα δράσεώς του στην Πάτρα στάθηκαν οι Ι. Ναοί Αγ. Αικατερίνης, Αγ. Παρασκευής και Αγ. Δημητρίου. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και έδωσε μεγάλο βάρος στην κατήχησή τους, οργανώνοντας τα Κατηχητικά Σχολεία. Τα άμφιά του ήταν φτωχά και καθαρά. Δεν φόρεσε ποτέ πολυτελή άμφια, όπως άλλοι που θέλουν να εντυπωσιάζουν. Έδινε μεγάλη σημασία στο κήρυγμα, γιατί πίστευε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει θρησκευτική ζωή χωρίς αυτό.
Εδώ στην Πάτρα έμελλε να υποστεί διωγμούς και πικρίες από το «εκκλησιαστικό κατεστημένο», κριτικές από φθονερούς ανθρώπους, από «φιλοσόφους» της καρέκλας, από δικολάβους των καφενείων.

Στάθηκε σφοδρός πολέμιος των αιρέσεων και του νεοειδωλολατρικού καρναβαλικού ξεφαντώματος.

Ως εξομολόγος γιάτρεψε αμέτρητες ψυχές. Ο Ιερέας, έλεγε, ότι είναι θεραπευτής του λαού του Θεού, και η Εκκλησία το θεραπευτήριον του Τριαδικού Θεού στη γή. Πολλοί βρήκαν το δρόμο τους κάτω από το πετραχήλι του!

Είχα κι εγώ το προνόμιο να τον γνωρίσω, ως λαϊκός, λίγο προτού πεθάνει. Έδειχνε αγάπη στον αμαρτωλό! Είχε ανοιχτή αγκαλιά! Ήταν επιεικής στον πεσμένο άνθρωπο!

Κατέλειπε πολύτιμες παρακαταθήκες, τα συγγράμματά του. Εκείνο το βιβλίο του «Ερμηνευτική επιστασία της θείας Λειτουργίας» πρέπει να το μελετήσει ο καθένας κληρικός.
Το φτωχό και ταλαιπωρημένο παιδί από τη Γρανίτσα της Γορτυνίας στάθηκε τροφοδότης, παρηγορητής και λειτουργός δεόμενος για το λαό του.

Μέσα από τους Ι. Ναούς και την «Αναπλαστική Σχολή Πατρών», που ίδρυσε στην οδό Ιωνίας 47, συνεχίζει να ευεργετεί...

Ανέδειξε εργάτες του Ευαγγελίου, όπως τον μακαριστόν Μητροπολίτην Ύδρας Ιερόθεον, τον οποίον ευτύχησα να έχω εξομολόγον. Έπειτα από μια ζωή θυσίας και αυταπαρνήσεως, εκοιμήθη την 29ην Ιουνίου 1964, ατενίζοντας την εικόνα της Θεοτόκου και προσευχόμενος.

Η πυρκαγιά όμως που άναψε, ακόμη σήμερα σιγοκαίει!..

=========================

 Μεριμνούσε για τους φυλακισμένους και τους ενδεείς και είχε γίνει ο προστάτης των προσφύγων. Ζούσε και κήρυττε ως Ορθόδοξος κληρικός, χωρίς να απομακρύνεται ούτε στο ελάχιστο από την αγία Παράδοση και τους ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας. Αυτό, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να διωχθεί.
 Οι πρώτες συκοφαντίες άρχισαν με αφορμή τις νυκτερινές Θείες Λειτουργίες που τελούσε χάριν των εργαζομένων. Κι αυτό ήταν η αρχή ενός απηνούς πολέμου κατά του Αγίου Πατρός. Για πολλούς ήταν «βαρύς και  βλεπόμενος».΄Επρεπε να φιμωθεί ο λόγος της αληθείας.
 ΄Επρεπε να εξουδετερωθεί ο άνθρωπος του Θεού, για να παύσει ο έλεγχος των αμαρτωλών συνειδήσεων. Το 1931 η υπόθεση έφθασε στο Συνοδικό Δικαστήριο. Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν, με πλειοψηφία μιας μόνο ψήφου, εξάμηνη αργία και περιορισμός στην Ιερά Μονή Γηροκομείου. Η συμπαράσταση όμως του λαού, ο οποίος σύσσωμος υπερασπίσθηκε τον πνευματικό του πατέρα, ήταν συγκινητική.
 Τελικά, η αθωότητα του Αγίου Γέροντος αποδείχθηκε περίτρανα και όχι μόνον διατάχθηκε ενωρίτερα η άρση της ποινής του, αλλά και τιμήθηκε να υπηρετήσει ως Πρωτοσύγκελλος στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών.
 Το 1939 καλείται από τον Αθηνών Χρύσανθο να αναλάβει τα καθήκοντα του Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Κατόπιν πολλών πιέσεων δέχθηκε. Κι απ᾿ την θέση αυτή εργάσθηκε με σθένος για την εξυγίανση των εκκλησιαστικών πραγμάτων προχωρώντας σε βαθειές τομές.
 Δεν λύγιζε μπροστά σε τίποτε. Ουδέποτε εργάσθηκε για το ατομικό του συμφέρον. ΄Ελαμψε και στην περίοδο αυτή της πρωτοσυγκελλίας του με το άριστο παρά-   δειγμα και την ασκητική ζωή του.
 Το 1941 απαλλάχθηκε των καθηκόντων του Πρωτοσυγκέλλου όταν αρνήθηκαν με τόν τότε Αρχιεπίσκοπο να ορκίσουν δοσίλογη με τούς Γερμανούς Κυβέρνηση και επέστρεψε στην Πάτρα. Μετά από λίγο καιρό ο νέος αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός τον κάλεσε πάλι στην Αθήνα, αλλά αυτή την φορά δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση. Παρέμεινε έκτοτε κοντά στο ποίμνιό του, που με τόσο πόνο είχε αποχωρισθεί.

==========================

Ένα διδακτικό περιστατικό τέλος, από την αγία ζωή του π. Γερβασίου το οποίο σχετίζεται άμεσα με την τέλεση των ιερών ακολουθιών είναι και το εξής: «Πολλοί από εμάς αδελφοί μου έχουμε την κακή συνήθεια μέσα στον ιερό χώρο του Ναού, ακόμη και κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας, να μιλάμε, να χαιρετάμε (με χειραψία), να ψιθυρίζουμε, ή να πιάνουμε ατέλειωτες συζητήσεις με το διπλανό μας λέγοντας τα νέα μας, σχολιάζοντας την επικαιρότητα, ή ακόμη και όσα γίνονται την ώρα εκείνη την ιερή από τους ιερείς ή τους ψάλτες.

Προσέξτε λοιπόν το πιο κάτω περιστατικό, που διηγείται ένας αυτόπτης μάρτυρας, από τη λειτουργική ζωή του αγίου Γέροντος π. Γερβασίου, για να πάρουμε ζωντανό παράδειγμα, σχετικό με το θέμα αυτό.

Κατά τη διάρκεια ενός άδικου διωγμού, που είχε ξεσπάσει εναντίον του, μπήκαν στο άγιο Βήμα αστυνομικοί, για να τον συλλάβουν την ώρα που λειτουργούσε. Τον ειδοποίησαν

ότι θέλουν να του μιλήσουν. Ο Γέροντας δεν απάντησε τίποτε. Παρέμεινε ακίνητος. Δεν

ασχολήθηκε μαζί τους καθόλου μέχρι το τέλος της θείας λατρείας. Ήταν φανερό ότι

ζούσε βυθισμένος σε ουράνιους αγγελικούς κόσμους.

Οι αστυνομικοί έμειναν καθηλωμένοι, μη τολμώντας να προχωρήσουν στο έργο τους. Ακίνητοι  ως το τέλος. Όταν τελείωσε τη Θ. Λειτουργία, ο σεβαστός Γέροντας, έβγαλε το πετραχήλι, έβγαλε και το φελόνι  και τότε είπε στους αστυνομικούς:

«Ο Ιερέας δεν διακόπτει τη σιωπή του, ούτε κινείται μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο. Εάν με διακόπτατε θα σας ήλεγχα αυστηρά. Όχι εγώ αλλά Αυτός που έχει δώσει εντολή να σιωπούμε όλοι μπροστά στο Θεό μένοντας ακίνητοι με ιερό φόβο και τρόμο»

Οι αστυνομικοί έφυγαν άπραγοι, έχοντας την αίσθηση, ότι έζησαν μια ώρα από την αιωνιότητα γεμάτη από τη φρικτή θεϊκή παρουσία!»

-----------------------------

της

Σοφίας Μουστακά,

Νοσηλεύτριας

Ο π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ

ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ

Ο π. Γερβάσιος επιθυμούσε πολύ να αποκτήσουν τα παιδιά δικό τους χώρο αναψυχής για την καλοκαιρινή περίοδο.

Για το σκοπό αυτό, έκανε προαιρετικό έρανο μεταξύ των χριστιανών και αγόρασε το1934 από την Ι.Μ. Γηροκομείου στη θέση «Προφήτης Ηλίας» και δίπλα από το ομώνυμο παρεκκλήσιο αγροτική έκταση τριών στρεμμάτων. Όλη η έκταση φυτεύθηκε από

τον Γέροντα και τα κατηχητόπουλα με δέντρα, όπως μουριές, αμυγδαλιές, πεύκα και

ελιές.

Εκεί άρχισε τα πρώτα καλοκαιρινά μαθήματα κάθε Κυριακή απόγευμα.

Το 1946 ξεκίνησαν οι πρώτες εκκλησιαστικές κατασκηννώσεις στην Ι. Μ. Γηροκομείου και στον Προφήτη Ηλία.

Στην Ι. Μ. Γηροκομείου φιλοξενήθηκαν 650 αγόρια σε τρείς αποστολές, διάρκειας είκοσι ημερών.

Για υπνοδωμάτια είχαν τα υπόστεγα των κελιών των μοναχών και κοιμόταν πάνω σε

κουβέρτες, τις οποίες με την ανατολή του ήλιου μάζευαν σε ρόλους και τους ακου

μπούσαν στον τοίχο. Όλες τις υπόλοιπες ώρες τις περνούσαν τα παιδιά στο προαύλιο με παιχνίδια, συγκεντρώσεις, τραγούδια και ύμνους. Στον Προφήτη Ηλία φιλοξενήθηκαν 700 κορίτσια, κυρίως άπορα από τα προσφυγικά.

Το φαγητό τους το ετοίμαζαν εθελοντικά κυρίες με πολλή αγάπη, τα δύσκολα εκείνα χρόνια μετά τον πόλεμο. Σε αυτές τις ιδιότυπες κατασκηνώσεις καλλιεργούνταν παράλληλα με τη σωματική ευεξία και η πνευματική εν Χριστώ ζωή και ανάπτυξη, η άσκηση στη βιοτεχνία και την οικοκυρική. Κορίτσια ηλικίας από επτά ως δεκαπέντε ετών ασχολούνταν με χειροτεχνήματα, όπως αζούρ, φιλτιρέ, κ.λπ., στο χειρισμό ραπτομηχανής, στην κατεργασία μεταξιού με λειτουργία υφαντουργείου, αλλά και σε άλλες χρήσιμες επιδόσεις για τον αγώνα της ζωής.

Ο μακαριστός Γέροντας καλλιεργούσε στα παιδιά την αυτοσυντήρηση και την κοι-

νωνικότητα. Αγωνιζόταν να οδηγηθούν από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν», να

ξεχνούν το «εγώ», τα προσωπικά τους πάθη και να ζούνε στο «εμείς», με ξεγνιασιά ανα-

πνέοντας το άρωμα της καθαρής χριστιανικής ζωής. Η ζωή της κατασκήνωσης ήταν

κοινοβιακή και χριστοκεντρική, γι’ αυτό τα αποτελέσματα ήταν εμφανή όταν τα παιδιά επέστρεφαν στα σπίτια τους.

Κρατούσαν μέσα τους το Χριστό και την Ελλάδα και γινόταν φώς για την Πάτρα. Άλλωστε ο λόγος του Θεού ενοικεί πλουσίως στην παιδική ψυχή και εμπνέει αγάπη για την Εκκλησία και καύχηση για την Ορθοδο-

------------

19

1

Σ. Νικολαΐδου, εν εφημ. «Πελοπόννησος» 25/7/1968, σ. 5.

ξία.

Αργότερα από το καλοκαίρι του 1953 πρωτοξεκίνησε σιγά σιγά η λειτουργία της μεγάλης κατασκήνωσης βόρεια του χωριού Συχαινά, σε αγροτική έκταση οκτώ στρεμμάτων υπό την επωνυμία «Παιδική Εξοχή της Α.Σ.Θ. “Η Αγία Παρασκευή”» που δώρισε η φιλόθεος προσφυγοπούλα από τον Πόντο Μαρία Κωνσταντινίδου.

Ο Γέροντας αρνήθηκε αρχικά τη δωρεά προς αποφυγή της κατάκρισης του λαού. «Αν δεν επέμενε η κ. Αθηνά Θεοδοσίου, κατηχήτρια, δε θα γινότανε η κατασκήνωσις»

ομολογούσε ο παππούλης. Στην έκταση αυτή έκτισε Ναό προς τιμήν της Αγ.Παρασκευής και το 1954 φιλοξένησε 130 παιδιά με την ευλογία του Μητροπολίτου Πατρών

Θεοκλήτου, ο οποίος επισκέφθηκε την κατασκήνωση μαζί με το Δήμαρχο Πατρέων Β. Ρούφο.

Το 1961 φιλοξενήθηκαν 108 κορίτσια με προϊσταμένη την αφοσιωμένη διακόνισσα Αθηνά Θεοδοσίου, την οποία τιμούσαν τα παιδιά σαν αληθινή μητέρα τους. Το υπηρετικό προσωπικό μάγειροι, νοσοκόμες, φύλακες, τεχνικοί κ.λπ. αφανείς διάκονοι αγάπης θυσίαζαν τη θερινή τους ανάπαυση, χάριν της κατασκηνώσεως. Η κατασκήνωση λειτουργούσε με πρόγραμμα που σκοπό είχε την καλλιέργεια της χριστιανικής ζωής, τη διδασκαλία του λόγου του Θεού με όμορφες ιστορίες από την Αγ. Γραφή και τους βίους

των Αγίων.

Τα παιδιά ζούσαν σε ένα ήσυχο περιβάλλον με καθαρό αέρα, μακριά από κινδύνους μέσα στην ομορφιά της φύσης. Τα κελαηδήματα των πουλιών, οι ύμνοι που έψαλαν με τις παιδικές φωνούλες τους ανέβαιναν ψηλά στο θρόνο του Θεού. Μαζί με τη χριστιανική αγωγή καλλιεργούσαν το πατριωτικό συναίσθημα.

Η έπαρση και η υποστολή της σημαίας γινόταν καθημερινά, ενώ έπαιζαν σκέτς και έλεγαν ποιήματα.

Είχαν τη μεγάλη ευλογία να έχουν συνεχώς ανάμεσά τους τον πνευματικό τους πατέρα,

ο οποίος εξομολογούσε τα παιδιά, προκειμένου να κοινωνήσουν επάξια το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Την καρποφόρο πνευματική εργασία του Γέροντος στις κα

τασκηνώσεις αναγνώρισε και επιβράβευσε ο Μητροπολίτης Πατρών Κωνσταντίνος το

1963. «Συχαινά, το Θαβώρ της Αχαΐας, Η κατασκήνωση της αρετής. Ο θρίαμβος της

αγιωσύνης. Το πνευματικό περιβόλι του π. Γερβασίου», αφού τα παιδιά που παραθερί-

ζουν σ’ αυτές οδηγούνται «στα μονοπάτια της χάριτος στο δρόμο προς την τελειότητα του ουρανού»

========================

πηγή

Άγιος Πορφύριος: "Ο Χριστός είναι ο προστάτης της Ελλάδας"

Σήμερα που η ανθρωπότητα βαδίζει μπρος σε οδυνηρά αδιέξοδα και στεκόμαστε μπροστά σε αποκαλυπτικά γεγονότα έρχεται ο λόγος του Γέροντα Πορφυρίου να δώσει μήνυμα ελπίδας για το αύριο της Ελλάδας αλλά και όλου του κόσμου. Το μήνυμα του Γέροντα Πορφυρίου έρχεται σε πλήρη ταύτιση με το βίο του Ιωάννου της Αποκαλύψεως και τα μηνύματα που απορρέουν από αυτόν.

Ο γέρων Πορφύριος συνήθιζε να λέει ότι «ο Χριστός είναι ο προστάτης της Ελλάδας» και πράγματι σήμερα την ημέρα που τιμούμε τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, ο Χριστός μέσα από το βίο του αγαπημένου του μαθητού, στέλνει διδακτικό μήνυμα σε όλο το χριστιανικό κόσμο και μη, στην Ελλάδα, στην Γερμανία και σε όλη την ανθρωπότητα.

Με αφορμή την επίσκεψη της καγκελαρίου της Γερμανίας, την ημέρα εορτής του Ιωάννου του Θεολόγου με το παλαιό ημερολόγιο 26Σεπτ./9 Οκτωβ., στη χώρα μας, αναζητήσαμε το βίο του Αγίου Ιωάννου της Αποκαλύψεως γιατί εμπεριέχει την αποκαλυπτική ιστορία μεταξύ μιας πολύ ξακουστής για την κακία της, γυναίκας της εποχής εκείνης, και του αγαπημένου μαθητού του Χριστού. Αμέσως δημιουργήθηκαν παραλληλισμοί, γιατί όπως έχουμε προαναφέρει και σε παλαιότερα άρθρα, ότι οι βίοι των Αγίων και τα κείμενα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης δόθηκαν στην ανθρωπότητα, όχι ως ιστορικά ντοκουμέντα αλλά ως παρακαταθήκη του Θεού για την πορεία της ανθρωπότητας.

Ένα περιστατικό σαν αυτό που θα αναφέρουμε παρακάτω δεν μπορεί να έχει μόνο ιστορική σημασία, αλλά διδακτική και σημειολογική, για το πώς ο Θεός επιτρέπει δοκιμασίες για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων αλλά και πώς η ιστορία όταν δεν αντλούμε από αυτήν διδακτικά συμπεράσματα, έρχεται και μας επισκέπτεται ξανά, ως επίσκεψη Θεού για την διαπαιδαγώγησή μας και εν τέλει τη σωτηρία μας.

Η Ελλάδα σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας, σε δεινή θέση και με την καθημερινή ταπείνωση που υφίσταται από οικονομικά ισχυρά Έθνη, το μόνο που έχει να αντιπαρατάξει είναι η ορθοδοξία και ο βίος των Αγίων που συνεχίζουν να δίνουν ιστορικά και διδακτικά μηνύματα σε όσους έχουν την προαίρεση να τα ακούσουν.

Ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, όπως μαθαίνουμε από το βίο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, καταφθάνει στην Έφεσο μαζί με τον μαθητή του Πρόχορο και υφίστανται ταπεινωτική μεταχείριση αδιαμαρτύρητα από τη «σκληρή» κυρία της εποχής. Υπομένει, σκύβει το κεφάλι, ελπίζει στον Θεό και περιμένει.

Το αποτέλεσμα της υπομονής και της πίστης του Ιωάννη;

Η πλήρη μεταστροφή της «κακής γυναικός» και των γύρω της ανθρώπων που οδήγησε στη μετάνοια και τη βάπτισή τους γνωρίζοντας την μια και μοναδική αλήθεια. Αυτή του Χριστού.

Κάποιος μπορεί να κάνει συγκρίσεις στο τότε με το σήμερα, και θα δεί ότι τα πρόσωπα, αλλάζουν. Οι καταστάσεις όμως παραμένουν οι ίδιες όταν οι ισχυροί θέλουν να επιβληθούν των αδυνάτων με τη δύναμη του χρήματος και της κοσμικής ισχύος. Αλλά και αυτή η κοσμική ισχύς δεν γίνεται κατανοητή και αντιληπτή από τους ισχυρούς ότι είναι μόνο κατά Θεία παραχώρηση. « Δεν θα είχες καμία εξουσία επάνω μου, αν δεν σου είχε δοθεί άνωθεν» λέει ο Χριστός στον Πόντιο Πιλάτο που ο τελευταίος χρησιμοποιεί την εξουσία του για να απειλήσει.

Τελικά όμως υπερισχύει πάντα η δικαιοσύνη του Θεού. Της βίας υπερισχύει το δίκαιο. Οι ταλαιπωρίες που υφίσταται κάποιος πάντα έχουν αιτιολογία αλλά και κέρδος ή ζημία κατά το πώς τις διαχειριζόμαστε. Όλα έχουν λόγο και αιτία. Συνεπώς και αυτά που βιώνουμε ως Έθνος.

Άλλωστε “Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον͵ καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει”

Παρακάτω η διδακτική ιστορία από το βίο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

ΣΤΗΝ ΕΦΕΣΟ
«……..Έπειτα πήγαν και οι δύο στην Έφεσο, όπου συνάντησαν μια γυναίκα με το όνομα Ρωμάνα, που ήταν ξακουστή για την κακία της ως την Ρώμη. Αυτή λοιπόν αφού πήρε τον μέγαν Ιωάννην και τον μαθητήν του Πρόχορον τούς ανάγκασε να δουλεύουν σ' ένα δικό της λουτρό. Επειδή δε ο Ιωάννης, καθώς ήταν άπειρος από τέτοια δουλειά συνέβαινε να κάνει μερικά σφάλματα σε μερικές εργασίες, τούς μεταχειριζόταν εκείνη η κακή γυναίκα με τόση μεγάλη ωμότητα και απανθρωπιά, σαν να τους είχε εξαγορασμένους δούλους. Τον Ιωάννη τον είχε υπηρέτη για να χύνη νερό σ' όσους έκαναν λουτρό.

Μέσα σ' εκείνο το λουτρό κατοικούσε και ένας άγριος Δαίμονας που συνήθιζε τρεις φορές κάθε χρόνο να πνίγη ένα νέον ή μια νέα. Επήρε δε την άδεια και άρχισε να κάνη τέτοιον φόνον ο διάβολος, διότι όταν θεμελιωνόταν εκείνο το λουτρό έπεισε ο σιχαμερός εκείνους που έκτιζαν να χώσουν μέσα στα θεμέλια ένα νέον και μια νέα, με σκοπό τάχα να αντιλαλή και να βγάζη μεγάλον ήχον το λουτρό. Απ' αυτό λοιπόν αφού πήρε αφορμή ο ανθρωποκτόνος διάβολος, έπνιγε εκεί συχνά τους ανθρώπους.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΟΜΝΟΥ ΚΑΙ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΟΥ.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΑΥΤΩΝ
Ύστερα από τρεις μήνες λοιπόν, αφ' ότου πήγαν στο λουτρό ο Ιωάννης και ο Πρόχορος, καθώς έμπαινε στο λουτρό για να λουσθή κάποιος Δόμνος, παιδί του Διοσκορίδου του συζύγου της Ρωμάνας, πνίγηκε από τον Δαίμονα. Θρηνούσε λοιπόν η Ρωμάνα απαρηγόρητα για τον θάνατο του Δόμνου.

Ο πατέρας του Διοσκουρίδης όταν έμαθε την ξαφνική είδησι τού θανάτου του επέθανε από την υπερβολική λύπη. Παρακαλούσε λοιπόν η Ρωμάνα την ψευτοθεά Άρτεμιν για να αναστήση τον Δόμνον και έκοβε τις σάρκες της. Όμως μάταια τα έκανε όλα αυτά.

Ο Ιωάννης λοιπόν ρώτησε τον Πρόχορο για ποια αιτία θρηνεί η Ρωμάνα. Εκείνη όταν τους είδε να συνομιλούν έπιασε και άρχισε να τον συκοφαντή ότι είναι μάγος και τέλος να τον φοβερίζη ότι πρόκειται να τον θανατώση, εάν δεν μεταχειρισθή κάθε μέσον για να αναστήση τον Δόμνον.

Αφού λοιπόν αναγκάσθηκε έτσι ο Απόστολος έκανε προσευχήν. Και, ώ του θαύματος! Αμέσως ανεστήθη ο Δόμνος. Αυτό το θαύμα όταν είδε η Ρωμάνα έμεινε εκστατική και άρχισε να αποκαλή τον Ιωάννην Θεόν και υιόν Θεού.

Ύστερα αφού εξωμολογήθηκε ειλικρινά τις αμαρτίες της και αφού ζήτησε συγχώρησι για τις κακοπάθειες που προξένησε στον Απόστολο και τον μαθητή του, επέστρεψε στον Χριστό και βαπτίσθηκε. Ύστερα δε από τον Δόμνον ο Ιωάννης ανέστησε και τον πατέρα του τον Διοσκουρίδη και τον εβάπτισε. Επίσης εβάπτισε και τον αναστηθέντα υιόν του και όλους τους άλλους που έτρεξαν εκεί. Έδιωξε δε και τον πονηρό Δαίμονα που κατοικούσε μέσα στο λουτρό…..».

Στο παραπάνω κείμενο μπορεί κάποιος να κάνει παραλληλισμούς με το σήμερα σε πρόσωπα και καταστάσεις αλλά και το κυριότερο είναι το ισχυρό μήνυμα μέσα από το βίο του Αγίου Ιωάννη για την μεταστροφή όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά και των ισχυρών του κόσμου μπροστά στην αλήθεια του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας που έχει ως κεφαλή τον Χριστό.
Κάποτε επισκέφτηκαν τον Γέροντα Παΐσιο Γερμανοί επιστήμονες έχοντας μάθει και ακούσει για τη σοφία του αγίου γέροντα. Εκείνος τους είπε: «Εσείς με το μυαλό σας φτάσατε στον ουρανό, στον Θεό όμως θα φτάσετε με την καρδιά». Εμείς θα πρέπει να ευχόμαστε στη χριστιανική Γερμανία να βρεί με την καρδιά της τον Θεό και γνωρίζοντας την μία και μοναδική αλήθεια να γίνει Ορθόδοξη.

 «Αν ο σπόρος της ορθοδοξίας πέσει μέσα στην Γερμανία, θα βλαστήσει πολύ» είχε πει κάποτε ο Γέρων Παΐσιος και ελπίζουμε ότι αυτό δεν θα αργήσει να γίνει.

Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε ότι « ο Χριστός είναι ο προστάτης της Ελλάδας» και η Ελλάδα σήμερα έχει το χρέος να ενώσει υπό την προστασία και αλήθεια του Χριστού όλο τον χριστιανικό κόσμο.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Χριστού στο ανθρώπινο γένος με την Αρχιερατική Του προσευχή, αυτή είναι η παρακαταθήκη του Γέροντα Πορφυρίου στο σύγχρονο κόσμο και με αυτή στα χείλη άφησε την τελευταία του πνοή σε αυτόν τον κόσμο. Αυτή είναι η πραγματική ενότητα.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΘΗΤΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ.

πηγή

Η ΑΡΕΤΗ ΑΚΑΚΙΑΣ

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος παρουσιάζοντας τήν εἰκόνα τοῦ ἀκάκου ἀνθρώπου, ἔγραφε «Ἄκακος ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀπονήρευτος, πού δέν ἔχει κακία, ὁ εὐθύς, ὁ ἀκέραιος, ὁ δίκαιος. Ἀκάκους ἀνακηρύσσει ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀεροπαγίτης «ὅσους δέν μελετοῦν τά κακά οὔτε τά προσποιοῦνται, ἀλλά καθόλου δέν ξεφεύγουν ἀπό τήν καλοσύνη πρός τήν κακία τῶν ἄλλων, ἀντιθέτως μιμούμενοι τόν Θεό κάνουν καλούς τούς κακούς καί ἁπλώνουν πάνω τους τήν μεγάλη τους ἀγαθότητα καί μέ ἐπιείκεια τούς ὀνομάζουν ὁμοίους τους». 

Ὁ ἄκακος δέν εἶναι κακοῦργος. Στέκεται ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ φέροντας ὄχι μόνο τήν ἐμφανῆ ἐξωτερικά χρηστότητα καί ἀγαθοσύνη, ἀλλά ἔχοντας καρδιά ὄχι βέβηλη καί μάλιστα φαίνεται ὅτι εἶναι καί ἀβέβηλος. Ὁ ἄκακος εὐλογεῖται ἀπό τόν Θεό καί ἐντάσσεται στόν χορό τῶν δικαίων.Εἶναι ἀγαπητός στόν Θεό, θά ζήσει ἔχοντας πεποίθηση σέ Αὐτόν καί ὁ Θεός θά τόν δοξάσει ὅλες τίς ἡμέρες»1.

Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει γιά τόν ἄκακο «Τόν ἄκακο χαρακτηρίζει ἡ ἁπλότητα τοῦ χαρακτήρα, ἡ γενναιότητα, τό ἀνεπιτήδευτο. Τέτοιος ὑπῆρξε ὁ Ἰακώβ. «Ἰακώβ δέ ἄνθρωπος ἄπλαστος, οἰκῶν οἰκίαν»Γεν. 25-27. Δηλαδή, χρησιμοποιοῦσε τήν ἁπλότητα τῆς φύσεως καί δέν εἶχε τίποτε πλαστό ἀπό τήν τέχνη. Παραδείγματος χάρη, δέν εἶχε προσωπεῖο, γιά νά ἐξαπατήσει αὐτούς πού τόν ἐπισκέπτονταν». Καί στήν ἴδια ὁμιλία του, «Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Παροιμιῶν», θά πῆ «Πρέπει, νομίζω, ὁ τέλειος νά εἶναι φρόνιμος ὡς πρός τό καλό καί ἀκέραιος ὡς πρός τό κακό»2.

Ὁ γέροντας Παΐσιος μιλώντας γιά τούς μοναχούς, ἔλεγε «Ἔρχονται στό μοναστήρι οἱ περισσότεροι μικροί, βρίσκουν πνευματικούς γονεῖς καί μπορεῖ νά μείνουν σέ μία παιδική κατάσταση, μέ παιδικές ἀπαιτήσεις, ἐνῶ, ἄν ἦσαν στό κόσμο, θά γίνονταν γονεῖς. Παραμένουν, δηλαδή, συνέχεια σάν παιδιά ὄχι μέ τήν καλή ἔννοια, ἀλλά μέ τήν μωρουδίστικη… Νά γίνουμε παιδιά στήν ἀκακία, ὄχι στό μυαλό. Γιατί ἀλλιῶς, πῶς θά μπῆ στήν ζωή μας ἡ παλληκαριά; Πῶς θά μπῆ ὁ ἀνδρισμός;

Ἕνας μοναχός, γιά νά κάνη προκοπή, πρέπει νά μαλακώση αὐτό τό σκληρό πού ἔχει, νά κάνη δηλαδή λίγο μητρική τήν καρδιά του. Καί μία μοναχή, γιά νά κάνη προκοπή, πρέπει νά ἀποκτήση λίγο ἀνδρισμό»3. Τό Γεροντικό ἀναφέρει γιά τόν Ἀββά Ἰωάννη τόν Πέρση «Ὅτι, σάν ἐμφανίστηκαν στό κελλί του μερικοί κακοποιοί, ἔφερε μπροστά τους λεκάνη καί τούς ζητοῦσε ἐπίμονα νά τούς πλύνη τά πόδια. Καί ἐκεῖνοι, νιώθοντας ντροπή, ἄρχισαν νά μετανοοῦν»4.

Γιά δέ τόν Ἀββά Ἀμμωνᾶ, λέγει σχετικά γιά τήν ἀρετή τῆς ἀκακίας «Ὅτι προφήτευσε ὁ Ἀββάς Ἀντώνιος, λέγοντας: «Ἔχεις νά προκόψης στόν φόβο τοῦ Θεοῦ». Καί τόν ἔβγαλε ἀπό τό κελλί καί τοῦ ἔδειξε ἕνα λιθάρι καί τοῦ εἶπε: «Βρίσε αὐτό τό λιθάρι καί χτύπησέ το». Καί ἐκεῖνος ἔκαμε ἔτσι. Τότε τοῦ λέγει ὁ Ἀββάς Ἀντώνιος: «Μίλησε τό λιθάρι αὐτό;». Καί ἀπαντᾶ ἐκεῖνος: «Ὄχι». Καί τοῦ λέγει ὁ Ἀββάς Ἀντώνιος: «Ἔτσι καί σύ μέλλεις νά φθάσης σ᾽ αὐτό τό μέτρο». Πρᾶγμα ὁπού καί ἔγινε. Γιατί τόσο πρόκοψε ὁ Ἀββάς Ἀμμωνᾶς, ὥστε ἀπό τήν πολλή του ἀγαθότητα νά μή γνωρίζη πλέον τήν κακία. 

Ἔτσι, ὅταν ἔγινε ἐπίσκοπος, τοῦ ἔφεραν μία κόρη ὁπού εἶχε μείνει ἔγκυος καί τοῦ λέγουν: «Ὁ δεῖνα τό ἔκαμε αὐτό. Τιμώρησέ τους». Ἀλλά ἐκεῖνος σταύρωσε τήν κοιλιά της καί πρόσταξε νά τῆς δώσουν ἕξη ζευγάρια σεντόνια, λέγοντας: «Μή, σάν πάη νά γεννήση, πεθάνη ἤ ἡ ἴδια ἤ τό παιδί καί δέν βρεθῆ τίποτε γιά τήν κηδεία». Τοῦ λέγουν οἱ κατήγοροί της: «Τί εἶναι αὐτό ὁπού κάνεις; Τιμώρησέ τους». Καί ἐκεῖνος τούς ἀπαντᾶ:«Βλέπετε, ἀδελφοί, ὅτι κοντά στόν θάνατο εἶναι. Τί ἄλλο μπορῶ λοιπόν νά κάμω;». Καί τήν ἄφησε νά πάη στό καλό. Καί δέν τόλμησε ὁ γέρων νά κατακρίνη κανέναν»5.

Σημειώσεις:

1. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Ἅπαντα τόμ. Ε΄ σελ. 310

2. Βασιλειανό Ἀποθησαύρισμα Ἐκδ. Φωτοδότες σελ. 81

3. Γέροντος Παϊσίου Λόγοι τόμ. Β΄ σελ.325

4. Εἶπεν Γέρων Ἐκδ. Ἀστέρος σελ. 130

5. Ὅ.π. σελ. 41

πηγή : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ 

πηγή

Ερμηνευτικό Σφάλμα Χριστοϋφαντου του Νικολάου Πανταζή

Στο εξαίρετο όπως όλα τα άλλα, Άρθρο του, "Το Αντιοικουμενιστικόν «λαλείν» και το «σιγάν», ο αγαπητός μας, μα άγνωστος σε μας Χριστοϋφαντος, πίπτει σε ένα θεολογικό σφάλμα, ασυνειδήτως βέβαια και ανεπαισθήτως.

Θα τον παρακαλέσω να δεχθεί αυτή μου την καλόπιστη και καλοπροαίρετη παρατήρηση με ταπεινό πνεύμα, φέρνοντας κατά νου τη κωμικοτραγική ρήση "ουδείς αλάθητος, παρά μόνον ο Πάπας!"

Προς το τέλος του κειμένου, στην παράγαφο που ξεκινά: "Όταν λέμε ότι δεν υφίσταται θέμα "ενώσεως", κάποιοι μας αποκαλούν "σκοταδιστές".... εκεί πολύ ορθά αναφέρει ότι  η Εκκλησία μας δέεται και προσεύχεται ακαταπαύστως σε κάθε Θεία Λειτουργία για την επιστροφή και συνένωση όλων των μακράν και εκτός Αυτής ευρισκομένων: «Υπέρ…των αγίων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως» και «τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τη  Αγία σου Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».

Η δεύτερη Αίτηση είναι ορθή και επιθυμητή. Η χρήση της πρώτης Αιτήσεως όμως: "Υπέρ... των Αγίων του Θεού Εκκλησιών..." είναι πολύ λαθεμένη και πολύ σοβαρή. Εύχομαι να είναι εν παραδρομή και εν τη δεινή πάντως ρύμη του λόγου.

Ο Πληθυντικός εδώ δηλώνει τις ήδη Ορθόδοξες κατά τόπους εκκλησίες οι οποίες ήδη ανήκουν στο Θεό (κτητική "του Θεού") όθεν και αποκαλούνται "άγιες". Οι Αιρετικοί δεν έχουν καμία αγιότητα ούτε καν Αποστολική Διαδοχή.

Δεν προσευχόμαστε λοιπόν για τις "άγιες του Θεού εκκλησίες" των αιρετικών να επιστρέψουν στην Αλήθεια διότι δεν είναι άποτέ δεν αποτελούσαν μέρος αυτής και ποτέ δεν απεσχίσθησαν απ' αυτής.

Προσευχόμαστε να είναι ενωμένες μεταξύ τους έχουσαι το αυτό νοϊ. Η καρδιά αυτών και η ψυχή να είναι μία. Προσευχόμαστε να είναι ενωμένες όλες και με  Χριστό.
το
Αυτό ακριβώς σημαίνει και ο αγωνιώδης λόγος της Αρχιερατικής Προσευχής του Χριστού στον Κήπο της Γεθσημανή "ίνα πάντες έν ωσι".

Ο βλάσφημος Αιρεσιάρχης Πατριάρχης διαφθείρει όχι μόνο την Πίστη αλλά και το Ευαγγέλιο του Χριστού όταν συνεχώς, μηχανικώς και λίαν προκλητικώς επικαλείται το ως άνω χωρίο.

Δεν υπονοεί ο Θεάνθρωπος μια απάνθρωπη, αντίθεη και ετερόκλητη ένωση αιρέσεων, πλανών και Βλασφημιών μεταξύ τους, τύπου Π.Σ."ε", αλλ' όπως πολύ χαρακτηριστικά και άκρως διαφωτιστικά αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "τούτο έλεγε όχι για τους εχθρούς Αυτού αλλά τους φίλους Αυτού, τους Αποστόλους Αυτού, να είναι ενωμένοι μεταξύ τους και ενωμένοι μαζί τους όσοι δεχθούν το κήρυγμά τους." Είναι η προαιώνια κλήση του Λαού του Θεού "εις ένωσιν μετ' Αυτού!" Εκ-καλώ.

Μόνον η Ορθοδοία δικαιούται Νομοκανονικώς, Εννοιολογικώς και Οντολογικώς να καλείται Εκ-κλησία κατ' ούσία και πράξη. Οι άλλες Χριστιανικές "ομολογίες-αιρεσιολογίες" είναι, και μόνο έτσι πρέπει να ονομάζονται, αυτό ακριβώς που είναι: Χριστιανικές Κοινότητες, όχι "Εκκλησίες".

Να με συγχωρά και να με συμπαθά ο Χριστοϋφαντος. Και επειδή είμαστε όλοι Χριστοϋφαντοι, Χριστoφόροι και Χριστοφορεμένοι από τη Βάπτισή μας, θα προτιμούσα και θα με ευχαριστούσε πάρα πολύ, εάν απεφάσιζε συν Θεώ και εν ευθέτω χρόνω ο Χριστοϋφαντος να κάνει χρήσιν Χριστεπωνύμου Επωνυμίας και να μας αποκαλύψει το έντιμο, ζητούμενο και προαπαιτούμενο Ονοματεπώνυμό του.

Λέγω "προαπαιτούμενο" όχι από απαίτηση παράλογη αλλ' επιταγή εν καιρώ φοβερού διωγμού ο οποίος επιτάσσει μαρτυρία και ομολογία επώνυμη και υπεύθυνη. Και ο υποφαινόμενος κάποτε έκανα βραχέα χρήση ψευδονύμου... Δεν ησύχαζε όμως η συνείδησή μου.
Έκτοτε γράφω,

Επωνύμως πάντα-Πανταζής Νικόλαος@επωνυμία.com

πηγή

Κάθε παι­δαγωγία στην αρχή δεν "φαίνεται" να προξενεί χαρά, αλλά λύπη

Αυτοί που πίνουν τα πικρά φάρμακα, στην αρχή ανέχονται κάποια αηδία και κατόπιν αισθάνονται την ωφέλεια. 

Πράγματι τέτοια είναι η αρετή, τέτοια είναι η κακία· στην περίπτωσι της κακίας προηγείται η ηδονή και ακολουθεί η λύπη, ενώ στην περίπτωσι της αρετής προηγείται η λύπη και ακολουθεί η ηδονή. 

Αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο· διότι δεν είναι το ίδιο να λυπηθής προηγουμένως κι' έπειτα να ευχαριστηθής, και να ευχαριστηθής πρώτα κι' έπειτα να λυπηθής. Πώς; Διότι στη δεύτερη περίπτωσι η προσδοκία τής μελλοντικής λύπης μειώνει την παρούσα ηδονή, ενώ στην πρώτη περίπτωσι η προσδοκία τής μελλοντικής ηδονής ελαττώνει την πα­ρούσα υπερβολική λύπη· έτσι ο άνθρωπος εκεί ποτέ δεν γνωρίζει την ηδονή, ενώ εδώ ποτέ δεν γνωρίζει την λύπη.

Και δεν διαφέρουν μόνο ως προς αυτό αλλά και ως προς άλλα. Πώς; Διότι ούτε τα χρο­νικά διαστήματα είναι ίσα, αλλά πολύ μεγαλύτερα και περισσότε­ρα. Εδώ όμως ακόμη περισσότερο ισχύει αυτό για τα πνευματικά.

Απ' αυτό λοιπόν επιχειρεί ο Παύλος να τους παρηγορήση, και προβάλλει πάλι την κοινή κρίσι, την οποία κανείς δεν μπορεί ν' απορρίψη, ούτε να την πολεμήση. Διότι, όταν κάποιος πη αυτό που όλοι ομολογούν, όλοι το αποδέχονται και κάνεις δεν φέρει αντίρρησι. Λυπάσθε, λέγει· αυτό είναι φυσικό· διότι τέτοια είναι η παιδα­γωγία, τέτοια αρχή έχει. 

Γι' αυτό και πρόσθεσε τα εξής· «κάθε παι­δαγωγία στην αρχή δεν φαίνεται να προξενή χαρά, αλλά λύπη». Σωστά είπε, «δεν φαίνεται» · διότι η παιδαγωγία δεν προξενεί λύπη, αλλά μόνο φαίνεται ότι προξενεί· ούτε η μία παιδαγωγία προξενεί, ενώ η άλλη όχι, αλλά κάθε παιδαγωγία· διότι λέγει, «κάθε παιδα­γωγία δεν φαίνεται να προξενή χαρά, αλλά λύπη»· δηλαδή και η ανθρώπινη και η πνευματική. Βλέπεις ότι χρησιμοποιεί έννοιες γνωστές σε όλους; Φαίνεται, λέγει, ότι προξενεί λύπη· επομένως δεν προξενεί. Διότι ποιά λύπη γεννά χαρά;Καμμία· όπως ακριβώς ούτε ηδονή υπάρχει που να γεννά λύπη.

«Ύστερα όμως ανταμείβει με καρπούς ειρηνικούς εκείνους που ασκήθηκαν με αυτήν· και οι καρποί αυτοί είναι η δικαιοσύνη». Δεν είπε 'με καρπό', αλλά «με καρπούς», για να παρουσιάση το πολύ πλήθος. 

«Σ' εκείνους», λέγει, «που έχουν γυμνασθή με αυ­τήν». Τί σημαίνει, «σ' εκείνους που έχουν γυμνασθή με αυτήν»; Σ' εκείνους που την έχουν ανεχθή και την έχουν υπομείνει για πολύ. Βλέπεις πώς χρησιμοποιεί και εγκωμιαστικό όνομα; Επομένως η παιδεία είναι άσκησις· αυτή ενδυναμώνει τον αθλητή και τον κάνει ακατανίκητο στους αγώνες και ακαταμάχητο στους πολέμους. 

Εφ' όσον λοιπόν κάθε παιδαγωγία είναι τέτοια, και αυτή θα είναι τέ­τοια. Επομένως πρέπει να προσδοκούμε μεγάλα αγαθά, και ότι το τέλος θα είναι ευχάριστο και ειρηνικό. Και μη θαυμάσης, εάν, ενώ είναι σκληρή, έχει καρπούς γλυκείς.

Διότι και στα δένδρα ο φλοιός είναι σχεδόν χωρίς ποιότητα και τραχύς, ενώ οι καρποί είναι γλυ­κείς. Αυτό το είπε σύμφωνα με την κοινή αντίληψι. Εάν λοιπόν πρέπει να προσδοκάτε μεγάλα αγαθά, γιατί στενοχωρήσθε; 

Γιατί, ενώ δείξατε υπομονή στα λυπηρά, τώρα που πρόκειται για τα αγαθά απογοητεύεσθε; Τα δυσάρεστα που έπρεπε να τα υπομείνετε, τα υπομείνατε· μη λοιπόν λιποψυχήσετε για την ανταπόδοσι. «Γι' αυτό ενισχύσατε τα άτονα χέρια και τα παραλυμένα γόνατα και βαδίστε σε ίσιους δρόμους με βήμα σταθερό, για να μην χειροτερέψη η κουτσαμάρα σας, αλλά να θεραπευθή μάλλον». Μιλάει σαν ν' απευθύνεται σε δρομείς και πυγμάχους και παλαιστές.

Βλέπεις πώς τους οπλίζει, πώς τους ενισχύει; Εδώ το λέγει αυτό για τους λογισμούς τους. «Ορθά βαδίζετε», λέγει· δηλαδή, μην αμφιβάλλετε. Διότι, εάν από αγάπη προέρχεται η παιδεία, εάν από φροντίδα, εάν καταλήγη σε τέλος ευχάριστο (καθόσον αυτό αποδεικνύεται και με πράξεις και με λόγια και με όλα), γιατί αποθαρρύνεσθε; 

Διότι τέτοιοι είναι όσοι περιήλθαν σε απόγνωσι, όσοι δεν είναι ενισχυμένοι με την ελπίδα των μελλοντικών αγαθών. «Ορθά να βαδίζετε», λέγει· για να μην αυξήσετε την κουτσαμάρα σας, αλλά να επανέλθετε στην πρώτη σας κατάστασι· διότι ο κου­τσός όταν τρέχη, χειροτερεύει το κακό. Βλέπεις ότι από εμάς εξαρτάται η ολοκληρωτική θεραπεία;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή

Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης, Ο Απόστολος Παύλος έναντι των αιρέσεων

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη

     Το στόμα του Χρυσορρήμονος Ιωάννου και η γραφίδα του θα χρειαζόταν για να εγκωμιάσουμε επαξίως τον μέγα Απόστολο Παύλο, το στόμα του Χριστού. Επειδή μας λείπουν και τα δύο αυτά, θα δανεισθούμε λόγους του ίδιου του Αποστόλου για να παρουσιάσουμε το θέμα μας. Φυσικά την αντιμετώπιση των αιρέσεων, θέμα τόσο σημαντικό στην ποιμαντική διακονία της Εκκλησίας, δεν θα μπορούσε να την αμελήσει αυτός που είχε την μέριμναν πασών των εκκλησιών¹, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.

Ας ξεκινήσουμε όμως από το πως βλέπει ο Απόστολος την υγιαίνουσα διδασκαλία. Τι είναι, δηλαδή, αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ορθοδοξία, τι είναι η σωστή πίστη, για να την αντιδιαστείλουμε κατόπιν προς την αίρεση.Υιοί Θεού, λέγει ο Απόστολος, είναιόσοι κινούνται και καθοδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα^{(Ρωμ. 8, 14)}, οι πνευματέμφοροι, δηλαδή οι Άγιοι. Αυτοί είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί.

H σωστή πίστη, η υγιαίνουσα διδασκαλία, όπως την ονομάζει ο Απόστολος, είναι αποτέλεσμα καθαράς συνειδήσεως, η οποία γεννιέται από τον καθαρό βίο. Η υγιής διδασκαλία της Εκκλησίας απευθύνεται στους πάντας. Έρωτα ο Απόστολος: Η Ιουδαίων ο Θεός μόνον; Ουχί δε και εθνών; Και απαντά: Ναι και εθνών². Όχι μόνο στους Ιουδαίους αλλά σε όλους απευθύνεται ο Χριστός. Όλοι -αρκεί να το θέλουν- μπορούν να γίνουν κατά χάριν παιδιά του, να φθάσουν στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και στην κατά χάριν θέωση.

Όμως, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνονται όλοι σ' αυτό το κάλεσμα του Χριστού. Μάλλον αυτοί που ανταποκρίνονται είναι σχετικώς λίγοι. Αυτοί που ανταποκρίνονται αγιάζονται και σώζονται με τη χάρη του Χριστού και όχι με τις δικές τους μόνο δυνάμεις. Στην Εκκλησία έχουμε Χριστοσωτηρία και όχι αυτοσωτηρία ή εργοσωτηρία.Χάριτιέστε σεσωσμένοι³βροντοφωνάζει ο Απόστολος.

Η σωστή πίστη φαίνεται στην καθημερινή πράξη. Όπως λέμε στη θεολογική γλώσσα, τοδόγμα(δηλ. το τι πιστεύουμε) έχει -θα πρέπει να έχει- άμεση σχέση με το πως ζούμε. Παράλληλα όμως και σε αντίθεση προς το μυστήριο της ευσεβείας, που είναι η Εκκλησία, υπάρχει και τομυστήριο της ανομίας, η αίρεση δηλαδή και η πλάνη.

Σε αντίθεση με την Εκκλησία που χαρακτηρίζεται από ενότητα, στην αίρεση και την πλάνη υπάρχει πολυδιάσπαση.Είναι οι άθεοι και άπιστοι, οι αιρετικοί, οι σχισματικοί, αυτοί που κάνουν δικές τουςφατρίες, οισκανδαλοποιοί, αυτοί που επιμένουν στην αμαρτία και δεν μετανοούν.

Βασική αιτία όλων αυτών των καταστάσεων είναι ηυπερηφάνεια.Ει τις ετεροδιδασκαλεί... γράφει στον μαθητή του Τιμόθεο ο Απόστολος Παύλος,τετύφωται⁴. Δηλαδή με απλά λόγια, όποιος φτιάχνει μία δική του θρησκεία, δηλ. μια αίρεση, τετύφωται, έχει μέσα του βουνό την υπερηφάνεια, γι' αυτό και δεν υποτάσσεται στον αληθινό Θεό.

Η υπερηφάνεια και τα πάθη, που γεννώνται από αυτήν, ρίχνουν τον άνθρωπο στην αίρεση.Ρίζα γαρ πάντων των κακών έστιν η φιλαργυρία, γράφει πάλι στον μαθητή του Τιμόθεο ο θείος Παύλος,ης τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως...⁵. Η αμαρτία και τα πάθη μιαίνουν, λερώνουν τον νου και την συνείδηση και έτσι ο άνθρωπος απορρίπτει την υγιά διδασκαλία και ακολουθεί το δρόμο της αυτονομίας δουλεύοντας στα πάθη του. Οιαπωσάμενοι την πίστιν και την αγαθήν συνείδησιν, εναυάγησαν περί την πίστιν⁶.

Πίσω από τα πάθη φυσικά είναι ο διάβολος, ο πατέρας του ψεύδους, που τα υποκινεί και παρασύρει τον άνθρωπο. Η αίρεση, η ετεροδιδασκαλία, όπως την ονομάζει ο Απόστολος, ξεκινά ως ένα ξένο σώμα μέσα στην Εκκλησία, το οποίο ο ζωντανός οργανισμός, που είναι η Εκκλησία, το αποβάλλει.Την αίρεση δημιουργεί ο θεός του αιώνος τούτου, δηλαδή το σαρκικό φρόνημα, το φρόνημα του παλαιού ανθρώπου, του ανθρώπου των παθών. Έτσι έχουμε μπροστά μας δύο αντίθετους κόσμους.

Την Εκκλησία από τη μία πλευρά και την αίρεση από την άλλη.Όπως το φως με το σκοτάδι δεν μπορούν να συνυπάρξουν, έτσι και η αλήθεια της Εκκλησίας με το ψέμα των αιρέσεων.

Να τι γράφει ο Απόστολος Παύλος στη Β' προς Κορινθίους επιστολή του: κεφ. 6, 14

14Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, ἢ τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;.15τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ, ἢ τίς μέρις πιστῷ μετὰ ἀπίστου;.16τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ἡμεῖς γὰρ ναὸς θεοῦ ἐσμεν ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν θεὸς καὶ αὐτοὶ ἔσονται μου λαός.17διό ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς.18καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθε μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει κύριος παντοκράτωρ.

Δηλαδή:

14 Μη συνάπτετε στενόν σύνδεσμον προς τους απίστους, με τους οποίους δεν ημπορείτε να αποτελέσετε ταιριαστό ζευγάρι, ώστε να εμβαίνετε εις τον ίδιον ζυγόν μαζί τους. Διότι ποίος συνεταιρισμός ημπορεί να υπάρχη μεταξύ δικαιοσύνης και ανομίας; Ποία δε επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; 15 Ποία δε συμφωνία μπορεί να γίνη μεταξύ του Χριστού και του Σατανά; Ή ποίον μερίδιον δύναται να έχη ένας πιστός με ένα άπιστον; 16 Πως δε ημπορεί να ευρίσκωνται μαζί εις τον ίδιον τόπον ο ναός του Θεού και τα είδωλα; Ναι• δεν έχουν καμμίαν θέσιν τα είδωλα εις σας. Διότι σεις είσθε ναός του ζώντος Θεού, καθώς είπεν εις την Παλαιάν Διαθήκην ο Θεός• Ότι θα κατοικήσω μέσα των και θα περιπατήσω μεταξύ των και θα είμαι Θεός ιδικός των και αυτοί θα είναι λαός μου. 17 Δι' αυτό εξέλθετε από μέσα από τους απίστους και ξεχωρισθήτε από αυτούς, λέγει ο Κύριος, και μη εγγίζετε οτιδήποτε ακάθαρτον. Και εγώ θα σας δεχθώ με στοργήν πατρικήν. 18 Και θα γίνω πατέρας σας και σεις θα είσθε παιδιά μου και θυγατέρες μου, λέγει ο Κύριος ο παντοκράτωρ⁷.

Η εμφάνιση των αιρέσεων δίνει την ευκαιρία να δοκιμασθεί και η αγάπη μας προς τον Χριστό, αν είναι γνήσια ή όχι. Αυτό το νόημα έχει ο λόγος του Αποστόλουδει γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν⁸.

Είπαμε ότι στη βάση όλων των αιρέσεων βρίσκεται η υπερηφάνεια.Απ' αυτήν ακριβώς γεννιέται και η υπερβολική εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον εαυτό του και στην προκειμένη περίπτωσηη πίστη ότι με την κτιστή διάνοιά του ο άνθρωπος θα βρει μόνος του την αλήθεια. Βλέπετε, συνιστά στους Κολοσσαείς ο Απόστολος,μη τις υμάς εσταί ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής [=κούφιας] απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν⁹.

      Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι κάνουν οι αιρέσεις. Οιαιρέσεις κηρύσσουν ένα άλλο Ευαγγέλιο(έτερον Ευαγγέλιον) και όχι το Ευαγγέλιο της εν Χριστώ σωτηρίας. Σήμερα κατ' εξοχήν αυτό το έτερον Ευαγγέλιον συνοψίζεται στηνεωσφορική πρότασητης αυτοσωτηρίας και αυτοθεώσεως του ανθρώπου χωρίς τον Θεό.

Οι αρχηγοί και διαφημιστές των αιρέσεων λένε στους ανθρώπους αυτά που τους αρέσουν, κολακεύουν τα πάθη τους, χαϊδεύουν τις ακοές των ανθρώπων¹⁰. Οι αιρέσεις σπρώχνουν τους ανθρώπουςπροσέχειν μύθοις¹¹, να ασχολούνται με παραμύθια, θα λέγαμε στην απλή γλώσσα. Αυτό κι αν δεν γίνεται σήμερα! Βομβαρδίζονται οι άνθρωποι με ωροσκόπια, χαρτιά ταρώ και χίλια δύο άλλα παρόμοια. Τα υποψήφια θύματα εξαπατώνται με κούφια λόγια¹².

Οι αιρετικοί είναι ψευδαπόστολοι και εργάται δόλιοι¹³. Γι' αυτόμη μας εκπλήσσει που και αυτοί μιλούν για Χριστό¹⁴και υποκρίνονται ότι είναι ευσεβείς¹⁵. Στ' αλήθεια είναι λύκοι με προβιά προβάτων!Το κρίσιμο σημείο είναι αν πιστεύει κανείς στον σταυρό και στην ανάσταση του Χριστού και στο ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός σωτήρας του ανθρώπου, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος χωρίς αμαρτία.

Το να δέχεται κάποιος τον Ιησού Χριστό ως ένα σπουδαίο πνευματικό δάσκαλο ή κοινωνικό επαναστάτη, δεν σημαίνει τίποτε. Αυτό που ξεχωρίζει την πίστη της Εκκλησίας από την πλάνη των αιρέσεων, είναι ότι η Εκκλησία ομολογεί και κηρύσσει Ιησούν Χριστόν σταυρωθέντα και αναστάντα, μοναδικό σωτήρα του ανθρώπου. Τίποτε λιγότερο από αυτό.

     Η αντιμετώπιση των αιρέσεων

Ας δούμε τώρα τι λέγει ο Απόστολος Παύλος για την αντιμετώπιση των αιρέσεων. Όπως ξέρουμε, η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Η γνώση και βίωση της πίστεως•η συνειδητή ένταξη στην Εκκλησία ως σώμα Χριστού και η στερέωση στην πίστη• αυτή είναι η καλύτερη πρόληψη.

Για να μη φάει ο λύκος τα πρόβατα, θα πρέπει ο τσομπάνης (ο ποιμήν) να είναι καλός και τα σκυλιά να κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά και τα ίδια τα πρόβατα να γνωρίζουν να προφυλάσσονται.

Ας ξεκινήσουμε από αυτό το τελευταίο.

Ο Απόστολος μας δίνει απλές, αποτελεσματικές αλλά και κατηγορηματικές οδηγίες στα λογικά πρόβατα: Επειδή οι αιρετικές διδασκαλίες προκαλούν κλυδωνισμούς και αναταράξεις στις συνειδήσεις¹⁶γι' αυτό, λέγει

 α):μη διαβάζετε και μην ακούτε αιρετικά πράγματα(διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε...¹⁷) και

β):απομακρυνθείτε από αιρετικούς ανθρώπους(μη ουν γίνεσθε συμμέτοχοι αυτών¹⁸και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μαλλον δε και έλέγχετε¹⁹) και

 γ):Ακόμη και άγγελος εξ ουρανού να σας κηρύξει άλλο ευαγγέλιο, μην το δεχθείτε. Να τι γράφει ο Απόστολος στους Γαλάτες: Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ο ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα εστω²⁰.

Δίνει δηλαδή ο Απόστολος ένα απόλυτο αλλά και ασφαλέστατο κριτήριο: Ό,τι δεν συμφωνεί με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας (εδώ συμπεριλαμβάνονται οι Ιεροί Κανόνες και η διδασκαλία των Αγίων), εσείς -λέγει- μην το δεχθείτε και μην το ακολουθήσετε, όποιος και αν είναι αυτός που θα σας το πει!

Ας έρθουμε τώρα και στους ποιμένες των λογικών προβάτων. Τι θα πρέπει να κάνουν αυτοί, ώστε με τη χάρη του Θεού να διαφυλάξουν τα πρόβατα από τους λύκους-αιρετικούς.

Κατ' αρχήν ο καλός ποιμήν θα πρέπει να είναι πρόθυμος να θυσιασθεί για το ποίμνιο, κατά το πρότυπο του καλού ποιμένος Χριστού.Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος²¹, παραγγέλλει ο θείος Παύλος. Ο καλός ποιμήν γνωρίζει ότι εχθρός είναι ο διάβολος και η πλάνη. Τονδιάβολο λοιπόν και την πλάνη αποστρέφεται. Τους πλανωμένους,τα θύματα των αιρέσεων, τα αντιμετωπίζει όπως ο γιατρός τους ασθενείς. Προσπαθεί να τους βοηθήσει, εάν φυσικά το θέλουν και το δέχονται.

Ο καλός ποιμήν αφήνει τα 99 πρόβατα της μάνδρας για να αναζητήσει το ένα χαμένο και πανηγυρίζει όταν το βρεί²². Ο καλός ποιμήν απευθύνεται σε όλους κηρύσσοντας το Ευαγγέλιον (=χαρμόσυνο άγγελμα) της σωτηρίας²³, ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας²⁴, ερμηνεύει σωστά το Ευαγγέλιο. Απευθύνεται κυρίως στην ελευθερία των προσώπων και προσπαθεί να κεντρίσει το φιλότιμό τους²⁵.

Ο καλός ποιμήν μιλάει τη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται. Χρησιμοποιεί τα μέσα που έχει στη διάθεσή του (σήμερα ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο-Internet) -υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι αυτά είναι συμβατά με το φρόνημα και το ήθος της Εκκλησίας- προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, ναμεταδώσειδηλαδή το Ευαγγέλιο.

Να τι γράφει ό Απόστολος μας στους Κορινθίους 9,19:

19Ἐλεύθερος γὰρ ὢν ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, ἵνα τοὺς πλείονας κερδήσω·20καὶ ἐγενόμην τοῖς Ἰουδαίοις ὡς Ἰουδαῖος, ἵνα Ἰουδαίους κερδήσω· τοῖς ὕπο νόμον ὡς ὑπὸ νόμον, μὴ ὢν αὐτὸς ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον κερδήσω·21τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος, μὴ ὢν ἄνομος θεοῦ ἀλλ' ἔννομος Χριστοῦ, ἵνα κερδάνω τοὺς ἀνόμους·22ἐγενόμην τοῖς ἀσθενέσιν ἀσθενής, ἵνα τοὺς ἀσθενεῖς κερδήσω· τοῖς πᾶσιν γέγονα πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω.²⁶

Ο καλός ποιμήν χρησιμοποιεί διαφόρους τρόπους ποιμαντικής δράσεως, όπως ο καλός γιατρός διάφορα φάρμακα, ανάλογα με το είδος και τη σοβαρότητα της αρρώστιας. Να τι υποδεικνύει στον μαθητή του Τιμόθεο:Κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως,έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον(=παρηγόρησον), εν πάση μακροθυμία και διδαχή²⁷. Άλλοτε χρειάζεται πολλή αγάπημήπως τη περισσοτέρα λύπη καταποθή ο τοιούτος²⁸και άλλοτεαυστηρότητα²⁹πάλι για το καλό του ασθενούντος πνευματικά ή πλανωμένου.

Μερικές φορές χρειάζεται και ο έλεγχος δημοσία και όχι μόνον κατ' ιδίαν. ...τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοιποί φόβον εχωσι³⁰γράφει ο Απόστολος προς τον μαθητή του Τιμόθεο. Είναι περιπτώσεις που επιβάλλεται άμεση ενέργεια και αποστομωτική απάντηση, διότι οι ανυπότακτοι, ματαιολόγοι καιφρεναπάται(=που εξαπατούν τα μυαλά των άλλων)³¹, κάνουν μεγάλη ζημιά. Στο να έχουν καλό αποτέλεσμα οι λόγοι και οι ενέργειες του ποιμένος βοηθεί το να είναι αυτόςακατηγόρητος³², το να μη βαρύνεται, δηλαδή, με λόγους και πράξεις για τις οποίες μπορεί να κατηγορηθεί, ούτε, ακόμη περισσότερο, μεσκάνδαλα.

Μερικές φορές η θεραπεία είναι δύσκολη, επειδή άργησε ο ασθενής να πάει στον γιατρό³³. Άλλες φορές πάλιεπιβάλλεται η αποκοπή του μέλους που νοσεί ανιάτωςκαι κινδυνεύει να μολύνει, σαν τη γάγγραινα, και τα υγιή μέλη³⁴. Πάντως ο καλός ποιμήν ποτέ δεν απελπίζεται, αφού το ξυπνητήρι της συνειδήσεως μπορεί να λειτουργήσει μέχρι και την τελευταία στιγμή, που ο άνθρωπος έχει τα μάτια του ανοιχτά σ' αυτόν τον κόσμο.

Ας δούμε και ερμηνεία του γνωστού γραφικού χωρίουαιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος³⁵. Εδώ ο Απόστολος εννοείτον αιρετικό που επιμένει να δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσειςστην Εκκλησία. Αυτόν πράγματι, αφού τον συμβουλεύσει ο ποιμήν μια-δυο φορές και δεν διορθώνεται, είναι καλύτερα να παύσει να ασχολείται μαζί του και να τον αποκόψει.

Εδώ φθάσαμε στο τέλος του σύντομου ταξιδιού με οδηγό τον μέγα Απόστολο των εθνών Παύλο. Ακούσαμε τι λέγει για τις αιρέσεις και τον τρόπο της αντιμετωπίσεώς των. Θα το συνοψίσουμε και θα το επαναλάβουμε: μόνον η συνειδητή ένταξή μας στη μάνδρα της Εκκλησίας μας παρέχει ασφάλεια από τουςλύκους-αιρετικούς, οι οποίοι μάλιστα πολλές φορές εμφανίζονται με ένδυμα προβάτου.

Ας ευχηθούμε ο καλός Θεός, οθέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι, και εις επίγνωσιν αληθείας έλθείν³⁶, να φωτίζει με τις ευχές των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και πάντων των αγίων εμάς μεν να φυλάξουμε τον θησαυρό της πίστεως αγωνιζόμενοι και αγιαζόμενοι,τους δε μακράν της ποίμνης αιρετικούς και πλανωμένους να φωτίζει, ώστε να επιστρέψουν εν μετανοίαστην αγκαλιά του στοργικού πατέρα, που τους περιμένει υπομονετικά.

1. Β' Κορ. 11, 28.

2. Ρωμ. 3, 29.

3. 'Εφ. 2,5

4. Α' Τιμ. 6, 3.

5. Α' Τιμ. 6, 10.

6. Πρβλ. Α' Τιμ. 1, 19.

7. Βλ. Καινή Διαθήκη, έκδ. Σωτήρ, 3-6-1993, σσ. 728

8. Α' Κορ. 11, 12.

9. Κολ. 1, 8.

10. κνηθόμενοι την ακοήν, λέγει ο Απόστολος μας, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο (Β' Τιμ. 4, 2).

11. Α' Τιμ. 1, 3.

12. Εφ. 5, 6.

13. Β' Κορ. 11, 13.

14. Φιλ. 1, 15.

15. Ρωμ. 16, 17-18.

16. Εφ. 4, 14.

17. Εβρ. 13, 9.

18. Εφ. 5, 7.

19. Εφ. 5, 11.

20. Γαλ. 1, 8.

21. Α' Κορ. 10, 24).

22. Ματθ. 18, 12-13.

23. Κορ. 1, 28.

24. Β' Τιμ. 2, 15.

25. Β' Κορ. 8, 8.

26. Α' Κορ. 9, 19-22.

27. Β' Τιμ. 4, 2.

28. Β' Κορ. 2, 6.

29. Α' Κορ. 4, 18-21.

30. Α' Τιμ. 5, 20.

31. Τίτ. 1, 10.

32. Τίτ. 2, 8.

33. Πρβλ. Εβρ. σ. 6.

34. Β' Θεσσ. 3, 6.

35. Τίτ. 3, 10-11.

36. Πρβλ. Α' Τιμ. 2,4

Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ τεύχος 56

πηγή

Γέροντες Γαβριήλ εκ Καρυών και Ευθυμίος εκ Καψάλας για την παρούσα κατάσταση της Ελλάδος

Εχθές γύρισα από το Άγιο Όρος και με πολύ ταπείνωση θέλω να σας μεταφέρω κάποια πραγματάκια που θεώρησα σημαντικά, να τα μοιραστώ μαζί σας.
Μίλησα με αρκετούς γέροντες αλλά και λαϊκούς.

Το κυριότερο όμως που θα ήθελα να σας μεταφέρω είναι αυτά που μου είπαν ο
Γέροντας Γαβριήλ από τις Καρυές και ο Γέροντας Ευθύμιος από την Καψάλα.

Να μην απελπιζόμαστε και να έχουμε δύναμη.
Ο Θεός αγαπάει πολύ την Ελλάδα μας.

Θα δυσκολευτούμε λίγο αλλά θα είναι παροδικό.
Να είμαστε κοντά στον Χριστό και στην Εκκλησία να έχουμε μετάνοια και να κάνουμε προσευχή.
Όσοι δεν έχετε πνευματικό μην καθυστερείτε άλλο.
Όσοι έχετε δυνατότητα να ασχοληθείτε με την γη να το κάνετε(έστω και έναν κήπο) και όσοι είστε στις πόλεις και δεν έχετε αυτή την δυνατότητα, να κάνετε μικρά παρτέρια στα μπαλκόνια σας.

Να κρατάμε δικούς μας σπόρους όχι υβρίδια.
Να έχετε προμήθειες αλλά όχι υπερβολές.
Συνεχίζουμε την ζωή μας κανονικά, με αισιοδοξία, με τον τρόπο που μπορούμε ο καθένας και τον Χριστό οδηγό μας.
Ότι γίνεται, γίνεται για το καλό μας.
Να εκκλησιάζεστε όσο μπορείτε,να εξομολογείστε,να κοινωνάτε,να παίρνετε δύναμη από τον πνευματικό σας και να δίνετε δύναμη και αισιοδοξία σε όσους απελπίζονται.
Μετάνοια να έχουμε,ταπείνωση και όλα θα πάνε καλά αδέλφια.

πηγή