Ελληνικά και Ορθόδοξα

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 28, 2014

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος τοῦ Πσκὼφ (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρωσία καὶ ἦταν διὰ Χριστὸν σαλός. Ἔζησε στὴν πόλη Πσκὼφ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ τσάρου Ἰβᾶν τοῦ Τρομεροῦ καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1576 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Προτέριος, ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

Ἦταν ἀρχιπρεσβύτερος καὶ πατριαρχικὸς ἐπίτροπος στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας, τὸ ἔτος 450, στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας.

Ὅταν ἔγινε ἡ Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη (451), συμμετεῖχε σ᾿ αὐτὴ καὶ ὁ Προτέριος, καὶ μὲ τόλμη ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς πλάνης τῶν μονοφυσιτῶν. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ καταδίκασε τὸν μονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο καὶ στὸ θρόνο ἀνέβασε τὸν Προτέριο (452-457). Οἱ μονοφυσῖτες, ὅμως, κατόρθωσαν νὰ δημιουργήσουν ταραχὲς στὴν Ἀλεξάνδρεια. Μὲ ἐπικεφαλῆ κάποιον μονοφυσίτη ἱερέα Ἀλεξανδρείας Τιμόθεο τὸν Αἴλουρο, ὁ ὁποῖος κατάφερε νὰ ξεγελάσει ἀκόμα καὶ τοὺς μοναχοὺς καὶ νὰ τοὺς πάρει μὲ τὸ μέρος του, ὁ μανιασμένος ὄχλος ἀνακήρυξε Πατριάρχη αὐτὸν τὸν ἱερέα.

Ὁ Προτέριος γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν λύσσα τῶν αἱρετικῶν, κρύφτηκε μέσα σὲ μία μεγάλη κολυμβήθρα τοῦ ναοῦ. Οἱ αἱρετικοὶ ὅμως τὸν ἀνακάλυψαν καὶ μέσα ἐκεῖ τὸν ἔσφαξαν. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, καὶ ὁ Τιμόθεος ὁ Αἴλουρος τελοῦσε τὶς ἀκολουθίες τῶν Παθῶν μὲ ματωμένα χέρια. Ἀργότερα ὁ Τιμόθεος αὐτὸς καταδικάσθηκε συνοδικὰ καὶ ἐξορίστηκε στὴ Γάγγρα. Ὁ δὲ Προτέριος ἀνακηρύχθηκε μέγας Ἅγιος της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
(Ὁρισμένοι Συναξαριστὲς περιττῶς ἀναφέρουν τὴν μνήμη του καὶ τὴν 23η Φεβρουαρίου).

Συναξαριστής της 28ης Φεβρουαρίου

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητὴς συναθλητὴς τοῦ Ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου

«Δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν Προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα».
Ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγῶνα ποὺ προβάλλει μπροστά μας. Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀγωνίστηκε καὶ ὁ Ὅσιος Βασίλειος ἐνάντια στοὺς εἰκονομάχους, ἐπὶ Λέοντος Γ´ τοῦ Ἰσαύρου. Ὑπῆρξε μαθητὴς καὶ συναθλητὴς τοῦ Ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου (+ 27 Φεβρουαρίου) σὲ ποιὰ μονὴ ὅμως, μᾶς εἶναι ἄγνωστο.

Καταδιώχθηκε γιὰ τὴν ἄκαμπτη ἀντίστασή του καὶ τὴν θαῤῥαλέα συνηγορία του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Βασανίστηκε ποικιλοτρόπως καὶ φυλακίστηκε. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Λέοντα Γ´, τοῦ δόθηκε ἡ ἐλευθερία του.

Τότε ἐπιδόθηκε στὴ διδασκαλία τῆς πίστης, μὲ ὅλη τὴν θέρμη τῆς φιλοχρίστου ψυχῆς του. Ἀθλητὴς τοῦ ἀσκητηρίου του, κατάρτιζε πάντοτε πνευματικότερα τὸν ἑαυτό του. Μέγας ἀγωνιστὴς τῆς Ἐκκλησίας, στρατευόταν συνεχῶς γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας, γιὰ τὴν διαφώτιση τῶν αἱρετικῶν, γιὰ τὴν στερέωση τῶν πιστῶν καὶ γιὰ τὴν μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν.

Ὁ θάνατος τὸν πῆρε ἀπὸ τὸ πολύμοχθο αὐτὸ στάδιο, γιὰ νὰ τὸν μεταφέρει στὴ δόξα καὶ τὴν μακαριότητα τῶν δικαίων καὶ στεφανηφόρων ψυχῶν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Βασίλειον δώρημα, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Βασίλειε, ὡς βασιλεύσας παθῶν, τοῖς θείοις σου σκάμμασι· σὺ γὰρ ὁμολογίᾳ, τὸν σὸν βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι’ ἀμφοτέρων, ὡς ἀστὴρ σελασφόρος· ἐντεῦθεν τῆς ἀσαλεύτου βασιλείας ἠξίωσαι.

Κοντάκιον.
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἐξ ὕψους λαβών, τὴν θείαν ἀποκάλυψιν, ἐξῆλθες σοφέ, ἐκ μέσου τῶν συγχύσεων, καὶ μονάσας Ὅσιε, τῶν θαυμάτων εἴληφας τὴν ἐνέργειαν, καὶ τὰς νόσους ἰᾶσθαι τῇ χάριτι, Βασίλειε Πάτερ ἱερώτατε.

Μεγαλυνάριον.Ὤφθης Βασιλέως τῶν οὐρανῶν, θεράπων καὶ μύστης, διὰ βίου εἰλικρινοῦς· οὗ τὸν χαρακτῆρα, σεβόμενος αἰσχύνεις, Βασίλειε παμμάκαρ, ἄνακτα τύραννον.

Ὁ Ἅγιος Προτέριος, ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

Ὁ Ὅσιος Βάρσος ἐπίσκοπος Δαμασκοῦ

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Ἀβρίκιος (ἢ Ἀβέρκιος)

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Νέστωρ

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Πέργη τῆς Παμφυλίας καὶ διέδιδε θερμὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Τόσο δὲ τολμηρὸς ἦταν στὸ ἔργο του, ποὺ ἐξακολουθοῦσε ἄφοβα νὰ τὸ πράττει καὶ μετὰ τὰ διατάγματα τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν.

Ὁ Διοικητὴς τῆς Πέργης Εἰρήναρχος, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἔστειλε στὸν ἔπαρχο τῆς Παμφυλίας Πόπλιο. Αὐτὸς μάταια προσπάθησε νὰ τὸν παρασύρει στὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν δὲ ἔχασε κάθε ἐλπίδα, διέταξε τὴν σταύρωσή του. Ὁ Νέστωρ ὑπέστη τὸ μαρτύριό του μὲ πολλὴ καρτερία. Καὶ ἀπὸ τὸ σταυρό, ἐνῷ οἱ πόνοι τὸν κατακεντοῦσαν, αὐτὸς ὑμνοῦσε τὸ Χριστό.
(Τὸν Νέστορα αὐτὸν ὁ Πατμιακὸς Κώδικας 266 καλεῖ ἐπίσκοπο).

Οἱ Ὁσίες Μαράνα ἢ Μαριάννα καὶ Κύρα

Πατρίδα τους ἦταν ἡ Βέῤῥοια (τωρινὸ Χαλέπιο) τῆς Συρίας καὶ ἔζησαν στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰῶνα μ.Χ. Ἡ καταγωγή τους ἦταν ἐπίσημη καὶ εὐγενική, ἀνάλογη δὲ καὶ ἡ μόρφωσή τους.

Αὐτὲς ὅμως καταφρόνησαν τὴν λαμπρότητα καὶ τὰ ἄλλα θέλγητρα τῆς ζωῆς, καὶ ἔκτισαν ἕνα περιτείχισμα ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη ὅπου ἐκεῖ μέσα με αὐστηρὴ ἄσκηση προόδευαν στὶς ἀρετὲς τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. Ἡ Ὁσία ζωή τους προσείλκυσε καὶ τὶς ὑπηρέτριές τους. Ἐκεῖ μέσα πέρασαν ἀπομονωμένες 42 χρόνια.

Ἔπειτα ἐπισκέφθηκαν τοὺς Ἁγίους Τόπους, κατόπιν τὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Θέκλας στὴν Ἰσαυρία καὶ ἐπέστρεψαν πολὺ ὠφελημένες στὸ ἐρημητήριό τους. Ἔτσι μὲ τὴν ἐνάρετη πολιτεία τους ἀφοῦ στόλισαν τὸ γένος τῶν γυναικῶν, καὶ ἔγιναν παράδειγμα ἀρετῆς καὶ ἄσκησης στὶς ἄλλες γυναῖκες, παρέδωσαν τὸ πνεῦμα τους στὸν Νυμφίο Χριστό.

Οἱ Ἅγιοι ἕξι Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Νυμφᾶς καὶ Εὔβουλος οἱ Ἀπόστολοι

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Νυμφᾶς καὶ Εὔβουλος ἦταν μαθητὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος μνημονεύει τὸν μὲν Ἀπόστολο Νυμφά, ποὺ διέμενε στὶς Κολοσσὲς ἢ στὴ Λαοδικεία, στὴν πρὸς Κολοσσαεῖς ἐπιστολὴ (Κόλ. δ΄, 15), τὸν δὲ Ἀπόστολο Εὔβουλο, ποὺ ἦταν μετὰ τοῦ Παύλου, στὴν πρὸς Τιμόθεον Β' Ἐπιστολὴ (β΄ Τίμ. δ΄, 21). Καὶ οἱ δυὸ ἀπεβίωσαν εἰρηνικά.

Ἡ Ἁγία Κυράννα (ἢ Κυρήνη) ἡ Νεομάρτυς

Ἡ ἁγία αὐτὴ νύμφη τοῦ Χριστοῦ καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀθυσσώκα τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανούς.
Ἦταν πολὺ ὄμορφη καὶ ἡ ζωή της ἦταν ἐνάρετη καὶ φρόνιμη. Κάποιος γενίτσαρος ποὺ ἦλθε στὸ χωριὸ τῆς Κυράννας νὰ εἰσπράξει φόρους, τὴν εἶδε, τὴν θαύμασε καὶ ἀποφάσισε νὰ τὴν ἐξισλαμίσει καὶ νὰ τὴν παντρευτεῖ.

Παρὰ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὴν ἐπιμονὴ τοῦ γενίτσαρου, ἡ παρθένος αὐτή, ποὺ εἶχε ἀκέραιο τὸ χριστιανικό της φρόνημα, παρέμεινε ἀνένδοτη καὶ δὲν ὑπέκυψε στὶς προτάσεις τοῦ ἀπίστου. Ὁπότε ὁ γενίτσαρος αὐτός, μὲ τὴν βοήθεια τῶν συντρόφων του, τὴν ἅρπαξε καὶ τὴν πῆγε στὸν κριτὴ τῆς Θεσ/νίκης, ψευδομαρτυρῶντας ἐναντίον της, ὅτι δῆθεν τοῦ ὑποσχέθηκε ν᾿ ἀλλάξει τὴν πίστη της καὶ νὰ τὸν παντρευτεῖ.

Ἡ Κυράννα μὲ σεμνότητα καὶ χωρὶς φόβο εἶπε, ὅτι εἶναι χριστιανὴ καὶ Νυμφίο της ἔχει τὸν Χριστό, τὸν ὁποῖο ποθεῖ ἀπὸ τὴν νεότητά της καὶ εἶναι ἕτοιμη γιὰ τὴν ἀγάπη της πρὸς Αὐτὸν νὰ χύσει καὶ τὸ αἷμα της. Οἱ Τοῦρκοι, μπροστὰ στὴν ἀμετάθετη γνώμη τῆς Κυράννας, τὴν ἔριξαν στὴ φυλακή, ὅπου ἀνελέητα καὶ ἄσπλαχνα τὴν ἔδερναν γιὰ πολλὲς μέρες. Αὐτή, ὅμως, ἀκράδαντα ὁμολογοῦσε τὸν Χριστό. Τότε τὰ βασανιστήρια συνεχίστηκαν, μέχρι ποὺ ἡ Ἁγία παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στὶς 28 Φεβρουαρίου 1751.
Ἀσματικὴ ἀκολουθία της, συνέγραψε ὁ Χριστοφόρος Προδρομίτης.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Χαῖρε Ὄσσης ὁ γόνος καὶ θεῖον βλάστημα, Παρθενομάρτυς Κυράννα Νύμφη Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀθλήσασα στερρῶς ὑστέροις ἔτεσι, καὶ καθελοῦσα τὸν ἐχθρόν, καρτερία σταθερά. Καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος τοῦ Πσκὼφ (Ρῶσος)

Ὁ Ἅγιος Ἰωνὰς ὁ Λέριος

Ἀπὸ τὸ «ΒΡΑΒΕΙΟΝ» τῆς Ἱερᾶς καὶ Βασιλικῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴν Πάτμο, διαπιστώνουμε ὅτι πολλοὶ Λεροί τους πέντε προηγούμενους αἰῶνες ἄφησαν τὴ Λέρο καὶ πῆγαν σττὴ Μονὴ τῆς Πάτμου , διὰ νὰ μονάσουν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ μοναχὸς Ἰωνὰς διὰ τὸν ὁποῖον στὸ «ΒΡΑΒΕΙΟ» ἀναφέρονται:

«ἀφξα (1561) Φεβρουαρίου κῆ (28)
ἐφονεύθη εἰς τὴν Λειψὸν ὁ δοῦλος
τοῦ Θεοῦ Ἰωνὰς μοναχὸς ὁ Λέριος».

Ἀτομικὰ γιὰ τὸν Ὁσιομάρτυρα αὐτὸν τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες. Ὅσα ἀκολουθοῦν προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Νικηφόρου Κουμουνδούρου, ἐφημερίου τῶν Λειψῶν «Μακαριστοὶ γέροντες καὶ πέντε ὁσιομάρτυρες στὴ νῆσο Λειψῶ τῆς Δωδεκανήσου». Οἱ Ἅγιες αὐτὲς ψυχὲς ἀνεκυρήχθησαν ὁσιομάρτυρες ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο , ἑορτάζοντες καὶ οἱ πέντε μαζὶ τὴν Ἃ’ Κυριακὴ μετὰ τὴ 10η Ἰουλίου.

Ὁ Ὁσιομάρτυς Ἰωνὰς μαζὶ μὲ ἄλλους ἀσκητὲς - ἀναχωρητὲς ἔφυγαν ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Πάτμου καὶ ἔφθασαν στὴ νῆσο Λειψῶ τὸ 1550 μ.Χ. Ζητοῦσαν νὰ βροῦν ἕνα τόπο ποὺ δὲν θὰ τοὺς ἐνοχλοῦσε ὁ κόσμος, ποὺ μόνοι θὰ ὑμνοῦσαν καὶ θὰ συνομιλοῦσαν μὲ τὸ Θεό. Ἔτσι διάλεξαν ἕνα χῶρο ἔρημο καὶ ἀφιλόξενο γιὰ νὰ ἐγκατασταθοῦν. Πρῶτο τους μέλημα νὰ χτισθεῖ ὁ ναὸς τοῦ Ἡσυχαστηρίου, ψηλὰ ἀπὸ τὴ θάλασσα σὲ δύσβατο σημεῖο, γιὰ τὸ φόβο τῶν πειρατῶν. Ἐκεῖ πάλεψαν μὲ τοὺς βράχους, γιὰ νὰ φτιάξουν μονοπάτια, πάλεψαν μὲ τὴ ἔλλειψη τοῦ νεροῦ καὶ τῆς τροφῆς. Μὰ τί κι ἂν δὲν εἶχαν τίποτα ἀπὸ αὐτά; Εἶχαν καὶ τοὺς ἀρκοῦσε, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἐφτίαξαν τὴν Ἐκκλησία ἐπ’ὀνόματι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καὶ μικρὰ κελιὰ γιὰ τοὺς ἴδιους.

Πότισαν τὸν ἄγονο χῶρο τοῦ ἀσκηταριοῦ περισσότερο μὲ τὸν ἱδρώτα τους καὶ λιγότερο μὲ τὸ νερό. Σεβάστηκαν τὴ φύση, λάτρευσαν, ἐδόξασαν καὶ ὑμνολόγησαν τὸ Θεό, ποὺ ἐπέτρεψε στὸ διάβολο νὰ πειράζει τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἔδωσε καὶ στοὺς ἀνθρώπους τὴν δύναμη νὰ τὸν νικοῦν. Ἔγιναν «ἄγγελοι τῷ βίω» ἐνῶ ἦταν «ἄνθρωποι τὴ φύσε » .Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς θυσιάστηκαν γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία.

Ὅσο ψηλὰ ὅμως καὶ ἂν ἦταν τὸ ἀσκηταριό, τὸ ἐπισκέπτονταν μὲ τὶς ἄγριες διαθέσεις τοὺς οἱ πειρατές. Σὲ μία ἐπιδρομὴ ἐφόνευσαν τὸ μοναχὸ Ἰωνὰ ἀπὸ τὴ Λέρο. Ἦταν 28 Φεβρουαρίου τοῦ 1561 μ.Χ. Ἔτσι ὁ Μοναχὸς Ἰωνὰς ἔγινε νεομάρτυρας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Δὲν ἦταν ὁ μόνος. Πρὶν ἀπὸ αὐτὸν τὸ 1558 μ.Χ. εἶχαν φονεύσει τὸ μοναχὸ Νεόφυτο τὸν Ἀμοργινό. Τὸ 1609 μ.Χ. ὁ μοναχὸς Νεόφυτος ὁ Φαζὸς ἐφονεύθη ἀπὸ τοὺς ἀγαρινοὺς μὲ σκεπάρνι. Τὸ 1635 μ.Χ. ὁ Πεκὴρ Πασὰς ἀπὸ δαρμὸ ἐφόνευσε τὸ μοναχὸ Ἰωνὰ τὸν Νισύριο καὶ τὸ 1696 μ.Χ. ὁ ἀναχωρητὴς μοναχὸς Παρθένιος ἐφονεύθη μὲ καμάκι ποὺ τοῦ τρύπησε τὸ λαιμό. Καὶ οἱ πέντε ἀδικοσκοτωμένοι μακαριστοὶ γέροντες κηδεύτηκαν μὲ δάκρυα ἀπὸ τοὺς συνασκητές τους καὶ τοὺς θρήνησαν οἱ εὐσεβεῖς Λειψῶτες καὶ οἱ συμπατριῶτες τους. Καὶ ὅλοι μας τοὺς διατηροῦμε στὴ μνήμη μας μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ σεβασμὸ θεωρώντας τοὺς καταξιωμένους ὁσιομάρτυρες.

Ὅσιος Γερμανὸς ἐκ Ρουμανίας

Ὁ Ὅσιος Γερμανὸς τῆς Ντομπρουζία γεννήθηκε περὶ τὸ ἔτος 358 μ.Χ. Ἔγινε μοναχὸς καὶ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στὴ Ρουμανία. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 405-415 μ.Χ.

«Υπάρχει πόλεμος έξω και λυσσομανά»...

Η καταγραφή κάποιων παγκόσμιων δεινών, ακόμη και όταν ενδύονται με τον ευφημισμό των «ηθικών προκλήσεων», μπορεί εύκολα να μας κάνει να αισθανθούμε καταβεβλημένοι και αβοήθητοι να αντιστρέψουμε την πλημμυρίδα της ηθικής κατάπτωσης, που απειλεί να παρασύρει τις πιο αγαπητές αξίες της κοινωνίας και του πολιτισμού μας.

Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς υπάρχει αληθινά πόλεμος που λυσσομανά.

Η θρησκευτική πίστη του δυτικού κόσμου έχει λεπτυνθεί και ίσως έχει διαλυθεί. Οι κύριες εκκλησίες έχουν αυξανόμενα αποδεχθεί την πολιτική ορθότητα και τον ηδονισμό.

Όχι μόνο πρόδωσαν τη χορεία των μαρτύρων, αλλά έχουν απορρίψει κάθε μορφή ασκητισμού, που είναι το θεμέλιο της αγιότητος...

Οι περισσότερες έχουν εγκαταλείψει κάθε μορφής διεκδίκηση, ότι σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι η δόξα του Θεού. Και οι ταγοί τους απορούν ακόμη, γιατί οι ακολουθίες τους είναι κάτι περισσότερο από διασκέδαση.

Ίσως η μεγαλύτερη ηθική και πνευματική πρόκληση για μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς σήμερα προέρχεται λιγότερο από το πεδίο της ιατρικής τεχνολογίας, παρά από τον πειρασμό αυτού που αποκαλείται «καλοήθης αποστασία».

Αυτή είναι ο κακοήθης «πειρασμός» να ανανεώσουμε, στο όνομα του χριστιανισμού, αξίες και πεποιθήσεις που δίνουν νόημα στη ζωή μας.

Είναι ένας πειρασμός, στον οποίο πολλές χριστιανικές εκκλησίες έχουν ήδη υποκύψει. Είναι ύπουλος και εύκολα καλύπτεται κάτω από τον μανδύα της «σχετικότητος».

Πράγματι υπάρχει πόλεμος που λυσσομανά. Και εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να διαλέξουμε.Από τη μία πλευρά μπορούμε να αποδεχθούμε την ήττα. Μπορούμε να ενδώσουμε στις κοσμικές πιέσεις και να συσχηματιστούμε, όπως έχουν κάνει οι άλλοι.

Από την άλλη πλευρά μπορούμε να δώσουμε νέα αξία στην Ορθόδοξη διδασκαλία, την οποία υπηρετούμε σήμερα μόνο με τα χείλη· διδασκαλία για τη μεταμόρφωση του κόσμου, για την αξιοπρέπεια και την ιερότητα της κάθε ανθρώπινης ζωής, για τη σωτηριώδη δύναμη του Ευαγγελίου και για το αποστολικό χρέος να εξαγγείλουμε και να ζήσουμε αυτό το Ευαγγέλιο μέσα σε ένα κόσμο αμαρτωλό και εχθρικό.

Εάν, με τη Χάρη του Θεού, διαλέξουμε τη δεύτερη θέση, αυτό σημαίνει ότι διαλέγουμε τη μόνη απάντηση που είναι κατάλληλη στις σημερινές ηθικές προκλήσεις...Αυτό σημαίνει πρόκληση να γίνουμε άγιοι.

Όμως το να κάνεις αυτή την εξαγγελία στην εποχή των βιοϊατρικών διλημμάτων και των άλλων προόδων προκαλεί τη γελοιότητα και τη χλεύη. Το να αρνείσαι να συσχηματισθείς με το χρησιμοθηρικό πνεύμα, τόσο εμφανές στις δυτικές κοινωνίες, οπωσδήποτε είναι το σημερινό ανάλογο της άρνησης να θυσιάσεις στο άγαλμα του Ρωμαίου Αυτοκράτορος.

Προκαλεί όχι μόνο χλευασμό, αλλά και μαρτύριο.

Ό,τι διακρίνει την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη από κάθε άλλη έκφραση Χριστιανικής πίστης, είναι η πεποίθησή της ότι το ανθρώπινο πρόσωπο καλείται από το Θεό να αλλάξει· να ωριμάσει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος· να προχωρήσει από την πνευματική νηπιότητα στην πνευματική ωριμότητα.

Αυτό συνεπάγεται πάνω από όλα αγώνα ενάντια σ' αυτό που οι Άγιοι Πατέρες αποκαλούν «πάθη».

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι ίσως οι μόνοι που αναγνωρίζουν την ανάγκη τους για ολοκληρωτική αλλαγή και προχωρούν στην πραγματοποίησή της. Ο στόχος αυτός της εσωτερικής κίνησης για μια ακόμη φορά είναι η αγιότητα.

Ενόσω επιτυγχάνουμε αυτόν το στόχο και επιτρέπουμε στο Άγιο Πνεύμα να εργασθεί μέσα μας αυτή τη μετατροπή, αγιοποιούμε αμφότερα, τους εαυτούς μας και τον κόσμο γύρω μας. Έτσι διαμορφώνουμε τη βάση για οποιαδήποτε κατάλληλη απάντηση, που ίσως προσφέρουμε στα σοβαρά βιοηθικά και άλλα ηθικά ζητήματα της καθημερινής μας εμπειρίας. Υπάρχει, από πρακτικής πλευράς, κάποια δυνατότητα για μας τους Χριστιανούς να πραγματοποιήσουμε πραγματικές και θετικές αλλαγές σ ένα κόσμο φορτωμένο με τόσες ηθικές προκλήσεις;

Πώς μπορεί η προσωπική μας αναζήτηση για αγιότητα να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τις αποφάσεις και τις πράξεις αυτών που κατέχουν τη δύναμη στις κυβερνήσεις, στις πολυεθνικές εταιρείες και τα εργαστήρια; Δεν είναι ουτοπία ή απλώς ανοησία να σκεπτόμαστε ότι μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να επηρεάσουμε πρόσωπα που έχουν σαν κίνητρο τη σαγήνη της επιστημονικής θεραπείας ανιάτων ασθενειών και πάνω από όλα την υπόσχεση απεριορίστου κέρδους;

Οποτεδήποτε αντιμετωπίζουμε προκλήσεις ή διλήμματα που φαίνονται καταπιεστικά και άλυτα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η Βουλή του Θεού κυβερνά όντως όλα τα πράγματα. Μέσα από τις χωρίς νόημα τραγωδίες και εκδηλώσεις του κακού, ο Θεός μπορεί να δώσει νόημα και να εργαστεί το σχέδιο Του. Αυτό ισχύει τόσο για τα βιοηθικά ζητήματα, όσο και για τις προσωπικές μας κρίσεις.

Πώς μπορούμε να απαντήσουμε στις πολλές ηθικές προκλήσεις του καιρού μας;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Πρέπει να απαντήσουμε ως ιερείς.

Η Ιερωσύνη δεν είναι μόνο για τους χειροτονημένους ιερείς. Κατά τον Απόστολο Πέτρο ο καθένας μας είναι μέλος ενός «Ιερατεύματος αγίου», γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον».

Ένα σημαντικό στοιχείο της κοινής ιερατικής μας αποστολής είναι η μεσολαβητική προσευχή. Με αυτήν κρατάμε στο Φως του Θεού και στη φιλανθρωπία Του τις ζωές όλων που είναι θύματα των καταστροφικών πράξεων των άλλων ανθρώπων, μαζί με τους ίδιους τους καταστροφείς. Έτσι καλούμεθα να κάνουμε μια ιερατική προσφορά για κάθε κατεστραμμένο έμβρυο, για κάθε παιδί που σκοτώνεται με έκτρωση, για κάθε παιδί που υπόκειται σε βία, και άλλες μορφές εκμετάλλευσης.

Ακόμη η ιερατική μας υπηρεσία περιλαμβάνει προσφορά στο Θεό των αναπήρων μελών της κοινωνίας μας, τα οποία τόσο εύκολα χαρακτηρίζουμε «μειονεκτικά» και τα περιθωριοποιούμε. Περιλαμβάνει προσευχή για εκείνους που διαπράττουν εγκλήματα βίας, ζητώντας από τον Θεό να αφυπνίσει τη συνείδησή τους και να μεταμορφώσει την καρδιά τους και να θεραπεύσει τις καταστροφικές τάσεις τους.

Αυτό σημαίνει προσευχή για τους επιτιθεμένους, καθώς και για τα θύματά τους. Και δεν υπάρχει διαφορά εάν είναι τρομοκράτες, δημιουργοί παιδικής πορνογραφίας στο διαδίκτυο ή γιατροί που κάνουν εκτρώσεις και ασκούν ευθανασία στα νοσοκομεία και τις κλινικές.

Αυτό το είδος της ιερατικής υπηρεσίας αποτελεί υπευθυνότητα του κάθε βαπτισμένου Χριστιανού, χωρίς εξαίρεση. Είναι μία υπηρεσία, με την οποία ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει στο Θεό και αυτούς που δημιουργούν ηθικά διλήμματα και αυτούς που υποφέρουν από τις συνέπειές τους.

Ίσως ακούγεται πολύ απλό ή απλοϊκό ο υπαινιγμός ότι η πιο κατάλληλη απάντησή μας στις βιοηθικές και άλλες ηθικές προκλήσεις είναι να προσευχόμεθα. Ακόμη, έστω και αν είμαστε σε θέση να επηρεάσουμε το Κοινοβούλιο, να απαγορεύσουμε την ανθρώπινη κλωνοποίηση, να δώσουμε εναλλακτικές λύσεις για τις εκτρώσεις και την ευθανασία, δεν θα υπάρξει τελειωτική λύση για τις προσπάθειές μας, αν δεν τις επιχειρήσουμε για την δόξα του Θεού και για την εκπλήρωση του σχεδίου Του για τη σωτηρία του κόσμου.

«Υπάρχει πόλεμος έξω και λυσσομανά».

Αυτή η λυσσαλέα αντιπαράθεση κατά τον Απόστολο Παύλο είναι ουσιαστικά ένας αγώνας προς τις «αρχές και εξουσίες, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφ. 6/στ: 12).

Είναι ένας βαθιά πνευματικός αγώνας, που η Εκκλησία και τα μέλη της καλούνται να διεξάγουν ενάντια σε έναν πολιτισμό που χαρακτηρίζεται ως πολιτισμός θανάτου. Όπου μπορούμε να ομιλήσουμε και να δράσουμε με τρόπο που να περιορίσουμε την περαιτέρω καταστροφή της ανθρώπινης ζωής και να φέρουμε θεραπεία και ειρήνη σ αυτούς που την έχουν ανάγκη, πρέπει να το κάνουμε με κάθε διαθέσιμο μέσο.

Βρισκόμαστε μπροστά σε τρομακτικές προκλήσεις, που προέρχονται από τις προόδους της βιο-ιατρικής τεχνολογίας. Ό,τι γνωρίζουμε και τιμούμε ως παραδοσιακές αξίες, διαμορφωμένες κυρίως από το Ευαγγέλιο, γρήγορα εξαφανίζονται.

Ο σεβασμός για την απόλυτη αξιοπρέπεια και ιερότητα της ανθρώπινης ζωής δίνει τη θέση του στην καθαρή χρησιμοθηρία. Έμβρυα δημιουργούνται και καταστρέφονται, έτσι ώστε οι ερευνητές να πάρουν τα αρχέγονα εμβρυϊκά κύτταρά τους, ενώ οι εκτρώσεις συνεχίζονται και οι ηλικιωμένοι και ανήμποροι φοβούνται για τη ζωή τους.

Ήδη ερευνητές προτείνουν για κάθε παιδί που δημιουργείται στο δοκιμαστικό σωλήνα, να δημιουργείται και ένας κλώνος, ο οποίος μια μέρα θα μπορεί να του προμηθεύσει ιστούς, μέλη ή ζωντανά όργανα.

Άλλοι ιατρικοί φορείς προτείνουν τα άτομα που φθάνουν μια ορισμένη ηλικία ή υποφέρουν από αναπηρίες να τους επιτρέπεται — δηλ. να υποχρεώνονται — να πεθάνουν. Η ευθανασία, που αρχικά ήταν μια εκδοχή συμπόνοιας και ενδιαφέροντος για «θάνατο με αξιοπρέπεια», έχει γίνει πολιτική· θανατική καταδίκη για το έγκλημα κάποιος να είναι ηλικιωμένος ή ανήμπορος.

Η τρομοκρατία δεν περιορίζεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης ή του Τελ Αβίβ. Υπάρχει εξίσου στα εργαστήρια και τα νοσοκομεία κάτω από άλλο όνομα.

Οι καιροί αλλάζουν. Εάν θέλουμε να αλλάζουμε μαζί με τους καιρούς, με τρόπο που να συμφωνεί με τη θέληση και το σκοπό του Θεού για τους εαυτούς μας και τον κόσμο που ζούμε, πρέπει να ιδούμε τα μαγικά βιοηθικά ζητήματα με μια ιερατική χειρονομία, που θα αναθέτει όλα αυτά στα χέρια του Θεού.

Είναι ανάγκη να τα κρατήσουμε στο Φως της Αναστάσεως του Χριστού, της νίκης του ενάντια στην αμαρτία, τη βία, το θάνατο και τη διαφθορά.

Με τη βεβαία πεποίθηση ότι η θέληση του Θεού θα κυβερνήσει όλα τα πράγματα.

Αιδεσ. John Breck, Καθηγητής της Βιοηθικής:(Από το άρθρο: «Βιοηθικές προκλήσεις στη νέα χιλιετία») oodegr.com

πηγή

Η ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑ (Γ. Παπαθανασόπουλος)Ἡ Οὐκρανία ἀποτελεῖ σαφὲς ἱστορικὸ παράδειγμα γιὰ τὸ ὅτι οἱ βαθιὲς πληγὲς στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν μπορεῖ νὰ παραμείνουν ἀνοικτὲς ὅσο θὰ ὑπάρχουν αὐτοὶ οἱ λαοί.

Ἡ Οὐκρανία ἀποτελεῖ σαφὲς ἱστορικὸ παράδειγμα γιὰ τὸ ὅτι οἱ βαθιὲς πληγὲς στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν μπορεῖ νὰ παραμείνουν ἀνοικτὲς ὅσο θὰ ὑπάρχουν αὐτοὶ οἱ λαοί.

Ἡ διχασμένη Οὐκρανία

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.          Ἡ σύγκρουση τῶν Οὐκρανῶν ὀπαδῶν τῆς Δύσης μὲ τὴ φιλορωσικὴ ἐξουσία ἦταν ἕνα ἀκόμη ἐπεισόδιο στὴν ἱστορία τῆς πολύπαθης αὐτῆς χώρας. Οἱ διάφοροι ἀναλυτές, γιὰ νὰ δείξουν τὸν ὑπάρχοντα διχασμό, χωρίζουν τὴν Οὐκρανία σὲ περιοχές, ἀνάλογα μὲ τὰ ποσοστὰ τῶν δυτικοφρόνων καὶ τῶν ρωσόψυχων Οὐκρανῶν. Αὐτὸς ὁ διαχωρισμὸς εἶναι σωστὸς καὶ χρήσιμος, ἀλλὰ δὲν ἐξηγεῖ τὸ πρόβλημα. Ἡ ἐξέγερση δὲν ἦταν μόνο μία πράξη ἀγανάκτησης κατὰ τοῦ Γιανουκόβιτς, ἐπειδὴ δὲν θέλησε τὴ συνεργασία μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, οὔτε ἦταν μία πολιτικὴ καὶ λαϊκὴ κίνηση τῶν τελευταίων ἐτῶν. Ἡ πραγματικότητα εἶναι πὼς πρόκειται γιὰ ἕνα βαθὺ πνευματικό, θρησκευτικὸ καὶ πολιτισμικὸ διχασμὸ τῶν κατοίκων της, ποὺ διαρκεῖ ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 16ου αἰώνα!
.              Ἀπὸ θρησκευτικῆς ἀπόψεως ἡ Οὐκρανία εἶναι βαθιὰ διχασμένη. Σήμερα οἱ περισσότεροι Οὐκρανοὶ εἶναι Ὀρθόδοξοι, πιστοὶ στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας. Οἱ Οὐνίτες καὶ οἱ ἄλλοι πιστοὶ στὸν Πάπα εἶναι περίπου πέντε ἑκατομμύρια σὲ πενήντα ἑκατομμύρια συνολικὸ πληθυσμό, ἀλλὰ εἶναι ἐπιθετικοί, καλὰ ὀργανωμένοι καὶ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ καὶ τοὺς συμμάχους του. Αὐτοὶ ἑνώνουν τὶς δυνάμεις τους μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἐθνικιστῶν καὶ τῶν ἄλλων Οὐκρανῶν, ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν ἔνταξη τῆς Οὐκρανίας στὴ Δύση.
.              Οἱ ἐπιδιώξεις τῆς φιλοδυτικῆς καὶ ἀντιρωσικῆς οὐκρανικῆς ἰντελιγκέντσιας ἐπηρέασαν τὴν Ὀρθοδοξία στὴν Οὐκρανία. Ὁ ἐθνικισμός, τὸ πολιτικὸ μικρόβιο καὶ ἡ ματαιοδοξία ὁρισμένων Οὐκρανῶν κληρικῶν τοὺς ὁδήγησαν στὴν ἀπόσχισή τους ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας καὶ στὴ δημιουργία σχισματικῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Αὐτὴ περιλαμβάνει περίπου δύο ἑκατομμύρια πιστοὺς καὶ δὲν τὴν ἀναγνωρίζει καμία ἀπὸ τὶς 14 Ἐκκλησίες, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθοδοξία. Κανονικὴ Ὀρθόδοξη Οὐκρανικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας.
.              Ἡ φιλοδυτικὴ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Οὐκρανίας, ὅταν ἦταν στὴν ἐξουσία, κατέθεσε ἐπίσημο αἴτημα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ προσπάθησε νὰ πείσει τὸν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο νὰ ἀναγνωρίσει τὴν αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τὴν ἀπόσπασή της ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας. Ὁ Πατριάρχης καὶ τὰ περὶ αὐτὸν μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δὲν ἀποδέχθηκαν τὸ αἴτημα. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπισκέφθηκε τότε τὴν Οὐκρανία καὶ δέχθηκε ἰδιαίτερες τιμὲς ἀπὸ τὴν Οὐκρανικὴ Κυβέρνηση, ἀλλὰ δὲν μίλησε ὑπὲρ τῆς αὐτοκεφαλίας. Μόνον εὐχὲς ἐξέφρασε, νὰ λυθεῖ τὸ ζήτημα. Μεσολαβητικὲς προσπάθειες τοῦ Φαναρίου γιὰ ἐπίλυση τοῦ προβλήματος δὲν εἶχαν ἀποτέλεσμα.
.              Ἐπὶ Γιανουκόβιτς ὁ Πατριάρχης τῆς Μόσχας Κύριλλος ἐπισκέφθηκε τὴν Οὐκρανία. Κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του ἐνίσχυσε τὸ φρόνημα τῶν ἑκατομμυρίων ρωσόψυχων Οὐκρανῶν καὶ δέχθηκε ἀπὸ τὴ φιλορωσικὴ πολιτικὴ ἡγεσία πολλὲς τιμές. Σημειώνεται ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, γιὰ νὰ ἀπαντήσει στὴν πίεση ἀπὸ τὴν ἐθνικιστικὴ ἐπιρροὴ στὰ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, ἀποφάσισε οἱ ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία του Μητροπολίτες τῆς Οὐκρανίας νὰ συγκροτήσουν ἐπαρχιακὴ Σύνοδο καὶ νὰ ἔχουν αὐτονομία κινήσεων. Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει στὴν Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, ποὺ εἶναι ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
.              Οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανὸ εἶναι παγωμένες σὲ ἀνώτατο ἐπίπεδο, λόγῳ τῆς Οὐνίας. Γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας ἡ ὕπαρξη καὶ ἡ δράση τῆς Οὐνίας στὴν Οὐκρανία ἀποτελεῖ σοβαρότατο ἠθικό, ἐκκλησιαστικὸ καὶ πολιτισμικὸ ζήτημα καὶ θεωρεῖ ὑπεύθυνο τὸ Βατικανό, ποὺ δημιούργησε καὶ καθοδηγεῖ τὴν Οὐνία καὶ τὴν προπαγάνδα της. Μπορεῖ νὰ ἔχουν ἐπισκεφθεῖ τὸν Πάπα ὁ Πρόεδρος Πούτιν καὶ ὁ ἁρμόδιος τῶν ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, Μητροπολίτης Βολοκολὰμσκ Ἰλαρίων, ὅμως ὁ Πατριάρχης Μόσχας ἀρνεῖται τὴ συνάντηση.

Τὸ παρελθὸν καθορίζει τὸ παρὸν καὶ προοιωνίζει τὸ μέλλον

.              Ἡ Οὐκρανία ἀποτελεῖ σαφὲς ἱστορικὸ παράδειγμα γιὰ τὸ ὅτι οἱ βαθιὲς πληγὲς στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν μπορεῖ νὰ παραμείνουνἀνοικτὲς ὅσο θὰ ὑπάρχουν αὐτοὶ οἱ λαοί. Ἡ ἐπιχείρηση τοῦ Βατικανοῦ νὰ προσηλυτίσει καὶ νὰ ἐκδυτικίσει τοὺς Οὐκρανοὺς ξεκινάει τὸ 1564, πρὶν δηλαδὴ 450 χρόνια! Τὸ ἔτος αὐτὸ ἔφτασαν στὴν περιοχὴ Ἰησουίτες μοναχοὶ καὶ ἄρχισαν τὸ ἔργο προσηλυτισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων. Μὲ τὴ δική τους προτροπὴ οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς ὑπὸ πολωνικὸ ἔλεγχο Οὐκρανίας δέχθηκαν ἀπηνεῖς διωγμούς. Οἱ προσπάθειες τῶν Ἰησουιτῶν εἶχαν ἀποτέλεσμα στὸ Ὀρθόδοξο ἡγετικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, ποὺ εἶχε διαβρωθεῖ ἐκ τῶν ἔσω, γιατί οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι διορίζονταν ἀπὸ τὸν παπικὸ πολωνὸ ἡγεμόνα καὶ συνήθως ἦσαν αὐλικοί του, χωρὶς κανένα ἐκκλησιαστικὸ καὶ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον. Τὸ 1596 στὴ λεγόμενη Σύνοδο Μπρεστ – Λιτὸβσκ ἕξι ἀπὸ τοὺς ὀκτὼ παρόντες ἐπισκόπους, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ ἐπισκόπου Κιέβου Μιχαὴλ Ραγκόζα, ἀποφάσισαν ἐρήμην του λαοῦ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴ Ρώμη. Οἱ δύο ἐπίσκοποι ποὺ μειοψήφησαν μαζὶ μὲ τὴ μεγάλη πλειονοψηφία τῶν μοναχῶν, τοῦ ἐνοριακοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ ἀποφάσισαν νὰ παραμείνουν πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία, ἔστω κι ἂν τοὺς περίμενε τὸ μαρτύριο. Ἔτσι ἐπῆλθε τὸ βαθὺ θρησκευτικὸ καὶ πολιτισμικὸ σχίσμα ποὺ ζοῦμε σήμερα.
.            Οἱ ἔξι Ὀρθόδοξοι Μητροπολίτες ποὺ ἔγιναν Οὐνίτες συμφώνησαν νὰ δεχθοῦν τὶς ἀρχὲς ποὺ διακηρύχθηκαν στὴ Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας (Σημ.: Μόνιμη ἐπιδίωξη τῆς Ρώμης ἀπὸ τὸ 1438-39 εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ ὅσα δόγματα ὁ Πάπας ἐπιδίωξε νὰ ἐπιβάλει στὴ Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας), νὰ ὁμολογήσουν τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα (Σημ.: Ἄλλη διαχρονικὴ ἐπιδίωξη τῆς Ρώμης) καὶ νὰ κρατήσουν τὴν ἀμφίεση τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν, τὸ βυζαντινὸ τυπικὸ στὴ Θεία Λειτουργία καὶ τὸν ἔγγαμο κλῆρο (Σημ.: Ἡ Ρώμη δέχεται τὶς ἰδιαιτερότητες τῆς προσαρτώμενης Ἐκκλησίας, ἀρκεῖ αὐτὴ νὰ δεχθεῖ τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα καὶ τὰ δόγματα, τῶν ὁποίων εἶναι ἐκφραστής).
.   Τὸν 16ο αἰώνα ἀρχίζει ὁ ἀγώνας τῶν Οὐνιτῶν νὰ ἀλώσουν τὴν Ὀρθοδοξία στὴν Οὐκρανία. Μὲ τὴν ἄσκηση βίας αὐτοί, ὁ Πάπας, οἱ Ἰησουίτες καὶ ἡ παπικὴ πολιτικὴ ἐξουσία ἐπιδίωξαν νὰ “ἐκπολιτίσουν” τοὺς Ὀρθοδόξους στὴν Οὐκρανία. Αὐτὴ ἡ ἐπιδίωξη φτάνει ἕως καὶ τὶς ἡμέρες μας.-

πηγή

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Ιησού, Συ που δημιούργησες τους Αγγέλους, και είσαι Κύριος αυτών των αυλών όντων, που σε δοξολογούν ασίγητα, Σε δοξολογώ, Ιησού, που καλλώπισες όλα τα κτίσματα, Σ᾿ ευχαριστώ, γιατί με το λογικό που μου έδωσες τα βλέπω και τα χαίρομαι.

Ιησού, που μ᾿ ένα Σου νεύμα έφτιαξες τον ουρανό,εξομολογούμαι ότι με το βάρος των αμαρτιών μου δεν μπορώ να σηκώσω το βλέμμα να τον δω.
Ιησού, που κατασκεύασες τον ήλιο και τη σελήνη, φώτισε την ψυχή μου.

Ιησού, που διακόσμησες τον ουρανό με τ᾿ άστρα, κόσμησέ με, με τα χαρίσματά Σου.

Ιησού, που ζωγράφισες τη γη με τα πολύχρωμα κι ευωδιαστά λουλούδια, κάνε να βλαστάνει κι η ψυχή μου άνθη των αρετών.

Ιησού, που έκανες να βγάζουν τα δέντρα διαφόρους ωραίους καρπούς, πλούτισε με, με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
πηγή

ΚΥΡΙΕ ΜΑΘΕ ΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ. ΕΛΑ ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ.

Αγίου Φιλαρέτου Μόσχας

Κύριε, δεν ξέρω τι να ζητιανέψω από Εσένα.
Μόνον Εσύ γνωρίζεις τι μου χρειάζεται.

Συ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω να αγαπώ τον εαυτό μου.
Κύριέ μου, δώσε στο δούλο Σου εκείνο που ούτε να ζητήσω δεν μπορώ. Δεν τολμώ να σού ζητιανέψω ούτε απαλλαγή από πάθη, ούτε αρετές, ούτε απόλαυση χάριτος, παρά μόνο στέκομαι μπροστά Σου με την καρδιά μου ανοιχτή απέναντί Σου.
Συ βλέπεις τις ανάγκες που εγώ δε βλέπω, κοίταξέ με και πράξε κατά το έλεός Σου. Χτύπησε και θεράπευσε, ρίξε με και ανύψωσέ με. Πάλλομαι και σιωπώ μπροστά στην άγια θέλησή Σου και μπροστά στις κρίσεις Σου για μένα. Προσφέρω τον εαυτό μου ως θυσία προς Εσένα. Δεν υπάρχει μέσα μου άλλη επιθυμία παρά μόνο να εκπληρώσω το θέλημά Σου.
Μάθε με να προσεύχομαι. Έλα Εσύ ο Ίδιος μέσα μου να προσεύχεσαι. Αμήν…
πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 28 Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Βασιλείου του Ομολογητού.

Ο Όσιος Βασίλειος ο Ομολογητής, έζησε και έδρασε επί αυτοκρατορίας Λέοντα Γ' του Ισαύρου (717 - 741 μ.Χ.) του εικονομάχου.

Από μικρή ηλικία ο Βασίλειος εγκατέλειψε τη κοσμική ζωή για να αφιερωθεί στη διδασκαλία του Ευαγγελίου και την άσκηση. Αρχικά ζούσε σε κάποιο ερημητήριο τρέφοντας το πνεύμα του και την ψυχή του με τα δώρα της πίστεως και της αγάπης.Έγινε μαθητής και υποτακτικός του Οσίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου.

Όταν όμως οι περιστάσεις τον κάλεσαν, ανταποκρίθηκε με θαυμαστή προθυμία και υπερασπίσθηκε την Ορθοδοξία με θάρρος και παρρησία.

Διώχθηκε σκληρά, για την άκαμπτη αντίστασή του και τη θαρραλέα συνηγορία υπέρ της ορθοδοξίας.Φυλακίστηκε και υπέστη πολλά βασανιστήρια.

Όταν πέθανε ο τύραννος Λέων, ο Όσιος Βασίλειος αφέθηκε ελεύθερος και επανήλθε στο ασκητήριό του για να συνεχίσει τους μοναχικούς τους αγώνες.

Μέγας αγωνιστής της Εκκλησίας, στρατευόταν συνεχώς για την ενίσχυση της ορθόδοξης πίστης, για τη διαφώτιση των αιρετικών, για τη στερέωση των πιστών και τη μετάνοια των αμαρτωλών. Έτσι οσιακά αγωνιζόμενος εκοιμήθη εν ειρήνη.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Βασίλειον δώρημα, της Εκκλησίας Χριστού, εδείχθης Βασίλειε, ως βασιλεύσας παθών, τοις θείοις σου σκάμμασι, συ γαρ ομολογία, τον σον βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι' αμφοτέρων, ως αστήρ σελασφόρος, εντεύθεν της ασάλευτου βασιλείας ηξίωσαι.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 27, 2014

Ο Χριστός είναι «πολύ μπροστά» για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Η πίστη μας είναι σαν το μάτι. Δέχεται το μάτι μας μία τρίχα μέσα του; Όχι! Όσο μικρή κι αν είναι το ενοχλεί, το μολύνει. Έτσι λοιπόν είναι και η πίστη μας. Δεν μπορεί να δεχτεί έστω και μία μικρή αλλοίωση, διότι αργά ή γρήγορα θα μολυνθεί και από τη μικρή αυτή αλλαγή, από τη μικρή αυτή "τριχούλα" μπορεί να χάσουμε ολόκληρο το μάτι, να αλλοιωθεί δηλαδή σιγά σιγά τόσο πολύ η Ορθόδοξη πίστη, η οποία πλέον να γίνει αιρετική.

Η Εκκλησία βεβαίως «προσαρμόζεται» στους καιρούς όμως δεν αλλοιώνεται ουσιαστικά. Μπορεί π.χ. να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, τα τηλέφωνα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο όμως αυτό δεν την επηρεάζει. Δεν χάνει την ορθότητα του δόγματος, την παράδοση των Θεοφόρων Πατέρων.
Λένε κάποιοι: «Η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονιστεί». Το θέμα όμως είναι τι εννοούν οι άνθρωποι όταν μιλούν για εκσυγχρονισμό. Μήπως εννοούν να καταργηθούν οι νηστείες; Να καταργηθεί η λατρευτική ζωή; Οι ιερείς να βγάλουν τα ράσα; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ακολασία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ανωμαλία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την εγωπάθεια; Διότι εάν εννοούν σαν εκσυγχρονισμό όλα τα παραπάνω ή παρόμοια, μάλλον έχουν χάσει την αίσθηση της ορθότητας της πίστεως, έχουν εδώ και καιρό αποκοιμίσει τα πνευματικά τους αισθητήρια.
Η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία απλά για ποιμαντικούς λόγους χρησιμοποιεί κάποια μέσα του κόσμου προς ωφέλεια του κόσμου, χωρίς όμως να δεσμεύεται από αυτά. Η Εκκλησία δεν χρειάζεται να αλλάξει. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θα πρέπει να ταπεινωθούν ώστε να αποδεχτούν τον δρόμο προς την τελείωση που προτείνει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός.
«Η γλώσσα μέσα στην λατρεία είναι ακατανόητη» υποστηρίζουν κάποιοι. «Η ώρα που τελείται ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία δεν μας βολεύει» λένε κάποιοι άλλοι. «Είναι δυνατόν να θεωρείται αμαρτία το τάδε ή το τάδε; Που ζούμε;» λένε με αγανάκτηση μερικοί.
Η Εκκλησία αγαπητοί μου, δηλαδή ο Χριστός είπε: «Όστις θέλει…». Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει, ας εφαρμόσει αυτά που λέγω ώστε να γίνει και αυτός κατά χάριν θεάνθρωπος.
Είναι όμως παράλογο οι άνθρωποι επειδή δεν θέλουν να μετανοήσουν, δεν θέλουν να βγουν από το βόλεμά τους, να χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα ώστε να βγάλουν -τρόπον τινα- άχρηστο ή και ατελή τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός μας προτείνει να ζήσουμε.
Ο άνθρωπος που δεν θέλει να αλλάξει, δεν θέλει να ταπεινωθεί, να κάνει δηλαδή υπακοή στον Χριστό, θα βρίσκει πάντοτε δικαιολογίες ώστε να αυτοδικαιώνει τις λάθος επιλογές του και να βγάζει τον Χριστό λάθος.
Η Ορθόδοξη πίστη μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με το στόμα και την γραφίδα των Θεοφόρων Πατέρων της ,μας δείχνει τον τρόπο και τα κριτήρια της ζωής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε εάν και εφόσον θέλουμε να προκόψουμε πνευματικά. Ας μην προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε λοιπόν την αμαρτία μας, πέφτοντας στην βλασφημία. Διότι είναι μεγαλύτερη αμαρτία να κατηγορούμε τον ίδιο τον Χριστό ότι δεν τα είπε "καλά", από το ίδιο μας το πάθος που ίσως θέλουμε να δικαιολογήσουμε δι' αυτού του τρόπου.
Μπορεί βεβαίως κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτά τα οποία λέγει η Εκκλησία δεν τα είπε ο Χριστός, όμως δι' αυτου του τρόπου πέφτει στο μεγάλο αμάρτημα της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, μιας και με το συγκεκριμένο σκεπτικού υποστηριζεί ότι δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία.
Κοντολογίς. Η Εκκλησία όχι απλά είναι εκσυγχρονισμένη, αλλά για σωτηριολογικούς λόγους μένει (αν μου επιτρέπεται να πω ) και πίσω από την «εποχή» της. Ο κόσμος πρέπει να εκσυγχρονιστεί και όχι η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία ήδη κινείται στους χώρους της Ζωής μετά την ζωή, μέσα στην Καινή Δημιουργία, στην «εποχή» κατά την οποία τα πάντα υπάρχουν εν Χριστώ… ενώ ο κόσμος σέρνεται ακόμα μέσα στην φθαρτότητα ενός πεπτωκότος παρόντος, τυφλωμένος να δει όχι μόνο το επίγειο μέλλον του αλλά ακόμα και να υποψιαστεί την αποτυχία των επιλογών του και να μετανοήσει.
Ο Χριστός έκανε "καινά τα πάντα" , γιατί επιμένουμε λοιπόν στα "παλαιά" τα οποία παρήλθαν;
Ο Χριστός είναι "πολύ μπροστά" για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

πηγή το είδαμε εδώ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ (28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

«Ο όσιος Βασίλειος έζησε επί της βασιλείας Λέοντος του εικονομάχου. Άφησε τον κόσμο και τα εν τω κόσμω κι έγινε μοναχός. Κι αφού ασκήθηκε πρώτα με τρόπο θεάρεστο, ύστερα, όταν άρχισε η μάχη κατά των αγίων εικόνων, αντιστάθηκε δυνατά στους εικονομάχους. Αποτέλεσμα ήταν να συλληφθεί και να υποστεί πολλές τιμωρίες, αλλά δεν υποχώρησε. Αντιθέτως, κήρυσσε την αλήθεια μέχρι θανάτου, έχοντας ως σύμμαχο και τον θείο Προκόπιο τον Δεκαπολίτη. Γι’ αυτόν τον λόγο και ξέσχισαν με σιδερένια νύχια όλο το σώμα του και τον τράχηλό του και τον έριξαν στη φυλακή. Έτυχε όμως και πέθανε ο τύραννος, οπότε ο όσιος ελευθερώθηκε. Κι από τη φυλακή βγαίνοντας, συνέχισε τον ίδιο τρόπο ζωής. Προετοίμαζε και καθοδηγούσε πολλούς στον δρόμο της αρετής και επανέφερε τους πλανηθέντες στην ορθόδοξη πίστη, μέχρις ότου με χαρά και με ευχαριστία εκδήμησε προς τον Θεό, τον Οποίο ποθούσε από βρέφους».

Πάντοτε η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας προβάλλει ως τρόπο ζωής κάτι που προκαλεί τη λογική του κοσμικού μη εν Θεώ ζώντος ανθρώπου, έστω κι αν χαρακτηρίζεται επιφανειακά χριστιανός: ότι δηλαδή η εγκράτεια ως περιορισμός των σαρκικών ηδονών αποτελεί την τρυφή του πιστού, η πτωχεία ως συνειδητή επιλογή συνιστά τον πλούτο του, η ακτημοσύνη ως άρνηση κατοχής οιωνδήποτε υλικών πραγμάτων, κυρίως δε εσωτερικής δέσμευσης σε αυτά, είναι η μεγάλη περιουσία του, η ταπείνωση είναι ο έπαινός του. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο χριστιανός αγωνίζεται κατά του κεντρικού πάθους του ανθρώπου, της φιλαυτίας με όλα τα παρακλάδια της: της φιληδονίας, της φιλαργυρίας, της φιλοδοξίας, ώστε να τη μεταστρέψει και να την κάνει φιλοθεΐα και φιλανθρωπία. Δηλαδή κτυπά τα πάθη του με τις αντίστοιχες αρετές, ώστε μεταστρέφοντας με τη χάρη του Θεού τη φιλαυτία σε φιλοθεΐα και φιλανθρωπία, να βρει το σημείο συντονισμού του με τη χάρη του Θεού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ζητούμενο πάντοτε είναι ο ίδιος ο Θεός και η χάρη Του στη ζωή του ανθρώπου και το μόνο σημείο που ο άνθρωπος βρίσκει όντως τον Θεό είναι η αγάπη. Από την άποψη αυτή δεν δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ό,τι στο Γεροντικό για παράδειγμα διαβάζουμε για οσίους μας, που έλεγαν: «Πηγαίνω όπου υπάρχει κόπος και εκεί βρίσκω ανάπαυση».

Το παραπάνω σκεπτικό επισημαίνουμε και στην ασκητική ζωή του οσίου Βασιλείου. Ο υμνογράφος μας καθοδηγεί και μας λέει: «Επιθύμησες την πάνω από τον ανθρώπινο νου μακαριότητα του Θεού, γι’ αυτό και θεώρησες, θεσπέσιε, την εγκράτεια ως τρυφή σου, την πτωχεία ως πλούτο σου, την ακτημοσύνη ως μεγάλη περιουσία, την ταπείνωση ως έπαινό σου» («Της μακαριότητος της υπέρ νουν ορεγόμενος, ελογίσω, θεσπέσιε, τρυφήν την εγκράτειαν, την πτωχείαν πλούτον, την ακτημοσύνην περιουσίαν δαψιλή, και ευδοξίαν την μετριότητα») (στιχηρό εσπερινού). Με άλλα λόγια κανείς δεν μπορεί να συναντηθεί αληθινά με τον Θεό, να νιώσει ζωντανή μέσα του τη χάρη του Πνεύματός Του, έχοντας μέσα του ενεργό το πάθος του εγωισμού με τα παρεπόμενά του. Κι από την άποψη αυτή καταλαβαίνει και την ευλογία της περιόδου της Σαρακοστής, που δίνει πάμπολλες αφορμές ελέγχου των ψεκτών παθών μας και μεταστρέψεώς τους σε ένθεα πάθη, δηλαδή σε αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

Ο άγιος υμνογράφος Θεοφάνης, εκτός βεβαίως από την ασκητική διαγωγή του οσίου Βασιλείου, τονίζει σε αρκετούς ύμνους του κανόνα του και την ιδιαίτερη άθληση του οσίου στο θέμα των αγίων εικόνων. Η εποχή του οσίου Βασιλείου αυτό κυρίως αντιμετώπιζε, τη χριστολογική αίρεση των εικονομάχων με την τεράστια πολεμική που είχαν εξαπολύσει κατά των ορθοδόξων, και εκεί αθλήθηκε ο όσιος: και με τη διδασκαλία του, αλλά και με το μαρτύριό του, από το οποίο πήρε και τον χαρακτηρισμό του ομολογητή. Ο υμνογράφος λοιπόν, συνθεωρώντας μαζί με τον όσιο Βασίλειο και τον μαθητή αυτού Προκόπιο Δεκαπολίτη (27 Φεβρουαρίου), σημειώνει κάτι πολύ ωραίο για τον αγώνα τους αυτόν υπέρ των αγίων εικόνων: σέβονταν οι όσιοι τις εικόνες, γιατί κρατούσαν όρθιο το κατ’ εικόνα Θεού της ψυχής τους. Η τιμή που απένειμαν δηλαδή στις εικόνες της Εκκλησίας μας ήταν η συνέχεια της τιμής που έδιναν στην εικόνα του Θεού μέσα στην καρδιά τους. Κι αυτό σημαίνει: αυτός που έχει ανοικτά τα μάτια της ψυχής του και βλέπει με σεβασμό τον χαρισματικό εαυτό του, τον αναγεννημένο από τη χάρη του Θεού στην Εκκλησία διά του αγίου βαπτίσματος και των λοιπών μυστηρίων, αυτός και μόνον μπορεί να στέκεται σωστά και απέναντι στις εικόνες, οι οποίες αισθητοποιούν τη ζωντανή παρουσία του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων μέσα στην Εκκλησία μας. Συνεπώς κατά αντίστροφο τρόπο: οι πολέμιοι των εικόνων, αυτοί που ισχυρίζονται ότι πρόκειται περί «ειδωλολατρικών» πραγμάτων, είναι οι ίδιοι που πρώτα από όλα έχουν γκρεμίσει μέσα τους την εικόνα του Θεού και την αληθινή εικόνα και του ανθρώπου. «Τηρήσατε με ευσέβεια το κατ’ εικόνα της ψυχής, όσιοι, γι’ αυτό και αθληθήκατε στο μαρτύριο, σεβόμενοι την άχραντη εικόνα του Χριστού» («Τηρήσαντες ευσεβώς το κατ’ εικόνα της ψυχής, όσιοι, την του Χριστού άχραντον σέβοντες εικόνα ηθλήσατε» (ωδή γ΄).

Ο άγιος Θεοφάνης δεν φείδεται ύμνων, προκειμένου να προβάλει, όπως είπαμε, τη συνάθληση με τον όσιο Βασίλειο και του μαθητή του, οσίου Προκοπίου. Όχι ένας ή δύο, αλλά έξι ύμνοι μέσα στον κανόνα μιλούν για τον μαθητή, τον σύναθλο, τον σύμπνοο, τον ισόρροπο του οσίου Βασιλείου Προκόπιο. Για παράδειγμα: «Πέτυχες, πάτερ, τον συναθλητή και έμφρονα στρατιώτη, που πρόκοβε πάντοτε στις αρετές, μαζί με τον οποίο με χαρά αγωνίστηκες στο μαρτύριο της σταθεράς άθλησης» («Συνάθλου και στρατιώτου έμφρονος, Πάτερ, επέτυχες, ταις αρεταίς προκόπτοντος αεί∙ μεθ’ ου χαίρων, πανόλβιε, της σταθηράς αθλήσεως διηγωνίσω το μαρτύριον») (ωδή α΄)∙ «Έχοντας την επωνυμία της ουράνιας βασιλείας, πορεύτηκες την οδό που οδηγεί σ’ αυτήν, αφού βρήκες σύμπνοο, δηλαδή ομόψυχο και ομόπιστο τον Προκόπιο» («Βασιλείας ως επώνυμος ουρανίου, την προς αυτήν απάγουσαν οδόν επορεύθης, σύμπνοον ευράμενος Προκόπιον») (ωδή δ΄). Γιατί ο ιδιαίτερος αυτός τονισμός; Χωρίς να αναφέρει επ’ αυτού κάτι ο άγιος Θεοφάνης, προφανώς έχει υπόψη του αυτό που ο λόγος του Θεού πάντοτε σημειώνει: «Αδελφός υπ’ αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά», ο αδελφός όταν βοηθείται από αδελφό είναι σαν οχυρωμένη πόλη. Γιατί αν συμβεί οποιοδήποτε στραβοπάτημα, ο άλλος θα σπεύσει αμέσως σε βοήθεια. Γι’ αυτό «ουαί τω ενί». Αλίμονο στον ένα.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Η συνάντηση του Αυγουστίνου Καντιώτη μ'έναν κομμουνιστή αντάρτη στις φυλακές

«…Ήταν φοβερή η εποχή. Συνέλαβαν από τα βουνά κάποιον αντάρτη -τον ξέρουν οι παλαιοί Kοζανίται- και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη. Κάποιοι άνανδροι Kοζανίται, που όταν εκείνος ήταν στα πράγματα καθότανε κλαρίνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σαν κτυπημένο σκυλί να τον μεταφέρουν στην πόλη, τον φτούσαν.Αυτός ήταν εχθρός μου, επανειλημμένως επιχείρησε να με σκοτώσει.

Τον πιάσανε, λοιπόν, και σε άθλια κατάσταση τον έριξαν στη φυλακή. Όταν το έμαθα, στεναχωρήθηκα. Πήγα στις φυλακές, για να τον δω. Οι υπεύθυνοι των φυλακών δεν με άφηναν να μπω· «Σ’ αυτόν έρχεσαι να φέρεις φαγητό;», μου είπαν· «όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσεις». Και τους απήντησα:

- «Όπως ερχόμουν σ’ εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή και όχι δηλητήριο, το ίδιο θα κάνω και σ’ αυτόν τον φυλακισμένο».
Με άφησαν τότε να μπω. Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε, έκλαυσε. Ήταν σε άθλια κατάσταση. Και είπε· «Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δεις! Ούτε η γυναίκα μου ούτε τα παιδιά μου δεν με επισκέφθηκαν. Τώρα πιστεύω ότι υπάρχει Χριστός!»

Από την ζωή του Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

ΠΗΓΗ το είδαμε εδώ

Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Ἀρχιμ. Κύριλλου

(Κεφαλόπουλου)

Μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς Ἁγίας Γραφῆς ξεπροβάλλει ἕνας κόσμος Πλαίσιο κειμένου:

παράλληλος μὲ τὸν ἄνθρωπο, αὐτὸς τοῦ ζωικοῦ βασιλείου.

Οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὰ ζῶα, ζοῦν μαζί τους, τὰ χρησιμοποιοῦν στὶς ἐργασίες. Ἄλλοτε τὰ βλέπουν ὡς ἐχθρούς της ζωῆς τους καὶ τῶν καλλιεργειῶν τους. Πολλὲς φορὲς ἀποδίδουν στὰ ζῶα ἀνθρώπινα χαρακτηριστικὰ ἢ ἰδιότητες, συμβολισμούς, συχνά στὰ ἔχουν ὡς πρότυπα ἀρετῆς ἢ συμπεριφορᾶς πρὸς μίμησιν ἢ ἀποφυγή.

Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ ζῶα ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὰ θαλάσσια κήτη, τὰ ψάρια, τὰ πτηνά, τὰ ἑρπετὰ καὶ τὰ θηρία τῆς γῆς, καὶ ἔθεσε τὸν ἄνθρωπο ὡς φύλακα καὶ διαχειριστῆ τοῦ ζωικοῦ καὶ φυτικοῦ βασιλείου στὸν Παράδεισο. Οἱ ἁρμονικὲς αὐτὲς σχέσεις διαταράχθησαν, ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι παρήκουσαν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔκτοτε εἰσῆλθε τὸ στοιχεῖο τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἀντιπαλότητας τῆς φύσεως πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς παρακοῆς ἡ φύση ἀπὸ συνεργὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔγινε ἐχθρική.

Ὅπως κάθε δημιουργία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀγαθή, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ζῶα. Μία περιγραφὴ τοῦ μεγαλείου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἁρμονίας τῆς φύσεως ἔχουμε στὸν 103ο Ψαλμὸ (τὸν προοιμιακό του Ἑσπερινοῦ), ὅπου φαίνεται ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ νὰ ἐξασφαλίσει στὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ τὴν τροφὴ καὶ τὸ νερὸ ποὺ τὰ ξεδιψάει, τὴν κατοικία στὰ ἄγρια θηρία καὶ τὰ ζῶα τοῦ δάσους μέσα στὰ δέντρα καὶ τὰ ὑψηλὰ ὅρη, στὰ ψάρια καὶ τὰ κήτη νὰ ταξιδεύουν στὴν θάλασσα. Ὁ ψαλμῳδὸς ἐμφανίζει τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀνατέλλει τὸν ἥλιο, συντηρεῖ καὶ τρέφει ὅλα τα ἔμψυχα καὶ ἔμβια ὄντα ἐπὶ τῆς γῆς.

Ὁ ἄνθρωπος, ζώντας κοντὰ στὰ ζῶα ἔμαθε νὰ παρατηρεῖ τὶς συνήθειές τους, νὰ νοιώθει πότε τὸν πλησιάζουν ἀπειλητικὰ ἢ πότε μπορεῖ νὰ τὰ ἐξημερώσει καὶ νὰ τὰ χρησιμοποιήσει γιὰ τροφή, ἔνδυση, βοήθεια στὶς ἐργασίες. Ὅλη αὐτὴ ἡ ἐμπειρία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ ζῶα ἀποτυπώνεται στὴν Ἁγία Γραφή.

Ξεκινώντας ἀπὸ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ἡ Γραφὴ ἀναφέρεται συχνὰ σὲ πολλὰ εἴδη πτηνῶν. Γενικὰ θεωροῦνται ὡς σύμβολο σοφίας διότι δὲν μεριμνοῦν ὅπως οἱ ἄνθρωποι τί θὰ φᾶνε, τί θὰ πιοῦν, πῶς θὰ στολισθοῦν, ἀλλὰ ζοῦν ἀμέριμνο βίο καὶ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὰ συντηρεῖ. Πτηνὰ ὅπως τὰ περιστέρια, τὰ τρυγώνια καὶ τὰ σπουργίτια ἦσαν κατάλληλα γιὰ τὶς θυσίες στὸν Ναό, κυρίως τῶν πτωχῶν, ὡς φθηνά. Ἄλλα θαυμάζονταν γιὰ τὴν ὀμορφιά τους, ὅπως οἱ ἐρῳδιοὶ καὶ τὰ παγώνια, ποὺ εἶχε στοὺς κήπους τοῦ ὁ Σολομὼν. Ἄλλα πάλι, ὡς ἄγρια καὶ σαρκοβόρα θεωροῦνταν ἀπειλητικά, ὅπως ὁ γύπας καὶ τὸ γεράκι. Στὸν Ἠσαΐα 46,11 τὰ σαρκοβόρα πτηνὰ συμβολίζουν τοὺς ἀπειλητικοὺς ἐχθρούς. Σὲ ἄλλο σημεῖο, ἡ κουκουβάγια, ἐπειδὴ συχνάζει στὰ ἐρείπια, θεωρήθηκε ὡς κακὸ προμήνυμα γιὰ τὶς ἐρειπωμένες ἀπὸ ἐχθροὺς πόλεις τοῦ Ἰσραὴλ. Ἡ μελαγχολικὴ φωνὴ τοῦ ἀποδημητικοῦ γερανοῦ θεωρήθηκε ἐπίσης κακὸς οἰωνὸς. Ὁ ἀετός, ὡς ἰσχυρὸ καὶ μεγαλοπρεπὲς πτηνό, ἦταν σύμβολο αὐτοκρατοριῶν, ὅπως ἡ Περσικὴ καὶ ἡ Ρωμαϊκή. Σὲ ἄλλη περίπτωση, ὁ ἀετὸς ἔχει θετικὸ συμβολισμό, καθὼς ζεῖ πολλὰ χρόνια καὶ κάθε χρόνο ἀνανεώνει τὰ φτερά του, θεωρήθηκε σύμβολο νεότητος («ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου»), ἐνῷ ἀλλοῦ ἡ φροντίδα του γιὰ τὰ νεογνὰ του ἐξελήφθη ὡς ἔνδειξη τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν Ἰσραὴλ. Σὲ ἄλλες περιπτώσεις τὰ πτηνὰ θεωρήθηκαν δεῖγμα τῆς πρόνοιας καὶ τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ στοὺς πιστούς Του, λ.χ. ὁ κόρακας ποὺ θρέφει θαυματουργικὰ τὸν Ἠλία, τὰ ὀρτύκια ποὺ ἔθρεψαν τοὺς Ἑβραίους στὴν ἔρημο, ἡ στοργὴ τοῦ πελαργοῦ συνδέεται μὲ τὴν φιλοστοργία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν λαὸ Του. Ἡ πέρδικα ἐπίσης χρησιμοποιεῖται ὡς σύμβολο ἀπὸ τὸν Δαυὶδ γιὰ τὸν ἑαυτὸ του, ὅταν καταδιώκεται ἀπὸ τὸν Σαούλ, ἀλλὰ καὶ σύμβολο ὅσων ματαίως ἀγωνίζονται νὰ ἀποκτήσουν πλούτη.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στοὺς λόγους Του χρησιμοποίησε τὰ πτηνὰ ὡς παραδείγματα, ὅταν π.χ. ἀναφέρεται παραβολικὰ στὴν στοργὴ τῆς ὄρνιθας γιὰ τοὺς νεωσσοὺς της «ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις τὴν ἑαυτῆς νοσσιᾶν ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε!», εἴτε στὴν ἁπλότητα τῆς περιστερᾶς ὡς μιμητέας ἀπὸ τοὺς μαθητές Του: «γίνεσθε…ἀκέραιαι ὡς αἳ περιστεραὶ». Ἡ ἴδια ἡ παρουσία τοῦ Ἄγ. Πνεύματος στὴν Βάπτιση τοῦ Κυρίου συμβολίζεται μὲ περιστέρι. Τὰ περιστέρια ἦσαν κατάλληλα γιὰ τὶς προσφορὲς στὸν Ναό. Ἡ Παναγία ὡς πτωχὴ προσφέρει ζεῦγος περιστερῶν, καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Κύριος γιὰ νὰ καταδικάσει τὴν ἐμπορευματοποίηση τοῦ Ναοῦ ἀνατρέπει τὰ τραπέζια τῶν ἐμπόρων ποὺ πωλοῦσαν τὰ πτηνὰ γιὰ τὶς προσφορὲς τῶν πιστῶν.

Τὰ ἔντομα στὴν Ἄγ. Γραφή, ἐπειδὴ προκαλοῦν ζημιὲς στὶς καλλιέργειες καὶ εὐθύνονται γιὰ τὴν μετάδοση ἀσθενειῶν, ἐξ ἀρχῆς συνδέθηκαν μὲ τὴν καταστροφὴ καὶ τὴν ἐρήμωση (πρβλ. πληγὲς Θεοῦ στὴν Αἴγυπτο, ἐξεικόνιση τοῦ πλήθους τῶν ἐχθρικῶν στρατευμάτων Αἰγύπτου καὶ Ἀσσυρίας ποὺ ἐπιφέρουν δεινὰ στὸν Ἰσραὴλ).Ἡ ἀράχνη ἐπίσης συμβολίζει τὴν ματαιότητα τῶν ἐλπίδων τῶν ἀσεβῶν, ἐνῷ ἀντιθέτως τὸ μυρμήγκι εἶναι σύμβολο ἐργατικότητας καὶ προνοητικότητας, παράδειγμα γιὰ τοὺς ὀκνηροὺς. Παρομοίως, καὶ τὰ ἑρπετὰ ἔλαβαν ἀρνητικὸ συμβολισμὸ γιὰ τοὺς Ἑβραίους, παρόλο ποὺ οἱ εἰδωλολατρικοὶ λαοὶ τὰ λάτρευαν ὡς θεοὺς καὶ τὰ θεωροῦσαν σύμβολα καλοτυχίας. Ἐξ ἀρχῆς τὸ φίδι θεωρήθηκε ἡ προσωποποίηση τοῦ κακοῦ, τοῦ Διαβόλου ποὺ ἐξαπατᾶ τοὺς πρωτοπλάστους στὸν Παράδεισο μὲ ψέματα. Ὁ Διάβολος εἶναι ”ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος” καὶ πανοῦργος ποὺ ἐξαπατᾶ τὴν ἀνθρωπότητα, καὶ ἐξαιτίας τῆς πονηρίας του ὁ Θεὸς τὸν καταράσθηκε νὰ ζεῖ ἕρποντας. Οἱ ἀσεβεῖς ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν φαρμάκι παρομοιάζονται μὲ δηλητηριώδη φίδια, ὅπως ἡ ἔχιδνα, ἡ ἀσπίδα καὶ ὁ βασιλίσκος, καὶ οἱ προφῆτες χρησιμοποιοῦν μεταφορικῶς τὴν μορφή τους γιὰ νὰ δηλώσουν τὴν ἐκτέλεση τῆς θεϊκῆς ὀργῆς στοὺς Ἰουδαίους γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Ὁ Χριστὸς ἀποκαλεῖ τοὺς Φαρισαίους «γεννήματα ἐχιδνῶν». Ὡστόσο, σὲ μερικὲς περιπτώσεις τὰ φίδια ἔχουν θετικὸ συμβολισμό. Ὁ χάλκινος ὄφις ποὺ ἔστησε ὁ Μωϋσῆς γιὰ νὰ θεραπεύει τοὺς Ἑβραίους στὴν ἔρημο ἀπὸ τὰ δήγματα τῶν φιδιῶν προεικονίζει τὴν ὕψωση τοῦ Χριστοῦ στὸν Σταυρὸ καὶ τὴν λυτρωτική Του θυσία. Σὲ ἄλλη περίπτωση, ὁ Ἰησοῦς συμβουλεύει τοὺς μαθητές Του νὰ γίνουν φρόνιμοι καὶ συνετοὶ ὅπως οἱ ὄφεις(Ματθ.10,16).

Τὰ ψάρια ἔχουν θετικὴ ἔννοια. Ἡ ἁλιεία ἦταν διαδεδομένη στὴν λίμνη τῆς Τιβεριάδος, μὲ πλούσια ἁλιεύματα ποὺ ἔδιναν τροφὴ καὶ ἀπασχόληση στοὺς κατοίκους(Λουκ.5,5.Ἰω.21,6-11). Οἱ Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ἦσαν ἁλιεῖς ὅταν ἐκλήθησαν νὰ γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Τὸ κήρυγμα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν παρομοιάζεται μὲ σαγήνη-δίχτυ ποὺ ρίχνεται στὴν θάλασσα γιὰ νὰ προσελκύσει πολλοὺς. Ὁ Κύριος ὅταν Τοῦ ζητοῦν τὰ πλήθη κάποιο σημεῖο τοὺς δίνει τὸ «σημεῖον τοῦ Ἰωνᾶ», ποὺ τὸν κατάπιε τὸ θαλάσσιο κῆτος καὶ μετὰ τρεῖς μέρες τὸν ἔβγαλε σῶο, γιὰ νὰ συμβολίσει τὴν τριήμερο Ταφὴ καὶ Ἀνάστασή Του. Καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῆς Π.Δ. ἀναφέρονται θαλάσσια κήτη, τρομερὰ σὲ ὄψη καὶ ὄγκο. Ἀξίζει ἐπίσης νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὰ γράμματα τῆς λέξεως «ΙΧΘΥΣ» στὴν πρωτοχριστιανικὴ περίοδο συμβολίζουν τὸν Χριστὸ (Ἰησοῦς Χριστὸς Θεοῦ Υἱὸς Σωτὴρ) καὶ οἱ χριστιανοὶ συνήθιζαν νὰ χαράζουν ἢ νὰ φέρουν τὸ σύμβολο τοῦ ἰχθύος.

Πιὸ ἐξοικειωμένοι ἦσαν οἱ Ἑβραῖοι μὲ τὰ ζῶα τῆς ξηρᾶς. Τὰ γνώριζαν, τὰ ἀντιμετώπιζαν, τὰ χρησιμοποιοῦσαν στὶς ἐργασίες τους. Συχνὲς οἱ ἀναφορὲς στὴν Γραφὴ γιὰ αἰγοπρόβατα, καθὼς οἱ Ἑβραῖοι ἦσαν κτηνοτροφικὸς λαός. Τὰ ζῶα αὐτὰ ἦσαν πολύτιμα γιὰ τὸ γάλα, τὸ κρέας, τὸ δέρμα, τὸ μαλλὶ τους(μάλιστα τὸ λευκὸ ἔνδυμα ἀπὸ μαλλὶ προβάτου θεωρεῖται σημεῖο ἁγνότητος) καὶ γιὰ προσφορὰ θυσιῶν. Στὴν Π.Δ. μὲ τὸ αἷμα τοῦ τράγου ράντιζαν τὸ θυσιαστήριο, ἐνῷ ὑπῆρχε καὶ ὁ ”ἀποδιοπομπαῖος τράγος” ποὺ ὑπεῖχε θέση ἐξιλαστήρια καθὼς συμβολικὰ-τελετουργικὰ σήκωνε τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Ὁ ἀμνὸς τῆς θυσίας ἔπρεπε νὰ εἶναι ἄμωμος, ἁγνός. Στὶς τυπικὲς αὐτὲς διατάξεις οἱ Προφῆτες καὶ οἱ Ἀπόστολοι εἶδαν συμβολικὲς προεικονίσεις τοῦ Μεσσία καὶ τοῦ Πάθους Του. Ὁ Ἠσαΐας παραλληλίζει τὸ Πάθος τοῦ Μεσσία μὲ ἄκακο καὶ ὑπάκουο ἀμνὸ ποὺ ὁδηγεῖται στὴν σφαγὴ. Στὴν Κ.Δ. ὁ Χριστὸς χαρακτηρίζεται ὡς «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», ἐνῷ καὶ στὴν Ἀποκάλυψη ἔχουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου ποὺ ἐπιστρέφει θριαμβευτικὰ γιὰ νὰ λάβει τὸν στέφανο τῆς δόξης. Τέλος ”ὁ γάμος τοῦ Ἀρνίου” συμβολίζει τὴν ἕνωση Χριστοῦ-Ἐκκλησίας. Ὁ Ἄπ. Παῦλος ἀντιδιαστέλλει τὶς αἱματηρὲς θυσίες ἀμνῶν τῆς Π.Δ. ποὺ δὲν ὁδηγοῦσαν στὴν σωτηρία, μὲ τὸ αἷμα τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔχει τὴν δύναμη νὰ ἀφαιρεῖ ἁμαρτίες. Συχνὴ εἶναι ἐπίσης ἡ ἐξεικόνιση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς ποιμνίου καὶ τοῦ Θεοῦ ὡς τοῦ Καλοῦ Ποιμένος ποὺ ἀναζητεῖ τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο, γιὰ νὰ τὸ ἐπαναφέρει στὴν ποίμνη τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ πιστοὶ εἶναι τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ποίμνιο ποὺ ὁ Καλὸς Ποιμὴν προστατεύει ἀπὸ τὶς ἁρπακτικὲς διαθέσεις τῶν σαρκοβόρων λύκων ποὺ συμβολίζουν τοὺς διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας. Παρατηροῦμε λοιπὸν πὼς ἡ φυσικὴ πραότητα τοῦ προβάτου καὶ ἡ ἁρπακτικότητα τοῦ λύκου μεταφέρονται συμβολικὰ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπίσης τὰ βοοειδῆ εἶχαν τὴν θέση τους στὴν λατρεία τῆς Π.Δ. Ὁ ραντισμὸς μὲ αἷμα δαμάλεως ἦταν θυσία ἐξιλαστήρια τῶν ἁμαρτιῶν, σύμβολο τῆς ἐξιλαστήριας θυσίας τοῦ Κυρίου. Ὁ «μόσχος ὁ σιτευτὸς» εἶναι σύμβολο ἀφθονίας καὶ ἐκλεκτὴ τροφὴ γιὰ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις (πρβλ. παραβολὴ Ἀσώτου). Στὴν Π.Δ. ὁ βοῦς ὁ ὁδηγούμενος εἰς σφαγὴν σημαίνει τὸν διωγμὸ τῶν ἁγίων.

Ὁ ἵππος ἀποτελεῖ σύμβολο δυνάμεως καὶ πολεμικῆς ἰσχύος. Στὴν Ἀποκάλυψη οἱ τέσσερεις ἵπποι ποὺ παρίστανται στὸ ἄνοιγμα τῶν σφραγίδων σημαίνουν, ὁ λευκὸς τὴν νίκη καὶ τὸν θρίαμβο, ὁ κόκκινος-ποὺ φέρει ἱππέα μὲ μάχαιρα- τὰ δεινά του πολέμου, ὁ μαῦρος-ποὺ φέρει ἱππέα μὲ ζυγαριά- τὶς στερήσεις καὶ τοὺς λιμούς, ὁ ὠχρὸς-κίτρινος μὲ ἱππέα τὸν θάνατο, τὶς μολυσματικὲς ἀσθένειες. Ὁ θριαμβευτὴς Χριστὸς εἰκονίζεται ἐπὶ λευκοῦ ἵππου. Ἀνάλογους συμβολισμοὺς ἔχουμε καὶ στὴν Π.Δ. Στὸν Ἰάκωβο ὁ χαλινὸς τοῦ ἵππου συμβολίζει τὴν χαλιναγώγηση τῆς γλώσσας(3,3). Ἔχουμε ἐπίσης πολλὲς ἀναφορὲς σὲ ζῶα ποὺ θαυμάζονται γιὰ τὸ κάλλος καὶ τὴν κομψότητά τους, ὅπως ἡ ἔλαφος καὶ ἡ δορκάδα, καὶ ἄλλα ποὺ χαρακτηρίζονται ὡς ἁρπακτικά, πανοῦργα, ἐπικίνδυνα, ὅπως τὰ τσακάλια, οἱ ἀλεποῦδες, οἱ ἀγριόχοιροι. Ἄλλα θαυμάζονται γιὰ τὴν δύναμή τους καὶ τὴν ἐξωτική τους προέλευση, ὅπως οἱ πίθηκοι καὶ οἱ ἐλέφαντες, ἐνῷ κάποια ἄλλα, σύμφωνα καὶ μὲ τὸν μωσαϊκὸ νόμο θεωροῦνται ἀκάθαρτα καὶ βδελυρά, ὅπως ὁ βάτραχος καὶ ὁ σκύλος. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἰδιότητες τῶν ζώων βρίσκουν τὶς ἀντιστοιχίες τους καὶ στὶς ἀνθρώπινες συμπεριφορές. Π.χ. ἡ σαρκικὴ καὶ θηριώδης συμπεριφορὰ τῶν τυραννικῶν βασιλέων παραλληλίζεται μὲ τὴν ἄλογη καὶ βίαιη φύση τῶν κτηνῶν. Ἔτσι, οἱ προφῆτες Δανιὴλ καὶ Ἱερεμίας στὰ ὁράματά τους ἀποδίδουν στὶς τυραννικὲς βασιλικὲς ἐξουσίες χαρακτηριστικὰ θηρίων, ἐνῷ καὶ στὴν Ἀποκάλυψη τὸ θηρίο τοῦ Ἀντιχρίστου ἐμφανίζεται μὲ πόδια ἀρκούδας, σῶμα λεοπαρδάλεως, μὲ πολλὰ κεφάλια καὶ κέρατα, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ θηριώδης του μορφή, καὶ ἡ ἁρπακτική του διάθεση πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Τὰ σκυλιὰ ἐπειδὴ περιφέρονται καὶ τρέφονται μὲ σάρκες καὶ ἀποφάγια, θεωροῦνται ζῶα ἀκάθαρτα καὶ κατ’ ἀντιστοιχίαν ὁ χαρακτηρισμὸς κάποιου ὡς κυνὸς ἔχει ὑποτιμητικὴ ἔννοια, δηλώνει πρόσωπα χαμηλῆς κοινωνικῆς τάξης, χαρακτηρίζει τοὺς αἱρετικοὺς ψευδοδιδασκάλους ποὺ λόγῳ τοῦ ἀκάθαρτου καὶ ἁμαρτωλοῦ βίου τους θὰ κλεισθοῦν ἔξω τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν (Ἀποκ.22,15). Οἱ χοῖροι, ἐπειδὴ ζοῦν μέσα στὶς λάσπες, θεωροῦνται ἐπίσης ζῶα ἀκάθαρτα καὶ δηλώνουν τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους μὲ ταπεινὰ πάθη. Ὅταν ὁ Κύριος θεραπεύει τὸν δαιμονιζόμενο, ἐπιτρέπει στὰ δαιμόνια νὰ εἰσέλθουν σὲ μία ἀγέλη χοίρων. Ἡ ἐκτροφὴ χοίρων ἐπίσης θεωρεῖται ταπεινωτικὴ(βλ. παραβολὴ Ἀσώτου).

Ἄλλα ζῶα ἔχουν πιὸ θετικὴ εἰκόνα, λ.χ ἡ κάμηλος, χρήσιμη γιὰ μεταφορὲς ἐμπορευμάτων καὶ ἀνθρώπων στὴν ἔρημο, χρησιμεύει ὡς παράδειγμα στὸν Ἰησοῦ, νὰ ἀποκαλύψει τὴν ὑποκρισία τῶν Φαρισαίων-«οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες». Τὸ λιοντάρι, ζῶο μεγαλοπρεπὲς καὶ ἰσχυρό, προσιδιάζει ὡς σύμβολο σὲ ἰσχυρὲς ἐξουσίες, ὅπως ἡ Βαβυλῶνα, ἀλλὰ καὶ στὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ ποὺ χαρακτηρίζεται στὴν Ἀποκάλυψη ὡς «ὁ λέων ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα». Σὲ ἄλλα ὅμως σημεῖα τονίζεται ἡ ἁρπακτικότητα καὶ ἡ ἀγριότητα τοῦ λιονταριοῦ. Ὁ Δαυὶδ ὡς λέοντες περιγράφει τοὺς πονηροὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐπιβουλεύονται τὴν ζωή του, ἐνῷ ἀπὸ τὸν Ἄπ. Πέτρο χαρακτηρίζεται ὁ διάβολος ὡς «λέων ὠρυόμενος, περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ». Ὁ ὄνος, ὡς ζῶο ὑπομονετικὸ καὶ ὑπάκουο, συμβολίζει τὸν εἰρηνικὸ ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία καθημένου ”ἐπὶ πώλου ὄνου”.

Σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ παραδείγματα εἴδαμε τὶς σχέσεις Πλαίσιο κειμένου:

τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὰ ζῶα, τὶς ἰδιότητες καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ τοὺς ἀποδίδει καὶ διακρίναμε ἄλλοτε ἀγαθὲς καὶ ἄλλοτε ἐχθρικὲς σχέσεις. Ὁποιαδήποτε ὅμως ἔχθρα καὶ ἀντιπαλότητα μεταξύ του ἀνθρώπου καὶ τοῦ ζωικοῦ βασιλείου θὰ παύσει, ὅταν μὲ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς αἰώνιας βασιλείας τῶν οὐρανῶν οἱ σχέσεις ὅλες θὰ ἀποκατασταθοῦν καὶ θὰ ὑπάρχει γενικὴ εἰρήνη καὶ καταλλαγὴ τῶν παθῶν.

Τέλος, ὁ Ἠσαΐας μᾶς δίνει μία εἰδυλλιακὴ περιγραφὴ τῶν ἁρμονικῶν σχέσεων ποὺ θὰ ἐπικρατήσουν, ὅταν«συμβοσκηθήσεται λύκος μετ’ ἀρνός, καὶ πάρδαλις συναπαυθήσεται ἐρίφῳ, καὶ μοσχάριον καὶ ταῦρος καὶ λέων ἅμαβοσκηθήσονται, καὶ παιδίον μικρὸν ἄξει αὐτούς, καὶ βοῦς καὶ ἄρκτος ἅμα βοσκηθήσονται, καὶ ἅμα τὰ παιδία αὐτῶν ἔσονται». Αὐτὴν τὴν πρόγευση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν τὴν βίωναν ἤδη ἐπὶ τῆς γῆς πολλοὶ ἅγιοι καὶ ἀσκητὲς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχαν μία ἁρμονικὴ σχέση μὲ τὰ ζῶα, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ Ἠσαΐας, μὲ χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αὐτὸ τοῦ ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου, ποὺ χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὴν ἄντληση καὶ μεταφορὰ ὕδατος στὴν μονὴ του ἕνα γαϊδουράκι καὶ ἕνα λιοντάρι, τοῦ ὁποίου ὁ ὅσιος εἶχε θεραπεύσει τὴν πληγή του, καὶ ἐκεῖνο τὸν βοηθοῦσε στὸ διακόνημά του, ἀκολουθώντας τὸν ὅσιο ὡς ἄκακο καὶ ὑπάκουο-πλάσμα.

ΕΙΚΟΝΕΣ. ΑΓ. ΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΟΣ, ΡΑΒΕΝΝΑ, (6^Ος αἰ.)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ι΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΑΠΡ.-ΙΟΥΝ. 2012