ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»: ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»:

ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ

ΤΗΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : «ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ»

Η επίθεση εναντίον της απολογητικής της Εκκλησίας μας, πίσω από την οποία βρίσκονται οι ομάδες με τις οποίες ασχολούμεθα, εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με την έναρ­ξη της προσπάθειάς μας για τη συστηματοποίησή της κατά το έτος 1975 και συνεχίστηκε και κατά τη δεκαετία τού 1980.

α) Κατά της απολογητικής της Εκκλησίας

Η απολογητική μας διακονία αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο τού 1975, με άρθρο της «Ελευθεροτυ­πίας», που πρόβαλε ακριβώς τις ίδιες θέσεις που προωθούν στον τύπο οι νεοφανείς αιρέσεις ακόμη και σήμερα.

Η μέθοδος είναι πάντοτε η ίδια: Δημοσιεύεται σε μία εφημερίδα ένα ανυπόστατο άρθρο με ισχυρισμούς και χυ­δαιότητες. Βέβαια στο δημοσίευμα αυτό δίδεται από μέρους μας απάντηση, η οποία αποκαθιστά την αλήθεια. Όμως η απάντηση αυτή ή δεν δημοσιεύεται, ή αγνοείται από τις ομάδες που κρύπτονται πίσω από τα δημοσιεύματα και τα συκοφαντικά άρθρα, αναπαράγονται στο εξωτερικό και μνη­μονεύονται πάντοτε σαν να μην υπήρξε ποτέ κανένας απολύτως αντίλογος. Έτσι «στοιχειοθετείται» η «κατηγορία» και διασύρεται η χώρα μας διεθνώς.

Επειδή λοιπόν και στην περίπτωση τού 1975 αγνοείται μέχρι σήμερα η απάντησή μας στο άρθρο εκείνο, θα την παραθέσουμε στη συνέχεια. Έχει ημερομηνία 31. 10. 1975.

Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

Εις απάντησιν τού δημοσιεύματος σας, υπό τον τίτλο «Αντί τού μάννα χολή», της 25.10.75, παρακαλούμεν όπως δημοσιεύσετε ει δυνατό στην αυτήν σελίδα και δια των αυτών στοιχείων τα ακόλουθα:

Κάθε ορθόδοξος πιστός χριστιανός γνωρίζει ποία είναι η αποστολή της Ορθοδοξίας, η οποία δικαιώνει την ύπαρξίν της εις τον κόσμο. Η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όταν ίδρυσε το «Φροντιστήριο Εκκλησιαστικών Στελεχών Τμήμα Αντι­μετωπίσεως Αιρέσεων» είχε υπ όψη της ότι και σήμερον υπάρχουν «ψευδοδιδάσκαλοι, οι οποίοι εισάγουν καταστρε­πτικές αιρέσεις, αρνούμενοι ακόμη και τον Κύριο που τους αγόρασε και έτσι προκαλούν γρήγορα την καταστροφή των» (Β Πέτρου 6 1).

Εκ τού ως άνω σχολίου φαίνεται, ότι η Ελευθεροτυπία έχει διάφορο γνώμην περί τού θέματος αυτού. Επειδή όμως εις το εν λόγω σχόλιο χρησιμοποιούνται εκφράσεις, όπως «προφανώς», «μπορεί», «μάλλον», προς διάλυσιν της συγχύσεως παρακαλούμεν θερμώς, όπως διασαφηνίσετε:

α) Ποίον είναι το «μάννα» της Ορθοδοξίας και ποία σημεία τού προγράμματος τού Φροντιστηρίου μας χαρακτη­ρίζετε ως «χολή», ώστε να δικαιολογήται η αγανάκτησή σας, η οποία σας ηνάγκασε να αναφωνήσετε: «Ντροπή!».

β) Ποίας αιρέσεις υπονοείτε εις το σχόλιο, για τας οποίας η Αρχιεπισκοπή οφείλει να σιωπήση εν ονόματι της «ανεξιθρησκίας» και να αφήση ούτω το ποίμνιο αυτής εκτεθειμένο στην αιρετική προπαγάνδαν.

γ) Πας ορθόδοξος πιστεύει ότι η «οδός και η αλήθεια και η ζωή» είναι ο Χριστός, ο «ερχόμενος εν σαρκί» και ότι «οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενο εν σαρκί» είναι «πλάνοι και Αντίχριστοι» (Β' Ιω. 7). Επειδή και σήμερα υπάρχουν οι «πλάνοι και Αντίχριστοι» περί των οποίων ομιλεί η Αγία Γραφή, η Αρχιεπισκοπή επιθυμεί δια τού εν λόγω Φροντιστηρίου και μέσω των στελεχών, τα οποία θα εκπαιδευθούν, να προειδοποιήσει το ποίμνιό της: «Βλέπετε εαυτούς, ίνα μη απολέσουμε α ειργασάμεθα» (Β' Ιω. 8). Είναι φανερό, ότι Υμείς έχετε διαφορετική γνώμην περί τού βασικού αυτού ποιμαντικού καθήκοντος της Αρχιεπι­σκοπής.

δ) Εφ όσον «Ορθοδοξία» σημαίνει «αλήθεια», πως είναι δυνατό η Ορθοδοξία να αδιαφορήση δια το κήρυγμα της πλάνης μεταξύ τού πληρώματος αυτής, εν ονόματι της «ανεξιθρησκείας»; Η Ορθοδοξία, ως γνωστόν, εύχεται: «Τους εσκορπισμένους επισυνάγαγε, τους πεπλανημένους επανάγαγε, και σύναψον τη Αγία σου Εκκλησία». Ταυτοχρόνως όμως οι ποιμένες της Εκκλησίας οφείλουν να αγωνισθούν για την «επαναφορά των πεπλανημένων και την αναζήτηση των απολωλότων» (Ιεζεκιήλ λδ'4).

ε) Κατόπιν τούτων διερωτόμαστε, πως η Ορθοδοξία θα «αναρριγήση από το ανοσιούργημα» (!) τού Φροντιστηρίου της Αρχιεπισκοπής, το οποίο αποσκοπεί στην υπεράσπισιν τού κηρύγματος τού ευαγγελίου της σαρκώσεως τού Θεού, το οποίο είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρία δια κάθε άνθρωπο που πιστεύει» (Ρωμαίους α 16). Εάν όντως ούτως έχουν τα πράγματα, δεν πρέπει τότε να διερωτηθούμε εις ποίους πραγματικά ανήκει η έκφρασις: «Ντροπή»;

στ) Αναφέρετε ότι «η ιστορία και η παράδοση θα πέσουν σαν κεραυνοί στο κεφάλι» μας, επειδή προέβημεν στην οργάνωση ενός Φροντιστηρίου προς καταπολέμηση, όχι των αιρετικών, αλλά των αιρέσεων επειδή, κινούμενοι εξ αγάπης προς τους πεπλανημένους αδελφούς και εκ καθήκοντος προς τους Ορθοδόξους πιστούς, λαμβάνουμε προληπτικά και θεραπευτικά μέτρα καταπολεμήσεως της πλάνης ή, τουλάχιστο, προς περιορισμό της. Ημείς όμως αδυνατούμε να κατανοήσουμε τους λόγους σας, διότι μόνο μία ιστορία και παράδοση της Ορθοδοξίας γνωρίζουμε, η οποία τάσσει ανεπιφυλάκτως υπέρ τού αγώνος προς διάλυσιν τού σκό­τους της πλάνης και προς επικράτηση της εν Χριστώ ελευ­θερίας εις τας ψυχές των ανθρώπων.

Μετά τιμής και ευχαριστιών για την φιλοξενία

π. Αντώνιος Γ. Αλεβιζόπουλος, Διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής τού Πανεπιστημίου της Μαγεντίας, ειδικός εντεταλμένος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών

β) Προβολή θέσεων της εταιρείας «Σκοπιά»

Η ίδια εφημερίδα πρόβαλε κατά καιρούς εναντίον μας θέσεις της Εταιρείας «Σκοπιά». Για να καταδειχθεί η θέση μας της εποχής εκείνης έναντι της συκοφαντικής δυσφημή­σεως αυτής της εταιρείας, παραθέτουμε απάντησή μας σ' αυτές τις θέσεις, με ημερομηνία 7.11.1978:

Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

Στο χθεσινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας δημοσιεύ­θηκε επιστολή της Κας Ελένης Νικολοπούλου, η οποία δη­μιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις σχετικά με τη στάση της Εκκλησίας στο θέμα των χιλιαστών. Γι’ αυτό σάς παρακαλώ να θελήσετε να δημοσιεύσετε τον ακόλουθο αντίλογο:

α) Τα «μεσαιωνικά μέσα τιμωρίας» είναι καθημερινά στο λεξιλόγιο της χιλιαστικής ηγεσίας και στρέφονται όχι μόνο εναντίον των Ορθοδόξων (θα γλύψουν το αίμα μας!), αλλά και εναντίον των ίδιων των χιλιαστών, που θα θελήσουν να σκεφθούν κάτι αντίθετο από τη «γραμμή τού Μπρούκλιν». Τα λεχθέντα από τον «εκπρόσωπο» των χιλιαστών, «διπλωματικό υπάλληλο» κ. Ε. Σφέτσο (Ελευθεροτυπία 22. 10. 78), πως τάχα οι χιλιαστές «κινούνται αυτόνομα», αν δεν οφεί­λονται σε κραυγαλέα άγνοια, είναι μέρος τού χιλιαστικού σχεδίου για την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Για τους αντιφρονούντες μέσα στη χιλιαστική Οργάνωση δεν υπάρχει «οίκτος». Είναι «καταραμένοι»!

β) Τα υπονοούμενα περί «Δικτατορίας τον Μπρούκλιν» και «ακρίδων», στρέφονται εναντίον των δύο βιβλίων μου με τον ίδιο τίτλο και με εξώφυλλο την ακρίδα της Αποκάλυψης, όπως τη φιλοτέχνησε η χιλιαστική ηγεσία, που υπο­στηρίζει πως συμβολίζει τον . . . Εαυτό της. Σύμφωνα με τη γραμμή της Ελευθεροτυπίας (16. 10. 78), που τάσσει υπέρ των «επιχειρημάτων», η αναγνώστριά σας έπρεπε να «αισθάνεται την υποχρέωση να προσκόμιση έστω και μια πειστική απόδειξη» ενάντια στα συμπεράσματα της επιστη­μονικής έρευνας, που δημοσιεύσαμε στα αναφερθέντα βιβλία μας, μάλιστα όταν λάβει κανείς υπ' όψι του την παράκλησι που απευθύνουμε στον πρόλογο τού δευτέρου βιβλίου μας (σελίς 8) για κριτική: «Αν κάποιος νομίζη πως αδικήθηκε, αν κάποιος βρη και την ελάχιστη ανακρίβεια. , τον παρακα­λούμε να μη διάταση να μας το γνωρίση. Υποσχόμαστε πως σε μελλοντική έκδοσι τού βιβλίου θα λάβουμε υπ όψι μας κάθε αντικειμενική κριτική. . . ».

γ) Η επιστολογράφος κινείται στο σκοτεινό μεσαίωνα όταν ονομάζει το χιλιαστικό κήρυγμα «τεράστιο ευαγγελιστικό έργο» και τα χιλιαστικά έντυπα «χριστιανικώτατα». Τούτο γιατί το χιλιαστικό κήρυγμα και τα έντυπα της μετο­χικής Εταιρείας «Σκοπιά» έχουν σαν κύριο σκοπό να διακη­ρύσσουν πως «οι Κυβερνήσεις», ανεξάρτητα από καθεστώτα και συστήματα, είναι «πράκτορες τού Σατανά» και πως η Ορθοδοξία είναι «βδελυρό πράγμα . . . Πλήρες υποκρισίας και βδελύγματος, πορνείας και ακαθαρσίας» και οποίος την εγκωμιάζει ή έχει σχέσεις μαζί της είναι «ρυπαρός».

Ίσως, όμως, σκεφθήτε πως υπάρχει διαφορά μεταξύ της δικής μου Ορθοδοξίας και της ορθοδοξίας της Ελευθεροτυπίας. Για να μην υπάρξει, λοιπόν, καμιά παρεξήγηση, υπογραμμίζω πως οι χιλιαστές χαρακτηρίζουν σα «βδελυρό πράγμα» την Ορθοδοξία που επιθυμεί η Ελευθεροτυπία στο σχόλιο της 12. 11. 1975: Την Ορθοδοξία τού «Μ. Βασιλείου, τού Ιω. Χρυσοστόμου κτλ. Και νεώτερα τού Κυ­ρίλλου Λουκάρεως, τού Κοσμά Αιτωλού και τού Γρηγορίου Δικαίου, τού επιλεγομένου Παπαφλέσσα», κυρίως αυτή την Ορθοδοξία, τον δε συνεργάτη της Ελευθεροτυπίας, που έγραψε το σχόλιο εκείνο χαρακτηρίζουν «ρυπαρό»!

Μετά τιμής και ευχαριστιών για τη φιλοξενία

π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ειδικός εντεταλμένος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών

γ) Το επιχείρημα της «δημοκρατίας»

Το επιχείρημα της «δημοκρατίας» εστράφηκε εναντίον της απολογητικής διακονίας της Εκκλησίας μας, κυρίως από την εταιρεία «Σκοπιά». Αυτό αποδεικνύεται από επιστολή τού ανώτατου στελέχους της εταιρείας αυτής Β. Δεδότση, που δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία». Παραθέτουμε τη δική μας απάντηση, με ημερομηνία 21. 9. 1984:

Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

Σε απάντησι της επιστολής τού κ. Β. Δεδότση (Ε 22.8.84) παρακαλώ να θελήσετε να δημοσιεύσετε τα ακόλουθα:

α) Η Ορθόδοξος Εκκλησία, από τη σύσταση της, ενδια­φέρεται για τους «δημοκρατικούς θεσμούς» και για να τους προφυλάξη έφθασε στο σημείο να αποκόψη από το σώμα της την παπική Εκκλησία. Δεν το γνωρίζει αυτό ο επιστολογράφος σας;

β) Για τυχόν σκάνδαλα κληρικών η Ορθόδοξος Εκκλησία έχει την Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη και επιτρέπει στον κάθε κατηγορούμενο να απολογηθεί και να χρησιμοποιήσει και συνήγορο. Τι θα πούμε όμως για τα «καμώματα» της εταιρείας «Σκοπιά» που ούτε το ένα επιτρέπει ούτε και το άλλο; Ρωτήστε τους λεγόμενους εβδομηταπεντάρηδες (εκεί­νους που απεκόπησαν για λόγους συνειδήσεως εξ αιτίας της ψευδοπροφητείας τού 1975) και θα σας το βεβαιώσου­ν˙ η εταιρεία ισχυρίζεται πως απεκόπησαν για «ανήθικη διαγωγή»!

Δεν μιλάμε βέβαια εδώ για τα «καμώματα» τού Ρώσσελ, τα οποία αναφέρει και το «Βιβλίο τού Έτους των μαρτύρων τού Ιεχωβά 1983» (διαζύγιο με τη γυναίκα του, ιστορία της «μέδουσας», κατηγορίες της ψυχοκόρης και της ιδιαίτερης γραμματέως κ.ο.κ), ή για τα «καμώματα» τού Ρόδερφορδ που ανάγκασαν τον νομικό σύμβουλο της εται­ρίας να εγκαταλείψει αηδιασμένος από το ηθικό επίπεδο τού «προέδρου» το λεγόμενο «Μπαίθελ».

γ) Πήγα στις φυλακές Μπογιατίου όχι «εξουσιοδοτημέ­νος» από κανένα, όπως ισχυρίζεται ο επιστολογράφος, αλλά κινούμενος από το χριστιανικό καθήκον και επειδή κάποια μητέρα με παρεκάλεσε να επισκεφθώ το παιδί της και για να πω στους εκεί χιλιαστές πως δεν φυλακίσθηκαν για το «όνομα τού Χριστού», αλλά επειδή χωρίς να το γνωρίζουν και χωρίς να το θέλουν εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα, που δεν έχουν ουσιαστικά καμιά σχέσι με τον «Ιεχωβά». Το έκανα αυτό επειδή έχω όλα τα στοιχεία, με την προϋπόθεση βέβαια πως θα συζητούσα με ανθρώπους «ελεύθερα σκεπτόμενους». Αλλά τούτο δεν μπορεί να γίνη με «προχωρημένους» χιλιαστές, γιατί τους έχει επιβληθή η άποψι πως «το θέλημα της οργα­νώσεως είναι θέλημα τού Ιεχωβά και ανταρσία εναντίον της οργανώσεως είναι ανταρσία εναντίον τού Θεού».

δ) . . . Θέλησα να μιλήσω δημόσια με όλους τους εκεί χιλιαστές, αλλά η οργάνωση με εντολή της απαγόρευσε σ’αυτούς τη συζήτησι. Και όταν εξέφρασα τη λύπη μου γι αυτό, κάποιος άπ' αυτούς (δεν γνωρίζω αν ήταν ο επιστολογράφος), χωρίς να με αφήση να τελειώσω τη φράσι, με ειρωνικό τόνο είπε: «ποιος λυπάται, εμείς όχι, είμαστε μια χαρά»! Και άλλος πρόσθεσε: «θα εννοεί τη μεγάλη θλίψι, τον Αρμαγεδώνα»! Βέβαια τα ειρωνικά σχόλια σταμάτησαν αμέσως όταν παρατήρησα πως το πνεύμα της ειρωνείας είναι πνεύμα τού Διαβόλου. Αλλά από αυτό καταλαβαίνετε πως ο επιστολο­γράφος, όχι μόνο δεν ένοιωσε τη φυλακή σαν «κολαστήρι», αλλά την έβλεπε σαν μια ευκαιρία για την οργάνωσι να εκπαιδεύση τους οπαδούς της και να τους φανατίση (στη φυλακή οι χιλιαστές πραγματοποιούσαν όλες τις εκπαιδευτι­κές συναθροίσεις που προγραμματίζει η οργάνωσι, τηρούσαν αυστηρά πειθαρχία στη χιλιαστική ιεραρχία και όλα αυτά με έξοδα τού κράτους!).

ε) Εκφράζουμε παρ’ όλα αυτά τη συμπάθειά μας στον επι­στολογράφο σας, επειδή, όπως λέγει «φιλοξενήθηκε» επί πολλά χρόνια στις φυλακές. Όμως τον πληροφορούμε πως δεν βρέθηκε εκεί επειδή ήταν δήθεν «αντιρρησίας συνειδήσεως», γιατί οι γνήσιοι «αντιρρησίες συνειδήσεως», όλοι, είναι ειρηνιστές και υποστηρίζουν την ειρηνική συνύπαρξη και συνερ­γασία μεταξύ των λαών, ενώ ο επιστολογράφος ακολουθεί τις εντολές της εταιρείας τού Μπρούκλιν, η οποία απαιτεί από τους οπαδούς της να ταχθούν κατά των ειρηνιστικών κινημάτων και να μη υποστηρίξουν την απόφασι περί αφο­πλισμού, γιατί έτσι φοβάται μήπως το «διαβολικό σύστημα» παρατείνει τη ζωή του!

Τους παρακινεί, προκειμένου να λάβουν το τελευταίο τεύχος της «Σκοπιάς», προκειμένου δηλαδή να διαδώσουν τα προϊό­ντα της πολυεθνικής τού Μπρούκλιν, να προτιμήσουν ακόμη και να «κρεμασθούν», όχι μόνο να μείνουν χρόνια στις φυ­λακές. Όσο για την «ένοπλο ή άοπλο στρατιωτική υπηρε­σία» (και τα δυο τα απορρίπτει ο επιστολογράφος γι αυτό και φυλακίσθηκε) πληροφορούμε το ελληνικό κοινό πως η χιλιαστική εταιρεία υπογραμμίζει πως η άμυνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων της («της βασιλείας») είναι «προ­νόμιο» και «καθήκον» για κάθε «μάρτυρα τού Ιεχωβά».

Καταλαβαίνετε τώρα κ. Δεδότση γιατί βρεθήκατε στις φυλακές; μη μας κάνετε δα και τον αντιστασιακό! Στο Πο­λυτεχνείο βρέθηκαν και Ορθόδοξοι ιερείς. Πολλά από τα παιδιά τού Πολυτεχνείου ήταν δικά μας παιδιά «παπαδο­παίδια», όμως κανένα «γιεχοβιτόπουλο». Και στα κινήματα ειρήνης συμμετέχουν Ορθόδοξοι ιερείς, κανένας όμως χιλιαστής, γιατί αν το κάνη, θα αποκοπή από το Μπρούκλιν, επειδή μ’ αυτό τον τρόπο επιδιώκει να βελτιώσει το «διαβο­λικό σύστημα».

Και κάτι άλλο: Από πότε ένας φανατικός χιλιαστής (αυτό σημαίνει το να μείνη κανείς με εντολή τού Μπρούκλιν χρό­νια στη φυλακή) μιλάει για «ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώ­πους»; Δεν το έχει καταδικάσει αυτό η εταιρεία «Σκοπιά» για τακτική τού «διαβολικού συστήματος»; Ναι, όπως και τους «δημοκρατικούς θεσμούς». Γράφει: «Η Εταιρεία εί­ναι ο ορατός εκπρόσωπος τού Κυρίου επάνω στη γη. . . Τι περίοδος ειρήνης και ευημερίας εισήχθη! Επέρασαν οι ημέ­ρες των εκλογών (καταργήθησαν δηλαδή οι δημοκρατικοί θεσμοί), των δημοκρατικών ψηφισμάτων, των φιλονεικιών. . . » (Σκοπιά 1955).

Θερμές ευχαριστίες για την φιλοξενία

π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Ειδικός Εντεταλμένος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

    Σχολιάζοντες παρατηρούμε ότι ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η πληροφορία σχετικά με τις φυλακές Μπογιατίου. Τις λε­πτομέρειες είχα σχεδόν λησμονήσει, όταν πρόσφατα πήρα θέση σε παρόμοιες συκοφαντίες (επιστολή μου προς Ελευθε­ροτυπία 26. 2. 1995). Όμως η ως άνω επιστολή μου (21.9.1984) αποδεικνύει όχι μόνο τα πραγματικά γεγονότα της εποχής εκείνης, τις δικές μου προθέσεις απέναντι στους «μάρτυρες τού Ιεχωβά», αλλά και την πηγή της σημερινής «πληροφόρησης» της «Ελευθεροτυπίας», η οποία, αγνοώντας εντελώς τη δική μου απάντηση στην επιστολή τού κ. Δεδότση, προ­βαίνει στον ανυπόστατο και αυθαίρετο ισχυρισμό:

«Μια άλλη μαρτυρία. . . Μας πηγαίνει στην εποχή τού Ιωαννίδη. Τέλος τού 1973. Ο διώκτης των αιρέσεων εμφανίζεται στην πλευρά τού διαβόητου Γκόρου, διοικητή τού κολαστηρίου των στρατιωτικών φυλακών στο Μπογιάτι. . . . Έπρεπε να διαπαιδαγωγήσει θρησκευτικά όλους τους κρατουμένους. . . Όσοι απέφευγαν να παρακολουθήσουν το κήρυγμα, δέχθηκαν τις "περιποιήσεις" των Εσατζήδων...»!!

Ποια είναι η «πηγή» αυτής της «μαρτυρίας» κ. Δεδότση; Αφήνουμε τον αναγνώστη να κρίνη το «χριστιανικό φρόνη­μα» της εταιρείας «Σκοπιά» ή άλλων νεοφανών αιρέσεων, που προκειμένου να εξουδετερώσουν την εναντίον τους κρι­τική δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα!

δ) Οι Αμερικανοί φονταμενταλιστές

Το 1985, με αφορμή μια δίκη για προσηλυτισμό ανηλίκου αντίθετα με τη θέληση των γονέων του, πραγματοποιήθηκε παγκόσμια εκστρατεία των Αμερικανών φονταμενταλιστών με σκοπό τον θρησκευτικό αποχρωματισμό της ελληνικής δικαιοσύνης.

Τα δημοσιεύματα της εποχής εκείνης, τα οποία στρέφο­νται εναντίον της απολογητικής της Εκκλησίας μας, μνημο­νεύονται μέχρι σήμερα, όπως και όλη η «επιχειρηματολογία»  παραπληροφόρηση. Ουδέποτε αναφέρεται η δική μας θέση, όπως καταγράφεται στο βιβλίο μας «Θρησκευτική ελευθερία και προσηλυτισμός στο φως της Ορθόδοξης ποιμαντικής» (Αθήνα 1989), που αναφέρεται ειδικά σ' αυτά τα γεγονότα.

Οργανώσεις όπως «Ανθρώπινα Δικαιώματα Χωρίς Σύ­νορα», πίσω από την οποία κρύπτεται προφανώς η εταιρεία «Σκοπιά», όταν αναφέρονται στο πρόσωπό μου, καταφεύγουν στις «πληροφορίες» των ίδιων κύκλων, όχι στα δικά μας κείμενα. Ακόμη και οι απαντήσεις που εστάλησαν τότε, αγνοήθηκαν και αγνοούνται!

Παραθέτουμε τρία βασικά κείμενα της εποχής εκείνης, για να αποκαλυφθεί και πάλι η κακοήθεια των συκοφαντών μας:

1.Άρθρο στην Ελευθεροτυπία

Το Αμερικανικό χρηματιστήριο έσπευσε να «βοηθήσει» τους φονταμενταλιστές με ένα δημοσίευμα  λιβελογράφημα. Προηγουμένως μου εζητήθη «συνέντευξη». Την είδηση γι’ αυτό το λιβελογράφημα πληροφορήθηκα από άρθρο της «Ελευθεροτυπίας», στο οποίο απέστειλα την ακόλουθη απά­ντηση, με ημερομηνία 18.7.1986:

Κύριε Διευθυντά,

Σε απάντηση άρθρου συνεργάτου σας με τον εντυπωσια­κό τίτλο «Όταν οι φανατικοί της εκκλησίας καίνε, απειλούν, χτυπούν» (ΚΕ 13.7.86), στο οποίο κατηγορούμαι πως «πυ­ροδοτώ» τον φανατισμό στο «έπακρον» και προκειμένου να κυκλοφορήσουν ελεύθερα όλες οι απόψεις («ελεύθερη διακί­νηση ιδεών»), σάς παρακαλώ να θελήσετε να δημοσιεύσετε τα ακόλουθα:

1) Ασφαλώς τους αναγνώστες δεν ενδιαφέρει το αν οι «τρίχες» της κεφαλής μου είναι «άσπρες», «μαύρες» ή «κί­τρινες», αλλά η σωστή ενημέρωση- και οι ιδέες που εκπρο­σωπούνται από κάποιον που εργάζεται σε υπόγειο δεν είναι οπωσδήποτε λαθεμένες, όπως δεν είναι πάντοτε σωστές οι ιδέες εκείνου που έχει στη διάθεση του όλα τα μέσα και τις ανέσεις της σύγχρονης τεχνολογίας. Γι’ αυτό δεν κακίζω το συνεργάτη σας για τις ανακρίβειες (τα γένεια μου δεν είναι άσπρα, όσο δίνει την εντύπωση και το γραφείο μου δεν βρίσκεται σε υπόγειο, όπως ισχυρίζεται).

2) Οι πληροφορίες τού συνεργάτου σας είναι ελλιπείς και σε άλλο σημείο: Δεν έχω γράψει μέχρι αυτή τη στιγμή κανέ­να φυλλάδιο εναντίον των ευαγγελικών και των πεντηκοστιανών. Η αλήθεια είναι ότι επιθυμώ να εκδώσω ένα «Εγ­χειρίδιο», που θα περιλαμβάνει όλες τις χριστιανικές ομάδες στη χώρα μας- μάλιστα σ' αυτό το ζήτημα με ενεθάρρυναν και σοβαροί ευαγγελικοί παράγοντες (ποιμένες), οι οποίοι έθεσαν στη διάθεσή μου πολύτιμες πληροφορίες. Το βιβλίο αυτό θα είναι γραμμένο (κατά το δυνατό) με αντικειμενικό­τητα (σημείωση: Το βιβλίο αυτό με τίτλο «Εγχειρίδιο Αιρέ­σεων και Παραχριατιανικών Ομάδων» κυκλοφορεί ήδη σε Γ' έκδοση  Αθήνα 1994).

3) Δεν ενοχλούμαι γιατί ο συνεργάτης σας βάζει το «Πα­τήρ» εντός εισαγωγικών, γιατί η πράξη αυτή ανταποκρίνεται προφανώς στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει πως οι οπα­δοί της εταιρείας τού Μπρούκλιν είναι «χριστιανοί». Όμως ταυτόχρονα οφείλει να σέβεται και τις θρησκευτικές πεποι­θήσεις των άλλων, π.χ. Το δικό μου δικαίωμα να εκφέρω θρησκευτικές απόψεις (κατοχυρωμένο διεθνώς), υποστηρί­ζοντας πως κάποιες ομάδες είναι «αιρετικές» ή «αντίχρι­στες» ή εξυπηρετούν κάποια ανομολόγητα συμφέροντα, έστω και αν επικαλούνται τη «θρησκευτική ελευθερία» ή αριθ­μούν μερικούς μόνο οπαδούς (π. χ. Οι νεοναζιστικές «θρη­σκευτικές» αιρέσεις σαν την Κου Κλουξ Κλαν και πολλές άλλες!).

4) Για το που «δαπανά τις μέρες του» ένας Έλληνας πολίτης και ποιες θρησκευτικές ιδέες υπηρετεί, είναι δικαίω­μα του, γιατί οι θρησκευτικές ιδέες είναι αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς του και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήσει ή να τον ειρωνευθεί γι’ αυτό, ιδιαίτερα εκείνος που μιλάει για τα ανθρώπινα δικαιώματα!

5) Η Εκκλησία δεν επιτρέπεται να υπηρετεί ξένους σκοπούς- έχει το δικό της έργο- είναι η εξουδετέρωση τού θανάτου και η νοηματοδότηση της ζωής. Και αν ακόμη κάποιος πιστεύει πως η Εκκλησία μας πρέπει να εξισωθεί με τις μικροομάδες, που εκπροσωπούν ξένα συμφέροντα (δεν ανα­φέρομαι στις παραδοσιακές θρησκευτικές ομάδες), ακόμη και τότε πρέπει ασφαλώς να σεβασθεί και τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις και να μην ενοχλείται, επειδή σύμφωνα με αυ­τές η αίρεση απειλεί την υπόθεση της σωτηρίας και γι’ αυτό πιστεύουμε πως πρέπει να διαφωτισθεί ο λαός («ελεύθερη διακίνηση ιδεών») Εκτός βέβαια αν θεωρήσουμε σαν δεδο­μένο, πως α απόψεις των «ρασοφόρων» είναι επικίνδυνες για τον τόπο! Πρέπει όμως να έχουμε το θάρρος να το πούμε καθαρά αυτό θα πει ενημέρωση!

6) Η χώρα μας διασύρεται σε παγκόσμια κλίμακα όχι γιατί πράγματι κυριαρχεί εδώ «μεσαίωνας», αλλά γιατί η ξένη προπαγάνδα, που εκπροσωπεί ξένα συμφέροντα, είναι πράγματι παντοδύναμη, εργάζεται με τα τελειότερα μέσα επικοινωνίας και «πλύσεως εγκεφάλου», με αποτέλεσμα να «πειθόμαστε» και μείς οι ίδιοι, να το θεωρούμε αυτό «αποδεδειγμένο» και να μη νοιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε δική μας επιτόπια έρευνα και να αντιτάξουμε στην ξένη προπαγάνδα τη δική μας υπεύθυνη ενημέρωση- με επιχειρή­ματα, όχι φυσικά σε προσωπικό επίπεδο (σημείωση: Αυτό που γράφαμε πριν από δέκα χρόνια ισχύει και σήμερα, το 1996, ιδιαίτερα σήμερα!!).

7) Εκείνο που πρέπει επί τέλους να μας απασχολήσει είναι όχι το αν ο μίστερ Μούν ή οποίος άλλος έχει «κόκκι­νες» και όχι «άσπρες» τρίχες, «σαν τους ρασοφόρους», αλλά το ότι αυτός ο κύριος έχει χρηματοδοτήσει δικτατορικά κα­θεστώτα, με σκοπό να φιμωθούν ολόκληροι λαοί. Οι Έλλη­νες γονείς δεν ενδιαφέρονται να μάθουν για το αν η στρατη­γική μιας παγκόσμιας οργανώσεως ή μιας ομάδος καταρτί­ζεται σε υπόγειο ή σε ανάκτορο, αλλά για το αν οι ιδέες αυτής της ομάδος είναι ευεργετικές ή επιβουλεύονται την προσωπικότητα των παιδιών μας.

8) Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενδιαφέρεται και για το αν το περιεχόμενο μιας θρησκείας είναι καταστροφικό για την ανθρώπινη προσωπικότητα. Στο «Ψήφισμα» που μνημονεύθη­κε σε προηγούμενη επιστολή μου (Ελευθεροτυπία 8. 6. 1986), προτρέπονται τα κράτη  μέλη να αντιμετωπίσουν από κοινού την απειλή τέτοιων «αιρέσεων»· όχι να καταργήσουν τους νομικούς φραγμούς, για να μεγαλώσουν την απειλή. Στη χώρα μας φθάσαμε στο σημείο να παραχωρήσουμε ατέλεια χάρτου ακόμη και στους Κρίσνα, όχι μόνο στη «Σκοπιά», για λόγους «ίσης μεταχείρισης». Επομένως η χώρα μας θα έπρεπε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να δώσει εξηγήσεις για ποιους λό­γους «δεν εμπλέκεται» σ’ αυτό το ζήτημα, δηλαδή γιατί δεν παίρνει μέτρα εναντίον όχι για «μεσαίωνα»!

9) Οι απόψεις και οι θρησκευτικές μου πεποιθήσεις είναι καταγραμμένες σε δεκάδες βιβλία (πάνω από 2.000 σελίδες) σε ελληνική ή ξένη γλώσσα. Όποιος επιθυμεί να τις πληρο­φορηθεί, μπορεί να το κάνει˙ θα διαπιστώσει πως «δεν περνώ τις ημέρες μου» συντάσσοντας «μισαλλόδοξα κείμενα»· μάλι­στα θα δει πως τα ενδιαφέροντά μου επεκτείνονται και σε πολλούς άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής. Για τα βιβλία μου υπάρχουν αξιόλογες κριτικές από διακεκριμένους ακαδημαϊκούς διδασκάλους, επί διεθνούς επιπέδου, και όχι μόνο Ορθοδόξους· Για παράδειγμα αναφέρω πως ένα από αυτά, «Εφόδιο Ορθοδοξίας», μεταφράσθηκε τελευταία και στα Αραβικά, για τη χρήση των φοιτητών της Ορθόδοξης θεολο­γικής Σχολής του Πατριαρχείου Αντιοχείας (σημείωση: Το βιβλίο αυτό συμπληρώθηκε και αναθεωρήθηκε με την έκδοση του νέου έργου «Η Ορθοδοξία μας», Αθήνα 1995). Θα διαπιστώσει ακόμη πως οι απόψεις μου πάνω στα θέματα που θίγει ο συνεργάτης σας, είναι εντελώς αντίθετες από εκείνες που υποστηρίζει.

10) Δεν είδα το κείμενο της «The Wall Street Journal», στο οποίο αναφέρεται ο συνεργάτης σας εντελώς αποσπα­σματικά. Η συνέντευξη εδόθη γραπτώς σε πρωτότυπο ελληνικό κείμενο. Αν παρέθετε το κείμενο, οι αναγνώστες σας θα μπορούσαν μεταξύ άλλων να πληροφορηθούν τις ακόλουθες θέσεις μου, στα ζητήματα που θέτει ο συνεργά­της σας:

α) Στο θέμα της δραστηριότητας των ακραίων προτεστα­ντικών αιρέσεων και των φασιστικών «θρησκευτικών οργα­νώσεων»: «Οι δραστηριότητες των ομάδων αυτών δεν είναι πάντοτε έντιμες. Αποκρύπτουν την αληθινή τους ταυτότητα και τους πραγματικούς σκοπούς τους. Μερικοί παρουσιάζο­νται ακόμη και ως Ορθόδοξοι, ενώ στην πραγματικότητα αναβαπτίζουν τους Ορθοδόξους που θα προσηλυτίσουν. Οι δραστηριότητες αυτές, που παγιδεύουν ανύποπτα θύματα, δεν συμβιβάζονται με το χριστιανικό ήθος. . . ».

β) Στο ερώτημα «τι κάνει η Εκκλησία για να αντιταχθεί στους μάρτυρες τού Ιεχωβά»: «. . . Κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ των θυμάτων. . . Σ' αυτούς έχει ατονήσει η λειτουργία της προσωπικής σκέψης και κρίσεως. Το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας αναφέρεται προληπτικά μεν στην αντικειμενική ενημέρωση των πιστών σχετικά με το για κάποιον πρόκειται, και θεραπευτικά στην παροχή καταλλήλων πληροφοριών που θα μπορούσαν να προβληματίσουν τα θύματα, ώστε βαθ­μιαία να ξανατεθεί σε λειτουργία η προσωπική τους σκέψη και κρίση και να αποπαγιδευθούν».

γ) Στο θέμα τού προσηλυτισμού: «Ο Χριστός ετόνιζε το στοιχείο της ελευθερίας (Ματθ. Ιστ' 24), δεν άσκησε εξαναγκασμό σε κανένα, ούτε επαγίδευσε κανένα, απο­κρύπτοντας την αληθινή του ταυτότητα· «μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;», είπε χαρακτηριστικά στους μαθητές του (Ιω. Στ' 67). Οι ακραίες προτεσταντικές ομάδες δεν ακολουθούν το παράδειγμα αυτό τού Χριστού και απο­κρύπτουν την αληθινή τους ταυτότητα, χρησιμοποιώντας μέσα απατηλά, δεν έχουν σχέση με το έργο τού Χριστού. Εκτός από αυτό, οι ίδιες ομάδες που ασκούν προσηλυτι­σμό μεταξύ των Ορθοδόξων χριστιανών, τους ταυτίζουν ουσιαστικά με τους εθνικούς, αφού επικαλούνται το Ματθ. Κη 19 («μαθητεύσατε όλα τα έθνη»!). Με αυτή την έν­νοια εκλαμβάνεται η απαγόρευση τού προσηλυτισμού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει ότι ο προσηλυτισμός αυτός δεν έχει σχέση με τη χριστιανική μαρτυρία και τον καταδι­κάζει, ακόμη και αν ασκείται από Ορθοδόξους σε βάρος ετεροδόξων».

11) Δεν θα τολμούσα να σχολιάσω τις περιπτώσεις στις οποίες αναφέρεται ο συνεργάτης σας, χωρίς να γνωρίζω τα πραγματικά γεγονότα ή το μέγεθος της προκλήσεως τού κοινού αισθήματος («θρησκευτική γαλήνη», η οποία προστα­τεύεται από όλες τις νομοθεσίες). Μου κάνει όμως εντύπωση η βεβαιότητά του, ακόμη και για περιπτώσεις που εκκρε­μούν στην ελληνική δικαιοσύνη. Αλλά και στην περίπτωση που όλα αυτά ήταν αλήθεια, θα μπορούσα να αντιπαρατάξω φρικιαστικές περιπτώσεις μισαλλοδοξίας από μέρους μεμο­νωμένων οπαδών της ξένης εταιρείας, αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα!

12) Καταλήγοντας σας βεβαιώνω πως θα χαρώ να βοηθή­σω το έργο της εφημερίδας σας για την ενημέρωση τού κοινού, φυσικά σε ζητήματα που με βάση την προσωπική μου έρευνα μπορώ να έχω λόγο. Δεν θα ήθελα όμως να συνεχίσω ένα διάλογο επί προσωπικού επιπέδου που δεν βοηθεί κανένα. Πάντοτε χαίρομαι να συζητώ με ανθρώπους που έχουν θέσεις και τις υποστηρίζουν με επιχειρήματα, ιδίως αν είναι εντελώς αντίθετες με τις δικές μου. Έτσι μπορεί κανείς να διατυπώσει ακριβέστερα και δικαιότερα τις απόψεις του, που να ανταποκρίνονται στους προβληματι­σμούς τού σημερινού άνθρωπου. Με αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς ακόμη και να αναθεωρήσει απόψεις που έχει για τους άλλους. Είμαι βέβαιος πως και ο συνεργάτης σας αν είχε τον χρόνο να ανταλλάξει μαζί μου απόψεις, θα κατέληγε σε εντελώς αντίθετα συμπεράσματα και η μεταξύ μας αμφισβή­τηση θα είχε τελειώσει, σύμφωνα και με τον ωραίο τίτλο που θέσατε στην τελευταία επιστολή μου: «Συνέχεια και τέλος» (Ελευθεροτυπία 6. 1. 1986).

Με εκτίμηση και θερμές ευχαριστίες για τη φιλοξενία

π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος Δρ. Θεολ. , Δρ. Φιλοσ.

Το κείμενο αυτό αποδεικνύει ότι η «στρατηγική» των ομάδων αυτών είναι η ίδια μέχρι σήμερα. Στην αδυναμία τους να αντιπαρατεθούν με την Εκκλησία με τρόπο έντιμο, προσπαθούν να μεταφέρουν τη συζήτηση σε προσωπικό επί­πεδο. Η δική μας τοποθέτηση, ακόμη και αν διατυπώνεται γραπτώς, αγνοείται παντελώς. Η απάντηση μας αυτή θα μπορούσε να είχε γραφεί το 1996!!

Σέκτες και ανθρώπινα δικαιώματα

ΣΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Με αφορμή ένα βιβλίο

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α. Π. Θ

Το 2005 εκδόθηκε το βιβλίο της νεαρής Ελβετίδας Lea Saskia Laasner-Hugo Stamm , Αllein gegen die Seelenfanger. Meine Kindheit in der Psycho-Sekte, Verlag Eichborn, Fran kfurt am M. 2005. Το βιβλίο αυτό περιγράφει τις οδυνηρές εμπειρίες της, που έζησε ως παιδί (γεννήθηκε το 1980) από το 1992 – 2001 ακολουθώντας τη μητέρα της, όταν αυτή εγκατάλειψε τον κανονικό τρόπο ζωής της από τη στιγμή, που παγιδεύτηκε στα δίχτυα μιας Channeling σέκτας.

Αιτία παγίδευσης της μητέρας της υπήρξε ένα βιβλίο της μέντιουμ Julie Ravel1. Η Julie Ravel παρουσιάζεται ως ο αγωγός και ο κομιστής μηνυμάτων μιας εξωσυμπαντικής οντότητας, που ονομάζεται "Ramtha" και υποτίθεται ότι έζησε πριν 35. 000 χρόνια στην Ατλαντίδα2. Στο βιβλίο της Julie Ravel, αναφέροταν ότι ο " Ramtha" της αποκάλυψε πως το τέλος του κόσμου είναι προ των πυλών3.

Όσοι αποδέχονταν τις διδασκαλίες του Ramtha, όπως τις κατανοούσε η σέκτα, με τη βοήθεια της εξωσυμπαντικής αυτής οντότητας, θα διασώζονταν αφού θα μεταμορφώνονταν σε φωτεινές ουσίες.

Η μητέρα της Lea Laasner, παράτίς επιφυλάξεις του συζύγου της, που τελικά αναγκάστηκε να την ακολουθήσει από φόβο μη διαλυθεί η οικογένειά του, αφού έκλεισε το αρχιτεκτονικό του γραφείο και πούλησαν το σπίτι τους, εντάχθηκε στην ομάδα - σέκτα της Julie Ravel, που ονομάζεται "Licht - Oase". Η μητέρα της νεαρής Ελβετίδας, αγνόησε επίσης τις συμβουλές των φιλικών τους προσώπων σχετικά με αυτήν την επιλογή της. Η οικογένεια ακολούθησε τη σέκτα στις διάφορες μετακινήσεις της. Μέσα στη σέκτα αποδείχθηκε, ότι τον κυρίαρχο ρόλο τον είχε τελικά ο σύζυγος της μέντιουμ Julie Ravel.

Η Lea Laasner μέσα στο βιβλίο της περιγράφει κατά τρόπο ρεαλιστικό τις φρικτές εμπειρίες της και τις συνέπειες, που υπέστη τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της κατά το χρονικό διάστημα, που παρέμεινε στη σέκτα. Μεταξύ αυτών αναφέρει :

_ Την οικονομική καταστροφή της οικογένειάς της.

_ Την απομόνωσή τους από τον έξω κόσμο.

_ Την ανυπαρξία διαπροσωπικών σχέσεων.

_ Παράλογες τελετουργικές πρακτικές.

_ Στέρηση της δυνατότητας σχολικής εκπαίδευσης.

_ Κακοποιήθηκε πολλάκις σεξουαλικά από τον αρχηγό της ομάδας.

_ Πρακτικές διανοητικού χειρισμού.

Η Lea Saskia Laasner βρήκε κάποια στιγμή τη δύναμη να απεμπλακεί. Έγραψε αυτό το βιβλίο με τη βοήθεια του Hugo Stamm και δημοσιοποίησε τις εμπειρίες της, για να ενημερώσει τον κόσμο και για να πολεμήσει αυτή τη σέκτα4.

Η δική της μαρτυρία αποτελεί μία ακόμα αδιάψευστη απόδειξη, που επιβεβαιώνει στο ακέραιο τις επισημάνσεις των Ψηφισμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις σέκτες (Ψηφίσματα 22. 5. 1984, 29. 2. 1996 και 17. 2. 1998).

Τα εν λόγω Ψηφίσματα αναφέρονται, συν τοις άλλοις, στην επικινδυνότητα αυτών των ομάδων, στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκ μέρους τους και σε πλήθος έκνομων δραστηριοτήτων τους, που σε τελική ανάλυση καθίστανται μια απειλή για το κοινωνικό σύνολο.

Σημειώσεις:

1. Για την Julie Ravel βλ. Materialdienst EZW 10/2000, σ. 342 .

2. Για τον Ramtha βλ. Rudiger Hauth(Hrsg), Kompaktlexikon Religionen, Wuppertal 1998, σ. 288. Irving Hexham, Pocket Dictiοnary New Religious Movements, Downers Grove 2002, σ. 92.

3. Ως κανάλι - όργανο της ίδιας οντότητας στις Η. Π. Α εμφανίζεται η Αμερικανίδα αποκρυφίστρια και μέντιουμ Judy. Z. Knight με την οργάνωση "Ramtha's School of Enlightenment". (Bλ. Margaret Thaler Singer-Janja Lalich, Cults in Our Midst, San Francisco 1995, σσ. 45, 120. Irving Hexham, Pocket Dictiοnary New Religious Movements, όπ. Π. , σ. 69). Μεταξύ των δύο γυναικών μέντιουμ Julie Ravel και J. Z. Knight είχε υπάρξει τη δεκαετία του 1990 δικαστική αντιπαράθεση.

4. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από το σχετικό υπότιτλο της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου, που έγινε το 2006 από διαφορετικό όμως εκδοτικό οίκο.

Ορθόδοξος Τύπος, 10/06/2011

Αναδημοσίευση: http://aktines.blogspot.com/2011/06/blog-post_8362.html

Ορθόδοξοι Αρμένιοι έγιναν Μονοφυσίτες

ΠΩΣ  ΟΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ  ΑΡΜΕΝΙΟΙ
ΕΓΙΝΑΝ  ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ;

π. Ιερώνυμος Mayiυyan
Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου (Χατζηκώστα)
(Παρεκκλήσιο Ι. Ν. Αγ. Ασωμάτων Θησείου)

Πριν αρχίσω την παρουσία του θέματος θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ  βαθέων τον σεβαστό και αγαπητό π. Βασίλειο Βολουδάκη τον οποίο έχω την χαρά και ευλογία να γνωρίσω τελευταία, ιδίως στο πλαίσιο του σεμιναρίου της Εξομολογητικής, που οργανώνει το Ίδρυμα Ποιμαντικής Επιμορφώσεως της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Ο π. Βασίλειος από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας μου έδειξε την αγάπη του και μόλις πληροφορήθηκε για το παρελθόν μου, ιδίως για την επιστροφή μου από τη πλάνη και αίρεση του Μονοφυσιτισμού στην Αλήθεια του Χριστού, την Ορθοδοξία, αμέσως μου έκανε την πρόταση να γράψω κάποιο κείμενο, παρουσιάζοντας μια συνοπτική ιστορία της πατρίδας μου της Αρμενίας και να αναφερθώ ιδίως στην πίστη των Αρμενίων.

Είναι η πρώτη φορά, που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία να συμμετάσχω με αυτό το ειδικό θέμα στο επίκαιρο και πλούσιο περιεχόμενο του περιοδικού «Ενοριακή Ευλογία», του Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πευκακίων.

Στο μικρό μου αυτό άρθρο δεν παρουσιάζω μια συστηματική ιστορία της Αρμενίας. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θα αναφερθώ, όμως, σε τρεις κυρίως χρονολογίες (301, 406 και 451 μ.Χ.) και στα γεγονότα που συνδέονται με αυτές και είναι βαρυσήμαντες για την ιστορία της Αρμενίας και μας ενδιαφέρουν εδώ άμεσα.

Για να έχει ο αγαπητός μας αναγνώστης του Περιοδικού «Ενοριακή Ευλογία» μια γενική εικόνα του τόπου και της έκτασης της ιστορικής και σημερινής Αρμενίας, θα πούμε τα λίγα που ακολουθούν.

Στο Μηναίο του μηνός Σεπτεμβρίου διαβάζουμε: «Τη Λ΄  του αυτού μηνός μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Γρηγορίου της Μεγάλης Αρμενίας...». Σήμερα δεν υπάρχει η Μεγάλη Αρμενία, η οποία είχε γεωγραφική έκταση άνω των 300.000 m². Η τωρινή Δημοκρατία της Αρμενίας κυριαρχεί μόνο στα 29.800 m² γεωγραφικά εδάφη, τα οποία είναι λιγότερα από το 1/10 της ιστορικής Αρμενίας χωρίς το Ναγκόρνο (=Ορεινό) Καραμπάχ, στο οποίο θα αναφερθούμε σε μια άλλη ευκαιρία.

Η Μεγάλη Αρμενία, πριν να κατακτηθεί από τους Οθωμανούς, περιε­λάμβανε ένα σημαντικό μέρος των εκτάσεων της Μικράς Ασίας ή σημερινής ανατολικής Τουρκίας με κοινά σύνορα με την Καππαδοκία1, τον Πόντο, την Ασσυρία, την Γεωργία, την Αλβανία του Καυκάσου, την Περσία, την Μικρή Αρμενία και άλλες κατά καιρούς χώρες και εκτείνετο μέχρι την Κασπία θάλασσα. Ενώ η σημερινή Αρμενία περιορίζεται στο Νότιο Καύκασο, σ’ ένα πολύ μικρό κομμάτι της ιστορικής της έκτασης και συνορεύει ανατολικά με την Τουρκία, δυτικά με το Αζερμπαϊτζάν, βόρεια με την Γεωργία και νότια με το Ιράν.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρόκειται για την δεύτερη κοιτίδα της ανθρωπότη­τας, κατά την Βιβλική διήγηση, αφού μετά τον κατακλυσμό, που επέτρεψε ο Θεός για την αμαρτία του κόσμου, «...εκάθισεν η κιβωτός εν μηνί τω εβδόμη, εβδόμη και εικάδι του μηνός, επί τα όρη τα Αραράτ» (Γεν. 8,4), απ’ όπου και αρχίζει μια νέα ιστορία της ανθρωπότητας. Μέχρι σήμερα υπάρχουν γεωγραφι­κοί τόποι, των οποίων οι ονομασίες άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με τον ίδιο τον Νώε. Όπως π.χ. η πρώτη κατοικία της ευλογημένης οικογέ­νειας ονομάστηκε από τον Νώε Nakhijevan, δηλαδή «πρώτη κατοικία», ή το όνομα της σημερινής πρωτεύουσας της Αρμενίας Yeravan σημαίνει «τόπος εμφανίσεως».

Έτσι, μετά τον κατακλυσμό, ξαναρχίζει η ιστορία των εθνών από τους τρεις γιούς του Νώε, οι οποίοι διασκορπίστηκαν ανά την οικουμένη κυρίως μετά τον πύργο της Βαβέλ και την σύγχυση των γλωσσών.

Ένας από τους αρχαίους αρμενικούς θρύλους αναγνωρίζει ως προπάτορα των Αρμενίων τον Χάϊκ, ο οποίος ήταν ένας από τους γιούς του Torgom (=Θοργάμα), γιού του Γάμερ, γιού του Ιάφεθ. Ο Ιάφεθ ήταν τρί­τος γιός του Νώε (βλ. Γεν.10, 1-3).

Το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην Αρμενία συνδέεται αρχικά με τα ονόματα δύο Αποστόλων Του «εκ των Δώδεκα», του Θαδδαίου και του Βαρθολομαίου. Ο Θαδδαίος, αδελφός του Ιακώβου (Ματθ. 10.1-3, Μαρ. 3.13-19) μαρτυρείται ότι κήρυξε στην Αρμενία από το 43-66 μ.Χ και μαρτύρησε στην κωμόπολη Shavarshavan της επαρχίας Artaz (σήμερα στο βόρειο Ιράν). Ο Απόστολος Βαρθολομαίος κήρυξε στην Αρμενία από 60-68 μ.Χ. και μαρτύρησε στην πόλη Ourbanos (σήμερα στην Ανατολική Τουρκία). Οι Απόστολοι φυσικά ίδρυσαν τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες.

Αλλάζει εντελώς το σκηνικό στην Αρμενία στις αρχές του Δ΄  αι. με πρωταγωνιστή και Ισαπόστολο τον Γρηγόριο Πέρση (=άγ. Γρηγόριος ο Φωτιστής). Ο Αρμένιος βασιλιάς Tiridat ο Γ΄  (=Τιριδάτης (287- 330 πε­ρί­που)) το 287 είχε τιμωρήσει αυστηρά τον Γρηγόριο2, πρώτα, επειδή εκείνος δεν ήθελε να θυσιάσει στην θεά Anahit ως ένδειξη ευγνωμοσύνης μετά την νίκη του κατά των Περσών, και κατόπιν, όταν έμαθε ο Τιριδάτης την καταγωγή του, ότι ήταν δηλαδή ο γιός του Anak του Πέρση, φονιά του πατέρα του βασιλιά Xosrov Α΄  (211-259). Για να τον εκδικηθεί, ο Τιριδάτης έριξε στο πηγάδι του Xor Virap3, που ήταν προωρισμένο για τους καταδικασμένους σε θάνατο.

Στο πηγάδι αυτό παρέμεινε ο Γρηγόριος 13 (κατά μερικούς 15) ολόκληρα χρόνια! Φυσικά με θαυμαστό τρόπο και με θεϊκή παρηγοριά μπορούσε κανείς να παραμείνει ζωντανός σ’ ένα τέτοιο τόπο. Μια χήρα κρυφά του έριχνε ένα κομμάτι ψωμί καθημερινά και η παρουσία ενός Αγ­γέλου ενεθάρρυνε τον εκλεκτό μάρτυρα του Χριστού και τον ετοίμαζε για την μεγάλη αποστολή του να γίνει φωτιστής ενός λαού.

Στην αρχή της βασιλείας του ο Τιριδάτης ήταν φιλικά διατεθειμένος προς τους χριστιανούς υπηκόους του, αλλά μετά επηρεάστηκε από τον Διοκλη­τιανό στράφηκε εναντίον τους με διωγμούς και μαρτύρια. Έτσι εξηγείται και η στάση του απέναντι στους διωκομένους από τον Διοκλητιανό, όπως στην ομάδα παρθένων με επικεφαλής την Γαϊανή, που ήταν η καθηγουμένη και την Ριψιμία (μνήμη στις 30 Σεπ. με τον άγ. Γρηγόριο τον Φωτιστή). Μετά τον μαρτύριο των 32 παρθένων στην πόλη Vagarshapat, ο Τιριδάτης και οι αυλικοί συνεργάτες του αρρωσταίνουν και σε λίγες μέρες ουσιαστικά δαιμονίζονται. Η αδελφή του Τιριδάτη, η Xosrovidoukht (=θυγατέρα του Xosrov), η οποία δεν συμφωνούσε με την στάση του αδελφού της έναντι των χρι­στιανών, σ’ αυτό το διάστημα ακριβώς βλέπει ένα όραμα επαναλαμβα­νόμενο 5 φορές, σύμφωνα με το οποίο τους δαιμονιζόμενους μπορούσε να θεραπεύσει μόνον ο Γρηγόριος. Έτσι εξέρχεται ο Γρηγόριος από το πηγάδι και θεραπεύει όλους τους δαιμονιζόμενους!

Από εδώ και στο εξής ο ήδη θεραπευμένος βασιλιάς σταματάει τους διωγμούς, ένα μεγάλο κομμάτι του λαού του ευαγγελίζεται από τον ίδιο τον Γρηγόριο και βαπτίζεται. Και όχι μόνο αυτό$ ο Τιριδάτης ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της βασιλείας του4 το 301μ.Χ5 και με την άμεση συμπαράστασή του, ο άγ. Γρηγόριος αναδιοργανώνει την επίση­μη πλέον Εκκλησία της Αρμενίας, της οποίας και καθίσταται πρώτος επίσκοπος (=καθολικός). Επειδή ο Γρηγόριος δεν ήταν ιερεύς, με τιμές και βασιλική πομπή οδηγείται στην Καισάρεια, όπου και χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον αρχιεπίσκοπο Καισαρείας άγ. Λεόντιο και πλέον ως επίσκοπος εγκαθί­σταται στο Vagarshapat (σήμερα Echmiadzin) ως συνεχιστής του έργου των αγίων Αποστόλων Θαδδαίου και Βαρθολομαίου.

Εδώ πρέπει να τονίσω ότι η λατρεία στην Εκκλησία της Αρμενίας μέχρι στις αρχές του Ε΄  αι. γινόταν ως επί το πλείστον στα Ελληνικά αλλά και στα Συριακά, κυρίως στις ανατολικές της περιοχές. Η ανάγκη της κατανόησης της λατρείας και, κυρίως, της Αγίας Γραφής, από τον απλό λαό οδήγησαν τον βασιλιά Vramshapuh και τον Καθολικό άγ. Sahak (=Ισαάκ) να σκεφθούν λύσεις του προβλήματος. Έπρεπε να μεταφρασθούν τα ιερά κείμενα στην γλώσσα του λαού.

Η Αρμενική γλώσσα ως προφορική παράδοση υπήρξε από πολύ νωρίς, αλλά δεν είχε γραπτή μορφή. Το ποθητό και δύσκολο έργο της δημιουργίας του αρμενικού αλφαβήτου ετέθη στους ώμους του Mesrop Mashtoc, ενός λογίου ασκητού κληρικού, με άριστη ελληνική παιδεία. Έτσι, μετά από πολλές περιοδείες στα γνωστά κέντρα της εποχής (Αμίντ, Έδεσσα της Συρίας, Σαμόσατα) ο Mesrop Mashtoc με κάποιους μαθητές του, μετά από θεία αποκάλυψη, το έτος 406 δημιούργησε το αρμενικό αλφάβητο με 36 γράμματα6. Η πρώτη φράση, που μεταφράστηκε στα αρμενικά, ήταν το «Γνώναι σοφίαν και παιδείαν, νοήσαι τε λόγους φρονήσεως (Παροιμ. 1.2)». Αμέσως μεταφράζεται η Αγία Γραφή, πρώτα από τα συριακά και μετά ολοκληρώνεται από τα ελληνικά. Κατόπιν μεταφράζονται τα λατρευτικά βιβλία, έργα των Ελλήνων Πατέρων (Αποστολικοί Πατέρες, Μέγας Αθανασιος, Καππαδόκες κ.ο.κ ) και των φιλοσόφων (Πλάτωνος, Αριστοτέλη κ.λ.π). Ο Ε΄  αι. για τον αρμενικό πολιτισμό θεωρείται ο «χρυσούς αιών».

Φθάνουμε στο 451 μ.Χ. Για την Αρμενία και το λαό της μια πολύ σημαντική χρονολογία. Οι Αρμένιοι καλούνται να υπερασπισθούν την πίστη τους στον Χριστό ενώπιον των αλλοθρήσκων. Οι Πέρσες με επικεφαλής τον βασιλιά τους Ισδιγέρδη Β΄ (438-457) θέλουν να επιβάλλουν τον Ζωρο­αστρισμό (=πυρολατρεία) στην Αρμενία7. Οι Αρμένιοι ήδη είχαν αρνηθεί μια τέτοια πρόταση του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β΄  (310-378) νωρίτερα και είχαν υπερασπισθεί με μάχη την πίστη τους το 339 με επικεφαλής τον στρατάρχη Vache Mamikonyan. Η δεύτερη μάχη υπέρ της πίστεως παίρνει πιο μεγάλες διαστάσεις το Μάϊο του 451. Αυτή τη φορά στο Avarayr, με επικεφαλής το στρατάρχη Bardan Mamikonyan, οι Αρμένιοι απέδειξαν στον αλλόθρησκο κατακτητή, ότι η πίστη του Χριστού είναι η ζωή τους και δεν μπορεί κανείς να τους την αφαιρέσει, όσο δυνατός και αν είναι. Η μνήμη των ηρωϊκώς πεσόντων μαρτύρων (1036) υπέρ της Πίστεως καθιερώθηκε αργότερα ως εορτή στην Εκκλησία της Αρμενίας.

Το δεύτερο σημαντικό γεγονός το 451 συνδέεται με την Δ' Οικουμενική Σύνοδο. Να πούμε επιγραμματικά ότι η Σύνοδος συγκλήθηκε για να αντιμετωπίσει τον Μονοφυσιτισμό, την αίρεση του Ευτυχούς, ο οποίος πίστευε, ότι ο Χριστός μετά την ενανθρώπηση δεν έχει πλέον δύο φύσεις, αλλά μόνο μια, την Θεία, μέσα στην οποία διαλύθηκε η ανθρώπινη φύση και απορροφήθηκε από την θεότητα Του, σαν σταγόνα στον ωκεανό. Η διδασκαλία αυτή του Ευτυχούς ήταν επικίνδυνη για την σωτηρία του ανθρώπου και έπρεπε να αντιμετωπισθεί συνοδικώς.

Στον Μονοφυσιτισμό κατάντησε ο Ευτυχής από μια ακραία ερμηνεία της Χριστολογίας του αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, του οποίου ήταν συνεργάτης στον αγώνα του εναντίον του Νεστοριανισμού. Η διδασκαλία του Νεστορίου καταδικάστηκε από την Γ΄Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου (431) με πρωτα­γωνιστή και πρόεδρο της Συνόδου τον άγιο Κύριλλο Αλεξαν­δρείας. Ο Νεστόριος πίστευε, ότι υπάρχουν δύο διαφορετικά πρόσωπα στο Χριστό, εφ’ όσον έκανε διαχωρισμό των δύο φύσεων του Κυρίου (της θείας και της ανθρωπίνης) και δεχόταν, ότι οι φύσεις έχουν ενωθεί «ηθικώς» μόνο. Κατά τον Νεστόριο υπάρχουν δύο Χριστοί, ο Υιός και Λόγος του Θεού και ο Υιός του ανθρώπου, ο Ιησούς, και ότι η Μαρία γέννησε μόνο τον άνθρωπο Χριστό και οπωσδήποτε όχι τον Θεό Λόγο. Άρα, έλεγε ο Νεστόριος, δεν μπορούμε να αποκαλούμε την Μαρία Θεοτόκο, αλλά «ανθρωποτόκο» ή «Χριστοτόκο». Η Δ' Οικοιμενική Σύνοδος με το Χριστολογικό της Όρο ουσιαστικά αντιμετώπισε όχι μόνο τον Μονοφυσιτισμό, αλλά απέκλεισε και τον Νεστοριανισμό. Έτσι ο Χριστός, κατά την Σύνοδο της Χαλκηδόνας, έχει δύο φύσεις, οι οποίες «ασυγ­χύ­τως», «ατρέπτως» αχωρίστως και «αδιαιρέτως» έχουν ενωθεί στην υ­πό­στα­ση του Θεού Λόγου (καθ’ υπόστασιν ένωσις).

Συνήθως υποστηρίζεται από μια σημαντική μερίδα των Αρμενίων μελετητών, κυρίως ιστορικών, ότι στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν οι Αρμένιοι λόγω της μεταπολεμικής κατάστασης, που είχε επέλθει στην χώρα μετά από τον σφοδρό αγώνα τους κατά της περσικής εισβολής. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα8. Δεν αποτελεί άλλωστε αυτό δικαιολογία για τη μη αποδοχή της Συνόδου. Είναι γεγονός, ότι οι Αρμένιοι δεν συμμετείχαν ουσιαστικά ούτε στις δύο προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους της Κωνσταντινουπόλεως (381) και της Εφέσου (431), αλλά αποδέχθηκαν τις Αποφάσεις των, επειδή, όπως αναφέρουν οι πηγές, δεν βρήκαν τίποτε, που να αντίκειται στην πίστη τους.

Οι Αρμένιοι παραμένουν στην ορθή πίστη των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων μέχρι να αρνηθούν οριστικά, στην δεύτερη σύνοδο του Ντβίν9 (553-555), το Χριστολογικό δόγμα της Χαλκηδόνας και έτσι να αποκοπούν από το Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού. Και εδώ σταματάει η Ορθοδοξία της Αρμενικής Εκκλησίας10.

Βασικά, παρερμηνεύουν την διδασκαλία του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και τη φράση του «μια φύσις του Λόγου σεσαρκωμένη» και υποστηρίζουν ότι μετά την ένωση των δύο φύσεων υπάρχει μια ενωμένη φύση στο Χριστό και έτσι καταλήγουν σε μια «σύνθετη φύση». Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από τους Πατέρες της Εκκλησίας, επειδή ο όρος «σύνθετος φύσις» σημαίνει ότι χάνουν τα ιδιώματα οι δύο φύσεις που ενώνονται. Ακόμα και σήμερα οι Αρμένιοι θεολόγοι υποστηρίζουν ότι, λέγοντας «μια φύση», η Αρμενική ‘‘εκκλησία’’ εννοεί την «άρρηκτη ένωση των δύο φύσεων».

Γιατί όμως το μεγαλύτερο μέρος της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’ δεν δέχθηκε την Δ΄Οικουμενική Σύνοδο; Επειδή:

α. κατ’ επίδρασιν των ήδη μονοφυσιτών Σύρων πίστευαν, ότι με την Σύνοδο της Χαλκηδόνας αναβίωσε ο Νεστοριανισμός.

β. ερμήνευσαν –και ακόμα δυστυχώς συνεχίζουν να ερμηνεύουν– λανθασμένα την Χριστολογία του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και ιδίως την γνωστή του φράση «μια φύσις του Λόγου σεσαρκωμένη»11.

γ. αγνόησαν τον «Όρο των Διαλλαγών» (433) μεταξύ του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και Ιωάννη Αντιοχείας. Αυτό το τελευταίο έχει τεράστια σημασία για όλη την μετέπειτα αντιχαλκηδόνια-μονοφυσιτική πορεία της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’.

Λεπτομερή ανάλυση δεν θα κάνω εδώ. Αν χρειασθεί θα δούμε στο μέλλον. Να τονίσω όμως, ότι οι μονοφυσίτες Αρμένιοι έχουν μια ιδιάζουσα μορφή Χριστολογίας, επειδή αρνήθηκαν να δεχθούν την διδασκαλία του Σεβήρου Αντιοχείας και τον καταδίκασαν ως αιρεσιάρχη στην αρμενο-συριακή ενωμένη σύνοδο του Manazkert (726). Επίσης δεν αναγνωρίζουν τον Διόσκορο ως «άγιο».

Όλες οι άλλες θεωρίες, που στηρίζονται στις πολιτικές σκοπιμότητες12 της μη αποδοχής της Χαλκηδόνας από τους Αρμενίους, ναί μεν μαρτυρούνται στις πηγές, αλλά δεν συνέβαλαν στην οριστική απόφαση.

Οι προσπάθειες των βυζαντινών για την ένωση της αποκομμένης ήδη Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’ με την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έφεραν καρπούς, όπως και οι ανεπίσημοι (1964, 1967,1970 και 1971) και οι επίσημοι διάλογοι (1985, 1989, 1990 και 1993) του 20ου αι. μεταξύ Ορθοδόξων και Αντι­χαλκηδονίων.

Πρώτη φορά γραπτώς σημειώνω και τονίζω την προσωπική μου άποψη και –γιατί όχι– και την εμπειρία μου για τα θέματα της πίστεως, κατ’ ακρίβειαν του δόγματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της εν γένει Παραδόσεως Αυτής ως δόγματος Αληθείας και τρόπου ζωής, σε σχέση με την πίστη της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’.

Όποιος αμερόληπτα, απροϋπόθετα και αντικειμενικά μελετήσει τα κεί­μενα (δογματικά και μη) της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και της Αρμενικής παραδόσεως, από το σχίσμα (ουσιαστικά και οριστικά μετά το 553-555 μ.Χ. της συνόδου του Ντβίν) έως και σήμερα, δεν μπορεί να μην αντιληφθεί που βρίσκεται η αλήθεια και τι ουσιαστικά πρεσβεύει κάθε πλευρά. Δεν μπορεί να μην αντιληφθεί το χάσμα ερμηνείας του Χριστολογικού δόγματος μεταξύ Ορθοδοξίας και Αρμενικής παραδόσεως. Το γράφω και τονίζω αυτό με υπευθυνότητα γνωρίζοντας καλά την ζωή και την θεολογία της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’.

Τελειώνοντας αυτό το μικρό μου άρθρο θα ήθελα να καταθέσω τη γνώμη μου επί του θεολογικού διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Αντιχαλ­κηδονίων Μονοφυσιτών, ότι όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, με συνεχείς, δυστυχώς, υποχωρήσεις στην πίστη, όχι μόνο δεν βοήθησαν τους αδελφούς μας να καταλάβουν την βασική και οντολογικώς αληθινή και αμετάκλητη Χριστολογία των Οικουμενικών Συνόδων, της Δ΄  και ΣΤ΄ , αλλά και της συνόλου Παραδόσεως και ζωής της Εκκλησίας, η οποία απορρέει φυσικά από τα σωτήρια δόγματα, αλλά μάλλον τους οδήγησαν στο μεγάλο αδιέξοδο της λεπτής και πολλές φορές ανεπανόρθωτης εκ δεξιών πλάνης.

Κλείνοντας, θέτω μερικές παρατηρήσεις και προβληματισμούς.

1. Μήπως είναι τυχαίο, ότι μετά την οριστική άρνηση της Δ΄και των λοιπών Οικουμενικών Συνόδων (=άρνηση Ορθοδοξίας και κατ’ επέκτασιν ορθοπραξίας) σταδιακά έπαυσε να υφίσταται στην Ανατολική κυρίως Αρμενία13 ο ασκητικός και κυρίως ο ησυχαστικός μοναχισμός, που έχει σκοπό τον αγιασμό και τη θέωση, όπως παρατηρούμε από την αρχή της οργανωμένης Μοναχικής Πολιτείας (Δ΄  αι.) έως και σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία;

Σημειωτέον ότι η Ανατολική Αρμενία, σχεδόν πάντοτε μετά την άλωση της βασιλείας των Bagratouni (885-1045), εξ’ ολοκλήρου βρισκόταν υπό τον έλεγχο αλλοθρήσκων (Οθωμανών και Περσών) από την μια και αυστηρών αντιχαλκηδονίων14 μονοφυσιτών από την άλλη. Η στάση αυτή είναι αντίθετη από αυτήν των δυτικών περιοχών της Αρμενίας, οι οποίες άμεσα και έμμεσα επικοινωνούσαν με τους βυζαντινούς και έτσι είχαμε όχι μόνο Ορθόδοξες επαρχίες με αρμενικό πληθυσμό κατά το πλείστον (π.χ. στη Θεοδοσούπολη) και μοναστικές αδελφότητες, αλλά και αγίους αρμενικής καταγωγής (καταγεγραμμένους ή μη) στο ορθόδοξο εορτολόγιο και στους Συναξαριστές π.χ ο Μέγας Ευθύμιος (20 Ιαν.). Οι άγιοι που δεν γιορτάζονται επίσημα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά ήδη ήταν στο αρμενικό εορτολόγιο, δεν είναι και λίγοι και μάλιστα εξέχουσες προσωπικότητες, όπως σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειας του Γρηγορίου Φωτιστή, όπως οι δύο γιοί του ο αγ. Αριστακές και ο αγ. Βροτανές μέχρι τον αγ. Σαχάκ.

2. Ποιός ισχυρίζεται  ότι τον 20΄ αι. ενδιέφερε σοβαρά τη διοίκηση της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’, ο θεολογικός διάλογος, εκτός ελαχίστων μεμονωμένων φωνών, όπως του Αρχιεπισκόπου Tiran Nersoyan. Προσωπικά δεν τον γνώρισα. Γνωρίζω όμως από κάποια γραπτά του, ότι ήθελε πολύ την ένωση, βάσει του Χριστολογικού δόγματος των Δ΄  και ΣΤ΄  Οικουμενικών Συνόδων.

3. Πού υπάρχουν στην Αρμενική γλώσσα τα κείμενα των κοινών Δηλώ­σεων του διαλόγου για να ενημερωθεί ο λαός για το σοβαρό αυτό θέμα και να πει την γνώμη του; Πριν 6-7 χρόνια έψαχνα τα κείμενα των Δηλώσεων στα Αρμενικά για να μελετήσω σχετικά με το θέμα για μια πανεπιστημιακή μου εργασία και δεν βρήκα τίποτε πουθενά(!) ενώ η τελευταία κοινή Δήλωση είχε γίνει το 1993 στο Σαμπεζύ και η τελευταία επίσημη συνάντηση μεταξύ Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων έγινε το 1998 στη Δαμασκό. Έτσι έπρεπε να ενημερωθεί ο αρμενικός λαός και ιδίως οι ενδιαφε­ρό­μενοι;

4. Μήπως είναι τυχαίο, ότι σήμερα δεν υπάρχουν στα Αρμενικά ούτε καν τα Πρακτικά των αποφάσεων των τριών πρώτων Οικουμενικών Συνόδων; Ή μήπως είναι τυχαίο ότι δίνεται στις αποφάσεις αυτές μια πολιτικοφιλο­σοφική ερμηνεία;

5. Μήπως είναι πάλι τυχαίο, ότι με την άρνηση των Συνόδων η Αρμενική ‘‘εκκλησία’’ καταντάει μια εθνοφυλετική ομολογία στην οποία προστίθενται καινοτομίες όπως η χειροτονία και το χρίσμα του Αρμενίου καθολικού15 και η χρήση του αζύμου κατά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας;

6. Μήπως είναι τυχαίο, ότι δεν τελείται ουσιαστικά το μυστήριο της Μετανοίας (=εξομολόγηση16) και έπαψαν αιώνες τώρα τα κωλύμματα της ιερωσύνης;

Μπορούν να προστεθούν ακόμα πολλά «μήπως», αλλά για την ώρα θέλω να σταματήσω εδώ...

Οι προσωπικές μου μαρτυρίες (και όχι μόνο δικές μου) στο μέλλον θα καταγραφούν πιο επιστημονικά και με ανάλογες παραπομπές και σημειώσεις για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε πρώτα τους συμπατριώτες μας, πολλοί από τους οποίους όντως ψάχνουν κάτι αληθινό και γνήσιο στην πίστη και δεν είναι αυτοί λίγοι, που επιστρέφουν στην Ορθοδοξία, κυρίως στην Ρωσία και Γεωργία, αλλά και τους Ορθοδόξους θεολόγους που όντως θέλουν την ένωση, να αγωνισθούν υπέρ μίας ενώσεως αληθινής και όχι σύνθεσης με τους Μονοφυσίτες, όπως πολύ ορθά παρατηρούν αρκετοί ορθόδοξοι θεολόγοι (π.χ ο Παναγιώτης Ι. Μπούμης, Ομότ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών στο βιβλίο του «Η ένωση (όχι σύνθεση) με τους Μονοφυσίτες» εκδ. Αρμός 2007).


1. Σημειωτέον ότι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι ζούσανε πλάϊ-πλάϊ πάνω από 40 αιώνες: άλλοτε φιλικά και αδελφικά διατεθειμένοι ο ένας στον άλλο με συνεργασία, αλληλοκατανόηση και αλληλοβοήθεια κατά του κοινού εχθρού, όπως οι Ρωμαίοι, Πέρσες, Άραβες, Μογγόλοι και Τούρκοι, αλλά και άλλοτε τα ξένα και δικά τους συμφέροντα τους κάνανε εχθρούς είτε σε πολιτικό επίπεδο στην αρχαιότητα, είτε σε πολιτικό-εκκλησιαστικό επίπεδο κυρίως στο Βυζάντιο μετά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας είτε σε πολιτικό-εκκλησιαστικό επίπεδο κυρίως στο Βυζάντιο μετά την Δ΄  Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας.

2. Ο Γρηγόριος ήδη είχε βαπτισθεί στην Καισάρεια από μικρή ηλικία. Στο παλάτι του Αρμενίου βασιλιά Τιριδάτη είχε σπουδαία θέση, παρ’ όλο που ήταν χριστιανός.

3. Και σήμερα υπάρχει το πηγάδι αυτό ως τόπο πια προσευχής και προσκύνησης, αγιασμένο με τον αγώνα του αγ. Γρηγορίου.   

4. Δεν θα μιλήσω εδώ για τις αρνητικές πλευρές αυτής της πράξεως για την ζωή της Εκκλησίας ανά τους αιώνες (ανάμιξη του κράτους στα εσωτερικά και δογματικά ακόμα ζητήματα της Εκκλησίας πολλές φορές με οδυνηρά αποτελέσματα για την ίδια την Εκκλησία) με τα δικά μας κριτήρια σήμερα. Τότε τέτοιες πράξεις θεωρούνταν μια νίκη της Εκκλησίας κ.τ.λ.

5. Σημειωτέον, ότι στο Βυζάντιο μόνο στο τέλος του Δ΄ αι. ο Χριστια­νισμός κηρύχτηκε ως επίσημη θρησκεία του κράτους επί αυτοκράτορα Θεοδοσίου. Ενώ ο Μέγας Κωνστα­ντίνος με το γνωστό διάταγμα των Μεδιολάνων (313) αναγνωρίζει τον Χριστιανισμό ως μια από τις θρησκείες της Αυτοκρατορίας του (ανεξιθρησκία).

6. Είναι χαρακτηριστικό, ότι με το πρώτο γράμμα του αρμενικού αλφαβήτου αρχίζει η λέξη Astvadz(=Θεός) και με το τελευταίο η λέξη Qristos (=Χριστός).

7. Η πολιτική αυτή των Περσών είχε βασικό στόχο μέσω της επιβαλλόμενης θρησκείας να αποκόψουν την Αρμενία από την Δύση, δηλαδή από το Βυζάντιο και έτσι να έχουν ένα πολύ σημαντικό σύμμαχο εναντίον των βυζαντινών.

8. Τα πρακτικά της Συνόδου αποδεικνύουν το αντίθετο. Αρκετοί επί­σκοποι της Βυζαντινής κυρίως Αρμενίας έχουν υπογράψει κάτω από τα πρακτικά της Συνόδου. Και επιπλέον στο διάστημα της Συνόδου βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη αρκετοί και σπουδαίοι μαθητές του αγ. Mesrop, μεταξύ των οποίων και πατέρας της Αρμενικής ιστοριογραφίας, μετέπειτα επίσκοπος και υπερασπιστής της Χαλκηδόνας ο άγιος Movses Xorenaci.

9. Κάποιοι υποστηρίζουν, ότι στη πρώτη σύνοδο του Ντβίν (506) η Εκ­κλησία της Αρ­με­νίας με τις Εκκλησίες ακόμα της Γεωργίας και της Αλβανίας του Καυκάσου πήραν μια αντιχαλκηδόνια στάση, αλλά δεν φαίνονται εκεί καθαρά τα πράγματα, αν όντως καταδίκασαν την Σύνοδο της Χαλκηδόνας και τον περίφημο Τόμο του Πάπα Λέοντα.

10. Στο εξής θα χρησιμοποιήσω την λέξη Εκκλησία εντός εισαγωγικών και μικρογράμματη γραφή, αναφερόμενος στο σύνολο των Αρμενίων ως μονοφυσιτών πια, επειδή με την άρνηση της Δ΄  Οικουμενικής Συνόδου αποκόπηκαν από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.

11. Είναι γνωστό, ότι ή φράση αυτή δεν ήταν αρχικά του Κυρίλλου, αλλά αποδίδεται στον Απολλιναριο Λαοδικείας, ο οποίος ερμήνευε αιρετικά τα λόγια αυτά.

12. Ότι δηλαδή οι Πέρσες και αργότερα οι Άραβες προσπαθούσαν συνεχώς να κρατήσουν μακριά τους Αρμενίους από την εκκλησιαστική ένωση με το Βυζάντιο.

13. Η ιστορική Ανατολική Αρμενία περιέλαβε όλη την σημερινή Δημοκρατία της Αρμε­νίας σύν το Ναγκόρνο (=ορεινό) Καραμπάχ, το Ναχιτζεβάν (βρίσκεται σήμερα στην έκταση του Αζερμπαϊτζάν), ένα κομμάτι του σημερινού βορείου Ιράν και άμεσες περιοχές γύρω από το όρος Αραράτ.

14. Πολλές φορές η απόκλιση τους από τον μετριοπαθή μονοφυσιτισμό σε ακραίες εκφάνσεις και ερμηνείες του (=Ευτυχιανισμός) αναγκαζε την επέμβαση της επίσημης Αρμενικής «εκκλησίας».

15. Συνήθως εκλέγεται από τους επισκόπους. Τον εκλεγμένο ήδη επίσκοπο καθολικό οι Αρμένιοι τον χειροτονούν και χρίουν.  

16. Οι Αρμένιοι από τον 15΄αι. στην εξομολόγηση, που γίνεται ομαδικά, χρησιμοποιούν ένα κείμενο, στο οποίο καταγράφονται (ίσως;) όλες οι αμαρτίες και πρέπει όλοι να τις ακούσουν και στο τέλος κάθε παραγράφου να πούνε «ήμαρτον».

«Ενοριακή Ευλογία» Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου Αριθμ. Τεύχους 108-109

Αναδημοσίευση: http://www.egolpion.com/armenioi_monofusites.el.aspx

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 - ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ!

Απόψεις για τους "Παπαροκάδες"-Κοινωνία προσώπων Γαλιλαία

Εκκλησία, Θρησκεία, Κοινωνία, Μοναχισμός, Νεότητα, Πνευματικότητα

Δηλώστε θέση στις κατασκηνώσεις μας - Ήδη συμπληρώθηκε η Ά περίοδος - Περιορισμένες θέσεις

• Αρχική
• π. Νεκτάριος
• Κάρτα του πολίτη
• Αγάπη
• Κάνεις προσευχή;
• Για την Ελλάδα
• Για τα παιδιά μωρέ
• Σχέσεις
• Δωρεά οργάνων
• Κατασκήνωση
• Βίντεο

Αυτό το ιστολόγιο

Με σύνδεση από εδώ

Αγαπημένοι Ιστότοποι

Αυτό το ιστολόγιο

Με σύνδεση από εδώ

Αγαπημένοι Ιστότοποι

Φόρτωση...

 

Δευτέρα, 13 Ιουνίου 2011

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 - ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ ΤΗΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 - ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ!

Δείτε το βίντεο...

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/06/15-2011.html#ixzz1PAxf1Gez
ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 - ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ!

Το Ευαγγέλιο γι’ αυτούς που δεν είναι καλοί οικονόμοι της εξουσίας λέει δυο πράγματα…

14

Στη σημερινή δύσκολη εποχή για το έθνος μας και για τον καθένα από μας κι εμείς οι Χριστιανοί, παρόλο που έχουμε την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου εντός μας, αισθανόμαστε το πνεύμα της δειλίας να μας πειράζει, όπως τους μαθητές του Ιησού στην τρικυμία: ενώ είχαν μαζί τους τον Κύριο, φοβήθηκαν βλέποντας τα κύματα να σκεπάζουν το πλοίο και του είπαν, Διδάσκαλε δε σε μέλλει που χανόμαστε. Ο Κύριος τους επιτίμησε. Πόσο δειλοί είστε, τους είπε.Κι εμείς τώρα, όταν φοβούμαστε ξεχνάμε ότι έχουμε τον Κύριο μέσα μας και θα θέλαμε όπως τότε που επιτίμησε τους ανέμους και τη θάλασσα και έγινε γαλήνη μεγάλη, έτσι να επεμβεί και τώρα και να μας γλιτώσει από τους κινδύνους που μας απειλούν.
Στην παραβολή του καλού επιστάτη ο Κύριος δίνει το πρότυπο της συμπεριφοράς τόσο του καθένα από εμάς, όσο και αυτών που ασκούν εξουσία επάνω στους άλλους.
Το Ευαγγέλιο γι’ αυτούς που δεν είναι καλοί οικονόμοι της εξουσίας λέει δυο πράγματα: Πρώτον ότι η εξουσία είναι δοσμένη άνωθεν και ότι πρέπει να την ασκούν κατά τρόπο ευάρεστο στο Θεό και δεύτερον, ότι ο κύριος που τους έβαλε στις θέσεις που κατέχουν θα έρθει σαν τον κλέφτη, τη μέρα και την ώρα που δεν τον περιμένουν και θα τους επιβάλει σκληρή τιμωρία, θα τους “διχοτομήσει” γράφει κατά λέξη ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στο 24ο κεφάλαιο, στίχος 51.
Tο Ευαγγέλιο περιγράφει την παρουσία του Κυρίου ως εξής :”Ώσπερ η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτως έσται η παρουσία του Υιού του Ανθρώπου.” Σε άλλο σημείο γράφει: “Η παρουσία του Υιού του Ανθρώπου θα μοιάζει με ό,τι έγινε την εποχή του Νώε. Εκείνη την εποχή, πριν από τον κατακλυσμό, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν, παντρεύονταν και πάντρευαν ώς την ημέρα που μπήκε ο Νώε στην κιβωτό. Δεν κατάλαβαν τίποτε, ώσπου ήρθε ο κατακλυσμός και τους αφάνισε όλους.”
Μετά από τις περιγραφές αυτές το Ευαγγέλιο αναφέρεται σ΄ αυτούς που ασκούν εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι οι περιγραφές μπορεί να αναφέρονται σε όλους, στη ζωή του καθενός μας, κατ΄ εξοχήν όμως έχουν εφαρμογή για κείνους που τους δόθηκε η εξουσία επάνω στους άλλους. Σ΄ αυτούς που αντί να κάνουν καλή οικονομία της εξουσίας που τους εμπιστεύθηκαν, αυτοί κάνουν κατάχρηση,δίχως να φοβούνται το Θεό και δίχως να ντρέπονται του ανθρώπους, σαν να μην πρόκειται να δώσουν λόγο σε κανένα, ούτε στο Θεό, ούτε στους ανθρώπους.
Άραγε οι πιστοί στο Θεό είναι άοπλοι κι ανυπεράσπιστοι , όταν οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς; Καθόλου δεν είναι ανυπεράσπιστοι. Στους Ψαλμούς υπάρχει πλήθος λόγων που ενθαρρύνουν τους πιστούς και στηρίζουν την πίστη τους στο Θεό: “Κύριος ποιμαίνει με και εις ουδέν με υστερήσει. Εις κήπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν…”
Ο 90ός Ψαλμός έχει την προσωνυμίαν “Ανεξίκακος”: “τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου, του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σου.Επί χειρών αρούσι σε μήπως προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου” (Αυτός διατάζει τους αγγέλους του για χάρη σου, να σε φυλάνε όπου κι αν πας. Θα σε σηκώσουνε στα χέρια τους να μη σκοντάψει το πόδι σου σε πέτρα.)
Το όπλο του χριστιανού εναντίον των εχθρών του είναι η προσευχή; Δεν ανταποδίδουμε τη λύπη που μας προκαλούν; Ο πόλεμος για το χριστιανό είναι πνευματικός. Οι πιστοί στο Χριστό νιώθουν τη λύπη ότι είναι μηδαμινοί μπροστά στην αγιότητα του Θεού. Αυτή η λύπη δε μας σκοτώνει, αλλά μας ενθαρρύνει, μας παρηγορεί και μας ενδυναμώνει.
Προσευχόμαστε υπέρ αυτών που μας λυπούν. Προσευχόμενος υπέρ αυτού που σε λυπεί του σωρεύεις αναμμένα κάρβουνα στο κεφάλι του. Δεν το κάνεις γι΄ αυτό. Προσεύχεσαι υπέρ των εχθρών σου, γιατί αρέσει στο Θεό!
Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η υπόθεση Βατοπαιδίου είναι η αρχή της αντι-εκκλησιαστικής πολιτικής

 

Στιγμιότυπο από την θεία λατρεία στο Βατοπαίδι. Ερασιτεχνική φωτογραφία.

Του Σπύρου Μπαζίνα
Θα ήθελα να τονίσω σύντομα δυο σημεία. Το πρώτο είναι ότι η υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου δεν είναι θέμα δευτερεύον που αφορά μόνο το Βατοπαίδι και τους φίλους του, αλλά μας αφορά όλους. Και το δεύτερο είναι ότι η υπόθεση αυτή είναι η αρχή (η η συνέχεια), και όχι το τέλος, μιας συγκεκριμένης αντι-εκκλησιαστικής πολιτικής.
Το ότι η υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου δεν αφορά μόνο το Βατοπαίδι και τους φίλους του, αλλά όλο το Άγιον Όρος και την Ορθοδοξία, είναι πλέον γνωστό. Η κατασυκοφάντηση μιας μεγάλης και ιστορικής αγιορείτικης Μονής υπονομεύει στην συνείδηση του κόσμου όλο το Άγιον Όρος και την Εκκλησία. Η παρουσίαση της υπεράσπισης των δικαίων μιας Μονής, που είναι καθήκον των Μοναχών, ως ανήθικης πράξης (ίδιας απαξίας με τον χρηματισμό δημοσίων λειτουργών από την Siemens) αφαιρεί από τα κοινόβια το δικαίωμα να επιζήσουν ως κοινόβια. Η προσπάθεια να ευτελισθούν οι παλαιότατοι τίτλοι ιδιοκτησίας σείει τα θεμέλια της υλικής ύπαρξης όλων των Πατριαρχείων. Αυτό το αποτέλεσμα πρόεκυψε ανεξάρτητα από τις προθέσεις των ποικίλων επικριτών του Βατοπαιδίου (ανάμεσα στους οποίους ήσαν, άθελα τους, και πολλοί καλόπιστοι). Δεν κάνω δηλαδή κριτική προθέσεων η συνομωσιολογία, αλλά κρίνω εκ του αποτελέσματος (αφού μπροστά στο αντι-εκκλησιαστικό κλίμα που δημιουργήθηκε όλα τα άλλα σχετικά με την πρακτική η νομική πλευρά της υπόθεσης ήρθαν στο περιθώριο).
Είτε το επεδίωξαν ευθέως η απλά το αποδέχτηκαν, είτε όχι, οι επικριτές του Βατοπαιδίου εξυπηρέτησαν τα σχέδια των οπαδών της θεωρίας για την σύγκρουση των πολιτισμών του Σάμιουελ Χάντιγκτον (που επιδιώκουν να θέσουν την Ορθοδοξία στο περιθώριο ως εχθρική δύναμη προς την δύση και την παγκοσμιοποίηση) και του “διαφωτισμού” (που διώκει την Ορθοδοξία αφού την εξισώσει με τον σκοταδισμό του δυτικού μεσαίωνα).
Το ότι η υπόθεση του Βατοπαιδίου δεν ήταν το τέλος αυτής της αντι-εκκλησιαστικής πολιτικής είναι αυτονόητο αφού «ενός κακού γενομένου χίλια έπονται» (ιστορικά, η εκκλησιαστική κρίση φέρνει την εθνική κρίση, και η μια κρίση φέρνει την άλλη μέσα σε ένα φαύλο κύκλο). Φαίνεται όμως σαφώς και από την προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης (που έχει και διεθνή αίτια και προεκτάσεις που έχουν να κάνουν με το μνημόνιο, και όχι μόνο) να αφαιρέσει από την Εκκλησία (και το Άγιον Όρος) εκείνα τα υλικά μέσα που απαιτούνται ώστε η Εκκλησία να επιτελέσει το έργο της, με το ευλογοφανές επιχείρημα ότι και η Εκκλησία πρέπει να συνεισφέρει για να ξεπεραστεί η κρίση. Έχει το θράσος δηλαδή το σαθρό πολιτικό σύστημα να υποδεικνύει στην Εκκλησία το έργο που κάνει από την ίδρυση της (κατά το «έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου»)! Και υποκρύπτει ότι, αν το Δημόσιο αφαιρέσει και τα τελευταία υλικά μέσα που απέμειναν στην Εκκλησία, αυτά τα μέσα θα χρησιμοποιηθούν για να ανακουφιστεί ο χειμαζόμενος λαός τόσο όσο και τα άλλα τα οποία η Εκκλησία έχει ήδη δώσει στο Δημόσιο! Τεχνηέντως δε αποσιωπάται ο κίνδυνος ότι αυτά τα μέσα θα χαθούν στον βωμό του μνημονίου, αποτελούν δηλαδή νέο χαράτσι στον φτωχό, στον πολύτεκνο, στον χαμηλόμισθο και στον χαμηλοσυνταξιούχο που στηρίζεται στην Εκκλησία.
Ισχυρίζονται μερικοί ότι τα μέσα αυτά ανήκουν στον λαό. Συμφωνώ, με μια διάφορα όμως. Ανήκουν στον λαό που είναι μέλος της Εκκλησίας. Αυτά τα μέσα δόθηκαν στην Εκκλησία από μέλη της, όχι από αλλόδοξους η αλλόθρησκους (αν και χρησιμοποιούνται από την Εκκλησία υπέρ όλων, χωρίς διακρίσεις). Σε αυτόν τον λαό ανήκουν που τα εμπιστεύεται ακόμη στην ιεραρχία, και όχι στην πολιτική ηγεσία.
Ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι ότι πρέπει να περικοπούν οι μισθοί των κληρικών, όπως και των άλλων δημοσίων υπάλληλων και λειτουργών, η ακόμη και να χωριστεί η Εκκλησία από το Κράτος. Και πάλι συμφωνώ. Με μια διαφορά και πάλι. Να περικοπούν οι μισθοί η να χωριστεί η Εκκλησία από το Κράτος, όμως αφού επιστραφεί πρώτα στην Εκκλησία η περιουσία που δόθηκε στο Δημόσιο για να αναλάβει αυτή την μισθοδοσία η για να στηθεί το Κράτος (πραγματικότητα που άθελα τους απέκρυψαν οι ιεράρχες εκείνοι που δήλωσαν ότι επιστρέφουν τον μισθό τους στο Δημόσιο, ενώ όφειλαν να τον επιστρέψουν στην Εκκλησία).
Είναι συνειδητή η προσπάθεια της κυβέρνησης η όλων αυτών που εγείρουν αυτούς τους ισχυρισμούς (η ήταν συνειδητή η ενέργεια των σταυρωτών του Κυρίου); Δεν είναι εκεί το θέμα. Δεν γίνεται δίκη προθέσεων (και το «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» είναι δεδομένο). Το αποτέλεσμα μετρά. Η κυβέρνηση κάνει πολλά που της επιβάλλονται. Και οι συνειδητοί οπαδοί του Χάντιγκτον η του διαφωτισμού είναι μια μικρή μειοψηφία, μειοψηφία όμως δυναμική που σαφώς επηρεάζει τις εξελίξεις. Η ζημιά που γίνεται, συνειδητά η ασυνείδητα (με τα χαμόγελα και με το «σεις και με το σας») μετρά.
Εν γνώσει όλων των ανωτέρω, με τον προσήκοντα σεβασμό, θα ήθελα να εκφράσω την ευχή η σεπτή Ιεραρχία να λάβει άμεσα (αν δεν έχει ήδη λάβει) όλα εκείνα τα μέτρα που απαιτούνται ώστε να προστατευτούν τα υλικά μέσα της Εκκλησίας. Διαφορετικά φοβούμαι θα έχει μεγάλη ευθύνη και θα είναι υπόλογη έναντι του κυρίου αυτής της περιουσίας, δηλαδή του Θεού και του λαού του Θεού. Η συζήτηση σε επιτροπές είναι καλή (αν και υπάρχει ο κίνδυνος του να είναι προσχηματική, στάχτη στα μάτια, ως γίνεται συνήθως, η μέρος της τακτικής του «γέλα με να σε γελώ, να περνούμε τον καιρό»). Όμως, παράλληλα ας λάβουμε και τα απαραίτητα μέτρα (κατά το «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι») για να μη βρεθούμε σύντομα προ τετελεσμένων γεγονότων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα όλα εκείνα τα ασφαλιστικά μέτρα που απαιτούνται, συμπεριλαμβανόμενης και της μεταφοράς των αποθεματικών των εκκλησιαστικών ΝΠΔΔ και των ναών σε άλλα νομικά πρόσωπα ώστε να μη «δεσμευτούν» από το Δημόσιο και χαθούν αφού μετατραπούν σε ομόλογα του Δημοσίου, αλλά και της προσφυγής στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, αλλά και σε διεθνείς οργανισμούς και φίλες ορθόδοξες δυνάμεις τουλάχιστον όσον αφορά τα Μοναστήρια τους στο Άγιον Όρος. Σήμερα (αν όχι χθες), όχι αύριο. Οι καιροί ου μενετοί.
Βέβαια, αφού κάνουμε το καθ’ ημάς, παραμένουμε ακλόνητοι στην πίστη μας ότι όσο διάφοροι περίεργοι κύκλοι (οι οποίοι, ούτως η άλλως, «ουκ οίδασι τι ποιούσι») σταυρώνουν την Εκκλησία, τόσο η Εκκλησία δοξάζεται, αφού ο Σταυρός είναι η δόξα και το αήττητον τρόπαιον της Εκκλησίας.

Μπαμπινιώτης: “τη γλώσσα και τα μάτια σας”

Ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.
Μιλώντας στα Χανιά, σε ημερίδα του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου για τη γλώσσα, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφέρθηκε στην ανάγκη στήριξης της ελληνικής γλώσσας σε ένα επίπεδο ποιότητας.
«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας», ανέφερε ο κ. Μπαμπινιώτης και πρόσθεσε:
«Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».
Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:
«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της».
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Γέροντος  Μωϋσέως Αγιορείτου
Ο π. Ιουστίνος γεννήθηκε στήν πόλη Βράνιε τής Ν. Σερβίας στίς 25.3.1884 καί αναπαύθηκε οσιακά στίς 25.3.1979 στή μονή Τσέλιε. Η Ευαγγελίστρια Θεοτόκος τόν συνόδευε από τή γέννησή του έως τήν κοίμησή του. Σπούδασε θεολογία στή Σερβία, τή Ρωσία, τήν Αγγλία καί τήν Ελλάδα. Από τό 1935 υπήρξε πανεπιστημιακός διδάσκαλος στή Θεολογική Σχολή τού Βελιγραδίου. Τό 1945 τό κομμουνιστικό καθεστώς τόν ανάγκασε σέ παραίτηση. Αποσύρθηκε στή μονή τών Αγίων Αρχαγγέλων τού Τσέλιε, γιά ν’ αφοσιωθεί στή μελέτη, τή συγγραφή, τή διδαχή καί τήν προσευχή.

Τό συγγραφικό του έργο είναι μεγάλο, πολύτιμο, αξιόλογο καί σημαντικό. Ασχολήθηκε μέ τή Δογματική, τήν ερμηνεία τής Καινής Διαθήκης, τόν Συναξαριστή, τήν Πατρολογία καί άλλα. Πολλά από τά βιβλία του μεταφράσθηκαν σέ ξένες γλώσσες καί στά ελληνικά. Τό έργο του έλαβε πολλές θετικές κριτικές. Θεωρείται καί είναι ένας από τούς μεγαλύτερους θεολόγους τού εικοστού αιώνος. Δέν ήταν ένας θεολόγος τής έδρας καί τού γραφείου αλλά τής εμπειρίας, τών βιωμάτων, τής ασκήσεως, τής νήψεως καί τής θερμουργού προσευχής. Είναι η μυστική συνείδηση τής Σερβικής Εκκλησίας μέ αξιόλογους μαθητές.
Ο ιδιότυπος λόγος του είναι χαρακτηριστικός, χαριτωμένος, αγιοπνευματικός, θεοφώτιστος καί θεοχαρίτωτος. Λέγει: «Ο σκοπός τού θεοειδούς όντος πού λέγεται άνθρωπος είναι ένας: νά γίνει σταδιακά τέλειος, όπως ο Θεός Πατήρ, νά γίνει Θεός κατά χάριν, νά επιτύχη τή θέωση, τή θεοποίηση, τή Χριστοποίηση, τήν Τριαδοποίηση». Συνεχίζει: «Δίχως θεάνθρωπο καί έξω από τόν θεάνθρωπο, ο άνθρωπος πάντα –συνειδητά ή όχι– μεταλλάσσεται σέ υπάνθρωπο, σέ ομοίωμα ανθρώπου, σέ υπεράνθρωπο, σέ διαβολάνθρωπο. Απόδειξη καί αποδείξεις γιά τούτο, όλη η ιστορία τού ανθρωπίνου γένους».
Από νέος ασχολήθηκε μέ βαθειά θέματα φιλοσοφίας καί θεολογίας. Αγάπησε ιδιαίτερα τούς μεγάλους Έλληνες Πατέρες καί πιό πολύ τούς άγιους Τρείς Ιεράρχες. Ερεύνησε καλά τήν αρχαιοελληνική σοφία, τήν ευρωπαϊκή καί σλαβική φιλοσοφία, τόν συγκίνησε ο Ντοστογιέφσκυ, καί απόκτησε πολύπλευρες γνώσεις, πού τού δημιούργησαν μία πεπαιδευμένη προσωπικότητα. Ασχολήθηκε επισταμένα μέ τά αιώνια προβλήματα τού ανθρώπου, τ’ απύθμενα βάθη τής ανθρώπινης ψυχής, τούς δαιδαλώδεις λαβύρινθους τού πνεύματος, τίς κλιμακώσεις τής διάνοιας, τίς μεταπτώσεις τού ανθρώπου. Αγάπησε υπερβολικά τόν Χριστό καί τόν συνάνθρωπο. Ήταν πρός όλους όλο αγάπη, από τόν πιό μικρό ώς τόν πιό μεγάλο.
Ζώντας τήν τραγωδία τού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τόν θάνατο δικών του ανθρώπων, τή στέρηση, τίς κακουχίες, δίνεται ολοκληρωτικά στήν αληθινή φιλοσοφία, τή ζωντανή σχέση του μέ τόν Θεό, γίνεται μοναχός, παρά τίς αντιδράσεις τών καλών γονέων του. Κατά τόν φίλο του άγιο Ιωάννη τόν Χρυσόστομο· «θεμέλιο τής χριστιανικής φιλοσοφίας είναι η ταπεινοφροσύνη, γιατί δίχως αυτή, η αλήθεια είναι τυφλή». Αγάπησε τούς Σέρβους, τούς Ρώσους καί τούς Έλληνες. Μέ μεγάλη αγάπη πάντοτε μιλούσε γιά τήν οικουμενικότητα τής Ορθοδοξίας, τή Ρωμιοσύνη, τό Βυζάντιο. Θεωρούσε αμαρτωλό τόν ορθολογισμό κι αίρεση τόν οικουμενισμό. Ήταν ενάντιος στόν δυτικό ανθρωπισμό καί υπέρ τού ανατολικού θεανθρωπισμού.
Μερικοί τόν θεωρούσαν παράξενο καί μυστήριο. Τέτοιες ιερατικές προσωπικότητες, υψηλού κύρους, ήθους, αξίας, τιμής καί σεβασμού, δέν είναι αρεστές στούς πολλούς. Τούς ρασοφόρους τούς θέλουν αρκετοί νά είναι αδαείς, γιά νά δικαιολογούν τήν αποστασία τους. Τέτοιοι κληρικοί αποτελούν δυνατά φώτα, πού φωτίζουν άφωτα βάθη. Είναι πολύ μικρός ο χώρος, γιά νά χωρέσει έναν τόσο μεγάλο άνδρα. Η Σερβική Εκκλησία δίκαια καί δικαιολογημένα ετοιμάζει τήν αγιοκατάταξή του. Ένας ακόμη όσο σοφός ενάρετος καί όσο ενάρετος σοφός…
Πηγή: Περιοδικό «Λυδία», τχ. Σεπτεμβρίου

Η Αποκάλυψη του Πηγαδιού

«Περπατούσα, είπε, μια σκοτεινή νύχτα, έξω στην ερημιά. Δεν πρόσεξα ένα ξεροπήγαδο που βρέθηκε μπροστά μου! Σε λίγες στιγμές βρέθηκα βυθισμένος μέσα στην λάσπη του. Τα τοιχώματα του πηγαδιού ήταν απότομα, ίσια, ολισθηρά & μου ήταν αδύνατον να τα αναρριχηθώ, ήταν σίγουρο ότι από πείνα & δίψα θα πέθανα! Φώναξα όμως & ζήτησα επίμονα βοήθεια!
Σε λίγο αντήχησαν βήματα από πάνω μου. Γύρισα το πρόσωπο μου προς τα πάνω και διάκρινα ένα πρόσωπο, τα σοβαρά & βαριά αυστηρά χαρακτηριστικά του, δεν μου άφηναν καμιά αμφιβολία, ήταν ο Κομφούκιος.
Έσκυψε και με ρώτησε, πως έπεσα εκεί μέσα! Του εξήγησα και τότε με αυστηρό τρόπο, μου είπε, πως ήμουν πολύ ανόητος να μην προσέξω και τώρα ήμουν βέβαια, άξιος της τύχης μου! Μου έδωσε και μία συμβουλή: Εάν κατόρθωνα κάποτε να βγω από εκείνο το πηγάδι, να προσέξω να μην ξαναπέσω! Και με αυτά τα λόγια απομακρύνθηκε.
Εγώ, περισσότερο απελπισμένος, βούλιαξα πιο βαθιά στην λάσπη του πηγαδιού! Σκέφτηκα: Πόσο δύσκολο είναι ο ηθικός ο άνθρωπος να νιώσει τον πόνο, εκείνου που έπεσε στο πηγάδι της αμαρτίας!
Σε λίγο, βήματα ακούστηκαν και πάλι, με καινούργια ελπίδα φώναξα, μέσα από την καρδιά μου: «Βοήθεια, σώστε με…!» Ένα πλατύ πρόσωπο, με πλαδαρά και αγαθά χαρακτηριστικά, και απλανή μάτια, έσκυψε στο άνοιγμα του πηγαδιού. Τον αναγνώρισα, ήταν ο Βούδας! Τον θερμοπαρακαλούσα να με βοηθήσει και εκείνος, τότε μόνο μου απάντησε: «Παιδί μου μην στεναχωριέσαι! Βολέψου τώρα όσο μπορείς καλύτερα, στο πηγάδι σου και όταν πεθάνεις, με την μετεμψύχωση, μπορείς να βρεθείς σε κανένα καλύτερο πηγάδι και σιγά-σιγά θα καταλήξεις στη Νιρβάνα της αναισθησίας!» Απομακρύνθηκε κι’ αυτός και με άφησε τραγικά μόνο μου, μεσ’ την σκοτεινή και κρύα λάσπη του πηγαδιού.
Τόση ήταν η απελπισία μου, που όταν ξανακούστηκαν βήματα, δεν έκανα καν τον κόπο, να κοιτάξω ποιος ήταν. Σε λίγο όμως, ο τρίτος αυτός διαβάτης, βρέθηκε στο πλάι μου!!! Κάτω, κοντά μου, μέσα στην λάσπη του πηγαδιού!
«Παιδί μου» μου είπε, με γλυκιά φωνή «Πως το έπαθες αυτό? Έλα να σε βοηθήσω να βγεις από δω μέσα!» και με βοήθησε! Με πήρε στα δυνατά Του χέρια και δεν ξέρω πως, αλλά με βοήθησε να βγω!! Και όταν βγήκα μου είπε: «Παιδί μου, στο δρόμο αυτό που περπατάς, υπάρχου κι άλλα ξεροπήγαδα και μπορείς να ξαναπέσεις. Εσύ δεν τα ξέρεις για να φυλαχτείς. Εγώ όμως τα ξέρω. Γι’ αυτό δεν θα σε αφήσω να φύγεις, μόνο σου, από εδώ και εμπρός μαζί θα περπατήσουμε, στον δρόμο της ζωής!»
«Αυτός», είπε ο κινέζος, «ήταν ο Χριστός!!!»
Τέλος

Ο «ζωντανός» Αγ. Ιωάννης ο Ρώσος

 

Οι Αγιοι είναι δίπλα μας, είναι μέσα στη ζωή μας. Και δεν χρειάζονται θαύματα, με τη διαδεδομένη έννοια του όρου, για να στηριχτεί αυτή η άποψη. Αρκεί η απτή απόδειξη των 80.000 πιστών χριστιανών που, σύμφωνα με μέτριους υπολογισμούς, συνέρρευσαν προ ημερών στο Προκόπι της βόρειας Εύβοιας, κατά το τετραήμερο εορτασμού της μνήμης (27 Μαΐου) του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Πολλοί από αυτούς έφτασαν περπατώντας πάνω από 60 χιλιόμετρα από τη Χαλκίδα, σε έναν δύσκολο δρόμο, μέσα στα βουνά (μιάμιση ώρα με αυτοκίνητο), χωρίς να υπολογίσουν κόπο και κίνδυνο. Μάλιστα, η προσέλευση των οδοιπόρων προσκυνητών και γενικών των επισκεπτών δεν έχει σταματήσει αρκετές ημέρες μετά τη γιορτή, όπως διαπιστώσαμε ανεβαίνοντας προχθές Σάββατο στο Προκόπι.

Ο επιμελητής του Ιερού Προσκυνήματος Αγίου Ιωάννη του Ρώσου Γιώργος Βερνέζος, μιλώντας στη «δημοκρατία», κάνει λόγο για «θαύμα που συντελείται στη μνήμη του» και για θεοκίνητο λαό. Σημειώνει δε ότι η ζωντανή παρουσία του Αγίου προκύπτει και από την αδιάκοπη, καθημερινή επικοινωνία των ορθοδόξων, που με επιστολές και τηλεφωνήματα ζητούν τη βοήθειά του.

Οσο για τη φήμη των θαυμάτων του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου, ο κ. Βερνέζος καταθέτει με έκδηλη συγκίνηση τη μαρτυρία του για δύο περιστατικά, προ ετών:

• «Αφού είχε περάσει όλος ο λαός κάτω από τη λάρνακά του, είπα στους λαϊκούς ότι πρέπει να πάρουμε στους ώμους μας το ιερό λείψανο του Αγίου και να κατευθυνθούμε στον ναό. Η συγκίνηση των νέων ήταν μεγάλη κατά τη μεταφορά. Ενας εξ αυτών μου είπε ότι αισθάνεται σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Και όταν βάλαμε το ιερό λείψανο στη θέση του, το πρόσωπο του Αγίου ήταν ιδρωμένο».

• «Είχε έρθει μια ομάδα προσκυνητών από την Κύπρο και ανάμεσά τους ήταν μια συγκύπτουσα. Το μέτωπό της σχεδόν ακουμπούσε στα γόνατα. Μάθαμε ότι 15 χρόνια είχε αυτή τη φοβερή πάθηση. Οταν έφτασε στον Αγιο, ζήτησε να τη σηκώσουν για να τον δει. Τότε η γυναίκα παρακάλεσε τον Αγιο να την απαλλάξει από τα μαρτύριά της. Τη στιγμή που οι συμπατριώτες της προσκυνούσαν, ακούστηκε η φωνή της: “Κάποιος με κρατά από τη μέση, γίνομαι καλά”. Ετριξε η σπονδυλική της στήλη και επανήλθε στην αρχική της θέση, εν μέσω δακρύων».

Ο κ. Γιώργος Βερνέζος μας παρουσίασε και ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία για τον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσο:
Ο όσιος Ιωάννης γεννήθηκε στην περιοχή της Ουκρανίας το 1690, από Ρώσους ορθόδοξους γονείς. Το 1711 τον βλέπουμε να υπηρετεί την πατρίδα του ως στρατιώτης στον ρωσικό, τσαρικό στρατό. Εκείνη την περίοδο, από το 1711 έως το 1718, ξεσπά ο φοβερός Ρωσοτουρκικός πόλεμος, που καταλήγει σε νίκη της Τουρκίας. Πιάνονται χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες αιχμάλωτοι πολέμου και ανάμεσά τους ο Άγιος Ιωάννης. Οδηγούνται στην Κωνσταντινούπολη, οι Τούρκοι τους πωλούν σε σκλαβοπάζαρα και, όπως αναφέρεται, τον αγοράζει ένας Τούρκος ίππαρχος και τον οδηγεί ως σκλάβο στο Προκόπιο της Καππαδοκίας. Οταν φτάνουν, του λέει: «Σκλάβε, σε εξουσιάζω και σε διατάσσω να απαρνηθείς τον Χριστό και να προσκυνήσεις το κοράνι και τον Μωάμεθ». Η απάντησή του είναι: «Δεν προσκυνώ τον Μωάμεθ, προσκυνώ τον αληθινό Θεό. Εχεις στα χέρια σου μόνο το σώμα μου, η ψυχή μου δεν σου ανήκει». Ξεκινά μια σειρά από βασανιστήρια που υπέμεινε στωικά ο Αγιος. Είναι χαρακτηριστικό ότι καταδικάζεται να ζει στον στάβλο, ενώ Τούρκοι στρατιώτες πυρώνουν ένα μεταλλικό πιάτο και το εναποθέτουν στο κεφάλι του.

Στα χρόνια δουλείας του ο Αγιος, διά της προσευχής του, επιτελεί πολλά θαυμαστά σημεία, ακόμα και προς τον ίδιο τον Τούρκο αξιωματούχο, ο οποίος, αναγνωρίζοντας την αγιότητα του κρατουμένου, σταματά τα βασανιστήρια. Στις 27 Μαΐου του 1730 παραδίδει το πνεύμα του στα χέρια του Ιησού Χριστό. Το λείψανό του το παίρνουν οι πιστοί χριστιανοί και το ενταφιάζουν. Τον Νοέμβριο του 1733, ένα ουράνιο φως καλύπτει τον τάφο του Αγίου, μαζεύονται όλοι οι κάτοικοι και ο γέροντας ιερέας που τον εξομολογούσε τους λέει ότι είδε τρεις φορές σε όραμα τον Ιωάννη να τον καλεί να γίνει η εκταφή και τότε θα βρεθεί ακέραιο το σώμα του.

Αυτό και συμβαίνει. Κατόπιν οι πιστοί φτιάχνουν ναό προς τιμήν του στο Προκόπιο.

Επειτα από 100 χρόνια, το 1832, ο Οσμάν Πασάς, διερχόμενος με πολύ στρατό από το Προκόπιο με προορισμό την Αίγυπτο, βρίσκει αντίσταση, λεηλατεί την περιοχή και διατάσσει να κάψουν το ιερό λείψανο του Αγίου. Οι στρατιώτες παίρνουν τη λάρνακα, ανάβουν τεράστια φωτιά, τη ρίχνουν μέσα και τότε βλέπουν έντρομοι τον Αγιο να κινείται. Ολα αυτά σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ίδιων των Τούρκων. Τους καταλαμβάνει φόβος και εγκαταλείπουν το ιερό σκήνωμα στη φωτιά. Οταν επιστρέφουν οι χριστιανοί από τα γύρω βουνά, πιστεύουν ότι δεν θα έχει μείνει τίποτα. Ομως αναμερίζοντας τις στάχτες, το λείψανο βρίσκεται ακέραιο, διότι, σύμφωνα με την παράδοση, είναι εντολή Θεού να παραμείνει ως ευλογία μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

Στο Προκόπι Ευβοίας μεταφέρθηκε το 1924, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το πρώτο μέλημα των κατοίκων του Προκοπίου της Μικράς Ασίας ήταν να ιδρύσουν εδώ το ιερό προσκύνημα. Θεμελίωσαν τον ιερό ναό το 1930 και τον ολοκλήρωσαν το 1950.»


Δημήτρης Κυριακόπουλος