Η νόσος του δυτικού ανθρώπου & η θεραπεία της...

Αρχικός τίτλος: Ορθοδοξία και δύση
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Ο άγιο Ιωάννης Μαξίμοβιτς, αρχιεπίσκοπος Σαγκάης & Σαν Φρανσίσκο, ο Θαυματουργός

Περιττεύει η επισήμανση ότι η κοινωνία της χώρας μας σε μεγάλο βαθμό είναι πλέον δυτική.

Αυτό δεν το εκλαμβάνω ως πρόοδο (άλλωστε και οι υπέρμαχοι του εκδυτικισμού σκανδαλίζονται από τη νόθα και πρόχειρη εισαγωγή του δυτικού πολιτισμού στη χώρα μας, που δε μας επιτρέπει καν να αναπτυχθούμε με δυτικό τρόπο), αλλά ως συνέπεια της αδυναμίας μας να συγκροτήσουμε τη δική μας νεωτερικότητα, αν και τα πνευματικά και υλικοτεχνικά εφόδια υπήρχαν – μια νεωτερικότητα οικολογική, προοδευτική και θεραπευτική τόσο των πληγών μας όσο και των πληγών του πλησίον. Αν γι’ αυτή την ολιγωρία αξιοποίησης της ρωμέικης σοφίας, λόγιας και λαϊκής (ρωμέικης λέγοντας, εννοώ όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά όλων των λαών που απάρτιζαν τη βυζαντινή αυτοκρατορία ως ένα έθνος, το διαμελισμό του οποίου σε «εθνικά κράτη» με βάση τη νεωτερική αντίληψη θεωρώ τεχνητό), ευθύνεται η ιστορία ή οι πνευματικοί και πολιτικοί ταγοί ή ο καθένας μας, και σε ποιο βαθμό, ούτε κι αυτό επιθυμώ επί του παρόντος να διερευνήσω.

Δεν περιττεύει ωστόσο να διευκρινίσω ότι η Ορθοδοξία δεν αντιτίθεται ιδεολογικά στη δύση και το δυτικό πολιτισμό, ούτε και ταυτίζεται με οποιονδήποτε συγκεκριμένο εθνικό ή πολιτισμικό χώρο. Ως ορθόδοξος οφείλω και επιθυμώ να ομολογήσω ότι η δύση ευρίσκεται σε αιρετική αιχμαλωσία από τον 11^ο αιώνα μ.Χ. και σε αθεϊστική αιχμαλωσία από το 17^ο αιώνα. Οι δυτικοί αδελφοί μου δεν είναι εχθροί μου, αλλά η αιχμαλωσία τους, που είναι ο δικός τους εχθρός, είναι αυτόματα και δικός μου, όχι μόνο ή όχι τόσο λόγω των αντιπαραθέσεων του παρελθόντος (αν και δεν είναι όλες μακρινές, γιατί η σφαγή των Σέρβων από τους παπικούς Ουστάσι συνέβη μόλις το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), όσο ακριβώς διότι ο δυτικός άνθρωπος είναι αδελφός μου και τα αδιέξοδά του μου προκαλούν οδύνη και με παρακινούν να του συμπαρασταθώ, αν μπορώ.

Η Ορθοδοξία δεν αντιτίθεται στη δύση (παρά μόνο στην αιχμαλωσία της δύσης), για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί οι πνευματικές ρίζες της δύσης είναι ορθόδοξες, πατερικές και αγιοπνευματικές. Όλοι οι δυτικοί λαοί έχουν αναδείξει πλήθος αγίων, μαρτύρων, ασκητών και Πατέρων της Εκκλησίας, που είναι κληρονόμοι της ίδιας ορθόδοξης πνευματικότητας με τους δικούς μας αντίστοιχους «ανατολικούς» αγίους. 

Μιλάω βέβαια για τους αγίους των δυτικών λαών προ του Σχίσματος (που φωτισμένοι σύγχρονοι ορθόδοξοι διδάσκαλοι, όπως ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς και ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, αγωνίστηκαν να τιμήσουν, συχνά ενάντια σε αγκυλώσεις και προκαταλήψεις [1]), ενώ για τους μεγάλους θεολόγους και φιλοσόφους του καθολικισμού δε μπορώ να πω ότι ανήκουμε στον ίδιο πνευματικό χώρο· μάλλον σε ριζικά αντίθετο, παρά τα κοινά προβλήματα και την κοινή αγωνία που ενίοτε μας αδελφώνει [2]. Το ίδιο και με τους νεώτερους και σύγχρονους δυτικούς στοχαστές, θεολόγους και φιλοσόφους, οι οποίοι (και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που η Ορθοδοξία δεν αντιτίθεται στη δύση) φρονώ ότι βασανίζονται από την επίγνωση μιας πνευματικής κρίσης αιώνων, που γεννά ηθική και κοινωνική κρίση και της οποίας τα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά και τις πολιτικές και κοινωνικές αιτίες και συνέπειες μπορούν να επισημάνουν, αλλά δε γνωρίζουν τη λύση της.

Δεν τη γνωρίζουν, γιατί οι ουσιώδεις (πνευματικές) αιτίες και συνέπειές της, καθώς και η λύση, βρίσκονται έξω από το δικό τους πολιτισμικό χώρο, στη ζωή και τη διδασκαλία των αγίων, δυτικών (ορθοδόξων) και ανατολικών, που όμως θεωρώ ταπεινά ότι η νεώτερη και σύγχρονη διανόηση δεν τους έχει αξιολογήσει σωστά, δίνοντας βάρος αποκλειστικά στη φιλοσοφία –έστω και υπό το όνομα της θεολογίας– και όχι στην αγιότητα, αφού ούτως ή άλλως και την τελευταία την εκλαμβάνει επίσης φιλοσοφικά. Δε θεωρεί δηλαδή ότι έχει να ωφεληθεί από τους βίους των αγίων, αλλά μόνον από τη σκέψη των μεγάλων Πατέρων, δηλαδή εκείνων των αγίων που υπήρξαν και φιλόσοφοι. Ο βίος μιας αγράμματης γιαγιάς, που όμως είχε φτάσει στη θέωση, δεν ενδιαφέρει τη σύγχρονη διανόηση – ο θεράπων της οποίας εξάλλου θα ρωτήσει πώς διαπιστώνεται ότι κάποιος «έφτασε στη θέωση» κ.τ.λ., διότι τα ορθόδοξα κριτήρια δεν τον πείθουν, καθότι μη ακαδημαϊκά [3].

Ας μου συγχωρεθεί να θεωρήσω ολέθρια αυτή την άποψη. Εξηγούμαι αμέσως: χωρίς τους βίους των αγίων δεν αποκαλύπτεται η «καλή αλλοίωση» του ανθρώπου, στην οποία οδηγεί η θεία χάρη, και η θεολογία εκπίπτει σε φιλοσοφία θρησκευτικού ενδιαφέροντος. Αν ο βίος σύγχρονων αγίων, θαυματουργών αλλά κατά κόσμον αγράμματων, όπως οι μεγάλοι γέροντες Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης και Παΐσιος Αγιορείτης, περιφρονούνται λόγω προκατάληψης από πολλούς ως γραώδεις μύθοι, ας μελετήσουν Σωφρόνιο του Έσσεξ (Σαχάρωφ) ή το βίο του αγίου Σιλουανού, γραμμένο από το Σωφρόνιο, ή το βιβλίο του Γεωργίου Κρουσταλλάκη, καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, για το γέροντα Πορφύριο ή το βίο του αγίου Λουκά του Ιατρού, καθηγητή του πανεπιστημίου της Τασκένδης, κ.τ.λ. Πηγές, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν. Αναλυτικότερα βλ. στο άρθρο περί Νευροθεολογίας [& εδώ: Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;].

Η νόσος του δυτικού ανθρώπου, που υπονοώ στο (δικό μου) τίτλο, είναι η παράνοια

Η δυτική σκέψη, στο βαθμό που αναγνωρίζει το πρόβλημα, έχει ήδη κάνει ένα μεγάλο και επαινετό βήμα προς τη σωτηρία του δυτικού ανθρώπου· το βήμα αυτό όμως δεν αποτελεί την ίδια τη σωτηρία, η οποία είναι η επιστροφή εις Χριστόν, δηλαδή στις ορθόδοξες ρίζες της ίδιας της δύσης. Ας μην παρανοηθώ, δεν εννοώ μια επιστροφή του δυτικού ανθρώπου «σε μας», στην «ορθόδοξη αγκαλιά μας», γιατί κι εμείς χρειαζόμαστε μια παρόμοια επιστροφή εις Χριστόν. Εννοώ ακριβώς αυτό που είπα· η δύση ανακάλυψε τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, κάθε ηλικίας, φύλου, μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου, ακόμη και τα δικαιώματα των ζώων, των φυτών και του ίδιου του πλανήτη (πράγματα, για τα οποία συχνά εμπνέεται από την παγανιστική ή πανθεϊστική κουλτούρα αλλότριων πολιτισμών), αλλά δεν ανακάλυψε τον τρόπο, με τον οποίο ο άνθρωπος θα υπερβεί τα πάθη του και θα σεβαστεί στην πράξη τα ανωτέρω δικαιώματα (του άλλου), ούτε το δρόμο που μέσα από αυτό το σεβασμό οδηγεί τον άνθρωπο στο θείο προορισμό του. Φυσικά δε γνωρίζει τις δικές της πηγές έμπνευσης γι’ αυτά τα θέματα, που θα μπορούσαν να την καθοδηγήσουν, και που είναι οι βίοι και η διδασκαλία των δικών της αρχαίων αγίων,  της ενιαίας (και κατά τούτο ορθόδοξης – δυτικής, αλλά ενιαίας με τη δική μας) Εκκλησίας. Ανάλογη κρίση υφιστάμεθα και εμείς, εκδυτικισμένοι και αλλοτριωμένοι.

Η νεώτερη και σύγχρονη δυτική σκέψη λοιπόν δεν είναι εξίσου ωφέλιμη για τον άνθρωπο –ούτε για τον ίδιο το δυτικό άνθρωπο– με την πατερική σκέψη, ανατολική και δυτική, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να τη θέσουμε στην ίδια θέση με την ορθόδοξη κληρονομιά (η οποία, το τονίζω ξανά, δεν είναι «δική μας», αλλά κι εμείς μετέχουμε σ’ αυτήν, όσο μετέχει έκαστος κατά την προαίρεσή του). Δεν καταξιώνεται ορθοδόξως ούτε από τη διαπίστωση των υπαρκτών πράγματι επιρροών από δυτικούς στοχαστές, όσο θεμελιώδεις κι αν είναι, σε νεώτερους διδασκάλους της ορθόδοξης θεολογίας, Ρώσους και Έλληνες –δηλαδή δασκάλους μας ή δασκάλους των δασκάλων μας [4]. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνοι οι διδάσκαλοι, ενίοτε μεγάλοι, επιχείρησαν να συγκροτήσουν ακαδημαϊκή θεολογία σε ένα τοπίο ερειπίων, καθώς και να διαλεχθούν με μια ακμάζουσα δυτική θεολογική και φιλοσοφική διανόηση. Και οι δύο τιτάνιες απόπειρες αιτιολογούν τις επιρροές τους, όπως συνέβη ακόμη και στους αρχαίους χριστιανούς Πατέρες ή σε Πατέρες της εποχής της Τουρκοκρατίας (π.χ. αγίους Πέτρο Μογίλα [5], Κύριλλο Λούκαρι κ.ά., ενώ γνωστές οι επισημάνσεις του Χρ. Γιανναρά, στο Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, για τις δυτικές επιρροές στο έργο του αγ. Νικόδημου του Αγιορείτη), ανάλογα με το έργο που κλήθηκαν να επιτελέσουν σε κάθε εποχή, με στόχο φυσικά όχι πολιτικό ή κοινωνικό, ούτε καν «εθνικό», αλλά τη σωτηρία των ανθρώπων. ["Νεκρός": εδώ ίσως κάποιοι θυμώσουν, αλλά, εκτός του ότι πρέπει να αναδημοσιεύσω το άρθρο όπως είναι, πρέπει να πω πως οι εξωτερικές δυτικές επιρροές ή αφορμήσεις (εννοείται) δεν ακυρώνουν ούτε την ορθοδοξία ούτε την τεράστια πνευματική αξία του έργου των αυτών νεώτερων αγίων & θεολόγων].

Ωστόσο οι δυτικοί στοχαστές, που έστω ανακαλύπτουν τη σκέψη των Πατέρων και τη συζητούν, έχουν ήδη ανακαλύψει την απάντηση στην κρίση που υπαινίχθηκα παραπάνω, ενώ ορισμένοι βρίσκουν και το θάρρος να την αποδεχτούν. Οι τελευταίοι, όσο κι αν ακουστεί μη πολιτικά ορθό, είναι οι δυτικοί αδελφοί μας που γίνονται ορθόδοξοι, με ικανή μάλιστα προσφορά στον ορθόδοξο θεολογικό στοχασμό, από τον π. Πλακίδα Deseille και τον Ολιβιέ Κλεμάν ώς το Φίλιππο Σέρραρντ και τον επίσκοπο Κάλλιστο Ware ή τους Αμερικανούς ιερείς, ιερομόναχους και συγγραφείς Πέτρο Γκίλκουιστ, Σεραφείμ Ρόουζ, Δαμασκηνό Κρίστενσεν κ.ά.

Φίλιππ Σέρανρτ, Ο βιασμός του ανθρώπου και της φύσεως (από εδώ). Προμηθευτείτε το εδώ.

Δηλαδή τους υπόλοιπους τους αποκλείω, τους «αναθεματίζω» κ.τ.τ.; Όχι, τους προσκαλώ· τους προσκαλώ σε μια ορθοδοξία που πολύ απέχει από το να συνιστά ιδεώδη κοινωνία αγίων, αν αυτό αναζητούν, είναι περισσότερο ένα νοσοκομείο και μάλιστα σε κρίση, αλλά μπορούν να διαλεχθούν με πολλούς καθ’ ημάς και εξ εσπερίας εκφραστές της ορθόδοξης πνευματικότητας, και ανέφερα ήδη μερικούς. Νομίζω ότι δε χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση αυτή η πρόταση.

Η Θεραπευτική των Πνευματικών Νοσημάτων του καθηγητή Ζ. Κ. Λασρέ είναι μια από τις σοβαρές προσπάθειες εξόδου από την πολύμορφη κρίση που τυραννάει την Ευρώπη εδώ και αιώνες. Προσπάθεια πνευματική, όχι πολιτική.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Βλ. ιερομόναχος Δαμασκηνός, π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, μτφρ. μοναχός Παΐσιος Νεοσκητιώτης, Μυριόβιβλος 2007, τ. Β΄, σελ. 520-543, για τις αντιδράσεις που γνώρισαν (αλλά και την ένθερμη αποδοχή από άλλους) οι πατέρες Σ. Ρόουζ και Γερμανός Ποντμοσένσκυ, όταν άρχισαν να δημοσιεύουν ιστορικά άρθρα για την αρχαία δυτική ορθοδοξία στο περιοδικό The Orthodox Word.

[2] Ένα ιδιαίτερο κομμάτι της πνευματικότητας του καθολικισμού αποτελούν οι μυστικοί. Η ομάδα τους περιλαμβάνει ανθρώπους, «οι οποίοι προσεύχονταν, νήστευαν και αγρυπνούσαν, όπως οι παλιοί Πατέρες, που αφιερώνονταν με όλους τους τρόπους στους φτωχούς, τους αρρώστους και τους απόκληρους» (π. Πλακίδας Deseille, Η πορεία μου στην Ορθοδοξία, Ακρίτας 1993, σελ. 67, σημ. 15). Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αξιολόγηση από τον άγιο γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ (σε νεαρή ηλικία ωστόσο, πάντως ήδη με κάποια πείρα προσευχής και χάριτος) των μυστικών εμπειριών του μεγάλου μυστικού της παπικής Εκκλησίας Ιωάννη του Σταυρού· βλ. αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Αγώνας Θεογνωσίας, έκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2004, σελ. 183-187 και 272-273. [Σε αυτή τη δημοσίευση του βιβλίου, δες σελ. 160-160 & 200-204. Ολόκληρα βιβλία του γέροντα Σωφρόνιου -και μελέτες γι' αυτόν- εδώ].

Είναι μεγάλος πειρασμός για τους ορθόδοξους να θεωρήσουμε τους δυτικούς αυτούς αγίους ως «καθ’ ημάς» αγίους, και δε μπορώ να αποκλείσω ως πολύ πιθανό ενδεχόμενο την ύπαρξη αγίων (όχι απλά σωσμένων) και στο χώρο του καθολικισμού, όπως και σε κάθε άλλο χώρο εκτός Εκκλησίας (ας με συγχωρέσουν ορισμένοι που τοποθετώ τον καθολικισμό εκτός Εκκλησίας, άσχετα ότι χρησιμοποιώ και το «παπική Εκκλησία» ως τεχνικό όρο· είναι σαφές ότι ανήκει είτε στο χώρο των σχισμάτων είτε, ως φρονώ ταπεινά, των αιρέσεων). Όμως απαιτείται προσοχή, δεδομένου ότι η κοινή αγωνία και τα κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά των αγώνων δε φανερώνουν οπωσδήποτε την ύπαρξη κοινού πνεύματος και κοινού αποτελέσματος, δηλαδή κοινής χάριτος.

Τρεις θεμελιώδεις αποκλίσεις των δυτικών μυστικών, που γέννησαν άλλες, είναι, κατ’ εμέ: α) ο υπερτονισμός του συναισθήματος, ως αντίβαρο στη νοησιαρχία του σχολαστικισμού και λόγω παρανόησης της πατερικής έννοιας της καρδίας, που εξελήφθη ως ο χώρος των συναισθημάτων, σε αντίθεση με το νου (το «χώρο της λογικής»)· β) η άγνοια της επιστήμης της νοεράς προσευχής, άγνοια που είχε ως αποτέλεσμα τη χρησιμοποίηση της φαντασίας ως μέσου αναγωγής στο Θεό (πράγμα που αποφεύγουν με επιμέλεια οι αρχαίοι και οι ορθόδοξοι «εργάτες της νοεράς προσευχής»), ανοίγοντας το δρόμο για πλανημένα βιώματα· γ) η άγνοια της επιστήμης της διάκρισης των πνευμάτων (για την οποία βλ. στο άρθρο «Ιστορίες πλάνης»), που εμπόδισε τους δυτικούς μυστικούς να αξιολογήσουν με ασφάλεια τις δικές τους πνευματικές εμπειρίες διαχωρίζοντας τις πλάνες από τα γνήσια θεία βιώματα.

Προς διασάφηση παραπέμπω ενδεικτικά στο Α. Ι. Οσίποφ, καθηγητή της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας, Πνευματικοί λόγοι, για τους οποίους η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη (διάλεξη), Μόσχα 13 Σεπτεμβρίου 2000, όπου αξιολόγηση από ορθόδοξη πλευρά των πνευματικών εμπειριών κάποιων αγίων του καθολικισμού. Το κείμενο στα αγγλικά δημοσιεύεται εδώ.

[3] Στη βιβλιογραφία καταγράφονται πολλές περιπτώσεις σύγχρονων ανθρώπων, κατά κόσμον αγράμματων, που αγίασαν. Ενδεικτικά βλ. την περίπτωση της γερόντισσας Μαρίας, μεγαλόσχημης μοναχής και μητέρας του αγίου γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη, στο Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Όρους, σελ. 72-73.

Βλ. επίσης ενδιαφέρουσες περιπτώσεις στο βιβλίο του αγίου γέροντα  Παΐσιου του Αγιορείτη Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου Σουρωτής Θεσσαλονίκης 1993 (πρόσφατη ανατύπωση 2007), και στον τόμο Ασκητές μέσα στον κόσμο, έκδ. ησυχαστηρίου «Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωση Χαλκιδικής 2008. Μια εντυπωσιακή μαρτυρία, σύγχρονη επίσης, καταγράφεται από τον καθηγητή π. Νικόλαο Λουδοβίκο στο «Ο Ησυχασμός είναι βιωμένη φυσιολογία», κατά την οποία μια ομάδα ολιγογράμματων κατοίκων ενός χωριού έξω από τη Θεσσαλονίκη του ανέφερε με πλήρη φυσικότητα ότι βλέπει κατά καιρούς «εκείνο το φως, το αείφωτο, βλέπεις μετά τον ήλιο και νομίζεις ότι είναι σκοτάδι, ένα φως το οποίο κατεβαίνει και βλέπεις πράγματα, πολλά πράγματα, καταστάσεις, παρόν, παρελθόν, το μέλλον εκεί μέσα κ.λ.π.».

[4] «Όπως και να έχει το πράγμα, μόνον η αυτοδύναμη συνάντηση της Ορθοδοξίας με τη δυτική φιλοσοφική και θεολογική νεωτερικότητα –κάτι που άρχισε μόλις τον 19^ο αιώνα στη Ρωσσία– επέτρεψε ξανά θεολογικό και εκκλησιολογικό ειδικά προβληματισμό στον ορθόδοξο χώρο, συνυφασμένο με θεμελιώδη οντολογικά, κοσμολογικά και υπαρξιακά ερωτήματα – τέτοιον που θα μπορούσε ίσως να τεθεί στο πλάι αυτού των πρώτων αιώνων της ελληνικής πατερικής συνθέσεως», π. Νικολάου Λουδοβίκου, Η αποφατική εκκλησιολογία του ομοουσίου, Αρμός 2002, σελ. 95. 

Και: «Η λεγόμενη “θεολογική γενιά του ’60” […] χάρισε δηλαδή τη σπάνια ευφορία μιας ταυτότητας στον ήδη σαλευόμενο μέσα στις δίνες της δυτικής μετανεωτερικότητας Νεοέλληνα Ορθόδοξο – αν και τούτο το πέτυχε όχι πάντοτε παράγοντας ένα πρωτογενές ή πρωτότυπο έργο, αλλά κυρίως προσλαμβάνοντας, όσο πιο δημιουργικά μπόρεσε, μέρος του καινοφανούς φιλοσοφικοθεολογικού οργασμού στον ρωσικό ιδίως χώρο, αλλά και στον γόνιμο χώρο της νεώτερης δυτικής θεολογικοφιλοσοφικής αυτοσυνειδησίας, κατά τους δύο τελευταίους αιώνες», του ίδιου, Οι τρόμοι του προσώπου και τα βάσανα του έρωτα, Αρμός 2009, σελ. 70. Σε αυτά και εκτενέστερη διαπραγμάτευση του θέματος.

[5] Τιμάται στις 31 Δεκεμβρίου από τη Ρωσική Εκκλησία. Βλ. Γεωργίου Εμμ. Πιπεράκι, Πανάγιον, έκδ. «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Μήλεσι 2006, σελ. 259. ["Νεκρός": την Ομολογία του Πέτρου Μογίλα, αν και θεωρήθηκε αποκλίνουσα προς τον καθολικισμό, τη χρησιμοποιεί (ορθά προφανώς) ως πηγή ο άγ. Νεκτάριος στο βιβλίο του Περί αθανασίας της ψυχής και ιερών μνημοσύνων, π.χ. σελ. 163-171, Αθήναι 1972, διάφορες παραπομπές (απόσπασμα του βιβλίου εδώ, χωρίς αναφορά στον Π. Μογίλα - δες το συγγραφικό έργο του αγίου εδώ)].

Ανεβάζω τα παρακάτω όπως είναι από εδώ. Μπείτε στο αρχικό site για τις λεπτομέρειες. Είναι ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΕΙΓΜΑ της αρχαίας πνευματικής παράδοσης της Δυτ. Ευρώπης, οι πνευματικές (δυτικές ορθόδοξες) ρίζες της Δύσης...

Αναφορές σε ορθόδοξους αγίους της Δύσης στα ελληνικά αναζητήστε (μέσα σε άλλα) κι εδώ.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

             

                            ΕΛΒΕΤΙΑ                                                                             ΒΙΕΝ, ΓΑΛΛΙΑ                                                              ΤΡΙΕΡ, ΓΑΛΛΙΑ

     

                                         ΓΑΛΛΙΑ                                                                        ALBI (ΓΑΛΑΤΙΑ)                                              BÉARN & PAYS BASOLΙΕ (ΓΑΛΑΤΙΑ)

   

ΒΕΛΓΙΟ

Άγιος Bonifatius της Fulda, Γερμανια, Μάρτυς  (†  754)	Αγία Alena της Vorst, Φλάνδρας Βελγίου - Παρθενομάρτυς (†  640)	Άγιος Julian (Ιουλιανός), Επίσκοπος της LeMans, Απόστολος της Κελτικής Γαλατίας, ένας εκ των 72 Αποστόλων του Κυρίου    (2ος αιων.)	Άγιος Amandus, Επίσκοπος του Maastricht, Βέλγιο         (†  679)	Άγιος Aubin, Επίσκοπος της Angers, Γαλλία    (†  550)
Άγιος Arnold, Επίσκοπος του Metz, Γερμανία  (†  640)	Αγία Afra, Μετανοούσα και Μάρτυς του Augsburg, Γερμανία  († 304)	Άγιος Willibrord, πρώτος Επίσκοπος της Utrecht και Απόστολος της Frisia, Ολλανδία,  († 739)	Άγιος Severinus, Απόστολος της Αυστρίας  († 482)	Άγιος Ansgar  (Oscar), Επίσκοπος Αμβούργου & Βρέμης, Εκχριστιανιστής της Σκανδιναυίας, Απόστολος της Δανίας   († 865)
Αγία Blandine, Μεγαλομάρτυς της Λυών, Γαλλία  († 177)	Αγία Aurelie (Αυρηλία), Ερημίτις του Στρασβούργου στο Ratisbon, Γαλλία	Αγία Bathilde, Βασίλισσα της Γαλλίας († 680)	Άγιος Bernward, Επίσκοπος του Hildesheim, Γερμανία         († 1022)	Άγιος Brieuc , Ουαλός μοναχός, Ευαγγελιστής της Βρετάνης, Γαλλία (6ος αι.)
Αγία Ξανθίππη της Ισπανίας, μαθήτρια των Αποστόλων     (1ος αιών.)	Άγιος Sturmi, Ηγούμενος, Ιδρυτής της Fulda, Γερμανία, Απόστολος των Σαξώνων      († 779)	Αγία Radegunda, Βασίλισσα, διακόνισσα και αναχωρήτρια & Ηγουμένη στην Poitiers, Γαλλία       († 587)	Άγιος Rupert (Robert) του Salzburg,  Απόστολος της Αυστρίας († περ.710)	Αγία Στεφανίδα της Ισπανίας, μαρτύρησε  στην Δαμασκό κατά τους διωγμούς του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου του Φιλοσόφου († 161)
Άγιος Καισάριος, Επίσκοπος της Άρλης, Γαλλία  († 543)	Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος, Επίσκοπος της Autun, Γαλλία     († 435)	Άγιος Chrodegang, Επίσκοπος του  Metz, Γερμανία, συγγραφέας του Όρου των Κανόνων, Ιδρυτής και αποκαταστάτης Ναών και μοναστηριών         († 766)	Άγιος Corentinus, Επίσκοπος της Quimper, Βρετάνη, Γαλλία († 401)	Άγιος Caprasius, (Καπράσιος) Μάρτυς,  Επίσκοπος της Agen, Γαλλία  († 303)
Αγία Genevieve η θαυματουργός των Παρισίων, Γαλλία  († 502)	Άγιος Γρηγόριος της Tours,  Γαλλία, Επίσκοπος, αγιογράφος  († 594)	Άγιος Honoratus, Ερημίτης, Αρχιεπίσκοπος της Άρλης, Ιδρυτής και Ηγούμενος της Λαύρας του Lérins, Γαλλία  († 429)	Αγία Irmina, Μοναχή της Trier  & Weissenburg, ιδρύτρια Μονής    († 710)	Άγιος Venantius, αγιογράφος, υμνογράφος, Αρχιεπίσκοπος της Poitiers, Γαλλία († 605)
Άγιος Eloi (Ελωϊ) της Λίλλης, Επίσκοπος της Noyon και Tournai, Γαλλία   († 660)	Άγιος Olaf, Βασιλέας και Φωτιστής της Νορβηγίας, Μάρτυς († 830)	Άγιος Rigobertus (Robert),  Αρχιεπίσκοπος της Ρεμ Rheims, Γαλλία († 745)	Άγιος Piatus,  Ιερέας και Μάρτυς της Tournai, Βέλγιο  († περ. 300)	Αγία Rolande, Μυροβλύτις Παρθένος της Gerpinnes, Γαλλία   (7ος-8ος αιων.)
Αγία Ursula, Παρθενομάρτυς με συντρόφους-μάρτυρες, Κολωνία (Köln),  Γερμανία   (5ος ή 6ος αιώνας)	Άγιος Ursinicus (Ursanne), Ιδρυτής και Ηγούμενος της Μονής στην Jura, Ελβετία     († 625)	Άγιος Sigfried της Växjö, Απόστολος της Σουηδίας  με τους 3 Μάρτυρες-ανεψιούς του: Unaman (Ιερέας), Sunaman (Διάκονος) & Winaman, (Υποδιάκονος) - όλοι μοναχοί  († 1045)	Άγιος Τρόφιμος της Άρλης, Γαλλία, εκ των 70 Αποστόλων  (2ος αιών.)	Άγιος  Remigius, Αρχιεπίσκοπος της Ρεμ Rheims, Απόστολος των Φράγκων, πολέμιος του Αρειανισμού († 530)
Άγιος Corbinian, Ερημίτης, Επίσκοπος της Freising, Γερμανία, ευαγγελιστής της Βαυαρίας    (†  730)	Αγία Clotilde, Βασίλισσα και Μοναχή των Παρισίων, Γαλλία	Άγιος Διονύσιος (Dennis), Επίσκοπος και Μάρτυς των Παρισίων, Γαλλία (2ος αιων.)	Άγιος Ελευθέριος, Διάκονος, Μάρτυς της Tournai, Γαλλία  († 532)	Αγία Ευγενία, Ηγουμένη, Παρθενομάρτυς της Βαρκελώνης, Ισπανία         († 735)
Άγιος Ισίδωρος, Επίσκοπος και Εξομολόγος της Σεβίλλης, Ισπανία  (7ος αι.)	Άγιος Julien της Βιέννης της Γαλατίας, Μάρτυς της Brioude († 304)	Άγιος  Richarius, Ηγούμενος, Ερημίτης, Ιδρυτής του Αββαείου της Celles, Γαλλία  († περ. 645)	Άγιος Ιλαρίων (Hilary), Επίσκοπος της Poitiers, Γαλλία   († 367)	Άγιος Herman (Γερμανός), Επίσκοπος της Auxerre, Γαλλία († 448)
Άγιος Λέανδρος, Επίσκοπος της Σεβίλλης,  Ισπανία, Απόστολος των Βησιγότθων († 600)	Άγιος Frederick, Επίσκοπος της Utrecht, Ολλανδία         († περ. 879)	Άγιος Hermenigilde της Σεβίλλης, Πρίγκηπας των Βησιγότθων, Βασιλικός Μάρτυς της Ισπανίας       († 486)	Άγιος Lambert, Επίσκοπος του Maastricht, Βέλγιο, Μάρτυς  († 708)	Άγιος Martin, Επίσκοπος της Tours Γαλλία, ο θαυματουργός  († 397)
Άγιος Gallus, Απόστολος και Φωτιστής της Ελβετίας       († 635)	Άγιος Beatus  Ερημίτης της Thun, Απόστολος της Ελβετίας  (περ. †112)	Αγία Ευλαλία της Mérida, Ισπανίας     (ca. 304)	Αγία Foi (=Πίστη), 12χρονη Παρθενομάρτυς, αρνήθηκε να προσκυνήσει τις θεότητες των παγανιστών, μαρτύρησε στην πυρά, σώθηκε με θαύμα, τελικά αποκεφαλίστηκε.  Agens, Aquitaine Γαλλία  (3ος αι.)	Αγία Adelaide της Βουργουνδίας, Γαλλία  - Αυτοκράτειρα (931-999)
Αγιος Ιερομάρτυς Ειρηναίος, Επίσκοπος της Λυών  (Lyons) Γαλλίας   († περ. 202)	Άγιος Gangulphus της Varennes, Bουργουνδίας, Γαλλία  ( † 760)	Άγιος Vincentius (Vincent) της Σαραγόσα, Ισπανία, Διάκονος,  Μάρτυς των διωγμών Διοκλητιανού  († 304)	Άγιος Saturninus, Επίσκοπος και Μάρτυς της Τουλούζης Toulouse, Γαλλία,  (+ 3ος αι.)	Αγιος Σαβίνος (Savinus), Μοναστικός Πατέρας και Ερημίτης της Lavedan, Γαλλία   (5ος αιών.)
Αγιος Maurice (Μαυρίκιος) της Agaunum (σημερινή Ελβετία), στρατιώτης  της Θηβαϊκής Λεγεώνας, συν 6.600 συμμαρτυρήσαντες για τον Χριστό στρατιώτες  († 286)	Αγιος Martial της Limoges  (Λιμόζ), Γαλλία, Επίσκοπος, Ισαπόστολος  (2ος-3ος αιώνας)	Αγιος Mamertus, Αρχιεπίσκοπος της Vienne, Γαλατία   († 475)	Αγιος Ludger, πρώτος Επίσκοπος της  Münster, Westphalia, Γερμανία († 809)	Αγιοι Justus & Pastor (Ιούστος και Πάστωρ), αδελφοί και Παιδομάρτυρες της Alcala, Ισπανία, κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού († 304)
Αγίες Gertrude & Gudula της Nivelles, Βέλγιο  († 659 & 712)	Αγιος  Amatus (Amé ή Aimé), Επίσκοπος της Σιών (Sion ή Sens) στην Valais, Γαλλία     (†  690)	Αγιος Clodoald (Cloud) ο θαυματουργός, Ηγούμενος της Μονής στην  St. Nogent, Παρίσι, Γαλλία (περ. 560)	Αγιος Florian της Lorch, Αυστρία, Μάρτυς των διωγμών του Διοκλητιανού  († 304)	Αγιος Suitbertus, Επίσκοπος, Απόστολος των κατοίκων της Frisia, νοτίου Ολλανδίας  († 807)

Τ.Σ Έλλιοτ, Αν ο Χριστιανισμός εξαφανιστεί μια μέρα, τότε ολόκληρος ο πολιτισμός μας θα εξαφανιστεί.

Δεν πιστεύω  ότι ο πολιτισμός της Ευρώπης θα μπορούσε να επιβιώσει ύστερα  απο μια ολοκληρωτική εξαφάνιση της χριστιανικής πίστης. και την πεποίθησή μου αυτή την διαμόρφωσα οχι μόνο επειδή εγω είμαι Χριστιανός, αλλά και ως μελετητής της Κοινωνικής Βιολογίας.

Αν ο Χριστιανισμός εξαφανιστεί μια μέρα, τότε ολόκληρος ο πολιτισμός μας θα εξαφανιστεί.

Θα πρέπει τότε να ξαναρχίσετε  με  μύριους κόπους απ’ την αρχή, έχοντας υπ’ όψη οτι δεν μπορεις να βρεις ενα καινούριο πολιτισμό, όπως αγοράζεις ένα έτοιμο κοστούμι…θα  πρέπει τότε  να  περάσουμε  πολλούς αιώνες  βαρβαρότητας.

Τ.Σ Ελλιοτ

Αγγλος ποιητής

Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος, «Οι πληγές του Χριστού»

Μου γράφεις ότι άκουσες από την γιαγιά σου κάτι (σαν παραμύθι), για τις πέντε πληγές του Χριστού. Και ρωτάς: Ποια είναι η πραγματικότητα;
Διάβασε την Καινή Διαθήκη. Είναι ντροπή να μην ξέρουμε την Πίστη μας. Άφησε στην άκρη κάθε άλλο διάβασμα! Άρχισε την μελέτη σου από τα ιερά Ευαγγέλια. Αυτή ειναι η πιο σπουδαία και η πιο λυτρωτική μελέτη. Πρώτη στην σειρά, έρχεται η γνώση της Πίστεως. Και μετά η κάθε άλλη γνώση. Να τον μελετάς τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού δίνει αξία στον δικό μας λόγο. Όπως τα διαμάντια στα γυναικεία κοσμήματα.

Η Αγία Γραφή  μας τα λέει καθαρά ότι οι πληγές του Χριστού είναι πέντε. Μα είναι η φοβερή πραγματικότητα: δύο στα χέρια δύο στα πόδια και μία στα πλευρά. Από τα καρφιά. Και από τις αμαρτίες μας. Τρυπημένα τα χέρια που ευλογούσαν! Τρυπημένα τα πόδια που βάδιζαν τον δρόμο της αληθείας! Τρυπημένη η πλευρά, πού άναψε την θεία και ιερή φλόγα της αγάπης!
Έτσι το θέλησε ο Υιός του Θεού.
-Να Του τρυπηθούν τα χέρια, για τις αμαρτίες πού εκάμαμε με τα χέρια μας- (φόνους, κλεψιές, βιαιότητες).
-Να Του τρυπήσουν τα πόδια, για τις αμαρτίες πού έκαμαν τα πόδια, (ένα δάσος πόδια!), που έτρεξαν να κάνουν το κακό, το κάθε κακό!
-Του τρύπησαν την πλευρά κοντά στην καρδιά, γιατί η δική μας καρδιά, ήταν γεμάτη με κάθε κακία ασέβεια, βλάσφημες σκέψεις, κτηνώδεις επιθυμίες, μίσος και φθόνο, και σχέδια δαιμονικά εναντίον αδελφών, εναντίον φίλων, εναντίον του Θεού!
-Τρυπήθηκαν τα χέρια του Χριστού, για να θεραπευθούν οι αμαρτίες που{ έκαμαν τα δικά σου χέρια!
-Τρυπuθηκαν τα πόδια Του, για να επιστρέψουν τα πόδια τα δικά σου από τον δρόμο της απώλειας!
-Τρυπηθηκε η πλευρά Του, για να καθαρίσει η δική σου καρδιά από τις αμαρτωλές σκέψεις και επιθυμίες!

Οταν ο Κρόμβελ, ο φοβερός αυτός δικτάτορας της Αγγλίας, άρχισε να αρπάζει τίς περιουσίες των Μοναστηριών και των Εκκλησιών, έγινε μια μεγαλειώδης πορεία διαμαρτυρίας. Μια διαδήλωση. Χιλιάδες λάβαρα και πανώ, που έγραφαν «Οι πέντε πληγές του Χριστού». Και ο δικτάτορας υποχώρησε. Μετάνοιωσε. Οχι για άλλο λόγο. Σεβάστηκε τα λόγια, που ήταν γραμμένα στο πλακάτ: Πέντε είναι οι πληγές του Χριστού!
Μάθε να τις σέβεσαι και συ!
Πέντε είναι οι πληγές του Χριστού! Πέντε οι κρουνοί του Αιματός Του. Από αυτές έρευσε το Αίμα Του, που αγίασε την γη και εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος. Με το Αίμα Του, που έρευσε από τις πέντε πληγές Του πλένει τον κάθε πιστό Του.

Σαν θαυματουργός και παντοδύναμος ο Κύριος πήρε πέντε ψωμιά, και έθρεψε με αυτά πέντε χιλιάδες ψυχές! Έτσι και με το Αίμα Του. Μπορεί να θρέψει ψυχικά εκατομμύρια πιστών! Αυτό είναι η Θεία Μετάληψη!
Φρόντισε λοιπόν την Μεγάλη Παρασκευή να σταθείς κάτω από τον Σταυρό Του. Και παρακάλεσε Τον. Να σε καθαρίσει και σένα με το Αίμα Του. Και να ζωοποιήσει την ψυχή σου. Ώστε, την Ανάσταση, να φωνάζεις και συ μαζί με τις άγιες μυροφόρες ότι Ανέστη ο Κύριος όντως.

Νικόλαος Βελιμίροβιτς , Επίσκοπος Αχρίδος

Η Θεοτόκος, αντίληψη και προστασία μας

 

«Παθών με ταράττουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας, εμπιπλώσαί μου την ψυχήν· ειρήνευσον, Κόρη τη γαλήνη, τη του Υιού και Θεού σου, Πανάμωμε».
Προσβολές των παθών με ταράζουν, γεμίζοντας με αθυμία την ψυχή μου· εσύ, πανάμωμη Κόρη, ειρήνευ­σέ με, με τη γαλήνη που παρέχει με τη χάρη του ο Υιός και Θεός σου.

Τα πάθη, σωματικά και ψυχικά, φέρνουν μεγάλη ταραχή και αναστάτωση στον άνθρωπο. Είναι βίαιες κινήσεις του θυμικού μέρους της ψυχής, οι οποίες επισκιάζουν το λόγο, οδηγώντας τον άνθρωπο σε αφύσικες και παράλογες καταστάσεις. Τα πάθη, ως ορμές βίαιες, αφανίζουν την ηρεμία, η οποία είναι απαραίτητη για την ηθική και πνευματική πρόοδο του ανθρώπου. Τα πάθη, εφόσον συγκατατεθεί σ’ αυτά η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και στο μέτρο που υποδουλώνουν τον άνθρωπο, είναι σαφώς αμαρτωλά, γιατί οδηγούν στην παράβαση του νόμου του Θεού. Αντίθετα, αν είναι απλές κινήσεις που υπάρχουν αναγκαίως στη φύση (η πείνα, η δίψα κ.λπ.) δεν είναι αμαρτωλά. Τα αμαρτωλά του πάθη ο άνθρωπος πρέπει να καταπολεμά αλλιώτικα, δεν είναι δύσκολο να οδηγηθεί στον αιώνιο πνευματικό θάνατο. Η καταπολέμησή τους γίνεται με εγρήγορση, άσκηση και προσευχή και κυρίως με τη βοήθεια της χάριτος του Θεού στο αγιαστικό έδαφος της Εκκλησίας.
Στο σημαντικό αγώνα κατά των παθών πολύ συμβάλλει και η Πανάμωμη Κόρη της βασιλείας, η Παναγία μας, με τη χάρη του θεομητορικού της θαύματος. Ως νύμφη Θεού θεοχαρίτωτη, διοχετεύει στις ταραγμένες ψυχές τη γαλήνη του Υιού και Θεού της, που υπερβαίνει κάθε φυσική αίσθηση.
«Σωτήρα τεκούσαν σε και Θεόν, δυσωπώ, Παρθένε, λυτρωθήναι με των δεινών·  σοι γαρ νυν προσφεύγων ανατείνω και την ψυχήν και την διάνοιαν».
Εσένα, Παρθένε, πού γέννησες το Θεό, σε παρακαλώ να μεσιτεύσεις, ώστε να λυτρωθώ από τα δεινά· γιατί, προσφεύγοντας τώρα σε σένα, ανυψώνω στη χάρη σου και την ψυχή και τη διάνοια μου.
Τα θαυμάσια της Θεοτόκου οφείλονται στο θεομητορι­κό έργο της, στο γεγονός ότι αυτή έγινε η μεσίτρια μεταξύ Θεού και ανθρώπων, υπό την έννοια φυσικά ότι δι’ αυτής εισήλθε στον κόσμο ο Υιός του Θεού. Η Μαρία ήταν η πάλλευκη και αγνή Κόρη, η μόνη άξια να δώσει τη σάρκα της στον Υιό του Θεού, ώστε αυτός να γίνει αληθινός και τέλειος άνθρωπος. Γέννησε το Σωτήρα του κόσμου και Θεό, φυσικά στην ανθρώπινη φύση του, γιατί η θεότητα δεν μπορεί να γεννηθεί με τον τρόπο που γεννιούνται οι υπόλοιποι άνθρωποι. Η Μαρία ήταν αληθινή Θεοτόκος, γεγονός στο οποίο οφείλεται η θεομητορική δόξα και το μητροπάρθενο κλέος της, το οποίο επισκίασε τη φωτεινή λαμπρότητα και αυτών των αγγελικών δυνάμεων.
Στη δοξασμένη Μητέρα του Θεού, που είναι και μητέρα της Εκκλησίας, οι πιστοί προσφεύγουν με ευλάβεια παρακαλώντας την να τους λυτρώσει από τα δεινά του βίου, που ασφυκτικά πιέζουν την ψυχή τους: ασθένειες, θλίψεις, κίνδυνοι και κακές περιτροπές του βίου, έχοντας ακράδαντη πεποίθηση, ότι η αειπάρθενη Κόρη δεν θ’ αποστρέψει τους δούλους της «κενούς», αλλά θα εκπληρώσει το αίτημα προς το συμφέρον αυτών που το αιτούν. Προς την Παρθένο Θεοτόκο οι πιστοί στρέφονται ολόθερμα υψώνοντας στη χάρη της και την ψυχή και τη διάνοια τους.
«Νοσούντα το σώμα και την ψυχήν, επισκοπής θείας, και προνοίας της παρά σου, αξίωσον μόνη Θεομήτορ, ως αγαθή αγαθόν τε λοχεύτρια».
Εσύ μόνη Θεομήτωρ, που όντας αγαθή γέννησες τον αγαθό, αξίωσε κι έμενα που νοσώ στο σώμα και την ψυχή, να τύχω της φροντίδας και της προνοίας σου.
Υπάρχουν νόσοι του σώματος και νόσοι της ψυχής, αρρώστιες που κατατρύχουν τον ανθρώπινο βίο. Δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Θεός, δημιουργώντας τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» αυτού, έθεσε στην πρωτόκτιστη φύση τις διάφορες ασθένειες που τόσο άγρια τη βασανίζουν. Ο πρώτος άνθρωπος, ενόσω έμενε κοντά στο δημιουργό του, δεν αρρώσταινε. Είχε πλήρη υγεία σώματος και ψυχής. Ήταν γαλήνιος και ήρεμος, χωρίς σωματικούς πόνους και νοσήματα ψυχικά. Οι αρρώστιες που μας βασανίζουν είναι επιφαινόμενα. Φάνηκαν στη φύση αργότερα, αφότου ο Αδάμ παρέβηκε την εντολή του Θεού. Τότε εισόρμησαν στη φύση τα πάθη και οι ασθένειες, ως αποτελέσματα της αμαρτίας. Ο Θεός τις παραχώρησε στην πεσμένη φύση, για να μετανοεί και να παιδαγωγείται ο αμαρτωλός άνθρωπος. Η τέλεια «απονία» δεν είναι κατάσταση της παρούσας ζωής. Είναι δώρο του Θεού στις αναγεννημένες φύσεις στη βασιλεία των ουρανών, «ένθα ουκ εστί πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός», αλλά χαρά και ζωή ατελεύτητη.
Στις σωματικές και ψυχικές νόσους του ο πιστός, όταν λιώνει στο κρεβάτι του πόνου και υποφέρει σπαρακτικά, στρέφεται εναγώνια προς την αγαθή Θεομήτορα που γέννησε τον αγαθό Θεό, ζητώντας αντίληψη και προστασία.

(Α. Θεοδώρου, «Χρυσοπλοκώτατε Πύργε» -Μετάφραση και σχολιασμός των Παρακλητικών Κανόνων, εκδ. Αποστ. Διακονίας)

Νηστεία του Δεκαπενταύγουστου

Νηστεύουμε για τον Χριστό.
Κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία Του.
Νηστεύουμε χωρίς να απολογούμαστε.
Δεν το κάνουμε για να χάσουμε κιλά
Δεν το κάνουμε για το "καλό της υγείας μας"
Αλλά για το καλό της ψυχής μας.
Νηστεύουμε γιατί το πρότυπο μας είναι ο Χριστός και οι Άγιοι μας.

---

Υπήρξε Άγιος που δεν νήστεψε;
Υπήρξε κάποιος που δεν ωφελήθηκε με τη νηστεία;
Η νηστεία δεν είναι μόνο αποχή από την τροφή.
Είναι αποχή από τα πάθη και τις αδυναμίες μας.
Νηστεία είναι ένας συνδυασμός τροφής-ελεημοσύνης-προσευχής.
Ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει ότι εκείνο που του γέμιζε την καρδιά ήταν όταν παράλληλα με την νηστεία του έκανε ελεημοσύνες για να γλυκάνει τον πόνο των δυστυχισμένων υπάρξεων της επαρχίας του.
Για σκεφτείτε πόσο όμορφη εικόνα…
Να ένα ωραίο παράδειγμα:
Είναι μέρα νηστείας και πεινάς.
Πόσο κάνει ένα σουβλάκι;
2ευρώ;
Μην το φας και δώσε τα 2ευρώ στον πρώτο που σου ζητάει, στον πρώτο δυστυχισμένο, που θα δεις μπροστά σου.

Χαμογέλασε του και πες του ένα καλό λόγο.
Βάλτον στην προσευχή σου:
"Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς και τον κόσμο σου".
Κάντο με την καρδιά σου και δες τα αποτελέσματα…

Πηγή: εδώ

Μια προσευχή για ένα δεκάχρονο

Το δημοσιεύουμε όπως το παραλάβαμε, και ευχόμαστε ολόψυχα με τη χάρη του Θεού και τις ευχές της Μεγαλόχαρης Παναγίας μας να ξεπεραστεί το πρόβλημα.



«Μια προσευχή αδέλφια για ένα δεκάχρονο κορίτσι που νοσηλεύεται στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ηρακλείου. Ονομάζεται Ελπίδα και έχει σοβαρότατο τραύμα στο κεφάλι. 
Οι γιατροί μιλάνε μόνο για ένα θαύμα…μια προσευχή αδέλφια.»

anavaseis

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_2956.html#ixzz1TueAd98s

Η αξία μιας καλής πράξης την ημέρα

Ήταν καλοκαίρι του 1988. Έκανα με τα πόδια μόνος την διαδρομή Δάφνη-Καρυές-Σταυρονικήτα-Ιβήρων-Φιλοθέου-Λαύρα-Κερασιά-Αγία Άννα. Στον δρόμο από την Λαύρα στην Κερασιά, λίγο έξω από την Κερασιά συνάντησα ένα γεροντάκι που έσκαβε στον κήπο του
 -«Καλώς τον», μου είπε, «έλα να πιεις ένα νερό.»
Παίρνω το νερό. Τον ευχαριστώ. Πίνω. Δοξάζω τον Θεό. Πιάνουμε κουβέντα.
 -«Πως σε λένε;»
 -«Σ.»
 -«Από πού είσαι;»
 -«Από την Αθήνα.»
 -«Που πας;»
 -«Στον π. Θ.»
 -«Τι δουλειά κάνεις;»
 -«Δικηγόρος.»
 -«Δεν πειράζει!»
  «Άκου παιδί μου, Σ., να σου πω μια ιστορία. Ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος, γεμάτος πάθη, εγωισμό, φιλοχρηματία, φθόνο, οργή. Μια μέρα, εκεί που έβγαινε από ένα φούρνο φορτωμένος με ψωμιά, ένας φτωχούλης του ζήτησε ελεημοσύνη. Όμως, ο πλούσιος θύμωσε και στον θυμό του πέταξε ένα καρβέλι ψωμί στον φτωχό. Αυτός το πήρε και το έφαγε στο σπίτι του με τα παιδάκια του. Έφτασε ο καιρός και ο πλούσιος κοιμήθηκε. Ήρθαν τότε οι δαίμονες και του τραβούσαν την ψυχή του να την πάνε στην κόλαση. Μπήκαν τα πάθη του στην μια πλευρά της ζυγαριάς και η ζυγαριά έγερνε προς την κόλαση. Έβαλε τότε, Σ. παιδί μου, και ο φύλακας άγγελος του από την άλλη πλευρά το καρβέλι, που ο πλούσιος είχε πετάξει με θυμό αλλά ο φτωχός το έφαγε με τα παιδιά του και ωφελήθηκε, και αμέσως η ζυγαριά ισορρόπησε και η ψυχή σώθηκε. Βλέπεις, παιδί μου, τι αξία έχει και η πιο μικρή καλή πράξη ανεξάρτητα από την προαίρεση αυτού που την κάνει;! Άντε στο καλό, παιδί μου και να θυμάσαι, πριν βάλεις το κεφάλι σου στο μαξιλάρι κάθε βράδυ, να κοιτάς να έχεις κάνει τουλάχιστον μια καλή πράξη.
Αυτό μπορεί να σε σώσει.» 

ΠΗΓΗ  ιστολογιο ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ