Η δύναμη της προσευχής, της νηστείας καί της ελεημοσύνης

Μια μητέρα υπερβολικά όμορφη έμεινε πολύ νέα χήρα με ένα παιδί μικρό. Για να ζήσουν προτίμησε την εύκολη ζωή, την άσωτη, από την οποία απέκτησε πλούτη πολλά. Όταν ο γιος της μπήκε στην εφηβεία, πέθανε καί αυτή, με αποτέλεσμα να μείνει όλη η περιουσία στα χέρια του. Όταν ο νέος κατάλαβε τη ματαιότητα αυτής της ζωής και το ανώφελον του πλούτου, εφόσον ο άνθρωπος τίποτε δεν παίρνει μαζί του σαν πεθάνει, μοίρασε όλα τα χρήματα στις εκκλησίες καί τα κτήματα στους πτωχούς για την ψυχή των γονέων του καί ιδιαίτερα της μητέρας και πήγε στην έρημο να προσευχηθεί μαζί με τους Μοναχούς για τη σωτηρία τους...

Παράλληλα του γεννήθηκε η απορία: Δέχτηκε άραγε ο Θεός τις ελεημοσύνες μου καί θ' ακούσει τις προσευχές μου; καί ρωτούσε για να πληροφορηθεί.

Στα Ιεροσόλυμα πού πήγε, για να λύσει την απορία του, ο Πατριάρχης τον έστειλε στους Μοναχούς της ερήμου της Θηβαΐδας καί αυτοί, με τη σειρά τους, στη βαθιά έρημο, διότι, όπως του είπαν: «αυτό πού θέλεις να μάθεις δεν είναι μικρό καί ανάμεσα μας δεν θα βρεις κανένα πού να μπορεί να σου δώσει θετικές πληροφορίες».

Μετά από πορεία τριάντα ημερών βρέθηκε μπροστά σε μια σπηλιά από την οποία βγήκε ένας ασπρομάλλης Γέροντας, μια μορφή εξαϋλωμένη. Αφού εξήγησε το πρόβλημα καί ερώτημά του, ο Γέροντας, μετά την ανάπαυση πού έδωσε στη ψυχή καί στο σώμα του νέου, με πολλή ταπείνωση του είπε:

-Αδελφέ, αυτό πού ζητείς από μένα, είναι πολύ μεγάλο. Υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη δύναμη. Είναι έργο καθαρά του Θεού. Αλλά ας παρακαλέσουμε μαζί τον Θεό, αφού έκανες τον κόπο καί ήλθες μέχρι εδώ, να μας φανερώσει την αλήθεια καί να λύσει τις απορίες πού έχεις.

Βγήκε έξω από τη σπηλιά, έκανε ένα κύκλο πάνω στη γη με το γεροντικό μπαστούνι του καί του είπε να μείνει μέσα στον κύκλο αυτό όρθιος, επί επτά ημέρες καί νύκτες, χωρίς να φάει ή να πιει τίποτε, χωρίς να καθίσει, αλλά όρθιος να παρακαλεί τον Θεό με θερμή προσευχή καί δάκρυα. Το ίδιο θα έκανε καί ο ίδιος μέσα στη σπηλιά, για να κάνει ο Πανοικτίρμων Θεός το έλεός Του καί να τους φανερώσει, εάν είναι θέλημά Του, αυτό πού ζήτα ο νέος να μάθει.

Την εβδόμη νύχτα ο νέος ήρθε σε έκσταση καί είδε το ακόλουθο όραμα: Δίπλα του στα αριστερά είδε μια πολύ μεγάλη λίμνη η οποία ήταν γεμάτη ακαθαρσίες, βόρβορο καί λάσπη καί έβγαζε ανυπόφορη βρώμα καί δυσωδία. Μέσα στη λάσπη αυτή διέκρινε ανθρώπινα κεφάλια πού ανέβαιναν στην επιφάνεια καί κατέβαιναν, ακριβώς όπως το νερό βράζει καί κοχλάζει. Κάποια στιγμή παρατηρώντας βλέπει να ανεβαίνει καί η μητέρα του, η οποία τον ανεγνώρισε καί άρχισε να φωνάζει απελπισμένα:

-Παιδί μου, βοήθησέ με καί σώσε με! καί όπως τα έλεγε αυτά, ο βρασμός την κατέβασε πάλι στο βυθό. Σε λίγο ο βρασμός την ξανανέβασε καί τότε φώναξε πάλι:

-Παιδάκι μου, αγαπητό, βοήθησέ με! Δεν πρόλαβε να πει τίποτε άλλο καί ο βρασμός την κατάπιε. Όταν για τρίτη φορά ξαναήλθε στην επιφάνεια μέχρι το στήθος με θρήνους καί αναστεναγμούς φώναξε:

-Σπλαχνίσου με, παιδάκι μου καί μη μ' αφήνεις σ' αυτή τη βρωμιά, σε τέτοιο πόνο καί φρικτό μαρτύριο της κολάσεως.

Τότε, ο νέος από τον πολύ πόνο καί αγάπη για τη μητέρα του, άπλωσε το χέρι του, χωρίς να υπολογίσει τον κίνδυνο μήπως καί αυτός παρασυρθεί, την άρπαξε από τα μαλλιά καί την ώρα πού βυθιζόταν με πολύ κόπο την έβγαλε έξω από τη βρωμερή λίμνη. Εκείνη τη στιγμή στα δεξιά του, βλέπει μια χρυσή κολυμβήθρα, οπού την έπλυνε καί την τοποθέτησε ανάμεσα σε λαμπροφορεμένους νέους πού ήσαν δίπλα από την κολυμβήθρα, ενώ η μητέρα του με δάκρυα ευγνωμοσύνης υμνολογούσε τον Κύριο καί Θεό καί Σωτήρα μας Χριστό καί ευχαριστούσε το γιο της πού με το έλεος καί την πολλή ευσπλαχνία του Θεού την έβγαλε από τη βρωμερή εκείνη κόλαση.

Το πρωΐ, όταν ξημέρωσε η ευλογημένη εκείνη ημέρα, ο άγιος Ερημίτης άκουσε το όραμα πού του διηγήθηκε ο νέος, τον βεβαίωσε ότι καί εκείνος είδε ακριβώς τα ίδια καί με δάκρυα στα μάτια δόξαζαν καί υμνολογούσαν τον Δεσπότη Χριστό πού δείχνει στους δούλους Του την ευσπλαχνία Του καί λυτρώνει με τέτοιους τρόπους από τον Άδη ψυχές, πού γι' αυτές έχυσε το Πανάγιο Αίμα Του πάνω στο Σταυρό!

Πέστε τα στην Παναγία

 

του Γέροντος Πορφυρίου

«Αυτά πού θέλετε να πείτε στα παιδιά σας, να τα λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά• μόνο όταν έρχεται η Θεία Χάρις πού τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά πού θέλουμε να τους πούμε. Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή, πνευματικό χάδι, πού χαϊδεύει, αγκαλιάζει, έλκει τα παιδιά»...

Ο π. Πορφύριος πίστευε στην αξία πού έχει η προσευχή για την πνευματική ζωή του ανθρώπου και συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά πώς να προσεύχονται:

«Να εύχεσαι έτσι απλά, απλά και ταπεινά, με πίστη απλή, χωρίς να περιμένεις να σου απαντήσει ο Θεός. Χωρίς να δεις το χέρι Του ή το πρόσωπό Του ή το φωτισμό Του. Τίποτα! Να πιστεύεις! Εφ’ όσον μιλάς με το Θεό, μιλάς πραγματικά με το Θεό»

Εισαγωγή στη Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών

Του γέροντα Θεόκλητου Διονυσιάτη

ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

Οι καφέ αγκύλες δικές μας

 

Το post αφιερώνεται στη μνήμη όλων των συντελεστών της σύνταξης, των εκδόσεων και των μεταφράσεων της Φιλοκαλίας, ως προσευχή για να τους κατατάξει ο Θεός ανάμεσα στους αγίους Του.

Λέγουν οι άγιοι Πατέρες, ότι ο Θεός ετοιμάζει «πόρρωθεν» [=από μακριά] τα μεγάλα έργα Του. Πραγματικά, προνοεί και παρασκευάζει την γνωριμία δύο κατάλληλων «σκευών» του Πνεύματος, για να προσφέρει στο λαό Του την αποθησαυρισμένη αγιοπνευματική σοφία των εκλεκτών τέκνων Του, που κινδύνευε να αφανιστεί μέσα στις «κονιοβριθείς» και «σητόβρωτες» [=γεμάτες σκόνες και σκόρους] χειρόγραφες βιβλιοθήκες των ιερών Μοναστηριών.

Πρόκειται για την γνωριμία, φιλία και συνεργασία μεταξύ του αγίου Μακαρίου Κορίνθου και του από της νήσου Νάξου αγίου Νικοδήμου του αγιορείτη, που αποτελεί ευλογημένο σταθμό για την εκκλησιαστική γραμματεία, χάρη στον εμπλουτισμό της Εκκλησίας με ένα μεγάλο αριθμό πολύτιμων συγγραμμάτων, που προέκυψαν από την συνεργασία της ιερής αυτής «ξυνωρίδος».

Όπως προκύπτει από το βίο του αγίου Νικοδήμου, ύστερα από διετή παραμονή στη Μονή του αγίου Διονυσίου, αναχώρησε το 1777 για τις Καρυές του Αγίου Όρους, όπου συναντήθηκε με τον Άγιο Μακάριο επίσκοπο Κορίνθου, εκθρονισθέντα από τους Τούρκους για τη συμμετοχή της βυζαντινής προελεύσεώς οικογένειάς του των Νοταράδων, στην εξέγερση του 1770. Εκεί του παρέδωσε χειρόγραφα από ανθολογίες πατερικών κειμένων (μοναστικών, ασκητικών, ησυχαστικών, θεολογικών) για να τα επεξεργαστεί προς έκδοση.

Τα κείμενα αντεγράφησαν προφανώς από χειρόγραφους κώδικες [κώδικας = χειρόγραφο αρχαίου κειμένου] των Μοναστηριών του Αγίου Όρους, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία που να διαφωτίζουν, αν από τα επιλεγέντα αφαιρέθησαν ή προσετέθησαν από τον άγιο Νικόδημο. 

Πάντως, ο θείος Νικόδημος, αφού διόρθωσε φιλολογικώς τα κείμενα, τα παρέβαλλε κριτικώς με άλλους κώδικες, παρέθεσε στα παρασέλιδα μερικές παρατηρήσεις του, έγραψε το Προοίμιο και τις σύντομες βιογραφίες των συγγραφέων και παρέδωσε το όλο έργο ύστερα από μια διετία στον άγιο Μακάριο. Αυτός στην συνέχεια, κατέφυγε στον γνωστό «καλό καγαθόν» πρίγκιπα της Μολδοβλοχίας Ιωάννη Μαυρογορδάτο, που συνάντησε στην Σμύρνη, ο οποίος ανέλαβε τις δαπάνες της εκδόσεως.

Ο άγ. Νικόδημος

Στα κείμενα αυτά, που στο σύνολό τους εκφράζουν την αγάπη του καλού με πνευματική έννοια, που ταυτίζεται με το αγαθό, δόθηκε ο τίτλος «Φιλοκαλία», με την επεξηγηματική δήλωση, ότι η φιλία αυτή του καλού, εις αυτά τα υψηλά πνευματικά επίπεδα, ανήκει στους «Ιερούς Νηπτικούς», δηλαδή στους ασκητικούς εκείνους αγίους Πατέρες, που έφτασαν στην θεία κατάσταση της αδιάλειπτης νήψεως και εγρηγόρσεως του θεωθέντος νου τους. Και σε ένα τόμο μεγάλου σχήματος είδε η Φιλοκαλία το φως της δημοσιότητος στην Βενετία το 1782, που έλαμψε σαν τηλαυγής πνευματικός φάρος σε όλη την ελληνόφωνη Ορθοδοξία.

Αργότερα, ο γνωστός ρώσος [από Πολτάβα Ουκρανίας, τότε Ρωσία] ιερομόναχος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ, μετέφραση ολόκληρη την Φιλοκαλία στην Σλοβανική, που έγινε το εντρύφημα των Ορθοδόξων μοναχών και Σλαυικών λαών. Τον Παΐσιο ακολούθησε ο Θεοφάνης του Ταμπώφ, κατά το 1877, αλλά καινοτόμησε ο μεγάλος αυτός ασκητής, με την αφαίρεση ολοκλήρου του έργου του ιερομάρτυρος Πέτρου του Δαμασκηνού, των Κεφαλαίων του Καλλίστου Καταφυγιώτου και των Πρακτικών Κεφαλαίων του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, την θέση των οποίων κάλυψε με πρακτικότερα κείμενα των αγίων Εφραίμ του Σύρου, Βαρσανουφίου, Ιωάννου της Κλίμακος και Κατηχήσεων του Θεοδώρου του Στουδίτου.

Ο άγιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ

Την Φιλοκαλία, βάσει της εκδόσεως του 1782, τύπωσε στην Αθήνα σε δύο τόμους ο Παναγ. Τζελάτης το 1893, προσθέσας και τα «περί Προσευχής Κεφάλαια» του Πατριάρχου Αγίου Καλλίστου. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μεταφράζονται στη Δύση αποσπάσματα της Φιλοκαλίας στα Γερμανικά, Αγγλικά και Γαλλικά, ενώ στη Ρουμανία μεταφράζεται ολόκληρο αυτό το μέγα έργο από τον γνωστό θεολόγο π. Δ. Στανιλοάε, διανθίσαντα με θεολογικά σχόλια τα μεταφρασθέντα κείμενα που τυπώθηκαν σε 10 τόμους.

Επίσης, για βιβλιογραφική ενήμερωση, πρέπει να λεχθεί, ότι εξέδωσαν στην Αγγλική γλώσσα δύο τόμους από τη ρωσική έκδοση, με κατ' επιλογήν κείμενα από τη Φιλοκαλία οι E. Kadloubovsky και G.E.H. Palmer, όπως παραλλήλως ο π. Jean Gouillard εξέδωσε ανθολογία, με θέματα αναφερόμενα στη νοερά προσευχή, μάλλον καρδιακή προσευχή, στη Γαλλική με τον τίτλο «Petite Philocalie de la Priere du Coeur», όλα παρμένα από το ελληνικό πρωτότυπο, που απετέλεσαν αφορμή να γίνει τόσο η νοερά προσευχή, όσο και η ασκητική και μυστική παράδοση της Ορθοδοξίας πιο γνωστές στο Δυτικό κόσμο, ώστε να καλλιεργείται σήμερα θερμό ενδιαφέρον για την ορθόδοξη πνευματική ζωή.

Στις εκδόσεις της Φιλοκαλίας στην ελληνική, πρέπει να προστεθεί και η έκδοση από τον εκδοτικό οίκο «Αστήρ», των αδελφών Αλ. Και Ευαγ. Παπαδημητρίου. Πρόκειται για ένα αληθινό εκδοτικό άθλο αγάπης και προσφοράς, που πρέπει να αναγνωρισθεί ως μία σημαντική προσφορά προς τον λαό του Θεού της ελληνόφωνης Ορθοδοξίας σε μια εποχή γεμάτη πνευματική σύγχυση από την εισβολή δυτικών ρευμάτων στον ορθόδοξο χώρο.

Προ εικοσαετίας σχεδόν ο εν λόγω εκδοτικός οίκος, ενθαρρυνόμενος από παράγοντες της Εκκλησίας, αποφάσισε την έκδοση, σύμφωνα με τα κείμενα της Βενετίας του 1782. Αλλά η έκδοση εκείνη είχε ατέλειες, κυρίως στη στίξη, σε τυπογραφικά αβλεπτήματα, αλλά δεν ήταν απαλλαγμένη και από ελάχιστα συντακτικά και λεκτικά λάθη. Επιστρατεύθηκε ο τότε διάκονος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος και ανέλαβε την ευθύνη του επιμελητή της εκδόσεως. 

Έτσι η Φιλοκαλία αναδύθηκε «ιματισμένη», απαλλαγμένη από τα ποικίλα λάθη, αριθμήθηκαν τα κείμενα που δεν είχαν παραγράφους και το κυριώτερο, ανιχνεύθηκαν με πληρότητα σχεδόν οι αναφορές στις θείες Γραφές και καταχωρήθηκαν οι σχετικές παραπομπές. 

Η Φιλοκαλία έκτοτε προσφέρεται σε πέντε κομψούς τόμους, καλαίσθητους, με διχρωμία, ωραία βυζαντινά κοσμήματα, βιννιέτες, τους αγίους συγγραφείς αποδιδομένους σε γραμμικές ιχνογραφήσεις και στον πέμπτο τόμο παρατίθεται εκτεταμένο ευρετήριο. Ήδη η Φιλοκαλία του «Αστέρος» αριθμεί τέσσερις εκδόσεις, γεγονός που δίνει το μέτρο της απηχήσεώς της στον ορθόδοξο λαό μας.

Αλλά ο χρόνος, οι συνθήκες ακολουθούν τη νομοτέλειά τους, που συνοδεύεται από αλλαγές και μεταβολές. Ειδικότερα, έντονες μεταβολές έχουν σημειωθεί στη γλώσσα. Επόμενο λοιπόν είναι, η γλώσσα της Φιλοκαλίας να δημιουργεί πρόβλημα κατανοήσεώς της, ηπιότερο προ εικοσαετίας, οξύτερο τώρα και οξύτατο αργότερα. 

Από πολλά χρόνια είχε κατανοηθεί, ότι τα πατερικά κείμενα θα έπρεπε να καταστούν προσιτά στον πολύ ορθόδοξο λαό, με μια γλωσσική απλούστευση, πράγμα που συνεκίνησε αρκετούς για ένα τέτοιο έργο και συγκεκριμένως για ολόκληρη τη Φιλοκαλία. Αλλά το έργο απαιτούσε και χρόνο και ικανότητα και μια συγγενή γεύση προς τις πατερικές εμπειρίες. 

Εκείνος που αναδέχθηκε τον μόχθο του αθλήματος, ήταν ο ήδη μακαρίτης Εφέτης Αντ. Γ. Γαλίτης, πατέρας του πανεπιστημιακού καθηγητή της θεολογίας κ. Γεωργίου Γαλίτη, ο οποίος με αίσθηση ευθύνης, με αγάπη και γεύση των αγιοπνευματικών κειμένων, έφερε σε αίσιο πέρας το μέγα αυτό έργο. 

Ο υποφαινόμενος είχε την ευκαιρία να διαβάσει προ οκταετίας την θαυμάσια μεταφραστική εργασία του ανωτέρω δικαστικού, τον οποίο και προσωπικώς εγνώρισε, αλλά και να εξηγήσει, πως ένας λειτουργός της Θέμιδος κατόρθωσε να προσεγγίσει τον νου των αγίων Πατέρων και να αποδώσει με τόση ακρίβεια τα λεπτότατα εκ πνευματικής εμπειρίας νοήματά τους. 

Ο μακαρίτης ήταν από τη νεότητά του φιλομόναχος και εντρυφούσε πάντοτε στη Φιλοκαλία. Αυτό το στοιχείο, μαζί με την δεδομένη ορθόδοξη αίσθησή του, που του δωροφόρησε ο χριστιανικός πνευματικός του βίος, εξηγούν την επιτυχημένη απόδοση των φιλοκαλικών κειμένων σε μια σώφρονα ομιλουμένη γλώσσα, που επιχείρησε από αρκετά χρόνια, από την επιθυμία της μεταδόσεως στο ερύτερο ορθόδοξο κοινό των αγιοπνευματικών θησαυρών των Πατέρων.

Ο μεγάλος δάσκαλος του πνευματικού αγώνα άγιος Μάρκος ο Ασκητής, ένας από τους κορυφαίους ασκητές Πατέρες που ανθολογούνται στη Φιλοκαλία

Ο Θεός, στη συνέχεια, οικονόμησε και για την ωφέλεια των πιστών, δια της εκδόσεως της μεταφρασμένης σε απλούστερο γλωσσικό ιδίωμα Φιλοκαλίας. Την έτοιμη για την δημοσιότητα αυτή εργασία, ανέλαβε ο σχετικώς νέος εκδότης βιβλίων κ. Νικόλαος Χίτογλου. Ο οποίος από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε να προσφέρει το μνημειώδες αυτό απαύγασμα των υψηλοτέρων εν Αγίω Πνεύματι εμπειριών, στον ελληνόφωνο ορθόδοξο λαό μας, χωρίς εμπορικό υπολογισμό. Κι έτσι το μέγα αυτό έργο, που για πολλούς αδελφούς αποτελεί «κήπον κεκλεισμένον και πηγήν εσφραγισμένην», λόγω γλώσσας, θα γίνει κτήμα από το ευρύτερο κοινό.

Ως προς την σημασία των ανθολογημένων έργων των ιερών Νηπτικών, θα επαναλάβουμε, μαζί με τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ότι η Φιλοκαλία είναι «...ταμείο της νήψεως, φυλακτήριο του νου, μυστικό σχολείο της νοεράς προσευχής, εξαίρετη υποτύπωση της πρακτικής αγωγής, απλανής οδηγός της πνευματικής θεωρίας, ο πατερικός Παράδεισος, η χρυσή αλυσίδα των αρετών, η συνεχής ενασχόληση με το όνομα του Ιησού, η σάλπιγγα που επαναφέρει τη χάρη και το μυριοπόθητο όργανο της θεώσεως...».

Οι χαρακτηρισμοί αυτοί αναφέρονται κυρίως στη νοερά προσευχή. Και όπως καταφαίνεται από όλο το Προοίμιο του Αγίου Νικοδήμου, σκοπός των εκδοτών της Φιλοκαλίας ήταν η προβολή της προσευχής αυτής, πράγμα πιστούμενο όχι μόνον από άλλα έργα του αγίου Νικοδήμου, αλλά και από την αδιάλειπτη νοερά προσευχή, που ασκούσαν οι δύο αυτοί Όσιοι σε όλο το βίο τους. 

Έτσι βλέπουμε σε αυθεντικές εικόνες του αγίου Μακαρίου, να τον αποδίδουν, παρ' ότι ήταν ιεράρχης, με μοναχική αμφίεση, με το κομβοσχοίνι στο χέρι και με ελαφρώς στραμμένη την οσία κεφαλή του προς τα αριστερά, όπως συνηθίζουν οι εργάτες της νοεράς προσευχής. Ο δε άγιος Νικόδημος, στις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του, επανελάμβανε την μονολόγιστη ευχή εκφώνως, γιατί δεν μπορούσε πλέον να την λέγει μυστικά, επειδή ο νους του είχε εξασθενήσει, όπως έλεγε.

Όμως η Φιλοκαλία δεν αποτελεί μόνο διδασκαλία της νοεράς προσευχής, αλλά και το σύνολο της πνευματικής εμπειρίας των αγίων Πατέρων, σε όλες τις διαστάσεις των κινήσεων του νου και της καρδιάς. Και αντιφεγγίζει τις αστραπές και τις ελλάμψεις του αγίου Πνεύματος επάνω στις καθαρές ψυχές των Αγίων, ως «καρπός του Πνεύματος», όπως και τα απηχήματα των πολέμων με τους αόρατους δαίμονες, τα ψεκτά πάθη και τις γοητείες του κόσμου.

Αν η Φιλοκαλία, ως συλλογή πατερικών κειμένων, δεν εξαντλεί όλο τον πλούτο της πατερικής γραμματείας, γίνεται φανερό, ότι αποτελεί ένα μόνο μέρος της και από ορισμένους μόνον αγίους Πατέρες. 

Αλλά πάντως εκπροσωπεί σε όλη την πληρότητά τους τις ποικίλες πνευματικές, ασκητικές, ησυχαστικές και θεολογικές εμπειρίες των θείων Πατέρων της Ορθοδοξίας, που διακρίνονται για την ενότητα στα ουσιώδη και την ιδιοτυπία τους, χάρη στην ιδιοπροσωπεία εκάστου. Γι' αυτό και εμφανίζονται κάποιες ιδιομορφίες στα ασκητικά μέσα, στους τρόπους πνευματικής εργασίας, στον τονισμό ορισμένων αρετών και στην πνευματική και θεωρητική εμβέλεια εκάστου.

Πραγματικά, στο χώρο των Αγίων Πατέρων διαπιστώνουμε διακρίσεις, οφειλόμενες στη διαφορά φυσικής καταβολής, παιδείας, χαρακτήρα, δεκτικότητας χαρισμάτων, που προσδιορίζουν τις ιδιοτυπίες, αφού όπως λέγει ο Ομολογητής Μάξιμος, «το Άγιο Πνεύμα ενεργεί κατά την υποκειμένη διάθεση στην ψυχή» και ότι, «ούτε σοφία ενεργεί, ούτε λόγο στο μη δεκτικό σοφίας και λόγου νου», γεγονός που σημαίνει ότι αφήνει ανέπαφη την ελευθερία της ψυχής και ότι το Άγιο Πνεύμα ενεργεί ανάλογα προς τα προϋπάρχοντα φυσικά και επίκτητα στοιχεία εκάστου.

Η κοίμηση του αγίου Εφραίμ του Σύρου και η συγκέντρωση των μεγάλων ασκητών της ερήμου για την κηδεία & ταφή του

Ήδη αυτά εξηγούν την ποικιλία, τις ιδιοτυπίες και τις διαφόρου αποκλίσεως κινήσεις του νου των αγίων Πατέρων, όπως καταφαίνεται στη Φιλοκαλία και σε μη περιληφθέντα στο σώμα αυτό κείμενα. Το Πνεύμα το Άγιο για την οικοδομή της Εκκλησίας επιμερίζει τα χαρίσματα κατά την αναλογία της δεκτικότητας των φορέων τους και των ιδιοτυπιών τους, όπως ελέχθη, χωρίς να αίρεται η ενότητα της διδασκαλίας τους στα ουσιώδη, ενώ παραλλήλως «αθλούν νομίμως», με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχές, με βαθιά ταπείνωση, με δάκρυα μετάνοιας και αγάπης και «τοις εκ βάθους στεναγμοίς».

Ο γνησίως ορθόδοξος αυτός τρόπος ασκητικής αγωγής και πνευματικής αθλήσεως παράγει «γνώση» αληθινή, γιατί επάνω στην καθαιρόμενη ψυχή αναλάμπει το φως της χάρης του αγίου Βαπτίσματος και σκηνώνει ο Παράκλητος, που ενεργεί τις ελλάμψεις και την μυστική ένωση μετά του Θεού. Και επειδή το Πνεύμα είναι ενοποιόν, «διαιρούν τα χαρίσματα», η ενότητα στη διδασκαλία των αγίων Πατέρων είναι ψηλαφητή και διαφαίνεται και μέσα από την ποικιλία των χαρισμάτων και των προσωπικών ιδιοτυπιών.

Θα έπρεπε εδώ να σημειωθεί, ότι η πνευματική ενότητα των Αγίων, η λεγόμενη «συμφωνία των Πατέρων», αποτελεί το υπέρτατο κριτήριο της αλήθειας, με το οποίο ελέγχονται οι παραχαράξεις, οι ημιαλήθειες, που εισάγουν στον περίβολο της Εκκλησίας «οι έχοντες την μόρφωσιν της ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι» (β΄ Τιμ. 3,5) και προκαλούν σύγχυση μεταξύ των πιστών, που ακόμη δεν έχουν τα αισθητήρια γεγυμνασμένα προς διάκρισην του καλού». Η μεγάλη και παντοτεινή πληγή για την Εκκλησία, είναι ο λανθάνων ορθολογισμός, οι αυθαίρετες φαντασίες, οι ψυχικοί συλλογισμοί, που δεν προήλθαν από την «νόμιμη άθληση», δηλαδή από την «πράξη», που αποτελεί την προϋπόθεση της «επιβάσεως» στη θεωρία. Και η «αχαλίνωτος θεωρία ώσειεν αν κατά κρημνών» λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος.

Από την άποψη αυτή η Φιλοκαλία, σαν κωδικοποιημένη διδασκαλία των θείων Πατέρων σε όλες τις διαστάσεις της πνευματικής ζωής και θεολογίας, είναι μία αληθινή ευλογία του Θεού, γιατί φρονηματίζει θεοφρόνως, ελέγχει οσίως, δακτυλοδεικτεί τον «μετασχηματιζόμενον εις άγγελον φωτός», χαρίζει την βεβαιότητα της αλήθειας «εν χάριτι», οδηγεί στην μετάνοια, προκαλεί την ταπείνωση, καλλιεργεί την διπλή αγάπη, καθαρίζει την ψυχή, ελλάμπει την καρδιά, θεώνει τον νου και ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό σε μια ερωτική αλληλοπεριχώρηση κατά τον λόγο του Χριστού: «εγώ εν υμίν και υμείς εν εμοί» (κατά Ιωάννην 14,20).

Ίσως παρατηρηθεί ότι η Φιλοκαλία απευθύνεται κυρίως σε μοναχούς, αλλά θα αντιπαρατηρήσουμε ότι είναι προσιτή και ωφέλιμη και σε μη μοναχούς. Γιατί συντελεί στη διαμόρφωση της ψυχής ορθοδόξως, κι επομένως την προστατεύει από ηθικισμούς, που γεννούν αυτάρκεια «εν τοις ελαχίστοις» και μάταιη οίηση. Αλλά επιπλέον παρέχει και πλούσια πνευματικά στοιχεία για βίωση μέσα στον κόσμο, αφού είναι δεδομένη η ιεράρχηση κατά το «Φως μεν μοναχοίς άγγελοι. φως δε λαϊκοίς μοναχοί».

Άξιο και δίκαιο είναι να κλείσουμε τις γραμμές αυτές με τα λόγια του αγίου Νικοδήμου: «...Ελάτε όλοι οι Ορθόδοξοι, λαϊκοί και μοναχοί, όσοι τρέχετε να βρείτε την βασιλεία του Θεού, που υπάρχει μέσα σας, και τον θησαυρό που είναι στον αγρό της καρδιάς σας, δηλαδή τον γλυκύ Ιησού Χριστό με το σκοπό όπως, αφού ελευθερωθεί ο νους σας από την αιχμαλωσία στα γήινα και από την άτακτη περιφορά του και καθαρθεί από τα πάθη η καρδιά με την αδιάλειπτη και φοβερή επίκληση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με τη συνέργεια των άλλων αρετών, που διδάσκονται στο βιβλίο αυτό, ενωθείτε πρώτα με τον εαυτό σας και δια του εαυτού σας με τον Θεό, σύμφωνα με την παράκληση του Κυρίου Ιησού προς τον Πατέρα, που είπε: «ίνα ώσιν εν, ως ημείς εν εσμέν». 

Κι έτσι, ενωμένοι με το Θεό και τελείως αλλοιωμένοι από την ενέργεια και έκσταση του θείου έρωτα, θεωθείτε στο πιο υψηλό επίπεδο

Η Γερόντισσα της γειτονιάς...

 

Η Κλαιομαρία του Περισσού

Εισαγωγή του blog μας: Η αγιασμένη αυτή ψυχή, κατά τη γνώμη μου, είναι φανερό πως είχε λάβει απ' το Θεό το "χάρισμα των δακρύων". 

Το χάρισμα αυτό φαίνεται παράξενο στα μάτια του κοινού ανθρώπου (δηλ. στα δικά μου), γιατί δεν είναι ένα "θαυματουργικό" & εντυπωσιακό χάρισμα. Τι χάρισμα δηλ. είναι αυτό, να προσεύχεσαι και να κλαις; Κι όμως από τους αγίους Πατέρες αναγνωρίζεται ως ένα πολύ σημαντικό χάρισμα. Για το θέμα γράφει ο π. Κάλλιστου Ware στο βιβλίο του Η εντός ημών Βασιλεία [το βρήκα εδώ]:

Τα πνευματικά δάκρυα, όπως δείχνει το όνομά τους, είναι δώρο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και όχι απλώς αποτέλεσμα των δικών μας προσπαθειών, και συνδέονται στενά με την προσευχή μας. Τα πνευματικά δάκρυα μας οδηγούν στην καινούρια ζωή της Ανάστασης.
Τα πνευματικά δάκρυα, σύμφωνα με την διδασκαλία των Πατέρων, ανήκουν σε δύο κύριους τύπους.
Στο κατώτερο επίπεδο είναι πικρά στο υψηλότερο επίπεδο, είναι γλυκά. Στο κατώτερο επίπεδο αποτελούν μια μορφή εξαγνισμού. Στο ανώτερο είναι δάκρυα φωτισμού. Στο κατώτερο επίπεδο εκφράζουν συντριβή, λύπη για την αμαρτία, θλίψη για τον χωρισμό μας από τον Θεό - είναι δάκρυα του Αδάμ που θρηνεί έξω από τις πύλες του Παραδείσου. Στο ανώτερο επίπεδο εκφράζουν τη χαρά για την αγάπη του Θεού, την ευχαριστία για την αποκατάστασή μας στην υιοθεσία του Θεού που δεν αξίζουμε.
Παράδειγμα του κατώτερου επιπέδου είναι ο άσωτος υιός που βρίσκεται στην εξορία και θρηνεί για την χαμένη του πατρίδα· παράδειγμα του ανώτερου επιπέδου είναι το κλάμα του ασώτου για τη χαρά της γιορτής στο σπίτι του πατέρα του. Στο κατώτερο επίπεδο είναι σαν «το αίμα που τρέχει από τις πληγές της ψυχής μας», όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Στο ανώτερο επίπεδο, δηλώνουν τις κεκαθαρμένες αισθήσεις και διαμορφώνουν μιαν όψη της καθολικής μεταμόρφωσης του ανθρώπινου προσώπου από την θεούσα [=θεοποιό] Χάρη.
Λυπούμενοι, αεί δε και χαίροντες.

Η Κλαιομαρία είναι ένα από τα διαμάντια που βρίσκονται δίπλα σου, δίπλα μου, μα εγώ δεν τα βλέπω ή τα βλέπω και τα κοροϊδεύω. Είναι η απάντηση στην ερώτηση αν υπάρχει Θεός ή γιατί "δεν Τον βλέπουμε", γιατί "δεν επεμβαίνει" (νομίζουμε) κ.τ.λ.... Βρες μια Κλαιομαρία (μια Γερόντισσα ή έναν Γέροντα της γειτονιάς σου, της ενορίας σου, της πόλης ή του χωριού σου), γίνε μαθητής της και θα καταλάβεις τις απαντήσεις.

ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΙΑ, Η ΚΛΑΙΟΜΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ.

Υποτακτική του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού.

e-Μητερικό (ένα εξαιρετικό blog για αγίες 

& πνευματικές διδασκάλισσες)

Στοιχεία για την ψυχή αύτη μας έδωσε η μακαριστή [=μακαρίτισσα] Γερόντισσα Βρυαίνη Μπατιστάτου, Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Σταμάτας - Αττικής. Τό μοναστηράκι αυτό υπήρξε τόπος αγαπημένος των παιδικών χρόνων, το οποίο επισκεπτόμασταν με συγγενείς.

Η Κλαιομαρία λοιπόν του Περισσού ήταν πρόσφυγας από τα μέρη τής Καππαδοκίας. Χήρεψε σε νεαρά ηλικία, έτσι όπως όλοι πίστευαν, καθόσον ό άντρας της υπήρξε αιχμάλωτος στους Τούρκους και κανείς ποτέ δεν έμαθε νέα γι' αυτόν. Είχε δύο γιους και μία κόρη.

Όταν ήλθε στην Αθήνα βρήκε ένα φτωχικό προσφυγικό σπιτάκι στο όποιο έκανε αγρυπνίες, αλέθοντας με το χειρόμυλο σιτάρι και λέγοντας με δάκρυα και κατάνυξη την ευχή τού Ιησού.

Χειρόμυλος (από εδώ)

Μοναχή έγινε από τον Όσιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή. Η ζωή της ήταν ένας μεγάλος αγώνας, μία συνεχής άσκηση, μία προς το Θεό διάπυρος και αδιάκοπος αγάπη και εις αντιμισθία έλαβε το κατά Θεόν χαρμόσυνο πένθος.

Η ροή των ιερών δακρύων της ήταν ακατάπαυστος εις τον καιρόν μάλιστα των Ιερών Ακολουθιών και θείων Λειτουργιών.

Η θέση της στον ενοριακό Ναό ήταν μόνιμος. Μπροστά της βρισκόταν ένα μεγάλο προσκυνητάρι για να κρύπτεται η εργασία της ["Νεκρός": δηλ. να μη φαίνεται ο πνευματικός της αγώνας]. Αριστερά της ήταν ο τοίχος τής Εκκλησίας και εις το όπισθεν μέρος έστέκετο διακριτικά η Γερόντισσα Βρυαίνη ως λαϊκή, έως ότου έφυγε για μοναχή. Η μητέρα τής Γεροντίσσης Βρυαίνης την έβαζε να στέκεται εκεί για να βλέπει το ζωντανό παράδειγμα τής Κλαιομαρίας.

Διηγείτο η μακαριστή πλέον Γερόντισσα Βρυαίνη ότι καθ' όλο το διάστημα της Θείας Λειτουργίας άκουγε έναν υπόκωφο κλαυθμό διότι εκάθητο όπισθεν της και τον άκουγε μόνον αύτη. Μετά την απόλυση έβαζε την συνηθισμένη μετάνοια στην Κλαιομαρία και εκείνη αφού την σταύρωνε στο κεφάλι σιώπησα, έπαιρνε το αντίδωρο και σαν αστραπή έχάνετο εις ούδένα ομιλούσα για να μη χάση διά της ομιλίας, τον θησαυρό της καρδιάς της (το [χαροποιόν] πένθος) και επανερχόταν εις την οικία της. Τις πολλές της δοκιμασίες με καρτερία και αγόγγυστα υπέμεινε έως τέλους της ζωής της.

Οι γιοί της δημιούργησαν οικογένειες, η μονάκριβη όμως θυγατέρα της Μαγδαληνή όχι. Πολύ νέα έχασε το λογικό της και το τέλος της υπήρξε οικτρό. Ενώ καθόταν αμέριμνος και ασθενούσα εις την περιοχή τού Ελληνικού, κάποιο αεροπλάνο που κατέπεσε από λάθος χειρισμό την διαμέλισε και την κατέκαψε.

Ήπιε και αυτό το δηλητήριο η ευλογημένη Γερόντισσα Μαρία, η οποία, από την συνεχή ροή των δακρύων, ονομάστηκε από τον Άγιο Γέροντά της Ιωσήφ τον Ησυχαστή «Κλαιομαρία» και με αυτό το όνομα παρέμεινε γνωστή σ' όλον τον κύκλο τής πνευματικής συγγενείας.

Κατά την διάρκεια τής νύχτας, στα διαλείμματα τής αγρυπνίας που έκανε κάθε βράδυ, έβγαινε από το σπίτι της και σταύρωνε τις πόρτες των γειτόνων της. Στεκόταν σε κάθε πόρτα, έλεγε την ευχή, σταύρωνε τούς ανθρώπους που κάθονταν στο σπίτι και προχωρούσε σε άλλο, για την ίδια εργασία.

Όταν έκοιμήθη και είχαν το τίμιο λείψανό της στο φτωχικό σπιτάκι της προς προσκύνησαν, εκείνο ευωδίασε έντονα και η ευωδία ξεχύθηκε μέχρι τρείς μαχαλάδες.

Η ταφή της έγινε εις την Ιερά Μονή του Πατρός Ακακίου στο Λιόπεσι Αττικής.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΑΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ 2005 ΑΘΗΝΑ.

Οι πρώτες χειροτονίες άμισθων ιερέων

Οι πρώτες χειροτονίες "εθελοντών" κληρικών, δηλ. ιερέων που δε θα πληρώνονται απ' το ελληνικό κράτος, έγιναν κιόλας σε κάποιες Μητροπόλεις της Ελλάδας.

Το γεγονός οφείλεται στη συμμόρφωση της κυβέρνησης με την υπόδειξη του "Μνημονίου" για ανανέωση των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας μας με αναλογία 5:1, δηλ. για κάθε 5 που συνταξιοδοτούνται να διορίζεται ένας καινούργιος. Η αναλογία αυτή ασφαλώς είναι παράλογο να εφαρμοστεί σε επαγγελματικούς κλάδους όπως οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί & νοσηλευτές, τα Σώματα Ασφαλείας κ.ά., αλλά εξίσου παράλογο είναι και η εφαρμογή της στους ιερείς. Κάτι τέτοιο θα είχε αποτέλεσμα να μείνουν μεγάλες περιοχές της χώρας μας με έναν ιερέα ή χωρίς καθόλου ιερέα!

Το ξαναγράφω: ολόκληρες περιοχές, μεγάλοι πληθυσμοί της ελληνικής επαρχίας σύντομα δε θα έχουν παπά, ενώ οι ενορίες των πόλεων θα μείνουν με έναν παπά, που δεν αρκεί καθόλου για το πολλαπλό λειτουργικό, ποιμαντικό και κοινωνικό έργο που επιτελούν. Μιλάω για περιοχές της ορθόδοξης χώρας μας, για πληθυσμούς ορθόδοξων χριστιανών, που το κράτος είναι δικό τους και, όπως οφείλει να τους παρέχει παιδεία, περίθαλψη και όλα τα άλλα κοινωνικά αγαθά, οφείλει να τους παρέχει και τη στοιχειώδη δυνατότητα να έχουν εκκλησιαστική ζωή, αλλιώς τους συμπεριφέρεται αχάριστα.

Η Ορθοδοξία είναι η πνευματική παράδοση αυτού του τόπου. Αυτό το κατάλαβαν οι μεγάλοι ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί μας κ.τ.λ., μόνον η πλειοψηφία των πολιτικών μας και μια μεγάλη μερίδα διανοουμένων συγκεκριμένων πολιτικών χώρων αρνείται επίμονα να το δει κλείνοντας τα μάτια ή και βγάζοντάς τα, εν ανάγκη, αρκεί να μην αποδεχτεί τη σημασία της Ορθοδοξίας για την ταυτότητα και την πνευματική πρόοδο του λαού μας (ακόμη και σε καθαρά πολιτισμικό επίπεδο, χωρίς να λάβουμε υπόψιν ότι η Ορθοδοξία είναι ο δρόμος προς τη θέωση και την αιώνια ζωή, αφού μετά από τόσες χιλιάδες Έλληνες αγίους ακόμη δεν το βλέπουν)... Αφού λοιπόν καταστράφηκε η παιδεία και η πολιτισμική ταυτότητα της ελληνικής καθημερινής πραγματικότητας, τώρα υποσκάπτεται και το στοιχειώδες δικαίωμα του Έλληνα να βρει παπά να λειτουργηθεί. Το μπαλάκι ρίχνεται στην Εκκλησία, που δε μπορεί να ανταποκριθεί στη μισθοδοσία των παπάδων και για μια ακόμα φορά το κράτος βγαίνει λάδι, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, καλλιεργώντας το παραμύθι πως οι παπάδες είναι παράσιτα που δεν προσφέρουν καμιά ουσιαστική (ή και επουσιώδη!) υπηρεσία στο λαό και, αν αυτοί οι παράξενοι με τις χρυσές μαγκούρες και τα καπέλα -πώς τους είπαμε; δεσποτάδες;- (αυτά τα μεγάλα παράσιτα δηλαδή, τα αρχιπαράσιτα, που ξέμειναν απ' την εποχή των δεινοσαύρων) αν λοιπόν θέλουν να υπάρχουν παπάδες ας τους εξασφαλίσουν αυτοί τον επιούσιο, ή ας βρουν παπάδες που δεν τρώνε (και με οικογένειες που δεν τρώνε), σαν το γάιδαρο του χότζα.

Πίνακας του Γιώργου Κόρδη, εμπνευσμένος από το Άσμα Ασμάτων (από εδώ)

Τα παραπάνω είναι απλώς περιγραφή του σκεπτικού ορισμένων πολιτικών, και όχι μόνο, κύκλων και καθόλου δεν είναι αξιολογικά, ούτε επικριτικά.

Από την άλλη, μια τέτοια άσκηση πίεσης στην "επίσημη Εκκλησία" (τους μητροπολίτες, τις ιερές συνόδους που λειτουργούν στην Ελλάδα) έχει και το καλό της: επιτέλους ας πέσουν οι μάσκες κι ας παραδεχτεί το κράτος πως είναι αντιχριστιανικό και πως θεωρεί τον ορθόδοξο θησαυρό του λαού μας ως σωρό σκουπιδιών. Επιτέλους, ας ξυπνήσει η "επίσημη Εκκλησία" κι ας δει πώς θα σώσει το λαό της από τον επίγειο και τον πνευματικό και τον αιώνιο θάνατο, γιατί ώς ένα βαθμό τον έχει εγκαταλείψει!! Κι επιτέλους, θα αναδειχθούν κι άλλοι (γιατί υπάρχουν ήδη πολλοί, αν και θαμμένοι) άξιοι παπάδες, που θα θυσιάσουν πολλά για το Χριστό και το συνάνθρωπο, θα τον υπηρετήσουν απλήρωτοι κι έτσι θα κάνουν ένα μεγάλο βήμα προς την αγιότητα!

Ας κολυμπήσει λοιπόν τώρα η επίσημη Εκκλησία στα βαθιά, μήπως και δούμε Θεού πρόσωπο. Βέβαια, έβγαλε ανακοίνωση που λέει πως ζητάει εθελοντές ιερείς, που θα έχουν το δικαίωμα να μη φοράνε ράσα στην όποια άλλη δουλειά τους (τη βιοποριστική) αν υπάρχει πρόβλημα. Αυτό με κάνει επιφυλακτικό, επειδή ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός π.χ. έφαγε διώξεις για να κρατήσει το δικαίωμα να φοράει ράσα στο πανεπιστήμιο, ενώ ο παπά Φώτης ο Λαυριώτης το πάλεψε & κράτησε το ράσο του στην Τουρκία παρά την απαγόρευση, όμως δεν ξεχνώ πως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, τον κάνει η πίστη και η καρδιά.

Άρχισαν λοιπόν τα πρώτα παλικάρια να πλησιάζουν την Εκκλησία (τη Μάνα του λαού μας, κι ας το αρνούνται αυτό κάποιοι, δεν πειράζει) και να ζητούν να υπηρετήσουν το Χριστό και το λαό χωρίς κρατικό μισθό. Φυσικά πρέπει να κάνουν κι άλλη δουλειά, για να ζήσουν οι ίδιοι & οι οικογένειές τους, πράγμα που θα τους αφαιρεί πάρα πολύ χρόνο και αντοχή για την προσφορά τους στο λαό. Έτσι, βρίσκονται σε καλό δρόμο. Ας τους στηρίξει κι ο λαός (πνευματικά εννοώ, όχι οικονομικά - αυτό, αν χρειαστεί, θα το δει ο κόσμος από μόνος του και θα το κάνει) και μπορεί να έχουμε τώρα νέους αγίους και νέες ψυχές στον παράδεισο, από τους ανθρώπους που θα εκτιμήσουν την προσφορά αυτή και θα πλησιάσουν την εκκλησία, ενώ πριν μπορεί να είχαν τη γνωστή ψιλο-ρατσιστική "παπαδοφοβία"...

This is Sparta! Από τη χειροτονία του άμισθου κληρικού π. Ευστάθιου Πορφύρη στη μητρόπολη Σπάρτης (δες παρακάτω).

Από το Internet ψαρεύω αυτά τα ευχάριστα (για μένα) μαντάτα:

Χειροτονίες "άμισθων" κληρικών στην Καλαμάτα: "...Κατά την Θεία Λειτουργία ετελέσθη η  εις Πρεσβύτερον  χειροτονία του Διακόνου Παναγιώτου Βλάχου και η εις Διάκονον του κ. Κωνσταντίνου Φλαούνα,  δυο νέων κληρικών οι οποίοι , όπως τόνισε ο Σεβ. Μεσσηνίας στον λόγο του, αποφάσισαν να λάβουν την ιερωσύνη χωρίς να αναμένουν διορισμό από το Δημόσιο..." (το ρεπορτάζ εδώ).

Χειροτονία μοναχού σε διάκονο (βοηθό ιερέα, το πρώτο βήμα για να γίνει κάποιος παπάς) στη Σπάρτη: "...Εξάλλου, την Κυριακή 14 Αυγούστου 2011, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Σπάρτης, έγινε η εις διάκονον χειροτονία του π. Ευσταθίου... Στη σύντομη ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευστάθιος, επαίνεσε τον προσοντούχο κληρικό τόσο για την σθεναρή αφοσίωσή του στο Θεό και την απόφασή του να Τον υπηρετήσει κοντά στο Άγιο Θυσιαστήριο, όσο και για τη γενναία και θυσιαστική απόφασή του να γίνει άμισθος κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, αφού όπως είναι γνωστό, και για τους διορισμούς των κληρικών, ισχύει το 1 προς 10 [;], κατόπιν αποφάσεως της Πολιτείας..." (από εδώ).

Ο "κωπηλάτης με τα ράσα": ο πρώην πρωταθλητής Ελλάδας στην κωπηλασία Δημήτρης Κοτρώτσος, παντρεμένος και πατέρας ενός 6χρονου κοριτσιού, κάτοχος 23 χρυσών μεταλλίων (χώρια τα αργυρά & χάλκινα), χειροτονήθηκε άμισθος ιερέας στη μητρόπολη Δημητριάδος (Βόλος). Ας σημειωθεί ότι ο ίδιος είναι και άνεργος (εργαζόταν για χρόνια ως ιατρικός επισκέπτης), ενώ η σύζυγός του εργάζεται ως νοσηλεύτρια. Το ρεπορτάζ εδώ. Και άκου τι λέει ο τύπος (sorry, ο πάτερ):

"Εδώ και ένα χρόνο, που είμαι σχεδόν καθημερινά στην εκκλησία, διαπίστωσα πως έχω επιβιώσει με αγάπη και με την πολύτιμη βοήθεια ανθρώπων που είναι κοντά μου και με στηρίζουν. Δεν έχω εισοδήματα από πουθενά, δεν είμαστε πλούσια οικογένεια, αλλά για μένα το οικονομικό δεν είναι πάνω από όλα... Όταν υπάρχει αληθινή αγάπη για τον Κύριο, τότε τίποτα δε μπορεί να σε φοβίσει".

Επίσης, έχει μαζέψει ομάδα συναθλητών του, ανάμεσά τους ολυμπιονίκες και άλλοι καταξιωμένοι αθλητές (Χρήστος Χρηστομάνος, Σπύρος Γάτος, Γιώργος Φώτου, Βασίλης Λυκομήτρος κ.ά.), για τη δημιουργία τμημάτων κωπηλασίας και τη γενικότερη βοήθεια παιδιών που θα θελήσουν ν' ασχοληθούν με το άθλημα.

(Άκου τα, κατεργάρη "Νεκρέ", που αγχώνεσαι με τα οικονομικά σου, άσχετα αν δεν το βγάζεις στο blog σου - τι λέω "σου"; δεν είναι μόνο δικό σου, αλλά κι όλων εκείνων για τους οποίους έγινε).

Τέλος, να παραθέσουμε κι αυτή την είδηση: Κρητίκαρος δάσκαλος ζήτησε να χειροτονηθεί άμισθος κληρικός της Εκκλησίας της Κρήτης και βρίσκεται σε αναμονή (υποθέτω, είναι θέμα χρόνου). Να η είδηση (από εδώ):

Εντύπωση προκαλεί η περίπτωση διορισμένου δασκάλου, ο οποίος απευθύνθηκε σε Μητροπολίτη της Κρήτης και του ζήτησε να τον χειροτονήσει και μάλιστα να τον διορίσει αμισθί, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξει την έμπρακτη αγάπη του για την Εκκλησία. «Πρόκειται για έναν εξαιρετικό νέο, ο οποίος αγαπά πραγματικά την Εκκλησία και θέλει να προσφέρει ως ιερέας. Μας είπε ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα χρήματα, παρά μόνο η ιεροσύνη» σχολιάζουν συγκινημένοι άνθρωποι της Μητρόπολης.
Πάντως η Εκκλησία της Κρήτης βρίσκεται εν αναμονή της απάντησης της Πολιτείας σε σχέση με το αίτημα της για τον διορισμό -ως ελάχιστο αριθμό- 35 κληρικών για το 2011. Οι Ιεράρχες της μεγαλονήσου υποστηρίζουν ότι η εγκύκλιος του υπουργείου Εσωτερικών που προβλέπει το διορισμό ενός κληρικού με την συνταξιοδότηση πέντε, ελλοχεύει σοβαρούς κινδύνους για τον κοινωνικό ρόλο της Εκκλησίας.

Με το καλό λοιπόν σ' ένα νέο δύσκολο δρόμο, που τον τράβηξαν πολύ πριν από μάς (με πολύ τίμιο ΑΙΜΑ) άλλες ορθόδοξες χώρες (π.χ. Ρωσία, Ρουμανία, Αλβανία...), που μακάρι να τις φτάσουμε στο μικρό δαχτυλάκι των νεομαρτύρων τους. Άντε, γιατί πολύ βολεύτηκες, ψυχή μου, στον καναπέ σου... Έτσι βγαίνουν αγωνιστές και αντιστάσεις στα ΔΝΤ και στα γνωστά... άγνωστα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων. Κι ο Θεός βοηθός

Κόμμα που εκπροσωπεί τους άθεους «κατεβαίνει» στις εκλογές της Ελβετίας

Οι Freethinkers διεκδικούν την ψήφο των Ελβετών (Φωτογραφία:  Associated Press

Copyright 2010

The Associated Press All Rights Reserved
Associated Press text, photo, graphic, audio and/or video material shall not be published, broadcast, rewritten for broadcast or publication or redistributed directly or indrectly in any medium. Neither these AP Materials nor any portion thereof may be stored in a computer except for personal and non-commercial use. The AP will not be held liable for any delays, inaccuracies, errors or omissions therefrom or in the transmission or delivery of all or any part thereof or for any damages arising from any of the foregoing.

)

in.gr

Όταν η Ελβετοί κληθούν στις κάλπες για το νέο Κοινοβούλιο στις 23 Οκτωβρίου οι ψηφοφόροι της Ζυρίχης θα έχουν για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας την ευκαιρία να ψηφίσουν το κόμμα των Freethinkers (Ελεύθερων Στοχαστών), στο οποίο περιλαμβάνονται άθεοι, αγνωστικιστές, σκεπτικιστές, ορθολογιστές και γενικά επικριτές της θρησκείας.

«Αποφασίσαμε να υψώσουμε το ανάστημά μας και να πούμε στους πολιτικούς ότι έχει έρθει η ώρα να αναγνωρίσουν ότι υπάρχουν αρκετοί μη θρησκευόμενοι στο εκλογικό σώμα» δήλωσε ο 42χρονος Αντρέας Κυριακού, επικεφαλής της λίστας των Freethinkers.

«Έχουμε κουραστεί από την επιρροή που εξακολουθούν να ασκούν οι εκκλησίες και η θρησκεία σε αυτή τη χώρα» δήλωσε σε συνέντευξή του στο Reuters.

Ο Κυριακού μίλησε από το Denkfest (το φεστιβάλ του στοχασμού) που διοργάνωσε η Ελβετική Ένωση των Ελεύθερων Στοχαστών στη Ζυρίχη τον Σεπτέμβριο και στην οποία πήραν μέρος επιστήμονες, φιλόσοφοι ακόμη και ηθοποιοί από όλο τον κόσμο.

Σύμφωνα με τους Ελβετούς Ελεύθερους Στοχαστές οι πολιτικοί φοβούνται τους θρησκευόμενους ψηφοφόρους.

Ο Κυριακού εξάλλου επισημαίνει την αποτυχία των πολιτικών να πάρουν σαφή θέση για θέματα όπως η άμβλωση και η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ζητήματα για τα οποία κυρίως η Καθολική Εκκλησία έχει ξεκάθαρη άποψη.

Η στάση των Ελβετών Ελεύθερων Στοχαστών αντικατοπτρίζει την αποφασιστικότητα των ανθρωπιστών και των αθεϊστών από όλο τον κόσμο να κάνουν περισσότερο γνωστές τις απόψεις τους και να ασκήσουν μεγαλύτερη επιρροή.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters

To σχόλιό μας:

Φίλος μπλογκοναύτης μας επισήμανε την είδηση και τον ευχαριστούμε θερμά. Έχουμε πολλά σημεία να σχολιάσουμε. Από πού ν' αρχίσω;

Όλοι όσοι γελάνε με τα "ορθόδοξα" & "ελληνορθόδοξα" κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, φαντάζομαι πως γελάνε εξίσου με το "κόμμα αθεϊστών". Αν δεν γελάνε, ενώ γελούσαν με τους ελληνορθόδοξους, ίσως πρέπει ν' ανησυχήσουν: η κατάστασή τους μυρίζει "θρησκευτικές διακρίσεις"...

Το πρώτο που μου κάνει εντύπωση (γλυκόπικρη) είναι το υπερφίαλο όνομα του κόμματος: Freethinkers, δηλ. κόμμα "Ελεύθερων Στοχαστών, στο οποίο περιλαμβάνονται άθεοι, αγνωστικιστές, σκεπτικιστές, ορθολογιστές και γενικά επικριτές της θρησκείας".

Προφανώς υπονοούν οι εν λόγω πολιτευτές (& διανοητές, προφανώς, ίσως κάποιοι και καταξιωμένοι στον επαγγελματικό τους χώρο) ότι οι θρησκευόμενοι δεν είναι ελεύθεροι στοχαστές. Ίσως ότι δεν υπάρχουν ευσεβείς στοχαστές ή ότι, κι αν υπάρχουν, είναι ανελεύθεροι... Διότι, κατά τη γνωστή νοητική καραμέλα, "η θρησκεία καταστρατηγεί την ελευθερία της σκέψης κ.τ.λ. κ.τ.λ.". 

Ξεχνούν όμως οι καλοί συνάνθρωποί μας πως οι περισσότεροι πρωτοπόροι του πνεύματος στην ανθρώπινη ιστορία ήταν/είναι θρησκευόμενοι. Ας αφήσουμε στην άκρη τους Πατέρες της Εκκλησίας (παλαιούς και σύγχρονους), που σίγουρα ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ, άρα δε μπορούν και να τους αξιολογήσουν, κι ας αναφέρουμε το Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Κομφούκιο, το Λάο Τσε, το Βούδα, τον Καρτέσιο, τον Καντ, το Νεύτωνα, τον Κίρκεγκωρ, τον Τολστόι, το Ντοστογέφσκι, το Γκάντι, τον Ταρκόφσκι (όποιους θυμάμαι γράφω) και μπορούν να προστεθούν "ένας σωρός" άλλοι... Δεν ήταν ελεύθεροι στοχαστές αυτοί;

Αντίθετα, είναι άκρως συζητήσιμο αν ήταν ελεύθεροι στοχαστές άθεοι όπως ο Νίτσε, ο Καμύ, ο Μαρξ, ο Σοπενάουερ, ο Σαρτρ, ακόμη και οι Διαφωτιστές, που η παρουσία τους στο ιστορικό προσκήνιο κάθε άλλο παρά φωτεινή είναι. Είναι άκρως συζητήσιμο πόσο φως εισήλθε στην ανθρώπινη ιστορία από τις προσπάθειες αποκαθήλωσης της θρησκείας, που προήλθαν ακριβώς από κάτι... "ελεύθερους στοχαστές" των νεώτερων αιώνων και συνόδευσαν τη Γαλλική Επανάσταση και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Και οι δύο μούσκεψαν το χώμα με αίμα αμέτρητων αθώων.

"Επικριτές της θρησκείας" είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το "άθεοι" ή "αγνωστικιστές". Εννοείται πως όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί συμμεριζόμαστε τις επικρίσεις των δυτικών άθεων (διαφόρων αποχρώσεων) ενάντια στο χριστιανισμό όπως τον έζησε η Δύση τα τελευταία χίλια χρόνια, όπως και ενάντια στις αγριότητες όλων των θρησκειών. Οι κριτικές αυτές είναι ακριβώς η συνέχεια των επικρίσεων των αγίων διδασκάλων της ορθοδοξίας ενάντια στην αίρεση! Γιατί νομίζεις πως οι άγιοι Πατέρες είναι τόσο αυστηροί ενάντια στην αίρεση; Εξίσου αυστηροί είναι και ενάντια στην υποδούλωση του ανθρώπου στα πάθη του (που μια συνέπειά της θεωρείται και η αίρεση). Γιατί ξέρουν πού οδηγεί, είτε είσαι ορθόδοξος παραδωμένος στα πάθη σου, είτε γίνεις αιρετικός γιατί υψώνεις μέσα στο μυαλό σου μια "δική σου" θρησκεία. Η κατάντια της Ευρώπης το μεσαίωνα είναι η συνέπεια της επικράτησης μιας σκληρής αίρεσης στο δυτικό κόσμο! Το Βυζάντιο και η Ρωσία γνώρισαν πολύ βία, από την προσωρινή επικράτηση αιρέσεων, όπως ο αρειανισμός και η εικονομαχία, αλλά και νοσηρών "ορθόδοξων" εγκληματικών βασιλέων ή ηγεμόνων κάθε είδους. 

Μήπως αυτοί είναι συνεπείς προς τη διδασκαλία του Χριστού και των αγίων; Η θρησκεία ευθύνεται για τα εγκλήματά τους ή η αποστασία τους από τη θρησκεία;

Έχοντας όμως άνγοια της Ορθοδοξίας σε βάθος, οι "ελεύθεροι στοχαστές" μας ταυτίζουν θρησκεία και Ορθοδοξία και ξεμπερδεύουν...

Το πιο δραματικό είναι πως στο τιμόνι του "κόμματος" κάθεται Έλληνας! Αλλά μήπως κι εδώ δεν έχουμε φαιδρούς (με το συμπάθειο) που φωνάζουν πως η Ορθοδοξία ή η Εκκλησία ή ό,τι νομίζουν τέλος πάντων είναι αρνητικός παράγοντας για την ιστορία και την κοινωνία της Ελλάδας; Δεν ξέρουν, τα παιδιά, δεν έχουν καταλάβει ποτέ τι είναι άγιος, νομίζουν πως το ιδανικό ανθρώπινο πρότυπο είναι ο σοφός ή ο επιτυχημένος ή ο ευτυχής ή ο καταναλωτής ή κοινωνικός ακτιβιστής - ενώ ο άγιος έχει όλες τις παραπάνω ιδιότητες, πλην του καταναλωτή, και μάλιστα στην πιο φωτεινή τους εκδοχή. 

Αλλά για να γίνουν αντιληπτά αυτά χρειάζεται μελέτη. Όχι μόνο φιλολογική μελέτη των πατερικών κειμένων, αλλά μελέτη της ζωής και της διδασκαλίας των αγίων ως μιας ιδιαίτερης κουλτούρας, που έχει κάτι να πει. Εδώ μελετάμε με θαυμασμό την κουλτούρα των Ινδιάνων ή των Βουσμάνων (που κι αυτή έχει τη σοφία, την αρετή, την ποίηση και την επιστήμη της, φυσικά - όπως και η σύγχρονη αθεϊστική κουλτούρα έχει τέτοια στοιχεία, δεν τα ισοπεδώνουμε όλα, μόνο που η αξία τους δεν είναι άσχετη με το αρχαιο χριστιανικό υπόβαθρο της Ευρώπης), μόνο την αξία της κουλτούρας των ορθόδοξων χριστιανών απορρίπτουν κάποιοι "ελεύθεροι στοχαστές"... Όχι όλοι οι άθεοι, άθρησκοι και αγνωστικιστές φυσικά. Κάποιοι την αναγνωρίζουν και τη σέβονται. Και μερικοί παίρνουν μυρωδιά την αλήθεια μέσα στο κουκούλι της και γίνονται ορθόδοξοι χριστιανοί - και διαπρέπουν ως άνθρωποι του πνεύματος.

«Αποφασίσαμε να υψώσουμε το ανάστημά μας και να πούμε στους πολιτικούς ότι έχει έρθει η ώρα να αναγνωρίσουν ότι υπάρχουν αρκετοί μη θρησκευόμενοι στο εκλογικό σώμα» δήλωσε ο 42χρονος Αντρέας Κυριακού, επικεφαλής της λίστας των Freethinkers.

Ευχαριστώ. Όμως μήπως ξεχνάνε πως υπάρχουν και αρκετοί θρησκευόμενοι στο εκλογικό σώμα, τους οποίους υποσυνείδητα ή και εντελώς συνειδητά υποτιμούν ως κορόιδα, αμόρφωτους, θρησκόληπτους, δεισιδαίμονες, απολιθώματα της εποχής των δεινοσαύρων;

«Έχουμε κουραστεί από την επιρροή που εξακολουθούν να ασκούν οι εκκλησίες και η θρησκεία σε αυτή τη χώρα» δήλωσε σε συνέντευξή του στο Reuters.

Κι εγώ, αν και δεν ερωτήθην, κουράστηκα από την υποκρισία του δικού μας κράτους, που δήθεν υπολήπτεται τη θρησκευτική μας παράδοση (που είναι η Ορθοδοξία, αν δεν το ξέρετε) και την ελληνική Εκκλησία (μαζί με το πατριαρχείο κ.τ.λ.) και στην πράξη υποσκάπτει την πνευματικότητα και το ήθος του Έλληνα και κάθε κάτοικου αυτής της ποτισμένης με αίμα (ηρώων, αγίων και ξωμάχων) γης αφήνοντάς τον στα νύχια των πολυεθνικών, του ΔΝΤ, των εκπορνευτικών ΜΜΕ και κάθε λογής εκμεταλλευτή. Εκμεταλλεύεται το λαό η Εκκλησία; (Μα ο λαός είναι η Εκκλησία). Κι όμως, υπάρχουν εκμεταλλευτές τρισχειρότεροι, μα δε βλέπουμε να δαχτυλοδείχνονται τόσο πολύ. Και των καημένων των παπάδων έχει μαλλιάσει η γλώσσα να τους επισημαίνουν, αλλά οι "ελεύθεροι στοχαστές" της χώρας μας, αντί να συμμαχήσουν με τους παπάδες ή έστω να πάψουν να τους λιθοβολούν, συνεχίζουν τη βροχή από πέτρες!... Γιατί;

Ένας άθεος γιατρός που κάθισε στο ίδιο τραπέζι με το Χριστό και κατέληξε ορθόδοξος επίσκοπος στην Αγγλία... Κείμενά του εδώ.

Ο Κυριακού, επίσης, μίλησε από το Denkfest (το φεστιβάλ του στοχασμού) που διοργάνωσε η Ελβετική Ένωση των Ελεύθερων Στοχαστών στη Ζυρίχη τον Σεπτέμβριο και στην οποία πήραν μέρος επιστήμονες, φιλόσοφοι ακόμη και ηθοποιοί από όλο τον κόσμο. Εδώ θα ήθελα να ρωτήσω αν αναγνωρίζει κάποιος από την παρέα ότι κι εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί στοχαζόμαστε. Μάλιστα κάθε χριστιανική γιορτή είναι κι ένα φεστιβάλ στοχασμού. Αν δεν πιστεύεις, δες με τι υψηλής ποιητικής και μουσικής αξίας έργα τη γιορτάζουμε στις εκκλησίες μας και τι τέχνη (η βυζαντινή αγιογραφία) τις διακοσμεί. Εκτός αν είστε ακόμα στην εποχή εκείνων που δεν καταλάβαιναν την αξία αυτού του πολιτισμού, αν μη τι άλλο...

"Σύμφωνα με τους Ελβετούς Ελεύθερους Στοχαστές οι πολιτικοί φοβούνται τους θρησκευόμενους ψηφοφόρους".  

Αυτό το παρακάμπτω (τι φοβούνται; έχουν πάρει ποτέ πέτρες οι θρησκευόμενοι ψηφοφόροι; ή είναι τόσο πολλοί, πράγμα που κάτι λέει για την πολιτισμική ταυτότητα της χώρας, που δεν πρέπει ν' αγνοηθεί), για να πάω στο παρακάτω:

Ο Κυριακού εξάλλου επισημαίνει την αποτυχία των πολιτικών να πάρουν σαφή θέση για θέματα όπως η άμβλωση και η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ζητήματα για τα οποία κυρίως η Καθολική Εκκλησία έχει ξεκάθαρη άποψη.

Εδώ λοιπόν φτάσαμε στο καλύτερο, στο ήθος που πρεσβεύει, όπως είναι κατάδηλο, αυτή η ομάδα των ελεύερων στοχαστών: υπέρ της άμβλωσης και υπέρ της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας... Εκτός αν δεν το έπιασα καλά και είναι κατά, οπότε ας έρθουν να τους εγγράψουμε στους καταλόγους του club μας.

Άραγε, αν όντως είναι υπέρμαχοι, με ποιους όρους, υπό ποιες συνθήκες, θεωρούν πράξεις που πρέπει να αφήνονται ελεύθερες την άμβλωση και την υποβοηθούμενη αυτοκτονία; Μήπως είμαι τρελός, που νομίζω πως αληθινός ανθρωπισμός σημαίνει να σώσουμε με κάθε ηθικό τρόπο όσο γίνεται πιο πολλά παιδάκια από το μαχαίρι του χασάπη (πήγα να γράψω "μαιευτήρα" ή "γυναικολόγου", αλλά δεν υπάκουσαν τα δάχτυλά μου, γι' αυτό έγραψα χασάπη, ενώ ποτέ χασάπης δεν διαπράττει τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα) και όσο γίνεται πιο πολλούς δυστυχείς και απελπισμένους αδελφούς μας από την επιθυμία ν' αυτοκτονήσουν; ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ, αδελφοί μου άθεοι, αδελφοί μου Freethinkers, για να ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ μια εκτρωση ή μια αυτοκτονία, υποβοηθούμενη ή μη; Απαιτείτε να μην εμποδίζονται αυτές οι πράξεις, κι έτσι βοηθάτε την κοινωνία;

Καλά, το έμβρυο προφανέστατα δεν το θεωρείτε άνθρωπο ή το έμβρυο που θα γεννηθεί με ειδικές ανάγκες θέλετε να το καθαρίσετε τώρα (που δεν το βλέπουμε και δεν έχουμε τύψεις), γιατί όταν γεννηθεί σας εμποδίζει η ηθική του Διαφωτισμού... Τον ανθρωπάκο που θέλει ν' αυτοκτονήσει, αντί να κόπτεστε πώς θα τον προλάβετε ή πώς θ' απαλύνετε τον πόνο του, αν υποφέρει από ασθένεια, αντί να ζητάτε από το κράτος να τα κάνει αυτά, του ζητάτε να τον... διευκολύνει;

Μπορεί τα παραπάνω να φαίνονται αυτονόητα και σ' έναν Έλληνα "ελεύθερο στοχαστή" όμοιο με τους Ελβετούς ομόφρονές του, αλλά εμένα μου φαίνονται παρανοϊκά... Φαίνεται μου 'χει σαλέψει από την υπερβολική... επιρροή της θρησκείας και της Εκκλησίας στον πολιτισμό και την κοινωνία του τόπου μου, ευτυχώς!

ΥΓ. Ζητώ συγγνώμη για το ελαφρώς ειρωνικό ύφος, καθόλου δεν υποτιμώ τους συνανθρώπους που αγωνίζονται γι' αυτά που αγαπούν. Θα ήθελα μάλιστα -ακριβώς επειδή τους σέβομαι- να δουν τα πράγματα κι αλλιώς και ίσως μπορέσουν να καταλάβουν αυτά που τώρα δεν ξέρουν ή δεν καταλαβαίνουν... Όμως μου βγήκε έτσι, γιατί μερικά πράγματα που εκείνοι θεωρούν αυτονόητα, στη δική μου ρωμέικη πνευματική παράδοση και κληρονομιά φαίνονται απλώς ανόητα... Ευχαριστώ.

Ο σπορέας, ο σπόρος, ο αγρός

 

«Ο εσπερινός».Έργο του Ζαν Φρανσουά Μιλέ. 1877

πηγή:vatopaidi
Κάθε χρόνο ακούμε στις εκκλησίες μας την παραβολή του σπορέως (Λουκά η΄, 5-15). Μετά την σύντομη περιγραφή της σποράς και της τύχης που ε’ιχαν οι σπόροι, ο Κύριος, ανταποκρινό­μενος σε αίτημα των μαθητών, εξηγεί τι αντιπροσωπεύει κάθε μία από τις τέσσαρες κατηγορίες εδάφους όπου έπεσε ο σπόρος, ο λόγος του Θεού: «παρά την οδόν», «επί την πέτραν», «μέσω ακανθών» και «γη αγαθή».
Αν και γνωρίζει ο Σπορέας ότι μόνον μία από τις περιπτώσεις–κατηγορίες εδαφών αποτελεί γη αγαθή, άνθρωποι «οίτινες εν καρδία καλη και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή», δεν φείδεται κόπου και σπόρου, αλλά σπέρνει «τον σπόρον αυτού» απλόχερα και πλουσιοπάροχα. Δεν κάνει διακρίσεις. Όπως «τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. ε΄, 45).
Έτσι και οι απεσταλμένοι Του σπέρνουν τον λόγο του Ευαγγελίου αφειδώλευτα σε Ναούς, σε αίθουσες, στην ύπαιθρο, προφορικά, εγγρά­φως και με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Και αυτοί δεν κάνουν διακρίσεις. Δεν μετρούν την αποτελεσματικότητα της προσφοράς τους. Στην αγροτική δραστηριότητα υπάρχουν μετρήσιμα στοιχεία. Μπορούμε να προσδιορίζουμε στρεμματικές αποδόσεις.
Στον χώρο της ιεραποστολής έχουμε μεγέθη πνευματικής τάξεως και τα γνωστά μας οικονομικοτεχνικά και άλλα κριτήρια μετρήσεως, αξιολογήσεως δεν ισχύουν. Όταν και στον υλικό κόσμο ανακύπτουν γεγονότα, εξελίξεις και καταστάσεις που εκφεύγουν των γνώσεων και προβλέψεών μας, τι μπορούμε να πούμε για τον πνευματικό κόσμο του ανθρώπου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο; Όχι μόνο γιατί τον γνωρίζουμε λιγώτερο, αλλά και για άλλους λόγους, που προκαλούν άπειρες διαφοροποιήσεις (κληρονομικότητα, περιβάλλον, παιδεία). Η ελευθερία της βουλήσεως αποτελεί παράγοντα διαφοροποιήσεων. Ακόμη, υπάρχουν δυνάμεις που δρουν και επιδρούν στον χώρο της πνευ­ματικής διαστάσεως της υπαρξεώς μας. Τίς γνωρίζουμε. Είναι το Άγιον Πνεύμα και ο φύλακας Άγγελος. Είναι οι “αρχές” και οι “εξουσίες”, οι «κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου» (Εφεσ. στ΄, 12).
Όπως στη γεωργία έτσι και στην ιεραποστολή η σπορά επαναλαμ­βάνεται. Στη γεωργία, επειδή είναι ο φυσιολογικός κύκλος για πολλά είδη. Στην ιεραποστολή, γιατί συνεχώς έρχονται στη ζωή νέοι άνθρωποι. Και επειδή ο λόγος του Θεού είναι τροφή της ψυχής (Ματθ. δ΄ 4), στήριγμα στον αγώνα της, φως στην πορεία της, θωράκιση στις επιθέσεις που δέχεται, σωτήρια γνώση.
Αυτά ως προς την αγαθή γη. Υπάρχουν και οι άλλες τρεις κατηγορίες αγρού όπου ο λόγος του Θεού, όταν έπεσε μία ή περισσότερες φορές δεν καρποφόρησε. Όμως η ακαταλληλότητα του εδάφους δεν είναι οριστική. Συντελούμενες ζυμώσεις (διανοητικές, ψυχικές, όργωμα με το υνί του πόνου, απογοητεύσεις κ.ά.) το καθιστούν πρόσφορο. Ο σπόρος μπορεί κάποτε να ριζώσει και καρποφορήσει.
Νίκος Τσιρώνης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου
Αριθμ. Τεύχους 110-111