Στέργιος Σάκκος, Η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και η θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός

Λκ 8,40-56

῾Η ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ ᾿Ιαείρου καί ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης γυναικός

῾Η ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ ᾿Ιαείρου καί ἡ θεραπεία τῆς αἱμορροούσης, τό δίδυμο αὐτό θαῦμα, περιγράφεται καί ἀπό τούς ἄλλους δύο συνοπτικούς εὐαγγελιστές (βλ. Μθ 9,18-26· Μρ 5,22-43).

8,40. ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ ὑποστρέψαι τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπεδέξατο αὐτὸν ὁ ὄχλος· ἦσαν γὰρ πάντες προσδοκῶντες αὐτόν.

῾Ο ᾿Ιησοῦς ἐγκαταλείποντας τήν περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, ὅπου ἡ παρουσία του ἦταν ἀνεπιθύμητη, ἐπιστρέφει στήν Καπερναούμ. ᾿Εκεῖ ὁ ὄχλος ἀπεδέξατο αὐτόν, τόν ὑποδέχτηκε μέ χαρά· ἦσαν πάντες προσδοκῶντες αὐτόν, τόν περίμεναν ὅλοι μέ λαχτάρα.

8.41. Καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ.

Ξαφνικά παρουσιάστηκε μπροστά στόν ᾿Ιησοῦ κάποιος πού ὀνομαζόταν ᾿Ιάειρος. Τό ὄνομα αὐτό εἶναι ὁ ἐξελληνισμένος τύπος τοῦ ἑβραϊκοῦ ᾿Ιαΐρ (πρβλ. ᾿Αρ 32,41· Δε 3,14· Κρ 10,3· ᾿Εσθήρ 2,5), πού στά ἑλληνικά μεταφράζεται «Φωτεινός» ἤ «Φώτιος». ῾Ο ᾿Ιάειρος ἦταν ἄρχων, δηλαδή προϊστάμενος, τῆς συναγωγῆς, ὑπεύθυνος γιά τήν τήρηση τῆς τάξεως, αὐτός πού ὅριζε τούς ἀναγνῶστες τῶν ἁγιογραφικῶν περικοπῶν καί ἔδινε τόν λόγο σέ ἐκείνους πού ἤθελαν νά μιλήσουν. Γιά τήν ἐποπτεία κάθε συναγωγῆς ὑπῆρχαν τρεῖς ἤ τέσσερις ἀρχισυνάγωγοι.

῾Ο ἀρχισυνάγωγος ᾿Ιάειρος γονάτισε μπροστά στόν ᾿Ιησοῦ καί τόν παρακαλοῦσε νά ἔλθει στό σπίτι του. ῾Η στάση του -πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ (βλ. σχόλια στό 5,12)- δηλώνει ὅτι ὁ θρησκευτικός αὐτός ἀξιωματοῦχος ἀναγνωρίζει τόν ᾿Ιησοῦ ὡς ἀνώτερό του καί ἐλπίζει στήν βοήθειά του.

8,42. ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.

῾Ο ᾿Ιάειρος εἶχε ἕνα μονάκριβο κορίτσι περίπου δώδεκα ἐτῶν, τό ὁποῖο κινδύνευε νά πεθάνει. ῾Ο πόνος τοῦ πατέρα πού χάνει τό μονάκριβο παιδί του, ἀλλά καί ὁ φόβος τοῦ ἰουδαίου, πού θεωροῦσε τήν ἀτεκνία δεῖγμα μεγάλης τιμωρίας τοῦ Θεοῦ, κάνουν τόν ᾿Ιάειρο νά ζητᾶ γονατιστός τήν βοήθεια τοῦ ᾿Ιησοῦ. ῾Ο ᾿Ιησοῦς, συμπονώντας τόν δυστυχισμένο πατέρα, ἀνταποκρίνεται στό αἴτημά του.

῾Η πίστη τοῦ ᾿Ιαείρου δέν ἦταν, βέβαια, τόσο μεγάλη ὅσο τοῦ ἑκατοντάρχου τῆς Καπερναούμ. ᾿Εκεῖνος ζήτησε ἀπό τόν ᾿Ιησοῦ νά θεραπεύσει τόν δοῦλο του ἀπό μακριά μέ ἕνα μόνο λόγο του (βλ. Μθ 8,8· Λκ 7,7). ῾Ο ᾿Ιάειρος τόν παρακάλεσε νά τόν ἐπισκεφθεῖ καί νά βάλει τό χέρι του πάνω στό ἑτοιμοθάνατο κορίτσι (βλ. Μθ 9,18). Εἶχε ἴσως πληροφορηθεῖ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐπιτελέσθηκαν κάποια ἄλλα σημεῖα (βλ. Μθ 8,3.15· Μρ 1,31.41· Λκ 4,40· 5,13). ῾Ο Κύριος, ὡστόσο, πού θαύμασε τήν πίστη τοῦ ἐθνικοῦ (Μθ 8,10· Λκ 7,9), δέν ἀπορρίπτει καί τήν ἀσθενέστερη πίστη τοῦ ἰσραηλίτη ᾿Ιαείρου.

Στόν δρόμο πρός τό σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Τά πλήθη συνωθοῦνταν γύρω ἀπό τόν Διδάσκαλο, πού δέν κρατοῦσε ἀποστάσεις, ἀλλά σκορποῦσε σέ ὅλους ἁπλόχερα τίς εὐεργεσίες του καί δέν καταφρονοῦσε κανέναν.

8,43-44. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς.

Μέσα στό πλῆθος πού περιέβαλλε τόν ᾿Ιησοῦ εἰσχώρησε καί μία γυναίκα, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπό συνεχῆ ἐξαντλητική αἱμορραγία. ῾Υπέφερε δώδεκα χρόνια. ῎Εκανε κάθε δυνατή ἀνθρώπινη προσπάθεια γιά τήν θεραπεία της. Ξόδεψε ὅλη τήν περιουσία της στούς γιατρούς. ῾Η κατάστασή της ὅμως ὄχι μόνο δέν βελτιώθηκε, ἀλλά χειροτέρευσε (βλ. Μρ 5,26).

῾Ο μωσαϊκός νόμος θεωροῦσε ἀκάθαρτη τήν γυναίκα πού εἶχε αἱμορραγία. ῞Οποιος ἀκουμποῦσε τήν ἴδια ἤ ἀντικείμενα πού ἐκείνη εἶχε ἀγγίξει, γινόταν ἐπίσης ἀκάθαρτος καί ἔπρεπε νά κάνει μία σειρά καθαρμῶν, γιά νά καθαρισθεῖ καί νά συμμετέχει στήν κοινωνία τῶν ῾Εβραίων (βλ. Λε 15,25-27). ῾Η αἱμορροοῦσα, λοιπόν, ζοῦσε στό περιθώριο τῆς κοινωνικῆς καί θρησκευτικῆς ζωῆς. Οὔτε στόν ναό ἐπιτρεπόταν νά πάει ἀλλά οὔτε καί νά συναναστραφεῖ ἄλλους. Γι᾿ αὐτό πλησίασε τόν ᾿Ιησοῦ κρυφά προσελθοῦσα ὄπισθεν, ἀπό πίσω, ὥστε νά μήν τήν ἀντιληφθεῖ κανείς. Θά ἔχανε τότε τήν εὐκαιρία τῆς θεραπείας καί θά τῆς ἔμενε ἡ ντροπή γιά τήν ἀσθένεια πού κουβαλοῦσε. ῾Υπῆρχε ἄλλωστε κίνδυνος νά τήν κακοποιήσουν ἀκόμη καί νά τήν λιθοβολήσουν. Φοβισμένα καί ταπεινά ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, ἄγγιξε τήν ἄκρη τοῦ ἱματίου του, μέ τήν πεποίθηση ὅτι μπορεῖ ὁ ᾿Ιησοῦς νά τῆς χαρίσει ἀκόμη καί ἔτσι τήν θεραπεία· «ἔλεγε γὰρ ἐν ἑαυτῇ, ἐὰν μόνον ἅψωμαι τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, σωθήσομαι» (Μθ 9,21· πρβλ. Μρ 5,28).

Πράγματι, μόλις ἡ γυναίκα ἄγγιξε τόν ᾿Ιησοῦ, ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμορραγία καί ἀποκαταστάθηκε ἡ ὑγεία της. ῾Ο Λουκᾶς ὡς γιατρός σημειώνει τήν ἄμεση θεραπεία χρησιμοποιώντας ἰατρική ὁρολογία· καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. «῞Οπως ἄν κάποιος φέρει τό μάτι του κοντά σέ φῶς πού λάμπει ἤ φρύγανο κοντά σέ φωτιά, ἀμέσως θά λάβουν ἐνέργεια, ἔτσι μόλις ἡ αἱμορροοῦσα πρόσφερε πίστη σέ ἐκεῖνον πού μποροῦσε νά τήν θεραπεύσει, ἀμέσως ἔλαβε τήν θεραπεία», γράφει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος24.

8,45. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ᾿Αρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;

῾Ο ᾿Ιησοῦς ρωτᾶ· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ῾Ο ἴδιος, βέβαια, ὡς παντογνώστης γνώριζε πολύ καλά ποιός καί γιατί τόν ἄγγιξε. Κάνει, ὡστόσο, τήν ἐρώτηση αὐτή, ἐπειδή θέλει νά διαλύσει τόν φόβο τῆς γυναίκας ὅτι ἔκλεψε τήν θεραπεία της· νά διορθώσει τήν ἐσφαλμένη της ἀντίληψη, ὅτι θά μποροῦσε νά διαφύγει ἀπό τήν προσοχή τοῦ ᾿Ιησοῦ ἡ ἐνέργειά της· νά ἀποκαλύψει, τέλος, καί στούς ἄλλους τήν πίστη τῆς ἄρρωστης γυναίκας, καθώς καί τήν δική του δύναμη καί παγγνωσία.

῾Ο Πέτρος, ὡς ὁ πιό αὐθόρμητος, ἐκφράζει τήν σκέψη καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ῾Ο ὁρμητικός του χαρακτήρας δέν τόν ἀφήνει νά σκεφθεῖ ὅτι ὁ Κύριος θά εἶχε κάποιο λόγο γιά νά κάνει μιά τέτοια ἐρώτηση.

8,46. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ.

῾Ο ᾿Ιησοῦς ἐξηγεῖ ὅτι δέν ἀναφέρεται σέ ἕνα τυχαῖο ἄγγιγμα, ἀλλά σέ μία ἐπαφή πού εἵλκυσε ἀπό μέσα του θεραπευτική δύναμη. Συγκαταβαίνοντας στήν ἀδυναμία τῶν ἀκροατῶν του, μιλάει ὅπως ἐκεῖνοι θά μποροῦσαν νά τόν καταλάβουν, «πρὸς τὴν ὑπόνοιαν τῶν ἀκουόντων», κατά τόν ἅγιο Χρυσόστομο25. Διευκρινίζει· ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ. ᾿Από τήν φράση αὐτή γίνεται φανερό ὅτι ἡ δύναμη μέ τήν ὁποία ἐπιτελοῦσε ὁ ᾿Ιησοῦς τά σημεῖα βρισκόταν μέσα του, χωρίς ποτέ νά ἐξαντλεῖται οὔτε νά μειώνεται, διότι αὐτός ἦταν ἡ πηγή τῆς δυνάμεως καί κάθε ἀγαθοῦ (βλ. σχόλια στό 6,19).

῾Ο εὐαγγελιστής Μᾶρκος συμπληρώνει ὅτι ὁ Κύριος, στήν συνέχεια, ἔρριξε γύρω του ἕνα ἐρευνητικό βλέμμα· «καὶ περιεβλέπετο ἰδεῖν τὴν τοῦτο ποιήσασαν» (5,32). Δέν κάλεσε ἀμέσως τήν γυναίκα, ἀλλά τῆς ἔδωσε ἕνα χρονικό περιθώριο, ὥστε μόνη της νά ὁμολογήσει τήν πράξη της.

8,47. ᾿Ιδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα.

῞Οταν ἡ γυναίκα διαπίστωσε ὅτι δέν ξέφυγε τήν προσοχή τοῦ ᾿Ιησοῦ, ὅπως αὐτή νόμιζε, ἦρθε τρέμοντας ἀπό τόν φόβο μήπως τιμωρηθεῖ γιά τήν τολμηρή της ἐνέργεια. ῎Επεσε γονατιστή μπροστά του καί ὁμολόγησε σέ ἐκεῖνον πού ὅλα τά γνώριζε καί ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο τόν ἄγγιξε. Πίστευε ὅτι ἀγγίζοντας τό ἱμάτιό του θά θεραπευθεῖ. Πραγματικά, ὅπως ἡ ἴδια βεβαιώνει, θεραπεύθηκε ἀμέσως.

8,48. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.

῾Ο Κύριος προσφωνεῖ στοργικά τήν φοβισμένη γυναίκα καί τήν ἐνθαρρύνει λέγοντας· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. Τονίζει ὅτι δέν πρέπει νά αἰσθάνεται ἐνοχές πού τόν πλησίασε· οὔτε τόν νόμο πρόσβαλε οὔτε τούς ἀνθρώπους μίανε οὔτε τόν ἴδιο ἔθιξε. ᾿Αντίθετα, ἔκανε μία σπουδαία πράξη πίστεως, πού τήν κατέστησε μέτοχο τῆς δυνάμεώς του καί τῆς ἐξασφάλισε τήν σωτηρία. ῾Επομένως, ὄχι μόνο δέν πρέπει νά θεωρεῖται ἀξιοκατάκριτη, ἀλλά ἀξίζει νά προβάλλεται ὡς πρότυπο πρός μίμηση. Τέλος, τήν βεβαιώνει ὅτι μπορεῖ νά νιώθει ἀπόλυτα εἰρηνική. Αὐτός πού τήν ἐλευθέρωσε ἀπό τήν ἀρρώστια, πού μάστιζε τό σῶμα της, φροντίζει νά εὐεργετήσει καί τήν ψυχή της χαρίζοντάς της τήν εἰρήνη· γι᾿ αὐτό τήν ἀποκαλεῖ θύγατερ, προσφώνηση πού δέν ἀπηύθυνε σέ ἄλλη γυναίκα.

8,49- 50. ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται.

᾿Ενῶ ἀκόμη ὁ Κύριος μιλοῦσε στήν γυναίκα, ἔρχεται κάποιος παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου, ἀπό τό σπίτι τοῦ ᾿Ιαείρου, γιά νά τοῦ φέρει τό δυσάρεστο μήνυμα· ἡ κόρη του πέθανε. ῏Ηταν πλέον περιττή καί ἀνώφελη ἡ ἐπίσκεψη τοῦ ᾿Ιησοῦ. Γι᾿ αὐτό, προσθέτει· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. Γιά τήν σημασία τοῦ ρήματος «σκύλλω» βλ. σχόλια στό 7,6.

῾Η εἴδηση θά προκάλεσε ὁπωσδήποτε μεγάλο πόνο στόν πατέρα. Μέχρι τήν ὥρα ἐκείνη διατηροῦσε μέσα του κάποια ἐλπίδα. Εἶχε δεχθεῖ τόσο πρόθυμα ὁ ᾿Ιησοῦς νά τόν ἀκολουθήσει καί μόλις εἶχε δώσει ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τῆς δυνάμεώς του θεραπεύοντας τήν αἱμορροοῦσα. Πίστευε ὁ ᾿Ιάειρος ὅτι ὁ θαυμαστός αὐτός διδάσκαλος μποροῦσε νά θεραπεύσει ἀκόμη καί τά βαρύτερα νοσήματα. ῾Η πίστη του ὅμως δέν ἦταν τόση, ὥστε νά ἐλπίζει σέ μιά νεκρανάσταση.

῾Ωστόσο, πρίν προλάβει ὁ ᾿Ιάειρος νά ἐκφράσει τό παράπονό του, ὅτι ἄν δέν καθυστεροῦσαν στόν δρόμο, ἡ κόρη του θά ἀπέφευγε ἴσως τόν θάνατο (πρβλ. ᾿Ιω 11,32), ἀκούει τήν φωνή τοῦ ᾿Ιησοῦ· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Δέν διέφυγε τήν προσοχή τοῦ Κυρίου τό μήνυμα πού ἔφθασε στόν ἀρχισυνάγωγο οὔτε ἡ ὀδύνη τοῦ δύστυχου πατέρα, πού ἔβλεπε νά σωριάζονται ὅλες του οἱ ἐλπίδες. Μέ ἀγάπη καί καλωσύνη στρέφεται πρός αὐτόν καί τόν ἐνθαρρύνει. Κανείς ἄλλος, βέβαια, δέν θά τολμοῦσε νά τόν παρηγορήσει μέ τά ἴδια λόγια· μόνον αὐτός πού, ὅπως πρόκειται νά ἀποδείξει, εἶναι ὁ ἐξουσιαστής τοῦ θανάτου καί χορηγός τῆς ζωῆς. Δέν διστάζει, λοιπόν, νά παροτρύνει τόν ᾿Ιάειρο, πού εἶχε νικήσει τούς πρώτους δισταγμούς καί ὥς ἐκείνη τήν στιγμή προσδοκοῦσε τό θαῦμα, νά μή χάσει τήν πίστη του τήν ὥρα τῆς σκληρῆς δοκιμασίας. Τοῦ εἶχε δώσει, ἐξάλλου, ἕνα συγκλονιστικό παράδειγμα γιά τήν δύναμη τῆς πίστεως θεραπεύοντας τήν αἱμορροοῦσα. ῾Ο Κύριος, πρίν κάνει ἕνα σημεῖο, ζητᾶ πάντοτε ἀπό τούς ἀνθρώπους πίστη, διότι ἀποβλέπει στήν οὐσιαστική τους ὠφέλεια. ῾Ο ἴδιος, ἀναμφίβολα, δέν ἀδυνατεῖ νά ἐπιτελέσει τό σημεῖο ἀκόμη καί σέ ἀπίστους, ἀλλά δέν προσφέρει ποτέ τίς εὐεργεσίες του σέ ἐκείνους πού δέν ἔχουν τίς προϋποθέσεις νά τίς ἀξιοποιήσουν.

8,51. ᾿Ελθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα.

῾Ο Κύριος, ὅταν ἔφτασε στό σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου, δέν ἄφησε κανέναν νά μπεῖ στό δωμάτιο τῆς νεκρῆς κόρης παρά μόνον τούς πιό οἰκείους της, τούς γονεῖς της, καί τούς πιό οἰκείους του, τρεῖς μαθητές του, τόν Πέτρο, τόν ᾿Ιάκωβο καί τόν ᾿Ιωάννη. ᾿Αθόρυβα καί ἥσυχα ἤθελε νά κάνει τό μεγάλο θαῦμα. «Οὐ γὰρ δὴ ὁ ταπεινὸς ᾿Ιησοῦς θέλει πρὸς ἐπίδειξίν τι ποιεῖν», σχολιάζει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος26. ᾿Από τούς μαθητές διάλεξε τρεῖς, διότι ἦταν ἀρκετοί ὡς μάρτυρες (βλ. Δε 19,15)· καί διάλεξε αὐτούς τούς τρεῖς, διότι αὐτοί ἦταν ἱκανοί νά μεταφέρουν καί νά βεβαιώσουν τό σημεῖο καί στούς ὑπόλοιπους. Αὐτούς τούς ἴδιους πῆρε, ἐπίσης, μαζί του ὁ Κύριος στήν Μεταμόρφωση (βλ. Μθ 17,1· Μρ 9,2· Λκ 9,28) καί στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ (βλ. Μθ 26,37· Μρ 14,33).

8,52-53. ῎Εκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ῾Ο δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν.

Στό σπίτι τοῦ ᾿Ιαείρου ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν, ὅλοι ἔκλαιγαν καί θρηνοῦσαν χτυπώντας τά στήθη τους γιά τόν θάνατο τοῦ κοριτσιοῦ. ῾Ο εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι εἶχαν καταφθάσει ἤδη καί οἱ «αὐληταί» (βλ. 9,23), οἱ ὁποῖοι σύμφωνα μέ τίς συνήθειες τῆς ᾿Ανατολῆς τόνιζαν μέ τούς αὐλούς τους πένθιμα ἄσματα. ῾Υπῆρχε συνήθεια καί ὁ πιό φτωχός ᾿Ισραηλίτης ἀκόμη, στήν κηδεία ἀγαπητοῦ του προσώπου νά μισθώνει αὐλητές καί μοιρολογῆτρες.

῎Αν καί ἦταν ἤδη βεβαιωμένο γεγονός ὁ θάνατος τοῦ κοριτσιοῦ, ὁ ᾿Ιησοῦς λέγει στούς παρευρισκομένους· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει (πρβλ. ᾿Ιω 11,11). Θέλει νά κατευνάσει τήν ταραχή τῶν ἀνθρώπων καί νά τούς προετοιμάσει γιά τό θαῦμα πού θά ἀκολουθήσει. Δέν θά ἔχει διάρκεια ὁ θάνατος αὐτός, γι᾿ αὐτό τόν χαρακτηρίζει ὡς ὕπνο. «῞Οπως τότε πού γαλήνευσε τήν θάλασσα, πρῶτα εἶχε ἐπιτιμήσει τούς μαθητές γιά τήν δειλία καί τήν ὀλιγοπιστία τους, ἔτσι καί τώρα φροντίζει πρῶτα νά καταπραΰνει τήν ταραχή τῶν παρευρισκομένων, δείχνοντας ταυτόχρονα ὅτι δέν τοῦ εἶναι δύσκολο νά ἀνασταίνει νεκρούς», ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος27.

Δέν ἦταν, βέβαια, εὔκολο νά ἀντιληφθοῦν τήν σημασία τῶν λόγων του ὅσοι βρίσκονταν τήν ὥρα ἐκείνη στό σπίτι τοῦ ᾿Ιαείρου. ᾿Απόλυτα βεβαιωμένοι γιά τόν θάνατο τοῦ κοριτσιοῦ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰρωνεύονταν τόν ᾿Ιησοῦ, γελοῦσαν εἰς βάρος του, ἐπειδή εἶπε ὅτι τό κορίτσι κοιμᾶται. ῾Η στάση τους ἀποδεικνύει περίτρανα τήν ἀλήθεια τοῦ σημείου· ᾿Εφόσον ὁ θάνατος ἦταν βέβαιος, ἡ συνέχεια τῆς διηγήσεως ἀποτελεῖ ἀδιάψευστη μαρτυρία γιά τήν θεϊκή δύναμη τοῦ ᾿Ιησοῦ.

8,54. Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου.

῾Ο ᾿Ιησοῦς, ἀφοῦ ἔβγαλε ἔξω ὅλους ἐκείνους πού θορυβοῦσαν, ἔπιασε τό χέρι τῆς νεκρῆς κόρης καί τῆς μίλησε σάν νά ἐπρόκειτο νά τήν ξυπνήσει ἀπό τόν συνηθισμένο ὕπνο· ἡ παῖς ἐγείρου, ξύπνα κορίτσι μου! ῾Ο εὐαγγελιστής Μᾶρκος διασώζει τήν ἀραμαϊκή προσφώνηση· «ταλιθά, κοῦμι· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, τὸ κοράσιον, σοὶ λέγω ἔγειρε» (5,41). Μέ παρόμοια κίνηση καί λόγο ὁ Κύριος εἶχε ἀναστήσει καί τόν νεκρό γιό τῆς χήρας στή Ναΐν (βλ. σχόλια στό 7,14).

8,55-56. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. ῾Ο δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Στήν ἁγία Γραφή συχνά ἡ ψυχή ὀνομάζεται «πνεῦμα», ἐπειδή δημιουργήθηκε μέ τήν θεία πνοή (βλ. Γέ 2,7) καί ἔχει ὑπόσταση πνευματική. ῾Η ἔκφραση ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς προϋποθέτει ὅτι θάνατος εἶναι ἡ ἔξοδος τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα.

῾Η δυνατότητα πού εἶχε ἀμέσως τό ἀναστημένο κορίτσι νά φάει καί νά περπατήσει (βλ. Μρ 5,42) φανερώνει ὅτι ἐπανῆλθε πράγματι στήν ζωή -δέν ἦταν φάντασμα (πρβλ. Λκ 24,39-41)- καί ὅτι, ἐπιπλέον, ἡ ὑγεία της ἀποκαταστάθηκε ἀπόλυτα.

Στούς ἔκπληκτους γονεῖς ὁ ᾿Ιησοῦς παραγγέλλει, ἐπίμονα κατά τόν εὐαγγελιστή Μᾶρκο (5,43), νά κρατήσουν μυστικό τό σημεῖο (βλ. σχόλια στό 5,14).

-(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ ὁμοτίμου καθηγητοῦ κ. Στεργίου Ν. Σάκκου, Ἑρμηνεία στό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, τόμ. Α΄, κεφ. 1-8, Θεσσαλονίκη 2008)

πηγη ακτινες

Εκοιμήθη ο π. Πολύκαρπος Τύμπας

Ένας από τους πλέον δραστήριους ιερείς, που άφησε τη σφραγίδα του στην Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών έφυγε από τη ζωή το πρωί του Σαββάτου.

Ο λόγος για τον π. Πολύκαρπο Τύμπα, 79 ετών, προϊστάμενο για 40 και πλέον χρόνια του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Νικολάου, λογιότατου και πολυγραφότατου, γνωστού σε όλη την Τρικαλινή κοινωνία για τα «πύρινα» κηρύγματά του. Από νεαρά ηλικία είχε αφιερώσει τη ζωή στον Θεό και τον δρόμο αυτό ακολούθησαν και τα πέντε παιδιά του. Οι δυο γιοί του έγιναν κληρικοί και ο ένας μάλιστα είναι Αρχιμανδρίτης, δυο κόρες του ακολούθησαν τον μοναχικό βίο, ενώ η Πέμπτη του κόρη είναι παντρεμένη με κληρικό.

Ο π. Πολύκαρπος Τύμπας, έδωσε γενναία μάχη τους τελευταίους μήνες και έφυγε ήσυχος τα ξημερώματα. Η κηδεία του θα γίνει στη 1.30 μ.μ. της Κυριακής από τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου.

trikalavoice.gr -Πολύκαρπος Τύμπας

Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό της “ελληνικής κρίσης”

 

Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί: Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου 'ως έχει', ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.

Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει.

Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα.

Η ιστορία με το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι, ίσως, το μεγαλύτερο μυστικό της ελληνικής κρίσης. Μελέτη των νομικών τμημάτων των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Duke που καταρτίστηκε το Φεβρουάριο του 2011 αναφέρει σχετικά τα εξής: “Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν.”

Σήμερα περίπου 220 με 280 δις ευρώ ελληνικού χρέους διέπονται από το ελληνικό δίκαιο (αναλόγως του δικαίου που διέπει τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ). Όπως και να έχει το ύψος του διεπόμενου από ελληνικό δίκαιο χρέους είναι εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει το δίκαιο έτσι ώστε αν το 51% των κατόχων χρέους συμφωνεί να είναι υποχρεωτική για όλους μία αναδιάρθρωση κατά 50%, 60%, 70% ή και περισσότερο (όσο λιγότερο τόσο πιο πιθανή η αναδιάρθρωση να αντέξει νομικά σε οποιαδήποτε δικαστική αμφισβήτηση της). Αφήνοντας εκτός τα ομόλογα και το χρέος που κατέχονται από θεσμικούς δανειστές και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αποπληρωθούν σε ευρώ, απομένουν περίπου 220 δις ευρώ.

Από αυτά, ωστόσο, περισσότερα από 100 δις κατέχονται από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς που σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μόνη της σε συμφωνία για αναδιάρθρωση με το 51% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, δηλαδή σε ένα PSI, απλά και μόνο με τη συμμετοχή ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και φορέων. Το PSI αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις τράπεζες και το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο του μεγέθους της αναδιάρθρωσης. Αν αυτό είχε συμβεί εξ αρχής, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της κατά 147 δις ευρώ στις αρχές του 2010, μειώνοντας το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 72% μέσα σε λίγους μήνες.

Αν αυτό γίνει σήμερα τότε το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από 110 μέχρι 154 δις ευρώ ανάλογα με το ποσοστό κουρέματος που θα επιλεγεί, δηλαδή από 50% μέχρι 70%. Στο σενάριο της μείωσης κατά 70% το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 87% του ΑΕΠ άμεσα.

Όλα τα παραπάνω που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα αποτελούν ένα μικρό τμήμα του μεγαλύτερου, ίσως, μυστικού της ευρωπαϊκής κρίσης.

Αυτό, γιατί με βάση την έκθεση των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα, το ίδιο νομικό πλεονέκτημα με αυτό της Ελλάδας έχουν, σε διαφορετικό βαθμό και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι λεγόμενες δηλαδή PIGS, υποτιμητικά από τις αγορές (γουρούνια από τα αρχικά Portugal, Ireland, Greece, Spain), κρατούν στα χέρια τους από το ξέσπασμα της κρίσης το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο καθώς μπορούν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους αυτόνομα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους κατόχους χρέους ενώ μία τέτοια κίνηση τους θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των ασφαλίστρων των ομολόγων τους τινάζοντας στον αέρα τράπεζες όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan κλπ αλλά και θα προκαλέσει, πιθανόν, την κατάρρευση της ευρωζώνης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που υπάρχει τόσο μεγάλη κατοχή ελληνικού χρέους από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς, η προώθηση ενός PSI γρήγορα είναι ιδιαίτερα εύκολη νομικά.

Αλλά ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα δε θέλει να κινηθεί εκτός συστήματος ούτε να εκμεταλλευτεί το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι προκειμένου να μην απειληθεί το διεθνές και ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το κυριότερο το ευρώ η Ελλάδα θα συνεχίζει να προσπαθεί να υπομείνει όσες θυσίες της ζητηθούν προκειμένου να εξασφαλίσει το κοινό καλό και να μην επιδιώξει μία γρήγορη, σχετικά, διέξοδο από τη δραματική θέση στην οποία έχει βρεθεί. Γιατί θα πρέπει, επιπλέον, να απολέσει το δικαίωμα να σκεφτεί και το δικό της συμφέρον αν για τον οποιοδήποτε λόγο αποδειχτεί πως οι εταίροι της είτε έκαναν λάθος στο πρόγραμμα που της επέβαλλαν και έτσι τελικά οδηγηθεί στην πτώχευση είτε τελικά αφού οι ίδιοι έχουν εξασφαλιστεί την εγκαταλείψουν στη μοίρα της;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα αποδέχτηκε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί για το μέλλον της και αυτό, ίσως, που ανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη 'στηρίξουν' μέχρι στιγμής; Και γιατί οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν δεχτεί παρόμοια συμφωνία και συνεχίζουν να έχουν αυτό το πλεονέκτημα στα χέρια τους;

Μόλις πριν λίγες ημέρες ο γνωστός οικονομολόγος Ρουμπινί παρέδωσε στην οικία του ένα μίνι σεμινάριο σε πελάτες του όπου μίλησε για τρία θέματα, με το ένα από αυτά να είναι η κρίση στην Ευρωζώνη (το θέμα δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το XrimaNews.gr). Στην παρουσίαση του είπε πως το σχέδιο του ΔΝΤ και της Γερμανίας για την Ελλάδα είναι να στηριχθεί για τόσο χρονικό διάστημα όσο να είναι έτοιμος ένας μηχανισμός διάσωσης της Ιταλίας και της Ισπανίας και μέχρι τότε, όταν πια θα είναι προφανές πως τα μέτρα λιτότητας δεν πετυχαίνουν, η Ελλάδα να αφεθεί να πτωχεύσει. Ο Ρουμπινί προσδιόρισε τη χρονική στιγμή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα. Υποστήριξε πως η ελπίδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας είναι πως μέχρι την πτώχευση της Ελλάδας, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντέξουν και δε θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των δικών τους προβλημάτων.

Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο πως δε δεχόμαστε την παραπάνω άποψη του Ρουμπινί ως σωστή αλλά αποδεχόμαστε την πιθανότητα να μην είναι λάθος. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας πως μέχρι σήμερα η Τρόικα απέτυχε δραματικά σε όλες τις προβλέψεις της για την Ελλάδα ενώ καμία από τις προβλέψεις της κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας δεν έχει επιβεβαιωθεί γεννιέται το ερώτημα τί θα συμβεί αν Τρόικα και κυβέρνηση κάνουν και τώρα λάθος και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δε σώσει τελικά την Ελλάδα και δεν αποτρέψει την πτώχευση της.

Για τη προστασία της Ελλάδας, δεν είναι σωστότερο αν προχωρήσουμε σε αυτήν, αφού αυτό κρίνεται ως αναπόφευκτο από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να κρατήσουμε τουλάχιστον ακέραιο αυτό το εξαιρετικής σημασίας για την επιβίωση της χώρας νομικό μας πλεονέκτημα;

Το καλοκαίρι του 2010 στο άρθρο 'Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας΄ (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” Εκδόσεις Λιβάνη) παρέθεσα μεταφρασμένο ένα σημαντικό τμήμα της μελέτης του πανεπιστημίου Duke σχετικά με το ελληνικό χρέος και το πώς αυτό μπορεί να αναδιαρθρωθεί από την Ελλάδα αλλά και τη μετάφραση ενός τμήματος μελέτης του πανεπιστημίου Harvard για το πώς πρέπει να γίνει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο μία αναδιάρθρωση χρέους.

Στον απόηχο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ στις 27 Οκτωβρίου και μόλις η γερμανική τηλεόραση δημοσίευσε την πληροφορία πως η Μέρκελ έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα με αντάλλαγμα τη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων από ελληνικό σε αγγλικό, δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο “Ελληνικό το δώρο της Μέρκελ στις τράπεζες για το κούρεμα” όπου παρέθεσα τα στοιχεία όπως αναφέρονται στη μελέτη των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα.

Σήμερα, γράφω αυτό το κείμενο αφού πρώτα προώθησα τις μελέτες και το άρθρο της WSJ που αναφέρονται σε αυτό σε Έλληνες δημοσιογράφους, ζητώντας την παρέμβαση τους ώστε το θέμα να φτάσει ως ερώτημα στην Ελληνική Βουλή. Έγινε, πράγματι, συμφωνία μετατροπής του δικαίου που διέπει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό, όπως ανέφερε το γερμανικό κανάλι ARD στις 27 Οκτωβρίου και όπως αναφέρει δημοσίευμα της WSJ σήμερα, 04 Νοεμβρίου και αν ναι γιατί;

Ελπίζω και τα δύο παραπάνω ρεπορτάζ να είναι ανακριβή ή λανθασμένα αλλά φοβάμαι για το τί σημαίνει για τη χώρα αν ισχύει το αντίθετο.

Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd

Ανοικτή επιστολή προς τους συνέλληνες: ΚΑΤΗΓΟΡΩ!

 

δρ. Κωνσταντίνα Παλαμιώτου
Μια Χριστιανή Ορθόδοξη, Ελληνίδα, μητέρα, επιστήμων
Υπό την παρούσα πολιτική κρίση, κάθε Ελληνας και κάθε Ελληνίδα δικαιολογημένως ανησυχεί για το μέλλον της πατρίδας μας.
Αυτό που προβληματίζει όλους όμως, είναι, ότι ακόμη και σε τόσο κρίσιμες στιγμές, το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν είναι σε θέση να συνεννοηθεί και να συναινέσει.
Όλοι ξεκινούν από την αντίληψη πως για την κατάσταση φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους.Έτσι περισσεύει η εύκολη κριτική ενώ αφήνονται οι ξένοι "κυρίαρχοι του παιχνιδιού", να μειώνουν τη αξιοπρέπεια της Ελλάδος και μάλιστα έχουν το θράσσος ανερυθρίαστα να μας καθορίζουν, αν θα κάνουμε ή όχι δημοψήφισμα για την επικύρωση της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, αν το θέμα θα είναι ακριβώς αυτή η συμφωνία ή κάτι άλλο (μάλιστα μας υπέδειξαν και τον "ανοιχτό" δρόμο της εξόδου από το ευρωνόμισμα), τέλος και το πότε θα γίνει το όποιο δημοψήφισμα, δηλαδή την 4η Δεκεμβρίου!

Ωστόσο επειδή οι περισσότεροι των Ελλήνων πολιτικών είναι απασχολημένοι για την εξεύρεση μιας λύσης σε αυτόν τον Γόρδιο δεσμό, (αλλά και με αλληλοκατηγορίες για το ποιος φταίει περισσότερο, λες και η στιγμή αυτή είναι η προσήκουσα),σκέφτηκα να εκφράσω δημόσια κάποιους προβληματισμούς, που είναι πιστεύω "κοινός τόπος" στη σκέψη όλων των Ελλήνων,που δεν ασχολούνται με την "κομματική πειθαρχία" ή με την "πολιτική ως επάγγελμα", αλλά αισθάνονται ότι κάποιος τους κοροϊδεύει έντονα και απερίφραστα, αυτές τις κρίσιμες ώρες:

Κατηγορώ λοιπόν, [εκτός από τους δικούς μας λάθος χειρισμούς, που όλοι πια τους "εμπεδώσαμε", αφού μας τους έχουν πει εκετομμύρια φορές και σε όλους τους τόνους οι Ευρωπαίου "εταίροι" μας (και που σε τελική ανάλυση είναι εσωτερικό μας θέμα και εμάς πρώτιστα πλήττει)] τους κυρίους και τις κυρίες διαχειριστές-πολιτικούς της πλούσιας Εσπερίας για τα κάτωθι:

• Κατηγορώ τις χώρες τις ευροζώνης, που επιδίωξαν και αποδέχτηκαν την είσοδο της Ελλάδος στην Ευροζώνη, αν όπως ισχυρίζονται δεν ήταν έτοιμη γι αυτό!
• Κατηγορώ τις "αγορές", που δάνειζαν την Ελλάδα, αν όπως μας λένε τώρα γνώριζαν, ότι δεν υπήρχε περίπτωση αποπληρωμής τους!
• Κατηγορώ όσους "επένδυσαν" σε ασφάλιστρα κινδύνου, ενώ παράλληλα μας έδειναν "συμβουλές", πώς να αποφύγουμε την χρεοκοπία!
• Κατηγορώ τον ξένο παράγοντα για την εσκεμμένη και σταδιακή απογύμνωση της χώρας από την Κτηνοτροφία και τη Γεωργία της με το δόλωμα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων!
• Κατηγορώ τον ξένο παράγοντα για τα κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος των ελληνικών επιχειρήσεων, που τις οδήγησαν στην πλήρη εξαφάνιση!
• Κατηγορώ τον ξένο παράγοντα για την μακροχρόνια αποσιώπηση της ύπαρξης πλουτοπαραγωγικών πηγών στη χώρα μας!
• Κατηγορώ όσους ζητούν να επιστρέψουμε όσα τους χρωστούμε ενώ οι ίδιοι δεν επιστρέφουν όσα μας χρεωστούν!
• Κατηγορώ όσους μας αφήνουν να αποτελούμε τον "κυματοθραύστη" του λαθρομεταναστευτικού "τσουνάμι", που προκάλεσε η δική τους εν γένει παγκόσμια πολιτική, ενώ δεν μας δίνουν καμιά βοήθεια για τη διαχείριση αυτού του ογκώδους ποικιλόμορφου ανθρώπινου πλήθους, υπό ανθρώπινες συνθήκες!
• Κατηγορώ τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, που δεν προασπίζονται τα "σύνορα της Ευρώπης",αφήνοντας στην Ελλάδα μια επιπλέον ευθύνη (πέραν αυτής της εδαφικής της ακεραιότητος), την ευθύνη της θωράκισης της Πολιτιστικής και Οικονομικής φυσιογνωμίας ολόκληρης της Ευρώπης!
• Κατηγορώ όσους "νίπτουν τας χείρας των" για το διεθνές παιχνίδι του "άυλου" χρήματος, των ομολόγων και του υπερδανεισμού!
• Κατηγορώ, όσους θεωρούν ως κοινοτική αλληλεγγύη, την απροκάλυπτη δημιουργία ενός Δ Ραϊχ, επειδή κατάφεραν, αν και αιματοκύλισαν την Ευρώπη δύο φορές, και αφού, ειδικά στην Ελλάδα, άφησαν μόνο αποκαϊδια, τάφους και ιερές μνήμες, να είναι σήμερα... απλά πλούσιοι !

Αυτοί μας δείχνουν την πόρτα, εμείς πρέπει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε, ότι δεν μας διωχνουν ... "από το σπίτι" τους, γιατί "θέλουν δεν θέλουν" αυτή τη στιγμή είμαστε ισότιμοι εταίροι, θα αποφασίζουμε με όποιες διαδικασίες εμείς θέλουμε για τα εσωτερικά μας.
Μόνη μας υποχρέωση απέναντί τους είναι η οικονομική (στο μέγεθος, που τους χρωστάμε και όσα μπορούμε να διακανονίσουμε). Δεν είναι εθνική, δεν είναι ιδεολογική, δεν είναι πολιτική,δεν είναι (βεβαίως) θρησκευτική.
Αυτές τις έννοιες εμείς από τους πρόγονούς μας, τις γνωρίζουμε καλύτερα από αυτούς: και την Εθνική Συνείδηση και την Ελευθερία και Δημοκρατία.

Μια άλλη φορά θα σκεφτούμε τι μας χωρίζει συνέλληνες.
Μια άλλη ημέρα. Έναν άλλο μήνα.
Σήμερα, τώρα τους έχουμε απέναντι,
όπως πάντα αδίστακτους, σκληρούς αλλά και θρασύδειλους.
Θα σκεφτούμε λοιπόν τι μας ενώνει.

ΣΗΜΕΡΑ ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΕΜΕΙΣ. ΑΥΤΟΙ ΚΑΡΑΔΟΚΟΥΝ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. Η΄ 41-56)-Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. Η΄ 41-56)

«Θεραπεία της αιμορροούσης και ανάστασις της θυγατρός του Ιαείρου»

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Είναι γεγονός ότι όσο θα ζούμε στον κόσμο αυτό, συνεχώς θα υποφέρουμε. Θα υποφέρουμε είτε από δικά μας προσωπικά προβλήματα, είτε από προβλήματα δικών μας ανθρώπων, συγγενών αλλά και φίλων που αγαπούμε.

Αυτό, το ότι θα υποφέρουμε ποικιλοτρόπως είναι το μόνο βέβαιον. Άλλωστε και οι πρόγονοί μας Έλληνες δια του Πλάτωνος εξέφρασαν αυτήν ακριβώς την αλήθεια: «τέρας εστί όστις δια βίου ευτύχησεν».

Αλλοίμονο όμως στον άνθρωπο που πέφτει μέσα στο πέλαγος των θλίψεων χωρίς την πίστη και την ευλάβεια. Πόσο μας τονίζει την αλήθεια αυτή το Ιερό Ευαγγέλιο που θα αναγνωστεί αύριο στις Εκκλησίες!....

Και οι δύο περιπτώσεις που αναφέρονται στην ευαγγελική περικοπή, είναι πολύ χαρακτηριστικές. Τόσο η πρώτη περίπτωση, ο τραγικός πατέρας, ο «άρχων της Συναγωγής», ο Ιάειρος, όσο και η δεύτερη, η ανώνυμη γυναίκα, η αιμορροούσα, η οποία από 12 έτη, παρά τα χρήματα που δαπάνησε στους ιατρούς «ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι».

Αυτή ακριβώς η ακλόνητη πίστις και των δύο, του Ιαείρου για την θεραπεία της θυγατέρας του, και της γυναικός για τον εαυτόν της, τους κάνουν να πλησιάζουν τον Ιησού με συγκινητική πίστη και καταπληκτική ευλάβεια. Και τελικώς, όπως άλλωστε ήταν επόμενο, λαμβάνουν και οι δυο τους το ποθούμενο. Η μεν ταλαίπωρη μέχρι τότε γυναίκα, όχι μόνο θεραπεύεται, αλλά και επαινείται μαζί με το θάρρος που λαμβάνει από τον ίδιο τον Κύριο «θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην». Ο δε αρχισυνάγωγος στη συνέχεια, με την σύζυγό του, λαμβάνουν από τα χέρια του ίδιου του Ιησού, την κόρη τους αναστημένη «και εξέστησαν».

Αν αδελφοί μου θελήσουμε να εμβαθύνουμε τον στοχασμό μας σε κάποιο από τα τόσα καταπληκτικά σημεία του Ιερού κειμένου, θα μπορούσαμε να σταθούμε μετά από το κεφάλαιο της πίστεως, στην περισσή ευλάβεια την οποία ξεδιπλώνουν οι πονεμένες υπάρξεις που μας παρουσιάζει ο Ιατρός Ευαγγελιστής Λουκάς.

Πράγματι, η ευλάβεια είναι το γνώρισμα της ώριμης πίστεως.

Είναι η πνευματική τροφοδοσία των αγίων ψυχών και ταυτοχρόνως το απαύγασμα
ολόκληρου του περιεχομένου της πίστεως.
Δεν μπορεί κανείς παρά να συγκλονίζεται όταν βλέπει τον τραγικό πατέρα να γονατίζει μπροστά στον Ιησού , και δεν μπορούμε παρά να ταπεινώνουμε την άκαμπτη και ψυχρή σκέψη μας, μαθαίνοντας ότι η αιμορροούσα ούτε καν τολμούσε να ζητήσει φανερά αυτό που έτη ολόκληρα προσδοκούσε.

Ας τοποθετήσουμε τώρα την ύπαρξή μας μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα.

Πόσες φορές κι εμείς πλησιάσαμε, όχι απλώς για να αγγίξουμε την άκρη του ενδύματος, αλλά για να λάβουμε τον Ίδιο τον Ιησού μέσα μας!
Πόσες φορές σε ιερά προσκυνήματα φθάνουμε κατάκοποι για να λάβουμε την ιδιαίτερη ευλογία, τόσο για εμάς, όσο και για τα πρόσωπα που αγαπούμε και μας αγαπούνε!

Συνειδητοποιούμε όμως, αν όχι στον βαθμό που θα έπρεπε, έστω και ελάχιστα κάποια πράγματα από την μεγάλη αυτή προσέγγιση και επικοινωνία; Μας συγκλονίζει το γεγονός ότι αρκετές φορές στη ζωή μας βρισκόμαστε κατά τρόπο, πνευματικό μεν, πραγματικό δε, πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Ίδιο τον Ιησού;

Η συναίσθησις αυτής ακριβώς της πραγματικότητας, μας κάνει να γονατίζουμε ως άλλος Ιάειρος ενώπιόν Του ή μας πληρώνει την συνείδηση με τον άγιο και σωστικό φόβο, ως άλλη αιμορροούσα; Αν ναι, τότε θα ακούμε το «θάρσει, η πίστις σου σέσωκέ σε». Τότε μόνο θα αρχίσουμε να βιώνουμε την συγκλονιστική φράση που ακούμε, αλλά δεν εννοούμε, «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Μόνο αν υπάρχουν τέτοιες ευλογημένες στιγμές στη χριστιανική μας πορεία, θα «πορευόμεθα εν ειρήνη» «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών».
Είθε η υγιής ρίζα της πίστεως να τροφοδοτεί τα ευωδιαστά άνθη της ευλαβείας. Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΛΟΥΚΑ (Λουκά η' 41-56) - Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΛΟΥΚΑ (Λουκά η' 41-56)

Θείες Ευεργεσίες

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή

Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας

Δύο μεγάλα θαύματα διηγείται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ευλογημένοι μου Χριστιανοί. Την ανάσταση της θυγατρός του Ιαείρου και τη θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός. Δυό θαύματα λοιπόν, το ένα είναι θεραπεία, το άλλο είναι ανάστασις. Πολλοί οι άρρωστοι, οι αγιάτρευτοι, που αδυνατούν οι γιατροί να τους θεραπεύσουν, όπως την αιμορροούσα γυναίκα. Ελπίδα τους κάποιο φάρμακο. Ελπίδα τους κάποιος περίφημος γιατρός. Ελπίδα τους κάποιο θαύμα, σαν το θαύμα του Χριστού στη γυναίκα, που δώδεκα χρόνια βασανιζόταν.

Αλλά αν η ελπίδα της θεραπείας του σώματος χαθεί και ο άνθρωπος πεθάνει, τότε απομένει η άλλη ελπίδα, η μεγάλη και βεβαία ελπίδα. Είναι η Ανάστασις. Δεν πρόκειται για σάπια ελπίδα, για όνειρο απατηλό. Είναι μία πραγματική μελλοντική βεβαιότητα. Απόδειξη και η ανάστασις του δωδεκάχρονου κοριτσιού. Ειδοποίησαν τον πατέρα, τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο: «Τέθνηκεν η θυγάτηρ σου». Πάει, πέθανε! Έσβησαν οι ελπίδες. Ο Ιάειρος ήταν έτοιμος να βάλει το κεφάλι κάτω και να αρχίσει τον θρήνο. Μα να, η καινούργια ελπίδα, ο Ιησούς Χριστός. Επεμβαίνει ο Χριστός: «Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται».

«Πίστευε»! Πίστη στην ανάσταση, αυτό απαιτούσε ο Χριστός εκείνη την ώρα. Πίστη σε δύο πράγματα: στο ότι το σώμα του κοριτσιού κοιμάται και στο ότι το πνεύμα έφυγε για λίγο και θα επιστρέψει. Και δεν άργησε να συμβεί το μεγάλο, το συγκλονιστικό, γεγονός. Το διαζύγιο σώματος και πνεύματος κράτησε για λίγο. Ο Χριστός, που ήλθε να ενώσει τα πάντα, ξαναένωσε το πνεύμα του κοριτσιού με το σώμα. Μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μάνας δίνει το αναστάσιμο σύνθημα, το εγερτήριο σάλπισμα: «Παιδί μου, σήκω». Αμέσως το πνεύμα ξαναγύρισε. «Και επέστρεψε η ψυχή της, και αναστήθηκε αμέσως».

Το θαύμα αυτό θα επαναληφθεί πιά για όλους τους νεκρούς. Κοιμάται ο νεκρός, δεν πέθανε. Ο θάνατος δεν είναι πλέον...θάνατος, είναι ύπνος και κοίμησις. Μετά τη Δευτέρα Παρουσία το σώμα, μεταμορφωμένο, μαζί με το πνεύμα θα δοξάζωνται στη βασιλεία των ουρανών, ανάλογα βέβαια με τα έργα που πράττουμε. Την πραγματικότητα αυτή λιτά αναφέρουν τα λόγια του Χριστού: «Και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως».(Ιωάν.5,29)

Την ώρα του θανάτου μας όλοι θα κοιμηθούμε, για να περιμένουμε την «εκ νεκρών ανάστασιν». Για να έχουμε το ποθούμενο αποτέλεσμα της σωτηρίας μας, είναι απόλυτα απαραίτητο να πλησιάσουμε τον Ιησού Χριστό, όσο έχουμε καιρό. Όπως τον πλησίασε η αιμορροούσα γυναίκα.

Με την καρδιά μας, με βαθειά πίστη, να πλησιάσουμε το μυστήριο της εν Χριστώ Ιησού σωτηρίας. Πώς;

Με το σώμα μας να συμμετέχουμε στα παθήματα του Χριστού. Να υπομένουμε τις θλίψεις με την ελπίδα, ότι αυτές μας εξασφαλίζουν την μεγάλη χαρά.

Με τα χέρια μας να αγγίζουμε καθημερινώς το βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή και ιδιαίτερα την Καινή Διαθήκη που είναι η αλήθεια της πίστεως μας.

Με τα πόδια μας να βρισκόμαστε κοντά στους πονεμένους αδελφούς μας.

Με το στόμα μας να πλησιάζουμε με φόβο και τρόμο, αλλά και πίστη και χαρά το άγιο Ποτήριο.

Να ζούμε ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό, απαλλαγμένοι από «παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος».

Έτσι το πνεύμα μας, όταν αναχωρήσει από το φθαρτό σώμα, την ώρα του θανάτου, θα χαίρεται στον ουρανό. Και το σώμα μας, όταν στην κοινή ανάσταση ξυπνήσει, θ'ακούσει: «Έλα ! Ο Κύριος σε περιμένει».

Πνεύμα και σώμα, ενωμένα και πάλι θα ζουν την ατέλειωτη χαρά στη βασιλεία των Ουρανών. Αμήν

Από το εξαιρετικό βιβλίο "ΕΓΩ ΔΕ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ" ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ-ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ-ΟΜΙΛΙΕΣ

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ΛΟΥΚΑ-Οι βαθμίδες της πίστεως

'H πίστη δεν είναι κάτι το στατικό, αλλά βλασταίνει σιωπηλά και έχει όλα τα περιθώρια ν' αύξηθή και να ωρίμαση, μέχρις ότου εξελίχθη από απλή τυπική κατάσταση, σε ουσιαστική σχέση αγάπης και αύτοπροσφοράς.

Σέ τούτη την ευαγγελική περικοπή μπορούμε να δούμε στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών των γεγονότων τις βαθμίδες της πίστεως.
Ό 'Αρχισυνάγωγος πλησιάζει το Χριστό και του ζητάει να έπισκεφθή το σπίτι του, για να θεραπεύση την ετοιμοθάνατη κόρη του.

Δεν έχει τον βαθμό της πίστεως του έκατοντάρχου, ό όποιος απλώς του ζητεί να πή λόγο, με τη βεβαιότητα ότι θα ίαθή και από μακρυά ό παις του. Ωστόσο, ενώ ό Κύριος εγκωμιάζει την ισχυρή και μεγάλη πίστη, εν τούτοις και τη μικρή και ασθενική δεν την απορρίπτει. Την ενισχύει μάλιστα, όταν μεγαλύτερες θλίψεις και δυσκολίες έρχονται να την απειλήσουν με αφανισμό. «Μη φοβού μόνον πίστευε και σωθήσεται».
Ή αίμορροούσα διαθέτει άλλη, μεγάλη πίστη! Πιστεύει ότι και ένα σιωπηλό άγγιγμα των ιματίων αρκεί για το θαύμα: «Ήψατό μου τις», λέγει ό Χριστή, απευθυνόμενος σ' ένα αμέτρητο πλήθος πού όχι απλά τον άγγιζε, αλλά κυριολεκτικά τον συνέθλιβε.
Ό Χριστός επιβραβεύει μια τέτοια πίστη, ή οποία πηγάζει από μία καρδιά καιομένη, πού ξέρει ν' αγγίζει όχι με καταφρόνηση, περιέργεια ή αδιαφορία, άλλα με αγάπη.
Ριζικά διαφορετικοί, άπιστοι, στέκονται οί πενθηφορούντες στο σπίτι του Ίαείρου, πλάϊ στο άψυχο σώμα του μικρού κοριτσιού.
Δεν περιμένουν από το Χριστό τίποτε!
Μάλιστα τον χλευάζουν, όταν τους λέγει ότι «ούκ απέθανε, αλλά καθεύδει». «Κατέχων αυτού», στηριγμένοι στη νοητική βεβαιότητα. «Είδότες»! «Γνωρίζοντες»! Ή «άντικειμενική γνώση», πού ενισχύει το αίσθημα της αυτάρκειας και κάνει σταθερότερη την επικράτεια του θανάτου από την ανάσταση και τη ζωή!
Ή αναστάσιμη όσο και συγκλονιστική απάντηση του Χριστού θυμίζει ότι ό Θεός της Εκκλησίας γνωρίζεται με το δρόμο της πίστης.
Είναι άφυπνιστικό το μήνυμα για όλους εμάς, οί όποιοι, έχοντας διαταραγμένη τη σχέση μας με το Θεό, προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε την πραγματικότητα της ζωής με τα επιχειρήματα της σκέψης!

Αρχιμ.Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ΛΟΥΚΑ- Ιερά Μητρόπολις Πάφου

«Πεσών παρά τους πόδας του Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού»(Λουκ.8,41)

Δυο θλιβερά και οδυνηρά γεγονότα, μας εξιστορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Ένας πατέρας απελπισμένος και μια γυναίκα ταλαιπωρημένη, είναι τα κύρια πρόσωπα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ο πατέρας είναι ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος, που έχει μονογενή κόρη δώδεκα χρονών, που είναι βαριά άρρωστη, ετοιμοθάνατη. Η γυναίκα πάσχει εδώ και δώδεκα χρόνια από συνεχή αιμορραγία και παρ' όλο ότι είχε ξοδέψει όλη την περιουσία της στους γιατρούς δεν είχε καμιά θεραπεία. Και οι δυο τους δυστυχισμένοι, άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και φορτωμένοι τα δεινά και τις θλίψεις της ζωής. Απελπισμένοι και οι δυο από την κοινωνία, καταφεύγουν με πίστη και ελπίδα στον Ιησού Χριστό. Ο πατέρας με παρρησία, χωρίς να φοβηθεί για τη θέση του, προσκυνά και ικετεύει τον Κύριο. Η γυναίκα κρυφά, αλλά με ευλάβεια, ζητά την ίαση της. Σαν αποτέλεσμα, ο αρχισυνάγωγος λαμβάνει την κόρη του αναστημένη και ζωντανή και η γυναίκα την ψυχική και σωματική της θεραπεία. Τα δυο αυτά γεγονότα, μας δίνουν σήμερα την ευκαιρία, ν' ασχοληθούμε για τα δεινά και τις θλίψεις, που συμβαίνουν στη ζωή μας.

Πρέπει, αδελφοί μου, να ομολογήσουμε ότι πολύ συχνά, μέσα στη ζάλη και τις φροντίδες της ζωής, οι περισσότεροι από μας λησμονούμε τον Θεό. Μεθούμε από τα ωραία του κόσμου τούτου πράγματα και απομακρυνόμαστε από τον Ουράνιο Πατέρα και Δημιουργό αυτού του κόσμου. Σαν αποτέλεσμα, η απομάκρυνση αυτή και η περιπλάνηση μας μακριά από το Θεό, οδηγεί την ψυχή μας στην παγίδα του πνευματικού θανάτου. Κι επειδή οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουμε, έρχεται ο Θεός που μας αγαπά και επιτρέπει τη δοκιμασία. Κι' αυτό για να μας ξυπνήσει και να μας συνεφέρει, να μας ανοίξει τα μάτια και να μας επαναφέρει κοντά του. Πάρα πολλοί είναι εκείνοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που ενώ είχαν λησμονήσει τον Θεό και είχαν ψυχρανθεί μαζί του, τον θυμήθηκαν και πάλιν, ευρισκόμενοι στο κρεβάτι του πόνου ή κατά την διάρκεια μιας άλλης δοκιμασίας.

Αλλά επιτρέπει ακόμα ο Θεός τα δεινά και τις θλίψεις, για να μας απελευθερώσει από τον εγωισμό και την αυτοπεποίθηση, που τόσο εύκολα μας κυριεύει. Είναι αλήθεια ότι μετά από κάποιες μικροεπιτυχίες που είχαμε στη ζωή, αρχίζουμε να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας. Κατά τη λαϊκή ρήση «παίρνει ο νους μας αέρα». Κι εκεί που φθάνουμε στο ζενίθ της αρρωστημένης επιτυχίας μας, έρχεται μια ευλογημένη θλίψη και δοκιμασία και μας προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα. Σκορπίζει τους καπνούς της αλαζονείας, που μας είχαν πνίξει και μας υπενθυμίζει πόσο μικροί και ευτελείς είμαστε. Κι έτσι ο Θεός μας βοηθά να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και να γίνουμε ταπεινοί και μετριόφρονες. Να γίνουμε καλοί, επιεικείς και συμπαθείς προς τους συνανθρώπους μας, με τους οποίους ζούμε και συνεργαζόμαστε. Κλασική περίπτωση, ο άσωτος υιός της παραβολής, που με τόση αλαζονεία ξεκίνησε κι έφυγε μακριά από τον πατέρα του. Κι έπειτα η πείνα, η εγκατάλειψη, η απομάκρυνση των φίλων, το συνέφερε. Είδε την αθλιότητα του, αναγνώρισε το μεγάλο αμάρτημα του και επέστρεψε ταπεινός και χωρίς καμιά απαίτηση πίσω στον πατέρα του.

Πολλές φορές όμως ο Θεός. στέλλει θλίψεις και για να μας βοηθήσει να αυξήσουμε την πίστη και την αρετή μας. Για να μας καλλιεργήσει περισσότερον εις βάθος. Και επιτρέπει ο Θεός να έλθει μια δοκιμασία, που αν πραγματικά είμαστε πιστοί, τότε ξυπνούν οι πνευματικές μας δυνάμεις. Κι αρχίζουμε τότε να προσευχόμαστε θερμότερα και εντατικότερα. Η πίστη μας ζωντανεύει και η ελπίδα μας στρέφεται με δύναμη στο Παντοδύναμο Θεό. Αποστρέφουμε τα μάτια μας από την ματαιότητα του κόσμου και η αμαρτία δεν μας ελκύει όπως άλλοτε. Αποκτούμε καρτερία και υπομονή και με μια λέξη γινόμαστε καλύτεροι εξ αιτίας της παιδαγωγίας αυτής. Γιατί τον πόνο της ψυχής μας, δυστυχώς, δεν μπορούμε να τον εκχύνουμε με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε κανένα άλλο από τον Θεό. Τα διάφορα ανθρώπινα μέσα, οι φιλίες, τα αξιώματα, τα πλούτη και τα υλικά αγαθά, αδυνατούν να μας παρηγορήσουν στις κακοπάθειές μας. Πολλές φορές οι άνθρωποι που ζουν μακριά από το Θεό, αντί να μας βοηθήσουν, μας απελπίζουν και μας θλίβουν περισσότερο και γίνονται παρηγορητές, που προσφέρουν κακές παρηγοριές, με τις πολυλογίες και απερισκεψίες τους. Και ο κόσμος μας θα ήταν σκοτεινός, μαύρος και άχαρις, για μας τους αδύνατους, τους ασθενείς και ένοχους, αν δεν μπορούσαμε στις θλιβερές μέρες της ζωής μας, να προσφεύγουμε στο θρόνο της χάριτος του Κυρίου μας. Τότε η ζωή μας θα ήταν κοιλάδα δακρύων και αναστεναγμών, χωρίς καμιά ελπίδα σωτηρίας.

Γι' αυτό και δεν πρέπει να γογγύζουμε στον καιρό των θλίψεων μας. Αφού ο αγαθοδότης Θεός επιδιώκει την ωφέλεια μας θα πρέπει με ευγνωμοσύνη να δεχόμαστε την παιδαγωγία του. Εξ' άλλου, μαζί με τις θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός μας δίνει και τη δύναμη να τις υπομένουμε. Και δεν μας δοκιμάζει παρά μόνο όσο αντέχουμε. Χρειάζεται επομένως καλοπροαίρετη καρδιά και αγαθή διάθεση. Χρειάζεται ακόμα δίψα πνευματική, πνεύμα μαθητείας και ταπείνωση. Πρέπει τέλος τα νοήματα των λόγων που ακούομε να τα συγκρατούμε κι έπειτα με αγώνα και υπομονή αυτά που ακούομε να τα εφαρμόζουμε.

Αδελφοί μου! Οι θλίψεις, τα δεινά και οι κακουχίες στη ζωή μας αποδεικνύονται ωφέλιμες αν τις δεχόμαστε με υπομονή, με ταπείνωση, με καρτερία και ευγνώμονα διάθεση. Για να επιτύχουμε αυτό ας στρέφουμε πάντα τα βλέμματα μας στον Εσταυρωμένο Ιησού. Ας παίρνουμε μαθήματα από Εκείνο που ενώ ήταν αναμάρτητος, τόσον επόνεσεν και τόσα υπέφερε για μας. Από τον Εσταυρωμένο Κύριο θα αντλούμε δύναμη και βοήθεια και ο σταυρός των θλίψεων μας θα γίνεται ελαφρότερος και ο πόνος μας απαλότερος. Γι' αυτό στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας ας υψώνουμε το νου και την καρδιά μας προς τον Κύριο και ας εκζητούμε τη βοήθεια και την προστασία Του. Τότε θα ειρηνεύουμε και θα γινόμαστε δυνατοί και νικητές στις θλίψεις μας. Στη θάλασσα της ζωής είναι πολλές οι τρικυμίες. Πολλά τα βάσανα, τα δεινά και οι θλίψεις. Σαν καλοί χριστιανοί ας σταθούμε στο ύψος μας. Με θάρρος και ελπίδα, με πίστη και με προσευχή ας αντιμετωπίσουμε τις θλίψεις της ζωής. Έτσι θα νικήσουμε και θα καταστήσουμε τον Παντοδύναμο Θεό, προστάτη και βοηθό μας και θα νικήσουμε όλα τα δεινά, όλα τα κακά και όλες τις δοκιμασίες της ζωής μας.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 41-56)

Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+))

7 Νοεμβρίου 1965

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Γιὰ δυὸ θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς λέγει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ θεραπεία μιᾶς γυναίκας ἀπὸ ἀρρώστια ποὺ τὴν βασάνιζε δώδεκα χρόνια. Τὸ ἄλλο εἶναι ἡ ἀνάσταση ἑνὸς κοριτσιοῦ. Καὶ τὰ δυὸ εἶναι θαύματα τῆς ἀγάπης ποὺ μᾶς ἔχει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τῆς θεϊκῆς του παντοδυναμίας.

Ἂς ἀκούσουμε στὴ δική μας ἁπλὴ γλώσσα πῶς τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο μᾶς μιλάει γιὰ τὰ δυὸ ἐτοῦτα θαύματα.

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἕνας ἄνθρωπος πλησίασε τὸν Ἰησοῦ· τὸν ἔλεγαν Ἰάειρο κι αὐτὸς ἦταν προϊστάμενος τῆς συναγωγῆς· ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ μπῆ στὸ σπίτι του, γιατ' εἶχε μία μοναχοκόρη ὡς δώδεκα χρονῶν κι αὐτὴ ἀπ' ὥρα σὲ ὥρα ἦταν νὰ πεθάνη. Κι ἐκεῖ ποὺ πήγαινε ὁ Ἰησοῦς ὁ πολὺς κόσμος τὸν ἔπνιγαν. Καὶ μία γυναίκα, ποὺ εἶχε αἱμορραγία ἐδῶ καὶ δώδεκα χρόνια κι εἶχε ξοδέψει σὲ γιατροὺς ὅλο της τὸ βίο κι ἀπὸ κανένα δὲν εἶδε γιατρειά, πλησίασε ξωπίσω καὶ ἄγγιξε τὴν ἄκρη ἀπὸ τὸ φόρεμα τοῦ Ἰησοῦ κι ἀμέσως σταμάτησε ἡ αἱμορραγία της. Κι εἶπε ὁ Ἰησοῦς· ποιὸς μὲ ἄγγιξε; Κι ἐνῶ ἀρνιοῦνταν ὅλοι, εἶπε ὁ Πέτρος κι ἐκεῖνοι ποὺ ἦσαν μαζί του. Κύριε, ὁ κόσμος σὲ σπρώχνουν καὶ πέφτουν ἐπάνω σου καὶ λές· ποιὸς μὲ ἄγγιξε; Κι ὁ Ἰησοῦς εἶπε· κάποιος μὲ ἄγγιξε· γιατί ἐγὼ κατάλαβα πὼς βγῆκε δύναμη ἀπὸ πάνω μου. Κι ὅταν εἶδε ἡ γυναίκα πὼς δὲ μπόρεσε νὰ τοῦ κρυφτῆ, ἦλθε τρέμοντας, γονάτισε μπρός του καὶ τοῦ ξωμολογήθηκε μπροστὰ σ' ὅλο τὸν κόσμο γιὰ τὴν αἰτία ποὺ τὸν ἄγγιξε καὶ πὼς γιατρεύτηκε ἀμέσως. Κι ὁ Ἰησοῦς τῆς εἶπε· ἔχε θάρρος, κόρη μου, ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε, πήγαινε στὸ καλό. Ἐνῶ ἀκόμα μιλοῦσε, ἔρχεται κάποιος ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυνάγωγου καὶ τοῦ λέγει· πέθανε ἡ θυγατέρα σου, μὴν ἐνοχλεῖς τὸ διδάσκαλο. Κι ὁ Ἰησοῦς ποὺ τὸ ἄκουσε ἀποκρίθηκε στὸν ἀρχισυνάγωγο καὶ τοῦ λέγει· μὴ φοβάσαι· μόνο νὰ πιστεύης καὶ θὰ σωθῆ. Κι ὅταν μπῆκε στὸ σπίτι δὲν ἀφῆκε νὰ μπῆ κανένας παρὰ μόνο ὁ Πέτρος κι ὁ Ἰάκωβος κι ὁ Ἰωάννης κι ὁ πατέρας τοῦ κοριτσιοῦ κι ἡ μητέρα. Ἔκλαιαν ὅλοι καὶ θρηνοῦσαν τὸ παιδί. Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε· Μὴν κλαῖτε· δὲν πέθανε, ἀλλὰ κοιμᾶται. Καὶ τὸν γελοῦσαν, γιατ' ἤξεραν πὼς πέθανε. Κι ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, κράτησε ἀπὸ τὸ χέρι τὸ κορίτσι, τοῦ μίλησε καὶ τοῦ εἶπε· παιδί μου, σηκώσου. Καὶ ξαναγύρισε τὸ πνεῦμα τοῦ παιδιοῦ κι ἀναστήθηκε ἀμέσως κι ὁ Ἰησοῦς διάταξε νὰ τοῦ δώσουν νὰ φάγη. Οἱ γονιοὶ του τὰ 'χασαν· κι ὁ Ἰησοῦς τοὺς παράγγειλε νὰ μὴν ποῦν σὲ κανέναν ἐτοῦτο ποὺ γίνηκε.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶν' ὁ γιατρός μας· ὁ μεγάλος καὶ πρῶτος μας γιατρός. Ἔχει δυὸ μοναδικὰ προσόντα ὁ γιατρὸς μας Ἰησοῦς Χριστός· πρῶτα μᾶς ἀγαπάει ὅσο δὲν τὸ βάζει ὁ νοῦς μας κι ὕστερα ἔχει δύναμη ποὺ νὰ μπορῆ τὰ πάντα. Γιατί τὰ θαύματα ποὺ βλέπουμε στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια κι ὅλα τὰ θαύματα ποὺ κάνει ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πράξεις μόνο τῆς παντοδυναμίας του, μὰ καὶ τῆς ἀγάπης του· πρῶτα τῆς ἀγάπης του κι ὕστερα τῆς παντοδυναμίας του.

Μᾶς ἀγαπάει ὁ Θεὸς κι ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπάει γι' αὐτὸ δείχνει τὴ δύναμή του στὸν κόσμο. Καὶ δὲν εἶν’ ἄλλο πράγμα, χριστιανοί μου, ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ μάλιστα στὴν ἀρρώστια. Εἶναι βέβαια καὶ ἡ Ἐπιστήμη. Ποιὸς τὸ λέει πὼς δὲν εἶναι ἡ Ἐπιστήμη; Μὰ ὁ καλύτερος ἐπιστήμονας γιατρός, ἂν δὲν ἀγαπάη τὸν ἄνθρωπο ποὺ 'χει στὰ χέρια του, ἀλήμονο στὸν ἄρρωστο. Μὰ νὰ μὴ μᾶς περάση ἀπὸ τὸ νοῦ πὼς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι γιατρὸς ἐπιστήμονας. Ἡ Ἐπιστήμη εἶναι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, μὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεός. Οἱ θεραπεῖες ποὺ κάνει εἶναι θαύματα τῆς θεϊκῆς του δυνάμεως. Δὲν κάνει διάγνωση, δὲν γράφει συνταγές, δὲν ὁρίζει θεραπεία, μὰ δίνει δύναμη στὸν ἄρρωστο ἀπὸ τὴ δύναμή του· «ἐγὼ κατάλαβα πὼς βγῆκε δύναμη ἀπὸ πάνω μου», τὸν ἀκοῦμε νὰ λέγη σήμερα στὸ Εὐαγγέλιο.

Χριστιανέ μου, στὴν ἀρρώστια σου φώναξε τὸ γιατρό, ρώτησε τὴν Ἐπιστήμη, μὰ πρῶτ' ἀπ' ὅλα ζήτησε τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τοῦ Θεοῦ δῶρο σὲ μᾶς εἶναι καὶ ἡ Ἐπιστήμη, δικός του ἄνθρωπος εἶναι κι ὁ γιατρός· ὁ καλὸς γιατρός, ὄχι μόνο ποὺ ξέρει τὴν Ἐπιστήμη του, μὰ καὶ ποὺ ἀγαπάει τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δὲν εἶναι μόνο ὁ γιατρός μας, εἶναι κι ἡ ζωή μας. Καὶ πεθαμένοι νὰ 'μαστε ἐκεῖνος μᾶς ἀνασταίνει, ὅπως τὸ εἴδαμε καὶ τοῦτο στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Κι ὁ νοῦς μας τώρα πάει στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἐκείνων ποὺ ἀνάστησε ὁ Χριστός, καθὼς μᾶς λένε τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια κι ἐκείνων ποὺ θ' ἀναστήση στὴ δευτέρα παρουσία. Νὰ μὴν τρομάξη κανένας, ἂν ποῦμε πὼς ἐτοῦτο εἶναι τὸ λιγώτερο. Αὐτὲς εἶναι ἀναστάσεις τῶν σωμάτων· μὰ τὶς πνευματικὲς ἀναστάσεις ποιὸς τὶς βλέπει καὶ ποιὸς τὶς λογαριάζει; Ἤμαστε νεκροὶ ἀπὸ τὰ παραπτώματα καὶ μᾶς ἀνάστησε καὶ μᾶς ἔδωκε ζωὴ ὁ Χριστός, λέει ὁ Ἀπόστολος. Ἐτούτη εἶναι ἡ ζωὴ κι ἐτούτη εἶναι ἡ ἀνάσταση, ὄχι μόνο ἡ σωματική, μὰ καὶ ἡ πνευματική· πρῶτα ἡ πνευματικὴ κι ὕστερα ἡ σωματική, γιατί ἡ ψυχὴ κινάει τὸ σῶμα, κι ἂν εἶναι πεθαμένη ἡ ψυχή, νεκρὸ εἶναι καὶ τὸ σῶμα κι ἂς φαίνεται πὼς ἔχει ὑγεία καὶ ζωή. Τρῶς ἐσὺ καὶ πίνεις καὶ κάνεις ὅ,τι σοῦ λένε οἱ ἐπιθυμίες σου, καὶ θαρρεῖς πὼς εἶσαι γερὸς καὶ ζωντανός, καὶ δὲν τὸ λογιάζεις πὼς ἡ ψυχή σου εἶναι πεθαμένη. Ποιὸς θὰ τῆς δώση ζωὴ καὶ ποιὸς θὰ τὴν ἀναστήση; Ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάσταση. Ἂν μείνης ἔτσι μὲ πεθαμένη τὴν ψυχή σου κι ἔρθη ἡ μέρα νὰ πεθάνη καὶ τὸ σῶμα σου, θὰ πᾶς στὸν ἄλλον κόσμο πεθαμένος δυὸ φορές, καὶ στὴ δευτέρα παρουσία θ' ἀναστηθῆς «εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» κι ὄχι «εἰς ἀνάστασιν ζωῆς». Ἡ ψυχή σου θὰ πάη τότε νὰ βρῆ τὸ σῶμα, ὄχι γιὰ νὰ ζήση, μὰ γιὰ νὰ κολαστῆ μαζί του.


Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ἂν τύχη κι ἀρρωστήσουμε, ἔχουμε γιατρό μας τὸ Χριστό. Κι ἂν τύχη καὶ μᾶς εὕρη ὁ θάνατος, ἔχουμε ζωή μας τὸ Χριστό. Ἂς φοβούμαστε πιότερο νὰ μὴν ἀρρωστήση καὶ νὰ μὴν πεθάνη ἡ ψυχή μας. Κι ἂς φροντίζουμε, ὅταν φεύγουμε ἀπὸ τοῦτο τὸν κόσμο, μετανοιωμένοι καὶ ξωμολογημένοι, νὰ 'ναι ἡ ψυχὴ μας ζωντανή. Γιὰ νὰ βρίσκη ἐκεῖ ποὺ πάει ἀνάπαυση καὶ νὰ περιμένη ἀνάσταση ζωῆς. Ἀμήν

Ἕνα παράδοξο θαῦμα (Λουκ. η΄41-56)

Ἰωὴλ Φραγκάκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)

«Ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ»

Ἡ φιλάνθρωπη συμπεριφορὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ θαυμαστὰ ἔργα ποὺ ἐπιτελοῦσε γρήγορα διαδίδονταν στὸ λαό. Ὅταν π.χ. πῆγε στὸ τελωνεῖο τοῦ Ματθαίου καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν ἀκολουθήσει, τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση καὶ διαφημίσθηκε (Ματθ. 9,9). Ἐπίσης, ὅταν συγχώρησε τὴν ἁμαρτωλὴ γυναίκα λέγοντας «ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολὺ» (Λουκ. 7,47), δηλαδὴ «συγχωροῦνται οἱ πολλὲς ἁμαρτίες της, γιατί ἀγάπησε πολύ»· τὸ συμβὰν αὐτὸ προξένησε μεγάλη ἐντύπωση. Ἤ ἀκόμη ἡ πραγματικότητα πὼς ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν ἔδιωξε ἁμαρτωλὸ οὔτε μίλησε ἄσχημα σὲ κάποιον ποὺ Τοῦ ζήτησε βοήθεια, ἦταν κάτι ποὺ τὸ ἤξεραν πολλοί. Αὐτὰ τὰ εἶχε ἀκούσει καὶ μία γυναίκα ποὺ ἔπασχε δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια ἀπὸ μία ἀκατάσχετη αἱμορραγία. Ἐπειδὴ ὅμως φοβόταν νὰ πάει εὐθέως νὰ τὸ ζητήσει ἀπ’ τὸ Χριστό, πῆγε κρυφὰ καὶ ἀκούμπησε στὴν ἄκρη τοῦ ἱματίου Του κι ἔγινε καλά. Βγῆκε τότε δύναμη ἀπ’ τὸ Χριστὸ ποὺ τὴν θεράπευσε τελείως. Ἂς δοῦμε τὴν προσωπικότητα αὐτῆς τῆς γυναίκας.


Ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα

Ὁ Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπαγόρευε στὶς γυναῖκες, ποὺ ἔπασχαν ἀπ’ τὰ γνωστὰ γυναικεῖα νοσήματα νὰ ἀναμειγνύονται μέσα στὸ πλῆθος καὶ νὰ παρακολουθοῦν τὶς δημόσιες λατρεῖες τοῦ Ναοῦ ἢ τῆς Συναγωγῆς. Ἡ γυναίκα ἦταν γνωστὴ σ’ ὅλους πὼς ἔπασχε ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἀρρώστια καὶ ὑπῆρχε κίνδυνος, ὅταν θὰ παρουσιαζόταν μπροστὰ στὸ Χριστό, οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι νὰ τὴν ἔδιωχναν σὰν μολυσμένη. Τὸ γεγονὸς τὸ ἤξερε κι αὐτή, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν κάλεσε τὸν Ἰησοῦ στὸ σπίτι της. Ἐφ’ ὅσον ἦταν «ἀκάθαρτη», κανεὶς δὲν ἔπρεπε νὰ τὴν πλησιάσει. Ἐπίσης ἡ αἱμορροοῦσα δὲ στάθηκε οὔτε καὶ μακριὰ γιὰ νὰ φωνάξει τὸ Χριστό, γιατί, ὅπως λέγει ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνός, «ἠσχύνετο δημοσιεῦσαι τοιοῦτον πάθος», δηλ. ντρεπόταν νὰ κάνει φανερὴ μιὰ τέτοια ἀρρώστια.


Ἡ πίστη τῆς αἱμορροούσας

Ἕνα ἄλλο σημεῖο τῆς προσωπικότητας τῆς γυναίκας ἦταν ἡ πίστη της. Ἐπειδὴ εἶχε μεγάλη πίστη, σκέφθηκε νὰ ἀκουμπήσει τὸ ἱμάτιο τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ γίνει καλά. Μπορεῖ τὰ ροῦχα τοῦ Χριστοῦ νὰ εἶχαν χάρη ἐπάνω τους, ἐπειδὴ ἐρχόντουσαν σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ ζωοποιὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, ὅμως χρειαζόταν ἡ πίστη τῆς γυναίκας, γιὰ νὰ μεταδώσουν αὐτὴ τὴν ἰαματικὴ ἐνέργεια. Ἂς θυμηθοῦμε τί ἔγινε κατὰ τὸν καιρὸ τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ. Οἱ στρατιῶτες ποὺ σταύρωσαν τὸν Κύριο, πῆραν τὰ ἱμάτια καὶ τὸ χιτώνα Του μὲ τὸ γνωστὸ σ’ ὅλους μας τρόπο. Ἐνῶ ἀκουμποῦσαν τὰ ροῦχα τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔνιωσαν τίποτε. Τοὺς ἔλειπε ἡ πίστη. Ἀντίθετα ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα μὲ τὴν πίστη της πῆρε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ τρόπος ποὺ σκέφτηκε, δηλαδὴ νὰ ἀκουμπήσει κρυφὰ τὰ ἱμάτια τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ γίνει καλά, μπορεῖ νὰ ἦταν μιὰ ἰδιότυπη πράξη, ἂς ποῦμε μιὰ ἀκατηγόρητη «κλοπὴ» τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ ἄξιζε. Ὁ Θεοφάνης ὁ Κεραμεὺς γράφει γιὰ τὴν πράξη τῆς γυναίκας· «ἡ τῆς γυναικὸς ἐπαινουμένη κλοπή», δηλαδὴ κλοπὴ ποὺ ἐπαινεῖται καὶ δὲν καταδικάζεται. Στὸ σημεῖο αὐτὸ φαίνεται ἡ πίστη τῆς γυναίκας. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι γνωστό, θεραπεύτηκε πλήρως καὶ προσφωνήθηκε ἀπ’ τὸ Χριστὸ ὡς θυγατέρα Του· «θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 8,48).


Ἡ πίστη δὲν εἶναι μαγικὸ γεγονὸς

Ἡ γυναίκα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς διδάξει. Κατ’ ἀρχήν, τί ἐπεθύμησε; Νὰ ἀκουμπήσει τὸ κράσπεδο τοῦ ἱματίου τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ἴδιο νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Ἐὰν θέλουμε, μποροῦμε ὄχι ἁπλῶς νὰ ἀκουμπήσουμε τὸν Ἰησοῦ, ἀλλ’ ὁλόκληρο νὰ Τὸν τοποθετήσουμε μέσα μας. Μπροστά μας καὶ πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα εὑρίσκεται τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ροῦχο, ἀλλὰ τὸ ἴδιο τὸ Δεσποτικὸ σῶμα. Ὁ καθένας μας ἔχει καὶ κάποια ἀσθένεια εἴτε ψυχικὴ εἴτε σωματική. Οἱ μώλωπες τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἐμφανεῖς στὴν ψυχή μας. Ἂς προσέλθουμε μὲ πίστη στὸ ἅγιο Ποτήριο. Ἐὰν τὸ ἱμάτιο τοῦ Χριστοῦ εἶχε τόση δύναμη, πολὺ περισσότερο τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Νὰ προσέλθουμε ὄχι ἁπλῶς σὰν νὰ πρόκειται γιὰ μία μαγικὴ τελετή, ἀλλὰ μὲ πίστη καὶ καθαρὴ συνείδηση· μὲ τὴν πεποίθηση πὼς τὰ πάντα μπορεῖ νὰ τὰ κατορθώσει ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ. Κανεὶς ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς θεραπεύσει τὶς ἀσθένειες ἢ νὰ μᾶς συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες παρὰ μόνον ὁ Χριστός. Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ σκοτώνει τοὺς «ἔνδον σκώληκας», γράφει ἕνας ἅγιος.

Ἂς ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς τὴν πίστη τῆς αἱμορροούσας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ γιατρεύσουμε τὰ ποικίλα πάθη μας μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.