ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΛΟΥΚΑ (Λουκά η' 41-56) - Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΛΟΥΚΑ (Λουκά η' 41-56)

Θείες Ευεργεσίες

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή

Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας

Δύο μεγάλα θαύματα διηγείται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ευλογημένοι μου Χριστιανοί. Την ανάσταση της θυγατρός του Ιαείρου και τη θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός. Δυό θαύματα λοιπόν, το ένα είναι θεραπεία, το άλλο είναι ανάστασις. Πολλοί οι άρρωστοι, οι αγιάτρευτοι, που αδυνατούν οι γιατροί να τους θεραπεύσουν, όπως την αιμορροούσα γυναίκα. Ελπίδα τους κάποιο φάρμακο. Ελπίδα τους κάποιος περίφημος γιατρός. Ελπίδα τους κάποιο θαύμα, σαν το θαύμα του Χριστού στη γυναίκα, που δώδεκα χρόνια βασανιζόταν.

Αλλά αν η ελπίδα της θεραπείας του σώματος χαθεί και ο άνθρωπος πεθάνει, τότε απομένει η άλλη ελπίδα, η μεγάλη και βεβαία ελπίδα. Είναι η Ανάστασις. Δεν πρόκειται για σάπια ελπίδα, για όνειρο απατηλό. Είναι μία πραγματική μελλοντική βεβαιότητα. Απόδειξη και η ανάστασις του δωδεκάχρονου κοριτσιού. Ειδοποίησαν τον πατέρα, τον αρχισυνάγωγο Ιάειρο: «Τέθνηκεν η θυγάτηρ σου». Πάει, πέθανε! Έσβησαν οι ελπίδες. Ο Ιάειρος ήταν έτοιμος να βάλει το κεφάλι κάτω και να αρχίσει τον θρήνο. Μα να, η καινούργια ελπίδα, ο Ιησούς Χριστός. Επεμβαίνει ο Χριστός: «Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται».

«Πίστευε»! Πίστη στην ανάσταση, αυτό απαιτούσε ο Χριστός εκείνη την ώρα. Πίστη σε δύο πράγματα: στο ότι το σώμα του κοριτσιού κοιμάται και στο ότι το πνεύμα έφυγε για λίγο και θα επιστρέψει. Και δεν άργησε να συμβεί το μεγάλο, το συγκλονιστικό, γεγονός. Το διαζύγιο σώματος και πνεύματος κράτησε για λίγο. Ο Χριστός, που ήλθε να ενώσει τα πάντα, ξαναένωσε το πνεύμα του κοριτσιού με το σώμα. Μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μάνας δίνει το αναστάσιμο σύνθημα, το εγερτήριο σάλπισμα: «Παιδί μου, σήκω». Αμέσως το πνεύμα ξαναγύρισε. «Και επέστρεψε η ψυχή της, και αναστήθηκε αμέσως».

Το θαύμα αυτό θα επαναληφθεί πιά για όλους τους νεκρούς. Κοιμάται ο νεκρός, δεν πέθανε. Ο θάνατος δεν είναι πλέον...θάνατος, είναι ύπνος και κοίμησις. Μετά τη Δευτέρα Παρουσία το σώμα, μεταμορφωμένο, μαζί με το πνεύμα θα δοξάζωνται στη βασιλεία των ουρανών, ανάλογα βέβαια με τα έργα που πράττουμε. Την πραγματικότητα αυτή λιτά αναφέρουν τα λόγια του Χριστού: «Και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως».(Ιωάν.5,29)

Την ώρα του θανάτου μας όλοι θα κοιμηθούμε, για να περιμένουμε την «εκ νεκρών ανάστασιν». Για να έχουμε το ποθούμενο αποτέλεσμα της σωτηρίας μας, είναι απόλυτα απαραίτητο να πλησιάσουμε τον Ιησού Χριστό, όσο έχουμε καιρό. Όπως τον πλησίασε η αιμορροούσα γυναίκα.

Με την καρδιά μας, με βαθειά πίστη, να πλησιάσουμε το μυστήριο της εν Χριστώ Ιησού σωτηρίας. Πώς;

Με το σώμα μας να συμμετέχουμε στα παθήματα του Χριστού. Να υπομένουμε τις θλίψεις με την ελπίδα, ότι αυτές μας εξασφαλίζουν την μεγάλη χαρά.

Με τα χέρια μας να αγγίζουμε καθημερινώς το βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή και ιδιαίτερα την Καινή Διαθήκη που είναι η αλήθεια της πίστεως μας.

Με τα πόδια μας να βρισκόμαστε κοντά στους πονεμένους αδελφούς μας.

Με το στόμα μας να πλησιάζουμε με φόβο και τρόμο, αλλά και πίστη και χαρά το άγιο Ποτήριο.

Να ζούμε ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό, απαλλαγμένοι από «παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος».

Έτσι το πνεύμα μας, όταν αναχωρήσει από το φθαρτό σώμα, την ώρα του θανάτου, θα χαίρεται στον ουρανό. Και το σώμα μας, όταν στην κοινή ανάσταση ξυπνήσει, θ'ακούσει: «Έλα ! Ο Κύριος σε περιμένει».

Πνεύμα και σώμα, ενωμένα και πάλι θα ζουν την ατέλειωτη χαρά στη βασιλεία των Ουρανών. Αμήν

Από το εξαιρετικό βιβλίο "ΕΓΩ ΔΕ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ" ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ-ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ-ΟΜΙΛΙΕΣ

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή