Αιτίες και αφορμές για τον μίτο της… διαφθοράς, που μαστίζει τον τόπο μας…Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

«Η διαφθορά του καλύτερου είναι η χειρότερη και μετράει…»
Θωμάς Ακουϊνάτος

Ένα είναι βέβαιο: το ήθος θεωρείται, πλέον, στην εποχή μας “είδος εν ανεπαρκεία”, ένα είδος που σπανίζει επικίνδυνα.
Ο κυνισμός, ο ευδαιμονισμός, η παντός τύπου εκπτώσεις, η μανία της κατανάλωσης (ακόμη και για λόγους ψυχοθεραπείας), το πάθος του εύκολου κέρδους, η περιφρόνηση στις αρχές, στις αξίες και την τιμιότητα, έχουν γίνει ποτάμι που συμπαρασύρει τα πάντα στην καταστροφική πορεία του. Και φάνηκαν όλα αυτά, την περίοδο της κρίσης.
Φραγμό σ’ όλα αυτά, θα μπορούσε να θέσει, ίσως, το καλό παράδειγμα, αλλά δεν υπάρχει. Κι όταν υπάρχει πνίγεται. Κι όταν δεν πνίγεται είναι αμυδρό. Συνεχώς περισσότεροι, ακούμε ή διαβάζουμε ακόμη και σήμερα, ότι μεθίστανται στις τάξεις των εκβιαστών ή των εκβιαζομένων, των δωροδοκούντων ή των δωροδοκουμένων, των κλεπτών ή των κλεπταποδόχων.
- « Αν δεν το πάρω εγώ, θα το πάρει κάποιος άλλος»
- «Αν δεν το κάνω εγώ, θα το κάνει κάποιος άλλος»
Αυτή η νοοτροπία- δικαιολογία, επικρατεί, δυστυχώς, παντού.
Η διαφθορά- και δια στόματος του μέχρι χθες Πρώτου Πολίτη της χώρας- έχει επέλθει παντού και γκρεμίζει σιγά αλλά σταθερά και τα τελευταία οχυρά της εντιμότητας. Η ακεραιότητα και η τιμιότητα έχουν γίνει συνώνυμα της βλακείας. Ποτέ άλλοτε οι γνωστοί στίχοι του Γεωργίου Σουρή, δεν είχαν μεγαλύτερη ανταπόκριση στην πραγματικότητα:
«Κι όποιος είναι τίμιος, ας γίνει ερημίτης κι ας συχνοβράζει την τιμή,
να πίνει το ζουμί της».
Όλα βέβαια, γίνονται πίσω από την επίφαση της νομιμότητας και της κάθαρσης, πίσω από την «αγνή» προθήκη της αφέλειας ή το προπέτασμα καμιά φορά και κηρυγμάτων ακόμη- όταν η θρασύτητα και η βρωμιά υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.
Τίποτα δεν προχωρεί μόνο του. Το “λάδωμα”- εισαγόμενο προϊόν εξ Ανατολής ως “μπαξίς”- έγινε το απαραίτητο στοιχείο προόδου κάθε δουλειάς. Τείνει μάλιστα να θεωρηθεί πια, σχεδόν, νόμιμο, ώστε οι ξένοι να μας λένε πια ότι αποτελεί εγχώριο, δικό μας προϊόν.
Τίποτα δεν προχωρεί φυσιολογικά. Τα πάντα βρίσκονται υπό την κρίση του τηλεοπτικού φακού, ο οποίος άλλοτε με ύφος “εισαγγελέα”, άλλοτε καθ’ έξιν κουτσομπόλας της γειτονιάς, ρίχνει φως στα γεγονότα, όχι στο όνομα της πολύπαθης ελευθεροτυπίας αλλά στο βωμό της τηλεθέασης- μιας μηχανοκινούμενης μέτρησης- που επιτέλους πρέπει να σταματήσει να υφίσταται στον τομέα, της ενημέρωσης, αν θέλουμε κάτι να περισώσουμε στον ευαίσθητο αυτό χώρο.
Όμως, τι είναι ή τι εκφράζει στις μέρες μας η ηθική- θα σκεφθούν μερικοί… Μα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά κανόνες που με την μακρά εφαρμογή τους, επεβλήθησαν.
Και ποιος ξέρει, αν δεν βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας… ιδιότυπης ηθικής, με την οποία οι ένοικοι των φυλακών θα διεκδικήσουν, κάποια μέρα, την ελευθερία τους, και θα ζητήσουν να μπούν όλοι οι άλλοι μέσα, που θα βρίσκονται αποδιοπομπαίοι μακριά από τα κρατούντα κοινωνικά μέτρα και τους κοινωνικούς κανόνες..
Αστεία πράγματα, θα γελάσουν μερικοί… Δεν θα έχουν, όμως, το δίλημμα: να προσχωρήσουν στο κύκλωμα της απάτης και της διαφθοράς ή ν’ ακολουθήσουν τον μοναχικό και γι’ αυτό ανηφορικό δρόμο της εξαίρεσης.
- Δεν θα έχουν έλθει στην ανάγκη να χτυπήσουν την πόρτα των εργαζομένων και των συν-εργαζομένων, από ένστικτο ή από κοινό συμφέρον ορμωμένων, απατεώνων.
- Δεν θα έχουν βρεθεί στα νύχια εργολάβων, υπερ- εργολάβων και μηχανικών.
- Δεν θα έχει χρειασθεί ποτέ να τελειώσουν καμιά δουλειά τους με το Δημόσιο- θεματοφύλακα, υποτίθεται, της ισχύουσας νομιμότητας.
- Δεν θα έχουν βγεί ποτέ να ψωνίσουν και δεν θα τους έχουν σερβίρει τίποτε το νοθευμένο.
- Δεν θα έχουν ποτέ πάρε- δώσε με την “πιάτσα” και με την συστηματική, σε όλα τα πεδία, κερδοσκοπία.
- Δεν θα έχουν ανοίξει ποτέ την τηλεόρασή τους και δεν θα έχουν έλθει αντιμέτωποι με την telereality συμφορά μας.
- Δεν θα έχουν βγεί στην Εθνική οδό Σαββατοκύριακο και δεν θα έχουν κλάψει για δικό τους άνθρωπο που έπεσε στο βωμό της αδιαφορίας και της αναισχυντίας μας.
- Δεν θα έχουν παρακολουθήσει ποτέ κανένα από τα τηλεσκουπίδια τα οποία παρακολουθούμε αυτάρεσκα, βυθισμένοι στον καναπέ μας και ευχαριστώντας, μυστικώ τω τρόπω, τον Θεό που εμείς είμαστε…“διαφορετικοί”.
Το φαινόμενο, βέβαια, αυτό δεν είναι μόνον Ελληνικό. Πάντοτε και παντού θριάμβευε η αλητεία, η διαφθορά και η εξαθλίωση. Αλλά στην εποχή μας, η καταναλωτική κοινωνία, όλα αυτά τα έχει αναγάγει σε επιστήμη. Όλοι, ουσιαστικά, βρίσκονται στο χορό. Και τον χορεύουν, πολλοί με αθυμία στην αρχή, αλλά όλοι στο τέλος με ζωηρότερο κέφι.
Ας δούμε τι έγραφε προ αρκετών ετών στη Γαλλία, που ο Πρόεδρό της σήμερα το παίζει τιμητής της Ελλάδας, ο πολύς Ζαν Γκαλτιέ- Μπουαστέρ, ελεεινολογώντας με επιφανειακά φαιδρό αλλά σχετλιαστικό ύφος, την κατάσταση:
« Χθες», διηγόταν «αφελέστατα», ένας νέος υπουργός, «έπιασα την καλή. Δειπνούσα, με κάποιους Βιομηχάνους. Μετά το φαγητό καθίσαμε να παίξουμε χαρτιά. Τους είπα πως δεν έχω ιδέα, αλλά με έβαλαν με το στανιό να κάτσω στο “καρέ”. Έκανα ό, τι μπορούσα. Και το πιστεύετε, πως το τέλος μου είπαν πως έχω κερδίσει διακόσιες πενήντα χιλιάδες φράγκα;»
Και αυτά δεν συνέβησαν, φυσικά, μόνον εις Παρισίους…
Αλλά τι θα γίνει;
Θ’ αφήσουμε να παρασυρόμεθα, συνεχώς, στα τάρταρα; Κινδυνεύουμε εν τη αφελεία μας- και από την ανοχή μας να γίνουμε ζούγκλα, χώρα με γκάνγκστερς, με νονούς! Τύφλα νάχει μπροστά μας η Αμερική της μαφίας και του Far West. Σε λίγο θα πρέπει να βγαίνουμε με όπλα στους δρόμους για να μην μας ληστέψουν. Και θα ληστεύουμε πρώτοι εμείς, για να προλάβουμε τους άλλους.
Τι μπορεί να γίνει;
Για να σταματήσει η κατρακύλα!
Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε ψύχραιμα το θέμα και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Η κοινωνία μας απέτυχε, γιατί πρώτοι απέτυχαν οι θεσμοί που την απαρτίζουν και- υποτίθεται- την στηρίζουν!
Η χριστιανική ηθική, όπως εφαρμόσθηκε, αποδεικνύεται πλέον πως δεν είναι επαρκής, για να εξορκίσουμε το κακό. Η Εκκλησία, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ολίγων ή πολλών φωτισμένων λειτουργών της, περιορίσθηκε δυστυχώς πολύ στα εξωτερικά χωρίς να κοιτάζει με τον ίδιο ζήλο το έσωθεν του ποτηρίου. Οι επικεφαλής της μάλιστα, συχνά συλλαμβάνονται να είναι επίορκοι της αποστολής τους. Το παράδειγμά τους χρειάζεται. Που να βρεθεί, όμως, το παράδειγμα; Πνίγεται μεσ’ τις αναθυμιάσεις των ολίγων θορυβοποιών που με ύφος τιμητή φωνάζουν, κρίνουν και μάχονται κάθε τι το καλό, γιατί θα…. “εκκοσμικεύσει” την Εκκλησία.
Αν διαβάσει κανείς προσεχτικά τα πρακτικά των συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου, αν δεν έχει γερές βάσεις θα αλλαξοπιστήσει ή θα αυτοκτονήσει. Αν είναι κυνικός, απλώς θα γελάσει. Κι αν είναι συνειδητός πιστός θα πικραθεί και θα σταυροκοπηθεί. Το άλας εμωράνθη και δεν υπάρχει τρόπος να αλισθεί…
Και η πολιτική; και οι πολιτικοί;
Όποιος αναλογίζεται τι γίνεται στις εκλογές -ακόμη και σ’ αυτές της τοπικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης- αισθάνεται ένα ρίγος να τον διαπερνά. Χρήματα, έξοδα, υπερβολές. Υποψήφιοι με την ανοχή αλλά και την –φευ- συμβολή των κομμάτων, ρίχνουν έναν πακτωλό χρημάτων στην προσπάθεια επικράτησης.
Που βρίσκονται αυτά τα χρήματα; Δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη, για να αντιληφθεί κανείς πως δεν είναι, εκτός από σπάνιες, δυστυχώς, περιπτώσεις, “καθαρά χρήματα”. Στην καλύτερη περίπτωση τα έδωσε κάποιος άλλος. Που, κάτι περιμένει….
Και η δημοσιογραφία τι κάνει;
Μια ματιά να ρίξει κανείς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα δελτία ειδήσεων- ακόμη και στα σοβαρά- θα καταλάβει ότι η δυσωδία που αναδύεται έχει ένα συγκεκριμένο στόχο: την καθολική απαξίωση των θεσμών.
Οι ιστορίες που κυκλοφορούν, από στόμα σε στόμα και προβάλλονται ευθέως πλέον από τα ΜΜΕ, είναι επικίνδυνες για την ίδια τη δομή της κοινωνίας μας.
Ποιος νοιάζεται να συγκρατήσει την διαφθορά, που έχει διαβρώσει όλες τις πτυχές της ζωής μας και έχει κλονίσει σοβαρά τους θεσμούς; Το βάρος έχει πέσει στην Δικαιοσύνη. Αλλά ποιος μας λέει ότι δεν άρχισε- από τα κέντρα εκείνα που αποφασίζουν και κινούν τα νήματα- η δική της αποκαθήλωση;
Ρωμαϊκή παρακμή και βυζαντινή παραδοξολογία! Και τι να ελπίσει κανείς μετά απ’ όλα αυτά; Οι σοσιαλιστικές θεωρίες που είχαν ανάψει την ελπίδα στον άνθρωπο, όπως άλλοτε ο χριστιανισμός, έχουν απογοητεύσει τον κόσμο που κάνει πλέον πιο συντηρητικές επιλογές.
Ρωμαϊκή παρακμή λοιπόν; Μπορεί… Οι Ρωμαίοι είχαν κατακτήσει όλο τον κόσμο, τον είχαν κάνει ένα χωριό, είχαν αφομοιώσει τον ελληνικό πολιτισμό, είχαν αναπτύξει υπέροχη νομική σκέψη, είχαν θριαμβεύσει σε όλους τους τομείς αγωνιζόμενοι. Και ξαφνικά η περιφρόνηση στις αξίες, το κυνήγι του άκρατου ευδαιμονισμού, τους κατέλαβε. Το ένδοξο Καπιτώλιο ήταν τελικά τόσο κοντά στην Ταρπηία πέτρα, όπου έριχναν και θανάτωναν τους εγκληματίες… Και τσακίσθηκαν, εκεί μέσα, όλοι.
Βυζαντινή παραδοξολογία; Ίσως…
Ναι, γιατί όχι; Ο κόσμος, σήμερα, δεν διαφέρει από τον τότε κόσμο. Και… Κερκόπορτες υπάρχουν πολλές, όπως και… Εφιάλτες πρόθυμοι για να τις αποκαλύψουν!
Άλλωστε οι επικοινωνίες, οι συναλλαγές, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μας έχουν φέρει όλους πολύ κοντά. Είμαστε πάλι ένα μικρό χωριό, όπως έλεγε ο Ζ. Μάικ Λυάν. Χωριό που αν δεν φανεί κάποιο ανέλπιστο φώς, αν δεν κατανικηθεί η εγκληματική αδιαφορία μας, θα καταποντισθεί από την χιονοστιβάδα της διαφθοράς των αριθμών, των επιτοκίων και του κυνισμού, που κυλούν ανενόχλητοι στις κοινωνίες- και εσχάτως στην Ελληνική κοινωνία, οι αδίστακτοι λύκοι….

Ο κ. Σωτ. Μ. Τζούμας είναι

Αναστάσιος Μαρίνος, Το μάθημα των θρησκευτικών και το δημοκρατικόν πολίτευμα

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 2/12/2011

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ

Ὑπὸ τοῦ κ. Ἀναστασίου Ν. Μαρίνου, Δρος Ν.

Ἀντιπροέδρου τοῦ Συμβ. τῆς Ἐπικρατείας ἐ.τ.

AΠΟ τήν ἐποχὴ τῆς διαβόητης Μεταπολίτευσης ἄρχισε ἡ προσπάθεια ἀποθρησκευτικοποιήσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μὲ τὸ Σχέδιο Συντάγματος, τὸ ὁποῖον ἔδωκε στὴν δημοσιότητα τὸ1975 ὁ τότε «Ἐθνάρχης». Τὸ Σχέδιο αὐτὸ προεκάλεσε πολλὲς ἀντιδράσεις μὲ κορυφαίαν τὴν ὑπὸ τοῦ ὑπογράφοντος τὸ παρὸν κείμενον διενέργειαν ἐπιστημονικῆς ἀνακοινώσεως ἀπὸ τοῦ βήματος τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν. Διὰ τῆς ἀνακοινώσεως ἐκείνης ἐπεστήθη ἡ προσοχὴ τοῦ πολυπληθοῦς ἀκροατηρίου ἐπὶ τῶν σημείων τοῦ Συντάγματος.

α) Ὅτι εἶχεν ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τὴν κεφαλίδα τοῦ Συντάγματος ἡ ἐπίκληση εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα...

β) Ὅτι εἶχε καταργηθεῖ, ὡς προσόν, τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας τὸ Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν Θρήσκευμα καὶ ὁ ὅρκος αὐτοῦ πρὸ τῆς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων του ἐπίσης κατὰ τὸ Ὀρθόδοξον Χριστιανικὸν Δόγμα.

γ) Ὅτι εἶχε καταργηθεῖ ὁ κατὰ τὸν ὀρθόδοξον θρησκευτικὸν τύπον ὅρκος τῶν βουλευτῶν πρὸ τῆς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων τους καὶ

δ) Εἰς τὸ περὶ παιδείας ἄρθρον δὲν περιείχετο ἡ πρόβλεψη ὅτι ἡ παιδεία ἀποσκοπεῖ καὶ εἰς τὴν ἀνάπτυξι τῆς «θρησκευτικῆς συνειδήσεως» τῶν μαθητῶν. Ἡ δημιουργηθεῖσα κατὰ τὰ ἄνω ἀντίδραση ἀνάγκασε τὸν «Ἐθνάρχην» νὰ τροποποιήσει τὸ Σχέδιον τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο ἰσχύει πλέον ὑπὸ τὴν σημερινήν του μορφήν.

Οἱ προσπάθειες ὅμως ἀποθρησκευτικοποιήσεως τοῦ λαοῦ μας συνεχίστηκαν αὐτὴν τὴν φορὰν ἀπὸ διαφορετικῆς πλευρᾶς ἀπὸ τὶς Κυβερνήσεις τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ εἰδικότερα ἐγένετο προσπάθεια καταργήσεως τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ τῶν ἄλλων συναφῶν τελετουργιῶν (προσευχή, ἁγιασμός κ.λπ.). Οἱ προσπάθειες αὐτὲς ποὺ ἀπέβλεπαν στὸ νὰ ἀπογαλακτισθοῦν θρησκευτικὰ οἱ νέες γενιὲς ἀποδείκνυαν καὶ ἀποδεικνύουν -διότι συνεχίζονται μέχρι σήμερον- ὅτι ἡ ἀποθρησκευτικοποίηση τοῦ λαοῦ μας ἀποτελεῖ ἐπιδίωξη Κέντρων τοῦ ἐξωτερικοῦ. Καὶ τὰ Κέντρα αὐτὰ ἁπλῶς χρησιμοποιοῦν ὡς ὄργανά τους διαφόρους ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦν τὴν πραγματικότητα καὶ νομίζουν ἀφελῶς ὅτι διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀποδεικνύουν τὴν δημοκρατικότητά τους ἤ, τὸ χειρότερον, εἶναι καὶ αὐτοὶ συνειδητοὶ δολιοφθορεῖς τῆς θρησκευτικῆς ταυτότητος τοῦ λαοῦ μας.

Τὸ θέμα τῆς καταργήσεως τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἔφθασε τὸ 1995 εἰς τὸ Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας τὸ ΣΤ′ Τμῆμα τοῦ ὁποίου ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ ὑπογράφοντος τὸ παρὸν κείμενον ἐδέχθη μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριμ. 3356/1995 ὁμόφωνη ἀπόφασή του τὰ ἑξῆς ἑρμηνεύοντας τὶς διατάξεις τοῦ Συντάγματος:

α) Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα εἶναι ὑποχρεωτικό, πρέπει νὰ διδάσκεται ἐπὶ ἱκανὸν ἀριθμὸν ὡρῶν ἑβδομαδιαίως καὶ κατὰ τὸ ὀρθόδοξον χριστιανικὸν δόγμα.

β) Ὅσοι μαθηταί, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἑτερόδοξοι ἤ ἄθεοι ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ δηλώσουν διὰ τῶν γονέων των ὅτι θὰ ἀπέχουν διὰ λόγους συνειδήσεως τῆς παρακολοθήσεως τοῦ μαθήματος καὶ χωρὶς αὐτὸ νὰ ἔχει καμμίαν εἰςβάρος τους συνέπειαν π.χ. ἀπουσία κ.λπ.

γ) Ἡ ἐκδήλωση αὐτὴ δὲ προσβάλλει τὴν θρησκευτικὴ ἐλευθερίαν τῶν μαθητῶν ἤ τῶν γονέων τους καὶ

δ) Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὶς ἄλλες σχετικὲς σχολικὲς θρησκευτικὲς ἐκδηλώσεις, ὅπως προσευχή, ἁγιασμός, ἐκκλησιασμός.

Καὶ τότε ἡ Κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ ἀντέδρασε κατ᾽ ἄλλον τρόπον. Ἐμείωσε τὶς ὧρες διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτκῶν κατὰ μίαν (1) μόνον ὥρα τὴν ἑβδομάδα. Τὸ ζήτημα ἐπανῆλθεν εἰς τὸ Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας τὸ ὁποῖο, ὑπὸ τὴν Προεδρίαν καὶ πάλιν τοῦ ὑπογράφοντος τὸ παρὸν κείμενον, καὶ ὑπὸ ηὐξημένη σύνθεση ἐδέχθη μὲ τὴν ὑπ᾽ἀριθμ. 2176/1998 ἀπόφασή του ὅ,τι εἶχε δεχθεῖ καὶ μὲ τὴν προηγουμένην απόφασή του καὶ ἐπὶ πλέον ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν μίαν (1) μόνον ὥρα τὴν ἑβδομάδα δὲν εἶναι «ἱκανός» ἀριθμὸς ὡρῶν διδασκαλίας!

Καὶ τότε ἄρχισαν ἄλλες προσπάθειες καθ᾽ ὑπόδειξιν τοῦ Ὑπουργείου βοηθουμένου καὶ ὑπὸ τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Ἐγένετο πρόταση νὰ διδάσκεται τὸ μάθημα θρησκειολογικῶς δηλαδὴ νὰ διδάσκεται μὲν κατὰ τὸ ὀρθόδοξον χριστιανικὸν δόγμα, ἀλλὰ παραλλήλως νὰ εἰσέρχονται εἰς τὴν τάξι Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάνται, Ἑβραῖοι,

Μουσουλμάνοι καὶ ἄλλων θρησκευμάτων καθηγηταί, γιὰ νὰ διδάσκουν τὰ θρησκευτικὰ σύμφωνα μὲ τὶς δικές τους θρησκεῖες. Καὶ ἡ πρόταση αὐτὴ αἰτιολογήθηκε μὲ τὴν βλακώδη σκέψη ὅτι διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ θὰ περιεσώζετο ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν κατὰ τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ δόγμα. Ἐγένετο καὶ ἄλλη ρόταση νὰ διδάσκεται ἀντὶ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν τὸ μάθημα «Κράτος καὶ Θρησκεία».

Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς προσπάθειες ἀντέδρασεν ὁ ὑπογράφων τὸ παρὸν κείμενον μὲ δημοσιεύματα διὰ τοῦ Τύπου. Τὸ χειρότερον ὅμως εἶναι ὅτι δύο ἀπὸ τὶς διαβόητες Ἀνεξάρτητες Ἀρχές οἱ ὁποῖες εἶναι, ὅπως λειτουργοῦν (ὅλες), εὐθέως ἀντισυνταγματικές, ἐξέδωκαν ἀποφάσεις ἀντίθετες πρὸς τὶς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Τοῦτο συνέβη μὲ τὸν Συνήγορον τοῦ Πολίτη κ. Καμίνη καὶ μὲ τὴν Ἀρχὴ

Προστασίας Δεδομένων Προσωπικοῦ Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ), ἡ ὁποία συνεδρίασε τὴν μίαν φορὰν ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ κ. Δαφέρμου καὶ τὴν δευτέραν φορὰν ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ κ. Γουργουράκη.

Καὶ φθάσαμε στὶς ἡμέρες μας κατὰ τὶς ὁποῖες:

α) Ἡ Ὑπουργὸς διὰ Βίου Μάθησης κ. Διαμαντοπούλου ἐπανέρχεται ἐπὶ τοῦ θέματος προσπαθώντας νὰ ὑποβαθμίσει τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν.

β) Τὸ κόμμα τῶν Οἰκολόγων Πράσινων ζητᾶ καὶ αὐτὸ τὸν πλήρη θρησκευτικὸ ἀποχρωματισμὸ τῆς Ἑλληνικῆς ἐκπαιδεύσεως.

γ) Ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων ἀπηγόρευσε νὰ τελεῖται προσευχὴ στὶς παιδικὲς κατασκηνώσεις τοῦ Δήμου Ἀθηναίων στὸν Ἅγιον Ἀνδρέα, τὶς ὁποῖες διοργανώνει ὁ Δῆμος δηλαδή Ν.Π.Δ.Δ. καὶ οἱ ὁποῖες, ὡς ἐκ τούτου, ἀποτελοῦν συνέχειαν τῆς ἐκπαιδεύσεως τῶν παιδιῶν

καὶ δ), Ὁ βουλευτὴς τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς κ. Γρηγ. Ψαριανὸς ἀπηύθυνεν ἐπερώτησιν εἰς τὴν Ὑπουργὸν διὰ Βίου Μάθησης διὰ ποῖον λόγον ἐπιτρέπει τὴν τέλεση ἁγιασμοῦ εἰς τὰ σχολεῖα κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς σχολικῆς περιόδου μετατρέποντας ἔτσι «τὴν πολυπολιτισμικὴν καὶ ἀνεξίθρησκον κοινωνία μας εἰς θεοκρατικὸν καθεστώς»! Στὴν ἐπερώτησιν αὐτὴν ἀντέδρασεν ὁ ὑπογράφων μέ τὸ παρὸν κείμενον διὰ τοῦ Τύπου (Βλ. «ΕΣΤΙΑ» τῆς 21.10.2011).

Καὶ κάτι τελευταῖον,ἀλλὰ ἀξιοσημείωτον: Τὸ Β′ Τμῆμα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης μὲ τὴν ἀπὸ 3.11.2009 ἀπόφασήν του διέταξε τὴν Ἰταλικὴ Κυβέρνηση νὰ ἀφαιρέση τὶς εἰκόνες ἀπὸ τὶς αἴθουσες διδασκαλίας τῶν ἰταλικῶν σχολείων, διότι ἡ παρουσία τους παραβιάζει τὸν χαρακτήρα τοῦ ἰταλικοῦ Κράτους ὡς κοσμικοῦ. Αὐτὸ ἦταν. Μόλις ἔγινε γνωστὴ στὴν Ἑλλάδα ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ξεσηκώθηκαν ὅλοι οἱ «δημοκράτες» καὶ ζήτησαν νὰ ἰσχύσει τὸ ἴδιο καὶ ἐδῶ. Δὲν πέρασε ὅμως πολὺ καιρὸς καὶ ἡ Ὁλομέλεια τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου, κατόπιν προσφυγῆς τῆς ἰταλικῆς Κυβερνήσεως, ὑπέρ τῆς ὁποίας εἶχε παρέμβει καὶ ἡ Ἑλλάς, ἀνέτρεψε τὴν ἀπόφαση τοῦ Β′ Τμήματος αὐτοῦ καὶ ἔκρινεν ὅτι ἡ ἰταλικὴ Κυβέρνηση μπορεῖ νὰ ἀναρτήσει ἐκ νέου τὶς εἰκόνες, διότι ἡ παρουσία αὐτῶν δὲν παραβιάζει τὴν Σύμβαση τῆς Ρώμης.

Νομίζω ὅτι εἶναι καιρὸς κάποιος νὰ ἐπιστήση σὲ ὅλους αὐτοὺς (Ὑπουργὸν διὰ Βίου Μάθησης, Ἀνεξάρτητες Ἀρχές, Δήμαρχον Ἀθηναίων, βουλευτὰς κ.λπ.) ὅτι μὲ τὴν πολεμικὴ τὴν ὁποίαν ἀσκοῦν κατὰ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν παραβιάζουν εὐθέως τὶς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καὶ ἄρα προσβάλλουν τὸ δημοκρατικόν πολίτευμα τῆς χώρας.

Ξεριζώνοντας τις αμαρτίες(Mητροπολίτου Anthony Bloom)

 

Συμβαίνει συχνά κάποιος να προσέρχεται στην εξομολόγηση λέγοντας: «Δεν ξέρω τί να εξομολογηθώ, πάντα το ίδιο πράγμα..!». Αυτά τα λόγια υποδηλώνουν εγκληματική έλλειψη προσοχής απέναντι στη ζωή. Κάθε που έρχεται το βράδυ, στο τέλος κάθε μέρας, υπάρχει άραγε κανείς από μας που να μπορεί πραγματικά να ισχυριστεί ότι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, ή ότι ενεργοποίησε όλες τις ικανότητές του; Μπορεί άραγε να ισχυριστεί κανείς ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά του είχαν άμεμπτη καθαρότητα; Ότι δεν αμέλησε καμιά δραστηριότητα που μπορούσε και όφειλε να εκπληρώσει, και ότι ούτε μία από τις πράξεις του δεν στιγματίστηκε από κάποια ατέλεια; Ποιός είναι σε θέση να υποστηρίξει ότι οι σκέψεις του δεν είναι συγκεχυμένες; Ότι ή καρδιά του δεν είναι σκοτισμένη, ότι η θέλησή του δεν αμφιταλαντεύεται, ότι η συμπεριφορά του και οι επιθυμίες του δεν χαρακτηρίζονται από αχρειότητα; Αν κάποιος προσέρχεται στην εξομολόγηση λέγοντας «δεν ξέρω τί να πω»,τότε αυτό σημαίνει, ότι δεν έχει ποτέ σκεφτεί σε βάθος τί θα μπορούσε -και επομένως τί θα όφειλε- να είναι· και ως εκ τούτου ικανοποιείται από τη σύγκριση του μ’ αυτό που ήταν την προηγούμενη μέρα, ή από τη σύγκρισή του μ’ άλλους όμοιους του. Κι όσο τα χρόνια περνούν κι εμείς προσερχόμαστε στην εξομολόγηση επαναλαμβάνοντας πάντοτε τα ίδια πράγματα, τότε αποδεικνύεται ότι δεν έχουμε ντραπεί ποτέ, δεν έχουμε πονέσει ποτέ πραγματικά· αποδεικνύεται ότι αποδεχόμαστε την αμαρτωλότητά μας με τέλεια αδιαφορία. «Πραγματικά, λέω ψέματα, αλλά κι όλος ο κόσμος το ίδιο δεν κάνει; Γίνομαι αιτία σκανδάλου, αλλά τούτο ισχύει και για όλο τον κόσμο. Λησμονώ τον Θεό, αλλά και πώς θα μπορούσα να Τον θυμάμαι; Μπροστά από εκείνους που έχουν την ανάγκη μου προσπερνάω, αλλά δεν μπορείς και να σταματάς μπροστά στον καθένα!»… Έτσι σκεφτόμαστε. Αν όμως είμαστε τόσο αδιάφοροι προς εμάς τους ίδιους, ακόμη μεγαλύτερη αδιαφορία θα δείξουμε και προς τους άλλους ανθρώπους· ό,τι και να τους συμβεί θα μας αφήνει εντελώς ξένους. Αχ! και να μπορούσαμε για μία έστω φορά να δούμε (όπως βλέπει ο Θεός) τις συνέπειες των ενεργειών μας ή της απραξίας μας! Μακάρι να μπορούσαμε να δούμε πόση σημασία έχει μία λέξη που λέγεται ή δεν λέγεται! Μακάρι να μπορούσαμε να διαβλέψουμε τί επακόλουθα μπορεί να δημιουργήσει στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου η επιτέλεση ή μη μιας πράξης, πόσο καθοριστικός μπορεί ν’ αποδειχτεί για την τύχη του ένας λόγος ή μία εξυπηρέτηση δική μας… Να λοιπόν γιατί ερχόμαστε διαρκώς να εξομολογηθούμε τα ιδία πράγματα: επειδή ούτε μία φορά δεν έχουμε παρατηρήσει ότι αυτά μας μετατρέπουν σε τέρατα και θαμπώνουν μέσα μας την εικόνα του Θεού· την εικόνα εκείνη που έχει χαραχτεί στα βάθη της ύπαρξής μας και που ο Θεός, τρόπον τινά, μας έχει εμπιστευθεί, αλλά εμείς σταδιακά καταστρέφουμε, αμαυρώνουμε και βεβηλώνουμε, είτε λόγω αδιαφορίας, είτε λόγω κακίας -όχι λόγω μιας κακίας εμπαθούς, αλλά λόγω των μικρών και ασήμαντων καθημερινών μας κρίσεων κακίας.
Μερικές φορές ακούμε να λένε: «Δεν πετυχαίνω ν’ απαλλαγώ από τις αμαρτίες μου! Αν είχα διαπράξει, κάποιο βαρύ αμάρτημα, θα μπορούσα ίσως να το αποτινάξω, όμως όλες μαζί οι αμαρτίες μου δεν με βαραίνουν περισσότερο από ένα στρώμα σκόνης. Και κάτι τέτοιο ο άνθρωπος το συνηθίζει, όπως συνηθίζει να ζει στην ακαταστασία του διαμερίσματός του…». Πραγματικά, δεν υπολογίζουμε ότι συχνά είναι δυσκολότερο να ξεφορτωθούμε πολλές μικρές αμαρτίες παρά ένα και μόνο βαρύ αμάρτημα. Ένα βαρύ αμάρτημα είναι δυνατόν να μας κλονίσει σε τέτοιο βαθμό, που να μας αφυπνίσει παρά την ανικανότητά μας να παραμένουμε σε εγρήγορση. Όμως οι αμαρτίες της καθημερινής ζωής είναι άλλη υπόθεση… Αναφέρεται ότι επισκέφτηκαν κάποτε τον άγιο Αλέξιο (έναν Ρώσο διά Χριστόν σαλό της επαρχίας Βορονέζ) δύο γυναίκες: η πρώτη βασανιζόταν από τη συνείδησή της, καθώς είχε διαπράξει ένα φοβερό αμάρτημα, ενώ η άλλη δεν έκανε τίποτα άλλο απ’ το να κλαψουρίζει: «Είμαι αμαρτωλή, όπως όλος ο κόσμος· όπως ξέρετε πάτερ μου, είναι αδύνατον να ζει κανείς χωρίς ν’ αμαρτάνει». Έδειξε με συγκεκριμένο τρόπο και στις δύο τί σήμαιναν τα λεγόμενα τους, και τις έστειλε σ’ ένα χωράφι. Σ’ εκείνη που είχε διαπράξει το μοναδικό αμάρτημα που τη συνέτριβε, ζήτησε να πάει να ψάξει την πιό βαριά πέτρα που μπορούσε να σηκώσει, και να του την φέρει· στην άλλη έδωσε την εντολή να μαζέψει στην ποδιά της όσα περισσότερα χαλίκια μπορούσε. Όταν οι δύο γυναίκες γύρισαν πίσω, τους ζήτησε να ξαναπάνε και να αφήσουν τις πέτρες στο ίδιο ακριβώς μέρος απ’ όπου τις είχαν πάρει. Η πρώτη πήγε κατευθείαν στο χώρο που είχε μαζέψει την πέτρα, της οποίας το αποτύπωμα ήταν ακόμα ορατό στο έδαφος, και την ξανάβαλε στη θέση της. Η δεύτερη όμως, περιπλανιόταν χωρίς να μπορεί να θυμηθεί που είχε βρει όλα εκείνα τα χαλικάκια… Μ’ αυτό τον τρόπο, απέδειξε εκείνος ο διά Χριστόν σαλός ότι δεν πρέπει να μεταχειριζόμαστε με περιφρόνηση και υπεροψία κάτι που μοιάζει ασήμαντο, αλλά από το οποίο καμιά δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να μας απαλλάξει! Οφείλουμε να στοχαστούμε πάνω σ’ αυτά: Αν πραγματικά δεν δίνουμε σημασία στις μικρές αμαρτίες, δεν μπορούμε να τις καθαρίσουμε ή και αν η συνήθεια αγκιστρωθεί στην αδιαφορία για τα μικρά σφάλματα, τότε η αμέλεια γίνεται η δεύτερη φύση μας και αρχίζουμε ν’ αμαρτάνουμε ολοένα και περισσότερο, αρχίζουμε δηλαδή σταδιακά να παραμορφωνόμαστε και να καταστρέφουμε, ν’ αφανίζουμε, να βεβηλώνουμε την εικόνα του Θεού μέσα μας. Είναι ανάγκη να προσερχόμαστε κάθε φορά στην εξομολόγηση, σαν να βρισκόμασταν στα πρόθυρα του θανάτου. Ο θάνατος παραμονεύει τον καθένα μας. Κανένας δεν ξέρει αν θα του δοθεί χρόνος για να μετανοήσει -όχι μόνο διότι ενδέχεται να πεθάνει αύριο, αλλά επειδή σε δέκα χρόνια ίσως να έχει χάσει τη μνήμη του και να μη μπορεί πια να επιστρέψει στον εαυτό του. Αν πριν από κάθε εξομολόγηση σκεφτόμασταν ότι πρόκειται για μία καθοριστική στιγμή της ζωής μας· («η εισερχόμαστε ακριβώς τώρα, από εδώ κάτω, στην αιώνια ζωή, ή μένουμε έξω από αυτήν») τότε πέρα απ’ όσα θα λέγαμε στην εξομολόγηση , πέρα κι από τη θλίψη για τις ατέλειες και τα ελαττώματά μας, θα αξιολογούσαμε και με διαφορετικό μάτι τί είναι μικρό και τί μεγάλο στη ζωή μας. Διότι ενίοτε κάτι που είναι σημαντικό δεν αποτυπώνεται μέσα μας τόσο έντονα όσο κάτι άλλο που είναι ασήμαντο. Ο Απόστολος Ιάκωβος αναφέρει ότι ένα χαλινάρι μικρού μεγέθους μας επιτρέπει να κάνουμε ένα ορμητικό άλογο να πειθαρχεί.
Το ίδιο συμβαίνει εγκαταλείψουμε καθετί αμαρτωλό μέσα μας, αλλά μικρό και αμελητέο δεν λέμε να το απαρνηθούμε. Κι αυτό το «μικρό» είναι το λουράκι με το όποιο ο διάβολος μας κρατάει. Φαίνεται να είμαστε ελεύθεροι σ’ όλο το σώμα και σ’ όλη τη ψυχή μας, εκτός από μία μικρή λεπτομέρεια – κι αυτή η λεπτομέρεια μας αιχμαλωτίζει. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, όλη η ύπαρξή μας υποδουλώνεται.
Εξαρτάται από μας να εξετάσουμε με ώριμη σκέψη, σύνεση και σοβαρότητα την κατάσταση της ζωής μας. Αν κάποια μέρα συνειδητοποιούσαμε την αμαρτωλότητά μας, την απομάκρυνσή μας από τον Θεό, το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε και σ’ αυτό που είμαστε, την ψυχρή αδιαφορία μας προς τον συνάνθρωπο, τότε θα μέναμε αποσβολωμένοι, γεμάτοι φρίκη· και τότε θα μπορούσαμε ν’ ακούσουμε την κλήση του Κυρίου: «Πες μου: στη συγχώρηση που σου δίνω. στην αγάπη που σου χαρίζω μ’ όλη τη ζωή Μου και μ’ όλο το θάνατο Μου, με το σταυρό Μου, τη σταύρωση και την ανάστασή Μου, θα μπορούσες να ανταποκριθείς με χαρά και ευγνωμοσύνη;». Χαρά για το γεγονός ότι με τη δύναμη του Θεού συγχωρούμαι και θεραπεύομαι, πράγμα που δεν θα μπορούσα να πετύχω με δικές μου δυνάμεις. Και ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι σωζόμαστε, επειδή έχουμε τόσο πολύ αγαπηθεί από τον Θεό… Και αφού έχουμε τόσο πολύ αγαπηθεί, τότε όλη μας η ζωή οφείλει να είναι αληθινή, να είναι μόνιμα τοποθετημένη ευχαριστιακά απέναντι στον Θεό, όχι μόνο επειδή Εκείνος υπάρχει, αλλά κι επειδή είναι ικανός να μας αγαπάει τόσο!
(Anthony Bloom, «Το μυστήριο της ίασης», εκδ. Εν πλω)

Η Επερχόμενη Πείνα στην Ελλάδα

Ο Γέροντας Εφραίμ απο την Αριζόνα είπε στην κυρία Γκράβα Νατάσσα (Λουιζιάνα Η.Π.Α)
Το Φεβρουάριο του 2010 πήγα για εξομολόγηση στον Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα.
Του έκανα την εξής ερώτηση:
«Γέροντα τι θα γίνει με την οικονομική κρίση; Ακούω πείνα, δυστυχία, πόλεμο.»
Μου απήντησε:

«Πάρε και λίγα τρόφημα θα χρειαστούν. Να υπάρχουν στο σπίτι. Ξέρεις μου λέει έρχονται άσχημοι καιροί.»
«Παππούλη τι εννοείτε;»
Μου λέει: «Την έζησες την πείνα του 1941;»
Του λέω: «Ναι»
«Ξέρεις αυτή η πείνα που έρχεται πόσο μεγάλη θα είναι; Η πείνα του 1941 ήταν η βασιλεία των Ουρανών. Να δεις τι θα είναι αυτη που έρχεται τώρα.»

Ο Μακαριστός Ιερομόναχος π. Σίμων Αρβανίτης (1901 – 1988), είπε στην κυρία Παπαδημητρίου Σταυρούλα απο το Πευκί Ευβοίας τα παρακάτω ( βλ. βιβλίο «Η ζωή και το έργο του» Αθήνα 1996 σελ. 388 ):

Μια άλλη φορά μου είπε, ότι θα έρθει τέτοια πείνα, που η πείνα του 41 δεν είναι τίποτα, μπροστά σε αυτή που έρχεται. Ρώτησα αν θα γίνει πόλεμος και απάντησε:

- Κάτι άλλο θα γίνει παιδί μου.




agiotokos-kappadokia

 

Η σύλληψις της Αγίας Άννης,

Στις 9 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει τη σύλληψη της Αγίας Άννης, μητέρας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Κύριος μας, προετοιμάζοντας την επίγεια κατοικία Του, έστειλε άγγελο στο ταπεινό ζεύγος Ιωακείμ και Άννα για να προμηνύσει τη γέννηση της Αγίας Παρθένου. Η Παρθένος Μαρία γεννήθηκε με θαυματουργό τρόπο, σύμφωνα με τις χριστιανικές παραδόσεις.και με τον τρόπο αυτό ο Θεός χάρισε στον Ιωακείμ και στην Άννα την Υπεραγία Θεοτόκο, μέσω της οποίας έμελλε να αποκτήσει σάρκα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Η Άννα ήταν στείρα και τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγός της ήταν προχωρημένης ηλικίας. Για το λόγο αυτό ένιωθαν ντροπή και λύπη(όνειδος) και ποτέ δεν έπαψαν να προσεύχονται στο Θεό να τους χαρίσει τέκνο με την υπόσχεση ότι, αν γίνει αυτό, το παιδί που θα γεννηθεί θα το προσφέρουν δώρο στο Θεό.Επίσης εκείνη την εποχή αυτοί που δεν είχαν παιδί, θεωρούνταν οτι ήταν τιμωρημένοι απο τον Θεό,και αυτό έκανε την στεναχώρια τους ακόμα μεγαλύτερη.
Το α' στιχηρό του εσπερινού μάς δίνει και το περιεχόμενο της προσευχής της Άννας, που τη σκέπαζε η θεία χάρη
«Άννα, η θεία χάρις ποτέ, προσευχομένη υπέρ τέκνου εβόησε τω πάντων Θεώ και κτίστη, Αδωναϊ Σαβαώθ (=Κύριε των δυνάμεων), το της απαιδίας οίδας όνειδος, αυτός την οδύνην μου της καρδίας διάλυσον και τους της μήτρας καταρράκτας διάνοιξον και την άκαρπον καρποφόρον ανάδειξον, όπως το γεννησόμενον δοτόν σοι προσάξωμεν (=θα το προσφέρουμε ως δώρο σε σένα), επευλογούντες, υμνούντες και ομοφρόνως δοξάζοντες την σην ευσπλαχνίαν, δι' ης δίδοται τω κόσμω το μέγα έλεος».
Ο Θεός άκουσε την προσευχή τους και έστειλε μήνυμα με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, την ημέρα που ο Ιωακείμ ανέβηκε στο βουνό και η Άννα ήταν στο περιβόλι. Σύμφωνα με το Πρωτευαγγέλιο ενώ κάποτε προσευχόταν και παρακαλούσε το Θεό η συνετή και φρόνιμη Άννα άκουσε τη φωνή ενός αγγέλου, που τη διαβεβαίωνε πως το αίτημά της ικανοποιήθηκε από το Θεό. Της έλεγε δηλαδή καθαρά ο ασώματος άγγελος: η παράκλησή σου έφτασε στον Κύριο, γι'αυτό να μην είσαι σκυθρωπή μήτε να χύνεις δάκρυα. Θα γίνεις γόνιμη και καρπερή σαν την ελιά και θα βλαστήσεις ένα ωραίο κλαδί, την Παρθένο, κι αυτή θα ανθήσει ένα πανέμορφο άνθος, το σαρκωμένο Χριστό, που δωρίζει στον κόσμο το άπειρο του έλεος.
Την άλλη μέρα ο Ιωακείμ και η Άννα πρόσφεραν ευχαριστήρια δώρα στο Θεό. Έτσι με τους νόμους της φύσεως και με το μήνυμα και την υπόσχεση του Θεού αξιώθηκε η Άννα να συλλάβει και να γεννήσει ύστερα από εννέα μήνες τη Θεοτόκο Μαρία.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'.

Σήμερον της ατεκνίας δεσμά διαλύονται του Ιωακείμ γαρ και της Άννας, εισακούων Θεός, παρ' ελπίδα τεκείν αυτούς, σαφώς υπισχνείται Θεόπαιδα, εξ ης αυτός ετέχθη ο απερίγραπτος, βροτός γεγονώς, δι' Αγγέλου κελεύσας βοήσαι αυτή, χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου.

Κοντάκιον. Ήχος δ'. Επεφάνης σήμερον.

Εορτάζει σήμερον, η οικουμένη, την της Άννης σύλληψιν, γεγενημένην εν Θεώ, και γάρ αυτή απεκύησε, την υπέρ λόγον, τον Λόγον κυήσασαν.

Συναξαριστής 9 Δεκεμβρίου

Συναξαριστής

Ἡ Σύλληψις τῆς Θεοτόκου

Ὑπὸ τῆς Ἁγίας Ἄννης Μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Γιὰ τὴν μητέρα τῆς Θεοτόκου Ἄννα δὲν ἀναφέρουν τίποτα σχετικὸ τὰ Εὐαγγέλια, οὔτε τὰ ὑπόλοιπα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὅτι ξέρουμε γι᾿ αὐτή, τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια.

Σύμφωνα μὲ τὴν διήγηση αὐτή, ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἱερέας Ματθᾶν, κάτοικος τῆς Βηθλεέμ, ἀπέκτησε τρεῖς θυγατέρες: τὴν Μαρία, τὴν Σοβὴ καὶ τὴν Ἄννα. Ἡ Μαρία, ἀφοῦ παντρεύτηκε στὴ Βηθλεέμ, γέννησε ἐκεῖ τὴν Ἐλισάβετ, τὴν μητέρα τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Ἡ Ἄννα παντρεύτηκε τὸν Ἰωακεὶμ ἀπὸ τὴν Γαλιλαῖο. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἀτεκνίας, ἀπέκτησε κόρη, τὴν Παρθένο Μαρία.

Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι οἱ γονεῖς της τὴν ἀφιέρωσαν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Ναοῦ τῆς Ἱερουσαλήμ, σὲ ἡλικία τριῶν ἐτῶν.

Αὐτοὶ δὲ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια πέθαναν. Τὴν Ἁγία Ἄννα τιμοῦσαν ἀπὸ τὰ ἀρχαία χρόνια. Τὸ συμπεραίνουμε αὐτὸ ἀπὸ διάφορους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀρχαίους ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους, ποὺ ὑπάρχουν πρὸς τιμὴν τῆς μητέρας τῆς Θεοτόκου.

Ἐπίσης, τὸ ἔτος 550, ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός, ἀφιέρωσε ναὸ στὴν Κωνσταντινούπολη πρὸς τιμὴν τῆς Ἁγίας Ἄννας.

Ἂς ζητᾶμε λοιπὸν τὶς πρεσβεῖες τῆς Ἁγίας Ἄννας πρὸς τὸ Θεό, γιὰ τὴν ἐνδυνάμωση τῆς ψυχῆς μας καὶ τὴν τελικὴ σωτηρία της.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς ἀτεκνίας δεσμὰ διαλύονται· τοῦ Ἰωακεὶμ γὰρ καὶ τῆς Ἄννης εἰσακούων Θεός, παρ᾽ ἐλπίδα τεκεῖν αὐτοὺς σαφῶς, ὑπισχνεῖται θεόπαιδα· ἐξ ἧς αὐτὸς ἐτέχθη ὁ ἀπερίγραπτος, βροτὸς γεγονώς, δι᾽ Ἀγγέλου κελεύσας βοῆσαι αὐτῇ· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, ἡ οἰκουμένη, τὴν τῆς Ἄννης Σύλληψιν, γεγενημένην ἐκ Θεοῦ· καὶ γὰρ αὐτὴ ἀπεκύησε, τὴν ὑπὲρ λόγον, τὸν Λόγον κυήσασαν.

---

Ἡ Ἁγία Ἄννα ἡ προφήτιδα, Μητέρα τοῦ προφήτη Σαμουὴλ

Ἦταν στεῖρα γιὰ πολλὰ χρόνια καὶ βυθίστηκε σὲ μεγάλη θλίψη. Ἡ ψυχή της ποθοῦσε νὰ σφίξει στὴν ἀγκαλιά της ἕνα δικό της παιδί. Ἀλλ᾿ ὁ καιρὸς περνοῦσε καὶ ἡ στείρωση παρέμενε.

Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ὅμως ἡ Ἄννα, ποὺ ἦταν σύζυγος τοῦ Ἐλκανᾶ γιοῦ τοῦ Ἱερεμεήλ, ἀπὸ τὴν Ἀρμαθαίμ, εἶχε συνεχῆ ἐλπίδα στὸ Θεό. Καὶ κάθε χρόνο, ἀνέβαινε στὸν οἶκο τοῦ Κυρίου στὴ Σηλῶ καὶ προσευχόταν μὲ δάκρυα καὶ νηστεῖες. Ὁ καλός της σύζυγος Ἐλκανά, προσπαθοῦσε νὰ τὴν παρηγορήσει, ἀλλ᾿ ἡ Ἄννα ἦταν ἀπαρηγόρητη καὶ συνεχῶς προσευχόταν στὸν Θεὸ νὰ τῆς χαρίσει παιδὶ καὶ αὐτὴ θὰ τὸ ἀφιέρωνε σ᾿ Αὐτόν.

Ἡ θερμὴ προσευχή της εἰσακούστηκε καὶ ἡ Ἄννα συνέλαβε. Ἔκανε γιὸ καὶ τὸν ὀνόμασε Σαμουήλ. Μετὰ τὴν ἀπογαλάκτιση τοῦ παιδιοῦ, οἱ δυὸ γονεῖς ἀνέβηκαν στὴ Σηλῶ μαζὶ μὲ τὸν Σαμουὴλ καὶ μὲ ὅ,τι ὅριζε ὁ νόμος σ᾿ αὐτὲς τὶς περιστάσεις. Ἐκεῖ ἡ εὐσεβὴς Ἄννα ἔφερε τὸ παιδάκι της στὸν Ἱερέα Ἠλί, γιὰ νὰ τὸ ἀφιερώσει στὴν ὑπηρεσία τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου.

Καὶ γεμάτη χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμὸ εἶπε τὸν ὑπέροχο ὕμνο: «Ἐστερεώθη καρδία μου ἐν Κυρίῳ, ὑψώθη κέρας μου ἐν Θεῷ μου, ἐπλατύνθη ἐπ᾿ ἐχθρούς μου τὸ στόμα μου, εὐφράνθην ἐν σωτηρίᾳ σου... κλπ.».

Μετὰ ἀπ᾿ αὐτό, ἡ θεία χάρη εὐλόγησε τὴν πίστη καὶ τὴν εὐσεβῆ ἀφοσίωση τῆς Ἄννας ἀκόμη περισσότερο. Τῆς χάρισε τρεῖς ἀκόμα γιοὺς καὶ δυὸ θυγατέρες.
Καὶ πραγματοποιήθηκε ἔτσι ἡ προφητική της ἐνόραση, κατὰ τὴν ὁποία εἶπε: «στείρα ἔτεκεν ἑπτά, καὶ ἡ πολλὴ ἐν τέκνοις ἠσθένησεν».

Γιὰ τὴν Ἄννα αὐτή, ὁ Χρυσόστομος ἀφιέρωσε πολλὲς καὶ λαμπρὲς ὁμιλίες.

---

Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ νεολαμπὴς «ὁ ἐν τῷ Ἁγίῳ Ἀντίπᾳ κειμένου»

Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα μ.Χ. Ἀνατράφηκε μὲ εὐσέβεια ἀπὸ τοὺς γονεῖς του Ζαχαρία καὶ Θεοφανῶ καὶ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία θερμότατα, στὰ χρόνια ποὺ βασίλευε ὁ Θεόφιλος ὁ εἰκονομάχος.

Ὅταν ἐπὶ βασιλίσσης Θεοδώρας ἦλθε ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθόδοξης πίστης, ὁ Πατριάρχης Μεθόδιος χειροτόνησε τὸν Στέφανο πρεσβύτερο καὶ τὸν κατάταξε στὸν κλῆρο τῆς ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του Ζαχαρία, κληρονόμησε μεγάλη περιουσία, τὴν ὁποία διαμοίρασε σὲ φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα καὶ ὁ ἴδιος ἀφοσιώθηκε στὶς ὑποχρεώσεις τῆς ἱερῆς διακονίας, φωτίζοντας καὶ ἐνισχύοντας μὲ τὴν διδασκαλία του ψυχές. Κατοικοῦσε δὲ στὴν περιοχὴ τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα, ὅπου προσέρχονταν πολλοὶ καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς τάξεις, ἑλκυσμένοι ἀπὸ τὴν φήμη τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς διδακτικότητάς του. Ὁ Ὅσιος Στέφανος πέθανε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 73 ἐτῶν, ποὺ ὅλα πέρασαν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ.

---

Ὁ Ἅγιος Σωσίθεος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

---

Ὁ Ἅγιος Ναρσῆς ὁ Πέρσης

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

---

Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος μ᾿ αὐτὸν τῆς 22ας Σεπτεμβρίου.

---

Ἡ Ἁγία Βάσσα

Πατρικία καὶ ἡγουμένη μονῆς γυναικείας στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἵδρυσε καὶ τὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μηνᾷ, ποὺ ἡγούμενός της ὑπῆρξε ὁ ἐπίσκοπος Ἰαμνίης, Στέφανος.
Ἡ μνήμη της ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυμιτικὸ Κανονάριο (σελ. 120).

---

Ὁ Ἅγιος Ἐάσιος

Ἄγνωστος στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικόδημου καὶ τὰ Μηναῖα.

Ἡ μνήμη του βρίσκεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1621 ὡς ἑξῆς: Ἔζησε ἐπὶ Διοκλητιανοῦ (284-304) καὶ ὅτι, καταγγέλθηκε σὰν χριστιανὸς στὸν ἄρχοντα Καλβησιανό. Καὶ ἀφοῦ ὁμολόγησε τὸν Χριστό, πρῶτα τὸν ἔδεσαν χειροπόδαρα, ἔπειτα τὸν κρέμασαν πάνω σ᾿ ἕνα ξύλο καὶ τὸν ἔγδαραν μὲ σιδερένια νύχια. Κατόπιν τοῦ ἔσπασαν τὶς κνῆμες καὶ τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή. Στὴ συνέχεια, ἀφοῦ τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ τὸν βασάνισαν πάλι σκληρά, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.

Ἡ βιογραφία του μάρτυρα αὐτοῦ, εἶναι ὅμοια μὲ αὐτὴ τοῦ μάρτυρα Ἐὔπλου (11 Αὐγούστου) καὶ καθόλου ἀπίθανο ὁ Ἐὔπλους, ἀπὸ ἀπροσεξία, νὰ ἔγινε Ἐάσιος.

---

Ἡ Ἁγία Wulhilda (Ἀγγλίδα)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτῆς τῆς ἁγίας τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησοῦ, Ἀθῆναι 1985

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

  

Κύριε,

Συνήθεια τό χω να Σε ευχαριστώ για τα ξεχωριστά, τα ιδιαίτερα, τα αναπάντεχα δώρα Σου. Απόψε θα Σε ευχαριστήσω για το δεδομένο, το απλό και το καθημερινό δώρο του ύπνου.

Αλλά μήπως δεν είναι κι αυτό από τα ξεχωριστά θεία δώρα; Πόσοι άνθρωποι την ώρα αυτή ξαγρυπνούν… Αν μπορούσα να τους μετρήσω….

Άλλοι δεν έχουν κρεβάτι, γιατί μια συμφορά τους έριξε στον δρόμο, κι άλλοι δεν έχουν ηρεμία κι από τις τύψεις δεν μπορούν να κλείσουν μάτι.

Άλλοι δεν νοιώθουν ασφαλείς καθώς ο τόπος τους βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση κι άλλοι κοιμούνται, γιατί εδόθη αυτοίς « σκόλωψ τη σαρκί», η δοκιμασία της αϋπνίας ή κάποιας βαρειάς ασθένειας.

Άλλοι ξαγρυπνούν για να μηχανευτούν τρόπους και να κερδίσουν περισσότερα, κι άλλοι για να καταστρώσουν σχέδια φονικά και ολέθρια.

Κύριε, Σ’ ευχαριστώ για το ακριβό και πολύτιμο δώρο του ύπνου. Ένα δώρο που θεωρούσα κοινό και δεδομένο για κάθε άνθρωπο, αλλά που δυστυχώς η αφροσύνη της εποχής μας το έχει κάνει τόσο σπάνιο..

Σ’ ευχαριστώ για τον ατάραχο ύπνο που μου χαρίζεις…

Μνήσθητι, Κύριε, όσων κι απόψε δεν θα κοιμηθούν…

Αμήν.

( « ΛΥΔΙΑ» Μάιος 2011)

Ο Λουκάς Παπαδήμος οραματίζεται το παγκόσμιο νόμισμα!

Για τα οφέλη ενός παγκοσμίου νομίσματος, έκανε λόγο ο Λουκάς Παπαδήμος κατά την ομιλία του στη βουλή για την κύρωση του προϋπολογισμού. Τι θέλει να πει ο ποιητής της Τριμερούς Επιτροπής, νομίζουμε ότι είναι πλέον κάτι περισσότερο από φανερό.

Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση είναι προ των πυλών και ο καθείς ας αναλάβει τις ευθύνες του, για την επιλογή και στήριξη του εν λόγω Πρωθυπουργού.

Και για να μην ξεχνιόμαστε διαβάστε αυτό που είχα δημοσιεύσει λίγες μέρες πρίν την επιλογή του :Οι τραπεζίτες θέλουν να επιβάλουν τον Λουκά Παπαδήμο! και μετά διαβάστε και για το Globo, το παγκόσμιο νόμισμα: Ο Κόσμος σε ένα νόμισμα!

Ποιόν φοβάται η σατανοκινούμενη νέα τάξη;

 

Η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται...

Από τη σύστασή του το νεοελληνικό κράτος ήταν παραδομένο στις σκοτεινές δυνάμεις και προγόνους της σημερινής νέας τάξης.

Ποτέ δεν απελευθερωθήκαμε πραγματικά, απλά περάσαμε από μια σκλαβιά σε μια άλλη.

Όλοι εκείνοι που ανέστησαν ή προσπάθησαν να αναστήσουν τη χαμένη μας αυτοκρατορία φυλακίστηκαν, δολοφονήθηκαν και διώχθηκαν.

Μόλις η μασονία πήρε τον έλεγχο της εξουσίας στα χέρια της, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κλείσει και να εξαφανίσει 412 από τα 546 μοναστήρια της ελληνικής επικράτειας (1834 Όθωνας).

Οι σκοτεινές δυνάμεις που αποκαλούμε "συμμάχους" φοβούμενοι μια αναβίωση του Βυζαντίου χτύπησαν την εκκλησία, το μοναχισμό, τους ηρωικούς στρατηγούς που μας απελευθέρωσαν φυλακίζοντάς τους και δολοφονώντας τους.

Η νέα τάξη εκείνης της εποχής και οι εγχώριοι υπηρέτες της φυλάκισαν τον Μέγα Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, δολοφόνησαν τον Ιωάννη Καποδίστρια, χρησιμοποίησαν και πρόδωσαν τον Μέγα Ελευθέριο Βενιζέλο και μέχρι σήμερα βρίσκονται σε εγρήγορση για να προλάβουν να χτυπήσουν και να εξαφανίσουν τον οποιοδήποτε προσπαθήσει να φέρει την ελπίδα και ένα νέο Βυζάντιο.

Η νέα τάξη και οι υπηρέτες της τρέμουν στην ιδέα ότι ένας νέος πατρο-Κοσμάς μπορεί να εμφανιστεί και να ξυπνήσει τους νεοέλληνες μεταμορφώνοντάς τους σε Έλληνες.

Έχοντας διεισδύσει από την πρώτη στιγμή και ολοκληρωτικά στο χώρο της πολιτικής ξέρουν καλά οι δυνάμεις του κακού ότι από το χώρο αυτό δεν κινδυνεύει να εκθρονιστεί η κυριαρχία τους.

Αντιθέτως, από το χώρο της εκκλησίας και συγκεκριμένα από την καρδιά της ορθοδοξίας, το Άγιον Όρος, ξέρουν καλά οι σατανοκινούμενες δυνάμεις ότι η ελπίδα για έναν ορθόδοξο κόσμο παραμένει ζωντανή.

Δώδεκα άνθρωποι κάποτε άλλαξαν όλον τον κόσμο (οι Άγιοι Απόστολοι).

Ένας άνθρωπος κάποτε συγκράτησε από τον εξισλαμισμό όλο το έθνος (ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός).

Και ένας Έλληνας να μείνει μόνο, φτάνει...

Ό,τι και να κάνει η νέα τάξη και τα εγχώρια τσιράκια της δεν θα νικήσουνε το Θεό και την Εκκλησία Του.

Απαλλαχθήκανε από τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αλλά τώρα έχουν απέναντί τους πέντε σαν και αυτόν (Αιγιαλείας Αμβρόσιος, Μεσογαίας Νικόλαος, Κονίτσης Ανδρέας, Σιατίστης Παύλος και φυσικά Πειραιώς Σεραφείμ).

Στο Άγιον Όρος, στο Βυζάντιο που συνεχίζεται ακόμα, έβαλαν στο στόχαστρο τα τελευταία χρόνια το γέροντα Εφραίμ τον Βατοπεδινό συνδυάζοντας έτσι την απομάκρυνση του απείθαρχου Καραμανλή, που τόλμησε να ανοιχτεί στη μεγάλη Ρωσία, και κυρίως ένα χτύπημα στο μοναστήρι με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα από όλες τις μονές του Αγίου Όρους και το μεγαλύτερο φιλανθρωπικό έργο.

Το πρώτο, την απομάκρυνση του Καραμανλή, το πέτυχαν φέρνοντας στη θέση του τον εκλεκτό τους. Το δεύτερο, το προσπαθούν ακόμα.

Με λύσσα, μίσος και αλαζονική ειρωνία τα βοθροκάναλα της νέας τάξης και οι καλοπληρωμένοι δημοσιογραφικοί υπηρέτες τους προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να πείσουν και να επηρεάσουν κάνοντας κανονική πλύση εγκεφάλου ότι ο πατέρας Εφραίμ είναι ένας πονηρός απατεώνας.

Τον μισούν τον πατέρα Εφραίμ, όπως μισούν και την εκκλησία, αλλά πιο πολύ τον φοβούνται.

Προσπαθούν να τον τιμωρήσουν, προσπαθούν να τον φυλακίσουν όπως κάποτε τον Άγιο Νεκτάριο, θέλουν να τον φιμώσουν να μη μιλάει για Χριστό και Ελλάδα, ποτέ δεν θα του συγχωρήσουν τις καλές σχέσεις και το άνοιγμα με την ορθόδοξη Ρωσία και τον Βλαντιμίρ Πούτιν προσωπικά.

Το παράδειγμα με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο δεν τους δίδαξε. Περάσαν αιώνες και δεν λένε να το καταλάβουν ακόμα τα σκοτεινά μυαλά τους, ότι ποτέ και με κανένα τρόπο δεν θα μας νικήσουν. Όλους και αν μας συκοφαντήσουν, όλους και αν μας σκοτώσουν, η εκκλησία θα μείνει ζωντανή και όπως έλεγε ο γέροντας Παϊσιος, ακόμα και αν κανένας Έλληνας δεν μείνει, ο Θεός θα αναστήσει Έλληνες.

Αυτή την Ανάσταση φοβούνται οι σατανοκινούμενοι, γιατί μόνο οι ορθόδοξοι μπορούν να τους χαλάσουν τα σχέδια και να φέρουν την ελπίδα στον κόσμο.

Όσο χτυπάνε το Χριστό και την εκκλησία Του καθώς και τους λειτουργούς Του, όπως ο πατέρας Εφραίμ, εμείς θα τους αγαπάμε πιο πολύ και θα προσευχόμαστε πιο δυνατά.

Η αγάπη μας θα νικήσει το μίσος τους.

Γ.Θ.

Με ιδιωτικό συμφωνητικό η συναινετική λύση γάμου

Αλλαγές σε όλους τους τομείς του ελληνικού Δικαίου (ποινικό, αστικό, διοικητικό κ.λπ.) φέρνει το πολυνομοσχέδιο που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτιάδης Παπαϊωάννου. Μεταξύ των ρυθμίσεων καθιερώνεται ευκολότερος και ταχύτερος τρόπος λύσης ενός γάμου αφού ένα ιδιωτικό συμφωνητικό θα αρκεί για τη συναινετική λύση του γάμου. Όπως αναφέρει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ "Σύμφωνα με το νομοσχέδιο η συναινετική λύση του γάμου, γίνεται με ιδιωτικό συμφωνητικό (γραπτή συμφωνία) των δύο πλευρών και με αναγκαία παράσταση δικηγόρου, (ένας για κάθε μέρος), αλλά και με θεώρηση του γνησίου της υπογραφής από τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου ή τον νόμιμο αντικαταστάτη του, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται πλέον δεύτερη συζήτηση για τη λύση του γάμου με συμφωνία των μερών...

Παράλληλα, τα διαζύγια με αντιδικία, η ακύρωση του γάμου, η αναγνώριση της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας του γάμου, οι σχέσεις των συζύγων κατά τη διάρκεια του γάμου, καθώς και οι διαφορές από τις σχέσεις γονέων και τέκνων μεταφέρονται από τα Πολυμελή στα Μονομελή Πρωτοδικεία